Το site που επιμελείται ο Ι.Ν. Αγίας Βαρβάρας Αμφιάλης Κερατσινίου: https://agiavarvaramfialis.gr



Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2006

Τό θαυμαστό όραμα αγίου Γέροντος τό 614 μ.Χ.



222-β
Κυρ. Απόκρεω, 2006

Διάβαζα σ’ ένα παλιό γεροντικό χριστιανοί μου,
ένα φοβερόν όραμα, που επαληθεύτηκε την εποχή εκείνη με συνταρακτικά γεγονότα που ακολούθησαν ευθύς αμέσως.
Ίσως με ρωτήσετε τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με τη σημερινή ημέρα, αφού διαβάζεται το Ευαγγέλιο της Κρίσεως του Θεού, που κατά την Δευτέραν Αυτού Παρουσίαν, και μάλιστα με βάση την αγάπη προς τον πλησίον. Για τη μέλλουσα αυτή δικαία Κρίση του Θεού, και των σημείων που θα προηγηθούν της φοβεράς αυτής Παρουσίας, μας μίλησε και το χθεσινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, όπως και το Αποστολικόν, για να μας προειδοποιήσουν ότι η μέρα και η ώρα αυτή πλησιάζει. Έρχεται. Είναι πολύ κοντά μας. Και αυτή η ημέρα είναι η ημέρα του θανάτου μας.

Σκόπιμα η Εκκλησία μας, μέσα στο Τριώδιο, που κατήντησε περίοδος ξεφαντώματος, αμαρτωλών διασκεδάσεων, σατουρνο-ειδωλολατρικών αναβιώσεων, με πανσεξουαλικές διαστροφές και πάσης φύσεως ανωμαλίες, έρχεται η Εκκλησία μας και με πολλή σοφία μας λέγει δύο πράγματα προειδοποιητικά.
- Πρώτον. Προσέξτε τα σημεία των καιρών, ως κακά προμηνύματα καταστροφής και ελέυσεως του αντιχρίστου και αρχισατανά. Και
- Δεύτερον, ότι έρχεται και η δική μας προσωπική κρίσις με έναν ξαφνικό και απροσδόκητο θάνατό μας. Γι’ αυτό και προειδοποιητικά τόνισε στο χθεσινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, «προσέχετε εαυτοίς μήποτε βαρυνθώσι αι καρδίαι υμών εν κραιπάλη», να προσέξτε δηλαδή μήπως βαρυνθούν οι καρδιές σας από την κραιπάλη της αμαρτίας και της διαφθοράς και μέθη και μερίμναις βιωτικαίς. Δηλαδή το μυαλό σας και η καρδιά σας, οι πράξεις και τα λόγια σας, δεν θα προσκολλούνται στις διασκεδάσεις, στη μέθη, και στις βιωτικές αμαρτωλές μέριμνες, αλλά στο πώς θα κερδίσετε το έλεος του Θεού και την Βασιλείαν των Ουρανών, διότι «αιφνίδιος», συνεχίζει παρακάτω το Ευαγγέλιο, «εφ’ υμάς επιστεί η ημέρα εκείνη του θανάτου και της Κρίσεως του Θεού». Ξαφνικά θα μας έρθει. Δεν θα το καταλάβουμε ούτε το πώς, ούτε και το πότε. Και πρέπει να εξηγούμε στα παιδιά μας, τι να εξηγούμε και πως θα το εξηγούμε και στα παιδιά μας, και στα εγγόνια μας, ότι το καρναβάλι έχει ειδωλολατρική προέλευση, έχει μέσα αμαρτωλά έθιμα και όργια ακατανόμαστα. Πώς θα τα εξηγήσουμε, και πως θα τα ξεχωρίσουμε, το αθώο απ’ το αμαρτωλό.
Πολύ σοφά λοιπόν ετοποθέτησε η Εκκλησία μας τις ημέρες αυτές, αυτά τα ιερά Αναγνώσματα για να μας οδηγήσει στο σωστό δρόμο, στο δρόμο της μετανοίας.

Ας έλθουμε όμως στο πραγματικό γεγονός, με το οποίον σας υποσχέθηκα, ότι θα αρχίσω την σημερινή μου ομιλία, με μια συνταρακτική αποκάλυψη θείου οράματος που είναι γραμμένη στα γεροντικά της εποχής εκείνης.
Βρισκόμαστε στις αρχές του εβδόμου αιώνος μετά Χριστόν, και ειδικότερα τον Γενάρη, του 614. Εκείνη τη χρονιά στην έρημο της Παλαιστίνης, ασκήτευε κάποιος ασκητής, ευλαβέστατος που είχε και δώδεκα υποτακτικούς. Κάποιο πρωί, τον Γενάρη μήνα, μετά την Θεία Λειτουργία, τους μάζεψε γύρω του και τους είπε κα εξής:
Παιδιά μου, την προηγουμένη νύχτα, είδα ένα φοβερό όραμα. Είδα ότι βρέθηκα στο Άγιο Θυσιαστήριο του πανσέπτου ιερού ναού της Αναστάσεως του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα. Γύρω από την Αγία Τράπεζα ήσαν αρκετοί αρχιερείς, πολλοί ιερείς έγγαμοι και άγαμοι, και αρκετοί διάκονοι, πανέτοιμοι για τη Θεία Λειτουργία. Ο δε κυρίως ναός, ήτο γεμάτος από μοναχούς, και από εκκλησιαζομένους χριστιανούς.
Ξαφνικά, με πολύ μεγάλη βοή, άρχισε να εισέρχεται από την κεντρική είσοδο του ναού, ένας βρωμερός χείμαρρος, γεμάτος ακαθαρσίες και περιττώματα, που πλημμύρισε ολόκληρο το δάπεδο του ναού, βρωμίζοντας τους πάντες και τα πάντα. Και αφού η βρωμερή και δυσώδης αυτή ακαθαρσία κάλυψε ολόκληρο το ναό, άρχισε κατόπιν διά μέσου της Ωραίας Πύλης – από δω που βρίσκομαι εγώ – να εισέρχεται και στο Άγιον Βήμα, να κυκλώνει το κάτω μέρος της Αγίας Τραπέζης. Οι χριστιανοί και οι μοναχοί, μέσα στον κυρίως ναό, αλλά και όλοι οι λειτουργοί, αρχιερείς, ιερείς και διάκονοι, λερώθηκαν όχι μόνον στα πόδια τους, αλλά λερώθηκαν και στα λειτουργικά τους άμφια, που η ακαθαρσία έφθασε μέχρι των γονάτων.
Εγώ όμως, συνέχισε και, ο ευλαβέστατος και άγιος εκείνος ασκητής, γεμάτος φόβο και τρόμο, για να μην βρωμίσω απ’ αυτήν την ακαθαρσία, ανέβηκα στο σύνθρονον του Αγίου Βήματος, - σύνθρονο είναι ένας θρόνος πού υπάρχει πίσω από την Αγία Τράπεζα, αλλά στους μεγάλους και μητροπολιτικούς ναούς, εμείς δεν έχουμε εδώ, που είναι αρκετά ψηλά, και από το Άγιον Βήμα, - και από κει άρχισα να κραυγάζω και να διαμαρτύρομαι, λέγει, ο ασκητής, κυρίως προς τους αρχιερείς, τους ιερείς, τους διακόνους και τους μοναχούς, λέγοντας ακόμα και με θυμό, διότι τους έβλεπα να στέκονται αδρανείς και αδιάφοροι. Μερικοί μάλιστα αστειεύοντο, άλλοι γελούσαν, για όσα συνέβαιναν γύρω τους με τη βρωμιά που τους περικύκλωνε. Γελούσαν με τη φοβερή κατάντια τους. Και τους είπα με ιερή αγανάκτηση:
- Μα δε βλέπεται τι γίνεται γύρω σας, δε βλέπετε πόσο βρώμισε όλος ο ναός, και πόσο κοπρίστηκαν οι χριστιανοί σας; Δε βλέπετε τα χάλια σας; Δε βλέπετε πόσο αξιοθρήνητοι γίνατε με τόση ακαθαρσία επάνω σας; Γιατί δεν φροντίζετε για την καθαριότητα του ναού; Να τον καθαρίζετε ολόκληρο. Να πλύνετε τους χριστιανούς. Να καθαρίσετε και τον εαυτόν σας. Γιατί δεν το κάνετε; Γιατί παραμένετε τόσο αδιάφοροι, αναίσθητοι και ψυχροί και μάλιστα και μερικοί από σας και γελώντας;
Εδω σταμάτησαν οι παρατηρήσεις του αγίου. Παρά ταύτα όμως, παρά τις παρατηρήσεις, δυστυχώς όλοι τους παρέμεναν αδιάφοροι και αναίσθητοι. Και ξαφνικά, συνεχίζει ο άγιος, βλέπω δίπλα μου δύο ολόλαμπρους νέους που ήσαν άγγελοι Κυρίου.
Γυρίζω προς αυτούς και με παρρησία τους ρωτώ:
- Πού οφείλεται όλη αυτή η βρωμερή κατάστασις; Και γιατί;
Και αυτοί μου είπαν ότι όλη αυτή η βρωμερή και δυσώδης ακαθαρσία οφείλεται
- Πρώτον. Στην κακή διαγωγή των κληρικών παντός βαθμού, και
- Δεύτερον, στην κολασμένη και ανήθικη ζωή των λαϊκών χριστιανών.
Να το επαναλάβω; Για να το χωνέψουμε όλοι μας και μείς οι ιερείς.
- Πρώτον. Στην κακή διαγωγή κληρικών παντός βαθμού, και
- Δεύτερον, στην κολασμένη και ανήθικη ζωή των λαϊκών χριστιανών.
Και συμπλήρωσαν οι άγγελοι.
- Όλος αυτός ο βόθρος και αυτή η ακαθαρσία των περιττωμάτων, που λέρωσε και κατεβρώμισε τον ιερόν ναόν, το Άγιον Βήμα, τους κληρικούς και τους χριστιανούς, όλη αυτή η βρώμα, και όλος αυτός ο βόθρος, θα καθαριστεί ευθύς αμέσως, αλλά δια πυρός και σιδήρου.
Και ω του θαύματος και της φρίκης, από την επομένην άρχισε πόλεμος μεγάλος με τους Πέρσες. Είμαστε στο Γενάρη του 614. Οι οποίοι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ, στις 22 Ιανουαρίου με τους Αγίους Τόπους. Κατέσφαξαν χιλιάδες χριστιανούς, μεταξύ των οποίων ήσαν και πολλοί ερημίτες και ασκητές, και μεταξύ αυτών και ο ευλογημένος αυτός ασκητής που είδε το φοβερόν αυτό όραμα και που το διέσωσαν ορισμένοι από τους υποτακτικούς του που κατάφεραν να σωθούν απ’ την τρομερή εκείνη σφαγή.
Χιλιάδες τα πτώματα στους δρόμους και το αίμα έτρεχε σαν ποτάμι. Οι αιχμάλωτοι ήσαν και αυτοί κατά χιλιάδες. Τότε ήταν που πήραν οι Πέρσες σαν λάφυρο και τον Τίμιον Σταυρόν. 22 Ιανουαρίου του 614. Δυο τρείς μέρες πριν δει το φοβερό εκείνο όραμα ο άγιος εκείνος ασκητής.
Και τον Τίμιον αυτόν Σταυρόν, ύστερα από 14 χρόνια ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ηράκλειος νίκησε σε εκστρατεία το 628 μ.Χ. τους Πέρσας, και επανέφερε θριαμβευτικά τον Τίμιον Σταυρόν και πάλι στα Ιεροσόλυμα και τον οποίο ύψωσε στις 14 Σεπτεμβρίου, πράμα που μείς γιορτάζουμε πανηγυρικά την ημέρα αυτή, την παγκόσμιο ημέρα Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

Χριστιανοί μου, το φοβερόν όραμα του αγίου εκείνου ερημίτου και γέροντος επαληθεύεται και στις ημέρες μας, αφού τα χάλια ημών των κληρικών παντός βαθμού, είναι πολλά και ποικίλα, αφού λείπει από μας, στους περισσοτέρους το γνήσιο Ορθόδοξο πνεύμα. Η νηστεία, η αγρυπνία, η εγκράτεια, η αδιάλειπτη προσευχή, το ταπεινό φρόνημα, η λαχτάρα για μελέτη του Ευαγγελίου και γενικά της Αγίας Γραφής, των Ιερών Κανόνων, και των Πατέρων της Εκκλησίας και του δόγματος. Λείπει ακόμα η προσωπική μας αγωνία, για τη σωτηρία τόσων και τόσων χιλιάδων ψυχών, που κρέμονται δυστυχώς στο λαιμό μας. Και το κυριότερον είναι ότι λείπει από μας η νήψις, η μετάνοια, και ο καθημερινός πνευματικός αγώνας για την κάθαρση απ’ τα πάθη μας και για μια πορεία προς την τελείωση και την θέωση.
Από τους χριστιανούς πάλι λείπουν πολλά πράγματα, ακόμα πολύ περισσότερα. Λείπουν η έμπρακτη αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον, αγάπη που να φθάνει και να αγκαλιάζει ακόμα και τους εχθρούς. Το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα στέκεται στην αγάπη, την έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον, με πλούσια την ενεργητικότητα της προς όλες τις κατευθύνσεις, τις ακούσαμε.
Πώς μπορεί όμως να αγαπάς τον πλησίον σου, χωρίς να αγαπάς και τον Θεόν σου; Και πώς μπορείς να αγαπάς τον Θεόν, χωρίς να Τον λατρεύεις; Και την λατρεία σου την προσφέρεις με εκκλησιασμό, με προσευχή, με εξομολόγηση, με Θεία Κοινωνία, με μελέτη, με νηστεία, με εγκράτεια, με προσευχή και τόσα άλλα. Και πως γίνεται να λατρεύεις τον Θεόν και να συμμετέχεις στα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας χωρίς την ενεργουμένην πίστιν; Τη φλογερή πίστη, τη ζωντανή πίστη; Την πίστη προς τον Έναν Θεόν, τον διακρινόμενον όμως σε τρία πρόσωπα υποστάσεις, τον Πατέρα, τον Υιόν, και το Άγιον Πνεύμα, τον Έναν Τριαδικόν Θεόν. Πίστη στη Θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού και στο κοσμοσωτήριον έργο Του. Πίστη στην Παναγία μας, ως Θεοτόκον και ως Θεομήτορα, πίστη στους αγίους, στα άγια λείψανά τους, στα θαύματά τους. Πίστις και ελπίδα βεβαιωμένη, πίστις και μετάνοια καθημερινή, που δεν υπάρχει, πίστις και έργα αγάπης μετά πάσης ταπεινοφροσύνης. Ότι και το να βοηθάς τον πλησίον σου, να τον ποτίζεις όταν διψά, να τον ταΐζεις όταν πεινά, να τον ντύνεις όταν είναι γυμνός, να του δίνεις φάρμακα, και να τον επισκέπτεσαι όταν είναι ασθενής και πτωχός και ανήμπορος. Αλλά μετά πάσης ταπεινοφροσύνης, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και άκρας υπομονής για να μπορείς να περιποιείσαι αρρώστους και ανήμπορους γέροντες και γερόντισσες. Άκρα υπομονή. Άκρα ταπείνωσις, άκρα αγαθότης, πλούσια την αγάπη να χύνεται προς αυτούς. Άνευ γογγυσμών, αλλά μετά πάσης δοξολογίας και ευχαριστίας προς τον Θεόν.
Αυτά είναι που όταν ρώτησαν οι δυστυχισμένοι, πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα, ή γυμνόν, ή ασθενή ή εν φυλακή, και ολίγον ή ου διηκονίσαμέν σοι; Πώς, αφού μέσα σου δεν έχεις τίποτα; Χρειάζεται ακόμα πίστις και καθαρές αισθήσεις, και γλώσσα ακατάκριτη, χωρίς δηλαδή κατάκριση, πολυλογία και καταλαλιά.

Χριστιανοί μου, όλα αυτά που πολύ περιληπτικά σας ανέφερα, αυτά και θα προκαλέσουν το έλεος του Θεού και όχι τα έργα μας.
Διότι τα πάντα τα κατορθώνουμε με το έλεος, την Χάριν και την παντοδυναμίαν του Αγίου Θεού.
Άρα, και τα έργα της αγάπης προς τον πλησίον μας, αλλά και τα έργα πίστεως και Θείας Λατρείας προς τον Θεόν μας, οφείλονται στο δικό Του το έλεος. Και μόνον στο δικό του το έλεος. Εμείς διαθέτουμε απλή προαίρεση.
Σ’ αυτό το Θείον έλεος του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, οφείλουμε πάσα δόξα, τιμή και προσκύνηση,
τώρα και πάντοτε,
και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων,

Αμήν.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2006

Η αξία πού έχει τό σώμα μας ως έμψυχος Ναός τού Αγίου Πνεύματος



222-α
Κυρ. τού Ασώτου, 2006

«Το σώμα ημών ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος εστίν».
Βαρυσήμαντος ο σημερινός λόγος του Αποστόλου Παύλου, χριστιανοί μου, σήμερα ημέρα Κυριακή του Ασώτου. Για πολλά χρόνια ασχοληθήκαμε με την παραβολή αυτή που αποδεικνύει ολόκληρο το μεγαλείον της άπειρης ευσπλαχνίας, της άπειρης αγαθότητος, μακροθυμίας και αγάπης του Θεού Πατρός προς το πεσμένο πλάσμα Του που επιστρέφει κοντά Του μετανοημένο.
Κάποτε μας απασχόλησε και η σκληρή στάσις του πρεσβυτέρου υιού, που τυπικά ήταν πλησίον του Πατρός του. Η καρδιά του όμως ήταν γεμάτη από σκληρότητα, ασπλαχνία και υποκρισία. Εκείνο που ιδιαιτέρως τονίζαμε όλα αυτά τα χρόνια, ήταν αφενός μεν το αποτέλεσμα της αληθινής μετανοίας, και αφετέρου ο ωκεανός της αγάπης και της συγχωρητικότητος του Αγίου Θεού, που στη μετάνοια του πλάσματός Του, τον δικαιώνει, τον αναγεννά, του αποκαθιστά την υιοθεσία και τον κάμνει και πάλι μέτοχον και κληρονόμον της Βασιλείας των Ουρανών.
Δόξα στη μακροθυμία Σου Κύριε!
Εμείς όμως θα ασχοληθούμε σήμερα με λίγα λόγια με το σώμα του ανθρώπου, ως ναόν του Αγίου Πνεύματος, σώμα που το παρέδωσε ο Άσωτος Υιός και κάθε άσωτος στην αμαρτία και στην πορνεία.

Χριστιανοί μου, κάθε άνθρωπος που γεννιέται σύμφωνα με την αποκάλυψη που μας έκαμε ο ίδιος ο Θεός, και που είναι η μόνη αλήθεια, είναι διπλός στη φύση. Υλικός και πνευματικός. Από ύλη ως προς το σώμα και από πνεύμα ως προς την ψυχή. Είναι δηλαδή ψυχοσωματικός. Έτσι από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας του, φέρει μέσα του και την πνοήν του Θεού, διότι λέγει η Γραφή, στο δεύτερο κεφάλαιο της Γενέσεως, «και ενεφήσησεν ο Θεός πνοήν ζωής και εγένετο ο άνθρωπος εις πνοήν ζώσα». Και όχι μόνον αυτό, αλλά μας εβεβαίωσε επιπλέον ότι μας έπλασε και κατ’ εικόνα Του και καθ’ ομοίωσίν Του, δηλαδή κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού.
Και επειδή το κατ’ εικόνα αναφέρεται στο νοερό μέρος της ψυχής του ανθρώπου, άρα το σώμα είναι και ναός του Αγίου εν Τριάδι Θεού.
Αυτό ο άνθρωπος δεν μπορεί να το κατανοήσει πριν από το Άγιον Βάπτισμα απλά και μόνον διαθέτει μέσα του μία έμφυτον κλίση προς τον Θεόν και γενικά προς την άλφα ή την βήτα θρησκεία, η οποία όμως δεν τον σώζει. Μέσα όμως από το Άγιον Βάπτισμα – διότι ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται – ο άνθρωπος ονομάζεται χριστιανός και ενδύεται τον Θεάνθρωπον Χριστόν. Μας το βεβαιώνει η Γραφή λέγοντας με το στόμα του Αποστόλου Παύλου «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε». Να το πούμε σε πρώτο πρόσωπο, πληθυντικό. «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν, Χριστόν ενεδύθημεν». Αυτό σημαίνει ότι καθιστάμεθα έμψυχος ναός του Θεού. Και επειδή είμεθα ψυχοσωματικοί, άρα και το σώμα μας γίνεται με τη σειρά του και αυτό, ναός του Θεού. Ή καλύτερα όπως το τόνισε το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα με το οποίο και μεις αρχίσαμε, «ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος εστίν το σώμα ημών».
Όπως γνωρίζουμε η πίστις μας είναι και ανήκει στον ένα Θεόν. Είναι πίστις μας Τριαδική. Στον Πατέρα, στον Υιόν και στο Άγιον Πνεύμα. Ένας Θεός που διακρίνεται σε τρία πρόσωπα – υποστάσεις, γι’ αυτό και αποκαλούμε τον έναν Θεόν τρισυπόστατον.
Αυτός λοιπόν ο άπειρος Θεός, που δεν Τον χωράει όχι μόνον ο νους μας, αλλά και ολόκληρο το Σύμπαν, έρχεται και κατοικεί μέσα μας. Έτσι όλος ο χριστιανός γίνεται κατοικητήριον του ενός Τριαδικού Θεού. Δηλαδή γίνεται έμψυχος ναός και του Θεού Πατρός, και του Υιού Θεού Λόγου και Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, και του Αγίου Πνεύματος.
Και θα τολμούσα να πω, και μάλιστα να το φωνάξω δυνατά, ότι κάθε φορά που κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων, όπως σήμερα, του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, αποκτάμε ασυγκρίτως μεγαλυτέρα αξία από τον κάθε ιερόν ναόν, όταν αυτοί είναι άδειοι, όταν σ’ αυτούς δεν τελούνται Άγια Μυστήρια και όταν στερούνται του Αγίου Αρτοφορίου. Αυτό το πράγμα, το φτωχό μας το αμαρτωλό μυαλό δεν μπορεί να το πιάσει. Δεν μπορεί να το καταλάβει. Δεν μπορεί να το συλλάβει.

Είπαμε ότι με το Άγιον Βάπτισμά μας, ενδυόμεθα τον Ιησούν Χριστόν. Με το Άγιον Χρίσμα πάλι λαμπρυνόμεθα και στολιζόμεθα ψυχοσωματικά με τα πλούσια χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Και με τη Θεία Κοινωνία καθιστάμεθα σύναιμοι και σύσσωμοι Ιησού Χριστού, πνευματοφόροι και Χριστοφόροι. Ναι, είναι πλέον βέβαιον, ότι έχομεν τον Χριστόν κατοικούντα εν ταις καρδίαις ημών, κατά την ρητήν διαβεβαίωση του Αποστόλου Παύλου από την προς Εφεσίους επιστολήν. Γι’ αυτό και αμέσως μετά το Άγιον Βάπτισμα, το Άγιον Χρίσμα, τη Θεία Κοινωνία και την ενεργουμένη νοερά καρδιακή προσευχή, την ανερχομένην εις θεωρίαν επίφασιν, μας βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος στο Ευαγγέλιό Του, ότι ως Αγία Τριάς, προς αυτόν ειδικά τον χριστιανόν «ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν».
Γι’ αυτό και μπορούμε να βροντοφωνάξουμε θριαμβευτικά «Δόξα στη μακροθυμία Σου Κύριε. Δόξα στην ανέκφραστη Θεέ μου συγκατάβασή Σου».
Ποιος άραγε από μας χριστιανοί μου να το έζησε και να το εβίωσε αυτό έστω και μία φορά; «Προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν». Δηλαδή, λέει ο Θεός, ο Τριαδικός Θεός, θα φτιάξουμε, θα δημιουργήσουμε μια πνευματική κατοικία, ένα βασιλικό θρόνο, στον οποίον θα ίσταται, θα βασιλεύει και θα κυβερνά Κύριος ο Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα. Γι’ αυτό και το σώμα καλείται «έμψυχος ναός του Αγίου Πνεύματος».
Διότι δια του Αγίου Πνεύματος κατέρχεται η Θεία Χάρις, και θρονιάζει τον Χριστόν μέσα μας δια των τεσσάρων σωστικών μυστηρίων μας και της ενεργουμένης νοεράς καθαρής προευχής. Αυτό το Άγιον Πνεύμα είναι αυτό που καθαρίζει πάντας ημάς δια του αίματος του Ιησού Χριστού, από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, πράξεων, λόγων, σκέψεων, ενθυμήσεων και επιθυμιών. Καμία πνευματική πράξις και κανένας αγιασμός δεν πραγματοποιείται χωρίς το Άγιον Πνεύμα. Διότι και αυτές οι ουράνιες αγγελικές δυνάμεις όλων των τάξεων δεν είναι από τη φύση τους άγιες. Τον αγιασμό τον πήραν και συνεχώς τον λαμβάνουν από το Άγιον Πνεύμα. Αν ήσαν από τη φύση τους άγιες, δεν θα είχαν καμιά διαφορά από το Άγιον Πνεύμα!... Και μάλιστα ανάλογα με την μεταξύ τους υπεροχή και αποστολή, έχουν και το μέτρον αγιασμού από το Άγιον Πνεύμα. - Τούτα τα λόγια είναι του Αγίου και Μεγάλου Βασιλείου, από έναν λόγο του «Περί του Αγίου Πνεύματος», στο δέκατο έκτο κεφάλαιο.
Έτσι λοιπόν και τα σώματά μας, λαμβάνουν την χάρη και τον αγιασμό και καθίστανται ναός από το Άγιον Πνεύμα. Γι’ αυτό και πρέπει να διατηρείται το σώμα καθαρό, αγνό και αμόλυντο, όσον μας είναι δυνατόν. Και μόνον έτσι είναι και πανάγιος ναός του Αγίου Πνεύματος, και όταν είναι έτσι, τότε ο νους αποκτά σοφία, φωτισμό, θεογνωσία, ισχυρά θέληση και δύναμη Θεού.
Και αυτά δεν είναι μόνον λόγια για να περνάει η ώρα, και να λέμε έτσι στο τροχάδην ένα απλό κήρυγμα. Είναι η αληθινή πνευματική ζωή. Και τότε πιάνει η ψυχή μας κάτι το ακατάληπτον, το ασύλληπτον για τα πτωχούτσικα αμαρτωλά μυαλά μας. Δηλαδή τι πιάνει; Τι πιάνει ο καθαρός ο νους και η τεταπεινωμένη καρδία μας; Συλλαμβάνει ότι η υπερακατάληπτη ουράνια καθαρότητα, του ενός Τριαδικού Θεού, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, είναι αδύνατον να ενώνεται και να μεταμορφώνει θεϊκά εκείνη την ανθρώπινην φύσιν που θέλει να παραμένει ψυχοσωματικά μέσα στη βρωμιά και στην ακαθαρσία της αμαρτίας. Μόνον η αληθινή μετάνοια παρέχει την δυνατότητα στον μόνον αμόλυντον και πανάσπιλον Θεόν να προσεγγίζει τον χριστιανόν εκείνον που καθαρίστηκε από τα πανάγια σωστικά μυστήρια και μέσα στο λουτρό των δακρύων.
Και μετά την προσέγγιση αυτή, να τον καθιστά και κατοικητήριον της Θείας Χάριτος και έμψυχον ναόν του Παναγίου Πνεύματος.

Χριστιανοί μου,
Αν αγαπάμε τον Θεόν εξ όλης ψυχής και καρδίας και ισχύος και διανοίας, τότε ολόκληρη η ανθρώπινη φύσις μας, καθίσταται ναός έμψυχος του Αγίου Πνεύματος.
-Δεύτερον. Αν αγαπάμε τον πλησίον μας μέχρι αυτοθυσίας, και ειδικά τους ανθρώπους που μας έχουν κάνει κακό, και εξακολουθούν να μας εχθρεύονται, και να μας επιβουλεύονται, καμιά φορά και εξ αγνοίας, τότε και πάλιν ψυχοσωματικά, μας καθιστά η Θεία Χάρις ναόν του Αγίου Πνεύματος.
-Τρίτον. Αν τηρούμε τις Ευαγγελικές εντολές, με ταπεινό το φρόνημα και ζωντανή την πίστη, και πάλι τότε το σώμα μας καθίσταται ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος.
-Τέταρτον. Αν συμμετέχουμε στα Πανάχραντα Μυστήρια μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, τότε τα σώματά μας χριστοφορούμενα από το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού, λαμπροστολίζουν μυστικά με ουράνια χαρίσματα τον ναόν του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή την ψυχή και το σώμα μας. Και
-Πέμπτον, Όταν τακτικά, μυστικά και αθόρυβα προσεύχεται ο νούς μας με το όνομα του Ιησού Χριστού, με την ευχούλα, με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», καθιστά και τότε το σώμα μας ναόν λογικής λατρείας, δηλαδή ναόν του Αγίου Πνεύματος, όπου η ευωδία του Αγίου Πνεύματος και η ευωδία της νοεράς καρδιακής προσευχής καταλαμβάνει όχι μόνον τον ναόν του σώματός μας, όχι μόνον ολόκληρον τον άνθρωπον, αλλά και τον χώρον γύρω μας, και ανέρχεται αυτή η ευωδία της λογικής λατρείας του ονόματος του Ιησού Χριστού μέχρι και το υπερουράνιον θυσιαστήριον.
Τι άλλο να προσθέσουμε; Διότι υπάρχουν και άλλες πολλές υπερβατικές αποκαλύψεις στις φράσεις αυτές τις αγιοπνευματικές του Αποστόλου Παύλου, που ακούσαμε σήμερα στο Αποστολικόν Ανάγνωσμα, και θα αρκεστούμε σ’ αυτές που αναφέραμε και μόνον.

Εύχομαι λοιπόν ταπεινά και με όλη μου την καρδιά, εγώ που είμαι αμαρτωλός και τρισάθλιος, όπως όλοι μας να βιώσουμε αυτήν την βεβαιωμένη πραγματικότητα, ότι δηλαδή είμεθα όλοι μας χωρίς καμιά εξαίρεση έμψυχος ναός του Αγίου Πνεύματος.
Το επαναλαμβάνω, είμεθα όλοι μας έμψυχος ναός του Αγίου Πνεύματος,

Αμήν.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2006

Τελώνου καί Φαρισαίου, 2006



221-γ
Τελώνου καί Φαρισαίου, 2006

Χριστιανοί μου, στο σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Τελώνου και Φαρισαίου, όπου άρχεται ταυτόχρονα και το Τριώδιον, ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στον μαθητήν του Τιμόθεον, του λέγει τα εξής με απλά λόγια:
Συ παιδί μου, έχεις παρακολουθήσει από πολύ κοντά την Ευαγγελική μου διδασκαλία, την συμπεριφορά, την αναστροφή, τις αγνές μου διαθέσεις, την φωτισμένη και ζωντανή πίστη μου, την μακροθυμία μου, την αγάπη και την υπομονή μου. Έχεις παρακολουθήσει και είδες από πολύ κοντά τους διωγμούς και τα παθήματα που μου έγιναν από τους εχθρούς της πίστεως στην Αντιόχεια, στο Ικόνιον, και στα Λύστρα, και πώς ο Κύριος με λύτρωσε από τους μεγάλους αυτούς πειρασμούς. Και μια είναι η αλήθεια. «Οι θέλοντες ευσεβώς ζείν εν Χριστώ Ιησού, διωχθήσονται». Που σημαίνει ότι όσοι χριστιανοί θέλουν να ζήσουν όπως διδάσκει το Ευαγγέλιον του Χριστού, θα υποστούν πολλούς πειρασμούς, ακόμα και διωγμούς και τραμπουκισμούς και ξυλοδαρμούς και θάνατο.
Στη συνέχεια κάνει λόγο ο Παύλος για τους κακούς και πονηρούς ανθρώπους, τους μοχθηρούς και απατεώνες που ως συνήθως προκόβουν στα πλούτη, στη δύναμη και στην εξουσία, πλανώντες και πλανώμενοι.
Αλλά συ Τιμόθεε, συνεχίζει ο Παύλος, θα στηρίζεσαι στο λόγο της Αγίας Γραφής, στην οποίαν εντρυφάς από παιδικής ηλικίας, διότι αυτή δια του Αγίου Πνεύματος θα σε καταστήσει σοφόν και συνετόν, αφού το περιεχόμενο περιέχει όλες τις αλήθειες της πίστεως, που οδηγούν τους πιστεύοντας εις σωτηρίαν, διότι «πάσα γραφή θεόπνευστος». Αφού έχει γραφεί δηλαδή με τον φωτισμόν και την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος. Έτσι καθίσταται ωφέλιμη και σωστική για τον κάθε χριστιανό που την μελετά, αποκαλύπτει και διδάσκει την αλήθεια για τον Ένα Τριαδικό Θεό, ελέγχει την πλάνη, την κακία, την πονηριά και την αδικία, διορθώνει και ανορθώνει τους παρεκτρεπομένους, οδηγώντας αυτούς στην μετάνοια, και μεταμορφώνει θεοφιλώς όλους εκείνους που είναι καλοπροαίρετοι στην αρετή.
Χριστιανοί μου, αυτά ήταν με απλά λόγια η διδασκαλία του Αποστολικού Αναγνώσματος που ακούσαμε σήμερα. Είναι αλήθεια ότι στο παρελθόν, στα εικοσιτέσσερα συνεχή χρόνια που βρίσκομαι σ’ αυτόν εδώ τον μικρό ναό της Αγίας Βαρβάρας, πολλές φορές ασχοληθήκαμε και με την παραβολήν του Τελώνου και Φαρισαίου, και με το Αποστολικό Ανάγνωσμα. Τονίσαμε ιδιαίτερα την αξία της αληθινής μετανοίας, και της συναίσθησης της αμαρτωλότητος, ενώ επανειλημμένες φορές καυτηριάζαμε την υπερηφάνεια, την ευσεβοφάνεια, την υποκρισία και την αυτοδικαίωση του Φαρισαίου. Και άλλες φορές πάλι ασχοληθήκαμε με άλλα θέματα από το Αποστολικόν Ανάγνωσμα.

Για να γίνει όμως κατανοητό το αγιασμένο παράδειγμα και η θεοσεβής διδασκαλία ενός γέροντος ή ενός πνευματικού ιερέως ή ενός ιεροκήρυκος, ή ενός επισκόπου της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, και η σωστή από μας σωστική ανταπόκρισις, χρειάζεται και ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος. Χωρίς την προσωπική μας μεταμόρφωση και την χάρη της Πεντηκοστής, δηλαδή του Αγίου Πνεύματος, δεν θα μπορέσουμε ποτέ, να ανακαλύψουμε και να αξιοποιήσουμε για την ψυχική μας ωφέλεια, τον κεκρυμμένον θησαυρό που κρύβουν οι καρδιές ορισμένων αγιασμένων κληρικών και γεροντάδων, και πολύ περισσότερο τα πολύτιμα πνευματικά μαργαριτάρια που ενυπάρχουν στην Αγία Γραφή και δη στην Καινή Διαθήκη, στα Φιλοκαλικά κείμενα, στα συγγράματα των πατέρων, στα γεροντικά και στα συναξάρια των Αγίων και σε όλα τα πνευματικά βιβλία που τόσο ευρέως κυκλοφορούν σήμερα.

Δυστυχώς οι περισσότεροι από τους Νεοέλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς δεν μελετάνε τα ιερά γράμματα της Ευαγγελικής διδασκαλίας του Σωτήρος Χριστού, δεν εκκλησιάζονται με συνέπεια, απέχουν και καταπολεμούν την Ιερά Εξομολόγηση, και αρνούνται να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων και πολλές φορές κοροϊδεύουν τα μυστήρια.
Κι όταν ο Έλληνας χριστιανός, δεν θέλει να μάθει, δεν θέλει ν’ ακούσει, και δεν θέλει να διαβάσει το Ευαγγέλιο, πώς θα φωτιστεί και πώς θα οδηγηθεί στη σωτηρία; Όταν εμείς από μικρά παιδιά, ακούμε τους θεοσεβείς γονείς μας, τους παππούδες και γιαγιάδες μας, για τα απλά θέματα της πίστεως, και όταν βλέπουμε το αγιασμένο παράδειγμά τους στη νηστεία, στην προσευχή, στην εγκράτεια, στον εκκλησιασμό, στην Θεία Κοινωνία και στην Ιερά Εξομολόγηση, όταν τους βλέπουμε με πόσην ευλάβεια τηρούν τις εντολές του Ευαγγελίου, τη δυνατή τους πίστη στην πρόνοια του Αγίου Θεού, και την ευδόκιμη υπομονή τους στις μεταξύ τους σχέσεις και στους πειρασμούς της ζωής, όλα αυτά και άλλα πολλά, μαζί με την καλοσύνη τους, την ανοικτή τους την καρδιά και την κρυφή τους ελεημοσύνη, όλα αυτά φυτεύονται μέσα στις παιδικές ψυχούλες, βαθιές οι ρίζες της Ορθοδόξου πίστεως και μεγαλώνουμε μέσα στο φως του Αγίου Πνεύματος, όπως ακριβώς το περιγράφει ο Απόστολος Παύλος για την παιδική του μαθητού του Τιμοθέου.
Αντιθέτως η τραγική πραγματικότητα μας φανερώνει ότι στις περισσότερες Ελληνικές οικογένειες επικρατεί η ημιμάθεια αναμεμειγμένη με προλήψεις και δεισιδαιμονίες, η άγνοια, η αδιαφορία, ακόμα και η εχθρότητα για την πίστη μας και τους ιερείς μας και τέλος η θεομαχία. Και όλα αυτά καθημερινά πληθαίνουν όλο και περισσότερο από τον νέον τρόπο ζωής που μας επέβαλλε ο άθεος πολιτισμός της δύσεως, Ευρώπης και Αμερικής.
Όταν καταφρονούμε τα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας μας, τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, που ο Θεός την έγραψε με το αίμα Του πάνω στο Σταυρό, όταν αρνούμεθα την Ιερά Παράδοση της Ορθοδόξου πίστεως, τα ιερά και τα όσια της Ελληνικής μας φυλής, και το κυριότερο όταν αρνούμεθα και κοροϊδεύουμε το ιερότατο μυστήριο της οικογένειας, μητρότητος και συζυγίας, τότε ακολουθούν όσα είπαμε την περασμένη Κυριακή και της οποίας συνέπειες μου ζητήσατε αρκετοί από σας να τις επαναλάβω και σήμερα.
Και αυτές είναι: τα ναρκωτικά, τα ξενύχτια με όσα ξεδιάντροπα και αίσχη συμβαίνουν σ’ αυτά, το πιοτό και το μεθύσι, το τσιγάρο με το χασίσι, η διαβολική ροκ και μέταλ μουσική, οι ασύδοτες πανσεξουαλικές διασκεδάσεις, οι παράνομες προγαμιαίες σχέσεις και από την σχολική ακόμα ηλικία, οι τριακόσιες χιλιάδες εκτρώσεις το χρόνο, - από έγγαμες και άγαμες, - η έξαρσις της ομοφυλοφιλίας και των σοδομιτικών αμαρτημάτων, η έντονη βία στη σχέση μας και ιδίως μεταξύ των συζύγων, η ψυχρότητα και η αδιαφορία μεταξύ μας, η ασέβεια προς τους γονείς, το οδυνηρό και αφύσικο φαινόμενο των αγάμων μητέρων, ακόμα και με εξωσωματικές γονιμοποιήσεις με άγνωστα σπέρματα, τα αυξανόμενα διαζύγια, τα προβληματικά παιδιά των διαλελυμένων οικογενειών, η αποφυγή της τεκνογονίας, η ασυδοσία των εχόντων δύναμη πολιτική, δύναμη εξουσίας και δύναμη πλούτου και άλλα πολλά ακόμα.
Και τώρα πληρώνουμε. Πληρώνουμε πρώτον την ασέβειά μας, δεύτερον την κακή μας παιδική ανατροφή και ιδίως όταν χωρίζουν οι γονείς, και τρίτον ότι αγκαλιάσαμε τον νέο υλιστικό άθεο τρόπο της δύσεως. Και τέταρτον το ότι αρνούμεθα να γνωρίσουμε βιωματικά την αλήθεια και το φως της Ορθοδόξου ημών πίστεως, με τα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, με την μελέτη του Ευαγγελίου με βάση τους Αγίους Πατέρας και τους Αγίους της Εκκλησίας μας.
Όλα αυτά μας θυμίζουν την βεβαίωση της Αγίας Γραφής που λέγει «χείμαρροι ανομίας εθάντησάν με», από την Β’ Βασιλειών. Κατακλυσμοί και χείμαρροι ανομίας κατέκλυσαν την πατρίδα μας, τις Ορθόδοξες οικογένειές μας, τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Ως χείμαρρος ορμητικός ξεσηκώθηκαν όπως είδατε τώρα τελευταία, αυτές τις ημέρες οι μουσουλμάνοι, όταν οι Δανοί και οι Ευρωπαίοι γελοιογράφησαν τον Μωάμεθ. Και καλά έκαμαν και μπράβο τους. Βέβαια δεν εγκρίνουμε τη βία, αλλά μόνον την διαμαρτυρία. Όταν όμως καθημερινά ξεχύνεται ως χείμαρρος, ο οχετός των ύβρεων του ονόματος του Ιησού Χριστού, του Θεού μας, της Παναγίας και των Αγίων μας, μέσα στην ίδια την πατρίδα μας, την ορθόδοξη Ελλάδα μας, και βρίζουν άντρες και γυναίκες, νέοι μεγάλοι και μικροί, ακόμα και μικρά κοριτσάκια, κανένας μας δεν κοκκινίζει από ντροπή και κανένας χωροφύλακας και αστυνομικός και κανένας εισαγγελεύς δεν τολμά να πιάσει όλους αυτούς που βρίζουν τα θεία, απ’ τ’ αυτί και να τους βάλλει φυλακή. Ας είναι και πολιτικοί. Ας είναι και άρχοντες. Όποιοι και αν είναι αυτοί. Εφόσον βρίζουν τα θεία η θέσις τους είναι πίσω από τα σίδερα.
Καθημερινά ακούμε όχι για πλημμύρες, πυρκαγιές και χιονοστιβάδες, αλλά για χειμάρρους ανομίας, ασυδοσίας, αχαριστίας, προδοσίας και αναρχίας. Χείμαρρος βρωμιάς από τις οθόνες των τηλεοράσεων και των ηλεκτρονικών υπολογιστών, χείμαρρος ανηθικότητος και παντός είδους αισχρότητος, από τα ροζ τηλέφωνα και από τα ροζ κινητά που έχουν ακόμα και μικρά παιδιά Δημοτικού σχολείου, από τις ροζ ταινίες, από τις ροζ ιστοσελίδες και από τα ροζ βρώμικα περιοδικά που τόσο ευρέως κυκλοφορούν.

Ποτέ άλλοτε ίσως χριστιανοί μου, στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, δεν υπήρξαν τόσο μεγάλοι οι χείμαρροι της ανομίας, της αδικίας, της πονηριάς, της κακίας και της ανηθικότητος. Πόσο καταστρεπτικοί είναι αυτοί οι χείμαρροι, δεν ξέρω αν υπήρξε άλλη εποχή. Και είμεθα ακόμα στην αρχή. Το τι μας περιμένει τα επόμενα χρόνια, φοβάμαι και να το προβλέψω και να το πω. Αλίμονον στις επόμενες γενιές, στα παιδιά και στα εγγόνια μας, αν δεν έχουν μέσα τους βαθιά ριζωμένη την πίστη του Χριστού την Αγία, στο Χριστό και στη διδασκαλία του.
Και το μεγαλύτερο κακό στην εποχή μας είναι ότι νομιμοποιείται ο φόνος για τις εκτρώσεις, και το ψήφισαν οι τριακόσιοι στην Ελληνική Βουλή, οι τριακόσιοι βουλευτές, τους οποίους εμείς ψηφίσαμε, άρα έχουμε και μείς ευθύνη απέναντι στο Θεό, και όταν θα βρεθούμε στην Κρίση, μεθαύριο η Κυριακή των Απόκρεω, που θ’ αναφερθούμε σ’ αυτό το Ευαγγελικό απόσπασμα, να δούμε τι θα έχουμε να απολογηθούμε μπροστά στο δίκαιο Κριτή.
Είναι κατόπιν και ο εξευτελισμός, της ανθρωπίνης προσωπικότητος, με την νομιμοποίηση των λεγομένων δήθεν γάμων των ομοφυλοφίλων. Έτσι το κακό οργιάζει, η αρετή εξευτελίζεται, καταπολεμείται, κατακοροϊδεύεται, γι’ αυτό και δεν θ’ αργήσει να πέσει ο πέλεκυς του Αγίου Θεού, η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας. Και ήδη έχει φανεί προειδοποιητικά αυτή η οργή με τις κάθε τόσο θεομηνίες, με τους μεγάλους σεισμούς, με τα τσουνάμια, με τις φοβερές μεταδοτικές ασθένειες, - δεν είναι αυτό που λέμε τίποτα μέσα απ’ τα πτηνά, τρώτε αυγά τώρα, τρώτε; τις τρελές αγελάδες και τους χιλιάδες τόνους από τα χαλασμένα τρόφιμα -… Έχουμε κατόπιν τις μεγάλες ξηρασίες, τις παρατεταμένες παγωνιές, την αλλαγή του κλίματος σ’ ολόκληρη τη γη και τόσα άλλα, μαζί με την πείνα, όπου δυο χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα επειδή δεν έχουν ένα ποτήρι γάλα, τους πολέμους, τις ταραχές, τα πυρηνικά όπλα, τις επαναστάσεις, και τόσα άλλα, και τόσα άλλα που μας κρύβουν…
Και αλίμονό μας αν έχουμε μάτια και δεν βλέπουμε, αν έχουμε αυτιά και δεν ακούμε, και αν έχουμε μυαλό και είναι θολό και σκοτισμένο από την αμαρτία.

Ένας μόνο δεν φοβάται, ένας.
Ένας μόνον δεν τρομάζει.
Ένας μόνον δεν ολιγοψυχεί.
Ένας μόνον δεν απελπίζεται.
Ποιος είναι αυτός;
Ο αληθινός ορθόδοξος χριστιανός!
Είναι αυτός που τον διακρίνει η ευλαβής συνέπεια στα όσα λέγει ο λόγος του Θεού μέσα στο Ευαγγέλιο.
Είναι αυτός που έχει πρώτα αληθινή μετάνοια, και ύστερα συμμετέχει μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης στα Πανάχραντα Μυστήρια.
Είναι αυτός που καίγεται ολόκληρος από τη φωτιά της πίστεως και από την καύση της αγάπης μέχρι θυσίας, μαρτυρίου, βασάνων και θανάτου.
Είναι ο ορθόδοξος χριστιανός που έχει ταπεινό το φρόνημα και συντετριμμένη την καρδιά με απόλυτη συναίσθηση ότι είναι αμαρτωλός.
Είναι αυτός που ελπίζει στο έλεος του Θεού και δεν απελπίζεται.
Είναι αυτός που αισιοδοξεί σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του γιατί μετά φόβου και στο κατά δύναμιν, όσο δηλαδή μπορεί, τηρεί τις εντολές του Θεού και καλλιεργεί τις αρετές.
Δεν είναι ο γκρινιάρης, ο μεμψίμοιρος, ο απαισιόδοξος, ο κατσούφης, ο βλοσυρός, - βλοσυρός σαν κι εμένα, - αλλά
είναι ο χαρούμενος χριστιανός που βιώνει εν Χριστώ την χαρά του Παραδείσου, τη χαρά των αγγέλων και τη χαρά των αγίων.
Δηλαδή μπορεί νάσαι και συ, μπορεί νάσαι και συ, και συ, και συ, και συ, και όλοι μας και γω μαζί σας, τελευταίος ο αμαρτωλός.

Είμεθα, είθε να είμεθα εμείς όλοι.
Γι’ αυτό ας έχει δόξα τιμή και προσκύνησις
ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα,
τώρα και πάντοτε,
και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων,

Αμήν.

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2006

Μνήμη τού αγ. Νεομάρτυρος Αντωνίου τού Αθηναίου



221-β
Κυρ. ΙΣΤ' Ματθαίου, 2006

Τη αυτή ημέρα 5η Φεβρουαρίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος Αντωνίου του Αθηναίου.
Ο Νεομάρτυς Αντώνιος γεννήθηκε περίπου το 1750 με ’52 στην Αθήνα από γονείς πολύ πτωχούς, πολυτέκνους και θεοσεβείς. Ήσαν τα τότε χρόνια πολύ σκληρά, χρόνια σκλαβιάς από την Οθωμανική Αυτοκρατορία των Τούρκων. Οι γονείς του Νεομάρτυρος ονομάζοντο Μήτρος και Καλομοίρα. Και ήσαν πολύ ευσεβείς γι’ αυτό και εστερέωσαν με το καλό τους παράδειγμα, πολύ σταθερά την πίστη του Χριστού στην παιδική ψυχούλα του Αντωνίου, όπως βέβαια και στα άλλα τους παιδιά.
Μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών έμαθε τα τότε γράμματα, είτε κρυφά είτε φανερά. Μη αντέχοντας όμως τη μεγάλη φτώχεια της οικογένειάς του, πήγε και εργάστηκε σε κάποιους Τούρκους αφεντάδες, πούχαν έλθει από την Αλβανία, για να βοηθήσει τους πτωχούς γονείς του και τα μικρότερα αδελφάκια.
Ύστερα από 3-4 χρόνια, άλλαξε αφεντικά, τα οποία όμως ήσαν πονηρά και διεστραμμένα. Και σε κάποιο τους ταξίδι που έκαναν στην Πελοπόννησο, εκεί με δόλο τον πούλησαν σε Αγαρηνούς, με σκοπό βέβαια εκείνοι να τον βασανίσουν και να τον εξισλαμίσουν. Ήταν μόλις 16 ετών.
Οι Αγαρηνοί που τον αγόρασαν δεν κατάφεραν να τον αλλαξοπιστήσουν διότι ο νεαρός Αντώνιος ήτο σταθερός και ακλόνητος στην πίστη του Χριστού την αγία, όπως ακριβώς την είχαν εμφυτέψει μέσα του οι γονείς του. Μη μπορώντας λοιπόν να λυγίσουν αυτή του την πίστη, στο Χριστό και στην Εκκλησία, ούτε με τα λεφτά και τις υποσχέσεις, και τα γρόσια τα πολλά, ούτε με τις σαρκικές ηδονές που θα του προσφέρονταν άφθονα από τις νεαρές μουσουλμάνες, ούτε βέβαια και με τις απειλές, τότε τον μεταπούλησαν σε άλλους σκληροτέρους Αγαρηνούς, και κείνοι σε άλλους μπέηδες, και κείνοι σε άλλους, σε άλλους, μέχρι πέντε φορές.
Η ακλόνητος αυτή πίστη του, όπως καταλαβαίνετε δεν οφείλονταν μόνον στο ό,τι είχε πάρει από τους γονείς του, αλλά και στο ότι αυτός προσηύχετο συχνά και κρυφά τις νύχτες. Προσευχές ζωντανές, θερμές, δυνατές και με πολλά δάκρυα και στην Παναγία και στους Αγίους και στο Σωτήρα Χριστό. Και όταν έβγαινε έξω για ψώνια ή για χαμαλίκια των αφεντικών του, μόνος του, έμπαινε κρυφά σε κάποια Ορθόδοξη Εκκλησία, όποια έβρισκε μπροστά του, για να κάμει γρήγορα την προσευχή του, ή αν εύρισκε κάποιον παππούλη, να πάρει την ευχή του, αφού προηγουμένως τον σταυρώσει.
Τελικά αγοράστηκε για τετρακόσια γρόσια από κάποιον χριστιανό, Ορθόδοξο χριστιανό και ευσεβή, που τον πήρε και εγκατεστάθησαν μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη.
Έτσι πέρασαν 2-3 χρόνια ήρεμα με τον τακτικό του εκκλησιασμό και την Θεία Κοινωνία, όπως όριζαν οι τότε περιστάσεις.
Στο εργαστήρι αυτού του χριστιανού που εργάζετο ο νεαρός Αντώνιος, πέρασε κάποτε να κάνει μια παραγγελία κάποιος Τούρκος που στο παρελθόν όμως τον είχε αγοράσει για δούλο. Τον ανεγνώρισε και πήγε και τον κατηγόρησε στις τοπικές αρχές ότι όταν τον είχε δούλο, είχε γίνει μουσουλμάνος, και τώρα που αγοράστηκε απ’ αυτόν τον χριστιανό, απεκήρυξε το Ισλάμ και βρίζει τον Μωάμεθ.
Όπως ήταν επόμενον, τον συνέλαβαν τον νεαρό Αντώνιο, και τον οδήγησαν στον κριτή δικαστή Μουράτ Μουλάν, ο οποίος προσπάθησε με απειλές στην αρχή και με κολακείες κατόπιν να τον πείσει να αλλαξοπιστήσει. Το νεαρό παλικάρι αρνήθηκε κατά πρώτον τις κατηγορίες των Τούρκων και τις ψευτιές τους, και στη συνέχεια είπε στο δικαστή.
«Μπορείς να με μαστιγώσεις, μπορείς να με βασανίσεις, να κομματιάσεις το σώμα μου, να με σουβλίσεις αν θέλεις, να με γδάρεις ζωντανό, εγώ όμως την πίστη μου στον Χριστό δεν την αρνούμαι και Τούρκος δεν γίνομαι».
Ο κριτής συγκινήθηκε από την παρρησία και την παλικαριά του Αντωνίου και προσπάθησε να τον αθωώσει. Επειδή όμως φοβήθηκε τους ψευδομάρτυρες, τον απέστειλε στον Βεζίρη της Κωνσταντινούπολης, Μεχμέτ πασά, τον οποίον όμως πληροφόρησε περί της αθωότητος του Αντωνίου. Ο βεζίρης πείσθηκε αμέσως για την αθωότητα του νεαρού και για να αποφύγει την οργή, το πλήθος, τον έστειλε σε ένα μπουντρούμι φυλακή. Όμως ο φανατισμένος όχλος κατηγόρησε τον βεζίρη στον σουλτάνο για δωροδοκία, και ο σουλτάνος ο Χαμίτ ο πρώτος διέταξε, ή έδωσε την εντολή να τον αποκεφαλίσουν αμέσως.
Ο νεομάρτυρας μέχρι τον τόπο του μαρτυρίου του ομολογούσε συνεχώς ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός και Σωτήρας του κόσμου, και ότι ο Μωάμεθ ίδρυσε θρησκεία ψεύτικη που δε σώζει κανένα και άλλα πολλά.
Έτσι την 5η Φεβρουαρίου το 1774 και ημέρα Τετάρτη, απεκεφαλίσθη λαμβάνοντας το αμαράντινο στεφάνι της δόξης του Αγίου Θεού και κατατάχτηκε στο χορό των Αγίων και Νεομαρτύρων. Είναι πλέον ο Άγιος Νεομάρτυς Αντώνιος ο Αθηναίος.
Το μαρτύριό του εκτελέστηκε έξω απ’ την Κωνσταντινούπολη σε μια περιοχή που λέγεται Ακ-Σεράι.
Αυτή ήταν χριστιανοί μου με λίγα λόγια, η ζωή και το μαρτύριον του Νεομάρτυρος Αγίου Αντωνίου του Αθηναίου.

Αδελφοί μου, ήσαν πολύ σκληρά εκείνα τα τετρακόσια χρόνια της Τούρκικης σκλαβιάς. Εδεινοπάθησαν όλοι οι Έλληνες. Και το μεγαλύτερο κακό εγίνετο κάθε φορά που οι βάρβαροι αυτοί άρπαζαν τα αγόρια, τα παιδιά μας για να τα κάνουν γενιτσάρους, και τα κορίτσια μας να τα κάνουν χανούμισσες και πόρνες στις κτηνώδεις απολαύσεις των πασάδων, των βεζίρηδων, των μπέηδων και των διαφόρων Τούρκων αφεντάδων. Άρπαζαν τα παιδιά μας βιαίως από τις αγκαλιές των μητέρων, Τούρκοι, Αγαρηνοί και Αρβανίτες για να τα εξισλαμίσουν, να τα κάνουν Τουρκάκια και γενιτσάρους.
Αλλά Δόξα στον Άγιο Θεό, όσα από αυτά τα παιδιά ήσαν φωτισμένα από την χάρη του Θεού, και είχαν αυτή τη χάρη μέσα στις παιδικές καρδούλες τους, από κείνα που τους δίδασκαν οι γονείς τους, κράτησαν γερά. Όσα πήραν από τους πατέρες τους και από τις μητέρες τους, απ’ τους παππούδες και απ’ τις γιαγιάδες τους για το Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους, για το καντήλι και το εικονοστάσι, το θυμιατό και το κεράκι, την εκκλησία και τον παπά, όλοι αυτοί, αν και νεαροί, έδωναν την καλή τους ομολογία. Έστω και αν είχαν στην αρχή φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια και θάνατο, ή με αποκεφαλισμό ή με απαγχονισμό.
Πέθαιναν λοιπόν λεβέντικα τότε, για την πίστη του Χριστού, έτσι ήσαν οι νεομάρτυρες των μαρτυρικών και σκοτεινών εκείνων χρόνων της Τούρκικης σκλαβιάς. Αλλά να όμως που γέμισε ο Παράδεισος από παιδομάρτυρες και νεομάρτυρες…
Τιμή και δόξα λοιπόν για την Εκκλησία του Χριστού και για την σκλαβωμένη τότε Ελλάδα μας. Αμαράντινο λοιπόν το στεφάνι της δόξης του Αγίου Θεού, έμπαινε στο κεφάλι τους. Εικόνες τους έχομε στους ναούς και εικόνες στα εικονοστάσιά μας. Γιορτές και πανηγύρια έχει καθιερώσει η Εκκλησία μας και κάθε φορά εκείνα τα χρόνια, που εθανατώνετο ένας νεομάρτυς, οι Έλληνες σκλαβωμένοι είχαν πανηγύρι.

Σήμερα όμως τι γίνεται; Αυτά εδώ τα παιδιά μας που είναι εδώ παρόντα, και τα άλλα τα εκατομμύρια και τα χιλιάδες που είναι απέξω, ποιος τα κλέβει; Τα κλέβει δυστυχώς ο άθεος δυτικός τρόπος ζωής και φταίμε γι’ αυτό όλοι μας.
Σιγά σιγά άρχισαν να επηρεάζονται πρώτα οι μεγάλοι. Και οι κατέχοντες υπεύθυνες θέσεις μέσα στο κράτος. Και διαβρώθηκαν ηθικά. Και με τα υψηλά τεχνικά μέσα που πλημμύρισαν την αγορά και τα σπίτια μας, άρχισαν όλοι μα όλοι, σιγά σιγά, λίγο λίγο, σταλαγματιά σταλαγματιά αλλά σταθερά, να δηλητηριάζονται ψυχικά. Και οι άρχοντες και οι αρχόμενοι, και ειδικά ο πολύς λαός, ως γονείς, άρχισαν να υποχωρούν στις νέες ασύδοτες προκλήσεις, να γίνονται ελαστικοί οι γονείς, υποχωρητικοί. Και στο τέλος τελείως αδιάφοροι. Και μαζί με την υπερκατανάλωση των αγαθών, ήρθε και θρόνιασε μέσα μας, αυτός ο νέος δυτικός τρόπος ζωής, με πολλές απολαύσεις και χωρίς ηθικούς φραγμούς ζωή.
Τα νέα συνθήματα του εικοστού αιώνος, ανέτρεψαν όλες τις ηθικές αξίες, διαβρώνοντας ολόκληρη την Ελλαδική κοινωνία μας και ειδικά τα παιδιά μας. Εξόρισαν την πίστη του Χριστού από τα σπίτια μας, απ’ τις οικογένειές μας, από τις ψυχές των παιδιών μας, από τα σχολεία, τα Δημοτικά, τα Νηπιαγωγεία, τα Γυμνάσια, τα Λύκεια, τα Πανεπιστήμια. Εξορίσθη η πίστις. Την πέταξαν στα σκουπίδια. Και έτσι γεμίσαμε από ναρκωτικά, με τα ξενύχτια κείνα και με τα όσα ξεδιάντροπα συμβαίνουν μέσα σ’ αυτά, τα πιοτά και το μεθύσι, η διαβολική ροκ και μέταλ μουσική, οι ασύδοτες πανσεξουαλικές διασκεδάσεις, οι παράνομες προγαμιαίες σχέσεις, η πληθώρα των χιλιάδων εκτρώσεων, για τις οποίες η πατρίδα μας θα δώσει λόγο. Η τελεία ασυνεννόηση μεταξύ των συζύγων και των γονέων. Η έξαρσις της ομοφυλοφιλίας και των σοδομιτικών αμαρτημάτων. Η έντονη βία στις σχέσεις μας. Η ψυχρότητα και η αδιαφορία που έχουμε μεταξύ μας. Το οδυνηρό και αφύσικο φαινόμενο των αγάμων μητέρων. Τα αυξανόμενα διαζύγια. Τα προβληματικά παιδιά των διαλελυμένων οικογενειών, όλα μαζί αυτά συνετέλεσαν στο να κλέβουν τα παιδιά μας, και όχι μόνον τα παιδιά μας, αλλά και μας τους μεγάλους, ακόμα και τους γέρους και τις γριές, που εξακολουθούμε να παραμείνουμε αδιάφοροι.
Και να συρρικνώνεται έτσι και να διαλύεται και η πατρίδα, η Ελλάδα μας, η πίστις, η θρησκεία και η οικογένεια. Αυτό το τριπλό σύνθημα που είχαν τότε οι Έλληνες του 1821, όταν επαναστάτησαν για την πίστη, την πατρίδα και την οικογένεια, όλα αυτά τα πήρε, τα εξανέμισε και τα εξόρισε η νέα εποχή, ο διάβολος, με το δυτικό υλιστικό τρόπο ζωής και η δική μας αποστασία. Και όχι μόνον τα πετάξαμε, αλλά και τα θάψαμε. Εμείς τα θάψαμε. Όχι κανένας άλλος. Εμείς που υποχωρήσαμε. Και τώρα πληρώνουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας το βαρύ τόκο της αδιαφορίας μας.
Πού είναι η πίστις μας;
Πού είναι η ομολογία μας σαν την ομολογία του νεαρού Αντωνίου του Αθηναίου;
Πού είναι η καλή μας μαρτυρία για την αλήθεια του Χριστού; Πού είναι;
Αλήθεια, ποιοι γονείς σήμερα στερεώνουν την πίστη του Χριστού στις ψυχές των παιδιών τους, με το άγιο παράδειγμά τους;
Έχουν σύμπνοια ο πατέρας με τη μητέρα;
Έχουν ομόνοια μεταξύ τους;
Είναι διακριτική η στοργή τους;
Κάνουν νηστείες και ολονύχτιες προσευχές για το φωτισμό τους;
Έχουν ανύστακτη την προσοχή τους πάνω στα προβλήματά τους;
Κάμουν εποικοδομητικούς διαλόγους με αυτά; Έχουν τρόπους καλούς στο να διορθώνουν τα λάθη τους;
Παρακολουθούν την συμπεριφορά τους, τις φιλίες τους, την πρόοδό τους; Τις αταξίες τους, την κρυφή τους τυχόν ζωή;
Διδάσκουν με το παράδειγμά τους τη σωστή πίστη στις Ευαγγελικές εντολές και στη συμμετοχή στα Πανάγια σωστικά μυστήρια;

Αν χριστιανοί μου, αν λέω, δεν ενεργούμε με τρόπους φωτισμένους από το Άγιον Πνεύμα και αποφασιστικούς, γρήγορα θα τα χάσουμε στο τέλος όλα τα παιδιά. Και με άμεσο βέβαια τον κίνδυνο να χαθούμε κι εμείς οι ίδιοι, και όλους μας να μας καταπιεί ο Άδης της Κολάσεως.
Εμείς βέβαια που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή μέσα στην εκκλησία, στον ναόν τούτο τον μικρόν, και όσοι κατακλύζουν όλους τους Ορθοδόξους ναούς, όχι μόνον της πατρίδος μας, αλλά απανταχού της γης, όλοι μέσα μας καλλιεργούμε λίγο πολύ την πίστη και ελπίζουμε στο έλεος, στην πρόνοια και στην αγάπη του Αγίου Θεού, η οποία δεν θα εγκαταλείψει ούτε τα παιδιά μας, ούτε και μας. Ούτε και μας σαν γονείς, οι οποίοι οφείλουμε όμως να προσευχόμεθα μέρα και νύχτα για τη σωτηρία και τη δική τους και τη δική μας, και του κλήρου, και του λαού και γενικά ολοκλήρου της ανθρωπότητος.

Αυτό είθε να το δώσει ο Θεός και να γίνει μια πραγματικότητα,
και σε μας και στα παιδιά μας,

Αμήν.