Η ψυχοσωματική καλλιέργεια στις εντολές του Χριστού δείκτης τής χριστιανικής μας ζωής

193-α
Κυριακή Μετά την Ύψωσιν

Την περασμένη Κυριακή χριστιανοί μου, είπα δυο λόγια συμπληρωματικά στο κήρυγμα του πατρός Εφραίμ και τόνισα για το σύννεφο της Θείας Χάριτος που σκέπασε όλο το εκκλησίασμα και του οποίου οι ουράνιες δροσοσταλίδες πότισαν τις καρδιές εκείνων μόνο των χριστιανών από σας που ήσαν ανοιχτές για να δεχτούν και να δροσιστούν από τη Θεία Χάρη. Ανοιχτές…το επαναλαμβάνω και αυτό έχει τη σημασία του…εξαιτίας κάποιας θειοφανείας και αποκαλύψεως σε έναν ευλαβέστατο ιερέα αλλά πολύ πολύ λυπημένο από την Αχαΐα. Άραγε γιατί να ήταν τόσο λυπημένος;

Και μάλιστα κάθε χρόνο η λύπη του εγίνετο έτι μεγαλυτέρα, ιδιαιτέρως τους ζεστούς μήνες από το άσχημο και προκλητικό ντύσιμο των περισσοτέρων γυναικών, στην ενορία του εννοώ, από βρεφικής ηλικίας μέχρι 100 ετών (μεταφέρω τα λόγια του). Και μάλιστα όταν εισήρχοντο στο ναό, είτε για να εκκλησιαστούν είτε για να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων, χωριστά μου είπε το τι γίνεται στις βαπτίσεις και στους γάμους, όπου τα ιερά μυστήρια ξεπέφτουν και εξεφτελίζονται σε κοινωνικά γεγονότα και επιδείξεις γδυτών φορεμάτων.

Μια Κυριακή του περασμένου έτους, μηνός Ιουλίου, λειτουργώντας αυτός ο ιερεύς, ξέσπασε σε λυγμούς και δάκρυα πολλά για την αξιοθρήνητη αυτή κατάσταση των χριστιανών, αντρών και γυναικών, νέων και νεανίδων και περισσότερο για την γενική αδιαφορία τους στα θέματα πίστεως και σωτηρίας, για την πνευματική τους φτώχεια, για τη χλιαρότητά τους, για την έλλειψη αληθινής μετανοίας, θερμής πίστεως και ενεργουμένης αγάπης και για τόσα άλλα. Και είναι αλήθεια, ξανατόνισε, ότι οι περισσότεροι των χριστιανών, δυστυχώς εξομολογούνται τυπικά και περισσότερο ασχολούνται με τις αμαρτίες των άλλων και πολύ λιγότερο με τις δικές τους πτώσεις και αυτές γεμάτες με παράπονα, δικαιολογίες, ακόμα και γογγυσμούς. Κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων επιπόλαια και χωρίς την πρέπουσα προετοιμασία και μάλιστα τις μεγάλες γιορτές όπως συνεχώς με τόση βέβαια λύπη.

Ας επανέλθουμε όμως, στη λειτουργία εκείνη του ιερέως, του οποίου τα δάκρυα και οι λυγμοί συνεχίστηκαν μέχρι τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Μετά, ηρέμησε για λίγο και συνέχισε τις ευχές της Αγίας Αναφοράς. Έτσι έφτασε και στην εκφώνηση «και έσται τα ελέη του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού...» και γύρισε προς την Ωραία Πύλη, όπως ακριβώς είμαι έτσι, για να ευλογήσει το λαό σταυροειδώς. Και εκεί...πριν πει το «είη μετά πάντων υμών», μαρμάρωσε από την έκπληξη και το δέος. Τι είδε έντρομος...με τα μάτια του σώματος είδε; Με τα μάτια της ψυχής είδε; Δε γνωρίζει. Πάντως είδε ολοζώντανα ένα πλήθος αγγέλων και αρχαγγέλων να διώχνουν ως αστραπή όλους τους χριστιανούς έξω από το ναό, εκτός από τα παιδιά, τέσσερις άντρες και οκτώ γυναίκες. Από τις γυναίκες, οι τέσσερις, όπως μου είπε, ήταν νεαρές, μεταξύ 15 έως 25 και άλλες τέσσερις κυρίες. Και οι δώδεκα όμως του ήσαν πολύ γνωστοί, γνώριμοι. Παρατήρησε όμως πως όλοι τους ήσαν σεμνά και ευπρεπώς ενδεδυμένοι. Όχι με σοβαροφάνεια και υποκρισία, αλλά με σεμνότητα....μεταφέρω τα λόγια του. Του έκανε εντύπωση επιπλέον, η φωτεινότητα του προσώπου τους και είχε την αίσθηση και την πνευματική πληροφορία ευθύς αμέσως, ότι αυτοί οι δώδεκα ήσαν πολύ καλά προετοιμασμένοι και η στάση τους μέσα στην εκκλησία έδειχνε στάση προσευχής και αληθινής λατρείας. Και τότε κατάλαβε, εν Πνεύματι Αγίω, τι συνέβη στον φαινομενικό αυτό διωγμό των εκκλησιασμένων. Ήταν μια πνευματική έξωση και αμέσως ακούστηκαν μέσα του τα εξής λόγια: «εν ταις λαμπρότισι των Αγίων Σου, πως εισελεύσομαι ο ανάξιος και δέσμιος εκβαλλούμαι υπό των αγγέλων». Και τότε κατάλαβε ότι αυτό πραγματοποιήθηκε εκείνη τη στιγμή. Όσοι δεν είχαν καθαρόν τον χιτώνα της ψυχής τους και όσοι δεν ήσαν σωστά προετοιμασμένοι, εκδιώχθησαν από τους αγγέλους, εκτός από τα παιδιά και τους δώδεκα εκείνους χριστιανούς που ήσαν μέσα και έξω καθαροί παραμένοντας και στη Θεία Λειτουργία. Το ποτήριον όχι μόνο το έξωθεν καθαρό, αλλά πολύ περισσότερον ήταν καθαρόν το έσωθεν του ποτηρίου, όπως τονίζει ο Κύριός μας προς τους υποκριτάς Φαρισαίους. Αυτό το διαπίστωσε αργότερα και στη Θεία Κοινωνία όπου είδε τα πρόσωπα αυτά αγνά, φωτεινά, καθαρά, μέσα κι έξω.

Έναν απ’ αυτούς τους άντρες τους τέσσερις, ένα σεμνό παλικάρι τριάντα ενός ετών, τον γνώρισα κι εγώ από κοντά και το παράδοξον ήταν ότι μύριζε σαν λιβάνι, σαν άγιο λείψανο. Μην απορείτε γι’ αυτό. Διότι μόλις αρχίσαμε λίγη πνευματική συζήτηση μαζί του και όταν ανέφερε το όνομα του Ιησού Χριστού και της Παναγίας, και όταν μου είπε ότι πριν από 5 χρόνια πηγαίνοντας στο Άγιον Όρος έμαθε να λέει προφορικά το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», από το στόμα του εξήρχετο άρρητος ευωδία. Το δικό μου το στόμα δυστυχώς...μυρίζει από την απλυσιά και έχω τα κακά μου τα χάλια από την ασχήμια. Από το στόμα όμως αυτού του παληκαριού έβγαινε η άρρητος ευωδία του Αγίου Πνεύματος.

Αφού λοιπόν οι άγγελοι έδιωξαν τους χριστιανούς, επανερχόμεθα στον παππούλη..., αφήνοντας μόνο τους δώδεκα μαζί με τα παιδιά, εξαφανίστηκαν. Και τότε ο παππούλης συνήλθε και τα πράγματα ήσαν όπως ήσαν στην αρχή. Όλος ο κόσμος όμως απόρησε για την δίλεπτη εκείνη ακινησία του μπροστά στην ωραία πύλη με σηκωμένο το χέρι έτσι...νομίζοντας ότι κάτι έπαθε. Εκείνος όμως όταν συνήλθε συνέχισε τη Θεία Λειτουργία και έφτασε η στιγμή της Θείας Κοινωνίας των πιστών. Και τότε είδε και πράγματι ότι αυτοί οι δώδεκα και τα παιδιά έλαμπαν από τη Θεία Χάρη. Οι υπόλοιποι από τους εκκλησιασμένους πιστούς...βγάζω εγώ τώρα το δικό μου συμπέρασμα, το ταπεινό...μπορεί να στερήθηκαν το ιδιαίτερο αυτό χάρισμα του Αγίου Θεού, πάντως στο τέλος κέρδισαν την αγάπη του Θεού που ασφαλώς θα τους φώτισε, έστω και για λίγο, για μια καινούρια χριστιανική αρχή γεμάτη πίστη, μετάνοια και ορθοδοξία.

Αλλά κι εγώ μερικές φορές όμως έχω κάποιο τέτοιο μικρό παράπονο, για το ντύσιμο ορισμένων, μόνον ορισμένων, πέντε-έξι, δεν είναι παραπάνω και αφορά και σας και τα παιδιά σας. Δεν είναι σεμνό...εσείς καίγεστε....,τα παιδιά σας καίγονται..., το ξέρετε αυτό. Εσείς στερείστε τη Θεία Χάρη. Εσείς κλείνετε τις καρδιές σας στο να εισέλθει μέσα σ’ αυτές η Θεία ευλογία την οποία θα τη δείτε κατόπιν και στο σπιτικό σας και στη χαρά και στην πρόοδο των παιδιών σας. Να μάθετε μικρές, μεσαίες και μεγάλες, κυρίες και δεσποινίδες να έχετε ένα φόρεμα σεμνό, μόνο για τη Θεία Λειτουργία και για τη Θεία Κοινωνία. Και αν δεν έχετε να βάζετε μια μαντήλα στους ώμους σας...λέω για τις μερικές, για τις πέντε-έξι. Με συγχωρείτε που τα είπα, αλλά τα είπα με πολλή αγάπη και πολλή πατρικότητα.

Δε συμφωνώ επίσης και για το παντελόνι. Δεν είναι το θέμα παντελόνι...είναι το θέμα «αντρική αμφίεση». Η Αγία Γραφή και οι κανόνες της Εκκλησίας μας, τους οποίους τους γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια, τονίζουν «οι γυναίκες δεν θα φορούν αντρικά και οι άντρες δεν θα φορούν γυναικεία». Εκτός αν θέλετε, σεις που φοράτε παντελόνια, να φέρετε τους μπαμπάδες σας, να φέρετε τους άντρες σας, να φέρετε τα αδέρφια σας, να φοράνε εκείνοι τα φουστάνια και εσείς τα παντελόνια. Άμα το θέλετε έτσι ...να’ ναι ευλογημένο. Όλα αυτά όμως τα ανέφερα επειδή τρόμαξα από το θεϊκό και αποκαλυπτικό αυτό όραμα εκείνου του ιερέως. Μη νομίζουμε ότι είναι εύκολος ο δρόμος του Ευαγγελίου, ο δρόμος του Χριστού, ο δρόμος της σωτηρίας. Είναι δύσκολος, για αυτό λέγει και ο Κύριος «στενή η πύλη και τεθλιμμένη οδός η απάγουσα στην ζωήν», δηλαδή στη σωτηρία, γι’ αυτό και «ολίγοι οι ευρίσκοντες αυτή». Λίγοι ψάχνουν να βρουν αυτήν τη θύρα σωτηρίας. Εσείς όλοι, άντρες και γυναίκες και παιδιά, για να έρθετε σήμερα στην εκκλησία, σημαίνει ότι ψάχνετε να βρείτε αυτή την πόρτα που οδηγεί στον Παράδεισο. Την ψάχνετε κι εγώ σας την δείχνω. Είναι ο σταυρός.

Είπε σήμερα το ευαγγελικό ανάγνωσμα «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράσθω τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν και ακολουθήτω μοι».

Σταυρός; Να είμεθα σεμνά ενδεδυμένοι μέσα στο ναό.
Σταυρός, να συμμαζεύουμε το μυαλό μας μέσα στην εκκλησία και να λέμε την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Σταυρός, να πολεμούμε κάθε μέρα τα πάθη μας.
Σταυρός, να μπορούμε να καλλιεργούμε, κάθε μέρα και κάθε ώρα τις ευαγγελικές αρετές.
Σταυρός, να συγχωρούμε τον εχθρόν, αυτόν που μας έκανε το κακό, με όλη μας την καρδιά και να τον αγαπάμε και να του κάμνουμε συνεχώς καλό. Σταυρός είναι αυτό.
Σταυρός, οι πειρασμοί, τα βάσανα και οι θλίψεις της ζωής.
Σταυρός, οι αναπηρίες, ο καρκίνος και οι πρόωροι θάνατοι.
Σταυρός και η μακροθυμία στην αδικία και μάλιστα στην αχαριστία.
Σταυρός και να πηγαίνεις στο δρόμο της ζωής σου με το σταυρό στο χέρι.
Σταυρός, Σταυρός, Σταυρός...παντού Σταυρός. Κάθε άνθρωπος κι ένας Σταυρός και μάλιστα αγκαθωτός και ματωμένος... Αλλά και χωρίς Σταυρό δε σώζεσαι και δε σώζομαι και δε σώζεται κανένας.

Στο «Ανάσταση Χριστού θεασάμενοι..» που απαγγείλαμε το πρωί στον όρθρο δια των ιεροψαλτών μας, μεταξύ των άλλων, η ορθόδοξη Εκκλησία μας βεβαιώνει σ’ αυτόν τον ύμνο ότι «ιδού γαρ ήλθε δια του σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω». Αυτό σημαίνει ότι ο Σταυρός μας οδηγεί στην Ανάσταση. Η Σταυρική Του θυσία του Θεανθρώπου έγινε για μας λύτρωσις και σωτηρία. Έγινε η όντως ζωή, το φως και η οδός. Με μια προϋπόθεση. Με τη ζωντανή πίστη που θα ευαγγελίσει την ενεργουμένη αγάπη, που θα φέρει την υπομονή και αυτή με τη σειρά της την προσευχή και η προσευχή τη μετάνοια. Μετάνοια αληθινή με συντριβή και ταπείνωση. Μετάνοια για κάθε μέρα, μετάνοια για κάθε ώρα, μετάνοια για κάθε στιγμή. Γι’ αυτό σας παρακαλώ, πολύ σας παρακαλώ, σας δεσμεύω και σας δίνω και εντολή, στη βραδινή σας προσευχή να παρακαλέσετε σήμερα το βράδυ τον Θεόν να μου χαρίσει κι εμένα αληθινή μετάνοια, αληθινή μετάνοια και για μένα και για σας και για όλους μας.

Αμήν.