--
***
Κασέττα 63Α
Τι φοβαται ο διάβολος στους Χριστιανους
Κάποτε, ελεγε ο Χατζηγιώργης o Aθωνίτης, ενας μεγάλος ασκητής
του περασμένου αιώνος, ρώτησε εναν διάβολο που τον ειχε πιάσει
απο την κοτσίδα : - Ποια ειναι τα πιο φοβερα πράγματα στην
ακάθαρτη και σκοτεινή ζωή σας; Και ο διάβολος απάντησε : - Ειναι
φοβερα και ανυπόφορα για μας αυτα. - Ποια ειναι αυτα;
ξαναρωτάει ο γέροντας. - Πρωτα πρωτα το βάπτισμα, με το οποίο
χάνουμε εντελως την εξουσία και το δικαίωμα πάνω σας. Υστερα
ειναι εκεινο το ξύλο που το σημάδι του - εννοει βέβαια τον Τίμιο
Σταυρο - και το σημειον του Σταυρου συγχρόνως που μας βασανίζει,
μας διώχνει και μας αφανίζει. Το πιο φοβερο απο ολα ομως ειναι
αυτο που τρωτε, η κοινωνία σας. Ειναι πιο φοβερη και απ τη
γέεννα του πυρος, πιο φοβερη και απ αυτην την κόλαση που ζουμε.
Και συνεχίζει : - Αυτος που ειναι καθαρος και κοινωνει αξίως,
οχι μόνο δεν μπορουμε να τον πλησιάσουμε, αλλα φοβόμαστε και να
τον αντικρύσουμε ακόμα. Και αμέσως πρσθέτει : - Οσο κι αν αυτα
ειναι για μας κατατρεγμος και θάνατος, εμεις ομως ευγνωμονουμε
τους ανθρώπους και ειδικα τους απρόσεκτους χριστιανους που με τα
πάθη τους, απο μόνοι τους και με τη δικη τους ελευθερία
απομακρύνουν τη δύναμη, την ενέργεια και τη χάρη των μυστηρίων
απο τον εαυτο τους. Ετσι απο μόνοι τους οι χριστιανοι μας
δίνουν το δικαίωμα να κυριεύσωμε τις καρδιες τους, για να μην
τους ερθει ποτε η μετάνοια.
***
Κασέττα 63Α
Η Γερόντισσα Μαγδαληνη εβλεπε το Ακτιστο Φως
Μαρτυρία της αειμνήστου Γερόντισσας Μαγδαληνης απο την
Χρυσολεόντισσα της Αιγινας, που ητο διάκονος του Αγίου
Νεκταρίου: Η Γερόντισσα εβλεπε ολόκληρο τον Αγιο Νεκτάριο- ετσι
μας το διηγήθηκε-οπως και τα Τίμια Δωρα, να λούζονται και να
χάνονται μέσα σε φως παράδοξο, εκπληκτικο, γαληνόμορφο,
εκστατικο, εκθαμβωτικο . Και κατέληγε η Γερόντισσα με τις
φράσεις: - Ηταν το Ακτιστο Φως. Και το πρόσωπο της Γερόντισσας,
μέσα στη νύχτα - χωρίς φως μας οδηγουσε - αρχισε να φωτίζεται.
***
Κασέττα 63Α
Κάποιοι μοναχοι ηθελαν να κατηγορήσουν εναν Γέροντα
Πριν απο εικοσι χρόνια περίπου, κάποιοι μοναχοι στο Αγιο Ορος,
θέλησαν να κατηγορήσουν κάποιον γέροντα για εγκατάληψη του
ζηλωτικου πνεύματος, για δηθεν πνευματικες παρατυπίες, για
οικουμενισμό και αλλα παρόμοια, φαιδρά ομως. Το εκαμαν και το
κάνουν ακόμα. Οσα δε φτάνει η αλεπου τα κάνει κρεμαστάρια, λέει
ο λαός. Κάποιος ομως απ αυτους, πηγε την ιδια χρονια σε μια
βραδινη ακολουθία και Θεία Λειτουργία. Και στο τέλος ειχε σκοπό
μπροστα σ ολους τους καλογήρους, να προσβάλλει, να ελέγξει και
να κακολογήσει αυτό το Γέροντα, που ηταν πλέον ηγούμενος και
κατά Θεία Πρόνοια ηταν εκεινο το βράδυ και λειτουργος. Δυστυχως
η κακία και η αγνοια παραμένουν ασβεστα σ ανθρώπους που φθονουν.
Στάθηκε λοιπόν σ ενα στασίδι, ο εν λόγ?ω μοναχος, και
παρακολουθουσε τα τελούμενα. Και να που πλησίασε και η στιγμη
της Θείας Κοινωνίας. Βγαίνει ο Γέροντας με το Αγιο Ποτήριο στα
χέρια και φωναζει προς το λαο του Θεου : " Μετα φόβου Θεου,
πίστεως και αγάπης προσέλθετε". Και ενας ενας οι μοναχοι με
τάξη, μέ σειρα, με φόβον Θεου, προσήρχοντο μπροστα στο Αγιον
Ποτήριο. Και τότε ξαφνικα, γουρλώνουν τα μάτια του ξένου αυτου
μοναχου, τα σκεπάζει με τα χέρια του και ταραγμένος φεύγει προς
την εξοδο του ναου. Την παράξενη αυτη σκηνη την ειδε ενας αλλος
ιερέας, μη λειτουργος ομως και τον ακολούθησε αμέσως. Τον φθάνει
στην αυλη και τον ρώτησε : - Τι εχετε Πάτερ; Γιατι φεύγετε;
Μήπως ειστε αδιάθετος; Πάθατε τίποτα; Και εκείνος απαντάει
ταραγμένος : - Τι να σας πω ; Εχετε Αγιο Γέροντα. Γιατι ... ειδα
απο τη Θεία Κοινωνία, τώρα που κοινωνουσε τους πατέρες , να
ξεπετάγονται φωτιες και ακτινες παραδό ξου φωτος, τις οποίες
κατάπιναν οι μοναχοι . Αμέσως δε οι ακτίνες αυτες τύλιξαν το
Γέροντα σας και βρέθηκε λουσμένος μέσα στο φως. Και τώρα θα με
πιστέψουν, οταν τα πω στους ζηλωτες ; Και στη συνέχεια διηγήθηκε
οσα σας ειπα. Την ιδια χρονια πηγα και γώ στο Αγιο Ορος και
στην συνάντηση που ειχα με τον υποτακτικο ιερέα, ο οποιος εχει
τώρα ηδη κοιμηθει, μου τα διηγήθηκε και τώρα σας τα μεταφέρω
πρός οικοδομην ολων μας.
***
Κασέττα 63Β
Κατα τον Αγιο Συμεων τον Νέο Θεολόγο
Ελεγε ο Αγιος Συμεων, δηθεν για κάποιον αλλον, προσπαθώντας ετσι
να κρύψει τον εαυτον του, οτι : - Ακουσα εναν ιερομόναχο που με
εμπιστεύθηκε οτι δεν λειτούργησα ποτε οπου να μην ιδω το Αγιο
Πνευμα. Οπως το ειδα οταν ηρθε σε μένα την ωρα που με
χειροτονουσε ιερέα ο αρχιερευς και ελεγε την ευχη, εχοντας το
ευχολόγιο πάνω στην αθλία μου κεφαλη, το οποιο και εγω ρώτησα
πως το ειδε τότε στην χειροτονία του και με ποια μορφη, και μου
ειπε οτι το ειδα απλουν, αμορφον, χωρις μορφην, πλην ως φως.
Και απορουσα και θαύμαζα. Εκεινο το Αγιο Πνευμα μου ελεγε
μυστικως : " Εγω ετσι μ αυτον τον τρόπο ερχομαι σ ολους τους
προφήτας και τούς αποστόλους και τους Αγίους και τους εκλεκτους
του Θεου , που βρίσκονται σήμερα επι της γης και μάλιστα στη
Θεία Λατρεία, οπως και σ ολα τα μυστήρια της εκκλησίας, διότι
ειμαι το Αγιον Πνευμα του Θεου. Αυτ?ω η δοξα και το κράτος εις
τους αιώνας των αιώνων Αμην. Ολα αυτα κατα τον Αγιο Συμεων τον
Νέο Θεολόγο.
***
Κασέττα 64Α
Ο μοναχος που ηταν πλανεμένος
Μας ελεγε ο αββας Δανιήλ ο Φαρανίτης, για εναν μοναχο εκει στην
σκήτη του Σινα, που στην πρακτικη ασκηση ηταν μέγας και τρανος,
στην πίστη ομως, στο θεωρητικο μέρος φαίνεται, εξ αιτίας της
απλοϊκότητος που ειχε, επεφτε σε ορισμένα σφάλματα. Τι ελεγε;
Ελεγε οτι ο αρτος που κοινωνουμε δεν ειναι πράγματι το Σωμα του
Χριστου, αλλα ενα υποκατάστατο. Τον ακουσαν λοιπον κάποιοι
αλλοι Γέροντες, υπηρχαν πάρα πολλοι, και σκέφτηκαν οτι δεν
πρέπει να πάει χαμένος ενας τόσο μεγάλος ασκητικος αγώνας , που
εκανε τόσους κόπους, τόσα χρόνια, τόση προσπάθεια. Γι αυτο
λοιπον τον επισκεύθηκαν και του ειπαν τα εξης: - Γέροντα,
ακούσαμε για κάποιον, για κάποιον ... , χωρις να πουνε οτι "
εισαι εσύ" , κάτι τι το απίστευτο. Δηλαδή οτι ισχυρίζεται αυτος,
πως ο αρτος που κοινωνουμε δέν ειναι το Σωμα του Χριστου, παρα
ενα υποκατάστατο. Και τους απαντάει ο Γέροντας: - Εγω ειμαι
αυτος που τα λέω. Τότε αρχισαν να τον παρακαλουν και να του
λένε : - Μην επιμένεις σ αυτη την πλανεμένη θεώρηση, αλλα μόνο
εκεινα που οπως μας τα παρέδωσε η Αγία μας Ορθοδοξη Αποστολικη
Καθολικη Εκκλησία. Οτι ο Αρτος ειναι αυτο το Σωμα του Κυρίου
και Θεου και Σωτήρος ημων Ιησου Χριστου και το Ποτήριον ειναι
αυτο το Τίμιον Α#ιμα του Κυρίου μας κυριολεκτικα και οχι
μεταφορικα. - Αν δέν πεισθω - αλλος Θωμας καί αυτός - αν δέν
πεισθω, δέν τό παραδέχομαι . Καί κεινοι του απάντησαν : - Ας
κάνομε προσευχή καί νηστεία, αυτή, μιά όλόκληρη εβδομάδα καί τήν
Κυριακή πού θά προσέλθουμε στήν Εκκλησία ας μας φανερώσει τήν
αλήθεια ο Πανάγιος Θεός. Καί πράγματι λοιπόν, καί οι Γέροντες,
καί ο ιδιος πού ητο στήν πλάνη ο μοναχός, εκαμαν πολλή προσευχή
καί πολλή αυστηρή νηστεία. Ο Θεός βέβαια, ασφαλως ακουσε τίς
προσευχές καί ειδε καί τήν προθημεία αυτου του μοναχου, οτι από
αφέλεια, από αγνοια, από φθόνο του διαβόλου ειχε σχηματίσει αυτη
την λανθασμένη εντύπωση . Πηγε στην εκκλησία, ηρθε η ωρα του
Καθαγιασμου των Τιμίων Δώρων, αγιάσθησαν τα Τίμια Δωρα, και την
ωρα που ο ιερευς υψωσε το Σωμα του Κυρίου λέγοντας "Πρόσχωμεν,
τα Αγια τοις Αγίοις" , και υστερα τεμαχίζει στα τέσσερα σύμφωνα
με τα γράμματα Ιησους Χριστός Νικα, εκείνη την στιγμη βλέπουν οι
τρεις τους, μόνον οι τρεις τους, (ο μοναχός πού ειχε την πλάνη
και οι αλλοι δυο που συμπροσευχήθηκαν μαζί του), τι ειδαν ;
Φάνηκαν στα μάτια τους σαν ο ιερευς να διαμέλιζε το Σωμα ενος
νηπίου, το Α#ιμα του οποίου γέμιζε το Αγιο Ποτήριο. Οταν πάλι
προσηλθαν για να κοινωνήσουν τα Αχραντα Μυστήρια , μόνον σ αυτον
που ειχε την πλάνη προσφέρθηκε Σωμα ματωμένο. Σαν το ειδε
βέβαια κεινος τάχασε , φοβήθηκε, του σηκώθηκαν οι τρίχες του
κεφαλιου, φόβος και τρόμος ! Σας λέω μια λεπτομέρια : Οτι την
παλια εποχη και οι κληρικοι και οι μοναχοι και οι λαϊκοι
κοινωνουσαν χωριστα το Σωμα και χωριστα το Α#ιμα, οπως κάνουμε
τώρα εμεις οι κληρικοί , δηλ. προσήρχοντο, το δεξι χέρι πάνω στο
αριστερο και μέσα στην χούφτα , στην παλάμη του δεξιου χεριου
ετοποθετειτο το Σωμα του Κυρίου. Σ αυτον τοποθετήθηκε Σωμα
ματωμένο, γι αυτο και εφριξε . - Δεν μπορω να μελίσω το
Πανάγιον Σωμα ετσι οπως ειναι, Τον παρακαλουσε με δάκρυα τον
Κύριο, ακίνητος, εκει μπροστα στην Ωραία Πύλη, μέχρι που ο Θεος
το εφερε στη φυσικη μορφη του αρτου , που δεν ειναι αρτος, αλλα
Σωμα Χριστου. Ετσι λοιπον επανηλθε εις την πίστην , την σωστη
πίστη. Βέβαια, κατα καιρους και στις ημέρες μας εχουμε αυτο το
Θαυμα. Και στις ημέρες μας! Δεν ξέρουμε για ποιους λόγους το
επιτρέπει ο Θεος και γεμίζει το στόμα, ειτε του ιερέως, ειτε του
Χριστιανου σε ορισμένες περιπτώσεις εκτακτες, απο α#ιμα και
σάρκες.
***
Κασέττα 64Β
Η αξία και η δύναμη του θυμιάματος
Για την δύναμη και την αξία του θυμιάματος θα αναφερθουμε σε ενα
γεγονος της Παλαιας Διαθήκης που περιγράφεται στα κεφάλαια 16
και 17 των Αριθμων: Εκει μέσα βλέπομαι την ανταρσία τριων
ανδρων, του Κορρέ, του Δαθαν και του Αδαρών. Μαζι ομως μ αυτους
εστασίασαν και αλλοι 250 απο τους Ισραηλίτας, ησαν περισσότεροι
απο 1.000.000, που ησαν αρχοντες και εκλεκτα μέλη των
συνελεύσεων του λαου. Και η ανταρσία των τριων αυτων ανδρων, που
παρέσυραν και τους αλλους, γιατι λέτε ηταν; Ηταν για να πάρουν
την γενικη αρχηγία που ειχαν ο Μωυσης και ο Ααρων και μάλιστα μ
αυτον τον τρόπο αρνήθηκαν να αναγνωρήσουν την ιερωσύνη και
αρχιερωσύνη του Ααρών. Ο Θεος δια του Μωυσέως μακροθυμει, αλλα
εκεινοι αποθρασύνονται. Τότε επεμβαίνει ο Κύριος και για να
παιδαγωγήσει το πλήθος του λαου, τιμωρει τους επαναστάτες.
Φοβερη η τιμωρία. Περιγράφεται με λίγα λόγια, αλλα ειναι οντως
φοβερή. Γίνεται σεισμος κι ανοίγει η γη και τους καταπίνει
ολους. Και τον Κορρε και τον Δαθαν και τον Αδαρών, μαζι με τα
πράγματά τους, μαζι με τους 250, και τους κατάπιε ολους η γη,
μέσα σε μια στιγμή. Συγχρόνως, παράξενη φωτια απο τον ουρανο
κατέβηκε και θανάτωσε αυτους τους 250, οι οποίοι παρεσύρθηκαν
και αυτοι μέσα στο λάκο της γης, που κατόπιν εκλεισε. Βέβαια,
επεκράτησε φόβος, απομακρύνθηκαν ολοι και για λίγο συνετίστηκαν.
Την αλλη μέρα ομως, ξανάρχισε πάλι ο γογγυσμός, δεν εβαλαν μυαλο
οι Ισραηλίτες και γόγγυσαν κατα του Μωυσέως και του Ααρων
κατηγορώντας τους οτι αυτοι φταινε για ολα και ορμησαν για να
τους σκοτώσουν, περικυκλώνοντας συγχρόνως βέβαια τήν Σκηνη του
Μαρτυρίου. Και εκεινοι, μόλις που πρόλαβαν και μπηκαν μέσα για
να σωθουν. Αμέσως σαν προστατευτικο τειχος, εμφανίζεται Θεία
Νεφέλη και καλύπτει ολη την Σκηνή. Παραταυτα, εκεινοι αγριεμένοι
απειλουν και τότε εμφανίζεται Θεία Λάμψις. '" Ωφθη η Δόξα Κυρίου
". Η φράσις που λέγει η Αγία Γραφή, η οποία και περιφρουρει
τους δύο ανδρες που βρίσκονται μέσα στην Σκηνη του Μαρτυρίου.
Παρόλα αυτα, η φονικη μανία των Ιουδαίων επιμένει. Αχάριστος
λαός, αχάριστοι και οι αρχοντές του. Το απέδειξε η ιστορία μέχρι
που σταύρωσαν και τον Μεσσία τους. Ο Μωυσης και ο Ααρων
εισέρχονται στα ενδότερα του καταπετάσματος. Στα ενδότερα της
Σκηνης του Μαρτυρίου. Απορουν, βρίσκονται σε αμηχανία τι να
πράξουν. Στέκονται βέβαια με βαθεια ευλάβεια και σιωπη μπροστα
στο Θεό, περιμένοντας οδηγίες. Και πράγματι ο Κύριος ομιλει προς
τους δύο εκλεκτους του και τους λέγει : - Εκχωρήσατε εκ μέσου
της συναγωγης ταύτης, διαρρύξατε δηλαδη τους δεσμους σας απ αυτη
τή συμμορία αυτου του αχαρίστου λαου , κάνετε στην ακρη και
αφηστε με. Και εξαναλώσω αυτους εις απαξ. Θα τους κάψω ολους μια
και καλη. Θα τους κάμω στάχτη. Θα τους αφανίσω. Εκεινοι ομως,
ακούγοντας ετουτα τα λόγια, πέφτουν κάτω και προσκυνουν, ρίχνουν
το πρόσωπό τους κάτω στη γη και σιωπουν, αλλα η σιωπη αυτη ηταν
μια βουβη ικεσία που παρακαλουσε τον Θεο να λυπηθει αυτον τον δ
υστυχισμένο λαό. - Δεν ανοίγουμε, λέει, το στόμα μας για να τον
αποκυρήξουμε. Δεν το αντέχει αυτο η ψυχη μας. Ο,τι Συ κρίνεις,
κάνε το. Αλλα λυπήσου μας Κύριε πολυεύσπλαχνε, λυπήσου τον λαον
σου. Πριν ομως προλάβουν να τελειώσουν αυτην τους την βουβη
ικεσία, ξεσπάει ξανα η οργη του Θεου. "Πυρ ανήφθη εν Ιακωβ και
οργη ανέβη επι τον Ισραηλ", μας λέγει ο 87ος ψαλμος,
αναφερόμενος σ αυτο το γεγονος. Φοβερη φωτια, ανεξήγητη, ξέσπασε
στο στρατόπεδο των Ιουδαίων και ετρεχε με ορμη και φοβερη βοη.
Αγγελος Θεου, μας εξηγει αλλου η Αγία Γραφή, αγγελος εμπυρηστης
ηταν αυτος που τιμωρουσε αλύπητα τους αθεόφοβους, τους ασεβεις,
και εκανε φοβερη θραύση ανάμεσα σ αυτον τον αχάριστο λαό . Στο
πέρασμά του αφηνε πληθος απανθρακωμένα κορμια. Φοβερη εχει και
το 4ο βιβλίο των Μακκαβαίων 2-11. Αλλα η ευαίσθητη ψυχη του
Μωυσέως, ο θεοφώτιστος αυτός νους, αντιλαμβάνεται την τρομερη
καταστροφη που συντελειται ανάμεσα στον λαο του Ισραηλ, ραγίζει
κυριολεκτικα η καρδια του απο συμπόνεια και αγωνία πολλή.
Στρέφεται λοιπον στον αδελφο του και του λέγει : - Λάβε το
πυρίον και επίθες επ αυτο πυρ απο του θυσιαστηρίου και επίβαλε
επ αυτ?ω θυμίαμα. Ααρων, του λέγει, συ που εισαι αρχιερέας, συ
εχεις την αρμοδιότητα και τήν εξουσία να αποκρούσεις την Θεία
Οργή. Μην κάθεσαι λοιπον στιγμή. Πάρε το θυμιατήρι, βάλε
κάρβουνα απο το θυσιαστήριο, πρόσθεσε θυμίαμα και τρέξε.
Επίβαλε το τάχος εις την περιβολην και εξίλασε αυτον. Πήγαινε
εκει επι τόπου, εκει οπου συντελειται το θανατικο και θυμιάτιζε
τη φωτια, ωστε να απομακρυνθει αυτη η κατάρα και να σβήσει η
πυρκαγιά. Με τί; Με το θυμίαμα. Πράγματι ο Ααρων λαμβάνει το
θυμιατήρι, οπως ελάλησεν αυτ?ω ο Μωυσης και εδραμε εις την
συναγωγήν. Ετρεχε μαζι με τη φωτιά. Πρόσωπο με πρόσωπο και τη
θυμιάτιζε. Μόλις θυμιάτιζε τη φωτιά μαραινόταν και εσβηνε.
Ετρεχε λοιπον ξωπίσω της αφοβα, ηρωϊκά, ανάμεσα στις σκηνες των
Εβραίων, ανάμεσα στις στάχτες, αναμέσ?ω των τεθνηκότων και των
ζώντων και εξόρκιζε με ευχες τις αδηφάγες αυτες φλόγες. Και
αυτές, σαν να κατάπιναν τό θυμίαμα εσβηναν και κόπαζαν
ταπεινωμένες. Σταμάτησε επιτέλους το κακο με ενα τραγικο βέβαια
απολογισμο 14700 νεκροί, και 300 την πρώτη φορά, 15000. Το
γεγονος αυτο μας ομιλει, οχι μονάχα για τη δύναμη του
θυμιάματος, αλλα και για την πνευματικη εξουσία και δύναμη που
εχουν οι ιερεις στα χέρια τους. Και αυτη τη δύναμη εχουν
υποχρέωση λειτουργοι, ιερεις και επίσκοποι να την χρησιμοποιουν
για να ελκύουν το ελεος του Θεου πάνω στο λογικο ποίμνιό τους.
Για τον πιστο λαο του Θεου οφείλουμε εμεις οι κληρικοι να
πάσχουμε και να κάνουμε το παν για τον ευαγγελισμο και την
Σωτηρία των ψυχων που μας εμπιστεύθηκε ο Κύριος. Τώρα βέβαια, ο
Θεος αφήνει πολλες φορες παιδαγωγικα να τιμωρούμεθα μέσω
αλοφρόνων ανθρώπων οπως ηταν ο Χίτλερ, οπως ηταν ο Στάλιν, οπως
ηταν εκατοντάδες αιμοσταγεις ανθρωποι στο παρελθόν, οπως και θα
εμφανιστουν και τώρα και στο μέλλον, μέχρι που να ερθει η
συντέλεια του κόσμου. Εκεινο ομως που θέλουμε να τονίσουμε
σήμερα, ειναι η δύναμις και η χάρις και η ευλογία που εχει το
θυμιατήρι. Φαίνεται απλό, συνιθισμένο, ενα τίποτα, ενα κατάλοιπο
των γιαγιάδων, λένε πολλοί. Τι ειναι μωρε αυτά; και γελανε. Δεν
γελανε, πολλοι επαναστατουν και βρίζουν οταν μυρίσουν θυμίαμα.
Υπηρξε γυναικα, η οποία εκανε μήνυση στην αποκάτω, στο αποκάτω
διαμέρισμα, διότι θυμιάτιζε και το θυμίαμα μέσα απο το φωταγωγο
πήγαινε στα δωμάτιά της και την ενοχλουσε και εκανε σαν
δαιμονισμένη. Ολοι μέσ στο σπίτι. Δεν εδαιμονίζοντο απο την
πληθώρα της αμαρτίας, αλλα απο το θυμίαμα της κάτω χριστανης.
Λοιπόν, το θυμίαμα εχει ευλογία, εχει χάρη, εχει δύναμη εναντίον
των δαιμόνων, θυμίαμα λοιπον και θυμιατο, θυμιατήρι πως το
λέτε... εκει στο εικονοστάσι, πλάι στο καντήλι. Δέν πρέπει να το
παίρνει μόνο η γιαγια, και η μαμα και ο πατέρας και το παιδί.
Κατα την ωρα της Προσευχης, πρωι και βράδυ και μεσημέρι οταν
υπάρχει ενταση στο σπίτι. Και το σπίτι αλλάζει ατμόσφαιρα,
αλλάζει χρωμα, γίνεται ευωδιαστό, σοβαρό, γαλήνιο, αγαπητό, οι
ψυχες ξανα αδελφωμένες. Ενθυμουμαι κάποιο παιδι, παιδάκι 14
χρονων ηταν, 15 ηταν, αυτη ηταν ακριβως η ηλικία του, οταν
εβλεπε τους γονεις του να τσακώνονται πήγαινε αμέσως και αναβε
θυμίαμα και τους θυμιάτιζε. Θυμιατιζε το μπαμπα και τη μαμά! -
Ειρηνεύετε, τους ελεγε. Εγω ειμαι παιδί, τι παραδείγματα θα
πάρω απο σας. Ειρηνεύετε σεις οι γονεις. Η παρουσία λοιπον του
Αγίου θεου, η Σκέπη της Παναγίας μας και το απαλο φτερούγισμα
των αγγέλων με το θυμίαμα μέσα στο σπίτι, ειναι φανερο
φυγαδεύονται οι παρεξηγήσεις και οι ταραχές. Δεν εχουν τόπο σ
αυτο το σπίτι οι πειρασμοι και οι δαίμονες. Λοιπόν, μην
παραλείπετε να θυμιατίζετε το σπίτι σας και το μαγαζι σας και τη
δουλεια σας αν ειναι δυνατόν, και θα κλέισω με το " Θυμιάζετε,
θυμιάζετε, θυμιάζετε". Θυμιατίζοντας να ψέλνουμε τροπάρια, οσα
θυμόμαστε, η να λέμε την Ευχή και οταν μας θυμιατίζουν να
σκύβουμε το κεφάλι και να κάνουμε το σημειο του Σταυρου. Το
θυμίαμα, το σπίτι το μεταβάλλει σε κάτ οικον εκκλησία. Και
επαναλαμβάνω οτι διώχνει τα δαιμόνια και τους πειρασμούς.
Γεμίζουν οι ψυχες ολων των οικείων απο Θεία Ευλογία.
*** Κασέττα 65Α
Ενας μοναχος με πολυ αδύνατο λογισμο
Απο το γεροντικο του Σινα, διαβάζουμε το εξης γεγονός : Κάποτε
τα παλια χρόνια, υπηρχε ενας μοναχος ερημίτης με πολυ-πολυ
αδύνατο λογισμό. Τον παίδευε ο διάβολος και τον κορόιδευε
λέγοντάς του οτι τα Τίμια Δωρα ησαν απλα και μόνον κρασι και
ψωμί. Μια Κυριακη που ετοιμάζετο να πάει στην εκκλησία, κατα
την τάξη που ειχαν εκει στην σκήτη, του ειπε ο διάβολος: - Τι
θέλεις και πηγαίνεις; Αφου ειναι σκέτο ψωμάκι, δεν κάθεσαι στο
κελάκι σου να κάνεις Προσευχές, να κάνεις μετάνοιες, κι αμα θες
ψωμάκι τρως αυτο το παξιμαδάκι που εχεις. Ο αδελφος υπήκουσε,
λέει, στο λογισμο και δεν πηγε σύμφωνα με την τάξη στην
εκκλησία, ενω οι αδελφοι του τον περίμεναν, γιατι υπηρχε ετσι
αυτη η συνήθεια, να μαζεύονταν ολοι κι υστερα να ετελειτο το
μυστήριο της Θείας Λατρείας. Ειδαν λοιπον οτι δεν ηρχετο, λένε "
Αρρώστησε , τι εγινε ο ανθρωπος, ας παμε να τον δουμε. " Οταν
ηρθαν στο κελλι τον ρώτησαν : - Γιατι αδελφε δεν ηρθες στην
εκκλησία; Αυτος ντρεπόταν να τους απαντήσει. Οταν ομως
αντελήφθησαν το τέχνασμα του διαβόλου, οι αδελφοι τον υποχρέωσαν
να τους αποκαλύψει το λογισμο του. - Συγχωρέστε με αδελφοι,
λέει, γιατι ενω θέλησα να ξεκινήσω να ρθω στην εκκλησια ο
λογισμος μου λέει: " Τι να πάω; Αφου ειναι κρασάκι και ψωμάκι,
τίποτα περισσότερο απ αυτό ". Απαλλάξτε με απ αυτη την
τυραννία, απ αυτον τον λογισμον αν θέλετε να με διορθώσετε, για
να μπορέσω να ρθω και εγω στον οικο του Θεου. Εκεινοι τον
παρακάλεσαν και του ειπαν : - Ελα, ελα στην εκκλησία και εκει θα
παρακαλέσουμε ολοι μαζι τον Θεον να σου αποκαλυφθει η δύναμις
των Παναγίων Μυστηρίων, η αλήθεια των αχράντων Μυστηρίων και
πιστεύω οτι ο Θεος θα σου απαντήσει. Πράγματι λοιπον,
τοποθέτησαν τον αδελφο στο κέντρο της εκκλησίας και αυτος ως την
απόλυση δεν σταμάτησε να βρέχει με δάκρυα το πρόσωπό του, αλλα
και το δάπεδο του ναου. Εκοινώνησε οντως και αυτος οπως και οι
αλλοι των Αχράντων Μυστηρίων και μετα το πέρας τον παρακάλεσαν
οι πατέρες να τους πει τι συνέβη. Και κεινος τους ειπε τα εξης
: - Οταν τελείωσε ο κανόνας της ψαλμωδίας, γιατι διαφορετικη
ηταν τότε τα πρωτα χρόνια η τάξις της Θείας Λατρείας, και
ετοιμάστηκε μετα το αποστολικον ανάγνωσμα να διαβάσει ο διάκονος
το Ευαγγέλιο, τότε ειδα να ανοίγει η στέγη της εκκλησίας και να
φαίνεται ο ουρανος και κάθε λόγος του Αγίου Ευαγγελίου να
γίνεται φωτια μέχρι τον ουρανό. Εχω ακούσει αλλες φορες να
βγαίνουν πράγματι φωτιες απο το Ευαγγέλιο και να πηγαίνουν στις
καρδιες των χριστιανων. Οταν τελείωσε η ανάγνωση του
Ευαγγελίου, ηρθαν οι κληρικοι απο το διακονικο κρατωντας τα
Αχραντα Μυστήρια. Τότε ειδα ν ανοίγουν οι ουρανοί, να κατεβαίνει
φωτια και μαζι της ενα πληθος αγγέλων και αρχαγγέλων και πάνω απ
αυτους δύο πρόσωπα ενάρετα, των οποιων την ομορφια δεν μπορω να
περιγράψω, γιατι η φεγγοβολη τους ηταν σαν αστραπη και ανάμεσά
τους υπηρχε ενα μικρο παιδάκι εκτάκτου ωραιότητος και καλονης,
γεμάτο φως. Τότε οι αγγελοι παρατάχτηκαν γύρω γύρω απο την Αγία
Τράπεζα και το παιδάκι βρισκόταν ανάμεσά τους. Οταν τελείωσαν
οι θεϊκες ευχές, ηρθε η στιγμη του διαμελισμου του Τιμίου Αρτου
στα τέσσερα, που ητο πλέον ο Θειος Αμνός. Τότε οι δύο
απαστράπτοντες αυτοι νέοι αρχισαν να διαμελίζουν το Θειον
Βρέφος, ενω κατα παράδοξον τρόπον εκεινο παρέμενε ως ειχεν. Του
τρύπησαν εν συνεχεία την πλευρα, εκ της οποίας αρχισε να τρέχει
α#ιμα αλικον και πληρει τό Αγιον Ποτήριον. Και ηρθε η στιγμη
κατόπιν μαζι με τους αλλους πατέρες για τη Θεία Μετάληψη. Και
στη δεξια παλάμη του τοποθετήθηκε αληθινο Σωμα. Με πολυ συντριβη
ομολόγησε και ειπε: "Πιστεύω Κύριε, πιστεύω Κύριε ", με λιγμους.
Κι ευθυς αμέσως μετεβλήθη εις ορατον αρτον, εις Αμνον του Θεου.
Ευχαρίστησε τον Θεον και μετέλαβε των Τιμίων Δώρων. Συστένοντας
κατόπιν οι ιερεις του ναου τον Αμνον εντος του Αγίου Ποτηρίου,
ειδε εν εκστάσει ψυχης, ν ανοίγει ο θόλος της εκκλησίας και οι
ουράνιες δυνάμεις μαζι με τους λαμπροφόρους νέους και το Θειον
Βρέφος να υψώνονται και να χάνονται στους ουρανούς. Αυτο απ το
γεροντικο του Σινα, λίγο παραφρασμένο.
*** Κασέττα 65Α
Το τέλος του παπα-Δανιηλ
Την τελευταία ημέρα, προ της αναχωρήσεώς του απο τον κόσμον
αυτόν, ο μεγάλος νηπτικός ερημίτης και ασκητής, ο παπα-Δανιήλ,
για τον οποιο σας εχω ομιλήσει κι αλλη φορα στο παρελθόν, ζήτησε
να τον κρατήσουν να σταθει για λίγο ορθιος, γιατι απο τα βαθια
γεράματά του και την σκληρη ασκηση δεν μπορουσε πλέον να σταθει,
ζήτησε να τον βγάλουν για λίγο εξω απο το φτωχο και ερημικο
καλυβάκι. Οταν με κόπο βγηκε, γύρισε το κεφάλι δεξιά, αριστερά,
γύρω-γύρω τα κοίταξε ψηλά, πάνω, κάτω, τα αγνάντεψε ολα και αφου
στέναξε ελαφρά, ειπε: - Μάταιος κόσμος, τα πάντα ματαιώτις.
Ποιος μας βοηθάει στο τέλος; Η εργασία της αρετης, η νηστεία, η
αγρυπνία, η προσευχή, η μετάνοια και προπαντος η Θεία Κοινωνία.
Δηλαδή, το ελεος του Θεου, το ελεος του Θεου. Και σιγα-σιγα
γύρισε στο στρωμα του κι υστερα απο λίγες #ωρες εφευγε ειρηνικα
για τον ουρανό, που τόσο πολυ αγάπησε και που γι αυτον κόπιασε.
Το πρόσωπο του κεκοιμημένου εκείνου γέροντος ασκητη παπα-Δανιηλ
λαμποκοπουσε, ελαμπε. Και πως να μην ακτινοβολουσε; Αφου τον
συνόδευαν οι αγγελικες δυνάμεις στο Θρόνο του Θεου. Αυτος ειχε
χαρα και μεις πόνο. Αυτος δεν ειχε φοβερες επιθανάτιες στιγμές,
οπως οι ψυχες, δυστυχως, των περισσοτέρων χριστιανων που δεν
εχουν στρώσει το δρόμο της ζωης των με εργα πίστεως και
μετανοίας, που δεν εχουν λουστει μέσα στην κολυμβήθρα της ιερας
εξομολογήσεως και των δακρύων. Και που στο πηδάλιο της καρδιας
των δεν εχουν τον Θειο καπετάνιο, δηλαδη το Σωμα του Χριστου, τη
Θεία Κοινωνία. Ετσι, σ αυτες τις τραγικες τελευταιες στιγμές,
γυρίζει η ψυχη στο θολο της βλέμμα και βλέπει τους δαίμονες
χαιρεκακουντες, να της θυμίζουν τις αμαρτίες της και ενα πληθος
απο θανάσιμες πτώσεις μη εξομολογούμενες. Γυρίζει δεξια και
βλέπει αγγέλους . Αραγε πως ειναι ; Λυπημένοι η χαρούμενοι;
Ποιος ξέρει; Μόνον η ψυχή. Η ψυχη που ζητα βοήθεια και δεν
εχει. Τα δαιμόνια του Σατανα, " Τον αρχοντα της εξουσίας του
αέρος ", κατα την Αγία Γραφή, (προς Εφεσίους, Β,2) , ξεσηκώνουν
τις ενοχες απ τα βάθη της ψυχης και την φοβίζουν. Αρχη οδύνων
για τον αμετανόητο ανθρωπο. Το επαναλαμβάνω αυτό. Για τον
αμετανόητο ανθρωπο!
***
Κασέττα 65Β
Οι προσευχες μας ως θυμίαμα
Διηγειται ο πατηρ Γερβάσιος Παρασκευόπουλος οταν ητο διάκονος,
δηλαδη γύρω στο 1913 αν δεν απατωμαι. Ελειτουργήθη τότε σε
κάποιο χωριό, γιατι ητο συγχρόνως και ιεροκύρηκας ως διάκονος.
Εγω πιστεύω οτι απ αυτα που λέγει, οτι ειχε λάβει μέρος στη Θεία
Λειτουργία, δεν την παρακολουθουσε απλως. Μετα το " Εξερέτως
της Παναγίας Αχράντου... ", και καθ ον χρόνον εψάλλετο το "
Αξιόν εστι ", και μεσα ο λειτουργος ιερευς εκανε τις
μνημονεύσεις, εντελως ξαφνικά, βγαίνουν μέσα απο το Ιερο Βημα,
απο που δεν μας λέει, δύο απαστράπτοντες νέοι με πανάλευκους
χειτωνες, κρατωντας στο δεξι χέρι θυμιατό, και στο αριστερο μια
λαμπάδα με θεϊκο φως. Η ευωδία του θυμιάματος ητο ουράνια και
αρρητος. Επι λέξει σας τα μεταφέρω: << Στάθηκαν μπροστα στις
ιερες εικόνες του Κυρίου και της Θεοτόκου, δηλαδη δεξια και
αριστερα, θυμιατίζοντας μέχρι της εκφωνήσεως του διακόνου "Και
#ων εκαστος εχει κατα διάνοια και πάντων και πασων" >>. Για να
λέει μέχρι τότε, σημαίνει οτι ως διάκονος λειτουργουσε. Οι δύο
παιδες ησαν αγγελοι Κυρίου και θυμήθηκε τότε εκεινο το φοβερον
της Αποκαλύψεως που περιγράφεται στο ογδοον κεφ. και στους
στίχους 3,4, που μας λέγει περίπου τα εξης, θα διαβάσουμε αυτους
τους στίχους γιατι μας ενδιαφέρουν: << Και ηρθεν ενας αγγελος
και στάθηκε στο επουράνιο θυσιατήριο, εχοντας χρυσο θυμιατήρι.
Και του εδόθησαν θυμιάματα πολλά. Οπου αντιπροσωπεύουν
θυμιάματα παλλά, οπου αντιπροσωπεύουν τις προσευχές και τις
πρεσβειες των αγίων της θριαμβεύουσας εκκλησίας, γιατι τις
προσφέρει προς ενίσχυση ολων των προσευχων των επι της γης
αγωνιζομένων πιστων χριστιανων στο χρυσο θυσιαστήριο που ειναι
μπροστα στον ουράνιο Θρόνο του Θεου. Και ανέβη η εύωδία των
θυμιαμάτων αυτων μαζι με τις προσευχες των επι γης πιστων απο το
χέρι του αρχαγγέλλου μπροστα στο Θεό >>. Αυτα μας λέγει περίπου
η Αποκάλυψις, στους στίχους αυτους. Αρα το θυμίαμα των αγγέλων
που ειδε ο π. Γερβάσιος να προσφέρεται στον Κύριον ημων Ιησουν
Χριστον και στην Παναγία Μητέρα του, ειναι οι δικες μας
προσευχες και οι δικες μας μνημονεύσεις, των ζώντων και των
νεκρων, που ως ευωδες θυμίαμα ανέρχονται απ το θυσιαστήριο της
Αγίας Τράπεζας και του Ναου, στο υπερουράνιο θυσιαστήριον του
Παναγίου Θεου.
***
Κασέττα 65Β
Ελεημοσύνη για τους κεκοιμημένους
Ενθυμουμαι το ..... μεταξυ του 68 και 69, ημουν στο νεκροταφειο
της Αναστάσεως, εφεραν εναν απορο, τουχαν φορέσει μονάχα ενα
παντελόνι κι αυτο ειχε τα κακα του χάλια και μια φανέλα. Τίποτ
αλλο. Κανένας δεν τον συνόδευε. Ουτε ενας γέροντας, μα κανένας
απολύτως. Εβρεχε δε πολύ. Τότε ο π. Ιωάννης απο την Αγία
Παρασκευή, εχει κοιμηθει τώρα, την ευχη του να χουμε, πρότεινε
να του ψάλλουμε τή νεκρώσιμη ακολουθία ολοι μας και οι εφτα
ιερεις. Και τόν συνοδεύσαμε μεγαλόπρεπα με τις ομπρέλλες μας,
γιατι εβρεχε καταρακτωδως, και οι εφτα στον τάφο. Ηταν η
καλύτερη ελεημοσύνη που μπορούσαμε να κάνουμε. Ηταν η καλύτερη.
Ας την δεχθει ο Θεός. Ενθυμουμαι, μια κυρία στο Βόλο, - μου
λεγε η Γερόντισσα της Πορταριας -, αυτη λοιπον πήγαινε, και
οποιους ζητιάνους εβρισκε στο δρόμο, τους ρωτουσε: - Πως σε
λένε; Πως σε λένε; - Μαρίκα. Τους σημείωνε. Οταν αυτοι πέθαιναν
λοιπόν, φρόντιζε για την κηδεία τους. Φρόντιζε για τα τριήμερα,
για τα εννιάμερα, για τα σαράντα. για τα τρίμηνα, ολους αυτούς.
Ολους αυτους τους ζητιάνους, ολους που βρίσκονταν
εγκαταλελημένοι εκει μέσα στο Βόλο. Ποιος απο μας το κάνει;
Εμεις πού λέμε οτι κάνουμε ελεημοσύνες πολλες και ειμαστε ξέρετε
καμαρωτοι χριστιανοί ...
***
Κασέττα 66Α
Η τελευταία νύχτα του π. Ιακώβου Τσαλίκη
Κάποιος καθηγητης χριστιανοι μου, που ασχολήθηκε αρκετα με
στιγμιότυπα απο τη ζωη του μακαριστου π. Ιακώβου Τσαλίκη - εδω
ειναι το βιβλίο του - του γνωστου ηγουμένου της Μονης του Οσίου
Δαβίδ στη Ευβοια, που προχτές, 1η του μηνος Νοεμβρίου, μαζι με
τους Αγίους Αναργύρους, εορτάζει και ο Οσιος Δαβίδ, γράφει τα
εξης, για την τελευταία νύχτα που πέρασε στο ασκητήριο του
οσίου: Εφθασε, λέει, ο Γέροντας πολυ κοντά, μα πριν κατηφορήσει
για την σπηλιά, κοίταξε ασυναίσθητα δεξιά. Ο σκοτεινος ογκος
των βράχων, και στην κορφη το σεντονάκι του οσίου, γράφει επι
λέξει: Ουτε τώρα, ουτε αλλη φορα θα μπορέσει ν ανέβει πλέον εκει
πάνω. Γέμισε νοσταλγία ο Γέροντας. Για τις νύχτες με το φεγγάρι
που ανέβαινε εκει πάνω και προσευχόταν #ωρες-#ωρες μόνος με τ
αστέρια και τον Γέροντά του , τον οσιο Δαβίδ. Τώρα μόνος στο
ασκητήριο. Και αυτο πολυ του ητανε. Κανονικα δεν επρεπε να
περπατάει τόσο πολυ νύχτα σε κακοτράχαλα μονοπάτια, ουτε να τον
βρουνε δεν θα μπορουσαν. Σκεφτόταν οτι ισως να τανε η τελευταια
φορα που πήγαινε στο ασκητήριο. Πράγματι, ηταν η τελευταία.
Προσευχήθηκε απρόσκοπτα, ουτε οι δαίμονες, ουτε η καρδια του τον
τάραξαν, απόλαυσε μέσα του την ειρήνη και οταν γέμισε ολόκληρος
απ αυτήν, τον δρόσισε πνευματικη αυρα που γλύκανε και το
τελευταιο του κύταρο. Εγινε ολος Θεία Χάρη. Ζουσε, πετουσε,
ανέπνεε, μιλουσε με τον οσιο, τον συντρόφευαν αγγελοι μέ
φτερουγες, με νεανικες μορφές, ολο δόξα δοξολογουσε μαζι τους
τον Τριαδικο Θεό, τον κάμανε οι αγιοι σύναγρο, με συστολη
καθότανε μαζι τους, με παρησία ολοι μαζι βλέπανε την τρίλαμπη
Δόξα του Αγίου Θεου. Και τι δεν εζησε την νύχτα εκείνη. Ειτε εν
σώματι, ειτε εκτος του σώματος, δεν ηξερε, δεν μπόρεσε να
εξηγήσει ποτέ. Τέτοιες ομοιες και παρόμοιες παράδοξες
ανταύγειες της θείας ελάμψεως αδελφοι μου, εζησαν και ζουνε
αρκετοι καταξιωμένοι λειτουργοι του Υψίστου, ακόμα και σήμερα,
μέσα στη Θεία Λειτουργία, που τόσο αδέξια αναλύουμε. Και προς
Θεου βέβαια οχι εγω, μην περάσει απο το μυαλο σας. Ουδέποτε
καταξιώθηκα τοιούτων δωρεων, ωσαν του π. Ιακώβου.
***
Κασέττα 66Α
Οι καταστάσεις μιας ψυχης στην Θεία Λειτουργία
Κάποτε ενας ιερευς μου εδιηγήθη τα εξης παράδοξα, πριν απο 20
περίπου χρόνια. Τα σημείωσα και σας τα μεταφέρω σήμερα. Ειναι
νοήματα υψηλα και εμπειρίες βαθειες πνευματικές, ακατάληπτες,
παράδοξες. Οσα πάρετε... Οσα πάρετε. Μου ελεγε λοιπόν, οτι
μετα απο τον καθαγιασμον των Τιμίων Δώρων, μέχρι και της πιο
πάνω εκφωνήσεως, "και δος ημιν εν ενι στόματι και μι?α καρδί?α
δοξάζει", και στην συνέχεια στον διαμελισμο του Εσφαγμένου
Αρνίου και της Θείας Μεταλήψεως, η ψυχη του πέρασε διάφορες
καταστάσεις, οχι την ιδια μέρα, οχι την ιδια ωρα, οχι στην ιδια
Θεία Λειτουργία, αλλα δε διάφορες, που εμοιαζαν με εναλασσόμενες
εικόνες απιστεύτου ωραιότητος και καλονης. Η πρώτη ενορατικη
εικόνα ηταν η εικόνα της Νύμφης, το σωμα σαν αυλο, αμόλυντο,
ομως και πεντακάθαρο για τότε. Ο νους διαυγέστατος, ολος φως,
πολυ φωτεινός, πολύ! Αραγε τονίζει το μήπως, η αμήχανη
ωραιότητα του κάλους της παρθενεύουσας ψυχης του λειτουργου
ιερέως; Ποιος ξέρει; Η μήπως υπενθύμιζε το πόσο λαμπροτέρα των
ακτίνων πρέπει να ειναι η ψυχη οταν λειτουργει των Αχράντων
Μυστηρίων; Πάντως, μέσα απο την δυσπερίγραπτη αλλα ολοφώτεινη
αυτη εικόνα, η λειτουργούσα ψυχη του, απέβλεπε στους
πνευματικους της γάμους εν ουρανοις μετα του αγαπημένου Νυμφίου
Ιησου Χριστου εις μίαν αιώνιον ενωσιν αδιάσπαστη, αναλλοίωτη εις
τους αιώνας. Πολυ αργότερα θυμήθηκε αυτό: Ο Αγιος Γρηγόριος ο
Θεολόγος προτρέπει παρακλητικά, "ψυχες παρθενεύετε ινα Χριστου
γέννησθε μητέρες". Στην συνέχεια, η ψυχη πέρασε σε αλλη
κατάσταση, σε αλλη πολυ παράδοξη και αυτη εικόνα. Οχι στατική,
αλλα πνευματικα εναλλασόμενη, την εικόνα των αγγέλων. Μέσα απ
αυτην ετονίζετο η υπερουράνια ακτιστη καθαρότητα. Η δικη του
κτιστη και αλίμονον οχι καθαρή. Μα Εκεινος την ζητάει
λελαμπρισμένη και μέσα στο φως λουσμένη. Και τότε η καρδιά,
χείμαρος απο λειτουργικη δοξολογία και ευχαριστία, ντροπαλη και
ταπεινή, ισταται προ των Τιμίων Δωρων και εκλιπαρει την Θείαν
Φιλανθρωπίαν, οπως δια των αγγέλων χαροποια αποτολμήσει να
καταστει αθόρυβα Θρόνος του Θεου Χερουβικός. Εργον της Θείας
Χάριτος, δωρεα του Αγίου Πνεύματος, ανωθεν καταβαίνουσα. Η
τρίτη εικόνα. Εαν μη γέννησθε ως τα παιδία, ως τα βρέφη, αραγε
μπορει η λειτουργούσα ψυχη του αναξίου ιερέως να παρουσιασθει
σαν αθωον νήπιον μπροστα στο ακαταλύπτως τεμαχιζόμενον Θειον
Βρέφος; Για θυμηθειτε τα προχθεσινα γεγονότα που ειπαμε απο το
Γεροντικον του Σινα. Οπου κατα την διάρκειαν της κλάσεως του
Αρτου ως Σωμα Χριστου μετα το "πρόσχωμεν τα Αγια τοις Αγίοις",
παρουσιάσθη κατα τρόπον παράδοξον και ανερμήνευτον να
σφαγιάζεται και να τεμαχίζεται το Θειον Βρέφος. Ετσι τώρα, ω
του παραδόξου θαύματος, θα λέγαμε μαζι με τους υμνωδους, η ψυχη
του λειτουργου ιερέως ητο ως αθωον νηπίον, ητο θειο θέλημα και
ενέργεια κεχαριτωμένη του Αγίου Πνεύματος, να βιώνει γλυκητάτη
πατρικη θαλπωρη και ζεστασιά. Ετονίζετο τρόπον τινα η απλότητα
της καρδίας, οπως του κάθε βαπτισμένου βρέφους. Ειδατε
βαπτισμένο βρέφος; Τα παλια τα χρόνια, οταν στη Θεία Λειτουργία
γίνεται το βάπτισμα μαζί, ο ιερευς, μετα την Θεία Κοινωνία,
επαιρνε το βρέφος μπροστα στην Ωραία Πύλη, το σήκωνε ψηλά, και
φώναζε: "Ειδομεν το Φως το Αληθινόν", ολο φως ο ανθρωπος που
βαπτίζεται, η ψυχη του βρέφους, του νηπίου. Αλλα εμεις
καταντήσαμε τώρα τελευταία τις βαφτίσεις κοσμικα γεγονότα. Και
τότε η νηπιάζουσα καρδία εκλιπαρουσε δια των οδιρμων και νοερων
αυτης κλαυθμων, κουρνιασμένη μέσα στη Θεία Αγκαλια του Ουρανίου
Θεου Πατρός, την πνευματικη της αυξηση και την ενηλικίωση εις
μέτρον ηλικίας του πληρώματος αυτου. Αλλοτε πάλι, η
λειτουργούσα ψυχή, ενορα την ακατάλυπτη εικόνα του Αρχιερέως,
εδω ομως ιλιγγια και μέσα απο εκσταση καθορα τα Αγια των Αγίων.
Ποια Αγια των Αγίων; Της καρδιας, της μυστικης τραπέζης, γιατι
και η καρδια ειναι μυστικη τράπεζα, οπου ιερουργειται η
απόρρητος μυσταγωγία της θεογνωσίας που αποκτα ο νους του
ανθρώπου δια της φλεγομένης καρδίας, Γνωσιν Θεου. Το Γνωσιν αυτο
γράφεται με καφαλαιον γράμμα. Μετα φόβου και τρόμου μυστικου,
εκλιπαρει και ικετεύει δι ακαμάτων στεναγμων, αναλύτων, την
εισοδόν της η ψυχη, κατ ακραν συγκατάβασιν του Μεγάλου Αρχιερέως
Χριστου και οπως γράφει ο π. Θεόκλητος ο Διονυσιάτης, για να
χρησιμοποιήσω δικες του φράσεις, "στον Ιερον Γνόφον και στην
αποκάλυψην των μυστηρίων του Αγίου Θεου, στην πέραν του Θεου
Γνόφο ευρισκομένην Θεοφάνειαν ". Δυστυχως, οι δικες μου λέξεις,
ειναι φτωχες και στερημένες τοιούτων λειτουργικων βιωμάτων, γι
αυτο και φτωχα τις ανέφερα οπως ακριβως συνέβησαν σ εκεινον.
Πάντως, η καθεμια ψυχη χωριστα απο σας, απο τον λειτουργον ιερέα
μέχρι και τον τελευταιον εκκλησιαζόμενο χριστιανό, μπορει,
μπορει να ενδυθει το ολοφώτεινον ενδυμα μιας των τεσσάρων αυτων
νοερων εικόνων, αρκει... Τι αρκει; Αρκει να υπάρχει ολοκληρωμένη
καθαρότητα της ψυχης και του σώματος, φωτισμένος νους, ακρα
ταπείνωσις, καύσις καρδίας, ειρήνη λογισμων και αισθήσεων, η
Ανωθεν Ειρήνη η υπερέχουσα πάντα νουν και ιδιαίτερα και
προπαντος και πάνω απ ολα, θέλημα Θεου, να το θέλει ο Θεός.
Ιδου χριστιανοι μου με ποιες ακατάλυπτες και υπερουράνοιες
δωρεές γεμίζει την ψυχη ο Τριαδικος Θεός οταν η ψυχη μας
λειτουργειται σωστά, γιατι δεν λειτουργούμεθα σωστά, οπως και να
το κάνουμε, τι να σας πω παραπάνω. Δεν λειτουργούμεθα σωστα!
Αλλα πάντα ταυτα δεν ειναι των καιρων μας, και ασφαλως οχι για
μας που ειμεθα αμαρτωλοι , τρισάθλιοι και ανάξιοι , οπως εγω.
***
Κασέττα 67Α
Ο π. Γεώργιος Καρσλίδης και ο κρυπτοχριστιανος προστάτης του
Πέρασαν χρόνια σκληρά, μέσα σ αυτα τα σκληρα χρόνια ζουσε και ο
πατηρ Γεώργιος Καρσλίδης, ενας αγιασμένος γέροντας απο την
Γεωργία, τον οποιο ειχα την ευλογία να γνωρίσω απο κοντά. Και ο
ιδιος εδιηγειτο τα παιδικα του τα χρόνια. Και οταν ηταν πολυ
μικρος και ειχε χαθει κάποτε μέσ στα χιόνια υστερα απ τους
πολλους διωγμούς, τον βρηκε κάποιος Τουρκος εκει και τον
προστάτευε. Βέβαια μικρος ηταν τότε, γύρω στα 10-12 χρόνια
περίπου, και τον εστελνε να βόσκει τα ζωντανα που ειχε εκει,
ειχε μάλιστα αρκετά πρόβατα, γελάδια, οτιδήποτε αλλο. Κάποιο
βράδυ ομως, επέστρεψε ο τότε μικρος Γεώργιος πολυ λυπημένος. Και
ολοι απ το σπίτι, επειδη τον αγαπουσαν υπερβολικά, ηταν πάρα
πολυ καλο παιδί και προορισμένος εκ κοιλίας μητρος να γίνει μια
μεγάλη φυσιογνωμία. Εκεινος απέφυγε να απαντήσει και δεν ηξερε
βέβαια τι να δικαιολογηθει και εμεινε σιωπηλός, γιατι ηταν πολυ
ειλικρινης και δεν μπορουσε να πει ψέματα, ... δεν μπορουσε να
πει ψέματα. Εμεις τα ψέματα τάχουμε κάτω απο τη γλωσσα. Στην
επιμονη λοιπον του προστάτου, απάντησε με απλότητα, τι του ειχε
συμβει. Και ειπε: << Καθως βοσκουσε των βουνων τα ζωα, κατα την
συνήθειά του εψελνε συνεχως. Τότε του παρουσιάστηκαν τρεις
σεβάσμιοι κληρικοί οι οποιοι τον πλησίασαν στοργικα και μεταξυ
των αλλων του ειπαν οτι θα γίνει και μοναχός, και ιερεύς, θα
γίνει ποιμην λογικων προβάτων, τσομπάνος που θα βόσκει
ανθρώπους, σε νομας πνευματικας, και που θα τους οδηγει στα
λειβάδια του ουρανου. Τους συνόδευσε λίγο τους τρεις αυτους
σεβασμίους Γέροντες και ξαφνικα, αυτοι χάθηκαν και λυπήθηκε ο
μικρος Γεώργιος τότε πάρα πολυ επειδη δεν τον πηραν μαζι τους,
γιατι αισθανόταν πάρα πολυ ομορφα κοντα τους. >> Ο προστάτης του
λοιπον, οταν ακουσε ολη αυτη την ιστορία, του ειπε να κρατήσει
μυστικο αυτο που θα δει. Τον παίρνει λοιπον και τον οδηγει σε
μια μυστικη δίοδο, σ ενα υπόγειο του σπιτιου, το οποιον υπόγειο
ηταν αθέατο, απο εξω δεν φαινόταν δηλαδη οτι υπηρχε αυτο το
υπόγειο. Και μέσα σ αυτο το υπόγειο του σπιτιου, υπηρχε μια
εκκλησία. Ο προστάτης του λοιπον, δεν ηταν μουσουλμάνος, αλλα
ηταν κρυπτοχριστιανός. Και λόγω των σκληρων διωγμων που υπηρχαν
τότε κει στον Πόντο και στην Γεωργία, οπως και πολλοι κάτοικοι,
κρατουσαν μυστικη την χριστιανικη τους ταυτότητα. Στο υπόγειο
λοιπον εκει, λάτρευε μυστικα τον Θεό, προσευχόμενος, μαζι με ολη
την οικογένειά του. Για τους εξω, κόσμον, θα ητανε ο Αχμετ και η
Φατμε και δεν ξέρω πως τα λέγανε τα παιδια του, αλλα για τον Θεο
ομως ηταν ο Χριστιανός. Εδειξε στον Αθανάσιο ολες τις εικόνες,
και του τέμπλου και τις αλλες που υπηρχαν γύρω-γύρω στους
τοίχους, και τον παρακαλέσανε να του πει, αν σε κάποια απ αυτες
τις εικόνες αναγνωρίζει τα πρόσωπα που τον ειχαν επισκεφθει το
πρωι στο βουνό. Ο μικρος Γεώργιος, τότε λεγόταν Αθανάσιος,
στάθηκε στην εικόνα των Τριων Ιεραρχων και τους ανεγνώρισε, ειπε
" αυτοι ησαν", και εδειξε τους τρεις Ιεράρχας. Προσκύνησαν
βέβαια την εικόνα των αγίων, απήγγειλαν το Πάτερ ημων, το
Σύμβολο της Πίστεως, εψαλλαν το τροπάριο των Τριων Ιεραρχων,
εκαναν και καμμια παράκληση και κατόπιν βέβαια εφυγαν. Εκει στο
υπόγειο, σαν αλλες μαρτυρικες κατακόμβες, τελουσαν μυστικα και
τη Θεία Ευχαριστία και κοινωνουσαν Σωμα και Α#ιμα Χριστου απο
κάποιον πάλι κρυπτοχριστιανο εκει ιερέα, εστω και μια φορα στα
δυο χρόνια. Και ησαν αγιασμένοι, ετσι διατηρειται η Πίστις, η
ενότητα της Πίστεως και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος.
***
Κασέττα 67Β
Η μετάνοια μιας γυναίκας
Κάποτε αδελφοι μου, οπως μου εδιηγειτο ο παπα-Κυριάκος στα
νεανικα μου, βέβαια, χρόνια αυτά, ο παππους του παπα-Κυριάκου
που ητο και αυτος ιερεύς, τον κάλεσαν κάποιο βράδυ να κοινωνήσει
εναν αρρωστο. Ετοιμάστηκε ο παππους ιερευς παίρνωντας μαζι του
τον εγγονο για να κρατάει το φαναράκι αναμένο και να πηγαίνει
μπροστά. Πηγε στην εκκλησία, πηρε τό Αγιο Ποτήριο με τη Θεία
Κοινωνία, προηγουμένως βέβαια φόρεσε το πετραχήλι και εβαλε
στους ωμους του τον αέρα, ετσι οπως τον βάζουμε στην Μεγάλη
Εισοδο στους ωμους μας, ετσι γινόταν την παλαια εποχή οταν
πήγαινε να κοινωνήσει ο ιερευς εναν αρρωστο στο σπίτι. Και
ασκεπης βέβαια. Ηταν χειμώνας και οι δρόμοι ερημοι, εκανε και
πολυ μάλιστα κρύο. Σε μια στροφη του δρόμου, συναντουν μια
σκοτεινη σιλουέτα, μόλις φαινόταν, μόλις και μόλις φαινόταν. Ο
ιερευς δεν την πρόσεξε. Εκείνη, γιατι ηταν γυναίκα, σταμάτησε
απότομα, εντρομη και αρχισε να τρέμει. Ο παπας, χωρις να δώσει
σημασία, προχώρησε στο δρόμο, πηγαν στο σπίτι του αρρώστου και
τον κοινώνησαν. Σε λίγο γύρισε πίσω απο τον ιδιο δρόμο. Αλλα
στο ιδιο σημειο βλέπει μια γυναικα γονατιστη να κλαιει με
λυγμούς. Ηταν η ιδια. Σιγόβρεχε. Λάσπη. - Στάσου παπα μου, μην
προχωρας αλλο. Σταμάτησε ο καυμένος ο ιερευς εκπληκτος. Και
κείνη αρχισε με λιγμους να λέγει τα εξης: - Εγω προηγουμένως,
πήγαινα να αμαρτήσω, να λερώσω το στεφάνι μου. Οταν ομως
εφτασες κοντα μου, βγηκε μια φωνη απο την Θεία Μεταλαβιά.
Προφανως απο το Αγιο Ποτήριο. Και μου ειπε " Τι πας να κάνεις
παιδι μου, τι πας να κάνεις! Που πας παιδι μου! ". Η φωνη ηταν
τόσο γλυκειά, αλλα την ελεγε και με τόσο πόνο που λύγισα, που
ντράπηκα και επεσα στα γόνατα και αρχισα να κλαίω. Και κλαίω
μέχρι τώρα. Παπα μου συγχώρεσέ με, συγχώρεσέ με την αμαρτωλη,
και συνέχισε να κλαίει με λυγμούς. Και εκεινος ο απλοϊκος, αλλ
αγιασμένος λευϊτης του χωριου, ακούμπησε στο κεφάλι της το Αγιο
Ποτήριο, και στο κεφάλι της, οπως το ελεγε ο παπα-Κυριάκος και
της ειπε: - Λελυμένη και συγκεχωρημένη. Και εν τ?ω νυν αιώνι και
εν τ?ω μέλλοντι. Μηκέτι αμάρτανε. Και κύνησε για να φύγει.
Φεύγοντας, την αφησε γονατιστη και την ακουσε να λέει με
λυγμούς: - Πάτερ ημων, ο εν τοις ουρανοις, σ ευχαριστω Θεέ μου.
Δεν θα το ξανακάνω. Πάτερ ημων, ο εν τοις ουρανοις. Αλήθεια, τι
θαύματα κάνει ο Θεος για να σώσει μια ψυχή, τι θαύματα...!
***
Κασέττα 68.
Μια γριούλα διαβάζει την Αγία Γραφη
... Θυμαστε εκεινο το παράδειγμα που σας ειπα, το οποιον το ειδα με τα μάτια μου.
Ζητουσε μία υπέργηρος γριούλα, μία Αγία Γραφη, απο ενα
Χριστιανικο Βιβλιοπωλειο στη Θεσσαλονίκη, ... ημουνα τότε
διάκονος. Οπότε ο μακαριστος πατηρ Λεωνίδας, ηταν στο
βιβλιοπωλειο" λέει : -Τι θα το κάνεις εσυ; Ξέρεις να διαβάζεις,
γιαγιούλα, θα το δώσεις στην εγγονη σου, στο παιδι σου; - Οχι,
λέει, για μένα το θέλω. -Μα ξέρεις να διαβάζεις; λέει - Οχι,
δεν ξέρω. - Αλλα, τι θα το κάνεις τοτε; και λέει -Να, δόσ μου,
λέει, ενα Ευαγγέλιο. Της δίνει λοιπον μια Καινη Διαθήκη. Την
ανοίγει, ετσι, και λέει -Πηγαίνω κοντα στο Χριστο, γιατι, λέει,
μου την εκαψε την αλλη ο εγγονος, γι αυτο παίρνω καινούργια, και
λέω : " Χριστε μου οσα υπάρχουν εδω μέσα, βάλτα εδω. Και
κατόπιν στην καρδια. Και αυτη ειναι μελέτη της Αγίας Γραφης.
Για κεινον που δεν ξέρει γράμματα.
***
Κασέττα 68
Το πάθος ενος ιερέα και οι μνημονεύσεις
Ενας απλος ιερευς σε μια επαρχία τα παλια χρόνια ειχε τη
συνήθεια να μνημονεύει χιλιάδες ονόματα. Κάθε φορα που
λειτουργουσε, και μάλιστα πολυ τακτικα, σχεδον κάθε μέρα,
μνημόνευε ολα τα ονόματα, που του ειχαν δώσει εδω και
εικοσι-πέντε - τριάντα χρόνια. Ολα ομως. Επειδη διάβαζε
εκκλησιαστικη ιστορία τακτικα, επαιρνε ολα τα ονόματα των
ορθοδόξων, απο κει, Πατριαρχων, Αρχιερέων, Αυτοκρατόρων,
Βασιλισσων, στρατηγων, ολων. Τουδινες ενα ονομα, το μνημόνευε
εικοσι χρόνια. Και ετσι κρατουσε ολα τα ... Οσον κόσμο γνώριζε,
οποιο σηναντουσε, επαιρνε το λεωφορειο, να πάει απο το χωριο
στην χώρα, επαιρνε ολα τα ονόματα που ησαν μέσα στο λεωφορειο.
Δεν ξέρω τι αλλο εκανε, οπου κι αν περπατουσε, οποιον κι αν
σηναντουσε, ζητουσε το ονομα του και το κρατουσε και ετσι τον
μνημόνευε. Εκανε πάντοτε πρόθεση τρεις τρισίμιση #ωρες. Η
συνήθης εναρξις της ακολουθίας ειναι 7, αυτος πήγαινε απ τις
τρισίμιση- τέσσερεις, κι εκει πρόθεση και διάβαζε και μνημόνευε.
Κυριακη, γιορτη, καθημερινη, για πολλα χρόνια, ειπαμε 25-30.
Ειχε ομως ενα ελάττωμα. Ηταν Αγιος παπούλης, αλλα ειχε ενα
ελάττωμα. Ετσι εξισορροπειται η ζυγαρια, για να μην
υπερηφανευόμαστε, ολοι μας και προπαντος εγω. Ειχε ενα ελάττωμα,
μεγάλο ελάττωμα : Επινε. Του αρεσε το κρασάκι. Κάποτε λοιπον σ
ενα βραδινο γλέντι, σε μια γιορτη, ξημερώθηκε πίνοντας. Και
ξεχνωντας οτι την επομένη μέρα ειχε Θεία Λειτουργία, και μάλιστα
θα ηρχετο ας πουμε και ενα πούλμαν με εκδρομεις, οι οποιοι θα
εκαναν δικη τους Θεία Λειτουργία, ειχαν ειδοποιήσει μια βδομάδα
πριν, οτι τη συγκεκριμένη εκείνη μέρα θα ηρχοντο να
λειτουργηθουν κοντα του, να κοινωνήσουν, να τους πει το Λόγο του
Θεου να προσκυνήσουν και μια εικόνα που ειχαν εκει θαυματουργη.
Τώρα, το θυμήθηκε λοιπον στις πεντέμιση-εξι το πρωϊ, αλλα ητανε
σκνίπα στο μεθίσι. Τι θα κάνει τωρα.Χωρις να λέμε πολλα λόγια,
ξεκίνησε τρικλίζοντας, και πηγε στην εκκλησία, πηρε καιρο,
ντύθηκε, και σε λίγο ηρθαν οι προσκυνηται και αρχισε τη Θεία
Λειτουργία. Κακην κακως, τα κατάφερε να κάνει και τη μεγάλη
εισοδο, ετσι ωστε απο δω κοντα, εκανε τον καθαγιασμο, τρόμαξε να
κοινωνήσει, ολα πηγαν καλα μέχρι τη στιγμη που ηρθε η ωρα και
ειπε : - Μετα φόβου Θεου πίστεως και αγάπης προσέλθετε, και απο
εδω μπροστα πέφτει κάτω, μαζι με το Αγιον Ποτήριον τα χύνει ολα
κάτω. Ετρεξαν οι ανθρωποι, φώναξαν, αυτος λες και ηταν ενας
πάγος πάνω στο κεφάλι του, ξεμέθυσε αμέσως, να αρχίσει να κλαίει
με λιγμους, να τα γλύφει να τα μαζεύει, δεν ξέρομε τι εγινε και
πως εγιναν, δεν περιγράφονται αυτα ουτε λέγονται, τέλος πάντων
κάψανε ο,τι κάψανε κι υστερα απο ωρες συντετριμμένος μαζεύτηκε
σε μια γωνια κι εκει εκλαιγε, ωσπου το εμαθε ο Δεσπότης και τον
ειδοποίησε, να ρθει. Παρουσιάστηκε μπροστα του τρέμοντας. Τι να
πει στο Δεσπότη τώρα. Τι να πει στο Δεσπότη. Τουπε λοιπον ο
επίσκοπος, κρέμασε το πετραχείλι σου εδω, και πήγαινε στο χωριο,
και σε τρεις μέρες θα ρθεις, μέχρι τότε θα κάνω προσευχη και θ
αποφασίσω τι θα σου κάνω. Την τρίτη ημέρα, το βράδυ, κοιμαται...
οπως κοιμαται ο επίσκοπος, βλέπει στον υπνο του οτι καθόταν στον
επισκοπικο θρόνο, εδω, με τα ράσα, αλλα φορουσε μπροστα το
πετραχείλι και το ομόφορο, τα σύμβολα της Αρχιεροσύνης. Και να"
μαζεύονται λοιπον βασιλιάδες, αυτοκράτορες, Πατριάρχες,
Δεσποτάδες, παπαδες, πρίγκιπες, προγκίπισσες, ολος αυτος ο
κόσμος. Και να τον τραβανε απ το πετραχείλι, απ το ομόφορο, κι
απ τα ράσα κι απ τα γένια και φωνάζανε : "Τον παπα μας", κι
εφυγαν αυτοι, και ηρθε ενα πληθος, ανδρες γυναικες, ανδρες
γυναικες, χιλιάδες, χιλιάδες, χιλιάδες, χιλιάδες, κι ολοι τον
τραβουσαν κι ολοι τον φώναζαν "τον παπα μας", "τι θα γίνουμε
εμεις, χωρις κάποιον να μας μνημονεύει τωρα". Ξύπνησε ο
Δεσπότης καταϊδρωμένος, μούσκεμα. Πα, πα, λέει, τι ειναι αυτο.
Κεινο το πρωι ομως θα ερχόταν ο παπούλης, ειχε πάρει ο Δεσπότης
την απόφαση ομως να τον καθαιρέσει,... Να που ηρθε ο παπούλης,
-Για πες μου ρε παπα μου, τι κάνεις εσυ, ακουσα οτι κάνεις
μνημονεύσεις εκει στη Λειτουργια. Ποτε πας στην εκκλησία, τι
κάνεις, για πες μου ποια ειναι η διαγωγη σου εξω απ το κρασι;
ΑΛΛΑΓΗ ΠΛΕΥΡΑΣ Και ο παπούλης του ειπε την αλήθεια. Τ ακουσε ο
Αρχιερευς και του ειπε,-Κοίταξε, δωσε παπα μου τώρα ορκο, οχι
βέναια οπως τον τάζουμε εμεις. ;;; Υπόσχεση ενώπιον Θεου και του
Αρχιερέως οτι δεν θα ξαναπιεις. Αν δώσεις αυτην την υπόσχεση
οτι δεν θα ξαναβάλλεις στο στομα σου θα σε συγχωρέσω. Κι οχι
μόνο θα σε συγχωρέσω αλλα θα σε παρακαλέσω, να συνεχίσεις την
ιδια τακτικη μχρι που θα βαστουν τα χέρια σου. Μέχρι που θα
πεθάνεις. Ειχα σκοπο σήμερα να σε καθαιρέσω, αλλα δεν μ αφήνουν
οι ψυχες που μνημονεύεις. Συνέχισε οσο ζεις, ετσι να πορεύεσαι.
? ***
Κασέττα 69.
Περι μετανοίας των Δαιμόνων
Κάποιος χριστιανος απ την επαρχία, με έλάχιστες γραμματικες
γνώσεις, και μή γνωρίζοντας αλλες προσευχες, ελεγε συνεχως το
"Πάτερ ημων". Το τελείωνε μια, δυο, τρεις, πέντε, εικοσι,
εκατο, και ετσι ειχε πολυ εύφροσύνη, ειρήνη, ανάπαυση, και
ευρισκε μάλιστα θα μπορουσα να σας πω και λύσεις στα πολλαπλα
προβλήματα της ζωης. Οπως αλλοι λέγουν την ευχη, το "Κύριε
Ιησου Χριστε ελέησόν με", αλλοι την παράκληση, αλλοι τους
χαιρετισμους, αυτος επαναλάμβανε συνεχως το "Πάτερ ημων". Και
μέσα απ αυτο σκορπουσε και την αγάπη και την ελεϋμοσύνη και την
καλοσύνη και την συγχωριτηκότητα προς ολους. Κάποτε λοιπον, την
ημέρα των Ταξιαρχων, 8 Νοεμβρίου, που γιορτάζουν οι αγγελοί μας,
ποιος ξέρει απο ποια παρόρμηση, ετσι, ειπε στην προσευχη του
μετα το "Πάτερ ημων" : -Χριστε μου, οπως συγχώρησες εμας, δε
συγχωρεις και τα διαβόλια, που τα καϋμένα κάποτε ησαν αγγελοι
και θα γιόρταζαν κι αυτοι σήμερα μαζι με τους αλλους ; Φαίνεται
λοιπον πως τους ειχε λυπηθει. Εκει που αρχισε να λέει ξανα το
"Πάτερ ημων", ξαφνικα μαζεύτηκαν ολες οι γάτες της γειτονιας,
κάποιος εχει πειρα απ αυτο, και ολες μαζι αρχισαν να νιαουρίζουν
δυνατα και να πετάγονται προς το παράθυρο που ηταν ισόγειο, να
πηδουν αγριεμένες, να χαλάζουν τον κόσμο, ολες μαζι. Πηρε ο
χριστιανος εναν κουβα νερο και το ερριξε επάνω τους, αφου ξέρετε
οι γάτες φοβουνται το νερο και διαλύθηκαν. Και ηρθε βέβαια και
με ρώτησε : το γιατι. Του απάντησα οτι με αυτον τον τροπο
διαμαρτυρήθηκαν τα δαιμόνια. Ηταν μια εντονη διαμαρτυρία μέσα
απο τα ζωα. Μία δε επιπλέον διαβεβαίωσις, οτι αυτοι δεν
μετανοουν, δεν θέλουν να μετανοήσουν, μια προειδοποίησις πιθανον
του Θεου, να μην κάνει τέτοιου ειδους προσευχες για τα δαιμόνια,
αλλα να αρκειται σ αυτα που ξέρει αναζητωντας το ελεος του Θεου,
να λέει "Κύριε ελέησον" και το "Πάτερ ημων" οπως ηξερε.
Θυμήθηκα ομως το γεγονος αυτο, επειδη διάβασα κάτι σχετικο στο
τελευταιο βιβλίο του πατρος Παϊσίου του Αγιορείτου του ασκητου
στη σελίδα 84.. ιδου τι μας γράφει: Οι μοναχοι δεν προσεύχονται
μονάχα για τους ζωντανους και τους πεθαμένους, το κάνουμε και
μεις αυτο, αλλα ακόμη και για τους πιο δυστυχισμένους απ ολους,
τους δαίμονες. Οι οποιοι δυστυχως, ενω εχουν περάσει χιλιάδες
χρόνια, ολο πανε στο χειρότερο, εξελίσσονται διαρκως στο κακο.
Κάποτε μάλιστα ενας μοναχος ειχε πονέσει πολυ, και ενω
προσευχόταν γονατιστος πεσμένος κάτω, ελεγε τα εξης στην
προσευχη του γι αυτους: - Εσυ Θεος εισαι, κι αμα θέλεις μπορεις
να βρεις ενα τρόπο για να σωθουν και αυτοι οι δυστυχισμένοι
δαίμονες οι οποιοι ενω ειχαν τέτοια μεγάλη δόξα πρωτα, τωρα
εχουν ολην την κακία και την διαβολια του κόσμου, και αν δεν μας
προστάτευες θα μας ειχαν ριμάξει ολους τους ανθρωπους. Ενω
λοιπον ελεγε αυτα τα λόγια, προσευχόμενος με πόνο, βλέπει ενα
κεφάλι σκυλίσιο δίπλα του να του βγάζει την γλωσσα του και να
τον κοροϊδεύει. Το επέτρεψε φαίνεται αυτο ο Θεος για να
πληροφορήσει τον μοναχο, οτι εκεινος ετοιμος ειναι να τους
δεχτει, δηλαδη ο Κύριος, αρκει να μετανοήσουν οι δαίμονες, άλλα
αυτοι δεν θέλουν την σωτηρία τους. Βλέπει κανεις απ το γεγονος
αυτο, εκτος απ την μεγάλη αγάπη των μοναχων που αποκτουν απ αυτο
το ειδος της αγάπης του Θεου που δεν εχει ορια, και την μεγάλη
αγάπη του Θεου που ειναι ετοιμος να σώσει και τους δαίμονες,
παρόλα τα δισεκατομμύρια εγκλήματα που εχουν κάνει, αρκει να
μετανοήσουν. Γι αυτο και κανένας αμαρτωλος δεν πρέπει να
απελπίζεται, αρκει να μετανοει, διότι και οι αμαρτίες του ειναι
λιγότερες απο του διαβόλου, και ελαφρηντικα εχει, διότι επλάσθη
απο χωμα και απο απροσεξία γλυστράει και λασπώνεται.
***
Κασέττα 69
Ιστορία με Σαπρίκιο & Νικηφόρο (Κασέττα 31, πλ. Α) Επιπλέον :
Εγινε στο διωγμο του Ουαλεριανου, & Οραμα του αγγέλου με το
στεφάνι που εφυγε απο τον Σαπρίκιο οταν τον εγκατέληψε η θεία
Χάρις.
***
Κασέττα 69.
Ο πειρασμος του π. Ησύχιου
Ο πατηρ Ησύχιος ο Αγιαννανίτης, ο περίφημος πνευματικος, οταν
πρωτοπήγαινε για να μονάσει στον γέροντα Λεόντιο, στην Αγία
Αννα, νεαρο παληκάρι ηταν τότε ακόμη, με το καϊκι φθάνει στον
αρσανα της Αγίας Αννης, στην προβλήτα δηλαδη οπως θα λέγαμε.
Ανεβαίνοντας τον ανήφορο, σηνάντησε εναν γέροντα ασπρομάλη,
ασκητικο, με μια μαγκουρίτσα, ξύλινη, απο δένδρο. -Ευλόγησον
πάτερ, του λέει ο νέος. Ο καλόγερος δεν απαντα " ο Κύριος ",
αλλα αμέσως τον ρωτα : -Που πηγαίνεις, παιδάκι μου ; - Α, πάω
για καλόγερος, εδω στην Αγία Αννα, - Ε, σε ποιους πας ; - Στο
καλύβι, λέει, του Αγίου Μοδέστου, εκει που ειναι ο
παπα-Λεόντιος, ο πνευματικος. - Α,...σ αυτον πας ; Αυτος δεν
ειναι καλος ανθρωπος. Ειναι πονηρος και κακος. Χτυπάει και
καταστρέφει τα νέα τα καλογέρια του και δεν ξέρει αυτος απο
καλογερικη καλη. Ελα σε μένα και θα σε μάθω εγω πολλα
πνευματικα και καλογερικα και ουράνια πραγματα. Και ο νέος
απαντα : - Οχι, λέει, δεν χρειάζεται να μου πεις εσυ ποιος ειναι
ο πατηρ Λεόντιος, εγω θα πάω εκει οπου ειναι θέλημα Θεου. Και
κάνοντας το Σταυρο του ξεκίνησε για ν α φύγει... να συνεχίσει
δηλαδη το ανηφορικο μονοπάτι προς το σπιτάκι, το κελάκι του
πατρος Λεοντίου. Ο φερόμενος λοιπον σαν καλόγερος,
γκρεμοτσακίζεται κάτω σε μια χαράδρα, αφήνοντας στο μέρος που
στεκόταν ενα σύννεφο μαυρο, γεματο φοβερη μυρωδια απο
ακαθαρσίες, φωνάζοντας : -Φεύγω, φεύγω απ εδω, μου χαλάει τη
δουλεια ο γερο-τράγος ο Λεόντιος. Μου πηρε ολους τους μοναχους.
***
Κασέττα 70.
Ο αγνωστος Αγιος της Ρουμανίας
Στον περίβολο της μονης Νεανθς, στη Ρουμανία, στις 26 Μαϊου
1986, συνέβη το εξης περιστατικο, 24 & 26 Μαϊου, και σας το
διαβάζω ετσι οπως ειναι γραμμένο. Στις 24 Μαϊου 1986, οι
περαστικοι προσκυνηται παρετήρησαν οτι το τσιμεντένιο δάπεδο του
δρομίσκου, ο οποιος οδηγει στην κεντρικη εκκλησία, μπροστα απο
τα παλια θεμέλια της παλιας εκκλησίας της μονης, αρχισε να
σπάζει και να σηκώνεται ψηλα. Προς κατάπληξιν ολων, η ανύψωσις
του εδάφους συνεχίστηκε και την επομένη ημέρα, την 25η Μαϊου,
ενω την 26η το εδαφος ανοιξε και μέσα απο την τάφρο εξερχόταν
μία ωραιότατη εύωδία. Το γεγονος αυτο συνέβη μπροστα στα μάτια
πολλων μοναχων και πολλων επισκεπτων οι οποιοι ησαν παρόντες.
Γνωστοποιήθηκε το γεγονος στον ηγούμενο της μονης και στον
μητροπολίτη Ιασίου Ρουμανίας. Αποφασίστηκε να γίνει άνασκαφη
στον τόπο του άνοίγματος, εκείνου του τσιμεντένιου χώρου, και
καθως εσκαβαν περισσότερο, οι ανθρωποι αισθάνονταν ολο και πιο
δυνατη την ευωδία, αυτην την παράδοξη. Σ ενάμισι περίπου μέτρο
βάθους, βρέθηκαν οστα, ενας ολόκληρος σκελετος, κίτρινα και
ωραία, τα οποια εξέχεαν παντου αρρητη ευωδία και με χωρις
αμφιβολια τα λείψανα ενος οσίου, ο οποιος εζησε σ αυτην την
αδελφότητα, της μονης του Νεανθς. Κατασκευάστηκε βιαστικα ενα
φέρετρο, οπου τοποθετήθηκαν τα λείψανά του, και με τον χαρμόσυνο
ηχο των καμπάνων του μοναστηριου, με υμνους και ωδες,
μεταφέρθηκαν με πομπη, και με μεγάλη πνευματικη χαρα στην
κεντρικη εκκλησία για την πρέπουσα προσκύνηση και ευλογία. Η
ειδησις μεταδόθηκε τότε με ταχύτητα αστραπης, και οι χριστιανοι
ετρεχαν απ ολα τα μέρη της Ρουμανίας να προσκυνήσουν τον
αγνωστον αυτον αγιο. Ποιος ειναι, πως ονομάζεται, πότε εζησε,
ειναι ερωτήσεις που περιμένουν απάντηση, άλλα προς το παρον δεν
τις εχουμε, διότι στον τόπο των λειψάνων δεν βρέθηκε καμμία
επιγραφη η ενδειξις με κάτι σχετικο. Ο Ναος και το Μοναστήρι
ειναι απο το 1500 μ.Χ., του 15ου αιωνος, 14ου, αρα ειναι ενας
οσιος μετα απο αυτην την χρονολογία. Επειδη ο Θεος ευδόκησε να
αποκαλυφθει αυτος ο αγνώστου εποχης αγιος, χωρις αμφιβολία, θα
αποκαλυφθει και το ονομά του, και τα αλλα, τα εργα του. Αποτελει
αλήθεια της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και Πίστεώς μας, οτι ο
αριθμος των αγνώστων Αγίων, ειναι πολυ μεγαλύτερος, απο τον
αριθμο των τιμωμένων υπο της Εκκλησίας Αγίων με ακολουθίες. Και
οταν ο Θεος θελήσει να τιμήσει εναν Αγιο με ακολουθία στην
Εκκλησία, αποκαλύπτει τ ονομά του και τη ζωη του στους
χριστιανους. Και αυτη η τιμη ενος Αγίου, ειναι πάντοτε θεία
ευλογία για το καλο και την σωτηρία των ανθρώπων. Περιμένουμε με
συγκίνηση να γνωρίσωμε τη ζωη και το εργο αυτου του Αγίου, που
ως ανθος ανέτειλε στο κτητορικο εργο του μεγάλου Στεφάνου, στο
μοναστήρι Νεάνθς της Ρουμανίας. Αυτα τα γράφει κάποιος
ιερομόναχος Πετρώνιος Προδρομίτης, και δημοσιεύτηκε στο
περιοδικο " Οσιος Γρηγόριος" το 1986.
*** Ο παπα-Γρηγόρης, ο Πνευματικος και οι ερημιτες
Ενας τέτοιος ταπεινος ιερέτης των μοναχων πατέρων του Αγίου
Ορους, ητο και ο παπα-Γρηγόρης, ο Πνευματικος, ο περίφημος.
Κάποτε, οπως διηγειτο ο ιδιος, στα τελευταια του χρόνια ομως,
ητο Μεγάλη Πέμπτη. Στο τέλος της θείας Λειτουργίας, στο μικρο
Ναο της καλύβας του, παρουσιάστηκε ενας νέος μοναχος, που
κρατουσε ενα αναμένο λαδοφάναρο. (Φαναράκι με λάδι). Μπηκε στο
ιερο βημα και ειπε στον παπα-Γρηγόρη. Αγιε Πνευματικε, μη
καταλύσεις σε παρακαλω, ολη την Θεία Κοινωνία, γιατι ειναι
ανάγκη να ελθεις να κοινωνήσεις τρεις αδελφους, που μένουν εδω
πιο πάνω, γι αυτο ηρθα να σε πάρω. Χωρις να μιλήσει συμμορφώθηκε
αμέσως, και χωρις να ρωτήσει τίποτα τον μοναχο τον ακολούθησε.
Αγνωστος ηταν ο μοναχος. Μπροστα ο νεαρος μοναχος, και πίσω ο
γέροντας ο παπα-Γρηγόρης με τα Αχραντα Μυστήρια και παρόλο τον
απότομο ανήφορο και το σκληρο μονοπάτι, ανάμεσα και πάνω στους
βράχους και παρόλη την γεροντικη του ηλικια, χωρις να νοιώσει
κόπο η στεναχώρια, εφθασε σε μια ευρύχωρη σπηλια, οπου τους
περίμεναν τρεις ηλικιωμένοι ασκηται. Εκοινώνησαν των Αχράντων
Μυστηρίων και αφου τον ευχαρίστησαν του ειπαν παρακλητικα': - Να
ερθεις και του χρόνου Αγιε πάτερ, την Μ. Πέμπτη να μας
κοινωνήσεις, χωρις ομως να πεις σε κανέναν οσα ειδες εδω. Μία
φορα τον χρόνο. Μια φορα τοκανε για χίλιες. Το υποσχέθηκε χωρις
να τους ρωτήσει απολύτως τίποτα και με την συνοδεία του νέου
επέστρεψε πίσω. Στην εισοδο της εκκλησίας, ο νεαρος μοναχος
εβαλε μετάνοια, ασπάσθηκε το Αγιο Ποτήριο και του ειπε με
γλυκεια φωνη οτι θα ερθει πάλι του χρόνου για το ιδιο διακόνημα.
Προχωρωντας, στράφηκε για να τον δει ανερχόμενο στο μονοπάτι, ο
παπα-Γρηγόρης δηλ. γύρισε το κεφάλι του, αλλα ο νεαρος μοναχος
δεν φαινόταν πουθενα. Ολα αυτα συγκλόνισαν τον παπα-Γρηγόρη,
αλλα τηρωντας την εντολη, δε μίλησε σε κανέναν. Το ιδιο
επανελήφθη αλλες δύο φορές κατα τον ιδιον τρόπον, για τρία
δηλαδη συνεχόμενα χρόνια. Ετσι πλησίαζε και το 4ο κατα σειρα
Πάσχα. Το Σάββατο του Λαζάρου, οπως ειναι γνωστο ολοι οι πατέρες
των σκήτεων κάνουν αγρυπνία στο Κυριακο των Σκήτεων, για τη
ημέρα των Βαϊων. Αφου Τελείωσε η αγρυπνία και πέρασαν στο
Συνοδικο για να πάρουν ενα μικρο κέρασμα εγινε λόγος εαν
υπάρχουν παλαιοι ανεχωρηται, η τάξεις των ολίγων μακάρων. Οι
περισσότεροι μετα βεβαιότητος ελεγαν οτι πέρασαν οι παλιοι καλοι
καιροι και οτι ξέπεσαν στα χρόνια τους η καλογερικη - και ηταν
το 1890, οταν ελαβε (χώρα) το γεγονος αυτο, ... στα χρόνια τους
ξέπεσε η καλογερικη" Τι να πουμε και τώρα. - Τότε εντελως
ξαφνικα ειτε εξ απροσεξίας ειτε εκ συναρπαγης ειπε ο
παπα-Γρηγόρης : - Υπάρχουν και σήμερα χάριτι Θεου, και στην
ερώτηση -Που; -Να, λέει, εδω πάνω στον Αιμωνα, κάτω απο τον
Αθωνα. Και εδειξε με το χέρι του. Σ ολους εκανε αισθηση η
ομολογία του, αλλα δεν μίλησαν, ηξεραν ποιος ειναι ο
παπα-Γρηγόρης. Ο παπα-Γρηγόρης γύρισε στην καλύβα του στην
ερημο, στεναχωρημένος και μεταμελημένος για την ακαιρη αυτη
αποκάλυψη. Υστερα απο τέσσερεις μέρες, φάνηκε πάλι ο ιδιος
μοναχος και μ ενα νευμα, λαμβάνοντας τα Τίμια Αγια Δωρα, τον
ακολούθησε και βρέθηκαν πάλι στη σπηλια, οπου οι τρεις μακάριοι
ερημίτες κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων. Τότε ο γεροντότερος
απο αυτους του ειπε : -Γιατι Αγιε Πνευματικε παρέβης την εντολη
μας και μας απεκάλυψες στους μοναχους; Ο παπα-Γρηγόρης δεν
απάντησε" τι να πει. - Αλλα γι αυτη σου τη μικρη φλυαρία να μην
ελθεις του χρόνου, με τα Αγια Μυστήρια, εαν ομως ελθεις θα μας
βρεις οπως θέλει ο Θεος. Και πάλι παρακαλουμε, μην μας
αποκαλύψεις. Εφυγε συντετριμένος και κατάπληκτος. Κατάλαβε ομως
οτι ειχε να κάνει με αγίους ανδρας, με μακαρίους και θείους
αναχωρητας, με μεγάλους αγίους της παλαιας εποχης. Απ αυτους
που σπανίζουν ακόμα και σε κάθε γενια μοναχων ερημιτων. Το
επόμενον ετος δεν πηγε να τους κοινωνήσει. Ουτε ηλθε ο νέος
μοναχος. Παίρνοντας μαζι του μόνον λίγο αντίδωρο και αγιασμο,
ανέβηκε τώρα με πολυ-πολυ κόπο και βρηκε τη σπηλια. Την εψαξε
και την βρηκε. Βρηκε και τους τρεις γέροντας νεκρους. Ολη η
σπηλια ειχε αρρητον ευωδία. Ησαν ξαπλωμένοι και με τα χέρια
σταυρωμένα στο στηθος. Γονάτισε και ασπάστηκε τα χέρια και τα
μέτωπά τους. Για μια στιγμη νόμισε πως μέθυσε απο την θεαρχικην
ευωδίαν των αγίων λειψάνων τους. Απο δε την ξηρότητά τους, μέσα
του πληροφορήθηκε, οτι εκοιμήθησαν αμέσως μετα την Θεία Μετάληψη
της Μεγάλης Πέμπτης της περασμένης χρονιας. Ο νέος μοναχος που
τον οδηγουσε με το λαδοφάναρο ηταν οπωσδήποτε αγγελος Κυρίου που
υπηρετουσε τους αγίους αυτους τρεις αναχωρητας και μακαρίους.
Σας αφήνω χωρις σχόλια. Υπάρχουν ακόμα Αγιοι στις ημέρες μας
και στον καιρο μας, και αυτοι δέονται στον κόσμο, και αυτοι μας
συντηρουν και αυτοι μας σώζουν. Στο λίγο χλωρο σώζεται και το
ξερο.
***
Κασέττα 71Α
Ο ευλαβης Ρωσσος ιερέας π. Νικόστρατος
Οταν το 1959 πρωτοπηγα, αδελφοι μου, για πρώτη φορα στο Αγιο
Ορος, μία απο τις πρωτες επισκέψεις μου ηταν η Μονη του Αγίου
Διονυσίου. Εκει συνάντησα κατ ιδίαν τον ηγούμενο της Μονης ,
τον Γέροντα Γαβριήλ. Ηδη εχει κοιμηθει αυτός, οσιακως. Οταν
ακουσε οτι τ ονομά μου ειναι Στέφανος, μου διηγήθηκε το εξης
θαυμαστο γεγονός, το οποιο ειχε συμβει ενα χρόνο πρίν. Τον
Ιούλιο του 1958. Στις Καρυές, την διοικητικη πρωτεύουσα του
Αγίου Ορους, διαμένουν μεταξυ των αλλων και οι 20 αντιπρόσωποι
των ιερων Μονων του Αγίου Ορους. Εχουν κονάκια, δηλαδη μικρες
κατοικίες με ενα, δυο κελάκια και ενα μικρο ναό. Ο ναϊσκος της
Μονης Διονυσίου τιμαται προς τιμην του αρχιδιακόνου Στεφάνου.
Απο τις σημειώσεις μου βλέπω, οτι αντιπρόσωπος εκεινο το
καλοκαίρι του 1958 ηταν ο πατηρ Δομέτιος, ο οποιος κάλεσε ενα
ρωσο ιερέα, ονόματι πατηρ Νικόστρατος, να κάμει Θεία Λειτουργία
στο κονάκι. Σύμφωνα με τη μαρτυρία οχι μόνο του αντιπροσώπου,
αλλα και των αλλων μοναχων, ο πατηρ Νικόστρατος ηρθε στο τέλος
του Ορθρου. Στάθηκε στην πόρτα του μικρου ναου και δεν μηκε
μέσα. Μάλιστα η στάση του εδειχνε ευλάβεια και πολυ σεβασμό,
τρόπον τινα ηταν εκστατικός, σαν να εβλεπε κάτι το εξαίρετο. Τον
ειδε ο πατηρ Δομέτιος, τον πλησίασε και τον παρεκάλεσε να
περάσει μέσα και να πάρει καιρόν. Καιρος ειπαμε και αλλη φορα,
ειναι μία μικρη ακολουθία που γίνεται εδω μπροστα στην Ωραία
Πύλη και οταν τελειώνει ο ιερευς μπαίνει στο Αγιο Βημα και
κατόπιν προετοιμάζεται για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας. -
Πέρασε παπα μου να πάρεις καιρόν, του λέει ο π. Δομέτιος (ο
αντιπρόσωπος). - Τι λες πατερ μου, του λέει, αφου εχετε μέσα
αλλον παπα και λειτουργει, τι να κάμω εγώ; Και ο αντιπρόσωπος
εκπληκτος του λέγει: - Λειτουργία μ αλλον παπα μέσα; - Πως; Δε
γίνεται Λειτουργία, αφου πριν απο λίγο ενας λαμπροφόρος διάκος
σας θύμιασε ολους, και τις αγιες εικόνες και τώρα μόλις μπηκε
μέσα στο Αγιο Βημα; Πως το εξηγεις αυτό; Αφου ο δικος σας
φορουσε απαστράπτουσα στολη και μ ολόχρυσο θυμιατο σας θυμίασε
ολους; Και μόλις τώρα δά, τώρα δε σου ειπα οτι μπηκε στο ιερο
Βημα; Μόνος του λειτουργει αυτος ο διάκος; Χωρις παπα; Μόλις τ
ακουσαν ολα αυτά, ο αντιπρόσωπος και οι αλλοι μοναχοί, κατάλαβαν
αμέσως οτι ο ευλαβης πατηρ Νικόστρατος κάτι εβλεπε. Τι ειχε δει;
Οπτασία; Οραμα; Και μάλιστα αφου ανέφερε τη λέξη διάκονος επρεπε
να ειχε σχέση με τον πρωτομάρτυρα και αρχιδιάκονο Στέφανο.
Κατόπιν ολοι μαζι αρχισαν να τον παρακαλανε να μπει στο Ναο να
λειτουργήσει μαζι με τον ολόλαμπρο διάκονο, που εκεινοι δεν
εβλεπαν. Υστερα απο πολλες πιέσεις και παρακλήσεις, δέχτηκε,
πηρε καιρο και μπηκε μέσα στο Αγιο Βημα. Μη βλέποντας ομως
κανέναν, τότε συνηλθε απ την εκσταση, οπότε με πολυ φόβο και
δάκρυα, τέλεσε τη Θεία Λειτουργία. Για πολλους εμεινε αλυσμόνητη
εκείνη η Θεία Προσφορά. Στο τέλος ομολόγησε: " Εχετε πολλη Χάρη
σ αυτο σας το εκκλησάκι. Ο πρωτομάρτυρας πολυ σας αγαπα, γιατι
δεν ειναι λίγο πράγμα να σας θυμιάζει ο Αγιος Στέφανος ".
Αλήθεια, πόσες φορες αγγελοι και αρχάγγελοι δεν θυμιάζουν τους
ναους και τους πιστους στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας και
διόλου απίθανον απο διακόνους και αγίους της θριαμβεύουσας
εκκλησίας! Αλλωστε το ειδαμε και με το παράδειγμα που σας
ανέφερα παλαιότερα απο τον π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο των
Πατρων.
***
Κασέττα 71Α
Ο παπα- Αζαρίας στην Ιερισσο
Απο τις σημειώσεις που εχω, βρηκα και το εξης αξιοπαράδεκτο
γεγονός: Ο μακαριστος γέρων Γαβριήλ, ο ηγούμενος της Μονης
Διονυσίου, εκτος απ τη θαυμαστη ιστορία για τον πρωτομάρτυρα και
αρχιδιάκονο Στέφανο, μου πε και μια αλλη, που συνέβει τους
καλοκαιρινους μηνες, πάλι τό 1958 στην Ιερισσό. Ειναι μια
κωμόπολις λίγο πριν το Αγιο Ορος, οι περισσότεροι πιστεύω οτι
την γνωρίζετε αυτη την κωμόπολη. Ο ηγούμενος , βέβαια, ητο πολυ
λιτος στη διήγηση του. Ετσι ειναι, τα μεγάλα πράγματα ειναι
λιτά! Μια κοπελίτσα, ονόματι Γιαννούλα, 17 ετων περίπου, ειχε
κάποιες οράσεις της Παναγίας και για λόγους ανεξερεύνητους για
την ανθρώπινη γνώση και ιατρική, μετα απ αυτο το γεγονος ειχε
βουβαθει τελείως. Δεν μπορουσε να μιλήσει καθόλου. Ουτε συλλαβη
δεν μπορουσε να αρθρώσει. Ο ιερευς στην κωμόπολη της Ιερισσου
εκείνη τη χρονια ηταν ο παπα- Αζαρίας. Αυτος της συνέστησε, την
Κυριακη που ηρχετο μετα το γεγονος αυτό, να κοινωνήσει. Εγινε η
Θεία Λειτουργία και εφθασε η στιγμη της Θείας Κοινωνίας.
Πλησίασε η Γιαννούλα και ανοιξε το στόμα της. Ο παπα- Αζαρίας
σήκωσε την Αγία Λαβίδα μ ενα μεγαλούτσικο τεμάχιο του Σώματος
του Κυρίου και τη στιγμη εκείνη φεύγει απο το Σωμα μια φοβερη
Λάμψη. Αστραψαν και λαμπροφόρεσαν ολα γύρω απο τον ιερέα και
ακουσε κατάπληκτος απ την κοπέλα να λέει τ ονομά της. Την
κοινώνησε, αλλα μετα εμεινε ακίνητος. Ο παρακείμενος
συλλειτουργος του ιερέως, συμπτωματικα λειτουργούσαν δύο, τ
ονομα του οποίου δεν εγραψα στις σημειώσεις μου, τόν βοήθησε να
μπει μέσα και συνέχισε εκεινος τη Θεία Λειτουργία. Απο τον
φόβο, την εκπληξη και το δέος μπορω να πω, για οσα συνέβησαν, το
χέρι του παπα- Αζαρία... ( αλλαγη πλευρας ) Μέ πολλη βία αλλα
και με πολλη προσοχή, ανοιξαν τα δάκτυλα του ιερέως και αφησε το
Αγιο Ποτήριον μετα το "Δι ευχων " και μετα το μοίρασμα του Αγίου
Αντιδώρου. Πιστεύω, πως κατα Θεία Οικονομία, κόλησε το χέρι του
ιερέως για να μη χυθει η Θεία Κοινωνία απο την τρομάρα και την
εκπληξη του ιερέως. Το αξιοθαύμαστο αυτο γεγονός της Θείας
Ελάμψεως και ακτινοβολίας το ειδε και ο συνεφημέριός του, γι
αυτο αμέσως και χωρίς χρονοτριβη, τον βοήθησε. Αλλα και το
εκκλησίασμα, ακούγοντας τη Γιαννούλα να λέει τ ονομά της, αρχιζε
να φωνάζει: "Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον..." Το συζητουσα τις
προάλλες μ ενα γέροντα μοναχό και μου ειπε οτι το ειδε γραμμένο
με κάποιες παραλλαγές, το ιδιο αυτο γεγονος που σας ανέφερα και
μάλιστα, οτι στις εμφανίσεις της Θεοτόκου προς τη Γιαννούλα, της
εδώθησαν τρεις εντολες, τις οποιες επρεπε να πει στους
συγχωριανους της, το 1958 μιλαμε. Πρωτον : Να νηστεύουν
Τετάρτες και Παρασκευες και Σαρακοστες. Δεύτερον: Να διορθώσουν
την ζωη τους αποφεύγοντες τις ανηθικότητες, τη γύμνια και τις
επακόλουθες σαρκικες πτωσεις, και Τρίτον: Νά μετανοήσουν, να
εξομολογηθουν, για να μήν τιμωρηθουν σκληρά, οπως το 1932. Οι
χωρικοι τρομοκρατήθηκαν, γιατι οντως το 1932 εγινε μεγάλος
σεισμος απο τον οποιο καταστράφηκαν ολόκληρο το χωριο και
καταπλακώθησαν τότε 200 περίπου ανθρωποι, τους οποίους ανέσυραν
απο τα ερείπια νεκρούς. Πράγματι, λοιπόν, αλλαξε η ζωη ολων των
χωρικων της Ιερισσου, αλλα μόνον γία λίγους μηνες. Υστερα...
γρήγορα τα ξέχασαν ολα! Αραγε, πόση μεγάλη θα πρέπει να ειναι η
τιμωρία ολων μας, οταν την ορθόδοξη Ελλάδα μας, δυστυχως στις
ημέρες μας την καταντήσαμε χειρότερη απ τα Σόδομα και απ τα
Γόμορα; Η αληθινη αυτη ιστορία, ελέχθη κυρίως για το τι συνέβη
στον παπα- Αζαρία οταν θέλησε να κοινωνήσει αυτη την ψυχούλα,
την κοπελίτσα τη Γιαννούλα και το θαυμα της λύσεως της
βουβαμάρας απο την κόρη.
***
Κασέττα 71Β
Ο π. Ευλόγιος επιτιμα
Σ ενα γεροντικο, αναφέρεται για κάποιον καταξιωμένο ερημίτη,
ιερέα βέβαια, ο οποιος οταν λειτουργουσε επαιρνε τοση χάρη
γνώσεως και διορατικότητος, ωστε καταλάβαινε την ψυχικη
κατάσταση του καθενος απο το πρόσωπό του. Ο ιερευς αυτός, ο
ηγιασμένος, ελέγετο π. Ευλόγιος. Μόλις, λοιπόν, πλησίαζε
κάποιος μοναχός, γιατι ειπαμε ητο ερημίτης, που δεν ητο καθαρός,
αμέσως αυστηρα τον επιτιμουσε εκει μπροστα στην Ωραία Πύλη, και
του ελεγε τα εξης: - Πως τολμας και πρεσέρχεσαι στα Αγια
Μυστήρια με καρδια τόσο βρώμικη, τόσο σκληρη και αμετανόητη;
Γρήγορα να φύγεις και να πας να κλάψεις τις αμαρτίες σου. Να
μετανοήσεις, να συγχωρέσεις και να συγχωρεθεις. Και υστερα να
κοινωνήσεις. Εαν δεν καθαρισθεις, η Θεια Κοινωνια θα σου γίνει
φωτια και θα σε κάψει. Αυτα ελεγε ο π. Ευλόγιος, ο αγιος αυτος
ιερεύς.
***
Κασέττα 72.
Ο μοναχος Ιερόθεος της Διονυσίου και το Φως
Ετσι στην ιερα μονη Διονυσίου ακουσα και το ακόλουθο γεγονος το
οποιο ειχε συμβει την περασμένη χρονια δηλ. το 1958, και μάλιστα
την εβδομάδα της Τυροφάγου, που ειναι πριν την Μ. Σαρακοστη.
Κάποιος μοναχος ονόματι Ιερόθεος, θέλησε να κάμει ενα τριήμερο
πριν απ την Μ. Σαρακοστη, μέσα στην εβδομάδα της Τυροφάγου, με
απόλυτη νηστεία και διπλασιασμο του κανόνος του. Ολη την νύχτα
αγρυπνία, προσευχη, μετάνοιες, κομποσχοίνι, μελέτη, και την
ημέρα δουλεια, και διακονήματα βαρεια. Το τρίτο βράδυ, γ'υρω
στις 3 - βυζαντινη ωρα, δικη μας δηλαδη μεταξυ 10 και 11 πρέπει
να ητο,- την ωρα που προσηύχετο, βλέπει ξαφνικα το κελάκι του να
γεμίζει απο φως. Φως απλετο, οχι λάμπες, οχι κερια, οχι φωτάκια
τέτοια, σαν κι αυτα που εχουμε, αλλα ενας ολόκληρος ηλιος θα
μπορούσαμε να πουμε, με λευκότατο, ωραιότατο, καθαρο φως, το
οποιον πλημμύρισε το κελάκι του και νόμιζε πως εβγαινε απο μία
εικόνα της Παναγίας, στην οποία ειχε πολλη ευλάβεια και οταν τα
εδιηγειτο ο πατηρ Ιερόθεος τον ρώτησαν': - Οταν το ειδες αυτο το
φως, ταράχθηκες, φοβήθηκες, δειλίασες ; - Οχι απάντησε, δεν
φοβήθηκα καθόλου. Τουναντίον μάλιστα ημουν πολυ γαληνευμένος.
Ειχα χαρα ανεξήγητη. Ειρήνη και στάση λογισμων. Καμμία σκέψη
δηλαδη εσωτερικη. Απόλυτη ησυχία. Ενοιωθα τόση ευτυχία και
χωρις να το καταλάβω αρχισα να ψιθυρίζω τους χαιρετισμους της
Παναγίας, την Μικρη και Μεγάλη Παράκληση την οποία και ηξερε απο
στήθους, απο μνήμης, οσα Μεγαλυνάρια θυμόμουν και πολλες φορες
το " Αξιον Εστι", το "Θεοτοκε Παρθένε" την " Ωραιότητα της
Παρθενίας σου" και αλλους υμνους που αναφέρονται στην Παναγία.
Και τα εψαλα με πολλη χαρα και πολλη ευχαρίστηση. Και απο την
πολλη ευφροσύνη νόμιζα οτι πετουσα. Οταν το πρωτοάκουσαν οι
αδελφοι εξεπλάγησαν και εδόξασαν την συγκατάβασιν, την
ευσπλαχνία του Αγίου Θεου, του Σωτηρος Χριστου και της Υπεραγίας
Θεοτόκου, της Παναχράντου Αυτου Μητρος, για το πόσο παρηγορουν
τα παιδια τους, τα υπάκουα οσο ταπεινα και ασημα και αν ειναι
αυτα. Η ακρα συγκατάβασις και θεία ευσπλαχνία διαλέγει με πολλη
επιείκια τους πτωχους τ?ω πνεύματι δηλαδη τους ταπεινους και
καθαρους τ?η καρδί?α για να αναπαυθει και δι αυτων να δοξαστει.
Πολλες φορες ρωτουσαν τον πατερα Ιερόθεο : - Πόσην ωρα κράτησε
αυτο το υπερθαυμαστο γεγονος ; Και αυτος απαντουσε : - Τρεις με
τέσσερεις ωρες. Θαυμα θαυμάτων. Ενας ταπεινότατος μοναχος
κυριολεχτηκα λούστηκε μέσα στο φαεινον ακτιστο Τριαδικον φως.
Και ασφαλως αν υπηρχαν μάτια να δουν, θα εβλεπαν και το πρόσωπο
του μοναχου να αντανακλα το θειο φως, απο το οποιο και ελούζετο.
Φωτοπλημμύρα αρρήτου ακτινοβολίας.
*** Το πρόσωπο του Γέροντος
Μου εδιηγειτο κάποτε, κάποιος ιερευς, κάτι που ειναι παράλληλο μ
αυτο, πως τη στιγμη που φώναξε ο λειτουργος Γέροντάς του σε
κάποια Θ. Λειτουργία : " Πρόσχωμεν τα Αγια τοις Αγίοις", γιατι
αυτο αναλύσαμε στην περασμένη μας ομιλία, το πρόσωπο του
Γέροντός του, αρχισε να αλλοιώνεται, να ακτινοβολει, να παίρνει
μορφη φωτεινου αγγέλου, αλλα μέ παιδικη μορφη. Τα εχασε λοιπον ο
λειτουργοςμε αυτο που παρακολουθουσε και παρέμεινε για ωρα
ακίνητος και εκστατικος. Τι να πρωτοθαυμάσει τώρα. Τα φρικτα
τελούμενα η την ιδέα του προσώπου του Γέροντός του. Του ητο ως
αστραπη και αλλοτε ως νεφέλη φωτεινη.
***
Το πρόσωπο του π. Γεωργίου Καρσλίδη
Για το ιδιο πραγμα ακουσα και εγω αυτόπτες μάρτυρες να λένε για
τον πατέρα Γεώργιο Καρσλίδη οταν λειτουργουσε : Μετα τον
καθαγιασμο των Τιμίων Δώρων κάποιο Πάσχα, και μετα τις
μνημονεύσεις, λέγοντας "και εσται τα ελέη του μεγάλου Θεου και
Σωτηρος ημων Ιησου Χριστου", εστράφη προς το εκκλησίασμα για να
το ευλογήσει, οπως κάνουμε πάντοτε. Το πρόσωπό του ελαμπε ως ο
ηλιος, και το δεξι του χέρι εξέπεμπε ακτινες θείου φωτος και
θείας ελάμψεως. Μια γυναίκα μάλιστα τόλμησε και του ειπε : -
Πάτερ, δεν ξέρεις τι λάμψη εχεις επάνω σου. Σαν τον ηλιο
εφεγγες. Και η απάντησις του Γεωργίου Καρσλίδη ηταν η εξης : -
Παιδι μου, ειμαι αξιος εγω να λάμψω ; Η παρουσία του Χριστου και
των Αγίων στην Θεία Λειτουργία ηταν το Θειο Φως. Αυτουνου η
λάμψη χτυπουσε και σε μένα σαν σε καθρέφτη και απ τον καθρέφτη
σε σας αντανακλουσε. Καθρέφτης θολος και σπασμένος, να ποιος
ειμαι εγω. Αυτα τα ακουσα γύρω στο 51 με 52, μόλις ειχα τότε
τελειώσει το Γυμνάσιο.
***
Το κρύο στον Ναο και η παρουσία της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας
Πριν πολλα χρόνια αδελφοι μου, μου εδιηγειτο ενας ιερευς, σ ενα
βαρυ χειμωνα, δεν ηθελε να λειτουργήσει κάποιο Σάββατο, η
θερμοκρασία ητο 10 υπο το μηδεν. Θα ητο αυτος μόνον και ο
ψάλτης. Δεν ηξερε τίποτα απο την διδασκαλία της εκκλησίας μας
για την παρουσία της θριαμβεύουσας εκκλησίας ουτε για την
ωφέλεια των μυριάδων κεκοιμημένων και ζώντων. Με πολλη ζόρι και
βία πηγε στην εκκλησία, ξυλιασμένος και παγωμένος, ουτε σόμπα
υπηρχε ουτε τίποτα, παρακαλωντας μέσα του να μην ερθει ο ψάλτης
και γρήγορα να επιστρέψει σπίτι του, να παραμείνει στην
ζεστασια. Κι ομως ο ψάλτης ηλθε. Εκαμε βιαστικα την πρόθεση,
και αρχισε την Θεία Λειτουργία. Σε λίγο λοιπον βλεπει να
καταφθάνουν στο Ναο Ιερεις, μοναχοι, καλογριες, ... και δεν
κρύωναν κιόλας ; Αρχιερεις, δεσποτάδες, οι περισσότεροι πηραν
θέση, δεξια και αριστερα στα ψαλτήρια, και αρχισαν να ψάλλουν,
τόσο ωραια, τόσο γλυκα, τόσο ουράνια, ωστε ξέχασε και το κρυο
και τη μοναξια του, τα ξέχασε ολα, ζεστάθηκε, θερμάνθηκε, κι
απορουσε που βρέθηκε τέτοια θερμοκρασία, - ειπε ο πολυς κόσμος
θα εκαμε ζεστο το Ναο. Ελα, αυτος που εγινε κάτι περισσότερο
απο φλόγα. Κάνει τη Μικρα Εισοδο, και βλέπει το Ναο γεματο
κόσμο. Οι περισσότεροι του φάνηκαν ζεστοι. Βέβαια δεν εδωσε
προσοχη, οπως και δεν επρεπε να δώσει και συνέχισε τη Θεία
Λειτουργία. Φτάνει λοιπον με το καλο στον καθαγιασμο των Τιμίων
Δώρων. Αλλαγη Πλευρας Κι εκείνη τη στιγμη, βλέπει ν ανοίγει
δεξια αποδω η πόρτα του Αγίου Βήματος και να μπαίνουν μέσα τρεις
Αρχιερεις, στο Αγιον Βημα. Γονάτισαν μαζυ του και αρχισαν να
προσεύχονται. Αυτος εκανε τον καθαγιασμο, και με φόβο και τρόμο
σηκώνεται, παίρνει το θυμιατο, και εκφωνει "της Παναγίας
Αχράντου Υπερευλογημένης Ενδόξου Δεσποίνης ημων Θεοτόκου κτλ"
και η ψυχη βέβαια του Εκπληκτου ιερέως για οσα συνέβαιναν γέμισε
απο θεία ευφροσύνη και μέσα του ειχε απόλυτη χαρα... γαλήνη...
πω πω... και.. πέρασε η ωρα και ηρθε η στιγμη της Υψώσεως και
του μελισμου, του Τιμίου Αρτου του Αμνου του Θεου. Και εκεινες
τις στιγμες βέβαια με το "Ε#ις Αγιος, ε#ις Κύριος, Ιησους
Χριστος εις Δόξαν Θεου Πατρος Αμήν", αυτο το εψαλαν ολοι μαζι,
μοναχοι, ιερεις, μοναχες, καλογριες, ολος ο κόσμος. Οχι μόνον
μια φορα αλλα πολλες φορες και στη συνέχεια βέβαια εψαλαν και το
κοινωνικο "Γεύσασθε και ιδετε οτι Χριστος ο Κύριος, Αληλούϊα".
Ο ιερευς τωρα, ηρθε η ωρα να κοινωνήσει. Διελογίζετο μέσα του,
εσκέπτετο, τι να κάμει τώρα. Να παραμερήσει για να κοινωνήσουν
πρωτα οι Αρχιερεις, η να κοινωνήσει αυτος πρωτος ; Τι να κάμει
τωρα δεν ηξερε. Τους κοίταζε ετσι αμήχανα και κεινοι του εκαμαν
νόημα να κοινωνήσει πρωτος και στη συνέχεια πάλι με νόημα να
κάμει την ενωση και την συστολη των Παναγίων Δώρων. Τέλος
λοιπον, ανοίγει την Ωραία Πύλη για να πιάσει το Αγιον Ποτήριον,
εν συνεχεί?α και να πει "Μετα φόβου Θεου, Πίστεως και αγάπης
προσέλθετε". Και δεν βλέπει κανέναν. Ουτε Αρχιερεις, ουτε
ιερεις, ουτε διακόνους, ουτε μοναχους, ουτε μοναχες, ουτε
κόσμο,...τελείωσε... Γυρίζει δεξια, αριστερα, οι πάντες ειχαν
εξαφανιστει, παρέμεινε ετσι ακίνητος με το Αγιον Ποτήριον. Ειχε
κοκκαλιάσει. Και ψέλισε ο καϋμένος "Μετα φόβου... μετα
φόβου..." και ηρθε ο ψάλτης και κοινώνησε. Ακόμα θαυμάζει και
ακόμα απορει. Ολόκληρη θριαμβεύουσα εκκλησία παρουσα. Οι
κεκοιμημένοι αδελφοι του, αρχιερεις, μοναχοι, ανδρες, γυναικες,
παιδια, ησαν εκεινοι που κατα καιρους μνημόνευε, γι αυτο του
φάνηκαν και μερικοι γνωστοι διότι μερικους απο αυτους τους ειχε
γνωρίσει, τους ειχε κηδέψει, και Αρχιερεις μέσα στο Αγιο Βημα
ησαν οι τρεις Μεγάλοι Ιεράρχες της Εκκλησίας μας, ο Μέγας
Βασίλειος, ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Αγιος Γρηγόριος ο
Θεολόγος. Οι σπουδες για χρόνια στα Πανεπιστήμια της Θεολογίας,
οι μελέτες και τα ξενύχτια πανω στα βιβλία, δε μπόρεσαν να του
δώσουν ποτε ουτε μια σταγόνα γλυκύτητας και Θεογνωσίας, οσο του
εδωσε μία και μόνον Θεία Λειτουργία. Μόνον μία.
***
Κασέττα 73.
Ο π. Ευστράτιος ο Μακρυγένης
Γύρω στο 1864, αδελφοι μου, ζουσε ενας ερημίτης στα
Καυσοκαλύβια, στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Ορους, ο οποιος ελέγετο
πατηρ Ευστράτιος ο Μακρυγένης. Πριν απο 30 χρόνια απο το 1864,
ειχε μονάσει στο σπηλαιωδες κάθισμα της Αγίας Τριάδος, το οποιον
ανηκε στην μονη του Αγίου Παύλου. Ητο τελείως αγένης, σπανος.
Και ασκήτευε μαζι με τον γέροντα του, δύο ολοι κι ολοι. Οταν
πέθανε ο γέροντάς του, πηγε στα Καυσοκαλύβια για να συνεχίσει
εκει τους μοναχικους και ασκητικους αγωνες του. Οπου πήγαινε
ομως δεν τον ηθελαν, γιατι ηταν αγένειος. Εκεινος ο καϋμένος
εκλιπαρουσε :" -Σας παρακαλω, πάρτε με κάπου". Κάποιος
γέροντας ομως τον σπλαχνίστηκε και του ειπε : -Θα κάνομε με την
συνοδεία μας, σήμερα το βράδυ, μια ολονύχτια αγρυπνία στην
Παναγία μας. Και κείνη αν θέλει να μείνεις κοντα μας θα το
δείξει, οικονομωντας την αδυναμια μας με κάποιο δικο της θαυμα.
Κάποιο σημειο. Πράγματι λοιπον εκαμαν την αγρυπνία και το πρωι ω
του θαύματος, φάνηκαν τριχουλες στο πρόσωπό του πατρος
Ευστρατίου προς μεγάλη χαρα και εκπληξη ολων. Ετσι εγινε
δεκτος. Αφου βέβαια την πρόσληψη του στην συνοδεία την
πραγματοποίησε η Θεοτόκος, με το ειδικο εκεινο θαυμα που εγινε σ
ενα βράδυ. Το θαυμα ομως δε σταμάτησε εδω. Μεγάλωσε και εγινε
θαυμασιώτερο. Διότι οσο περνουσε ο καιρος, η γενειάδα μεγάλωνε,
μεγάλωνε, μεγάλωνε, μεγάλωνε, και εφθασε μέχρι τα δάκτυλα των
ποδιων του. Πολλοι μοναχοι απ ολόκληρο το Αγιο Ορος πήγαιναν για
να δουν και να θαυμάσουν το γεγονος, που ητο καθαρο θαυμα της
Υπεραγίας Θεοτόκου. Απο τότε πέρασαν 30 τόσα χρόνια και φθάσαμε
αισίως το 1864. Το Αγιο Ορος, οπως και ολόκληρη η
Μακεδονία-Θράκη, η Βόρειος Ελλάδα, ητο κάτω απο την Τουρκικη
κατοχη. Προέκυψε μια διαφορα μεταξυ των 20 μονων και αμέσως
φθάνει ο Τουρκος διοικητης Θεσσαλονίκης, ο Χουρσιτ-πασας. Η
διαφορα ειχε τακτοποιηθει, αλλα ο πασας εμεινε στις Καρυες,
τρεις-τέσσερεις ημέρες. Ηταν λόγιος και πολυ μορφωμένος. Ετσι
επισκέφθηκε το Πρωτατο, σεις οι ανδρες θα ξέρετε καλύτερα, εχετε
πάει εκει στο Αγιο Ορος, για να δει οπως δήλωσε τις περίφημες
τοιχογραφίες του Πανσέληνου. Μεταξυ των αλλων θαύμασε και τις
ολόσωμες αγιογραφίες δύο αγίων, του οσίου Πέτρου του Αθωνίτου
και του Αγίου Ονουφρίου του Αιγυπτίου, των οποίων οι γενειάδες
εφθαναν μάχρι τα πόδια τους και σκέπαζαν ετσι ακόμη και την
γύμνια των ασκητικων σωμάτων τους. Ο πασας εξέφρασε την
δυσπιστία του και ειπε οτι ειναι φυσικο, αυτο αδύνατον, φυσικως
αδύνατον. Οι πατέρες θύχτικαν. Και του ειπαν οτι αυτο που ειναι
φυσικως αδύνατον, για τους μοναχους ειναι πάρα πολυ φυσικον.
Εκεινος επέμεινε στην δυσπιστία του. Τότε οι Αγιορείτες, χάριν
της αληθείας, του ειπαν οτι στις ημέρες μας , δηλ. το 1864,
υπάρχουν ομοιοι μοναχοι με τους οσίους, και μάλιστα ο ενας
μονάζει στα Καυσοκαλύβια. -Να μου τον φέρετε αυριο, ειπε ο
πασας, για να πιστέψω και σας και βέβαια στις τοιχογραφίες που
υπάρχουν εδω. Πηγαν λοιπον, αμέσως εκείνη τη ωρα, ξεκίνησαν και
πηγαν και εφεραν με τα ζωα τους τον παρέρα Ευστράτιο.
Παρουσιάστηκε μπροστα στον Χουρσιτ πασα και ζήτησε ο μοναχος
αυτος να του φέρουν ενα σκαμνι. Το εφεραν λοιπον, ανέβηκε πάνω
και εβγαλε μέσα απο το αντερι την γενειάδα του, και την αφησε να
πέσει κάτω, και εφθασε μέχρι τη γη. Ηταν δηλαδη πιο μεγάλη κι
απ το μπόι του. Μπροστα σ αυτο το θέαμα, ο Τουρκος στρατηγος
εμεινε κατάπληκτος και για λίγες στιγμες βουβος. Υστερα προς
τους ηγουμένους εκει της συνάξεως και τους ειπε Τουρκικα -"
Αφεντερ σιμ, αφεντιλιερ", δηλαδη συγγνώμην κύριοι, συγγνώμη. Κι
εβγαλε απο το συλάκι του τρεις χρυσες λύρες και τις εδωσε στον
πατέρα Ευστράτιο. Ολη αυτη η ιστορία ειναι καταπτιστη διήγηση
του μακαριστου πατρος Γαβριηλ, ηγουμένου της Μονης Διονυσίου του
Αγίου Ορους, την οποίαν μου την ειχε πει τα πρωτα χρόνια που
πήγαινα στο Αγιον Ορος και ειχα κρατήσει σχετικες σημειώσεις.
Τώρα γιατι το ανέφερα αυτο το θαυμα. Και μεις βάβαια να
θαυμάσωμε και να δοξάσωμε τον Θεον και την Υπεραγία Θεοτόκο που
ο,τι εναι αδύνατο για μας τους ανθρώπους, τους φτωχους και
λογικους και τετράγωνους, ο,τι ειναι αδύνατον, για τον Θεον
ειναι δυνατον. Τα αδύνατα παρ ανθρώποις δυνατα παρα τ?ω Θε?ω και
πάντα δυνατα και τ?ω πιστεύοντι. Αλλα τι ειναι αυτο το θαυμα
μπροστα στο θαυμα θαυμάτων της θείας Ευχαριστίας; και αυτη ακόμη
η δημιουργία του κόσμου, ορατου και αοράτου ειναι ενα τίποτα
μπροστα στην ενανθρώπιση του Θεου Λόγου και τη Σταυρικη του
Θυσια την οποία συνεχίζουμε εμεις αναίμακτα, πάνω στην Αγία
Τράπεζα. Και αυτο το θαυμα θαυμάτων, προσπαθουμε εδω και πολυν
καιρο, για τρίτο χρόνο, να αναλύουμε πενιχρα και φτωχα στα
πενιχρα μας κηρύγματα.
***
Κασέττα 74.
Ο π. Ανθιμος και ο αγγελος
Στις σημειώσεις που εχω απο τα αγιορείτικα γεγονότα, βρηκα και
την εξης ετσι παράδοξη ιστορία. Κάποιος μοναχος, ονόματι πατηρ
Ανθιμος, κοινοβίαζε σ ενα μοναστήρι, για 20 περίπου χρόνια.
Κατόπιν με την κοίμηση και την αδεια του ηγουμένου και γέροντος
του, πηγε στην ερημο. Για 10 περίπου χρόνια ητο τελείως μόνος
και ησαν βέβαια τα πιο σκληρα χρόνια εκει, ... Πολυ αργότερα
εκανε μια μικρη συνοδεία, απο δύο αδελφους. Πάνω στον 9ο χρόνο,
τον χειμωνα του 9ου ετους, αρρώστησε πολυ. Πρέπει ο πυρετος του
να ητανε μεγάλος, ψηλος. Εβασανίζετο και υπέφερε. Δεν ειχε πια,
δεν ειχε ζεστο τσαγάκι να πιει, δεν ειχε καμμία απολύτως
βοήθεια, αποκλεισμένος απ τα χιόνια για τρεις περίπου εβδομάδες.
Κάποιο πρωινο ακούστηκε κτύπημα στην πόρτα και μια φωνη να λέγει
: " Δι ευχων των Αγίων Πατέρων ...". Μόλις κατάφερε
ξεψυχισμένα να πει : " Αμην ". Μπηκε μέσα ενας νέος, μοναχος,
πολυ ασκητικος, με πρόσωπο ετσι που λαμποκοπουσε θα ελεγα απο
εκτακτη καθαρότητα. "Πάτερ Ανθιμε", του λέει, "σου εφερα λίγα
ψάρια, θα κάνουμε ψαρόσουπα για να συνέλθεις. Εισαι πολυ
αρρωστος". Και βέβαια δεν ειχε, δεν μπορουσε να του πει "και
που το ξέρεις". Εσκυψε ο επισκέπτης, του φίλησε το χέρι, αναψε
φωτια, ζεστάθηκε λίγο το κελάκι, και εβαλε για να βράσει τα
ψάρια. Και οσο ετοιμάζεται το φαγητο, περιποιήθηκε τον αρρωστο,
σιγύρισε και νοικοκύρεψε τους δύο χώρους που ειχε ο ερημίτης,
ειχε ο πατηρ Ανθιμος, εκτος βέβαια απο το μικρο εκκλησακι, γιατι
πάντοτε οι καλύβες αυτες, εχουνε δύο χώρους και εχουνε και ενα
μικρο εκκλησάκι. Εκαμε εντριβες στον αρρωστο, του εδωσε το
τσάι, και την ετοιμασμένη ζεστη σούπα. Αυτο εγίνετο για δύο
ολόκληρες εβδομάδες. Σιγα-σιγα ο π. Ανθιμος συνηλθε. Ο μοναχος
ειπε οτι τον ελεγαν πατέρα Παϊσιο και οτι ασκήτευε πιο βαθεια
στην ερημο. Ο δε πατηρ Ανθιμος οσο συνήρχετο, τόσο πιο πολυ
παρακολουθουσε τον μοναχο, οτι ειχε τάξη σε ολα. Στο καθάρισμα,
στο φαγητο, στους κανόνες του, στις αγρυπνίες του, και στις
νηστειες του ητο αυστηρότατος. Ενα πρωινο, ρώτησε ο επισκέπτης,
ο πατηρ Παϊσιος, τον πατέρα Ανθιμο αν θέλει να κοινωνήσει.
Εκεινος δέχτηκε. Την αλλη μέρα πριν ξημερώσει ηρθε ο
παπα-Γρηγόρης ο Πνευματικος, γνωστος σ ολους και τον κοινώνησε.
Τον συνόδευε βέβαια οπως επρεπε με λαδοφάναρο ο πατηρ Παϊσιος.
Αυτη του την θεία Μετάληψη, την θυμόταν για πολλα χρόνια ο πατηρ
Ανθιμος. Η θεία ευφροσύνη για πολλες μέρες και νύχτες τον
συντρόφευε συνεχως. Ειχε την αισθηση οτι ειχε ενδυθει θεοϋφαντα
τον ιδιο τον Κύριο, τον Σωτηρα του, τον Χριστο. Στο τέλος της
τρίτης του εβδομάδας ο πατηρ Ανθιμος ειχε πλέον συνέλθει. Ο
πατηρ Παϊσιος τον χαιρέτησε με εδαφιαια μετάνοια και εφυγε,
εξαφανίστηκε. Απο τότε δεν τον ξαναειδε. Σε μια πανύγηρη που
εγίνετο στην σκήτη συνάντησε τον παπα-Γρηγόρη, ο πατηρ Ανθιμος,
και τον ευχαρίστησε για τον κόπο που εκαμε ν ανέβη τόσο σκληρο
μονοπάτι για να τον κοινωνήσει. -Και πότε εγινε αυτο; ρώτησε ο
παπα-Γρηγόρης. Τον χειμωνα λέει που ημουν αρρωστος. - Ε δεν
ημουν εγω, απάντησε ο παπας, - Ε τότε ποιος ητανκαι ποιος ηταν
αυτος ο πατηρ-Παϊσιος ο μοναχος που με περιποιήθηκε; - Ελα,
λέει,για πες μου τι εγινε; Και ο πατηρ- Ανθιμος του τα ειπε ολα
και η απάντησις του παπα-Γρηγόρη απλη-απλη. Ελα ευλογημένε, ο
αγγελος σου τακανε. Σου τον εστειλε η Παναγια επειδη ησουν
αρρωστος. Δωσε Δόξα στο Θεο και τέλος. Ετσι απλα-απλούτσικα
εληξε ενα πολυ μεγάλο γεγονος. Μια μεγάλη καταπληκτικη ιστορία.
Ποιος κοινώνησε τον πατέρα Ανθιμο; Και τι κοινώνησε; Αυτο δεν θα
το μάθουμε ποτε. Αβυσος τα κρίματα του Αγίου Θεου. Και σας ρωτω
: Λίγα ειναι τα ανεξερεύνητα Μυστήρια που κρίβει η θεία Λατρεία
και δι αυτης η θεία κοινωνία ;
***
Κασέττα 75.
Ο π. Γεδεων στα Καυσοκαλύβια και το Φως το Αληθινον
Μετά απο τις σημειώσεις που ειχα του παρελθόντος, ανακάλυψα και
το εξης θαυμαστο γεγονός, μια θαυμαστη ιστορία, οπως μου την
διηγήθηκε ενας μοναχος απο το Αγιο Ορος, οταν το επισκεπτόμουν
τα πρωτα χρόνια, και δη την σκήτη της Αγίας Αννης. Κάποιος
ονόματι πατηρ Γεδεων στα Καυσοκαλύβια, στα 90 του περίπου
χρόνια, ητανε βαρειά αρρωστος στο κρεβάτι και συγχρόνως τυφλος.
Παρα τα γεράματά του ομως, τα λόγια του ηταν μελίρητα.
Γλυκίτατα. Γεμάτα απο χάρη. Η υπομονή του ηταν υποδειγματικη.
Η προσευχη του αδιάλειπτη. Η καρδια του φλογερη. Και οι
νηστειες του μέχρι εκείνην την ηλικία, καταπληκτικες. Με τον
υποτακτικο του, τον πατέρα Ησαϊα, είδοποιήθηκε κάποιος ιερευς
την ημέρα του Ευαγγελισμου να πάει να τον κοινωνήσουν. Ηταν
φνωστος ο Γ. Γεδεων και για κάτι αλλο πολύ χαρακτηριστικο σ
αυτον. Για την απλησια του. Κάι την ακτενισια του. Οποιος ομως
τον πλησίαζε καταπλήσσονταν απο την ευωδία πού εβγαζε το
ασκητικο εκεινο απλητο σωμα. Ασκητικο και το καλυβάκι του, δίχως
μέσα ναχει τίποτα το αναπαυτικο. Μπαίνοντας ομως μέσα αμέσως στο
πρόσωπο του επισκέπτου τον κτυπουσε μια ουράνια θαυμαστη αυρα,
ενα λεπτότατο παράξενο αρωμα. Με ιδιαίτερη λοιπον χαρα ο ιερευς,
ο πατηρ Ελπίδιος, δέχτηκε αυτην την πρόσκληση να πάει να
κοινωνήσει τον τυφλο γέροντα. Φόρεσε το πετραχειλάκι του, πηρε
το Αγιο Ποτήριο και κίνησε μαζι με τον π. Ησαϊα, πόυ πήγαινε
εκεινος μπροστα με το λαδοφάναρο, λέγοντας ψυθιριστα συγχρόνως
και οι δύο την ευχούλα ' Κύριε Ιησου Χριστε ελέησόν με.' Στο
δρόμο τους επιασε βροχη. Φοβερη νεροποντη. Εβρεχε ακατάπαυστα,
συνέχεια. Ειχαν γίνει και οι δυο μούσκεμα. ' Η δυνατη βροχη, με
τα Αχραντα Μυστήρια στα χέρια, με την ευχούλα στα χείλη, με την
δυσκολία που ειχαν στα σκληρα μονοπάτια και με τα οσα συνέβησαν,
εμειναν αλησμόνητα μέχρι το τέλος της ζωης του π. Ελπιδίου.
Εφθασαν επιτέλους και ο ιερεύς μπηκε αμέσως στο πτωχο εκκλησάκι,
διότι κάθε καλύβα και κάθε ασκητήριο ειχε και το δικο του
απέριττο μικρο ναο. Οσο μικρος κι αν ηταν, πάντως υπηρχε ναος.
Κι εκει μπροστα στην Ωραία Πύλη περίμενε τον τυφλο, τον π.
Γεδεων, 'Του δείπνου Σου ... παράλαβε ...' και ο Γ. Γεδεων βγηκε
απο το κελάκι του, με ξέμπλεκα τα μαλλια και με χιλιομπαλωμένο
αντερι, ξυπόλητος. προχωρουσε αργα αργα, βασταζόμενος άπο τον
υποτακτικο του τον π. Ησαϊα. Και μέσα στο ημίφως των κανδυλιων
στο θυμιατο που εκαιγε και του κεριου της Ωραίας Πύλης κοινώνησε
των Αχράντων Μυστηρίων. " Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεου,
Γεδεων μοναχος, Σωμα και Α#ιμα Ιησου Χριστου, εις αφεσιν
αμαρτιων και εις ζωην αιώνιον, " Και ω του θαύματος " τα τυφλα
ματάκια, τα γεμάτα απο δάκρυα της κατανύξεως ανοιξαν και ο
γέρο-Γεδεων, φωναξε κατάπληκτος απο θαυμασμο και αγία συγκίνηση
: " Ειδον το φως το αληθινον, Ω Χριστε μου, ειδα το φως σου το
αϊδιον, ειδον το φως το αληθινον. " Και αργα αργα γύρισε για το
κρεβατάκι του το ξύλινο και το πτωχον, λέγοντας συνεχως.
Πήγαινε, βάδιζε πολυ αργα, σημειωτον : " Ειδον το φως το
αληθινον, ειδον το φως το αληθινον. " Ξάπλωσε, σταύρωσε τα
χεράκια του, αφου εκανε πρωτα το σημειον του Σταυρου και
λέγοντας πάλιν και πάλιν " ειδον το φως το αληθινον, "
παρέδωσε την Αγία του ψυχην, στο φως το Αληθινον. Στον Κύριόν
του Ιησουν Χριστον και Σωτηρα, τον μόνον αληθινον Θεον. Φως εκ
φωτος, Θεος Αληθινος, εκ Θεου αληθινου, ο Κύριος, ο Χριστος.
Μπορει να μη θαυμάζει κανένας τα μεγαλεια του Θεου, τα οποια
αποκαλύπτει μέσα απο το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας'; " Ο τοις
αγαπωσιν Αυτον, δηλαδη σ εκείνους που τον αγαπουν και τον
υπηρετουν. Ασφαλως και θαυμάζει και δοξάζει.
***
Κασέττα 76.
Ο Αγιος Ιάκωβος ο Αγιορείτης λειτουργει
Απο μια μαρτυρία που θα πουμε τώρα απο τον οσιομάρτυρα Ιάκωβο
τον Αγιορείτη, ο οποιος γιορτάζει την 1η Νοεμβρίου, διηγήθηκε
στον μαθητη και υποτακτικο του Μαρκιανο, τα εξης θαυμαστα της
Θείας και ιερας Λειτουργίας την οποία και αναλύουμε εδω και 3
χρόνια. Κάποτε οταν ο ιερευς με τον καιρον, μετα τον καιρον που
πηρε, - ειναι μία μικρη ακολουθία την οποία κάνομε εδω, πριν
αρχίσουμε την Θ. Λειτουργία - και για τον οποιο καιρο θα
ομιλήσουμε, - μπηκε μέσα στο Αγιο Βημα για να ενδυθει τα αμφια
του και ετσι να τελέσει την Θεία Λειτουργία, ο οσιομάρτυς
Ιάκωβος, ηρθε σε εκσταση και θεωρία και με τα μάτια της ψυχης
του ειδε οτι οταν ο ιερευς αρχισε να ενδύεται την ιερατικη του
στολη, στάθηκε μπροστα του ενα λαμπρο λευκότατο φως, σαν την
καθαρη αυγη πριν ανατείλλει ο ηλιος. - Χρησιμοποιω τις φράσεις
τις δικες του. - Ηταν λέγει το φως των αγγέλων. Οπως και εαν
εκινειτο ο λειτουργος ιερευς, αυτο το φως τον ακολουθουσε και
οταν ο παπούλης αρχιζε να προσκομίζει τα Δωρα, να τα ετοιμάζει
δηλαδη, ο ναος πλημμύρισε απο αγγέλους που χωρίστηκαν σε
τέσσερεις μεγάλες ομάδες, σε τέσσερα τάγματα που το καθένα απ
αυτα πηγε στις τέσσερεις γωνίεςτου Ναου, ενω ενα ξεχωριστο
πληθος αγγέλων υπηρετουσε το Αγιον Βημα. Τελειώνοντας ο ιερευς
την προσκομιδη σκέπασε τα Τίμια Δωρα με τα Ιερα καλύμματα.
Αμέσως τα κάλυψε ενα πλούσιο λευκότατο νοητο φως και αυτο διότι
οπως διδάσκει η εκκλησία μας, τα καλύμματα εκτος απο τα σπάργανα
του Θείου Βρέφους φανερώνουν και το νοητο φως της Θείας
Μεταμορφώσεως. Το ειπαμε αυτο και σε μια κατάλληλη ευκαιρία. Και
οπως εκεινο στη Θεία Μεταμόρφωση κάλυψε τον Κύριο, τους δυο
προφήτας, τον Ηλία και τον Μωυση, ολην την κορυφη του Ορους
Θαβωρ, και τους τρεις μαθητας, ετσι και εδω καλύπτει τα Τίμια
Δωρα. Τα Αγια οπως τα αποκαλουμε συνήθως. Και παρέμεινε εκει
μέχρι της Μεγάλης Εισόδου. Οταν ηρθε η ωρα αυτης της Εισόδου
και ο ιερευς πηρε τα Αγια στα χέρια του για να την
πραγματοποιήσει, εξερχόμενος της Βορείας Πύλης, το εράσμιο αυτο
νοητο φως, εκάλυπτε ολον τον ιερέα μαζυ με τα Τίμια Δωρα και
μάλιστα επροπορεύετο και με την κυκλικη κίνηση του ιερέος μέσα
στο Ναο, σκέπασε νοερα και ακατάλυπτα και ολο το εκκλησίασμα.
Αυτο κάτω απο ορισμένες συνθηκες γίνεται. Οσοι εχουν μάτια
ψυχης το βλέπουν. Μόλις ο ιερευς γύρισε προς το Αγιο Βημα και
εβαλε τα Τίμια Δωρα πάνω στην Αγία Τράπεζα, το υπέρλαμπρο αυτο
νοητο φως, την περικύκλωσε, λέει, σαν τον κύκλο της Σελήνης. Στη
μέση δε εκείνου του φωτος ευρίσκετο ο ιερευς με τα Τίμια Δωρα,
και εξω απο αυτον τον παραδοξότατον φωτεινον κύκλον εστέκοντο
πληθος αγγέλων με πολλη ευλάβεια, και χωρις να τολμουν να
πλησιάσουν πιο κοντα. Ειναι τα μυστήρια " εις α επιθυμουσιν και
οι αγγελοι παρακυψαι", κατα την Αγίαν Γραφην αλλα δεν τολμουν.
Του δε αξίου ιερέος, λέγει ο οσιομάρτυς Ιάκωβος, η οψις του
καθίσταται ολη φως, οπως και η στολη των αμφίων του και απο το
στόμα του εξέρχονται, και εξέρχονται συνεχως αστραπες θείου
φωτος, οταν λέγει το Ευαγγέλιον και έκφωνει τις λειτουργικες
ευχες. Ομοιες δε λαμπάδες θείου φωτος εξέρχονται απο τα δάκτυλα
του, οταν ευλογει τον λαον. Και το φοβερότερο απ ολα, συνεχίζει
ο Αγιος, ειναι οτι ειδα μετα τον καθαγιασμον των Τιμίων Δώρων,
τον Κύριον καθισμένον ως νήπιον, πάνω στο Αγιον Δισκάριον μέσα
σε φως υπερ τον ηλιον λαμπρότερον. Φως πολυόματον, λέει, δηλαδη
το φως ητο γεματο μάτια, φως παμφαεινον, αδυτον και ανέσπερον,
φως εράσμιον, γλυκύτατον και αϊδιον. Φως ειρηνόδωρον, ακτιστον,
αειλαμπες. Καθως δε ο λειτουργος ιερευς εμέλισεν αυτον εις τα
τέσσερα μέρη - Ιησους Χριστος Νικα - ειπαμε και παλαιότερα- ειδα
να χύνεται το Τίμιον Αυτου Α#ιμα στο Αγιον Ποτήριον απο το οποιο
κοινώνησε αυτος και ο λαος. και με το " υψώθητι επι τους
ουρανους ο Θεος ", - το αναλύσαμε την προπερασμένη Πέμπτη -
ειδα το Αγιον Βρέφος ακέραιον και μαζυ μέ τις στρατιες των
αγγέλων να ανεβαίνει στους ουρανους μετα δόξης πολλης. Εδω
τελειώνει η θεωρία του οσιομάρτυρος Ιακώβου. Αυτη η θεωρία οντως
ειναι μία ζωντανη πραγματικότητα στα τελούμενα της Θείας
Λειτουργίας. Μια ζωντανη πράξις της οικονομίας του Θεου.
***
Κασέττα 77.
Το λευκογάλαζο φως των Χριστουγέννων.
Τα Χριστούγεννα, αυτα τα φετεινα Χριστούγεννα, αυτα που περάσαμε
και γιορτάσαμε εδω ολοι μαζι, κάποια ψυχη, δεν ειναι εδω ανάμεσά
σας, γι αυτο το λέω, εκει στο Θρόνο καθόταν, δίπλα, ορθιος,
εκει, κι οταν εψάλλετο το, ... , θριαμβευτικα και μεγαλόπρεπα,
το "Δόξα εν Υψίστοις Θε?ω και επι γης ειρήνη εν ανθρώποις
ευδοκία ... ", ειδε λοιπον με τα μάτια της ψυχης του, μέσα απο
το σωμα βέβαια, ενα λευκογάλαζο νοητο φως να περιβάλλει την Ιερα
Πρόθεση, ... , οχι εγω ...., μια ψυχη απο σας, δεν ειναι τώρα
εδω, γι αυτο και το ειπα. Αρα λοιπον, οσα λέμε για τα τελούμενα
της Θείας Λειτουργίας, ειναι μια ζωντανη πραγματικότητα. Αυτο
του χάρισε πολλη ειρήνη μέσα στην ψυχη, και ενα κομμάτι του
ουρανου και της βασιλείας του Αγίου Θεου, την εζησε εκείνη την
αλησμόνητη Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων.
***
Κασέττα 78.
Να κοινωνήσει απο τον ιερέα της ενορίας του
Ενας χριστιανος, εδω και πολυν καιρο, χρόνια εχει, δεν μπορουσε
να πάει να κοινωνήσει, απο τον ιερέα του Ναου της ενορίας του,
διότι ο ιερευς, κατα μαρτυρία δικη του ητο ανάξιος της
ιερωσύνης. Και πήγαινε και εκκλησιαζόταν σ αλλους ναους, μέχρι
που εξομολογήθηκε. Η εντολη ητο μία. Θα πάει να κοινωνήσει απ
τα χέρια του. Η αναξιότητα του ιερέος δεν μολύνει τα Δωρα, δεν
αφαιρει την χάρη, ολα τελεσιουργουνται. Και ολα τα μυστήρια
ειναι εγκυρα και πραγματικα. Κάνοντας υπακοη υστερα απο πολλα
βάσανα και πολλη πίεση της ψυχης, απ τα χέρια του κοινωνωντας
εμάσηξε σάρκες με πηχτο α#ιμα. Αυτο βέβαια στην αρχη του εφερε
φρίκη πολλη και κατόπιν ειρήνη και γαλήνη. Ετσι πιστοποίησε και
μέσα του εμπρακτα οτι η ιερωσύνη ειναι ανεξάρτητη απ την
αναξιότητα του ανθρώπου ιερέος.
***
Κασέττα 79.
Ο π. Γαβριηλ και τα λουλούδια του Παραδείσου
Στα φρικτα Καρούλια, χριστιανοι μου, ζουσε ενας φοβερος
ερημίτης, ο μοναχος πατηρ Γαβριηλ, ασκητης σκληρος και
αδησώπητος στον εαυτον του. Ηταν φοβερος παλαιστης εναντίον των
δαιμόνων, και κυρίως των λογισμων της πονηρίας. Χαρακτηρίζονταν
από τους Αγιορείτας, ως στεφανηφόρος αθλητης της εγκτατείας και
της σκληρας ασκήσεως. Αν βέβαια τον συναντουσε κάποιος στο
Κυριακο της Αγίας Αννης οπου πήγαινε συχνα για Θεία Κοινωνία,
εις το δρόμο, ητο πάντοτε σιωπηλος, αν τον πλησίαζες ολιγόρους,
αλλα πάντοτε προσευχόμενος, με την ευχούλα, με το " Κύριε Ιησου
Χριστε ελέησόν με ". Για κείνους που δεν τον ηξεραν εδινε την
εντύπωση οτι ητο αποκρουστικος, απότομος και απόκοσμος. Ητο
απόκοσμος, οχι ομως με την κοσμικη εννοια, αλλα με την
πνευματικη. Ητο χωρισμένος απο τα πράγματα του κόσμου τούτου.
Πατουσε τη γη και ασκήτευε, άλλα ο νους και η καρδια του ηταν
αδιάλειπτα στον ουρανο. Ηταν πολίτης της βασιλείας του Θεου απο
τώρα. Ο Γέρων Γαβριηλ ηταν επίγειος αγγελος και ουράνιος
ανθρωπος. Κοινωνουσε οπως ειπα προηγουμένως πολυ συχνα των
Αχράντων Μυστηρίων μετα πολλων δακρύων και κατανύξεως. Τον
τελευταιο χρόνο της ζωης του, τον επισκεύθηκαν κάποιοι ιερεις
και τον βρηκαν να βογγάει απο φρικτους πόνους αλλα να μην
προτιμάει καμμία ανάπαυση και προπαντος δε να φύγει απο τις
σανίδες οπου ανεπαύετο. Και ενω η εξάντλησή του τόσο μεγάλη και
καταφανης, εντούτοις ομως, αρνήθηκε να πάρει τροφη λαδερη.
Μάλιστα και αυτο το νερόβραστο φαγητο που του εφερναν συχνα οι
Δανιηλαιοι, εβρισκε πάντοτε τρόπους για να αφαιρει απο μέσα τη
γεύση, για να μην αισθάνεται ευχαρίστηση το λαρίγγι του ποτε.
Ενω αντιθέτως εμεις ... τα φαγητα τα κάνομε νοστιμότατα. Η θα
ερριχνε μέσα στάχτη, η μιά χούφτα αλάτι η μια χούφτα πιπέρι,
οπότε βέβαια η γεύσις χαλουσε και ολη η νοστιμια εξαφανίζετο.
Στο Αγιον Ορος ο Γέρων Γαβριηλ πηγε μεγάλος στην ηλικία.
Συνταξιουχος και μάλιστα συνταξιουχος στη χωροφυλακη. Εζησε με
το Γέροντα του 20 ολόκληρα χρόνια, χωρις να τρωνε λάδι ποτε,
ουτε και το Πάσχα. Το Πάσχα αντι γι αυγα εβραζαν πατάτες τις
οποιες τις εβαφαν κόκκινες, τσούγκριζαν τις πατάτες και τις
ετρωγαν. Τα σάβανά του ηταν πάνω στο ράφι, σ ενα μέρος φανερο
που εγραφε "τα σάβανα μου". Εικοσιδυο μέρες πριν απο τον
θάνατο του, τον εγηροκόμησαν με αληθινη αυταπάρνηση και αδελφικη
θυσία οι Δανιηλαιοι. Παρα την επιθανάτια κατάσταση του, παρα
τους πόνους και την σωματικη του εξάντληση και παρα τις
παρακλήσεις των πατέρων της συνοδείας να φάγει λίγο λαδάκι, ο
Γέρων Γαβριηλ δεν χάλασε τον κανονα που ειχε βάλλει στον εαυτον
του. Δεν εφαγε λαδερο μέχρι που ξεψύχησε ειρηνικα. Λίγο δε πριν
ξεψυχήσει, ζήτησε να μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων,
κοινώνησε, εφαίνετο μακάριος, ελαμπε ολόκληρος, φωτεινότατος,
πραος, γλυκύτατος. Για 5-10 λεπτα τον αφησαν μόνον - νόμιζε οτι
τον αφησαν μόνο του - και τον παρατηρουσαν χωρις να τους βλέπει.
Εκεινος σήκωσε τα μάτια του στον ουρανον και φώναξε :
"Λουλούδια, πολλα λουλούδια, τι ωραια που ειναι στον Παράδεισο.
Τι ωραια που ειναι. Ο Παράδεισος ... ολο φως ... ολο ομορφια
... ολο χαρα ... ολη δόξα. Αχ αραγε, ειναι αξια η ψυχη να απολαυσει αυτα τα ωραια αγαθα ; "
Μπηκαν μέσα οι πατέρες κι αυτος εκαμε τον Σταυρο του, σταύρωσε
τα χεράκια του στο στηθος και παρέδωσε την αγία του ψυχη στα
χέρια του Χριστου που τόσο λάτρεψε σ ολόκληρη τη ζωη του.
Εκοιμήθη σχεδον εκατο χρονων. Ας εχουμε την ευχη του.
Δευτέρα 27 Απριλίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
