Παραβολή τών μυρίων ταλάντων

Κυρ.ΙΑ' Ματθαίου, 2005
217-γ

Η σημερινή περικοπή χριστιανοί μου, μας αποκαλύπτει όλο το μεγαλείο της ευσπλαχνίας του Αγίου Θεού προς το πεσμένο πλάσμα Του, τον αμαρτωλό άνθρωπο. Όσες φοβερές και μεγάλες κι αν είναι οι αμαρτίες σου, συγχωρείσαι, αν ζητήσεις το έλεος από τον Θεόν και εξομολογηθείς με αληθινή μετάνοια. Τότε είναι εύκολο να συγχωρέσεις και τα λάθη του αδελφού σου, αν στο πέρασμα της ζωής, σου έφταιξε σε κάτι.
Η παραβολή μας λέγει για κάποιον που είχε ένα τεράστιο χρέος, μυρίων ταλάντων, ας πούμε ενός εκατομμυρίου ευρώ, στον άρχοντα της πόλεως. Βασιλέα τον ονομάζει η παραβολή. Επειδή φαίνεται πως θα είχε κάμει κάποια κατάχρηση στην διαχείριση των πραγμάτων του άρχοντος αυτού, έπεσε σε αυτό το τεράστιο χρέος και δεν μπορούσε να το ξεχρεώσει.
Ο άρχοντας λοιπόν διέταξε να πωληθεί ως δούλος, και αυτός και η γυναίκα του και τα παιδιά του, και όλα όσα είχε σαν υπάρχοντα, για να εξοφληθεί έστω και ένα μικρό μέρος από το χρέος αυτό το πολύ μεγάλο.
Ο άνθρωπος αυτός, δυστυχισμένος όπως ήταν, όταν άκουσε την απόφαση, ασφαλώς θα τρομοκρατήθηκε φοβερά, γι’ αυτό και έπεσε στα πόδια εκεινού του άρχοντος βασιλέως και ζήτησε να τον ελεηθεί και να τον αφήσει ένα διάστημα να μπορέσει να εργαστεί για να αποδώσει το χρέος. Ο άρχοντας που ήταν πολύ πολύ σπλαχνικός, όχι μόνον τον άφησε ελεύθερον, όχι μόνον δεν τον πούλησε σκλάβον, αλλά του χάρισε το χρέος! Του χάρισε ενός εκατομμυρίου ευρώ. Του τα χάρισε!
Το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Να μας δείξει τη διαγωγή εκείνη του ευεργετηθέντος δούλου. Να μας δείξει ότι η διαγωγή του στη συνέχεια ήτο σκληροτάτη προς κάποιον άλλον συμπολίτην του, ο οποίος του χρωστούσε εκατό δραχμές. Και επειδή δεν μπορούσε να του τα δώσει, τον άρπαξε απ’ το λαιμό, και τα απαιτούσε! Δεν μπορούσε ο καημένος να προσφέρει τις εκατό δραχμές, τα εκατό ευρώ και τον έβαλε στη φυλακή. Του χάρισε ο άρχοντας ένα εκατομμύριο ευρώ, και δεν μπορούσε να χαρίσει αυτός τις εκατό δραχμές! Τα εκατό ευρώ, - πώς να το πούμε…
Το πληροφορήθηκε λοιπόν αυτό ο άρχοντας βασιλεύς και ήταν επόμενον να λάβει τα μέτρα του και να τιμωρήσει σκληρότατα αυτόν τον άκαρδον δούλον. Και καταλήγει η παραβολή ότι το αυτό θα κάμει και ο Θεός σ’ όλους μας, εάν δεν συγχωρούμε με όλη μας την καρδιά, όλες τις αδικίες που τυχόν μας έχει κάνει ο διπλανός μας.
Μπορεί να μας αδίκησε, ή να μας αδικεί, ο άντρας μας ή η γυναίκα μας, ή και ο αδελφός μας καμιά φορά, ιδιαίτερα δε στις μοιρασιές των κληρονομικών. Μπορεί να μας έβλαψε ο γείτονάς μας, ή εξακολουθεί να μας βλάπτει αυτός που είναι από πάνω, αυτός που είναι από κάτω, αυτός που είναι από δίπλα στην ίδια πολυκατοικία. Μπορεί να μας συκοφάντησαν ή να μας έκαναν κάποιο κακό, μεγάλο ή μικρό, στο σπίτι, στο δρόμο, στη δουλειά, σε οποιοδήποτε άλλο μέρος και χώρο.
Εμείς όμως, οφείλουμε, έχουμε υποχρέωση, σύμφωνα με την εντολή του Θεού, τους πάντες και τα πάντα να συγχωρούμε. Αφού πρώτος αυτός, μας συγχώρεσε και έσκισε το χειρόγραφο των χρεών μας με τη Σταυρική Του Θυσία πάνω στο Γολγοθά. Τα δικά μας σφάλματα και πταίσματα και παραβάσεις, και κακουργήματα και αδικίες και αισχρότητες και πονηρίες και ψεύδη και μύρια τόσα άλλα κακά, είναι αναρίθμητα μα ο Θεός τα συγχωρεί δωρεάν.
Την ίδια όμως υποχρέωση έχουμε και μείς, στο να συγχωρούμε τα λίγα λαθάκια του πλησίον μας, όποιος και αν είναι αυτός. Εάν το κάνουμε αυτό, γινόμαστε όμοιοι με τον Θεόν. Άλλωστε και η εντολή του Αγίου Θεού είναι «γίνεστε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο Πατήρ ημών ο Ουράνιος, Οικτίρμων εστί».
Άλλωστε αυτό το ζητάμε και κάθε μέρα με την Κυριακή προσευχή, και το ζητήσαμε προηγουμένως όλοι μαζί στο «Πάτερ ημών». Και είπαμε «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Συγχώρεσέ μας Θεέ μου, ζητήσαμε απ’ τον Θεόν, όπως ημείς έχουμε συγχωρέσει τον πλησίον μας. Και τότε μόνον εαν πραγματοποιηθεί αυτό, μας καθιστά ο Θεός αξίους στο να κοινωνούμε τακτικά των Αχράντων Μυστηρίων. Καμιά προσευχή και καμιά δέησις, και καμιά νηστεία ούτε εισακούεται ούτε πιάνει αν στην καρδιά μας βασιλεύει η μνησικακία, η σκληροκαρδία, η κατάκρισις, ο φθόνος και τόσα άλλα κακά. Πρώτα μετάνοια, εξομολόγησις και έμπρακτη συγχωρητικότητα και ύστερα Θεία Κοινωνία. Αν δεν υπάρξει συγχώρησις, δεν υπάρχει και Θεία Χάρις, δεν υπάρχει σωτηρία.
Τα τέσσερα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, Βάπτισμα, Χρίσμα, Θεία Κοινωνία και Ιερά Εξομολόγησις, ανοίγουν την καρδιά μας διάπλατα για να λάμψει μέσα σ’ αυτήν ο ήλιος της δικαιοσύνης και της αγάπης, ο Χριστός, με την βασική προϋπόθεση ότι εμείς έχουμε συγχωρέσει όχι μόνον τον πλησίον μας που μας αδίκησε ή μας έβλαψε, αλλά και που τον βοηθούμε με αγάπη, ακόμα και τώρα σε όλες του τις ανάγκες. Και τότε γίνεται το μεγάλο μυστήριο.

Όπως κάποτε το Άγιον Πνεύμα επεσκίασε την Παρθένον κόρη της Ναζαρέτ, τη Μαριάμ, την Παναγία μας, και κατέβηκε ο Λόγος του Θεού, ο Υιός του Θεού, και σαρκώθηκε από τα σπλάχνα της, και γεννήθηκε ο Χριστός, ο τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος Κύριος και Χριστός, έτσι ακριβώς έρχεται και το Άγιον Πνεύμα μέσα στην καρδιά μας, διά μέσου αυτών των προϋποθέσεων που αναφέραμε προηγουμένως, και γεννάται μέσα μας, μυστικά και αθόρυβα ο Χριστός.
Την έχετε νοιώσει ποτέ αυτή τη γέννηση; Υπάρχουν σκιρτήματα πνευματικά που φανερώνει ότι κυοφορείται αυτή γέννησις, αυτή η σωτηρία. Και τότε γίνεται ένωσις, σύγκρασις, οικίωσις, συνοικίωσις με τη Θεία Χάρη. Βιώνουμε, πώς να το πω, ζούμε, έχουμε αίσθηση ότι το Άγιον Πνεύμα έγινε κτήμα μας, είναι το Άγιον Πνεύμα δικό μας, είναι μέσα στη καρδιά μας, βασιλεύει στο είναι μας, το έχουμε κατακτήσει τρόπον τινά. Δικός μας ο Χριστός, δική μας η Θεία ευλογία, δική μας η άνωθεν ειρήνη, δική μας η πνευματική χριστιανική ζωή, δικό μας το Πανάγιον Πνεύμα, βεβαιωμένη η ελπίδα της σωτηρίας.
Τι ουράνια χαρά και τι Θεία Ευφροσύνη πλημμυρίζει τότε την καρδιά μας. Συγχώρεσες; Συγχωρέθηκες και συ στο μέγα μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.
Έλεος ζητάς απ’ τον Θεόν; Γι’ αυτό και λέμε και το «Κυριε ελέησον» τόσες πολλές φορές. Πρόσφερε και συ τα δικά σου σπλάχνα των οικτιρμών σ’ αυτόν που σε βασανίζει κάθε μέρα. Τι σημασία έχει για το πόσο μεγάλα ή πολλά είναι τα σφάλματά σου, η συγχωτητική ευχή του εξομολόγου ιερέως όλα τα εξαλείφει, όλα τα καθαρίζει, γι’ αυτό και συ συγχώρεσε τον πλησίον σου, που σου έκαμε αυτό το μεγάλο κακό.
Και τότε εάν αυτό το πραγματοποιήσεις και βρεθείς στο πετραχήλι του πνευματικού και μέσα στην Εκκλησία, τότε οι άγγελοι θα σε κυκλώνουν, όλοι οι άγιοι της θριαμβεύουσας Εκκλησίας θα σε αγκαλιάσουν, η Παναγία θα σε φιλήσει στοργικά και ο Χριστός θα σου ετοιμάσει Τράπεζα σωτηρίας. Ο ίδιος θα σε υπηρετήσει, μα και ο ίδιος θα σου γίνει το μάννα εκ του ουρανού, ο άρτος της αιώνιας ζωής, ο εκ του ουρανού καταβάς, το ύδωρ το ζόν το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον.
Αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος που σε υπηρετεί και συγχρόνως σε χορταίνει, μέσα στην καρδιά σου, είναι ο ίδιος, είναι αυτός που σήμερα είναι μέσα στη Θεία Λειτουργία το κύριον πρόσωπο, και στη Θεία Κοινωνία, ο Χριστός, ο Σωτήρας, είναι ο ίδιος, και μαζί σου όταν συγχωρείς,
είναι ο ίδιος που συγχωρεί και σένα.
Είναι ο ίδιος στη μυστική σου προσευχή,
και είναι ο ίδιος κοντά σου μέσα στη χούφτα σου στην κρυφή σου ελεημοσύνη.
Είναι ο ίδιος που φωτίζει το σκοτισμένο μας νου και ξαστερώνει το μυαλό μας το θολωμένο.
Είναι ο ίδιος που συμπορεύεται μαζί μας στη ζωή,
ο ίδιος που μας ευλογεί, που μας χαριτώνει που μας αναγεννά και μας δικαιώνει.
Είναι αυτός που μας στηρίζει στον αγώνα μας, για να καθαριστούμε από τα πολλά μας πάθη, και τα ψυχικά και τα σωματικά,
είναι ο Χριστός που σώζει.
Είναι ο Σωτήρας σου,
και ο Σωτήρας σου,
και ο δικός μου Σωτήρας.
Είναι ο Λυτρωτής όλων μας,
ο Σωτήρας όλων των ανθρώπων. «Διότι ουκ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον αλλά ίνα σώσω τον κόσμον μας», μας βεβαιώνει το αψευδές στόμα Του.
Είναι η αλήθεια και το φως.
Είναι η Ζωή και η Ανάστασις.
Είναι η Ζωή και η Ανάστασις.
Είναι ο Σωτήρας σου.

Να είστε όλοι ευλογημένοι.

Αμήν.