Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007
Η οργή τού Θεού καί οί αμαρτίες μας.
203-δ
Α' Λουκα. 23.9.2007
Λέγαμε την περασμένη Κυριακή χριστιανοί μου, για τη διαφορά μεταξύ αγάπης και δικαιοσύνης.
Υπερτονίζουμε συνήθως την αγάπη και την μακροθυμία του Θεού, και ξεχνάμε τη δικαιοσύνη Του, - η Εκκλησία βέβαια δεν την ξεχνά, την αναφέρει συχνά στις αιτήσεις, όπως θα το δούμε παρακάτω.
Άλλο αγάπη και άλλο αλήθεια.
Και αυτή τη διαφορά την τοποθετούμε πάντοτε μεταξύ ημών και των αιρετικών.
Μπορεί να μας συνδέει η αγάπη, αλλά μας χωρίζει οπωσδήποτε η αλήθεια.
Έτσι η ένωσις των Εκκλησιών είναι ένα αξεπέραστο εμπόδιο, εάν τα έτερα μέλη, οι χριστιανικές λεγόμενες ομολογίες, δεν αποδεχθούν πλήρως τους όρους των επτά Οικουμενικών Συνόδων, που συγκροτήθηκαν τότε από την Οικουμενική Εκκλησία, στους δέκα πρώτους αιώνες.
Ο Θεός αγάπη εστί, αλλά και είναι και η Αλήθεια. Εγώ είμαι η Αλήθεια.
Εγώ είμαι το φώς, εγώ είμαι Ζωή, εγώ είμαι Ανάστασις.
Ο Θεός είναι Αγάπη, αλλά είναι και Δίκαιος.
Δίκαιος Κριτής και Δίκαιος Νομοθέτης.
Η Αγία Γραφή ρητά και αμετάκλητα μας προειδοποιεί ότι έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας.
Άρα ο Θεός κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και συνθήκες επιτρέπει και παραχωρεί πληγές μικρές ή μεγάλες, συγγενείς ανθρώπων εξαιτίας της αμαρτίας των της μεγάλης και της αποστασίας με τελικό σκοπό την μετάνοια όλων.
Οι δέκα γνωστές πληγές του Φαραώ παραχωρήθησαν από τον Θεόν για να φωτιστεί εκείνος ο σκληρόκαρδος βασιλεύς, και ελευθερώσει τον σκλαβωμένο λαό των Ιουδαίων.
Και επειδή δεν συνετίζει τον Φαραώ, γι’ αυτό ο Θεός του έφερε τη μία πληγή μετά την άλλη, το ένα δραματικό δηλαδή γεγονός μετά το άλλο, το ένα χειρότερο απ’ τ’ άλλο, μέχρις ότου βάλλει τελικά μυαλό.
Το καλοκαίρι που πέρασε, είδατε και ζήσαμε, δεν πρέπει αυτά να σβηστούν απ’ τη μνήμη μας, και τις ζήσαμε δυστυχώς απ’ τις οθόνες των τηλεοράσεων, τις καταστρεπτικότερες πυρκαγιές που γνώρισε ποτέ η πατρίδα μας.
Μέσα σε λίγες μέρες εκδηλώθηκαν χίλιες επτακόσιες πυρκαγιές περίπου, και είχαμε πάνω από εβδομήντα νεκρούς.
Δάση πανέμορφα, χωριά, σπίτια, ζώα, ελαιώνες, περιουσίες, χάθηκαν μια για πάντα.
Οι οικολογικές καταστροφές είναι ανυπολόγιστες, με συνέπεια να αλλοιωθεί το κλίμα εδώ της Αττικής, και θα αρχίσομε να έχουμε πολλές τις δύσπνοιες, ειδικά βέβαια στα μικρά παιδιά, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα - θα τα δείτε αυτά ύστερα από ένα δυο τρία χρόνια.
Όλοι ψάχνουν να βρούν τις αιτίες και τους φταίκτες – δεν λέμε ότι δεν υπάρχουν φταίχτες και δεν υπάρχουν ένοχοι, ασφαλώς και υπάρχουν και αν υπάρχουν ας τους βρούν.
Τα βαθύτερα όμως αίτια δεν τα ερεύνησαν ούτε οι δημοσιογράφοι των τηλεοράσεων ούτε οι εφημερίδες ούτε σχεδόν κανείς.
Γιατί οι βαθύτερες αιτίες είναι οι αμαρτίες μας οι πολλές.
Και εξαιτίας αυτών των αμαρτιών έγιναν αυτές οι καταστροφές.
Συνήθως σας αναφέρω τέσσερεις κατηγορίες, απλώς θα τις επαναλάβω, τις έχομε πει πολλές φορές, ίσως βρίσκονται ένας δυό τρείς εδώ που δεν τις έχουν ακούσει, ας τις ακούσουν.
Πρώτα πρώτα είναι οι ύβρεις και οι βλασφημίες των θείων. Είδαμε την ώρα που κάποιος έσβηνε τη φωτιά, - τη φωτιά γύρω από το σπίτι του, - συγχρόνως να βρίζει και τα θεία. Εμ πώς θα τον βοηθήσει ο Θεός; Αν κρατούσε εκείνη τη στιγμή με το ένα χέρι το λάστιχο και με το άλλο χέρι την εικόνα της Παναγιάς, θα τον βοηθούσε ο Θεός. Αλλά είχε στο στόμα του την ύβρη των θείων. Καλά μας έκανε ο Θεός.
Διακόσες πενήντα χιλιάδες εκτρώσεις κάθε χρόνο!
Ο πανσεξουαλισμός και η διαστροφή των φύλων, ο σοδομιτισμός και τόσα άλλα… Καλά μας κάνει ο Θεός.
Και το τέταρτον η τελεία αδιαφορία για θέματα πίστεως και σωτηρίας.
Στην Αποκάλυψη του Ευαγγελιστού Ιωάννου, στο τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, όσοι διαβάζουν την Καινή Διαθήκη κάποτε φτάνουν στην Αποκάλυψη. Ε, διαβάζοντάς την πιστεύω να θυμηθούν αυτό που θα τους πώ.
Προφητεύονται μεγάλες καταστροφές και φοβερά γεγονότα που θα πλήξουν ολόκληρο τον κόσμο.
Ένα από αυτά είναι και η εκτεταμένη καταστροφή του πρασίνου της γής κατά το έν τρίτον.
Στο όγδοο κεφάλαιο και στον έβδομο στίχο μας προφητεύονται τα εξής, για ακούστε τα παρακαλώ.
Λέγει ότι κάποιοι άγγελοι επτά τον αριθμό, θα σαλπίζουν, και με το σάλπισμα θα προκαλείται αμέσως μετά μεγάλες καταστροφές πάνω στη γή.
Σάλπισε λέει ο πρώτος άγγελος, και μόλις σάλπισε εγένετο χάλαζα και πύρ μεμειγμένα εν αίματι. Έπεσε χαλάζι και φωτιά μαζί, το οποίο ήτο αναμεμειγμένο με αίμα. Σημαίνει δηλαδή ότι αρκετοί άνθρωποι ασφαλώς θα εκαίγοντο, θα σκοτώνονταν. Και το βλέπομε αυτό στην πράξη. Όλο αυτό λέει εβλήθη εις την γήν. Και το αποτέλεσμα το τρίτον της γής κατεκάει. Και το τρίτον των δένδρων κατεκάει. Και πάς χόρτος χλωρός κατεκάει. Τρείς φορές λέει, τρείς φορές το λέει το κατεκάει. Φωτιά δηλαδή μπήκε, φωτιά. Δεν έχει σημασία αν υπάρχουν μερικοί εμπρηστές που τα βάζουν. Σημασία έχει πως ο άνεμος θα εξαπλώνει με τέτοια ταχύτητα ώστε να δημιουργεί αυτού του είδους τις καταστροφές, που εκατό αεροπλάνα να είχαμε πάλι δεν θα γινόταν τίποτα.
Να μην πέσει η οργή του Θεού πάνω μας, αν πέσει, δεν μας γλυτώνει κανένας.
Κατεκάει λοιπόν το εν τρίτον της γης, και των δένδρων και του χλωρού χόρτου.
Αυτές οι προφητείες λέγονται σαν τετελεσμένα γεγονότα, όχι πιθανόν να γίνουν.
Θα γίνουν οπωσδήποτε, και όλα όσα περιγράφει η Ιερά Αποκάλυψις θα γίνουν.
Είναι το τελευταίο βιβλίο είπαμε της Αγίας Γραφής και μας προφητεύει τα μέλλοντα, μέχρι και της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Τα μέλλοντα εκείνα που πρόκειται να συμβούν κατά πρώτον, στην Εκκλησία του Χριστού, δηλαδή και στην δική μας Εκκλησία την Ορθόδοξη, θα αναφέρονται οι αγώνες και τα μαρτύριά της, αλλά αναφέρεται και το τέλος της, που είναι ο θρίαμβος της Εκκλησίας του Χριστού.
Προφητικά όμως προαναγγέλονται σαν τετελεσμένα γεγονότα, και όσα θα συμβούν όχι μόνο στον Χριστιανικό κόσμο, και στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας, αλλά και σε ολόκληρον τον κόσμον μέχρι επαναλαμβάνω της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας.
Έτσι προαναγγέλονται πόλεμοι, πείνα, ξηρασία, επιδημίες ασθενειών, σεισμοί κατά τόπους, καταποντισμοί, εμφύλιοι πόλεμοι και αλληλοσπαραγμοί, θεομηνίες και καταστροφές και στην ξηρά και στην θάλασσα, θυμηθείτε τα τσουνάμια και τα παλιρροιακά κύματα. Κοινωνικές καταστροφές, ανατροπές και επαναστάσεις. Φόβος τρόμος και απελπισία των ανθρώπων μέχρι θανάτου. Και άλλα πολλά, αφενός μεν για να τιμωρηθούν οι αμετανόητοι, οι βλάσφημοι και οι πορωμένοι, και αφετέρου αυτά ως παιδαγωγικά μέσα να φέρουν μετάνοια και σωτηρία, διόρθωση της ζωής.
Τα περισσότερα όμως από αυτά που μας περιγράφει η Αποκάλυψις, τα περισσότερα οφείλονται σε μας τους ανθρώπους, είτε έχουν παγκόσμιο χαρακτήρα όπως είναι οι πόλεμοι, Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, Δεύτερος Παγκόσμιος… ποιος τα προκάλεσε, ο Θεός τα προκάλεσε, τους πολέμους αυτούς; Οι άνθρωποι τους προκάλεσαν.
Η μόλυνση του περιβάλλοντος, η ραδιενέργεια από τις πυρηνικές δοκιμές, τα πυρηνικά εργοστάσια, τις πυρηνικές βόμβες, αυτά ποιος τα έφερε; Ο Θεός τα έφερε; Εμείς τα φέραμε, οι άνθρωποι. Η παγκόσμια εξάπλωση των ναρκωτικών, ποιος την έφερε; Ο Θεός την έφερε; Οι άνθρωποι την έφεραν. Έχουμε και γεγονότα εθνικού χαρακτήρα ή τοπικού όπως είναι ο εμφύλιος πόλεμος, ποιος τον προκαλεί;
Οι πυρκαγιές, οι σεισμοί, η ξηρασία, η ανομβρία, οι εμπρησμοί, οι προδοσίες και τα λοιπά, έχουμε και γεγονότα οικογενειακά ή προσωπικά, όπως είναι οι αιμομιξίες, μην μου πείτε ότι για την αιμομιξία φταίει ο Θεός…Οι φόνοι μεταξύ μας, η ατομική χρήσις των ναρκωτικών, ο τζόγος, η χαρτοπαιξία, τα ποτά και η μέθη, οι αναπηρίες και τα ατυχήματα που προκαλούμε εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας, και τόσα άλλα…
Όλα λοιπόν αυτά έχουν σκοπό να μας συνετίσουν. Είπαμε και τα επιτρέπει ο Θεός, και τα παραχωρεί ο Θεός, για να σωφρονιστούμε πρώτα εμείς οι ίδιοι και ύστερα όλος ο κόσμος. Γι’ αυτό και η δικαιοσύνη του Θεού συλλειτουργεί και συνυπάρχει μαζί με την αγάπη και την φιλανθρωπία.
Ο Θεός που «πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν, δεν θέλει τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν». Μέχρι που να πεθάνει ο άνθρωπος δεν θέλει τον αιώνιον θάνατόν του.
Η αμαρτία όμως είναι καθολική σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. «Άπαντες γαρ πταίομεν και άπαντες είμεθα αμαρτωλοί». Η δε αποστασία απ’ τον αληθινόν Θεόν είναι γενική. Και μάλιστα σε όλα τα πολιτισμένα έθνη, και δυστυχώς και στην πατρίδα μας.
Εμείς στην ορθόδοξη Λειτουργία μας, και στον Εσπερινό και στον Όρθρο, και σε περιστατικές ακολουθίες, και στα υπόλοιπα των μυστηρίων, έχουμε την εξής αίτηση την οποία την είπαμε και σήμερα.
«Υπέρ του ρυσθείναι ημάς», - παρακαλούμε τον Θεόν να μας λυτρώσει - , «από πάσης θλίψεως», - από κάθε θλίψη-, «και οργής», - λέει και οργής-, και ύστερα λέει «κινδύνου και ανάγκης» και λέμε «του Κυρίου δεηθώμεν», και απαντάει ο λαός δια των ιεροψαλτών, «Κύριε ελέησον». Δηλαδή ζητούμε και παρακαλούμε Κύριον τον Θεόν ημών, όπως μας λυτρώσει εκτός των άλλων και από την δικαία Του οργή, η οποία έρχεται επί τους υιούς της απειθείας.
Επίσης έχουμε και μια μακρά αίτηση, που ακούγεται βέβαια και σε άλλες περιπτώσεις, αλλά ακούγεται ιδιαίτερα στην αρτοκλασία. «Έτι δεώμεθα», λέμε, «υπέρ του διαφυλαχθείναι την Αγίαν Εκκλησίαν», να διαφυλάξει Κύριος ο Θεός, την Αγία Του Εκκλησία, «αυτή την πόλη, και κάθε πόλη και χώρα και τα σπίτια μας» από τι;
«Από οργής», - αρχίζει απ’ την οργή-, από οργής, «λιμού, λοιμού, σεισμού, κατάποντισμού, πυρός, μαχαίρας, επιδρομής αλλοφίλων, εμφυλίου πολέμου, και αιφνιδίου, και αιφνιδίου θανάτου». Από όλα αυτά να μας φυλάξει ο Θεός.
Βλέπετε πόσα πράγματα… τα λέμε συνήθως κάπως βιαστικά εμείς οι ιερείς, και φεύγουν και περνούν έτσι, και απ’ το δικό μας το μυαλό και απ’ το μυαλό το δικό σας.
Δεν στεκόμεθα να δούμε πόσο φοβερά είναι αυτά για τα οποία παρακαλεί η Εκκλησία μας να μας λυτρώσει Κύριος ο Θεός.
Και λίγο πιο κάτω λέει, «και υπέρ του αποστρέψαι και διασκεδάσαι, πάσαν οργήν», πάλι, στην ίδια αίτηση είναι αυτό, την οργή την επαναλαμβάνει δυό φορές, «πάσαν οργήν και νόσον, την καθ’ ημών κινουμένην», που κινείται εναντίον μας, «και ρύσασθαι εκ της επικειμένης», και να μας λυτρώσει Κύριος ο Θεός, ποια; από τι να μας λυτρώσει; «Εκ της δικαίας Αυτού απειλής»! Να λυτρωθούμε και να σωθούμε από τη δικαία του απειλή. Και να μας ελεήσει. «Και ελεήσαι ημάς».
Και βέβαια χριστιανοί μου πρέπει να ζητούμε τη λύτρωσή μας, από τη δικαία του οργή και την απειλή, διότι στις έσχατες ημέρες που ζούμε, εμείς οι ογδοϊτες, είμεθα ακριβώς, όπως μας περιγράφει ο Απόστολος Παύλος σε μια του επιστολή προς τον Τιμόθεον:
«Και τούτο γινώσκετε», και αυτό να γνωρίζετε, «ότι εν ταις εσχάταις ημέραις», στις τελευταίες ημέρες, «έσονται γαρ οι άνθρωποι», θα είναι οι άνθρωποι, τι θα είναι οι άνθρωποι, «φίλαυτοι», - είναι κανένας από μας που δεν είναι φίλαυτος; - φίλαυτοι είμαστε όλοι μας, φίλαυτοι.
Και έχει έναν φοβερό κατάλογο, είναι από την Δευτέρα προς Τιμόθεον Επιστολή, κεφάλαιον γ, στίχοι 1 έως 8.
Διαβάζομε τους τέσσερεις πρώτους.
«Έσονται οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσι απειθείς», δεν ακούμε τους γονείς μας, ούτε τα πεθερικά μας βέβαια, πολύ περισσότερο,
«αχάριστοι», η αχαριστία βασιλεύει στον κοσμο, και ιδίως πόσο αχάριστοι παρουσιάζονται τα παιδιά προς τους γονείς, γι’ αυτό είναι και απειθείς,
«ανόσιοι» λέει παρά κάτω, τι θα πεί, δεν έχουμε ούτε ιερό ούτε όσιο μέσα μας,
«άστοργοι», μας λείπει η στοργή προς τον άλλον, στον συνάνθρωπό μας, στον σύντροφό μας στο παιδί μας, στον άρρωστο, στον πονεμένο, στον ανάπηρο, μας λείπει η στοργή,
«άσπονδοι», είμαστε αδιάλλακτοι στις σχέσεις μας με τους άλλους, λέμε, αυτός είναι άσπονδος εχθρός, ε,
«διάβολοι», ώστε διαβολοποιηθήκαμε κιόλας,
«συκοφάντες, ακρατείς», χωρίς εγκράτεια, και κάτι άλλο πάλι, αμέσως η επομένη λέξη,
«ανήμεροι», τι θα πει ανήμερος, αυτός που δεν είναι ήμερος, - δηλαδή; - άγρια θηρία είμαστε, άγρια θηρία, ανήμερα…
«αφιλάγαθοι», δεν έχουμε αγαθότητα,
«προδόται, προπετείς», αυθάδεις δηλαδή,
«φονείς, τετυφωμένοι», σκοτισμένοι είμαστε στο μυαλό, από την οίηση, την υπερηφάνεια, τον εγωισμό, απ’ την αμαρτία γενικά, και τελειώνει με τη φράση,
«και φιλήδονοι», αρχίσαμε από το «φίλαυτοι», και τελειώνει στο φιλήδονοι, ακούσατέ το, διαβάστε το κιόλας.
Και στο στίχο οκτώ λέει το εξής «θα είναι επίσης κατευθαρμένοι τον νούν», ντίπ για ντίπ σκοτισμένοι δηλαδή, και «αδόκιμοι περί την πίστην», και αποτυχημένοι γύρω από τα θέματα πίστεως και σωτηρίας.
Η Εκκλησία μας χριστιανοί μου έχει πολλές ικεσίες, πολλές παρακλήσεις, αιτήσεις και εκτενείς δεήσεις.
Και τις έχει για να μπορούμε εμείς οι αμαρτωλοί να ζητάμε την λυτρωτική επέμβαση της φιλανθρωπίας, και της αγαθότητος του Αγίου Θεού.
Άλλωστε για μας σταυρώθηκε ο Θεός, αφού έγινε πρώτα άνθρωπος στο Πρόσωπον του Ιησού Χριστού για να μας σώσει, για να μας δώσει την ευκαιρία να ξαναγίνομε παιδιά Του, να ξαναγίνομε κληρονόμοι Του.
Έτσι μας φωτίζει, και έτσι μας οδηγεί στη μετάνοια.
Μας κοινωνεί με το Σώμα Του και με το Αίμα Του, και από δώ έρχεται η σωτηρία διότι δίδεται «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».
Γι’ αυτό και εμείς όλοι ως αμαρτωλοί, «ων πρώτος ειμί εγώ», τον εκληπαρούμε όπως τα τέλη της ζωής μας, έστω και αν περάσομε μέσα από πολλούς πολλούς πολλούς πειρασμούς, να είναι τα τέλη της ζωής μας «ανώδυνα, ανεπαίσχηντα, ειρηνικά» και με μετάνοια.
Και το κυριότερο και το σπουδαιότερο, να έχομε «καλήν την απολογίαν» μπροστά στο φοβερό Του βήμα κατά την Δευτέρα Αυτού Παρουσία.
Είθε να μας τα χαρίσει, διότι δεν τα αξίζομε, να μας τα δωρίσει ο Θεός, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, του Τιμίου Προδρόμου, και πάντων των Αγίων,
Αμήν.
Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007
Η αναίμακτη σταύρωσί μας καί ό πόλεμος τού διαβόλου.
203-γ
Κυρ. ΜΕΤΑ τήν Υψωσι 16.9.2007
Σταυρός ο φύλαξ της οικουμένης, Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας, Σταυρός των αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα.
Αυτό το εξαποστειλάριο, το ψάλαμε προχτές στη γιορτή της παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, το ψάλαμε και σήμερα.
Ο Σταυρός χριστιανοί μου είναι πανίσχυρον όπλο της Εκκλησίας. Κάνομε μία φορά το Σταυρό μας και αμέσως η δύναμη του Αγίου Θεού, - Σταυρός χωρίς Εσταυρωμένο δεν εννοείται,- περνάει μέσα στην ψυχή μας, στην καρδιά μας, και μας δίνει τις απαραίτητες δυνάμεις, για να μπορέσομε και μείς φτωχικά να προσφέρομε τον οβολό μας για να νικηθεί το κακό.
Είναι πανίσχυρο το όπλο. Γι’ αυτό λέμε ότι διά του Τιμίου Σταυρού και της Σταυρικής Θυσίας του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Σωτήρας μας εξέβαλε έξω, τον άρχοντα του σκότους του αιώνος τούτου του απατεώνος, τουτέστιν τον Διάβολον.
Με το άγιον Βάπτισμα, το Άγιον Χρίσμα και τη Θεία Κοινωνία, μας αποσπά ο Χριστός από τον θάνατον και τυραννίαν των δαιμόνων και μας καθιστά κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών δηλαδή και πάλι παιδιά Του.
Και είναι αλήθεια ότι είμεθα σώμα Χριστού και «μέλη εκ μέρους».
Και ο καθένας από μας μπορεί να βιώσει, αν βέβαια το θέλει, και αν καταβάλει και κάποιον κόπον, να βιώσει την άφθαρτη και αιώνια ζωή του Χριστού.
Έτσι προγεύεται και γεύεται, την αθανασία και την αιωνιότητα της Βασιλείας του Θεού μέσα του, στο είναι του, σ’ ολόκληρη την ύπαρξή του.
Η νίκη του Σταυρού και της Σταυρικής Θυσίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, για να γίνει και δική μας νίκη, πρέπει να αγωνιστούμε
πρώτον κατά των παθών μας, και έχουμε πολλά πάθη και πολλές αδυναμίες και πολλά κουσούρια και πολλά τερτίπια,
δεύτερον εναντίον της κακίας του κόσμου της αμαρτίας,
και τρίτον εναντίον των μοχθηρών δαιμόνων.
Ο Διάβολος όμως για να συλήσει την ψυχή μας, και να την καταστρέψει, μας πειράζει κατά πρώτον, με το φοβερότερον όπλο που διαθέτει, μέσω των λογισμών, μέσω των σκέψεών μας.
Έτσι λοιπόν μας βάζει σκέψεις πονηρές, σκέψεις κακές, σκέψεις αισχρές, σκέψεις βλάσφημες, σκέψεις απιστίας και γογγυσμού κατά του Αγίου Θεού και κατά του πλησίον.
Δεύτερον εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες μας, εκμεταλλεύεται ακόμα και τα απλά συναισθήματα που έχομε ως άνθρωποι, εκμεταλλεύεται ακόμα και τις καλές μας επιθυμίες τις οποίες διαστρέφει, εκμεταλλεύεται την φαντασία μας ιδιαιτέρως, διότι θεωρείται γέφυρα των δαιμόνων και προπαντός τα πάθη.
Τρίτον διαστρέφει το λογικό μας, το μυαλό μας, αυτό το διαστρέφει και έτσι προκαλεί αμφιβολίες, ολιγοπιστία, απιστία, για να καταλήξομε στον γογγυσμό κατά του Θεού και την άρνησή Του.
Τέταρτον εκμεταλλεύεται τις θλίψεις, τις αρρώστιες και τις στεναχώριες της ζωής για να μας ρίχνει στην απελπισία.
Και πέμπτον προκαλεί ακόμα και διωγμούς, είτε γιατί είμεθα ευσεβείς, είτε γιατί στείλαμε ένα παιδί στον μοναχισμό, ή τον κάναμε κληρικό, είτε γιατί εμείς προσευχόμεθα και νηστεύουμε, είτε γιατί εκκλησιαζόμεθα και συμμετέχουμε στα πανάγια σωστικά μυστήρια της εκκλησίας μας,
έχομε διωγμούς απ’ τους οικείους μας, τους γονείς μας, τα αδέλφια μας, τους συγγενείς μας, τους φίλους μας,
διωγμούς από την κοινωνία αυτή τη σάπια και τη βρώμικη,
διωγμούς και από το περιβάλλον, ακόμα και το επαγγελματικό,
διωγμούς από το κράτος και από κάθε είδος κοσμικής εξουσίας.
Οι πόλεμοι και οι πειρασμοί των λογισμών, το ξέρουν περισσότερο αυτό το πράγμα όσοι αγωνίζονται εναντίον των λογισμών, και ειδικότερα όταν προσπαθούν για πέντε λεπτά, για δέκα λεπτά, για ένα τέταρτο, για μισή ώρα, να πούνε την ευχή, εισπνέοντας και εκπνέοντας το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και βλέπουν εκεί πόσο βασανιστικό γίνεται αυτό το μαρτύριο της συνειδήσεως για να μπορούμε να φρενάρομε και να περιφρονήσομε και να αποδιώξομε - ει δυνατόν-, τους λογισμούς με τους οποίους μας προσβάλλει ο Διάβολος.
Αυτό το ονόμασα, έτσι εντελώς ξαφνικά, αναίμακτη Σταύρωση, και είναι Σταύρωση. Από την προσωπική μου πείρα, αλλά και ως πνευματικός που έχω με όλους εκείνους οι οποίοι ασχολούνται πολύ λίγο εδώ στον κόσμο, γιατί το πολύ ανήκει στην έρημο, στους ησυχαστάς και εις τους ερημίτες, πράγματι είναι ένα σταύρωμα το να θέλεις να κάνεις ευχή μέσα στον κόσμο.
Άρα απαιτείται αντίστασις, άρα απαιτείται προσευχή, άρα απαιτείται έμπονη, το επαναλαμβάνω το έμπονη, με πόνο και κόπο ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Στα πάθη πάλι και στις αδυναμίες, όπως και στις θλίψεις της ζωής, απαιτείται μεγάλη υπομονή, ευδόκιμη υπομονή, χαριτωμένη υπομονή που αντλείται μόνο από το Χριστό, την Εκκλησία Του και τα μυστήριά της.
Αυτό σημαίνει τήρηση των Ευαγγελικών εντολών του Θεού και υπακοή στο θέλημά Του. Δεν είμαστε σε συνοδεία μοναχική για να κάνομε υπακοή στο γέροντά μας, ή στη γερόντισσά μας, αλλά θα κάνομε οπωσδήποτε υπακοή στο θέλημα του Αγίου Θεού, όπως το εκφράζει το Ευαγγέλιο και όπως μετά πάσης διακρίσεως, μας το προσφέρει και ο πνευματικός.
Για να κάνομε όμως υπακοή στο θέλημα του Θεού πρέπει να απαρνηθούμε το δικό μας το θέλημα. Τις οποίες τις περισσότερες φορές είναι αμαρτωλό. Γιατί είναι αμαρτωλό το θέλημά μας; Γιατί έχει μέσα εγωισμό, έχει υπερηφάνεια, έχει κενοδοξία, έχει φιλοδοξία, έχει φιληδονία, έχει αλαζονεία, έχει σαρκολατρεία, έχει πλεονεξία, έχει φιλαργυρία, έχει θυμό, οργή, βλασφημία, μνησικακία, φθόνο, ζήλεια, ασπλαχνία, συμφεροντολογία, ακηδία, αμέλεια, θα σας πω και άλλα … χιλιάδες είναι, αρκούν αυτά τα δεκαέντε πού ’παμε.
Όλα αυτά και άλλα πολλά τα εκμεταλλεύεται ο Διάβολος με τόσους πολλούς τρόπους, ώστε, είτε τα τρέφει τα πάθη και τις αδυναμίες μας, για να τα γιγαντώσει ακόμα περισσότερον, για νάναι περισσότερη εξασφαλισμένη από μέρους του η δική μας Κόλασις, αφού μας έχει αλυσοδεμένους, είτε για να προκαλέσει απελπισία, σύγχυση, ταραχή, γογγυσμό, απόγνωση.
Το τέλος είναι το ίδιο. Η καταστροφή της αθάνατης ψυχής μας και η κόλασίς της.
Όταν χριστιανοί μου αποτύχει ο Διάβολος να μας κολάσει με τις αδυναμίες και τα πάθη, και όταν αποτύχει ακόμα και από τους λογισμούς, επειδή αντιστεκόμεθα διά της προσευχής και των μυστηρίων, τότε εκμεταλλεύεται τις διάφορες δυσκολίες της ζωής μας, πού ’ναι πολλές, απρόβλεπτες καμιά φορά, αλλά καθημερινές.
Και αν εδώ αποτύχει, τότε χρησιμοποιεί τους διωγμούς, που στις μέρες μας βέβαια δεν έχουν την αιματηρή κατάσταση με τα άγρια θηρία, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις, ακρωτηριασμούς και τόσα άλλα πού ’χανε οι ημέρες των διωγμών των μαρτύρων, όχι, αλλά έχει την αναίμακτη όπως είπα Σταύρωση.
Σταυρώνεσαι και μαρτυρείς, για να σταθείς αγνός, στην πρόκληση της ανηθικότητος των ημερών μας.
Να τηρήσεις προπαντός αγνά τα μάτια σου, και εν συνεχεία αγνές και καθαρές τις σκέψεις σου και τους λογισμούς σου.
Σταυρώνεσαι για να ομολογείς ότι είσαι χριστιανός, ότι κοινωνείς, ότι εκκλησιάζεσαι, ότι εξομολογείσαι, ότι νηστεύεις, ότι εγκρατεύεσαι, ότι αγρυπνάς και προσεύχεσαι.
Σταυρώνεσαι όταν κάνεις το Σταυρό σου, περνώντας μπροστά από Εκκλησία, και όταν είσαι μάλιστα με παρέα.
Τι θα πουν καλέ οι άνθρωποι;
Και μπορεί να τον κάνομε το Σταυρό μας κάτω απ’ το πουκάμισο ή το σακάκι.
Σταυρώνεσαι όταν κάνεις πολλά παιδιά, και όχι εκτρώσεις.
Και τα μεγαλώνεις με στερήσεις και φτώχεια.
Σταυρώνεσαι όταν δε λες ψέματα ποτέ, και μόνον την αλήθεια.
Σταυρώνεσαι όταν προσπαθείς να ζήσεις όπως θέλει ο Θεός, και όχι όπως θέλει η υλιστική, η πονηρή και η ανήθικη χρησιμοθηρική εποχή μας.
Γι’ αυτό και θα μας καταστρέψει ο Θεός.
Θυμάστε, σας το είπα την πρώτη Ιουλίου, θα μας καταστρέψει ο Θεός.
Δυστυχώς, αν δεν διορθωθούμε, θα ακολουθήσουν και άλλα δεινά στη δύστυχη πατρίδα μας, την Ορθόδοξη Ελλάδα μας.
Γιατί; Γιατί βλασφημούμε τα θεία, γιατί έχομε τριακόσιες χιλιάδες εκτρώσεις το χρόνο.
Γιατί βασιλεύει η αδιαφορία και η ανηθικότητα.
Πολλοί ομιλούν για την αγάπη του Θεού και ξεχνούν την δικαιοσύνη Του.
Αγάπη ο Θεός και Αγάπη ο Θεός, αλλά είναι και Δίκαιος.
Αλλά για την διαφορά μεταξύ αγαπολογίας, επαναλαμβάνω τη λέξη, - πολλή αγαπολογία έχομε τώρα τελευταία, κυρίως όταν θέλομε να συνάψομε σχέσεις με τους αιρετικούς, με τον Πάπα και τους προτεστάντας. Πολλή αγαπολογία.-
Άλλο αγαπολογία και άλλο δικαιοσύνη του Θεού, αλλά θα τα πούμε σε ένα επόμενο κήρυγμα, διότι είναι αρκετά μεγάλο το θέμα.
Για να νικηθεί χριστιανοί μου το κακόν, δηλαδή η κακία και η πονηριά του κόσμου, όπως και η μοχθηρία με την κακία των πονηρών πνευμάτων, χρειάζεται ο Σταυρός. Ποιος Σταυρός; Αυτός ο οποίος κρύβεται στα λόγια του Κυρίου.
«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν» η ακολουθείν, όπως το είπε το Ευαγγελικόν Ανάγνωσμα, «απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον Σταυρόν αυτού», -κάθε μέρα συμπληρώνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, «και ακολουθήτω μοι».
Το είπε το σημερινόν Ευαγγελικό Ανάγνωσμα.
Το να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, σημαίνει καταπολέμηση των παθών, και των κακών εγωιστικών θελημάτων μας.
Το να σηκώνουμε το Σταυρό μας σημαίνει, σηκώνουμε τις θλίψεις, τις ανημποριές, τις ατυχίες, τις αρρώστιες και τα βάσανα αυτής της ζωής με υπομονή.
Υπομονής γαρ χρείαν έχετε, με πίστη, με ελπίδα, με αγάπη και προσευχή πολλή.
Το δε «ακολουθήτω μοι» δηλώνει, ακολουθώ το Χριστό, την Ορθόδοξη πίστη με το ακέραιον ορθόδοξον δόγμα και την Εκκλησία Του με όλη μου την καρδιά.
Γι’ αυτό λέει «και αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου, εξ όλης ψυχής, καρδίας, ισχύος και διανοίας».
Έτσι κατατροπώνεται ο Διάβολος, με όλα τα σατανικά σχέδιά του.
Αλλά Χριστός χωρίς τον Τίμιον Σταυρόν δεν εννοείται.
Γι’ αυτό όπου Σταυρός εκεί και ο Χριστός.
Όπου Σταυρός εκεί και η Σταυρική Θυσία.
Όπου Σταυρός εκεί και η Ανάστασις.
Όπου Σταυρός εκεί και η Σωτηρία, εκεί και των δαιμόνων το τραύμα,
Αμήν.
Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2007
Ανάλυσις τών αρχικών γραμμάτων τής λέξεως ΘΕΟΜΗΤΩΡ.
203-β
Κυρ. ΠΡΟ τής Υψώσεως. 9.9.2007
Εξακολουθεί να υπάρχει η εορτή της Παναγίας μας, και όπως το αναφέραμε χτες στο μικρό μας κήρυγμα, είπαμε ότι η Υπεραγία Θεοτόκος, ονομάζεται Θεοτόκος σύμφωνα με εκείνα τα οποία εδογμάτισε η Τρίτη Οικουμενική Σύνοδος, δεν την είπε μόνον Θεοτόκο, αλλά και την είπε και Θεομήτορα.
Θα μπορούσαμε αν θέλουμε, -αν θέλουμε βέβαια-, να πάρουμε ένα ένα τα γράμματα της λέξεως ΘΕΟΜΗΤΩΡ, Θήτα, Εψιλον, Όμικρον, Μι, Ητα και τα λοιπά, και στο καθένα από αυτό να κάνουμε μια μικτή ανάλυση.
Δεν θάθελα βέβαια να σας κουράσω διότι μόνον το πρώτο γράμμα, μας αναφέρεται σε αυτό το οποίον πιστεύουμε, δηλαδή εις Κύριον τον Θεόν, τον Έναν αλλά Τριαδικόν Θεόν, τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα, αυτή είναι η πίστις μας.
Πιστεύομε εις έναν Θεόν, Τριαδικόν, Τρισυπόστατον, δηλαδή εις τρείς υποστάσεις.
Κάθε πρόσωπο είναι και τέλειος Θεός.
Όλος Θεός ο Πατήρ, όλος Θεός ο Υιός, όλος Θεός το Άγιον Πνεύμα.
Ένας και ο αυτός Θεός, εις τρία πρόσωπα. Γι’ αυτό και εις το σύμβολο της Πίστεως, είπαμε ότι ο Χριστός που απαγγείλαμε προηγουμένως, είναι ομοούσιος τω Πατρί.
Δηλαδή τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, έχουν την αυτήν ουσίαν.
Έχουν την αυτήν φύσιν, έχουν την αυτήν ενέργεια, έχουν μία και την αυτήν θέλησιν.
Δεν θέλει άλλα ο Υιός, άλλα ο Πατήρ, άλλα το Άγιον Πνεύμα, έχουν μία θέληση, γιατί είναι ένας Θεός που διακρίνεται εις τρία πρόσωπα.
Αυτή είναι και η διαφορά που λέγονται και υποστατικά ιδιώματα.
Τώρα θα μου πείτε γιατί να πούμε και αυτά τα ολίγα περί της Θεότητος του Ιησού Χριστού, πρέπει να τα γνωρίζουμε, γιατί δεν μπορούμε να συζητήσουμε ούτε με κανέναν άθεο, και πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να συζητήσουμε με αιρετικούς, γιατί δεν μπορούμε να τους αποστομώσομε, όταν αυτοί παρουσιάζουν Αγιογραφικά Χωρία παραποιημένα όμως, γι’ αυτό έχουμε και αιρέσεις, έχουμε και πλάνη.
Ότι λέμε, θα πρέπει να το στηρίζουμε στην Αγία Γραφή, και στην Καινή Διαθήκη, και στην Παλαιά Διαθήκη.
Και μέσα στην Καινή Διαθήκη θα βρούμε ότι ο Πατήρ είναι αγέννητος. Υποστατικό ιδίωμα αυτό, ο Υιός γεννητός, το Άγιον Πνεύμα εκπορευτόν, εκ μόνου του Πατρός, που στέλνεται, πέμπεται δια του Υιού, εις τον κόσμον ως Παράκλητος.
Να λοιπόν και οι μεγάλες διαφορές, που έχουμε με τους αιρετικούς και ακόμα δε και με αυτούς τους παπικούς.
Ο μητροπολίτης μας ο Πειραιώς έκανε μία πολύ μεγάλη αναφορά που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες, και χαρακτηρίζει τον παπισμόν, αίρεση, που δεν έχει τίποτα που να είναι όρθιο και σωστό από δογματικής πλευράς και από πλευράς πίστεως.
Ο Υιός πάλι γεννάται από τον Πατέρα αϊδίως, δεν είναι σαν την γέννηση που κάνει μια μάνα, σε κάποια χρονική στιγμή, γεννάει το παιδί της. Εδώ η γέννησις είναι αϊδια, είναι παντοτινή, γι’ αυτό είναι και άχρονη, είναι και ανερμήνευτη, δεν μπορούν να την καταλάβουν τα δικά μας τα κοσμικά και πεπερασμένα μυαλά.
Και το Άγιον Πνεύμα όπως είπαμε είναι εκπορευτόν, από μόνον από τον Πατέρα, μόνον, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον.
Τρία πρόσωπα ένας Θεός, άναρχος ο Πατήρ, συνάναρχος ο Υιός, και Συνάναρχον το Πανάγιον Πνεύμα.
Γι’ αυτό λέμε Άγιος ο Θεός, ο Πατήρ ο Άναρχος, Άγιος Ισχυρός ο Υιός ο Συνάναρχος, Άγιος Αθάνατος, το Πανάγιον Πνεύμα, το Συνάναρχον, Τριάς Αγία Δόξα σοι.
Ο Τριαδικός Θεός έχει πάρα πολλά ιδιώματα, άπειρα ιδιώματα, επειδή και άπειρος είναι ο Πανάγιος Θεός, είναι αυθύπαρκτος, είναι Άχρονος, διότι δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος, γι’ αυτό είναι και Θεός, δεν έχει αρχή ύπαρξής Του, είναι αναίτιος και αυθύπαρκτος, είναι ο μόνος Ων, ο πάντοτε Υπάρχων.
Είναι Άπειρος, δεν περικλείεται σε περιορισμένα όρια, Αυτός περικλείει τα πάντα, και ολόκληρο το αστρικό σύμπαν, που θεωρείται σήμερα άπειρον, κάπου πρέπει λένε οι επιστήμονες να έχει ένα τέλος. Μετά τι είναι; Μερικοί απαντούν χάος. Λάθος, παντού υπάρχει Θεός.
Ένας Θεός που διακρίνεται σε τρία πρόσωπα και που περικλείει ολόκληρο το σύμπαν, αλλά και που έχει και τη δυνατότητα όμως, νάναι εδώ, νάναι μέσα στο Άγιο Ποτήριο, νάναι πάνω στην Αγία Λαβίδα, να μπεί στον καθένα που κοινώνησε μέσα του, και να μπαίνει και τώρα με την Θείαν Χάριν μέσα από τον λόγον που βγάζει ο Πανάγιος Θεός, δεν τον βγάζω εγώ, ο Θεός τον βγάζει.
Είναι Αναίτιος, γι’ αυτό και αυθύπαρκτος.
Είναι Τέλειος και είναι και Υπερτέλειος.
Ο Θεός είναι φώς. Εγώ είμαι το φώς του κόσμου, διακήρυξε ο ίδιος, φως άκτιστον και νοερόν, φως εράσμιον και αδιάδοχον, φως αϊδιον και παμφαεινόν, φως το υπέρφατον φάος. Φως ανέσπερον και υποστατικόν και τα λοιπά.
Επίσης ο Θεός είναι Παντοκράτωρ, Παντοδύναμος, Πανταχού Παρών, είναι Παντογνώστης, Αυτός ετάζει καρδίας και νεφρούς, είναι μέσα στην καρδιά σου, και αυτή τη στιγμή τι σκέφτεσαι το ξέρει. Και που πήγε το μυαλό σου λίγο πριν από ένα λεφτό, και αυτό γνωρίζει.
Όπως γνωρίζει και τα δικά μου, του κάθε ανθρώπου τα γνωρίζει. Τα πάντα γνωρίζει, δεν υπάρχει κάτι που να Του είναι γι’ Αυτόν άγνωστο.
Ο Θεός είναι Δίκαιος, αλλά δίκαιος νομοθέτης είναι και δίκαιος Κριτής, όχι σαν τις ανθρώπινες δικαιοσύνες Παναγία μου Χριστέ μου.
Είναι Πανάγαθος, είναι ακόμα πιστός και αληθινός, όλος Δόξα, φως, και θεία μακαριότητα, ο Θεός είναι Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου, και αυτόν ιδιαιτέρως του ανθρώπου, τον οποίον έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν.
Γι’ αυτό όταν ο άνθρωπος έπεσε εις την αμαρτία, θέλησε να τον σώσει και ο Θεός γίνεται άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, της Μαριάμ, Μαριάμ λεγόταν τότε, της Θεοτόκου και Θεομήτορος και αειπαρθένου.
Αυτό είχαμε πει και άλλη φορά, το αειπάρθενο συμβολίζεται από τα τρία αστέρια που υπάρχουν στο μέτωπο της Παναγίας, δεξιά και αριστερά, όλες οι εικόνες, μηδεμιάς εξαιρουμένης αυτά τα τρία αστέρια τα έχουν διότι φανερώνουν την παρθενίαν της Παναγίας, Παρθένος προ του τόκου, Παρθένος κατά τον τόκον και Παρθένος μετά τον τόκον δηλαδή αειπάρθενος.
Έτσι με λίγα λόγια για το γράμμα Θήτα.
Μετά έρχεται το γράμμα Έψιλον. Αυτό αντιπροσωπεύει την ελπίδα και ελπίδα γεννιέται από την πίστη. Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων. Χωρίς ελπίδα στο έλεος του Θεού, ο αμαρτωλός άνθρωπος δεν σώζεται. Και όποιος ελπίζει στο Θεό, ο Θεός δεν τον ντροπιάζει, ο Θεός ου καταισχύνει ουδένα, τον σώζει εκ του ασφαλούς, η ελπίδα είναι αυτή που θα ξανατονώσει μέσα μας την χλιαρή μας πίστη, την αδύνατη πίστη. Πίστη δεν έχω Κύριε, βοήθει μοι τη απιστία, δυνάμωσέ μου την πίστη. Θα στερεώσει μέσα μας την υπομονή, -που δεν την έχουμε-, θα ζωντανέψει μέσα μας την αγάπη, την αληθινή αγάπη, ούτε και αυτή την έχουμε.
Αγάπη προς τον Θεόν εννοώ, εξ όλης ψυχής, καρδίας, ισχύος, διανοίας, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν που σημαίνει ότι πρέπει να θυσιαζόμαστε για τον πλησίον, ε, και αυτό δεν το πολυβλέπω.
Η ελπίδα με τη μετάνοια, η ελπίδα θα μας οδηγήσει στη μετάνοια, και οι δυο μαζί είναι το κλειδί που θα μας ανοίξει τον Παράδεισο.
Μετά το Θήτα, το Έψιλον, ακολουθεί το Όμικρον.
Το όμικρον θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιάζει με το μηδέν.
Αλλά εκ του μηδενός εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην και πάντα τα εν αυτή.
Πάντα δι’ αυτού του Θεού του Υιού και Λόγου εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν, ο γέγονεν, επισφραγίζει ο λόγος της Αγίας Γραφής, στον τρίτο στίχο του Ευαγγελιστού Ιωάννου του πρώτου κεφαλαίου.
Σεις χριστιανοί μου ανοίγετε καμιά φορά την Καινή Διαθήκη, να διαβάζεται λίγο πότε πότε, έτσι κανένα στίχο, καμιά σελίδα απ’ την Καινή Διαθήκη, για να μάθετε τι πιστεύετε;
Τι είναι πέντε λεπτά; Μια σελίδα δεν κρατάει πάνω από πέντε λεπτά, άντε λοιπόν να μας κάνετε τη χάρη, τη χάρη του Θεού να κάνετε, όχι τη δική μου. Και να διαβάζετε. Άρα λοιπόν ο Θεός τα πάντα εποίησε από το μηδέν.
Το γράμμα Μι, ΘΕΟΜΗΤΩΡ, ύστερα ακολουθεί το μι.
Το μι αντιπροσωπεύει τον αριθμό σαράντα, σαράντα μέρες στο όρος Σινά παρέμεινεν ο Μωυσής, μέχρι που να παραλαύει τις πλάκες του Νόμου με τις Δέκα Εντολές, εισερχόμενος στο γνόφο του Θεού. Άλλωστε και ο προορισμός ο βαθύτερος και ο τελικός σκοπός της νοεράς καρδιακής προσευχής, είναι να εισέλθει κανείς εις τον γνόφον του Θεού, δια θεωρίας και εκστάσεως.
Σαράντα μέρες ο Κύριος παρέμεινε στο Σαραντάρειον Όρος. Πριν εξέλθει στην δημόσια Ευαγγελική Του δράση, με νηστεία απόλυτη, αγρυπνία και προσευχή, με νηστεία, χωρίς νερό και χωρίς ψωμί. Και κει την τεσσαρακοστήν ημέρα, νίκησε τον Διάβολον κατά κράτος, όταν εμφανίστηκε μπροστά του στους τρείς μεγάλους πειρασμούς.
Ο πρώτος πειρασμός ήταν της σωματικής απολαύσεως των υλικών αγαθών και αναγκών. Όταν Του είπε ο Διάβολος, Αν είσαι Υιός του Θεού κάνε αυτές τις πέτρες ψωμιά για να χωρτάσεις την πείνα σου, επειδή πείνασες. Και κείνος του απήντησε με τον φοβερόν εκείνον λόγον, ότι ουκ επ’ άρτον ζήσεται μόνον άνθρωπος, αλλά επί παντί ρήματι εκπορευομένου δια στόματος Θεού.
Δεύτερον. Της φιλοδοξίας και της υπερηφάνειας. Αυτόν τον πειρασμόν τον κατετρόπωσε, όταν αρνήθηκε να πέσει απ’ το πτερύγιον του Ναού του Σολομώντος.
Και τρίτον της φιλαργυρίας και της πλεονεξίας όταν Του έδειξε όλου του κόσμου τα αγαθά, όλους τους θησαυρούς της γης και του είπε : «Θα είναι δικά σου, αν πέσεις να με προσκυνήσεις.» Και Κείνος του απάντησε ότι μόνον Κύριον τον Θεόν, αυτόν και μόνον, προσκυνήσομεν και αυτόν μόνον λατρεύσομεν.
Σαράντα μέρες ο Κύριος παρέμεινε κοντά στους μαθητάς Του, από την ημέρα της Αναστάσεώς Του μέχρι και την ημέρα της Αναλήψεως, ευαγγελιζόμενος αυτούς, και μεταβιβάζοντας σ’ αυτούς το τριπλόν αξίωμά Του,
το Αρχιερατικόν, με το οποίον τους κατέστησε Αποστόλους και διαδόχους Του,
το Προφητικόν, δηλαδή τους κατέστησε διδασκάλους της Οικουμένης και ερμηνευτάς του λόγου του Θεού, κηρύσσοντας τη νέα πίστη, βαπτίζοντας στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και θαυματουργούντες, μέχρι και αναστάσεως νεκρών,
και τρίτον τους παρέδωσε και το Βασιλικόν αξίωμα με το οποίον οργάνωναν τις τοπικές εκκλησίες και κατόπιν τις διοικούσαν.
Αλλά και σαράντα χρόνια όμως ταλαιπωρήθηκε ο λαός του Ισραήλ, ο λαός των Ιουδαίων, εξαιτίας των αμαρτιών του, μέχρι που να φτάσουν στη γη Χαναάν.
ΘΕΟΜΗΤΩΡ. Μετά το μι ακολουθεί το ήτα. Με το γράμμα ήτα, θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στην Ηρεμία των λογισμών, και στην ησυχία της καρδιάς, και να αναπτύξουμε αν θέλουμε ή την τέχνην των λογισμών και τα προβλήματα που προκαλούνται και ακολουθούν από τον πόλεμο, τον αόρατο πόλεμο, ή τον ορατό πόλεμο, των δαιμόνων και των εχθρών της πίστεως, ή για το μεγάλο κεφάλαιο της νοεράς καρδιακής προσευχής, που λέγεται και καρδιακή ησυχία.
Αντιπροσωπεύει όμως το ήτα και τον αριθμό οκτώ, και στην Εκκλησία μας, οκτώ ήχοι ψάλονται. Μέσα σ’ αυτούς τους ήχους, ενυπάρχει ολόκληρη η Εκκλησιαστική μας υμνολογία. Ολόκληρον το κοσμοσωτήριον έργον του Χριστού, όλες οι εκκλησιαστικές ακολουθίες της κάθε γιορτής χωριστά. Να, οι ψαλτάδες μας τα ξέρουν, από τον Ευαγγελισμό, τη Γέννηση, τα Πάθη, την Ανάσταση, την Ανάληψη και την Πεντηκοστή, επίσης όλες οι ακολουθίες των γνωστών Αγίων, μαρτύρων, οσίων, δικαίων, προφητών, πατέρων, ιεραρχών και λοιπά. Τα περίφημα δογματικά Θεοτοκία, τα Θεοτοκάρια, οι Παρακλήσεις, δηλαδή όσα ψάλλονται από την πρώτη Σεπτεμβρίου μέχρι και την τριακοστήν πρώτην Αυγούστου, μαζί με τα νεκρώσιμα και πλήθος άλλων ακολουθιών, τα πάντα ψάλλονται μέσα από αυτούς τους οκτώ ήχους.
Στο γράμμα ταύ μου φαίνεται θα σταματήσω.
Μας υπενθυμίζει όχι μόνο τους τύπους για να τονίσουμε τη διαφορά μεταξί των τύπων και της ουσίας, αλλά και κυρίως μας υπενθυμίζει και την τυραννίαν των τύψεων.
Η τυραννία των τύψεων θα μας οδηγήσει στο πετραχήλι του πνευματικού, και δια του πετραχηλίου στο ποτήριον της ζωής, στη Θεία Κοινωνία, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.
Το γράμμα όμως ταύ, μας υπενθυμίζει και την πιο μεγάλη αρετή. Την ταπείνωση.
Όποιος έχει αληθινή ταπείνωση, και αληθινό ταπεινό φρόνημα, κερδίζει τον Παράδεισο τζάμπα. Δωρεάν. Χωρίς άλλες διαδικασίες.
Και αυτό διότι ο Θεός στους ταπεινούς δίνει τη χάρη Του. Δίνει τις ευλογίες Του. Και δεν τη δίνει στους εγωιστάς, και στους υπερηφάνους, τους οποίους τελείως αποστρέφεται.
Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι την χάριν. Και αλλού μας διαβεβαιώνει ότι την αγαθή Του ματιά και την ιδιαίτερη φροντίδα για την σωτηρία της ψυχής ενός χριστιανού, την προσφέρει σ’ εκείνον ο οποίος είναι ταπεινός.
Και λέγει «επί τίνα επιβλέψω»; Τάδε λέγει Κύριος ο Παντοκράτωρ. «Αλί, παρά μόνον επί τον ταπεινόν. Και τον ησύχιον». Μάλιστα. Σ’ αυτόν επιβλέπει. Σ’ αυτόν στρέφει την φροντίδα Του. Σ’ αυτόν δίδει την χάρη Του. Σ’ αυτόν δίδει την ευλογία Του. Στον ταπεινό, και τον ήσυχο, τον πράο, τον ήρεμο, τον άκακο, τον καλοσυνάτο.
Και μάλιστα στον πεντηκοστό ψαλμό της μετανοίας επιβεβαιώνεται το καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Δεν θα αφήσει ο Θεός ούτε τον Διάβολον, ούτε τους κακούς ανθρώπους να εξουθενώσουν και να απελπίσουν τον ταπεινόφρονα άνθρωπο… με την ταπείνωση θα εξουδετερωθούν και οι δαίμονες και οι κακίες των φθονερών ανθρώπων.
Με μόνον την ταπείνωση, άμα έχουμε ταπείνωση, έχουμε και πίστη, -ποιος ταπεινώνεται νάχει πίστη,- έχομε και πραότητα, έχουμε και αγάπη, ο ταπεινός όλους τους αγαπάει, δεν κάνει διακρίσεις, είναι μακρόθυμος, είναι εγκρατής, έχει αγαθοσύνη μέσα του, ο ταπεινός καλλιεργεί κάθε μέρα τη μετάνοια και ό,τι βλέπει ότι είναι γή και σποδός, σκωλήκων βρώμα και δυσωδία και πάσα αρετή ως κάθαρμα την λογίζει, ως ράκος αποκαθημένη.
Αυτή είναι η αρετή του και η δικαιοσύνη του, άρα λοιπόν να που φθάνει ο ταπεινός.
Ταπεινός χωρίς υπομονή γίνεται; Να λοιπόν που ο ταπεινός έχει υπομονή. Να που έχει ειρήνη στην καρδιά του, ειρήνη και ησυχία στη συνείδησή του. Και διατρέφει την ελπίδα και έχει το σύνολον των αρετών.
Η ταπείνωσις είναι ο βράχος, είναι ο θεμέλιος λίθος, είναι το αγκωνάρι πάνω στο οποίο στηρίζεται ολόκληρο το οικοδόμημα της σωτηρίας της ψυχής μας.
Το όμικρον και το ρο θα μας πάρουν άλλα δέκα λεπτά, θα διακόψομε εδώ.
Η Χάρις του Αγίου Θεού, βλέπομε ότι αν ασχολούμεθα λίγο περισσότερο, με την Αγία Γραφή, με την μελέτη της Καινής Διαθήκης, και στεκόμαστε πότε πότε σε κανένα στίχο που μας κάνει εντύπωση, θα μας δώσει πλούσια τα νοήματα και κατευθύνσεις και γραμμές σωτηρίας. Γι’ αυτό λοιπόν να μελετάμε την Γραφή, γι’ αυτό να εκκλησιαζόμεθα, γι’ αυτό να εξομολογούμεθα, γι’ αυτό και να κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων, γι’ αυτό και να προσευχόμεθα μέρα νύχτα, και ει δυνατόν με το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Σ’ αυτό θα μας βοηθήσει η Υπεραγία Θεοτόκος διότι και αυτήν επικαλούμεθα, είπαμε και γράψαμε και στα βιβλία ότι ζητάει η Παναγία, «να με φωνάζετε» λέει, «να με φωνάζετε, γιατί δεν με φωνάζετε»; Γιατί δεν με παρακαλείτε; Γιατί; Γιατί δεν την παρακαλώ και γω;
Ε, αμα δεν την φωνάζομε, αν δεν την παρακαλούμεθα, δεν θα έχομε την τροφήν του ουρανού και δεν θάχουμε την λύσιν των προβλημάτων μας.
Αμήν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)