Η Παρακλητική σαν βιβλίο της εκκλησίας. Η ωφέλεια εξ' αυτής και η αχαριστία

166-β
Κυριακή Των 10 λεπρών 2001



Δεν ασχοληθήκαμε ποτέ αδελφοί μου με την Παρακλητική.
Η Παρακλητική είναι ένα βιβλίο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, και μάλιστα της Λατρείας μας, δηλαδή βιβλίο καθαρά λειτουργικό.
Η Παρακλητική περιέχει ύμνους και ωδές πνευματικές, υψηλές, θεολογικές και δογματικές. Είναι δε χωρισμένη σε οκτώ περιόδους, όσοι είναι και οι ήχοι της Βυζαντινής Μουσικής, Πρώτος, Δεύτερος, Τρίτος, Τέταρτος, Πλάγιος του Πρώτου, του Δευτέρου, Βαρύς και Πλάγιος του Τετάρτου.

Την Παρακλητική την συνέγραψε με τρόπο ποιητικό ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, παρουσιάζοντας μέσα από τους κανόνας, της ωδές, τους ειρμούς, τα δοξαστικά, τα Θεοτοκία, τα κεκραγάρια και τους αίνους, ολόκληρη την δογματική διδασκαλία της Ορθοδόξου πίστεώς μας. Έτσι ανεδείχθη ένας από τους πιο μεγάλους Πατέρας της Εκκλησίας μας, εορτάζει δε την 4η Δεκεμβρίου, μαζί με την Αγία Βαρβάρα.
Η Παρακλητική μας εξυμνεί ολόκληρο το απολυτρωτικό έργο του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και ειδικότερα το κοσμοσωτήριο πάθος και την Ανάστασή Του εκ νεκρών, δια των οποίων, μαζί με την Ανάληψή Του εις τους ουρανούς, απεκατέστησε την κοινωνία και την ένωση μεταξύ Θεού και ανθρώπων.
Η Παρακλητική με τον κάθε ήχο της χωριστά έχει εβδομαδιαίο κύκλο.
Με τη Δευτέρα να είναι αφιερωμένη στους Αγγέλους, Αρχαγγέλους και σε όλες τις ουράνιες ταξιαρχίες και δυνάμεις.
Την Τρίτη στον Τίμιο Πρόδρομο.
Τετάρτη και Παρασκευή στον Τίμιο Σταυρό και μάλιστα στη Σταυρική Θυσία πάνω στο Γολγοθά.
Την Πέμπτη στους Δώδεκα Αποστόλους και στον Άγιο Νικόλαο,
το Σάββατο στους κεκοιμημένους αδελφούς μας και
την Κυριακή στην Ανάσταση του Κυρίου.
Αξιοσημείωτο είναι ότι στις διάφορες ωδές, εξυμνεί ο Άγιος μεγαλόπρεπα τους καλλινίκους μάρτυρες και τα θαυμαστά μαρτύριά τους, όπως μας τα διηγούνται και οι Συναξαριστές, τους Μεγάλους Ιεράρχας, με τους υπέροχους αγώνες τους για τα δόγματα της Εκκλησίας μας που μας φανερώνουν ότι άλλο πράγμα είναι η ορθή και σωστή πίστις, δηλαδή η Ορθοδοξία, ή η Ορθόδοξη διδασκαλία και πίστις, ή ο Ορθόδοξος Χριστιανός, και άλλο αίρεσις, πνευματική διαστροφή της διδασκαλίας και πλάνη, αιρετικός και πλανεμένος.
Εξυμνεί επίσης, τους οσίους ερημίτας και ασκητάς για τα σκληρά παλαίσματά τους, όπως και τους δικαίους Ορθοδόξους Χριστιανούς, που αγωνίζονται μέσα στον κόσμο, τηρούντες τις Ευαγγελικές εντολές, με πολλές θυσίες, με πολλή υπομονή και αυταπάρνηση.
Εκείνο όμως που ιδιαίτερα τονίζεται και μάλιστα πολύ, είναι το πνεύμα της μετανοίας και συντριβής, διά μέσου των οποίων εκζητείται διακαώς και θερμώς το έλεος και η φιλανθρωπία του Αγίου Θεού.
Ας προστρέξουμε όμως σ’ αυτόν τον πλούτο της Παρακλητικής ο οποίος είναι ανεξάντλητος. Κάθε τροπάριο και κάθε στίχος κρύβει ένα μεγαλείο, ένα απροσπέλαστο δόγμα της Εκκλησίας μας. Ένα μυστήριο. Εμείς θα πάμε σε δυο τρία και θα τα αναλύσουμε έτσι πρόχειρα και στη δική μας γλώσσα.

Μας λέγει λοιπόν απευθύνοντας την παράκληση της ψυχής μας προς τον Θεόν: «Ρύσε με Κύριε και Σωτήρα μου, από την πώρωση της καρδιάς μου, που την δημιούργησαν οι δαίμονες με την δική μου συγκατάθεση. Γι’ αυτό δώσε μου, ή μάλλον πλημμύρισέ με από ποταμούς δακρύων μετανοίας, για να θρηνήσω τις πολλαπλές μου αμαρτίες με τις οποίες εμόλυνα τον χιτώνα της ψυχής μου. Συ μόνον μπορείς να με καθαρίσεις. Ναι Κύριε, γι’ αυτό καθάρισέ με από την βρωμιά των αισχρών και πονηρών μου λογισμών και σκέψεών μου, και λύτρωσέ με από το πλήθος των αδυναμιών μου, από την κακία των ανθρώπων και από το μίσος του διαβόλου. Διότι μόνον έτσι θα λυτρωθώ από τον σκοτασμό του νοός μου, από την λήθη και την ακηδία. Ναι Κύριέ, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ, και την αθλίαν μου ψυχήν απάλλαξέ την από την τυραννία των παθών για να βρώ στην θερμή σου αγκαλιά θαλπωρή και άνεση και δύναμη και χάρη, για να τηρώ το θέλημά Σου».

Θα αλλάξουμε όμως τον τρόπο εκφράσεως της Παρακλητικής και θα τον μεταφέρουμε στον πρώτο πληθυντικό.
Επιθυμούμε αδελφοί μου συναμαρτωλοί, -διότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί,- να μιλήσουμε προς τον Πανάγιο Θεό και διαπιστώνουμε ότι τα χείλη μας είναι μολυσμένα από το ψέμα και την κατάκριση, από την βλαστήμια και τον γογγυσμό. Θέλουμε να σηκώσουμε τα χέρια μας για προσευχή προς τον φιλάνθρωπον Θεό, και τα βλέπουμε να είναι βρώμικα από την πονηριά και την κακία και την αρπαγή που διαθέτουν. Θέλουμε να στρέψουμε τα μάτια μας προς την εικόνα του Χριστού και δη του Εσταυρωμένου, και ώ, δυστυχία μας, τα μάτια μας είναι τυφλά από τον βλακώδη εγωισμό και την πολλή μας φιλαυτία.
Ναι αδελφοί μου, είμαστε εγωιστές, υπερήφανοι, κενόδοξοι και ψεύτες, ων πρώτος ειμί εγώ. Και δεν είναι λίγες οι φορές που μας πιάνει μια φοβερή απληστία και πλεονεξία για να τα έχουμε όλα και έτσι να ξεπέφτουμε στην φιλαργυρία, στην τσιγκουνιά και δι’ αυτών στην σκληροκαρδία. Ας μην έχουμε χριστιανοί μου ψευδαισθήσεις και ψευτοαπάτες. Αν ψάξουμε καλά μέσα, μέσα μας, μέσα στο βάθος της καρδιάς μας, θα βρούμε πολύ φθόνο, ζήλεια, μνησικακία, ακόμη και έχθρα και αποστροφή προς τον πλησίον και κάθε βρωμιά αισχρή.

Κι αν θέλουμε να στραφούμε προς την Παναγία μας, την Υπεραγία Θεοτόκο, για να προσευχηθούμε προς Αυτήν, πρέπει πρώτα απ’ όλα να σκεφθούμε και να συλλογισθούμε την ουράνια ωραιότητα και την αγνότητα της ψυχής της, το πόσο δηλαδή είναι πανάσπιλη, παναμόλυντη, πανάμωμη, πανάχραντη, πάλλευκη, σαν το ρόδο το αμάραντο και το κυριότερον ότι είναι Μητέρα πάναγνη του Θεανθρώπου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, Θεοτόκος και Θεομήτωρ. Κι ύστερα να απευθυνθούμε προς αυτήν. Είναι όντως η Παναγία μας θερμή προστάτις και βοηθός, κραταίωμα, δύναμις και ασφαλής οδηγός σ’ ολόκληρη την πορεία της ζωής μας, προστασία πάντων των Χριστιανών και πρεσβεύουσα πάντοτε υπέρ ημών προς τον Υιόν της και Θεόν ημών. Κι όταν όλη αυτή η πραγματικότητα για την Παναγία μας εισέλθη μέσα στην καρδιά μας, τότε και μόνον θα πιάσει τόπο η προσευχή μας και η γεμάτη πόνο παράκλησή μας.
Υπάρχει επίσης και ο Τίμιος Πρόδρομος που κάλλιστα μπορεί να γίνει ο πανάριστος κυβερνήτης των ποικίλων προβλημάτων της ζωής μας.
Υπάρχουν και οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ που μπορούν να γίνουν αν το ζητήσουμε με ταπείνωση και πίστη λιμάνι ασφαλείας και τείχος αδιαπέραστον για να μας προστατέψουν όχι μόνον από τις αόρατες επιθέσεις των δαιμόνων αλλά και από την κακία των πονηρών ανθρώπων.
Υπάρχουν οι Απόστολοι, οι δώδεκα και οι εβδομήκοντα, και ο καθένας απ’ αυτούς χωριστά, όπως υπάρχουν και οι προφήτες με πρώτον τον προφήτη Ηλία τον ζηλωτή, όπως υπάρχουν και οι μυριάδες των αγίων της Εκκλησίας μας,
όπως ακόμα υπάρχει και ο προσωπικός μας άγιος που τον θεωρούμε και τον πιστεύουμε σαν προστάτη μας, τον θαυματουργό, και στου οποίου τις πρεσβείες έχουμε αποθέσει τις ελπίδες μας, είτε για μας προσωπικά, και τα προβλήματά μας τα διάφορα, και ακόμα και για την σωτηρία της ψυχής μας και την απαλλαγή μας εκ των παθών, είτε για την οικογένειά μας.
Όλα αυτά και άλλα πολλά αμέτρητα, αμέτρητα, τα βλέπουμε μέσα στην Παρακλητική την οκτώηχον του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού.

Κάπου αλλού μας λέγει ότι βλέπω μέσα στην καρδιά μου, όχι μόνον υπερηφάνεια, εγωισμό και φιλαυτία, αλλά, και πολλή αχαριστία.
Αχαριστία αδελφοί μου είναι μια από τις πιο φοβερές αρρώστιες. Είναι η λέπρα της ψυχής, ο καρκίνος της καρδιάς. Και όλος ο κόσμος γύρω μας δεν υποφέρει τόσο από τις αρρώστιες που προκαλεί η ραδιενέργεια που μόλυνε τα νερά των θαλασσών, των ποταμών και των λιμνών, τον αέρα που αναπνέουμε και τις τροφές που τρώμε, με τις διάφορες μορφές καρκίνου, όσο υποφέρει ο κόσμος από την λέπρα του πνεύματος που λέγεται αχαριστία.
Αχαριστία, λοιπόν, αχαριστία και αχαριστία. Αχαριστία μεταξύ μας αλλά αχαριστία προπαντός σχεδόν απ’ όλους μας προς τον Πανάγιον Θεόν. Η αχαριστία είναι παγκόσμιο φαινόμενο, συναντάται σε όλους τους λαούς, πιστεύοντας και μη πιστεύοντας, υπάρχει σ’ όλους τους ανθρώπους, δυστυχώς δε και σε μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Χάσαμε την πίστη μας και ξεπέσαμε στην αχαριστία.
Ίσως με ρωτήσετε γιατί τονίζω σήμερα, ιδιαίτερα πιο πολύ την αχαριστία, αφού αναφερθήκαμε και σε άλλα πάθη. Γιατί σήμερα το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα αναφέρθηκε στην θεραπεία των δέκα λεπρών. Όλοι θεραπεύτηκαν αλλά ένας μόνο γύρισε για να ευχαριστήσει και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του προς τον Σωτήρα του, τον Κύριο, τον Χριστό, και αυτός ήταν Σαμαρείτης. Οι άλλοι, οι εννέα που; Που ήσαν οι άλλοι εννέα; Γιατί δε γύρισαν να πουν και αυτοί ένα ευχαριστώ; Η αχαριστία λοιπόν στο μεγαλείο της.
Και είναι όντως φοβερό πράγμα η αχαριστία. Είμαστε διαρκώς ανικανοποίητοι. Τίποτα δεν μας ευχαριστεί και πάντοτε οι άλλοι φταίνε. Πάντοτε οι άλλοι κάνουν τα λάθη και όχι εμείς. Οι άλλοι μας αδικούν. Οι άλλοι μας κατατρέχουν, οι άλλοι μας καταπιέζουν, οι άλλοι θέλουν το κακό μας. Και πάντοτε οι άλλοι δεν μας καταλαβαίνουν. Συνεχώς γκρινιάζουμε, μεμψιμοιρούμε. Συνεχώς παράπονα, συνεχώς γκρίνιες, πικρίες, γογγυσμοί. Που είναι το «δόξα σοι ο Θεός»; Και αν το ακούσεις είναι σπάνιο και όχι από το βάθος της καρδιάς. Το λένε μόνον τα χείλη μας.
Άπειρες, αμέτρητες οι ευεργεσίες του Αγίου Θεού. Όμως τις περισσότερες ημέρες της ζωής μας γογγύζουμε κατά του Αγίου Θεού. Παγκόσμιο λοιπόν φαινόμενο, επαναλαμβάνω η λέπρα της ψυχής μας, η αχαριστία. Κινδυνεύει να ξεραθεί ο πλανήτης μας, όχι από την ξηρασία που προβλέπουν οι ειδικοί επιστήμονες, και μάλιστα απ’ τη φοβερή μόλυνση του περιβάλλοντος, αλλά από την ξηρασία της ψυχής, την αχαριστία και το πλήθος των παθών που κατακυριεύουν όλους τους ανθρώπους.
Άδειασαν οι καρδιές μας, είναι στεγνές. Στεγνές και άδειες από αγάπη, από ευγνωμοσύνη, από καλοσύνη, από συγγνώμη, από ταπείνωση, από μετάνοια, από φιλότιμο.

Όλα αυτά που είπαμε χριστιανοί μου, και άλλα πολλά τονίζονται και παρατονίζονται στο λειτουργικό βιβλίο της Εκκλησίας μας που λέγεται Παρακλητική. Με ποιο σκοπό; Και τι ζητάει από όλους μας και από τον καθένα μας χωριστά ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός με όσα έχει καταχωρήσει σ’ αυτό το λειτουργικό βιβλίο της Εκκλησίας μας;
Ζητάει τον καλόν αγώνα, την αληθινή μετάνοια, το ταπεινό φρόνημα, την αυταπάρνηση και την θυσία, την συγγνώμη και την συγχωρητικότητα, την ζωντανή πίστη, την έμπρακτη αγάπη, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, και με μια λέξη τη Σωτηρία μας, ναι τη σωτηρία μας.
Είθε να την δώσει ο φιλάνθρωπος, ο πανάγαθος, ο πανοικτίρμων, ο παντελεήμων ο Θεός,

Αμήν.

Στη 2α Παρουσία του Χριστού, οι μεν ευσεβείς και δίκαιοι στη δόξα του Θεού, οι δε αμετανόητοι αμαρτωλοί στην αιώνια κόλαση

167-α
Κυρ.Των Απόκρεω 2001



«Ο Κύριος, ο Δίκαιος Κριτής, εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε καθήσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσονται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη.» Από το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα.

Χριστιανοί μου, θα σας μιλήσω σήμερα, με τη φωνή του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, για τη μεγάλη αυτή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Θα συμβούν τότε τόσα μεγάλα και τρομακτικά γεγονότα, όπου τόσα και ποτέ δεν έγιναν από κτίσεως κόσμου.
Αν μια δυνατή αστραπή με φοβερή βροντή μας τρομάζει και μας κόβει τα πόδια, για σκεφθείτε πώς θα αντέξουμε τότε που θα ακούσουμε τους ήχους της σάλπιγγας εκείνης που θα σαλπίσει δυνατότερα από όλες τις βροντές μαζί, για να ξυπνήσει όλους τους νεκρούς, καλούς και κακούς, δικαίους και αδίκους, ευσεβείς και ασεβείς, πιστούς και απίστους; Τότε τα οστά όλων των νεκρών θα σπεύσουν να συναρμολογηθούν. Θα προστάξει ο Θεάνθρωπος Κύριος που εξουσιάζει όλη την Κτίση, και ευθύς αμέσως με τρόμο και φόβο και η γη και η θάλασσα θα δώσουν τους νεκρούς των. Ακόμα και όσοι κατασπαράχθηκαν από τα θηρία ή τους έφαγαν τα ψάρια, ή τα όρνεα, ή τα ερπετά, ή κομμένα μέλη που πετάχτηκαν από τα χειρουργεία, όλοι, μα όλοι οι σκελετοί μαζί, αφού ενωθούν προηγουμένως με τις ψυχές τους, εν ριπή οφθαλμού, μέσα σε μια και μόνον στιγμή, θα παρουσιαστουν μπροστά στον αδέκαστο Κριτή Χριστό.
Τότε ποταμοί, λίμνες, θάλασσες, βουνά και πολιτείες, μαζί με όλα τα επιτεύγματα της επιστήμης θα εξαφανιστούν, τα άστρα θα πέσουν, ο ήλιος θα σβήσει, το φεγγάρι θα χαθεί, ολόκληρο το αστρικό Σύμπαν με τα δισεκατομμύρια των αστέρων και των γαλαξιών, θα τυλιχθούν σαν σε κόλλα από χαρτί. Μυριάδες άγγελοι σταλμένοι από τον Θεό, θα διασχίζουν τους ουρανούς και θα συγκεντρώνουν τους εκλεκτούς και ευσεβείς από κάθε σημείο της γης, και θα τους εγκαθιστούν στα δεξιά του θρόνου του Θεού της δόξης. Ενώ στα αριστερά θα συγκεντρώνουν τους αμετανοήτους αμαρτωλούς, τους αιρετικούς, τους απίστους, τους βλασφήμους, τους ασεβείς, μαζί και τους δειλούς. Τότε θα δούμε όλοι μας καινούς ουρανούς, και καινή γή, δηλαδή, καινούργιους ουρανούς και καινούργια γή, σύμφωνα με την υπόσχεση του Κυρίου, όπως μας την δίδει ο Απόστολος Πέτρος στην Δευτέρα του Καθολική Επιστολή.

Αλήθεια χριστιανοί μου, πώς θα αντέξουμε όταν δούμε να ετοιμάζεται ο φοβερός θρόνος και θα προβάλλει ο Σταυρός, πάνω στον οποίο θυσιάστηκε με τη θέλησή Του ο Ιησούς Χριστός για μας; Και όταν θα ακούσουμε χριστιανοί μου την βροντερή εκείνη φωνή από τα ύψη του ουρανού να ανακηρύσσει και να διακηρύσσει το «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται», Ιδού ο Νυμφίος και Κριτής ζωντανών και πεθαμένων έρχεται, τότε από την κραυγή εκείνη θα σαλέψουν τα θεμέλια και τα έγκατα της γης. Τότε αφόρητη στεναχώρια, φόβος και τρόμος θα καταλάβει κάθε άνθρωπον που πέθανε εδώ στην γη χωρίς αληθινή μετάνοια, χωρίς ενεργουμένη αγάπη και μακροθυμία, χωρίς ζωντανή πίστη, χωρίς μυστήρια, χωρίς ταπείνωση και συντριβή.
Αι δυνάμεις των ουρανών τότε θα σαλευθούν, θα σχισθούν οι ουρανοί και θα παρουσιασθεί ο Βασιλεύς των Βασιλέων, και ο Κύριος των κυριευόντων, ο Άγιος και πανένδοξος Κύριος, ο Παντοκράτωρ Χριστός, ο Θεάνθρωπος Κριτής, σαν φοβερή αστραπή με εξουσία και δόξα απερίγραπτη, για να μας κρίνει όλους και τον καθέναν από μας χωριστά. Έκστασις, φόβος και φρίκη θα μας κυριεύσει όλους, λέγει και συνεχίζει ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, όταν καθίσει ο αμερόληπτος Κριτής και ανοιχτούν τα φοβερά εκείνα βιβλία της ζωής του καθενός από μας. Όπου είναι γραμμένα όχι μόνον οι πράξεις και τα λόγια μας, αλλά και οι σκέψεις μας, και οι διαθέσεις μας και οι επιθυμίες της καρδιάς μας. Ναι, θα είναι γραμμένα, αλλά μόνον εκείνα που δεν εξομολογήθησαν. Εκείνα για τα οποία δεν μετανοήσαμε ποτέ. Εκείνα για τα οποία δεν κλάψαμε και δεν στενάξαμε από πόνο και λύπη. Θα είναι γραμμένα σε κείνα τα βιβλία της ζωής εκείνα που δεν συγχωρήσαμε ποτέ στον αδελφόν μας. Θα εξεταστούν πρώτα απ’ όλους στα βιβλία αυτά της ζωής οι ιερείς και οι επίσκοποι, ως ποιμένες των λογικών προβάτων, που ο Αρχιποιμένας Χριστός τους τα εμπιστεύτηκε, για να τα βάλουν στο μαντρί της Εκκλησίας για να σωθούν. Βαρύς. Βαρύτατος και ο δικός μου λόγος, η δική μου απολογία, η απολογία του πατρός Στεφάνου.
Επίσης κάθε χριστιανός θα δώσει λόγο για το σπίτι του, για τη γυναίκα του ή η γυναίκα για τον άντρα της, και οι δυο μαζί για τα παιδιά τους και μάλιστα αν τα ανέθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου, καθώς παραγγέλλει ο λόγος του Θεού στην Προς Εφεσίους Επιστολή στο έκτο κεφάλαιο. Θα εξετασθούν επίσης όπως μας είπαν εις τους αίνους τα τροπάρια, βασιλείς και άρχοντες, πλούσιοι και πτωχοί, μικροί και μεγάλοι, επιστήμονες και χωρικοί, άνδρες και γυναίκες, νέοι γέροι και παιδιά, οι πάντες για τα έργα τους, για τα λόγια τους, για τις σκέψεις τους. Θα δώσουν λόγο για την υπερηφάνεια και τον εγωισμό, για την πλεονεξία και την τσιγκουνιά, για τη ζήλεια και το φθόνο, για την πονηριά και την κακία, για τα ψέματα από το πρωί μέχρι το βράδυ και την κατάκριση και το κουτσομπολιό. Για τον θυμό και την οργή, για την ασέλγεια και την σαρκολατρεία, για την λαιμαργία και την μέθη, για την σκληροκαρδία και την μνησικακία, για την αμέλεια και την ακηδία, για την χλιαρότητα και για την δειλία και για χιλιάδες άλλα αμαρτήματα. Αλλά, και για τις παραλήψεις καθηκόντων προς τον Θεόν και τον πλησίον.
Διότι όλοι εμείς, λέγει ο Απόστολος Παύλος, πρέπει να φανερωθούμε μπροστά στο φοβερό βήμα του Χριστού, για να λάβει ο καθένας ό,τι του αρμόζει για όσα έκανε με το σώμα του, είτε καλά και ενάρετα είτε κακά και πονηρά. Αυτό σημαίνει ότι μαζί με την ψυχή, θα υποφέρει, θα πονά και θα κολάζεται και το σώμα. Ή θα χαίρεται, θα αγάλλεται και θα συνδοξάζεται μαζί με την ψυχή και το σώμα. Διότι ψυχοσωματικά ο άνθρωπος εργάσθηκε είτε την αρετή, είτε την κακία.
Την ώρα της φοβεράς Κρίσεως οι εχθροί του Χριστού και οι πολέμιοι της θεότητός του θα καταπαταχθούν και θα καταργηθεί κάθε εξουσία και δύναμις και πανουργία του κακού. Και όπως σήμερα τονίσθηκε στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, ο Δίκαιος Κριτής και Κύριος θα ξεχωρίσει τα πρόβατα από τα ερίφια. Και όσοι θα έχουν έργα πίστεως, αγάπης, μετανοίας και πνευματικούς καρπούς θα χωρισθούν μια για πάντα από τους ακάρπους και αμετανοήτους αμαρτωλούς.
Οι πρώτοι θα λάμψουν όπως ο ήλιος διότι ετήρησαν τις εντολές του Θεού, και αυτοί είναι οι ελεήμονες, οι προστάτες των πτωχών, οι βοηθοί των δυστυχισμένων, οι συμπαραστάτες των ασθενούντων, των πασχόντων από ανίατες ασθένειες και των ηλικιωμένων που κείνται ανίκανοι στο κρεβάτι του πόνου. Είναι οι κατατρεγμένοι από τις αδικίες, τις προδοσίες, τις συκοφαντίες, που συγχώρησαν όμως τους πάντες και τα πάντα. Είναι οι ανεξίκακοι. Είναι ακόμα οι πραείς και οι πενθούντες για τις αμαρτίες τους, έστω και αν αυτές έχουν συγχωρεθεί με την εξομολόγηση και την αληθινή μετάνοια. Είναι επίσης οι πενθούντες και οι διψώντες την δικαιοσύνην. Είναι ακόμη οι ειρηνοποιοί αλλά και όλοι εκείνοι που έγιναν πτωχοί τω πνεύματι, και ταπεινοί τη καρδία για τον πλούτο που υπάρχει στους ουρανούς. Είναι ακόμα και όσοι φύλαξαν την σφραγίδα της πίστεως αμόλυντη και ακέραιη, από κάθε αίρεση και πλάνη από κάθε κακοδοξία, δεισιδαιμονία και πνευματική διαστροφή των αγίων γραφών. Είναι τέλος και όλοι εκείνοι που συμμετείχαν στα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης.
Από την άλλη όμως πλευρά του Θρόνου του Δικαίου Κριτού, θα παρίστανται με φρίκη στην καρδιά όπως το προείπαμε όλοι οι αμετανόητοι αμαρτωλοί. Δηλαδή όλοι εκείνοι που παρόργιζαν καθημερινά τον Καλό Ποιμένα, με την περιφρόνηση της Θείας Λατρείας και των παναγίων μυστηρίων, και όλοι εκείνοι που περιφρονούσαν και καταπατούσαν τις Ευαγγελικές εντολές, και όλοι εκείνοι που ικανοποιούσαν κατά κόρον, και ξεδιάντροπα να πώ, τα πάθη τους. Και όλοι εκείνοι που αδιαφορούσαν για τα θέματα της Ορθοδόξου Πίστεως, και όλοι εκείνοι που παρέμειναν σκληρόκαρδοι και αδιάφοροι στον πόνο και στο δράμα των πλησίον, χωρίς συμπόνια και καλοσύνη όπως τονίστηκε εκτενώς, στο σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα. Όλοι λοιπόν αυτοί, οι αμέτρητοι αμετανόητοι αμαρτωλοί, άπιστοι, άθεοι, υλιστές, χλιαροί, δειλοί, φιλήδονοι και λοιπά, θα καταδικαστούν αμετάκλητα, στην αιώνια κόλαση, ακούοντας την φρικιαστική απόφαση του Δικαίου Κριτού. «Υπάγετε απ’ εμού κατηραμένοι, εις το πύρ το αιώνιον, το ητοιμασμένω τω διαβόλω, και τοις αγγέλοις αυτού.»
Ενώ οι δίκαιοι, οι πιστοί αγωνιζόμενοι χριστιανοί, οι ταπεινοί και οι πραείς, και οι συνεχώς μετανοούντες, θα ακούσουν την γλυκειά και γαλήνια φωνή του γλυκυτάτου Ιησού Χριστού να τους λέγει: «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν Βασιλείαν από καταβολής κόσμου.»
Γι’ αυτό χριστιανοί μου, αν παραμείνουμε σ’ αυτή τη ζωή αμετανόητοι και αταπείνωτοι, σκληρόκαρδοι και ασεβείς, μας περιμένει η αιώνιος κόλασις. Έτσι τελείωσε και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: «Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.»

Εμπρός λοιπόν αδελφοί μου, πριν έλθει η φοβερά ημέρα εκείνη της Κρίσεως, διότι εγγύς ο Κύριος, και πριν διαλυθεί το πανηγύρι της παρούσης ζωής, με έναν ξαφνικό θάνατόν μας, και μας βρει ο Θεός χωρίς την πρέπουσα ετοιμασία, ας προετοιμασθούμε από σήμερα και από τούτη τη στιγμή, για να τον υποδεχθούμε με εξομολόγηση και αληθινή μετάνοια, με νηστεία και προσευχή, με δάκρυα και συντριβή, με έργα αγαθά και ζωντανή την πίστη.
Προσέξτε όμως χριστιανοί μου, μη τυχόν και τολμήσει κάποιος από μας να πει και προπαντός δε να το πιστέψει ότι δεν έχει αμαρτίες και ότι δεν είναι αμαρτωλός! Δυστυχώς το ακούω συχνά στην Ιερά Εξομολόγηση. «Δεν έχω τίποτα». Όποιος το λέγει αυτό, και τυφλός είναι και ψεύστης είναι. «Εάν πεις ότι αμαρτίαν ουκ έχεις, ψεύστης εστί.» Μας το βεβαιώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Βρίσκεται αυτός ο άνθρωπος σε πλάνη. Διότι εάν ο διάβολος δεν μας κυριεύει με πράξεις αμαρτωλές, πολύ εύκολα όμως μας πιάνει στα δίχτυα του με τη γλώσσα, τα μάτια, την ακοή και την αφή μας. Και μάλιστα ακόμα πολύ εύκολα με τους λογισμούς, εδώ μέσα, αυτό, και με την φαντασία, και με κάποιες πονηρές κρυφές επιθυμίες. Ποιος μπορεί να καυχηθεί ότι έχει αγνή καρδιά, και είναι πεντακάθαρος; Και πεντακάθαρος μάλιστα σε όλες τις αισθήσεις του; Κανένας. Διότι κανένας δεν είναι αναμάρτητος και κανένας δεν είναι καθαρός παρά μόνον Ένας, ο Χριστός, αυτός είναι ο μόνος αναμάρτητος. Αυτός βαστάζει την αμαρτία όλου του κόσμου και δεν θέλει τον θάνατον ημών των αμαρτωλών, αλλά τη σωτηρία μας, τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Προς το σωτήρα Χριστόν ας καταφύγουμε λοιπόν και μείς όλοι από σήμερα. Όσοι αμαρτωλοί προσέπεσαν στα πόδια Του και στο πετραχήλι του πνευματικού σώθηκαν.
Γι’ αυτό αδελφοί μου ας μην απελπιζόμαστε για την σωτηρία μας.
Αμαρτήσαμε; Να μετανοήσαμε!
Προσέξτε τι λέγει ο Άγιος Εφραίμ:
Αμαρτήσαμε χιλιάδες φορές; Χιλιάδες φορές να μετανοήσουμε αληθινά, να κλαύσουμε, να στενάξουμε και θα σωθούμε.
Ασφαλώς ο Θεός χαίρεται για κάθε έργο αγαθό που φτιάχνουμε στη ζωή μας. Αλλά πολύ περισσότερο χαίρεται όταν η ψυχή μετανοεί εμπράκτως. Ελάτε λοιπόν, και όλοι μαζί στη σημερινή ημέρα να πέσουμε στα πόδια Του και να ομολογήσουμε με συντριβή και δάκρυα:
Ναι είμαι αμαρτωλός Κύριε, συγχώρεσέ με, ελέησόν με.
Δόξα χριστιανοί μου στη φιλανθρωπία Του.
Δόξα στη μακροθυμία Του.
Δόξα στην αγαθότητά Του.
Δόξα στην ευσπλαχνία Του,
Δόξα στην άκρα συγκατάβασή Του,
Δόξα στο άπειρον έλεός Του,
Δόξα στη Βασιλεία Του,
Δόξα Τιμή και προσκύνησις, στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, στους αιώνας των αιώνων,

Αμήν.

Ποιά είναι η αληθινή δόξα του Χριστού πού είναι και η δική μας σωτηρία και δόξα Η Σταυρική Του θυσία

169-β



Κυριακή Των Αγίων Πατέρων, 2001

Χριστιανοί μου, Σήμερα Κυριακή των τριακοσίων δέκα οκτώ Θεοφόρων Πατέρων της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, απαγγείλαμε σαν Ευαγγελικό Ανάγνωσμα ένα μέρος από την λεγομένη Αρχιερατική Προσευχή. Και είναι αυτή που απηύθυνε ο Χριστός στο Θεό Πατέρα, λίγο πριν απ’ το πάθος της Σταυρικής Του Θυσίας.
Αρχίζει δε την προσευχή Του ο Κύριος με μια συγκινητική λεπτομέρεια. «Ταύτα ελάλησεν ο Ιησούς και επήρε τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν», Ιωάννου 17, 1. Σήκωσε δηλαδή τα μάτια Του στον Ουρανό και είπε: «Πάτερ ελήλυθεν η ώρα».

Εμείς αδελφοί μου, διδαχθήκαμε από τον ίδιο τον Χριστό να επικαλούμαστε και να φωνάζουμε τον Θεό Πατέρα μας. «Πάτερ ημών», λέμε. Όπως και το φωνάξαμε πριν από λίγο όλοι μαζί. «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου», και λοιπά…
Ο Χριστός όμως δεν είπε «Πατερ ημών», αλλά «Πάτερ», σκέτο. Και αυτό διότι άλλη είναι η σχέση η δική μας προς τον Θεόν, και άλλη η δική Του.
Το πρώτον, η δική μας είναι σχέσις εξάρτησης. Από τον Θεόν δημιουργηθήκαμε, αυτός μας έπλασε, αυτός μας έδωσε τη ζωή, αυτός μας έφερε από την ανυπαρξία και το μηδέν στο Είναι. Υπάρχουμε δηλαδή από τον Θεόν, που μας έπλασε μάλιστα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση δική Του. Μας έδωσε δηλαδή μυαλό, λογικό, νου, θέληση, κρίση, ελευθερία, αίσθημα δικαιοσύνης, αγάπης, κρίση για να διαλέγουμε ανάμεσα στο καλό και στο κακό, ανάμεσα στο δίκαιο και στο άδικο, ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα.
Άρα είναι ο Πατέρας μας. Ο φυσικός Πατέρας και Δημιουργός μας. Οι δε γονείς μας είναι απλοί γεννήτορες και τίποτε περισσότερο. Ο Θεός Πατέρας μας δεν μας έπλασε όμως μόνον κατ’ εικόνα αυτού και καθ’ ομοίωσιν, αλλά και διπλούς στη φύση. Δηλαδή από σώμα υλικό και ψυχή άυλη, πνευματική. Το δε κατ’ εικόνα του Θεού, αναφέρεται μόνο στο νοερό μέρος του ανθρώπου, δηλαδή στην ψυχή. Γι’ αυτό και έχει τρομερές δυνατότητες δημιουργίας ο νους, - ή και καταστρεπτικές, αν διαλέξει να διαπράττει συνεχώς το κακό.
Δεύτερον. Η σχέση όμως του Χριστού προς τον Θεόν Πατέρα, είναι και σχέση ενότητος. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, ο μοναδικός κατά φύσιν του Θεού Πατρός, ομοούσιος προς αυτόν και τέλειος Θεός. Είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, και γεννάται αϊδίως και αχρόνως προ πάντων των αιώνων. Άμα ο Πατήρ, άμα και ο Υιός. Ο Ένας Θεός. Αυτό θέσπισαν και εδογμάτησαν οι τριακόσοι δέκα οχτώ Πατέρες της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, - που γιορτάζουμε σήμερα,- ότι δηλαδή ο Χριστός είναι και τέλειος Θεός. Υιός και Λόγος του Θεού, και Θεός. Όχι ομοιούσιος προς τον Πατέρα, όπως ισχυριζόταν ο Άρειος, και εξακολουθούν πολλοί ακόμα να Τον θεωρούν έτσι, αλλά ομοούσιος προς Αυτόν. Βλέπουν δηλαδή τον Χριστό σαν κτίσμα. Όχι. Είναι τέλειος Θεός, έχει την ίδια ουσία και την ίδια φύσιν με τον Πατέρα.
Έγινε όμως και άνθρωπος στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, χωρίς να πάψει να είναι ποτέ συγχρόνως και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, και αυτό για τη Σωτηρία μας. Αυτή ακριβώς η αδιαίρετη και προαιώνια ενότητα του Ιησού Χριστού προς τον Θεόν Πατέρα, διατυπώνεται πολλές φορές μέσα στην Καινή Διαθήκη. Όπως παραδείγματος χάριν «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν». «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος». «Ο εωρακώς εμέ εώρακε και τον Πατέρα». «Τα εμά πάντα σα εστί και τα σα εμά», και άλλα πολλά.
Εμείς όταν απευθυνόμαστε στον Θεό, συνήθως ζητάμε υλικά αγαθά και θαύματα, θαύματα στις αρρώστιες μας, λύση στα βάσανα και τα προβλήματά μας, λύση στο να διορθώνει Εκείνος τις δικές μας στραβωμάρες και πονηριές, παράπονα και γογγυσμοί για ό,τι στραβό μας έρχεται στη ζωή ενώ τα λάθη είναι δικά μας, καμιά φορά ζητάμε και ευγενικά και την καταστροφή των εχθρών μας λέγοντας, «εγώ Θεέ μου τον συγχωρώ αλλά συ τιμώρησέ τον για να μάθει». Το ό,τι ζητάμε από τον Θεόν τις περισσότερες φορές πράγματα παράλογα και ανόητα, το φανερώνει ο ίδιος λέγοντας: «Αιτείτε, -με την προσευχή σας,- αιτείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε». Οφείλουμε να ζητάμε την Βασιλεία του Θεού, την μετάνοια, την συντριβή, την διόρθωση και τον φωτισμό.
Για ακούστε τι ζήτησε ο Χριστός απ’ τον Θεόν Πατέρα. Δεν το ζητάει όπως θα ακούσετε τίποτα το γήινο, το πρόσκαιρο και το τιποτένιο, ούτε και την άφεσιν των αμαρτιών, διότι ήτο ο αναμάρτητος Κύριος, ο Θεάνθρωπος, ο τέλειος Θεός όπως είπαμε και τέλειος άνθρωπος.
Τι είναι όμως αυτό που ζητάει ο Χριστός, από τον Θεό Πατέρα; Την Δόξα! «Δόξασόν σου τον Υιόν», λέει. Η Δόξα όμως του Χριστού δεν είναι η θριαμβευτική Του είσοδος στα Ιεροσόλυμα, ούτε και ο θριαμβευτικός ύμνος των αγγέλων, στη Βηθλεέμ, με το «Δόξα εν Υψίστοις Θεόν και επι γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία», αλλά Δόξα του Χριστού είναι ο Σταυρός, ο Γολγοθάς, η Σταυρική Θυσία. Και γιατί η Σταυρική Του Θυσία; Για να σωθεί ο άνθρωπος. Για να συγχωρηθεί ο αμαρτωλός.
Αλλά δόξα του ανθρώπου είναι η άφεσις των αμαρτιών του, και η δικαίωσίς του όταν αυτός ο άνθρωπος πιστεύει στην θεότητα του Ιησού Χριστού, και στο απολυτρωτικό Του έργο, βαπτίζεται στο όνομα της Αγίας Τριάδος, εξομολογείται με συντριβή και μετάνοια τις αμαρτίες του στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, και τρέφεται από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού στο μυστήριο της Θειας Κοινωνίας. Έτσι η Δόξα του Σωτήρος Χριστού γίνεται και δική μας Δόξα. Σταυρώθηκε Εκείνος για να δοξασθούμε εμείς. Και τώρα που υπάρχουμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο για όσο ζούμε, αλλά κυρίως μετά το θάνατό μας στη βασιλεία των Ουρανών.
Και τώρα τίθεται το ερώτημα. Ποιος ήταν ο Χριστός πριν έρθει στον κόσμο και πάρει σάρκα και οστά μέσα από τα σπλάχνα της Μαρίας της Παρθένου; Τι είχε πριν κατέβη στην γη; Την απάντηση την δίνει ο ίδιος στη συνέχεια της Αρχιερατικής Του Προσευχής.
«Και νυν δόξασόν με συ Πάτερ, παρά σε αυτώ τη δόξη, ή είχον, προτού τον κόσμον είναι παρά σοι», δηλαδή, και τώρα δόξασέ με και Συ Πάτερ, πλησίον σου με την Δόξα, που είχα κοντά Σου προ του να γίνει ο κόσμος. Άρα Χριστός αδελφοί μου, είχε θεϊκή δόξα στον Ουρανό μαζί με τον Πατέρα, ως ομοούσιος προς αυτόν, πριν να δημιουργηθεί ο κόσμος, και ο πνευματικός και ο υλικός. Δηλαδή προ πάντων των αιώνων. Ήτο τέλειος αληθινός Θεός.
Ο πρώτος στίχος του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου αρχίζει με τις φράσεις «εν αρχή ην ο Λόγος» που σημαίνει στην αρχή που δημιουργήθηκε ο κόσμος, οι άγγελοι, ο ουρανός, η γη και οι άνθρωποι, προϋπήρχε ο λόγος, ο Υιός του Θεού, ο Θεός Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Όσοι δε από μας τους Ορθοδόξους πιστούς αγωνιζομένους χριστιανούς, αξιωθούν από τον Σωτήρα Χριστόν να βρεθούν στον Παράδεισο, θα λάμπουν σαν τον ήλιο και θα έχουν δόξα μεγάλη.
Ο Χριστός όμως τη δόξα, την άκτιστη και άπειρη, την είχε πάντοτε, διότι είναι ένα με τον Πατέρα, και ομοούσιος προς αυτόν. Μία φύσις με τον Πατέρα και το Άγιον Πνεύμα. Μία ουσία, η ίδια πάντοτε, μία τιμή, μία δόξα, μία σύνταξις, μία προσκύνησις της Αγίας Τριάδος, όπως θα ψάλουμε την Πεντηκοστή.

Ας προχωρήσουμε όμως σε δύο ακόμα φράσεις που θέλουν προσοχή, και τελειώνουμε.
«Παρά σου εξήλθον». Δηλαδή από σένα, τον Πατέρα, στάλθηκα και βγήκα στον κόσμο, χωρίς καμιά στιγμή να είμαι χωρισμένος από σένα, γιατί ως Υιός είμαι και τέλειος Θεός. Και τώρα έρχομαι πάλι σε σένα. «Καγώ προς σε έρχομαι», μόνο που δεν έρχομαι μόνος, κουβαλάω μαζί μου ολόκληρη την ανθρωπότητα, κουβαλάω ολόκληρη και τελεία την ανθρώπινη φύση. Φέρνω μαζί μου τον άνθρωπον, τον λυτρωμένο και σεσωσμένο, τον θεωμένο και δοξασμένο. Σου φέρνω τον άνθρωπο για τον οποίον εγώ ο Υιός και Θεός έγινα άνθρωπος. Άρα κουβαλάει μέσα στην θεωμένη και σεσωσμένη ανθρώπινη φύση, πού είναι και αδιαίρετα ενωμένη με την θεότητα του Ιησού Χριστού, και σένα, και σένα, και σένα, και μένα και όλους μας. Αυτό όμως είναι μια βεβαιωμένη ελπίδα και αίσθησις ψυχής όταν κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων. Δηλαδή η ψυχή μας θεώνεται, Χριστοφορείται και συγχρόνως αναλαμβάνεται στα ύψη της θείας ευφροσύνης και της θείας δόξης. Προγεύεται τρόπον τινά και κατά δύναμιν την αιωνιότητα της Βασιλείας του Θεού.
Όλα αυτά όπως καταλαβαίνετε μας τα βεβαιώνουν οι εμπειρίες των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, που σε κάθε γιορτή είναι και λίγο πιο διαφορετική. Άλλη αίσθησις στη γέννηση του Χριστού, άλλη στα Θεοφάνεια και στην φανέρωση της Αγίας Τριάδος, άλλη στην Σταυρική Του Θυσία την Μεγάλη Παρασκευή, άλλη στην Ανάστασή Του εκ νεκρών το Πάσχα, άλλη την Πεντηκοστήν, άλλη στην Υπαπαντή του κυρίου, και άλλη σε κάθε γιορτή.

Είθε αδελφοί μου, πάντα ταύτα να γίνουν πριν πεθάνουμε, και δικές μας πτωχές εμπειρίες και βιώματα, έστω και για λίγα μόνον δευτερόλεπτα.
Το εύχομαι με όλη μου την καρδιά,
Αμήν.

Η ψυχοσωματική μας ασθένεια και η θεραπεία της από τον Χριστό

169-α



Κυρ. Του Τυφλού 2001

Κάποιος άρρωστος αδελφοί μου, που ήταν στο νοσοκομείο και σε κακή κατάσταση, συνήλθε σιγά σιγά και την περασμένη εβδομάδα πήρε εξιτήριο για να πάει στο σπίτι του. Και κρατώντας το εξιτήριο στο χέρι του, συναντά τον γιατρό που ήτο και υπεύθυνος του παθολογικού τμήματος και συγχρόνως θεράποντας ιατρός του, και τον ρωτάει:
- Γιατρέ μου το χαρτί αυτό λέει ότι έγινα πια καλά; Ότι δεν έχω τίποτα; Υγιέστατος επιστρέφω στο σπίτι;
Και ο γιατρός απαντά:
- Η πρώτη απάντησις αγαπητέ μου, είναι ότι είσαι τόσο καλά ώστε μπορείς να σπάζεις σίδερα. Η δεύτερη απάντηση και η πιο σωστή είναι ότι πλήρης θεραπεία δεν γίνεται ποτέ. Μετά από κάθε βαριά αρρώστια με σοβαρή εγχείρηση και λοιπά, πάντοτε κατ’ εμέ. Άλλωστε κανένας μας δεν είναι τελείως υγιής. Από μωρά όλοι μας κάτι έχουμε. Έστω και αν για πολλά χρόνια δεν είχαμε πάρει ποτέ ούτε μια ασπιρίνη. Απλά εμείς οι γιατροί οφείλουμε να διαβεβαιώνουμε τον άρρωστο που εξέρχεται απ’ το νοσοκομείο, ότι η κατάστασίς του βελτιώθηκε, ότι είναι καλά πλέον, - αυτό το καλά με εισαγωγικά, - και τίποτα περισσότερο. Άλλωστε θα πρέπει να προσέχει με σχετική δίαιτα και φαρμακευτική αγωγή.
Αυτά είπε ο διευθυντής γιατρός που φαίνεται να ήτο καλός και ειλικρινής. Και αυτό οφείλετο στο ότι ήτο ευσεβής και πιστός χριστιανός.

Χριστιανοί μου, όλοι γύρω μας και μάλιστα διανοούμενοι, κουλτουριάρηδες, και δήθεν μορφωμένοι, μας λένε, ότι ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να μας προσφέρει κάποιους ηθικούς κανόνες. Μόνον γι’ αυτό. Και έτσι να βελτιωθεί κάπως η ζωή μας. Ήτο ένας μεγάλος ηθικολόγος και μύστης και τίποτα περισσότερο.
Λάθος. Μεγάλο λάθος. Θεομαχία μπορώ μα πω, διότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Σωτήρας του κόσμου, ο Θεός που έγινε άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό και ήλθε ως ιατρός και θεραπευτής ψυχών και σωμάτων. Ήλθε σαν Λυτρωτής και Σωτήρας όλων των ανθρώπων μέχρι της συντελείας των αιώνων, αρκεί να πιστέψουν στην θεότητά Του, να βαπτιστούν στο όνομα της Αγίας Τριάδος, και να εφαρμόσουν στο κατά δύναμιν τις εντολές του Ευαγγελίου Του.
Μόνον έτσι καθίσταται ο Χριστός ο μοναδικός ιατρός και θεραπευτής ψυχών και σωμάτων σε τέλειο βαθμό. Το ότι είναι Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού, και φως εκ φωτός, μας το απεκάλυψε, μας το φανέρωσε και μας το επικύρωσε αφενός μεν με την Σταυρική Του Θυσία και την ανυπέρβλητη θεϊκή του διδασκαλία μαζί με τα θαύματά Του, και αφετέρου με την Ανάστασή Του εκ νεκρών.
Με τα μέσα δε που μας προσφέρει και χορηγεί, Βάπτισμα, Χρίσμα, Θεία Κοινωνία και Λατρεία, Ιερά Εξομολόγηση και το Ευαγγέλιο της Καινής Διαθήκης, έχουμε όλοι μας την δυνατότητα να αποκτήσουμε υγεία ψυχής, ασυγκρίτως καλύτερη από κείνη που είχε ο Αδάμ πριν από την πτώση. Μας δίνει δηλαδή τελεία την ίαση και την υγεία.

Με την ευκαιρία του σημερινού Ευαγγελικού Αναγνώσματος χριστιανοί μου, που αναφέρεται στη θεραπεία του εκ γενετής τυφλού, θα πρέπει να τονιστεί ότι πριν από κάθε θαύμα προηγείται η πίστις. Η ζωντανή πίστις.
Αν δεν πίστευε ο τυφλός δεν θα πήγαινε να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Στις περιπτώσεις μάλιστα των άλλων τυφλών που θεραπεύτηκαν, προηγήθηκαν οι παρακλητικές κραυγές τους για έλεος και θεραπεία.
- Ιησού Υιέ Δαυΐδ, ελέησον ημάς,
ή
- Ιησού επιστάτα, ελέησόν με.
Αυτές οι φωνές και αυτό το κάλεσμα φανερώνει την πίστη των τυφλών. ή την πίστη των παραλυτικών, ή την πίστη των λεπρών. ή την πίστη των γονέων για τα δαιμονισμένα παιδιά τους, και γενικά την πίστιν όλων εκείνων που πάσχουν από διάφορες αρρώστιες.
Υπάρχει λαχτάρα για την υγεία μας και καλόν είναι αυτό, αλλά πρέπει να υπάρχει και η πίστις στην παντοδυναμία του Θεού. Προθυμία αλλά και ολόψυχη πίστη, ολοκάρδια πίστη. Έτσι την πίστη ακολουθεί ο Θείος φωτισμός, η Χάρις του θεού και το θαύμα.
Και σε κάποιο άλλο σημείο του Ευαγγελίου βλέπουμε έναν τυφλό, ονόματι Βαρτιμαίος, να ξεπετάγεται μπροστά στο Χριστό και να Τον παρακαλεί να ρίξει μια σπλαχνική ματιά στο χάλι Του. Πάντοτε κάπως έτσι γίνεται. Ο άρρωστος πρέπει να τρέξει στο γιατρό, για να του πει για τους πόνους, ή τις πληγές που έχει ή άλλα συμπτώματα βοηθώντας έτσι την διάγνωση για τις περεταίρω εξετάσεις. Το ίδιο έγινε και στην περίπτωση του τυφλού που αναφέραμε. Τον είδε ο Χριστός, ο ιατρός, ο θεραπευτής και τον ρώτησε:
- Τι θέλεις να κάμω για σένα;
- Κύριε, ίνα αναβλέψω. Να βλέπω θέλω Κύριε, να βλέπω, να βλέπω όπως βλέπει όλος ο κόσμος.
Και ο Κύριος συμφώνησε.
- Ανάβλεψον. Η πίστη σου σέσωκέ σε.
Και ανέβλεψε παραχρήμα, αυτοστιγμεί.
Το ίδιο συμβαίνει κάθε φορά που ο άρρωστος Χριστιανός πηγαίνει στο Χριστό, και δείχνει και φανερώνει με συντριβή και μετάνοια, τις πληγές της ψυχής του μέσα στο πνευματικό ιατρείο της Ιεράς Εξομολογήσεως.
Και ο Χριστός βλέπει και ακούει. Και βλέπει και ακούει γεμάτος καλοσύνη, ευσπλαχνία, μακροθυμία, αγάπη και έλεος. Και συγχωρεί. Και θεραπεύει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν ψυχής τε και σώματος. Και αναγεννά και δικαιώνει και χαρίζει υιοθεσία.
Καθιστώντας τον πρώην σκλάβο της αμαρτίας και του διαβόλου κληρονόμον της Βασιλείας των Ουρανών.
Ναι αδελφοί μου. Χαρίζοντας την υιοθεσίαν, έτσι καθιστά τον πρώην σκλάβο της αμαρτίας και του διαβόλου. Κληρονόμον της δικής του Βασιλείας, της Βασιλείας των Ουρανών.

Ναι! Ο Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου, ο Θεάνθρωπος Κύριος και βλέπει και ακούει. Είσαι άρρωστος; Είμαι άρρωστος! Είμαστε όλοι ασθενείς. Και ανάλογα με την πίστη, την μετάνοια και την προθυμία που έχουμε θα γίνει και το θαύμα. Το θαύμα στην αποκατάσταση της κλονισμένης σωματικής υγείας, το θαύμα σε μια βαριά αρρώστια, να θεραπευθεί δηλαδή το σώμα αλλά και η ψυχή μαζί.
Και μετά από το θαύμα της θεραπείας και της υγείας και μετά από το θαύμα της αναγεννήσεως και δικαιώσεως, και μετά το θαύμα της ψυχικής αναστάσεως και υιοθεσίας, ακολουθεί η ευχαριστία και η δοξολογία προς τον Θεόν.
Και όπως ο τυφλός ηκολούθη τον Χριστόν δοξάζων τον Θεό, έτσι και μείς. Το καλό που μας κάνει ο Χριστός θεραπεύοντας μια σωματική μας αρρώστια, και κυρίως θεραπεύοντας την ψυχή μας, από τα πορίσματα της αμαρτίας, έχουμε χρέος ιερό, πρώτα πρώτα να Τον βάλουμε στην καρδιά μας, και κατόπιν να το διαλαλούμε δοξολογώντας το Θεό. Το κάνουμε;
Τον ομολογούμε σαν Θεό και Σωτήρα και ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας;
Τον ομολογούμε σαν Θεό με τις πράξεις και τα λόγια μας;
Τον ομολογούμε; Ναι ή όχι;
Αν όχι ας αρχίσουμε από σήμερα, από τώρα, από τούτη τη στιγμή,

Αμήν.

Τα προνόμια των Χριστιανών έναντι των δικαίων της Παλ. Διαθήκης και οι υποχρεώσεις μας για την σωτηρία μας

169-γ



Κυρ. Αγ.Πάντων 2001

Σήμερα χριστιανοί μου θα ασχοληθούμε λίγο με το Αποστολικό Ανάγνωσμα, όχι βέβαια με ολόκληρο το κείμενο, αλλά με ορισμένους στίχους.
«Και ούτοι μαρτυρηθέντες δια της πίστεως ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν του Θεού περί ημών κρείτων και προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι.»
Να το ερμηνεύσουμε.
Όλοι αυτοί οι άγιοι που με την πίστη τους έφραξαν τα στόματα των λιονταριών, όπως ο Δανιήλ,
που έσβησαν την καταστροφική μανία της φωτιάς όπως οι τρείς παίδες εν καμίνω,
που ξευτελίστηκαν, μαστιγώθηκαν και λιθοβολήθηκαν, και δεν ήσαν λίγοι αυτοί,
που πριονίστηκαν όπως ο προφήτης Ησαΐας απ’ τον Μανασσή,
που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν σκληρά, και
που θανατώθηκαν με μαχαίρι, δηλαδή αποκεφαλίσθησαν, όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και οι προφήτες Μιχαίας και Ζαχαρίας,
όλοι αυτοί και αναρίθμητοι άλλοι άγιοι, μας λέγει ο Απόστολος Παύλος, παρά το ότι εγκωμιάστηκαν για την πίστη τους, εν τούτοις δεν απήλαυσαν όσα τους υποσχέθηκε ο Θεός, ο οποίος είχε προβλέψει κάτι καλύτερο για μας τους χριστιανούς, έτσι ώστε να μη φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς εμάς.
Αυτοί είναι δύο στίχοι από το ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους Επιστολής, στίχοι 39 και 40, τους οποίους ακούσαμε και στο Αποστολικό Ανάγνωσμα.

Άραγε τι θέλει να μας πει ο Απόστολος Παύλος;
Με την Επιστολή του αυτή, μάλλον με το ενδέκατο αυτό κεφάλαιο, δεν έχουμε τίποτε άλλο παρά έναν υπέροχο, έναν θαυμάσιο ύμνο της πίστεως. Το τι κάνει η πίστις θα το δείτε και θα το διαπιστώσετε αν διαβάσετε σήμερα μαζί με την ερμηνεία, το ενδέκατο αυτό κεφάλαιο της Προς Εβραίους Επιστολής. Με την πίστη καταργούνται οι φυσικοί νόμοι, και χωρίζεται στα δύο η Ερυθρά θάλασσα για να περάσει ασφαλής ο λαός των Ιουδαίων.
Τόση μεγάλη ήτο η πίστις του Ενώχ, ώστε μεταφέρθηκε απ’ τη γη στον ουρανό, χωρίς να γνωρίσει θάνατο. Τον μετέθεσε ο Θεός. Αυτή ήτο η βουλή Του.
Η πίστις όχι μόνον θεραπεύει τυφλούς, λεπρούς, κουφούς, παραλύτους, συγκύπτοντας, αλλά και πολλές άλλες αρρώστιες και ιδιαίτερα αυτές με τις πολλές μορφές του καρκίνου.

Αλλά η πίστις όμως και νεκρούς ακόμα ανασταίνει.
Αναφέρομαι για παράδειγμα τον προφήτη Ηλία που ανασταίνει το γιο της χήρας Σαραφτίας, ο προφήτης Ελισσαίος τον γιο της Σαμωνίτιδος, ο Απόστολος Πέτρος την Ταβιθά, ο Απόστολος Παύλος το νέο που έπεσε απ’ το παράθυρο. Και πολλοί άλλοι άγιοι διά μέσου των αιώνων που κύλισαν έχουν αναστήσει νεκρούς, όπως ακριβώς μας τα περιγράφουν τα Συναξάριά τους.
Κάθε ώρα, κάθε μέρα και ένα θαύμα. Αρκεί να υπάρχει ζωντανή πίστις.

Παρόλο που οι Άγιοι και οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, όπως και οι προφήτες ευαρέστησαν τον Θεό, εν τούτοις δεν πήραν ακόμα τον τέλειο ουράνιο μισθό τους. Είναι σα να λέγει σε όλους εμάς ο Απόστολος Παύλος, «εσείς γιατί γογγύζετε; γιατί διαμαρτύρεστε; γιατί είστε μεμψίμοιροι; γιατί κάθε μέρα τα βάζετε πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον και στο τέλος και με τον ίδιον τον Θεόν; Κάνετε όσα έκαμαν αυτοί υπομένοντες πειρασμούς, διωγμούς, φυλακές, βασανιστήρια και μαρτυρικό θάνατο; Έχετε τόση δύναμη πίστεως ώστε να μη σας κατακαίει η φωτιά; Να μη σας πειράζει το δηλητήριο; Να μη σας αγγίζουν τα αγριότερα των ζώων και τα λυσσασμένα σκυλιά και οι λύκοι; Έχετε τόση δύναμη πίστεως ώστε να πολλαπλασιάζετε τους άρτους και να βγάζετε δαιμόνια; » Αυτά θα μας ρωτήσει ο Απόστολος Παύλος.
- «Όχι, όχι», και θα απαντήσετε και θα απαντήσουμε. Αφού είναι «όχι», γιατί γογγύζουμε όλοι μας κατά του Θεού για τις διάφορες θλίψεις και τις στεναχώριες που μας έρχονται στη ζωή;

Ο λόγος του Θεού μας λέγει ότι τα βάσανα αυτής της ζωής, κατεργάζονται δια του Ιησού Χριστού την αγία υπομονή. Η δε υπομονή μας βάζει, αυτή η υπομονή μας βάζει, αυτή η υπομονή μας βάζει στη δοκιμασία της πίστεως. Και αν δια της πίστεως υπομένουμε μετά ευχαριστίας τον Θεόν, τότε μας χαρίζεται η ελπίδα. Και η βεβαιωμένη ελπίδα δεν μας ντροπιάζει στην πρόγευση των μελλόντων αγαθών.
Αυτή την πρόγευση της Βασιλείας των Ουρανών δεν την είχαν οι δίκαιοι και οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, παρόλον που εγκωμιάστηκαν τόσο πολύ από τον Απόστολο Παύλο. Ποιος μπορεί να καυχηθεί από μας, ότι έχει την πίστιν του Αβραάμ, μόνον ο Θεός, του Αβραάμ, που ολοπρόθυμα δέχτηκε να θυσιάσει το γιό του Ισαάκ, 8-10 ετών, πόσο θα ήταν τότε, για να μπορεί να κουβαλάει και τα ξύλα, σ’ αυτήν την παιδική ηλικία θάταν. Μόλις του έδωσε αυτήν την εντολή ο Θεός, ποιος από μας έχει την πίστη του Αβραάμ; Κανένας! Και όμως ο Αβραάμ, δεν είχε την πρόγευση της Βασιλείας του Θεού όπως την έχουν οι εν ζωή σήμερα άγιοι.
Και παρόλον που εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είμαστε προνομιούχοι μέσα από τα πανάγια σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, το Βάπτισμα, το Χρίσμα, τη Θεία Ευχαριστία, τη Θεία Λατρεία, τη Θεία Κοινωνία, τη μετάνοια και την Ιερά Εξομολόγηση, εν τούτοις και τα πάθη δεν κόβουμε, και την αμαρτία αγκαλιάζουμε σφιχτά σφιχτά, και μικρόψυχοι είμαστε απέναντι στις θλίψεις της ζωής.

Που είναι λοιπόν η πίστις μας;
Πού είναι η αγάπη μας στο Χριστό;
Που είναι η αληθινή μας μετάνοια;
Που είναι η ακρίβεια της χριστιανικής μας ομολογίας, την οποίαν ζήτησε σήμερα ο Κύριος στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα; «Πάς όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς.» Ομολογούμε στην κοινωνία που σήμερα ζούμε τον Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον;

Επαναλαμβάνω ότι με τον στίχο 39 του ενδεκάτου κεφαλαίου του σημερινού αναγνώσματος, ο Απόστολος Παύλος μας λέγει ότι οι προ Χριστού δίκαιοι, όχι μόνον όσο ζούσαν εδώ στη γη, περιφρονήθηκαν και δεινοπάθησαν, αλλά και στον ουρανό «ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν». Δεν απήλαυσαν δηλαδή ολοκληρωμένα την ακατάληπτη δόξα που τους υποσχέθηκε ο Θεός.
Έχουν δοξασθεί, αλλά μερικώς θα λέγαμε. Η πληρότητα της θείας μακαριότητος είναι και γι’ αυτούς πολύ λίγη. Η μεγάλη δόξα θα τους έλθει πολύ αργότερα. Όταν θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Γιατί όμως; Διότι λέγει ο Απόστολος Παύλος, περιμένουν και μας, τους πιστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς, για να δοξασθούμε όλοι μαζί, με τέτοια λαμπρότητα που είναι αδύνατον να την περιγράψουν οι άνθρωποι.
Τα ακατάληπτα του Θεού δεν περιγράφονται. Το μεγαλείο αυτής της ουράνιας δόξης θα περιβάλλει, και τα αναστημένα σώματά μας, όταν θα γίνει η Δευτέρα του Χριστού Παρουσία. Τα αναστημένα όμως σώματα των σεσωσμένων χριστιανών, και ασφαλώς πολύ περισσότερο των δικαίων και των αγίων, των οσίων και των μαρτύρων, των αγίων κληρικών, αλλά και των ομολογητών και των νεομαρτύρων, πολύ περισσότερο. Και κάτι άλλο. Αυτή η δόξα των παιδιών του Θεού, περιμένει με αγωνία ολόκληρη η άψυχη κτήση για να περάσει και αυτή από την φθορά στην αφθαρσία. Τόσο μεγάλη και αξιοθαύμαστη θα είναι.
Εμείς όμως σαν Ορθόδοξοι χριστιανοί, βρισκόμαστε, επαναλαμβάνω, σε πιο πλεονεκτική θέση από τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης και αυτό γιατί ζούμε στα χρόνια που η απολύτρωση από την αμαρτία και το θάνατο έχει ήδη συντελεσθεί, με την ενανθρώπιση του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, με το πάθος Του, τη Σταυρική Του θυσία και την Ανάστασή Του εκ νεκρών.
Έτσι, με την ίδρυση της Εκκλησίας Του την ημέρα της Πεντηκοστής, και τα πανάγια σωστικά της μυστήρια, η σωτηρία μάς προσφέρεται τρόπον τινά, ας μου επιτραπεί η έκφρασις, στο πιάτο. Αναγέννησις, δικαίωσις, απολύτρωσις, υιοθεσία και Βασιλεία των ουρανών, μάς χορηγήθησαν δωρεάν και εξακολουθούν να μας χορηγούνται. Όμως, όμως, με κάποιες προϋποθέσεις. Απλές και λίγες.
- Η πρώτη έγκειται στην πίστη και στα έργα της πίστεως. Δηλαδή στην τήρηση των Ευαγγελικών εντολών, και στην αντίστοιχη καλλιέργεια των αρετών.
- Η δεύτερη στο ταπεινό φρόνημα και στην καθημερινή μας αληθινή μετάνοια και συντριβή που δεν την έχουμε, και πρώτος εγώ.
- Η τρίτη στην έμπρακτη αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον. Πού είναι και αυτή;
- Η τετάρτη στους καλούς λογισμούς. Αμ’ που δεν τους έχουμε! Όλο καλούς στραβούς και ανάποδους! Πονηρούς και αισχρούς και βλασφήμους έχουμε. Δεν τους μπολιάζουμε. Δεν κάνουμε προσπάθεια να τους κάνουμε καλούς!... και
- Η πέμπτη στη σωστή συμμετοχή μας στα δύο μυστήρια σωτηρίας, Θείας Κοινωνίας και Ιεράς Εξομολογήσεως, μετά βέβαια την Βάπτισή μας, - αναφερόμαστε σε μας τους χριστιανούς. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραλείπουμε τη νηστεία, την αγρυπνία, την προσευχή, την εγκράτεια, την υπομονή, την άσκηση και κάθε πνευματικό αγώνα, όχι. Αλλά όλα αυτά όπως και άλλα πολλά συμπεριλαμβάνονται στις προϋοθέσεις που αναφέραμε. Μόνο μ’ αυτές αδελφοί μου εξασφαλίζονται οι δωρεές και τα χαρίσματα του Παναγίου Πνεύματος.
Χρειάζεται όμως προσοχή, πολλή προσοχή για να διατηρηθούν μέσα στην καρδιά μας ως προϋποθέσεις σωτηρίας.
Σαν βαπτισμένοι Ορθόδοξοι χριστιανοί, έχουμε και ένα άλλο προνόμιο, πολύ πολύ πολύ μεγάλο. Ότι είμαστε και μεις καλεσμένοι στο Πασχαλινό τραπέζι της Βασιλείας των Ουρανών. Είμαστε και μεις καλεσμένοι στην υπέροχη κοινωνία των Αγίων. Οι αναρίθμητες στρατιές των δικαίων και των Αγίων μας περιμένουν για να συνδοξασθούμε και μείς μαζί τους. Περιμένουν και σένα, και σένα, και μένα… Περιμένουν όλους μας στο ευγενικό αυτό κάλεσμα του Θεού. Εμείς τι θα απαντήσουμε; Αλήθεια, σας ρωτώ τι θα απαντήσουμε σ’ αυτό το ευγενικό κάλεσμα του Αγίου μας Θεού;
Αν η απάντησίς μας είναι «ναι», και πιστεύω ότι θα είναι ναι, μέσα απ’ την καρδιά μας βγαλμένο, τότε η προετοιμασία μας, το ένδυμα γάμου που ζητάει ο Κύριος σε παραβολή, αυτή η προετοιμασία πρέπει να αρχίσει από σήμερα, από τώρα, από τούτη τη στιγμή.
Αμήν