Πίστις, Παρτίδα, Γλώσσα, Ιστορία, πολεμούνται καί παραθεωρούνται

199-α
Τό κήρυγμα τής 25ης Μαρτίου 2007.

Σήμερα χριστιανοί μου εικοσιπέντε Μαρτίου, ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, είναι ημέρα διπλής γιορτής, θρησκευτικής και εθνικής.
Έτσι κάθε χρόνο τέτοια μέρα, πρέπει να φρεσκάρεται λίγο η μνήμη μας, για να μας υπενθυμίζει ότι η επανάστασις του 1821, δεν ήταν μια απλή ταξική πάλη, όπως την θέλουν οι ψευτοκουλουριάρηδες, αλλά εθνική υπόθεσις, εθνεγερσία, υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Κι εμείς οι μεγάλοι, που μάθαμε κάποια ιστορία στα σχολεία μας, πρέπει να διδάσκουμε τα παιδιά μας, και να τους μάθουμε την Ελληνική μας ιστορία, αφού τα ιστορικά βιβλία των σχολείων μας, παραχαράσσουν ή παραβλέπουν τους αγώνες όλων εκείνων των ηρώων για την ελευθερία.
«Ελευθερία ή θάνατος, ήταν το σύνθημά τους, για την πίστη του Χριστού την Αγία και της πατρίδος την Ελευθερία, έλεγε τότε ένα ποίημα.
Στη σημαία και στο όνομα της Αγίας και ομοουσίου αδιαιρέτου Τριάδος έδωσαν τον όρκο τους όλοι οι Έλληνες και πρώτα οι οπλαρχηγοί.
Αγνοούν τα παιδιά μας ποιοι ήσαν ο Κολοκοτρώνης, ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Τζαβέλας, ο Ανδρούτσος, ο Κανάρης, ο Μιαούλης, ο Καραϊσκάκης, οι Σουλιώτες, το Κούγκι με τον μοναχό τον Σαμουήλ, ο Ζαϊμης, ο χορός του Ζαλόγγου, ο Αθανάσιος Διάκος, και εκατοντάδες άλλοι οπλαρχηγοί, με χιλιάδες Έλληνες νεκρούς, που μας χάρισαν την Ελευθερία.
Υπήρξαν και άλλοι πολλοί που προηγήθησαν στα παλαιότερα χρόνια, από τοπικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις, που επνίγησαν όλες όμως μέσα στο αίμα, όπως συνέβη αυτή με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Ιερό Λόχο.
Προηγήθηκε της εθνεγερσίας ο μεγάλος ποιητής Ρήγας Φεραίος, όπως και ο μεγαλύτερος εξ όλων, ο εθναπόστολος, και ιερομάρτυς Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.
Ένας μεγάλος Γάλλος ιστορικός, ο Κάρολος Ντίλ, εκείνης της εποχής, έγραψε ότι αν δεν υπήρχε αυτός ο παπακαλόγερος, όλοι οι Έλληνες θα φορούσαν σήμερα φέσι.
Και τι λένε σήμερα τα σχολικά μας βιβλία, για τη μεγάλη αυτή μορφή του Γένους, που ήτο και συγχρόνως και προφητική και αγία; Τίποτα, ή μια λέξη.
Δεν μας ενδιαφέρει, δεν με ενδιαφέρει, αν με χαρακτηρίσουν εθνικιστή, όχι.
Είμαι Έλληνας παπάς, που τιμά την Ιστορία, τους αγώνες, και τους ήρωες της Επαναστάσεως του 1821, χάριν των οποίων σήμερα είμεθα ελεύθερο κράτος, είναι η Ελλάδα μας, τα τελευταία μάλιστα ειδικά δεκαπέντε χρόνια, παραγίνεται μια προσπάθεια για να μειωθεί η Εθνική μας συνείδηση, απ’ τις σκοτεινές ασφαλώς δυνάμεις.
Για κάντε και κάτι άλλο, όσοι δεν το ξέρετε να το μάθετε, κανένα έθνος της Ευρώπης ούτε η Αμερική, ούτε κανένα άλλο κράτος δεν ονομάζει την πατρίδα μας Ελλάδα αλλά Greece ή Greke ή Greka ή Grihenland. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Και οι Τούρκοι μας ονομάζουν Γιουνάν, δηλαδή Ίωνες.
Αν εμείς ως Έλληνες, δεν διασώσουμε την Ελληνική μας γλώσσα, την Ιστορία μας και την Ορθόδοξη πίστη μας, δεν ξέρω τι θα γίνει ύστερα από τριάντα σαράντα χρόνια στην πατρίδα μας. Δεν θέλω ούτε καν, όχι μόνο να το σκεφτώ, αλλά ούτε και να το φανταστώ.
Και πιστεύω πώς αυτά τα ολίγα αρκούν για να ξυπνήσουμε όλοι μας, από την νάρκη μέσα στην οποίαν έχουμε πέσει και μας έχουν ρίξει και βυθίσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Ευτυχώς που επισήμως είδα ότι διαμαρτυρήθηκε η Ακαδημία Αθηνών από κάποιους εκπροσώπους της, τους αποκαλουμένους αθανάτους.
Ο σκοπός μας βέβαια σήμερα, δεν είναι να σας βγάλω πατριωτικό κήρυγμα, αλλά είμαι τόσο ιερά αγανακτισμένος, που θέλησα να σας κάνω κοινωνούς των ανησυχιών μου, για το μέλλον της πατρίδος μας, της Ελλάδος μας, για το μέλλον των παιδιών μας, των εγγονών μας, και όλων των απογόνων μας.
Σε όλα αυτά τα φοβερά των τελευταίων ετών, για να μειωθεί η εθνική μας συνείδηση, κι η εθνική μας ταυτότητα, μαζί με το ξερίζωμα της Ορθοδόξου Πίστεως, είναι το μεγαλύτερο έγκλημα, απέναντι στη χώρα μας, και εναντίον των ψυχών των Ελλήνων χριστιανών.
Εμείς έχουμε και πίστη και πατρίδα, και γλώσσα και ιστορία και οικογένεια. Έτσι τέσσερα πράγματα, η Ορθόδοξος Πίστις, η Πατρίς, η Ελληνική μας γλώσσα και η οικογένεια, αυτά τα τέσσερα μέχρι πρότινος, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ήσαν άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, ένα πράγμα, μία ουσία.
Δεν χώριζε η Ελλάδα απ’ την Ορθοδοξία, και η Ορθοδοξία από την Ελλάδα, ούτε η γλώσσα μας, ούτε η Ιστορία μας.
Σήμερα μέρα με την ημέρα τα πάντα διαλύονται.
Τουλάχιστον να κρατήσουμε την πίστη μας, γιατί η πίστις θα σώσει την οικογένεια, ποιος θα την σώσει, ο πολιτισμός και η βρωμιά, δεν βλέπεται τι γίνεται έξω στην κοινωνία;
Αυτή η πίστις θα σώσει και την Ελλήνική γλώσσα, διότι τα Ευαγγέλια και τα γράμματα της πίστεώς μας, είναι γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα.
Απ’ αυτήν σώθηκαν οι σκλαβωμένοι τότε Έλληνες, πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι κανενός φτωχού παπά ή κανενός καλόγερου, που τα λέγαν τότε «κρυφά σχολειά», κρυφά ήταν, αφού πήγαιναν κρυφά; Τι ήταν φανερά;
Και λένε «δεν υπάρχουν αυτά τα σχολεία», πως δεν υπάρχουν, κρυφά δεν πήγαιναν τα παιδιά;
Δεν λέγανε «Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ, να πηγαίνω στο σχολειό, να μαθαίνω γράμματα σπουδάματα, του Θεού τα πράματα;»
Τι ήταν αυτά; Το κελί του καλόγερου δεν ήτανε, από πού μάθαινε το παιδί Ελληνικά γράμματα, δεν τα μάθαινε απ’ το Οκτωήχι; Απ’ την Παρακλητική, από τα Μηναία, απ’ το Ψαλτήρι, από πού τα μάθαινε;
Μήπως υπήρχαν βιβλία;
Έτσι μας διαλύουν, και δεν κάνομε τίποτα για να διαμαρτυρηθούμε, τίποτα απολύτως.
Τίποτα απολύτως.
Δεν φτάνει όμως να λέμε μόνον ότι πιστεύουμε, χρειάζεται και να το ομολογούμε και να το κάνομε πράξη, στην προσωπική μας ζωή, και πράξη μέσα στην διεστραμμένη κοινωνία που ζούμε.
Πιστεύω, θα μου πείτε και σεις, σε ένα Τριαδικό Θεό, και στη Θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού, και στο κοσμοσωτήριον έργον Του, αλλά πιστεύω με γνώση και βίωμα, πιστεύω με πράξη και με ομολογία.
Γνωρίζω ακριβώς τι πιστεύω, γι’ αυτό και μελετώ τις γραφές, συμμετέχω στη Θεία Λατρεία, και πορεύομαι με το έλεος του Θεού στο δρόμο της μετανοίας, στο δρόμο της σωτηρίας.
Θα ήθελα βέβαια να σας έλεγα πολλά για τη σημερινή μεγάλη εορτή του Ευαγγελισμού, και να δούμε βέβαια αν τη βιώνουμε και αν υπάρχει σχέσις μεταξύ ομολογίας της πίστεως και των βιωμάτων.
Διότι απ’ τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, αρχίζει να πραγματώνεται το μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας, δηλαδή το μυστήριο της σωτηρίας.
Από τον Ευαγγελισμό αρχίζει, απ’ τη σημερινή ημέρα, όπως αυτή ξεκίνησε πριν από δυό χιλιάδες τόσα χρόνια.
Όταν ο άνθρωπος βαπτιστεί στο όνομα της Αγίας Τριάδος, δηλαδή στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, ελευθερώνεται απ’ την τυραννία της αμαρτίας, απ’ το φόβο του θανάτου, και απ’ την εξουσία του διαβόλου, την εξουσία του Σατανά, απ’ την εξουσία του αντιχρίστου.
Διότι αυτός που βαπτίζεται χρήζεται και αυτός που χρήζεται σφραγίζεται από το Άγιο Πνεύμα, ¨Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου, Αμήν», δε λέμε; Σφραγίζεται απ’ το Άγιο Πνεύμα!
Τι φοβάται το σφράγισμα του αντιχρίστου;
Αφού σφραγίστηκε από το Άγιον Πνεύμα.
Έχουμε αυτή τη σφραγίδα, άρα δεν φοβόμαστε τίποτα!
Το πώς γίνεται αυτό και το πώς βιώνεται μέσα μας η βασιλεία του Θεού, είναι μυστήριο που δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μας.
Είναι μυστήριο πιστευόμενον αλλά μη γινωσκόμενον.
Προσκυνούμενον αλλά όχι καταληπτόν.
Το προσκυνάμε και το πιστεύουμε, με τη χάρη της Αγίας Τριάδος ή με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος.
Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, του Αδάμ και της Εύας, και τις τραγικές συνέπειες που κληροδότησαν, στους απογόνους του ανθρωπίνου γένους, ο Θεός δεν μας άφησε μέσα στην τραγική μας οδύνη.
Έκλεινε τους ουρανούς, κατέβηκε, και με τρόπο ανεξιχνίαστο, παίρνοντας από την Παναγία την ανθρώπινη φύση, όχι μόνον την ανακαίνισε, όχι μόνον την επανέφερε στην αρχαία της ομορφιά, στο αρχαίον κάλλος, όπως λένε, αλλά και τη θέωσε κιόλας.
Δηλαδή ο Θεός κατερχόμενος, στη μήτρα της Παρθένου, έφερε μεθ’ εαυτού όλο το πλήρωμα της άφθαρτης θεότητος και διά του Αγίου Πνεύματος, εγένετο η ένωσις των δύο φύσεων, θείας και ανθρωπίνης στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Αυτό σημαίνει δηλαδή ότι ο Χριστός ως Θεάνθρωπος, έκανε τη σάρκα Του ανεξάντλητη πηγή αγιασμού, αποπλένοντας σε τέλειο βαθμό κάθε μολυσμό και κάθε αμαρτία ψυχής και σώματος, ακόμα και του προπατορικού, σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που πιστεύουν και βαπτίζονται. «Ο πιστεύσας και βαπτιστείς σωθήσεται».
Αυτός χριστιανοί μου τώρα και σεις που δηλώνετε και γώ μαζί σας ότι πιστεύομε, στην πορεία της ζωής μας να τα δείχνουμε με πράξη.
Με πράξη μετανοίας, με πράξη πνευματικών αγώνων, με πράξη προσευχής και λατρείας και τόσα άλλα.
Τι είναι η ένωσις αυτών των δύο φύσεων; Τα γράφουν τα ιερά μας τα βιβλία.
Αλλά πολλές φορές όμως οι ιεροκήρυκες του θείου λόγου, είτε είναι πρεσβύτεροι, είτε είναι επίσκοποι, ως εκπρόσωποι, πρέπει να μας μιλήσουν, πως, όχι το πως, το πώς βέβαια είναι άγνωστον το πώς, αλλά, ότι ο Θεός και άνθρωπος ενώθηκαν μαζί, σε ένα πρόσωπο, στο Χριστό, χωρίς το ένα να επηρεάζει το άλλο, και μάλιστα χρησιμοποίησαν, ορισμένα ρήματα, αδιαίρετα, αναλλοίωτα, άτρεπτα, ασύγχητα, αχώριστα, και έτσι λοιπόν, δεν υπόκειται σε σύγχυση, σε χωρισμό, σε διαίρεση και τα λοιπά.
Ο ένας Χριστός είναι και τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Ούτε η ανθρώπινη φύση απορρόφησε τη θεία, ούτε η θεία απορρόφησε την ανθρωπίνη.
Άμα έχουμε τέτοιες απορροφήσεις, δημιουργούμε την αίρεση του μονοφυσιτισμού.
Φεύγοντας ο άγγελος χριστιανοί μου, μετά την συγκατάθεση της Παναγίας, το ακούσατε στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα, «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου», ο Ποιητής του σύμπαντος κόσμου, ο Δημιουργός, ο Θεός, ο Άπειρος Θεός, τι να σας πω τώρα, όλος ο Θεός, εισήλθε σε ένα ωάριον.
Και έτσι έγινε η ένωσις των δύο φύσεων. Να φωνάξουμε «Ω τη ανεκφράστου λόγε συγκαταβάση Σου, ω της μακροθυμίας Σου Κύριε, έγινες Θεάνθρωπος για να σώσεις, το αμαρτωλό γένος των ανθρώπων, να σώσεις και όλους εμάς που είμαστε εδώ, να σώσεις και μένα τον αμαρτωλό».
Από τι να μας σώσει; Απ’ την αμαρτία, απ’ το διάβολο και απ’ το θάνατο.
Απ’ τον Ευαγγελισμό λοιπόν ξεκίνησαν όλα, από τον Ευαγγελισμό.
Όλα όσα αφορούν τη σωτηρία μας.
Και το Ευαγγέλιο με την ανυπέρβλητη θεϊκή διδασκαλία του Σωτήρος Χριστού, τα θαύματα και την αναμάρτητη ζωή Του, εκεί μέσα, από κει ξεκίνησε η Σταυρική Θυσία του Χριστού, ο θάνατος, η Ταφή και η Ανάστασίς Του, η Ανάληψις και η Πεντηκοστή, η ίδρυσις της Εκκλησίας, και τα σωστικά μυστήρια, το Σώμα και το Αίμα Του στη Θεία Λατρεία εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον, όπως συνέβη λίγο πριν.
Και τώρα σήμερα, σήμερα, σήμερα που βρισκόμαστε, σε ποια εποχή και σε ποιόν αιώνα;
Να σας πω;
Είμαστε στην αναμονή των εσχάτων.
Πόσο θα κρατήσει αυτή η αναμονή, δεν ξέρω, αλλά συγχρόνως είναι όμως και ευσεβής πόθος, αγωνιζομένων πιστών χριστιανών, κληρικών και λαϊκών.
Δυστυχώς η σημερινή πραγματικότητα στην πατρίδα μας είναι άκρως απογοητευτική, ή μάλλον τραγική.
Ως χριστιανοί; Το βλέπομε, και εδώ, πολλές φορές πως συμπεριφερόμεθα μέσα στην εκκλησία, και έξω στην κοινωνία, και στα σπίτια μας προπαντός.
Χλιαροί και αδιάφοροι. Σε όλα τα θέματα της Ορθοδόξου Πίστεως της Εκκλησίας και των Μυστηρίων, του Ευαγγελίου και της τηρήσεως των εντολών.
Ως Έλληνες πάλι; Ααα, ως Έλληνες! Αφήσαμε την Ελλάδα μας ξέφραγο αμπέλι και έγινε κέντρον διαφθοράς, πανσεξουαλισμού, ομοφυλοφιλίας, αρσενοκοιτισμού, παιδεραστίας, αισχρότητος, αλκοολισμού, ναρκωτικών, αναρχισμού, διαλελυμένων οικογενειών, με τριακόσιες χιλιάδες εκτρώσεις κάθε χρόνο, και με ασύδοτη συρροή των μεταναστών που θα αλλοιώσουν τους πληθυσμούς μας και το χάρτη μας.
Αλλά όπως αντέξαμε όμως τετρακόσια χρόνια τούρκικης τυραννίας και σκλαβιάς, έτσι και στην εποχή μας, οι ολίγοι Ορθόδοξοι Πιστοί Χριστιανοί, αλλά και οι ολίγοι γνήσιοι πατριώτες, θα σώσουν και την Ελληνικότητα της πατρίδος μας, και τη γλώσσα μας, και την ιστορία μας, και την πίστη μας.
Είθε και εύχομαι σ’ αυτούς τους λίγους, αλλά τους εκλεκτούς, ν’ ανήκουμε και μείς όλοι.
Αμήν.