Το site που επιμελείται ο Ι.Ν. Αγίας Βαρβάρας Αμφιάλης Κερατσινίου: https://agiavarvaramfialis.gr



Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Περί Οίκογένειας. Ο Χριστός στήν οικογένειά μας 2ον μέρος



Ο λόγος μας για δεύτερη κατά σειρά ομιλία είναι «ο Χριστός και η οικογένεια».
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ανάμεσα στα εκατομμύρια των αγίων της, μάρτυρες και οσίους, περιλαμβάνει και πολλούς εγγάμους αγίους, άνδρες και γυναίκες.

Μεταξύ αυτών είναι και η Αγία Γοργονία, που η μνήμη της τιμάται στις 23 Φεβρουαρίου. Ήταν μητέρα πέντε τέκνων και θυγατέρα αγίων γονέων, του Αγίου Γρηγορίου, του μετέπειτα επισκόπου Ναζιανζηνού, και της Αγίας Νόννας. Ο αδελφός της ήταν ο γνωστός Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, που στον επικήδειο λόγο του για την αδελφή του την Γοργονία λέγει τα εξής:
Αν και παντρεύτηκε κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις γυναίκες του καιρού της όχι μόνον στην σωφροσύνη, αλλά και στις άλλες αρετές, τις τόσο αναγκαίες για συζύγους και μητέρες. Με όλο της τη στάση δίδαξε πως ούτε η παρθενία από μόνη της ενώνει με το Θεό αν δεν καλλιεργούνται συγχρόνως και όλες οι Ευαγγελικές αρετές, ούτε πάλι ο γάμος μπορεί να δεσμευτεί από το κοσμικό αμαρτωλό φρόνημα, και να χωρίσει από τον Θεόν. Έτσι ούτε ο γάμος να αποφεύγεται, απ’ τον αμαρτωλό φόβο των ευθυνών, ούτε και η παρθενία μονόπλευρα να επαινείται. Διότι έκαστος ίδιον έχει χάρισμα, «ο μεν ούτως, ο δε ούτως». Αλλά ο νους του ανθρώπου είναι εκείνος που είτε είναι έγγαμος, παντρεμένος, είτε άγαμος, μπορεί να ενώσει τον άνθρωπο με το Θεό, οδηγώντας αυτόν στη σωτηρία, ή να τον ενώσει με τον κόσμο της αμαρτίας και να τον χωρίσει απ’ το Θεό.
Η Γοργονία με το να παντρευτεί δεν χωρίστηκε απ’ τον Θεό, και με το να έχει κεφαλή τον άντρα της, δε σημαίνει πως ξεχωρίστηκε από την πρώτη κεφαλή που είναι ο Χριστός.
Στις υποχρεώσεις και τις συζυγικές και της μητρότητος ήταν απόλυτα σύμφωνη με τους νόμους του Θεού. Αλλά και ολόκληρον τον εαυτόν της είχε παραδομένο στην αγάπη του Χριστού. Κατόρθωσε και τον άντρα της, παρόλο που στα πρώτα χρόνια, ήταν ειδωλολάτρης, να τον οδηγήσει με την καλοσύνη της, ενώ ήταν ειδωλολάτρης, σε πράξεις αγαθοεργίας και ελεημοσύνης. Πως τα κατάφερε, μόνον εσείς οι γυναίκες ξέρετε. Αλλά και τα παιδιά της, με τις καλές και ήρεμες συμβουλές, και όχι με το ξύλο στο χέρι, και κυρίως με το παράδειγμά της, να τα οδηγήσει στην αρετή κατά Χριστόν. Γι’ αυτό και η οικογένειά της πλημμύρισε από ευλογίες. Έτσι έκαμε τον γάμο αξιέπαινο και ευαρέστησε τον Θεόν, με το πλήθος των αρετών της και την καλλιτεκνία της. Ήταν πάντοτε σεμνή, κοσμία, ήρεμη, υπομονετική, και πολύ σπάνια λέει την έβλεπαν στον δρόμο, - τώρα είμαστε αναγκασμένοι να είμαστε - . Το βλέμμα της ήταν πάντοτε χαμηλωμένο, χωρίς να παρατηρεί άτακτα τα γύρω της. Πρόσεχε πολύ στο τι έπρεπε να ακούει, και φύλαγε τη γλώσσα της στο να μη λέγει πολλά, στο να μην αργολογεί, πολυλογεί, να προσθέσω εγώ, να κουτσομπολεύει, και ιδιαιτέρως να μην κατακρίνει κανέναν όσα και αν ήταν τα λάθη του. Γι’ αυτό και γνώριζε στο να έχει φύλακα της γλώσσης, τον ηγεμόνα και φωτισμένο νου της. Έτσι ήταν αφοσιωμένη στη ζεστασιά της οικογενείας της, στην κατά Θεό ανατροφή των παιδιών της, και στις αγαθοεργίες της. Το ένα δεν εμπόδιζε το άλλο. Το ντύσιμό της ήταν σεμνό, χωρίς στολίδια, φτιασίδια και καλλωπισμούς. Το μόνο που την ενδιέφερε ήταν ο πνευματικός στολισμός της ψυχής της. Επαναλαμβάνω, λέμε με απλά λόγια, όσα είπε στον επικήδειο λόγο ο Άγιος Γρηγόριος για την αδελφή του. Τόσο φανερός ήταν ο φωτισμός της, ώστε πολλοί να την έχουν σύμβουλό τους, όχι μόνον οι συγγενείς της ή οι συμπολίτες της, αλλά και ξένοι, χριστιανοί και ειδωλολάτρες. Η φρόνιμη συμβουλή της ήταν για όλους νόμος. Νόμος απαράβατος. Φρόντιζε για την καλή διακόσμηση κάθε χριστιανικού ναού, τους δε ιερείς όχι μόνον τους εσέβετο, αλλά και το θεωρούσε μεγάλη τιμή να φιλοξενεί στο σπίτι της ιερείς παντός βαθμού. Συμπαθητική προς τους πάσχοντας και ελεήμων προς τους πτωχούς, και πάντοτε κρυφίως, κατέστη σαν τον Ιώβ, μάτι των τυφλών, πόδι των χωλών, μητέρα των ορφανών, και φίλη προστάτιδα των όντως χηρών. Όλα τα υπάρχοντά της ήσαν κοινά για όλους, κοντά στην ελεημοσύνη είχε και την νηστεία, πνευματική και σωματική, και κοντά στην ευσπλαχνεία την κατά Θεόν εγκράτεια. Καθημερινά μελετούσε την Αγία Γραφή, αγρυπνούσε στο ταμείον της με πολλή και έντονη προσευχή, είτε γονατιστή είτε ορθία, με καρδιά συντετριμμένη και με δάκρυα της μετανοίας ή της χάριτος πολλά στα μάτια της. Με την όλη της συμπεριφορά φανέρωσε στους τότε χριστιανούς, ότι η διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών, είναι μόνον βιολογική, μόνον σωματική, και όχι κατά την ψυχήν. Παραμονές του θανάτου της αξιώθηκε να δει να βαπτίζεται Ορθόδοξος Χριστιανός και ο άντρας της. Αυτού, αφού προγνώρισε το θάνατό της, σαν φίλανδρη σύζυγος, σαν φιλότεκνη μητέρα, και φιλάδελφη γυναίκα έδωσε τις τελευταίες συμβουλές της και εκοιμήθη οσιακώς, ψελίζοντας το ψαλμικό «εν ειρήνη επί το αυτό κοιμηθήσομαι και υπνώσω». Από τον τέταρτο ψαλμό. Απόδειξις της παρρησίας και αγάπης προς τον Θεόν. Εκοιμήθη οσιακώς επαναλαμβάνω, στην Καππαδοκία τον τέταρτον μετά Χριστόν αιώνα.

Χριστιανοί μου, τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από την Αγία Γοργονία;
Ως συζύγου; Υπήρξε τελεία.
Ως μητέρα; Άριστη στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών της με το αξιοθαύμαστο παράδειγμά της.
Ως χριστιανή; Μα ήταν τόσο Ευαγγελική η ζωή της, τόσο χριστομίμητη ώστε η Εκκλησία μας επισήμως να την κατατάξει μεταξύ των Αγίων της.
Πρώτη στα χριστιανικά της καθήκοντα,
πρώτη στην τήρηση των Ευαγγελικών εντολών,
πρώτη στην καλλιέργεια των αρετών.
Τίμησε την Εκκλησία, αλλά τίμησε και τον άντρα της.
Υπακοή στο θέλημα του Θεού.
Υπακοή όμως και στον σύζυγό της.
Πρώτη στην προσευχή, στον εκκλησιασμό και στη Θεία Κοινωνία.
Πρώτη στην φιλανθρωπία, στην ελεημοσύνη και στην αγαθοεργία, δηλαδή στην έμπρακτη αγάπη.
Πρώτη παντού και πάντοτε. Και στη λατρεία της προς τον Θεόν, και στην συμπαράσταση προς τον πλησίον, και στην πνευματική προκοπή των παιδιών της, και στο στολισμό της ψυχής της με τις θεοαρετές. Ιδού πώς μια σώφρων γυνή, μια σώφρων γυναίκα, κατέστησε την οικογένειά της κατ’ οίκον Εκκλησία.

Χριστιανοί μου, και ενώ θα έπρεπε όλοι οι σημερινοί, Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, άνδρες και γυναίκες, να προσπαθούν την οικογένεια που δημιουργούν, να την καταστήσουν κατ’ οίκον Εκκλησία, αντιθέτως μάλιστα την καθιστούν στάβλο χοίρων, χοιροστάσιο. Θα μιλήσουμε για την κακή πλευρά της σημερινής οικογένειας, γιατί έχουμε και την καλή.
Οι παράνομοι δεσμοί τριών πέντε και δέκα ετών, έχουν πολλαπλασιαστεί σε τρομακτικό αριθμό, όχι μόνον Ευρώπη και Αμερική, αλλά και στην πατρίδα μας, χωρίς καμιά προοπτική, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς ανάληψη ευθυνών, και χωρίς ντροπή, κατρακυλούν αυτά τα ζευγάρια στο βούρκο της αμαρτίας. Στους παράνομους δεσμούς πρέπει να συμπεριλάβουμε και τους πολιτικούς λεγομένους γάμους, που δημιουργήθηκαν με ένα μπακαλόχαρτο του δήμου. Όλες αυτές οι παράνομες σχέσεις, στραπατσάρισαν το κατ’ εικόνα του Θεού, και την οδηγούν στο χοιροστάσιο των κατωτέρων ενστίκτων. Τα διαζύγια πλήθυναν τόσο πολύ, ώστε στους δύο γάμους να έχουμε τον ένα υπό διάλυση. Σήμερα όλα τα μέσα της υψηλής τεχνολογίας, μας οδηγούν στην καταστροφή. Και μιλάμε γενικώς για την Ελληνική χριστιανική οικογένεια, η οποία σήμερα διέρχεται σοβαρή κρίση.
Και η κρίσις αυτή του θεσμού της οικογένειας, έχει σαν αποτέλεσμα, ένα πλήθος από κοινωνικά φαινόμενα, όπως είναι η εξάπλωσις της αναρχίας, οι ανεξέλεγκτες καταστροφές ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, η δημιουργία των κουκουλοφόρων, όλοι αυτοί προέρχονται από οικογένειες… Η επικίνδυνη άνοδος της εγκληματικότητος, η αύξησις των ψυχικών νοσημάτων και διαταραχών, η επικίνδυνη αύξησις της πανσεξουαλικότητος, με επισημοποίηση της ομοφυλοφιλίας, των διαστροφών… τα βλέπουν όσοι παράνομα τις νύχτες αργά βλέπουν πολλά πράγματα. Τις παιδεραστίες, τις πορνογραφίες, της καταλύσεως πάσης ηθικής αξίας, της νεανικής μέθης, - έχουμε παιδιά δεκατεσσάρων ετών και μεθούν, - της χαρτοπαιξίας, των τυχερών παιχνιδιών, τα παρατράγουδα των νυκτερινών διασκεδάσεων μετά τις έντεκα το βράδυ, μέχρι πρωίας, η ανευθυνότητα και οι αυτοκτονίες, και άλλα, άλλα πολλά, αποδεικνύουν ότι πραγματικά η οικογένεια και ο γάμος, ως θείος και ιερός θεσμός είναι υπό κατάρρευση.
Την τελευταία τριακονταετία, 1980- 2008, οι πολύτεκνες οικογένειες, με τέσσερα παιδιά και άνω, εμειώθησαν κατά 70%, ενώ τα μονομελή νοικοκυριά, και οι παράνομες συζεύξεις, αντίστοιχα, και αυτό είναι το φοβερό, αυξήθηκαν κατά 70%. Επίσης πολλαπλασιάστηκαν οι δεύτεροι γάμοι, όπως και άρχισαν να πυκνώνουν οι μικτοί γάμοι ανάμεσα σε Έλληνες και αλλοδαπούς, από Αλβανία, από Ρωσία, Πακιστάν, Αγγλία, Αμερική, Καναδά… Έχουμε γάμους με ετεροδόξους, παπικούς, προτεστάντας, διαμαρτυρομένους, σαββατιστάς, πεντηκοστιανούς, και δεν συμμαζεύεται. Έχουμε ακόμα συζυγίες παράνομες, τις οποίες είδα έξω, αλλά είδα και κάνα δυο ζευγάρια εδώ, δεν είδα πολλά, ορθοδόξους με μουσουλμάνους, με βουδιστάς, με ινδουιστάς, με βραχμανιστάς, δωδεκαθεϊστάς, έχουμε και αυτά τα φρούτα στην Ελλάδα, αθέους, απίστους, και το κακό δυστυχώς δεν συμμαζεύεται, αλλά ολοένα και περισσότερο απλώνεται. Γι’ αυτό επαναλαμβάνω ύστερα από τις πενιχρές αλλά μελανές αυτές εικόνες που δώσαμε, τονίζουμε λοιπόν, ότι ο Ορθόδοξος γάμος στην πατρίδα μας υπονομεύεται, επαναλαμβάνω ο Ορθόδοξος γάμος, με πολύ επικίνδυνες συνέπειες για την Ελληνική κοινωνία μας. Ένα άλλο λυπηρό κοινωνικό φαινόμενο είναι οι εξώγαμες ή άγαμες μητέρες. Όχι μόνον ύστερα από βάναυσους βιασμούς των νεανίδων, αλλά εκείνων των γυναικών, των μεγάλων σχετικώς σε ηλικία, άνω των σαράντα ετών, που με τη θέλησή τους δια της πορνείας, γεννούν παιδιά αγνώστου πατρός ή με τεχνική εξωσωματική γονιμοποίηση. Άραγε τι θα λένε αυτά τα παιδιά αύριο όταν μεγαλώσουν; Εγώ δεν είχα πατέρα; Εγώ δεν έχω μπαμπά; Γιατί δεν έχω; Κι αν έχω ποιος είναι; Και που είναι; Να τα ψυχικά τραύματα, ιδού τα νεανικά ναυάγια, του αγνώστου πατρός. Και η λύσις για αυτά τα παιδιά σύμφωνα με τις επίσημες θέσεις, κοινωνιολόγων και ψυχολόγων, είναι η ανταρσία, η αναρχία, ο τραμπουκισμός, η αλητεία, το πιοτό, τα ναρκωτικά, η αυτοκτονία. Κι αν τυχόν αυτά τα παιδιά κάνουν κάποτε οικογένεια, ποιο πρότυπο πατρός θα έχουν; Ποιο;

Ας έλθουμε τώρα και σε ένα άλλο θέμα που είναι η εργαζόμενη μητέρα. Χωρίς παρεξήγηση για όσες από σας εργάζεστε. Η γυναίκα στην εποχή μας έχει αλλάξει πολύ. Και αυτό το βλέπετε και εσείς οι ίδιες, όπως το βλέπομε και μείς ως άνδρες. Πιστεύω προσωπικά πως η οικονομική της ανεξαρτησία έβλαψε πρώτα πρώτα την ίδια και ύστερα όλη την οικογένεια. Δυστυχώς έπαυσε να είναι η παλιά εκείνη μάνα, η γεμάτη τρυφερότητα, αγάπη και θυσία, στην αναστροφή των παιδιών της, έστω και αν ήσαν τέσσερα, πέντε, εφτά, δέκα. Εκείνη τη μάνα λέω. Πρώτη στο νοικοκυριό, στο μαγείρευμα, καθαρή, γεμάτη σεμνότητα, και ολοπρόθυμη στο να στηρίζει ηθικά τον βιοπαλαιστή σύζυγό της. Εδώ και πολλά χρόνια άλλαξαν οι συνθήκες της ζωής και πολλαπλασιάστηκαν οι ανάγκες. Μας έγιναν απαραίτητες. Ποιο σπίτι θα δημιουργηθεί, ποια οικογένεια θα γίνει τώρα, και δεν θα απαιτήσει να έχει ηλεκτρική κουζίνα, πλυντήριο, ψυγείο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, τηλέφωνο, ηλεκτρική σκούπα και τόσα άλλα που εσείς τα ξέρετε καλύτερα από μένα. Κάθε μέλος της οικογένειας, θέλει σήμερα και ένα κινητό τηλέφωνο, ακόμα και τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου, δήθεν για να μην τα χάσουμε. Τα παιδιά της σήμερον έχουν ανάγκη από φροντιστήρια, από δύο τουλάχιστον γλώσσες, από σπουδές στα Πανεπιστήμια, στα ΤΕΙ, μέχρι και Master, μεταπτυχιακές σπουδές και τόσα άλλα, τα έξοδα δηλαδή τεράστια. Χωριστά οι διασκεδάσεις που απαιτούν όλα τα παιδιά σήμερα, από τα δεκατέσσερά τους χρόνια. Δημιουργήθηκε επίσης η ανάγκη ενός νέου σπιτιού, με περισσότερα δωμάτια και περισσότερες ανέσεις. Ο Δυτικός τρόπος ζωής έκαμε κάθε οικογένεια περισσότερον καταναλωτική. Η αύξησις των αναγκών της ζωής ανάγκασε τη γυναίκα να βγει έξω απ’ το σπίτι και να εργαστεί. Αλλά στο νέο τρόπο ζωής, η εργαζόμενη γυναίκα μητέρα, πώς μπορεί να επαρκέσει σ’ όλες τις απαιτήσεις που έχει μια οικογένεια; Πώς να ανταποκριθεί σωστά και τέλεια στις ανάγκες μιας εξαμελούς οικογένειας, αλλά και έξω στην εργασία της; Έτσι χάνεται η ηρεμία και αρχίζει μέσα στο σπίτι η γκρίνια, τα παράπονα, η φαγωμάρα, οι συγκρούσεις, για να μην πω πού καταλήγουν στο τέλος. Και κάτι άλλο πολύ σκληρό που το φωνάζουν όλες τους. «Όχι πολλά παιδιά, όχι άλλα παιδιά, ένα φθάνει, το πολύ δύο». Και με διαφόρους τρόπους το αποφεύγει η εργαζόμενη μητέρα. Πολλές φορές καταφεύγει και στις εκτρώσεις, δηλαδή στο φόνο του εμβρύου, που έχει ζωή, που έχει ψυχή. Χωριστά που έχουμε κατά χιλιάδες τις εκτρώσεις από άγαμες κοπέλες. Στην πατρίδα μας οι εκτρώσεις έφθασαν τον περασμένο χρόνο και τον προπερασμένο, στις τετρακόσιες χιλιάδες, κάθε χρόνο τετρακόσιες χιλιάδες εκτρώσεις. Αν αριθμήσουμε, αυτοί που ασχολούνται με τα στατιστικά στοιχεία, αν αριθμήσουμε τις εκτρώσεις απ’ το 1980, μέχρι το τέλος του 2008, οι εκτρώσεις σε αυτά τα 27 χρόνια ανήλθαν σε πέντε εκατομμύρια. Αν απ’ αυτά ζούσαν και έβλεπαν το φως της ημέρας, δεν λέω πολλά, τα τρεισήμισι εκατομμύρια παιδιά, σήμερα θα είχαμε φοιτητές, μαθητές Λυκείου Γυμνασίου και Δημοτικού Σχολείου, και τα Νηπιαγωγεία θα ήσαν γεμάτα από παιδικές φωνούλες. Εκατοντάδες νέοι καθηγητές και δάσκαλοι θα είχαν εργασία και πολλές οικογένειες θα εδημιουργούντο. Και στρατιώτες για τα σύνορα της πατρίδος θα είχαμε, και δεν θα εδημιουργείτο το πρόβλημα της υπογεννητικότητος, ώστε ύστερα από δέκα χρόνια νάμαστε μισοί αλλοδαποί και μισοί Έλληνες. Γι’ αυτό λοιπόν είναι γνωστές οι θλιβερές συνέπειες αυτής της υπογεννητικότητος. Όλες αυτές οι ευλογίες που είχαν εκείνα τα παλιά ζευγάρια, τις χάσαμε. Κατάρα έπεσε στην Ελλάδα μας. Από τις εκτρώσεις και τις βλαστήμιες των θείων, να μην προσθέσω και το τρίτο.
Χειραφετήθηκε η γυναίκα και απέκτησε πολλαπλά δικαιώματα τα οποία και διεκδικεί απέναντι στον εργοδότη της, είτε αυτός είναι το Δημόσιο, είτε είναι ο ιδιωτικός τομέας, απέναντι στην κοινωνία και χωρίς συστολή απέναντι στον άνδρα της. Οπότε ακολουθούν τα οικογενειακά δράματα και τα ναυάγια της ζωής, με τις δυνατές συγκρούσεις, τους διαπληκτισμούς, τις προδοσίες, τα διαζύγια, τις δίκες, και το ψυχικό κόψιμο των παιδιών στα δύο. Που να πάει το παιδί. Που να κλίνει; Στον πατέρα που εγκατέλειψε το σπίτι, ή στη γυναίκα, στη μάνα που εγκατέλειψε το σπίτι; Κάθε γυναίκα που θέλει να παντρευτεί πρέπει να βάλει καλά στο μυαλό της την αποστολή που της έχει αναθέσει ο Θεός. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, γιατί έχομε την εξαίρεση της αγγελικής πολιτείας, οφείλει να γίνει μητέρα, μάνα, τροφός ζωής και σύζυγος. Ώστε να μπορεί ως συνετή σύζυγος, και ως στοργική μητέρα να αφοσιωθεί στο στοιχείο της, που είναι η σωματική και πνευματική γαλουχία των παιδιών της, των παιδιών σας. Και με τη βοήθεια πάντοτε του Θεού να προσφέρει ασφάλεια και σιγουριά, χαρά και ευτυχία στο σπιτικό της. Ιδού πώς θα συντελέσει μάνα και σύζυγος στο να κάμει την οικογένεια της εν Χριστώ ευτυχισμένη.
Ο Θεός, και το πιστεύω αυτό που θα σας πω απόλυτα, στον οποίον θα έχουν οι γονείς, απόλυτη εμπιστοσύνη, θα εμπνέει, θα ευλογεί, και θα λύνει όλα τα οικονομικά προβλήματα, αρκεί όλα τα μέλη της οικογένειας, να αρκούνται στα απαραίτητα της ζωής, όπως τα ορίζει και η διδασκαλία του Ευαγγελίου, και χωρίς ασύστολες δαπάνες. Και αν το Ελληνικό κράτος είχε την φροντίδα, που δεν την είχε, γιατί ήρθε ο Δυτικός τρόπος ζωής, και ο Δυτικός τρόπος εργασίας, να δίδει τόσο μισθό στους άνδρες, ώστε να μπορεί να επιβιώσει αυτός και μια εξαμελή οικογένεια, με τέσσερα παιδιά, ή και επταμελή ακόμα, δεν θα χρειάζετο να βγεί στην δουλειά η γυναίκα, αλλά θα ήταν αφοσιωμένη στην εν Χριστώ ανατροφή των παιδιών της. Ο Δυτικός όμως τρόπος ζωής, που είναι τρόπος χωρίς Θεόν, χωρίς Χριστόν, - πήγα στο εξωτερικό και την είδα,- χωρίς εκκλησιασμό και χωρίς συνειδητή συμμετοχή στα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας. Συμβαίνει και στην Ελλάδα. Το 90% είναι έξω απ’ την Εκκλησία. Το 90% πέταξε το Χριστό έξω απ’ τα σπίτια τους. Πέταξε λοιπόν η σημερινή οικογένεια έξω απ’ την οικογένειά της την σώζουσα πίστη στον Θεάνθρωπο Χριστό, πέταξε και το Ευαγγέλιο και την Αγία Γραφή. Πέταξε το καντήλι, το θυμιατό και τις ιερές εικόνες, πέταξε την πνευματική ζωή και την ενεργουμένην αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον, τα πέταξε όλα έξω απ’ το σπίτι, έξω απ’ την οικογένεια, και στην θέση τους έβαλε την αθεΐα, την απιστία, τον ηδονισμό, την καλοπέραση και τον πανσεξουαλισμό και τις πάσης φύσεως διαστροφές. Τις παλιές εποχές η οικογένεια μπορεί να υστερούσε στα πολλά γράμματα, αλλά είχε φόβον Θεού. Οι άντρες, είτε πατέρες είτε σύζυγοι, μπορούσαν να καυχηθούν αυτό που εβεβαίωνε ο Δαυΐδ στο Θεό, για τη συμπεριφορά του μέσα στο σπιτικό του. «Διεπορευόμην Κύριε, εν ακακία καρδίας μου, εν μέσω του οίκου μου». Ψαλμός 100ος, στίχος 2ος. Που σημαίνει κατά την ερμηνεία των Πατέρων «Ιδού Κύριε πώς πολιτεύθηκα μέχρι σήμερα, και τι υπόσχομαι να τηρήσω πιστά στο μέλλον. Συμπεριφέρθηκα πάντοτε στο παρελθόν, ανάμεσα στην οικογένειά μου, με ακακία στην καρδιά και με στοργή, που ήτο απηλλαγμένη από πονηριά και εγωισμό». Με ακακία λοιπόν, με αγαθότητα, με στοργή και προς την σύζυγόν του και προς τα παιδιά του, χωρίς εγωισμούς και πονηριές, αυτή ήταν η στάσις του Δαυΐδ στην οικογένειά του. Άρα και ο κατά Θεόν φόβος που έχει μέσα του όλες τις Ευαγγελικές αρετές, είναι αυτές που απαιτούνται για να σταθεί όρθιο και σωστό ένα σπιτικό.

Μετά από την ωραία και διδακτική εικόνα του προφητάνακτος Δαυΐδ, ας έλθουμε σε μια άλλη εξίσου διδακτική και ωφέλιμη εικόνα. Αναφέρομαι σε μια εικόνα, όπως την έζησε η Αικατερίνη Παπαδοπούλου, μια έγγαμη γυναίκα, χήρα, βασανισμένη από τα παιδικά της χρόνια και χαροκαμένη. Μια γυναίκα από τις χαμένες πατρίδες. Ήλθε στην Ελλάδα μετά την καταστροφή της Μικράς Ασίας, παιδούλα τότε, με τους γονείς της, να εγκαθίσταται σε μια πόλη της Μακεδονίας. Η οικογένειά της είχε φόβον Θεού, και ερχομένη στην πατρίδα, εκτός από λίγα ρουχαλάκια και μπογαλάκια στο χέρι, έφερε μαζί της μόνον δύο εικόνες, της Υπεραγίας Θεοτίκου και του Αγίου Γεωργίου. Το 1922 ήτανε 10 ετών, όταν ήλθε από την Μικρά Ασία στην πατρίδα μας. Το 1932 ενημφεύθη με ένα σεμνό και εργατικό νέο. Μέχρι το 1940, δηλαδή σε 8 χρόνια, έκαμε έξι παιδιά, 4 αγόρια και 2 κορίτσια. Και ενώ ο άντρας της γύρισε σώος με το κήρυγμα του πολέμου, το 1940, από το Αλβανικό μέτωπο, δεν πέρασε λίγος καιρός και τον σκότωσαν οι Βούλγαροι στις σφαγές του Σεπτεμβρίου του 1941 στα περίχωρα της Δράμας. Τέσσερα από τα έξι παιδιά της πέθαναν στα δύσκολα εκείνα χρόνια της Κατοχής, από αρρώστιες και πείνα. Επέμεινε χήρα στα 32 της χρόνια, και βαριά χαροκαμένη στα επόμενα 4-5 χρόνια της Κατοχής. Μετά το 1948 βρέθηκε από συγγενή, στη Θεσσαλονίκη. Παρόλα τα δεινά δεν έχασε ποτέ την ελπίδα της στο Θεό. Ήτο άνθρωπος της συνεχούς προσευχής, μετά πολλής δοξολογίας και ευχαριστίας προς τον Σωτήρα της Χριστό. Από τα δυο της τα παιδιά, η θυγατέρα της παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια και η μάνα έμεινε μαζί με αυτήν την παντρεμένη κόρη. Και ιδού το δράμα. Ο άλλος της γιος, για άγνωστο λόγο τρελάθηκε, και τον δέσαν και τον πήγανε στο τρελοκομείο στο Λεμπέτι. Και μάλιστα ένας άλλος τρελός τούχε βγάλει το μάτι με ένα καρφί, γιατί όπως είπε, πέρασε το μάτι του για τοίχο. Και με το ζόρι τον κόλλησε σε μια γωνιά και του έμπηξε το καρφί στο μάτι για να το καρφώσει γιατί ήταν τοίχος. Από μικρή έμαθε να προσεύχεται, και νηστεύει, να εγκρατεύεται. Να εκκλησιάζεται κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή και να κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων. Έτσι και παντρεμένη και ως χήρα, που τίμησε με κάθε αξιοπρέπεια το στεφάνι της, προσηύχετο κάθε βράδυ μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς της, που έφεραν οι γονείς της από την Μικρά Ασία, και μάλιστα με δάκρυα πολλά φωνάζοντας προς την Παναγία «Παναγία μου βοήθησέ με, μην με εγκαταλείπεις. Παναγία μου κάνε έλεος για την κόρη μου και για την οικογένειά της, αλλά έλεος και για αυτό το παιδί μου που είναι στο Λεμπέτι. Έλεος για τον σκοτωμένο άντρα μου, για την ψυχή του, έλεος και για τα μικρά παιδιά μου, που μόνον την κακία του κόσμου και κείνης της βρωμεράς Κατοχής γνώρισε. Τι αμαρτίες είχαν Παναγία μου δεν γνωρίζω, μικρά παιδιά ήσαν, εσύ ξέρεις. Λογάριασέ τα και αυτά και τον άντρα μου σαν μάρτυρες. Έλεος Παναγία μου, έλεος Χριστέ μου». Και αυτό γινόταν κάθε βράδυ, για δυο και τρείς και τέσσερεις ώρες. Πολλές φορές διάβαζε ένα παλιό ψαλτήρι, όλους τους ψαλμούς, όλη τη νύχτα, ή ολόκληρο τα Τετραβάγγελο, κάτι μικρά Ευαγγέλια, κυκλοφορούν και εδώ, που είχαν αφήσει οι γονείς της σαν κληρονομιά. Άλλοτε προσηύχετο όλη τη νύχτα για τους πεθαμένους, και άλλοτε για τους ζωντανούς, και η προσευχή της κάλυπτε όλη τη Στρατευομένη Εκκλησία. Από τον πατέρα Βασίλειο Παπακαϊμάκη που τον είχε πνευματικό, έμαθε να προσεύχεται για όλους τους Ορθοδόξους ιερείς, τους πνευματικούς πατέρες, για τους πτωχούς, τους αρρώστους, τις χήρες, τα ορφανά και όσους είχαν χάσει το μυαλό τους. Αργότερα έμαθε να προσεύχεται και για τους μοναχούς Αγιορείτες Πατέρες, ασκητάς και ερημίτας. Κανδήλι και θυμιατό ήσαν πάντοτε αναμμένα. Όταν σήκωνε τα χέρια της ψηλά, είτε γονατιστή είτε όρθια ο νους της πέταγε, ιδίως τα τελευταία χρόνια, σε πνευματική θεωρία, και τα σημεία της θεοφανείας ήσαν ολοφάνερα στο γλυκό πρόσωπό της, και στο σκελετωμένο σώμα της. - Μια τέτοια γιαγια, ξαναεγνώρισα και άλλη μία. Εκείνη την έλεγαν Γαρυφαλιά.- Μόνο ένα γεγονός μας απεκάλυψε, Ακούστε το.
Ένα βράδυ ήταν μεσάνυχτα και είχε σηκωθεί πάλι να κάνει προσευχή, με μόνο φως το αναμμένο κανδηλάκι της. Ξαφνικά ακούει κτύπους στην πόρτα δυνατούς. Περίμενε λίγο, μη τυχόν ξυπνήσει ο γαμπρός της, ή η κόρη της, να ανοίξουν, γιατί ποιόν θα ζητούσαν τέτοια ώρα τη νύχτα. Μη ανοίγοντας λοιπόν, βλέποντας ότι δεν άνοιγε κανένας, ενώ τα κτυπήματα συνεχιζόταν, πήγε η ίδια και άνοιξε την πόρτα. Και είδε μπροστά της μια μαυροφορεμένη κόρη. Χωρίς να θέλει έπεσαν τα μάτια της στα πόδια της, και είδε ότι ήταν ξυπόλητη. Έκανε πολύ κρύο γιατί ήταν χειμώνας. Την κάλεσε να μπει μέσα. «Έλα, έλα μέσα κόρη μου», της λέει. Και προχώρησαν προς το δωμάτιό της. Η κόρη προχώρησε μπροστά, πρώτη, και μπήκε μέσα στο δωμάτιο της γιαγιάς, και παρόλο που το δωμάτιο δεν ήταν φωτισμένο, γιατί είπαμε δεν είχε ανάψει φως, αλλά μόνον το κανδηλάκι, εν τούτοις όμως όταν μπήκε στο δωμάτιο αυτή η γυναίκα, όλο το δωμάτιο έλαμψε από ένα φως λευκό, τόσο λευκό, που ήταν λευκότερο και απ’ το λευκό, και τόσο λαμπερό, περισσότερο από λαμπερό από έναν ήλιο. Ζαλίστηκε η γιαγιά, τυφλώθηκε, κόντεψε να πέσει κάτω, παρόλα αυτά όμως είπε: «Δεν είναι σωστό κοπέλα μου να γυρίζεις τέτοια ώρα έξω δεν κάνει. Μόνον τα κακά κορίτσια γυρίζουν έξω, και μάλιστα και ξυπόλητη. Μείνε εδωπέρα τώρα το βράδυ, και αν θες να κάνομε και μαζί προσευχούλα, αύριο πρωί πρωί φεύγεις και πηγαίνεις στο σπίτι σου». «Δεν χρειάζεται». Της απάντησε μια γλυκυτάτη φωνή. «Ήρθα να σε πληροφορήσω, ότι τα δάκρυά σου κάθε βράδυ, άγγελοι μου τα φέρνουν πάνω στον ουρανό, και ήρθα μόνη μου να σε πληροφορήσω ότι οι προσευχές σου, που γίνονται με τόσα δάκρυα, εισακούονται. Τα παιδιά σου είναι πολύ καλά τακτοποιημένα, και αυτός που βρίσκεται στο άσυλο, είναι και αυτός σεσωσμένος, όπως και ο άντρας σου στους ουρανούς». Έσκυψε, της έδωσε ένα φίλημα στο μέτωπο, και αμέσως εξαφανίστηκε. Άφησε γαλήνη μεγάλη στην ψυχή της γιαγιάς. Άρρητη ευωδία μέσα στην ατμόσφαιρα, και μια απέραντη, απέραντη, απέραντη, απέραντη γλυκύτητα και ευφροσύνη στο σημείο που την φίλησε, και αυτός ο θείος και ουράνιος ασπασμός μπήκε μέσα στην καρδιά της, και απ’ την καρδιά πέρασε σ’ όλο το σώμα. Μέχρι και το τελευταίο κύτταρο της υπάρξεώς της. Και αυτή η γλυκύτητα από την αίσθηση του ασπασμού, κράτησε για πολλές πολλές ημέρες. Τότε το είπε στον πνευματικό. Λίγον καιρόν πριν πεθάνει και σας πω όσα σας είπα, τα είπε και σε μένα τον ανάξιο, και τελειώνοντας την αφήγησή της, έκλεισε με τις λέξεις «Μετά θάνατον». Και γω κατάλαβα. Να μπορώ να το πω και να το διηγηθώ μετά το θάνατό της. Και όπως όλοι θα καταλάβατε, η ουράνια εκείνη γυναίκα ήταν η Παναγία. Άλλωστε αυτή επικαλείτο το συχνότερον. Ήδη έχει κοιμηθεί οσιακώς.

Ο Θεός πιστεύω πως την έχει κατατάξει ανάμεσα στους τόσους ανωνύμους αγίους, που αγίασαν αγωνιζόμενοι μέσα στον κόσμο. Με όσο κακό και αν έχει αυτός ο κόσμος. Πληθωρικό το κακό. Σε μας, ας τονώσει την πίστη. Έμεινε το άγιο παράδειγμά της. Δε μένει παρά να προσπαθήσουμε να την μιμηθούμε. Στη μεγάλη της υπομονή. Στην βραδινή της προσευχή. Στην αυταπάρνησή της. Στην ταπείνωσή της. Στην προσευχή με το Ευαγγέλιο στο χέρι ή το ψαλτήρι. Στη δοξολογία της, και γενικά σε ολόκληρο τον πνευματικό της αγώνα. Σεις οι γυναίκες να την μοιάσετε. Και οι άγαμες και οι έγγαμες. Και ως σύζυγοι, και ως μητέρες και ως γιαγιάδες. Αλλά και μείς οι κληρικοί, και σεις οι άνδρες, θα πρέπει να ντραπούμε λίγο για τα χάλια μας, τις αδυναμίες και τα πάθη μας.
Αλλά ευτυχώς που υπάρχουν και εξαιρέσεις. Στα πενήντα χρόνια της ιερατικής μου διακονίας, είδα και γνώρισα από κοντά, πολλούς οικογενειάρχες, που προσπάθησαν να μεταβάλλουν το σπιτικό τους σε κατ’ οίκον εκκλησία. Έδωσαν μάχες με τον διάβολο, και με τον εαυτόν τους. Και με το διάχυτο κακό μέσα στην κοινωνία. Ή με την κακία, το φθόνο, και την μοχθηρία του κόσμου που μας περιβάλλει.

Ναι χριστιανοί μου, ο καθημερινός μας αγώνας, ανδρών και γυναικών, των γονέων δηλαδή, που γίνεται για την καθαρότητα της προσωπικής μας ζωής, μέσα στην οικογένειά μας και μέσα στην κοινωνία της βρώμικης εποχής μας και πάντοτε με την βοήθεια του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, και με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, αποτελεί για τον καθένα μας, ένα άλλο βάπτισμα, που γίνεται στην κολυμβήθρα των δικών μας πόνων, και των δικών σας. Των πόνων αυτών και των δοκιμασιών στο αίμα της δικής σας καρδιάς, ως μητέρες και πατέρες, στο αίμα της δικής μας καρδιάς, που χύνεται στάλα στάλα όταν πονάμε και φθειρόμεθα, πρώτα για να είμεθα σωστοί και σώφρονες απέναντι του Αγίου Θεού, ή όταν πονάμε και λειώνουμε από τον καϋμό, γιατί τα παιδιά μας, τα σπλάχνα μας, αυτά λοξοδρομούν. Εγκαταλείποντας την κιβωτό της σωτηρίας, που είναι η Εκκλησία μας, η Ορθόδοξος πίστις μας, τα μυστήρια της Ορθοδοξίας μας. Ναι, είναι το προσωπικό μας μαρτύριο, το πιστεύω αυτό, το αναίμακτο μαρτύριο της συνειδήσεώς μας, που παίρνει εν Χριστώ τη θέση του βαπτίσματος του αίματος των μαρτύρων. Δεν είμαι υπερβολικός. Για ένα συνειδητό πατέρα ή μητέρα αυτά είναι απολύτως κατανοητά. Μόνον αυτοί ξέρουν να ματώνουν. Δεν είναι βέβαια, και δεν είμεθα εμείς οι έγγαμοι που ζούμε μέσα στον κόσμο μοναχοί, ασκητές και ερημίτες. Έχουμε συζύγους και παιδιά. Αλλά ο οικογενειακός και ατομικός τρόπος της ζωής, της ζωής μας, της ζωής σας, είναι Ορθόδοξα ασκητικός. Δηλαδή με πνευματικόν αγώνα που αποβλέπει
πρώτον, στην τήρηση των εντολών,
δεύτερον, στην καλλιέργεια και κτίση των αρετών,
τρίτον, στην κάθαρση από τα πάθη και τις αδυναμίες μας,
τέταρτον, στην κατά δύναμιν νηστεία,
πέμπτον, στην φυλακή των αισθήσεων και δη της γλώσσης μας,
έκτον, στην προσοχή που πρέπει να έχουμε στους λογισμούς,
έβδομον, στην κατά δύναμιν αγρυπνία,
όγδοον, στην τακτική συμμετοχή στα σωστικά μυστήρια, τον ιερό εκκλησιασμό, την Εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία,
ένατον, στην καλλιέργεια της προσευχής και ειδικότερα με επιμονή στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με",
δέκατον, στην αμοιβαία κατανόηση μέσα στην οικογένεια, να κατανοεί και να κάνει υπομονή η γυναίκα προς τον άνδρα, να κατανοεί και να κάνει υπομονή ο άνδρας προς τη γυναίκα του και οι δύο μαζί προς τα παιδιά τους
ενδέκατον, στην αλληλοσυγχωρητικότητα και στο πνεύμα της υπομονής, ανοχής και μακροθυμίας και
δωδέκατον, στην κατά Χριστόν ανατροφή των παιδιών τους, προσφέροντας ως γονείς το άριστο παράδειγμα της καλής χριστιανικής αγωγής, ενώ συγχρόνως μπορούν να ασχολούνται με πλήθος έργων αρεστών στο Θεό, όπως είναι η συνετή φιλοξενία, φιλανθρωπία, η ελεημοσύνη, και πάντοτε με καλοσύνη και αγάπη.
Η καθημερινή πάλι μελέτη της Αγίας Γραφής, των Συναξαριστών, με τους βίους των Αγίων, των διαφόρων γεροντικών, με εποικοδομητικές συζητήσεις και διαλόγους, συμπληρώνουν πρακτικά την εικόνα της χριστιανικής οικογένειας, ως κατ’ οίκον Εκκλησίας.
Αυτά τα συναντήσαμε και τα είδαμε στο διάβα της ζωής μας. Θα μου πείτε ότι αυτά τα παραδείγματα όπως μας τα παρουσιάσατε πάτερ, σπανίζουν. Βεβαίως. Δεν λέω ότι δεν σπανίζουν. Μπορεί να είναι ολίγες αυτές οι οικογένειες, με αυτό το φρόνημα και με αυτή την άριστη διαγωγή. Υπάρχουν όμως. Έστω λίγες, αλλά υπάρχουν. Και αυτές θα μας κρίνουν. Αφού το κατόρθωσαν αυτές, και εξακολουθούν να το κατορθώνουν, παρ’ όσα όλα συμβαίνουν γύρω μας, τότε μπορούμε και οι υπόλοιποι να τους μιμηθούμε.
Πολλές φορές στο εξομολογητάριο, έχω βρεθεί στη θέση να βγάλω το καλυμμαύχι μου και να αποκαλυφθώ, μπροστά στην τόση αρετή που αντικρίζουν τα μάτια μου. Ναι. Και αν τυχόν είναι άνδρας αυτός, λέω να του βγάλω και να του φορέσω το πετραχήλι μου. Αυτός έπρεπε να ήταν στη θέση μου.

Ας έρθουμε τώρα και σε μια άλλη έγγαμη αγία. Την Αγία Θωμαΐδα. Που υπήρξε υπόδειγμα αρίστης και μαρτυρικής συζύγου, παρ’ όλη την βαρβαρότητα του ανδρός της Στεφάνου. Στέφανον τον λέγανε. Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη τον δέκατον αιώνα, και η μνήμη της γιορτάζεται στις 3 Ιανουαρίου. Κατά τον βιογράφον της Αγίας οι γονείς της Μιχαήλ και Καλή, Καλή, το όνομα, ήταν ζεύγος λέει χρυσούν, ζεύγος τρισευδαίμον και μακάριον. Σε ηλικία εικοσιτεσσάρων ετών παντρεύτηκε τον σκληρότατον αυτόν νέον, τον Στέφανο. Από πολύ νωρίς της φερόταν με τόση βαρβαρότητα ώστε της απέβη ο ακάνθινος στέφανος, χωρίς να δίδει καμιά αφορμή, παρόλο που ήταν υπόδειγμα συζύγου, ενάρετη, θεοσεβής, σεμνότατη, ο άντρας της, της φερόταν πολύ βάναυσα.
Παρά το συζυγικό της μαρτύριο η Θωμαΐδα, εκτελούσε όλα τα καθήκοντά της προς τον Θεόν, με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, μελέτη της Αγίας Γραφής, και με πυκνή συμμετοχή όπου έβρισκε στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Τις περισσότερες φορές κρυφά. Δεν παρέλειπε επίσης τις υποχρεώσεις της ως προς τους φτωχούς, τους γυμνούς, τους πεινασμένους, τα ορφανά, τις χήρες, τις όντως χήρες, ε, τις άπορες. Δεν έχουμε τώρα τέτοια φαινόμενα ας πούμε, να έχουμε πεινασμένους και ορφανά, αλλά σιγά σιγά θάρθουν και αυτά. Απ’ αυτήν την μαρτυρική ζωή και την έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον, και προς αυτόν ακόμα τον σύζυγό της, κατέστη έκτακτο καθαρό δοχείο του Αγίου Πνεύματος, γι’ αυτό και η προσευχή της έκανε θαύματα σε διάφορες ασθένειες.
Παρά ταύτα ύστερα από δεκατρία χρόνια μαρτυρικής και απάνθρωπης συζυγικής ζωής, η Αγία υπέκυψε από τις βαρειές πληγές που της προκαλούσε τόσο τακτικά ο σκληρότατος εκείνος σύζυγός της. Ήταν μόλις τριάντα οκτώ ετών. Ετάφη στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ιερά Μονή του Μικρού Ρωμαίου όπου το Άγιο λείψανό της διατηρούνταν ακέραιο και ολόσωμο, τουλάχιστον μέχρι της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, από τους Φράγκους το 1204. Από όλες τις γραπτές πηγές, η Αγία Θωμαΐδα, εγκωμιάζεται ως θαυματουργός, με θαύματα θεραπείας διαφόρων ασθενειών, προ και μετά την κοίμησή της, ο απάνθρωπός της σύζυγος γρήγορα δαιμονίστηκε, για να θεραπευτεί πάνω στον τάφο της και έτσι να αλλάξει ζωή και να ζήσει πλέον κατά Χριστόν. Σε κείνα τα χρόνια εθεωρείτο προστάτιδα του συζυγικού βίου, και μάλιστα ειδική συμφιλιώτρια όλων των διαφωνούντων και συγκρουομένων συζύγων, ανδρογύνων.
Άραγε ποιο είναι το μήνυμα που μας δίνει η μαρτυρική συζυγική ζωή της Αγίας Θωμαΐδος στη σημερινή υλιστική εποχή μας; Σήμερα που χωρίς αμφιβολία ο γάμος περνά την πιο μεγάλη κρίση, και τα δράματα των διαλελυμένων οικογενειών αυξάνουν με τα πολλαπλασιαζόμενα διαζύγια, η μαρτυρική συζυγική ζωή της Αγίας Θωμαΐδος, μας δείχνει ένα φωτεινό τρόπο ζωής, που μπορεί να σώσει και την οικογένεια και τον γάμο. Είναι η Ευαγγελική κατά Χριστόν ζωή έστω και μονομερώς. Είναι ο χριστιανικός πνευματικός αγώνας, με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και Θεία Κοινωνία. Για να αυξηθεί κατά χάριν η υπομονή που θα προσφέρει σωσίβιο λυτρώσεως έστω και με θυσία του ενός εκ των δύο συζύγων.

Χριστιανοί μου, τελείωσα, είπαμε αρκετά από τα όσα δυσάρεστα συμβαίνουν σήμερα, στη σημερινή πραγματικότητα, και θα πούμε και άλλα, που συμβαίνουν μέσα στην Ελληνική οικογένεια και μάλιστα στην χριστιανική οικογένεια. Το συμπέρασμα είναι ότι στην πλειονότητά τους οι Έλληνες σύζυγοι και γονείς, έδιωξαν το Χριστό και την Εκκλησία του, έξω απ’ τα σπίτια τους. Έξω από τις οικογένειές τους. Εκκλησιάζεται μόλις το 10%. Μόλις και μετά βίας. Μη βλέπετε που οι εκκλησίες είναι γεμάτες. Είμαστε πέντε εκατομμύρια, οι εκκλησίες είναι άδειες. Παρά τα μελανά σημάδια της διαλύσεως των πάντων, εν τούτοις υπάρχουν και επαινετές εξαιρέσεις που πρέπει να μιμηθούμε. Και αυτές καλούμεθα να μιμηθούμε. Τώρα και πάντοτε, πάντοτε όμως με τη βοήθεια του Σωτήρος Χριστού, στον οποίον ανήκει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, τώρα και πάντοτε και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων,
Αμήν

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Αποδοχή αμαρτωλότητος,Μετάνοια,Προσευχή,Ομολογία,Άφεσις



213-α
Κυριακή τού Ασώτου 2009

Ως γνωστόν το Κίεβο είναι μια από τις ιερότερες πόλεις της Νότιας Ρωσίας, της σημερινής ανεξάρτητης Ουκρανίας. Εκεί ο Ορθόδοξος μοναχισμός έδειξε όλο το μεγαλείο του, μέσα στη δόξα που χάρισε ο Θεός σε αγιασμένους μοναχούς ειδικότερα βέβαια της Λαύρας του Κιέβου. Εκεί δεκάδες ενάρετοι μοναχοί που έφτασαν σε μεγάλα ύψη αρετής, τα σώματά των ετιμήθησαν με αφθαρσία μετά την οσιακή κοίμησή τους.

Σε έναν Έλληνα ιερέα ο οποίος πήγε προσκυνητής στον ιερό αυτό τόπο, και συχνά πηγαίνουν τώρα, ο ηγούμενος της Λαύρας μεταξύ των άλλων θαυμαστών αφηγήθηκε και το εξής. Όχι μόνον αναφέρθηκε στη γνωστή ιστορία, του Οσίου Λουκά επισκόπου Συμφερουπόλεως, αλλά και την εξής ιστορία:
Στη δεκαετία του 1980 (χίλια εννιακόσια ογδόντα), βρισκόμασταν δηλαδή προς το τέλος και προς την κατάρρευσιν του αθέου κομμουνιστικού καθεστώτος, ένας μοναχός της Λαύρας, ονειρεύθηκε έναν όσιο μοναχό του παρελθόντος, μέσα σε ουράνιο φως και δόξα πολλή. Ο οποίος του υπέδειξε ένα συγκεκριμένο μέρος μέσα στην αυλή της μονής και του ζήτησε να σκάψουν εκεί και να ξεθάψουν και να κάμουν ανακομιδή του λειψάνου του.
Ο μοναχός το είδε αυτό τρείς τέσσερις φορές, στην αρχή δεν του έδιδε σημασία, κατόπιν αναγκάστηκε να το πει στον ηγούμενο της Λαύρας. Εντυπωσιάστηκε εκείνος, αλλά δεν προέβη στην ανακομιδή. Τότε ο Άγιος εμφανίστηκε και στον ηγούμενο, και του επανέλαβε την εντολή της ανακομιδής. Του ’πε μάλιστα και τ’ όνομά του. Και ότι είχε ζήσει πριν από τετρακόσια χρόνια στη Λαύρα. Χίλια πεντακόσια ογδόντα (1580). Και τελείωσε ως εξής:
«Θέλω να κάμετε ανακομιδή και να με βάλετε μαζί με τους άλλους μοναχούς αδελφούς μου».
Ο ηγούμενος βέβαια εκάλεσε το ηγουμενοσυμβούλιο, και σχεδόν το σύνολο των μοναχών να πάρουν μια απόφαση. Τελικά την πήραν να προβούν στην ανακομιδή. Και πράγματι σκάβοντας το χώμα, στο σημείο ακριβώς που υπέδειξεν ο ανώνυμος εκείνος όσιος, ο άγιος, επλημμύρισε ευωδία ο τόπος, και μόλις σήκωσαν το σκέπασμα ανεκάλυψαν ότι το λείψανό του ήτο άφθορο. Τους κατέλαβε, όπως ήταν επόμενο, ιερόν δέος, και δεν προχώρησαν στην τελική ανακομιδή. Ερεύνησαν τα παλιά μοναχολόγια και βρήκαν το όνομα του οσίου, ο οποίος είχε ζήσει και τον δέκατον έκτον αιώνα. Ο άγιος τότε, τον σκέπασαν πρόχειρα, και είπε ο άγιος ηγούμενος ότι εγώ θα πάω να ενημερώσω τον Πατριάρχη. Αλλά πριν πάει όμως, είδε στον ύπνο του Πατριάρχου, εμφανίστηκε πάλι ο Άγιος αυτός μοναχός, και επανέλαβε το αίτημά του. Ε, ύστερα ακολούθησε και η ενημέρωσις του Πατριάρχου, από τον ηγούμενον της Λαύρας του Κιέβου.
Τότε εκείνος έστειλε τρείς επισκόπους, έγινε αρχιερατική Θεία Λειτουργία, με αγρυπνία και ευλάβεια πολλή, και κατόπιν οι επίσκοποι, έβγαλαν από τα σπλάχνα της γης, που το είχε και που το κατείχε η γη για τετρακόσια και πλέον χρόνια, ευωδιαστό με ευωδία Χριστού, άφθορο το οσιακό σώμα αυτού του Αγίου.
Το έβαλαν σε λάρνακα, και απέδωσαν πλήθος τιμών, ήρθαν όσοι μπορούσαν πιστοί, τα πράγματα πήγαιναν προς μία χαλαρότητα, εναντίον των χριστιανών, κι έτσι μπόρεσαν και παρευρέθησαν σ’ αυτή την τελετή αρκετοί πιστοί.
Μετά απ’ αυτά παρουσιάστηκε ο όσιος στον ύπνο πάλι του ηγουμένου και μ’ ένα αγγελικό μειδίαμα τον ευχαρίστησε και του είπε το εξής θαυμαστό και υπερθαύμαστο.
«Σ’ ευχαριστώ ηγούμενε για ότι έκανες για μένα τώρα. Θέλω όμως να σε παρακαλέσω για κάτι ακόμη. Στις Θείες Λειτουργίες που κάνεις συ και οι άλλοι ιερείς στη Λαύρα να προσεύχεσθε για τους κεκοιμημένους γονείς μου, Ανδρέου και Ναταλίας, στην Ιερά Προσκομιδή, γιατί έχουν ανάγκη και ακόμα περισσότερον, να προσεύχεσθε γι’ αυτούς με το κομποσχοίνι σας».
Εντυπωσιακό είναι αυτό, πολύ εντυπωσιακό, ένας καταξιωμένος άγιος ζητά τις προσευχές των ιερέων που ζουν κάτω στη γη, να μνημονεύσει τους κεκοιμημένους γονείς, στη Θεία Λειτουργία και στο κομποσχοίνι. Άλλη μια απόδειξη για τη δύναμη που έχουν οι ευχές της Εκκλησίας, υπέρ των κεκοιμημένων, και δω στην Αγία Προσκομιδή, όπου τα ψιχουλάκια που αντιπροσωπεύουν, τις ψυχές των ονομάτων που σεις δώσατε, ρίπτονται μέσα στο Άγιο Ποτήριον, μετά τη Θεία Κοινωνία, λέγοντας «απόπλυνον τας αμαρτίας των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων Σου, ζώντων τε και τεθνεώτων, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον, πρεσβείαις της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων».
Το γεγονός αυτό αποδεικνύει πρώτον, την αναμφισβήτητη δόξα των Αγίων στην Βασιλεία του Αγίου Θεού,
δεύτερον, την αξίαν της μνημονεύσεως των ονομάτων των κεκοιμημένων και στη Θεία Λειτουργία, και με το κομποσχοίνι. Με το κομποσχοίνι μνημονεύομε στο όνομα του Ιησού Χριστού, και ονόματα ζωντανών για να ελεηθούν και αυτοί, και μείς μαζί, από την αγάπη του Θεού, χαρίζοντας μεταξύ των άλλων και το πνεύμα της μετανοίας, της ολοκληρωμένης μετανοίας, της αληθινής μετανοίας. Της μετανοίας εκείνης που είναι όμοια με τη μετάνοια του Ασώτου Υιού, της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής.
Έτσι λοιπόν μακριά από την Εκκλησία μας, μακριά από την Ορθόδοξη πίστη μας, μακριά από την αγάπη του Θεού, είμεθα όλοι μας Άσωτοι.
Άρα όλοι μας έχουμε ανάγκη μετανοίας. Και η μετάνοια φέρνει και θέλει προσευχή.
-Αμαρτάνουμε; Να κάνουμε προσευχή με μετάνοια!
-Μας πιέζουν τα πάθη; Προσευχή μετανοίας! «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
-Έχουμε αρρώστιες, βάσανα, θλίψεις, πόνους, μύρια τόσα κακά! Προσευχή, και προσευχή εν μετανοία! Να αναλάβουμε εμείς την ευθύνη. «Ιησού Υιέ Δαυίδ ελέησόν με, εγώ φταίω για όλα! Ο υιός μου και η θυγατέρα μου κακώς δαιμονίζονται εξ αιτίας μου!»
-Μας καταπιέζει ο κόσμος της κακίας και της αμαρτίας; Προσευχή μετανοίας! «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
-Μας φλογίζει και μας κατατρώγουν οι φλόγες των σαρκικών επιθυμιών; Των αισχρών ηδονών; Προσευχή μετανοίας χρειάζεται!
-Μας πιπιλίζουν το μυαλό οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, εφημερίδες, τα περιοδικά; Οι βρωμερές εικόνες και τα πορνογραφήματα; Πάλιν και πάλιν και πάλιν προσευχή μετανοίας.
-Μέθη, γλέντι πονηρό, φαγοπότι αμαρτωλό που έρχεται αυτές τις μέρες περισσότερο; Ύποπτος χορός και ξενύχτια με σφηνάκια από τα παιδιά μας; Προσευχή μετανοίας και μετά δακρύων.
-Χάσαμε τη δουλειά μας, μας πνίγουν τα χρέη, μας κατατρέχουν τοκογλύφοι, προσευχή μετανοίας και μετά δακρύων μέχρι που ο Θεός να κάμει το θαύμα Του!
-Νομίζουμε και πιστεύουμε και πρέπει να το πιστεύουμε ότι εγκαταλείψαμε τον Θεόν; Ότι προδώσαμε τον Χριστόν; Ότι κλονιζόμεθα στην πίστη, ότι αμφιβάλλουμε για τα θαύματα και τους Αγίους; Και πάλιν προσευχή μετανοίας και μετά δακρύων! «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» «Πρόσθες ημίν Κύριε πίστιν, βοήθει μοι τη απιστία»
-Κινδυνεύει ο γάμος των παιδιών μας; Και πάλι προσευχή, αλλά με σταυρωτό το κομποσχοίνι! Και με βαθειά την πίστη, ο Θεός ακούει και επεμβαίνει.

Αυτό σημαίνει ότι πρώτα αναγνωρίζουμε και ομολογούμε την αμαρτωλότητά μας, ακολουθεί η εκζήτησις του Θείου ελέους, και σφραγίζεται η πνευματική αυτή πορεία μας, η πορεία μας της μετανοίας, μέσα από την ιερά εξομολόγηση από την αγάπη του Θεού Πατρός. Ο Άσωτος Υιός ομολογεί πρώτα το λάθος του, το πλήθος δηλαδή των αμαρτιών του αφού κατασπατάλισε την ζωήν την οσίαν αυτού «ζων ασώτως μετά πορνών», και φωνάζει «Ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου και ουκ είμαι άξιος κληθήναι υιός Σου»! Αυτή είναι η ομολογία. Ακολουθεί η εκζήτησις του θείου ελέους: «Ποίησόν με ως ένα των μισθίων Σου!»
Αγιογραφικα : «Ο Θεός μου ιλάσητί μοι τω αμαρτωλώ». «Ιησού Δαυίδ, ελέησόν με», ή πιο απλά όπως θα λέγαμε σήμερα : «Θεέ μου, συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό». Και είδεν αυτόν, και είδε την καρδίαν αυτού, ο Θεός Πατήρ και εσπλαχνίσθη. Και επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού. Και κατεφίλησεν αυτόν, και τι είπε; «Εξενέγκατε την στολήν την πρώτην». Ποια είναι αυτή η στολή η πρώτη; Είναι η στολή του Αγίου Πνεύματος, που την ξαναφοράμε πεντακάθαρη και ολόλευκη. «Και βάλλετε δακτύλιον εις την χείραν αυτού. Και υποδήματα εις τους πόδας, και θύσατε τον μόσχον τον σιτευτόν, ίνα ευφρανθώμεν, διότι ο υιός μου ούτος, νεκρός ην και ανέζησε, απολωλός ην και ευρέθη».

Αναγνώρισις λοιπόν, μετά πίστεως της αμαρτωλότητός μας, και το πλήθος των αμαρτιών μας. Και αυτά που δεν έχομε πάρει είδηση ότι κάνομε κάθε μέρα με το μυαλό μας, με τις αισθήσεις μας, με τη γλώσσα μας, με το νου μας. Ομολογία κατόπιν της αμαρτίας με αληθινή μετάνοια, κάτω απ’ το πετραχήλι, -και στην προσευχή,- καταφυγή κατόπιν μετά δακρύων, στην αγάπη του Θεού Πατρός, και ο Θεός Πατήρ θα σφραγίσει, όχι μόνον την συγχώρηση, δεν θα διαγράψει δηλαδή μόνον τις αμαρτίες μας, αλλά θα μας αποκαταστήσει και σαν παιδιά Του, η λεγομένη Υιοθεσία, και τέλος θα μας κάνει κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών.

Χριστιανοί μου όμως θέλω να προσέξομε έστω και για δυο λεπτά ακόμα, την διαγωγή και τη στάση του πρεσβυτέρου υιού, δηλαδή του μεγαλυτέρου υιού της σημερινής παραβολής. Ο μεγαλύτερος γιός, αντί να χαρεί για την επιστροφή του αδελφού του, τόσο πολύ θύμωσε και πεισμάτωσε, ώστε αρνήθηκε να μπει στο σπίτι. Και βγαίνει ο Θεός Πατέρας, ο εύσπλαχνος Πανάγιος Θεός, ο Πατέρας, και τον παρακαλεί με αγάπη να μπει στο σπίτι, και να συμμετάσχει στη χαρά της επιστροφής του αδελφού του. Και κείνος αρνείται πάλι. Και όχι μόνον αρνείται, αλλά παρακαλώ να ξαναδιαβάσετε την παραβολή και να δείτε ότι δεν Τον αποκαλεί πουθενά Πατέρα. Δεν Τον λέει Πατέρα! Μιλάει περισσότερον ως μισθωτός, παρά σαν γιός. Τόσα χρόνια, λέει, είμαι στην δούλεψή σου. Και το κατσίκι που ήθελε να το φάει, να το φάει μόνον με τους φίλους του, χωρίς την παρουσία του Πατέρα της αγάπης. Και τέταρτον δεν θέλει να έχει καμιά σχέση με τον αδελφό του. Γι αυτό και αυτόν ποτέ δεν τον αποκαλεί, αδελφόν του.
«Αυτός ο γιός σου»! Λένε οι μπαμπάδες: «ο γιός σου», «η κόρη σου» οι μανάδες, λένε οι μανάδες στους συζύγους : «αυτός ο γιός σου, η κόρη σου»! Και γιός μας είναι και κόρη μας είναι! Αν αμάρτησαν αυτοί, πρώτα αμαρτάναμε εμείς! Και μείς φταίμε που αμαρτήσαν εκείνοι. Βέβαια έχουν ελευθερία. Και έχουν και βούληση και έχουν και θέληση. Αλλά τι καλό είδαν από μας;
Έτσι λοιπόν ο μεγάλος αδελφός, δεν αντέχει την μετάνοια του αδελφού, την επιστροφή του, την αλλαγή του, την χαρά όλων και προ παντός την χαρά του Πατέρα του. Τον έφαγε η ζήλεια, ο εγωισμός και το πείσμα. Γι αυτό και έμεινε έξω απ’ το Πατρικό σπίτι. Έτσι μόνος του απέκοψε τον εαυτόν του, όχι μόνον απ’ τον αδελφόν του, αλλά και απ’ τον Πατέρα του, τον Θεόν της αγάπης. Άρα, και ο μεγαλύτερος γιός είναι και αυτός άσωτος. Δηλαδή αμαρτωλός. Και φοβερά σκληρόκαρδος.
Και η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται, πολύ συχνά και στις ημέρες μας, ανάμεσα σε χριστιανούς που εκκλησιάζονται! Που λένε ότι προσεύχονται. Που νομίζουν ότι πιστεύουν και αγαπούν όλο τον κόσμο. Και που δήθεν εξομολογούνται πότε - πότε. Αλλά δεν λένε να συγχωρέσουν! Και άμα βρεθούν στην εκκλησία, στην ίδια για ένα μνημόσυνο δεν μιλιώνται! Ο ένας γυρίζει την πλάτη στον άλλον. Που λέει θα πάει ο αδελφός μου; Που θα πάει αυτή η κατσίκα η πεθερά μου; Στην Παναγία των Βλαχερνών; Ε, δεν πάω! Θα πάω στον Άγιο Παντελεήμονα. Γελάτε; Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα. Κι αν τυχόν συναντηθούν έξω στον δρόμο, αλλάζουν πεζοδρόμιο. Ή μπορεί ο ένας χαζέψει μια βιτρίνα, και η βιτρίνα αυτή να έχει μέσα παλιοσίδερα.
Αμ’ εσείς πάλι που σπρώχνεστε στο αντίδωρο; Και η μία κακομιλάει στην άλλη; Ή νομίζετε δεν σας βλέπω; Ή νομίζετε ότι δεν ακούνε τα αυτιά μας ημών των ιερέων εδώ, πόσο μουρμουρίζετε εσείς όλοι, μέσ’ την εκκλησία. Και κρατάτε και θέσεις για άλλους, και τους αφήνετε και ορθίους. Και είστε χριστιανοί! Που να σας χαίρονται!
Λίγοι είναι αυτοί που δίδουν, ομολογία πίστεως και ακόμα λιγότεροι αυτοί που θυσιάζονται, για τον πλησίον τους και δη τον εχθρόν τους. Υπάρχουν και μερικοί ακόμα, εκκλησιαζόμενοι δήθεν καλοί χριστιανοί, που δεν διστάζουν να συκοφαντήσουν, για να προκαλέσουν δυσμένεια, ή και απόλυση ενός Άλφα υπαλλήλου, προκειμένου να προαχθεί στην καλή αυτή θέση ο γιός τους. Το είδαμε και αυτό με τα μάτια μας, και το ακούσαμε και με τα αυτιά μας.
Και άλλοι πάλι δήθεν καλοί χριστιανοί, ζηλωτές και υπερορθόδοξοι, άλλοι αυτοί πάλι, που με μισόλογα και υπονοούμενα, εύκολα κηλιδώνουν υπολήψεις, αθώων ανθρώπων για να ανέβουν τυχόν αυτοί, για να καταλάβουν θέσεις. Ή για να προβληθεί το όνομά τους, ή για να φανεί το μπόι τους.
Όλοι αυτοί και χιλιάδες άλλοι είναι και παραμένουν άσωτοι. Εφόσον δεν μετανοούν αληθινά. Αφήστε που κάποιοι άλλοι χριστιανοί όχι μόνον ζηλεύουν, αλλά και κανέναν λόγον δεν μπορούν και δεν θέλουν την αλλαγή μεγάλων αμαρτωλών σε αγίους. Τι ήταν ο ληστής, εκ δεξιών πάνω στο Γολγοθά; Κακούργος ήταν, φονιάς ήταν. Κακοποιός ήτανε, εγκληματίας ήτανε. Και όμως καθίσταται ο πρώτος πολίτης, στον Παράδεισο. Πρώτος πολίτης. Τι ήταν ο Απόστολος Παύλος; Μέγας διώκτης των χριστιανών! Κι όταν ήταν νεαρός, αυτός ήταν που με το Εβραϊκό όνομα που είχε ως Σαύλος, κρατούσε τα ρούχα όλων εκείνων, που με μανία λιθοβολούσαν και φόνευαν, τον Πρωτομάρτυρα και αρχιδιάκονο Στέφανο. Κι όμως έγινε μεγάλος Απόστολος. Πρωτοκορυφαίος μαζί με τον Απόστολο Πέτρο. Ο μέγας απόστολος των Εθνών. Ο πρώτος μετά τον Έναν, όπως τον αποκαλεί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στον Άγιο Χριστοφόρο. Διαβάστε αυτόν τον βίο να δείτε τι ήταν. Στον Αβά και Άγιο Μωυσή τον Αιθίοπα. Στην Οσία Μαρία την Αιγυπτία, «δάργον ανηθικότητος ήταν». Στον Άγιο Βάρβαρο που ήταν ληστής και φονιάς. Στην Αγία Φωτεινή τη Σαμαρείτιδα, που της έχομε ξεχωριστή εορτή μετά το Πάσχα. Και σε τόσους άλλους.

Τον Χριστό δεν τον νοιάζει, ποιος ήσουν, και συ και συ και συ και συ και συ και ’γω, όχι ποιος ήσουν, αλλά ποιος είσαι τώρα, σήμερα, σήμερα ποιος είσαι. Σήμερα που πηγαίνεις, σήμερα που βαδίζεις. Πιο μονοπάτι ακολουθείς; Τη φαρδιά λεωφόρο, αυτή που θα είναι και κατηφορική και εύκολη, και οδηγεί στη απώλεια και στην Κόλαση; Ή στο ανηφορικό, στενό μονοπάτι της ζωής; Όπου ακολουθούν ολίγοι.
Πιστεύω πως όλοι μας, απ’ αυτήν την στιγμή και μετά, διαλέξαμε και διαλέγουμε την τεθλιμένη οδό. Την απάγουσα εις την αιώνιον ζωήν, και την οποίαν ευρίσκουν ολίγοι.
Εύχομαι με όλη μου την καρδιά, σ’ αυτούς που βρίσκουν αυτό το στενό μονοπάτι, που σώζει και είναι ανηφορικό και αγκαθωτό, σ’ αυτούς τους λίγους, είθε να ανήκετε και σεις όλοι, αλλά να προσεύχεσθε όμως, και για μας τους ιερείς, να μπούμε και να βαδίζουμε την ίδια οδό, και να περάσομε την ίδια στενή πύλη.
Τέλος και τω Θεώ Δόξα,

Αμήν.

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Περί Οίκογένειας. Ο Χριστός στήν οικογένειά μας 1ον μέρος



Βραδινή ομιλία.

Το θέμα μας χριστιανοί μου θα είναι γύρω από την χριστιανική οικογένεια, αλλά εκείνη όμως την χριστιανική οικογένεια, που έχει ως βάση την Ορθόδοξη πίστη, το Ευαγγέλιο, την πράξη των εντολών, τη συμμετοχή στα μυστήρια, και την εν Χριστώ πορεία, που κάνουν όλα τα μέλη της οικογένειας, ή οφείλουν να κάνουν, για κάθαρση, για φωτισμό και για τελείωση.
Έχουμε μιλήσει σε βραδινά κηρύγματα, από τότε που βρισκόμαστε σ’ αυτόν εδώ τον Ναό της Αγίας Βαρβάρας, αναλύσαμε τη Θεία Λειτουργία, το Σύμβολο της Πίστεως, αναλυτικά την Κυριακή Προσευχή, τους Μακαρισμούς, τους αναβαθμούς, και σε πολλά άλλα ποικίλα θέματα. Είχα την απορία και κοίταξα κάτι παλιά κηρύγματα, που είχα το θράσος, νεαρός ων τότε, μόλις νέος χειροτονημένος διάκονος, να κάνω κάποια κηρύγματα σε έναν Ναό, της Παναγίας Φανερωμένης στη Μηχανιώνα, από του άμβωνος, ψηλά από κει όπου ο άγιος διάκονος, απαγγέλει το Ευαγγελικόν Ανάγνωσμα, και από κει να κάνω κάποια κηρύγματα για την οικογένεια, και το θεωρώ θράσος! Τα είδα και πήρα το πρώτο. Για να τα δω και ’γω έτσι με απορία και να διδαχτώ, και πράγματι διαβάζοντας διδάχτηκα, και είδα ότι από τότε πέρασαν, συμπληρώνονται το Μάρτιο τα 50 χρόνια, μέσα στο ράσο και στην ιεροσύνη, και είδα ότι βήμα δεν κάναμε στην κατά Χριστόν πορεία.

Ο γάμος και η οικογένεια μας δίνουν όλες τις προϋποθέσεις, για να γίνουμε καλύτεροι, αγαθότεροι. Για να φανούμε χρήσιμοι στην κοινωνία μας. Για να αναθρέψουμε τα παιδιά μας με φόβον Θεού. Ώστε μεγαλώνοντας να καταστούν οι αυριανοί Άγιοι, οι αυριανοί όσιοι, οι ομολογητές και οι μάρτυρες. Διότι ο γάμος είναι φυτώριο αγίων. Από αγιασμένες οικογένειες έχουν βγει άγιοι, αλλά και αντιστρόφως πολλές φορές, το αγκάθι να μας δίδει και το λουλούδι. Αλλά κατά το πλείστον όμως έχουν πάρει οι περισσότεροι άριστη χριστιανική αγωγή.
Οι έγγαμοι άγιοι είναι πάρα πολλοί και αρκετούς από αυτούς τους αναφέρουν, και τα διάφορα συναξάρια. Ακόμα και οι σημερινή ημέρα της εντεκάτης Φεβρουαρίου, 11 Φεβρουαρίου έχουμε, έχει κι αυτή τους δικούς της εγγάμους αγίους. Και θα αναφερθούμε σε δυο από αυτούς, στο βιβλίο εδώ που λέγεται «Οι έγγαμοι άγιοι της Εκκλησίας μας», του Αγιορείτου μοναχού Μωυσέως.

Και πρώτα αναφέρει την Αγία Μητέρα, την ανώνυμη. Η ευωδία και ο στολισμός αυτής της Αγίας Μητέρας, ήτανε το αίμα της. Έτσι μεγάλωσε και έτσι ανέθρεψε τα παιδιά της, αυτά που αναφέρονται μέσα στο Συναξάρι, και αποφασίζει μετά την κοίμηση του συζύγου της, του ανδρός της, πού ’ταν ειδωλολάτρης, μαζεύει όλα τα είδωλα και τα πετάει μέσα σε μια λίμνη εις τον παρακείμενο ποταμό. Ε, επόμενον ήταν να την καταδώσουν, να την συλλάβουν και να της αρχίσουν φρικτά βασανιστήρια. Την κρεμούν, πότε ανάποδα, πότε από τα χέρια, και την γδέρνουν με σιδερένια νύχια. Καταλαβαίνετε τι φοβερό θα ήταν το μαρτύριό της. Και πολλά άλλα που γίνονταν τότε, που το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να συλλάβει. Και που μερικές φορές την αγριότητα αυτή, την είδαμε να επαναλαμβάνεται, μέσα στην ιστορία όλων των αιώνων, μέχρι και σήμερα. Τέλος αποκεφαλίζεται. Τα δυο της τα παιδιά, δεν γνωρίζουμε ακριβώς την ηλικία τους, όταν επρόκειτο να την αποκεφαλίσουν, εφώναζαν μη μας αφήσεις να χαθούμε, σ’ αυτή τη γη, κι όπως μας έθρεψες με το γάλα σου, έτσι να μας πλουτίσεις με τη χάρη και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, για να ομολογήσουμε και μείς Χριστόν, και τούτον Εσταυρωμένον, και Θεόν αληθινόν. Και μετά βέβαια ασφαλώς έδωσε ο Θεός πολλή την χάριν και πολλή την δύναμιν, και έτσι, συνελήφθησαν και αυτά, βασανίστηκαν λίγο, αλλά επειδή ήταν μικρά παιδιά δεν άντεξαν, τέλος τα έκοψαν το κεφάλι, κι έτσι λοιπόν σήμερα είναι της Αγίας Ανωνύμου Μητέρας και των δύο τέκνων της.

Επίσης σήμερα έχουμε ένα μεγάλο πανηγύρι στην Κέρκυρα. Εορτάζει η Αγία Θεοδώρα η Βασίλισσα. Της οποίας το σκήνωμα υπάρχει, Θεοδώρας της Αυγούστης. Κόρη επιφανών και ευσεβών γονέων, και ήταν σύζυγος του εικονομάχου βασιλέα Θεοφίλου. Διακρινόταν για την ευφυΐα της, την οποίαν χρησιμοποιούσε, προς στήριξην της ιερής Παραδόσεως και της Πίστεως στον εαυτόν της, μαζί με τα έξι παιδιά της. Φύλαγε με στοργή και προσοχή τις ιερές εικόνες. Αψηφώντας βέβαια τη μανία του συζύγου της, του Θεοφίλου. Μετά το θάνατό του ανέλαβε αυτή, την βασιλεία της μεγάλης αυτής Βυζαντινής αυτοκρατορίας, και αναστήλωσε τις εικόνες. Καθιερώθηκε μάλιστα και γιορτή, στις 13 Μαρτίου του 843, η οποία επανεκύρωσε τις αποφάσεις της εβδόμης οικουμενικής Συνόδου, καθαιρέθη ο προηγούμενος Πατριάρχης πού ήτανε εικονομάχος, και ανεδείχθη στο θρόνο ο Μεθόδιος. Στα δυσμάς του βίου της δυστυχώς, γεύθηκε την αγνωμοσύνη του υιού της Μιχαήλ, και εξορίστηκε μαζί με τις τέσσερεις κόρες, τις οποίες ανάγκασε να γίνουν μοναχές, στη Μονή των Γαστρίων. Αυτό βέβαια το εκμεταλλεύτηκε η ευσεβής Θεοδώρα, για τον ειδικότερο καταρτισμό, τον πλέον ειδικό καταρτισμό της ψυχής της, ενδύοντάς την με πλήθος αρετών, και μετά το οσιακό τέλος της και την εκταφή της, βρέθηκε άφθορο το τίμιο λείψανό της, το 867. Σήμερα αυτό το λείψανο, ευρίσκεται στην Κέρκυρα. Αυτά γιορτάζομε και την Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Βλέπετε λοιπόν ότι δεν λείπει από μας τίποτα, τις προϋποθέσεις μας τις δίνει ο Θεός, όπως τις δίνει σε όλους, έχουμε και μείς το δικό μας αναίμακτο μαρτύριο, εσείς απ’ τους άντρες σας, εσείς με τις γυναίκες σας, οι δυο σας με τα παιδιά σας, τα παιδιά σε σχέση με τους γονείς, όλοι μαζί με την διεφθαρμένη κοινωνία, μέσα στην οποίαν ζούμε σήμερα, κι όλοι κάνουμε τον αγώνα μας, τον δίνομε τον αγώνα μας. Τώρα πόσο τον δίδομε αυτό είναι άλλο θέμα. Αλλά τον αγώνα μας τον κάνομε.
Ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει ότι ο γάμος και η οικογένεια, δεν αποτελούν εμπόδια για την καλλιέργεια των αρετών. Την αύξηση των αρετών. Την προκοπή των αρετών. Και μάλιστα αναφέρεται σε έναν στίχο, από το βιβλίο της γενέσεως το οποίο και αναλύει εκτενώς, - εμείς δεν θα αναφερθούμε, θα πούμε μόνο λίγα λόγια απ’ αυτόν τον στίχο. Όταν ο Ενώχ λέει ήταν 65 ετών, τότε εγέννησε, η σύζυγός του βέβαια, τον Μαθουσάλα. Και εξακολουθούσε να ζει ευάρεστα στον Θεόν. Αυτό αναφέρεται στο 5ον κεφάλαιον, στίχος 21-22, από το πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, απ’ τη Γένεση. Ας το ακούσουν, φωνάζει, αυτό, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, άνδρες και γυναίκες, που έχουν οικογένεια με παιδιά, ότι ο γάμος δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο για να ευαρεστήσουν το Θεό, και οι δύο σύζυγοι, και σαν σύζυγοι και σαν γονείς. Η συναναστροφή μεταξύ τους, γεννά τον αμοιβαίο σεβασμό, αλλά και την κατά Χριστόν ανατροφή των παιδιών τους. Για να τρέψεις όμως ένα παιδί θα δώσεις πρώτα το παράδειγμα. Λίγα λόγια και πολύ παράδειγμα.
Αν θέλετε κάνετε μία βόλτα, στον Άγιο Πρόδρομο τον Μακρινό, και ρωτείστε εκεί τον εφημέριο, τον έγγαμο εφημέριο, πως και τα 7 παιδιά του έγιναν ιερείς και μοναχοί. Αν τα πίεσαν, αν τα έκαμαν πλύση εγκεφάλου, αν έγινε το ένα, αν έγινε το άλλο. Απολύτως τίποτα. Έδιναν μόνο το καλό παράδειγμα και σαν γονείς. Γονατιστοί με προσευχή, και το μεσημέρι να συζητούν μπροστά στα παιδιά τους, οι δυο τους, χωρίς να υποχρεώνουν τα παιδιά να λαμβάνουν μέρος, έμπαιναν σιγά - σιγά και αυτά στο νόημα. Και άρχισαν τις ερωτήσεις, να συζητούν περιστατικά από τα γεροντικά, και να μελετούν Καινή Διαθήκη. Και αργότερα τώρα αυτός, στα γεράματά του, αφού όλα του τα παιδιά αξιώθηκαν να φορέσουν το ράσο, αγόρια και κορίτσια, έγινε και αυτός έγγαμος ιερεύς.
Έτσι λοιπόν μεγαλώνουν και πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά τους οι χριστιανοί γονείς, σύμφωνα με αυτά που καθορίζει ο νόμος του Θεού μέσα από το Ευαγγέλιο. Γιατί έτσι μόνο προσφέρεται η στοργή, η αγάπη, η καλοσύνη, η υπομονή, η κατανόησις, η θυσία και τόσα άλλα, που είναι όλα πολύ ευάρεστα στο Θεό.
Ο Ενώχ είναι ένα μεγάλο παράδειγμα προς μίμηση. Διότι δεν δίστασε στα 65 του χρόνια, να κάνει παιδί, τον Μαθουσάλα. Και κάτι άλλο που είναι πολύ βασικό. Ο Ενώχ έχοντας την ίδια αμαρτωλή φύση με μας, χωρίς να του έχει δοθεί Νόμος, - δεν του εδόθη κανένας νόμος -, υπήρχε ο έμφυτος νόμος της συνειδήσεως μέσα του. Χωρίς να υπάρχει διδασκαλία της Αγίας Γραφής, ούτε Παλαιά ούτε Νέα. Χωρίς κάποιος άλλος να τον έχει οδηγήσει στην Θεϊκή αληθινή φιλοσοφία. Από μόνος του, ακούγοντας τη φωνή της συνειδήσεώς του, και με τη δική του ελεύθερη προαίρεση, έδειξε τόση ευαρέσκεια και τόση αγάπη προς τον Θεόν, μαζί με την οικογένειά του, τη σύζυγο και τα παιδιά του, ώστε ο Θεός να τον καταστήσει όχι μόνον προφήτη, - μας λέγει και η Καθολική Επιστολή του Ιούδα, ότι ο Ενώχ ήτο προφήτης,- αλλά και να μη γνωρίσει θάνατον, διότι μετέστησεν αυτόν ο Θεός. Είναι εκείνοι οι δύο, όπως αναφέρουν αργότερα οι πατέρες, και μας λένε ότι ο προφήτης Ενώχ και ο προφήτης Ηλίας, οι οποίοι μετέστησαν ως εις ουρανόν, θα επανέλθουν για να μαρτυρήσουν τότε, από τον Αντίχριστο. Πότε θα γίνει αυτό δεν το ξέρομε. Μη σας έχει πει κανένας τώρα ότι θα ’χομε τώρα Δευτέρα Παρουσία και αρχίσετε και μαζεύετε τρόφιμα…
Όχι λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, ο γάμος με τη συζυγία και τα παιδιά, δεν είναι εμπόδιο για πνευματική προκοπή και σωτηρία των ψυχών. Αντιθέτως μάλιστα, βάζοντας μέσα στο γάμο το νόμο του Θεού, τώρα πλέον, την εκκλησία του Χριστού και τα μυστήριά της, τότε θα βασιλεύσει η ειρήνη μέσα στο σπιτικό, η αγάπη, η αλληλο-εκτίμησις, η αλληλο-υπομονή, η αμοιβαία κατανόησις, η πίστη και η θυσία της αγάπης. Η προσευχή, τα μυστήρια, ο πνευματικός αγώνας και τόσα άλλα, θα μας οδηγήσουν με ασφάλεια στο λιμάνι της Βασιλείας του Θεού.

Και τώρα στο θράσος μου τότε, για εκείνη την εποχή.
Χριστιανοί μου, κάποτε ένας μεγάλος ζωγράφος, θέλησε να ζωγραφίσει ένα πίνακα, μια εικόνα. Η επιθυμία του ήταν να γίνει η ωραιότερη εικόνα του κόσμου. Του κάκου όμως έσπαζε το κεφάλι του να βρει το θέμα που έπρεπε να ζωγραφίσει. Ένα πρωί απεφάσισε να βγει έξω στην πόλη, και άρχισε να ρωτά διαφόρους ανθρώπους, τι είναι γι’ αυτούς το ωραιότερο πράγμα στη ζωή τους. Πάει σε ένα παπά, και του λέγει :
- Πιο είναι το ωραιότερο πράγμα στη ζωή πάτερ;
-Η πίστις; Λέει - Η πίστις. Έχεις πίστη στον αληθινό Θεό, εξασφάλισες και τη σωτηρία.
Κατόπιν χτύπησε την πόρτα ενός σπιτιού και βγαίνει η νοικοκυρά του σπιτιού. Και τρία τέσσερα κουτσούβελα τριγύρω να της τραβάνε το φουστάνι. Ρωτά τη γυναίκα λοιπόν,
-«τι είναι το ωραιότερο πράγμα για σένα;», λέει
-«η αγάπη»,
Την ευχαρίστησε κι έφυγε συλλογισμένος. Πίστη και αγάπη! Τι άραγε θα μπορούσα να ζωγραφίσω; Τι θέμα θα διάλεγα με αυτές τις δύο λέξεις;, έτσι αναρωτιόταν. Κόντευε να φτάσει στο σπίτι του και βλέπει στο δρόμο ένα στρατιώτη… Α, λέει ας τον ρωτήσω κι αυτόν να μου πει πιο είναι το ωραιότερο πράγμα.
- Συγγνώμη, μου λέτε σας παρακαλώ πιο είναι το ωραιότερο πράγμα στη ζωή για σας;
Κι ο στρατιώτης βέβαια που φοβόταν τους πολέμους, και τόσα άλλα δεινά που φέρνει ο πόλεμος, λέει
-«η ειρήνη».
Πίστις εις τον Θεόν τον Τριαδικόν, Πίστις στον ενανθρωπίσαντα Κύριον, Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού, τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός, και ότι συνεπάγεται με την πίστιν. Αγάπη και ειρήνη. Υπάρχει ύμνος της αγάπης. Στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο της προς Κορινθίους Επιστολής, της πρώτης, το διαβάσαμε. Και ειρήνη. Και επαναλάμβανε διαρκώς μέσα του, πασχίζοντας να βρει, το θέμα για τον πίνακα που ήθελε να ζωγραφίσει. Κουρασμένος από τις σκέψεις του όπως ήταν, ήδη είχε φτάσει στο σπίτι του, χτύπησε το κουδούνι και σε λίγο του ανοίγει η γυναίκα του. Και πίσω χαρούμενα τρέξανε τα τέσσερα πέντε δέκα παιδιά, πόσα είχε. Για να τον καλημερίσουν. Πρόσεξε τότε ο ζωγράφος, ότι στα μάτια της συζύγου υπήρχε βαθύ το βλέμμα της αγάπης. Στα μάτια των παιδιών, είδε την αθώα πίστη. Την αληθινή πίστη. Την πίστη που ζητά ο Κύριος να είναι σαν των παιδιών. Αυτά τα δύο όμως έφερναν την ειρήνη μέσα στο σπιτικό του. Άρα λοιπόν ο καλύτερος πίνακας που έπρεπε, που πρέπει εγώ να ζωγραφίσω το θέμα μου, θα είναι η οικογένεια, ο πατέρας, η μητέρα, τα παιδιά.

Μ’ αυτή λοιπόν την οικογένεια θα ’θελα να ασχοληθούμε. Αλλά για να ασχοληθούμε όμως, πρέπει να βρούμε, τριάντα δύο εβδομάδες. Τόσο διήρκεσαν τα κηρύγματα αυτά για την οικογένεια, το σπίτι, την ανατροφή των παιδιών. Και μάλιστα στις ημέρες μας που τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, -πιο δύσκολα είναι,- από ότι ήτανε το χίλια εννιακόσια πενήντα εννέα (1959), θα προσπαθήσουμε λοιπόν με τα νέα δεδομένα, και με τα νέα στοιχεία να πούμε κάτι. Τώρα πότε θα τα πούμε; Αυτό είναι άλλη ιστορία. Θα χρειαστεί να παρακαλείτε τον Θεόν, να ’χω καλή υγεία, πρώτον, και δεύτερον φωτισμό. Γιατί ένα κύτταρο του εγκεφάλου, αν με πειράξει σήμερα το βράδυ ο Θεός, αύριο το πρωί θα λέω λαλα-λαλα-λα. Όπως όλοι μας. Στον καθένα μας μπορεί να συμβεί αυτό.

Ο Θεός χριστιανοί μου στην αυγή ακόμα της ανθρώπινης ζωής, εδημιούργησε το πρώτο ζεύγος των ανθρώπων. Τον Αδάμ και την Εύα. Την πρώτη δηλαδή οικογένεια. Και θεμελίωσε στη γη τον ωραιότερο δεσμό, κατασκεύασε την πιο ευγενική αν θα ’λεγα δεξαμενή, η οποία για σκοπό της είχε να τροφοδοτεί την κοινωνία, με νέο αίμα, με καινούργιες υπάρξεις. Αλλά και με το να δώσει αγίους στην κοινωνία. Τώρα πόσους αγίους δίνετε…
Την οικογένεια ο Θεός την ευλόγησε, την παρομοίασαν με δένδρο. Πολύ ψηλό που έχει τις ρίζες του στη γη, και τα κλαδιά του, αυτού του δένδρου φθάνουν στον ουρανό. Την ονόμασαν φυτώριο, την ονόμασαν θερμοκήπιο, και πολλές άλλες ονομασίες. Την οικογένεια ο Θεός, την περιέβαλε με το κύρος του μυστηρίου. Κάναμε κάποιες ομιλίες, με θέμα την ανάλυση των στίχων του Αποστολικού Αναγνώσματος, που διαβάζουμε στο μυστήριον του γάμου. Και κει είπαμε πάρα πολλά. Και για την προετοιμασία και για τον αρραβώνα, και για το μυστήριο και για τα σύμβολα, και για το σκοπό που έχει ο γάμος και η οικογένεια, και πολλά άλλα πράγματα.
Μέσα στο γάμο δεν έχομε μια απλή ένωση δύο σωμάτων. Είναι μια ιερή υπόθεσις που φέρει τη σφραγίδα του μυστηρίου. Αλλά και το υπέρτατον κύρος του αγίου Θεού. Διότι ο Θεός μάς ενώνει, ή ο Θεός μας ένωσε. Γι αυτό και ο Κύριος περιφρούρησε τον γάμον με το αδιάλυτον στοιχείον. Με τον ισόβιον δηλαδή δεσμόν. Μόνον ο θάνατος θα πρέπει να χωρίσει το ζευγάρι, και μόνον ο θάνατος να είναι αυτός ο οποίος θα διαλύσει τον δεσμόν. Εάν υπάρξουν κάποια λάθη, με τη συγγνώμη και τη μετάνοια, τα πάντα διορθώνονται.
Τόσο λοιπόν υψηλόν τον θέλησε ο Θεός τον γάμον. Και ποιος μπορεί να αρνηθεί, ότι αποτελεί το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός, για τον άνθρωπο, η δημιουργία της οικογένειας. Ποιος μπορεί να το αρνηθεί αυτό; Δυστυχώς στις ημέρες μας αρνούνται τον γάμον. Και τον αρνούνται ως μυστήριον, που σφραγίζεται από την εκκλησία, ευλογείται από τον Πανάγιον Θεόν, το ίδιο το Πνεύμα το Άγιον, κατέρχεται, πως; Αυτό ορισμένοι μονάχα το έχουν δει και το έχουν ψηλαφίσει, όταν λέγει ο ιερεύς «στέφεται ο δούλος του Θεού την δούλη του Θεού εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Με το γάμο συγκροτούνται εντελώς καινούργιοι κόσμοι, πατέρας μητέρα, παιδιά αδέλφια, παραχωρούν κατόπιν τα δικαιώματα στη νέα οικογένεια, που πρέπει να την αγαπήσουν και ο νέος και η νέα, πριν ακόμα την δημιουργήσουν. Πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις και για να την αγαπήσουν πρέπει να την δούν, στην ζωή των γονέων τους. Αν δεν την δουν, δεν θα κάμουν γάμον κατά Θεόν, και ευτυχισμένον, στερεόν και δυνατόν, τα παιδιά, τα παιδιά μας.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο γάμος είναι μια συναισθηματική επανάσταση; Δεν είναι έτσι! Είναι ένα μυστήριο. Φυτεύεται στη γη, και μεταφυτεύεται στη Βασιλεία των Ουρανών. Πλέον ως άγγελοι! Έτσι τα ιερά δεσμά του γάμου, αγιάζονται, εξαϋλώνονται, οπότε ούτε ο θάνατος, απειλεί την χαρά της οικογένειας, ούτε άλλοι κίνδυνοι μπορούν να κλονίσουν την ευτυχία σας.
Αυτά τα λέμε, αλλά η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική, όπως ακριβώς την βιώνουμε σήμερα. Διότι δυστυχώς, κυριαρχούν τα πάθη μας, και πολύ γρήγορα ό,τι ιερό και καλό υπάρχει μέσα στο γάμο και στην οικογένεια, να διαταράσσεται η ισορροπία της, από όσα γίνονται μέσα σ’ αυτήν. Από όσα λαμβάνουν χώραν. Τώρα υπάρχει επιπολαιότητα; υπάρχει αδιαφορία; υπάρχει άγνοια; όλα μαζί, αλλά υπάρχει ψυχική διαστροφή! Αυτό είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό, που κλονίζει τα θεμέλια του γάμου, και σήμερα δεν έχουμε στερεές οικογένειες. Κι έτσι λοιπόν αυτές οι ψυχικές διαστροφές, και η καλλιέργεια των παθών, που φέρνει τεράστια ασυνεννοησία μεταξύ των συζύγων και κατόπιν των γονέων με τα παιδιά, δημιουργούνται χάσματα όπως θα λέμε γενεών, ενώ δεν πρέπει να υπάρχουν, ό,τι έχουν θα λυθούν μέσα στο σπίτι.
Δυστυχώς, παρατηρημένο και από την προσωπικά θα πω, μας λείπει και ο διάλογος. Δεν κάνομε διάλογο μεταξύ μας. Και δεν κάνομε διάλογο με τα παιδιά μας. Δεν αντέχομε την συζήτηση με τα παιδιά μας. Και είμαστε και ακατάρτιστοι, δεν κάνομε και προσευχή, προπαντός αυτό, δεν συμμετέχομε στην εκκλησιαστική μυστηριακή ζωή της εκκλησίας, επομένως δεν έχομε και αντοχές. Και δεν μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας, αυτό που αυτά έχουν ανάγκη.
Λοιπόν, ε, άμα ρίξουμε μια ματιά, το τι γίνεται γύρω μας, σήμερα δυστυχώς, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μας πληροφορούν για πολλά κακά που συμβαίνουν στον κόσμο, δηλαδή, μας δίνουν τις εικόνες της διαστροφής, με όλες τις βρωμιές, και τις βδελυγμίες που υπάρχουν, και που δημιουργούνται από τους ανθρώπους της αμαρτίας. Κι έτσι τα πληροφορούμεθα. Όχι ότι ο κάθε αιώνας, που πέρασε δεν είχε τα δικά του, μην ξεχνάτε ότι είχαμε Σόδομα και Γόμορρα κάποτε. Μην ξεχνάμε ότι μέσα σε μια ολόκληρη πόλη, οι άνθρωποι εκείνοι που ήσαν σωστοί, ήτανε τρείς τέσσερεις. Ο Λώτ, η γυναίκα του και οι δυο κόρες. Και η γυναίκα στράφηκε πίσω στην αμαρτία και έγινε στήλη άλατος. Και σώθηκαν τρείς. Μην ξεχνάτε ότι πόσοι ήσαν στην οικογένεια του Νώε. Καταστράφηκε όλος ο κόσμος. Και σώθηκε μόνο μία οικογένεια. Σήμερα αν θελήσει ο Θεός, να καταστρέψει τον κόσμον, πόσες οικογένειες θα σωθούν; Ας έχουν μαζέψει στις αποθήκες τους όσα τρόφιμα θέλουν. Πόσοι θα σωθούν;
Έτσι λοιπόν βλέπουμε κάθε σπίτι και γκρίνια. Γρίνια, γρίνια, γρίνια… Έλεγε ο Ντοστογιέφσκι, -τον αναφέρομε και αυτόν, να μην πούμε, μόνο οι πατέρες, γιατί οι πατέρες βέβαια θα πουν το σωστό - και μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τι μας λέει ο Άγιος Νεκτάριος, τι μας είπαν οι Άγιοι δια μέσου των αιώνων, αλλά να πούμε και τι μας λέει και κάποιος συγγραφεύς, που ήτο χριστιανός. Είπε ότι αυτό που καταστρέφει τα σπίτια, τις οικογένειες και τα ζευγάρια, είναι η γκρίνια. Εκεί οφείλεται η δυστυχία όλων των οικογενειών. Και ιδιαιτέρως, με συγχωρείτε, το μεγαλύτερο βάρος της γκρίνιας πέφτει στη γυναίκα. Όχι ότι και μείς είμαστε, πέφτομε… πάμε πίσω…
Κάθε οικογένεια και διαφωνία. Κάθε δεσμός και ασυμφωνία και παραφωνία. Σήμερα δεν υπάρχουν και δεσμοί. Όχι μόνον πολιτικούς γάμους, τώρα θα ’χομε και συμβόλαια. Τα πάντα έχουν καταστραφεί, και ο Θεός έφυγε από τα σπίτια μας, έφυγε από τις οικογένειές μας, έφυγε από τη συζυγία μας. Άμα ακούσετε γνώμες, ιατρών, κοινωνιολόγων και ψυχολόγων, θα φρίξουμε … Ιστοσελίδες, Internet, πώς το λένε… Τηλεόρασις, θέατρο, κινηματογράφο, τα διάφορα club, τα χιλιάδες πάσης μορφής, νυχτερινά κέντρα. Εφημερίδες και τα περιοδικά, όλο βρωμιά !!! Τίποτα που να στέκεται όρθιο. Ό, τι κρατάει, κρατάει η εκκλησία. Ό, τι καλό προσφέρει, μας το προσφέρει εκεί. Η διδασκαλία του Χριστού, η Αγία Γραφή, η Καινή Διαθήκη, που δεν την διαβάζουμε, και προπαντός δεν την εφαρμόζουμε. Λοιπόν και έτσι, έχουμε μια εικόνα, η οποία είναι πολύ θλιβερή, που διαλύει τα σπίτια μας, που σκοτώνει τα παιδιά μας, μα και η κοινωνία των σχολείων δεν είναι καλύτερη.
Ρωτείστε ένα παιδάκι μικρό, που πάει πρώτη Δημοτικού, και το οποίο το παίρνετε εσείς, και το πηγαίνετε στην εκκλησία και το κοινωνάτε. Κι όταν γίνει και εφτά, οκτώ χρονών, ίσως και πιο νωρίς μερικές φορές, του λέτε να πάει και στον παππούλη να πει δυο λεξούλες, ότι μαλώνει με το αδελφάκι του και την αδελφούλα της, ότι δεν ακούει τον μπαμπά και τη μαμά, και τα λοιπά. Πόσα από τα παιδιά της τάξεως, πηγαίνουν στην εκκλησία; Κανένα. Κανένα! Πως θα μεγαλώσει αυτό το παιδί; Και πως θα σταθεί στα πόδια του; Αν και μείς είμαστε διαλελυμένοι μεσ’ στο σπίτι; Δεν είμαστε και πάρα πολύ ευχαριστημένοι, ούτε από τον εαυτόν μας, ούτε από τα μέλη της εκκλησίας, από τον τρόπον με τον οποίον ζουν σήμερα μέσα στο σπίτι τους.
Γι αυτό, υπάρχουν τόσες διαστροφές, και στα παιδιά μας και στα αγόρια μας και στα κορίτσια μας, διαστροφές που καταστρέφουν μια για πάντα την ευτυχία τους, και τον προορισμό τους στην ζωή και αυτή τους την ίδια τη ζωή. Διότι θα καταλήξουν εκεί που καταλήγουν, να μην τα λέω, τα ξέρετε, και από κει καμιά φορά και σ’ αυτή τη φυλακή. Σάπισαν οι οικογένειές μας. Απ’ τον μολυσμένο αέρα που εκπνέουν τα κακά παραδείγματα, της αρρωστημένης σήμερα, ελληνικής κοινωνίας. Σε όλους τους βαθμούς η Ελληνική μας κοινωνία βρωμάει. Από την πιο φτωχιά και εγκαταλελειμμένη οικογένεια, από τον τελευταίο βοσκό που είναι πάνω στα βουνά, και τον γεωργό και τον εργάτη, μέχρι αυτούς που μας κυβερνούν. Όλα βρωμάνε. Τίποτα δε στέκεται όρθιο. Και μη ξεχνάμε όμως ότι όλη αυτή η βρώμα προήλθε μέσα απ’ τα σπίτια. Μέσα απ’ την οικογένεια. Αυτοί οι άνθρωποι έχουνε σπίτια, έχουν οικογένεια, έχουνε, έχουν σύζυγο, έχουν παιδιά…
Όταν ο άνθρωπος χριστιανοί μου έχει μολυσμένο αίμα έχει εξανθήματα. Στο πρόσωπο και στο δέρμα. Παρατηρούνται όμως φρικτά εξανθήματα, και στο πρόσωπο της σύγχρονης κοινωνίας, της πατρίδος μας. Διότι το αίμα της είναι μολυσμένο, είναι χαλασμένο. Δεν τρέφεται σωστά.
Έχουμε και μείς την ευθύνη μας, ως ποιμένες και ταγοί της Εκκλησίας. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχομε. Όμως έχουν ευθύνη και τα ποιμενόμενα πρόβατα, διότι δεν είναι άλογη η Αγία γη, αλλά είναι λογική ποίμνη και έχει μυαλό. Και μπορεί να κρίνει πιο είναι το κακό και πιο είναι το καλό, πιο είναι το σωστό και πιο είναι το λανθασμένο. Ποιος είναι ο αληθινός άνθρωπος και ποιος είναι ο ψεύτικος, για να ακολουθήσομε το σωστό.

Το να θεραπεύσομε μια πληγή είναι καλό, δε θα ’ταν όμως, καλύτερα να θεραπεύσομε την αιτία που δημιούργησε την πληγή; Πολλοί διαμαρτύρονται ήμερα, το βλέπομε στις εφημερίδες, το ακούμε και στις συζητήσεις τις διάφορες που γίνονται, στις οθόνες των τηλεοράσεων, ότι όλη αυτή η κατάντια οφείλεται στο κράτος, στην ανεργία, στις διάφορες κυβερνήσεις που μας κυβερνούν, άλλοι λένε στους δασκάλους και στους καθηγητάς, στα σχολεία, άλλοι λένε στα πανεπιστήμια, άλλοι λένε στην αδιαφορία της Εκκλησίας, άλλοι στα έντυπα, άλλοι στα θεάματα και τα λοιπά. Δεν λέω ότι αυτά δεν είναι σωστά. Είναι όλα σωστά. Αλλά αυτοί όμως που διευθύνουν και υπαλληλεύουν, που διδάσκουν και διδάσκονται, που διευθύνουν και διευθύνονται, δεν βγήκαν από σπίτια; Δεν βγήκαν από οικογένειες; Άραγε πως μεγαλώσαν; Τι τους φύτεψαν οι γονείς τους όταν ήταν μικρά παιδιά; Πότε τους είδαν άραγε γονατιστούς, μπροστά στα εικονίσματα, όχι και τους δυο μαζί κατ’ ανάγκην, πότε τον έναν και πότε τον άλλον;

Η Εκκλησία με την πείρα της ιστορίας των δύο χιλιάδων ετών, θα μας ανοίξει τον δρόμον που θα πρέπει η Ελληνική οικογένεια να ακολουθήσει, μέσα από την διδασκαλία του Ευαγγελίου, και μέσα από την πείρα των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Η Εκκλησία είναι η μόνη. Ουδέν άλυτο πρόβλημα, για την Εκκλησία και το Ευαγγέλιό της. Μπορεί να μας δώσει τόση πείρα όση δεν μπορούν να μας την δώσουν, ούτε οι πιο ηλικιωμένοι, ούτε οι πιο παλιοί, ούτε οι πιο νέοι, ούτε οι πιο σοφοί.
Αν θα θέλαμε αδελφοί μου, να συνοψίσομε σε τρείς λεξούλες, το τι είναι εκείνο που εξασφαλίζει μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, θα προτιμούσα πρώτα τη λέξη πίστη. Αλλά την έμπρακτη πίστη. Την πίστη με τα έργα της. Την αγάπη, την αγάπη με τα έργα της, την ενεργουμένη αγάπη. Την προσφορά, την αφοσίωση. Και προπαντός την ομόνοια μέσα στο σπίτι.

Βέβαια αν θα εκλέγαμε οικογένειες, θα μπορούσαμε να αναφέρομε αν θέλετε τρείς πόλεις. Για να διαλέγαμε και τις τρείς οικογένειες, πάνω στις οποίες θα στηριχθεί και το κήρυγμα. Και οι τρείς πόλεις αυτές είναι η Κανά, η Ναζαρέτ και η Βηθανία.
Σε μια κωμόπολη, νυμφεύεται ένα νεαρό ζευγάρι, στην κωμόπολη της Κανά. Άγνωστο ζευγάρι. Αυτό όμως το ζευγάρι, καλεί τον Κύριο στο γάμο τους. Και ο Δάσκαλος πηγαίνει πρόθυμα, και παραλαμβάνει μάλιστα μαζί Του και την Παναγία Μητέρα Του, και τους Αποστόλους Του. Και επειδή βέβαια, πήγανε δώδεκα, δεκατρείς, δεκατέσσερις, πόσοι πιθανόν και κάποιοι άλλοι, και για να μη βάλλει σε αμηχανία εκεί το ζευγάρι, γιατί θα ήσαν πολλοί που ενώ κάλεσαν μόνο τον Κύριο, ήρθαν αρκετοί, ήσαν προσκεκλημένοι, κάνει και το πρώτο θαύμα. Αυτή η ιστορία διαβάζεται κάθε φορά που τελείται το μυστήριον του γάμου. Εάν θα καθίσομε να ασχοληθούμε με αυτή την εικόνα, θα βρούμε πάρα πολλά πράγματα ουράνια και διδακτικά. Δεν είναι κάτι το ασήμαντο, το ότι παρευρέθη ο Κύριος στο γάμο αυτού του ζευγαριού. Έτσι με την παρουσία Του, αγίασε το γάμο. Αγίασε αυτή την ένωση. Έδωσε μια καινούργια αρχή, και έκανε την ένωση αυτή μυστήριο, αγιασμένο με την παρουσία Του. Και όταν λέμε «στέφεται ο δούλος του Θεού την δούλη», ή «στέφεται η δούλη του Θεού τον δούλον», εκείνη την ώρα είναι παρών ο Κύριος. Είναι Αυτός που ενώνει τα χέρια του νέου ζεύγους. Είναι αυτός που εύχεται να έρθουν παιδιά στον κόσμο, και να ανατραφούν σύμφωνα με τη δική Του προσωπική διδασκαλία, αλλά και το προσωπικό Του παράδειγμα, που έφτασε η αγάπη Του, προς τον άνθρωπο, μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού.
Όταν λοιπόν βλέπομε στους γάμους, καλούμε και ποιους δεν καλούμε, και συγγενείς θα καλέσουμε, και φίλους θα καλέσουμε, και συναδέλφους και γνωστούς, θα καλέσουμε ακόμα και τη ράφτρα που μας έραψε το φόρεμα, θα καλέσουμε όλο τον κόσμο. Και, Έναν μόνον δεν καλούμε. Τους φωτογράφους! Βέβαια, απαραίτητοι είναι αυτοί, αυτοί που παίρνουν τώρα, και το κάνουν και φιλμ, και έτσι έχουμε και μια ωραία ανάμνηση να το δούμε ύστερα από είκοσι, τριάντα χρόνια, πόσοι ποιοι ήμασταν στην τελετή του γάμου και τα λοιπά, να έχουμε μια γλυκιά ανάμνηση και ούτω κάθε εξής… Ο Χριστός που είναι όμως; Τον Χριστό Τον καλέσαμε; Τον φωνάξαμε; Γονατίσαμε την παραμονή του γάμου μας, κάναμε νηστεία, κάναμε προσευχή; Το νέο ζευγάρι μιλάω… Ο ένας στο δικό του σπίτι και η άλλη στο δικό της σπίτι. Κάναμε αυτήν την προετοιμασία για να πούμε «Κύριε, πρώτε Εσύ θα ’ρθεις στο γάμο μας!» Και ύστερα όλοι οι άλλοι! «Αν δεν προηγηθείς Εσύ, να μην γίνει στέψις!» Όταν δεν αντιμετωπίζονται τα προβλήματα σωστά, που υπάρχουν πριν από το γάμο, πως θα αντιμετωπιστούν ύστερα, μετά απ’ το γάμο; Αυτή είναι η αλήθεια. Οι περισσότεροι από μας δε δίδουμε καθόλου, καμία ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός αυτό, ότι προετοιμαζόμενοι για το μυστήριον του γάμου, εμείς σαν γονείς να σκεφτούμε ότι θα πάμε στην εκκλησία, να μας ευλογήσει ο Θεός τον γάμον, αλλά Τον καλέσαμε;
Οι περισσότεροι σήμερα έχουν μια μνηστεία που κρατάει και δέκα χρόνια. Μνηστεία να την κάνει ο Θεός. Με φοβερά εγκλήματα μεταξύ τους. Και οι εκτρώσεις παίρνουν και δίνουν. Πως θα έχουμε κατόπιν εξασφαλισμένη οικογενειακή ευτυχία; Δεν διαφωτίζονται σωστά, δεν τα διαφωτίζομε σωστά τα παιδιά μας. Από μικράς ηλικίας, διότι όταν θα μεγαλώσουν και θα γίνουν και αυτοί γονείς, μπαμπάς και μαμά, και ότι μέχρι που να φτάσουν σε κείνη την ηλικία πρέπει να κάνουν μια προετοιμασία που θα αρχίσει από τώρα. Την καλλιέργεια δηλαδή των αρετών στις ψυχές τους. Σκεφτείτε τι θράσος είχα και τι έλεγα τότε εκείνον τον καιρόν, ε. Αλλά αυτές είναι όμως οι αλήθειες. Γι’ αυτό λοιπόν ήταν παρατηρημένο τότε, όπως τα μελετούσα εκείνη την εποχή και βλέπω ότι δεν άλλαξαν και σήμερα, με πόση ευκολία και με πόσες αβαρίες προσβάλλεται ο ιερός δεσμός του γάμου, πριν από την τέλεσιν του μυστηρίου. Και το λευκό πέπλο της αρετής, τις περισσότερες φορές είναι κουρελιασμένο, ματωμένο, σκισμένο. Έτσι δεν κηλιδώνεται μόνον η μνηστεία, αλλά βεβηλώνεται και ο γάμος. Και προπαντός και ιδιαιτέρως προσβάλλεται ο Θεός.
Υπάρχει μια παροιμία, δεν ξέρω πώς να σας την πω, την οποίαν μου την έλεγε η μητέρα μου. Εμείς, λέει στη Ρουμανία έχουμε μια παροιμία, την εξής: Ταξιδεύεις, θέλεις να ταξιδέψεις; Να κάνεις μια προσευχή. Αν ταξιδέψεις με την ξηρά. Αν θέλεις να ταξιδέψεις από τη θάλασσα, θα πρέπει να προσευχηθείς δυο φορές. Αν θέλεις να ανοίξεις μια δουλειά καινούργια, για να κάνεις αύριο μεθαύριο το δικό σου νοικοκυριό, θα πρέπει να προσευχηθείς τρείς φορές, τέσσερις και πέντε. Αν όμως πρόκειται να παντρευτείς, δεν θα προσευχηθείς εκατό φορές, αλλά θα προσεύχεσαι για όλη σου τη ζωή. Δεν είναι ωραία παροιμία;
Μάλιστα, η οικογενειακή ζωή απαιτεί μια μεγάλη θυσία, κι ο τόπος της θυσίας είναι το Άγιον Βήμα. Μόνον ο Χριστός που θυσιάζεται επί της Αγίας πνευματικής Τραπέζης, μπορεί να μας διδάξει τη θυσία, που απαιτεί το σπίτι και η οικογένεια. Στα χαρτιά που κρατούσα τις σημειώσεις όπως είναι αυτές, κάθε τόσο, στα χαρτάκια έγραφα τη λέξη «Ωρολόι». Κοίταζε το ρολόι σου ! Μην τους κουράσεις από κάτω, γιατί τα λόγια είναι εύκολα, αλλά τα έργα είναι δύσκολα.
Μόνον λοιπόν ο Χριστός που θυσιάζεται, εδώ στην Αγία Τράπεζα, μπορεί να μας διδάξει τη θυσία που απαιτεί το σπίτι, που απαιτεί η οικογένεια. Που απαιτεί ο Κύριος από σας, και από σας. Δεν μπορεί να ’χετε μόνον, να λέτε παράπονα, « μα ο άντρας μου ξέρεις εκείνο, εκείνο, εκείνο και λοιπά» έρχεστε και τα λέτε. Και στην εξομολόγηση, αυτό είναι το κακό. Παράπονα! Δεν ακούω τίποτε άλλο από παράπονα! Παράπονα οι άντρες απ’ τις γυναίκες, παράπονα οι γυναίκες από τους άντρες, παράπονα οι δυο τους απ’ τα παιδιά, παράπονα των παιδιών απ’ τους γονείς, όλο παράπονα. Πού είναι η θυσία; Πού είναι το καθήκον; Πού είναι η προσφορά; Πού είναι η νηστεία η πνευματική, η νηστεία των αισθήσεων, η νηστεία των λογισμών; Πού είναι η προσευχή; Πού είναι η μελέτη; Πού είναι το κομποσχοινάκι; Πού είναι το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με»; Πούντα αυτά; Μόνο παράπονα ξέρομε να κάνομε! Πάτερ μου ξέρεις τι, συμβαίνουν πολλά στο σπίτι μας! Πολλά συμβαίνουν στο σπίτι μας. Πολλά! Πολλά συμβαίνουν!
Αλλά για όλα φταίνε οι αμαρτίες μου! Κι ύστερα πες οι αμαρτίες μας. Πρώτα θα πεις το προσωπικό, και ύστερα το κάνεις πληθυντικό. Η συμβουλή του πνευματικού πια θα είναι, πρώτα αφού ομολογήσεις, και ομολογήσω, το βάρος και τα λάθη που έκαμα, να πάρω την άφεση και να πάρω τη συμβουλή για την αντιμετώπιση του πράγματος που μόνον μία. Κάνε προσευχή! Κάποτε έλεγα κάντε υπομονή, τώρα δεν το λέω… ε! Κάντε και λίγη υπομονή λέω γιατί ξέρω ότι η υπομονή έχει τα όριά της, κάποτε πίστευα ότι η υπομονή δεν έχει όρια, αλλά τώρα το πιστεύω. Η πείρα της ζωής βλέπετε! Αλλά ποιος αυξάνει όμως τα όρια της υπομονής; Ο Θεός! Αλλιώς δεν θα είχαμε μάρτυρες! Δεν θα είχαμε αγίους. Λοιπόν ο Θεός θα αυξήσει τα όρια της υπομονής, και όλα όσα χρειάζονται για να αντιμετωπίσουμε, τις ιδιοτροπίες που έχει ο σύντροφος της ζωής μας, είτε αυτός είναι άντρας, είτα αυτή είναι γυναίκα. Αν προσέξομε όμως τις δικές μας ιδιοτροπίες, και τα δικά μας λάθη να μην τα μεταφέρομε στα παιδιά μας, διότι λέμε «τάλε κουάλε, ίδιος φτυστός ο μπαμπάς του!» Έτσι; «Ίδια φτυστή η μητέρα της, η μητέρα, ας πούμε η μάνα!» Να ’ναι στο πρόσωπο, καλά είναι … Αλλά άμα είναι και στα κουσούρια; Άμα είναι στον κακό χαρακτήρα; Στις αρετές; ευλογημένο να ’ναι! Γιατί κληρονομούμε τις αρετές, αλλά κληρονομούμε όμως και τον κακό χαρακτήρα! Και ότι άλλο στραβό και ανάποδο υπάρχει μέσα στους γονείς μας, στους γονείς των γονέων μας, στους γονείς των γονέων των γονέων, και αυτή η κληρονομικότητα μεταβιβάζεται μέσα μας, έχομε και το διάβολο από πάνω! έχομε και διεστραμμένη φύση μας που ρέπει προς τα πονηρά από τότε που γεννιόμαστε, έχομε και την κακία του κόσμου, με όλη τη διαφθορά η οποία υπάρχει γύρω μας.
Ξέρω ότι βγαίνοντας τα παιδιά μας απ’ το σπίτι, μπαίνουν στο στόμα του λύκου. Αλλά να κάνετε πολύ προσευχή, και να παρακαλάτε τον Θεόν να γλυτώνει τα παιδιά μας, απ’ αυτά τα στόματα των λύκων. Να τα φυλάγει! Ο καλός Θεός! «Εάν μη Κύριος φυλάξοι οίκον, εις μάτην οι φυλάσσοντες». Και «εάν ο Κύριος δεν φυλάξει την πόλην, εις μάτην οι φυλάσσοντες». Και «εάν δεν οικοδομήσει ο Θεός την οικογένεια, εις μάτην οι οικοδομούντες»! Γιατί δεν οικοδομούμε οικογένεια με στραβά! Και με εγωισμό, προπαντός εγωισμό! Και εδώ έχομε εμείς οι άντρες μέσα στο σπίτι αλλά και σεις οι γυναίκες παρακάτω δεν πέφτετε. Εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός! Πέστε στον παπά «είμαι εγωίστρια, όλα μου φταίνε και όλα τα παίρνω στραβά», οργιάζει η φαντασία εδώ μέσα… κι ακούς τερατώδη πράγματα να λένε οι γυναίκες για τους άντρες τους οι άντρες για τις γυναίκες! Τα οποία δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα! Τόσο πολύ τα διαστρέφουν, και ο διάβολος που θέλει το κακό μας, θέλει τη δυστυχία μας, θέλει να μας κάνει παιδιά του, παιδιά στην κόλαση, όχι παιδιά της Βασιλείας του Θεού! Γονατίστε να κάνετε λίγη προσευχή! Ας γονατίσω πρώτα εγώ!

Αυτά ήθελα να σας πω, βέβαια χρειάζεται άλλη μία ώρα, για να πω και τα υπόλοιπα που είπα στο πρώτο κήρυγμα, στη Νέα Μηχανιώνα, το Σεπτέμβριο μετά του Σταυρού, ήταν η πρώτη Κυριακή βράδυ, μετά τις 14 Σεπτεμβρίου εννοώ, του 1959. Συμπληρώνονται πενήντα χρόνια. Δεν άλλαξαν πολλά πράγματα στην ζωή. Απλώς, πλήθυνε η αμαρτία, αλλά πληθαίνοντας η αμαρτία, υπερπερισσεύει και η Χάρις του Αγίου Θεού, και σε όλα μπορεί να μας βοηθήσει ο Θεός. Αν λοιπόν βλέπομε ότι η μια οικογένεια, η Α, η Β, η Γ, η Δ, η Ε, τα παιδιά της πάνε καλύτερα, πρέπει να ρωτήσομε «γιατί;» Το γιατί να το ρωτήσομε στον εαυτόν μας, όχι να πάμε να ρωτήσομε τον ίδιον, να ρωτήσομε «γιατί; Τι φταίω εγώ και πάει το πράγμα στραβά; Εγώ τι φταίω;» Και τότε θα δω τις ελλείψεις μου, και τότε θα δω τα λάθη μου, και τότε θα δω την κακία μου, θα δω και την ζήλεια μου! Αμάν αυτή η ζήλεια! Σαν σαράκι κατατρώει τις ψυχές μέσα στην οικογένεια η ζήλεια! Φοβερό πράγμα η ζήλεια! Τι άλλο να σας πω, μια ώρα σας ομιλώ…
«Εγώ», λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στα κηρύγματα τα μεγάλα που έκανε που κρατούσαν περισσότερο από μια ώρα, κι οι άνθρωποι ήσαν όρθιοι, δεν ήσαν καθιστοί! Όρθιοι ήσαν, όρθιοι λοιπόν, προσέξτε δεν ήταν καθιστοί, έλεγε «Εγώ, σ’ αυτές τις δυο ώρες όπως ήρθατε κουρασμένοι απ’ τις δουλειές σας, από τις διάφορες εργασίες σας κι απ’ τα χωράφια και τα λοιπά, και ήρθατε εδώ, στο ναό τις πόλεως να με ακούσετε, θα σας πω χίλια, θα καταλάβετε τα εκατό, θα πιάσετε και θα συλλάβετε μόνο τα εκατό, θα εφαρμόσετε τα δέκα, και θα καρποφορήσει το ένα. Μη νομίσετε ότι θα καρποφορήσουν όλα όσα είπαμε, ένα να καρποφορήσει, αλλά ένα, στον καθένα διαφορετικό». Αλλά κάθε φορά όμως, σε κάθε κήρυγμα που πήγαιναν, οι χριστιανοί στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, καρποφορούσε κάθε εβδομάδα και ένα, ου… θα γινόμασταν, υπεράγιοι στο τέλος της ζωής μας.
Λοιπόν και έκανε και μία τραγική διαπίστωση, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και είπε το εξής: «Σ’ αυτήν τη πόλη τη μεγάλη που ζούμε, την πρωτεύουσα, πόσες χιλιάδες κάτοικοι είναι; Να πούμε λέει εκατό χιλιάδες, και πόσοι νομίζετε ότι εάν σήμερα γίνει σεισμός,» -έτσι με λόγια σας τα λέω, δικά του είναι,- «γίνει σεισμός και πεθάνουμε όλοι, πόσοι θα σωθούν; Δεν νομίζω ότι εκατό!» λέει… Δεν πίστευε ότι θα σωθούν εκατό! Στις εκατό χιλιάδες, δηλαδή ένας στους χίλιους! Ένας στους χίλιους κινδυνεύουμε να μη σωθούμε! Που σημαίνει δηλαδή, αν γίνει σεισμός αυτή τη στιγμή, και δω μας πλακώσει όλους ο Ναός της Αγίας Βαρβάρας, και σκοτωθούμε όλοι μας, πρώτος εγώ, πόσοι από μας θα μπορέσουμε να δώσουμε καλή την απολογία, μπροστά στο φοβερό βήμα του Χριστού μας, του Κυρίου μας; Εύχομαι, εάν γίνει αυτό, να σωθούμε όλοι μας! Το εύχομαι! Και η προαίρεσις μετρά! Και το ότι ήρθατε στο κήρυγμα μετρά, και αυτό μετρά!
Λοιπόν, θα τα ξαναπούμε σε δεκαπέντε μέρες. Την Τετάρτη της Τυρινής το βράδυ. Σηκωθείτε παρακαλώ.

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Ο Βίος τού αγίου Τρύφωνος καί η μίμησις τών αρετών του



212-β
Κυρ.ΙΣΤ' Ματθαίου 2009

Σήμερα χριστιανοί μου, η Εκκλησία μας γιορτάζει τον Αγιομάρτυρα Τρύφωνα.
Επίσης τιμούμε την Αγία Περπέτουα και όσους μαρτύρησαν μαζί της, τον όσιο Βασίλειο ομολογητή και Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, τον Άγιο Νεομάρτυρα Αναστάσιο, που μαρτύρησε στο Ναύπλιο και είναι πολιούχος αυτής της πόλεως, και σήμερα έχουν την τιμητική τους, όπως και πολλούς άλλους αγίους.

Ο Άγιος Τρύφων έζησε στα χρόνια εκείνα που η Εκκλησία μας, έχυνε το αίμα της ποτάμι, από τους διωγμούς των τυράννων, βασιλέων και αυτοκρατόρων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Γεννήθηκε από χριστιανούς γονείς στη Λάμψακο της Φρυγίας. Από γονείς ευσεβείς . Έτσι έλαβε άριστη χριστιανική αγωγή από μικρό παιδί. Έτσι στερεώθηκε και στην πίστη. Η οικογένειά του ήταν πολύ πτωχή, γι’ αυτό, και αναγκάστηκε από μικρός να δουλεύει βόσκοντας χήνες, στις λίμνες της περιοχής. Έτσι είχε τη δυνατότητα να μελετά, τα παλαιά χειρόγραφα της Αγίας Γραφής, και να προσεύχεται πολύ, είτε μέσα από το ψαλτήρι, είτε επαναλαμβάνοντας πολλές φορές την ημέρα, εκατοντάδες φορές και χιλιάδες φορές το «Πάτερ ημών». Συγχρόνως συμμετείχε στις μυστικές συνάξεις για Θεία Λειτουργία, για Θεία Κοινωνία και ακροάσεως του Θείου Λόγου. Όλα αυτά με την αγνή και καθαρή ζωή που είχε, γρήγορα καλλιέργησε ένα πλήθος αρετών, με βάση όχι μόνον την ζωντανή πίστη, -πού ’ναι τόσο απαραίτητη και στις ημέρες μας,- αλλά και την ενεργουμένη αγάπη, και το ταπεινό φρόνημα, -δηλαδή την ταπείνωση,- και την μετάνοια, και ιδιαιτέρως την προσευχή. Έτσι γνώρισε βιωματικά την δύναμη της προσευχής, και την παρρησία της στον θρόνο του Θεού. Και αυτό είναι φυσικό για εκείνον που συνεχώς προσεύχεται.
Προσευχή που συνοδεύεται από φλογερή πίστη κάνει θαύματα. Μας το λέγει και ο ίδιος ο Θεός. Πιστεύοντες λαμβάνετε. Και αν έχετε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, και θα πείτε σ’ αυτό το όρος, σ’ αυτό το βουνό, να φύγει από δω, θα φύγει και θα πάει εκεί. Αυτό σημαίνει δηλαδή ότι μεταπλάθομεν, μεταποιούμεν και μεταμορφώνουμε τους όγκους των παθών σε αρετές. Όπως με την προσευχή, εξαφανίζεται ένας όγκος του καρκίνου, -από το στόμα ενός Αγίου, ή ενός αδόλου παιδιού. Γι’ αυτό και πρέπει να βάζετε τα πολύ μικρά παιδιά να προσεύχονται, έτσι για περιστατικά της ζωής που είναι στην προσωπική σας ζωή οξύτατα, τα μωρά παιδιά θα βάζετε να προσεύχονται, δύο ετών, τριών ετών, γιατί αυτονών η προσευχή, φτάνει μέχρι το θρόνον του Θεού. Και ο Θεός τα παιδιά τα ακούει. Άμα δεν πιστεύεις, τότε τι να πώ. Η προσευχή μας, είναι αναιμική, αδύνατη, ασθενική, αρρωστημένη.
Κι όσο περισσότερο προσηύχετο ο Άγιος Τρύφων, τόσο και πλήθαιναν τα θαύματα γύρω του. Έτσι, η προσευχή του ξεχείλιζε όχι μόνον από ευγνωμοσύνη και πίστη, φλογερή και δυνατή, αλλά και η αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον, προς όλους εκείνους που δόξαζαν Χριστόν, τον αληθινόν Θεόν και Σωτήρα, χύνοντας το αίμα τους με πληθώρα φρικτών βασανιστηρίων.
Έτσι και η δική μας προσευχή, για να κάμει το θαύμα της εν Χριστώ Ιησού, πρέπει να γίνεται με πίστη ζωντανή. Να λέμε το «Πάτερ ημών», να λέμε το «Βασιλεύ Ουράνιε», να πούμε το «Θεοτόκε Παρθένε», αλλά με πίστη, ότι ο Θεός είναι μπροστά μας. Είναι Παντοδύναμος, ότι ο Λόγος του μπορεί να γίνει πράξις, μέσα από το δικό μας στόμα, μέσα απ’ τη δική μας επιθυμία και πίστη. Πρέπει νάναι ακόμα η προσευχή μας, νάχει αγάπη δυνατή, και ταπείνωση, δηλαδή ταπεινό φρόνημα. Διότι ας μη ξεχνάμε ότι ο Θεός, «υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι την χάριν». Αν θέλομε και μείς όλοι να προσευχόμεθα στο όνομα του Ιησού Χριστού, αυτό σας συνέστησα, αυτό σας διδάσκω τριάντα χρόνια εδώ. Το όνομα του Ιησού Χριστού. Και θέλετε να γίνει αυτού του είδους η προσευχή αποτελεσματική; οφείλουμε να έχουμε καρδίαν καθαράν. Διότι «καρδίαν καθαράν, καρδίαν συντετριμμένη και τεταπεινωμένη, ο Θεός ουκ εξουδενώσει». Συντεριμμένον λοιπόν πνεύμα, πίστη αγάπη και μετάνοια.
Ας έρθομε όμως στον Άγιο Τρύφωνα, που όσο μεγάλωνε σε ηλικία, τόσο και πιο πολύ διαπίστωνε τα θαύματα που έκανε ο Θεός, μέσα από την αγνή προσευχή του. Ένα από τα πιο μεγάλα θαύματα, ήταν ο Θεός, τον κατέστησε πολύ γρήγορα, αν και ήτο βοσκός σε χήνες, διδάσκαλόν Του, για να μεταβαίνει πότε στις συνάξεις, αλλά κυρίως όμως να μεταβαίνει στις κατακόμβες, στις φυλακές και στις αρένες με τα άγρια θηρία, και κει να τονώνει το ηθικό των χριστιανών, που είχαν συλληφθεί με σκοπό να βασανιστούν και να υποστούν φρικτό τέλος. Έτσι με το πέρασμα του χρόνου, παλικάρι πλέον, -νέος ήταν, δεν ήταν μεγάλος, νέος, παλικαράκι, είκοσι πέντε ετών,- ο Άγιος Τρύφων κατέστη ένας κεχαριτωμένος νέος, με δυνατή την προσευχή, χαρισματική θα την έλεγα, και με πολύ δυνατή πίστη. Τόσο πολύ δε ευνοήθηκε από τον Θεόν, ώστε δια των χειρών του Αγίου, ο Θεός έκαμε θαύματα, θεραπεύοντας ακόμα και ασθένειες διάφορες, ποικίλες, σε όσους υπέφεραν από τους χριστιανούς.
Μια φορά, από κάποια χωράφια μιας μεγάλης περιοχής, εξαφάνισε όλα τα φίδια τα δηλητηριώδη, πούχανε τρομοκρατήσει τους κατοίκους δυο χωριών, της μεγάλης επαρχίας της Φρυγίας. Άλλοτε πάλι εξολόθρευσε την επιδρομή από ακρίδες, που κατέστρεφαν χωρίς έλεος τα σιτηρά της περιοχής της Λαμψάκου. Προστάτευσε επίσης από θεομηνίες τους αμπελώνες των αμπελουργών, και τα καταστρεπτικά ζιζάνια εξουδετέρωσε από τα φρουτόδενδρα, και των χλωρών της γης, φυτών, λαχανικών και άλλων. Τόσο πολύ δε απλώθηκε η φήμη του, που έφτασε μέχρι τα βασιλικά ανάκτορα, γι’ αυτό και ο βασιλιάς Γαρδιανός έστειλε αυλικούς, για να τον παρακαλέσουν να θεραπεύσει την κόρη του , που ήταν βαριά άρρωστη. Δεν ήταν όμως άρρωστη όπως διαπίστωσε, από αρρώστια οργανική, αλλά ήταν δαιμονισμένη. Πράγματι πήγε ο Άγιος Τρύφωνας, έκανε προσευχή και το θαύμα έγινε. Χωρίς να δεχτεί καμιά τιμή ή αμοιβή, έφυγε ευγενικά, και εξαφανίστηκε σιωπηλά.
Έτσι πολύ γρήγορα η Εκκλησίας μας, έφτιαξε κάποιες ευχές, στο όνομα του Αγίου Τρύφωνος, για να προστατεύει τη γη, των πάσης φύσεως αγροτών, -πολλών ειδών αγρότες έχομε,- καθώς και τα γεννήματά τους, από καταστροφές, φυσικές καταστροφές, καμιά φορά θεομηνίες, από σκουλήκια, από ακρίδες, από φίδια, και από χίλια δυο άλλα κακά. Υπάρχουν αυτές οι ευχές. Υπάρχουν ακόμα και εξορκισμοί του Αγίου Τρύφωνος, προς τα καταστρεπτικά ζιζάνια και κάθε τι δηλητηριώδες στα χωράφια. Αλλά δυστυχώς οι αγρότες μας στις ημέρες μας, δεν τις χρησιμοποιούν τις ευχές. Προτιμούν να κάνουν άλλα πράγματα. Δεν θα μας σώσει καμιά κυβέρνησις και κανένα πολίτευμα. Μόνον ο Θεός σώζει. Και μόνον ο Θεός μεταβάλλει το κρασί σε Αίμα, και το ψωμί σε Σώμα Του. Μόνο ο Θεός αγιάζει το νερό, και αυτό που θα πάρετε απέξω αγιασμένο είναι, γιατί είναι πρωτομηνιά σήμερα. Μόνο ο Θεός αγιάζει το λάδι και εξαφανίζονται οι όγκοι από του σώματος. Σταυρωνόμεθα με το λάδι του Αγίου Λουκά, του Αγίου Νεκταρίου, και άλλων Αγίων θαυματουργών, και θεραπεύονται οι άνθρωποι.
Επανερχόμεθα όμως στον Άγιο Τρύφωνα για να πούμε ότι όταν πέθανε ο προηγούμενος βασιλεύς, του οποίου θεράπευσε τη κόρη, αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας έγινε ο Δέκιος, ο οποίος κίνησε πολύ μεγάλο και σκληρότατο διωγμό εναντίον των χριστιανών. Επόμενον ήταν να συλληφθεί και ο Άγιος Τρύφων, από τον έπαρχον της Νίκαιας Ακιλίνον. Και αφού αρνήθηκε να προσκυνήσει τα είδωλα, τον βασάνισαν σκληρά, κατόπιν τον μαστίγωσαν μέχρι που φάνηκαν όλα τα κόκκαλά του, και ύστερα βέβαια όπως ήταν σε αυτή την κατάσταση, και έτσι να τον άφηναν θα πέθαινε, του έδωσαν μια και του έκοψαν το κεφάλι του. 250 μ.Χ.
Εμείς όμως από τη βιογραφία του Αγίου Τρύφωνος, που παρουσιάσαμε έτσι με λίγα λόγια, θα συγκρατήσομε τρία πράγματα. Πρέπει να τα συγκρατήσομε αυτά, διότι θα τα δούμε. Πρώτον τη φιλομάθειά του και την αγάπη του να διαβάζει καθημερινά την Αγία Γραφή. Το κάνετε; Διαβάζετε κάθε μέρα, τρείς σειρές, πέντε. Πέντε, πέντε στίχους δεν μπορείτε να διαβάσετε; Αμάν πια, από το Θεό… Δεύτερον την φλογερή του πίστη και τρίτον την δύναμη της προσευχής του. Που προσηύχετο παντού και πάντοτε! Μέρα νύχτα. Καθιστώντας αυτή, εν Αγίω Πνεύματι, και χαρισματική και θαυματουργική. Και αν σ' αυτά τα τρία προστεθεί η ενεργουμένη αγάπη, η καθαρή ζωή, η συμμετοχή στα Άγια Μυστήρια, η μελέτη της Αγίας Γραφής, το ταπεινό φρόνημα, η αληθινή μετάνοια, και η ομολογία της πίστεώς μας, τότε η πορεία μας βαίνει προς μίμηση Αγίων. Μνήμη Αγίου, μίμησις Αγίου. Να πως γίνεται η μίμησις του Αγίου. Τα είπαμε.
Έτσι ελκύομε το έλεος του Θεού που μας βοηθάει στην παρούσα ζωή, να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά, όλες τις δυσκολίες της ζωής, και μας προετοιμάζει για τέλη χριστιανικά. Για καλή απολογία και για τον Παράδεισο. Εμείς όμως πρώτα από όλα και πάνω από όλα, θα βάζουμε σε καθημερινή ενέργεια την προσευχή, διότι αυτή δεν χρειάζεται ιδιαίτερο τόπο, και περπατώντας και καθήμενος και όρθιος, και στην αγορά και στην εργασία και στο σπίτι, παντού και πάντοτε μπορούμε να λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», ή ελέησε τον άνδρα μου, η τη γυναίκα μου ή τα παιδιά μου.
Βάζουμε λοιπόν πρώτα απ’ όλα σε ενέργεια της προσευχής. Προσευχή για να έρθει η μετάνοια, για να έρθει η συναίσθησις της αμαρτωλότητος. Είμαστε αμαρτωλοί, το λέμε με τα χείλια, δεν το πιστεύουμε στο βάθος. Να το πιστέψομε στο βάθος ότι είμαστε αμαρτωλοί. Και μη σας φαίνεται παράξενο όταν λένε «Α ένας Άγιος λέει ότι είναι αμαρτωλός,» και ύστερα μας πιάνει απελπισία και λέμε «α, άμα εσύ λες ότι είσαι αμαρτωλός, εμείς τι είμαστε; » Ε, τι είμαστε, όλοι αμαρτωλοί είμαστε, τι είμαστε! Και σεις αμαρτωλοί και γώ αμαρτωλός. Θέλτε ανάποδα; Πρώτα εγώ αμαρτωλός και πιο μεγάλος από σας, και ύστερα εσείς. Τι το παράξενο δηλαδή; Τη φύση της αμαρτίας δε τη γνωρίσαμε καλά γι αυτό και δεν καταλαβαίνομε τι θα πει αμαρτία. Προσευχή λοιπόν για να δυναμώνει η πίστις μας. Πως θα σωθώ, λέει, πως θα αποκτήσω πίστη, πώς θα κάνω, πώς θα κάνω εκείνο, με ρώτησε μια κυρία αποδωπέρα από σας. Και γω αμέσως της λέω, α, πιάσου απ’ το φουστάνι της Παναγίας. Δεν πιάνεσαι όμως! Προτιμάς το φουστάνι του κόσμου. Το φουστάνι της εποχής! Το φουστάνι του εικοστού αιώνος! Δεν πιάνεις το φουστάνι της Παναγίας, κυρία Βαρσανουφία!!!
Προσευχή για να μας δώσει ο Θεός υπομονή. Στις αρρώστιες, στις θλίψεις, στα βάσανα, στα αναπάντεχα που έρχονται καμιά φορά, της ζωής. Προσευχή για να έρθει η γαλήνη στις ταραγμένες οικογένειές μας, ανάμεσα στα ζευγάρια, στον άνδρα και στην γυναίκα, ανάμεσα στα παιδιά μας, ΠΡΟΣΕΥΧΗ !!! Δεν κάνομε προσευχή ! Έτσι, τι να πω τώρα…
Προσευχή για να λυθούν και κάποια αξεπέραστα οικονομικά προβλήματα. Προσευχή! Να δούμε πότε ο Θεός θα δώσει τη λύση. Αν δε θέλει κάπου φταίμε και πληρώνουμε ! Δόξα σοι ο Θεός, θα περιμένομε. Προσευχή παντού και πάντοτε και ιδιαιτέρως με, όλοι εμείς με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Προσευχή σαν του Αγίου μάρτυρος Τρύφωνος, του σημερινού εορταζομένου αγίου. Προσευχή με ταπείνωση και πίστη, σαν της Χαναναίας του σημερινού Ευαγγελικού αναγνώσματος, που φώναζε «Ιησού Υιέ Δαυίδ, ελέησόν με, ότι η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται». Εμένα να ελεήσεις Χριστέ μου, εμένα. Όχι την κόρη μου, εμένα να ελεήσεις. Εγώ είμαι η αμαρτωλή! Εγώ είμαι αυτή που φταίω και παιδεύεται το παιδί μου. Τέτοια προσευχή πρέπει να κάνομε! Και τι μάλιστα, παιδεύεται το παιδί μου από δαιμόνιο. Και φταίω εγώ!
Με τέτοιου είδους προσευχές, γίνονται θαύματα, υπομένονται οι θλίψεις και τα βάσανα, νικάται το κακόν, κατακτάται το καλόν, αλλοιώνεται πνευματικά ο χριστιανός, μεταμορφώνεται εν Χριστώ η ψυχή του, και έρχονται τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά.

Ένα τέτοιο τέλος θανάτου, θα σας διηγηθώ τώρα αμέσως.
Το Σεπτέμβριο που μας πέρασε του ’08. Μια οικογένεια με καταγωγή απ’ τα Καλάβρυτα, ήλθε να προσκυνήσει στο μοναστήρι της Παναγίας της Βαρνάκωβας. Εκεί μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, μπροστά στην γερόντισσα, και σε άλλες αδελφές, αυθόρμητα η μητέρα, καθώς και η κόρη, μάνα και κόρη ήτανε, μια κοπέλα γύρω στα τριάντα, ενώ ήσαν ακόμα μέσα στην εκκλησία, θέλησαν να διηγηθούν μια εμπειρία τους, από τον θάνατον του πατέρα τους. Πολύ ωφέλιμη διήγησις. Γιατί ήταν ζωντανή η μαρτυρία. Μαζί τους την απόλαυσα.
Ο άνδρας μου, λέει, υπήρξε ένας εκλεκτός άνθρωπος και χριστιανός, με τακτικό εκκλησιασμό, με εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Τις κρυφές του ελεημοσύνες δεν τις ξέρω. Βασανίστηκε για οκτώ ολόκληρα χρόνια από καρκίνο, χωρίς να γογγύσει. Προσηύχετο ανελλιπώς, και επειδή δεν ήξερε άλλες προσευχές, έλεγε το «Πάτερ ημών». Να λοιπόν, άλλος άγιος Τρύφων
- «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου,» και ξανά πάλι, και ξανά πάλι, και ξανά πάλι. έτσι :
- Βρέ πατέρα, υπάρχουν και άλλες, να δε διαβάζεις εδώ…
- Όχι, όχι αυτό εμένα με ξεκουράζει, με αναπαύει, αφήστε με.
Το τελευταίο καιρό νοσηλευόταν στο νοσοκομείο του Αγίου Ανδρέου στην Πάτρα. Κι εκεί στο κρεβάτι του πόνου, ψέλλιζαν συνεχώς τα χείλη του «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς». Μια μέρα λέει η μητέρα, αντίκρισα το εξής. Μπαίνοντας μέσα στο θάλαμο, που είχε τέσσερα κρεβάτια, μια φωτεινή νεφέλη, μπήκε στο δωμάτιο ανάλαφρη, που μ’ έκανε και μένα να νοιώσω κάποια άγνωστη ευχαρίστηση και δροσιά, και τύλιξε το κρεβάτι του άρρωστου συζύγου μου. Έμεινα κατάπληκτη αλλά δε μίλησα. Μετά από λίγη ώρα, αυτή η νεφέλη εξαφανίστηκε απ’ το δωμάτιο, χωρίς να είναι τα παράθυρα ανοικτά, ούτε απ’ τα παράθυρα, ούτε απ’ τους τοίχους, ούτε απ’ την πόρτα, απ’ το πουθενά ήρθε, απ’ το πουθενά έφυγε. Το εμπιστεύτηκα στην κόρη μου από δω, και ας σας διηγηθεί λέει αυτή τα παρακάτω.
Και λέει τώρα, ομιλεί πλέον η κόρη. Όταν μου είπε η μητέρα μου, το και το, δεν το πήρα στα σοβαρά και της είπα,
- Ω καημένη μάνα, απ’ την κούραση τζάμωσαν τα τζάμια σου και δεν έβλεπες καλά !
Την άλλη μέρα όμως, όταν μπήκα στο θάλαμο του πατέρα μου, είδα και γω το ίδιο θέαμα. Όλο το κρεβάτι του ήταν τυλιγμένο, σαν με ομίχλη φωτεινή, λαμπερή. Φωτεινή μεν νεφέλη, αλλά πυκνή. Τόσο πυκνή, που δεν φαινόταν ο πατέρας μου. Και να φανταστείτε, πως τον αδελφό μου, που καθόταν δίπλα του σε μια καρέκλα, τον έβλεπα από τα μάτια και πάνω. Σώμα δε φαινόταν. Ήταν κι αυτό μέσα στην φωτεινή ομίχλη, την πυκνή.
Από την έκπληξή μου, ταράχτηκα τόσο πολύ ώστε κόντεψα να πέσω, κι έπιασα τα κάγκελα του κρεβατιού για να μη σωριαστώ κάτω. Μετά από λίγο, τα πάντα εξαφανίστηκαν, και ήταν όπως συνήθως.
Τις τελευταίες μέρες ο πατέρας μου, πολύ ήρεμα συμβούλευε την από δω μητέρα μου, και της έλεγε:
-«Γυναίκα πρόσεξε!». «Πρόσεξε πολύ, σαν θα φύγω, δεν θέλω φωνές και τσιρίδες. Και συ και τα παιδιά θα είστε απολύτως ήσυχοι. Θα γονατίσετε και θα προσεύχεστε.»
Ακούσατε τι είπε ο ετοιμοθάνατος; «Θα γονατίστε και θα προσεύχεστε.» Η μάνα μου όμως σαν τον είδε να παίρνει την τελευταία του αναπνοή και να εκπνέει, πανικόβλητη βγήκε από το δωμάτιο, για να φωνάξει τους γιατρούς. Μεσ’ την ταραχή που είχε, μόλις βγήκε απ’ την πόρτα, σωριάστηκε κάτω φωνάζοντας και το όνομα του ανδρός. Δημήτρηηηηη ! τσιρίζοντας βέβαια. Εγώ ούτε που σηκώθηκα να τρέξω κοντά στη σωριασμένη μάνα μου. Όλη η προσοχή μου ήταν στον πατέρα μου, που φαινόταν, που έδειχνε, σαν να είχε πεθάνει. Με τη φωνή όμως που έβγαλε η μάνα μου, συνέβη κάτι το καταπληκτικό. Βλέπω το στήθος του πατέρα μου να φουσκώνει παράξενα, και σε λίγο σα να επανήρχετο στη ζωή. Ανοίγει τα μάτια του και επιτακτικά μου είπε :
- Πού είναι η μάνα σου; Ταραγμένη εγώ του είπα ότι βγήκε έξω. Τότε επανέλαβε σοβαρά :
- Θέλω τη γυναίκα μου, τη μάνα σου. Φώναξέ την αμέσως.
Τότε έτρεξα έξω, την είδα σε ένα φορείο και πάνω της οι γιατροί προσπαθούσαν να την συνεφέρουν. Όταν όμως άκουσε ότι την ζητούσε ο πατέρας μου, αμέσως συνήλθε, πήδηξε από το φορείο, και έτρεξε στο δωμάτιό του. Εκείνος ήρεμος αλλά εξαντλημένος, όταν την είδε, χωρίς να μιλήσει, σήκωσε το χέρι του και το κίνησε σα να έλεγε, έτσι, «θέλεις ξύλο». Όταν συνήλθε περισσότερο, ύστερα από καμιά ώρα, παραπονέθηκε και της είπε:
- «Δεν σου είπα βρε γυναίκα, να είσαι ήσυχη και να μην φωνάξεις και να μην τσιρίξεις; Με γύρισες πίσω !!! Είχα πάει σε ένα πολύ ωραίο μέρος, γεμάτο φως θεϊκό! Και δεν ήθελα να γυρίσω πίσω με τίποτα. Άμα πας στον παράδεισο, δεν θέλεις να γυρίσεις πίσω. Το κατάλαβες αυτό γυναίκα;»
Έζησε μερικές μέρες ακόμα, αλλά βασανίστηκε πολύ, παραταύτα όμως, εξακολουθουσε να προσεύχεται με το «Πάτερ ημών εν τοις ουρανοίς». Ξέχασα να σας πω ότι σε όλο αυτό το διάστημα, έτσι παραμονής του στο νοσοκομείο κοινωνούσε τακτικά.
Την τελευταία ημέρα ήταν απόλυτα ήρεμος και χωρίς πόνο, και είχε μία πληρεστάτη διαύγεια.
Ρώτησε για μια στιγμή,
- Τι ώρα είναι;
Του λένε,
- Έξι και είκοσι.
- Πρωί ή βράδυ;
- Απόγευμα, του λέει η κόρη, πατέρα, απόγευμα είναι.
Τότε πλησίασε τις δύο παλάμες και τις κύλισε τη μια αριστερά και την άλλη δεξιά, που σημαίνει «ήρθε το τέλος», κάπως έτσι, με συγχωρείτε δεν μπορώ να ανοίξω το άλλο το χέρι, έτσι.
- Τελειώσαμε.
Και ξανασταύρωσε τα χέρια πάνω στο στήθος του. Μας κοίταξε με αγάπη και είπε τις τελευταίες λέξεις με μια απέραντη γαλήνη.
- Και τώρα καληνύχτα. Καλή αντάμωση στον Παράδεισο! Σας αγαπώ!
Και ξέπνευσε, χωρίς το καταλάβομε. Εμείς νομίζαμε πως νύσταξε και κοιμήθηκε. Εκείνος όμως πέρασε στην αιωνιότητα τόσο ήρεμα που κανείς από μας, τόσο αμαρτωλοί ήμαστε, δεν το πήραμε είδηση. Ο Θεός του χάρισε ειρηνικό και ευλογημένο τέλος όλων των αγώνων του, της αγόγγυστης υπομονής του, της πίστεώς του, και της μετανοίας του, και της συνεχούς προσευχής του. Για τις άλλες αρετές δεν γνωρίζουμε τίποτα, μόνον αυτός και ο Θεός.

Χριστιανοί μου, η νεανική ζωή του Αγίου Τρύφωνος, και το χριστιανικό τέλος αυτού του ανθρώπου, τα συνέδεσα αυτά τα δύο, μας διδάσκουν πολλά για το πώς πρέπει να είναι η ζωή μας, όσο ζούμε εδώ πάνω στη γη. Είναι; Ρωτείστε τον εαυτό σας και μέσα σας απαντήστε. Τις προϋποθέσεις τις είπαμε, και τις έχομε τονίσει πάρα – πάρα – πάρα πολλές φορές. Ήρθε καιρός πλέον, να τις εφαρμόσουμε. «Νύν καιρός ευπρόσδεκτος, νυν ημέρα σωτηρίας». Μην περιμένουμε αύριο! Σήμερα να κάνουμε ότι μπορούμε. Αύριο η αυριανή ημέρα, έχει κι αυτή τις σκοτούρες της και την κακία της.
Λοιπόν τούτο το πράγμα, σας το εύχομαι με όλη μου την καρδιά, αλλά και σεις όμως, να το εύχεσθε αυτό, σας μας τους ιερείς και ποιμένες, αλλά και σε όλους τους ποιμένες της εκκλησίας,

Αμήν.