171 β
Κυρ.21.10.2001
Η αμαρτία όμως από ατομική, καθίσταται συλλογική, ομαδική, κοινωνική, πανανθρώπινη. Γι’ αυτό και τόσες καταστροφές γύρω μας, εγκλήματα, αρρώστιες, πόλεμοι και πείνα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ο άνθρωπος αμαρτάνει ξεδιάντροπα στις ημέρες μας, και μάλιστα και ο δήθεν χριστιανός.
Βλέποντας λοιπόν οι άγιοι μάρτυρες και οι όσιοι, από τον ουρανό την τρομακτική και συγχρόνως ξετσίπωτη εξάπλωση της αμαρτίας, διαμαρτύρονται τρόπον τινά μπροστά στο Θεό, και να τι μας λέγουν όπως μας τα περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη στο έκτο κεφάλαιο, και στίχοι εννέα ως έντεκα. Το διαβάζουμε σε μετάφραση.
Στίχος 9: Και όταν άνοιξε το Εσφαγμένον Αρνίον την Πέμπτη σφραγίδα, είδα κάτω από το φοβερό και ουράνιο θυσιαστήριο τις ψυχές εκείνων των χριστιανών που σφαγιάστηκαν για το Λόγο του Θεού, και για την μαρτυρία που έδωσαν για το Αρνί Χριστός.
Στίχος 10: Και κραύγασαν με δυνατή φωνή λέγοντες: Μέχρι πότε Σύ Κύριε, ο απόλυτος εξουσιαστής και Κυρίαρχος των πάντων, ο Άγιος και Αληθινός, δεν θα κρίνεις και δεν θα επιβάλλεις τη δικαία τιμωρία για το αίμα μας που χύθηκε τόσο άδικα από τους κατοίκους της γης, τους απίστους και αθέους;
Στίχος 11: Και τότε δόθηκε στον καθέναν απ’ αυτούς, λευκή στολή και αγγελική και τους είπα να αναπαυθούν και να περιμένουν λίγο χρόνο ακόμη, - δηλαδή μερικές χιλιάδες χρόνια, - μέχρι που να συμπληρώσουν τον αριθμό των μαρτύρων και αγίων, οι αδελφοί τους που πρόκειται να μαρτυρήσουν και να θανατωθούν όπως εκείνοι.
Ας σχολιάσουμε αυτούς τους τρείς στίχους. Πολλοί πολεμούν τον χριστιανισμό, και ειδικότερα την Ορθόδοξη Εκκλησία. Σαν λυσσασμένοι λύκοι θέλουν να κατασπαράξουν το σώμα της και να την εξαφανίσουν. Γι’ αυτό και πολλές φορές λασπολογούν ασύστολα εναντίον της.
Γνωρίσαμε εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια πολλούς διωγμούς, εξορίες, φυλακίσεις, βασανιστήρια, ακόμα και φρικτό θάνατο.
Γνωρίσαμε επίσης διασυρμούς και αιματοχυσίες, ουκ ολίγους.
Εν τούτοις πολλοί από τους Ορθοδόξους Χριστιανούς με ευχαρίστηση οδηγούνται σαν άκακα πρόβατα στη σφαγή, στο μαρτύριο και στο θάνατο. Άλλωστε είναι η πιο ευάρεστη θυσία για το Χριστό, το Σωτήρα και Λυτρωτή μας.
Όμως ο κάθε Άγιος στον ουρανό, είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο, με όνομα, με τιμή και δόξα. Έτσι και ο καθένας από μας είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο, με το μικρό του όνομα που το πήρε στην βάπτισή του. Στερείται όμως, όπως και όλοι μας ως χριστιανοί, της Θείας λαμπρότητος και της δόξης του ουρανού. Διότι είμαστε αμαρτωλοί. Πολύ αμαρτωλοί. Όμως παλεύουμε. Αγωνιζόμαστε. Και μπροστά μας, όσο θα ζήσουμε πάνω στη γη, ας το μάθουμε καλά, μας περιμένει σκληρός αγώνας για την ομολογία της πίστεως στο Χριστό, και για έργα μετανοίας και ταπεινού φρονήματος. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απαλλαγούμε από την τυραννία των παθών και από την χλιαρή και νερόβραστη ζωή μας.
Μένει όμως ένα ερώτημα. Γιατί οι Άγιοι μάρτυρες έβγαλαν φωνή μεγάλη, προς τον ζώντα Τριαδικό Θεό, τον Πανάγιο και Αληθινό; Οι εκφράσεις αυτές των Αγίων μαρτύρων αδελφοί μου, είναι ανθρωποπαθείς, με προφητικές προεκτάσεις και σε λειτουργικό χρόνο. Βλέποντας λοιπόν οι Άγιοι απ’ τον ουρανό την αδικία και τον πόλεμο εις βάρος της Εκκλησίας του Χριστού, και στα πιστά της μέλη, ζητούν, τρόπον τινά, να συντομεύσει ο Θεός την Δικαία Κρίση της Δευτέρας αυτού Παρουσίας, για να αποδοθεί η δικαιοσύνη σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, και ειδικότερα για κείνους που εξακολουθούν να ταλαιπωρούν και να βασανίζουν ποικιλοτρόπως τους πιστούς αγωνιζομένους χριστιανούς.
Η αδικία όπως και να το κάνουμε δεν αντέχεται από κανέναν. Ακόμα και για μας τους σημερινούς χριστιανούς, τα φτωχαδάκια, τα νερόβραστα φτωχαδάκια, αν μας ρωτούσε ο Θεός τι να κάμει με τον κόσμο της αδικίας, θα του λέγαμε να βάλει το συντομότερο ένα τέλος.
Η προαιώνια όμως βουλή του Θεού, έχει άλλα σχέδια. Σχέδια λυτρωτικά, σχέδια σωτήρια. Σχέδια που αποβλέπουν στον αγιασμό και στην θέωση του όλου ανθρώπου.
Ο Θεός γνωρίζει ότι εις τους αιώνες που θα ακολουθήσουν θα υπάρξουν και πάμπολλοι χριστιανοί που θα βαδίσουν στα χνάρια και στο παράδειγμα όλων εκείνων των Αγίων Μαρτύρων, των ενδεδυμένων με λευκές στολές, και των ευρισκομένων κάτω από το υπερουράνιο θυσιαστήριο, όπως μας βεβαιώνει το κείμενο, και οι οποίοι χριστιανοί θα μαρτυρήσουν και αυτοί. Αν όχι με σφαγή και βασανιστήρια, όμως οπωσδήποτε με μαρτύριο συνειδησιακό. Θα χύνεται δηλαδή το αίμα, αλλά θα είναι το εσωτερικό αίμα της καρδιάς, ο βαθύς πόνος.
Οι σωστοί χριστιανοί ακολουθούν αγόγγυστα τα χνάρια των αγίων, υποφέρουν στη ζωή, μαρτυρούν από την αδικία, βασανίζονται από την πρόκληση και την χυδαιότητα των ανθρώπων που τους περιβάλλουν. Παραμένουν όμως όρθιοι, αμετακίνητοι στην πίστη του Χριστού την Αγία. Δίνουν καθημερινά το αίμα της καρδιάς τους και έτσι λαμβάνουν Πνεύμα και Θεία Χάρη. «Δός αίμα και λάβε Πνεύμα», μας λένε και μας βεβαιώνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Οι σημερινοί όμως Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, είμαστε νερόβραστοι και καλοπερασάκηδες, και πρώτος εγώ, δεν το κρύβω, δεν θέλουμε να χάσουμε τις ανέσεις μας, δεν θέλουμε να έχουμε στεναχώριες και θλίψεις, βάσανα και χίλιες δυο άλλες πίκρες με τις οποίες ποτιζόμαστε κάθε μέρα.
Η ζωή μας κοντά στο Χριστό και στους Αγίους δεν είναι έτσι. Πρέπει να ματώσεις. Και συ να ματώσεις, και συ να ματώσεις, και συ να ταπεινωθείς. Πρέπει να σπάσεις το απόστημα των παθών σου. Αν δεν ματώσεις δεν σώζεσαι. Είναι λόγια του Αγίου Συμεών του Νέου του Θεολόγου.
Αν δεν ματώσουμε λοιπόν, και δεν πονέσουμε στο βάθος της καρδιάς μας, δεν φεύγουν από μέσα μας πάθη και αδυναμίες. Ο καταραμένος εγωισμός μας και η καταραμένη υπερηφάνεια, είναι κολλημένα με το πετσί μας. Ο σκληρός εαυτός μας είναι μια αδιάκοπη πηγή αμαρτίας, μια ανοιχτή πληγή αμαρτίας που διαρκώς ξερνά πύον, το πύον από κακίες, πονηρίες, αισχρότητες, αδικίες, μικρότητες και αμέτρητο άλλο πλήθος παθών και κακιών όλα μαζί έχουν κολλήσει πάνω στην καρδιά μας σαν τα πλέον καταστρεπτικά παράσιτα και μικρόβια.
Αλλά ο γιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Χριστός μας, που θέλει το καλό μας και που θέλει τη σωτηρία μας, μας σπρώχνει πότε από δω και πότε από κει, μας ζουλάει τρόπον τινά, μέχρι να σπάσει το απόστημα αυτό της αμαρτίας. Και με το φάρμακο της αληθινής μετανοίας και Θείας Κοινωνίας να μας απελευθερώσει απ’ το κακό, να μας αγιάσει, να μας θεώσει. Αυτό το στρίμωγμα που μας κάνει ο Θεός, αυτό είναι και η σωτηρία μας.
Οι πατέρες της Εκκλησίας μας και δη ο Άγιος Ισαάκ, βεβαιώνουν ότι ουδείς ανήλθε εν τω ουρανώ μετά ανέσεως. Κανένας δηλαδή δεν μπαίνει στον Παράδεισο με την καλοπέραση. Οι σημερινοί όμως χριστιανοί, και μείς μαζί, είμαστε άνθρωποι της ανέσεως, του βολέματος, της καλοπέρασης, επαναλαμβάνω, και της ανάπαυσης. Και έτσι προσπαθούμε να βολέψουμε και το Ευαγγέλιο. Το βλέπουμε και το συζητάμε, πόσο με τις δικαιολογίες θέλουμε έτσι το Ευαγγέλιο εκεί στην Ιερά Εξομολόγηση ιδίως να το κόψουμε και να το ράψουμε στα μέτρα μας, και πάνω απ’ όλα – υπάρχουν και τέτοιοι - να δώσουμε και ένα πιστοποιητικό στον εαυτό μας, με την σφραγίδα δήθεν του Ευαγγελίου, ότι είμαστε και καλοί χριστιανοί. Εγώ λέει, πάτερ, είμαι καλός χριστιανός. Προσπαθούμε να νομιμοποιήσουμε τη νοθευμένη αυτή κατάσταση ξεγελώντας εαυτούς και αλλήλους, και έτσι να βάζουμε και πάνω μας και μπροστά μας αν θέλετε και πίσω μας, μια μεγάλη ετικέτα, μια μεγάλη ταμπέλα που να λέει «Καλός Χριστιανός».
Όχι! Δεν είμαστε καλοί χριστιανοί. Δεν είμαστε και καλοί ποιμένες. Δεν είμαστε και καλοί ιερείς. Όχι δεν είμαστε. Και αν ήμασταν, πάλι αυτό δεν θάφτανε διότι πρέπει να γίνουμε άγιοι, όσιοι, μάρτυρες και κατά χάριν Θεοί. Πρέπει να ματώνουμε κάθε μέρα, και επειδή αυτό δεν μας αρέσει, όπως και να το κάνουμε δεν μας αρέσει, τουλάχιστον ας κλαίμε τα χάλια μας – και αυτό είναι κάτι.
Η πορεία μας όμως είναι μία: Οι λευκές στολές των Αγίων μαρτύρων. Και είναι λευκές, γιατί πλύθηκαν μέσα στο αίμα τους, που το έχυσαν για την αγάπη του Χριστού.
Είδαμε προηγουμένως, στο στίχο 11 του 6ου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως ότι ο Θεός ζητάει από τους Αγίους μάρτυρας της θριαμβεύουσας Εκκλησίας να περιμένουν μακροθυμώντας μερικές χιλιάδες χρόνια ακόμη, για να συμπληρωθεί ο αριθμός των Αγίων, από τους εν γη αγωνιζομένους πιστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς, που υπομένουν αγόγγυστα και με πολλή αγάπη και υπομονή το αναίμακτο μαρτύριο της συνειδήσεως. Και / ή πολύ πιθανόν να υποστούν πολλοί απ’ αυτούς και μαρτυρικό θάνατο. Είτε από φανατικούς αλλοθρήσκους και αιρετικούς είτε και απ’ αυτόν ακόμα τον Αντίχριστο. Πιστεύω πως θα το θέλαμε όλοι μας και πρώτος εγώ, να βρεθούμε κοντά κοντά στο χορό των Αγίων, που τώρα προαπολαμβάνουν τη χαρά του Παραδείσου.
Είμαστε όμως έτοιμοι για να χύνουμε κάθε μέρα το αίμα της καρδιάς μας για την αγάπη του Χριστού; Έχουμε ταπεινό φρόνημα; Μετανοούμε καθημερινώς με συντετριμμένη την καρδιά, μακροθυμούμε προς όλους εν αγάπη; Υπομένουμε αγόγγυστα και ολοπρόθυμα τις θλίψεις της ζωής; Έχουμε ζωντανή πίστη; Κάνουμε νηστεία πνευματική; Χαλιναγωγούμε τα πάθη μας και ιδιαιτέρως τη γλωσσίτσα μας που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει και τα μάτια μας; Έχουμε καλούς λογισμούς; Και αν έχουμε κακούς, τους μετατρέπουμε, τους εμβολιάζουμε σε καλούς; Τους καλλιεργούμε καθημερινά για να μην πέφτουμε στην κατάκριση; Ένα άλλο: προσευχόμαστε τακτικά; Προσευχόμαστε αδιαλείπτως που είναι και εντολή του Αποστόλου Παύλου; Έχουμε αγωνία για τη σωτηρίας της ψυχής μας; Ξαναρωτώ: Έχουμε αγωνία για τη σωτηρία της ψυχής μας, ναι ή όχι; Εάν ναι, κερδίσαμε τον Παράδεισο δωρεάν! Διότι τίποτε από τα έργα μας δεν είναι δικό μας. Τα πάντα είναι του Θεού, μόνο η αμαρτία είναι δική μας. Εάν ναι, αν δηλαδή έχουμε αγωνία για τη σωτηρία της ψυχής μας, είμαστε από τώρα κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών. Κληρονόμοι και συγκληρονόμοι Ιησού Χριστού. Και αυτό δωρεάν. Δυνάμει της θυσίας του Παναγίου Αίματος που έχυσε Εκείνος πάνω στο Γολγοθά.
Αυτόν τον Παράδεισο και αυτήν την κληρονομιά
την εύχομαι σε όλους σας με όλη μου την καρδιά
αλλά και σεις με τη σειρά σας να το εύχεσθε κάθε μέρα για μένα,
διότι το χρειάζομαι,
το έχω απόλυτη ανάγκη,
Αμήν.
