Η πορεία πρός τό φώς καί οί αντιθέσεις

203-α
Τής Μεταμορφώσεως. 6.8.2007

Και έλαμψεν το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, και τα ιμάτια αυτού εγένοντο λευκά ως το φώς. Η σημερινή γιορτή χριστιανοί μου, είναι κατ’ εξοχήν γιορτή της Δόξης του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Είναι τρόπον τινά η Ανάστασις, προ της Αναστάσεως.
Διότι απεκάλυψε ο Ιησούς Χριστός και Κύριος ημών, αμυδρές ακτίνες από την ακατάλυπτη και απρόσιτη Θεϊκή Του Δόξα, αφού είναι και τέλειος Θεός.
Είναι τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός, στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό και στο απολυτίκιον, λέγομεν και ψάλομεν και όπως το γνωρίζετε και όλοι σας, ότι εδέξαντο την Δόξαν και το Θείο Φως οι μαθητές στις καρδιές τους, καθώς ηδύναντο, όσο δηλαδή τους ήταν δυνατόν να το προσλάβουν.
Η Μεταμόρφωσις μας διακηρύσσει και αποδεικνύει την Θεότητα και την μεγαλειότητα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, διότι ήταν μεγαλύτερος του Μωυσέως αλλά και όλων των προφητών.
Ήταν ενδοξότερος Δαβίδ του βασιλέως και Σολομώντος του βασιλέως και όλων των βασιλέων επί της γης.
Υπήρξε και υψηλότερος του Ααρών ως προς την Αρχιεροσύνην.
Διότι ο Ιησούς Χριστός είχε το τριπλόν αξίωμα, το προφητικόν, το βασιλικόν και το αρχιερατικόν.
Γι’ αυτό λοιπόν ήταν και υψηλότερος ακόμα του αξιώματος του πρώτου Αρχιερέως Ααρών της Παλαιάς Διαθήκης. Εκείνος είναι κατά την τάξιν Μελχισεδέκ, βασιλέως της πόλεως Σαλήμ, απάτωρ και αμήτωρ, αγεανολόγητος δηλαδή.
Έτσι ακριβώς ο Κύριος και Θεός και Σωτήρας ημών Ιησούς Χριστός, είναι απάτωρ ως προς την ανθρωπότητα, ως άνθρωπος δηλαδή δεν είχε πατέρα, και είναι αμήτωρ ως προς την Θεότητα, δεν είχε δηλαδή μητέρα ως Θεός.
Διότι είναι ομοούσιος τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Αυτό το διεκήρυξαν και οι απόστολοι εις πάντα τα έθνη, όχι μόνον βαπτίζοντες στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αλλά διακηρύσσοντας και την Θεότητά Του, όπως ακούσαμε και στο σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα, από την Δευτέρα Επιστολή του Αποστόλου Πέτρου στο πρώτο κεφάλαιο.
Εμείς δεν θα διαβάσομε το κείμενο όπως μας εδόθη στην αρχαία διάλεκτο, και όσοι το ακούσαμε πιθανόν ελάχιστα πράγματα να καταλάβαμε, αλλά δυο στίχους απ’ αυτούς θα τους δώσομε όπως είναι η ερμηνεία του, η εξήγησίς του.
Πρέπει δε να ενθυμείστε, λέγει σ’ όλους τους χριστιανούς, όλων των εθνών ο Απόστολος Παύλος, πρέπει να ενθυμείστε πάντοτε, διότι εγώ όπως και οι άλλοι Απόστολοι δεν ακολουθήσαμε μύθους, οι οποίοι είναι φτιαγμένοι από κοσμική σοφία, αλλά σας γνωστοποιήσαμε τη δύναμη και την μέλλουσα ένδοξη παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, επειδή είδαμε με τα μάτια μας την μεγαλειότητα Εκείνου, στη Θεία Του Μεταμόρφωση, διότι εκεί στη Μεταμόρφωση, έλαβε από τον Πατέρα τιμήν και Δόξαν, όταν ακούστη και Αυτός, από την ένδοξον του Θεού μεγαλοπρέπεια τέτοια φωνή, «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός εις τον οποίον εγώ ευαρεστήθην».
Και την φωνήν αυτήν την ακούσαμε εμείς, και γω ο Πέτρος, και ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος, να βγαίνει απ’ τον ουρανόν, να εξέρχεται από την φωτεινήν Νεφέλη όταν είμασταν μαζί τους στο όρος Θαβώρ, το οποίον αγιάστηκε δια της Μεταμορφώσεώς Του.
Αυτά περίπου μας είπε το Αποστολικό Ανάγνωσμα, που προηγήθηκε από το Ευαγγελικό.

Στην Μεταμόρφωση του Κυρίου έχουμε και την εμφάνιση δύο προφητών, του Μωυσέως και του προφήτου Ηλιού.
Ο Μωυσής αντιπροσωπεύει το Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης, και ο Ηλίας αντιπροσωπεύει το σύνολον όλων εκείνων των προφητών, και ιδιαιτέρως βέβαια του Ησαϊα και του Δαβίδ, όπου μας παρουσιάζουν τις πτυχές σχεδόν ολοκλήρου της ζωής Του, της ζωής του Κυρίου επί της γης, από τον Ευαγγελισμό και την ενανθρώπισή Του, τη Γέννησή Του, την φυγή Του στην Αίγυπτο, την Βάπτισή Του, την επί γης διδασκαλία και τα θαύματά Του, και κυρίως βέβαια το Πάθος Του.
Λες και ήσαν αυτοί οι δύο προφήτες κάτω από τον Σταυρόν.
Τέτοιες ζωντανές είναι οι περιγραφικές τους προφητείες.
Υπάρχει και μια άλλη ερμηνεία, κατά την οποίαν μας λέγει, ότι ο προφήτης Μωυσής αντιπροσωπεύει την χώρα των νεκρών, και ο προφήτης Ηλίας εμάς τους αγωνιζομένους εδώ σ’ αυτόν τον κόσμο, πιστούς ορθοδόξους χριστιανούς, δηλαδή τους ζώντας, διότι ο προφήτης Ηλίας δεν απέθανε, αλλά ανελήφθη ζωντανός με πύρινο άρμα ως εις ουρανόν, ως εις ουρανόν, όχι στον ουρανόν, αλλά ως εις τον ουρανόν. Αυτό το ως εις τον ουρανόν, δύσκολα μπορούμε να το ερμηνεύσουμε.
Οι προφήτες όμως συνομίλησαν με τον Χριστό, και αυτήν την συνομιλία την άκουσαν οι Απόστολοι γι’ αυτό και την κατέγραψαν.
Τι συνομιλούσαν; «Έλεγον περί της εξόδου αυτού, ην έμελλε πληρούν εν Ιερουσαλήμ». Είναι από το στίχο τριάντα ένα. Ποια είναι η έξοδος; Για ποια έξοδο ομιλούσαν οι δυο αυτοί προφήτες με το Χριστό στη Θεία Του Μεταμόρφωση;
Είναι το Πάθος, είναι και ο θάνατος, που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στα Ιεροσόλυμα. Μέσα στη Θεϊκή Του Δόξα, ο Κύριος ομιλεί για τον Γολγοθά, και τα φρικτά Του Πάθη. Ομιλεί για τον Σταυρό. Αυτό μας δίνει παρήγορα και ωφέλιμα συμπεράσματα τόσα όσα δεν μπορούμε να φανταστούμε.
Αυτά τα πράγματα πηγαίνουν μαζί, δηλαδή Μεταμόρφωσις και Γολγοθάς, Θαβώρ και Γολγοθάς, Θαβώρ και φρικτά Πάθη, Δόξα και τα Πάθη, η Έξοδος προς το μαρτύριον και η Θεία Μεταμόρφωσις πηγαίνουν μαζί.
Ο κήπος της Γεθσημανή, με την αγωνία που είχε του θανάτου, ο ίδιος έλεγε περίλυπος εγένετο η ψυχή μου έως θανάτου, με την κορυφήν του ελαιώνος, όπου από εκεί ανελήφθη εν Δόξη ο Κύριος εις τους ουρανούς.
Έχομε την άρνηση του Πέτρου αλλά και την μετάνοιά του, διότι εξελθών έξω, έκλαυσε πικρώς.
Η προδοσία του Ιούδα απ’ τη μια πλευρά, και στη συνέχεια η συμπαράστασις του Ιωάννου κάτω από τον Σταυρόν. Έτσι έχουμε Σταυρό και Ανάσταση.
Πάντα ταύτα δεν αφορούν την επί γης ζωή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και αλλά και όλους εμάς, όσοι είμαστε σήμερα μέσα σ’ αυτόν Ναόν, και όσοι είμεθα έξω, που είμεθα οι πολλοί περισσότεροι που ξεπερνάμε το ενενήντα εννιά τοις εκατό.
Έτσι λοιπόν σε κάθε πειρασμό, ακολουθεί η έκβασις, ακολουθεί η λύτρωσις, η ελευθερία, διότι ο ίδιος το βεβαιώνει ότι «συν τω πειρασμώ και η έκβασις αυτού».
Στον πόνο ακολουθεί η παρηγοριά, στη θλίψη η χαρά, στο σκοτάδι το φως, στην αμαρτία η μετάνοια, στην απόγνωση η ελπίδα, στην εγκατάλειψη η αγάπη, στις τρικυμίες της ζωής, στα βάσανα στις θλίψεις, τι και τι δεν έχομε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο.
Έρχεται η γαλήνη και η ηρεμία και η παρηγοριά του Θεού.
Έτσι είναι η ζωή μας. Το βεβαιώνει και ο ίδιος, ότι «δια πολλών θλίψεων», τι θα γίνει δια πολλών θλίψεων σ’ αυτήν εδώ την ζωή, «εισελθείν ημάς εις την Βασιλεία του Θεού», στην Βασιλεία της χαράς και εις την Βασιλεία της Θείας μακαριότητος.
Άρα λοιπόν είναι αναπόφευκτες και οι χαρές και οι λύπες, και οι τιμές και οι ατιμίες.
Και το πνεύμα της αδικίας που κυριαρχεί σ’ ολόκληρον τον κόσμο, αλλά και η απόδοσις της δικαιοσύνης του Θεού.
Στη Μεταμόρφωση αδελφοί μου έχομε ακόμα και την αποκάλυψη της Τριαδικής Θεότητος, του ενός Θεού με τρία πρόσωπα.
Ο Υιός και Λόγος του Θεού ως Θεάνθρωπος Κύριος, που μεταμορφώθηκε έμπροσθεν των τριών μαθητών Αυτού.
Ο Πατέρας ακούγεται με την φωνήν την βεβαιωτικήν όταν λέγει ότι «ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα, αυτού ακούετε».
Και το Άγιον Πνεύμα ως φωτεινή Νεφέλη μέσα από την οποία ακούστηκε η φωνή του Θεού Πατρός.
Αυτήν την αποκάλυψη την έχομε και σε μια ευλογημένη προσευχή των νηπτικών Πατέρων της Εκκλησίας μας, που λέγεται Νοερά Καρδιακή Προσευχή.
Όχι την απλή προσευχή αλλά την χαρισματική.
Τότε η καρδια μεταμορφώνεται ως φωτεινή Νεφέλη, από όπου ακούγεται η φωνή του Θεού, διότι το Πνεύμα το Άγιον, «όπου θέλει πνεί, και την φωνήν αυτού ακούεις». Ναι ακούς την φωνήν του Αγίου Πνεύματος, μέσα στην καρδιά σου όπου «κράζει Αββά ο Πατήρ», είσαι ο Πατέρας μου, είσαι ο Πλάστης μου, είσαι ο Δημιουργός μου, είσαι ο Σωτήρας μου, ελέησόν με Κύριε.
Αλλά την πρωτοβουλία όμως δεν την έχεις ούτε συ ούτε εγώ, την πρωτοβουλία την έχει ο Θεός.
Την πρωτοβουλία την έχει ο Υιός και Λόγος, την πρωτοβουλία την έχει το Άγιον Πνεύμα, αυτή είναι λοιπόν και η καθαρά νοερά λατρεία, η νοερά καρδιακή προσευχή, η πνευματική προσευχή.
Όταν λοιπόν σε αυτήν την ενέργεια, μεταβάλλεται η καρδιά του ανθρώπου ως φωτεινή νεφέλη δια του Αγίου Πνεύματος, τότε ακούει και μια άλλη φωνή, η οποία λέγει τα εξής : Ιδού προς αυτήν την φωτεινήν νεφέλην, του απλανώς και απαθώς προσευχομένου χριστιανού, πορευσόμεθα.
Προς αυτή την νεφέλη αυτού του παιδιού μας, του πιστού αγωνιζομένου χριστιανού σ’ αυτόν εδώ τον κόσμον.
Και πορευσόμεθα λοιπόν σ’ αυτήν και «μονήν εν αυτή ποιήσομεν», και θα κάνομε την καρδιά του κατοικία μας.
Εγώ ο Θεός Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, η μία εν Τριάδι Θεότητα.
Και αυτό είναι μία βεβαιωμένη αλήθεια απ’ τους νηπτικούς πατέρες της Εκκλησίας μας.
Αλλά εμείς βέβαια δεν θα σταθούμε σ’ αυτά τα υψηλά νοήματα, και στις αποκαλύψεις της Τριαδικής Θεότητος που είναι για όλους εμάς, δεν είναι για τον κόσμο.
Δεν είναι μόνο για τους αναχωρητάς, και τους ερημίτας, και τους ασκητάς και τους μεγάλους πατέρας της Εκκλησίας μας, τους Αγίους, τους οσίους και τους Θεοφόρους, και τους θεόπτας.
Αλλά είναι και για μας η αποκάλυψις ότι ο Θεός είναι Τριαδικός, Ένας και Τριαδικός, ο Πατήρ και ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα.
Εμείς όμως θα σταθούμε στην φωνήν, στη φωνή του Θεού Πατρός που είπε «Αυτού ακούετε».
Αυτή είναι η εντολή του Θεού, να ακούμε τον Χριστό, να τον δούμε τον Χριστό, αν θέλουμε να τον δούμε τον Χριστό και αν θέλουμε να ακούσουμε την φωνή Του, «αυτού ακούετε», τότε και μόνον θα δούμε και λίγη προκοπή στη ζωή μας.
«Αυτού ακούετε», δηλαδή του Ευαγγελίου, της Εκκλησίας, των Πατέρων και των ποιμένων σας των ιερέων.
«Αυτού ακούετε», δηλαδή του Λόγου του Θεού.
Αλλά δε φτάνει όμως να ακούμε μόνον τον Λόγον του Θεού, ή να τον διαβάζομε, απ’ το ένα μάτι να μπαίνει και απ’ το άλλο να βγαίνει, όπως και απ’ το ένα αυτί να μπαίνει και απ’ το άλλο να βγαίνει, όχι, αλλά αυτόν τον Λόγον του Θεού που ακούμε ή που διαβάζουμε, να τον εφαρμόζομε στη ζωή μας, διότι ο ίδιος ο Κύριος βεβαιώνει ότι μακάριοι οι ακούοντες τον Λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν.
Δηλαδή οι τηρούντες και εφαρμόζοντες τις Ευαγγελικές εντολές, πολεμόντες έτσι, τα πάθη και τις πολλές μας αδυναμίες, καλλιεργώντας με τον πόλεμο αυτό καλλιεργόντας και τις αντίστοιχες αρετές, και συμμετέχοντες στα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, της Θείας Λατρείας, της Θείας Κοινωνίας, της Ιεράς Εξομολογήσεως, μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, και θάλεγα ακόμα και υπομονής, και μετανοίας και προσευχής και ταπεινού φρονήματος και προπαντός της ελπίδος του Θεού που απορρέει όχι μόνον από την Σταυρική Του Θυσία αλλά και από την Ανάστασή Του.
Και κάτι άλλο. Δεν απορρέει μόνον από τον Γολγοθά και την Ανάστασιν, αλλά και από την Ανάσταση της Αναστάσεως που είναι η Θεία Του Μεταμόρφωση.
Ναι, με τον σ’ αυτόν τον Κύριον, τον Σωτήρα και Θεόν ημών, πρέπει πάσα Δόξα, τιμή και προσκύνησις, τώρα και πάντοτε, και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων

Αμήν.