Το site που επιμελείται ο Ι.Ν. Αγίας Βαρβάρας Αμφιάλης Κερατσινίου: https://agiavarvaramfialis.gr



Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Ο βίος του Οσίου Ιακώβου του Πορφυριώνη (περιληπτικά)

164-ζ



Και τώρα χριστιανοί μου μια ιστορία αληθινή, για το υπόλοιπον της κασέτας.

Στα χρόνια των μεγάλων ασκητών της ερήμου έζησε και αγίασε ο όσιος Ιάκωβος. Στα είκοσί του χρόνια εγκαταλείπει τον κόσμο και κάθε τι βιωτικό και μπαίνει σε μια σπηλιά, κοντά στην κωμόπολη Πορφυριών.
Εκεί για είκοσι ολόκληρα χρόνια υπέβαλλε τον εαυτό του σε κάθε είδους σκληρή άσκηση και κακοπάθεια, για την κάθαρση απ’ τα πάθη και την ηθική του τελείωση. Πολύ γρήγορα απλώθηκε η φήμη του ως αγίου.

Κάποτε όμως μερικοί ακόλαστοι και φθονεροί άνθρωποι, οδήγησαν στην είσοδο της σπηλιάς του μια πόρνη. Ήταν βράδυ και με φοβερή καταιγίδα. Έτσι με το τέχνασμα αυτό κατόρθωσε να μπει στο κελί του και κει βγάζοντας τα βρεγμένα της ρούχα έμεινε γυμνή και άρχισε να τον προκαλεί συνεχώς για να ενωθεί μαζί της σαρκικά.
Ο όσιος Ιάκωβος άρχισε αμέσως να καίει τα δάκτυλά του πάνω στα αναμμένα κεριά, παραλληλίζοντας τους πόνους του με τα βάσανα της κολάσεως. Η καμένη σάρκα, η θυσία του μοναχού, και το βουβό του παράδειγμα συγκλόνισαν την πόρνη και την έφεραν σε μεγάλη μετάνοια. Ήρθε και αμέσως και έπεσε στα γόνατα ζητώντας συγγνώμη και έφυγε μέσ’ τη νύχτα. Από τότε άλλαξε τρόπο ζωής και αφοσιώθηκε στη λατρεία του αληθινού Θεού.

Ο διάβολος όμως που καραδοκεί δεν άφησε τον όσιο ήσυχο. Άρχισε με καθημερινές προσβολές- λογισμούς να του παρουσιάζει το κατόρθωμά του φοβερά μεγάλο και μάλιστα πρωτάκουστο, αφού κανένας άλλος ασκητής δεν μπόρεσε να το κατορθώσει. Έτσι ο καθημερινός αυτός βομβαρδισμός των λογισμών από δεξιά σκότισε το νου, προκάλεσε συγκαταθέσεις και φούσκωσε την υπερηφάνεια.

Έτσι δεν άργησε να γίνει το μεγάλο κακό.
Κάποιος επιφανής χριστιανός είχε μια κόρη είκοσι ετών δαιμονισμένη. Την πήγε λοιπόν στο φημισμένο ασκητή για να την θεραπεύσει. Εκείνος προσευχήθηκε και νήστεψε πολύ, και όταν την σταύρωσε με το κομποσχοινάκι του το δαιμόνιον έφυγε τσιρίζοντας και η κοπέλα ελευθερώθηκε.
Ο πατέρας της όμως επειδή φοβόταν μήπως το δαιμόνιο γυρίζοντας στο σπίτι ξαναμπεί μέσα της, την άφησε στη σπηλιά του μοναχού. Για παρέα της άφησε εκεί τον νεότερο αδελφό της, ετών δεκαπέντε.
Ο ασκητής κάτω απ’ την πίεση των λογισμών νικήθηκε από τον πειρασμό και έτσι έφθασε στο κακό. Διέφθειρε το κορίτσι. Και όχι μόνο μια φορά.
Σε λίγο καιρό διαπίστωσε ότι η κοπέλα ήταν έγκυος. Για να μη γίνουν όμως γνωστές οι μυαρές του πράξεις και ξευτιλιστεί, τι έκανε; Σκότωσε την κοπέλα και τον αδελφό της, και τα σώματά τους τα έριξε στο ποτάμι. Στους γονείς είπε τα παιδιά βαρέθηκαν να παραμένουν κοντά του και μια νύχτα έφυγαν. Όταν όμως θέλησαν να περάσουν το ποτάμι παρασύρθηκαν από τα ορμητικά νερά του και πνίγηκαν.
Υπάρχει όμως και συνείδησις. Έτσι τον κύκλωσαν οι ενοχές και οι τύψεις και κάτω απ’ το βάρος των φοβερών του εγκλημάτων έπεσε σε μεγάλη απελπισία και χάθηκε κάθε ελπίδα σωτηρίας. Χαμένος λοιπόν από την απελπισία, απεφάσισε να τα εγκαταλείψει όλα και να γυρίσει στον κόσμον και κει πλέον να ξανακυλιστεί ακόμα πιο βαθειά.

Στο δρόμο συνάντησε έναν ευλαβέστατο ιερέα ερημίτη, στον οποίον εξομολογήθηκε τα εγκλήματα και το δράμα του, και κείνος με τις νουθεσίες του τον έστειλε πίσω στην έρημο για να κάμει τον κανόνα του. Βρήκε έναν άδειο τάφο, μπήκε και κλείστηκε μέσα σ’ αυτόν, και κει υπέμεινε κάθε σκληραγωγία, την πείνα, τη δίψα και τα λοιπά.

Ύστερα από δυο χρόνια σημειώθηκε στη χώρα μεγάλη ξηρασία. Είχε να βρέξει έναν ολόκληρο χρόνο. Ο Θεός όμως κατά θαυμαστό τρόπο, με θείο δηλαδή όραμα που απεκάλυψε στον τοπικό επίσκοπο, ότι αν δεν προσευχηθεί ο μοναχός Ιάκωβος που ασκητεύει μέσα σ’ ένα τάφο στο τάδε σημείο της ερήμου δεν θα λυθεί η ξηρασία. Αμέσως ο επίσκοπος με ιερείς και πλήθος λαού πήγαν στον ασκητή, και τον θερμοπαρακάλεσαν να κάμει πολύ προσευχή για να ανοίξουν οι ουρανοί και να βρέξει.
Ο μακάριος εκείνος ασκητής ο Ιάκωβος, πείσθηκε από τις παρακλήσεις του επισκόπου και προσευχήθηκε με πολλά δάκρυα, με άκρα ταπείνωση και βαθειά πίστη στο Θεό.
Ο Θεός άκουσε την προσευχή του μεγάλου αυτού αμαρτωλού μοναχού που όμως με όλη του την καρδιά είχε μετανοήσει, είχε πενθήσει και συντριβεί, και έστειλε πλούσια την βροχή του στη γη, και μάλιστα τόσο πλούσια που η γη χόρτασε, τους δε ανθρώπους όπως και τα ζώα ξεδίψασε και δρόσισε.

Αυτό το θαύμα στερέωσε το μοναχό Ιάκωβο, στερέωσε μέσα του την ελπίδα αλλά και την βεβαιότητα ότι όχι μόνον συγχωρέθηκε αλλά ξαναβρήκε την παρρησία του στο Θεό. Έτσι με την πίστη δυνατή και την ελπίδα βεβαιωμένη, συνέχισε την ασκητική του ζωή εξακολουθώντας να κλαίει και να κλαίει και να κλαίει και να κλαίει με αληθινή μετάνοια προσθέτοντας σκληραγωγία στην σκληραγωγία, κακοπάθεια στην κακοπάθεια, πόνο στον πόνο, δάκρυα στα δάκρυα, συντριβή στην συντριβή, πένθος στο πένθος.
Ύστερα από πολλά χρόνια, και με πολιτεία θεάρεστη, ευλογημένη και αγία, παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού με θάνατο οσιακό.

Η Εκκλησία τον ανεκήρυξε Άγιο και η μνήμη του εορτάζεται στις 28 Ιανουαρίου μαζί με τον όσιο Εφραίμ τον Σύρο.

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Το δέσιμο και η τυραννία του Σατανά ως εξουσία στον άνθρωπο δια μέσω των παθών μας.

Ι' Λουκά 2000

165-β


Η σημερινή Ευαγγελική Περικοπή, αδελφοί μου, αναφέρεται στη θεραπεία μιας συγκύπτουσας γυναίκας, μιας γυναίκας που ήτανε καμπουριασμένη και διπλωμένη στα δύο εξαιτίας κάποιας αρρώστιας που θα είχε στην σπονδυλική στήλη. Αυτή τη γυναίκα την θεράπευσε ο Χριστός λέγοντας «γύναι απολέλυσαι της ασθενείας σου».
Απαντώντας στη συνέχεια ο Κύριος στην υποκρισία του αρχισυναγώγου λέγει:
- Αυτή τη γυναίκα που την έδυσε ο Σατανάς 18 έτη, ούκ οίδε λυθείναι από του δεσμού τούτου την ημέρα του Σαββάτου; Αυτή τη γυναίκα που την έδυσε για 18 ολόκληρα χρόνια ο διάβολος, δεν θάπρεπε να την θεραπεύσουμε την ημέρα του Σαββάτου;
Εμάς σήμερα χριστιανοί μου, θα μας απασχολήσουν δύο πράγματα. Το πρώτον είναι το «έδυσεν ο Σατανάς» και το δεύτερον το «απολέλυσαι της ασθενείας σου».

Παρόλον που είχε μια συγκεκριμένη αρρώστια αυτή η γυναίκα, με έντονη την καμπούρα της, ώστε να διπλώνει στα δύο, εν τούτοις βεβαίωσε ο Κύριος ότι αυτήν την είχε δέσει ο Σατανάς. Αυτό σε σχέση με τον παραλυτικό της Βηθεσδά, που ο Χριστός θεράπευσε ύστερα από 40 χρόνια παραλυσίας, αυτόν τον παραλυτικό λέγοντάς του «είδε υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον τι σοι γένοιται»; Κοίταξε, του είπε, είσαι πλέον καλά, είσαι υγιής και περπατάς. Πρόσεξε όμως μην ξαναμαρτήσεις γιατί θα πάθεις χειρότερα. Αυτό φανερώνει ότι ο διάβολος δένει τον άνθρωπο, αφού αμαρτήσει και με διάφορες ασθένειες.
Αυτό σημαίνει και κάτι άλλο πάρα πολύ βασικό. Ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι αυτός που δίνει το δικαίωμα στο διάβολο να τον δέσει με διάφορους τρόπους, μεταξύ των οποίων είναι και κάποια αρρώστια.

Πρέπει όμως να κάνουμε και μια διευκρίνιση πολύ απαραίτητη. Ότι δηλαδή δεν κρύβεται ο διάβολος πάντοτε πίσω από κάθε ασθένεια, αρρώστια, αναπηρία, ατύχημα και λοιπά. Όχι, χίλιες φορές όχι, διότι έχουμε και τη φυσική φθορά του σώματος, με τα γηρατειά, τους πόνους και τόσα άλλα. Επίσης αρρώστιες έχουμε από την κακή μας διατροφή, από την ασωτεία κατά την διάρκειαν της νυκτός, από τη διάχυτη ραδιενέργεια, από τη ρύπανση του περιβάλλοντος, από τις τρελές .αγελάδες, από τις ορμόνες που βάζουν σε όλα τα τρόφιμα και σε όλα τα λαχανικά, από τις λοιμώδεις μεταδοτικές ασθένειες όπως είναι η χολέρα. Αρρώστιες έχουμε ακόμα και από κληρονομικότητα, όπως είναι το ζάχαρον, αρρώστιες έχουμε και προκαλεί η πείνα, όπως συμβαίνει στις χώρες του τρίτου κόσμου, όπου κάθε μέρα πεθαίνουν δυο τρείς χιλιάδες παιδιά από την πείνα. Δυό με τρείς χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από την πείνα.

Μετά το «έδυσεν αυτήν ο Σατανάς», θέλει να μας πει ο Χριστός ότι πολλές θλίψεις, βάσανα, ατυχίες, αναπηρίες, αρρώστιες και άλλα, είναι αποτέλεσμα ενός δεσίματος του διαβόλου, με την βασική όμως προϋπόθεση είναι ότι ο ίδιος ο άνθρωπος με τη θέλησή του και εντελώς ελεύθερα, δίνει αυτό το δικαίωμα ώστε να τον δέσει ο διάβολος και να τον κάμει ό,τι θέλει προκαλώντας σ’ αυτόν μυριάδες ταλαιπωρίες. Το δε δικαίωμα αυτό το δίνουμε στο διάβολο με την ζωή μας, που είναι μακριά από το Θεό, την Εκκλησία και τα Άγια Μυστήρια, με τη ζωή μας που είναι γεμάτη από αδικία, πονηριά, κακία, μνησικακία, φθόνο, μίσος, κατάκριση, συκοφαντία, υπερηφάνεια, εγωισμό και λοιπά. Δηλαδή από το πλήθος των παθών που καλλιεργούμε καθημερινά μέσα μας.
Αυτό σημαίνει ότι γινόμαστε σκλάβοι των παθών μας, ώστε ο διάβολος μας δένει από τη μύτη και μας σέρνει όπου θέλει. Λαϊκά θα λέγαμε «μας χορεύει στο ταψί». Και στο τέλος μας οδηγεί δεμένους στην αιώνια καταστροφή της ψυχής μας, δηλαδή μας οδηγεί στην Κόλαση.
Δυστυχώς η αμαρτία αδελφοί μου, ή μάλλον οι κλίσεις μας προς το κακό και την αμαρτία, υπάρχει μέσα σε όλους τους ανθρώπους, σαν μικροβιακό καρκίνωμα, γι’ αυτό αν δεν προστρέξουμε αμέσως για θεραπεία στο γιατρό των ψυχών και των σωμάτων, δηλαδή στον Χριστό και στην Εκκλησία Του, γρήγορα θα κυριευθούμε από τα πάθη, και αφού γίνουμε σκλάβοι σ’ αυτά, θα μας πιάσει ο διάβολος, θα μας δέσει μ’ αυτά, και εν συνεχεία θα προκαλέσει αρρώστιες, θλίψεις, βάσανα, πειρασμούς και τόσα άλλα. Αλλά θα μας σύρει ακόμα όμως στο τέλος και στον αιώνιο θάνατο. Το βεβαιώνει και ο Αγιογραφικός λόγος, «τα οψώνια της αμαρτίας, θάνατος».
Και ενώ είμαστε σκλάβοι στα πάθη μας, και αιχμάλωτοι στις κακίες μας, και δη στη φιλαυτία μας, εμείς νομίζουμε και πιστεύουμε ότι είμαστε ελεύθεροι, ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Κι όμως δεν είμαστε ελεύθεροι. Μα καθόλου καθόλου ελεύθεροι. Είμαστε δεμένοι και αιχμάλωτοι των δαιμόνων διά μέσου της αμαρτίας και των παθών που τα τρέφουμε κάθε μέρα. Δηλαδή μέσα του ο άνθρωπος και πολύ βαθειά βαθειά μέσα στην καρδιά του είναι δεμένος και σκλάβος. Ας φαίνεται εξωτερικά ελεύθερος. Μέσα του είναι σκλάβος. Σ’ αυτή του όμως τη σκλαβιά, είναι απόλυτα υπεύθυνος ο ίδιος ο άνθρωπος, διότι συγκατατίθεται πρώτα στην προσβολή της αμαρτίας, του αρέσει κατόπιν αυτό το πράγμα, εν συνεχεία το κάνει λόγο και πράξη, ξανά στην πράξη, στην πράξη, στην πράξη, γίνεται συνήθεια, δευτέρα φύση στον άνθρωπον, οπότε σκλαβώνεται σ’ αυτά. Και τα επαναλαμβάνει διαρκώς, -γιατί;- διότι αγαπά μόνον τον εαυτόν του. Λυπάται μόνον τον εαυτόν του. Ασχολείται διαρκώς μόνον με τον εαυτόν του. Και δεν θέλει να πάθει τίποτα ο εαυτούλης του. Ο σημερινός άνθρωπος θέλει να είναι καλοπερασάκιας. Γι’ αυτό και είναι πάντοτε γκρινιάρης, μεμψίμοιρος, παραπονιάρης, αλλά και εν συνεχεία είναι σκληρόκαρδος, άσπλαχνος, δεν τον ενδιαφέρει τίποτα περισσότερο, δυστυχώς, παρά μόνον ο εαυτός του.
Έτσι είμαστε οι περισσότεροι, και πρώτος εγώ.
Παρόλα αυτά δηλώνω φιλαυτία, και η φιλαυτία είναι η ρίζα όλων των παθών. Και όλων των κακιών που βρίσκονται μέσα στον άνθρωπο. Γι’ αυτό και ο Κύριος μάς συνιστά το «απαρνήσασθε εαυτόν» και συνέχεια διευκρινίζοντας λέγει ότι «ος αν γαρ θέλει σώσαι την ψυχήν αυτού, απωλέσει αυτήν». Δηλαδή για να ακολουθήσουμε τον Χριστό, και να γίνουμε σωστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πρέπει να απαρνηθούμε τον αμαρτωλό εαυτό μας, με τα μύρια τόσα πάθη του, και όποιος θυσιάσει για την αγάπη του Θεού τον εαυτόν του και τη ζωή του ακόμη, αυτός και θα σωθεί - αυτό μας είπε ο Κύριος. Δηλαδή θα ανακαλύψει μέσα του τον αμαρτωλό εαυτό του με τα πάθη του, τις αδυναμίες του, τις κακίες του, πράγμα που δεν ψάχνουμε να το βρούμε μέσα μας, και εν συνεχεία να πάμε στον πνευματικό και να το ομολογήσουμε.
- Ψάχνω κάθε μέρα πάτερ μου μέσα μου και βρίσκω βρωμιά. Βρίσκω δυσωδία, βρίσκω αμαρτία, δεν μπορώ να απαλλαγώ απ’ αυτήν.
Όχι ψάχνω και δεν βρίσκω τίποτα! Τι είναι αυτό; Σκοτάδι είναι. Σκότος. Τελείως σκότος. Να λες ψάχνω και δεν βρίσκω τίποτα! Μα δεν ψάχνεις! Γιατί φοβάσαι να δεις το βάθος μέσα του εαυτού σου. Ο καθένας μας φοβάται. Γιατί άμα δει τον εαυτόν του θα είναι υποχρεωμένος να τον σταυρώσει. Και να τον σταυρώσει με την μετάνοια, για να μπολιαστεί συνέχεια, με το Πανάγιον Αίμα του Ιησού Χριστού. Να αποκτήσει καινούργιες συνήθειες, να κάνει καινούργια ζωή και να δώσει ολόκληρη τη ζωή του στον Χριστό και στην Εκκλησία. Έτσι μόνον θα σωθεί ο άνθρωπος. Όλα τα άλλα είναι μούφαρα.

Το δεύτερο πράγμα που είπαμε ότι θα μας απασχολήσει είναι το «απολέλυσαι της ασθενείας σου». «Σε είχε δέσει ο διάβολος με αυτή τη βαρειά αρρώστια. Αλλά εγώ ως Θεός, ως Λυτρωτής και Σωτήρας, σε λύνω», είπε ο Κύριος στην συγκύπτουσα εκείνη γυναίκα. Ο Χριστός αδελφοί μου είναι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων. Είναι αυτός που θεραπεύει πάσαν νόσον και πάσαν πνευματικήν ασθένεια. Θεραπεύει και τα πάθη. Θεραπεύει και κάθε πληγή αδυναμίας και κακίας και πονηρίας. Άρα, αν δεν βάλει ο Θεός το χεράκι Του, δεν λύνεται ο άνθρωπος από καμιά αρρώστια, ούτε σωματική, ούτε πνευματική. Αυτός είναι που θεραπεύει. Που μας λύνει από τον πυρετό, όχι μόνον από τον πυρετό που πάει τριανταεννιά και σαράντα και σαράντα ένα, αλλά και από τον πυρετό της αμαρτίας! Είναι αυτός που εξαφανίζει τους όγκους των καρκινωμάτων, με ένα απλό σταύρωμα, είτε του ιερέως, είτε ενός Σταυρού που έχει άγια λείψανα, είτε ενός βαμβακιού που έχει άγιο μύρο. Αλλά είναι και αυτός όμως που εξαφανίζει κάτω από το πετραχήλι του πνευματικού και τους όγκους των παθών. Είναι αυτός που μας σηκώνει από το κρεβάτι του πόνου. Αλλά είναι αυτός όμως που μας σηκώνε και από την παραλυσία της αμαρτίας. Μας δίνει φως στα τυφλά μάτια μας, όχι μόνον αυτά τα τυφλά τα μάτια τα σωματικά, αλλά φωτίζει και τα μάτια της ψυχής μας, αυτά τα ανοίγει, για να δούμε την αλήθεια και να θεραπευτούμε πριν να είναι αργά, πριν να έρθει ο θάνατος – γιατί θαρθεί! Σήμερα, αύριο, μεθαύριο, θάρθει. Θα έρθει οπωσδήποτε. Κανένας δεν ξέφυγε απ’ αυτόν. Πριν να είναι αργά, να πάμε στον ιατρό των ψυχών και των σωμάτων και να θεραπευθούμε. Αλλά δε μας λύνει από τις διάφορες αρρώστιες, επαναλαμβάνω λοιπόν, μας λύνει και από τα δεσμά εκείνα τα οποία τα σπάζει ο Θεός από τα δεσμά που μας έχει δέσει ο διάβολος.
Με τη δική μας συγκατάθεση μας δένει ο Σατανάς. Αλλά και με την δική μας πάλι συγκατάθεση μας λύνει ο Θεός. Και όπως ο διάβολος ψάχνει αφορμές κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή για να μας δέσει και να μας σκλαβώσει, έτσι και ο Θεός, που δεν θέλει τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψει και ζειν αυτόν, μέχρι την τελευταία του στιγμή, δημιουργεί πλήθος από ευκαιρίες για να μας λύσει και να μας σώσει.

Χθές το πρωί, (ή προχθές;) σ’ ένα νοσοκομείο, μέχρι τελευταία στιγμή, δεν ήθελε κάποιος να ακούσει ούτε καν για Θεό. Και τη στιγμή που άρχισε να πέφτει σε κώμα, πήγε μια κυρία από ένα διπλανό κελί. Ούτε η γυναίκα του ούτε οι συγγενείς, να τολμήσουν να του πουν κάτι για το Θεό, και αυτή του μίλησε. Και του μίλησε για το Θεό. Και του είπε «να πιστέψεις στον Θεόν», και να αρχίζει να τον παρακαλεί, κα να λέει «Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον». Και την ώρα που ήταν να κλείσει τα μάτια του και να φύγει για πάντα, άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια του.

Δεν θέλει ο Θεός τον θάνατον του αμαρτωλού, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του. Θα βρεθεί όμως σε μας κάποιος κοντά, εκείνη τη στιγμή, να μας πει «πάτερ Στέφανε μη φοβάσαι, ο Θεός είναι εύσπλαχνος και αγαθός, κάνε κουράγιο, κάνε υπομονή, κάνε προσευχή, λέγε την ευχή», και συ Μαρία και Κατερίνη, και Θεοδώρα και Γιάννη και Κώστα και Παύλο, - που θα βρεθούμε αυτήν την στιγμήν. Αν όμως μας σκοτώσει ένα αυτοκίνητο; Και αν ξαφνικά μας πάρει το κεφάλι απότομα, πότε θα προλάβουμε να πούμε «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»;
Για να μην φτάσουμε λοιπόν και στον βίαιο θάνατο, καλόν είναι να καλλιεργήσουμε την μνήμη του θανάτου, και την ετοιμασία μας γι’ αυτή τη στιγμή, από σήμερα.
Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να τρέξουμε στην παντοδύναμη φιλανθρωπία του Θεού, και αφού αναγνωρίσουμε την αθλιότητά μας, τη βρωμιά μας, τη δυσωδία μας και την αμαρτωλότητά μας, τότε με όλη μας την καρδιά και με όλη μας την ψυχή και με όλες μας τις δυνάμεις και την πίστη και με δάκρυα μετανοίας να ζητήσουμε από το Χριστό, να μας ελεήσει και να μας σώσει.

Ο Χριστός μας ελεεί, ο Χριστός μας λύνει, ο Χριστός μας σώζει, χαρίζοντάς μας την λυτρωτική λήθη από τον παλιό κακό εαυτό μας. Δεν υπάρχει ούτε ένας χριστιανός, και αυτό το λέγει η πείρα των αγίων, που να ένοιωσε μέσα στην καρδιά του αυτήν την απολύτρωση, αυτό το λύσιμο, αυτήν την ελευθερία, αυτό το ξελάφρωμα, και να μην πιστέψει ότι έργον καθαρά του Αγίου Θεού.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Η Παρακλητική σαν βιβλίο της εκκλησίας. Η ωφέλεια εξ' αυτής και η αχαριστία

166-β
Κυριακή Των 10 λεπρών 2001



Δεν ασχοληθήκαμε ποτέ αδελφοί μου με την Παρακλητική.
Η Παρακλητική είναι ένα βιβλίο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, και μάλιστα της Λατρείας μας, δηλαδή βιβλίο καθαρά λειτουργικό.
Η Παρακλητική περιέχει ύμνους και ωδές πνευματικές, υψηλές, θεολογικές και δογματικές. Είναι δε χωρισμένη σε οκτώ περιόδους, όσοι είναι και οι ήχοι της Βυζαντινής Μουσικής, Πρώτος, Δεύτερος, Τρίτος, Τέταρτος, Πλάγιος του Πρώτου, του Δευτέρου, Βαρύς και Πλάγιος του Τετάρτου.
Την Παρακλητική την συνέγραψε με τρόπο ποιητικό ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, παρουσιάζοντας μέσα από τους κανόνας, της ωδές, τους ειρμούς, τα δοξαστικά, τα Θεοτοκία, τα κεκραγάρια και τους αίνους, ολόκληρη την δογματική διδασκαλία της Ορθοδόξου πίστεώς μας. Έτσι ανεδείχθη ένας από τους πιο μεγάλους Πατέρας της Εκκλησίας μας, εορτάζει δε την 4η Δεκεμβρίου, μαζί με την Αγία Βαρβάρα.
Η Παρακλητική μας εξυμνεί ολόκληρο το απολυτρωτικό έργο του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και ειδικότερα το κοσμοσωτήριο πάθος και την Ανάστασή Του εκ νεκρών, δια των οποίων, μαζί με την Ανάληψή Του εις τους ουρανούς, απεκατέστησε την κοινωνία και την ένωση μεταξύ Θεού και ανθρώπων.
Η Παρακλητική με τον κάθε ήχο της χωριστά έχει εβδομαδιαίο κύκλο.
Με τη Δευτέρα να είναι αφιερωμένη στους Αγγέλους, Αρχαγγέλους και σε όλες τις ουράνιες ταξιαρχίες και δυνάμεις.
Την Τρίτη στον Τίμιο Πρόδρομο.
Τετάρτη και Παρασκευή στον Τίμιο Σταυρό και μάλιστα στη Σταυρική Θυσία πάνω στο Γολγοθά.
Την Πέμπτη στους Δώδεκα Αποστόλους και στον Άγιο Νικόλαο,
το Σάββατο στους κεκοιμημένους αδελφούς μας και
την Κυριακή στην Ανάσταση του Κυρίου.
Αξιοσημείωτο είναι ότι στις διάφορες ωδές, εξυμνεί ο Άγιος μεγαλόπρεπα τους καλλινίκους μάρτυρες και τα θαυμαστά μαρτύριά τους, όπως μας τα διηγούνται και οι Συναξαριστές, τους Μεγάλους Ιεράρχας, με τους υπέροχους αγώνες τους για τα δόγματα της Εκκλησίας μας που μας φανερώνουν ότι άλλο πράγμα είναι η ορθή και σωστή πίστις, δηλαδή η Ορθοδοξία, ή η Ορθόδοξη διδασκαλία και πίστις, ή ο Ορθόδοξος Χριστιανός, και άλλο αίρεσις, πνευματική διαστροφή της διδασκαλίας και πλάνη, αιρετικός και πλανεμένος.
Εξυμνεί επίσης, τους οσίους ερημίτας και ασκητάς για τα σκληρά παλαίσματά τους, όπως και τους δικαίους Ορθοδόξους Χριστιανούς, που αγωνίζονται μέσα στον κόσμο, τηρούντες τις Ευαγγελικές εντολές, με πολλές θυσίες, με πολλή υπομονή και αυταπάρνηση.
Εκείνο όμως που ιδιαίτερα τονίζεται και μάλιστα πολύ, είναι το πνεύμα της μετανοίας και συντριβής, διά μέσου των οποίων εκζητείται διακαώς και θερμώς το έλεος και η φιλανθρωπία του Αγίου Θεού.
Ας προστρέξουμε όμως σ’ αυτόν τον πλούτο της Παρακλητικής ο οποίος είναι ανεξάντλητος. Κάθε τροπάριο και κάθε στίχος κρύβει ένα μεγαλείο, ένα απροσπέλαστο δόγμα της Εκκλησίας μας. Ένα μυστήριο. Εμείς θα πάμε σε δυο τρία και θα τα αναλύσουμε έτσι πρόχειρα και στη δική μας γλώσσα.

Μας λέγει λοιπόν απευθύνοντας την παράκληση της ψυχής μας προς τον Θεόν: «Ρύσε με Κύριε και Σωτήρα μου, από την πώρωση της καρδιάς μου, που την δημιούργησαν οι δαίμονες με την δική μου συγκατάθεση. Γι’ αυτό δώσε μου, ή μάλλον πλημμύρισέ με από ποταμούς δακρύων μετανοίας, για να θρηνήσω τις πολλαπλές μου αμαρτίες με τις οποίες εμόλυνα τον χιτώνα της ψυχής μου. Συ μόνον μπορείς να με καθαρίσεις. Ναι Κύριε, γι’ αυτό καθάρισέ με από την βρωμιά των αισχρών και πονηρών μου λογισμών και σκέψεών μου, και λύτρωσέ με από το πλήθος των αδυναμιών μου, από την κακία των ανθρώπων και από το μίσος του διαβόλου. Διότι μόνον έτσι θα λυτρωθώ από τον σκοτασμό του νοός μου, από την λήθη και την ακηδία. Ναι Κύριέ, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ, και την αθλίαν μου ψυχήν απάλλαξέ την από την τυραννία των παθών για να βρώ στην θερμή σου αγκαλιά θαλπωρή και άνεση και δύναμη και χάρη, για να τηρώ το θέλημά Σου».

Θα αλλάξουμε όμως τον τρόπο εκφράσεως της Παρακλητικής και θα τον μεταφέρουμε στον πρώτο πληθυντικό.
Επιθυμούμε αδελφοί μου συναμαρτωλοί, -διότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί,- να μιλήσουμε προς τον Πανάγιο Θεό και διαπιστώνουμε ότι τα χείλη μας είναι μολυσμένα από το ψέμα και την κατάκριση, από την βλαστήμια και τον γογγυσμό. Θέλουμε να σηκώσουμε τα χέρια μας για προσευχή προς τον φιλάνθρωπον Θεό, και τα βλέπουμε να είναι βρώμικα από την πονηριά και την κακία και την αρπαγή που διαθέτουν. Θέλουμε να στρέψουμε τα μάτια μας προς την εικόνα του Χριστού και δη του Εσταυρωμένου, και ώ, δυστυχία μας, τα μάτια μας είναι τυφλά από τον βλακώδη εγωισμό και την πολλή μας φιλαυτία.
Ναι αδελφοί μου, είμαστε εγωιστές, υπερήφανοι, κενόδοξοι και ψεύτες, ων πρώτος ειμί εγώ. Και δεν είναι λίγες οι φορές που μας πιάνει μια φοβερή απληστία και πλεονεξία για να τα έχουμε όλα και έτσι να ξεπέφτουμε στην φιλαργυρία, στην τσιγκουνιά και δι’ αυτών στην σκληροκαρδία. Ας μην έχουμε χριστιανοί μου ψευδαισθήσεις και ψευτοαπάτες. Αν ψάξουμε καλά μέσα, μέσα μας, μέσα στο βάθος της καρδιάς μας, θα βρούμε πολύ φθόνο, ζήλεια, μνησικακία, ακόμη και έχθρα και αποστροφή προς τον πλησίον και κάθε βρωμιά αισχρή.

Κι αν θέλουμε να στραφούμε προς την Παναγία μας, την Υπεραγία Θεοτόκο, για να προσευχηθούμε προς Αυτήν, πρέπει πρώτα απ’ όλα να σκεφθούμε και να συλλογισθούμε την ουράνια ωραιότητα και την αγνότητα της ψυχής της, το πόσο δηλαδή είναι πανάσπιλη, παναμόλυντη, πανάμωμη, πανάχραντη, πάλλευκη, σαν το ρόδο το αμάραντο και το κυριότερον ότι είναι Μητέρα πάναγνη του Θεανθρώπου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, Θεοτόκος και Θεομήτωρ. Κι ύστερα να απευθυνθούμε προς αυτήν. Είναι όντως η Παναγία μας θερμή προστάτις και βοηθός, κραταίωμα, δύναμις και ασφαλής οδηγός σ’ ολόκληρη την πορεία της ζωής μας, προστασία πάντων των Χριστιανών και πρεσβεύουσα πάντοτε υπέρ ημών προς τον Υιόν της και Θεόν ημών. Κι όταν όλη αυτή η πραγματικότητα για την Παναγία μας εισέλθη μέσα στην καρδιά μας, τότε και μόνον θα πιάσει τόπο η προσευχή μας και η γεμάτη πόνο παράκλησή μας.
Υπάρχει επίσης και ο Τίμιος Πρόδρομος που κάλλιστα μπορεί να γίνει ο πανάριστος κυβερνήτης των ποικίλων προβλημάτων της ζωής μας.
Υπάρχουν και οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ που μπορούν να γίνουν αν το ζητήσουμε με ταπείνωση και πίστη λιμάνι ασφαλείας και τείχος αδιαπέραστον για να μας προστατέψουν όχι μόνον από τις αόρατες επιθέσεις των δαιμόνων αλλά και από την κακία των πονηρών ανθρώπων.
Υπάρχουν οι Απόστολοι, οι δώδεκα και οι εβδομήκοντα, και ο καθένας απ’ αυτούς χωριστά, όπως υπάρχουν και οι προφήτες με πρώτον τον προφήτη Ηλία τον ζηλωτή, όπως υπάρχουν και οι μυριάδες των αγίων της Εκκλησίας μας,
όπως ακόμα υπάρχει και ο προσωπικός μας άγιος που τον θεωρούμε και τον πιστεύουμε σαν προστάτη μας, τον θαυματουργό, και στου οποίου τις πρεσβείες έχουμε αποθέσει τις ελπίδες μας, είτε για μας προσωπικά, και τα προβλήματά μας τα διάφορα, και ακόμα και για την σωτηρία της ψυχής μας και την απαλλαγή μας εκ των παθών, είτε για την οικογένειά μας.
Όλα αυτά και άλλα πολλά αμέτρητα, αμέτρητα, τα βλέπουμε μέσα στην Παρακλητική την οκτώηχον του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού.

Κάπου αλλού μας λέγει ότι βλέπω μέσα στην καρδιά μου, όχι μόνον υπερηφάνεια, εγωισμό και φιλαυτία, αλλά, και πολλή αχαριστία.
Αχαριστία αδελφοί μου είναι μια από τις πιο φοβερές αρρώστιες. Είναι η λέπρα της ψυχής, ο καρκίνος της καρδιάς. Και όλος ο κόσμος γύρω μας δεν υποφέρει τόσο από τις αρρώστιες που προκαλεί η ραδιενέργεια που μόλυνε τα νερά των θαλασσών, των ποταμών και των λιμνών, τον αέρα που αναπνέουμε και τις τροφές που τρώμε, με τις διάφορες μορφές καρκίνου, όσο υποφέρει ο κόσμος από την λέπρα του πνεύματος που λέγεται αχαριστία.
Αχαριστία, λοιπόν, αχαριστία και αχαριστία. Αχαριστία μεταξύ μας αλλά αχαριστία προπαντός σχεδόν απ’ όλους μας προς τον Πανάγιον Θεόν. Η αχαριστία είναι παγκόσμιο φαινόμενο, συναντάται σε όλους τους λαούς, πιστεύοντας και μη πιστεύοντας, υπάρχει σ’ όλους τους ανθρώπους, δυστυχώς δε και σε μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Χάσαμε την πίστη μας και ξεπέσαμε στην αχαριστία.
Ίσως με ρωτήσετε γιατί τονίζω σήμερα, ιδιαίτερα πιο πολύ την αχαριστία, αφού αναφερθήκαμε και σε άλλα πάθη. Γιατί σήμερα το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα αναφέρθηκε στην θεραπεία των δέκα λεπρών. Όλοι θεραπεύτηκαν αλλά ένας μόνο γύρισε για να ευχαριστήσει και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του προς τον Σωτήρα του, τον Κύριο, τον Χριστό, και αυτός ήταν Σαμαρείτης. Οι άλλοι, οι εννέα που; Που ήσαν οι άλλοι εννέα; Γιατί δε γύρισαν να πουν και αυτοί ένα ευχαριστώ; Η αχαριστία λοιπόν στο μεγαλείο της.
Και είναι όντως φοβερό πράγμα η αχαριστία. Είμαστε διαρκώς ανικανοποίητοι. Τίποτα δεν μας ευχαριστεί και πάντοτε οι άλλοι φταίνε. Πάντοτε οι άλλοι κάνουν τα λάθη και όχι εμείς. Οι άλλοι μας αδικούν. Οι άλλοι μας κατατρέχουν, οι άλλοι μας καταπιέζουν, οι άλλοι θέλουν το κακό μας. Και πάντοτε οι άλλοι δεν μας καταλαβαίνουν. Συνεχώς γκρινιάζουμε, μεμψιμοιρούμε. Συνεχώς παράπονα, συνεχώς γκρίνιες, πικρίες, γογγυσμοί. Που είναι το «δόξα σοι ο Θεός»; Και αν το ακούσεις είναι σπάνιο και όχι από το βάθος της καρδιάς. Το λένε μόνον τα χείλη μας.
Άπειρες, αμέτρητες οι ευεργεσίες του Αγίου Θεού. Όμως τις περισσότερες ημέρες της ζωής μας γογγύζουμε κατά του Αγίου Θεού. Παγκόσμιο λοιπόν φαινόμενο, επαναλαμβάνω η λέπρα της ψυχής μας, η αχαριστία. Κινδυνεύει να ξεραθεί ο πλανήτης μας, όχι από την ξηρασία που προβλέπουν οι ειδικοί επιστήμονες, και μάλιστα απ’ τη φοβερή μόλυνση του περιβάλλοντος, αλλά από την ξηρασία της ψυχής, την αχαριστία και το πλήθος των παθών που κατακυριεύουν όλους τους ανθρώπους.
Άδειασαν οι καρδιές μας, είναι στεγνές. Στεγνές και άδειες από αγάπη, από ευγνωμοσύνη, από καλοσύνη, από συγγνώμη, από ταπείνωση, από μετάνοια, από φιλότιμο.

Όλα αυτά που είπαμε χριστιανοί μου, και άλλα πολλά τονίζονται και παρατονίζονται στο λειτουργικό βιβλίο της Εκκλησίας μας που λέγεται Παρακλητική. Με ποιο σκοπό; Και τι ζητάει από όλους μας και από τον καθένα μας χωριστά ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός με όσα έχει καταχωρήσει σ’ αυτό το λειτουργικό βιβλίο της Εκκλησίας μας;
Ζητάει τον καλόν αγώνα, την αληθινή μετάνοια, το ταπεινό φρόνημα, την αυταπάρνηση και την θυσία, την συγγνώμη και την συγχωρητικότητα, την ζωντανή πίστη, την έμπρακτη αγάπη, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, και με μια λέξη τη Σωτηρία μας, ναι τη σωτηρία μας.
Είθε να την δώσει ο φιλάνθρωπος, ο πανάγαθος, ο πανοικτίρμων, ο παντελεήμων ο Θεός,

Αμήν.

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Στη 2α Παρουσία του Χριστού, οι μεν ευσεβείς και δίκαιοι στη δόξα του Θεού, οι δε αμετανόητοι αμαρτωλοί στην αιώνια κόλαση

167-α
Κυρ.Των Απόκρεω 2001



«Ο Κύριος, ο Δίκαιος Κριτής, εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε καθήσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσονται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη.» Από το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα.

Χριστιανοί μου, θα σας μιλήσω σήμερα, με τη φωνή του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, για τη μεγάλη αυτή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Θα συμβούν τότε τόσα μεγάλα και τρομακτικά γεγονότα, όπου τόσα και ποτέ δεν έγιναν από κτίσεως κόσμου.
Αν μια δυνατή αστραπή με φοβερή βροντή μας τρομάζει και μας κόβει τα πόδια, για σκεφθείτε πώς θα αντέξουμε τότε που θα ακούσουμε τους ήχους της σάλπιγγας εκείνης που θα σαλπίσει δυνατότερα από όλες τις βροντές μαζί, για να ξυπνήσει όλους τους νεκρούς, καλούς και κακούς, δικαίους και αδίκους, ευσεβείς και ασεβείς, πιστούς και απίστους; Τότε τα οστά όλων των νεκρών θα σπεύσουν να συναρμολογηθούν. Θα προστάξει ο Θεάνθρωπος Κύριος που εξουσιάζει όλη την Κτίση, και ευθύς αμέσως με τρόμο και φόβο και η γη και η θάλασσα θα δώσουν τους νεκρούς των. Ακόμα και όσοι κατασπαράχθηκαν από τα θηρία ή τους έφαγαν τα ψάρια, ή τα όρνεα, ή τα ερπετά, ή κομμένα μέλη που πετάχτηκαν από τα χειρουργεία, όλοι, μα όλοι οι σκελετοί μαζί, αφού ενωθούν προηγουμένως με τις ψυχές τους, εν ριπή οφθαλμού, μέσα σε μια και μόνον στιγμή, θα παρουσιαστουν μπροστά στον αδέκαστο Κριτή Χριστό.
Τότε ποταμοί, λίμνες, θάλασσες, βουνά και πολιτείες, μαζί με όλα τα επιτεύγματα της επιστήμης θα εξαφανιστούν, τα άστρα θα πέσουν, ο ήλιος θα σβήσει, το φεγγάρι θα χαθεί, ολόκληρο το αστρικό Σύμπαν με τα δισεκατομμύρια των αστέρων και των γαλαξιών, θα τυλιχθούν σαν σε κόλλα από χαρτί. Μυριάδες άγγελοι σταλμένοι από τον Θεό, θα διασχίζουν τους ουρανούς και θα συγκεντρώνουν τους εκλεκτούς και ευσεβείς από κάθε σημείο της γης, και θα τους εγκαθιστούν στα δεξιά του θρόνου του Θεού της δόξης. Ενώ στα αριστερά θα συγκεντρώνουν τους αμετανοήτους αμαρτωλούς, τους αιρετικούς, τους απίστους, τους βλασφήμους, τους ασεβείς, μαζί και τους δειλούς. Τότε θα δούμε όλοι μας καινούς ουρανούς, και καινή γή, δηλαδή, καινούργιους ουρανούς και καινούργια γή, σύμφωνα με την υπόσχεση του Κυρίου, όπως μας την δίδει ο Απόστολος Πέτρος στην Δευτέρα του Καθολική Επιστολή.

Αλήθεια χριστιανοί μου, πώς θα αντέξουμε όταν δούμε να ετοιμάζεται ο φοβερός θρόνος και θα προβάλλει ο Σταυρός, πάνω στον οποίο θυσιάστηκε με τη θέλησή Του ο Ιησούς Χριστός για μας; Και όταν θα ακούσουμε χριστιανοί μου την βροντερή εκείνη φωνή από τα ύψη του ουρανού να ανακηρύσσει και να διακηρύσσει το «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται», Ιδού ο Νυμφίος και Κριτής ζωντανών και πεθαμένων έρχεται, τότε από την κραυγή εκείνη θα σαλέψουν τα θεμέλια και τα έγκατα της γης. Τότε αφόρητη στεναχώρια, φόβος και τρόμος θα καταλάβει κάθε άνθρωπον που πέθανε εδώ στην γη χωρίς αληθινή μετάνοια, χωρίς ενεργουμένη αγάπη και μακροθυμία, χωρίς ζωντανή πίστη, χωρίς μυστήρια, χωρίς ταπείνωση και συντριβή.
Αι δυνάμεις των ουρανών τότε θα σαλευθούν, θα σχισθούν οι ουρανοί και θα παρουσιασθεί ο Βασιλεύς των Βασιλέων, και ο Κύριος των κυριευόντων, ο Άγιος και πανένδοξος Κύριος, ο Παντοκράτωρ Χριστός, ο Θεάνθρωπος Κριτής, σαν φοβερή αστραπή με εξουσία και δόξα απερίγραπτη, για να μας κρίνει όλους και τον καθέναν από μας χωριστά. Έκστασις, φόβος και φρίκη θα μας κυριεύσει όλους, λέγει και συνεχίζει ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος, όταν καθίσει ο αμερόληπτος Κριτής και ανοιχτούν τα φοβερά εκείνα βιβλία της ζωής του καθενός από μας. Όπου είναι γραμμένα όχι μόνον οι πράξεις και τα λόγια μας, αλλά και οι σκέψεις μας, και οι διαθέσεις μας και οι επιθυμίες της καρδιάς μας. Ναι, θα είναι γραμμένα, αλλά μόνον εκείνα που δεν εξομολογήθησαν. Εκείνα για τα οποία δεν μετανοήσαμε ποτέ. Εκείνα για τα οποία δεν κλάψαμε και δεν στενάξαμε από πόνο και λύπη. Θα είναι γραμμένα σε κείνα τα βιβλία της ζωής εκείνα που δεν συγχωρήσαμε ποτέ στον αδελφόν μας. Θα εξεταστούν πρώτα απ’ όλους στα βιβλία αυτά της ζωής οι ιερείς και οι επίσκοποι, ως ποιμένες των λογικών προβάτων, που ο Αρχιποιμένας Χριστός τους τα εμπιστεύτηκε, για να τα βάλουν στο μαντρί της Εκκλησίας για να σωθούν. Βαρύς. Βαρύτατος και ο δικός μου λόγος, η δική μου απολογία, η απολογία του πατρός Στεφάνου.
Επίσης κάθε χριστιανός θα δώσει λόγο για το σπίτι του, για τη γυναίκα του ή η γυναίκα για τον άντρα της, και οι δυο μαζί για τα παιδιά τους και μάλιστα αν τα ανέθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου, καθώς παραγγέλλει ο λόγος του Θεού στην Προς Εφεσίους Επιστολή στο έκτο κεφάλαιο. Θα εξετασθούν επίσης όπως μας είπαν εις τους αίνους τα τροπάρια, βασιλείς και άρχοντες, πλούσιοι και πτωχοί, μικροί και μεγάλοι, επιστήμονες και χωρικοί, άνδρες και γυναίκες, νέοι γέροι και παιδιά, οι πάντες για τα έργα τους, για τα λόγια τους, για τις σκέψεις τους. Θα δώσουν λόγο για την υπερηφάνεια και τον εγωισμό, για την πλεονεξία και την τσιγκουνιά, για τη ζήλεια και το φθόνο, για την πονηριά και την κακία, για τα ψέματα από το πρωί μέχρι το βράδυ και την κατάκριση και το κουτσομπολιό. Για τον θυμό και την οργή, για την ασέλγεια και την σαρκολατρεία, για την λαιμαργία και την μέθη, για την σκληροκαρδία και την μνησικακία, για την αμέλεια και την ακηδία, για την χλιαρότητα και για την δειλία και για χιλιάδες άλλα αμαρτήματα. Αλλά, και για τις παραλήψεις καθηκόντων προς τον Θεόν και τον πλησίον.
Διότι όλοι εμείς, λέγει ο Απόστολος Παύλος, πρέπει να φανερωθούμε μπροστά στο φοβερό βήμα του Χριστού, για να λάβει ο καθένας ό,τι του αρμόζει για όσα έκανε με το σώμα του, είτε καλά και ενάρετα είτε κακά και πονηρά. Αυτό σημαίνει ότι μαζί με την ψυχή, θα υποφέρει, θα πονά και θα κολάζεται και το σώμα. Ή θα χαίρεται, θα αγάλλεται και θα συνδοξάζεται μαζί με την ψυχή και το σώμα. Διότι ψυχοσωματικά ο άνθρωπος εργάσθηκε είτε την αρετή, είτε την κακία.
Την ώρα της φοβεράς Κρίσεως οι εχθροί του Χριστού και οι πολέμιοι της θεότητός του θα καταπαταχθούν και θα καταργηθεί κάθε εξουσία και δύναμις και πανουργία του κακού. Και όπως σήμερα τονίσθηκε στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, ο Δίκαιος Κριτής και Κύριος θα ξεχωρίσει τα πρόβατα από τα ερίφια. Και όσοι θα έχουν έργα πίστεως, αγάπης, μετανοίας και πνευματικούς καρπούς θα χωρισθούν μια για πάντα από τους ακάρπους και αμετανοήτους αμαρτωλούς.
Οι πρώτοι θα λάμψουν όπως ο ήλιος διότι ετήρησαν τις εντολές του Θεού, και αυτοί είναι οι ελεήμονες, οι προστάτες των πτωχών, οι βοηθοί των δυστυχισμένων, οι συμπαραστάτες των ασθενούντων, των πασχόντων από ανίατες ασθένειες και των ηλικιωμένων που κείνται ανίκανοι στο κρεβάτι του πόνου. Είναι οι κατατρεγμένοι από τις αδικίες, τις προδοσίες, τις συκοφαντίες, που συγχώρησαν όμως τους πάντες και τα πάντα. Είναι οι ανεξίκακοι. Είναι ακόμα οι πραείς και οι πενθούντες για τις αμαρτίες τους, έστω και αν αυτές έχουν συγχωρεθεί με την εξομολόγηση και την αληθινή μετάνοια. Είναι επίσης οι πενθούντες και οι διψώντες την δικαιοσύνην. Είναι ακόμη οι ειρηνοποιοί αλλά και όλοι εκείνοι που έγιναν πτωχοί τω πνεύματι, και ταπεινοί τη καρδία για τον πλούτο που υπάρχει στους ουρανούς. Είναι ακόμα και όσοι φύλαξαν την σφραγίδα της πίστεως αμόλυντη και ακέραιη, από κάθε αίρεση και πλάνη από κάθε κακοδοξία, δεισιδαιμονία και πνευματική διαστροφή των αγίων γραφών. Είναι τέλος και όλοι εκείνοι που συμμετείχαν στα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης.
Από την άλλη όμως πλευρά του Θρόνου του Δικαίου Κριτού, θα παρίστανται με φρίκη στην καρδιά όπως το προείπαμε όλοι οι αμετανόητοι αμαρτωλοί. Δηλαδή όλοι εκείνοι που παρόργιζαν καθημερινά τον Καλό Ποιμένα, με την περιφρόνηση της Θείας Λατρείας και των παναγίων μυστηρίων, και όλοι εκείνοι που περιφρονούσαν και καταπατούσαν τις Ευαγγελικές εντολές, και όλοι εκείνοι που ικανοποιούσαν κατά κόρον, και ξεδιάντροπα να πώ, τα πάθη τους. Και όλοι εκείνοι που αδιαφορούσαν για τα θέματα της Ορθοδόξου Πίστεως, και όλοι εκείνοι που παρέμειναν σκληρόκαρδοι και αδιάφοροι στον πόνο και στο δράμα των πλησίον, χωρίς συμπόνια και καλοσύνη όπως τονίστηκε εκτενώς, στο σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα. Όλοι λοιπόν αυτοί, οι αμέτρητοι αμετανόητοι αμαρτωλοί, άπιστοι, άθεοι, υλιστές, χλιαροί, δειλοί, φιλήδονοι και λοιπά, θα καταδικαστούν αμετάκλητα, στην αιώνια κόλαση, ακούοντας την φρικιαστική απόφαση του Δικαίου Κριτού. «Υπάγετε απ’ εμού κατηραμένοι, εις το πύρ το αιώνιον, το ητοιμασμένω τω διαβόλω, και τοις αγγέλοις αυτού.»
Ενώ οι δίκαιοι, οι πιστοί αγωνιζόμενοι χριστιανοί, οι ταπεινοί και οι πραείς, και οι συνεχώς μετανοούντες, θα ακούσουν την γλυκειά και γαλήνια φωνή του γλυκυτάτου Ιησού Χριστού να τους λέγει: «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν Βασιλείαν από καταβολής κόσμου.»
Γι’ αυτό χριστιανοί μου, αν παραμείνουμε σ’ αυτή τη ζωή αμετανόητοι και αταπείνωτοι, σκληρόκαρδοι και ασεβείς, μας περιμένει η αιώνιος κόλασις. Έτσι τελείωσε και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: «Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.»

Εμπρός λοιπόν αδελφοί μου, πριν έλθει η φοβερά ημέρα εκείνη της Κρίσεως, διότι εγγύς ο Κύριος, και πριν διαλυθεί το πανηγύρι της παρούσης ζωής, με έναν ξαφνικό θάνατόν μας, και μας βρει ο Θεός χωρίς την πρέπουσα ετοιμασία, ας προετοιμασθούμε από σήμερα και από τούτη τη στιγμή, για να τον υποδεχθούμε με εξομολόγηση και αληθινή μετάνοια, με νηστεία και προσευχή, με δάκρυα και συντριβή, με έργα αγαθά και ζωντανή την πίστη.
Προσέξτε όμως χριστιανοί μου, μη τυχόν και τολμήσει κάποιος από μας να πει και προπαντός δε να το πιστέψει ότι δεν έχει αμαρτίες και ότι δεν είναι αμαρτωλός! Δυστυχώς το ακούω συχνά στην Ιερά Εξομολόγηση. «Δεν έχω τίποτα». Όποιος το λέγει αυτό, και τυφλός είναι και ψεύστης είναι. «Εάν πεις ότι αμαρτίαν ουκ έχεις, ψεύστης εστί.» Μας το βεβαιώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Βρίσκεται αυτός ο άνθρωπος σε πλάνη. Διότι εάν ο διάβολος δεν μας κυριεύει με πράξεις αμαρτωλές, πολύ εύκολα όμως μας πιάνει στα δίχτυα του με τη γλώσσα, τα μάτια, την ακοή και την αφή μας. Και μάλιστα ακόμα πολύ εύκολα με τους λογισμούς, εδώ μέσα, αυτό, και με την φαντασία, και με κάποιες πονηρές κρυφές επιθυμίες. Ποιος μπορεί να καυχηθεί ότι έχει αγνή καρδιά, και είναι πεντακάθαρος; Και πεντακάθαρος μάλιστα σε όλες τις αισθήσεις του; Κανένας. Διότι κανένας δεν είναι αναμάρτητος και κανένας δεν είναι καθαρός παρά μόνον Ένας, ο Χριστός, αυτός είναι ο μόνος αναμάρτητος. Αυτός βαστάζει την αμαρτία όλου του κόσμου και δεν θέλει τον θάνατον ημών των αμαρτωλών, αλλά τη σωτηρία μας, τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Προς το σωτήρα Χριστόν ας καταφύγουμε λοιπόν και μείς όλοι από σήμερα. Όσοι αμαρτωλοί προσέπεσαν στα πόδια Του και στο πετραχήλι του πνευματικού σώθηκαν.
Γι’ αυτό αδελφοί μου ας μην απελπιζόμαστε για την σωτηρία μας.
Αμαρτήσαμε; Να μετανοήσαμε!
Προσέξτε τι λέγει ο Άγιος Εφραίμ:
Αμαρτήσαμε χιλιάδες φορές; Χιλιάδες φορές να μετανοήσουμε αληθινά, να κλαύσουμε, να στενάξουμε και θα σωθούμε.
Ασφαλώς ο Θεός χαίρεται για κάθε έργο αγαθό που φτιάχνουμε στη ζωή μας. Αλλά πολύ περισσότερο χαίρεται όταν η ψυχή μετανοεί εμπράκτως. Ελάτε λοιπόν, και όλοι μαζί στη σημερινή ημέρα να πέσουμε στα πόδια Του και να ομολογήσουμε με συντριβή και δάκρυα:
Ναι είμαι αμαρτωλός Κύριε, συγχώρεσέ με, ελέησόν με.
Δόξα χριστιανοί μου στη φιλανθρωπία Του.
Δόξα στη μακροθυμία Του.
Δόξα στην αγαθότητά Του.
Δόξα στην ευσπλαχνία Του,
Δόξα στην άκρα συγκατάβασή Του,
Δόξα στο άπειρον έλεός Του,
Δόξα στη Βασιλεία Του,
Δόξα Τιμή και προσκύνησις, στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, στους αιώνας των αιώνων,

Αμήν.

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Ποιά είναι η αληθινή δόξα του Χριστού πού είναι και η δική μας σωτηρία και δόξα Η Σταυρική Του θυσία

169-β



Κυριακή Των Αγίων Πατέρων, 2001

Χριστιανοί μου, Σήμερα Κυριακή των τριακοσίων δέκα οκτώ Θεοφόρων Πατέρων της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, απαγγείλαμε σαν Ευαγγελικό Ανάγνωσμα ένα μέρος από την λεγομένη Αρχιερατική Προσευχή. Και είναι αυτή που απηύθυνε ο Χριστός στο Θεό Πατέρα, λίγο πριν απ’ το πάθος της Σταυρικής Του Θυσίας.
Αρχίζει δε την προσευχή Του ο Κύριος με μια συγκινητική λεπτομέρεια. «Ταύτα ελάλησεν ο Ιησούς και επήρε τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν», Ιωάννου 17, 1. Σήκωσε δηλαδή τα μάτια Του στον Ουρανό και είπε: «Πάτερ ελήλυθεν η ώρα».

Εμείς αδελφοί μου, διδαχθήκαμε από τον ίδιο τον Χριστό να επικαλούμαστε και να φωνάζουμε τον Θεό Πατέρα μας. «Πάτερ ημών», λέμε. Όπως και το φωνάξαμε πριν από λίγο όλοι μαζί. «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου», και λοιπά…
Ο Χριστός όμως δεν είπε «Πατερ ημών», αλλά «Πάτερ», σκέτο. Και αυτό διότι άλλη είναι η σχέση η δική μας προς τον Θεόν, και άλλη η δική Του.
Το πρώτον, η δική μας είναι σχέσις εξάρτησης. Από τον Θεόν δημιουργηθήκαμε, αυτός μας έπλασε, αυτός μας έδωσε τη ζωή, αυτός μας έφερε από την ανυπαρξία και το μηδέν στο Είναι. Υπάρχουμε δηλαδή από τον Θεόν, που μας έπλασε μάλιστα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση δική Του. Μας έδωσε δηλαδή μυαλό, λογικό, νου, θέληση, κρίση, ελευθερία, αίσθημα δικαιοσύνης, αγάπης, κρίση για να διαλέγουμε ανάμεσα στο καλό και στο κακό, ανάμεσα στο δίκαιο και στο άδικο, ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα.
Άρα είναι ο Πατέρας μας. Ο φυσικός Πατέρας και Δημιουργός μας. Οι δε γονείς μας είναι απλοί γεννήτορες και τίποτε περισσότερο. Ο Θεός Πατέρας μας δεν μας έπλασε όμως μόνον κατ’ εικόνα αυτού και καθ’ ομοίωσιν, αλλά και διπλούς στη φύση. Δηλαδή από σώμα υλικό και ψυχή άυλη, πνευματική. Το δε κατ’ εικόνα του Θεού, αναφέρεται μόνο στο νοερό μέρος του ανθρώπου, δηλαδή στην ψυχή. Γι’ αυτό και έχει τρομερές δυνατότητες δημιουργίας ο νους, - ή και καταστρεπτικές, αν διαλέξει να διαπράττει συνεχώς το κακό.
Δεύτερον. Η σχέση όμως του Χριστού προς τον Θεόν Πατέρα, είναι και σχέση ενότητος. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, ο μοναδικός κατά φύσιν του Θεού Πατρός, ομοούσιος προς αυτόν και τέλειος Θεός. Είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, και γεννάται αϊδίως και αχρόνως προ πάντων των αιώνων. Άμα ο Πατήρ, άμα και ο Υιός. Ο Ένας Θεός. Αυτό θέσπισαν και εδογμάτησαν οι τριακόσοι δέκα οχτώ Πατέρες της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, - που γιορτάζουμε σήμερα,- ότι δηλαδή ο Χριστός είναι και τέλειος Θεός. Υιός και Λόγος του Θεού, και Θεός. Όχι ομοιούσιος προς τον Πατέρα, όπως ισχυριζόταν ο Άρειος, και εξακολουθούν πολλοί ακόμα να Τον θεωρούν έτσι, αλλά ομοούσιος προς Αυτόν. Βλέπουν δηλαδή τον Χριστό σαν κτίσμα. Όχι. Είναι τέλειος Θεός, έχει την ίδια ουσία και την ίδια φύσιν με τον Πατέρα.
Έγινε όμως και άνθρωπος στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, χωρίς να πάψει να είναι ποτέ συγχρόνως και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, και αυτό για τη Σωτηρία μας. Αυτή ακριβώς η αδιαίρετη και προαιώνια ενότητα του Ιησού Χριστού προς τον Θεόν Πατέρα, διατυπώνεται πολλές φορές μέσα στην Καινή Διαθήκη. Όπως παραδείγματος χάριν «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν». «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος». «Ο εωρακώς εμέ εώρακε και τον Πατέρα». «Τα εμά πάντα σα εστί και τα σα εμά», και άλλα πολλά.
Εμείς όταν απευθυνόμαστε στον Θεό, συνήθως ζητάμε υλικά αγαθά και θαύματα, θαύματα στις αρρώστιες μας, λύση στα βάσανα και τα προβλήματά μας, λύση στο να διορθώνει Εκείνος τις δικές μας στραβωμάρες και πονηριές, παράπονα και γογγυσμοί για ό,τι στραβό μας έρχεται στη ζωή ενώ τα λάθη είναι δικά μας, καμιά φορά ζητάμε και ευγενικά και την καταστροφή των εχθρών μας λέγοντας, «εγώ Θεέ μου τον συγχωρώ αλλά συ τιμώρησέ τον για να μάθει». Το ό,τι ζητάμε από τον Θεόν τις περισσότερες φορές πράγματα παράλογα και ανόητα, το φανερώνει ο ίδιος λέγοντας: «Αιτείτε, -με την προσευχή σας,- αιτείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε». Οφείλουμε να ζητάμε την Βασιλεία του Θεού, την μετάνοια, την συντριβή, την διόρθωση και τον φωτισμό.
Για ακούστε τι ζήτησε ο Χριστός απ’ τον Θεόν Πατέρα. Δεν το ζητάει όπως θα ακούσετε τίποτα το γήινο, το πρόσκαιρο και το τιποτένιο, ούτε και την άφεσιν των αμαρτιών, διότι ήτο ο αναμάρτητος Κύριος, ο Θεάνθρωπος, ο τέλειος Θεός όπως είπαμε και τέλειος άνθρωπος.
Τι είναι όμως αυτό που ζητάει ο Χριστός, από τον Θεό Πατέρα; Την Δόξα! «Δόξασόν σου τον Υιόν», λέει. Η Δόξα όμως του Χριστού δεν είναι η θριαμβευτική Του είσοδος στα Ιεροσόλυμα, ούτε και ο θριαμβευτικός ύμνος των αγγέλων, στη Βηθλεέμ, με το «Δόξα εν Υψίστοις Θεόν και επι γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία», αλλά Δόξα του Χριστού είναι ο Σταυρός, ο Γολγοθάς, η Σταυρική Θυσία. Και γιατί η Σταυρική Του Θυσία; Για να σωθεί ο άνθρωπος. Για να συγχωρηθεί ο αμαρτωλός.
Αλλά δόξα του ανθρώπου είναι η άφεσις των αμαρτιών του, και η δικαίωσίς του όταν αυτός ο άνθρωπος πιστεύει στην θεότητα του Ιησού Χριστού, και στο απολυτρωτικό Του έργο, βαπτίζεται στο όνομα της Αγίας Τριάδος, εξομολογείται με συντριβή και μετάνοια τις αμαρτίες του στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, και τρέφεται από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού στο μυστήριο της Θειας Κοινωνίας. Έτσι η Δόξα του Σωτήρος Χριστού γίνεται και δική μας Δόξα. Σταυρώθηκε Εκείνος για να δοξασθούμε εμείς. Και τώρα που υπάρχουμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο για όσο ζούμε, αλλά κυρίως μετά το θάνατό μας στη βασιλεία των Ουρανών.
Και τώρα τίθεται το ερώτημα. Ποιος ήταν ο Χριστός πριν έρθει στον κόσμο και πάρει σάρκα και οστά μέσα από τα σπλάχνα της Μαρίας της Παρθένου; Τι είχε πριν κατέβη στην γη; Την απάντηση την δίνει ο ίδιος στη συνέχεια της Αρχιερατικής Του Προσευχής.
«Και νυν δόξασόν με συ Πάτερ, παρά σε αυτώ τη δόξη, ή είχον, προτού τον κόσμον είναι παρά σοι», δηλαδή, και τώρα δόξασέ με και Συ Πάτερ, πλησίον σου με την Δόξα, που είχα κοντά Σου προ του να γίνει ο κόσμος. Άρα Χριστός αδελφοί μου, είχε θεϊκή δόξα στον Ουρανό μαζί με τον Πατέρα, ως ομοούσιος προς αυτόν, πριν να δημιουργηθεί ο κόσμος, και ο πνευματικός και ο υλικός. Δηλαδή προ πάντων των αιώνων. Ήτο τέλειος αληθινός Θεός.
Ο πρώτος στίχος του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου αρχίζει με τις φράσεις «εν αρχή ην ο Λόγος» που σημαίνει στην αρχή που δημιουργήθηκε ο κόσμος, οι άγγελοι, ο ουρανός, η γη και οι άνθρωποι, προϋπήρχε ο λόγος, ο Υιός του Θεού, ο Θεός Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Όσοι δε από μας τους Ορθοδόξους πιστούς αγωνιζομένους χριστιανούς, αξιωθούν από τον Σωτήρα Χριστόν να βρεθούν στον Παράδεισο, θα λάμπουν σαν τον ήλιο και θα έχουν δόξα μεγάλη.
Ο Χριστός όμως τη δόξα, την άκτιστη και άπειρη, την είχε πάντοτε, διότι είναι ένα με τον Πατέρα, και ομοούσιος προς αυτόν. Μία φύσις με τον Πατέρα και το Άγιον Πνεύμα. Μία ουσία, η ίδια πάντοτε, μία τιμή, μία δόξα, μία σύνταξις, μία προσκύνησις της Αγίας Τριάδος, όπως θα ψάλουμε την Πεντηκοστή.

Ας προχωρήσουμε όμως σε δύο ακόμα φράσεις που θέλουν προσοχή, και τελειώνουμε.
«Παρά σου εξήλθον». Δηλαδή από σένα, τον Πατέρα, στάλθηκα και βγήκα στον κόσμο, χωρίς καμιά στιγμή να είμαι χωρισμένος από σένα, γιατί ως Υιός είμαι και τέλειος Θεός. Και τώρα έρχομαι πάλι σε σένα. «Καγώ προς σε έρχομαι», μόνο που δεν έρχομαι μόνος, κουβαλάω μαζί μου ολόκληρη την ανθρωπότητα, κουβαλάω ολόκληρη και τελεία την ανθρώπινη φύση. Φέρνω μαζί μου τον άνθρωπον, τον λυτρωμένο και σεσωσμένο, τον θεωμένο και δοξασμένο. Σου φέρνω τον άνθρωπο για τον οποίον εγώ ο Υιός και Θεός έγινα άνθρωπος. Άρα κουβαλάει μέσα στην θεωμένη και σεσωσμένη ανθρώπινη φύση, πού είναι και αδιαίρετα ενωμένη με την θεότητα του Ιησού Χριστού, και σένα, και σένα, και σένα, και μένα και όλους μας. Αυτό όμως είναι μια βεβαιωμένη ελπίδα και αίσθησις ψυχής όταν κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων. Δηλαδή η ψυχή μας θεώνεται, Χριστοφορείται και συγχρόνως αναλαμβάνεται στα ύψη της θείας ευφροσύνης και της θείας δόξης. Προγεύεται τρόπον τινά και κατά δύναμιν την αιωνιότητα της Βασιλείας του Θεού.
Όλα αυτά όπως καταλαβαίνετε μας τα βεβαιώνουν οι εμπειρίες των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, που σε κάθε γιορτή είναι και λίγο πιο διαφορετική. Άλλη αίσθησις στη γέννηση του Χριστού, άλλη στα Θεοφάνεια και στην φανέρωση της Αγίας Τριάδος, άλλη στην Σταυρική Του Θυσία την Μεγάλη Παρασκευή, άλλη στην Ανάστασή Του εκ νεκρών το Πάσχα, άλλη την Πεντηκοστήν, άλλη στην Υπαπαντή του κυρίου, και άλλη σε κάθε γιορτή.

Είθε αδελφοί μου, πάντα ταύτα να γίνουν πριν πεθάνουμε, και δικές μας πτωχές εμπειρίες και βιώματα, έστω και για λίγα μόνον δευτερόλεπτα.
Το εύχομαι με όλη μου την καρδιά,
Αμήν.

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Η ψυχοσωματική μας ασθένεια και η θεραπεία της από τον Χριστό

169-α



Κυρ. Του Τυφλού 2001

Κάποιος άρρωστος αδελφοί μου, που ήταν στο νοσοκομείο και σε κακή κατάσταση, συνήλθε σιγά σιγά και την περασμένη εβδομάδα πήρε εξιτήριο για να πάει στο σπίτι του. Και κρατώντας το εξιτήριο στο χέρι του, συναντά τον γιατρό που ήτο και υπεύθυνος του παθολογικού τμήματος και συγχρόνως θεράποντας ιατρός του, και τον ρωτάει:
- Γιατρέ μου το χαρτί αυτό λέει ότι έγινα πια καλά; Ότι δεν έχω τίποτα; Υγιέστατος επιστρέφω στο σπίτι;
Και ο γιατρός απαντά:
- Η πρώτη απάντησις αγαπητέ μου, είναι ότι είσαι τόσο καλά ώστε μπορείς να σπάζεις σίδερα. Η δεύτερη απάντηση και η πιο σωστή είναι ότι πλήρης θεραπεία δεν γίνεται ποτέ. Μετά από κάθε βαριά αρρώστια με σοβαρή εγχείρηση και λοιπά, πάντοτε κατ’ εμέ. Άλλωστε κανένας μας δεν είναι τελείως υγιής. Από μωρά όλοι μας κάτι έχουμε. Έστω και αν για πολλά χρόνια δεν είχαμε πάρει ποτέ ούτε μια ασπιρίνη. Απλά εμείς οι γιατροί οφείλουμε να διαβεβαιώνουμε τον άρρωστο που εξέρχεται απ’ το νοσοκομείο, ότι η κατάστασίς του βελτιώθηκε, ότι είναι καλά πλέον, - αυτό το καλά με εισαγωγικά, - και τίποτα περισσότερο. Άλλωστε θα πρέπει να προσέχει με σχετική δίαιτα και φαρμακευτική αγωγή.
Αυτά είπε ο διευθυντής γιατρός που φαίνεται να ήτο καλός και ειλικρινής. Και αυτό οφείλετο στο ότι ήτο ευσεβής και πιστός χριστιανός.

Χριστιανοί μου, όλοι γύρω μας και μάλιστα διανοούμενοι, κουλτουριάρηδες, και δήθεν μορφωμένοι, μας λένε, ότι ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να μας προσφέρει κάποιους ηθικούς κανόνες. Μόνον γι’ αυτό. Και έτσι να βελτιωθεί κάπως η ζωή μας. Ήτο ένας μεγάλος ηθικολόγος και μύστης και τίποτα περισσότερο.
Λάθος. Μεγάλο λάθος. Θεομαχία μπορώ μα πω, διότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Σωτήρας του κόσμου, ο Θεός που έγινε άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό και ήλθε ως ιατρός και θεραπευτής ψυχών και σωμάτων. Ήλθε σαν Λυτρωτής και Σωτήρας όλων των ανθρώπων μέχρι της συντελείας των αιώνων, αρκεί να πιστέψουν στην θεότητά Του, να βαπτιστούν στο όνομα της Αγίας Τριάδος, και να εφαρμόσουν στο κατά δύναμιν τις εντολές του Ευαγγελίου Του.
Μόνον έτσι καθίσταται ο Χριστός ο μοναδικός ιατρός και θεραπευτής ψυχών και σωμάτων σε τέλειο βαθμό. Το ότι είναι Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού, και φως εκ φωτός, μας το απεκάλυψε, μας το φανέρωσε και μας το επικύρωσε αφενός μεν με την Σταυρική Του Θυσία και την ανυπέρβλητη θεϊκή του διδασκαλία μαζί με τα θαύματά Του, και αφετέρου με την Ανάστασή Του εκ νεκρών.
Με τα μέσα δε που μας προσφέρει και χορηγεί, Βάπτισμα, Χρίσμα, Θεία Κοινωνία και Λατρεία, Ιερά Εξομολόγηση και το Ευαγγέλιο της Καινής Διαθήκης, έχουμε όλοι μας την δυνατότητα να αποκτήσουμε υγεία ψυχής, ασυγκρίτως καλύτερη από κείνη που είχε ο Αδάμ πριν από την πτώση. Μας δίνει δηλαδή τελεία την ίαση και την υγεία.

Με την ευκαιρία του σημερινού Ευαγγελικού Αναγνώσματος χριστιανοί μου, που αναφέρεται στη θεραπεία του εκ γενετής τυφλού, θα πρέπει να τονιστεί ότι πριν από κάθε θαύμα προηγείται η πίστις. Η ζωντανή πίστις.
Αν δεν πίστευε ο τυφλός δεν θα πήγαινε να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Στις περιπτώσεις μάλιστα των άλλων τυφλών που θεραπεύτηκαν, προηγήθηκαν οι παρακλητικές κραυγές τους για έλεος και θεραπεία.
- Ιησού Υιέ Δαυΐδ, ελέησον ημάς,
ή
- Ιησού επιστάτα, ελέησόν με.
Αυτές οι φωνές και αυτό το κάλεσμα φανερώνει την πίστη των τυφλών. ή την πίστη των παραλυτικών, ή την πίστη των λεπρών. ή την πίστη των γονέων για τα δαιμονισμένα παιδιά τους, και γενικά την πίστιν όλων εκείνων που πάσχουν από διάφορες αρρώστιες.
Υπάρχει λαχτάρα για την υγεία μας και καλόν είναι αυτό, αλλά πρέπει να υπάρχει και η πίστις στην παντοδυναμία του Θεού. Προθυμία αλλά και ολόψυχη πίστη, ολοκάρδια πίστη. Έτσι την πίστη ακολουθεί ο Θείος φωτισμός, η Χάρις του θεού και το θαύμα.
Και σε κάποιο άλλο σημείο του Ευαγγελίου βλέπουμε έναν τυφλό, ονόματι Βαρτιμαίος, να ξεπετάγεται μπροστά στο Χριστό και να Τον παρακαλεί να ρίξει μια σπλαχνική ματιά στο χάλι Του. Πάντοτε κάπως έτσι γίνεται. Ο άρρωστος πρέπει να τρέξει στο γιατρό, για να του πει για τους πόνους, ή τις πληγές που έχει ή άλλα συμπτώματα βοηθώντας έτσι την διάγνωση για τις περεταίρω εξετάσεις. Το ίδιο έγινε και στην περίπτωση του τυφλού που αναφέραμε. Τον είδε ο Χριστός, ο ιατρός, ο θεραπευτής και τον ρώτησε:
- Τι θέλεις να κάμω για σένα;
- Κύριε, ίνα αναβλέψω. Να βλέπω θέλω Κύριε, να βλέπω, να βλέπω όπως βλέπει όλος ο κόσμος.
Και ο Κύριος συμφώνησε.
- Ανάβλεψον. Η πίστη σου σέσωκέ σε.
Και ανέβλεψε παραχρήμα, αυτοστιγμεί.
Το ίδιο συμβαίνει κάθε φορά που ο άρρωστος Χριστιανός πηγαίνει στο Χριστό, και δείχνει και φανερώνει με συντριβή και μετάνοια, τις πληγές της ψυχής του μέσα στο πνευματικό ιατρείο της Ιεράς Εξομολογήσεως.
Και ο Χριστός βλέπει και ακούει. Και βλέπει και ακούει γεμάτος καλοσύνη, ευσπλαχνία, μακροθυμία, αγάπη και έλεος. Και συγχωρεί. Και θεραπεύει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν ψυχής τε και σώματος. Και αναγεννά και δικαιώνει και χαρίζει υιοθεσία.
Καθιστώντας τον πρώην σκλάβο της αμαρτίας και του διαβόλου κληρονόμον της Βασιλείας των Ουρανών.
Ναι αδελφοί μου. Χαρίζοντας την υιοθεσίαν, έτσι καθιστά τον πρώην σκλάβο της αμαρτίας και του διαβόλου. Κληρονόμον της δικής του Βασιλείας, της Βασιλείας των Ουρανών.

Ναι! Ο Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου, ο Θεάνθρωπος Κύριος και βλέπει και ακούει. Είσαι άρρωστος; Είμαι άρρωστος! Είμαστε όλοι ασθενείς. Και ανάλογα με την πίστη, την μετάνοια και την προθυμία που έχουμε θα γίνει και το θαύμα. Το θαύμα στην αποκατάσταση της κλονισμένης σωματικής υγείας, το θαύμα σε μια βαριά αρρώστια, να θεραπευθεί δηλαδή το σώμα αλλά και η ψυχή μαζί.
Και μετά από το θαύμα της θεραπείας και της υγείας και μετά από το θαύμα της αναγεννήσεως και δικαιώσεως, και μετά το θαύμα της ψυχικής αναστάσεως και υιοθεσίας, ακολουθεί η ευχαριστία και η δοξολογία προς τον Θεόν.
Και όπως ο τυφλός ηκολούθη τον Χριστόν δοξάζων τον Θεό, έτσι και μείς. Το καλό που μας κάνει ο Χριστός θεραπεύοντας μια σωματική μας αρρώστια, και κυρίως θεραπεύοντας την ψυχή μας, από τα πορίσματα της αμαρτίας, έχουμε χρέος ιερό, πρώτα πρώτα να Τον βάλουμε στην καρδιά μας, και κατόπιν να το διαλαλούμε δοξολογώντας το Θεό. Το κάνουμε;
Τον ομολογούμε σαν Θεό και Σωτήρα και ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας;
Τον ομολογούμε σαν Θεό με τις πράξεις και τα λόγια μας;
Τον ομολογούμε; Ναι ή όχι;
Αν όχι ας αρχίσουμε από σήμερα, από τώρα, από τούτη τη στιγμή,

Αμήν.

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Τα προνόμια των Χριστιανών έναντι των δικαίων της Παλ. Διαθήκης και οι υποχρεώσεις μας για την σωτηρία μας

169-γ



Κυρ. Αγ.Πάντων 2001

Σήμερα χριστιανοί μου θα ασχοληθούμε λίγο με το Αποστολικό Ανάγνωσμα, όχι βέβαια με ολόκληρο το κείμενο, αλλά με ορισμένους στίχους.
«Και ούτοι μαρτυρηθέντες δια της πίστεως ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν του Θεού περί ημών κρείτων και προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι.»
Να το ερμηνεύσουμε.
Όλοι αυτοί οι άγιοι που με την πίστη τους έφραξαν τα στόματα των λιονταριών, όπως ο Δανιήλ,
που έσβησαν την καταστροφική μανία της φωτιάς όπως οι τρείς παίδες εν καμίνω,
που ξευτελίστηκαν, μαστιγώθηκαν και λιθοβολήθηκαν, και δεν ήσαν λίγοι αυτοί,
που πριονίστηκαν όπως ο προφήτης Ησαΐας απ’ τον Μανασσή,
που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν σκληρά, και
που θανατώθηκαν με μαχαίρι, δηλαδή αποκεφαλίσθησαν, όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και οι προφήτες Μιχαίας και Ζαχαρίας,
όλοι αυτοί και αναρίθμητοι άλλοι άγιοι, μας λέγει ο Απόστολος Παύλος, παρά το ότι εγκωμιάστηκαν για την πίστη τους, εν τούτοις δεν απήλαυσαν όσα τους υποσχέθηκε ο Θεός, ο οποίος είχε προβλέψει κάτι καλύτερο για μας τους χριστιανούς, έτσι ώστε να μη φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς εμάς.
Αυτοί είναι δύο στίχοι από το ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους Επιστολής, στίχοι 39 και 40, τους οποίους ακούσαμε και στο Αποστολικό Ανάγνωσμα.

Άραγε τι θέλει να μας πει ο Απόστολος Παύλος;
Με την Επιστολή του αυτή, μάλλον με το ενδέκατο αυτό κεφάλαιο, δεν έχουμε τίποτε άλλο παρά έναν υπέροχο, έναν θαυμάσιο ύμνο της πίστεως. Το τι κάνει η πίστις θα το δείτε και θα το διαπιστώσετε αν διαβάσετε σήμερα μαζί με την ερμηνεία, το ενδέκατο αυτό κεφάλαιο της Προς Εβραίους Επιστολής. Με την πίστη καταργούνται οι φυσικοί νόμοι, και χωρίζεται στα δύο η Ερυθρά θάλασσα για να περάσει ασφαλής ο λαός των Ιουδαίων.
Τόση μεγάλη ήτο η πίστις του Ενώχ, ώστε μεταφέρθηκε απ’ τη γη στον ουρανό, χωρίς να γνωρίσει θάνατο. Τον μετέθεσε ο Θεός. Αυτή ήτο η βουλή Του.
Η πίστις όχι μόνον θεραπεύει τυφλούς, λεπρούς, κουφούς, παραλύτους, συγκύπτοντας, αλλά και πολλές άλλες αρρώστιες και ιδιαίτερα αυτές με τις πολλές μορφές του καρκίνου.

Αλλά η πίστις όμως και νεκρούς ακόμα ανασταίνει.
Αναφέρομαι για παράδειγμα τον προφήτη Ηλία που ανασταίνει το γιο της χήρας Σαραφτίας, ο προφήτης Ελισσαίος τον γιο της Σαμωνίτιδος, ο Απόστολος Πέτρος την Ταβιθά, ο Απόστολος Παύλος το νέο που έπεσε απ’ το παράθυρο. Και πολλοί άλλοι άγιοι διά μέσου των αιώνων που κύλισαν έχουν αναστήσει νεκρούς, όπως ακριβώς μας τα περιγράφουν τα Συναξάριά τους.
Κάθε ώρα, κάθε μέρα και ένα θαύμα. Αρκεί να υπάρχει ζωντανή πίστις.

Παρόλο που οι Άγιοι και οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, όπως και οι προφήτες ευαρέστησαν τον Θεό, εν τούτοις δεν πήραν ακόμα τον τέλειο ουράνιο μισθό τους. Είναι σα να λέγει σε όλους εμάς ο Απόστολος Παύλος, «εσείς γιατί γογγύζετε; γιατί διαμαρτύρεστε; γιατί είστε μεμψίμοιροι; γιατί κάθε μέρα τα βάζετε πότε με τον έναν και πότε με τον άλλον και στο τέλος και με τον ίδιον τον Θεόν; Κάνετε όσα έκαμαν αυτοί υπομένοντες πειρασμούς, διωγμούς, φυλακές, βασανιστήρια και μαρτυρικό θάνατο; Έχετε τόση δύναμη πίστεως ώστε να μη σας κατακαίει η φωτιά; Να μη σας πειράζει το δηλητήριο; Να μη σας αγγίζουν τα αγριότερα των ζώων και τα λυσσασμένα σκυλιά και οι λύκοι; Έχετε τόση δύναμη πίστεως ώστε να πολλαπλασιάζετε τους άρτους και να βγάζετε δαιμόνια; » Αυτά θα μας ρωτήσει ο Απόστολος Παύλος.
- «Όχι, όχι», και θα απαντήσετε και θα απαντήσουμε. Αφού είναι «όχι», γιατί γογγύζουμε όλοι μας κατά του Θεού για τις διάφορες θλίψεις και τις στεναχώριες που μας έρχονται στη ζωή;

Ο λόγος του Θεού μας λέγει ότι τα βάσανα αυτής της ζωής, κατεργάζονται δια του Ιησού Χριστού την αγία υπομονή. Η δε υπομονή μας βάζει, αυτή η υπομονή μας βάζει, αυτή η υπομονή μας βάζει στη δοκιμασία της πίστεως. Και αν δια της πίστεως υπομένουμε μετά ευχαριστίας τον Θεόν, τότε μας χαρίζεται η ελπίδα. Και η βεβαιωμένη ελπίδα δεν μας ντροπιάζει στην πρόγευση των μελλόντων αγαθών.
Αυτή την πρόγευση της Βασιλείας των Ουρανών δεν την είχαν οι δίκαιοι και οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, παρόλον που εγκωμιάστηκαν τόσο πολύ από τον Απόστολο Παύλο. Ποιος μπορεί να καυχηθεί από μας, ότι έχει την πίστιν του Αβραάμ, μόνον ο Θεός, του Αβραάμ, που ολοπρόθυμα δέχτηκε να θυσιάσει το γιό του Ισαάκ, 8-10 ετών, πόσο θα ήταν τότε, για να μπορεί να κουβαλάει και τα ξύλα, σ’ αυτήν την παιδική ηλικία θάταν. Μόλις του έδωσε αυτήν την εντολή ο Θεός, ποιος από μας έχει την πίστη του Αβραάμ; Κανένας! Και όμως ο Αβραάμ, δεν είχε την πρόγευση της Βασιλείας του Θεού όπως την έχουν οι εν ζωή σήμερα άγιοι.
Και παρόλον που εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είμαστε προνομιούχοι μέσα από τα πανάγια σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, το Βάπτισμα, το Χρίσμα, τη Θεία Ευχαριστία, τη Θεία Λατρεία, τη Θεία Κοινωνία, τη μετάνοια και την Ιερά Εξομολόγηση, εν τούτοις και τα πάθη δεν κόβουμε, και την αμαρτία αγκαλιάζουμε σφιχτά σφιχτά, και μικρόψυχοι είμαστε απέναντι στις θλίψεις της ζωής.

Που είναι λοιπόν η πίστις μας;
Πού είναι η αγάπη μας στο Χριστό;
Που είναι η αληθινή μας μετάνοια;
Που είναι η ακρίβεια της χριστιανικής μας ομολογίας, την οποίαν ζήτησε σήμερα ο Κύριος στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα; «Πάς όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς.» Ομολογούμε στην κοινωνία που σήμερα ζούμε τον Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον;

Επαναλαμβάνω ότι με τον στίχο 39 του ενδεκάτου κεφαλαίου του σημερινού αναγνώσματος, ο Απόστολος Παύλος μας λέγει ότι οι προ Χριστού δίκαιοι, όχι μόνον όσο ζούσαν εδώ στη γη, περιφρονήθηκαν και δεινοπάθησαν, αλλά και στον ουρανό «ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν». Δεν απήλαυσαν δηλαδή ολοκληρωμένα την ακατάληπτη δόξα που τους υποσχέθηκε ο Θεός.
Έχουν δοξασθεί, αλλά μερικώς θα λέγαμε. Η πληρότητα της θείας μακαριότητος είναι και γι’ αυτούς πολύ λίγη. Η μεγάλη δόξα θα τους έλθει πολύ αργότερα. Όταν θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Γιατί όμως; Διότι λέγει ο Απόστολος Παύλος, περιμένουν και μας, τους πιστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς, για να δοξασθούμε όλοι μαζί, με τέτοια λαμπρότητα που είναι αδύνατον να την περιγράψουν οι άνθρωποι.
Τα ακατάληπτα του Θεού δεν περιγράφονται. Το μεγαλείο αυτής της ουράνιας δόξης θα περιβάλλει, και τα αναστημένα σώματά μας, όταν θα γίνει η Δευτέρα του Χριστού Παρουσία. Τα αναστημένα όμως σώματα των σεσωσμένων χριστιανών, και ασφαλώς πολύ περισσότερο των δικαίων και των αγίων, των οσίων και των μαρτύρων, των αγίων κληρικών, αλλά και των ομολογητών και των νεομαρτύρων, πολύ περισσότερο. Και κάτι άλλο. Αυτή η δόξα των παιδιών του Θεού, περιμένει με αγωνία ολόκληρη η άψυχη κτήση για να περάσει και αυτή από την φθορά στην αφθαρσία. Τόσο μεγάλη και αξιοθαύμαστη θα είναι.
Εμείς όμως σαν Ορθόδοξοι χριστιανοί, βρισκόμαστε, επαναλαμβάνω, σε πιο πλεονεκτική θέση από τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης και αυτό γιατί ζούμε στα χρόνια που η απολύτρωση από την αμαρτία και το θάνατο έχει ήδη συντελεσθεί, με την ενανθρώπιση του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, με το πάθος Του, τη Σταυρική Του θυσία και την Ανάστασή Του εκ νεκρών.
Έτσι, με την ίδρυση της Εκκλησίας Του την ημέρα της Πεντηκοστής, και τα πανάγια σωστικά της μυστήρια, η σωτηρία μάς προσφέρεται τρόπον τινά, ας μου επιτραπεί η έκφρασις, στο πιάτο. Αναγέννησις, δικαίωσις, απολύτρωσις, υιοθεσία και Βασιλεία των ουρανών, μάς χορηγήθησαν δωρεάν και εξακολουθούν να μας χορηγούνται. Όμως, όμως, με κάποιες προϋποθέσεις. Απλές και λίγες.
- Η πρώτη έγκειται στην πίστη και στα έργα της πίστεως. Δηλαδή στην τήρηση των Ευαγγελικών εντολών, και στην αντίστοιχη καλλιέργεια των αρετών.
- Η δεύτερη στο ταπεινό φρόνημα και στην καθημερινή μας αληθινή μετάνοια και συντριβή που δεν την έχουμε, και πρώτος εγώ.
- Η τρίτη στην έμπρακτη αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον. Πού είναι και αυτή;
- Η τετάρτη στους καλούς λογισμούς. Αμ’ που δεν τους έχουμε! Όλο καλούς στραβούς και ανάποδους! Πονηρούς και αισχρούς και βλασφήμους έχουμε. Δεν τους μπολιάζουμε. Δεν κάνουμε προσπάθεια να τους κάνουμε καλούς!... και
- Η πέμπτη στη σωστή συμμετοχή μας στα δύο μυστήρια σωτηρίας, Θείας Κοινωνίας και Ιεράς Εξομολογήσεως, μετά βέβαια την Βάπτισή μας, - αναφερόμαστε σε μας τους χριστιανούς. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραλείπουμε τη νηστεία, την αγρυπνία, την προσευχή, την εγκράτεια, την υπομονή, την άσκηση και κάθε πνευματικό αγώνα, όχι. Αλλά όλα αυτά όπως και άλλα πολλά συμπεριλαμβάνονται στις προϋοθέσεις που αναφέραμε. Μόνο μ’ αυτές αδελφοί μου εξασφαλίζονται οι δωρεές και τα χαρίσματα του Παναγίου Πνεύματος.
Χρειάζεται όμως προσοχή, πολλή προσοχή για να διατηρηθούν μέσα στην καρδιά μας ως προϋποθέσεις σωτηρίας.
Σαν βαπτισμένοι Ορθόδοξοι χριστιανοί, έχουμε και ένα άλλο προνόμιο, πολύ πολύ πολύ μεγάλο. Ότι είμαστε και μεις καλεσμένοι στο Πασχαλινό τραπέζι της Βασιλείας των Ουρανών. Είμαστε και μεις καλεσμένοι στην υπέροχη κοινωνία των Αγίων. Οι αναρίθμητες στρατιές των δικαίων και των Αγίων μας περιμένουν για να συνδοξασθούμε και μείς μαζί τους. Περιμένουν και σένα, και σένα, και μένα… Περιμένουν όλους μας στο ευγενικό αυτό κάλεσμα του Θεού. Εμείς τι θα απαντήσουμε; Αλήθεια, σας ρωτώ τι θα απαντήσουμε σ’ αυτό το ευγενικό κάλεσμα του Αγίου μας Θεού;
Αν η απάντησίς μας είναι «ναι», και πιστεύω ότι θα είναι ναι, μέσα απ’ την καρδιά μας βγαλμένο, τότε η προετοιμασία μας, το ένδυμα γάμου που ζητάει ο Κύριος σε παραβολή, αυτή η προετοιμασία πρέπει να αρχίσει από σήμερα, από τώρα, από τούτη τη στιγμή.
Αμήν

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ὁ Ἀντίχριστος ὡς πρόσωπο, 28/3/2011

CD 155



Ὁµιλία τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Ἀναγνωστοπούλου
στόν Ἱ. Ναό Εὐαγγελιστρίας Πατρῶν, στις 28 Μαρτίου 2011

Εἰσήγησις ἀπό τόν π. Ἀµβρόσιο:

Σεβαστοί πατέρες, ἀδελφοί µου,
µέ ἰδιαίτερη χαρά, ὅπως ἐχει ἀνακοινωθῆ, καί στά πλαίσια τοῦ ἑορτασµοῦ τῆς Παναγίας µας, µιά κι ἔτσι συνέπεσε κατ’ εὐλογίαν Θεοῦ, ἔχουµε τήν χαρά σήµερα νά ἔχουµε ἀνάµεσά µας τόν π. Στέφανο Ἀναγνωστόπουλο, πρωτοπρεσβύτερο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος εἶναι, νοµίζω, πολύ γνωστός σέ ὅλους µας εἴτε ἀπό τά βιβλία του, τά ὁποῖα εἶναι βιωµατικά βιβλία, περιέχουν δηλαδή ἐκτός ἀπό καθαρά θεολογική σκέψι καί ἐµπειρίες βιωµατικές συγχρόνων ἀνθρώπων καί ἁγίων ἀνθρώπων, εἴτε εἶναι γνωστός ἀπό τίς πνευµατικές συµβουλές, ἔχει συµβουλεύσει πολλούς ἀπό ἐµᾶς, µᾶς ἔχει καθοδηγήσει καί ἀρκετοί ἐξ ἡµῶν εἶναι καί πνευµατικά του παιδιά, καθώς µέ τήν εὐλογία τοῦ σεβασµιώτατου Μητροπολίτου µας (µέ τοῦ ὁποίου τήν εὐλογία καί σήµερα εἶναι ἀνάµεσά µας) ἐξοµολογεῖ καί δέχεται στό πετραχῆλι του πλῆθος συµπολιτῶν µας καί τούς ἀναπαύει καί τούς βοηθάει.
Τόν εὐχαριστοῦµε, διότι ἐπέλεξε νά ἔλθη στόν Ναό µας, τήν Εὐαγγελίστρια, καί µάλιστα αὐτές τίς ὄµορφες ἡµέρες τῆς Παναγίας µας, γιά νά µᾶς ὁµιλήση γιά ἕνα θέµα, τό ὁποῖο, ὅπως ἔχετε ἀντιληφθεῖ, εἶναι «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΟ».
Ἕνα θέµα ἀκανθῶδες, γιά τό ὁποῖο ὑπάρχουν πολλές ἀπόψεις ἀντικρουόµενες καί ὑπάρχουν ἴσως καί κάποιες ἀνεύθυνες φωνές καί φῆµες, ἐξ ὀνόµατος γερόντων κλπ, γι’ αὐτό καί ἐπειδή ὁ π. Στέφανος εἶναι - θά µοῦ ἐπιτρέψετε - καί φορέας µιᾶς παραδόσεως ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ, καθώς ὁ δικός του Γέροντας εἶναι ὁ π. Ἐφραίµ, δηλαδή τό πνευµατικό παιδί τοῦ π. Ἰωσήφ, νοµίζω λοιπόν ἔχει µιά ἐµπειρία περισσότερη νά µᾶς µεταφέρη µερικά πράγµατα καί νά µᾶς µιλήση µέ τόν δικό του λόγο καί νά µᾶς βοηθήση σ’ αὐτό τό ἰδιαίτερα δύσκολο θέµα, τό ὁποῖο νοµίζω ὅλους µᾶς ἀπασχολεῖ, καί ὡς κοινωνία καί ὡς Ἐκκλησία.
Τόν εὐχαριστοῦµε πάρα πολύ.
Νά ἔχουµε τήν εὐχή σας, πάτερ Στέφανε.
Καλή δύναµι.



- Εὐχαριστῶ πολύ.

«Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΟ»

Ἀδελφοί καί σεβαστοί πατέρες,
Χριστιανοί µου,

κατ’ ἀρχάς ἐπιθυµῶ νά ζητήσω ὄχι µόνο τήν προσοχή σας ἀλλά ἰδιαιτέρως καί τήν προσευχή σας, γιά νά µπορέσω µέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ νά παρουσιάσω ἕνα θέµα, τό ὁποῖον εἶναι πολύ "βαρύ" γιά τούς "ὤµους" µου.
Παρά ταῦτα ὅµως θά τό ἐπιχειρήσω, διότι τό θέµα αὐτό "κατέτρωγε τά σπλάγχνα µου" ἀπό τότε πού ἔγινα Κληρικός µέχρι καί σήµερα.

Θά προσπαθήσω λοιπόν, νά σᾶς ὁµιλήσω, ὅσο συντοµώτερα γίνεται, γιά τήν διδασκαλία περί τοῦ Ἀντιχρίστου, σύµφωνα µέ ὅσα µᾶς λέγει ἡ δογµατική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας µας, βασισµένη στό τελευταῖο βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, δηλαδή στήν Ἀποκάλυψι, ἀλλά καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, καί κυρίως στούς µεγάλους ἑρµηνευτές τῆς Ἀποκαλύψεως, ἅγιον Ἀνδρέα καί Ἀρέθα ἀρχιεπισκόπους Καισαρείας, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαµασκηνό, τόν ἅγιο Εἰρηναῖο, τόν ἅγιο Ἱππόλυτο καί ἄλλους.

Οἱ χρόνοι κατά τούς ὁποίους θά πραγµατοποιηθῆ ἡ ἐµφάνισις τοῦ Ἀντιχρίστου, εἶναι σαφέστατα ἐσχατολογικοί, δηλαδή συµπίπτουν µέ τήν τελευταία περίοδο τῆς ἀνθρωπότητος καί τοῦ κόσµου.
Συγκεκριµένα, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει ὅτι θά προηγηθῆ τῆς δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἡ ἐµφάνισις τοῦ "ἀνθρώπου τῆς ἁµαρτίας", τοῦ "ἀνόµου" καί "υἱοῦ τῆς ἀπωλείας".
Ἑποµένως, ὁ Ἀντίχριστος θά εἶναι πρόσωπο φοβερό καί ἀποτρόπαιο, πού θά καταδιώξη κατά κύριον λόγον τούς εὐσεβεῖς Ὀρθοδόξους πιστούς χριστιανούς, ἐκείνους πού θά ἀρνηθοῦν τήν σφραγῖδα του, καθώς καί ὅλη τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, µέ τελική ἐπιδίωξί του νά "θεοποιήση" τόν ἑαυτό του, µέ τήν βοήθεια τοῦ σατανᾶ. Τελικά ὅµως θά συντριβῆ ἀπό τόν Μεσσία Χριστό στήν δευτέρα Αὐτοῦ ἔνδοξη Παρουσία.
Ὅµως, ὁ ἀκριβής χρόνος τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου, σύµφωνα µέ τό θέληµα τοῦ ἁγίου Θεοῦ παραµένει παντελῶς ἄγνωστος.
Βέβαια, µαῦρα σηµεῖα τῶν καιρῶν βρίσκουµε σέ ὅλους τους αἰῶνες, καί εἶναι γεγονός ὅτι στίς ἡµέρες µας, στήν ἐποχή µας, ἔχουν πληθύνει ἀνησυχητικά.
Ὡστόσο, ὅσες ἑρµηνεῖες ἐδόθησαν κατά καιρούς, ἦσαν ἀνεπαρκεῖς, µέ πολλές ἀσάφειες καί ἀντικρουόµενες. Πολύ δέ περισσότερο οἱ σύγχρονες "ἑρµηνεῖες" εἶναι ἐφιαλτικές, καί τό µόνο πού κάνουν εἶναι νά µᾶς γεµίζουν µέ ἀδικαιολόγητο φόβο καί τρόµο.
Ἴσως θά πρέπει νά µᾶς προβληµατίση ἰδιαίτερα τό γεγονός ὅτι καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ἄν καί εἶχε τήν παρά τοῦ Θεοῦ σοφίαν καί Γνῶσιν, ἐν τούτοις ἀπέφυγε νά καταγράψη στό ἱερό κείµενο τῆς Ἀποκαλύψεως ὄχι µόνο τόν χρόνο τῆς ἐλεύσεως τοῦ µιαροῦ Ἀντιχρίστου, ἀλλά ἀκόµα καί τό ὄνοµά του, δίδοντας ἀντί αὐτοῦ ἕναν αἰνιγµατώδη ὑπολογισµό, µέ τά ἑλληνικά γράµµατα "χξς", πού ἄν τά ἀντικαταστήσουµε µέ τούς ἀραβικούς ἀριθµούς πού χρησιµοποιοῦµε σήµερα, προκύπτει ὁ γνωστός ἀριθµός "666".

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ νεοµάρτυς καταγόταν ἀπό τό µικρό χωριό Γοῦβες τῆς Μονεµβασιᾶς.
Τά χρόνια ἐκεῖνα, ἡ περιοχή βρισκόταν κάτω ἀπό τόν ζυγό τῶν Τούρκων καί ὑπέφερε ἀπό τίς συχνές ἐπιδροµές τους, πού αἰχµαλώτιζαν τούς χριστιανούς, εἴτε γιά τό παιδοµάζωµα εἴτε γιά νά τούς πουλήσουν στά σκλαβοπάζαρα εἴτε ἅρπαζαν τίς κοπέλες γιά τά χαρέµια τους.
Κατά τήν διάρκεια µιᾶς τέτοιας ἐπιδροµῆς, σφαγιάστηκε ὁ ἱερέας πατέρας του, ἐνῶ ὁ ἴδιος µέ τήν µητέρα του αἰχµαλωτίστηκαν.
Τούς ὁδήγησαν στήν Λάρισα, ὅπου τούς πούλησαν σκλάβους σ’ ἕνα Τοῦρκο ἀπό τήν Θεσσαλονίκη, ὁ ὁποῖος, µή ἔχοντας δικά του παιδιά, ἀποφάσισε νά υἱοθετήση τόν µικρό Ἰωάννη καί νά τόν κάνη ν’ ἀσπαστῆ τήν πίστι του. Τίποτε ὅµως δέν στάθηκε ἱκανό νά µεταπείση τό δεκαπεντάχρονο παλληκαράκι.
- οὔτε οἱ ξυλοδαρµοί
- οὔτε οἱ ὑποσχέσεις γιά πλούτη καί δόξα
- οὔτε οἱ ἁµαρτωλές προκλήσεις πού ὑπέστη γιά νά χάση τήν ἁγνότητά του µέ χανούµισσες. Παρέµεινε ἁγνός ὡς ἄλλος πάγκαλος Ἰωσήφ.
Ὁ Τοῦρκος ἀφέντης καί ἡ γυναῖκα του, βλέποντας ὅτι ὁ Ἰωάννης µένει ἀνυποχώρητος στίς ἀπειλές τους, τόν ἔκλεισαν στό ὑπόγειο τοῦ σπιτιοῦ τους, ὅπου καθηµερινά τόν βασάνιζαν µέ διάφορους σκληρούς τρόπους πού τόν ὑπέβαλαν στό µαρτύριο τῆς πείνας, καθώς τοῦ ἔδιναν ἀρτύσιµα φαγητά κατά τήν περίοδο τῶν νηστειῶν τῆς Ἐκκλησίας µας.
Στίς προτροπές τῆς µητέρας του νά καταλύση τήν νηστεία γιά νά µήν πεθάνη, ὁ γενναῖος µικρός µάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἀπαντοῦσε:
- Μάννα, µήν κλαῖς καί µή θρηνῆς διά λόγου µου. Ἐγώ εἶµαι παπᾶ γυιός καί πρέπει νά φυλάττω καλύτερα ἀπό τούς γυιούς τῶν λαϊκῶν τούς νόµους καί τά ἔθιµα τῆς ἁγίας µας Ἐκκλησίας, γιατί ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΦΥΛΑΤΤΟΥΜΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ, ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ;
Ὁ Τοῦρκος, ἔξω φρενῶν, πού ἕνα µικρό παιδί ἀντιστεκόταν µέ αὐτόν τόν τρόπο στό θέληµά του, ἅρπαξε ἕνα µεγάλο µαχαίρι καί τό ἔµπηξε βαθειά στό στῆθος τοῦ Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ψυχορραγοῦσε µέσα σέ φρικτούς πόνους ἐπί δύο ὁλόκληρα µερόνυχτα, πρίν ἐκδηµήση στίς οὐράνιες σκηνές τῶν ἁγίων µαρτύρων.
Ἦταν 21 Ὀκτωβρίου τοῦ 1773
καί ὁ Ἰωάννης µόλις 15 χρονῶν...
Ὅταν πέρασαν τά χρόνια, ἡ µητέρα τοῦ µάρτυρος πῆρε τά εὐωδιάζοντα καί χαριτόβρυτα λείψανα τοῦ γυιοῦ της κι ἀφοῦ περπάτησε µερόνυχτα, γύρισε ἀπό τήν Λάρισα στό χωριό τους, τίς Γοῦβες.
Τελευταία της ἐπιθυµία ἦταν τά τίµια λείψανα τοῦ µονάκριβου γυιοῦ της νά ταφοῦν µαζί της µέσα σέ ἕνα σακούλι, ὅπως κι ἔγινε. Τό σακούλι αὐτό βρέθηκε ἄθικτο, ὅταν ἔπειτα ἀπό χρόνια χρειάστηκε ν’ ἀνοιχτῆ ὁ τάφος γιά νά ταφῆ κάποιος συγγενής.
Σήµερα, ἡ τιµία κάρα τοῦ ἁγίου νεοµάρτυρος Ἰωάννου φυλάσσεται στήν γυναικεία Ἱ. Μονή Ζερµπίτσης στήν Σπάρτη, ὅπου ὑπάρχει καί παρεκκλήσιο πρός τιµήν του.
Ἱερά λείψανα ὑπάρχουν σέ διάφορα µοναστήρια, κυρίως τῆς Πελοποννήσου καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καθώς καί στίς Γοῦβες, τό χωριό τοῦ ἁγίου Ἰωάννου.
Ἱεροί Ναοί καί παρεκκλήσια ἔχουν ἀνεγερθεῖ στήν Λάρισα, στό Γεράκι καί τίς Γοῦβες Λακωνίας, στήν Μικρή Μαντίνεια Μεσσηνίας, στήν Ἁγία Τριάδα Αἰγάλεω καί ἀλλοῦ.

(ἀπό θρησκευτικό περιοδικό)

Στίς ἡµέρες µας, πού οἱ νέοι βυθίζονται δυστυχῶς ὅλο καί περισσότερο στήν ἀπιστία, στήν ἀθεΐα, στήν ἀδιαφορία καί στήν ἀνηθικότητα,
σήµερα, πού ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ παραθεωρεῖται καί ἡ πίστις µας χλευάζεται καί χτυπιέται ἀνελέητα µέ ὅλα τά µέσα πού διαθέτει ἡ τεχνολογία τῆς ἐποχῆς µας, ἡ ἱστορία µας ἀλλοιώνεται καί οἱ ἠθικές ἀξίες καταρρακώνονται,
ἔρχεται ἕνας 15χρονος νέος νά µᾶς δείξη τήν φωτεινή, πλήν µαρτυρική πορεία πού ὁδηγεῖ στήν ἐν Χριστῷ σωτηρία!


Ἀδελφοί µου,

κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, πρό τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀνόµου - Ἀντιχρίστου, θά προηγηθῆ ἡ µεγάλη ἀποστασία τῶν λαῶν, πού εἶναι ταυτόχρονα καί σηµεῖον προγνωστικόν τῆς δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας. "Ἐάν µή ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον..." (Β΄ Θεσ. 2, 3).
Αὐτή ἡ ἀποστασία ἀπό τήν λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ θά εἶναι καθολική, δηλαδή σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουµένη, ἀκόµα καί στόν Ὀρθόδοξο λαό ἁπανταχοῦ τῆς γῆς, καί θά ὁδηγήση σέ µιά ἠθική καθίζησι καί σέ θεοποίησι
- τῶν τεχνολογικῶν ἐπιτευγµάτων,
- τῶν ὑλικῶν ἀπολαύσεων
- καί τῶν ἀνόµων ἡδονῶν.

Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός µᾶς προειδοποίησε µέσα ἀπό τήν Καινή Διαθήκη ὅτι οἱ ἔσχατοι καιροί θά χαρακτηρίζωνται
- ἀπό ἀναστατώσεις λαῶν,
- ἀπό φρικτούς πολέµους,
- ἀπό ἐµφυλίους σπαραγµούς, (προσθέτω κι ἐγώ: ἀπό φόνους ἀπό ἐκτρώσεις - στήν Πατρίδα µας ἀνῆλθαν σέ 300.000 τόν χρόνο! ἐκ τῶν ὁποίων οἱ 60.000 γίνονται ἀπό κορίτσια κάτω τῶν 14 ἐτῶν!),
- ἀπό λοιµώδεις ἀσθένειες,
- ἀπό πεῖνα,
- ἀπό καταστροφές, ἀκόµη καί ἀπό πυρηνικούς ἀντιδραστῆρες, ὅπως εἴχαµε στό παρελθόν τό Τσέρνοµπιλ καί τώρα τελευταῖα τήν Χουκουσίµα τῆς Ἰαπωνίας
- ἀπό ἀκραῖα καιρικά φαινόµενα,
- ἀπό ἐµφανίσεις λαοπλάνων, ψευδοπροφητῶν, ψευδοπροορατικῶν καί θρησκειοκαπήλων (προσέξτε το αὐτό: θρησκειοκαπήλων!). "ἐγερθήσονται γάρ ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφῆται καί δώσουσι σηµεῖα καί τέρατα πρός τό ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καί τούς ἐκλεκτούς" (Μάρκ. 13, 22).
- Θά χαρακτηρίζονται ἐπίσης ἀπό ἔλλειψι ἀγάπης, κατά τό "διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνοµίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν" (Ματθ. 24, 12)
- καί τελικά ἀπό παραποίησι καί διαστρέβλωσι, ἕως καί τόν κίνδυνο τοῦ ἀφανισµοῦ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως (τήν ὁποίαν καί θά ζητήση ὁ Κύριος ἀπό τόν καθένα µας χωριστά καί πρῶτα ἀπό µένα, κατά τήν δευτέρα Αὐτοῦ Παρουσία. Γιατί ρωτάει (ὁ Κύριος ρωτάει!): "πλήν ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐλθών ἆρα εὑρήσει τήν πίστιν ἐπί τῆς γῆς;" (Λουκ. 18, 8) καί στήν καρδιά τοῦ καθενός ἀπό µᾶς;) Προσέξτε ὅµως: Ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶµα Χριστοῦ δέν καταλύεται ποτέ, διότι "καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς" (Ματθ. 16, 18). Τήν πίστι µας νά µήν χάσουµε!

Ἡ ἀποστασία αὐτῶν τῶν χρόνων, ὅπως βλέπουµε, φέρει ἀντίχριστο χαρακτῆρα καί θεοµαχία. Αὐτό γίνεται φανερό στά ὑλιστικά συστήµατα τῆς ἐποχῆς µας, πού εἶναι ἐκτός τοῦ πνεύµατος τοῦ ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί ὁδηγοῦν στήν ἀποστέωσι κάθε θρησκευτικῆς συνειδήσεως.
Οἱ σκοτεινές δυνάµεις τῆς Νέας Ἐποχῆς ἐξελίχθηκαν σέ πολιτικές ἐξουσίες µεγίστης ἰσχύος, πού ἀπειλοῦν ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα µέ διάβρωσι καί καταστροφή.

Παράλληλα πρός τήν ἀπιστία, ἡ ἀποστασία θά χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ζοφερά ἔκλυσι τῶν ἠθῶν, τήν καταπάτησι τῶν εὐαγγελικῶν θεσµῶν καί τήν διαστροφή ὅλων τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς.
Οἱ ἄνθρωποι θά κατρακυλοῦν συνεχῶς -µά συνεχῶς!- στό σκότος τῆς ἁµαρτίας καί θά βυθίζωνται στόν βόρβορο τῶν αἰσθησιακῶν ἀπολαύσεων. Θά φθάσουν δηλαδή σέ κτηνώδη κατάστασι, θά γίνουν "ἀνήµεροι", ὅπως τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Β΄ πρός Τιµόθεον ἐπιστολή του, ὁµοιάζοντας µέ ἀγέλη ἀγρίων θηρίων.
(Ρίχνοντας µιά µατιά στήν πατρίδα µας, µέ φρίκη θά διαπιστώσουµε πόσο αὐξάνονται καθηµερινῶς οἱ ἐγκληµατικές πράξεις Ἑλλήνων καί ἀλλοδαπῶν, χωριστά ἡ διαστροφή - νά µέ συγχωρέσετε, θά τίς πῶ τίς λέξεις - στήν ὁµοφυλοφιλία, στήν παιδεραστία, στά ναρκωτικά, στήν κτηνοβασία, στήν πορνεία, στήν ἀσέλγεια καί τά ὅµοια αὐτῶν.)
Μέσα σ’ αὐτό τό βορβορῶδες πέλαγος θά δῆ τό φῶς τῆς ζωῆς καί ὁ υἱός τῆς κολάσεως, δηλαδή ὁ Ἀντίχριστος, ἄξιον κατά πάντα τέκνον τῶν χαλεπῶν ἐκείνων καιρῶν καί ἐξολοθρευτής τῆς ἤδη παραστρατηµένης ἀνθρωπότητος.

Μελετῶντας τούς κύριους ἑρµηνευτές τῆς Ἀποκαλύψεως (ἅγιο Ἀνδρέα καί Ἀρέθα, ἐπισκόπους Καισαρείας) βλέπουµε νά ἀποροῦν σχετικά µέ τό πῶς ἕνας ἄνθρωπος πού ἐπλάσθη "κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁµοίωσιν" Θεοῦ, µπορεῖ νά µεταβληθῆ σέ "ὁλοκληρωµένη εἰκόνα καί ὁµοίωσι" τοῦ σατανᾶ ἐπί τῆς γῆς. δηλαδή σέ ἕνα δοχεῖο γεµάτο ἀπό ἠθική ἀκαθαρσία καί κοπριά. σέ ἕνα πλάσµα τό ὁποῖον ὅµως µέ τήν θέλησί του καί τήν ἐλευθέρα βούλησί του θά ἄγεται καί θά φέρεται ἀπό τόν σατανᾶ, ἀντανακλῶντας τρόπον τινά µέσα στήν διεστραµµένη ὑπόστασί του ὅλον τόν σκοτασµόν τῆς κολάσεως, καί ἀναδίδοντας ἀπό τό "εἶναι" του τήν φρικαλεότητα τῆς κάθε ἁµαρτίας καί κακίας.
Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἁµαρτία θά ἔχη τήν πλήρη ἀντιπροσώπευσί της στό πρόσωπο τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἔτσι, κατά τήν Ἁγία Γραφή, ὁ Ἀντίχριστος θά εἶναι ἱστορική πραγµατικότητα, ἕνας ἄνθρωπος µέσα στόν ὁποῖον θά ἐνοικῆ ὁ σατανᾶς, Ἑβραῖος στήν καταγωγή, ἀπό τήν φυλή τοῦ Δάν καί υἱός πόρνης (καί ὄχι, ἀσφαλῶς, ὁ... πολύπλοκος µηχανισµός τῶν Βρυξελλῶν!) Ἑποµένως, ὁ ἐρχοµός τοῦ Ἀντιχρίστου δέν ἀποτελεῖ ἀποκύηµα τῆς µυθοπλαστικῆς φαντασίας τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτή ἡ πραγµατικότητα ὅµως δέν θά πρέπει νά δηµιουργῆ φόβο πρός τόν διάβολο καί τόν δοῦλο του τόν Ἀντίχριστο, ἀλλά νά αὐξάνη τήν ἀγάπη µας πρός τόν Χριστό, τόσο ὥστε νά τήν ὁµολογοῦµε, νά τήν διακηρύττουµε καί νά τήν διδάσκουµε µέ τήν ζωή µας καί τό παράδειγµά µας.
Μπορεῖ ὁ Ἀντίχριστος µέ τήν ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ νά χαρακτηριστῆ ὡς ἄρχοντας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, δηλαδη κοσµοκράτορας, ἀλλά ὁπωσδήποτε δέν θά εἶναι ποτέ παντοκράτωρ. Ἕνας εἶναι ὁ Παντοκράτωρ, Κύριος ὁ Θεός ἡµῶν.
Ἄρα, ὄχι φόβος καί πανικός, ἀλλά ἀνδρεία ψυχική. Ἕνα παληκάρι 15 χρονῶν µᾶς τό ἀπέδειξε!

* * *

Χριστιανοί µου,
στούς ἐσχάτους ἐκείνους καιρούς, καθ’ ὅν χρόνον θά πληθύνεται ἡ ἁµαρτία καί ἡ ἀποστασία πάνω στή γῆ, θά λάµψη ἔτι περισσότερον ἡ θεία Χάρις στό πρόσωπον τῶν ὀλίγων πιστῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι θά εἶναι καί οἱ λαµπρότεροι µάρτυρες ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τήν Πεντηκοστή ἕως ἐκείνη τήν µαρτυρική ἐποχή. Καί θά εἶναι λαµπρότεροι γιά δύο λόγους:
- Ἀφ’ ἑνός µέν διότι ἡ ἀποστασία θά εἶναι καθολική,
- καί ἀφ’ ἑτέρου διότι θά ἐκλείπουν τά ζωντανά παραδείγµατα ὥστε νά στηρίζωνται καί νά ἀλληλοβοηθοῦνται µεταξύ τους οἱ πιστοί χριστιανοί.
Αὐτό µᾶς θυµίζει τήν προφητεία τοῦ ἁγίου Κοσµᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, πού µᾶς λέγει ὅτι οἱ χριστιανοί θά διανύουν πολλά χιλιόµετρα γιά νά συναντήσουν ἕναν ἄλλον ἀληθινό καί γνήσιο χριστιανό, ἀνόθευτο ὡς πρός τήν πίστι, γιά νά ἐνισχύση ὁ ἕνας τόν ἄλλον.

Καί τώρα µιά ἱστορία ἀληθινή.
Ἐπειδή τό κήρυγµα εἶναι κάπως "βαρύ", γι’ αὐτό ἀναφερόµεθα καί σέ πραγµατικά γεγονότα µαρτύρων, πού ἀπέδειξαν µέσα ἀπό τήν καρδιά τους ὅτι ἦσαν ἀληθινοί πιστοί χριστιανοί κι ὄχι νερόβραστοι!

Ὁ ἅγιος Καλλιόπιος, λοιπόν, ἐπειδή ἔµεινε σταθερός καί ἀκλόνητος στήν πίστι του στόν Χριστό, καταδικάστηκε σέ σταυρικό θάνατο. Τά µαρτύρια δέ τοῦ ἁγίου ἔµοιαζαν µέ τά Πάθη πού ὑπέστη ὁ Κύριος
- ὄχι µόνο ὡς πρός τόν τρόπο τοῦ θανάτου,
- ἀλλά καί ὡς πρός τόν καιρό πού αὐτά συνέβησαν, διότι, ὅταν ἐλήφθη ἡ ἀπόφασις νά τόν θανατώσουν, ἦταν Μεγάλη Πέµπτη, ἡµέρα πού ἡ Ἐκκλησία µας ἑορτάζει τό βράδυ τά φρικτά Πάθη τοῦ Κυρίου.

Γι’ αὐτό καί ἡ Θεόκλεια, ἡ µητέρα τοῦ Καλλιοπίου, ζήτησε ἀπό τούς διῶκτες νά θανατώσουν τόν γυιό της µέ σταυρικό θάνατο, µέ τήν διαφορά ὅµως τό κεφάλι νά εἶναι πρός τά κάτω , ὅπως τοῦ ἀποστόλου Πέτρου. Μάλιστα δέ, γιά νά πετύχη τόν τρόπο αὐτό τῆς θανατώσεως τοῦ γυιοῦ της ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, προσέφερε στούς δηµίους πέντε χρυσᾶ νοµίσµατα.
Καί τήν Μεγάλη Παρασκευή στίς τρεῖς τό ἀπόγευµα, ὁ ἅγιος Καλλιόπιος παρέδωσε τό πνεῦµα του στόν Χριστό.
Μόλις ἀποκαθήλωσαν τόν Μάρτυρα ἀπό τόν σταυρό, ἡ µητέρα του λιποθύµησε καί, χωρίς νά ἀνακτήση πλέον τίς αἰσθήσεις της, παρέδωσε τήν ψυχή της στόν Θεό καί ἐνταφιάστηκε µαζί µέ τόν ἅγιο µάρτυρα καί γυιό της.

(Ἀρχ. Παύλου Ντανᾶ, «Μεγάλα θαύµατα καί µηνύµατα»)


Ἄραγε, ὁ δικός µας ἀγῶνας σήµερα, µοιάζει ἔστω καί λίγο µέ τήν φλογερή πίστι τοῦ ἁγίου Καλλιοπίου καί τῆς ἁγίας µητρός του Θεόκλειας;...
Γι’ αὐτό χρειάζεται νά µή δειλιάσουµε µπροστά στά ἐπερχόµενα δεινά καί στούς σκοτεινούς καιρούς πού µᾶς ἔρχονται, ἀλλά νά δείξουµε µέ τήν ζωή καί τά ἔργα µας ὅτι εἴµεθα οἱ ἀκλόνητοι στυλοβάτες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἀκόµη καί µέχρι µαρτυρικοῦ θανάτου.


Ἀδελφοί καί πατέρες, ἀδελφοί µου,

τήν δαιµονική φύσι τοῦ Ἀντιχρίστου τήν περιγράφει πολύ καλά ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Β΄ πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του (2, 2-3) µέ τρεῖς χαρακτηρισµούς:

- "ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁµαρτίας",

- "ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας"

- "ὁ ἀντικείµενος καί ὑπεραιρόµενος ἐπί πάντα λεγόµενον Θεόν ἤ σέβασµα", ἀποδίδοντας ἔτσι ὅλο τό βάθος τῆς σκοτεινῆς καί ἀπαίσιας µορφῆς τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἀλλά καί ἡ ἱερά Ἀποκάλυψις περιγράφει ἄριστα τήν δαιµονική καί θηριώδη φύσι τοῦ Ἀντιχρίστου, παριστῶντας τον ὡς θηρίον, ἐξαίροντας
- ἀφ’ ἑνός µέν τήν ὑπεράνθρωπον δύναµίν του "ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καί τούς ἐκλεκτούς" (Ματθ. 24, 24)
- καί ἀφ’ ἐτέρου τόν διαβολικό χαρακτῆρα του.
Οἱ πολλές κεφαλές καί τά πολλά κέρατα τοῦ θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως παρουσιάζονται, κατά τούς ἁγίους ἑρµηνευτές, ὡς σύµβολα
δυνάµεως,
ἐξουσίας
καί γνώσεως.
Ἔτσι, στόν Ἀντίχριστο βλέπουµε νά συνυπάρχουν στόν ὕψιστο βαθµό µιά ἀκαταµάχητος δύναµις γιά παγκόσµια ἐπικράτησι µαζί µέ κτηνώδη ἐπιθετικότητα.
Τίς ἰδιότητες αὐτές µποροῦµε εὔκολα νά τίς βροῦµε καί σήµερα, στά πρόσωπα ἰσχυρῶν πολιτικῶν προσωπικοτήτων µέσα στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος.
Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀντίχριστος φαίνεται ὅτι θά εἶναι πολιτικός ἄρχοντας καί δυνάστης τῶν ἐσχάτων καιρῶν, θά διαθέτη ἀσυναγώνιστη στρατιωτική καί πολιτική δύναµι καί θά ἱδρύση ἕνα καί µόνο κράτος, ὡς πλανητάρχης, περιλαµβάνοντας στούς κόλπους του ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς, ἀνεξαρτήτως θρησκεύµατος καί χρώµατος.
(Ἤδη ἐµᾶς τούς Ἕλληνες ἔχουν ἀρχίσει νά µᾶς προετοιµάζουν σιγά-σιγά γι’ αὐτό τό κράτος µέ τό νά µᾶς ἐπιβάλλουν τήν παγκοσµιοποίησι καί τούς µηχανισµούς της.)
Σ’ αὐτό τό παγκόσµιο κράτος, ἡ ἀληθινή λατρεία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ὄχι µόνο θά καταπιέζεται, ἀλλά καί θά διώκεται µετά βασανιστηρίων, γιά νά µπορέση ὁ Ἀντίχριστος νά ἐπιβληθῆ µέ κάθε µέσο ἀνοµίας καί ψεύδους - προσέξτε! - ὡς νέος µεσσίας!
Τότε εἶναι πού θά ἐπιβληθῆ τό σφράγισµά του στό χέρι καί στό µέτωπο.
Μέχρι τώρα ὁ ἴδιος ὁ σατανᾶς, πότε φανερά καί πότε κρυφά, ἐπιδιώκει νά παρασύρη τούς ἀνθρώπους στήν εἰδωλολατρία, ὅπως τό βλέπουµε καί στήν ἐποχή µας, µέ τήν ἐπαναφορά καί τή λατρεία τοῦ δωδεκάθεου, τήν θεοποίησι τῆς ἐξουσίας καί τῆς δυνάµεως, τοῦ χρήµατος καί τῆς ἀναπαύσεως, τῆς ἁµαρτωλῆς ἡδονῆς καί κάθε εἴδους ἀκατονοµάστου διαστροφῆς, ἀκόµα καί τοῦ "ἐγώ" (ἐγωλάτρης καί ἐγωπαθής κατήντησε ὁ σηµερινός δῆθεν πολιτισµένος ἄνθρωπος).
Ὅµως ὁ Ἀντίχριστος, γνωρίζοντας πολύ καλά ὅτι ἡ θρησκευτική πίστις, καί δή τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, εἶναι ἀδύνατον νά ξεριζωθῆ ἀπό τήν ἀνθρώπινη καρδιά, κατ’ ἀρχάς δέν θά τήν διώξη, ἀλλά θά φροντίση νά τήν ὑποκαταστήση στό δικό του πρόσωπο, πλανῶντας τους ἀκόµα καί µέ θαύµατα δαιµονικά.
Ὁρµώµενος λοιπόν ὁ Ἀντίχριστος, πού εἶναι καί υἱός τῆς ἀνοµίας, ἀπό τόν διάβολο, δέν θά ἐπιδιώξη ἁπλᾶ καί µόνον τήν ἰσοθεΐαν, ὅπως τήν ἔπραξε κατ’ ἀρχάς ὁ Ἑωσφόρος, τότε, πρίν ἀπό τήν δηµιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ξεπέφτοντας ἀπό τό φῶς στό σκοτάδι, ἀλλά ὑπερθεΐαν, δηλαδή θά θελήση νά ὑψωθῆ ὑπεράνω τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος Χριστοῦ, πού σήµερα ἀπολαµβάνει σεβασµό καί λατρεία ἐκ µέρους ὅλων τῶν χριστιανῶν.
Αὐτή εἶναι καί ἡ ἑρµηνεία τοῦ ἁγιογραφικοῦ χωρίου τοῦ Παύλου: "Ἐπί πάντα λεγόµενον Θεόν ἤ σέβασµα" (Β΄ Θεσ. 2, 4), σύµφωνα µέ τούς ἑρµηνευτές πού σᾶς ἀνέφερα.
Καί ἀκόµη πιό ἀναλυτικά, γιά νά γίνω πιό σαφής: Τόσο πολύ θά ἀλαζονευθῆ ὁ Ἀντίχριστος, ὥστε θά καθίση ὡς θεός στόν Ναόν τοῦ Θεοῦ στήν γῆ καί θά προσπαθῆ µέ πονηρά καί δόλια τεχνάσµατα νά ἀποδείξη τόν ἑαυτό του ὅτι εἶναι θεός - µεσσίας.
Ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν µᾶς ἐξηγεῖ ἄν ὁ Ναός στόν ὁποῖο θά καθήση ὁ Ἄνοµος, θά εἶναι ἰουδαϊκός ἤ χριστιανικός, ἀλλά αὐτό ὡς γεγονός µᾶς ὑποδηλώνει µέ πολλή σαφήνεια ὅτι στίς ἔσχατες ἐκεῖνες ἡµέρες ἡ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ θά περιέλθη στήν ἐσχάτη κατάπτωσι καί ὁ Ναός, ἀπό τόπος λατρείας καί κατοικητήριον τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, θά ἐρηµωθῆ καί θά κυριαρχῆται ἀπό τό πνεῦµα τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ἀσφαλῶς βρισκόµαστε µπροστά στήν µεγαλύτερη κρίσι στήν ἱστορία τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς, τήν ὁποία ἀδυνατοῦµε παντελῶς νά κατανοήσουµε (ὄχι νά ἑρµηνεύσουµε, ὅπως κάνουν µερικοί τώρα!)
Δηλαδή ὁ Ἀντίχριστος θά εἶναι κλέπτης καί σφετεριστής τῆς λατρείας πού ὀφείλουµε πρός τόν Θεόν.
Γιά νά πετύχη δέ ἀκόµα καλύτερα τούς καταχθόνιους σκοπούς του, θά προβῆ στήν ἀποµίµησι τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ, πραγµατοποιῶντας ὄχι µόνο ποικιλία θαυµάτων, ἀλλά καί ψευδοθυσία τοῦ ἑαυτοῦ του!
Προσέξτε! Ὅπως δηλαδή ὁ Χριστός ἔπαθε πάνω στόν Σταυρό ὑπέρ τῆς τοῦ κόσµου ζωῆς καί σωτηρίας ὡς τό "ἐσφαγµένον Ἀρνίον", ἔτσι κι αὐτός θά φέρη βαθειά πληγή ἀπό µαχαίρι, ὅτι δῆθεν πάσχει µέχρι θανάτου γιά τήν σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος.
Μάλιστα, τό γεγονός ὅτι δῆθεν θά ἀναζήση ἐκ τῆς πληγῆς, θά κάνη βαθειά ἐντύπωσι στούς ὑποτεταγµένους λαούς καί ὑπηκόους του, γι’ αὐτό καί θά ξεσπάσουν σέ δαιµονικές δοξολογίες. Ἔτσι θά αἰχµαλωτισθοῦν οἱ ψυχές τῶν χλιαρῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν ἀπό τά ἀκατάλυτα δεσµά τῆς δουλικῆς ὑπακοῆς καί ἀφοσιώσεως στήν σατανική δύναµι τοῦ Ἀνόµου.
Καί δέν θά λυγίσουν µόνον οἱ ὀλιγόψυχοι χριστιανοί, ἀλλά θά πλανηθοῦν ἀκόµη καί οἱ ἐκλεκτοί, σύµφωνα µέ τούς λόγους τοῦ Κυρίου: "ὥστε πλανῆσαι ...καί τούς ἐκλεκτούς" (Ματθ. 24, 24).



Χριστιανοί µου,

τήν λατρεία τοῦ Ἀντιχρίστου θά ὑλοποιήση ἀκόµη περισσότερον καί θά τήν ἐπιβάλη κτηνωδῶς, λίγα χρόνια πρίν, ὁ ψευδοπροφήτης, δηλαδή τό δεύτερο θηρίο, "τό ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς" (Ἀποκ. 13, 11), πού θά προέρχεται ἀπό τόν ὑπόκοσµο τῆς κοινωνίας, δηλαδή ἀπό τά "χαµερπῆ" (τά κατώτερα) κοινωνικά στρώµατα.
Ἡ ἐξωτερική ἐµφάνισις τοῦ ψευδοπροφήτου θά εἶναι τελείως ὑποκριτική, γιατί θά ἐµφανίζεται ὡς ἄκακον ἀρνίον, σέ ἀντίθεσι µέ τήν φονική διάθεσι τῆς ψυχῆς του. (Αὐτό εἶναι καί τό συνηθισµένο γνώρισµα τῶν ψευδοπροφητῶν καί τῶν ψευδοπροορατικῶν καί τῶν αἱρετικῶν: νά µᾶς ἔρχωνται µέ σχῆµα προβάτου, ἐνῶ στό βάθος εἶναι λύκοι αἱµοβόροι καί ἅρπαγες.)
Τό ἔργον τοῦ ψευδοπροφήτου θά εἶναι ἡ µέ κάθε τρόπο στήριξις τῆς ἐξουσίας καί δυνάµεως τοῦ Ἀντιχρίστου, γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος τόν χαρακτηρίζει καί ὡς ὑπασπιστήν του.
Ὅ,τι πράττει, εἶναι ἀποτέλεσµα ἀπάτης καί "γοητείας", γιατί σ’ αὐτόν δόθηκε ἡ ἐξουσία νά κάνη σηµεῖα καί τέρατα µέ τέτοιου εἴδους µαγεῖες καί γητεύµατα, προκειµένου νά ἐξαπατήση τούς ἀνθρώπους καί νά τούς κάνη νά πιστέψουν ὅτι ὁ Ἀντίχριστος εἶναι θεός καί µεσσίας.
Ἔτσι, θά ἔχη τήν διαβολική δύναµι, ὥστε νά ζωντανέψη ἀκόµα καί ἕνα ἄγαλµα, γιά νά φανῆ ὅτι αὐτό δῆθεν ὁµίλησε. Καί πῶς θά γίνη αὐτό; "διαβολικῇ ἐνεργείᾳ".
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι σώζονται ἱστορίες ἀπό τόν ἀρχαῖο ποιητή Ἀπολλώνιο καί ἀπό ἄλλους συγχρόνους του, πού µᾶς ἀναφέρουν ὅτι οἱ δαίµονες πολλές φορές λαλοῦσαν διά µέσου ἀγαλµάτων, ξοάνων, δένδρων καί νερῶν.
Λαλοῦσαν ἀκόµα καί διά νεκρῶν σωµάτων, ὅπως ὁ Κύνωψ ὁ µάγος, πού ἔδειξε στούς Ρωµαίους νεκρόν νά κινῆται µπροστά στόν ἀπόστολο Ἰωάννη, τόν Εὐαγγελιστή. (Βέβαια, ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης, σύµφωνα µέ τόν Συναξαριστή του, ἀπεκάλυψε τήν σατανική ἀπάτη καί ἤλεγξε τόν µάγο, ἐξευτελίζοντάς τον.)

Στήν προτροπή αὐτοῦ τοῦ ψευδοπροφήτου ὅλοι, µικροί καί µεγάλοι, πλούσιοι καί πτωχοί, ἄρχοντες καί ἀρχόµενοι, θά προσκυνήσουν τήν εἰκόνα τοῦ Ἀντιχρίστου καί εἰς ἔνδειξιν αὐτῆς τῆς ὑποταγῆς καί προσκυνήσεως θά εἶναι ἡ σφραγῖδα τοῦ Ἀντιχρίστου εἴτε στό δεξί χέρι εἴτε στό µέτωπο. Τότε!...
Ὁ σκοπός αὐτῶν τῶν σηµείων καί τεράτων εἶναι νά κάνη τούς ἤδη πιστούς Ὀρθοδόξους χριστιανούς νά ἀποσκιρτήσουν ἀπό τήν πίστι.
Αὐτοί πού θά ὑποτάσσωνται καί θά καταφέρνη ὁ Ἀντίχριστος νά τούς ἀπατᾶ, θά σφραγίζωνται
- στό µέν δεξί χέρι, γιά νά µήν τούς ἐπιτρέπεται πλέον νά πράττουν τά καλά καί ἀγαθά ἔργα, οὔτε κἄν τόν σταυρό τους,
- καί στό µέτωπο, γιά νά προκαλῆται σκοτασµός ὄχι µόνο στά µάτια ἀλλά κυρίως µέσα στόν νοῦ, κι ἔτσι βυθισµένοι στό διαβολικό σκοτάδι νά µήν ἀντέχουν τήν κατά Θεόν εὐσέβεια καί νά ἀποστρέφωνται τά ἔργα τοῦ φωτός. Τό λέει ὁ Κύριος: "Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων µισεῖ τό φῶς" (Ἰωάν. 3, 20).
Κατά τούς φοβερούς ἐκείνους χρόνους, ἡ θεοµάχος δρᾶσις τοῦ Ἀντιχρίστου θά ὑπηρετῆται ἀπό ὅλες τίς δυνάµεις τῆς πολιτείας καί τῆς κοινωνίας καί µέ ὅλα τά µέσα τοῦ πολιτισµοῦ καί τῶν τεχνικῶν ἐπιτευγµάτων τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή τῆς ὅλης τεχνολογικῆς προόδου, ἀκόµα καί ἀπό τήν παιδεία.
Ὥστε οἱ ταλαντευόµενοι χριστιανοί, ἐξ αἰτίας τῆς ἀθέου παιδείας (τήν ἄθεη παιδεία τήν βλέπουµε καί στίς ἡµέρες µας) νά δέχωνται χωρίς δυσκολία τό σφράγισµα, δηλαδή τήν τελεία ὑποδούλωσι στίς δαιµονικές ἐπιδιώξεις τοῦ ἐχθροῦ τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, τοῦ Ἀντιχρίστου.
Τό σφράγισµα τοῦ Θηρίου θά προσπαθήση ὁ ὑπασπιστής του νά τό ἐπιβάλη παντοῦ καί κυρίως στίς ἀγορές καί στίς πωλήσεις, σύµφωνα µέ ὅσα µᾶς ἀναφέρει ἡ Ἀποκάλυψις στό 13ο κεφάλαιο (πού εἶναι καί τό σπουδαιότερο κεφάλαιο), ὥστε ἐκεῖνοι ἐκ τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν πού δέν θά τό δεχθοῦν, θά στερηθοῦν τά ἀναγκαῖα ὑλικά ἀγαθά γιά νά ζήσουν, ὑφιστάµενοι τό µαρτύριο τῆς πείνας. Αὐτό µᾶς τό βεβαιώνει καί ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος στίς ἐπιστολές του. (Μερικοί παρασύρονται καί µαζεύουν τρόφιµα ἀπό σήµερα. Τί νά πῆ κανείς;)
Ἐµεῖς ὅµως τονίζουµε καί βεβαιώνουµε καί βροντοφωνάζουµε ὅτι ΔΕΝ θά δεχθοῦν νά σφραγιστοῦν ὅσοι ἤδη ἔχουν τή σφραγῖδα τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, τοῦ ἁγίου Χρίσµατος, "Σφραγίς δωρεᾶς Πνεύµατος Ἁγίου. Ἀµήν", γιατί θά δυναµώνωνται µέ τήν τήρησι τῶν ἐντολῶν καί δή τῆς πίστεως καί µέ τήν συµµετοχή στά πανάχραντα Μυστήρια "µετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης".
Φόβος στούς χριστιανούς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης πού θά εἶναι ἐνδεδυµένοι µέ τόν ὁλοφώτεινο χιτῶνα τῆς ἀληθινῆς πίστεως, δέν θά ὑπάρχη στήν καρδιά τους, ἀλλά ἀντιθέτως θά εἶναι πληµµυρισµένη ἀπό µιά ἀκράτητη ἐπιθυµία γιά µαρτύριο.
Ἔτσι θά θριαµβεύση ἡ ζωντανή Ὀρθόδοξος πίστις!
Αὐτή θά νικήση
καί τόν Ἀντίχριστον,
καί τόν σατανᾶν
καί τόν διάβολο
καί ὅλες τίς δυνάµεις τοῦ κακοῦ!

Χριστιανοί µου,

κάποιος χριστιανός στήν Βόρειο Ἤπειρο, τήν ἐποχή τοῦ καθεστῶτος τοῦ Χότζα, συνελήφθη καί γιά χρόνια πολλά εἶχε ὑποστεῖ ταλαιπωρίες καί βασανιστήρια.
«Ἐγώ, λέγει, ὅπως καί ἄλλοι πολλοί, µαρτυρήσαµε γιατί γυρίσαµε τίς πλάτες στό ἰσλάµ. Ὅµως ἔζησα τόσες τροµερές καταστάσεις, πού παρακαλοῦσα χίλιες φορές τόν Θεόν νά εἶχα τελειώσει, νά εἶχα πεθάνει. Καταστάσεις πού δέν περιγράφονται οὔτε καί πιστεύονται, κι αὐτό γιατί; Γιατί ἔκαµα ἁπλῶς τόν σταυρό µου!
Μέσα στήν φυλακή ἀγανάκτησα µιά µέρα, ὅταν µέ τιµώρησαν ἄδικα µέ 50 βουρδουλιές καί, χωρίς νά τό καταλάβω, φώναξα δυνατά:
- Θεέ µου, Παναγία µου, βάλε τό χέρι σου!
Καί ἔκανα ἀσυναίσθητα τόν σταυρό µου.
Ὁ ἐπικεφαλῆς ἀξιωµατικός γούρλωσε τά µάτια του σάν θηρίο, σηκώθηκε ἀπό τό γραφεῖο του, ἄρχισε νά οὐρλιάζη σάν τρελλός καί διέταξε τούς φρουρούς καί µέ πῆραν σηκωτό σ’ ἄλλη φυλακή.
Ἐκεῖ µέ ὑπέβαλαν σ’ ἕνα φοβερό µαρτύριο. Μέ κρέµασαν ἀπό τόν λαιµό, πατῶντας πάνω σέ πλάκες πάγου. Ὅταν αὐτές θά ἄρχιζαν νά λειώνουν σιγά-σιγά, ἐγώ θά πέθαινα κρεµασµένος, µέ µαρτύριο φρικτό.
Μέ ἄφησαν ἔτσι καί ἔφυγαν...
Κι ἐγώ τότε... Κι ἐγώ τότε ΤΟΝ ΕΙΔΑ!... ΗΤΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΗ ΧΛΑΜΥΔΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΚΑΝΘΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ. Σάν ὅραµα, σάν ὀπτασία.
- Μήν φοβᾶσαι, παιδί µου! Ἐγώ εἶµαι ἐδῶ!
Ἀπό ἐκείνη τή στιγµή καί ὅλο τό βράδυ τά πόδια µου, παρ’ ὅλο πού ἦταν στόν πάγο, δέν κρύωναν. Ἦταν πολύ ζεστά καί ὁ πάγος δέν ἔλειωνε, ἀλλά ἔµεινε παγωµένος ἐκεῖ γιά νά πατῶ καί νά µήν µέ πνίξη τό σχοινί.
Τήν ἑποµένη τό πρωί οἱ φύλακες ἔµειναν κατάπληκτοι, βλέποντας τά κοµµάτια τοῦ πάγου ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως τά εἶχαν ἀφήσει ἀπό τήν προηγουµένη, χωρίς οὔτε µιά σταγόνα νά ἔχη λειώση, καί ἐµένα εὐδιάθετο, χαρούµενο καί δυνατό καί νά ψάλω: ¨Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν...¨
Αὐτό δέν τό ξεχνῶ ποτέ στή ζωή µου...»
Ἀργότερα ὁ χριστιανός αὐτός ἐλευθερώθηκε.

(Διασκευή ἀπό "Συγκλονιστικές Μαρτυρίες φυλακισµένων", ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, σελ. 116)

Ἰδού, µιά δυνατή παρηγοριά γιά ὅλους ἐµᾶς τούς "νερόβραστους" χριστιανούς!...

* * *

Χριστιανοί µου,

ἐπειδή γίνεται πολύς λόγος γιά τόν ἀριθµό τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος περιλαµβάνεται στό 13ο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως (στ. 18), θέλουµε νά τονίσουµε ὅτι αὐτό τό συγκεκριµένο χωρίο εἶναι ἀπό τά δυσκολώτερα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί δή τῆς Ἀποκαλύψεως καί ἐπί πλέον πολύ παρεξηγηµένο.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας µας εἶναι σαφεῖς καί προσεγγίζουν τήν ἑρµηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς µέ πίστι καί ταπείνωσι καί προσευχή, χωρίς νά αὐτοσχεδιάζουν οὔτε νά ἐκφέρουν τήν γνώµη τους ἐπιµένοντας σ’ αὐτήν. Γι’ αὐτό πολλές φορές γιά κάποιο ἁγιογραφικό θέµα δέν διστάζουν νά παραδεχθοῦν ὅτι δέν τό γνωρίζουν.
Τό ὄνοµα τοῦ Ἀντιχρίστου, σύµφωνα µέ τήν Ἀποκάλυψι, εἶναι, ὅπως εἴπαµε, ἀριθµός ἀνθρώπου, τό "χξς".
ἅγιος Ἀνδρέας Καισαρείας µαζί µέ τόν Ἀρέθα Καισαρείας, ἐπίσκοποι καί οἱ δύο, λένε πώς τήν ἀκρίβεια τέτοιου εἴδους ὑπολογισµῶν "ὁ χρόνος ἀποκαλύψει καί ἡ πεῖρα τοῖς νήφουσιν".
Δηλαδή χρειάζονται ὡς προϋποθέσεις γιά τήν κατανόησι τοῦ ὀνόµατος τοῦ Ἀντιχρίστου
- ὁ χρόνος τῆς πραγµατοποιήσεως,
- ἡ πνευµατική πεῖρα,
- ἡ νῆψις καί ἡ ἐγρήγορσις.
Ἀρέθας Καισαρείας τονίζει ὅτι ὁ Ἰωάννης δέν ἔγραψε καθαρά τό ὄνοµα αὐτό, διότι δέν ἀξίζει νά γράφεται µέσα στήν Ἁγία Γραφή τό ὄνοµα τοῦ Ἀντιχρίστου. Γιατί ἄν ἔπρεπε νά γίνη γνωστό ἕνα τέτοιο ὄνοµα, ὅπως ἀναφέρουν συγχρόνως καί οἱ δύο ἑρµηνευτές τῆς Ἀποκαλύψεως, σαφῶς ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, πού ἔβλεπε τά θεῖα ὁράµατα, θά τό ἀπεκάλυπτε.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐπιµένουν ὅτι δέν πρέπει νά κάνουµε ὑπολογισµούς καί µετρήσεις γιά νά βροῦµε τό ὄνοµα βάσει τοῦ ἀριθµοῦ, γιατί πολλά καί διάφορα ὀνόµατα µπορεῖ νά ἀντιστοιχοῦν σ’ αὐτόν τόν ἀριθµό.
Ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος λέγει ἐπί λέξει: "Ἀσφαλέστερον καί ἀκινδυνότερον τό περιµένειν τήν ἔκβασιν τῆς προφητείας". (Ἔχουµε χρόνια ἀκόµα µπροστά µας, γιά νά δοῦµε τήν ἐκπλήρωσι τῆς προφητείας.)

Τό ἔργο τοῦ Ἀντιχρίστου πάνω στή γῆ θά ἔχη µικρή χρονική διάρκεια: µόνον 42 µῆνες, δηλαδή τριάµισυ χρόνια.
Εἶναι τό χρονικό διάστηµα, κατά τό ὁποῖο θά παρουσιαστοῦν οἱ δύο προφῆτες, Ἠλίας καί Ἐνώχ, καί θά δράσουν προφητικά ἐναντίον τοῦ Ἀντιχρίστου στήν πατρίδα τους, καταγγέλλοντάς τον ὡς ψευδοµεσσία, ἀπό τόν ὁποῖον καί θά θανατωθοῦν µέ θάνατον φρικτόν.
Θά εἶναι ἐνδεδυµένοι µέ σάκκους, γιά νά δηλώνουν τό βαρύ πένθος καί τήν λύπη πού θά ἔχουν µέσα στίς καρδιές τους γιά ὅλους ἐκείνους πού θά ἐξαπατῶνται ἀπό τόν Ἀντίχριστο.
Σύµφωνα µέ τήν Ἁγία Γραφή, θά κηρύξουν 1260 ἡµέρες, δηλαδή τριάµισυ χρόνια. Μετά τό τέλος τοῦ χρονικοῦ αὐτοῦ διαστήµατος τῶν τριάµισυ ἐτῶν, θά ἔλθη ἐντελῶς ξαφνικά καί τό τέλος τοῦ Ἀντιχρίστου.
Τό ὅτι θά ἔλθη ὁ προφήτης Ἠλίας εἶναι φανερό µέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή διά τοῦ προφήτου Μαλαχίου (4, 4), πού λέγει: "Ἰδού ἐγώ ἀποστελῶ ὑµῖν Ἠλίαν τόν Θεσβίτην, πρίν ἤ ἐλθεῖν τήν ἡµέραν Κυρίου τήν µεγάλην καί ἐπιφανῆ".
Γιά δέ τόν Ἐνώχ ἡ Ἁγία Γραφή λέγει: "Καί εὐηρέστησεν Ἐνώχ τῷ Θεῷ καί οὐχ εὑρίσκετο, ὅτι µετέθηκεν αὐτόν ὁ Θεός" (Γέν. 5, 24).
Κατά τήν ἱερά Παράδοσι, ὅπως αὐτή διατυπώνεται ρητῶς στήν "Ἔκθεσι τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως" τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαµασκηνοῦ (κεφ. 6), ὁ Ἐνώχ φυλάσσεται ὅπως καί ὁ προφήτης Ἠλίας γιά τό τέλος τοῦ κόσµου, µέ σκοπό νά πολεµήσουν τόν Ἀντίχριστο καί νά ἀποδείξουν µέ τούς πύρινους λόγους τους ὅτι εἶναι ψευδοµεσσίας. Ἔτσι θά συντελέσουν στό νά µετανοήσουν πολλοί ἀπό τούς συµπατριῶτες τους.
Τό τέλος τους θά εἶναι νά συλληφθοῦν, νά βασανιστοῦν καί νά φονευθοῦν µέ θάνατο φρικτό, ἐνῶ τά πτώµατά τους θά παραµείνουν ἄταφα, κατά τήν διαταγή τοῦ Ἀντιχρίστου, γιά τρεισήµισυ µέρες στήν κεντρική πλατεῖα τῆς Ἱερουσαλήµ. Ὅσοι θά ζοῦν τότε, θά δοῦν αὐτό τό φρικτό θέαµα (προφανῶς µέσῳ τῶν τηλεοράσεων) καί πολύ πιθανόν θά τροµοκρατηθοῦν ἀκόµη περισσότερον ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί ἰδιαιτέρως οἱ χριστιανοί.
Ὡστόσο,
- Ἡ δραµατική πάλη τοῦ Ἀντιχρίστου ἐναντίον τῶν ἐκλεκτῶν καί τῶν δικαίων ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν,
- τό φθοροποιόν ἔργον του,
- ἡ αὐτοδιάλυσις τοῦ βασιλείου του,
- ἡ καταστροφή τῆς πρωτεύουσάς του,
- µαζί µέ τήν συντριβή ὅλων τῶν θεοµάχων δυνάµεων,
πάντα ταῦτα θά ἔχουν θριαµβευτική ἀπήχησι στό πλήρωµα τῶν ἁγίων τοῦ οὐρανοῦ (ὅπως µᾶς λέγει ἡ Ἀποκάλυψις), ὅπου ἄγγελοι καί ἅγιοι θά ψάλλουν τήν θριαµβευτική νίκη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἔναντι τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ἀλλά καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος τήν συντριβή τοῦ Ἀντιχρίστου τήν ἀποδίδει στόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος, ὅταν ἔλθη κατά τήν δευτέρα Αὐτοῦ Παρουσία "ἀναλώσει (τόν ἄνοµον) τῷ πνεύµατι τοῦ στόµατος αὐτοῦ καί καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ" (Β΄ Θεσ. 2, 8), πού σηµαίνει: "Καί τότε θά ξεσκεπαστῆ καί θά φανερωθῆ ὁ ἄνοµος, τόν ὁποῖον ὁ Κύριος θά ἐξολοθρεύση καί θά ἀφανίση τόσο εὔκολα, σάν µέ ἕνα φύσηµα ἁπλῶς τοῦ στόµατός Του καί θά τόν ἐξουδετερώση µέ τήν ἔνδοξη ἐµφάνισι τῆς παρουσίας Του".

Ἀπό τά προηγούµενα συνάγεται τό συµπέρασµα ὅτι τήν δύναµι τοῦ Ἀντιχρίστου µαζί µέ ὁλόκληρο τό σατανικό οἰκοδόµηµα τῆς ἐξουσίας του, ἀρκεῖ µόνον µιά κίνησις ἀπό τά χείλη τοῦ Κυρίου γιά νά τά συντρίψη, νά τά ἀφανίση καί νά τά ἐξακοντίση στό ἐξώτερον σκότος τῆς κολάσεως, µαζί µέ ὅλους τούς ἐργάτες τῆς ἁµαρτίας καί τῆς ἀνοµίας, πού θά προσκυνήσουν τήν εἰκόνα του.
Διότι, ναί µέν ὁ διάβολος καί ἡ ἁµαρτία µπορεῖ νά ἔχουν ἰσχυρή δύναµι σ’ ἐκείνους τούς ἀνθρώπους πού βυθίζονται -δυστυχῶς- στό σκοτάδι τῆς ἁµαρτίας, εἰδικώτερα τῶν φοβερῶν παθῶν (γι’ αὐτό καί ἐκλήθη ἀπό τήν ἴδια τήν Ἁγία Γραφή "ἄρχοντας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου"), ὅµως ἀπέναντι στόν Θεό καί στίς πνευµατικές δυνάµεις τῆς βασιλείας Του, ἀκόµα καί στούς ἐν ζωῇ εὑρισκοµένους ἁγίους, ἡ δύναµίς του παρουσιάζεται ὡς τό πλέον τιποτένιο ἄχυρο καί χῶµα πού πατᾶµε.
Γι’ αὐτό καί θά µπορῆ ἕνας καί µόνον ἐν ζωῇ ἅγιος, νά ἐξουδετερώση τήν δύναµι τοῦ Ἀντιχρίστου, τοῦ σατανᾶ καί ὅλων τῶν δαιµόνων. Ἕνας καί µόνον!...

Γύρω στό 1814 βρέθηκε στό Ἀγρίνιο ὁ γυιός ἑνός δερβίση ἀπό τήν Κόνιτσα. Ὁ νεαρός µουσουλµάνος δέν ἀρεσκόταν στά τούρκικα γλέντια καί ξεφαντώµατα. Εὕρισκε περισσότερη παρηγοριά καί ἀνάπαυσι στόν ἀσκητικό καί συγκρατηµένο τρόπο ζωῆς κάποιων χριστιανῶν πού συναναστρεφόταν. Καί χωρίς νά τό πολυκαταλαβαίνη, ἄρχισε νά ἀκολουθῆ τίς χριστιανικές νηστεῖες!
Ἔτσι ὅµως ἄνοιξε στόν Χριστό τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς του. Καί ὁ Χριστός πέρασε µέσα ἀπό αὐτήν, φωτίζοντάς τον κάθε µέρα καί περισσότερο, καί ὁδηγῶντας τον στήν ἀληθινή Θεογνωσία.
Ἔτσι ὁ πρώην δερβίσης σέ λίγο ζήτησε καί βαπτίστηκε χριστιανός καί πῆρε τό ὄνοµα Ἰωάννης. Κατάλαβε ὅτι ἄξιζε κάθε θυσία καί κάθε κόπο, γιά νά µπῆ µέσα στό εὐλογηµένο Σπίτι τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία Του.
Τόσο πολύ πῆρε στά σοβαρά τήν νέα του πίστι καί τήν σωτηρία του, ὥστε, ὅταν ὁ πατέρας του τόν ἀνακάλυψε καί τόν ἀνακάλεσε στήν προηγούµενη θρησκεία του καί λατρεία τοῦ Μωάµεθ, προσπαθῶντας νά... "τόν φέρη στά συγκαλά του", ὁ ἅγιος (πλέον) Ἰωάννης δέν ὑπολόγισε οὔτε νειάτα οὔτε οἰκογένεια.
Ἀλλά, ἔχοντας ὁλοκληρωτικά θεραπευθεῖ ἀπό τήν πλάνη τοῦ Ἰσλάµ, ὁµολόγησε τήν πίστι του στόν µόνο Ἀληθινό Θεό, τόν Κύριό µας Ἰησοῦ Χριστό, καί δέχτηκε ὕστερα ἀπό φρικτά µαρτύρια τόν θάνατο, κόβοντάς του τό κεφάλι µέ γαϊταγάνι, δίπλα ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Δηµητρίου Ἀγρινίου, στίς 23 Σεπτεµβρίου τοῦ 1814.

Ἦταν Τοῦρκος. Κατάλαβε ὅµως ὅτι ἡ ζωή δέν εἶναι γιά χόρτασι καί ὅτι ἡ κραιπάλη δέν δίνει οὔτε ἀληθινή χαρά οὔτε ἀληθινή εὐτυχία οὔτε ἀληθινή ἐλευθερία. Καί ἔτσι ἄρχισε νά ἀγαπάη τήν νηστεία, τήν ἐγκράτεια, τήν ἁγνότητα καί ὅλες τίς ἀρετές τοῦ Εὐαγγελίου.


(Διασκευή ἀπό "Λυχνία Νικοπόλεως", Σεπτέµβριος 2006)

Ἄν ὁ γυιός ἑνός µουσουλµάνου δερβίση, µέ τέτοια αὐταπάρνησι καί µέ τόσα βασανιστήρια κατεφρόνησε τήν δύναµι τοῦ διαβόλου στό πρόσωπο τῶν Τούρκων δηµίων του, πολύ περισσότερο ἐµεῖς ὡς Ὀρθόδοξοι χριστιανοί θά πρέπει νά φτάσουµε στό σηµεῖο µέ τήν δύναµι καί τήν Χάρι τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, µ’ ἕνα ἁπλῶς νεῦµα µας καί µέ τήν ὁµολογία τοῦ Ὀνόµατός Του νά ἐξουδετερώνουµε τήν φρυγανώδη δύναµι τῶν δαιµόνων.

Xριστιανοί µου, τελειώνουµε.

Ἀπό πολλούς Πατέρες, παλαιούς καί νεωτέρους ἐρευνητές, γεννήθηκε τό ἐρώτηµα:

Ποιό σκοπό θά ἐξυπηρετήση ἡ κατά παραχώρησιν Θεοῦ ἐµφάνισις τοῦ Ἀντιχρίστου µέσα στόν κόσµο; Ποιό νόηµα ἔχει ἡ ἔλευσις τοῦ µιαροῦ αὐτοῦ στούς ἐσχάτους καιρούς;

Πολλοί πιστεύουν ὅτι ὁ σκοπός εἶναι διπλός.
- Πρῶτον, ὅτι θά χρησιµεύση ὡς µία πρώτη Κρίσις τοῦ Θεοῦ γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, πού µέ τό ψεῦδος καί τήν ἀδικία, ἐλεύθερα, ἀρνήθηκαν τήν ἀλήθεια καί τήν δικαιοσύνη τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι τέλειος Θεός.
Διότι, παρά τό κοσµοσωτήριον ἔργον τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἐξάπλωσιν τοῦ Εὐαγγελίου σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουµένη, ἐν τούτοις ἡ πώρωσις τοῦ κόσµου τῆς ἁµαρτίας θά αὐξάνη, µέ ἀποκορύφωσι τούς ἐσχάτους χρόνους. Γι’ αὐτό καί ἡ ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου θά σηµάνη γιά τούς θεοµάχους καί ἀµετανόητους ἁµαρτωλούς ἀλγεινό προοίµιο τῆς καθολικῆς Κρίσεως τοῦ κόσµου καί προανάκρουσµα τῆς αἰωνίου κολάσεως.

- Ὁ δεύτερος σκοπός τῆς ἐµφανίσεως τοῦ Ἀντιχρίστου εἶναι ὁ ἑξῆς:
Γιά νά δοκιµαστοῦν οἱ ὀλίγοι ἀλλά ἐκλεκτοί Ὀρθόδοξοι χριστιανοί "ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ", ὥστε ἡ πίστις τους νά τελειοποιηθῆ ἔτι περισσότερον.
Γι’ αὐτό καί θά ἀποτελέσουν τό λαµπρότερον παράδειγµα σέ ὁλόκληρη τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς αὐτό νά σηµαίνη ὅτι θά λείψουν οἱ ἐκπλήξεις µεταστροφῆς αἱρε¬τικῶν, ἀλλοθρήσκων καί ἀθέων!

Καί ἰδού ἕνα παράδειγµα:

Τό 1630 ζοῦσε στίς Σέρρες ἕνας ψευτοπαληκαράς ἀλλά νερόβραστος χριστιανός (διότι καί τότε εἴχαµε νερόβραστους!). Ἦταν τότε 33 χρονῶν. Λεγόταν Ἀλεξανδρής Ταταρχάνης. Ἄνθρωπος µέ καλή καρδιά.
Ἀλλά, τί τά θέλετε; Σάν ψευτοπαληκαράς καί αὐτός, ἔκανε παρέα µέ τούς ὁµοίους του, γι’ αὐτό καί γύριζαν τίς νύχτες µέ σπαθιά καί µέ µαχαίρια καί ἔκαναν ψευτοκατορθώµατα!
Ἕνα βράδυ ἔκλεψαν τό σπίτι ἑνός Τούρκου, τόν ὁποῖον ἔδειραν καί ξυλοκόπησαν ἀλύπητα καί τόν ἄφησαν µισοπεθαµένο. Ἡ πρᾶξι τους ὅµως δέν ἔµεινε στό σκοτάδι καί ἔτσι τούς ἔπιασαν.
Ὅπως ἦταν ἑπόµενον, ξεσηκώθηκαν ὅλοι οἱ µουσουλµάνοι τῶν Σερρῶν! Μέσα στήν µεγάλη ἀγανάκτησι καί στίς φωνές τοῦ τουρκικοῦ ὄχλου, ὁ δικαστής ἔβγαλε τήν ἀπόφασί του: Νά τόν κρεµάσουν ἀµέσως.
Τότε πολλοί Τοῦρκοι φώναξαν στόν Ἀλεξανδρή:
- Γίνε, µπρέ, Τοῦρκος, νά γλυτώσης!
(Τότε, ὅποιος Ὀρθόδοξος χριστιανός γινόταν µουσουλµάνος, ἀπαλλασσόταν ἀµέσως ἀπό κάθε τιµωρία, γιά ὁποιοδήποτε ἔγκληµα, ἀκόµα καί γιά φόνο.)
Ὅλοι περίµεναν ὅτι ὁ Ἀλεξανδρής θά τό δεχόταν εὐχαρίστως γιά νά γλυτώση τή ζωή του. Ἡ πρότασί τους ἦταν πολύ δελεαστική, ἀφοῦ ἐπρόκειτο γιά τήν ζωή του.
Καί ἰδού τό θαῦµα! Αὐτός πού ἦταν χλιαρός καί νερόβραστος, ἔγινε θερµότατος! Καί ἄκουσαν τόν Ἀλεξανδρή νά φωνάζη σταθερά:
- Τοῦρκος ἐγώ δέν γίνοµαι!
Μάνιασαν οἱ Τοῦρκοι, ἔβγαλαν τά µαχαίρια τους καί ἄρχισαν νά τόν κτυποῦν µέ πολλή ὀργή σέ ὁλόκληρο τό σῶµα! Καί ἐνῶ ἀκόµη ἀνέπνεε, τόν κρέµασαν.
Ἦταν 8 Ἰουνίου τοῦ 1630.
Ἔτσι ἔγινε µάρτυρας, ἕνας ἀπό τούς νεοµάρτυρες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καί ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!


(Γ. Καφταντζῆ, ἡ Σερραϊκή Χρονογραφία τοῦ παπα-Συναδινοῦ,
ἔκδ. Ἱ. Μ. Σερρῶν καί Νιγρίτης, Σέρρες 1989, σελ. 52)


Ἀλήθεια! Πόσοι ἀπό τούς σηµερινούς νερόβραστους χριστιανούς θά εἶχαν τό σθένος µιᾶς ὁµολογίας σάν τοῦ νεοµάρτυρος Ἀλεξανδρῆ;
Ὅπως µπόρεσε ἐκεῖνος, µέ τά στήθη του γεµάτα ἀπό φλόγα πίστεως, νά ἐκµηδενίση τήν µανία τῶν Τούρκων, ἔτσι µποροῦµε κι ἐµεῖς κι ἐσεῖς ὅλοι καί ὁ καθένας χωριστά νά ἀντιτάξουµε τήν φλογερή µας πίστι ἀπέναντι στά σχέδια τῶν θεοµάχων πολιτικῶν ἀλλά καί στόν ἴδιο τόν διάβολο, τόν Ἀντίχριστο καί τόν σατανᾶ καί δέν ξέρω ποιόν ἄλλον!...
Ὁ πιστός Ὀρθόδοξος χριστιανός δέν φοβᾶται καί δέν τροµοκρατεῖται µπροστά σέ κανέναν διώκτην καί σέ κανέναν δήµιον!


* * *


Σεβαστοί πατέρες καί ἀδελφοί µου,

ὁ Ἀντίχριστος, ναί µέν θά εἶναι ἱστορικό πρόσωπο τῶν ἐσχάτων καιρῶν, ὅπως τό ἀποδείξαµε ἐν ἐκτάσει (συγχωρέστε µε καί γιά τήν ὥρα), θά ἔχη ὅµως (σύµφωνα µέ τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαµασκηνοῦ), ὡς προδρόµους τούς ἑκάστοτε ἀντιχρίστους καί ψευδοπροφῆτες.
Δηλαδή ὅλους τούς αἱρετικούς πού ἀρνοῦνται τά βασικώτερα δόγµατα τῆς θείας ἀληθείας καί ὅλους ἐκείνους τούς θεοµάχους πού θά διαταράσσουν καί θά καταπολεµοῦν τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἐπιπλέον, παρακολουθῶντας τήν ἱστορία ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας, εὔκολα διαπιστώνουµε ὅτι καί οἱ σκοτεινές δυνάµεις τῆς Νέας Ἐποχῆς θά κυριαρχοῦν ὡς πρόδροµοι τοῦ Ἀντιχρίστου, προκαλῶντας πυρηνικούς πολέµους, ἐµφυλίους σπαραγµούς, πεῖνα καί λοιµούς µέ ἑκατοµµύρια θύµατα.
Δυστυχῶς, σ’ αὐτόν τόν πνευµατικό κατήφορο συντελεῖ - συγχωρέστε µε - καί ἡ ἐκκοσµίκευσις τοῦ Ὀρθόδοξου Κλήρου, πού παρατηρεῖται στίς ἡµέρες µας, χωρίς βέβαια νά λείπουν καί οἱ ἐπαινετές ἐξαιρέσεις καί οἱ ἅγιοι.
Ἔτσι ὅµως ἀποστεώνεται ἡ χριστιανική Ὀρθοδόξη Εὐαγγελική διδασκαλία καί -προσέξτε! - ὑποβιβάζεται ἀφρόνως σέ κοινωνική διδασκαλία µέ στενές ἠθικές νοµικίστικες προεκτάσεις, χωρίς νά ἀποσκοπῆ πλέον στόν πραγµατικό σκοπό τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καί εἰδικώτερα τοῦ χριστιανοῦ, πού εἶναι ἡ κάθαρσις ἐκ τῶν παθῶν καί ἀδυναµιῶν, ὁ φωτισµός, ἀκόµα καί ἡ θέωσίς του.
Δαιµονικός καθίσταται ἐπίσης καί ὁ κλάδος τῆς παιδείας ὄχι µόνο στήν Ἑλλάδα µας ἀλλά καί διεθνῶς καί κατά συνέπειαν πρόδροµος τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅταν ἀποβλέπη στήν ἐγκεφαλική καί µόνο µόρφωσι (παραµόρφωσι) τοῦ ἀνθρώπου, ἀποκρύπτοντας σκοπίµως τίς ἀξίες τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τίς ὁποῖες Ἐκεῖνος σφράγισε µέ τό Αἷµα Του καί τίς ὁποῖες συνεχῶς..., συνεχῶς..., συνεχῶς διαστρεβλώνουν µέσα στά βιβλία τῶν σχολείων µας.
Τό ἴδιο θά µπορούσαµε νά ποῦµε καί γιά ὅλες ἐκεῖνες τίς ἐπιστῆµες, οἱ ὁποῖες, ἐνῶ µποροῦν νά ὠφελήσουν τήν ἀνθρωπότητα, ἐν τούτοις τήν ὁδηγοῦν στό βάραθρο τῆς ἀπωλείας.

Ἀδελφοί µου,
ὁλοκληρώνοντας αὐτή τή σηµερινή ὁµιλία (γιά τήν ὁποία εὐχαριστῶ πάρα πολύ τόν π. Ἀµβρόσιο καί τούς ἀδελφούς καί πατέρες κι ἐσᾶς, ὅλους ἐσᾶς, πού ἤρθατε νά ἀκούσετε ἐµένα τόν ἀνάξιο καί ἄθλιο) µιά προτροπή βγαίνει αὐθόρµητα ἀπό τό βάθος τῆς καρδιᾶς µου:
Ὅπως ὅλοι µαζί, κλῆρος καί λαός, συνταυτιστοῦµε σέ µιά ἑνότητα Θεοτριαδική,
χωρίς παρεκκλίσεις,
οὔτε ὑποχωρήσεις,
οὔτε νοθεύσεις
οὔτε καί συµβιβασµούς.
Διότι αὐτή ἡ σύµπνοια θά µᾶς δώση τήν δύναµι νά ἀντιµετωπίσουµε καί τό κακό καί τήν ἁµαρτία καί αὐτόν τόν Ἀντίχριστον, µέχρι αἵµατος, θυσίας καί µαρτυρίου!

Καί ξέρετε πῶς τελειώνει ἡ ἱερά Ἀποκά¬λυψις: "ΚΥΡΙΕ, ΕΡΧΟΥ ΤΑΧΥ!"
Εἴµαστε ἕτοιµοι νά ποῦµε τό "Ἀµήν";
Εἴθε νά τό δώση ὁ Θεός σ’ ὅλους µας, σέ σᾶς καί σέ µᾶς µαζί, σέ ὅλο τόν Ὀρθόδοξο λαό καί στόν Κλῆρο παντός βαθµοῦ, µαζί µέ τούς µοναχούς καί τίς µοναχές, ὥστε νά βροντοφωνάξουµε µέ µιά φωνή:

Ἀµήν. Γένοιτο.

Σηκωθῆτε ὄρθιοι, παρακαλῶ... Μή χειροκροτᾶτε.
Εὐχαριστῶ πολύ πού µέ ἀνεχθήκατε.
Ὁ Θεός καί ἡ Παναγία πάντοτε µαζί σας.


- (π. Ἀµβρόσιος) Ἐµεῖς εὐχαριστοῦµε τόν π. Στέφανο γιά τήν εὐλογία πού εἴχαµε. Εὐχαριστοῦµε θερµῶς...


Πηγές καί βοηθήµατα:
1. + Ἀνδρέου Θεοδώρου, "Ἡ περί Ἀντιχρίστου ἰδέα", 1969, σελ. 151 - 161.
2. Γεωργίου Μαυροµάτη, "Ἑρµηνεία στήν Ἀποκάλυψι τοῦ Ἰωάννου", σελ. 218 - 222.

Σημείωσις: Λόγῳ τῶν πολλῶν θεολογικῶν ἐλλείψεων πού ἀναγνωρίζω στόν ἑαυτό µου, παρακαλῶ θερµά τούς πλέον εἰδικούς ἐκ τῶν θεολόγων, κληρικῶν ἤ καί λαϊκῶν, ἀλλά θεουµένων καί θεοπτῶν, νά προβοῦν σέ ἁγιοπατερικές διορθώσεις τοῦ ὅλου κειµένου, πού µέ τόση πνευµατική φτώχεια προσπάθησα νά ἀποδώσω.