Ο Ιησούς Χριστός φώς.

206-β
Ιωάννου τού Προδρόμου

Σας έλεγα και χθες χριστιανοί μου, ότι αυτός που πρώτος κατέστη θεόπτης,
και μάλιστα θεόπτης της Αγίας Τριάδος, ήταν ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος.
Ήταν αυτός που πρώτος, δεικνύοντας τον Χριστόν, είπε εις τους δύο μαθητάς,
τον Ευαγγελιστή Ιωάννη και τον Πρωτόκλητον Ανδρέα,
«Ίδε ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου».
Θεόπτες του Θεού υπήρξαν, όπως σας είπα και χθες,
όλοι οι μεγάλοι προφήτες, όπως ο Μωυσής, ο Ησαϊας, ο Ιεζεκιήλ, ο προφήτης Ηλίας,
και τόσοι άλλοι.
Αποκαλυπτικός μάρτυρας λοιπόν της φανερώσεως της Αγίας Τριάδος,
τελευταίος και πρώτος μαζί, υπήρξε Ιωάννης ο Πρόδρομος.

Θεόπτες όμως της θεανθρωπότητος του Ιησού Χριστού,
υπήρξαν όλοι οι άγιοι διά μέσου των αιώνων μέχρι των ημερών μας.
Έχουμε ακόμα και αγίους τον εικοστό αιώνα.
Δεν τους ενθυμούμαι όλους όσους έχει επισήμως αναγνωρίσει η Αγία μας Εκκλησία,
δια του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως αγίους,
αναφέρω μόνο τον Παναγή τον Μπασιά, τον Ιωακείμ τον Ιθακήσιο,
τον Νικόλαο τον Πλανά, τον Άγιο Σάββα εν Καλύμνω,
και τον γνωστό μας, πολύ γνωστό θαυματουργό και λίαν θαυματουργό,
Άγιο Νεκτάριο Αιγίνης και τα λοιπά, υπάρχουν και άλλοι τους οποίους δεν ενθυμούμαι.
Αλλά και πολλοί αγιασμένοι ερημίτες μοναχοί και κατά κόσμον καταξιωμένοι ιερωμένοι,
υπήρξαν και αυτοί μάρτυρες, των αποκαλύψεων του Χριστού και θεόπτες,
όπως ο περίφημος Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης,
ο πατήρ Γαβριήλ ο Διονυσιάτης, τον οποίο γνώρισα από κοντά,
ο πατήρ Εφραίμ ο Κατουνακιώτης επίσης, ο πατήρ Φιλόθεος ο Ζερβάκος,
ο πατήρ Αμφιλόχιος Μακρής, ο πατήρ Γεώργιος Καρσλίδης,
και αυτόν τον εγνώρισα και περιμένουμε την επίσημη ανακήρυξή του ως Αγίου.
Ο πατήρ Ιάκωβος ο Τσαλίκης που πολλοί από σας να τον γνωρίζετε,
να τον γνωρίσατε, ήτανε στην Εύβοια,
ο πατήρ Βησσαρίων, η αποκάλυψη αυτή του αιώνος, στην Μονή του Αγάθωνος.
Ο πατήρ Παϊσιος ο γνωστός με τα τόσα πληθωρικά του βιβλία, ο ασκητής της Παναγούδας,
ο πατήρ Πορφύριος ο Μπαϊρακτάρης, ο πατήρ Αθανάσιος Χαμακιώτης,
και άλλοι πολλοί και άλλοι.
Όλοι είδαν με τα μάτια της ψυχής τους και τη δόξα και το φως της Τρισηλίου Θεότητος της Αγίας Τριάδος,
και περπάτησαν στην χώρα του Παραδείσου μαζί με τον Χριστόν.
Και έτσι βίωσαν την ουράνια γλυκύτητα και ευτυχία,
από τη θέα του προσώπου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Το επαναλαμβάνω, από τη θέα του προσώπου.
Αυτός ήταν η τροφή τους και το νερό και το ψωμί.
Αυτός το φως και η ζωή τους,
Αυτός η ελπίδα τους,
Αυτός η χαρά τους,
Αυτός το πάν.
Κάθε πόρος του σώματος ανέπνεε Χριστόν και μόνον Αυτόν.

Τώρα τι αναπνέουν οι δικοί μας οι πόροι, αυτό δεν το γνωρίζω.
Γι αυτό χριστιανέ μου, προσπάθησε και συ,
-κάποιος μεγάλος πατέρας της εκκλησίας το συνιστά αυτό,-
να ζήσεις την παρουσία του Χριστού μέσα στην καρδιά σου από τώρα.
Από σήμερα, από τούτη τη ζωή.
Αν δεν Τον ζήσεις από τώρα, δεν θα Τον ζήσεις ποτέ.
Προσεύχεσαι χριστιανέ μου, και συ προσεύχεσαι, και ’γω προσεύχομαι και όλοι προσευχόμεθα.
Νοιώθουμε όμως την ώρα που κάνουμε προσευχή, ότι ο Κύριος είναι μπροστά μας;
Ή μήπως εμείς τα λέμε και εμείς τα ακούμε;
Πρέπει να είναι, λέει ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ,
τόση ζωντανή η παρουσία του Κυρίου μας,
όσο ζωντανή ήτανε και μπροστά στον Τίμιο Πρόδρομο,
όταν εγένετο η Βάπτισίς Του, και η αποκάλυψις της Παναγίας Τριάδος,
το Πανάγιον Πνεύμα με μορφή περιστεράς στο κεφάλι του Κυρίου,
και η φωνή του Θείου Πατρός που ηκούσθη εξ ουρανού.
Αλλά κατά την διάρκειαν όμως της προσευχής, της μικρής ή της μεγάλης,
της πτωχής ή της εξηραμένης, έρχεται κάποια στιγμή και γεμίζομε από κατάνυξη,
γεμίζομε από συντριβή, γεμίζομε από δάκρυα.
Και τότε μας πληροφορεί το Άγιον Πνεύμα,
ότι να, τώρα αυτή τη στιγμή, είναι μπροστά σου ο Χριστός.

Και έτσι γεμίζουμε και από Χριστό, δηλαδή από απέραντη ευγνωμοσύνη.
Από μια απέραντη, απέραντη, απέραντη, απέραντη αγάπη
προς όλους και όλα.
Και από μια ανεξήγητη χαρά την οποία θέλουμε να την μεταδώσουμε σε όλους.
Ήλθε ο Χριστός, και πλουτίσαμε πνευματικά, γίναμε πλούσιοι.
Γίναμε πάμπλουτοι από θεία αγαθά.
Από το άπειρον πλήθος των καρπών του Παναγίου Πνεύματος.

Γι’ αυτό και στην εκκλησία, μέσα δηλαδή στο ναό, πρέπει να προσευχόμεθα, χωρίς μιλιά.
Γιατί κουβεντιάζουμε δυστυχώς, κι εκεί πίσω, εκεί στο νάρθηκα, μπουρ, μπουρ, μπουρ, μπουρ…
Χωρίς κινήσεις, χωρίς ματιές γύρω γύρω,
χωρίς περισπασμούς των σκέψεων και των λογισμών.
Μόνον ο Χριστός μέσα μας, ΜΟΝΟΝ ο Χριστός!
Σε λίγο θα προβάλλει και όπως και πρόβαλλε, με το Άγιον Ποτήριον,
και γίνεται η διακήρυξις όπως το τόνισα και χθες,
«ίδωμεν το φώς το αληθινόν».
Είδομεν, το βεβαιώνουμε δηλαδή εκείνη τη στιγμή,
ότι είδαμε το φώς το αληθινόν.
Και αν δεν κοινωνήσαμε, δεν βλέπομε τους άλλους που κοινωνούν;
Δεν βλέπομε εδώ στο κέντρο τον ιερέα,
πώς βγάζει την Αγία Λαβίδα απ’ το Άγιο Ποτήριο,
πώς υπάρχει επάνω το Σώμα και το Αίμα μέσα σ’ αυτό;
Που πολλές φορές το είδαν άνθρωποι με τα θνητά τους μάτια να λάμπει ως αστραπή!
Και να φωτίζει και να χορταίνει, και να λαμπροφορεί τον κοινωνούντα,
και να του αλλοιώνει όχι μόνο το πρόσωπο αλλά και ολόκληρον τον άνθρωπον.

Χριστιανοί μου είναι καιρός λίγο να συνέλθουμε, γιατί δεν πάμε καλά.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Δια πρεσβειών του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου,
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με,

Αμήν