Οι προϋποθέσεις εκλογής των 7 Διακόνων και τα δικά μας πνευματικά προσόντα

Κυριακή Μυροφόρων 2004

«Και εξελέξαντο Στέφανον, άνδρα πλήρης πίστεως και Πνεύματος Αγίου. Και Φίλιππον, και Πρόχωρον, και Νικάνωρα και Τίμωνα, και Παρμενάν και Νικόλαον τον προσήλυτον.»
Το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα αδελφοί μου, Κυριακή των Μυροφόρων, είναι παρμένο από τις Πράξεις των Αποστόλων, το πέμπτο κατά σειρά βιβλίο της Καινής Διαθήκης, το οποίον συνέγραψε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Σ’ αυτό περιγράφεται η ζωή της πρώτης Εκκλησίας, η δράσις των Αποστόλων με αρκετές λεπτομέρειες και ειδικότερα του Αποστόλου Παύλου, από το Δέκατο Έκτο Κεφάλαιο και μετά. Είναι βιβλίο Θεολογικό και Θεόπνευστο, όπως όλα τα ιερά βιβλία της Αγίας Γραφής.
Και ενώ ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας περιγράφει την διάδοση του Ευαγγελίου και την επέκταση της Εκκλησίας εις πάντα τα έθνη, ταυτόχρονα μας καταμαρτυρεί την σωτηριώδη επέμβαση του Αγίου Θεού μετά πάσης σοφίας μέσα στην Ιστορία του κόσμου τούτου.
Η διάδοσις της Ευαγγελικής αλήθειας και το κήρυγμα της χριστιανικής πίστεως δεν είναι μόνο λόγια. Δεν είναι απλές φιλοσοφικές ιδέες και θεωρίες. Ούτε μόνον ανθρώπινες πράξεις και ενέργειες. Ούτε και πάλι μόνον απολύτως θεϊκές.
Αλλά είναι Θεανθρώπινες. Διότι κηρύσσομεν Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον. Τον Θεάνθρωπο Κύριο τον Σωτήρα του κοσμου. Ο Χριστός είναι η σωτηρία. Και αυτόν κηρύσσομεν. Ο Χριστός είναι το φως του κόσμου και αυτόν καταγγέλομεν. Είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Ο Χριστός είναι η Ζωή και η Ανάστασις. Ο Χριστός ομιλεί και κηρύσσει και όχι εμείς. Δικός Του ο λόγος, δικό Του το Ευαγγέλιο. Δική Του και η Εκκλησία. Ο Χριστός φωτίζει, και όχι εμείς, ο Χριστός κάνει τα θαύματα, Αυτός θεραπεύει τις αρρώστιες, και ανασταίνει νεκρούς τη αμαρτία και όχι εμείς. Αυτός σώζει, αυτός είναι ο Σωτήρας, και όχι εμείς, και όχι εγώ. Αυτός μεταμορφώνει την Ιστορία και απλώνει την Βασιλεία Του στις καρδιές όλων εκείνων που Τον θέλουν για Σωτήρα τους.
Εμείς οι κληρικοί παντός βαθμού είμεθα ταπεινά Του όργανα, οικονόμοι της Θείας Χάριτος. Και μερικές φορές, ας μου επιτραπεί η έκφρασις, τενεκέδες ξεγάνωτοι, «ων πρώτος ειμί εγώ». Μας δίδει Χάρη και έχομε Χάρη, μας δίδει Θείο φωτισμό και φωτιζόμεθα, και έτσι καθιστάμεθα φωτοδότες. Χωρίς Θείο φωτισμό είμεθα απλωμένα σκοτάδια. Φωτοσβέστες τις περισσότερες φορές, με σκοτισμένο το νου, και κατεστραμένη τη συνείδηση.

Έχεις φωτισμό από τον Χριστό; Θα δώσεις!
Δεν έχεις; Δεν θα δώσεις!...
Έχεις Χάρη; Παίρνεις Θεία Χάρη από τον Θεόν; Θα δώσεις!
Δεν έχεις; Τι θα δώσεις;
Έχεις προσευχή; Έχεις καθαρή προσευχή; Έχεις καρδιακή προσευχή; Αν έχεις θα δώσεις!
Α δεν έχεις τι θα δώσεις; Προπαντός στα παιδιά σου, στους οικείους σου, στον διπλανό και σ’ όλο τον κόσμο;
Αν έχεις λοιπόν θα δώσεις, και θα δώσεις απλόχερα.
Ό,τι παίρνεις από τον Θεόν, εκείνα και δίδεις. Τα πνευματικά και τα ουράνια, και όταν τα παίρνεις δίδεις, και άρτον ουράνιον και ύδωρ ζόν.

Ό,τι πάλι δυστυχώς παίρνουμε και αποδεχόμεθα από τον διάβολο, εκείνα και θα δώσουμε. Δηλαδή τα πάθη μας. Αυτά που καλλιεργούμε. Το θυμό και τα νεύρα και την γκρίνια, τις ψευτιές και την κατάκριση. Την πονηριά και την μνησικακία, την πορνεία και την ασέλγεια, την περηφάνεια, την κενοδοξία, τον εγωισμό, το πείσμα, την κακία, την απιστία, την άρνηση, και όλο το αμέτρητο κακό συναπάντημα για να μην αναφερθούμε σε όλα τα πάθη.

Τι είχαν αυτοί που εξελέγησαν ως διάκονοι από τον πιστόν λαόν του Θεού; Είχαν Άγιον Πνεύμα. Ήσαν άνδρες πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας, όπως μας βεβαίωσε το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα. Πλήρεις Πνεύματος Αγίου, Σοφίας και Πίστεως. Εμείς τι έχουμε; Εσείς τι έχετε; Δεν ξέρω τι έχετε … πάντως εγώ δεν έχω τίποτα.

Από δε τον Πρωτομάρτυρα και Αρχιδιάκονο Στέφανο, έχουμε την πρώτη ανθρώπινη μαρτυρία, με την υπερκόσμια Θεοφάνεια για τον Ιησού Χριστό και την Ανάστασή Του.
Να πως περιγράφεται: «Υπάρχουν δε πλήρεις Πνεύματος Αγίου», «ο Στέφανος ατενίσας εις τον Ουρανόν είδε Δόξαν Θεού, και τον Ιησούν εστώτα εκ δεξιών του Θεού και είπεν : Ιδού θεωρώ τους Ουρανούς ανεωγμένους και τον Υιόν του Ανθρώπου, εκ δεξιών του Θεού εστώτα». Και καθ’ όν χρόνον έκαμε αυτή την ομολογία, μπροστά στο πλήθος και το Συνέδριο των Αρχιερέων Γραμματέων και Φαρισαίων, «είδον οι πάντες το πρόσωπον αυτού ωσεί πρόσωπον αγγέλου». Η μαρτυρία αυτή, η ομολογία, η παρρησία και ο έλεγχος του Αγίου Στεφάνου, σφραγίστηκαν με τη μεγάλη του θυσία που έγινε με λιθοβολισμό- τον σκότωσαν δηλαδή με πέτρες.
Εμάς όμως μας απασχολούν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που είχαν οι επτά άνδρες με πρώτο τον Άγιο Στέφανο. Πολύ πριν ακόμα χειροτονηθούν διάκονοι από τους Αποστόλους, ξεχώριζαν ανάμεσα στο πλήθος των χριστιανών, για την φλογερή τους πίστη, την ενεργουμένη αγάπη, την ολοπρόθυμη θυσία, την κεχαριτωμένη ταπείνωσή τους, την αγνότητα τους ήθους, τη σοφία, τη σύνεση, και την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος. Από τέτοιες ψυχές λαμπρύνεται η Εκκλησία μας, η Εκκλησία της Αναστάσεως. Ο διωγμός και το μαρτύριον είναι η δόξα της Εκκλησίας.
Άρα ο κανόνας της πνευματικής ζωής, ημών των Ορθοδόξων Χριστιανών, ακόμα και μέσα στα σπίτια μας, ακόμα και μέσα στις οικογένειές μας και σε ολόκληρη τη ζωή μας, είναι οι πειρασμοί, οι θλίψεις, τα βάσανα, οι αρρώστιες, οι στεναχώριες, οι κατατρεγμοί, οι αναποδιές, και τέλος ο Σταυρός και το μαρτύριον.
Όταν η Εκκλησία μας διώκεται τότε και δοξάζεται. Όταν η Ορθοδοξία μας σταυρώνεται τότε και θριαμβεύει. Και όταν η καρδιά του καθενός από μας που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή μέσα στον Ιερόν Ναόν, πληγώνεται και αιμορραγεί, αφενός μεν από την κακία του διαβόλου, και αφετέρου από τα ίδια μας τα δικά μας πάθη, και κατορθώνει και ορθοποδεί και θεραπεύεται με τη μετάνοια και το Αίμα του Σωτήρος Χριστού, τότε και αυτή συνδοξάζεται, συνεκλαμπρύνεται, συνανασταίνεται, και λαμπροφορεί μαζί με την Εκκλησία του Χριστού.

Χριστιανοί μου,
Για να μας εκλέξει και μας ο Θεός, διακόνους και κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών, της δικής Του Βασιλείας, για να μας κάνει ξανά παιδιά Του, ίνα απολάβομεν την Υιοθεσίαν, απαιτείται αληθινή μετάνοια, ζωντανή πίστις, ένθεος ζήλος, αγάπη ενεργουμένη, φόβος Θεού, ταπεινόν φρόνημα, ασκητικόν πνεύμα, πνευματικοί αγώνες, συμμετοχή στα σωστικά μυστήρια, συνεχής αδιάλειπτη προσευχή και πάνω απ’ όλα το έλεος του Αγίου Θεού.

Πάντα ταύτα τα εύχομαι εις όλους σας, αλλά και σεις όμως με τη σειρά σας,
να τα εύχεστε σε μας που είμεθα διάκονοι, ιερείς, και επίσκοποι Χριστού,
Αμήν