Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 1991
Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 1991
08 Ο Θεός Δημιουργός. Κοσμολογία
Εκ του παις και τηρείν
Πατήρ: εκ του παις και τηρείν.
Β' ερμηνεία: εκ του παν και τηρείν.
Δηλαδή ο τα πάντα τηρών χωρίς καμμία απολύτως εξαίρεση.
Εδώ έχει θέση και η Θεία Πρόνοια ως συντήρησις και κυβέρνησις του κόσμου.
Ο Θεός Πατήρ τηρεί τα πάντα, επιβλέπει τα πάντα.
Η Αγία Γοργονία
Θα ήθελα να σας διαβάσω τον Αγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο και να σας πω τι έλεγε για την αδελφή του τη Γοργονία.
Για να δείτε ότι εργάστηκε και αυτή σύμφωνα με όσα μας καταμαρτυρεί ο Αγιος Γρηγόριος ότι εργάστηκε για τη δόξα του Θεού, ήξερε τον προορισμόν της μέσα από όσα έζησε και μέσα από όσα τράβηξε.
Ο Αγιος Γρηγόριος λοιπόν ο Θεολόγος λέγει τα εξής για την αδελφή του:
Αν και παντρεύτηκε κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις γυναίκες του καιρού της στη σωφροσύνη ώστε έσμιξε το γάμο με την παρθενία.
Αυτά τα λέει στον επικήδιο λόγο, δηλαδή όταν εκοιμήθη η αδελφή του.
Διδάσκοντας πως ούτε η παρθενία μόνη ενώνει με τον Θεόν, ούτε ο γάμος πάλι μπορεί να δεσμεύσει με τον κόσμο και να χωρίσει από τον Θεόν για τον οποίο και επλάσθηκε.
Και διά του γάμου και διά της αγαμίας πρέπει να δοξάζεται ο Θεός και σ' αυτή τη δόξα να αποβλέπει ο άνθρωπος είτε έγγαμος, είτε άγαμος.
Ετσι ούτε ο γάμος παντελώς να αποφεύγεται, από φυγοπονία, ούτε η παρθενία μονόπλευρα να επαινείται αλλά ο νους του ανθρώπου είναι εκείνος που είτε είναι παντρεμένος είτε άγαμος μπορεί να ενώσει τον άνθρωπον με τον Θεόν και να απολαύσει την άφατο δόξα Αυτού, ή να τον ενώσει με τον κόσμον και να χωρισθεί από αυτή τη δόξα την οποία διά της αμαρτίας θα περιφρονήσει.
Η Γοργονία με το να παντρευτεί δεν χωρίστηκε από τον Θεόν και με το να έχει κεφαλή της τον άνδρα της δεν σημαίνει ότι ξεχωρίστηκε από την πρώτη κεφαλή, τον Χριστόν, που ήταν και η δόξα της αλλά δούλεψε λίγο στον κόσμο και στη φύση, κατά τους ανθρώπινους νόμους που και ο
Θεός επέτρεψε, όλον δε τον εαυτό της τον αφιέρωσε σε Εκείνον, μέσα και από τη συζυγία και από την παιδοποιία.
Ωραία πράγματα δεν λέει ο Αγιος Γρηγόριος;
Για μας.
Κατόρθωσε τον άνδρα της να τον φέρει με την αγαθή της γνώμη και την πολλή της υπομονή δίχως
να τον έχει κακό αφέντη αλλά καλό σύμβουλο πάντοτε στην αγαθοεργία και τα τέκνα της με το παράδειγμά της, κυρίως με το παράδειγμά της, και τις συμβουλές της, τα έκαμε χαριτωμένα.
Ετσι έκαμε το γάμο αξιέπαινο και ευαρέστησεν τον Θεόν με τις αρετές της και την καλλιτεκνία της. Σεμνή, κοσμία, ήσυχη, υπομονετική.
Σπάνια τη βλέπαμε στους δρόμους.
Οι άνδρες δεν τη γνώριζαν.
Τα μάτια της ήταν σώφρονα.
Δεν κοιτούσαν άτακτα εδώ και εκεί αλλά ήταν αφοσιωμένα στη ζεστασιά του σπιτιού που η ίδια είχε
δημιουργήσει.
Δεν γελούσε, χαμογελούσε μόνον αν ήταν ανάγκη ήσυχα και σεμνά.
Πρόσεχε τι ακούει και πού να προσέξει;
Κουραζόταν στις αργολογίες και φύλαγε τη γλώσσα της από τα πολλά όπως κάμνουν οι πολλές. Ηξερε να έχει φύλακα της γλώσσης τον νου που ωραίζονταν από την παρουσία του Θεού.
Δεν στολιζόταν με χρυσαφικά.
Δεν καλοχτένιζε την κώμη της.
Ηξερε όλα τα κοσμικά τερτίπια όμως κανένα από αυτά δεν θέλησε.
Μονάχα ένα.
Τον στολισμό της ψυχής με τα στολίδια που λέγονται αρετές.
Μια κοκκινάδα αγάπησε εκείνη που ανθεί στα πρόσωπα των τιμίων και των σεμνών, της καλής ντροπής και της ευλάβειας.
Και μια ασπράδα.
Αυτήν που γεννά η εγκράτεια και η νηστεία.
Τόση ήταν η εξυπνάδα της ώστε όλοι την είχαν σύμβουλό τους όχι μόνο συγγενείς αλλά και ξένοι και γείτονες και συμπατριώτες.
Η φρόνιμη συμβουλή της ήταν για αυτούς νόμος απαράβατος.
Τους ναούς τους γέμισε με αφιερώματα, τους ιερείς τους τίμησε όσο κανείς και το είχε μεγάλη υπόθεση να φιλοξενεί στο σπίτι της τους ανθρώπους του Θεού.
Συμπαθητική και εύσπλαχνη στους πάσχοντες.
Τους φτωχούς πάντοτε ελεούσε.
Ξένος έξω από το σπίτι της δεν έμεινε ποτέ.
Την φιλοξενία εδίωκε όπως λέγει η Γραφή.
Εγινε σαν τον Ιώβ μάτι των τυφλών, πόδι των χωλών, μητέρα των ορφανών, αληθινή φίλη των χηρών.
Τα υπάρχοντά της ήσαν κοινά με όσους είχαν ανάγκη.
Δεξιώθηκε πολλές φορές τον ίδιο τον Χριστόν διαμέσου των φτωχών.
Τίποτα δεν έκανε φανερά και επιδεικτικά αλλά κρυφά, τηρώντας την εντολήν :
Τα πάντα εν τω ταμείω.
Οσα μπορούσε και όχι για τους ανθρώπους αλλά μόνο για Εκείνον, τον Θεόν.
Κοντά στην ελεημοσύνη είχε τη νηστεία, την εγκράτεια, την εγκράτεια κοντά στην ευσπλαχνία και σε όλα αυτά την πολλήν προσευχή.
Πάντα καταγινόταν στην ανάγνωση των θείων Γραφών για αυτό και αγρυπνούσε στις προσευχές ορθή, γονατιστή, με καρδιά ταπεινή, με δάκρυα πολλά.
Φανέρωσε ότι η διαφορά των ανδρών από τις γυναίκες είναι μονάχα κατά το σώμα, βιολογική και όχι κατά την ψυχήν.
Ανδρεία και υπομονετική στις αρρώστιες της τις οποίες θεράπευε με την προσευχήν.
Παραμονές του θανάτου της η έτοιμη από καιρόν το μόνο που ποθούσε ήταν η βάπτιση του ανδρός της.
Να μην το ξεχνάμε.
Ηταν μέχρι τότε ειδωλολάτρης που και αυτό τις τελευταίες στιγμές το κέρδισε.
Αφού προγνώρισε τον θάνατό της σαν μια φίλανδρη, φιλότεκνη και φιλάδελφη γυναίκα έδωσε τις
τελευταίες συμβουλές της προγευομένη την ουράνια ειρήνη και μακαριότητα του Θεού την οποία πλέον θα απολάμβανε εις τους αιώνας των αιώνων.
Εν ειρήνη επί τω αυτώ κοιμηθήσομαι και υπνώσω.
Ενδειξη και απόδειξη στερνής της προς τον Θεόν αγάπης και παρρησίας της.
Αυτή ήταν η Αγία Γοργονία, αδελφή του μεγάλου Βασιλείου που η εκκλησία μας την τιμά ως Αγία στις 23 Φεβρουαρίου.
Με τη ζωή της η Αγία Γοργονία έδειξε όλα αυτά που είπαμε μέχρι τώρα, τα έδειξε και τα απέδειξε στην πράξη.
Δεν μένει τίποτε άλλο σε μας παρά να ακολουθήσουμε και εμείς την ίδια γραμμή και την ίδια γνώμη, τον ίδιο τρόπο ζωής.
Σας το εύχομαι.
Πατήρ: εκ του παις και τηρείν.
Β' ερμηνεία: εκ του παν και τηρείν.
Δηλαδή ο τα πάντα τηρών χωρίς καμμία απολύτως εξαίρεση.
Εδώ έχει θέση και η Θεία Πρόνοια ως συντήρησις και κυβέρνησις του κόσμου.
Ο Θεός Πατήρ τηρεί τα πάντα, επιβλέπει τα πάντα.
Η Αγία Γοργονία
Θα ήθελα να σας διαβάσω τον Αγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο και να σας πω τι έλεγε για την αδελφή του τη Γοργονία.
Για να δείτε ότι εργάστηκε και αυτή σύμφωνα με όσα μας καταμαρτυρεί ο Αγιος Γρηγόριος ότι εργάστηκε για τη δόξα του Θεού, ήξερε τον προορισμόν της μέσα από όσα έζησε και μέσα από όσα τράβηξε.
Ο Αγιος Γρηγόριος λοιπόν ο Θεολόγος λέγει τα εξής για την αδελφή του:
Αν και παντρεύτηκε κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις γυναίκες του καιρού της στη σωφροσύνη ώστε έσμιξε το γάμο με την παρθενία.
Αυτά τα λέει στον επικήδιο λόγο, δηλαδή όταν εκοιμήθη η αδελφή του.
Διδάσκοντας πως ούτε η παρθενία μόνη ενώνει με τον Θεόν, ούτε ο γάμος πάλι μπορεί να δεσμεύσει με τον κόσμο και να χωρίσει από τον Θεόν για τον οποίο και επλάσθηκε.
Και διά του γάμου και διά της αγαμίας πρέπει να δοξάζεται ο Θεός και σ' αυτή τη δόξα να αποβλέπει ο άνθρωπος είτε έγγαμος, είτε άγαμος.
Ετσι ούτε ο γάμος παντελώς να αποφεύγεται, από φυγοπονία, ούτε η παρθενία μονόπλευρα να επαινείται αλλά ο νους του ανθρώπου είναι εκείνος που είτε είναι παντρεμένος είτε άγαμος μπορεί να ενώσει τον άνθρωπον με τον Θεόν και να απολαύσει την άφατο δόξα Αυτού, ή να τον ενώσει με τον κόσμον και να χωρισθεί από αυτή τη δόξα την οποία διά της αμαρτίας θα περιφρονήσει.
Η Γοργονία με το να παντρευτεί δεν χωρίστηκε από τον Θεόν και με το να έχει κεφαλή της τον άνδρα της δεν σημαίνει ότι ξεχωρίστηκε από την πρώτη κεφαλή, τον Χριστόν, που ήταν και η δόξα της αλλά δούλεψε λίγο στον κόσμο και στη φύση, κατά τους ανθρώπινους νόμους που και ο
Θεός επέτρεψε, όλον δε τον εαυτό της τον αφιέρωσε σε Εκείνον, μέσα και από τη συζυγία και από την παιδοποιία.
Ωραία πράγματα δεν λέει ο Αγιος Γρηγόριος;
Για μας.
Κατόρθωσε τον άνδρα της να τον φέρει με την αγαθή της γνώμη και την πολλή της υπομονή δίχως
να τον έχει κακό αφέντη αλλά καλό σύμβουλο πάντοτε στην αγαθοεργία και τα τέκνα της με το παράδειγμά της, κυρίως με το παράδειγμά της, και τις συμβουλές της, τα έκαμε χαριτωμένα.
Ετσι έκαμε το γάμο αξιέπαινο και ευαρέστησεν τον Θεόν με τις αρετές της και την καλλιτεκνία της. Σεμνή, κοσμία, ήσυχη, υπομονετική.
Σπάνια τη βλέπαμε στους δρόμους.
Οι άνδρες δεν τη γνώριζαν.
Τα μάτια της ήταν σώφρονα.
Δεν κοιτούσαν άτακτα εδώ και εκεί αλλά ήταν αφοσιωμένα στη ζεστασιά του σπιτιού που η ίδια είχε
δημιουργήσει.
Δεν γελούσε, χαμογελούσε μόνον αν ήταν ανάγκη ήσυχα και σεμνά.
Πρόσεχε τι ακούει και πού να προσέξει;
Κουραζόταν στις αργολογίες και φύλαγε τη γλώσσα της από τα πολλά όπως κάμνουν οι πολλές. Ηξερε να έχει φύλακα της γλώσσης τον νου που ωραίζονταν από την παρουσία του Θεού.
Δεν στολιζόταν με χρυσαφικά.
Δεν καλοχτένιζε την κώμη της.
Ηξερε όλα τα κοσμικά τερτίπια όμως κανένα από αυτά δεν θέλησε.
Μονάχα ένα.
Τον στολισμό της ψυχής με τα στολίδια που λέγονται αρετές.
Μια κοκκινάδα αγάπησε εκείνη που ανθεί στα πρόσωπα των τιμίων και των σεμνών, της καλής ντροπής και της ευλάβειας.
Και μια ασπράδα.
Αυτήν που γεννά η εγκράτεια και η νηστεία.
Τόση ήταν η εξυπνάδα της ώστε όλοι την είχαν σύμβουλό τους όχι μόνο συγγενείς αλλά και ξένοι και γείτονες και συμπατριώτες.
Η φρόνιμη συμβουλή της ήταν για αυτούς νόμος απαράβατος.
Τους ναούς τους γέμισε με αφιερώματα, τους ιερείς τους τίμησε όσο κανείς και το είχε μεγάλη υπόθεση να φιλοξενεί στο σπίτι της τους ανθρώπους του Θεού.
Συμπαθητική και εύσπλαχνη στους πάσχοντες.
Τους φτωχούς πάντοτε ελεούσε.
Ξένος έξω από το σπίτι της δεν έμεινε ποτέ.
Την φιλοξενία εδίωκε όπως λέγει η Γραφή.
Εγινε σαν τον Ιώβ μάτι των τυφλών, πόδι των χωλών, μητέρα των ορφανών, αληθινή φίλη των χηρών.
Τα υπάρχοντά της ήσαν κοινά με όσους είχαν ανάγκη.
Δεξιώθηκε πολλές φορές τον ίδιο τον Χριστόν διαμέσου των φτωχών.
Τίποτα δεν έκανε φανερά και επιδεικτικά αλλά κρυφά, τηρώντας την εντολήν :
Τα πάντα εν τω ταμείω.
Οσα μπορούσε και όχι για τους ανθρώπους αλλά μόνο για Εκείνον, τον Θεόν.
Κοντά στην ελεημοσύνη είχε τη νηστεία, την εγκράτεια, την εγκράτεια κοντά στην ευσπλαχνία και σε όλα αυτά την πολλήν προσευχή.
Πάντα καταγινόταν στην ανάγνωση των θείων Γραφών για αυτό και αγρυπνούσε στις προσευχές ορθή, γονατιστή, με καρδιά ταπεινή, με δάκρυα πολλά.
Φανέρωσε ότι η διαφορά των ανδρών από τις γυναίκες είναι μονάχα κατά το σώμα, βιολογική και όχι κατά την ψυχήν.
Ανδρεία και υπομονετική στις αρρώστιες της τις οποίες θεράπευε με την προσευχήν.
Παραμονές του θανάτου της η έτοιμη από καιρόν το μόνο που ποθούσε ήταν η βάπτιση του ανδρός της.
Να μην το ξεχνάμε.
Ηταν μέχρι τότε ειδωλολάτρης που και αυτό τις τελευταίες στιγμές το κέρδισε.
Αφού προγνώρισε τον θάνατό της σαν μια φίλανδρη, φιλότεκνη και φιλάδελφη γυναίκα έδωσε τις
τελευταίες συμβουλές της προγευομένη την ουράνια ειρήνη και μακαριότητα του Θεού την οποία πλέον θα απολάμβανε εις τους αιώνας των αιώνων.
Εν ειρήνη επί τω αυτώ κοιμηθήσομαι και υπνώσω.
Ενδειξη και απόδειξη στερνής της προς τον Θεόν αγάπης και παρρησίας της.
Αυτή ήταν η Αγία Γοργονία, αδελφή του μεγάλου Βασιλείου που η εκκλησία μας την τιμά ως Αγία στις 23 Φεβρουαρίου.
Με τη ζωή της η Αγία Γοργονία έδειξε όλα αυτά που είπαμε μέχρι τώρα, τα έδειξε και τα απέδειξε στην πράξη.
Δεν μένει τίποτε άλλο σε μας παρά να ακολουθήσουμε και εμείς την ίδια γραμμή και την ίδια γνώμη, τον ίδιο τρόπο ζωής.
Σας το εύχομαι.
Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 1991
07 Τά αμετάδοτα προσόντα τού Θεού. Ο Θεός Τριάς
Ο Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος
Και πάμε στον Αγιο Συμεών το Νέο το Θεολόγο.
Οποιος θέλει να δει πως αγάπησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας τον Θεόν, τον Κύριο,
την Παναγία, τους Αγίους, τους Αγγέλους, τον Ουρανόν, το Θείον φως και όλα τα μεταδιδόμενα και αμετάδοτα προσόντα του Θεού θα πρέπει να διαβάζει τους ύμνους αγάπης του Αγίου Συμεών του Νέου του Θεολόγου.
Θα διαβάσουμε έτσι ορισμένα μικρά κομματάκια να πάρετε μια μικρή εικόνα.
Αξίωσέ με Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε να βλέπω το πρόσωπό Σου και να απολαμβάνω το απορρήτου κάλλους Σου, όχι το πρόσωπο με τα αισθητά μάτια, να το ξεχωρίσουμε, αυτό είναι πλάνη, με τα μάτια της ψυχής, μέσα σε αυτόν τον ουρανό, της καρδιάς τον ουρανό, να κατανοώ και να
εντρυφώ στην ανέκφραστη και φρικτή θέα Σου, όχι στην ουσία, την ουσία ουδείς μπορεί να την πλησιάσει αλλά στις ενέργειες στις άκτιστες της ουσίας, διότι είσαι πάνω από τη φύση και πάνω από
κάθε ουσία, ο Κύριός μου και ο Θεός μου, δόξα Σοι.
Η δε αυγή της θείας Σου δόξης είναι φως απλούν και οράται από ημάς ως φως γλυκύτατον, ως φως αποκαλύπτεται, ως φως ενούται ολόκληρον όπως νομίζω, εις ολόκληρους τους δούλους Σου, αυτούς που αδιαλείπτως εύχονται ενώπιόν Σου, το φως που φαίνεται πνευματικά έξωθεν και ξαφνικά βρίσκεται μέσα μας και αναβλύζει σαν το νερό και σαν φωτιά φλέγουσα από την καρδιά εκείνη που θα την εγγίσει.
Και πάλι με φωτίζει το φως, και πάλι οράται καθαρά, και πάλι ανοίγει ουρανούς και πάλι σχίζει τη νύχτα της ψυχής μου, και πάλι διέρχεται πανταχού ως αστραπή, και πάλι φαίνεται μόνον, έρχεται
φεύγει, πάλι με αποξενώνει από τα ορώμενα, πάλι το φως με απομονώνει από όλα τα αισθητά όπως ο Θεός που είναι υπεράνω όλων των ουρανών μένει μόνος και ποτέ κανένας άνθρωπος δεν Τον είδε,
ούτε και θα τον δει.
Αυτός, λοιπόν, χωρίς να ανοίγει τους ουρανούς για να περάσει, χωρίς να σχίζει τη νύχτα ή τον αέρα και να ανοίγει τη στέγη της οικίας μου αιφνίδια ενώνεται μαζί με εμένα τον άθλιο ολόκληρος μέσα στο νου μου, μέσα στην καρδιά μου.
Κι όπως είμαι περιβαλλόμενος από όλα αυτά τα αισθητά αισθάνομαι τον εαυτό μου και έξω από αυτά.
Γεμίζω από αγάπη και το κάλλος Του και χορταίνω από μακαριότητα, από ηδονή, από θείον
γλυκασμόν.
Εισέρχομαι στο φως Του και μετέχω της δόξης Του και τότε λάμπει το πρόσωπό μου όπως και του Αγαπημένου μου και όλα τα μέλη μου γίνονται φωτοφόρα.
Γίνομαι ωραιότερος από όλους τους ωραίους, πλουσιότερος από όλους τους πλουσίους, δυνατότερος από όλους τους δυνατούς, μεγαλύτερος και από τους βασιλιάδες της γης, πολυτιμότερος από ολόκληρον την ορατήν κτίσιν και από όσα υπάρχουν στον ουρανόν, διότι έχω μαζί μου τον Κτίστην όλης της δημιουργίας.
Υπάρχουν και άλλα πολλά βέβαια αλλά αυτά νομίζω ότι μας είναι αρκετά.
Οι Πατέρες στην Α' Οικουμενική Σύνοδο
Το παράδειγμα του Αγίου Σπυρίδωνος μέσα στην Α' Οικουμενική Σύνοδο ενώπιον του Αρείου.
Ενας τσομπάνος ήτανε, δεν ήξερε πολλά πράγματα αλλά είχε βαθειά πίστη, φλόγα μέσα του δυνατή. Μπορεί να τον ανέτριψε ο Μέγας Αθανάσιος και τον ανέτριψε βέβαια διάκονος τότε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας.
Πήρε μια κεραμίδα, στάθηκε στη μέση της Οικουμενικής Συνόδου, την έσφιξε με δύναμη.
Πετάχτηκε η φωτιά από πάνω, από κάτω νερό και μέσα στη χούφτα του έμεινε το χώμα.
Τρία συστατικά αχώριστα ενωμένα σε ένα κεραμίδι.
Δε μας λέει πολλά πράγματα, αλλά μας δίνει μιαν εικόνα.
Γιατί το Μυστήριο της Αγίας Τριάδας είναι απροσπέλαστο εν παντί.
Και πάμε στον Αγιο Συμεών το Νέο το Θεολόγο.
Οποιος θέλει να δει πως αγάπησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας τον Θεόν, τον Κύριο,
την Παναγία, τους Αγίους, τους Αγγέλους, τον Ουρανόν, το Θείον φως και όλα τα μεταδιδόμενα και αμετάδοτα προσόντα του Θεού θα πρέπει να διαβάζει τους ύμνους αγάπης του Αγίου Συμεών του Νέου του Θεολόγου.
Θα διαβάσουμε έτσι ορισμένα μικρά κομματάκια να πάρετε μια μικρή εικόνα.
Αξίωσέ με Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε να βλέπω το πρόσωπό Σου και να απολαμβάνω το απορρήτου κάλλους Σου, όχι το πρόσωπο με τα αισθητά μάτια, να το ξεχωρίσουμε, αυτό είναι πλάνη, με τα μάτια της ψυχής, μέσα σε αυτόν τον ουρανό, της καρδιάς τον ουρανό, να κατανοώ και να
εντρυφώ στην ανέκφραστη και φρικτή θέα Σου, όχι στην ουσία, την ουσία ουδείς μπορεί να την πλησιάσει αλλά στις ενέργειες στις άκτιστες της ουσίας, διότι είσαι πάνω από τη φύση και πάνω από
κάθε ουσία, ο Κύριός μου και ο Θεός μου, δόξα Σοι.
Η δε αυγή της θείας Σου δόξης είναι φως απλούν και οράται από ημάς ως φως γλυκύτατον, ως φως αποκαλύπτεται, ως φως ενούται ολόκληρον όπως νομίζω, εις ολόκληρους τους δούλους Σου, αυτούς που αδιαλείπτως εύχονται ενώπιόν Σου, το φως που φαίνεται πνευματικά έξωθεν και ξαφνικά βρίσκεται μέσα μας και αναβλύζει σαν το νερό και σαν φωτιά φλέγουσα από την καρδιά εκείνη που θα την εγγίσει.
Και πάλι με φωτίζει το φως, και πάλι οράται καθαρά, και πάλι ανοίγει ουρανούς και πάλι σχίζει τη νύχτα της ψυχής μου, και πάλι διέρχεται πανταχού ως αστραπή, και πάλι φαίνεται μόνον, έρχεται
φεύγει, πάλι με αποξενώνει από τα ορώμενα, πάλι το φως με απομονώνει από όλα τα αισθητά όπως ο Θεός που είναι υπεράνω όλων των ουρανών μένει μόνος και ποτέ κανένας άνθρωπος δεν Τον είδε,
ούτε και θα τον δει.
Αυτός, λοιπόν, χωρίς να ανοίγει τους ουρανούς για να περάσει, χωρίς να σχίζει τη νύχτα ή τον αέρα και να ανοίγει τη στέγη της οικίας μου αιφνίδια ενώνεται μαζί με εμένα τον άθλιο ολόκληρος μέσα στο νου μου, μέσα στην καρδιά μου.
Κι όπως είμαι περιβαλλόμενος από όλα αυτά τα αισθητά αισθάνομαι τον εαυτό μου και έξω από αυτά.
Γεμίζω από αγάπη και το κάλλος Του και χορταίνω από μακαριότητα, από ηδονή, από θείον
γλυκασμόν.
Εισέρχομαι στο φως Του και μετέχω της δόξης Του και τότε λάμπει το πρόσωπό μου όπως και του Αγαπημένου μου και όλα τα μέλη μου γίνονται φωτοφόρα.
Γίνομαι ωραιότερος από όλους τους ωραίους, πλουσιότερος από όλους τους πλουσίους, δυνατότερος από όλους τους δυνατούς, μεγαλύτερος και από τους βασιλιάδες της γης, πολυτιμότερος από ολόκληρον την ορατήν κτίσιν και από όσα υπάρχουν στον ουρανόν, διότι έχω μαζί μου τον Κτίστην όλης της δημιουργίας.
Υπάρχουν και άλλα πολλά βέβαια αλλά αυτά νομίζω ότι μας είναι αρκετά.
Οι Πατέρες στην Α' Οικουμενική Σύνοδο
Το παράδειγμα του Αγίου Σπυρίδωνος μέσα στην Α' Οικουμενική Σύνοδο ενώπιον του Αρείου.
Ενας τσομπάνος ήτανε, δεν ήξερε πολλά πράγματα αλλά είχε βαθειά πίστη, φλόγα μέσα του δυνατή. Μπορεί να τον ανέτριψε ο Μέγας Αθανάσιος και τον ανέτριψε βέβαια διάκονος τότε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας.
Πήρε μια κεραμίδα, στάθηκε στη μέση της Οικουμενικής Συνόδου, την έσφιξε με δύναμη.
Πετάχτηκε η φωτιά από πάνω, από κάτω νερό και μέσα στη χούφτα του έμεινε το χώμα.
Τρία συστατικά αχώριστα ενωμένα σε ένα κεραμίδι.
Δε μας λέει πολλά πράγματα, αλλά μας δίνει μιαν εικόνα.
Γιατί το Μυστήριο της Αγίας Τριάδας είναι απροσπέλαστο εν παντί.
Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 1991
06 Οι ιδιότητες τού Θεού. Μέρος 3ον
6A Ο μοναχός που αντιμετώπισε τους οπαδούς του Ζωδιάτη
Σε ένα χωριό, αυτές τις μέρες, στη Μακεδονία, επισκέφθηκε ένας μοναχός από το Αγιον Ορος, απλός μοναχός, ύστερα από πολλά χρόνια το χωριό του στα περίχωρα της Κατερίνης.
Εκεί δρουν πάρα πολλοί Ευαγγελικοί, του Ζωδιάτη οπαδοί, και ήσαν κάνα δυο τρείς από αυτούς εκεί στο χωριό και γύριζαν από σπίτι σε σπίτι και έλεγαν τα δικά τους.
Είπαν λοιπόν στο μοναχό:
- Ελα Πάτερ να βοηθήσεις την κατάσταση να έρθεις αντιμέτωπος, να τους αντιμετωπίσεις. Αυτοί μας λένε αυτά, εκείνα εκείνα και σύ να τους πεις αυτά που πιστεύουμε και όπως αυτοί τα στηρίζουν αυτά που λένε στην Καινή Διαθήκη, στην Αγία Γραφή όπως λεν, έτσι θα τα στηρίξεις και εσύ.
Ο καημένος έκανε από μέσα του μια προσευχή νοερά και άρχισε συνέχεια να κάνει κομποσχοίνι, μέχρι που συναντήθηκαν.
Τους ρώτησε ένα πραγματάκι, λέει:
- Πιστεύετε; λέει
- Ασφαλώς.
- Εχετε πίστη κόκκου σινάπεως;
Του λένε:
- Ναι, έχουμε.
- Ωραία. Αύριο το μεσημέρι θα ανάψει εδώ στο χωριό μια μεγάλη φωτιά. Κι επειδή έχουμε πίστη κόκκου συνάπεως και θα πούμε το όρος τούτο να φύγει από εδώ και να πάει σε αυτήν την πλευρά τη δυνάμει της πίστεως γίνεται. Δυνάμει λοιπόν της πίστεως θα πούμε στη φωτιά να μη μας κάψει και θα μπούμε μέσα. Εσείς από εκείνη την πλευρά και εγώ από εδώ. Ταυτόχρονα όμως. Για να δούμε ποιανού η πίστις είναι πιο ζωντανή, πιο αληθινή εφ'όσον λέτε ότι πιστεύτε στο ίδιο Ευαγγέλιο. Σύμφωνοι;
- Σύμφωνοι.
Ολο το χωριό αναστατωμένο. Ω, τι θα γίνει αύριο ! Λοιπόν ανάψαν την πυρά, ο παππούλης όλη τη νύχτα αγρυπνία, προσευχή, νηστικός, παρακαλώντας το Θεό να τον ενισχύσει σε αυτό που τον φώτισε να κάνει. Διότι πολλά πράγματα πιθανόν από μνήμης να μην τα γνώριζε αλλά ήξερε τι έλεγε η καρδιά του μέσα, και η καρδιά του του'πε εκείνη τη στιγμή να κάνει αυτό. Την άλλη μέρα, είπανε κατά τις 10 να γίνει αυτό, 11 άναψαν τη μεγάλη φωτιά, ήρθε ο μοναχός ο Αγιορείτης εκεί στη φωτιά και περίμενε... κι ακόμη περιμένει.
Εάν έχουμε τέτοια ζωντανή πίστη, αποστωμώνουμε τους αιρετικούς. Οχι βέβαια να ανάψουμε μια φωτιά και να τους πούμε πατήστε, γιατί μπορούμε να γίνουμε και πυροβάτες και να μας πειράξει ο δαίμονας. Είναι παράδειγμα για το πόσο ζωντανή και δυνατή πρέπει να είναι η πίστις μας, τέτοια που να κάνει δουλειά εσωτερική.
*****************************************************************************
6Α Ο Αγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης
Από τον Βίον του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη:
Λέει εκεί ότι τόσο ήτο ενωμένος με τον Θεόν, και φαίνεται αυτό από το γεγονός που θα αναφέρουμε παρακάτω. Δεν ήταν ανάγκη να απλώσει το χέρι του να το ακουμπήσει στον άρρωστο για να γίνει καλά ή να χρησιμοποιήσει τα Μυστήρια και τα αγιαστικά μέσα που έχει η Εκκλησία μας, τον Αγιασμό τον Μικρό ή τον Μεγάλο, να διαβάσει μιαν ευχή κτλ. Οχι, αλλά τι έκανε; Οι χριστιανοί όταν δεν τον έβλεπαν τον πατέρα τους, τον παππούλη, τους επήγαιναν εκεί, γιατί ζούσε σε ένα κελλάκι, ιερομόναχος, δίπλα εκεί στην εκκλησία. Επαιρναν χώμα από το κατώφλι της πόρτας του, χώμα που πατούσε, και άλειφαν το πονεμένο μέρος του σώματος, μάτι ήτανε, κοιλίτσα ήτανε, καρδιά είναι, πόδι είναι κτλ. Κι αμέσως γινόντουσαν καλά.
Μια Φανταριώτισσα που είχε αλείψει με χώμα από το κατώφλι του Πατρός, του Οσίου Αρσενίου, το αγκυλωμένο της χέρι θεραπεύτηκε αυτόματα.
Και έλεγε όταν ήρθε εδώ, μετά την Μικρασιατική καταστροφή: στην πατρίδα μας τι θα πει γιατρός δεν ξέραμε. Ολοι τρέχαμε στον Χατζεφεντή. Στην Ελλάδα μάθαμε ότι υπάρχουν γιατροί. Αλλά αν τα πούμε εδώ στους ντόπιους τους φαίνονται όχι μόνο αυτά που λέμε ... παράξενα αλλά και λίγο τρελλά. Υπήρχαν ακόμη και αλλόπιστοι, Τούρκοι δηλαδή, άρρωστοι οι οποίοι θεωρούσαν ανάξιο τον εαυτόν τους να παν να ζητήσουν βοήθεια και συμπαράσταση από τον Πατέρα Αρσένιο. Να τους διαβάσει, πώς να τους διαβάσει, ε; Αυτοί ήταν Τούρκοι, μωαμεθανοί. Να τους διαβάσει ένας xριστιανός; Ζητούσαν λοιπόν, τι λέτε, στάχτη από το θυμιατήρι που θυμιάτιζε το σπίτι ή την εκκλησία και που άδειαζε αυτός στην άκρη του τζακιού την οποία κατόπιν αυτήν την στάχτη την διέλυαν μέσα σε νερό , το έπιναν...
*****************************************************************************
6Β Η Αγία Περπέτουα
Διάβαζα το βίο της Αγίας Περπέτουας. Εχει βγάλει μάλιστα και ένα ειδικό βιβλίο. Αναφέρεται και στη Φαβιόλα. Υπάρχουν αυτά τα βιβλία. Ητο χριστιανή, μητέρα χριστιανή, μάλιστα με θηλάζοντα βρέφος, είχε μωρό, δηλαδή, το οποίο θήλαζε. Και όταν έγινε χριστιανή και την συνέλαβαν την αρνήθηκε ο σύζυγος, την εγκατέλειψε. Δεν της έδωσε σημασία. Και δικάζεται ως χριστιανή και καταδικάζεται να υποστεί μαρτύριο στις αρένες εκεί της Αφρικής. Τραγικές είναι οι στιγμές όταν ο πατέρας της φέρνει το μωρό στη φυλακή για να το θηλάσει, ήταν μικρό, μωράκι. Υπάρχει ένας ωραιότατος διάλογος όπου φαίνονται οι παρακλήσεις και οι ικεσίες και τα δάκρυα του πατέρα να μεταπείσει την κόρη και εν συνεχεία οι απειλές να αρνηθεί την πίστη της για να βυζάξει το βρέφος της, το μωράκι της. Δεν λυπάσαι τη ζωή σου, το μωρό δεν το λυπάσαι;
Οι περιγραφές είναι συγκλονιστικές. Πού βρήκε αυτήν την δύναμη η Αγία Περπέτουα να αρνηθεί και το σπλάχνο της;
- Ουκ έχομεν ώδε μένουσα πόλιν αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν. Τις ημάς χωρίσει της αγάπης του Χριστού, διωγμός, φυλακή, μαρτύριον; Τίποτα δεν είναι ικανό και εφαρμόζεται εδώ ο λόγος του Θεού που λέει: Ο αγαπών πατέρα ή μητέρα ή αδελφούς ή αδελφάς ή τέκνα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος. Εφήρμοσε τον λόγον και ηκολούθησεν τον Χριστόν. Τελικά, λοιπόν, τη ρίχνουν στο αμφιθέατρο μόνη της και αφήνουν μέσα μια άγρια δάμαλι, η οποία βέβαια τη θανατώνει φρικτά με τα κέρατά της. Την κατατρυπούσε συνέχεια συνέχεια ώσπου βέβαια παρέδωσε μαρτυρικά την αγία της ψυχή στις 11 Φεβρουαρίου, το 202 μΧ. στην Θουβρίτανα της Αφρικής. Τέλος μαρτυρικό και άγιο. Από πού προήλθε αυτή η δύναμις, η πίστις, η υπομονή, η αντοχή στο μαρτύριο, στην ομολογία; Από τον Παντοδύναμον Θεόν. Αυτός χαρίζει δύναμη. Αυτός θα μας δώσει υπομονή. Ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται.
*****************************************************************************
6B Παράδειγμα με ευχή
Μου έλεγε ένας, προοχθές, εξομολογούμενος εκεί, είχε πάει στο Αγιο Ορος πέρυσι και του είχε πει εκεί ένας γέροντας, λέει: και έκανε το παράπονό του ότι:
- Γέροντα, λέει, δεν κάνω προσευχή.
- Το Πάτερ ημών, λέει, το λές;
Λέει:
- Πώς, πως, λέει, το λέω.
- Α, το λες το Πάτερ ημών. Ε, πόσο κρατάει το Πάτερ ημών, του λέει. Ενα λεπτό μπορείς να κάνεις προσευχή;
Λέει:
- Μπορώ.
- Θα μου δώσεις λέει το λόγο σου, λέει, θα 'ρθεις του χρόνου;
Λέει:
- Θα έρθω.
- Ωραία. Τέτοιες μέρες έρχεσαι;
- Τέτοιες μέρες, λέει, έχω άδεια. Αρχές Σεπτεμβρίου.
- Εντάξει. Θα μεσολαβήσουν 365 μέρες. Τώρα που θα επιστρέψεις πίσω θα μου κάνεις ένα λεπτό προσευχή, με το ρολόι όμως. Με το ρολόι, ακρίβεια θέλω.
- Ενα λεπτό μονάχα;
- Στάσου, ντε, να τελειώσω, του λέει. Ενα λεπτό θέλω εγώ.
- Και τι προσευχή θα κάνω;
- Να, πάρε αυτό εδώ. Του έδωσε ένα κομποσχοινάκι. Και θα λες "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με", από μέσα σου με κλειστά τα μάτια
και του είπε ... δεν θα φαντάζεσαι τίποτα. Κάθε μέρα θα προσθέτεις ένα λεπτό. Τη δεύτερη ημέρα δύο. Την τρίτη τρία λεπτά. Την τέταρτη τέσσερα, την πέμπτη...
- Α, εύκολο, λέει, είναι αυτό.
- Εύκολο είναι; Εντάξει. Εύκολο είναι, εύκολο. Αλλά βέβαια, όταν έφτασε ο πρώτος μήνας και έγινε μισή ώρα έκαμε ζόρι. Και στους δυο μήνες πήγαμε στη μια ώρα αλλά κράτησε τη μια ώρα και τα θαύματα μέσα στην ψυχή του, στον εαυτόν του, στη ζωή του, στην οικογένειά του τα έβλεπε το ένα πίσω από το άλλο.
- Τι έκανες, του λέει;
- Εμεινα, του λέει, στα 60 λεπτά, 65, παραπάνω δεν πήγαινε.
- Κράτησον και θα δεις πρόσωπον Θεού. Με τον τρόπο που ζει και με τον τρόπο που αποκαλύπτεται ο Θεός εις αυτόν, βλέπει πρόσωπον Θεού. Κι όλα αυτά που συζητάμε είναι εσωτερικά βιώματα της ψυχής. Τώρα τα 60 λεπτά έγιναν 120, με τη χάρι πάντοτε του Αγίου Θεού, με τη δύναμη του Θεού, κάτω από τον εμπλουτισμό των πολυποίκιλλων δωρεών του Αγίου Θεού γιατί πράγματι οι δωρεές είναι πολυποίκιλλες.
Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 1991
05 Οι ιδιότητες τού Θεού. Μέρος 2ον
5Α Η Οσία Ξένη, η διά Χριστόν σαλή
Μπορούμε να δούμε την πίστη στην πράξη της μέσα από το βίο της Οσίας Ξένης, η οποία γεννήθηκε στην Πετρούπολη της Ρωσίας, την διά Χριστόν σαλή, η οποία ως νεαρά κοπέλα είχε παντρευτεί τον ψάλτη της αυτοκρατορικής αυλής, τον συνταγματάρχη Ανδρέα Θεοδώροβιτς Πετρώφ και ζούσε μαζί του ευτυχισμένα. Ο ξαφνικός θάνατος του συζύγου της και μάλιστα ύστερα από μεγάλη οινοποσία,έπινε πολύ, την βύθισε στην λύπη, την συγκλόνισε και της έδωσε μια βαθιά αίσθηση της ματαιότητας αυτής της ζωής.
Μόνη, νεαρή, χήρα, δίχως παιδιά και υποχρεώσεις, αποφασίζει να ζήσει με έναν τρόπο μαρτυρικό και υπερθαύμαστο. Μοιράζει όλην την περιουσία της στους φτωχούς και αποσύρεται στην ησυχία μιας μονής. Γίνεται δηλαδή μοναχή. Επανέρχεται κατόπιν στην πόλη όπου γεννήθηκε, φορά μια στρατιωτική στολή του συζύγου της και κυκλοφορεί με τοόνομά του. Καταλαβαίνετε τώρα τι γινότανε στους δρόμους. Χλευασμοί, ταλαιπωρίες, ειρωνείες, καγχασμοί, πειράγματα και ποιος ξέρει τι άλλο, την ταπεινώνουν αλλά και συγχρόνως την καθαρίζουν και την αγιάζουν.
Τα πλούσια χαρίσματα της διοράσεως και θαυματουργίας, πλούσια χαρίσματα, αυτές είναι οι θείες άκτιστες τριαδικές δωρεές που μας δίδει ο Θεός, μέσα από τις ιδιότητες Αυτού, χρωματίζουν τη ζωή της και είναι σημεία της αληθινότητας του εν Τριάδι Θεού, τον οποίο και πίστευε. Θα πούμε στις άλλες δύο ιδιότητες που έχουμε να συζητήσουμε ότι ο Θεός είναι πανάγαθος αλλά είναι πιστός και αληθινός ενώ εμείς είμαστε ψεύτες. Ο μόνος αληθινός και ο μόνος πιστός είναι ο Θεός.
Η σαλότητα της Οσίας Ξένης, αυτής της Ρωσίδος, έχει μια ιδιαιτερότητα λέει εδώ ο Συναξαριστής. Η προσπάθεια της μωρίας της για να οδηγηθεί σητν ταπείνωση ήταν και ένας αγώνας για να βοηθήσει συγχρόνως την ψυχή του αγαπημένου συζύγου της που έφυγε από τη ζωή αυτή απροετοίμαστος. Μάλιστα η Οσία απέκτησε το χάρισμα καθ'ον χρόνο ζούσε. Μετά την κοίμησή της συνέχισε να βοηθά τους μεθυσμένους να ελευθερωθούν από το πάθος. Επομένως λοιπόν ο αντιαλκοολισμός πρέπει να κρεμάσει μιαν εικόνα για να ζητά βοήθεια και πρεσβείες και να τελεί παράκληση στην Οσία Ξένη, την διά Χριστόν σαλή, την εκ Ρωσίας. Ενα σημείο βεβαιωτικό της ψυχικής σωτηρίας του συζύγου της, ο τάφος απέβη τόπος μεγάλης παρηγοριάς πολλών ταλαιπωρημένων ανθρώπων μέχρι και των ημερών μας.
Εκοιμήθη στην Πετρούπολη, το παλαιό Λένινγκραντ, το 1806, δηλαδή είναι πρόσφατη Αγία. Και ακριβώς την αναφέραμεαυτήν την Αγία για να τονίσουμε την επίδραση του Αγίου Θεού στην προσωπική μας ζωή. Δεν συνιστάται ο τρόπος ζωής της σαλότητας σε μας. Εμείς θα ζήσωμε τηρώντας τις εντολές, καλλιεργώντας τις αρετές κι έχοντας άμεση σχέση και συμμετοχή στα Πανάγια Μυστήρια, αξιοποιώντας όσο μπορούμε στην πράξη την ίδια την πορεία που έκανε ο Κύριος εδώ πάνω στη γη.
*****************************************************************************
5Α Ο αξιωματικός με το χιτώνα που έδωσε στον νεκρό
Κάποιος αξιωματικός πήρε μίαν εντολή από τον στρατηγό μιας πόλης να εκτελέσει μιαν εντολή. Και μόλις βγήκε έξω από τα τείχη της πόλεως και πήγε 5-10 χιλιόμετρα βρήκε εκεί έναν νεκρό γυμνότελείως. Φαίνεται θα του είχαν επιτεθεί λησταί, τον είχαν σκοτώσει, τα πήραν όλα και τον άφησαν τελείως γυμνό. Μόλις τον είδε ο αξιωματικός έβγαλε αμέσως τον μανδύα του, σκέπασε τον νεκρό, τον περιποιήθηκε κάπως, όπως μπορούσε, τον έβαλε κάτω από μια σκιά, έστειλε τον στρατιώτη να ειδοποιήσει εκεί τους χριστιανούς- λέει: αυτοί ενδιαφέρονται, αυτός ήταν ειδωλολάτρης. Πήγαινε να τους ειδοποιήσεις, λέει, να έρθουν να πάρουν τον νεκρό, εγώ θα σε περιμένω εδώ να μην έρθει κανένα άγριο θηρίο, ύαινα κτλ. και τον κατασπαράξει. Και περίμενε. Πήγε ο στρατιώτης, γύρισε, έφερε τους ανθρώπους, έναν ιερέα και κάτι άλλους χριστιανούς, τον παρέδωσαν σε αυτούς και αυτός έφυγε.
Υστερα από... πέρασαν δυο τρεις μήνες, πήγε σε μια καινούρια αποστολή. Πάλι με τον ίδιο στρατιώτη. Αλλαγή πλευράς....Και οι γιατροί επιμελήθηκαν το πόδι του, αλλά αυτό δεν έγινε καλά. Και μάλιστα άρχισε να παθαίνει γάγγραινα και αποφάσισαν, ύστερα από μερικές μέρες, βλέποντας ότι δεν γίνεται τίποτα, είχε μαυρίσει ολόκληρο, να το κόψουν. Μεγάλη στεναχώρια ο αξιωματικός, πάει και η καριέρα του, και τι θα γινόταν κατόπιν, δεν είχαν και συντάξεις τότε, ούτε του στρατού ούτε του ΙΚΑ και κάθισε ο καημένος έτσι. Και όλη τη νύχτα ήταν πολύ λυπημένος και σε περίσκεψη μεγάλη. Πολλή στενοχώρια. Μέχρι που άρχισε να κλαίει.
Σε λίγο λοιπόν βλέπει από το τζάκι να κατεβαίνει κάποιος άνθρωπος. Τον πλησίασε και του λέει: - Τι έχεις, γιατί κλαις -είπε το όνομά του - Αχιλλέα, ας πούμε - Αχιλλέα; Του λέει το και το. - Τι λες βρε παιδί μου, του λέει. Ελα εδώ πέρα. Πού είναι το πόδι; Για να το δώ. Το γύμνωσε λοιπόν το πόδι, άρχισε να το τρίβει, να του κάνει μαλάξεις. - Ελα, του λέει, τώρα σήκω. -Βρε, τι να σηκωθώ εδώ πέρα; - Στηρίξου επάνω μου, του λέει. Ακούμπησε το κάτω τώρα. - Μπορώ; - Μπορείς. Το στήριξε κάτω. Το πόδι ήταν εντάξει. Δεν ήξερε πώς να τον ευχαριστήσει αυτόν που του γιάτρεψε το πόδι. Του είπε ορισμένες εντολές και του μίλησε για την αγάπη του Θεού. Πως ο Θεός έγινε άνθρωπος, πως ήρθε στον κόσμο, πως σταυρώθηκε από την πολλή αγάπη και του είπε πολλά. Εκανε ολόκληρη διδασκαλία. - Τώρα, λέει, σε αφήνω. -Για στάσου, δεν μου είπες το όνομά σου. Και πλησίασε εκείνος, άναψε ένα μεγαλύτερο και ένα δεύτερο δαδί μέσα στο δωμάτιο και του λέει: - Δεν με γνωρίζεις; Για κοίταξε με καλά. Λέει: -Να σου πω, αυτό που γνωρίζω είναι τον μανδύα αυτόν που φοράς. Αυτός πρέπει να είναι δικός μου. - Δικός σου είναι. Είμαι εκείνος που περιποιήθηκες γυμνός έξω στην ερημιά. Και με έστειλε Εκείνος τον οποίο υπηρέτησες στο δικό μου το πρόσωπο, να σου ανταποδώσω την καλοσύνη και να σου μιλήσω για Αυτόν. Και αφού τον ασπάσθηκε ανεχώρησε από τον ίδιο δρόμο. Δεν ήθελε πολλά, βέβαια, ο αξιωματικός σε λίγο να γίνει και αυτός χριστιανός.
Βλέπουμε, λοιπόν, την ευσπλαχνία και την ελεημοσύνη του ανθρώπου να είναι ένα μικρό όμοιο κομμάτι της άπειρης αγαθότητος και πολυευσπλαχνίας του Θεού. Και κάθε φορά που εξασκούμε εμείς την ελεημοσύνη, τούτο το πράγμα ασκούμε. Ετσι μοιάζουμε λίγο πολύ με τον Πανάγιον Θεόν.
*****************************************************************************
5B Από Απόκρυφα Ευαγγέλια
Στα Aπόκρυφα αναφέρεται το εξής ανέκδοτον το οποίον συζητούσαμε το μεσημέρι στο σπίτι.
Ο Θεός πεζοπορών από τη μία πόλιν στην άλλην μαζί με τους μαθητάς του, όπως ήταν κουρασμένος, κάθησε έξω από μια αυλή εκεί που έχει και ένα πηγάδι να πιει λίγο νερό ώπου μόλις τους είδε λοιπόν έτρεξε από μέσα μια κοπέλα, ένα κορίτσι,πρόθυμο, έβγαλε γρήγορα νερό από το πηγάδι, το έβαλε κάτω να πιουν, να δροσιστούν. Εν συνεχεία έπλυνε τους πόδας του Ιησού και των μαθητών, όπως ήταν κουρασμένοι. Ητο, αυτή ήταν η πρώτη πράξις προς τον φιλοξενούμενον.
Διώκετε την φιλοξενία, η Αγία Γραφή, ε; Και ο Πατριάρχης Αβραάμ το χαρακτηριστικό του ήταν αυτό η μεγάλη του πίστις και η μεγάλη του φιλοξενία. Και έπλυνε τους πόδας και αφού τους ξεκούρασε τους έδωσε πιθανόν και τρόφιμα εκεί να ξεκουραστούν. Ε, την ευχαρίστησαν, ευλόγησε ασφαλώς ο Κύριος την προκομένη αυτή κοπέλα και προχώρησε παρακάτω.
Στο δρόμο, λέει, συνήντησαν, 5 χιλιόμετρα, ας πούμε, παρακάτω έναν τεμπέλη εκεί κάτω από μια, να κάθεται κάτω από μια συκιά ψυριασμένο, τα κακά του χάλια ήταν. Τον ρώτησαν λοιπόν, ποιο μονοπάτι είναι πιο σύντομο για να πάνε στην απέναντι κωμώπολη. Και αντί να σηκωθεί να τους δείξει με το χέρι, να τους πει το μονοπάτι αυτό, σήκωσε το πόδι του και το έδειξε. Και τουςέδειξε με το πόδι. Ακούστε τώρα το παρακάτω. Ο Θεός λέει:Eκείνη η κοπέλα η προκομένη θα πάρει αυτόν εδώ. Μάλιστα με τη σοφία της, με τη νοικοκυροσύνη της, με την αγάπη της, με τη θυσία της να σώσει εαυτόν. Για αυτό και το στραβόξυλο στο σπίτι μας με την υπομονή μας να τον σώσουμε. Η υπομονή μας θα τον διδάξει. Δεν σώζουμε εμείς κανένα. Ο Θεός σώζει.
Η υπομονή μας να διδάξει, η καλοσύνη μας, το πράον, το μειλήχιον, το αγαθόν, η προσευχή μας, η νηστεία μας, η αγρυπνία μας, με τι θα σωθεί ο άνθρωπος; Με τα λόγια μονάχα; Δεν σώζεται έτσι. Φροντίστε μερικούς, μερικές, μερικές από εσάς τις νοικυρές αλλά και άνδρες να σας πουν τι είναι υπομονή, μέσα στο σπίτι.
Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 1991
04 Οι ιδιότητες τού Θεού. Μέρος 1ον. Συμπλήρωμα. Η Ευχή γιά ολόυς
Η πλανεμένη
Ετσι κάποιος ιερέας πριν από αρκετό καιρό μου έστειλε μια ψυχή, η οποία επροσεύχετο πολύ, πάρα πολύ. Μπορούσε να προσήυχετο συνεχώς, αδιάλειπτα, και 8 ώρες και 10 ώρες.
Αρχισε όμως και κατά τη διάρκεια της προσευχής αλλά και αργότερα, έξω πλέον, όταν σταματούσε την προσευχή, όταν κυκλοφορούσε στους δρόμους, στο αυτοκίνητο, όταν ηργάζετο, όταν έκανε τις δουλειές στο σπίτι να υπάρχει ένα φως γύρω της, κυρίως εδώ, αυτό να το αισθάνεται, να το βλέπει. Ομορφο φως, ωραίο.
Ρώτησα:
- Τι σου θυμίζει; Πρέπει κάτι να σου θυμίζει, αφού ήταν ωραίο.
Είπε ότι της θύμιζε πολύχρωμη και ευωδιαστή, ανοιξιάτικη ημέρα.
Αυτό το πολύχρωμη, ευωδιαστή, ανοιξιάτικη ημέρα μου έβαλε τους πρώτους ψύλλους στα αυτιά και χωρίς περιστροφές είπα ότι είναι πλάνη. Και έδωσα μία μάχη, δεν το έχω πει πουθενά, ούτε οι δικοί μου το ξέρουν, πρώτη φορά το λέω, έδωσα μία μάχη για να αποδείξω την πλάνη και απεδείχθη την περασμένη εβδομάδα ότι ήτο πλάνη.
Και επέμενα και στον άλλο Πνευματικό:
- Είναι πλάνη. Δεν έχουμε μπροστά μας άγιο άνθρωπο, απλά πλανεμένο. Και επειδή είναι πλάνη και πίστεψε στην πλάνη αυτήν την πολύχρωμη, ευωδιαστή, ανοιξιάτικη ημέρα που την πίστευε σαν φωτοστέφανο δόξης που έχουν οι άγιοι μας εδώ, κυρίως η Παναγία σημαίνει ότι εδέχετο τον διάβολο και από το διάβολο θα έπαιρνε μισθό. Κάθε αφεντικό που υπηρετούμε από αυτόν παίρνουμε τον μισθό. Υπηρετούμε πάθος, αδυναμία, κακία, μοχθηρία από αυτό θα πάρουμε μισθό. Τέτοιο είναι το αφεντικό μας. Αυτό μας πληρώνει.
Για κάποιους λόγους που ακόμα δεν ξέρω, δεν έμαθα, εθύμωσε. Ανθρωπος που έχει τούτη την κατάσταση είπαμε τι βασιλεύει μέσα του, ε; Είναι πραής, ε, γλυκύτατος, γαληνόφορος, αγαθός, ειρηνικός, πράος, τεταπεινωμένος, ήσυχος, ειρηνικός στις αισθήσεις. Θύμωσε, οργίστηκε, εξεμάνη και εθεώρησε αυτής της καταστάσεως από την οποία προεκλήθη ο θυμός υπαίτιο την Υπεραγία Θεοτόκο και πήρε την εικόνα της από το εικονοστάσι, την έβαλε κάτω και αφού άρχισε να την ποδοπατάει, άρπαξε το μαχαίρι της κουζίνας και άρχισε να το χτυπάει με μανία εκεί.
Λοιπόν, απόδειξις το τι γίνεται και το τι προσκυνάμε.
Προσοχή, σε όλα χρειάζεται πολλή προσοχή.
Δεν είμαστε άξιοι για κανένα δώρο και ο Θεός μας δωρίζει αγαθά.
Τα αγαθά αυτά προέρχονται από τις ιδιότητες του Θεού.
Το πρόβλημα της προγνώσεως
Η πρόγνωσις του Θεού δεν καταργεί την ελευθερία μας αλλά ούτε και την πανγνωσία του Θεού.
Υπάρχουν κάποιες ερμηνείες των Πατέρων της Εκκλησίας μας για την πανγνωσία. Θα τα πούμε βέβαια αυτά αλλά είναι δύσκολα στην ερμηνεία τους και θα δώσουμε κάτι που είναι πολύ πρακτικό για να το καταλάβουμε.
Βρισκόμαστε πάνω σε ένα βουνό, στην κορυφή ενός βουνού. Κάτω στους πρόποδες του βουνού, όπως είναι κυκλικό το βουνό, υπάρχει ένας δρόμος μεγάλος, φαρδύς, ο οποίος κυκλικός είναι, υπάρχουν και στροφές. Εμεις από πάνω τα βλέπουμε όλα. Βλέπουμε και τις στροφές, βλέπουμε και το δρόμο, βλέπουμε τα αυτοκίνητα που κινούνται στο δρόμο. Βλέπουμε ένα αυτοκίνητο που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και λέμε εμείς από πάνω από την κορυφή:
- Ο ευλογημένος έτσι όπως τρέχει δεν θα την προσέξει με τέτοια ταχύτητα εκείνην την στροφή και παρακάτω η γέφυρα είναι χαλασμένη. Θα πάρει τούμπα και θα σκοτωθεί.
Αυτή είναι η πρόγνωσις. Αυτό δεν δεσμεύει την ελευθερία του οδηγού, αλλά απλώς λέμε εμείς ότι έτσι όπως τρέχει αυτός θα σκοτωθεί. Επόμενον είναι. Και πράγματι παίρνοντας αυτήν την στροφή σκοτώνεται.
Εαν όμως πάει σιγά λέμε για τον άλλο:
- Α, αυτός πάει πολύ σιγά, θα προσέξει το σημάδι, η ταχύτης του είναι πολύ μικρή στη στροφή, θα δει και το γεφυράκι, υπάρχει και η ταμπελίτσα, θα πάει σιγά σιγά, θα γλυτώσει. Η πρόγνωσις δεν καταργεί την ελευθερία.
Γεύση αιωνιότητας
Ακριβώς αυτήν την γεύση παίρνει αυτός που προσεύχεται καθαρά, χωρίς πάθη. Αυτήν την αιωνιότητα έχει η θεία μέθη, ο θείος έρως, η θεία αγάπη. Γεύση αιωνιότητος και αθανασίας αποκτά αυτός που μπορεί και προσεύχεται καθαρά. Αυτή τη γεύση της αιωνιότητος, - γεύση, γεύομαι πότε; όταν κοινωνεί των αχράντων μυστηρίων - μπορεί σε μια στιγμή, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να αισθανθεί αιώνιος, ότι δεν θα τελειώσει ποτέ και η χαρά αυτή που τη γεύτηκε για λίγα δευτερόλεπτα θα κρατήσει στους αιώνας των αιώνων.
Ενα τέτοιο πράγμα είχα δει στο Αγιον Ορος από ένα μοναχό να κοινωνεί. Μόλις κοινώνησε έφυγε τροχάδην, πολύ γρήγορα, σαν να τον πήρε ο άνεμος και έφυγε.
Υστερα μάθαμε ότι είχε γεύση αιωνιότητος.
Πού να καθήσει μέσα στον ναόν;
Πάει να κρυφτεί, να απολαύσει τη δωρεά που πήρε από τον Πανάγιον Θεόν, αλλά όπως εδώθη σε εκείνον και όπως δίδεται σε πολλούς άλλους, να αξιωθούμε και εμείς αυτής της γεύσεως, η οποία βέβαια είναι καθαρώς πνευματική.
Ιωνάς - Καταστροφή της Νινευή
Είπε (ο Θεός) πριν τον κατακλυσμό πως μετενόησε γιατί έφτιαξε τον άνθρωπο πάνω στη γη, αφού τόση βρωμερότητα και εξαχρείωση και αθλιότητα παρουσίασε.
Και μετά τον κατακλυσμό είπε πως δεν θα καταστρέψει άλλη φοράν τον κόσμο με κατακλυσμό.
Αυτά υπάρχουν βέβαια στη Γένεση στο 6,η,9 κεφ. κτλ.
Στην περίπτωση τώρα της Νινευή, είπε στην Προφήτη τον Ιωνά ότι θα καταστρέψει όλη τη χώρα.
Πάει και το λέει ο Ιωνάς, ο οποίος μάλιστα δεν ήθελε, τον κατάπιε και το ψάρι, τον ξέρασε στην πόλη, πήγε και κείνος και τι τους είπε, πως σε τρεις ημέρες καταστρέφεται η πόλη. Αυτή είναι η απόφαση του Θεού.
Αυτοί μετενόησαν με τον γνωστό τρόπο, ως και οι μανάδες αποχωρίσθησαν τα μωρά τους, χώρισαν τα μικρά τα ζώα από τις μητέρες των και χαλούσαν τον κόσμο τρεις ημέρες, φωνές, κακό, όλοι ντύθηκαν με τσουβάλια, έβαλαν στάχτη στο κεφάλι, και παρακαλούσαν το Θεό να τους ελεήσει.
Και ο Θεός τους ελέησε.
Ποια είναι η απάντηση σε όλα αυτά. Θα πούμε ότι μας λέγουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Οτι πράγματι ο Θεός είναι αμετάβλητος και αναλείωτος, δεν αλλάζει και παραμένει ο ίδιος εις του αιώνας. Η αντίληψις αυτή ότι ο Θεός άλλαξε γνώμη ή αλλάζει γνώμη ανάλογα με τα δικά μας τα έργα είναι πολύ ανθρώπινη. Ημείς οι ατελείς άνθρωποι που διαρκώς αλλάζουμε γνώμη από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλάζουμε και αισθήματα παίρνουμε και του Θεού τις ενέργειες ως μεταβλητές.
Ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο μοναχός Ιώβ
Από το βιβλίο του αρχ. Πατρός Ιεροθέου Βλάχου 'Ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ως Αγιορείτης' και στη σελ. 180 γράφει τα εξής:
Οτι όλοι οι χριστιανοί και οι εν τω κόσμω ευρισκόμενοι οφείλουν να προσεύχονται κατά το δυνατόν αδιάλειπτα δηλ. με το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με", φαίνεται από ένα περιστατικό, μας διηγείται ο Οσιος Φιλόθεος ο Κόκκινος, στο βίο που συνέταξε για τον Αγιο Γρηγόριον τον Παλαμά.
Ο Αγιος όταν ήτο στη Βέροια και παρέμενε έγκλειστος όλες τις ημέρες της εβδομάδας εξήρχετο μόνο Σαββάτο και Κυριακή για να τελέσει την Θείαν Λειτουργία και για να κατηχήσει τους αδελφούς.
Σε μια τέτοια έξοδό του, που μιλούσε μπρος στους χριστιανούς και τους συνιστούσε να προσεύχονται αδιάλειπτα, συνεχώς, αναφέροντας την προσευχή του Αποστόλου Παύλου προς όλην την Εκκλησίαν:
Αδιαλείπτως προσεύχεσθαι,
τον λόγον του προφήτου Δαυείδ που ήταν και βασιλεύς: Ορώμην τον Κύριον μου ενώπιον μου διά παντός
και τον λόγον του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: Μνημονευτέον Θεού μάλλον ή αναπνευστέον,
συνιστούσε και ο ίδιος να εξασκούν την αδιάλειπτο προσευχή.
Πάντα τον από Χριστού καλούμενον το οποίο ποταμοί την αδιάλειπτον ασκείν προσευχήν. Συγχρόνως έλεγε ότι έτσι πρέπει να διδάσκομε και με κάθε τρόπο να διηγούμε σε αυτήν την προσευχήν μη τους έξω κόσμους και μοναστάς μόνον, αλλά και άνδρας και γυναίκας και παίδας και σοφούς και ιδιώτας και πάντας ομού.
Την διδασκαλίαν εκείνη παρευρίσκετο και ένας γέρος στην ηλικία και τον τρόπο μοναχός που εκαλείτο Ιώβ. Αυτός ήτο σπουδαίος κατά την πολιτείαν, απλούς στο ήθος και λαμπρός στην επιείκια, την χρηστότητα και σε όλα τα αγαθά. Αγαπούσε πολύ τον Αγιον Γρηγόριον και ερχόταν πολλές φορές για να συζητήσουν μαζί. Οταν όμως άρχισε την διδασκαλία για την αδιάλειπτον προσευχή, ότι όλοι πρέπει να ασκηθούν σε αυτήν την εργασία, άρχισε να αντιδρά λέγοντας ότι αυτή η παραγγελία μπορεί να τηρηθεί μόνο από τους μοναχούς και τους αναχωρητάς και τους ερημίτας και όχι από τους πολλούς ανθρώπους που ζούν μέσα στον κόσμος και μάλιστα από τα παιδιά.
Ο Αγιος Γρηγόριος άρχισε να προσθέτει και άλλες διδασκαλίες πάνω σε αυτά για να τον πείσει αλλά επειδή εκείνος δεν επείθετο, ο γέροντας ασκητής σταμάτησε τον λόγο, αποφεύγοντας με αυτόν τον τρόπον και την πολυλογία και τη φιλονικία.
Οταν όμως ο μοναχός πήγε στο κελλί του και έκανε προσευχή, ο Θεός έστειλε λαμπρό άγγελο και του είπε:
- Μηδαμώς άλλως περί των διομιλημένων υμίν προ βραχέως ο ούτος ε... .Του είπε δηλαδή να μην έχει διαφορετική γνώμη από αυτήν που είχε ο θείος Γρηγόριος.
Μετά την αποκάλυψη αυτή, αμέσως ο μοναχός Ιώβ επανήλθε στον Αγιο Γρηγόριο για να του αναγγείλει τα αποκαλυφθέντα και να ζητήσει συγγνώμη για την απείθεια εκείνη και την ένσταση που είχε κάνει.
Μάλιστα όταν μετά από ολίγον καιρό ήλθε η ώρα να φύγει ο μοναχός Ιώβ από τον κόσμο αυτόν και να δώσει την τελευταία του αναπνοή, ευχαριστούσε τον Θεό που αξιώθηκε να γίνει φίλος και συνομιλητής του Γρηγορίου και κέρδισε πολλά από την διδασκαλία και φιλία με αυτόν.
Επομένως η προσοχή του Ιησού Χριστού ως μέσον για την κάθαρσιν της καρδιάς του ανθρώπου και τον φωτισμόν του νου, μπορεί να εξασκηθεί από όλους τους χριστιανούς. Δεν είναι προνόμιον μόνον των μοναχών, αλλά δώρο που δίνεται σε όποιον επιθυμεί την κατά χάριν θέωσιν του.
Αυτά κατά τον Πατέρα Ιερόθεο, στο βιβλίο που αναφέραμε και στις σελίδες 181-182.
Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 1991
03 Τά περί υπάρξεως τού ενός καί μόνου αληθινού Θεού
Μωυσής
Είπε ο Θεός εις τον προφήτην Μωυσήν που ζήτησε να δεί τον Θεόν, στην Εξοδο 33 Κεφάλαιο :
- Ου δυνήσει ιδείν το πρόσωπον μου. Ου γαρ μη ίδει άνθρωπος το πρόσωπον μου και ζήσεται.
Κι όμως η επαφή που είχε ο Μωυσής με τον Θεόν πάνω στο όρος Σινά, όποια κι αν ήταν αυτή, ακατάληπτη και άγνωστη για τα δικά μας μυαλά, όταν εισήλθε εις τον γνώφον του Θεού, τόσο πολύ έλαμψε το πρόσωπο του, ώστε όταν κατέβηκε από το όρος, όπως μας διηγείται η Αγία Γραφή, κανένας δεν μπορούσε να δει το πρόσωπον από τη λάμψη που είχε ο Μωυσής. Κι όλοι έπεσαν κάτω.
Θεόν ουδείς των ανθρώπων εώρακε πώποτε.
Ωριγένης
Κάποτε ήθελε να προσεγγίσει το άπειρον αυτό μυστήριον του Θεού ο Ωριγένης, ο χαλκέντιος αυτός που ως προς τη χριστιανική διδασκαλία έπεσε έξω. Και δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό που έλεγαν οι Γραφές πώς ο Θεός έγινε άνθρωπος και ενώ ήταν άνθρωπος ήταν και τέλειος συγχρόνως Θεός, πώς ήτο δυνατόν να είναι ο Θεός εν Τάφω σωματικώς, εις τον άδη μετά της ψυχής του ανθρώπου και
εις τον ουράνιον Θρόνον μετά του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος και πώς τα Τρία είναι Ενα.
Και προσπαθούσε, προσπαθούσε με πολλούς τρόπους να το καταλάβει και δεν μπορούσε.
Μέρες, μήνες, νύχτες, εβδομάδες ίσως και χρόνια. Και κάποτε λέει περπατούσε σε μια ακρογυαλιά και είδε ένα παιδάκι και είχε ανοίξει έναν λάκκο στην αμμουδιά και έπαιρνε με ένα κουβαδάκι μικρό νερό από τη θάλασσα και το άδειαζε μέσα εκεί, στη λακουβίτσα τη μικρή που είχε κάνει. Εχυνε το νερό μέσα, έτρεχε στη θάλασσα, ξαναέπαιρνε νερό, ξαναγέμιζε τη γούβα, αυτό χανόταν βέβαια, ξανά αυτήν τη δουλειά, δεν γινόταν τίποτε.
Το παρακολούθησε έτσι αρκετή ώρα χαζεύοντας και του λέει:
- Μα τι κάνεις εδώ αγοράκι μου. Τι κάνεις;
- Προσπαθώ να αδειάσω τη θάλασσα μέσα σε αυτήν τη λακουβίτσα.
- Μα αδειάζει, λέει, όλη αυτή η θάλασσα μέσα σε αυτήν τη λακούβα; Δεν βλέπεις πόσο πολύ μεγάλη, λέει, είναι αγοράκι μου;
- Το άπειρον του Θεού, απάντησε ο μικρός, μπορεί να χωρέσει στο τόσο μυαλουδάκι σου; Οπως δεν χωράει η θάλασσα μέσα σε μια λακουβίτσα έτσι δεν χωράει και το άπειρον του Θεού στο μικρό πεπερασμένο μυαλό το ανθρώπου.
Η ίδια ιστορία αναφέρεται και για τον Ιερό Αυγουστίνο.
Ιέρων
Κάποτε ένας σοφός, στις Συρακούσες, γνωστός αυτός τον φώναξε ο βασιλεύς της Περσίας και του είπε:
- Θέλω να μου πεις τι είναι Θεός.
Λέει:
- Δός μου μια μέρα προθεσμία. Θα σου απαντήσω αύριο.
Πάει την άλλη μέρα. Λέει:
- Βασιλιά, δε μου δίνεις άλλες δυό;
- Ευχαρίστως, λέει.
Περάσαν δύο μέρες, ξαναπάει.
- Βασιλιά, δε μου δίνεις άλλες τρεις;
- Ευχαρίστως.
Περνάνε και οι άλλες τρεις ημέρες. Ξαναπάει.
- Μου δίνεις, άρχοντα μου, άλλες τρεις;
- Πάρε και άλλες τρεις και άλλες τρεις...
Πέρασε ένας μήνας, δύο, βαρέθηκε ο βασιλιάς.
- Ε, λέει. Τι θα γίνει με σένα; Πόση προθεσμία θέλεις ακόμα για να μου πεις τι είναι Θεός;
- Οσο πιο πολύ το μελετάω, τόσο σε μεγαλύτερο αδιέξοδο βρίσκομαι. Δεν μπορώ να σου πω τι είναι Θεός όσες προθεσμίες κι αν μου δώσεις.
Επομένως, λοιπόν, δεν μπορεί κανένας να ερευνήσει το βάθος του Αγίου Θεού. Οσο περισσότερο σκέπτομαι τί είναι Θεός, τόσο και πιο σκοτεινό μου φαίνεται το ζήτημα, τόσο πιο δύσκολη η απάντησις, απάντησε ο Ιέρων. Ετσι λεγόταν αυτός ο σοφός στις Συρακούσες.
Χαγιά Γιαχβέ
Ο Θεός είναι άρρητος βέβαια, ανεκδιήγητος και απερίγραπτος αλλά οι Πατέρες μας λέγουν ότι είναι ακατονόμαστος ή ανονόμαστος ή ανώνυμος. Ο Θεός δεν έχει όνομα. Οταν ο Μωυσής τον ρώτησε στη
φλεγομένη βάτο εκεί :
- Ποιος είσαι; Ποιο είναι το όνομά σου;
ο Θεός απάντησε:
- Εγώ ειμί ο Ων, ο υπάρχων, ο πάντοτε υπάρχων. Εγώ ειμί ο Ων.
Επειδή όμως η Παλαιά Διαθήκη ήταν γραμμένη στα εβραϊκά και μεταφράστηκε ελληνικά οι εβδομήκοντα Αλεξανδρινοί Πατέρες που μετέφρασαν την Παλαιά Διαθήκη από τα εβραικά στα ελληνικά τη φράση αυτήν την εβραική την είπαν ο Ων. Αντίστοιχη αυτής της λέξεως εβραικά υπάρχει η λέξις Γιαχβέ. Την λέξη αυτήν την εξελληνίσαμε, την κάναμε δηλαδή πιο ελληνική και έγινε Ιεχωβάς. Γιαχβέ, είπαμε και στους άνδρες την προηγούμενη φορά το λέμε και στις γυναίκες είναι μετοχή του ρήματος Χαγιά, του εβραικού ρήματος Χαγιά, μετοχή. Το Ων είναι μετοχή του ρήματος Ειμί, του βοηθητικού ρήματος Ειμί. Μετοχή του Ειμί ο Ων. Μετοχή του εβραικού ρήματος Χαγιά Γιαχβέ. Δεν είναι όνομα. Εγώ ειμί ο Ων. Δίδει μια προσωνυμία ο Θεός στον εαυτόν του προφέροντας μια αλήθεια. Εγώ είμαι ο πάντοτε Υπάρχων. Το μπέρδεμα γίνεται εκεί όταν λέγει ο Μωυσής ότι όταν θα πάω στον Φαραώ και στους Αιγυπτίους για να τους πω να ελευθερώσει τους Εβραίους από την τυραννία κτλ. κι όταν με ρωτήσουν: Ποιος σε απέστειλε τι θα τους πεις; Θα πεις ο Ων με απέσταλκεν. Σε αυτό το Ων, που υπάρχει η λέξη Γιαχβέ, νομίζουν ότι είναι το όνομα του Θεού στην αρχή όταν Τον ρώτησε ποιο είναι το όνομά Σου.
Βασιλειάδα - Φλόγες
Ο Αγιος Γρηγόριος ο Νύσσης είναι αδελφός του Αγίου και Μεγάλου Βασιλείου και ο Μέγας Βασίλειος τον είχε εγκαταστήσει επίσκοπο σε μία επαρχία. Κάποτε ηθέλησε να πάει να ιδεί τον αδελφό του, τον Μέγα Βασίλειο - ποιος ξέρει τι ήθελαν να συζητήσουν - και πήγε βέβαια να τον συναντήσει στη Βασιλειάδα σε όλα εκείνα τα πολλά και ιερά ιδρύματα που είχε για την προστασία τόσων και τόσων ανθρώπων που είχαν ανάγκες πολλές. Πηγαίνοντας, ε, νύχτωσε, ήταν και καλοκαίρι κιόλας και ταξίδευε νύχτα για να έχει σχετική δροσιά. Είδε λοιπόν μέσα στη Βασιλειάδα φωτιά.
- Α, λέει, πήρε φωτιά η Βασιλειάδα και τάχυνε το βήμα του γρήγορα.
Αλλά ήταν μια φωτιά μεγάλη, έντονη, με λάμψη πολλή αλλά χωρίς καπνό. Φωτιά χωρίς καπνό γίνεται; Γίνεται καμμιά φορά. Γίνεται. Και έτσι λοιπόν όταν πλησίασε διαπίστωσε ότι αυτό που έβλεπε
ήταν μία φωτεινή στήλη πυρός, η οποία άρχιζε από κάτω και έφτανε μέχρι επάνω στον ουρανό. Και δεν ήταν φλόγες όπου έκαιγαν υλικά πράγματα, δηλαδή δεν εκαίγετο το νοσοκομείο ή το γηροκομείο ή το μαγειρείο, οτιδήποτε, ένα από τα πολλά που είχε ο Αγιος και Μέγας Βασίλειος εκεί στη Βασιλειάδα. Οχι, πρόσεξε, λοιπόν, ότι όλα αυτά έβγαιναν από το κελλάκι του αδελφού του, του Μεγάλου Βασιλείου, το οποίο ήταν περικυκλωμένο από φλόγες άκτιστες, σαν κι αυτές που είδε ο Μωυσής στη φλεγομένη βάτο αλλά μη καταφλεγομένη, ε; Και εδώ εκαίγετο το σπίτι χωρίς να καίγεται. Είχε φωτιά χωρίς να καίγεται. Φωτιά όμως πνευματική, φωτιά θεία, την οποίαν μπόρεσαν και είδαν τα μάτια του Αγίου Γρηγορίου, επισκόπου Νύσσης, γιατί εκεί ήταν επίσκοπος για αυτό και
ονομάζεται Νύσσης και έτσι είχε μια προσωπική εμπειρία και για το θείον πυρ που ανάβει όχι μόνο στις καρδιές αλλά περικυκλώνει και τον Αγιο κατά τη διάρκεια της προσευχής και μέσα στη θεία
λειτουργία, και όταν λειτουργεί. Είναι μεγάλα τα μυστήρια, αυτά τα οποία μας αποκαλύπτονται για τον Αγιο Βασίλειο, για τη λειτουργία του κτλ. και όλα αυτά μας τα φανέρωσε ο Αγιος Γρηγόριος ο Νύσσης.
Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 1991
02 Τί είναι πίστις. Πίστις καί έργα
Στρατιώτες του Γεδεών - Φύλακες του Σολομώντα- Φρόνιμες παρθένες
Την εποχή που ζούσε ο Γεδεών υπήρχαν πολλοί εχθροί στο Ισραήλ. Πάρα πολλοί. Κάποιοι από αυτούς ονομάζονταν Μαδιανίτες. Για να καταστρέψει, λοιπόν, τη δύναμη αυτή των εχθρών ο Γεδεών πήρε 300 άνδρες που τους εξέλεξε ανάμεσα σε 10000 και έδωσε στον καθένα να κρατάει στο χέρι του, στο ένα χέρι, μια σάλπιγγα. Στο δεύτερο χέρι και πάνω στο ώμο να κρατάει μία πολύ μεγάλη στάμνα, όπου μέσα υπήρχε ένα αναμμένο δαδί. Οταν θα έδινε το σύνθημα οι στάμνες θα έπεφταν κάτω, θα έκαναν τρομαχτικό κρότο, αφού θα ήταν γύρω από το στρατόπεδο, αμέσως θα παρουσιάζονταν αναμμένες
οι λαμπάδες και όλες μαζί οι σάλπιγγες και οι 300 θα σάλπιζαν. Αυτό θα εδημιουργούσε πανικό και νίκη των ολίγων έναντι των πολλών. Και έτσι πράγματι έγινε. Οι σάλπιγγες σαλπίζουν, οι στάμνες σπάζουν και δημιουργούν τρομαχτικό κρότο και οι λαμπάδες φεγγοβολούν και ορμούν στο στρατόπεδο και το διαλύουν. Ησαν 300. Τι σχέση έχει αυτό με την πίστη; Θα το δούμε.
Μας αναφέρει και δεύτερο παράδειγμα ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Μας λέγει ότι εκείνοι οι οποίοι φύλασσαν την κλίνη, το κρεββάτι, του βασιλέως και σοφού Σολομώντος, ήσαν 60 αλλά ο καθένας από αυτούς έφερε στο πλευρό του και μία ρομφαία, ένα σπαθί.
Και τρίτο παράδειγμα μας λέει. 5 ήσαν οι φρόνιμες παρθένες, οι οποίες βγήκαν να προυπαντήσουν τον Κύριον και κάθε μια από αυτές τις φρόνιμες είχε και μια αναμμένη λαμπάδα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; ρωτάει ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και απαντάει: Πίσω από τις υδρίες, τις στάμνες, και τις σάλπιγγες κτλ., πίσω από τη ρομφαία του στρατιώτη και από την αναμμένη λαμπάδα της φρονίμου παρθένου δεν βρίσκεται τίποτε άλλο παρά η ατομική πίστις του καθενός χριστιανού άνευ της οποίας παραμένει η θύρα της Βασιλείας των Ουρανών κλειστή. Μόνος του ένας από τους στρατιώτες δεν θα έκανε αυτή τη δουλειά που έκαναν και οι 300 μαζί αλλά ο καθένας από αυτούς είχε και τη δική του ευθύνη μέσα στο σύνολο. Το ίδιο συνέβη και με τους 60. Μπορεί να ήσαν 60, μπορεί να είχαν όλοι σπαθιά αλλά ο καθένας είχε τη δική του ευθύνη για την καλή φυλακή και τήρηση του βασιλέως Σολομώντος. Ολες μαζί υποδέχθησαν, οι 5 δηλαδή παρθένες, οι φρόνιμες, τον Κύριο. Αλλά η κάθε μια αμοίφθηκε χωριστά επειδή η κάθε μια από μόνη της ήταν γρηγορούσα. Φρόντισε δηλαδή να έχει λάδι στην άκρη ούτως ώστε όταν έλθει ο Κύριος να μπορεί να ανάψει την λαμπάδα για να τον υποδεχθεί. Αυτή είναι η ευθύνη της ατομικής πίστεως και βάσει αυτής της ευθύνης η μελέτη και η έρευνα του λόγου του Θεού είναι υποχρεωτική διότι οι Γραφές μαρτυρούν περί Εμού.
Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 1991
01 Οι δέκα όροι (τελειότητος) τής εν Χριστώ ζωής (Αγίου Διαδόχου Φωτικής)
Ο Αββάς και υποτακτικός στη Νεκρά θάλασσα
Περπατούσε ένας αββάς, λέει το Γεροντικό, δεν ξέρω πόσοι από σας θα το θυμάστε, για μέρες στην έρημο και έφθασε εκεί στην Ερυθρά θάλασσα, στην αλμυρά, στη Νεκρά θάλασσα, αλλά δεν μπορούσαν να
πιούν από αυτό το νερό. Αυτό το νερό είναι αλάτι. Εκεί ούτε ζωή υπάρχει, ούτε τίποτα. Με τον υποτακτικό του πάντοτε αυτός ο αββάς. Και λέει ο υποτακτικός: - Γέροντα, λέει, διψάω, έσκασα.
Δεν μπορώ, δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ να βαδίσω καθόλου.
Γονάτισε ο αββάς, έκανε προσευχή. Πήρε μια χούφτα, μάλλον γέμισε ένα παγούρι, ας το πούμε, νερό, εκείνο το αλμυρό της θάλασσας και είπε στον υποτακτικό του:
- Πιες, μετά την προσευχή. Ο λόγος της πίστεως έκανε το θάυμα του. Το αλμυρό το νερό της
νεκράς εκείνης θάλασσας μεταβλήθηκε σε γλυκό. Ηπιε και ξεδίψασε ο υποτακτικός. Και αφού χόρτασε τη δίψα του έσκυψε κατόπι και ξαναγέμισε το παγούρι.
Του λέει:
- Τι κάνεις;
Λέει:
- Για να έχουμε και για ύστερα αφού ο δρόμος μας θα συνεχίσει.
- Καλά, λέει.
Προχώρησαν λίγο. Ξαναδίψασε ο υποτακτικός. Εκαμε να πιεί, το έφτυσε. Το νερό εξακολουθούσε να είναι αλμυρό.
Λέει:
- Γιατί, αββά, είναι αλμυρό τώρα ενώ τότε ήταν γλυκό;
- Εκείνος που έκαμε το πρώτο θαύμα, όταν χρειαστεί, θα κάνει και το δεύτερο. Μόνο πίστευε. Επανέλαβε τα λόγια του Κυρίου. Μόνο πίστευε και σωθείς.
*****************************************************************************
Ο κοσμικός που προσεύχεται αργά το βράδυ
Μας έλεγε προχθές, ένας γέροντας για ένα ζευγάρι, έναν κύριο, ο οποίος είναι κοσμικός, ζει στον κόσμο. Από όπου και αν έλθει το βράδυ, σε όποια εκδήλωση και αν βρίσκεται, από όποια επίσκεψη
και αν θα έλθει, ό,τι ώρα και να είναι και 2 μετά τα μεσάνυχτα, όταν θα γυρίσει το βράδυ στο σπίτι του θα κάνει πρώτα το Απόδειπνο, θα κάνει τις Μετάνοιες του, θα κάνει τα σταυρωτά του
κομποσχοίνια και ύστερα θα πέσει να κοιμηθεί. Και μου έκανε κατάπληξη. Και δεν φημίζεται ούτε για την πνευματικότητά του, είναι και παχύς και παρ'όλα αυτά όμως καταβάλλει τεράστιες
προσπάθειες με το σκεπτικό όπως τον άκουσα και εγώ: Κι αν αύριο πεθάνω; Πού ξέρω εγώ αν θα ζήσω αύριο; Γιατί να μην τα κάμω σήμερα; Μήπως πρέπει έτσι και εμείς να σκεπτόμαστε; Ετσι ο
άνθρωπος βρίσκει χάρι και στην αναμονή αυτή και την υπομονή που κάνει περίμενοντας την επέσκεψη του Θεού ή την αποκάλυψη, αν θέλετε, του Θεού κάποτε αυτή η αναμονή θα αμοιφθεί. Θα δεχθεί ο
άνθρωπος τις ακατάληπτες ενέργειες του Θεού μας και θα χαίρεται χαράν μεγάλη.
*****************************************************************************
Ο Πατέρας Φιλάρετος
Κάποτε, στο Αγιον Ορος, επισκέφθηκε μια συντροφιά έναν ασκητή, ο οποίος ήτανε περίπου 60 χρόνια. Τώρα έγινε αυτό, τώρα τελευταία στο Αγιον Ορος. Και τον φωτογράφισαν εκεί. Τον πήραν φωτογραφία.
Ηταν με το μπαστουνάκι του. Τον άλλο χρόνο, ξαναπήγαν στο Αγιον Ορος οι ίδιοι επισκέπτες. Είχαν και τη φωτογραφία. Ησαν τρεις αυτοί. Λέει δεν πάμε να δούμε ξανά τον Πατέρα Φιλάρετο, τον
ασκητή εκεί και αν ζει να του δώσουμε και τη φωτογραφία που του βγάλαμε πέρυσι. Και πράγματι λοιπόν, στο δρόμο πήγαιναν και συνήντησαν και έναν άλλο έτσι κάπως μεγάλον και αυτόν στην
ηλικία μοναχό και πήγαιναν μαζί και τον παρατυπάν στον Πατέρα Φιλάρετο. Α, αυτός λέει είναι τόσο πολύ απορροφημένος από τη χάρι του Θεού και γνωρίζει τόσα πολλά για τον Θεόν - έχουμε αυτό
που λέμε εμείς στα ασκητικά γράμματα έχει γνώσιν Θεού πολλήν - ώστε ξεχνά λέει και τον εαυτόν του. Λέει πώς τον ξεχνά τον εαυτό του; Λέει δεν μπορώ να σας δώσω να το καταλάβετε πέρα από αυτό. Είναι ζωή. Δεν εκφράζεται με ερμηνεία, με λόγια. Και δεν μπορούσαν βέβαια να καταλάβουν τι θα πει τούτο το πράγμα. Φτάσαν με την χάρη του Θεού, σιγά σιγά, ανέβηκαν στα Κατουνάκια
και τον βρήκαν τον Πατέρα Φιλάρετο. Του φίλησαν το χέρι. Του είπαν περάσαμε και πέρυσι. Σας είδαμε. Μας μιλήσατε τόσο όμορφα για την αγάπη του Θεού και τόσα άλλα πράγματα και σας φέραμε και μια φωτογραφία που σας βγάλαμε πέρυσι. Φωτογραφία; Τι πράγμα είναι αυτό; λέει. Να λέει μια φωτογραφία. Την βγάζουν λοιπόν και του τη δίνουν τη φωτογραφία. Μπα... λέει μόλις τη βλέπει. Ποιος είναι αυτός, λέει, που μου πήρε το μπαστούνι; Δεν ήξερε τη φυσιογνωμία του. Δεν θα την είδε ούτε στο νεράκι, ούτε σε κανένα τζάμι από εκείνα τα πρόχειρα που θα είχε το φτωχό του
καλυβάκι. Αγνοούσε τον εαυτόν του. Ηταν ευτυχισμένος, όμως, μέσα στην παρουσία του Αγίου Θεού. Αυτή είναι η κατά χάριν θεογνωσία. Επειδή πλουτίζουμε στην γνώση του Θεού, φτωχαίνουμε στην γνώση τη δική μας. Κι όσο γεμίζουμε από την παρουσία του Θεού τόσο πιο πολύ αδειάζουμε από όσα ξέρουμε για μας.
*****************************************************************************
Η Αγία Κικιλία
Και έχουν τόσα πολλά μας έχουν πει οι Πατέρες κατά καιρούς για την αγνότητα. Θυμάμαι την Αγία Κικιλία, η οποία ήτανε τυφλή και έχει συλληφθεί ως χριστιανή σε εκείνους τους χρόνους τους
μαρτυρικούς, εκεί στη Ρώμη. Αν θυμάμαι καλά, δεν το έχω υπόψη μου να το πω αλλά έτσι όπως το θυμάμαι με λίγα λόγια. Και όταν οι στρατιώτες είπαν ότι : Να μια όμορφη κοπέλα, πριν τη
βασανίσουμε ας χορτάσουμε το κορμί της, η Αγία Κικιλία έκανε με ζωντανή και δυνατή πίστη προσευχή στον Θεό να την πάρει πριν την ακουμπήσουν οι Ρωμαίοι βασανιστές, με σκοπό βέβαια ανήθικο να τη διαφθείρουν και κατόπιν να τη σκοτώσουν. Και όταν την πλησίασαν για να προβούν στο έργο αυτό το βρώμικο και το τρισάθλιο η Αγία Κικιλία σωριάστηκε κάτω νεκρή. Και έχουμε τη μνήμη της μάλιστα, τιμάται, σας είπα ότι δεν είχα, έτσι μου ήρθε τώρα στο νου για την αγνότητα της Αγίας Κικιλίας, δεν είχα σκοπό να το πω αλλιώς θα σας έλεγα και πότε γιορτάζει και θα έβλεπα λίγο το μαρτύριο της για να σας πω πιθανόν λίγα λόγια περισσότερα. Πάντως με δυο λόγια εκεί αναφέρεται το μαρτύριο της Αγίας Κικιλίας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)