Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
Μιά θεϊκή αποκάλυψις περί τής Θεότητος τού Αγίου Πνεύματος.
208-γ
Στη σημερινή αποστολική περικοπή χριστιανοί μου ο απόστολος Παύλος μας λέγει ότι παρόλο που είμεθα εξαιτίας των αμαρτιών μας, ΤΕΚΝΑ ΟΡΓΗΣ, εντούτοις ο Θεός πλούσιος εν ελέει, δηλαδή πλούσιος σε έλεος, αγαθότητα και φιλανθρωπία, μας αγάπησε τόσο πολύ, ώστε τον μονογενή Υιόν αυτού έδωκεν, για να γίνει άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού, ο Θεάνθρωπος Χριστός και Σωτήρας.
Αυτός να διδάξει την ανυπέρβλητη διδασκαλία της αγάπης, ακόμα και προς τους εχθρούς, να θαυματουργήσει ποικιλοτρόπως θεραπεύοντας ασθενείς, παραλυτικούς, τυφλούς, χωλούς, λεπρούς, να ελευθερώνει δαιμονισμένους, να χορταίνει τα πλήθη, να διατάζει τους ανέμους και την αγριεμένη θάλασσα να ηρεμεί, να ανασταίνει νεκρούς και τέλος να μας υποδεικνύει την φρικτή πορεία προς τον Γολγοθά, το φρικτό πάθος, τη Σταύρωση, την Ταφή και την ένδοξο Ανάσταση.
Επαναλαμβάνω για να πω ότι ο Θεός παρόλον ΟΝΤΑΣ ΗΜΑΣ ΝΕΚΡΟΥΣ, τοις παραπτώμασι και τέκνα οργής, εν τούτοις μας εζωοποίησε πνευματικά μαζί με τον Χριστόν, όχι για τα καλά μας έργα, τα πολλά ή τα λίγα, ούτε για την δήθεν αξία μας, αλλά διότι με την Σταυρική Του Θυσία, μας έσωσε δωρεάν δηλαδή με την Χάρη Του που απορρέει από αυτήν.
Γι αυτό και το τόνησε ιδιαιτέρως σήμερα, ότι χάριτι Θεού εστέ σεσωσμένοι.
Τα έργα δε μας σώζουν, ούτε οι δράσεις μας, ούτε η αξία του ονόματός μας, ούτε ο τίτλος που τυχόν έχουμε στη ζωή αυτή.
Τι μας σώζει, η Σταυρική Θυσία του Σωτήρος Χριστού.
Αυτή ξεπλένει τις αμαρτίες μας, δυνάμει της θείας χάριτος που απορρέει από τα πανάγια σωστικά μυστήρια, Βαπτίσματος, Χρίσματος, Ιεράς Εξομολογήσεως και Θείας Κοινωνίας.
Αλλά ο έκτος στίχος χριστιανοί μου, συνδέει το παρόν της ζωής μας με το αιώνιον μέλλον, δηλαδή με την αιωνιότητα, λέγοντάς μας περίπου τα εξής:
Ο Θεός που είναι πλούσιος σε έλεος, αγαθότητα, φιλανθρωπία, μακροθυμία και σπλάχνα οικτιρμών,
από την πολλή Του αγάπη όχι μόνον μας έσωσε δωρεάν, αλλά και μας ανέστησε εκ νεκρών, μαζί με τον Χριστόν, και μας συνεθρόνησε μαζί Του, στην επουράνιο βασιλεία και δόξης δια του Ιησού Χριστού.
Αυτά μας είπε σήμερα το αποστολικόν ανάγνωσμα.
Όλα αυτά όμως βιώνονται χριστιανοί μου κατά πρώτον λόγον, στο άγιον βάπτισμά μας, διότι θάπτεται ο παλιός άνθρωπος και ανίσταται ο νέος, ο άνθρωπος εισέρχεται εις τον Παράδεισον, και όλα αυτά τα ζούμε κατόπιν και στην Θεία Λειτουργία.
Δεν υπάρχει σ’ αυτήν παρόν, μέλλον και παρελθόν χρονικά.
Αλλά ένα διαρκές αιώνιον πνευματικόν παρόν.
Αυτό στη γλώσσα μας, στη γλώσσα της θρησκείας μας λέγεται λειτουργικός χρόνος.
Εδώ στη Θεία Λειτουργία ζούμε όλη την αγάπη του Θεού, με την ενανθρώπιση του Θεού Λόγου στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, και την μεγάλη τελετή, που τελούμε, την ιεροπραξία, μέσα στην Ιερά Προσκομιδή, με τη Θεϊκή λυτρωτική διδασκαλία Του, - με το Ευαγγέλιο και το αποστολικόν ανάγνωσμα που ακούσαμε,- όπου αποκαλύπτεται όχι μόνο το έλεος του Θεού, όχι μόνον ο τρόπος της σωτηρίας μας, αλλά, και ότι ο Θεός είναι Ένας αλλά Τριαδικός.
Κατόπιν μας δείχνει και μας παρουσιάζει το Πάθος Του με την αναίμακτο Θυσία,
τη ματωμένη πορεία μέχρι τον νοητόν Γολγοθά, την Αγία Τράπεζα, με την μεγάλη Είσοδο,
την Ταφή και την Ανάσταση, την Ανάληψή Του με Δόξα στους ουρανούς, την Πεντηκοστή – ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, αυτή είναι Πεντηκοστή – και την ίδρυση επί της γής της Εκκλησίας.
Επίσης μας παρουσιάζει, και την Δευτέρα αυτού Παρουσία και Κρίσιν, και τέλος την ενότητα της Βασιλείας του Θεού με την Αιώνια Ευφροσύνη, και μακαριότητα των σεσωσμένων χριστιανών, κληρικών, μοναχών και λαϊκών.
Εδώ στη Θεία Λειτουργία που την τελέσαμε σήμερα, όπως και σε κάθε Θεία Λειτουργία, όλα αυτά ΒΙΩΝΟΝΤΑΙ κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού,
αφού Θεού το δώρον.
Χριστιανοί μου,
κάποτε πρίν από χρόνια πολλά, Κυριακή της Πεντηκοστής, σ’ αυτόν τον ναόν, ένας άνδρας, καθώς χρόνον εψάλετο το «Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της Αληθείας, ο πανταχού Παρών και τα πάντα Πληρών και τα λοιπά…», και το επαναλάμβανε και αυτός νοερά μέσα του, ξαφνικά όλος ο νους του, πλημμύρισε από φώς θείας γνώσεως, και με τρόπον ακατάληπτον πληροφορήθηκε ότι το Άγιον Πνεύμα είναι ΤΕΛΕΙΟΣ ΘΕΟΣ.
Εδώ στη Θεία Λειτουργία παρακαλούμε τον Πανάγιον Θεόν, όπως αποκτήσομεν, ΘΕΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ.
Έτσι μπαίνουμε μέσα.
Στις ευχές εμείς για όλους.
Η πληροφορία αυτή ως ψυχοσωματική θεία κατάστασις, τον κατέλαβε ολόκληρον.
Το Άγιον Πνεύμα ήταν μέσα σε όλη του την ύπαρξη, μέσα του.
Με κέντρο την καρδιά, και αυτός ολόκληρος ο χριστιανός, ως άνθρωπος, ήταν λουσμένος μέσα στη φωτοχυσία του Αγίου Πνεύματος.
Φώς μέσα του, και αυτός απέξω λουσμένος.
Ήτο, ο τα πάντα πληρών Πανάγιον Πνεύμα.
Και το παράδοξο ήτο ότι ο νους αυτού του προσευχομένου χριστιανού, ο ελαμπόμενος όπως το προείπαμε από το πνευματοφόρο φώς έμοιαζε με ουράνιο οφθαλμό.
Ο νους όλος οφθαλμός εστί, κατά την πείρα και το βίωμα και τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων.
Ο νούς όλος οφθαλμός εστίν.
Έτσι λοιπόν έμοιαζε με ουράνιο οφθαλμό που είχε δυνατή διορατική πνευματική όραση, που κυκλικά εφαίνετο σα να περιπολεί, -Περίπολος, πως λέμε- γύρω γύρω από την καρδιά, αφενός μεν για να διώχνει, τα παράσιτα των ξένων προσβολών, και αφετέρου να θαυμάζει τον αποκαλυπτόμενον θησαυρόν, της βασιλείας του Θεού.
Αφού η βασιλεία το Θεού εντός ημών εστί.
Ιδού πως αισθάνθηκε να βιώνει, και το «καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος».
Ένας απέραντος ουρανός, γεμάτος φως Θεού, χωρίς την παραμικρή κηλίδα των αμαρτιών.
Και καθ’ όν χρόνον εθαύμαζε ο νούς τον πλούτον των πνευματικών αυτών αποκαλύψεων, εντελώς απρόσμενα, στάθηκε με ακατάληπτη γνώση, και στις λέξεις, «και ζωής χορηγός».
Το Πνεύμα το Άγιον είναι ζωής χορηγός.
Το ψάλουμε σε κείνα τα τροπάρια της Πεντηκοστής, «φως και ζωή και ζώσα πηγή νοερά», ζωή και ζωοποιούν είναι το Πνεύμα το Άγιον.
Άρχισε δηλαδή, αυτός ο χριστιανός, να αντιλαμβάνεται απαθώς, και ως πρόσωπο, ως ύπαρξις, το απροσπέλαστο μυστήριο, και της ιδικής του πλάσεως και δημιουργίας, ως εικόνα Θεού και ως καθ’ ομοίωσιν, του Ενός Τριαδικού Θεού, απολαμβάνοντας συγχρόνως, και την άπειρη αγάπη του Θεού, τη Σοφία και την Πρόνοια, για την κορωνίδα της Δημιουργίας, δηλαδή τον άνθρωπο.
«Και ζωής Χορηγός», είναι αυτό που μας περιγράφει, το πρώτο βιβλίον της Αγίας Γραφής, η Γένεσις, για την πλάση του πρώτου ανθρώπου.
Και ενεφύσησεν ο Θεός εις το πρόσωπον αυτού, δηλαδή του Αδάμ, ΠΝΟΗ ΖΩΗΣ, και εγένετο άνθρωπος, εις ψυχήν ζώσαν.
Δεύτερο κεφάλαιο, στίχος επτά.
Βίωσε λοιπόν ο χριστιανός μας, την πρώτη δημιουργίαν του πρώτου ανθρώπου, και το θείο εμφύσημα, ως άκτιστον ενέργειαν, να πλάθει την ψυχή, πνευματική, μεν, άυλη, νοερά και αθάνατη, αλλά κτιστή, και ταυτόχρονα ως εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού.
Η δε πληρότητα του Αγίου Πνεύματος, ως φως μέσα του, και γύρω του και γύρω από αυτόν, ομοιάζει με ότι έζησε ο Μοτοβίλωφ, ένας απλός χριστιανός στη Ρωσία, όταν μέσα στην καρδιά του χειμώνα, στην ύπαιθρο μεσ’ το δάσος, καθ’ όν χρόνον εχιόνιζε, μαζί με τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, βίωσε την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος, ως ζώσα παρουσία ακτίστου φωτός, απείρου κάλους και λαμπρότητος.
Τα λόγια όμως αυτά, όσα σας είπα, είναι πολύ φτωχά, και αδυνατούν να περιγράψουν τη θεία πραγματικότητα, όπως βιώθηκε στο «Βασιλεύ Ουράνιε», και όπως το βιώνουν τόσοι και τόσοι άλλοι.
Δεν είναι δυνατόν αυτά τα πράγματα, τα πνευματικά τά άπιαστα, τα ουράνια, να ειπωθούν με λόγια που βγαίνουν από το στόμα.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ΑΔΕΙΑΖΟΥΝ την πραγματικότητα, τη φτωχαίνουν, αλλά για τον αδιάφορο όμως, … ωχ ωχ … Και για αυτόν που πολεμά την πίστη, αν του πούμε τέτοια πράγματα, αυτός θα μας πει ότι αυτά είναι παραμύθια για μωρά, και γριούλες που έχουνε αλσχάιμερ.
Αυτά όμως είναι έκτακτα χαρίσματα, που προσφέρονται ΔΩΡΕΑΝ, μια και δυό φορές στη ζωή μας, ή όσο κρίνει ο Θεός, στους θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας μας, ή έτι περισσότερον στους οσίους της ερήμου, στους αναχωρητές, ησυχαστές, ασκητές και κοινοβιάτες ή όπου αλλού κρίνει ο Πανάγιος Θεός.
Γιατί δεν μας λείπουν ούτε οι πτωχοί τω πνεύματι, μέσα στο κόσμο, ούτε οι απλοί, ούτε και οι δια Χριστόν σαλοί.
Όλα αυτά δε τα έκτακτα χαρίσματα, προσφέρονται κατά κύριον λόγον, στον προσευχόμενον ΑΠΛΑΝΩΣ, με την λεγομένη νοερά προσευχή, καρδιακή προσευχή, με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», να αναδύει και από το Πανάγιον Πνεύμα μέσα απ’ την καρδιά του, ή κατά την διάρκειαν της Θείας Λειτουργίας, σε οποιοδήποτε σημείον από την Δοξολογία μέχρι και το «Δι’ ευχών», ή όταν κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων, ή όταν πνευματικά λαμβάνει αυτό στο λόγο του Θεού, το Ευαγγέλιο.
Και στον κληρικό παντός βαθμού, και στον μοναχό, κοινοβιάτη, κελιώτη, ησυχαστή, ή ακόμα και στον αγνό και καθαρό, αγωνιζόμενο πιστό χριστιανό.
Όλα αυτά μπορούν να γίνουν μία πραγματικότητα.
Οπότε δεν θα μας τρομάζει τίποτα…
Έρχονται καιροί δύσκολοι, δε πα να έρχονται, έρχεται ο Αντίχριστος, δε πα να ’ρχεται, θα ρίξουν βόμβες ατομικές, δε πα να ρίξουν, θα ρίξουν δηλητήρια και αέρια, δε πα να ρίξουν, θα πέσει πείνα, δε πα να πέσει.
Εμείς έχουμε ΠΙΣΤΗ, έχουμε ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΙΣΤΗ, και η πίστις μας κάνει θαύματα, και ο Θεός δεν θα αφήσει τα παιδιά του, αρκεί με ΠΙΣΤΗ να προσεύχονται σ’ Αυτόν.
Δεν μας τρομάζουν οι καιροί.
Ήρθαν οι διωγμοί όπου οι μάρτυρες, κατά χιλιάδες, κατά εκατοντάδες, κατά εκατομμύρια, σφάχτηκαν, από τους αιμοβόρους διώκτες, βασανιστάς, από τα άγρια θηρία, από τους χίλιους δυο διωγμούς και εξορίες.
Λοιπόν να μην ανησυχούμε.
Από την Χάρη του Θεού τα πάντα προέρχονται.
Ουδέποτε προέρχονται από τις δυνάμεις μας, ή από τα έργα μας…
Θεού το Δώρον, είπε και ο αναγνώστης, ίνα ΜΗ τις ΚΑΥΧΗΣΗΤΑΙ, για να μη καυχιέται κανένας, να μη το παίρνει επάνω του, να μην υπερηφανεύεται, και δυστυχώς εμείς οι ιερείς, και ιεροκήρυκες του λόγου, που κάνομε πέντε δέκα ψευτοέργα, και γράφομε και καμμιά σελίδα, εύκολα καβαλάμε το καλάμι, με συγχωρείτε που το λέω έτσι με τόσα σκληρά λόγια.
Θεού το δώρον λοιπόν, τα πάντα, όλα τα καλά είναι δώρα του Θεού, και όλα τα κακά τα στραβά και τα ανάποδα και τα διεστραμμένα, αυτά είναι δικά μας.
Η κάθε αρετή, είναι και ένα δώρο του Θεού, και η κάθε κακία και αμαρτία, ανήκει στη δική μας ευθύνη και στη δική σας.
Ό,τι λογισμός κακός σας περάσει, και τον αποδεχθείτε μέσα σας και μέσα μου, αμαρτάνομε,
και όποιος καλός λογισμός έρθει ή τον καλλιεργήσομε, έρχεται απ’ τη χάρη του Θεού.
Και αυτή η σωτηρία μας, δεν κατορθώνεται λοιπόν από τα έργα μας, αλλά απ’ τη θεία χάρη διά μέσου της πίστεως. Σε τρία πράγματα, -στη θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού, -στη Σταυρική Του Θυσία, και την Ανάστασή του, -και στην Τριαδικότητα του Ενός Θεού. «Τη γαρ χάρ χάριτι, εστέ σεσωσμένοι, δια πίστεως» επιβεβαίωσε το σημερινό, αποστολικό ανάγνωσμα.
Γι αυτό και μεις όλοι χριστιανοί μου, να ΠΙΣΤΕΥΟΜΕ, και να ΕΛΠΙΖΟΜΕ στο ΕΛΕΟΣ του ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ. Πίστις και αγάπη ενεργουμένη και θα έρθει το έλεος. Μετάνοια και προσευχή καθημερινή, και ιδού το έλεος, συμμετοχή στα μυστήρια, και ιδού το έλεος, υπακοή στο θέλημα του Θεού, και ιδού η σωτηρία μας. Επαναλαμβάνω, ιδού η σωτηρία μας, χειροπιαστή, για να μπορούμε να το πούμε, «παραδίδω στα χέρια Σου Θεέ μου το πνεύμα μου».
Αμήν.
Και στην απόλυση:
Ξέρετε τι θα πεί να φεύγει η ψυχή μας, να φεύγει, και μεις να χαμογελάμε;
Έχετε δει καμιά φορά κανέναν νεκρό με ένα αδιόρατο χαμόγελο στα χείλη;
Αυτό είχε και όταν έφευγε η ψυχή του.
Γι' αυτό είπα ότι η σωτηρία είναι ΔΙΚΗ μας και τη νοιώθουμε δική μας όταν φεύγουμε με το χαμόγελο στα χείλη.
Οι χριστιανοί δεν είναι καρφούτηδες, ούτε κακομοίρηδες, ούτε ζητιάνοι...
Είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος πούχει όλη την ελπίδα στον Πανάγιο Θεό.
Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008
Ο βίος καί τά βιώματα τού Αγ. Νεκταρίου
208-β
Η εκκλησία μας σήμερα τιμά αδελφοί μου, πανηγυρικά τιμά τη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου, Επισκόπου Πενταπόλεως του θαυματουργού.
Ασκήτευσε στην Αίγινα και το 1920 ίδρυσε την Ιερά Μονή, τη γνωστή σημερινή Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος.
Από μικρός ο Άγιος υπήρξε αγνός και καθαρός.
Στις σπουδές του άριστος μαθητής, φοιτητής, ακαδημαϊκός, και στη προσωπική του ζωή όσιος.
Στη μοναχική που καθιέρωσε, υπήρξε μάρτυς του πόνου, και του αναιμάκτου μαρτυρίου της συνειδήσεως.
Σαν διδάσκαλος και ιεροκήρυκας υπήρξε προφήτης και απόστολος.
Μέσα στην ιεροσύνη και ως διάκονος και ως πρεσβύτερος, και ως επίσκοπος υπήρξε μια συνεχή προσφορά θυσίας, προς τον αμαρτωλό άνθρωπο.
Ύστερα από τον άδικο κατατρεγμό του, και την εξορία του από την Αλεξάνδρεια, εδώ στην Ελλάδα, κατάφερε με την δύναμη και τη Χάρη του Χριστού μας, να διδάξει στη πατρίδα μας την αληθινή βιωματική μυστική ζωή της ορθοδόξου εκκλησίας, δηλαδή να ξεχωρίσει από τον παρωχημένο σκοταδισμό και τις δυσειδαιμονίες της εποχής του, την ατόφια διδασκαλία τη μυστική, της εκκλησίας της ορθοδόξου.
Να αναγεννήσει λίγο το πνεύμα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, και να ξαναφέρει στην επιφάνεια τα θέματα περί προσευχής.
Αφού ξεχώρισε ο Άγιος κατά πρώτον λόγον τον άνθρωπο, από τον χριστιανό άνθρωπο,
- εννοείται βέβαια με τα κηρύγματα και τα γραπτά του κείμενα – κατόπιν ζωγράφισε τον χριστιανό.
Πώς είναι με το κάθε πάθος χωριστά, και πως είναι όταν κοσμείται από τις αρετές του Θεού.
Και τέλος δίδει και τον χριστιανό, που κατακτάται ολόκληρος από τη θεία χάρη.
Όλα αυτά περιγράφονται άριστα σε ένα βιβλίο του, που το κυκλοφόρησε ως «Γνώθι σ’αυτόν».
Είναι αυτό που έλεγε ο Απόστολος Παύλος και το οποίον είπε και το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, «Ζώ δε ουκέτι εγώ, Ζεί δε εν εμοί Χριστός».
Στην καρδιά μας, όχι ο άνθρωπος που αγαπάμε, σύζυγος, παιδιά, γονείς, αδέλφια, αλλά ο ΧΡΙΣΤΟΣ.
Πρώτα ο Χριστός και ύστερα ο αγαπημένος ή η αγαπημένη.
Αγάπη στον πρώτον, τον Θεόν, εξ όλης ψυχής, καρδίας, ισχύος, διανοίας, αλλά και αγάπη στον δέυτερον ως σεαυτόν, δηλαδή να τον αγαπάς όπως τον εαυτόν σου και τίποτα περισσότερο.
Στην καρδιά μας ο Χριστός και όχι ο χρυσός.
Η προτεραιότητα, μας συμβουλεύει ο Άγιος Νεκτάριος, είναι ο Χριστός, το Άγιον θέλημά Του, η εκκλησία και τα μυστήριά της, και ύστερα ακολουθούν οι κοσμικές γνώσεις, η καριέρα, το επάγγελμα, και να προχωρήσουμε λίγο παρακάτω στην αμαρτωλή εξουσία και δύναμη, στις επιστήμες, στον αμαρτωλό πλούτο, στην παλικαριά, στην πρωτιά, στην διεστραμμένη τέχνη, στην τελειομανία και τόσα άλλα που μας απομακρύνουν απ' το Χριστό.
Και όταν βασιλεύσει ο Χριστός και η ειρήνη στην καρδιά μας, τότε την πλούσια αυτή ευλογία, απλόχερα την δίνουμε στον άνδρα μας, στη γυναίκα μας, στα παιδιά μας, στους γονείς μας και στον κάθε πλησίον.
Αυτόν τον πλούτον, της θείας χάριτος, που έχει και κοσμεί τη καρδιά μας, ΕΥΚΟΛΑ εμείς την μοιράζομε, τη δίνουμε, η την μοιραζόμαστε αν θέλετε, με τον σύντροφο της ζωής μας, και την οικογένειά μας και με τον κάθε συνάνθρωπό μας.
Σε ασύγκριτο βαθμό, τον σκορπούσε αυτόν τον πνευματικό πλούτο, της θεία χάριτος, ο Άγιος Νεκτάριος, στο πλήρωμα της εκκλησίας, πολύ δε περισσότερον ως διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής, στους σπουδαστές της, καθώς αργότερα και στις μοναχές της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος
που ίδρυσε ο ίδιος στην Αίγινα.
Χριστιανοί μου,
η ζωή του Αγίου Νεκταρίου από τότε που έγινε επίσκοπος Πενταπόλεως, ήτο γεμάτη πίκρες, φθόνους, συκοφαντίες, προδοσίες, εξορίες, κατατρεγμούς, πειρασμούς και θλίψεις, και αρρώστιες πολλές.
Διαβάστε το βίο, κυκλοφορούν σε πολλά φυλλάδια και θα τον δείτε και θα θαυμάσετε.
Αλλά και η ΥΠΟΜΟΝΗ του όμως, ήτο απροσμέτρητος, Ιώβειος, αγόγγυστος, και Αγία, γι αυτό και ήτο όλος φώς, και όλος δόξα, και αυτό το φώς δεν ήτο ένας απλός φωτισμός του νου.
Αλλά άκτιστον ουράνιον φώς, που τον κάλυπτε ορατά ολόκληρον, και τον γέμιζε από ειρήνη, αγάπη, δόξα και δύναμη πίστεως, αυτήν που χρειαζόμαστε, στις δύσκολες ημέρες που έρχονται, όποιες κι αν είναι αυτές.
Το άκτιστον φώς, ως ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, πηγάζει μέσα από τις ΚΑΘΑΡΕΣ καρδιές, διότι μέσα σ’ αυτήν βασιλεύει ο Χριστός, ΕΝΤΟΣ ΗΜΩΝ η βασιλεία του Θεού, βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος στην Αγία Γραφή, όπου ο Χριστός εκεί και το ανέσπερον, άκτιστον φώς, όπου ο Χριστός εκεί και ο Παράδεισος, εκεί και η βασιλεία Του.
Στον Άγιο Νεκτάριο, καρδιά και νους, ήταν ένα πράγμα, γι αυτό, επαναλάμβανε συχνά, «ζεί δε εν εμοί Χριστός, ζώ δε ουκέτι εγώ, ζεί δε εν εμοί Χριστός».
Όταν το 1962 μ' αξίωσε ο Θεός και πήγα για πρώτη φορά στον Άγιο Νεκτάριο, μόλις είχε αγιοποιηθεί, πρίν ένα χρόνο, δύο, συνάντησα εκεί, μια μοναχή Θεοδώρα, η οποία μάλιστα μας είχε και η ίδια, αγιογραφήσει τον Άγιο Νεκτάριο, όπως ακριβώς ήταν, όπως ήταν, -την έχουμε αυτήν την εικόνα, -
εκείνη η ευλογημένη ψυχούλα η μοναχή, μου εκμυστηρεύτηκε κάτι, αχ πάτερ μου λέει,
"Τι απέραντη ουράνια και ακατάληπτη ευτυχία, με καταλαμβάνει σε κάθε Θεία Λειτουργία του Αγίου, όταν βεβαιώνεται, ότι ακουμπάει η ψυχή μου, πνευματικά ακουμπάει η ψυχή μου στο στήθος του Χριστού, μέσω του Αγίου, ως άλλος αγαπημένος μαθητής απόστολος και Ευαγγελιστής του Κυρίου, Ιωάννης… "
Και ρώτησα εγώ, "και πώς γίνεται αυτό", -μεσάνυχτα εγώ τότε από τέτοια πράγματα-, να, μας έμαθε να λέμε και το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Όταν λοιπόν από τις πολλές φορές που το λέγω στη Θεία Λειτουργία, χωρίς να το καταλάβω, από μόνο του το κεφάλι μου γέρνει αριστερά, και σκύβει σκύβει και ακουμπά προς το μέρος της καρδιάς, όπως ακριβώς, διδάσκεται και η εφαρμογή, η πρακτική εφαρμογή της νοεράς προσευχής.
Και άλλοτε το βιώνω, το ίδιο πράγμα νοιώθω δηλαδή εκείνη τη στιγμή που γέρνει, το κεφάλι μου προς το μέρος της καρδιάς, γέρνει η ψυχή μου και ακουμπά στο στήθος του Κυρίου.
Και άλλοτε αυτό το βιώνω, στη Θεία Κοινωνία όταν επιστρέφω στη θέση μου.
Για κοιτάξτε τώρα ένα παράξενο πράγμα, την Κυριακή του Αγίου Δημητρίου, μια ψυχή από σάς, -είναι εδώ,- δε λέω άνδρας γυναίκα, λέω μόνο μια ψυχή, μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, είδε λοιπόν γύρω μας, εδώ μέσα στο ναό, να παρευρίσκονται, -η ψυχή εννοεί,- όχι τα μάτια, όχι τα σωματικά μάτια, η ψυχή ένοιωσε την ώρα που έλεγε την ευχή και είχε κλειστά τα μάτια, ότι γέμισε από τους Αποστόλους, τον Πέτρο, τον Παύλο, τον Ιωάννη, τον Ιάκωβο, τον Ανδρέα και άλλους.
Επίσης τον Άγιο Νεκτάριο, τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, τον Μέγα Βασίλειο, τον Άγιο Χαράλαμπο, και άλλους πολλούς. Επίσης τον Άγιο Γεώργιο, πρώτα βέβαια τον Άγιο Δημήτριο, ήταν και του Αγίου Δημητρίου, τον Άγιο Στέφανο, τον Άγιο Μηνά, τον Άγιο Αρτέμιο και άλλους …
Εκατομμύρια μαρτύρους, μαζί με την Αγία Βαρβάρα, την Αγία Αικατερίνη την Αγία Παρασκευή, την Αγία Ειρήνη και άλλους και άλλους και άλλους …
Επίσης αισθάνθηκε και ολόκληρον τον αόρατο κόσμο, των αγγέλων και αρχαγγέλων, Χερουβείμ και Σεραφείμ, Θρόνων και Κυριοτήτων, και πάνω από όλους την Υπεραγία Θεοτόκο.
Εκείνη τη στιγμή, είδε να φεύγουν από δω μπροστά, κάτι παιδάκια, τα οποία τα αναγνώρισε γιατί ήταν εδώ καθισμένα, Ήταν η Λυδία της Ξένιας, ήταν ο Στέφανος ο δικός μου και ο Μηνάς, ήταν ο Μιχαλάκης του κυρίου Κώστα, και της Θυμίας, ήταν ο Τιμόθεος του κυρίου Λευτέρη, ήταν η Δήμητρα, -πού είναι η Δήμητρα;- , ήταν η Γεωργία της κυρίας Νίκης, ήταν μια Μαρία και άλλοι.
Τα οποία φύγαν όλα μαζί άνοιξε ο χώρος των ανδρών, εν μέσω των αποστόλων πήγαν στο θρόνο του Κυρίου, όπου εκάθητο ο Κύριος και έπεσαν στην αγκαλιά Του.
Τα παιδιά έπεσαν στην αγκαλιά Του, τα παιδάκια, τα άκακα, κάτω από δύο χρονών,
Δε θα θυμώνετε…
Αχ χριστιανοί μου πόσο θάθελα όλοι και εμείς, και σείς και μείς οι λειτουργοί του Υψίστου που σήμερα είμαστε τρείς, ο πατής Παναγιώτης, ο πατήρ Αντώνιος και εγώ ο βρωμερός, και ο καθένας χωριστά, να ένοιωθε, να ζήσει, να ζούσε, να βίωνε, με τρόπο καθαρά πνευματικό και ακατάλυπτο – ΟΧΙ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ – όχι με το νού, όχι με φαντασίες, όχι με ψευδοφάνιες,
όχι με ψευδοκαταστάσεις και ανατριχιάσματα, όχι, αλλά με ουράνια θεωρία, να μπορεί να βλέπει με τα μάτια της ψυχής του, την καρδιά του, να ακουμπά, στο θεανθρώπινο στήθος του Κυρίου μας, εδώ.
Και στη συνέχεια να καταφιλά, όπως εκείνα τα παιδάκια, που ακουμπούσαν στο στήθος Του, πώς όλα μαζί δεν ξέρω, και ύστερα άρχισαν να του φιλούν τα χεράκια και τα πόδια τα πανάχραντα του Κυρίου,
να μπορούσαμε και μείς νοερά, να το κάνομε αυτό όπως τόκανε στην πραγματικότητα και ο Μέγας Παϊσιος.
Θα αισθανόμασταν τότε ανέκφραστη μακαριότητα, "τι ευτυχία Θεέ μου" θα λέγαμε,
Δεν τα βιώνουμε όμως …
Να γιατί εκκλησιαζόμεθα, να γιατί εκκλησιαζόμαστε, Φύγαν όλοι οι νεαροί στην ηλικία των 14, 15, 16,
Τι πάς εκκλησία, αφού δε καταλαβαίνεις, πώς θα καταλάβει το ξερό σου το κεφάλι;
Αφού δε προσεύχεσαι.
Αφού σε όλη τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, δε λές Χριστέ μου ελέησέ με, βοήθησέ με το σκοτισμένο μου μυαλό!
Σάμπως το λένε οι γονείς για τα παιδιά;
Εδώ βιώνουμε την ανθρώπινη τραγωδία μας, την αμαρτωλότητά μας, αλλά βιώνουμε όμως και την ελπίδα της σωτηρίας μας.
Αυτά πρόσφερε ο Άγιος Νεκτάριος σε κάθε Λειτουργία, στην Αγία Τριάδα στην Αίγινα, και όταν ο Άγιος λειτουργούσε, δεν συνέβαιναν μόνο αυτά που μου είπε και μου αποκάλυψε η αδελφή Θεοδώρα και το βρήκα ύστερα από 48 χρόνια αυτό το πράγμα γραμμένο σε ένα τριμμένο χαρτί, αλλά και στο Χερουβικό Ύμνο και στον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, έμπαινε ολόκληρος μέσα σε ένα φώς, τόσο φώς που δεν τον έβλεπε η γερόντισσα Μαγδαληνή που ήταν διάκονος τότε του Αγίου Νεκταρίου σύμφωνα με την μαρτυρία.
Φοβερόν το μυστήριον, και όλο αυτό το μεγαλείο της αποκαλύψεως της θείας λαμπρότητος,
εισέρχεται μυστικά στις καρδιές όλων μας όσων τις έχουν ανοικτές.
Από τα απροσπέλαστα εκείνα μυστήρια των ουρανίων Θείων Λειτουργιών του Αγίου Νεκταρίου, είθε ο Άγιος να δίδει, να δωρίζει σε όλους εμάς που εκκλησιαζόμαστε σε κάθε ναό της χώρας, μετά φόβου Θεού, πίστεως, αγάπης, υπομονής και ταπεινού φρονήματος, λίγες στιγμές Θεέ μου, λίγες, λίγες, λίγες στιγμές, λίγα δευτερόλεπτα, μας φτάνουν, λίγα δευτερόλεπτα, έστω και πέντε, να μας χαρίσει τη θεία μακαριότητα που ζούσε εκείνος, μπροστά στην Αγία Τράπεζα όταν έκανε ή όταν έκανε προσευχή, με τη βεβαιωμένη ελπίδα ότι θα τύχουμε όλοι μας, την σωτηρία μας, δυνάμει του θείου ελέους και της Σταυρικής Του Θυσίας,
Αμήν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)