Το site που επιμελείται ο Ι.Ν. Αγίας Βαρβάρας Αμφιάλης Κερατσινίου: https://agiavarvaramfialis.gr



Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2001

Η συγκύπτουσα, ο Αρχισυνάγωγος και οι καμπουριασμένες μας ψυχές



172-δ
Ι' Λουκά 2001

«Και κατεσχύνοντο πάντες οι αντικείμενοι αυτώ», από το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα.
Το θαύμα χριστιανοί μου είναι γνωστό και το ακούσατε. Ο Κύριος πηγαίνει στη Συναγωγή ημέρα Σάββατο, ημέρα αργίας. Για μας τους χριστιανούς ημέρα αργίας είναι η Κυριακή. Είναι η πρώτη του Σαββάτου, πρώτη ημέρα μετά το Σάββατο. Γιατί αυτήν την ημέρα ανεστήθηκε ο Κύριος εκ νεκρών.
Την ώρα λοιπόν που δίδασκε ο Χριστός μέσα στην Συναγωγή, το σπλαχνικό Του μάτι έπεσε πάνω σε μια καμπουριασμένη γυναίκα, συγκύπτουσα, όπως την αποκαλεί το Ευαγγέλιο. Και μάλιστα ήταν σ’ αυτήν την κυρτωμένη κατάσταση για 18 ολόκληρα χρόνια. Έτσι είχε καταντήσει από ενέργεια του διαβόλου. «Την έδησε ο Σατανάς. Ιδού δέκα και οκτώ έτη», λέγει επί λέξει το Ευαγγέλιο. Ποιος ξέρει λοιπόν κάτω από ποιες τραγικές συνθήκες έγινε αυτή η δαιμονική κατοχή, χωρίς όμως να πειραχθεί η ψυχή της.
Όπως και με τον Ιώβ. Ο διάβολος προκάλεσε λέπρα και ελεφαντίωση σε όλο του το σώμα, χωρίς όμως να βλάψει την ψυχή του. Εκείνη η μακρά και αγόγγυστη υπομονή η οποία ονομάστηκε Ιώβειος, είναι αυτή που εδόξασε τον Θεόν και εξευτέλισε τον διάβολο.
Το ίδιο συνέβη και με την συγκύπτουσα γυναίκα. Έτσι μόλις ο Κύριος την άγγιξε με τα θεϊκά Του χέρια, την έλυσε από τα δεσμά του Σατανά, και της ξανάδωσε την υγεία της, αμείβοντάς την για την επί χρόνια αγία της υπομονή.
Ο Χριστός όμως με το θαύμα αυτό που έκανε ημέρα αργίας, όπως και πολλά άλλα θαύματα, μας διδάσκει ότι την ημέρα αυτή δεν θα πρέπει να αρκεστούμε απλά και μόνον σε έναν τυπικό εκκλησιασμό ή και σε λίγη προσευχή και μελέτη, αλλά πρέπει να την συνδυάσουμε και με αγαθοεργίες. Όπως είναι οι επισκέψεις μας στα νοσοκομεία ή σε σπίτια που υπάρχουν άρρωστοι και ανήμποροι συνάνθρωποί μας, κατάκοιτοι, ανάπηροι, και λοιπά, ή όπου υπάρχει πόνος, θλίψις, πένθος και τόσα άλλα.
Πιστεύω πως η συγκύπτουσα αυτή γυναίκα την ημέρα της Κρίσεως, κατά την Δευτέρα του Χριστού Παρουσία, θα κρίνει πολλούς από μας, τους Νεοέλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς, τους χλιαρούς και νερόβραστους που χωρίς λόγο απουσιάζουμε από την Εκκλησία τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Η αδιαφορία μας, η αμέλειά μας, η τεμπελιά μας, θα πληρωθούν όλα αυτά πολύ ακριβά, αλλά θα είναι όμως πιθανόν τότε αργά για επανόρθωση και για μετάνοια. Ό,τι μπορούμε, οφείλουμε να το κάνουμε τώρα και σήμερα, όσο υπάρχουμε σ’ αυτή την ζωή, και όσο τα μυαλά μας βρίσκονται στη θέση τους. Αύριο πιθανόν να είναι πολύ αργά.
Μετά όμως από την θεραπεία της συγκύπτουσας γυναίκας, κάνει την εμφάνισή του, ή μάλλον επεμβαίνει καλύτερα, ο αρχισυνάγωγος, ο καμπούρης στην ψυχή. Ο υποκριτής, ο άσπλαχνος, ο εγωιστής, ο εμπαθής αυτός άνθρωπος. Εγώ θα τον έλεγα μάλιστα πανάθλιο. Διότι αφού δεν μπορεί να διαψεύσει το θαύμα με την ολοφάνερη θεραπεία της γυναίκας, προσπαθεί να στρέψει όσους ευρίσκοντο στην συναγωγή, εναντίον του Κυρίου. Τον κατηγόρησε ότι δήθεν δεν τηρεί την αργία της ημέρας του Σαββάτου, την οποία επιβάλλει ο Μωσαϊκός Νόμος, κάνοντας θεραπεία στους αρρώστους. Έπρεπε λέγει, να τους θεραπεύει τις άλλες μέρες και όχι την ημέρα του Σαββάτου.
Καμπουριασμένη ψυχή μπορεί να έχουμε όλοι μας. Κινδυνεύουμε όταν καμπουριάζει κάτω από το βάρος και την ενοχή αμαρτιών που δεν έχουμε εξομολογηθεί.
Συγκύπτουσα η ψυχή μας, από κακές συνήθειες, αδυναμίες και πάθη από τα οποία ακόμα δεν έχουμε απαλλαχθεί.
Συγκύπτουσα ακόμη από τα οικογενειακά βάσανα και από τις τραγωδίες της ζωής.
Συγκύπτουσα επίσης από την αμέλεια, την αδιαφορία για τη σωτηρία της.
Συγκύπτουσα και από το βάρος της υποκρισίας, της υπερηφάνειας, του εγωισμού και της κενοδοξίας που όλοι λίγο πολύ πάσχουμε από αυτές τις ασθένειες.
Επανερχόμεθα όμως στον Αρχισυνάγωγο τον οποίον ο Χριστός αποστόμωσε λέγοντας «Είσαι υποκριτής». Διότι ο καθένας από σας την ημέρα του Σαββάτου λύνει το βόδι του ή το γαϊδουράκι του για να πάει να το ποτίσει. Και καλά κάνει, διότι θα μπορούσε το καϋμένο να σκάσει από τη δίψα, να ψοφήσει. Γι’ αυτό και δεν θεωρείται αυτή η πράξις παράβασις της ημέρας της αργίας ή του Μωσαϊκού Νόμου. Η δυστυχισμένη όμως αυτή γυναίκα, που δεν είναι ζώον, αλλά απόγονος του Αβραάμ και εικόνα Θεού, και αφού ήταν δεμένη από τον διάβολο για 18 ολόκληρα χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από τον βαρύτατο αυτόν δεσμό την ημέρα του Σαββάτου;
Μόλις είπε αυτό το λόγο ο Κύριος κατεσχύνοντο πάντες οι αντικείμενοι αυτώ. Καταντροπιάστηκε ο Αρχισυνάγωγος, και όχι μόνον αυτός αλλά και όλοι οι εχθροί Του (του Χριστού), όπως ασφαλώς θα ήταν οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι, οι νομικοί, αρχιερείς, άρχοντες και άλλοι.

Εκείνο όμως που θέλω να προσέξουμε όλοι μας, είναι το πολλαπλό πάθος του φθόνου, και της ζηλοτυπίας, πάθος τόσο δυνατό που κατασκληραίνει την καρδιά και καλλιεργεί το μίσος. Στον αρχισυνάγωγο χριστιανοί μου, δεν λειτουργεί κανένα ανθρώπινο συναίσθημα, ούτε καν η στοιχειώδης λογική. Το σκοτισμένο του μυαλό δεν βλέπει το ολοφάνερο θαύμα, και η άσπλαχνη καρδιά του δεν συγκινείται καθόλου από την θεραπεία της δυστυχισμένης εκείνης γυναικός. Αλλά φορώντας την μάσκα της ευσεβείας – ήταν δήθεν ευσέβεια -και των ξηρών τύπων, με υποκρισία δηλαδή, παρουσιάζει τον Χριστό ως παραβάτη του Μωσαϊκού Νόμου, για να βρει έτσι ψεύτικες αφορμές και με δόλο να Τον συκοφαντήσει.
Όσοι, βλέπετε, δεν διαθέτουν αρετές, ήθος και ζωή αγία, είναι αδίστακτοι συκοφάντες, προκειμένου να πετύχουν το δόλιο σκοπό τους. Ο φθονερός φθάνει μέχρι τέτοιου σημείου, με τις συκοφαντίες του, που δεν υπολογίζει ούτε τιμή, ούτε υπόληψη, αρκεί να κουρελιάσει τον συνάνθρωπό του, να τον εξουθενώσει και να τον ξευτελίσει.
Κάτι παρόμοιο προσπάθησε και ο αρχισυνάγωγος, εναντίον του Κυρίου, αλλά δεν το κατάφερε διότι ο Χριστός με ένα ατράνταχτο επιχείρημα, του έβγαλε την μασκα της υποκρισίας, λέγοντας, το επαναλαμβάνω αυτό, «τι ήθελες υποκριτά και σκληρόκαρδε άνθρωπε, να μη δώσω το ευλογημένο δροσερό νεράκι, το ζον το ύδωρ, για να θεραπευτεί αυτή η δυστυχισμένη γυναίκα, που εβασανίζετο για πολλά πολλά χρόνια, από την φοβερή αυτήν αρρώστια την οποία είχε προκαλέσει ο Σατανάς»;
Ο Κύριός μας ενώ ήταν και είναι τόσο πολύ φιλάνθρωπος, φιλάγαθος και πανάγαθος για όλους τους αμαρτωλούς, εν τούτοις Τον βλέπουμε να είναι καυστικότατος απέναντι στους υποκριτάς, τους οποίους πάντοτε δημόσια ήλεγχε και καυτηρίαζε. Είναι γνωστά τα φοβερά εκείνα «ουαί». «Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί», τα οποία μπορείτε να διαβάσετε στο εικοστό τρίτο κεφάλαιον του Ευαγγελιστού Ματθαίου. Λέγοντας λοιπόν ο Κύριος και καυτηριάζοντας τη δόλια συμπεριφορά του αρχισυναγώγου, έλαμψε η αλήθεια, και καταισχύνθησαν αυτός και οι Φαρισαίοι, και όλος ο λαός γέμισε από χαρά, δοξάζοντας το Θεό για όσα είδε και άκουσε.
Και δεν ήτο η πρώτη φορά που κατεντροπιάστηκαν οι Φαρισαίοι και όλοι οι υποκριτές μαζί.
Κατεντροπιάστηκαν ακόμα οι εχθροί της αληθείας, όταν οι Γραμματείς και Φαρισαίοι έστειλαν δούλους και υπηρέτας για να συλλάβουν τον Κύριο και κείνοι, επιστρέφοντας άπρακτοι, ομολόγησαν ότι ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος. Κατεντροπιάστηκαν όταν τον έφεραν μπροστά Του την γυναίκα τη επί μοιχεία κατειλημμένην, και Του ζήτησαν εφαρμόζωντας τον Μωσαϊκό Νόμο, να την λιθοβολήσει. Και ο Κύριος απάντησε στους υποκριτάς λέγοντας: «Ο αναμάρτητος υμών, πρώτος τον λίθον βαλλέτω επ’ αυτήν».
Καταντροπιάζονται κάθε μέρα οι Φαρισαίοι, όταν ο Χριστός παρουσία τους θεράπευε πάσης φύσεως ασθενείς, τυφλούς, χωλούς, κυλούς, παραλυτικούς, αναπήρους, λεπρούς και πολύ περισσότερον όταν ανέσταινε νεκρούς και μάλιστα τον από τετραημέρου κοιμηθέντα Λάζαρον.
Καταντροπιάστηκαν στη συνέχεια όλοι οι εχθροί του Χριστού, άρχοντες και αρχιερείς, Γραμματείς, Νομικοί και Φαρισαίοι, από την Ανάσταση του Κυρίου εκ νεκρών, την Ανάληψή Του εις τους ουρανούς, και με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος που από τότε κυβερνά την Εκκλησία, και την οδηγεί εις πάσαν την αλήθειαν.
Καταντροπιάστηκαν στη συνέχεια όσοι εδίωξαν την Εκκλησία του Χριστού, και την πότισαν στους τρείς πρώτους αιώνες με εκατομμύρια μαρτύρων, από τον τριετή Κήρυκον, μέχρι και τον εκατόν δέκα τεσσάρων ετών ιερομάρτυρα Άγιο Χαράλαμπο.
Αλλά και από τότε μέχρι σήμερα καταντροπιάστηκαν και εξακολουθούν να ντροπιάζονται από τους χιλιάδες χιλιάδων νεομάρτυρες, άντρες γυναίκες και παιδιά, πλουσίους και φτωχούς, μορφωμένους και αγραμμάτους, πρίγκιπες και αγρότες, στρατηγούς και στρατιώτες.
Και τέλος από όλους εμάς, που δίνουμε, όταν την δίνουμε, - όταν την δίνουμε -, την καλή μαρτυρία, με τη φλογερή μας πίστη και όχι τη νερόβραστη και χλιαρή, με την ανυπόκριτη αγάπη μας, και όχι τη φθονερή, με το ταπεινό μας φρόνημα και όχι το υπερήφανο, με την αληθινή μας μετάνοια και όχι τα ψευτοδάκρυα, με το ζωντανό μας παράδειγμα και όχι το πεθαμένο, και με την μετά παρρησίας ομολογία μας, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, ο Σωτήρας του κόσμου.
Γι’ αυτό και άνω σχώμεν τας καρδίας.

Αδελφοί μου, όσο και αν είμαστε κυρτωμένοι, καμπουριασμένοι από το βάρος της αμαρτίας, εκείνο που μας μένει είναι να τρέξουμε στον γιατρό των ψυχών και των σωμάτων τον Χριστό, για να μας αγγίξει με τα θεϊκά Του χέρια, και κει στο εξομολογητήριο, και με το πετραχήλι του ιερέως πνευματικού να μας πει
«Παιδί μου, τέκνον μου, εικόνα μου, πλάσμα μου, απολέλυσαι της ασθενείας σου,
και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι»,

Αμήν.

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2001

Μαρτύριον, θαύματα και διδάγματα εκ της Αγίας Αικατερίνης



172 γ
25.11.2001

Η Εκκλησία μας κάθε μέρα εορτάζει κι έναν μεγάλο Άγιο και μια μεγάλη Αγία. Η δε Αγία Αικατερίνη είναι ένα από τα λαμπρότερα στολίδια ανάμεσα στους χιλιάδες χιλιάδων μαρτύρων του τετάρτου αιώνος.
Κατήγετο από την Αλεξάνδρεια και ήταν από γονείς ευγενείς και το γένος πριγκιπικό. Ως προς την σωματική της ομορφιά ήταν πανέμορφη και καλλονή. Η ομορφιά της λένε οι συναξαριστές ήταν εκθαμβωτική. Το σπουδαίο όμως ήτο ότι στα είκοσί της χρόνια είχε μεγάλη μόρφωση, πολύ μεγάλη μόρφωση, οι γνώσεις της στην κλασσική παιδεία και στην φιλοσοφία ήτο καταπληκτική. Έκαμε επίσης σπουδές στην ρητορική και στις ξένες γλώσσες και διαλέκτους της εποχής της.
Στην αγιογραφημένη εικόνα της παρουσιάζεται με στολή Βυζαντινής αυτοκράτειρας και με βασιλικό στέμμα στο κεφάλι της που δηλώνουν την υψηλή καταγωγή της. Στο δεξί της χέρι κρατάει ένα κλαδί από φοίνικα που συμβολίζει τον θρίαμβο που κατήγαγε απέναντι στους ειδωλολάτρες φιλοσόφους της εποχής της, ενώ με το αριστερό της χέρι αγγίζει τον τροχό και το ξίφος, τα οποία δηλώνουν τα φοβερά της μαρτύρια. Στη βάση της εικόνας υπάρχουν μερικά βιβλία που φανερώνουν και αυτά συμβολικά την μεγάλη της σοφία.
Έζησε την εποχή των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού, Μαξιμιανού και Μαξιμίνου, φοβερών διωκτών του Χριστιανισμού. Μαρτύρησε ύστερα από πολλά βασανιστήρια από τον Μαξιμίνο.
Και να δούμε με λίγα λόγια πώς ήτο το μαρτύριό της. Όταν λοιπόν ο αυτοκράτορας Μαξιμίνος πληροφορήθηκε για το εκθαμβωτικό κάλλος της Αικατερίνης και ειδικότερα για την μεγάλη της σοφία, θέλησε να την ντροπιάσει. Γι’ αυτό και ανέθεσε σε εβδομήντα φιλοσόφους και ρήτορες της εποχής της, από την Αλεξάνδρεια, τους πλέον ξακουστούς, για να πείσουν την Αγία με τα διάφορα ρητορικά και φιλοσοφικά τους επιχειρήματα ότι ο δρόμος του Χριστιανισμού ήτο λανθασμένος και γεμάτος απάτη.
Εκείνη όμως σύμφωνα και με το απολυτίκιο που της ψάλλουμε, εφίμωσε λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών του πνεύματος τη μαχαίρα. Δηλαδή με την χάρη και την δύναμη του Αγίου Πνεύματος αποστόμωσε τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους. Η δε ανάπτυξις των χριστιανικών απόψεων και θέσεων έγινε με τόση πειστικότητα, γιατί οι απόψεις και θέσεις αυτές, ήσαν οι μόνες αλήθειες, οι μοναδικές, ώστε όλοι τους αμέσως μετά, ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό.
Βλέποντας λοιπόν αυτόν τον ξευτελισμόν που υπέστη δια των φιλοσόφων ο Μαξιμίνος, διέταξε να καούν όλοι τους ζωντανοί, στην κεντρική πλατεία της μεγάλης πόλεως της Αλεξανδρείας.
Την δε Αγία την έκλεισε στη φυλακή με σκοπό να αρχίσει την επομένη, την μεθεπομένη, δημόσια τα βασανιστήριά της.
Μια νύχτα δέχτηκε την επίσκεψη του ίδιου μας, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όπου και της προσέφερε δακτυλίδι για να φορέσει στο δάκτυλό της, ως σφραγίδα επιβεβαιώσεως των αρραβώνων της μετά του Νυμφίου Ιησού Χριστού. Ο αρραβώνας αυτός, στην Αγία Γραφή, καλείται αρραβών του Πνεύματος.
Κατά την διάρκεια που η Αγία Αικατερίνη ήτο στη φυλακή, την επισκέφτηκε η Αυγούστα Φαυστίνα, σύζυγος του Μαξιμίνου, συνοδευομένη από τον φρούραρχο Πορφυρίωνα. Η Αγία τους μίλησε με πολλή πίστη για τον Χριστό, ως Θεόν αληθινόν και Θεάνθρωπον, για την ανυπέρβλητη διδασκαλία Του, την αγάπη Του, που έφθασε μέχρι θανάτου και Σταυρού, τα θαύματά Του, εν συνεχεία βέβαια αναλυτικά την Σταυρική Θυσία, την Ανάσταση, την Ανάληψη, την Μεταμόρφωση, το Βάπτισμα, την μετάνοια, τη Θεία Κοινωνία στο τραπέζι της αγάπης και της Θείας Λατρείας, και πολλά ακόμα, όσα περιλαμβάνει η χριστιανική μας πίστις, με τα οποία σαγήνευσε και αιχμαλώτισε στην πίστη όχι μόνον την Φαυστίνα και τον Πορφυρίωνα αλλά και διακόσους ακόμα στρατιώτες, οι οποίοι παρακολουθούσαν κατάπληκτοι την υπέροχη και θεϊκή και μεγαλόπρεπη διδασκαλία της για τον Χριστό και την Εκκλησία Του.
Και το μεγάλο θαύμα έγινε. Βαπτίστηκαν όλοι τους χριστιανοί. Όταν πληροφορήθηκε τα γεγονότα αυτά ο Μαξιμίνος, τόσο πολύ εξεμάνη, που διέταξε αμέσως τον αποκεφαλισμό της συζύγου του Φαυστίνας και στην συνέχεια τον βασανισμό του Πορφυρίωνος και των διακοσίων στρατιωτών του.
Βλέποντας όμως στη συνέχεια την ακλόνητη πίστη τους, έγινε αγριότερος και των θηρίων, γι’ αυτό και διέταξε και τον αποκεφαλισμό όλων.
Τέλος ήρθε και η σειρά της Αγίας. Βέβαια οι δήμιοι είχαν την εντολή να την βασανίσουν όσο μπορούσαν περισσότερο και με τα πιο πολλά μέσα βασανιστηρίων που διέθεταν. Εκείνη όμως τα υπέμεινε όλα καρτερικότατα, δοξολογώντας συνέχεια το όνομα του Νυμφίου της Ιησού Χριστού.
Αυτό είναι το ίδιον των μαρτύρων. Παίρνουν στο σώμα τους από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος αφού νοιώσουν τους πρώτους πόνους, κατόπιν παίρνουν μια ειδική χάρη για να μπορούν να τα υπομένουν τα πάντα, και έτσι να δοξολογείται το όνομα του Παναγίου Θεού και τα θαύματα να είναι ορατά και απτά εις εκείνους οι οποίοι τα παρακολουθούν, γι’ αυτό και ακριβώς έχουμε πολλούς δημίους αμέσως να ομολογούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον.
Για να λυγίσουν όμως το γενναίο φρόνημά της, χρησιμοποίησαν στο τέλος οι δήμιοι και το φοβερότερο από όλα τα μαρτύρια: Το μαρτύριον του τροχού διά μέσου του οποίου διαμελίζεται και σχίζεται το σώμα σε κομμάτια, - το σώμα εννοείται βέβαια του βασανιζομένου μάρτυρος.
Αλλά το καθαρότατο σώμα της Αγίας Αικατερίνης διαφυλάχτηκε σώο και αβλαβές. Μόλις άρχισαν οι δήμιοι να γυρίζουν τον τροχό για να τεντωθούν τα πόδια και τα χέρια και να σχισθούν σε κομμάτια ολόκληρο το σώμα, αυτός, ο τροχός δηλαδή, ακαριαίως αυτοδιαλύθηκε σε μικρά μικρά κομματάκια.
Μην αντέχοντας άλλο ο Μαξιμίνος να βλέπει τις θαυμαστές και ανεξήγητες γι’ αυτόν επεμβάσεις του Αγίου Θεού πάνω στην Αγία διέταξε ευθύς αμέσως τον αποκεφαλισμό της, στις 25 Νοεμβρίου το 307 περίπου μ.Χ. Αυτή ήτο πολύ περιληπτικά η ζωή, η δράσις, τα κατορθώματα και το μαρτύριο της Αγίας Αικατερίνης.
Γιατί όμως η Εκκλησία μας, μάς καλεί και μάλιστα κάθε μέρα, να γιορτάζουμε τους Αγίους Μάρτυρας, σήμερα έχουμε την Αγία Μυρόπη, αύριο άλλους αγίους μάρτυρας, μεθαύριο την Αγία Βαρβάρα και ούτω κάθε εξής, δεν υπάρχει ημέρα που να μην εορτάζει και ένας μάρτυρας, άνδρας ή γυναίκα. Και μας καλεί όχι μόνον αυτούς αλλά να γιορτάζουμε και τους οσίους και τις όσιες, τους μεγάλους Ιεράρχες και Πατέρες της Εκκλησίας μας, τους αναχωρητάς και ερημίτας, - γιατί; Απλούστατα, για να τους μοιάσουμε. Μνήμη Αγίου, μίμησις Αγίου, μας συνιστά η Εκκλησία μας, και όλους και μάλιστα και ειδικότερα όλους εμάς, όλους εμάς, το επαναλαμβάνω, όλους εμάς, λαϊκούς και κληρικούς, όλους, πούμαστε νερόβραστοι και χλιαροί, και οι Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, νερόβραστοι και χλιαροί. Γι’ αυτό λοιπόν μας υπενθυμίζει με ύμνους και ωδές πνευματικές, κάθε μέρα, Κυριακές και εορτές, και η μνήμη των Αγίων για να τους μοιάσουμε. Να μοιάσουμε την Αγία Αικατερίνη στην φιλομάθεια της Αγίας Γραφής, και των δογμάτων της πίστεως. Και δυστυχώς για μας πικρή είναι η αλήθεια. Δεν μελετάμε σχεδόν καθόλου την Καινή Διαθήκη. Τα λόγια του Θεού. Το Ευαγγέλιό Του. Δεν το μελετάμε. Και έτσι έχουμε τελεία άγνοια σε θέματα πίστεως. Κάτι λίγα που ξέρουμε είναι και αυτά αναμεμειγμένα δυστυχώς μ’ ένα σωρό προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Αγνή ατόφια καθαρή πίστη δεν έχουμε. Ακόμα και οι μορφωμένοι άνθρωποι δεν ξέρουν τίποτα από την Χριστιανική διδασκαλία. Και το χειρότερο είναι ότι την ταυτίζουν με τα πάθη τους ή με το επικρατέστερο ιδεολογικό ρεύμα της εποχής τους, που συνήθως βέβαια είναι υλιστικό και άθεο.
Επίσης η Αγία Αικατερίνη καλεί λόγω της ηλικίας της, είκοσι ετών ήταν, και αύριο μεθαύριο η Αγία Βαρβάρα στα δεκαεπτά της χρόνια, όλους τους νέους και τις νέες του εικοστού πρώτου αιώνος, τα κορίτσια και τα αγόρια, στην αγνότητα και στην καθαρότητα του σώματος και της ψυχής, αντιμετωπίζοντας σθεναρά και με ομολογία όλες τις αμαρτωλές προκλήσεις της εποχής μας.
Μας καλεί η Αγία να της μοιάσουμε στην ομολογία της πίστεως, και αυτό είναι που λείπει από τις ημέρες μας και από την ξεδιάντροπη εποχή μας, λείπει η ομολογία και το μαρτύριον, λείπει το θάρρος, μας λείπει η πνευματική λεβεντιά, μας λείπει το φιλότιμο. Ο Έλληνας έχει φιλότιμο και τόχασε τώρα. Ακούς να βλασφημείται το όνομα του Χριστού! Της Παναγίας, του Τιμίου Σταυρού και των Αγίων; Τα’ ακούς; Ποιος δεν ακούει; Να διαμαρτυρηθείς! Με ήπιο τρόπο. Με ήπιο τρόπο. Αλλά να διαμαρτυρηθείς όμως.
Ακούς από την συντροφιά σου και τους συγγενείς σου να κατηγορούν με τα αισχρότερα λόγια τη θρησκεία σου, τους ιερείς, και τους επισκόπους σου και οποιονδήποτε άλλον Εκκλησιαστικό φορέα; Γλώσσα έχεις, ή μήπως δεν έχεις; Έχεις γλώσσα! Που κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Ε, λοιπόν αυτή τη γλώσσα που έχεις, η γλώσσα αυτή να σου γίνει σάλπιγγα! Να σου γίνει καμπάνα, να σου γίνει βιολί, να σου γίνει ύμνος! Για το Χριστό μας, τα όσια και τα ιερά της πίστεώς μας. Για να μπορείς να δίνεις έτσι κάθε μέρα μάχες για να αποστομώνεις κάθε αντιφρονούντα, όποια και αν είναι η θέση του μέσα στον χώρο της πολιτείας ή της κοινωνίας. Να γίνουμε μάρτυρες και ομολογηταί με την καθημερινή μας ζωή, με τα λόγια και το καλό μας προπαντός παράδειγμα. Γιατί βέβαια λόγια βέβαια μπορεί να λέμε αλλά αν δεν έχουμε και το ζωντανό καλό παράδειγμα, αν η ζωή μας δε μυρίζει λιβάνι, άδικα τα λόγια, χαμένος ο κόπος.
Μόνον έτσι μπορούμε να ακτινοβολούμε ως φώς μέσα στην κοινωνία μας. Μας το είπε και ο Χριστός, «ούτω λαμψάτω το φώς ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως είδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσιν τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς».
Μάρτυρες λοιπόν και ομολογηταί πρώτα στο σπίτι μας,
ύστερα στους συγγενείς μας,
κατόπιν στη δουλειά μας,
και τέλος σε ολόκληρη την κοινωνία μας.
Παντού και πάντα και σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας να ομολογούμε τον Χριστόν μας ως αληθινόν Θεόν και Σωτήρα του κόσμου. Αλλά και η ζωή μας και το παράδειγμά μας να είναι όλα φώς Χριστού.
Φώς Χριστού φαίνει πάσι,
Αμήν.

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2001

Η κυριαρχία του Αρχιτρομοκράτη ΔΙΑΒΟΛΟΥ σε άτομα, λαούς, έθνη και κυβερνήσεις λαών.



Κυρ. Η' ΛΟΥΚΑ 2001
172-β

Η μακαριστή γερόντισα Μακρίνα αδελφοί μου, της Παναγίας Οδηγήτριας της Πορταριάς Βόλου, ένα δύο χρόνια πριν γίνει μοναχή, δηλαδή πριν απ’ το χίλια 1960, ένα απόγευμα μαζί με άλλες τρεις κοπέλες που αργότερα όλες μαζί συγκρότησαν την πρώτη μοναχική αδελφότητα, μετέβαιναν σε ένα εξωκκλήσι της Παναγίας σε μια πλαγιά του Πηλίου, για ν’ ανάψουν τα καντήλια και να ψάλλουν την Παράκλησή Της. Η πορεία τους ήταν κοπιαστική και πολύωρη, και επειδή ήτο και Παρασκευή ήσαν και νηστικές. Σε κάποια στιγμή της διαδρομής, λέγει η γερόντισσα Μακρίνα:
«Πόσο θαυμαστό θα ήταν για όλες μας να βρίσκαμε έξω από το εκκλησάκι τέσσερεις μεγάλες φέτες από χωριάτικο φρέσκο ψωμί και λίγα ώριμα σύκα».
Οι άλλες την κοίταξαν παράξενα, χαμογέλασαν λίγο, αλλά προχώρησαν στο ανηφορικό μονοπάτι.
Κάποτε, κατάκοπες έφθασαν στο ερημοκκλήσι της Παναγιάς. Μπήκαν μέσα και βλέπουν κατάπληκτες πάνω στην γυμνή Αγία Τράπεζα, - διότι τα εξωκκλήσια δεν τα αφήνουν ενδεδυμένα, είναι ξεκάλυπτα δηλαδή, υπάρχει μόνο το μάρμαρο, ή το πολύ πολύ ένα μικρό ύφασμα – πάνω λοιπόν σ’ αυτήν την μικρή Αγία Τράπεζα τη γυμνή, είδαν κατάπληκτες τέσσερεις μεγάλες φέτες από φρέσκο ζεστό χωριάτικο ψωμί, και πάνω σε κάθε φέτα δύο μεγάλα ωριμότατα σύκα. Σταυροκοπήθηκαν πολλές φορές, έκαμαν και πολλές στρωτές μετάνοιες, άναψαν τα καντήλια, έψαλαν με κλάματα και χαρά την Παράκληση της Παναγίας, και στο τέλος έφαγαν το ψωμί και τα σύκα. Τα μάτια τους ήσαν πλημμυρισμένα από δάκρυα χαράς, θαυμασμού, καταπλήξεως και ευγνωμοσύνης. Το θαύμα ήταν ολοφάνερο.

Χριστιανοί μου, τέτοιου είδους θαύματα σας έχω διηγηθεί, και σε παλαιότερες ομιλίες μου, τα οποία συνέβησαν σε θεοσεβείς χριστιανούς, ειδικότερα στα σκληρά χρόνια της Κατοχής, όπου τα δοχεία τους από λάδι παρέμειναν για πολλούς μήνες γεμάτα, οι αποθήκες με τα λιγοστά ξύλα για τις θερμάστρες του χειμώνα να μην τελειώνουν ποτέ, παρόλο που τα χρησιμοποιούσαν κάθε μέρα, με τα λίγα δράμια από αλευράκι, ρύζι ή κανένα μακαρονάκι, συνεχώς και θαυματουργικά παρέμεναν άθικτα παρά την καθημερινή τους χρήση.
Ναι αδελφοί μου, οι εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελλατωθήσσονται παντός αγαθού, το βεβαιώνουμε κάθε φορά που ψάλλουμε την αρτοκλασία. Ακόμα και με ένα κομμάτι αντίδωρο θα μπορούσε να ζήσει κανείς για πολλές μέρες, χωρίς ψωμί, φαγητό και νερό, αρκεί να έχει καθαρή ζωή, ταπεινό φρόνημα, μετάνοια και προπαντός ζωντανή ολόθερμη πίστη. Βέβαια, όταν ο Θεός δώσει αυτή την ευκαιρία και κάτω από άλλες κατάλληλες συνθήκες.

Κάποτε, καποιος χριστιανός είχε έναν πολύ μεγάλο φοβερό πειρασμό στο σπίτι του. Και δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει ούτε με νηστεία μιας ημέρας. Τίποτα δεν μπορούσε να κάμει. Το εξομολογήθηκε στον πνευματικό του, σε έναν φημισμένο γέροντα, και κείνος του έδωσε ένα αντίδωρο μικρό. Ευλόγησε τον χριστιανόν, του διάβασε μια ευχή και του είπε: «Με την ευχή της Παναγίας μας, κάθε πρωί θα τρως ένα ψιχουλάκι από αυτό το αντίδωρο, και τίποτα άλλο όλη μέρα, ούτε νερό, θα προσεύχεσαι όλη τη νύχτα επί επτά περίπου ώρες μ’ αυτές και μ’ αυτές τις προσευχές, - του είπε ποιες, - και σε λίγες μέρες θα φύγει ο πειρασμός και το όλο σου πρόβλημα θα λυθεί.
Η υπακοή του χριστιανού και η πίστις του προς τον πνευματικόν του, αφενός μεν, δεύτερον οι προσευχές του Αγίου γέροντός του, και τρίτον οι πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, και η παντοδυναμία του Αγίου Θεού, έκαμαν το θαύμα. Ποιο θαύμα; Να παραμείνει άσιτος και χωρίς στάλα νερό για δεκαοκτώ μέρες και τελικά να φύγει μια για πάντα και ο πειρασμός από το σπίτι του. Με ένα τόσο δα μικρό αντιδωράκι.

Μήπως ο πατήρ Νικόλαος, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ότι αυτό ήταν το όνομά του, δεν ζούσε για σαράντα εννιά μέρες, κάθε χρόνο αυτό, τη Μεγάλη Σαρακοστή, μόνον με τη Θεία Κοινωνία; Ο πατήρ Νικόλαος ήτανε άγαμος ιερεύς, και πνευματικός στην Ιερά Μονή Πετράκη. Πιθανόν, μερικοί να το γνωρίζετε, ίσως το όνομά του να μου διαφεύγει ακριβώς.

Ναι αδελφοί μου, ουκ αδυνατίσει παρά τω Θεώ παν ρήμα. Τώρα όμως ίσως με ρωτήσετε γιατί σας ανέφερα αυτές τις αληθινές ιστορίες. Απλούστατα γιατί ήθελα να συνεχίσω το κήρυγμα της περασμένης Κυριακής, εδραιώνοντας, μέσα στις καρδιές μας την πίστη μας προς τον αληθινό Τριαδικό Θεό και φιλόστοργο Πατέρα μας, όταν τηρούμε το πανάγιον θέλημά Του, και είμαστε γνήσια παιδιά Του, δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, και θα μας τρέφει, και θα μας ποτίζει, και θα μας ενδύει, και θα μας θερμαίνει, και θα μας προστατεύει, και στο τέλος θα μας σώσει, αφού προηγουμένως μας δώσει και Θεία Δύναμη και Θεία Χαρη και Θείον Φως. Για να καταστούμε οι τελευταίοι και δεδοξασμένοι μάρτυρες Ιησού Χριστού εναντίον του Αντιχρίστου.

Ξεκινήσαμε λοιπόν χριστιανοί μου, την προπερασμένη Κυριακή, από τα τρομοκρατικά κτυπήματα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης της Αμερικής. Τονίζοντας δύο πράγματα, αφενός μεν την αλαζονία της εποχής μου, αφού ο Θεός «υπερηφάνοις αντιτάσσεται», και αφετέρου την αδιαφορία των πολιτισμένων λαών, για την Ορθόδοξη εφαρμογή της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού, του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών, του Θεανθρωπου. Αναφερθήκαμε επίσης στο ότι η μοναδική ασχολία και το ενδιαφέρον λαών και κυβερνήσεων της Δύσεως, Ευρώπης και Αμερικής, είναι το διαβολικό τρίπτυχο, χρήμα, όπλα, διαφθορά. Και είναι αυτά που δυστυχώς στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας αντικατέστησαν τα τρία ιδανικά της φυλής μας. Θρησκεία, πατρίδα οικογένεια. Και κλείσαμε με το πώς θα σωθούν οι χριστιανοί, που θα παραμείνουν πιστοί στο Χριστό, και στην Εκκλησία Του, πιστοί μέχρι το τέλος. Πιστοί άχρι θανάτου, στις έσχατες εκείνες ημέρες της Αποκαλύψεως. Τα παραδείγματα ήσαν αρκετά, και τονίσαμε και σήμερα μερικά ακόμα, για να τονωθεί ακόμα περισσότερο η χλιαρή μας πίστις.

Επανέρχομαι όμως στη φρίκη της τρομοκρατίας, των πολέμων, των εμφυλίων σπαραγμών, της βίας, της αναρχίας, των εγκλημάτων και λοιπά, για να τονίσω και να επαναλάβω ότι την ασφάλεια και την σιγουριά δεν μπορούν να μας την δώσουν και να μας την εξασφαλίσουν κανένα έθνος, όσο μεγάλο και αν είναι και όσους εξοπλισμούς και αν διαθέτει, ουδεμία κοσμική δύναμις και καμιά επιστήμη. Τη σιγουριά και την ασφάλεια την εξασφαλίζουν μόνον η Χάρις του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Εξασφαλιζόμαστε μόνον κοντά εις τον Θεό.

Ψάχνουν οι μυστικές υπηρεσίες των εθνών και τους τρομοκράτες και τις τρομοκρατικές οργανώσεις εδώ και πολλά χρόνια. Διαθέτουν τα πιο υψηλά τεχνολογικά συστήματα και όμως αποτυγχάνουν. Συλλαμβάνεται ένας δύο τρείς πέντε και ξεφυτρώνουν αμέσως μετά εκατό. Γιατί άραγε; Διότι τους διαφεύγει ένα πρόσωπο! Από όλα τα έθνη και από όλους τους λαούς και από όλες τις κυβερνήσεις και από όλους μας διαφεύγει ένα πρόσωπο. Ένα πρόσωπο πολύ γνωστό και συγχρόνως πολύ σκοτεινό και απαίσιο. Ένα πρόσωπο που συγκεντρώνει όλες τις σημερινές επιστημονικές γνώσεις και πανουργίες. Ένα πρόσωπο με το οποίο κανένας δεν ασχολείται σοβαρά σήμερα μαζί του. Κανένας δεν τον υποψιάζεται για αρχιτρομοκράτη. Γι’ αυτό και κανένας δεν τον καταγγέλλει. Και ποιο είναι αυτό το πρόσωπο παρακαλώ; Είναι ο Διάβολος! Ο Σατανάς!

Είναι ο Διάβολος; Μάλιστα. Είναι ο Διάβολος! Αυτός είναι ο μισάνθρωπος, ο μισόκαλος, ο ανθρωποκτόνος, ο αρχιτρομοκράτης. Όχι ο Μπίν Λάντεν! Ο Διάβολος είναι αρχιτρομοκράτης. Είναι αυτός που βρίσκεται πίσω από κάθε έγκλημα και τραγωδία όλων των ανθρώπων και όλων των λαών της γης. Αυτός και μόνον αυτός κινεί τα νήματα όλων των μεγάλων πειρασμών και κακιών, που βασανίζουν τις οικογένειες, τα ανδρόγυνα, τους γονείς, τα παιδιά και τις κοινωνίες των εθνών.
Ποιος θεοφοβούμενος χριστιανός έχει τόσο δα λίγο μυαλό, τόσο δά όχι παραπάνω, δεν καταλαβαίνει την φονική μανία και τον αφρίζοντα θυμό του Διαβόλου, «είδώς ότι ολίγον χρόνον έχει» όπως μας το βεβαιώνει το βιβλίον της Αποκαλύψεως του Ευαγγελιστού Ιωάννου στο Δωδέκατο Κεφάλαιο;
Ας μη κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάκτυλό μας διότι πίσω από κάθε κακό, και πίσω από κάθε δράμα, είτε αυτό είναι ατομικό, είτε συλλογικό, είτε οικογενειακό, είτε κοινωνικό, είτε πανεθνικό, αυτός κρύβεται και αυτός το υποκινεί, με μια διευκρίνιση: Στηριζόμενος και στη δική μας προσωπική ελευθερία. Και επειδή στηρίζεται στην προσωπική μας ελευθερία, στην προσωπική ελευθερία του ανθρώπου, και των κυβερνήσεων που την συγκροτούν άνθρωποι, γι’ αυτό και δεν συλλαμβάνεται, γι’ αυτό και δεν εξουδετερώνεται.
Με τη συγκατάθεσή μας λοιπόν,
φιλοξενείται αυτός ο κακούργος στα σπίτια μας,
φιλοξενείται στα γραφεία μας,
φιλοξενείται στις δουλειές μας,
φιλοξενείται στα σχολεία μας, Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια, ΤΕΙ, Πανεπιστήμια,
φιλοξενείται στα νοσοκομεία μας με την εκμετάλευση και την αδιαφορία των γιατρών.
Φιλοξενείται ακόμα στον στρατό, στους εξοπλισμούς και στα οπλικά συστήματα.
Είναι δε ο πρώτος και καλύτερος φιλοξενούμενος στη Βουλή. Όλες οι αντίθεες αποφάσεις στη Βουλή λαμβάνονται, στα υπουργικά συμβούλια και στις Κυβερνήσεις των λαών, ακόμα και στον ΟΗΕ.
Μήπως υπερβάλλω; Μήπως λέω ψέματα; Τα πάντα στη ζωή μας, ατομική και οικογενειακή και στην ζωή όλων των εθνών της γής, κυβερνώνται, τα πάντα κυβερνώνται από το χρήμα, τη δύναμη των όπλων, την εξουσία και τη διαφθορά.
Μόνον το διαβολοκούτι που έχουμε στο σπίτι μας και που λέγεται τι βι ή τηλεόρασις φθάνει! Αυτό και μόνο φθάνει. Αυτό μας κυβερνάει. Αυτό μας κατευθύνει. Αυτός, δηλαδή ο Διάβολος.
Ο Διάβολος είναι λοιπόν αυτός που σιγά σιγά και συστηματικά, μέρα με την ημέρα, βηματάκι βηματάκι μας οδηγεί στις έσχατες ημέρες του Αντιχρίστου. Μην αυταπατώμεθα. Πάμε από το κακό στο χειρότερο. Σε άλλο κύρηγμα θα πούμε αυτά τα χειρότερα. Όμως εμείς οι ολίγοι Ορθόδοξοι πιστοί αγωνιζόμενοι Χριστιανοί, άνω σχώμεν τας καρδίας.

Και να προσέξουμε επίσης την ειδική εντολή του Αδελφοθέου Ιακώβου που μας επιτάσσει. Τι μας επιτάσσει; Τι μας διατάσσει; Τι μας εντέλλεται; «Αντίστειτε τω Διαβόλω και φεύξετε αφ’ υμών», Ιακώβου Δ 7. Αντισταθείτε στο Διάβολο, μας λέγει ο Αδελφόθεος, και θα φύγει από κοντά σας. Αντισταθείτε και διώξτε τον.
Από το νου σας, από τις αισθήσεις σας,
από τις σκέψεις σας,
απ’ τις καρδιές σας,
από τα σπίτια σας,
από τις οικογένειές σας,
από τα παιδιά σας,
από όπου μπορείτε,
μόνο διώξτε τον και θα φύγει, θα φύγει ντροπιασμένος με την δύναμιν και την χάριν του Ιησού Χριστού.
Και θα φύγει επαναλαμβάνω, διότι μαζί μας είναι ο Χριστός.
Ή ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών.

Αυτός λοιπόν ο Κύριος και ο Θεός μας, ο Σωτήρας μας, αυτός θα μας σώσει και από τα νύχια του Αντιχρίστου στις έσχατες εκείνες ημέρες, όσοι βέβαια από μας θα ζούμε. Γιατί δεν ξέρουμε πότε θάρθουν αυτές οι μέρες.. Σε πέντε χρόνια, σε δέκα, σε εκατό, σε χίλια, δεν ξέρουμε.. αλλά όσοι ζούν.. Και θα μας σώσει τότε με τους τρόπους που αναφέραμε και στο περασμένο κήρυγμα μας, και στο σημερινό, δηλαδή θαυματουργικά!
Θα ανοίγεις ένα ντουλάπι και θα βρίσκεις τρόφιμα καθαρά!
Θα σταυρώνεις το δενδράκι και θα πρασινίζει και θα σου δίνει καρπούς,
θα σταυρώνεις τον ουρανό επαναλαμβάνω και θα σου δίνει δροσερό νεράκι.
Αλλά, για κείνους που θα έχουν τις προϋποθέσεις, τις οποίες είπαμε και ξαναείπαμε και ξαναείπαμε πολλές φορές, σας επαναλαμβάνω μόνο δύο και τελειώνουμε, γιατί σας εκούρασα..
δύο πράγματα μας χρειάζονται: η μετάνοια και η ζωντανή πίστις.

Αυτώ η δόξα και το κράτος και εις τους αιώνας των αιώνων,
Αμήν.

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2001

Τα τρία συμπεράσματα από τα γεγονότα της τρομοκρατίας



171 γ
Κυρ. 28.10.2001

Με την ευκαιρία της σημερινής μεγάλης εορτής και των νικηφόρων αγώνων που έδωσαν οι Έλληνες στρατιώτες και εδημιούργησαν το Αλβανικόν έπος του 1940 – 41, θέλω να απαντήσω σε ερωτήσεις χριστιανών από σας, γιατί δεν ασχολήθηκα μέχρι τώρα με τα γεγονότα της τρομοκρατίας που συνέβησαν στις 11 Σεπτεμβρίου.
Πολλοί τον έχουν ονομάσει Μαύρο Σεπτέμβρη.
Είναι όμως μαύρος αδελφοί μου, ή μαύρες είναι οι καρδιές μας;
Τα γεγονότα είναι γνωστά και τα είδαμε αμέτρητες φορές στην τηλεόραση.
Τα λέμε εν συντομία.
Μέσα σε λίγα λεπτά, 2 αεροπλάνα, που τα είχαν καταλάβει άραβες αεροπειρατές, τρομοκράτες, τα έριξαν πάνω στους διδύμους λεγομένους πύργους της Νέας Υόρκης, όπου εκεί είχαν την έδρα τους τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και χρηματιστήρια, και σωριάστηκαν κάτω σαν χάρτινοι πύργοι, σκοτώνοντας συγχρόνως και χιλιάδες αθώους ανθρώπους.
Ένα τρίτο έπεσε σε μια πτέρυγα του Πενταγώνου σκοτώνοντας και σκορπώντας εκεί το θάνατο σε πάνω από επτακόσιους ανθρώπους, βέβαια δεν είδαμε από κει απολύτως τίποτα.
Το γόητρο όμως της υπερδύναμης αυτής της Αμερικής, κατεποντίσθη και όλοι οι λαοί στον κόσμο περιμένουν τι έκταση θα έχουν τα αντίποινά τους.
Το κακό ήδη άρχισε. Και ευχόμαστε να τελειώσει εκεί που άρχισε, και να μην επεκταθεί και σε άλλες χώρες και έλθει και στη δική μας.

Ως Ορθόδοξοι ιερείς και υπεύθυνοι τόσων και τόσων ψυχών, παρακολουθούμε με προσοχή τα παγκόσμια αυτά γεγονότα, και με βάση την Αγία Γραφή και την Ιερά Αποκάλυψη, όσο μας επιτρέπουν οι Πατέρες, βγάζουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.

Και το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι στον κόσμον αυτόν, δεν υπάρχει ασφάλεια. Αυτή η χώρα η οποία εθεωρείτο υπερδύναμη, απεδείχθηκε όχι μόνον αδύνατη, αλλά και τρόμος την έχει καταλάβει με την τρομοκρατία του βιολογικού πολέμου του άνθρακα. Τα ηλεκτρονικά της συστήματα, τα πλέον πλέον σύγχρονα, δυστυχώς δεν μπορούν να δώσουν στην χώρα τους αλλά και σε μας, ούτε ασφάλεια, ούτε σιγουριά. Και έτσι επιβεβαιώνεται ο λόγος του Θεού που μας λέγει: «Όταν λέγουσι ειρήνη και ασφάλεια τότε αιφνίδιος αυτοίς έρχεται ο όλεθρος». Από την Πρώτη προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, Κεφάλαιον Πέμπτο, στίχος τρία.
Δηλαδή όταν λέγουν οι άνθρωποι ή οι κυβερνήσεις των λαών ή τα έθνη, ότι τώρα έχουμε ειρήνη και ασφάλεια, ε, τότε ακριβώς και εντελώς ξαφνικά έρχεται ο όλεθρος και η καταστροφή.
Το ίδιο δε συνέβη και σε μας στις 9 Σεπτεμβρίου του 1999;
Ήμασταν αμέριμνοι, ήσυχοι και ασφαλείς. Και ξαφνικά σεισμός στην Αθήνα. Με τις τόσες γνωστές θανατηφόρες καταστροφές σε σπίτια, εργοστάσια και ανθρώπους που υπέστησαν φρικτό θάνατο. Φεύγεις το πρωί απ’ το σπίτι σου και το βράδυ δεν γυρίζεις. Κοιμάσαι το βράδυ, αλλά το πρωί δεν ξυπνάς!
Περπατάς στο δρόμο και ξαφνικά πέφτεις κάτω ξερός, ή άμα στέκεσαι στη στάση ενός λεωφορείου, έρχεται αυτό και πέφτει επάνω σου. Οδηγείς ένα αυτοκίνητο και έρχεται ένα άλλο και κτυπά επάνω σου και σε σκοτώνει. Αλήθεια, πού είναι η ασφάλεια; Η σιγουριά; Η ειρήνη;
Γι’ αυτό όσο ζούμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμον, και δεν στηριζόμαστε στην παντοδυναμία και στο έλεος του Θεού, αλλά επαναπαυόμαστε στις διασκεδάσεις και στα ξενύχτια, στην πονηριά και στην κακία, στα χρήματα που έχουμε μαζέψει ποιος ξέρει με τι τρόπους, και στα πολλά μας χτήματα ή στην εξουσία που διαθέτουμε, ξαφνικά, και μέσα σε μια στιγμή όλα χάνονται.
Όσα όνειρα και αν κτίζουμε, αν τα κτίζουμε πάνω στην άμμο, αν τα κτίζουμε χωρίς Θεόν, θα πέσουν και θα γκρεμιστούν όπως οι δίδυμοι πύργοι του Μανχάταν.
Η μοναδική μας λοιπόν ασφάλεια, είναι η ακλόνητη πίστις μας στον εν Τριάδι Θεό, στη Σταυρική Θυσία του Χριστού, και στην Ανάστασή Του. Σιγουριά μας είναι το έλεος του Θεού, η προσωπική μας μετάνοια, το ταπεινό μας φρόνημα και οι πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων, πρεσβείες της Παναγίας που γίνονται κραταιά σκέπη για το Ορθόδοξο έθνος μας, όσο παραμένει ακόμα Ορθόδοξο.
Η μοναδική μας λοιπόν ελπίδα είναι ο Λόγος του Θεού, η Ιερά Εξομολόγησις, η Θεία Κοινωνία, η ακριβής τήρησις των εντολών του Αγίου Θεού, και η αντίστοιχη καλλιέργεια των αρετών. Επαναλαμβάνω ότι τη σιγουριά μας σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, δεν μπορούν να μας την εξασφαλίσουν τα τέλεια επιστημονικά τεχνολογικά συστήματα, ούτε ο στρατός και τα όπλα, ούτε οι πύραυλοι και οι δορυφόροι, αλλά μόνον Κύριος ο Θεός, ο Παντοκράτωρ και Δυνατός, ο Άγιος και Αληθινός, ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος κόσμου, αυτός και μόνον.

Δεύτερον συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν και γίνονται ασυλλόγιστοι εξοπλισμοί. Αντί για ψωμί και γάλα και τρόφιμα, όλα τα κράτη, όλα τα κράτη, τον μισό τους προϋπολογισμό και πάνω, τον διαθέτουν για εξοπλισμούς. Και αντί λοιπόν ούτε ανεργία θα υπήρχε, ούτε φτώχεια και εξαθλίωσις, ούτε πείνα και δυστυχία, αν τα όπλα μαζικής καταστροφής μετατρέπονταν σε εργοστάσια τροφίμων και σε μεγάλα νοσοκομεία.
Έχουμε έναν υψηλό τεχνικό πολιτισμό, ναι, τον έχουμε και τον θαυμάζουμε, αλλά συγχωρέστε με, είναι πολιτισμός αχρειότητος και βαρβαρότητος. Από δε ηθικής πλευράς η σύγχρονη κοινωνία μας, η κοινωνία του εικοστού πρώτου αιώνος, είναι και έχει καταντήσει ζούγκλα. Όλα μας γύρω είναι σκοτεινά και απαίσια. Παντού επικρατεί βία. Η αναρχία, η παιδική εγκληματικότητα, ο εγωκεντρισμός, η κακία, η πονηριά, το ψέμα, το μίσος, η εκδίκησις, η πλεονεξία, η αθεοφοβία, τα ναρκωτικά, ο πανσεξουαλισμός, η κυριαρχία στα πετρέλαια, ο θρησκευτικός φανατισμός που σε μεταβάλλει σε ρομπότ, αυτοκτονίες και μαζικής εγκληματικότητος, η σχιζοφρένεια, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, η μέθη της εξουσίας, και χιλιάδες ακόμα παραλογισμοί που όλα μαζί πολύ πιθανόν, επαναλαμβάνω πολύ πιθανόν, να οδηγήσουν όλη την ανθρωπότητα σε μια ολοκληρωτική καταστροφή.

Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται. Οι δυο ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης, με τους εκατόν δέκα ορόφους, ήσαν όντως τεχνολογικά κατορθώματα. Θύμιζαν όμως και την ανθρώπινη υπερηφάνεια, που όπως πάντα υψώνει και κάποιον πύργον της Βαβέλ, για να ξύσει με την κεραία του ουρανοξύστη τον ουρανό, λες και θέλουν με αυτόν τον τρόπον να προκαλέσουν τον Θεόν. Ουρανοξύστης, αυτό θα πει, αν δεν το σκεφτήκατε ποτέ. Ένα πολύ πολύ υψηλό σπίτι που ξύνει τον ουρανό. Ξύστης.
Τι χίμαιρα όμως! Ό,τι υψώνει ο άνθρωπος σωριάζεται σε ερείπια.
Υψώνει το ανάστημά του; Πέφτει κάτω.
Υψώνει τις γνώσεις του; Αχρηστεύεται με ένα εγκεφαλικό, απλούστατα.
Καμαρώνει για τα πλούτη του; Με μια αρρώστια τον κάνει φυτό. Που τα ωφελούν τα πλούτη; Τι τον ωφέλησαν τον Ωνάση;
Μια άλλη υπερδύναμις που ήτο το σιδερένιο παραπέτασμα για εβδομήντα ολόκληρα χρόνια, μέσα σε λίγους μήνες αυτοδιαλύθηκε.

Ναι αδελφοί μου. Ό,τι υψώνει ο άνθρωπος σωριάζεται σε ερείπια. Ό,τι όμως υψώνει ο Θεός, μένει εις τον αιώνα. Και αυτό που πρωτοΰψωσε ο Θεός είναι ο Σταυρός, ο Τίμιος Σταυρός. Και ο Σταυρός είναι το Σύμβολον της Ταπεινώσεως. Γι’ αυτό και βεβαιώνει ο Θεός ότι πάς ο ταπεινών εαυτόν, υψωθήσεται. Όποιος ταπεινώνει τον εαυτόν του, όποιος συντρίβει τον εαυτόν του, όποιος κλαίει για τον εαυτόν του, αυτόν και υψώνει ο Θεός. Και το άλλο, ότι στους ταπεινούς τη καρδία ο Θεός δίδει πλούσια την χάρη Του. Γι’ αυτό και πραγματικά παιδιά του Θεού είναι
πρώτον, οι έχοντες ταπεινόν φρόνημα,
δεύτερον, οι συντετριμμένοι τη καρδία,
τρίτον, οι μετανοούντες και κλαίοντες για τις αμαρτίες τους,
τέταρτον, οι τηρούντες τις Ευαγγελικές εντολές μετά φρονήσεως,
πέμπτον, οι υπομένοντες μετά δοξολογίας,
έκτον, οι τηρούντες ανόθευτα το Ορθόδοξον δόγμα,
έβδομον, οι αγαπώντες Κύριον τον Θεόν τους εξ όλης ψυχής και καρδίας, ισχύος και διανοίας και τους εχθρούς των ως σεαυτόν κατά το «αγαπάτε τους εχθρούς υμών», και «αγαπάτε αλλήλους».
Με δυο λόγια, οι πιστοί αγωνιζόμενοι Ορθοδόξως χριστιανοί.
Αυτούς και θα φυλάξει ο Θεός τις ώρες του μεγάλου πειρασμού, όπου θα επιτρέψει ο Θεός να πειραχθεί και να ταλαιπωρηθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα, μηδενός εξαιρουμένου.

Με αφορμή δε τα πρόσφατα γεγονότα, διαπιστώσαμε με λύπη μας και κάτι άλλο.
Ότι οι περισσότεροι από μας τους Έλληνες τους λεγομένους Ορθοδόξους χριστιανούς, αλλά και από τους περισσοτέρους λαούς της γης, είναι βυθισμένοι σε θρησκευτικό σκοτάδι, έχουν τελεία άγνοια της αληθινής διδασκαλίας του Χριστού, και κάνουν και τον χριστιανό, και έχουν άγνοια.
Όλες δε οι χώρες του λεγομένου πολιτισμένου κόσμου της δύσεως, Ευρώπης και Αμερικής, και που θεωρούνται οι χώρες αυτές χριστιανικές, ασχολούνται αποκλειστικά και μόνον με τρία πράγματα.
Το χρήμα, τα όπλα και την διαφθορά.
Όταν όμως κηρύχτηκε ο πόλεμος κατά της Ελλάδος, οι Έλληνες πάνω στα βουνά είχαν ένα άλλο τρίπτυχο.
Τη θρησκεία, την πατρίδα και την οικογένεια.
Να το φωνάξω, συγχωρέστε με που υψώνω φωνή, πούντα αυτά τα ιδανικά από μας τους Νεοέλληνες;
Όλοι οι ήρωες της επαναστάσεως και του 40 έχουν βγει σαν φωτογραφίες από τα σχολεία μας.
Ένα πράγμα ενδιαφέρει τα μεγάλα έθνη, ακόμη και τα μικρά. Αυτό που είπα, το χρήμα, τα όπλα και η διαφθορά. Αυτή είναι η τροφή τους, η πνοή τους, η ζωή τους, το πάν.
Για δυό χιλιάδες χρόνια δυστυχώς το Ευαγγέλιον του Χριστού, στην πράξη του, το αφήσαμε ανενέργητο. Εμείς φταίμε, κανένας άλλος δεν φταίει. Τίποτε από τη ζωή μας δεν θυμίζει ότι είμαστε αληθινοί χριστιανοί. Αναπαυόμαστε σε έναν Χριστιανισμό νερόβραστο και χλιαρό.
Αναπαυόμαστε σε έναν Χριστιανισμό που τον έχουμε κόψει και ράψει στα μέτρα των παθών μας.
Αναπαυόμαστε σε έναν Χριστιανισμό ψευδαισθήσεων, τύπων, τυπολατρείας, και δεισιδαιμονιών.
Αλλά αυτός δεν είναι Χριστιανισμός! Αυτό δεν είναι Ορθοδοξία! Δεν είναι αυτό που μας δίδαξε ο Χριστός και που το σφράγισε με το αίμα Του και με τη θυσία Του πάνω στο Γολγοθά! Ο Θεός μας περιμένει με περισσότερη ζωντανή πίστη.
Με περισσότερη ευδόκιμη υπομονή στις θλίψεις της ζωής.
Με περισσότερη ενεργουμένη αγάπη προς τον πλησίον.
Με σωστότερη συμμετοχή στα πανάγια μυστήρια.
Με περισσότερη ακρίβεια στην τήρηση των εντολών.
Με θερμότερη προσευχή, με αληθινή μετάνοια και φρόνημα ταπεινό.

Για τις ώρες όμως των μεγάλων πειρασμών, που πρόκειται ίσως να έλθουν γρηγορότερα από ό,τι το πιστεύουμε και το περιμένουμε, ή πιθανόν όμως και σε εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια, ποιος ξέρει; ο Θεός γνωρίζει μονάχα. Αλλά είτε έρθουν γρήγορα, είτε έρθουν αργότερα, ένα είναι το βέβαιον. Ότι θα σωθούν μόνον τα γνήσια παιδιά του Θεού.
Τις προϋποθέσεις των γνησίων τέκνων του Θεού τις αναφέραμε προηγουμένως δυο φορές. Το πώς θα σωθούν; Ο Θεός θα βρει χιλιάδες τρόπους για να σκεπάσει, φυλάξει, διαθρέψει και σώσει τα παιδιά Του. Ας μην ανησυχούμε, διότι σε κείνους τους καιρούς τα αληθινά παιδιά του Θεού
θα σταυρώνουν τη γη και αυτόματα θα φυτρώνει σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, βαμβάκι, ρύζι και άλλα αγαθά ανόθευτα.
Θα σταυρώνουν τα δοχεία και θα γεμίζουν λάδι.
Θα σταυρώνουν τα ξερά τα κλαδιά των δένδρων και θα γεμίζουν από καρπούς.
Θα σταυρώνουν τον ουρανό και θα βρέχει τοπικά με γάργαρο νερό.
Μη σας φανούν αυτά που σας λέγω παράξενα, αερολογίες, τερατολογίες, και φαντασιοπληξίες. Όχι, κάθε άλλο μάλιστα γιατί πολύ σοβαρολογώ. Και σας θυμίζω τους Ιουδαίους, τον αχάριστον αυτόν λαόν. Πώς τους συντηρούσε ο Θεός σαράντα ολόκληρα χρόνια μέσα στην έρημο; Δεν όργωναν, δεν έσπερναν, δεν θέριζαν! Και όμως ο Θεός τους έτρεφε κάθε μέρα με το μάνα εξ ουρανού. Με ορτύκια και με νερό όποτε διψούσαν. Πλήρης τροφή. Γι’ αυτούς, για τα παιδιά τους, τη φαμίλια τους και για τα ζώα τους. Έτσι δεν τους έλλειψε ούτε το γάλα για τα μωρά παιδιά. Διότι ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα. Τίποτα για τον Θεόν δεν είναι αδύνατον. Όλα είναι δυνατά, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι. Εμείς είμαστε νερόβραστοι.
Άρα λοιπόν καμιά ανησυχία για τα γνήσια παιδιά του Θεού, για τους αληθινούς Ορθοδόξους Χριστιανούς. Και το ερώτημα: Είμαστε όλοι εμείς εδώ αληθινά παιδιά του Θεού; Αν ναι, σωθήκαμε. Αν όχι, τότε ας φροντίσουμε από σήμερα και από τούτη τη στιγμή να γίνουμε παιδιά Του, αγκαλιάζοντας με όλη μας την καρδιά το Πανάγιον Θέλημά Του, και δεν θα διαψευσθούμε, θα σωθούμε και μείς.

Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας και ο Λυτρωτής μας, αυτός και μόνον μπορεί να μας σώσει. Το είπαμε και το βεβαιώσαμε, και μπορούμε να κάνουμε και άλλα ακόμα κηρύγματα που να το επιβεβαιώνουμε αυτό, με θαύματα που έγιναν στην Κατοχή από ανθρώπους που πέθαιναν της πείνας. Γι’ αυτό και αδελφοί μου δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά πώς θα μετανοήσουμε και πως από σήμερα θα βάλουμε μια καινούργια αρχή.
Ας το βάλουμε όμως αυτό σε πράξη αμέσως τώρα και το εύχομαι,

Αμήν.

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2001

Όλα για την αγάπη του Θεού (συνέχεια των διαπροσωπικών σχέσεων και ανάλυσις του ΣΤ'κεφα. στίχοι 9 . 1 της Αποκαλύψεως)



171 β
Κυρ.21.10.2001

photo
Είπαμε την περασμένη Κυριακή αδελφοί μου, ότι το κάθε πρόσωπο στην Αγία Τριάδα είναι ξεχωριστό, και όλος Θεός. Όμως Ένας Θεός, αλλά Τριαδικός. Το ίδιο συμβαίνει και με μας τους ανθρώπους. Δηλαδή ο καθένας από μας είναι ξεχωριστό πρόσωπο ενώπιον του Αγίου Θεού. Ξεχωριστό όμως πρόσωπο είναι και μέσα στην οικογένεια, ο πατέρας είναι πατέρας, η μητέρα είναι μητέρα, το παιδί είναι παιδί και ούτω κάθε εξής, και μέσα στην κοινωνία και μέσα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό και ο καθένας από μας, ως εικόνα Θεού που είναι, θα χρηστεί μόνος του για τα έργα του μπροστά στο φοβερό βήμα του Χριστού.
Η αμαρτία όμως από ατομική, καθίσταται συλλογική, ομαδική, κοινωνική, πανανθρώπινη. Γι’ αυτό και τόσες καταστροφές γύρω μας, εγκλήματα, αρρώστιες, πόλεμοι και πείνα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ο άνθρωπος αμαρτάνει ξεδιάντροπα στις ημέρες μας, και μάλιστα και ο δήθεν χριστιανός.
Βλέποντας λοιπόν οι άγιοι μάρτυρες και οι όσιοι, από τον ουρανό την τρομακτική και συγχρόνως ξετσίπωτη εξάπλωση της αμαρτίας, διαμαρτύρονται τρόπον τινά μπροστά στο Θεό, και να τι μας λέγουν όπως μας τα περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη στο έκτο κεφάλαιο, και στίχοι εννέα ως έντεκα. Το διαβάζουμε σε μετάφραση.
Στίχος 9: Και όταν άνοιξε το Εσφαγμένον Αρνίον την Πέμπτη σφραγίδα, είδα κάτω από το φοβερό και ουράνιο θυσιαστήριο τις ψυχές εκείνων των χριστιανών που σφαγιάστηκαν για το Λόγο του Θεού, και για την μαρτυρία που έδωσαν για το Αρνί Χριστός.
Στίχος 10: Και κραύγασαν με δυνατή φωνή λέγοντες: Μέχρι πότε Σύ Κύριε, ο απόλυτος εξουσιαστής και Κυρίαρχος των πάντων, ο Άγιος και Αληθινός, δεν θα κρίνεις και δεν θα επιβάλλεις τη δικαία τιμωρία για το αίμα μας που χύθηκε τόσο άδικα από τους κατοίκους της γης, τους απίστους και αθέους;
Στίχος 11: Και τότε δόθηκε στον καθέναν απ’ αυτούς, λευκή στολή και αγγελική και τους είπα να αναπαυθούν και να περιμένουν λίγο χρόνο ακόμη, - δηλαδή μερικές χιλιάδες χρόνια, - μέχρι που να συμπληρώσουν τον αριθμό των μαρτύρων και αγίων, οι αδελφοί τους που πρόκειται να μαρτυρήσουν και να θανατωθούν όπως εκείνοι.
Ας σχολιάσουμε αυτούς τους τρείς στίχους. Πολλοί πολεμούν τον χριστιανισμό, και ειδικότερα την Ορθόδοξη Εκκλησία. Σαν λυσσασμένοι λύκοι θέλουν να κατασπαράξουν το σώμα της και να την εξαφανίσουν. Γι’ αυτό και πολλές φορές λασπολογούν ασύστολα εναντίον της.
Γνωρίσαμε εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια πολλούς διωγμούς, εξορίες, φυλακίσεις, βασανιστήρια, ακόμα και φρικτό θάνατο.
Γνωρίσαμε επίσης διασυρμούς και αιματοχυσίες, ουκ ολίγους.
Εν τούτοις πολλοί από τους Ορθοδόξους Χριστιανούς με ευχαρίστηση οδηγούνται σαν άκακα πρόβατα στη σφαγή, στο μαρτύριο και στο θάνατο. Άλλωστε είναι η πιο ευάρεστη θυσία για το Χριστό, το Σωτήρα και Λυτρωτή μας.
Όμως ο κάθε Άγιος στον ουρανό, είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο, με όνομα, με τιμή και δόξα. Έτσι και ο καθένας από μας είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο, με το μικρό του όνομα που το πήρε στην βάπτισή του. Στερείται όμως, όπως και όλοι μας ως χριστιανοί, της Θείας λαμπρότητος και της δόξης του ουρανού. Διότι είμαστε αμαρτωλοί. Πολύ αμαρτωλοί. Όμως παλεύουμε. Αγωνιζόμαστε. Και μπροστά μας, όσο θα ζήσουμε πάνω στη γη, ας το μάθουμε καλά, μας περιμένει σκληρός αγώνας για την ομολογία της πίστεως στο Χριστό, και για έργα μετανοίας και ταπεινού φρονήματος. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απαλλαγούμε από την τυραννία των παθών και από την χλιαρή και νερόβραστη ζωή μας.
Μένει όμως ένα ερώτημα. Γιατί οι Άγιοι μάρτυρες έβγαλαν φωνή μεγάλη, προς τον ζώντα Τριαδικό Θεό, τον Πανάγιο και Αληθινό; Οι εκφράσεις αυτές των Αγίων μαρτύρων αδελφοί μου, είναι ανθρωποπαθείς, με προφητικές προεκτάσεις και σε λειτουργικό χρόνο. Βλέποντας λοιπόν οι Άγιοι απ’ τον ουρανό την αδικία και τον πόλεμο εις βάρος της Εκκλησίας του Χριστού, και στα πιστά της μέλη, ζητούν, τρόπον τινά, να συντομεύσει ο Θεός την Δικαία Κρίση της Δευτέρας αυτού Παρουσίας, για να αποδοθεί η δικαιοσύνη σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, και ειδικότερα για κείνους που εξακολουθούν να ταλαιπωρούν και να βασανίζουν ποικιλοτρόπως τους πιστούς αγωνιζομένους χριστιανούς.
Η αδικία όπως και να το κάνουμε δεν αντέχεται από κανέναν. Ακόμα και για μας τους σημερινούς χριστιανούς, τα φτωχαδάκια, τα νερόβραστα φτωχαδάκια, αν μας ρωτούσε ο Θεός τι να κάμει με τον κόσμο της αδικίας, θα του λέγαμε να βάλει το συντομότερο ένα τέλος.

Η προαιώνια όμως βουλή του Θεού, έχει άλλα σχέδια. Σχέδια λυτρωτικά, σχέδια σωτήρια. Σχέδια που αποβλέπουν στον αγιασμό και στην θέωση του όλου ανθρώπου.
Ο Θεός γνωρίζει ότι εις τους αιώνες που θα ακολουθήσουν θα υπάρξουν και πάμπολλοι χριστιανοί που θα βαδίσουν στα χνάρια και στο παράδειγμα όλων εκείνων των Αγίων Μαρτύρων, των ενδεδυμένων με λευκές στολές, και των ευρισκομένων κάτω από το υπερουράνιο θυσιαστήριο, όπως μας βεβαιώνει το κείμενο, και οι οποίοι χριστιανοί θα μαρτυρήσουν και αυτοί. Αν όχι με σφαγή και βασανιστήρια, όμως οπωσδήποτε με μαρτύριο συνειδησιακό. Θα χύνεται δηλαδή το αίμα, αλλά θα είναι το εσωτερικό αίμα της καρδιάς, ο βαθύς πόνος.
Οι σωστοί χριστιανοί ακολουθούν αγόγγυστα τα χνάρια των αγίων, υποφέρουν στη ζωή, μαρτυρούν από την αδικία, βασανίζονται από την πρόκληση και την χυδαιότητα των ανθρώπων που τους περιβάλλουν. Παραμένουν όμως όρθιοι, αμετακίνητοι στην πίστη του Χριστού την Αγία. Δίνουν καθημερινά το αίμα της καρδιάς τους και έτσι λαμβάνουν Πνεύμα και Θεία Χάρη. «Δός αίμα και λάβε Πνεύμα», μας λένε και μας βεβαιώνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Οι σημερινοί όμως Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, είμαστε νερόβραστοι και καλοπερασάκηδες, και πρώτος εγώ, δεν το κρύβω, δεν θέλουμε να χάσουμε τις ανέσεις μας, δεν θέλουμε να έχουμε στεναχώριες και θλίψεις, βάσανα και χίλιες δυο άλλες πίκρες με τις οποίες ποτιζόμαστε κάθε μέρα.
Η ζωή μας κοντά στο Χριστό και στους Αγίους δεν είναι έτσι. Πρέπει να ματώσεις. Και συ να ματώσεις, και συ να ματώσεις, και συ να ταπεινωθείς. Πρέπει να σπάσεις το απόστημα των παθών σου. Αν δεν ματώσεις δεν σώζεσαι. Είναι λόγια του Αγίου Συμεών του Νέου του Θεολόγου.
Αν δεν ματώσουμε λοιπόν, και δεν πονέσουμε στο βάθος της καρδιάς μας, δεν φεύγουν από μέσα μας πάθη και αδυναμίες. Ο καταραμένος εγωισμός μας και η καταραμένη υπερηφάνεια, είναι κολλημένα με το πετσί μας. Ο σκληρός εαυτός μας είναι μια αδιάκοπη πηγή αμαρτίας, μια ανοιχτή πληγή αμαρτίας που διαρκώς ξερνά πύον, το πύον από κακίες, πονηρίες, αισχρότητες, αδικίες, μικρότητες και αμέτρητο άλλο πλήθος παθών και κακιών όλα μαζί έχουν κολλήσει πάνω στην καρδιά μας σαν τα πλέον καταστρεπτικά παράσιτα και μικρόβια.
Αλλά ο γιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Χριστός μας, που θέλει το καλό μας και που θέλει τη σωτηρία μας, μας σπρώχνει πότε από δω και πότε από κει, μας ζουλάει τρόπον τινά, μέχρι να σπάσει το απόστημα αυτό της αμαρτίας. Και με το φάρμακο της αληθινής μετανοίας και Θείας Κοινωνίας να μας απελευθερώσει απ’ το κακό, να μας αγιάσει, να μας θεώσει. Αυτό το στρίμωγμα που μας κάνει ο Θεός, αυτό είναι και η σωτηρία μας.
Οι πατέρες της Εκκλησίας μας και δη ο Άγιος Ισαάκ, βεβαιώνουν ότι ουδείς ανήλθε εν τω ουρανώ μετά ανέσεως. Κανένας δηλαδή δεν μπαίνει στον Παράδεισο με την καλοπέραση. Οι σημερινοί όμως χριστιανοί, και μείς μαζί, είμαστε άνθρωποι της ανέσεως, του βολέματος, της καλοπέρασης, επαναλαμβάνω, και της ανάπαυσης. Και έτσι προσπαθούμε να βολέψουμε και το Ευαγγέλιο. Το βλέπουμε και το συζητάμε, πόσο με τις δικαιολογίες θέλουμε έτσι το Ευαγγέλιο εκεί στην Ιερά Εξομολόγηση ιδίως να το κόψουμε και να το ράψουμε στα μέτρα μας, και πάνω απ’ όλα – υπάρχουν και τέτοιοι - να δώσουμε και ένα πιστοποιητικό στον εαυτό μας, με την σφραγίδα δήθεν του Ευαγγελίου, ότι είμαστε και καλοί χριστιανοί. Εγώ λέει, πάτερ, είμαι καλός χριστιανός. Προσπαθούμε να νομιμοποιήσουμε τη νοθευμένη αυτή κατάσταση ξεγελώντας εαυτούς και αλλήλους, και έτσι να βάζουμε και πάνω μας και μπροστά μας αν θέλετε και πίσω μας, μια μεγάλη ετικέτα, μια μεγάλη ταμπέλα που να λέει «Καλός Χριστιανός».
Όχι! Δεν είμαστε καλοί χριστιανοί. Δεν είμαστε και καλοί ποιμένες. Δεν είμαστε και καλοί ιερείς. Όχι δεν είμαστε. Και αν ήμασταν, πάλι αυτό δεν θάφτανε διότι πρέπει να γίνουμε άγιοι, όσιοι, μάρτυρες και κατά χάριν Θεοί. Πρέπει να ματώνουμε κάθε μέρα, και επειδή αυτό δεν μας αρέσει, όπως και να το κάνουμε δεν μας αρέσει, τουλάχιστον ας κλαίμε τα χάλια μας – και αυτό είναι κάτι.
Η πορεία μας όμως είναι μία: Οι λευκές στολές των Αγίων μαρτύρων. Και είναι λευκές, γιατί πλύθηκαν μέσα στο αίμα τους, που το έχυσαν για την αγάπη του Χριστού.
Είδαμε προηγουμένως, στο στίχο 11 του 6ου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως ότι ο Θεός ζητάει από τους Αγίους μάρτυρας της θριαμβεύουσας Εκκλησίας να περιμένουν μακροθυμώντας μερικές χιλιάδες χρόνια ακόμη, για να συμπληρωθεί ο αριθμός των Αγίων, από τους εν γη αγωνιζομένους πιστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς, που υπομένουν αγόγγυστα και με πολλή αγάπη και υπομονή το αναίμακτο μαρτύριο της συνειδήσεως. Και / ή πολύ πιθανόν να υποστούν πολλοί απ’ αυτούς και μαρτυρικό θάνατο. Είτε από φανατικούς αλλοθρήσκους και αιρετικούς είτε και απ’ αυτόν ακόμα τον Αντίχριστο. Πιστεύω πως θα το θέλαμε όλοι μας και πρώτος εγώ, να βρεθούμε κοντά κοντά στο χορό των Αγίων, που τώρα προαπολαμβάνουν τη χαρά του Παραδείσου.
Είμαστε όμως έτοιμοι για να χύνουμε κάθε μέρα το αίμα της καρδιάς μας για την αγάπη του Χριστού; Έχουμε ταπεινό φρόνημα; Μετανοούμε καθημερινώς με συντετριμμένη την καρδιά, μακροθυμούμε προς όλους εν αγάπη; Υπομένουμε αγόγγυστα και ολοπρόθυμα τις θλίψεις της ζωής; Έχουμε ζωντανή πίστη; Κάνουμε νηστεία πνευματική; Χαλιναγωγούμε τα πάθη μας και ιδιαιτέρως τη γλωσσίτσα μας που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει και τα μάτια μας; Έχουμε καλούς λογισμούς; Και αν έχουμε κακούς, τους μετατρέπουμε, τους εμβολιάζουμε σε καλούς; Τους καλλιεργούμε καθημερινά για να μην πέφτουμε στην κατάκριση; Ένα άλλο: προσευχόμαστε τακτικά; Προσευχόμαστε αδιαλείπτως που είναι και εντολή του Αποστόλου Παύλου; Έχουμε αγωνία για τη σωτηρίας της ψυχής μας; Ξαναρωτώ: Έχουμε αγωνία για τη σωτηρία της ψυχής μας, ναι ή όχι; Εάν ναι, κερδίσαμε τον Παράδεισο δωρεάν! Διότι τίποτε από τα έργα μας δεν είναι δικό μας. Τα πάντα είναι του Θεού, μόνο η αμαρτία είναι δική μας. Εάν ναι, αν δηλαδή έχουμε αγωνία για τη σωτηρία της ψυχής μας, είμαστε από τώρα κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών. Κληρονόμοι και συγκληρονόμοι Ιησού Χριστού. Και αυτό δωρεάν. Δυνάμει της θυσίας του Παναγίου Αίματος που έχυσε Εκείνος πάνω στο Γολγοθά.
Αυτόν τον Παράδεισο και αυτήν την κληρονομιά
την εύχομαι σε όλους σας με όλη μου την καρδιά
αλλά και σεις με τη σειρά σας να το εύχεσθε κάθε μέρα για μένα,
διότι το χρειάζομαι,
το έχω απόλυτη ανάγκη,
Αμήν.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2001

Όλα για την αγάπη του Θεού (συνέχεια των διαπροσωπικών σχέσεων και ανάλυσις του ΣΤ'κεφα. στίχοι 9 .1 της Αποκαλύψεως)



171 α
Κυρ. 14.10.2001

photo
Είπαμε αδελφοί μου στα περασμένα τρία κηρύγματά μας, ότι για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, πρότυπό μας είναι η Αγία Τριάδα.
Αυτό ισχύει κυρίως στις σχέσεις μεταξύ μας, και ειδικότερα στις σχέσεις μεταξύ των δύο συζύγων, των γονέων προς τα παιδιά, των παιδιών προς τους γονείς, των αδελφών μεταξύ τους και τέλος στις σχέσεις προς τα πεθερικά και τους λοιπούς συγγενείς.
Αυτή η αγιασμένη σχέσις δεν υπάρχει και αυτό το αποδεικνύει η τραγικότητα μέσα στην οποίαν ζούμε σήμερα όλοι μας.
Είμαστε μεν χριστιανοί αλλά όλοι μας γεμάτοι από πάθη. Είμαστε όλοι Ορθόδοξοι χριστιανοί αλλά πολύ πολύ εγωιστές, φίλαυτοι. Συνήθως είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας. Θέλουμε να είμαστε μόνον ο εαυτούλης μας και κανένας άλλος. Σκεπτόμαστε μόνον τον εαυτό μας, τη βολή μας και την ανάπαυσή μας. Πως θα αναπαύσουμε το κορμί, τις αισθήσεις, τις ηδονές, την τσέπη μας και ούτω κάθε εξής. Ζούμε με την βεβαιότητα – άλλο αυτό τούτο – ότι πάντοτε εμείς έχουμε το δίκαιο, και όλοι οι άλλοι έχουν άδικο. Εμείς διαρκώς αδικούμεθα και εμείς είμαστε τα θύματα. Άλλοι φταίνε και ποτέ εμείς. Άλλοι θέλουν το κακό μας και μείς όχι. Ευχόμαστε όμως συνήθως να το βρουν απ’ το Θεό, με την ευγενική δηλαδή λεγομένη κατάρα. Όταν λέμε «να το βρεις απ’ το Θεό», καταριόμαστε. Οι άλλοι είναι αυτοί που δεν μας καταλαβαίνουν ποτέ, αλλά και μείς όμως αδιαφορούμε. Άσε πάλι που πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Ο Νεοέλληνας σημερινός Χριστιανός είναι ο ξερόλας.
Οι νοσηρές αυτές καταστάσεις αδελφοί μου αλλά και άλλες πολλές, μας έχουν επηρεάσει όλους, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Και το φοβερότερο μικρόβιο, το πλέον θανατηφόρο είναι ο εγωισμός. Απ’ αυτόν όλα τα πάθη και απ’ αυτόν όλα τα δεινά. Και μέσα στην οικογένεια και στις σχέσεις μεταξύ μας, και στην κοινωνία, και στα έθνη και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ο Θεός χριστιανοί μου ίδρυσε την Εκκλησία Του την ημέρα της Πεντηκοστής που είναι συγχρόνως και Σώμα Χριστού. Και σαν Σώμα δικό Του, θα σωθεί, δεν θα χαθεί ποτέ η Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, διότι και «πύλαι Αδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Η Εκκλησία λοιπόν σαν Σώμα Χριστού είναι και λέγεται «Κιβωτός σωτηρίας». Όπως μέσα στην Κιβωτό του Νώε εισήλθεν αυτός, η σύζυγός του και τα παιδιά του και εσώθησαν από τον φοβερόν εκείνο κατακλυσμό, έτσι και μείς, όσοι βρισκόμαστε μέσα σ’ αυτήν την Κιβωτό της Εκκλησίας, είναι δηλαδή μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γνήσια μέλη, με γνησία ζωή, με ακριβή τήρηση των εντολών του Αγίου Θεού, αυτοί και θα σωθούν. Είναι δηλαδή όλοι εκείνοι που έχουν ένα διαρκές πνεύμα μετανοίας.
Ο Θεός όμως πλάθοντας τον άνθρωπον κατ’ εικόνα αυτού, τον έπλασε ως ξεχωριστό πρόσωπο, ως μία ιδιαίτερη ξεχωριστή προσωπικότητα. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα αόριστο άτομο με φουσκωμένο τον ατομισμό και τον εγωκεντρισμό του, αλλά με αξία, με τιμή, με υπόληψη.
Τώρα θα μου πείτε που τα βρίσκεις αυτά.
Ακόμα δυστυχώς και ανάμεσα στους χριστιανούς που εκκλησιάζονται, που προσεύχονται, που εξομολογούνται, που κοινωνούν, που διαβάζουν και κανένα βιβλίο πνευματικό πότε πότε, - γεμίσαμε ευτυχώς από βιβλία – τις περισσότερες φορές κινούνται όμως και συμπεριφέρονται πέρα απ’ αυτά που διδάσκει η Εκκλησία, πέρα από αυτά που μελετούν στις Άγιες Γραφές, και πέρα από όσα παραλαμβάνουν απ’ τη μελέτη που κάνουν στα Πατερικά βιβλία. Και συμπεριφέρονται ως εγωιστές, ως συμφεροντολόγοι, ως ιδιοτελείς και ατομιστές. Γι’ αυτό και τα χάλια μας και η διάλυσις των πάντων γύρω γύρω. Όλες οι ηθικές αξίες έχουν τσαλαπατηθεί. Τι επικρατεί; Επικρατεί το δίκαιον του ισχυροτέρου. Η φαυλοκρατία, η αναρχία, ο υλισμός, ο μηδενισμός, ο πανσεξουαλισμός, ο ηδονισμός και μύρια άλλα κακά.
Ο Θεός όμως έπλασε ολόκληρη την ανθρωπότητα ως έναν άνθρωπο και τον κάθε άνθρωπο πρόσωπο ξεχωριστό κατ’ εικόνα Του. Με το μικρό του όνομα που πήρε στο Άγιον Βάπτισμα. Γεώργιος, Κωνσταντίνος, Παύλος, Μαρία, Αικατερίνη, Παρασκευή, Βαρβάρα.
Επανερχόμεθα όμως στην Αγία Τριάδα, αφενός μεν διότι είναι το πρότυπό μας και αφετέρου για να πούμε και τα εξής.
Στην Αγία Τριάδα είναι ένας ο Θεός, - αυτά θα τα επαναλάβουμε πολλές φορές, για να εμπεδωθούν μέσα στην καρδιά μας, γιατί μόνον η καρδιά μας μπορεί να το κάνει αυτό βίωμα, να ζήσει δηλαδή το Θεό όπως ακριβώς είναι: Τριαδικός. Ένας ο Θεός και ταυτόχρονα Τριαδικός, ο Πατήρ ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, αυτό να γίνει και βίωμά μας. Όμως ο Πατήρ είναι Πατήρ, είναι πρόσωπο Πατήρ και δε συγχέεται ποτέ με τον Υιό. Όσο και αν τα τρία πρόσωπα αυτά είναι Ένας Θεός, εν τούτοις ο Πατήρ δε συγχέεται με τον Υιόν ούτε και με το Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός πάλι δε συγχέεται με τον Πατέρα ούτε και με το Άγιον Πνεύμα και το Άγιον Πνεύμα δε συγχέεται με τον Πατέρα και τον Υιόν. Το κάθε πρόσωπο της Αγίας Τριάδος είναι ξεχωριστό πρόσωπο, και για το κάθε πρόσωπο έχει το δικό του έργο και το δικό του υποστατικό ιδίωμα. Τι θα πει αυτό. Θα πει ότι ο Πατέρας γεννά αειδίως, πάντοτε, εις τους αιώνας των αιώνων τον Υιόν και εκπορεύει το Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός γεννάται προαιωνίως και αειδίως απ’ τον Πατέρα Του και το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται μόνον εκ του Πατρός και όχι εκ του Υιού όπως υποστηρίζουν κακόδοξα οι παπικοί και ένα σωρό άλλοι αιρετικοί.
Και κάτι άλλο. Ο Υιός και Λόγος του Θεού αυτός και μόνον σαρκώνεται, ο Υιός σαρκώθηκε, όχι ο Πατέρας, ούτε και το Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός είναι αυτός που έγινε άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Παραταύτα στον τέλειο Θεό, τον Υιόν και Λόγο που ενανθρωπίσθη συνυπήρχαν και ο Πατέρας και το Άγιον Πνεύμα διότι η Τριαδική Θεότης είναι αχώριστος, αμέριστος, αδιαίρετος, είναι ο Ένας Θεός. Όμως μόνον ο Υιός ως πρόσωπο σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος, τέλειος άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού, τέλειος άνθρωπος, χωρίς βέβαια να παύσει συγχρόνως να είναι και τέλειος Θεός. Καμία σύγχυσις ανάμεσα στις δύο φύσεις. Και καμία σύγχυσις στα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, όταν αυτά αλληλοπεριχωρούνται μεταξύ τους όπως το αναλύσαμε την περασμένη Κυριακή. Που σημαίνει δηλαδή ότι εγώ πρέπει και οφείλω να μπω μέσα στην καρδιά σου. Αυτό είναι πρότυπο της Αγίας Τριάδος και αυτό είναι αληθινή αγάπη. Αλλά και συ όμως να μπεις στην καρδιά μου. Παραμένοντας και οι δύο ξεχωριστά πρόσωπα που μας ενώνει η κοινωνία της αγάπης που φτάνει μέχρι θυσίαν, μέχρι αίματος, μέχρι Σταυρού.
Έτσι λοιπόν και μείς. Ο καθένας από μας είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο ενώπιον του Θεού. Είναι όμως ξεχωριστό πρόσωπο και μέσα στην οικογένεια ο πατέρας είναι πατέρας, η μητέρα είναι μητέρα, το παιδί είναι παιδί, η κόρη είναι η κόρη και ο γιός είναι γιός. Αλλά και μέσα στην κοινωνία είμεθα ο καθένας μας πρόσωπον χωριστό, έχουμε το επάγγελμά μας, την δουλειά μας και τα λοιπά, αλλά και μέσα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν είμεθα νούμερα, νούμερα πάνε να μας καταντήσουν, μας χαράσσουν εδώ έναν αριθμό για να μην θεωρούμεθα τρομοκράτες και δεν ξέρω τι άλλο θα κάνουν, θα μας κάνουν νούμερα. Θα μας καταργήσουν το προσωπικό μας όνομα, το βαπτιστικό μας, εκεί το πάνε, ΑΝ τους αφήσει ο Θεός. Γι’ αυτό και η Αγία Γραφή μας βεβαιώνει ότι έκαστος θα κριθεί κατά τα έργα του, όπως μας λέγει στη Δευτέρα Προς Κορινθίους Επιστολή του ο Απόστολος Παύλος. Έκαστος. Δε λέγει ότι θα κριθούμε όλοι μαζί, θα εμφανιστούμε ναι όλοι μαζί μπροστά στο θρόνο της κρίσεως, αλλά τελικά ο καθένας θα κριθεί μόνος του, ως ξεχωριστό πρόσωπο και σύμφωνα με τα έργα του.
Παραδείγματος χάριν, αν ο καθένας από μας καταπολεμούσε τα πάθη του και πόσο, και ιδιαιτέρως αν καταπολεμούσε καθημερινά τον εγωισμό του, αν είχε αληθινή μετάνοια, αν είχε ζωντανή πίστη και πνεύμα ομολογίας στο Χριστό, αν συμμετείχε στα μυστήρια με φόβον Θεού. Αν είχε ταπεινό φρόνημα και συντετριμμένη καρδία. Αν ήτο πράος, αν ήτο ελεήμων, αν συγχωρούσε με όλη του την καρδιά τους εχθρούς του και αυτούς που τον αδικούσαν, δηλαδή αν ήτο ανεξίκακος, και τέλος αν είχε αληθινή αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον – «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου, εξ όλης ψυχής, καρδίας, ισχύος και διανοίας», τέτοια αγάπη θέλει και από μας ο Θεός.
Ο καθένας λοιπόν θα σωθεί ξεχωριστά γιατί είναι πρόσωπο ένα και μοναδικό, πλασμένο κατ’ εικόνα Θεού. Δεν μας ενδιαφέρουν τι κάνουν οι άλλοι. Προσέξτε το αυτό. Δεν μας ενδιαφέρουν τι κάνουν οι άλλοι. Αν είναι βλάσφημοι, άπιστοι, άθεοι, κλέφτες, άδικοι, πλεονέκτες, πόρνοι, φθονεροί, εγωιστές, φονιάδες, δηλοί, μνησίκακοι και τόσα άλλα και τόσα άλλα.
Ο καθένας θα κριθεί χωριστά και όχι εμείς γι’ αυτούς, αλλά ούτε και αυτοί για μας. Εμείς θα βλέπουμε μόνον τις δικές μας αμαρτίες και όχι τι κάνουν οι γύρω μας, οι συγγενείς και οι φίλοι, τα πεθερικά και οι γνωστοί, τι κάνουν οι παπάδες και οι δεσποτάδες, αλλά εμείς τι κάνουμε. Και αν εγώ πεθάνω σήμερα θα κριθώ για το τι έκανα μέχρι αυτή τη στιγμή της ζωής μου. Και αν για όλα αυτά όσα έχω κάνει, έχω σκεφτεί και έχω πει, έχω στάξει κανένα δάκρυ μετανοίας. Αποκλειστικά και μόνον εγώ θα κριθώ χωρίς δικηγόρο. Εκεί μπροστά στο φοβερό Κρίμα του Αγίου Θεού, Κρίμα το ονομάζουμε. Διότι είναι Κρίμα. Διότι θα ακουστεί και η φωνή εκείνη η οποία θα πει «υπάγετε απ’ εμού κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένω τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού».
Πολλές φορές διαμαρτυρόμαστε και αγανακτούμε για όση βρωμιά βλέπουμε γύρω μας, για το ηθικό κατρακύλισμα που πήρε η κοινωνία μας, που πολλές φορές με το οργανωμένο κακό παρασύρει και αυτά τα παιδιά μας, αλλά μικρούς και μεγάλους, και γέρους και νέους, και άντρες και γυναίκες και παιδιά στην ηθική διαφθορά στη σαρκολατρεία και ειδικά στην απιστία. Και θέλουμε να μπει ένα τέλος. Να κατέβει επιτέλους ο Θεός και να βάλει σε όλα αυτά ένα φρένο, ή να μας κάψει τελικά όλους, ή «να τους κάψει» όπως λέμε. Όλους θα μας κάψει αφού όλοι μας είμαστε αμετανόητοι αμαρτωλοί και αδιόρθωτοι εγωιστές.
Αυτό μου θυμίζει ένα σχετικό χωρίο της Αποκαλύψεως, - ξέρετε υπάρχει μέσα στην Αποκάλυψη αυτό όπου βλέπουμε τους αγίους στον ουρανό να διαμαρτύρονται και μάλιστα όλοι εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους μέσα σε φρικτά βασανιστήρια, και που βρίσκονται τώρα κοντά στο Θεό, όχι μόνον αυτοί που είναι σεσωσμένοι, αλλά και που είναι πλημμυρισμένοι μέσα σε δόξα πολλή. Και μέσα σε αυτήν την θεϊκή τους λαμπρότητα ανυπομονούν τρόπον τινά, αν υπάρχει ανυπομονησία, δεν υπάρχει, αλλά το λέμε έτσι ανθρωποπαθώς, ανυπομονούν τρόπον τινά για το πότε ο Θεός ο Άγιος και αληθινός, - έτσι γράφει μέσα η Αποκάλυψη, - για το πότε ο Θεός ο Άγιος και αληθινός θα τιμωρήσει όλην αυτήν την διάχυτη και ανεξέλεγκτη κακία των ανθρώπων που μετέβαλαν τις ανθρώπινε ς κοινωνίες σε ζούγκλα αδηφάγων, που ο ένας τρώει τον άλλον, που τον τσαλαπατά, που τον ξευτελίζει, που τον αδικεί, που τον διαλύει, που τον ατιμάζει, που τον σκοτώνει τέλος. Στο κομμάτι όμως αυτό της Αποκαλύψεως θα επανέλθουμε την ερχομένη Κυριακή σαν συνέχεια αυτής,
Αμήν.

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2001

Η Παναγία Τριάδα πρότυπον της οικογένειας, των προσωπικών και κοινωνικών μας σχέσεων, 3o κήρυγμα



170 γ
Κυρ. 7.10.2001

photo
Συνοψίζοντας τα δυο περασμένα κηρύγματά μας, επαναλαμβάνουμε χριστιανοί μου, ότι πρότυπο για τις οικογένειες όλων των χριστιανών είναι η Αγία Τριάδα. Και αυτό διότι ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεόν κατ’ εικόνα αυτού και καθ’ ομοίωσιν.
Ο Θεός όμως είναι Τριαδικός. Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα. Τρία πρόσωπα, αλλά ένας Θεός. Άρα ο άνθρωπος και ειδικότερα ο Ορθόδοξος Χριστιανός που είναι βαπτισμένος στο όνομα της Τριαδικής Θεότητος, είναι και κατ’ εικόνα αυτής. Κατ’ εικόνα δηλαδή της Αγίας Τριάδος. Και αφού αυτό ισχύει για τον κάθε χριστιανό, άρα ισχύει και για την οικογένειά του. Τον πατέρα, την μητέρα και τα παιδιά του. Έτσι η Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένεια έχει για πρότυπό της, την Αγία Τριάδα, τον Ένα Τριαδικό Θεό.
Τα πρόσωπα όμως της Αγίας Τριάδος όπως είπαμε, έχουν μία γνώμη, μία θέληση και παίρνουν πάντοτε την ίδια απόφαση. Ο Θεός αγάπη εστί μας λέγει η Αγία Γραφή, γι’ αυτό και η κοινωνία της αγάπης μεταξύ των προσώπων της Αγίας Τριάδος είναι πάντοτε αδιαίρετη και ασύγχυτη.
Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημά μας. Διότι είτε σαν μεμονωμένα πρόσωπα, είτε σαν οικογένειες είμαστε διαλελυμένοι, επικρατούν τα πάθη και πάνω απ’ όλα ο εγωισμός.
Γιορτάζουμε τους Αγίους της Εκκλησίας μας, αλλά δεν τους μοιάζουμε.
Λέμε ότι πιστεύουμε στον Χριστό, αλλά δεν τον ακολουθούμε.
Λέμε ότι αγαπάμε τον Θεό, αλλά δεν τηρούμε τις εντολές του.
Έτσι δεν έχουμε την ίδια γνώμη με τον Θεό, ούτε και το ίδιο θέλημα. Διότι δεν το τηρούμε. Και πολύ περισσότερο βέβαια οι αποφάσεις που παίρνουμε δεν είναι συνήθως αποφάσεις που θα έπαιρνε ο Θεός για λογαριασμό μας.
Η διδασκαλία όμως του Ευαγγελίου, δηλαδή της Ορθοδόξου πίστεώς μας, αποβλέπει στο πως η προσωπική και ατομική μας ζωή, η κοινωνική και επαγγελματική μας ζωή, και ιδιαιτέρως η οικογενειακή μας ζωή οφείλεται να στηρίζεται πάνω στην Αγία Τριάδα.
Οι σχέσεις μας δηλαδή ως πρόσωπα μέσα στην ίδια οικογένεια, αλλά και οι διαπροσωπικές μας σχέσεις με τον οποιοδήποτε πλησίον και προπαντός μεταξύ μας, μεταξύ των χριστιανών, μεταξύ των χριστιανών εκείνων που έχουν μάλιστα και τον ίδιο πνευματικό και καυχιόνται γι’ αυτόν, να θεμελιώνονται αυτές οι σχέσεις και να αναπτύσσονται κατά το πρότυπον της ζωής της Αγίας Τριάδος. Και το τονίσαμε αυτό δυστυχώς, διότι στην πράξη, ΔΕΝ βιώνεται απ’ όλους τους χριστιανούς. Και αυτό επαναλαμβάνω οφείλεται στα διάφορα πάθη που μας βασανίζουν και προπαντός και πάνω απ’ όλα ο εγωισμός.

Προχωρώντας όμως, θα τονίσουμε και μία άλλη ιδιότητα της Αγίας Τριάδος, η οποία μας ενδιαφέρει για το θέμα που αναπτύσσουμε για τρίτη συνεχή Κυριακή. Και αυτή είναι η αλληλοπεριχώρησις. Τι σημαίνει αυτό; Το κάθε πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ενώ είναι ξεχωριστό, με τα ιδιαίτερα υποστατικά αυτού ιδιώματα, και είπαμε αρκετά την προπερασμένη Κυριακή, εν τούτοις το ένα πρόσωπο ΔΙΝΕΤΑΙ στο άλλο. Σαν να είναι μέσα στο άλλο. Δεν ξέρω πως αλλιώς θα το πω, - οι εκφράσεις μου θα είναι πάντοτε ανθρωποπαθείς.
Ο Πατήρ είναι μέσα στον Υιό και μέσα στο Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός είναι ΜΕΣΑ στον Πατέρα και μέσα στο Άγιον Πνεύμα. Και το Άγιον Πνεύμα είναι μέσα στον Πατέρα και μέσα στον Υιό. Χωράει δηλαδή το ένα πρόσωπο μέσα στο άλλο.
Και αυτό δε γίνεται από ανάγκη. Όχι, διότι ο Θεός είναι ανενδεής. Δεν έχει ανάγκη από κανέναν και από τίποτα. Απλά είναι η φύσις των προσώπων αυτή. Και αυτό στη θεολογική μας γλώσσα λέγεται αλληλοπεριχώρησις. Είναι δηλαδή η κοινωνία της αγάπης. Γι’ αυτό και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης το τονίζει και το βεβαιώνει ότι ο Θεός αγάπη εστί.
Από αγάπη λοιπόν το ένα πρόσωπο δίνεται στο άλλο, και χωράει μέσα σ’ αυτό. Εγώ να χωρώ μέσα στη δική σου καρδιά και στη δική σου, και συ, και συ να χωράς μέσ’ τη δική μου. Και η δική σου να χωράει μέσ’ τη δική του, και η δική σου πάλι μέσα στη δική της και ούτω καθεξής.
Η ενότητα αυτής της αγάπης είναι αδιαίρετη και ασύγχυτη. Και επιπλέον η αλληλοπεριχώρησις δεν καταργεί το πρόσωπο. Το να μπαίνω εγώ μέσα σε σένα και συ μέσα σε μένα, αυτό γίνεται εξ ονόματος της αγάπης, διότι ο ένας προσφέρεται στον άλλο. Ο Υιός είναι μέσα στον Πατέρα, αλλά είναι όλος Θεός. Ο Υιός είναι μέσα στον Πατέρα και μέσα στο Άγιον Πνεύμα. Το Άγιον Πνεύμα είναι μέσα στον Υιό και μέσα στον Πατέρα, αλλά είναι όλος Θεός. Ο Πατήρ είναι μέσα στον Υιό, όπως είναι και μέσα στο Άγιον Πνεύμα, αλλά είναι όλος Θεός, όλος Θεός. Ένας όμως Θεός, - αλλά Τριαδικός.
Δεν καταργείται το δικό μου το πρόσωπο όταν θα μπω μέσα στην καρδιά σου. Ούτε και συ καταργείσαι σαν πρόσωπο όταν μπεις μέσα στην καρδιά μου. Αποτέλεσμα λοιπόν αυτής της κοινωνίας της αγάπης είναι να βγαίνει ο Θεός απ’ τον εαυτόν Του ως αγάπη. Καρπός δε αυτής της αγαπητικής εξόδου είναι η δημιουργία της πλάσης. Είναι η δημιουργία του σύμπαντος κόσμου, ορατού και αοράτου, υλικού και πνευματικού, αγγέλων και ανθρώπων.
Τον άνθρωπο όμως τον έπλασε κατ’ εικόνα αυτού και καθ’ ομοίωση. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος και ιδιαίτερα ο κάθε χριστιανός οφείλει και πρέπει να κάμει το έργο της Αγίας Τριάδος. Το είπαμε, να αγαπά. Τον Θεόν εξ όλης ψυχής, καρδίας, ισχύος και διανοίας, και τον πλησίον ως σεαυτόν. Σαν τον εαυτόν Του.
Και όπως ο Θεός ως πρόσωπο, δίνεται συνεχώς προς το άλλο πρόσωπο αγάπη και χωράει μέσα σ’ αυτό, παραμένοντας πρόσωπο και τέλειος Θεός, και όπως συνεχώς δίνει αγάπη και δεν ζητάει ποτέ, άρα και ο χριστιανός ως εικόνα Θεού οφείλει συνεχώς να δίνει αγάπη. Να βγαίνει προς τους άλλους. Να αγαπά τους άλλους ανιδιοτελώς. Να προσφέρεται και να αλληλοπεριχωρείται. Πρώτα με τον σύντροφό του, τον άντρα ή την γυναίκα, και ύστερα με τα παιδιά της οικογενείας του.
Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι από μας τους χριστιανούς ζητάμε και απαιτούμε να μας αγαπούν και να μας χαϊδεύουν όλοι, χωρίς όμως εμείς να την δίνουμε αυτή την αγάπη ποτέ. Και αν φανεί κάποτε ότι δίνουμε κάτι, που μοιάζει με αγάπη, που μοιάζει, και αυτή την δίνουμε με ιδιοτέλεια, συμφεροντολογικά και εγωιστικά.
Όταν όμως σου δίνω λίγα ψίχουλα αγάπης, και αυτό το κάνω για να απαιτήσω τα πολλά, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να θεριεύουν τα πάθη μέσα μας και προπαντός ο εγωισμός. Γι’ αυτό και γύρω μας επικρατεί ένας άκρατος φιλοτομαρισμός. Ο καθένας σκέπτεται μόνον τον εαυτόν του και ποτέ τον άλλον. Δεν μπαίνει στην θέση του άλλου. Δεν τον κάνει αυτόν τον κόπο.
Εγωισμός λοιπόν. Εγωκεντρισμός, εγωλατρία, τι άλλο να πω δεν ξέρω. Να μη χάσουμε τη βολή μας. Την ανάπαυσή μας… Τα αγαθά μας, τη θεσούλα μας.. Έχουμε ξεχάσει αυτό που είπε ο Θεός: «Μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν». Που σημαίνει ότι μεγαλύτερη ευτυχία για τον άνθρωπο είναι να δίνει παρά να παίρνει. Τι είπε το Αποστολικόν Ανάγνωσμα σήμερα; «Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός». Και αυτή η ρήσις του Θεού είναι ακατανόητη για τον σημερινό άνθρωπο της απληστίας και της καλοπέρασης. Και έτσι παρατηρείται ένα νοσηρό φαινόμενο. Θα με ρωτήσετε ποιο. Το ότι οι περισσότεροι από τους χριστιανούς προσέρχονται στην Εκκλησία, προσεύχονται, μελετούν πολλά βιβλία – έχει γίνει επικίνδυνο στις ημέρες μας αυτό, πολλά πνευματικά βιβλία, πολλή φόρτωση στο μυαλό και καμιά πράξη … - νηστεύουν, εξομολογούνται και τόσα άλλα, γιατί κάτι θέλουν από τον Θεό, χωρίς όμως να έχουν την διάθεση της θυσίας για τον Χριστό και τον πλησίον. Δηλαδή να εφαρμόζουν στην πράξη αυτά που μαθαίνουν. Θέλουν να παίρνουν χωρίς να δίνουν. Ποιος αγωνίζεται από μας να αποκτήσει την πραότητα του Χριστού; Κανένας! Ούτε εγώ.
Έχω την υπομονή του Χριστού; Όχι!
Έχω τη μακροθυμία του Χριστού; Όχι.
Έχω την αγάπη του Χριστού που έφθασε μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού; Όχι.
Έχω τη μεγαλοκαρδία Του, που έμπρακτα τη βλέπουμε να συγχωρεί τους σταυρωτάς Του και τον αχάριστο λαό; Όχι.
Ε τότε τι έχω; Τίποτα δεν έχω. Μα τι είμαι τέλος πάντων; «Κύμβαλον αλαλάζον». Άνθρωπος των λόγων και όχι των έργων. Δεν είμαστε τίποτα. Καμιά αρετή του Θεανθρώπου και Σωτήρος ημών Κυρίου Ιησού Χριστού δεν την καλλιεργούμε όπως αυτός την δίδαξε με τη ζωή Του. Και συ, και συ, και συ, και ’γω μαζί και όλοι μας έχουμε την ακλόνητη πίστη – δεν θα αναφέρω μεγάλους Αγίους, μια μικρή Αγία, μικρούλα στην ηλικία – την πίστη της Αγίας Μαρίνας που ήταν δεκατεσσάρων ετών και που έπιασε μέσα στη φυλακή και αυτόν τον διάβολο απ’ τα κέρατα και τον έσπασε πάνω στον τοίχο; Τον έκανε κομμάτια;
Αυτήν την πίστη την έχουμε; Όχι!
Έχουμε την πίστη της δεκαοχτάχρονης Αγίας Βαρβάρας που αψήφησε τον πατέρα της, τα πλούτη της, τα νιάτα της, τους τίτλους τιμής γιατι θα γινόταν και πριγκίπισσα, για την αγάπη του Χριστού; Εμείς την έχουμε αυτήν την αυταπάρνηση; Όχι, δεν την έχουμε!
Κι ύστερα λέμε ότι αγαπάμε το Θεό, την Παναγία, τους Αγίους, τους Οσίους… Κανέναν δεν αγαπάμε! Τον εαυτόν μας αγαπάμε και κανέναν άλλον. Διότι αν τους αγαπούσες εσύ αληθινά, έχει σημασία που το λέω σε δεύτερο πρόσωπο, θα ήσουν και σήμερα και συ ομολογητής και μάρτυρας και δεν θα ερχόσουν στην εξομολόγηση για να κάνεις όλο παράπονα. Αλλά θα έπεφτες στα γόνατα και θα ’κλαιγες και θάλεγες «Ήμαρτον Κύριε εις τον Ουρανόν και ενώπιόν Σου» και αρχίζεις όλο παράπονα, και παράπονα, «Που με κατηγορούν, που με συκοφαντούν, που με πίκραναν, που με φαρμάκωσαν, και που με ’φαγαν με τη γλωσσοφαγιά τους. Η πεθερά μου .. αμάν αμάν ο Θεός να σε φυλάξει… Η Πίξα, η Δείξα, η Τάδε…» τα λένε αυτά. Τα λένε… «Αμ η νύφη μου πάλι… ούτε καλημέρα δεν μας λέει. Τον έκαψε τον καημένο τον γιόκα μου. Αμ τι κακό που είναι αυτό που μας βρήκε με τα κληρονομικά, να μου τρώνε ακούς εκεί πάτερ μου ένα μέτρο απ’ το χωράφι! Να μου τρώνε και το αυλάκι!» Το άλλο: «Εγώ έκανα τα πάντα γι’ αυτούς αλλά που να ακούσω ένα ευχαριστώ!»
Παράπονα, παράπονα, παράπονα, παράπονα και ποτέ συγκεκριμένη ομολογία της αμαρτίας μας. Σχεδόν ποτέ δε λέμε «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου που επέτρεψες τόσες κατηγορίες, ψευτιές αδικίες, κακίες, αρρώστιες, εγκατάλειψη, προδοσία και λοιπά και λοιπά να πέσουν επάνω μου. Μου αξίζουν, σε ευχαριστώ.
Ο Άγιος Νήφων ξέρετε τι έλεγε; «Σε παρακαλώ Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και Παναχράντου Μητρός Σου και πάντων των Αγίων Σου, μην αφήσεις άνθρωπο να πει καλό λόγο για μένα όσο θα υπάρχω σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο και σ’ αυτήν εδώ τη ζωή». Ο Άγιος έτσι σκέφτεται, έτσι ενεργεί και έτσι προσεύχεται.
Εμείς πάλι; Τρέχουμε από εκκλησία σε εκκλησία, από πνευματικό σε πνευματικό, και από παπά σε παπά και από προσκύνημα σε προσκύνημα για να βρούμε κάποιον να του πούμε τα παράπονά μας! Αμ’ αυτό δεν είναι ζωή της Αγίας Τριάδας! Δεν είναι ζωή κατά το πρότυπον της Αγίας Τριάδας! Αυτό λοιπόν στην πράξη φανερώνει ότι φταίνε μόνον οι άλλοι και ουδέποτε εμείς!
Φθόνος είναι ο εγωισμός, ατομισμός, πάθη και τυραννία παθών. Στους βίους όμως των αγίων και στα γεροντικά βλέπουμε ταπείνωση, ένα διαρκές ταπεινό φρόνημα και πολλή αγάπη. Με αγάπη που ξέρει μόνον να δίνει. Και αυτό διότι η αγάπη των αγίων είναι αγάπη Χριστού, ζωή Χριστού, θυσία Χριστού και μόνον με τέτοια αγάπη αχρηστεύονται και νεκρώνονται όλα τα πάθη, όλες οι κακίες, όλες οι πονηρίες, όλες οι θανάσιμες πτώσεις και αμαρτίες.

Χριστιανέ μου, θέλεις να μην αμαρτάνεις; Μάθε να αγαπάς όπως ο Θεός.
Θέλεις να συντρίψεις τα πάθη σου; Μάθε να αγαπάς όπως ο Θεός.
Θέλεις να είσαι ωφέλιμη / ωφέλιμος, στη γυναίκα σου, στον άνδρα σου, στα παιδιά σου, στους γονείς σου, στα αδέλφια σου, και γενικά στον πλησίον σου και στην οικογένειά σου; Μάθε να αγαπάς όπως αγαπά ο Θεός!
Θέλεις να σωθείς; (Να πω το τελευταίο – να μην πούμε άλλο) Μάθε να αγαπάς όπως αγαπά ο Θεός!
Αγάπα θεϊκά και κάνε ό,τι θέλει.
Αυτώ τω εν Τριάδι Θεώ πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις,
τώρα και πάντοτε, και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων,
Αμήν.

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2001

Η Παναγία Τριάδα πρότυπον της οικογένειας, των προσωπικών και κοινωνικών μας σχέσεων, 2o κήρυγμα



170 β
Κυρ. 30.9.2001

photo
Λέγαμε την περασμένη Κυριακή χριστιανοί μου, ότι πρότυπον της οικογένειας είναι η Αγία Τριάδα.
Επειδή κάθε άνθρωπος είναι πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού, άρα και η οικογένεια που την αποτελούν τα πρόσωπα του πατέρα, της μητέρας, των παιδιών και λοιπά, είναι και αυτοί κατ’ εικόνα Θεού.
Όταν όμως τα πρόσωπα της οικογένειας ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, τότε η οικογένεια είναι κατ’ εικόνα της Αγίας Τριάδος.
Είπαμε επίσης ότι η Τριαδική Θεότητα, ο ένας δηλαδή Θεός, που διακρίνεται σε τρία πρόσωπα, έχει την ενότητα της ειρήνης και την κοινωνίαν της αγάπης. Έχει μία θέληση, μία γνώμη, και παίρνουν πάντοτε την ίδια απόφαση. Η δε κοινωνία της αγάπης, συμπληρώσαμε ότι είναι αδιαίρετη και ασύγχυτη. Άρα το ίδιο πρέπει να συμβαίνει, ή μάλλον, να βιώνεται και μέσα στην οικογένεια, και κατ’ επέκτασιν στην κοινωνία και στα έθνη.

Τα γεγονότα όμως στην καθημερινή μας ζωή, μας διαψεύδουν. Δεν υπάρχουν αρμονικές σχέσεις μεταξύ μας. Ούτε και αλληλοπροσαρμογή στην συμπεριφορά μας. Λείπει, απουσιάζει πλήρως, η ευλογημένη εν Χριστώ συνεργασία, και επικρατεί η ασυνεννοησία. Σε τίποτα δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε μεταξύ μας. Σε τίποτα. Η σύγχυσις, η διαφωνία, η γκρίνια, η ταραχή, η φαγωμάρα και τόσα άλλα.
Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε ως φίλοι, ούτε ως συνεργάτες, ούτε ως σύζυγοι, ούτε ως γονείς, ούτε ως παιδιά. Οι πάντες και τα πάντα έχουν γνώμη και πείσμα. Πείσμα μέχρι διαιρέσεως. Μόνον εγώ ξέρω και κανένας άλλος, λέει συνήθως ο ξερόλας, ο εγωιστής. Ο εγωισμός λοιπόν στο αποκορύφωμά του. Ατομισμός και ιδιοτέλεια παντού. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του ανθρώπου.
Από τη μια μεριά πλήρης αδιαφορία. Και από την άλλη ακράτητη συμφεροντολογία. Και αυτό πέρασε από την οικογένεια στα μεγάλα συμφέροντα, παγκόσμιο φαινόμενο αυτό, στις μικρές και μεγάλες κοινωνικές ομάδες, στις κοινωνίες πόλεων και κρατών. Όλοι μας δυστυχώς ομαδοποιηθήκαμε. Και από εικόνες του Θεού, δηλαδή πρόσωπα, που το καθένα έχει το μικρό του όνομα, ξεπέσαμε σε αόριστα άτομα, σε νούμερα.
Συνήθως λέμε, και το ακούω κάθε μέρα στην Ιερά Εξομολόγηση, να μου λένε : «Εγώ είμαι ένα άτομο, το και το» ή «αυτός είναι ένα άτομο το και το». Μα δεν είσαι άτομο! Είσαι πρόσωπο με αξία και τιμή, παιδί του Θεού, πλασμένο κατ’ εικόνα Θεού, κατ’ εικόνα της Αγίας Τριάδος. Αυτό το μικρό μας όνομα που πήραμε στην Βάπτισή μας, μας δίνει την αξία σαν πρόσωπο, σαν ψυχή.
Εμείς όμως περιφρονήσαμε την αξία της ψυχής μας, και έτσι χάσαμε όχι μόνον το πρόσωπό μας και τον αυτοσεβασμό μας, αλλά χάσαμε και τον Θεόν, την Ορθόδοξη πίστη μας. Έτσι περιφρονήσαμε στην πράξη τον Ευαγγελικό Του λόγο, και αδιαφορήσαμε όπως και αδιαφορούμε για την σωτηρία μας.
Τίποτα δεν μας ενδιαφέρει, παρά μόνον ο εγωισμός μας. Πώς δηλαδή θα ικανοποιούμε τα πάθη μας, και αυτή είναι η δυστυχία μας. Έχουμε γνώμη αλλ’ όχι του Θεού. Κάνουμε σχέδια τελείως εγωκεντρικά, που ασφαλώς, δεν συμφωνούν με το θέλημα του Αγίου Θεού. Παντού και πάντα ο εγωισμός, η αυτονομία, η κενοδοξία. Έτσι εγωιστεύεται ο άνθρωπος. Κομπορημονεί. Επιδεικνύεται, αυτονομεί, κενοδοξεί, υπερηφανεύεται, περιφρονεί τον πλησίον του, αυτοδικαιώνεται, θέλει να επιβάλλεται, και τόσα άλλα… τόσα πολλά που όλα μαζί φανερώνουν και αποδεικνύουν εκατό τοις εκατό ότι ο άνθρωπος έχει κουφότητα. Ότι είναι αδειανός, κενός. Ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό. Χωρίς Θεόν, είσαι και είμαι μηδέν.

Ναι χριστιανοί μου, μεγαλύτερη δυστυχία του ανθρώπου είναι ο εγωισμός του. Απ’ αυτόν παιδεύεται και τυραννιέται, αλλά και με τον εγωισμό του όμως, βασανίζει και τους άλλους. Βασανίζεται σαν το Σίσυφο, της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας, που ανέβαζε έναν τεράστιο ογκόλιθο, ένα βράχο, από τους πρόποδας ενός βουνού στην κορφή του. Και μόλις έφτανε αυτόν τον βράχο στην κορφή, αυτός ξανακυλούσε, ξανακατρακυλούσε πάλι κάτω στους πρόποδες. Έπρεπε πάλι να τον πάρει και να τον ανεβάσει επάνω, και πάλι αυτός κατρακυλούσε και ούτω καθ’ εξής, έτσι εβασανίζετο στον Άδη.
Δεν θα βρείτε λοιπόν άνθρωπο που να μην τυραννιέται κατά τον ίδιο τρόπο σαν τον Σίσυφο, από τον εγωισμό του.
Ελευθερώνεται όμως εκείνος ο χριστιανός, που βιώνει την τιμή που του έκαμε ο Θεός να τον πλάσει κατ’ εικόνα του. Που έχει δηλαδή αληθινή κοινωνία με τον Σωτήρα Χριστό, και που αισθάνεται να είναι όλος ο Τριαδικός Θεός μέσα του, και κείνος μέσα στο Θεό. Αυτός και μόνον ελευθερώνεται από τις τυραννίες των παθών που καταταλαιπωρούν σήμερα ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Από την αμαρτία η δυστυχία γύρω μας. Και οι αρρώστιες, και τα βάσανα, και η πείνα, και οι λιμοί, και η αναρχία, και οι εμφύλιοι σπαραγμοί, και τα ναρκωτικά, και οι πόλεμοι, και η αναρχία, και η τρομοκρατία τώρα τελευταία, και πλήθος άλλων κακών.
Απ’ την αμαρτία λοιπόν του εγωισμού, της αλαζονίας, της φιλαργυρίας, της φιληδονίας, της φιλαρχίας, της εξουσίας, της σαρκομανίας, της δυνάμεως, του πλούτου και τόσων άλλων παθών, καταβασανίζεται σήμερα όλος ο κόσμος.

Γι’ αυτό και οι σημερινοί πιστοί αγωνιζόμενοι χριστιανοί, για να λυτρωθούν από τον φόβο για τα δεινά που θα πλήξουν ολόκληρη την ανθρωπότητα, τρέχουν συνήθως να βρούνε αγίους.
Αλλά ποιο το όφελος όμως; Αν θαυμάζουμε τον τάδε άγιο ή τον τάδε γέροντα, ή τον τάδε πνευματικό, αν δεν τηρούμε τις εντολές του που είναι εντολές Θεού;
Και όσο και αν θαυμάζεις έναν άγιο, μας λέγει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, και όσο και αν λες ότι τον αγαπάς τον γέροντά σου ή τον πνευματικό σου, αν εσύ δεν αποβάλλεις τον εγωισμό και τα πάθη σου, αν εσύ δεν χριστοποιηθείς, αν εσύ τελικά δεν αγιασθείς, δεν έγινε τίποτα. Δεν ωφελήθηκες καθόλου.
Εγώ, λέει, είμαι του πατρός Ιακώβου Τσαλίκη. Ο άλλος του πατρός Φιλοθέου Μακρή. Ο άλλος του πατρός Φιλοθέου του Ζερβάκου. Ο άλλος του πατρός Γεωργίου του Καρσλίδη. Ο άλλος του ενός και ο άλλος του άλλου. Και τι έγινε; Τι έγινες; Εγώ έχω λέει προστάτη τον Άγιο Νεκτάριο, να τον έχεις, εγώ την Αγία Βαρβάρα, να την έχεις, ο άλλος τον Άγιο Νικόλαο, να τον έχεις, τι έγινε όμως; Αν δεν αποβάλλουμε τα πάθη και προπαντός τον εγωισμό από μέσα μας;
Τρέχουμε σε όλα τα προσκυνήματα της Ελλάδος, καλά κάνουμε, πηγαίνουμε στο Άγιον Όρος και στους Αγίους Τόπους, θαυμαστό αυτό, προσκυνάμε τον Πανάγιο Τάφο και το Τίμιο Ξύλο. Ασπαζόμαστε θαυματουργικές εικόνες, λείψανα και σκηνώματα αγίων. Όλα πολύ καλά. Αλλά ποιο το όφελος αν δεν αλλάξουμε ζωή και δεν τηρούμε τις Ευαγγελικές εντολές που όλες μαζί εκφράζουν το θέλημα του Θεού;
Και ποιο είναι το θέλημα του Θεού; η σωτηρία μας, ο αγιασμός μας, να κάνουμε τον ίδιο τον εαυτό μας, ψυχή και σώμα «ναόν Θεού ζώντος». Μας το είπε σήμερα το Αποστολικό Ανάγνωσμα, «υμείς εστέ ναός Θεού ζώντος». Είμαστε όμως;
Πολύ λένε: Εμείς τα ξέρουμε αυτά, και πίστη έχουμε και το Θεό αγαπάμε, και όλο τον κόσμο τον αγαπάμε. Ποιος από μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, δεν ξέρει για το Θεό, το Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, τα θαύματα και λοιπά; Όλοι μας τα γνωρίζουμε και όλοι μας λίγο πολύ αυτά τα δεχόμαστε. Τι βγαίνει όμως απ’ αυτό;
Αν εσύ και συ και συ και γω δεν έχουμε κοινωνία με τον Θεόν,
αν δεν αισθάνεσαι τον Θεόν μέσα σου,
αν τελικά δεν Τον αισθάνεσαι σαν δικό σου προσωπικό Θεό,
διότι γι’ αυτό σ’ έφτιαξε ως Θεός, για να τον αισθάνεσαι αποκλειστικά και μόνον δικό σου,
και όχι για να σε κοιτάζει από ψηλά,
και συ να τρέμεις απ’ το φόβο σου κλεισμένος εκεί σε μια γωνιά.
Ο Θεός έπλασε και σένα, έπλασε και σένα, έπλασε και μένα, για να έρθει να μας βρει τον καθένα χωριστά, γιατί όταν σε έπλαθε ο Θεός κατ’ εικόνα Του, ήταν σαν να μην έχει κανέναν άλλον πάνω στην γη. Και σε αγαπάει, όποιος και αν είσαι. Όσο αμαρτωλός και βρώμικος και αν είσαι. Ο Θεός σ’ αγαπάει και ιδιαίτερα αν είσαι αδικημένος και βασανισμένος. Και θέλει να ασχολείται μαζί σου, να ομιλεί μαζί σου, να επικοινωνεί μαζί σου με κάθε τρόπο. Να σε τρέφει με το Αίμα Του, να είναι μέσα στην καρδιά σου, και συ όμως μέσα στην Τριαδική Θεότητα, μέσα στον Χριστό, στην Παναγία, και στους Αγίους, μέσα στο σώμα της Εκκλησίας.

Δεν βγαίνει όμως απολύτως τίποτα αδελφοί μου, που σας ομιλώ εδώ και είκοσι χρόνια, για το Σωτήρα Χριστό, τη θεϊκή Του διδασκαλία, για τα Πανάγια Μυστήρια, την Εκκλησία, τους Αγίους, τα θαύματα και τόσα άλλα. Καμιά ωφέλεια αν δεν ανοίξει η ψυχή σου και η ψυχή μου για να την αγγίξει ο Θεός. Αν δεν έρθει δηλαδή να κατοικήσει μέσα σου.
«Ιδού ίσταμαι επί την θύραν και κρούω».
Ίσταμαι επί την θύραν και κρούω.
Επί την θύραν της καρδιάς σου και κρούω.
Εάν μου ανοίξεις, θα μπω μέσα και θα δειπνήσω μαζί σου, και θα σου κάνω πανηγύρι, θα σου κάνω την καρδιά Παράδεισο.
Είδατε τι λέγει ο Κύριος; Αν μου ανοίξεις! Διαβάστε την Αποκάλυψη, και θα τα βρείτε μέσα και αυτά.
Εάν μου ανοίξεις, θα μπω μέσα.
Αν δεν Του ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας, πώς θα μπει μέσα; Πώς;
Έτσι λοιπόν αν δεν έλθει ο Θεός να κατοικήσει μέσα σου, και αν δεν αποκτήσεις συ ο ίδιος πείρα, το τι είναι ο Θεός, όλα αυτά που λέγονται στα κηρύγματα, ή που τα διαβάζουμε στην Αγία Γραφή, ή στους βίους, ή στα γεροντικά, και όσα βλέπουμε στα ιερά προσκυνήματα, όλα αυτά δεν μας λένε τίποτα. Είναι σαν να μην υπάρχουν, ή σαν να μην τα ακούσαμε ποτέ. Ή σαν να μην τα είδατε ποτέ.
Δυστυχώς η ζωή μας και τα έργα μας καταμαρτυρούν, ότι δουλεύουμε μόνον για την ικανοποίηση του εγωισμού και των παθών μας. Αν όμως κάθε μέρα βάζαμε στόχο στο πώς θα κάνουμε υπακοή στο λόγο του Θεού, ώστε το θέλημά μας να ταυτιζόταν απόλυτα με το θέλημα της Αγίας Τριάδος, τότε η πορεία μας όντως θα ήτο απ’ το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωσιν. Διότι γι’ αυτό μας έπλασε ημάς ο Θεός.

Και λίγο πριν ευχηθήκαμε δια του στόματος του ιερέως όπως όλοι μας, και ο ιερεύς ο λειτουργός, αλλά και οι εκκλησιαζόμενοι πιστοί χριστιανοί, τι ευχηθήκαμε; Όπως Κύριος ο Θεός αγιάσει τας ψυχάς ημών και τα σώματα. Να αγιάσει και το σώμα και την ψυχή.
Αν αυτό το πραγματοποιούσε και το βίωνε και ο πατέρας, και η μητέρα και τα παιδιά, τότε ασφαλώς η οικογένεια, θα ήτο κατ’ εικόνα και πρότυπο της Αγίας Τριάδος.
Μία γνώμη. Η ίδια γνώμη απ’ όλους.
Μία θέληση. Η ίδια θέληση απ’ όλους.
Μία απόφαση. Η ίδια απόφαση απ’ όλους.
Και η γνώμη και η θέληση και η απόφαση, σύμφωνη πάντοτε με το σωτήριο θέλημα του Αγίου Θεού.
Και ιδού η τελειότης. Ιδού η σωτηρία. Ιδού ο αγιασμός.

Τι μας είπε σήμερα και πως τελείωσε το Ευαγγέλιον;
«Γίνεσθε ουν οικτίρμονες καθώς και ο πατήρ ημών ο εν τοις ουρανοίς οικτίρμων εστί».
Άρα λοιπόν το θέλημα του Θεού είναι να γίνουμε και οικτίρμονες,
και τότε ασφαλώς ολόκληρος ο κόσμος, ολόκληρη η ανθρωπότητα, θα είχε ειρήνη.
Θα είχε αγάπη, ομόνοια, ασφάλεια.
Και η γη θα ήτο Παράδεισος.
Αμήν.

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2001

Η Παναγία Τριάδα πρότυπον της οικογένειας, των προσωπικών και κοινωνικών μας σχέσεων



170 α
Κυρ. 23.9.2001

Σήμερα η Εκκλησία μας χριστιανοί μου τιμά τη Σύλληψη του Τιμίου Προδρόμου στα γεροντικά σπλάχνα της μητρός του Ελισάβετ.
Επίσης τιμά τους Αγίους: την Αγία μάρτυρα Ραΐδα, τις δυο όσιες γυναίκες Ξανθίππη και Πολυξένη, τους Αγίους μάρτυρας Ανδρέα, Ιωάννη, Πέτρο και Αντώνιο, τον νεομάρτυρα Νικόλαο τον Καρπενησιώτη, τον Άγιο μάρτυρα Ιωάννη τον Αγαρηνό που μαρτύρησε στο Βραχώρι της Κόνιτσας και πολλούς ακόμα.
Κάθε μέρα αδελφοί μου, η Εκκλησία μας τιμά και εορτάζει πλήθος Αγίων, και μάλιστα των τριών πρώτων αιώνων.
Κοινό χαρακτηριστικό των πρώτων χριστιανών ήταν η κοινωνία της αγάπης, και η ενότητα δια του Ιησού Χριστού μεταξύ τους. Για την ζωή των πρώτων χριστιανών, ιδιαίτερα στα χρόνια των διωγμών και μαρτυρίων μιλήσαμε εκτενώς στο τελευταίο μας βραδινό κήρυγμα, το οποίον και έχει ηχογραφηθεί.
Η ανάγκη της ενότητος μεταξύ των χριστιανών τονίζεται, και στην αρχιερατική προσευχή του Ιησού Χριστού, λίγο πριν από το πάθος Του: «ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσι, καθώς και ημείς έν εσμέν». Ο Ιησούς Χριστός παρακαλεί τον Θεόν Πατέρα όπως οι Απόστολοι και όσοι θα πιστέψουν δια των Αποστόλων και των διαδόχων εις αυτόν τον Χριστόν, να είναι μεταξύ τους ενωμένοι και αγαπημένοι, καθώς και «ημείς έν εσμέν», όπως είμαστε και ημείς ένα πράγμα, Εγώ, ο Πατήρ και το Άγιον Πνεύμα, το ίδιο θα πρέπει να είναι και οι χριστιανοί.
Αυτό τι σημαίνει δηλαδή, να είναι τόσο δεμένοι μεταξύ τους, ψυχικά και πνευματικά, και αδιαίρετα ενωμένοι χριστιανοί, όπως είναι σε μια ενότητα τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.

Άρα, η φροντίδα όλων των χριστιανών, δεν θα πρέπει να αρκείται απλά και μόνον στη μίμηση της ζωής των Αγίων, των οσίων ή των μαρτύρων, αλλά σε κάτι περισσότερο, σε κάτι υψηλότερο. Σε κάτι πνευματικότερο, δηλαδή σε κάτι θεϊκό.
Τι θα πει αυτό; Θα πει στο να ζει κανείς εν Χριστώ. Στο να είναι η ζωή του, ζωή του Χριστού.
Γι’ αυτό λοιπόν και μπορώ να ερωτήσω: Έχουμε τον Χριστό μέσα μας;
Αν εξετάσουμε βαθειά βαθειά τη συνείδησή μας, θα πούμε «όχι».
Είναι η ζωή μας, ζωή Χριστού; Είναι ζωή θεϊκή; Όχι. Και δεν την έχουμε αυτήν την ζωή διότι δεν μπορούμε να καυχηθούμε αυτό που έλεγε για τον εαυτόν του ο Απόστολος Παύλος, «ζω δε ουκέτι εγώ. Ζει δε εν εμοί Χριστός».
Γι’ αυτό και πρέπει μέσα στις καθημερινές μας υποχρεώσεις, όπως κυλάει η ζωή μας, και τις οικογενειακές, και τις επαγγελματικές, και τις κοινωνικές, η προσευχή μας, αν την κάνουμε και αυτή, αν λέω την κάνουμε και αυτή, την κάνουμε; η προσευχή μας πρέπει να είναι ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΧΡΙΣΤΟΥ. Να μοιάζει δηλαδή με την προσευχή που έκανε ο Θεάνθρωπος Κύριος.
Η ταπείνωσή μας να είναι ταπείνωσις Χριστού.
Η αγάπη μας να είναι αγάπη Χριστού.
Η υπομονή μας να είναι υπομονή Χριστού. «Την υπομονή Ιώβ ηκούσατε και το τέλος Κυρίω είδετε», αυτό το «τέλος Κυρίω είδετε» αναφέρεται στην υπομονή του Χριστού.
Η πραότητά μας πρέπει να είναι πραότητα Χριστού.
Η τιμιότητά μας πρέπει να είναι τιμιότητα Χριστού.
Η μακροθυμία μας, να είναι μακροθυμία Χριστού.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε και με τις υπόλοιπες αρετές για να πούμε τα ίδια.
Εσύ, και συ που λες ότι αγαπάς τον Χριστό και όλο τον κόσμο, και νομίζεις και πιστεύεις ότι έχεις αγάπη Χριστού, η αγάπη σου φθάνει μέχρι θυσίας;
Φθάνει μέχρι θανάτου;
Φτάνει μέχρι θανάτου δε Σταυρού και μαρτυρίου;
Εγώ για τον εαυτόν μου λέω όχι. Ούτε την αποδεικνύω με έργα, ούτε με θυσίες, ούτε και υποχωρήσεις κάνω.
Αυτές είναι οι τραγικές διαπιστώσεις, ότι δεν έχω την ταπείνωση του Χριστού και των Αγίων, δεν ζει μέσα μας ο Χριστός όπως ακριβώς εκείνος το θέλει, και δεν κατοικεί μέσα μας το Πανάγιον Πνεύμα, όπως αυτός ή όπως αυτό ορίζει. Και δεν έχω το ουράνιο βίωμα ότι ο Θεός είναι Πατέρας μου, ο Πλάστης μου και Δημιουργός μου. Έτσι φαντάζομαι τον εαυτό μου ένα κλασσικό μηδενικό. Είμαστε και είμαι ένα τίποτα.

Ας προσέξουμε όμως τη φράση του Χριστού που λέγει: «Ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσι». Αυτό σημαίνει ότι αν δεν είμαστε μέσα στο Θεό, και ο Θεός δεν είναι μέσα μας, τότε δεν είμαστε τίποτα. Ούτε χριστιανοί, ούτε άνθρωποι.
Και ας μην ξεχνάμε ότι ήρθαμε από το μηδέν. Μας έφερε ο Θεός από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Ο Θεός είναι αυτός που μας έφερε στη ζωή. Στο να υπάρχουμε. Οι γονείς μας δάνεισαν μόνο το σώμα μας, τίποτα περισσότερο. Ο Θεός μας έδωσε το «είναι» και αυτός είναι που μας έπλασε κατ’ εικόνα Του. Όταν λέμε «κατ’ εικόνα Θεού», εννοούμε και κατ’ εικόνα της Αγίας Τριάδος.

Και τώρα θέλω να πω μερικά πράγματα που είναι ναι μεν δογματικά, αλλά που έχουν άμεση σχέση όμως με μας. Γιατί είμαστε ακριβώς πλασμένοι, κατ’ εικόνα της Αγίας Τριάδος. Κατ’ εικόνα Θεού, αλλά κατ’ εικόνα Αγίας Τριάδος.
Ο Θεός είναι Ένας, αλλά είναι Τριαδικός. Ποτέ ο Πατήρ δεν είναι Υιός. Και ποτέ ο Υιός δεν είναι Πατήρ ή Άγιον Πνεύμα. Και ποτέ το Άγιον Πνεύμα δεν είναι Πατέρας ή Υιός. Το κάθε πρόσωπο είναι χωριστό. Αλλά ο Πατήρ όμως είναι ο όλος Θεός. Ο Υιός είναι ο όλος Θεός. Το Άγιον Πνεύμα είναι ο όλος Θεός. ΈΝΑΣ Θεός όμως, Τριαδικός, που διακρίνεται σε τρία πρόσωπα, χωρίς αυτά να συγχέονται μεταξύ τους, ή να συγκρούονται. Έχουν ένα θέλημα, μία θέληση, μία γνώμη, μία βούληση, μία απόφαση. Ταυτόχρονα. Παρόλον που το κάθε πρόσωπον της Αγίας Τριάδος έχει το δικό του έργο, εν τούτοις όμως σ’ αυτό το έργο συμφωνούν και τα άλλα δύο πρόσωπα ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ και έχοντας μία θέληση, μία βούληση, μία γνώμη. Μία απόφαση. Ο Θεός δια του Υιού εν Αγίω Πνεύματι τα πάντα ποιεί.
Ποιο είναι το χαρακτηριστικό του Πατρός; Ότι γεννά αϊδίως τον Υιόν και εκπορεύει το Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός γεννάται αϊδίως πάντοτε. Δεν υπήρχε περίπτωση και χρόνος να μην γεννάται. Γεννάται πάντοτε εκ του Πατρός. Και το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται μόνον εκ του Πατρός, και όχι εκ του Υιού, το περίφημον αυτό φιλιόκβε, που έχουν οι αιρετικοί παπικοί.
Όλα αυτά όμως υπάρχουν σαν βεβαιωμένες αλήθειες και αποκαλύψεις μέσα στην Αγία Γραφή και ειδικότερα μέσα στην Καινή Διαθήκη, την οποίαν δυστυχώς δεν ανοίγουμε, δεν διαβάζουμε, έτσι δεν παίρνουμε τα μέτρα μας και όταν μας συμβαίνουν κάποια φοβερά γεγονότα σαν και αυτά που ήρθαν και που θα έρθουν και που θα είναι φοβερά τρομακτικά, εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε, γιατί μέσα μας δεν κατοικεί το Άγιον Πνεύμα. Δεν κατοικεί ο Πατέρας, δεν κατοικεί ο Υιός, δεν κατοικεί ο Χριστός, δεν κατοικούν οι Άγιοι, δεν κατοικεί η Παναγία, δεν κατοικεί τίποτα μέσα μας. Φωλιάζουν τα πάθη. Αυτά κατοικούν και αυτά βασιλεύουν.

Στα χρόνια που κυλούσαν οι Οικουμενικές Σύνοδοι, διετύπωσαν αυτές τις αλήθειες σε δόγματα. Άρα το δόγμα στην Ορθόδοξη πίστη μας είναι δεδομένο. Είναι ότι ο Θεός είναι Τριαδικός. Ότι ο Ιησούς Χριστός έχει δύο φύσεις. Ότι η Παναγία μας είναι Θεοτόκος, και τα λοιπά. Αυτό είναι δόγμα.
Συνείρχοντο κατά καιρούς οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, και διετύπωναν αυτές τις αλήθειες, τρείς τέσσερεις, πόσες είπα, με κατανόηση, κάναν δηλαδή τις φράσεις κατανοητές, και, σωστά τοποθετημένες. Και έπρεπε, όπως και πρέπει, όλοι να συμφωνούν. Όποιος δεν συμφωνεί, με τους κανόνες της Εκκλησίας που διατυπώνει την αλήθεια της πίστεώς μας, προσέξτε, όποιος δεν συμφωνούσε σ’ αυτά που διατύπωναν οι Πατέρες στα Οικουμενικάς Συνόδους και στας Τοπικάς, όποιος δεν συμφωνούσε, δεν μειοψηφούσε, όπως γίνεται εδώ στις διάφορες συγκεντρώσεις που έχουμε στους συλλόγους, στη βουλή και τα λοιπά… Στους Πατέρες της Εκκλησίας μας δεν υπάρχει μειοψηφία. Εάν δεν συμφωνούσες επεπέμπεσο από την Εκκλησία. Εδιώχνεσο από την Εκκλησία. Γινόσουν αιρετικός και ήσουν για πάντα κολασμένος. Δεν μπορείς να έχεις διαφορετική γνώμη, απ’ αυτή τη γνώμη που έχει η Εκκλησία μας. Επειδή λοιπόν ακριβώς δεν συμφωνούσαν, γι’ αυτό και διώχθησαν και γι’ αυτό κατήντησαν και ξέπεσαν ως αιρετικοί.
Το ίδιο συνέβη βέβαια και με την Τετάρτη Οικουμενική Σύνοδο, η οποία διετύπωσε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ενωμένος στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ασυγχύτως, ατρέπτως, αναλοιώτως και αδιαιρέτως.
Προσέξτε, όσοι δεν συμφώνησαν, όπως οι Χαλκηδόνιοι, και τόσοι άλλοι Μονοφυσίτες, αναθεματίστηκαν, και αν δεν μετανοήσουν είναι κολασμένοι εις τους αιώνας.
Και στις ημέρες μας, πολλοί είναι αυτοί που διαφωνούν με τα Ορθόδοξα δόγματα της Εκκλησίας μας, και τους βλέπουμε στα διάφορα παραθυράκια της τηλεοράσεως. Κολάζονται.

Η αλήθεια της πίστεώς μας αδελφοί μου, είναι μία. Και μόνον μία, και δεν μερίζεται, δεν διαιρείται, δεν κομματιάζεται. Δεν έχει δηλαδή η κάθε μια ομολογία, των Προτεσταντών, οποιασδήποτε άλλες θρησκευτικές ομάδες, ή ακόμα και θρησκείες, κάθε μια απ’ αυτές, να έχει ένα κομμάτι της αλήθειας ή ένα μέρος της αλήθειας, και να τα μαζέψουμε όλα μαζί σαν πάζλ, για να κάνουμε την μόνη αλήθεια. Όχι. Όσοι τα πιστεύουν αυτά είναι διεστραμμένοι, είναι πλανεμένοι, είναι αιρετικοί, καταντούν σε αίρεσις, και καταστρέφουν αιωνίως τις ψυχές των ανθρώπων.
Την μοναδική αποκεκαλυμμένη αλήθεια, την έχει μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι’ αυτό και ο Οικουμενισμός είναι αίρεσις. Μαζί με τον Οικουμενισμό, πάμε και στην λεγομένη Παγκοσμιοποίηση. Τα πάντα δηλαδή να γίνουν ένα.

Αυτή τη στιγμή όμως, επειδή είπα ότι αναφερθήκαμε στην Αγία Τριάδα, τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος είπαμε, δεν συγκρούονται μεταξύ τους, είναι ανεξάρτητα, είναι ασύγχυτα ενωμένα, αλλά είναι Ένας Θεός με τρία πρόσωπα. Και αυτό διότι το κάθε πρόσωπο στην Αγία Τριάδα, είναι ξεχωριστό, και το επαναλαμβάνω πολλές φορές και ενωμένο με τα άλλα δύο στην μία Τριαδική Θεότητα.
Γιατί τα τονίζω αυτά και τα ξανατονίζω; Έχουν σημασία. Θα το δούμε αμέσως λίγο πιο κάτω, όπως το ίδιο συμβαίνει, και με τις δυο φύσεις του Ιησού Χριστού, ο τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός στο ένα πρόσωπον του Ιησού Χριστού, αυτές οι δυο φύσεις να είναι ασυγχύτως ενωμένες.

Όπως λοιπόν κάθε άνθρωπος που γεννιέται, είναι πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού, έτσι και η χριστιανική οικογένεια, ο σύζυγος, η σύζυγος, ο πατέρας, η μητέρα, τα παιδιά, οι γονείς, τα εγγόνια, όλοι μαζί είναι η μία οικογένεια πλασμένη κατ’ εικόνα Θεού. Η χριστιανική μας κοινωνία είναι πλασμένη κατ’ εικόνα Θεού και κατ’ εικόνα της Αγίας Τριάδος. Όπως και ολόκληρη η ανθρωπότητα ως ένας άνθρωπος είναι πλασμένη κατ’ εικόνα Θεού.
Αναφερθήκαμε λοιπόν στην Αγία Τριάδα, στα υποστατικά ιδιώματα των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος, στην κοινωνία ενότητος και αγάπης, στην κοινή θέληση, στη μία γνώμη και τα λοιπά, για να πούμε αυτές τις αλήθειες που ίσως να φανούν για μερικούς κάπως πικρές.

Είπαμε λοιπόν ότι η οικογένεια είναι πλασμένη κατ’ εικόνα της Αγίας Τριάδος. Η οικογένεια δηλαδή πρέπει να έχει για πρότυπο την Αγία Τριάδα. Το κάθε πρόσωπο μέσα στην οικογένεια, γι’ αυτό αναφερθήκαμε στα πρόσωπα, έχει τη θέση του.
Λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Ο πατέρας είναι πατήρ. Η μητέρα είναι μητέρα, το παιδί είναι παιδί. Ο γιός είναι γιός, η κόρη είναι κόρη. Ο μεγάλος γιός είναι μεγάλος γιός. Και ο μικρός γιός είναι μικρός γιός. Ο παππούς, η γιαγιά, ο θείος και λοιπά. Το κάθε πρόσωπο είναι ξεχωριστό, έχει μια ξεχωριστή θέση μέσα στην οικογένεια, στη ΜΙΑ οικογένεια, προσέξτε το, στη ΜΙΑ οικογένεια, και αν θέλουμε να ζούμε μέσα στο σπίτι, σαν οικογένεια που είμαστε χριστιανική, πρέπει να ζούμε ως κατ’ εικόνα Θεού, ως κατ’ εικόνα της Αγίας Τριάδος.

Σαν αληθινοί λοιπόν χριστιανοί που είμαστε, και μέλη της Εκκλησίας, δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Δεν μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε. Δεν μπορούμε να έχουμε κάθε φορά διαφορετική γνώμη, γι’ αυτό και συγκρουόμεθα μεταξύ μας. Γι’ αυτό υπάρχουν οι καυγάδες, οι συγκρούσεις, οι γκρίνιες, οι εγωισμοί, οι θυμοί, τα νεύρα, οι ύβρεις, τα διαζύγια και ούτω κάθ’ εξής, γιατί; Γιατί δεν είμαστε εικόνα της Αγίας Τριάδος.
Η Αγία Τριάδα είναι τρία πρόσωπα, αλλά είναι ένα. Είναι ένας Θεός, και εμείς είμαστε τέσσερεις πέντε σε ένα σπίτι, εφτά δέκα αλλού, δεκαπέντε κάπου αλλού, ανάλογα με τα παιδιά και τα εγγόνια που έχουμε, ίσως και περισσότερα, αλλά είμαστε ένα. Δεν μπορεί ένας πιτσιρικάς τώρα, σαν κι αυτά εδώ, πέντε, δέκα χρονών, και δεκατέσσερα και δεκαπέντε και είκοσι, και να λέγει «εγώ έχω γνώμη»! «Θα κάνω ό,τι θέλω, είμαι ελεύθερος άνθρωπος», α, δεν έχει τέτοια στην Αγία Τριάδα. Θα κάνεις εκείνο που είναι σωστό. Και ποιο είναι το σωστό; Έτσι θα λέτε στα παιδιά σας. Θα κάνεις αυτό που είναι σωστό. Κι αν σε ρωτούν τα παιδιά, μπαμπά, μαμά ποιο είναι το σωστό; Το σωστό είναι ο Χριστός! Θα παίρνετε μια εικόνα, και θα δείχνετε και θα λέτε στο παιδί σας, «αυτή είναι, αυτό είναι το σωστό». Το λέει ο Χριστός; Το λέει; Να το κάνει. Δεν το λέει, να μην το κάνει. Δεν μπορείς να έχεις και να έχω διαφορετική γνώμη απ’ αυτήν που έχει ο Χριστός.
Το Ευαγγέλιο θα πρέπει να είναι ο ρυθμιστής της ζωής μας. Η Εκκλησία μας, με τα σωστικά της πανάγια μυστήρια, θα μας φωτίζουν και θα μας χριστοποιούν. Και στο τέλος θα μας σώσουν.
Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι ο καθένας μας πρέπει να μπαίνει στη θέση του. Και να σέβεται μέσα στο σπίτι τους άλλους. Γι’ αυτό γίνονται όσα γίνονται, επειδή χάθηκε πρώτα ο αυτοσεβασμός, σαν εικόνα Θεού, αφού την μουτζουρώσαμε και την στραπατσαρίσαμε με την αμαρτία μας και με την αμαρτία μου, γι’ αυτό και δεν έχουμε σεβασμό και ενότητα αγάπης με τους άλλους μέσα στο σπίτι.
Κανένας δεν πρέπει να επιβάλλεται στον άλλον. Κανένας δεν πρέπει να τον μειώνει, να τον προσβάλλει, να τον ξευτελίζει, να τον πικραίνει, να τον προδίδει, να τον παραμερίζει, να τον περιφρονεί.
Όποιος έχει μέσα του τον Χριστό, δεν συγκρούεται με τους άλλους. Δεν συγχέεται με τους άλλους, αλλά τους αγαπά, όπως αγαπά ο Θεός. Τους αγαπάει εν ταπεινώσει και μετανοία, μέχρι θυσίας. Δεν θέλει, επαναλαμβάνω, ποτέ, να τους πικράνει, να τους μειώσει ή να τους αρνηθεί. Όχι. Έχει μέσα του ένοικον την Αγία Τριάδα. Γι’ αυτό και δεν είναι ποτέ, ούτε φίλαυτος, ούτε εγωλάτρης. Τότε μόνον η αδυναμίες μας αχρηστεύονται, τότε μόνον οι αδυναμίες αχρηστεύονται, τότε μόνον τα πάθη μας νεκρώνωνται. Τα πάντα αγιάζονται από το Αίμα του Χριστού και όλοι μας χριστοποιούμεθα, και τότε μπορούμε να πούμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο, το «ζώ δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός». Και δια του Χριστού μέσα μας ζει ολόκληρη η Παναγία Τριάδα, όλος ο Θεός.

Χριστιανοί μου, από σήμερα και από τούτη τη στιγμή, η γνώμη μας, και η γνώμη των παιδιών μας και η γνώμη των συντρόφων μας, και προπαντός η προσωπική μας γνώμη, η προσωπική μου γνώμη, πρέπει να είναι γνώμη Χριστού.
Η απόφασίς μας, να είναι απόφασις Χριστού.
Η θέλησίς μας, να είναι το θέλημα του Ιησού Χριστού.
Οι πράξεις μας, πράξεις και έργα Χριστού.
Και όλες οι αρετές μας να είναι αρετές Χριστού,
και ο θάνατός μας Παράδεισος.

Αμήν.