171 α
Κυρ. 14.10.2001
Αυτό ισχύει κυρίως στις σχέσεις μεταξύ μας, και ειδικότερα στις σχέσεις μεταξύ των δύο συζύγων, των γονέων προς τα παιδιά, των παιδιών προς τους γονείς, των αδελφών μεταξύ τους και τέλος στις σχέσεις προς τα πεθερικά και τους λοιπούς συγγενείς.
Αυτή η αγιασμένη σχέσις δεν υπάρχει και αυτό το αποδεικνύει η τραγικότητα μέσα στην οποίαν ζούμε σήμερα όλοι μας.
Είμαστε μεν χριστιανοί αλλά όλοι μας γεμάτοι από πάθη. Είμαστε όλοι Ορθόδοξοι χριστιανοί αλλά πολύ πολύ εγωιστές, φίλαυτοι. Συνήθως είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας. Θέλουμε να είμαστε μόνον ο εαυτούλης μας και κανένας άλλος. Σκεπτόμαστε μόνον τον εαυτό μας, τη βολή μας και την ανάπαυσή μας. Πως θα αναπαύσουμε το κορμί, τις αισθήσεις, τις ηδονές, την τσέπη μας και ούτω κάθε εξής. Ζούμε με την βεβαιότητα – άλλο αυτό τούτο – ότι πάντοτε εμείς έχουμε το δίκαιο, και όλοι οι άλλοι έχουν άδικο. Εμείς διαρκώς αδικούμεθα και εμείς είμαστε τα θύματα. Άλλοι φταίνε και ποτέ εμείς. Άλλοι θέλουν το κακό μας και μείς όχι. Ευχόμαστε όμως συνήθως να το βρουν απ’ το Θεό, με την ευγενική δηλαδή λεγομένη κατάρα. Όταν λέμε «να το βρεις απ’ το Θεό», καταριόμαστε. Οι άλλοι είναι αυτοί που δεν μας καταλαβαίνουν ποτέ, αλλά και μείς όμως αδιαφορούμε. Άσε πάλι που πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Ο Νεοέλληνας σημερινός Χριστιανός είναι ο ξερόλας.
Οι νοσηρές αυτές καταστάσεις αδελφοί μου αλλά και άλλες πολλές, μας έχουν επηρεάσει όλους, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Και το φοβερότερο μικρόβιο, το πλέον θανατηφόρο είναι ο εγωισμός. Απ’ αυτόν όλα τα πάθη και απ’ αυτόν όλα τα δεινά. Και μέσα στην οικογένεια και στις σχέσεις μεταξύ μας, και στην κοινωνία, και στα έθνη και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ο Θεός χριστιανοί μου ίδρυσε την Εκκλησία Του την ημέρα της Πεντηκοστής που είναι συγχρόνως και Σώμα Χριστού. Και σαν Σώμα δικό Του, θα σωθεί, δεν θα χαθεί ποτέ η Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, διότι και «πύλαι Αδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Η Εκκλησία λοιπόν σαν Σώμα Χριστού είναι και λέγεται «Κιβωτός σωτηρίας». Όπως μέσα στην Κιβωτό του Νώε εισήλθεν αυτός, η σύζυγός του και τα παιδιά του και εσώθησαν από τον φοβερόν εκείνο κατακλυσμό, έτσι και μείς, όσοι βρισκόμαστε μέσα σ’ αυτήν την Κιβωτό της Εκκλησίας, είναι δηλαδή μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γνήσια μέλη, με γνησία ζωή, με ακριβή τήρηση των εντολών του Αγίου Θεού, αυτοί και θα σωθούν. Είναι δηλαδή όλοι εκείνοι που έχουν ένα διαρκές πνεύμα μετανοίας.
Ο Θεός όμως πλάθοντας τον άνθρωπον κατ’ εικόνα αυτού, τον έπλασε ως ξεχωριστό πρόσωπο, ως μία ιδιαίτερη ξεχωριστή προσωπικότητα. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα αόριστο άτομο με φουσκωμένο τον ατομισμό και τον εγωκεντρισμό του, αλλά με αξία, με τιμή, με υπόληψη.
Τώρα θα μου πείτε που τα βρίσκεις αυτά.
Ακόμα δυστυχώς και ανάμεσα στους χριστιανούς που εκκλησιάζονται, που προσεύχονται, που εξομολογούνται, που κοινωνούν, που διαβάζουν και κανένα βιβλίο πνευματικό πότε πότε, - γεμίσαμε ευτυχώς από βιβλία – τις περισσότερες φορές κινούνται όμως και συμπεριφέρονται πέρα απ’ αυτά που διδάσκει η Εκκλησία, πέρα από αυτά που μελετούν στις Άγιες Γραφές, και πέρα από όσα παραλαμβάνουν απ’ τη μελέτη που κάνουν στα Πατερικά βιβλία. Και συμπεριφέρονται ως εγωιστές, ως συμφεροντολόγοι, ως ιδιοτελείς και ατομιστές. Γι’ αυτό και τα χάλια μας και η διάλυσις των πάντων γύρω γύρω. Όλες οι ηθικές αξίες έχουν τσαλαπατηθεί. Τι επικρατεί; Επικρατεί το δίκαιον του ισχυροτέρου. Η φαυλοκρατία, η αναρχία, ο υλισμός, ο μηδενισμός, ο πανσεξουαλισμός, ο ηδονισμός και μύρια άλλα κακά.
Ο Θεός όμως έπλασε ολόκληρη την ανθρωπότητα ως έναν άνθρωπο και τον κάθε άνθρωπο πρόσωπο ξεχωριστό κατ’ εικόνα Του. Με το μικρό του όνομα που πήρε στο Άγιον Βάπτισμα. Γεώργιος, Κωνσταντίνος, Παύλος, Μαρία, Αικατερίνη, Παρασκευή, Βαρβάρα.
Επανερχόμεθα όμως στην Αγία Τριάδα, αφενός μεν διότι είναι το πρότυπό μας και αφετέρου για να πούμε και τα εξής.
Στην Αγία Τριάδα είναι ένας ο Θεός, - αυτά θα τα επαναλάβουμε πολλές φορές, για να εμπεδωθούν μέσα στην καρδιά μας, γιατί μόνον η καρδιά μας μπορεί να το κάνει αυτό βίωμα, να ζήσει δηλαδή το Θεό όπως ακριβώς είναι: Τριαδικός. Ένας ο Θεός και ταυτόχρονα Τριαδικός, ο Πατήρ ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, αυτό να γίνει και βίωμά μας. Όμως ο Πατήρ είναι Πατήρ, είναι πρόσωπο Πατήρ και δε συγχέεται ποτέ με τον Υιό. Όσο και αν τα τρία πρόσωπα αυτά είναι Ένας Θεός, εν τούτοις ο Πατήρ δε συγχέεται με τον Υιόν ούτε και με το Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός πάλι δε συγχέεται με τον Πατέρα ούτε και με το Άγιον Πνεύμα και το Άγιον Πνεύμα δε συγχέεται με τον Πατέρα και τον Υιόν. Το κάθε πρόσωπο της Αγίας Τριάδος είναι ξεχωριστό πρόσωπο, και για το κάθε πρόσωπο έχει το δικό του έργο και το δικό του υποστατικό ιδίωμα. Τι θα πει αυτό. Θα πει ότι ο Πατέρας γεννά αειδίως, πάντοτε, εις τους αιώνας των αιώνων τον Υιόν και εκπορεύει το Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός γεννάται προαιωνίως και αειδίως απ’ τον Πατέρα Του και το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται μόνον εκ του Πατρός και όχι εκ του Υιού όπως υποστηρίζουν κακόδοξα οι παπικοί και ένα σωρό άλλοι αιρετικοί.
Και κάτι άλλο. Ο Υιός και Λόγος του Θεού αυτός και μόνον σαρκώνεται, ο Υιός σαρκώθηκε, όχι ο Πατέρας, ούτε και το Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός είναι αυτός που έγινε άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Παραταύτα στον τέλειο Θεό, τον Υιόν και Λόγο που ενανθρωπίσθη συνυπήρχαν και ο Πατέρας και το Άγιον Πνεύμα διότι η Τριαδική Θεότης είναι αχώριστος, αμέριστος, αδιαίρετος, είναι ο Ένας Θεός. Όμως μόνον ο Υιός ως πρόσωπο σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος, τέλειος άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού, τέλειος άνθρωπος, χωρίς βέβαια να παύσει συγχρόνως να είναι και τέλειος Θεός. Καμία σύγχυσις ανάμεσα στις δύο φύσεις. Και καμία σύγχυσις στα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, όταν αυτά αλληλοπεριχωρούνται μεταξύ τους όπως το αναλύσαμε την περασμένη Κυριακή. Που σημαίνει δηλαδή ότι εγώ πρέπει και οφείλω να μπω μέσα στην καρδιά σου. Αυτό είναι πρότυπο της Αγίας Τριάδος και αυτό είναι αληθινή αγάπη. Αλλά και συ όμως να μπεις στην καρδιά μου. Παραμένοντας και οι δύο ξεχωριστά πρόσωπα που μας ενώνει η κοινωνία της αγάπης που φτάνει μέχρι θυσίαν, μέχρι αίματος, μέχρι Σταυρού.
Έτσι λοιπόν και μείς. Ο καθένας από μας είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο ενώπιον του Θεού. Είναι όμως ξεχωριστό πρόσωπο και μέσα στην οικογένεια ο πατέρας είναι πατέρας, η μητέρα είναι μητέρα, το παιδί είναι παιδί, η κόρη είναι η κόρη και ο γιός είναι γιός. Αλλά και μέσα στην κοινωνία είμεθα ο καθένας μας πρόσωπον χωριστό, έχουμε το επάγγελμά μας, την δουλειά μας και τα λοιπά, αλλά και μέσα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν είμεθα νούμερα, νούμερα πάνε να μας καταντήσουν, μας χαράσσουν εδώ έναν αριθμό για να μην θεωρούμεθα τρομοκράτες και δεν ξέρω τι άλλο θα κάνουν, θα μας κάνουν νούμερα. Θα μας καταργήσουν το προσωπικό μας όνομα, το βαπτιστικό μας, εκεί το πάνε, ΑΝ τους αφήσει ο Θεός. Γι’ αυτό και η Αγία Γραφή μας βεβαιώνει ότι έκαστος θα κριθεί κατά τα έργα του, όπως μας λέγει στη Δευτέρα Προς Κορινθίους Επιστολή του ο Απόστολος Παύλος. Έκαστος. Δε λέγει ότι θα κριθούμε όλοι μαζί, θα εμφανιστούμε ναι όλοι μαζί μπροστά στο θρόνο της κρίσεως, αλλά τελικά ο καθένας θα κριθεί μόνος του, ως ξεχωριστό πρόσωπο και σύμφωνα με τα έργα του.
Παραδείγματος χάριν, αν ο καθένας από μας καταπολεμούσε τα πάθη του και πόσο, και ιδιαιτέρως αν καταπολεμούσε καθημερινά τον εγωισμό του, αν είχε αληθινή μετάνοια, αν είχε ζωντανή πίστη και πνεύμα ομολογίας στο Χριστό, αν συμμετείχε στα μυστήρια με φόβον Θεού. Αν είχε ταπεινό φρόνημα και συντετριμμένη καρδία. Αν ήτο πράος, αν ήτο ελεήμων, αν συγχωρούσε με όλη του την καρδιά τους εχθρούς του και αυτούς που τον αδικούσαν, δηλαδή αν ήτο ανεξίκακος, και τέλος αν είχε αληθινή αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον – «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου, εξ όλης ψυχής, καρδίας, ισχύος και διανοίας», τέτοια αγάπη θέλει και από μας ο Θεός.
Ο καθένας λοιπόν θα σωθεί ξεχωριστά γιατί είναι πρόσωπο ένα και μοναδικό, πλασμένο κατ’ εικόνα Θεού. Δεν μας ενδιαφέρουν τι κάνουν οι άλλοι. Προσέξτε το αυτό. Δεν μας ενδιαφέρουν τι κάνουν οι άλλοι. Αν είναι βλάσφημοι, άπιστοι, άθεοι, κλέφτες, άδικοι, πλεονέκτες, πόρνοι, φθονεροί, εγωιστές, φονιάδες, δηλοί, μνησίκακοι και τόσα άλλα και τόσα άλλα.
Ο καθένας θα κριθεί χωριστά και όχι εμείς γι’ αυτούς, αλλά ούτε και αυτοί για μας. Εμείς θα βλέπουμε μόνον τις δικές μας αμαρτίες και όχι τι κάνουν οι γύρω μας, οι συγγενείς και οι φίλοι, τα πεθερικά και οι γνωστοί, τι κάνουν οι παπάδες και οι δεσποτάδες, αλλά εμείς τι κάνουμε. Και αν εγώ πεθάνω σήμερα θα κριθώ για το τι έκανα μέχρι αυτή τη στιγμή της ζωής μου. Και αν για όλα αυτά όσα έχω κάνει, έχω σκεφτεί και έχω πει, έχω στάξει κανένα δάκρυ μετανοίας. Αποκλειστικά και μόνον εγώ θα κριθώ χωρίς δικηγόρο. Εκεί μπροστά στο φοβερό Κρίμα του Αγίου Θεού, Κρίμα το ονομάζουμε. Διότι είναι Κρίμα. Διότι θα ακουστεί και η φωνή εκείνη η οποία θα πει «υπάγετε απ’ εμού κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένω τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού».
Πολλές φορές διαμαρτυρόμαστε και αγανακτούμε για όση βρωμιά βλέπουμε γύρω μας, για το ηθικό κατρακύλισμα που πήρε η κοινωνία μας, που πολλές φορές με το οργανωμένο κακό παρασύρει και αυτά τα παιδιά μας, αλλά μικρούς και μεγάλους, και γέρους και νέους, και άντρες και γυναίκες και παιδιά στην ηθική διαφθορά στη σαρκολατρεία και ειδικά στην απιστία. Και θέλουμε να μπει ένα τέλος. Να κατέβει επιτέλους ο Θεός και να βάλει σε όλα αυτά ένα φρένο, ή να μας κάψει τελικά όλους, ή «να τους κάψει» όπως λέμε. Όλους θα μας κάψει αφού όλοι μας είμαστε αμετανόητοι αμαρτωλοί και αδιόρθωτοι εγωιστές.
Αυτό μου θυμίζει ένα σχετικό χωρίο της Αποκαλύψεως, - ξέρετε υπάρχει μέσα στην Αποκάλυψη αυτό όπου βλέπουμε τους αγίους στον ουρανό να διαμαρτύρονται και μάλιστα όλοι εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους μέσα σε φρικτά βασανιστήρια, και που βρίσκονται τώρα κοντά στο Θεό, όχι μόνον αυτοί που είναι σεσωσμένοι, αλλά και που είναι πλημμυρισμένοι μέσα σε δόξα πολλή. Και μέσα σε αυτήν την θεϊκή τους λαμπρότητα ανυπομονούν τρόπον τινά, αν υπάρχει ανυπομονησία, δεν υπάρχει, αλλά το λέμε έτσι ανθρωποπαθώς, ανυπομονούν τρόπον τινά για το πότε ο Θεός ο Άγιος και αληθινός, - έτσι γράφει μέσα η Αποκάλυψη, - για το πότε ο Θεός ο Άγιος και αληθινός θα τιμωρήσει όλην αυτήν την διάχυτη και ανεξέλεγκτη κακία των ανθρώπων που μετέβαλαν τις ανθρώπινε ς κοινωνίες σε ζούγκλα αδηφάγων, που ο ένας τρώει τον άλλον, που τον τσαλαπατά, που τον ξευτελίζει, που τον αδικεί, που τον διαλύει, που τον ατιμάζει, που τον σκοτώνει τέλος. Στο κομμάτι όμως αυτό της Αποκαλύψεως θα επανέλθουμε την ερχομένη Κυριακή σαν συνέχεια αυτής,
Αμήν.
