Το site που επιμελείται ο Ι.Ν. Αγίας Βαρβάρας Αμφιάλης Κερατσινίου: https://agiavarvaramfialis.gr



Κυριακή 20 Απριλίου 2003

Ο χαρμόσυνος χαρακτήρας της γιορτής και οι υποχρεώσεις των Χριστιανών



Κυρ.Των Βαΐων 2003

Η Μεγάλη Εβδομάδα χριστιανοί μου έφθασε και για φέτος. Και από σήμερα το βράδυ εισερχόμεθα στο Θείο Δράμα, που ολοκληρώνεται τη Μεγάλη Παρασκευή, αλλά σφραγίζεται με την Ανάσταση την Κυριακή, Κυριακή πρωί.
Η σημερινή Κυριακή των Βαΐων μαζί με την Κυριακή της Πεντηκοστής είναι αυτές και μόνες που δεν έχουν Αναστάσιμο χαρακτήρα. Σήμερα δεν ψάλαμε κανένα τροπάριο αναστάσιμο, ούτε απολυτίκιο, ούτε είπαμε Εωθινό Ευαγγέλιο, ούτε απαγγείλαμε το «Ανάσταση Χριστού θεασάμενοι».
Η Κυριακή των Βαΐων έχει δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα, πανηγυρικό και χαρμόσυνο. Είναι χαρμόσυνος ο χαρακτήρας διότι αποτελεί καθαρό προμήνυμα της Αναστάσεως. Μας το είπε αυτό και η ευχή που διαβάσαμε στα βάγια το πρωί. Αυτά λοιπόν τα βάγια που θα κρατήσουμε στα χέρια μας, αυτό ακριβώς συμβολίζουν. Τη νίκη κατά του θανάτου δια της Αναστάσεως.
Συμβολίζουν όμως και άλλες δύο νίκες, της νίκης κατά του κακού και της αμαρτίας, και δεύτερον της νίκης εναντίον των δαιμόνων, δια της πίστεως προς τον Χριστόν. Άρα μας λένε οι Πατέρες, τα βάγια είναι σύμβολα αρετών και θείων πράξεων, δηλαδή έργων πίστεως.

Αλλά και το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα όσοι το ακούσαμε, έχει και αυτό χαρακτήρα χαρμόσυνο, τον χαρακτήρα της γιορτής. Δεν διστάζει ο Απόστολος Παύλος μέσα από την φυλακή της Ρώμης, που ήτο φυλακισμένος, να γράψει στους Φιλιππισίους, και να τους προτρέψει «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε», και να συνεχίσει επαναλαμβάνοντας «και πάλιν ερώ χαίρετε». Δηλαδή να χαίρεστε όχι από τις κοσμικές χαρές του κόσμου τούτου της αμαρτίας, αλλά να πλημμυρίζετε από την χαρά που χαρίζει ο Χριστός. Και αυτήν την χαρά να την έχετε πάντοτε.
Αυτό το «πάντοτε» έχει ιδιαιτέρα σημασία για όλους μας, διότι δεν εξαιρεί χρόνους, εποχές και καταστάσεις. Να χαίρεστε όταν σας βάζουν στην φυλακή για την πίστη σας, όπως εμένα, λέγει ο Απόστολος Παύλος, που είμαι αυτή τη στιγμή στη φυλακή, αλλά και όταν είστε ελεύθεροι από πιέσεις και διωγμούς.
Να έχετε την χαρά του Χριστού μέσα σας, όχι μόνο στον πλούτο, αλλά και στην φτώχεια. Χαρά όχι μόνον στα πολλά αγαθά, αλλά και στις στερήσεις. Όχι μόνον όταν είστε γεροί και υγιείς, αλλά και όταν είστε άρρωστοι. Και στον πόνο, και στις θλίψεις και στην αγωνία, να χαίρεστε πάντοτε εν Κυρίω.

Δύσκολα θα μου πείτε, πολύ δύσκολα. Και είναι πράγματι γιατί και το ομολογούμε όλοι μας. Και όμως σε κάποιο άλλο σημείο της Αγίας Γραφής, ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος στην Επιστολή του, μας προτρέπει λέγοντας τα εξής: «Πάσαν χαράν ηγήσασθε αδελφοί μου, όταν ποικίλοις περιπέσητε πειρασμοίς». Που σημαίνει «να έχετε μεγάλη χαρά, όταν πέσετε σε διάφορες δοκιμασίες και πειρασμούς της ζωής. «Πάσαν χαράν», δηλαδή μεγάλη χαρά. Και τη χαρά αυτή να την έχετε μαζί με το Χριστό. Αυτά μας είπε ο λόγος του Θεού.
Όλα δύσκολα, όλα βουνά, όλα ακατόρθωτα, έτσι μας φαίνονται. Κι όμως αν πέσουμε στην αγκαλιά του Θεού την Πατρική, τότε τον Σταυρόν μας θα τον πάρει Εκείνος, ο Χριστός και θα μας ξελαφρώσει και θα μας χαρίσει την χαρά της Αναστάσεως.
«Τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστί», μας βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος. Ό,τι λοιπόν μας φαίνεται εμάς αδύνατο, είναι δυνατό για Εκείνο. Ό,τι μας φαίνεται άλυτο, μπορεί να το λύσει ο Θεός. Ό,τι ακατόρθωτο, διά μέσου Εκείνου να γίνει κατορθωτό.
«Και πάλιν ερώ χαίρετε». Σας το επαναλαμβάνω πάλιν και πολλάκις να χαίρεστε αλλά εν Κυρίω. Μαζί με τον Κύριο, μαζί με τον Χριστό.

Και συνεχίζει ο Απόστολος Παύλος στο σημερινό του Αποστολικό του Ανάγνωσμα. «Και πλημμυρισμένοι από τη χαρά του Χριστού να είστε επιεικείς προς όλους τους ανθρώπους, διότι μην το ξεχνάτε, ο Κύριος εγγύς». Αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος είναι πολύ κοντά με τον ξαφνικό θάνατό μας, και τότε θα μας κρίνει. Θα έλθει βέβαια και ως δίκαιος Κριτής κατά την Δευτέραν Αυτού Παρουσία, για να κρίνει ζώντας και νεκρούς, αλλά είναι και «ο Κύριος εγγύς» τη στιγμή του θανάτου μας. Οπότε γίνεται και η πρώτη λεγομένη Κρίσις.
Άρα πρέπει να προσαρμόσουμε τη ζωή μας, προς τις βασικές εντολές του Αγίου Θεού, που με το στόμα σήμερα του Αποστόλου Παύλου, μας συνιστούν τα εξής πράγματα.
«Μηδέν μεριμνάτε» λέγει, και συνεχίζει ο ίδιος, «μη πνίγεσθε στις μέριμνες αυτής της πρόσκαιρης ζωής, αλλά όλα σας τα προβλήματα, μαζί με την μετάνοια και την ευγνωμοσύνη σας, να τα αναφέρετε στην καθημερινή σας προσευχήν προς τον Θεόν. Και τότε η ασύλληπτη για τα ανθρώπινα μυαλά, ειρήνη του Θεού, θα περιφρουρήσει τα αισθήματά σας και τη σκέψη σας από το άγχος και την αγωνία και τους πειρασμούς, και θα σας διατηρεί ενωμένους μαζί με τον Χριστό».
Και αμέσως γράφει και συνιστά, συνεχίζει δηλαδή, «το λοιπόν αδελφοί μου, όσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα έφημα, ή τις αρετή και ή τις έπαινος, ταύτα λογίζεσθε». Λοιπόν αδελφοί μου, όσα είναι αληθινά, όσα είναι τίμια και σεβαστά, όσα είναι δίκαια ενώπιον του Αγίου Θεού, όσα είναι αμόλυντα και καθαρά, όσα είναι αγαπητά και ευάρεστα στο Θεό, όσα έχουν και δίδουν, καλή φήμη και αγαθή υπόληψη, κάθε αρετή και κάθε καλό που είναι άξιον επαίνου, αυτά και μόνον να σκέπτεσθε. «Ταύτα λογίζεσθε και ταύτα πράσσετε».
Και συνεχίζει, «αυτά που μάθατε και παραλάβατε, και ακούσατε από την προφορική μου διδασκαλία, και αυτά που είδατε σε ολόκληρη την προσωπική μου ζωή», προσέξτε, «σε ολόκληρη την προσωπική μου ζωή και συμπεριφορά, αυτά να κάμνετε». Η διαγωγή μας, η ζωή μας και η συμπεριφορά μας, αυτά διδάσκουν. Και όχι τα παχιά τα λόγια. Και «τότε», καταλήγει, «ο Θεός της ειρήνης, ο Θεός της αγάπης, θα είναι πάντοτε μαζί σας».
Άρα λοιπόν μας ενδιαφέρουν οι δύο εκείνες θαυμάσιες προτάσεις, «ταύτα λογίζεσθε και ταύτα πράσσετε».

Χριστιανοί μου, ζούμε σε έναν κόσμο τελείως διεφθαρμένον, άπιστον, άθεον και κτηνώδη, βρώμικον και τρισάθλιον. Παντού επικρατεί το συμφέρον, η διαβολή, η κακία, η πονηρία, ο πανσεξουαλισμός, η αναρχία, η βλασφημία και μύρια άλλα κακά. Λείπει το παράδειγμα της ζωντανής πίστεως, της αγάπης και της καλοσύνης, και του ταπεινού φρονήματος και της θεοσεβίας, και των άλλων θειοτάτων αρετών από τη ζωή μας. Αυτά λείπουν.
Έτσι δυσκολεύονται οι περισσότεροι από τους χριστιανούς, να εφαρμόσουν τις θεϊκές αυτές προτροπές του Αποστόλου Παύλου. «Ταύτα λογίζετε και ταύτα πράσσετε». Αυτά να σκέπτεσθε και αυτά να κάμνετε. Διότι μόνον αυτά θα μας χαρίσουν και θα εδραιώσουν μέσα μας την ειρήνη.
Και αν δεν έχουμε μέσα μας ειρήνη, ειρήνη στο νου και ειρήνη στην καρδιά, αυτό σημαίνει ότι ο Θεός της ειρήνης και της αγάπης δεν είναι μαζί μας. Στερούμεθα χάριτος και ευλογίας. Απουσιάζει ο Θεός από μέσα μας. Και δεν είναι μέσα μας ο Θεός και το επαναλαμβάνω, διότι δεν σκεπτόμαστε, και δεν εφαρμόζουμε όλα αυτά τα αληθινά, τα σεμνά, τα δίκαια, τα αγνά, τα ενάρετα, τα αξιέπαινα.
Αλλά τι σκεπτόμαστε; Μήπως το αισχρό και το ανήθικο ή το ηθικό; Τι σκεπτόμεθα; Το καλό ή το κακό; Το ψέμα ή την αλήθεια; Το δίκαιο ή το άδικο; Τι σκεπτόμεθα; Την αρετή ή την κακία; Και ο καθένας μας …

Κυριακή 13 Απριλίου 2003

Η Αρχιερωσύνη του Χριστού και η Ιερωσύνη στην Ορθόδοξη Εκκλησία



Κυρ. Ε' Νηστειών 2003

«Ο Χριστός παραγενόμενος Αρχιερεύς».
Οι φράσεις αυτές χριστιανοί μου, από το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα του Αποστόλου Παύλου, αναφέρονται στην αρχιεροσύνη του Χριστού. Ιερείς και αρχιερείς είναι εκείνα τα πρόσωπα, που προσφέρουν για λογαριασμό των πιστών, για τον λαόν θυσίες. Ή προς τον αληθινόν Θεόν προσφέρονται αυτές οι θυσίες, ή προς τους ψεύτικους θεούς των ειδώλων. Όλες οι θρησκείες, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και των ημερών μας, είχαν και έχουν τους ιερείς των.
Ο χότζας, ο χομεϊνί, ο ιμάμης, ο γκουρού, ο λάμα, ο πάστορας, είναι μερικές από τις ονομασίες που έχουν οι διάφορες θρησκείες για τους ιερείς των. Ακόμα και η μασωνία έχει τους ιερείς της, μυστήρια και τελετές. Και πολύ περισσότερον έχει η σατανολατρεία, με τη μαύρη μαγεία, τα βουντού και τις ανθρωποθυσίες σ’ ολόκληρον τον κόσμον. Επίσης θέλω να σας επισημάνω ότι και τα πάσης φύσεως μέντιουμ μαζί με τους υπνωτιστάς και τα ενδιάμεσα πρόσωπα του πνευματισμού, όλοι τους είναι ιερείς που υπηρετούν τον διάβολον.
Και το ερώτημα : Υπήρχαν ποτέ ιερείς και αρχιερείς του ενός και μόνου αληθινού Θεού; Ασφαλώς υπήρχαν. Υπήρχαν στην Παλαιά Διαθήκη. Χρειάστηκαν όμως αιώνες και αιώνες για να σχηματιστεί με πολύ αργό ρυθμό η μορφή του γενάρχη της πρώτης ιερατικής τάξεως, δηλαδή του Ααρών. Άρα η ιεροσύνη και η αρχιεροσύνη αρχίζει από την εποχή του Μωυσέως. Η αρχαία διήγησις του κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης, εκφράζει με δραματικό τρόπο την εκλογή και καθιέρωση της ιεροσύνης, δείτε την Έξοδο, κεφάλαιο ΛΒ, στίχοι 25-29.
Ειδική όμως εντολή του Θεού προς τον Μωυσή για τον αδελφόν του Ααρών, είχε δοθεί πολύ πιο νωρίτερα, όπως αυτό καταφαίνεται πάλι από το βιβλίον της Εξόδου, κεφάλαιον εικοστό ένατο. Τι λέγει ο Θεός στον Μωυσή; Τα εξής: «Θα πάρεις τον αδελφόν σου Ααρών, τάδε λέγει Κύριος Παντοκράτωρ, μαζί με τους γιούς του, και θα τους λούσεις με νερό. Θα τον ενδύσεις (τον Ααρών), με άμφια και λαμπρό χιτώνα, και θα του βάλεις μήτρα στο κεφάλι με την επιγραφή «Αγίασμα Κυρίου». Θα τον χρήσεις με λάδι, χύνοντάς του πάνω στο κεφάλι, και θα τον βάλεις μπροστά στη σκηνή του μαρτυρίου. Εκεί θα καθαγιάσεις τα χέρια του Ααρών και των υιών του, και θα τα καθιερώσεις στο να τελούν όλες τις θυσίες». Εδώ τελείωσαν οι εντολές του Θεού. – όχι έχομε και άλλο – «Έτσι από σήμερα ο Ααρών, τα παιδιά του και οι απόγονοί τους, θα έχουν σαν έργο αιώνιο να με υπηρετούν ως ιερείς μου». Εδώ τελειώνει, τελειώνουν οι εντολές του Κυρίου.
Επειδή όμως ο Μωυσής και Ααρών ήσαν από την φυλή των Λευΐ, έτσι καθορίστηκε από τον ίδιο τον Θεό, όλοι οι ιερείς και αρχιερείς να προέρχονται από την ίδια αυτή φυλή. Γι’ αυτό και σε πολλά μέρη της πατρίδος μας, ιερείς ονομάζονται και λευΐτες.
Για τη λατρεία δε του Θεού μετά την σκηνή του μαρτυρίου, κατασκευάστηκε πολλά πολλά χρόνια αργότερα ο πρώτος ναός από τον Σολομώντα. Μέσα στο ναό, και δη στα Άγια των Αγίων τα οποία τα εχώριζεν από τον κυρίως ναό ένα καταπέτασμα που εσχίσθηκε από άνωθεν έως κάτω όταν ο Κύριος είπε «Τετέλεσται», σ’ αυτά τα Άγια εφυλάσσοντο κατά πρώτον λόγον, το μάννα που έστελνε κατά καιρούς ο Θεός για να θρέψει τον πεινασμένο λαό στην έρημο εκεί, η βλαστήσασα ράβδος του Ααρών, και οι πλάκες του Νόμου με τις δέκα εντολές που δόθηκαν στο Μωυσή πάνω στο όρος Σινά για δεύτερη φορά. Όλοι οι ιερείς και αρχιερείς της Παλαιάς Διαθήκης, προσέφεραν στο Θεό διάφορες θυσίες, συνήθως όμως ζώων. Κατά τον τύπον, για τις αμαρτίες τους και για τις δικές τους και για τον λαόν. Ο δε Αρχιερεύς που ήταν και ένας και μόνον ο αυτός για ολόκληρο το έτος, εισήρχετο μία και μόνον φορά το χρόνο μέσα στα Άγια των Αγίων, για να προσφέρει θυμιάματα και θυσίες για όλο το έθνος και για τον εαυτόν του.
Όταν όμως ήλθε ο Χριστός στον κόσμο καταργεί την ιεροσύνη και την αρχιεροσύνη της Παλαιάς Διαθήκης, γιατί; Γιατί ο Χριστός είναι ο νέος και Μέγας Αρχιερεύς, - ο Χριστός είναι Αρχιερεύς, έτσι Τον αγιογραφούμε πολλές φορές στις άγιες εικόνες, όπως υπάρχει και μέσα στο Άγιον Βήμα – που το Αρχιερατικό Του αξίωμα το παίρνει ως Υιός Θεού, κατ’ ευθείαν από τον Θεόν Πατέρα. Ο ίδιος ο Θεός αποφαινόμενος εις τον Υιόν και Λόγον Θεού λέγει: «Υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγένηκά σε». Αυτό είναι από τον δεύτερο ψαλμό. Αυτό το «εγώ σήμερον γεγένηκά σε» αναφέρεται στην Σταυρική Του Θυσία. Είναι δηλαδή ο Αρχιερεύς που προσφέρει θυσία τον εαυτόν Του. Έτσι δεν παίρνει την Αρχιεροσύνη Του από το Εβραϊκό έθνος, και μάλιστα από την φυλή του Λευΐ, διότι ως άνθρωπος ήτο Ιουδαίος. Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι η Αρχιεροσύνη Του πλέον δεν είναι κατά την τάξιν Ααρών, αλλά κατά την τάξιν Μελχισεδέκ. Όλα αυτά μας ανεφέρθησαν στα Αποστολικά Αναγνώσματα που ακούσαμε και σήμερα ακόμη, τις Κυριακές των Νηστειών, διότι ακριβώς η Προς Εβραίους Επιστολή προς αυτό κατατείνεται.
Σπάζει λοιπόν την συνέχεια της διαδοχής της λευϊτικής αρχιεροσύνης, και εγκαινιάζει μια καινούργια ιεροσύνη όπου εκείνος θα είναι ο πρώτος και Μέγας Αρχιερεύς. Είπαμε ότι ιερείς και αρχιερείς της Παλαιάς Διαθήκης πρόσφεραν θυσίες ζώων, μόσχων, δαμάλεων, τράγων, περιστερών και τα λοιπά, το ακούσαμε και στο σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα.
Ο Χριστός όμως δεν προσέφερε τέτοια θυσία, ποτέ, πρόσφερε θυσία τον ίδιο τον εαυτόν Του, δηλαδή το αναμάρτητο και πανακήρατο Σώμα Του, που δημιουργήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Αυτός ο Χριστός έγινε θύμα, αυτός ιερεύς, αυτός θυσιαστήριον, αυτός Θεός, αυτός άνθρωπος, αυτός βασιλεύς, αυτός αρχιερεύς, αυτός πρόβατον, αυτός αρνίον, τα πάντα εν πάσι υπέρ ημών γενόμενος, βεβαιώνει ο Άγιος Επιφάνιος. Αυτός λοιπόν ο Χριστός και Κύριος, ως Αρχιερεύς, προσφέρει θυσία πάνω στο ξύλον του Σταυρού, και συγχρόνως τον εαυτόν Του, που είναι το προσφερόμενον Εσφαγμένο Αρνίον, ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου. Είναι δηλαδή ο Προσφέρων και ο Προσφερόμενος. Είναι ο Θυσιάζων, αυτός που θυσιάζει, αλλά και ο Θυσιαζόμενος, και αυτός που θυσιάζεται. Είναι ο Θύτης και ταυτόχρονα το Θύμα. Αυτό θα πει ότι πάνω στο Σταυρό ο Χριστός ιερούργησε σαν ο πιο μεγάλος αλλά και αιώνια δικός μας Αρχιερέας, το μυστήριον της σωτηρίας με το να προσφέρει θυσία τη δική Του ζωή.
Οι ιερείς και οι αρχιερείς της Παλαιάς Διαθήκης, επειδή ήσαν άνθρωποι αμαρτωλοί είχαν ανάγκη να προσφέρουν τις διάφορες θυσίες και για τις δικές τους προσωπικές αμαρτίες και για το δικό τους εξιλασμό. Ενώ ο Χριστός ήτο ο αναμάρτητος Θεάνθρωπος. Άρα πρόσφερε την καθαροτάτη θυσία και αγία αυτή λυτρωτική θυσία αποκλειστικά και μόνον για το λαό, για όλους τους ανθρώπους, υπέρ του Σύμπαντος κόσμου.
Να λοιπόν η μεγάλη και απροσπέραστη διαφορά της θυσίας των ζώων της Παλαιάς Διαθήκης από την Θυσία του ασπείλου και αμώμου Ιησού Χριστού, του μεγάλου Αρχιερέως της Καινής Διαθήκης, που είναι ο Λυτρωτής του κόσμου, ο λυτρωτής ο δικός σου, ο δικός σου, ο δικός μας, που είναι ο Κύριος και Θεός ημών.
Τα πρόσφεραν αυτές τις θυσίες των τράγων και των μόσχων, που μας είπε το Αποστολικό Ανάγνωσμα, αλλά τα πρόσφεραν για κάποια εξωτερική καθαρότητα τότε, οι ιερείς, για να μπορούν να τελούν τα προς τον Θεόν θρησκευτικά τους καθήκοντα. Ενώ αντιθέτως η Θυσία του Χριστού – τι μας είπε σήμερα, πως τελείωσε το Ανάγνωσμα, θυμάστε; - «καθαριεί την συνείδησιν ημών από νεκρών έργων, εις το λατρεύειν Θεώ ζώντι». Η Θυσία δηλαδή του Χριστού, καθαρίζει τη συνείδησή μας πλήρως και τελείως, από τα έργα της αμαρτίας που οδηγούν στον αιώνιον θάνατο της ψυχής και μας δίδει την δυνατότητα να λατρεύομε με καθαρή καρδιά τον Άναρχο και Αιώνιο Θεό.
Και κάτι ακόμα. Οι θυσίες της Παλαιάς Διαθήκης ήταν, εγίνοντο συνεχώς, ήσαν επαναλαμβανόμενες ενώ η Θυσία του Αρχιερέως Χριστού έγινε μια φορά και μια για πάντα. Εισήλθεν εφάπαξ εις τα Άγια αιώνιον λύτρωσιν εδράμενος. Δηλαδή μια φορά και για πάντα, μπήκε ο Χριστός στα επουράνια, όχι με τα αίματα και τις θυσίες των ζώων αλλά με το δικό Του το Αίμα, το αναμάρτητο, και επέτυχε για όλους εμάς την αιώνια σωτηρία μας. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργούνται στον άνθρωπο οι προϋποθέσεις αποδοχής και πίστεως.
Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο εισέρχεται και η δική μας ιεροσύνη. Η ιεροσύνη λοιπόν της Ορθοδόξου Πίστεως, διδάσκει τις αλήθειες της πίστεως, το έργον και τη Θυσίαν του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, το έργον της Θείας Οικονομίας, διδάσκει την Τριαδικότητα του Θεού, διδάσκει την Θεότητα του Αγίου Πνεύματος, διδάσκει την αειπαρθενίαν της Παναγίας, διδάσκει για τα επτά μυστήρια της Εκκλησίας μας, διδάσκει, διδάσκει, διδάσκει, πόσα πράγματα διδάσκει η ιεροσύνη!
Έτσι λοιπόν, κάθε, ο καθένας από μας που πιστεύει, συμμετέχει κατ’ αρχάς στο Άγιον Βάπτισμα, και δια του Αγίου Βαπτίσματος συμμετέχει στο Θάνατο και στην Ανάσταση του Ιησού Χριστού, στο θάνατο του παλαιού ανθρώπου, την κατάρα που μας άφησε ο Αδάμ με την πτώση του. Στη συνέχεια σφραγίζεται, χαριτώνεται και ενισχύεται ο άνθρωπος με τα χαρίσματα του αγίου Πνεύματος, δια μέσου του Αγίου Χρίσματος. Κατόπιν τρέφεται και συντηρείται, με την αθάνατη τροφή της Θείας Κοινωνίας, που είναι φάρμακον αθανασίας, φάρμακον αιωνίου ζωής, όπως και μερικοί εξ ημών το λάβαμε σήμερα.
Στην πορεία όμως αυτής της ζωής ο χριστιανός οπωσδήποτε θα λερώσει τον πάλλευκο χιτώνα της ψυχής του και του Βαπτίσματος. Καθαρίζεται όμως αμέσως μέσα στο λουτρό της μετανοίας, μέσα στο μυστήριον της Ιεράς Εξομολογήσεως, αρκεί να υπάρχει αληθινή μετάνοια.
Όλα αυτά και άλλα πολλά τελούνται και ιερουργούνται από τους ιερείς και αρχιερείς της χριστιανικής Ορθοδόξου πίστεως. Εμείς όμως οι ιερείς, δεν έχομε δική μας ιεροσύνη, αλλά του Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού την ιεροσύνη φέρουμε. Μ’ αυτή την ιεροσύνη του Χριστού τελούμε τα μυστήρια, ιερουργούμε τη Θεία Ευχαριστία όπως την κάναμε και προηγουμένως. Σαν ιερείς του Σωτήρος Χριστού δεν προσφέρομε θυσίες τράγων και μόσχων, και πολύ περισσότερο ανθρωποθυσίες, και πολύ περισσότερο θυσίες στο διάβολο, αλλά προσφέρουμε και συνεχίζουμε αναίμακτα τη Σταυρική Θυσία του Γολγοθά και στην οποίαν συμμετέχουμε όλοι μας, δια της Θείας Κοινωνίας.

Χριστιανοί μου, σας είπα μερικά πράγματα περιληπτικά μεν, αλλά όσο μπορούσα πιο κατανοητά διότι είναι και δύσκολα αυτά τα κεφάλαια, πάντως ξεχωρίσαμε τη μία ιεροσύνη από την άλλη, και πολύ περισσότερον τους ιερείς άλλων θρησκειών, και άλλων καταστάσεων και πολύ περισσότερο των δαιμονικών.
Αυτά που αναφέρονται για την αρχιεροσύνη του Χριστού, πολλές φορές είναι απροσπέραστα για τη λογική μας και για τα μυαλά μας, αλλά είπαμε όμως μερικά όπως και τη δική μας διακονία, και τις δικές σας υποχρεώσεις. Το λυτρωτικό έργο του Ιησού Χριστού συνεχίζεται πάνω στη γη, δια μέσου των αρχιερέων και ιερέων της Νέας Διαθήκης που είναι οι φυσικοί φορείς και οι διάδοχοι των Αποστόλων.
Προσέξτε τώρα κάτι, γιατί γίνονται πολλές παρεξηγήσεις και μας φορτώνετε πράγματα που εμείς δεν έχουμε και δε μας αξίζουν, δε μας ανήκουν μάλλον, κι ύστερα δε μας αξίζουν. Πρώτα δε μας ανήκουν κι ύστερα δε μας αξίζουν. Δεν σώζουν οι ιερείς. Προσέξτε το αυτό. Δεν σώζουν οι ιερείς. Αυτό είναι δόγμα στην Εκκλησία. Διακονούν απλά το έργον του Ιησού Χριστού, που είναι έργον σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους. Μαζί με το λαό σώζεται και ο ιερεύς.
Αδελφοί μου, εγώ μαζί με σας, ε; μαζί με σας σώζουμε και από σας σώζουμε, έχετε ανάγκη της ιεροσύνης που διακονεί τα μυστήρια, αλλά και γω έχω ανάγκη από σας, από τις προσευχές σας. Είθε λοιπόν μαζί σας, να σωθώ και γω ως ανάξιος ιερεύς,

Αμήν