Περί Οίκογένειας. Ο Χριστός στήν οικογένειά μας 1ον μέρος

Βραδινή ομιλία.

Το θέμα μας χριστιανοί μου θα είναι γύρω από την χριστιανική οικογένεια, αλλά εκείνη όμως την χριστιανική οικογένεια, που έχει ως βάση την Ορθόδοξη πίστη, το Ευαγγέλιο, την πράξη των εντολών, τη συμμετοχή στα μυστήρια, και την εν Χριστώ πορεία, που κάνουν όλα τα μέλη της οικογένειας, ή οφείλουν να κάνουν, για κάθαρση, για φωτισμό και για τελείωση.
Έχουμε μιλήσει σε βραδινά κηρύγματα, από τότε που βρισκόμαστε σ’ αυτόν εδώ τον Ναό της Αγίας Βαρβάρας, αναλύσαμε τη Θεία Λειτουργία, το Σύμβολο της Πίστεως, αναλυτικά την Κυριακή Προσευχή, τους Μακαρισμούς, τους αναβαθμούς, και σε πολλά άλλα ποικίλα θέματα. Είχα την απορία και κοίταξα κάτι παλιά κηρύγματα, που είχα το θράσος, νεαρός ων τότε, μόλις νέος χειροτονημένος διάκονος, να κάνω κάποια κηρύγματα σε έναν Ναό, της Παναγίας Φανερωμένης στη Μηχανιώνα, από του άμβωνος, ψηλά από κει όπου ο άγιος διάκονος, απαγγέλει το Ευαγγελικόν Ανάγνωσμα, και από κει να κάνω κάποια κηρύγματα για την οικογένεια, και το θεωρώ θράσος! Τα είδα και πήρα το πρώτο. Για να τα δω και ’γω έτσι με απορία και να διδαχτώ, και πράγματι διαβάζοντας διδάχτηκα, και είδα ότι από τότε πέρασαν, συμπληρώνονται το Μάρτιο τα 50 χρόνια, μέσα στο ράσο και στην ιεροσύνη, και είδα ότι βήμα δεν κάναμε στην κατά Χριστόν πορεία.

Ο γάμος και η οικογένεια μας δίνουν όλες τις προϋποθέσεις, για να γίνουμε καλύτεροι, αγαθότεροι. Για να φανούμε χρήσιμοι στην κοινωνία μας. Για να αναθρέψουμε τα παιδιά μας με φόβον Θεού. Ώστε μεγαλώνοντας να καταστούν οι αυριανοί Άγιοι, οι αυριανοί όσιοι, οι ομολογητές και οι μάρτυρες. Διότι ο γάμος είναι φυτώριο αγίων. Από αγιασμένες οικογένειες έχουν βγει άγιοι, αλλά και αντιστρόφως πολλές φορές, το αγκάθι να μας δίδει και το λουλούδι. Αλλά κατά το πλείστον όμως έχουν πάρει οι περισσότεροι άριστη χριστιανική αγωγή.
Οι έγγαμοι άγιοι είναι πάρα πολλοί και αρκετούς από αυτούς τους αναφέρουν, και τα διάφορα συναξάρια. Ακόμα και οι σημερινή ημέρα της εντεκάτης Φεβρουαρίου, 11 Φεβρουαρίου έχουμε, έχει κι αυτή τους δικούς της εγγάμους αγίους. Και θα αναφερθούμε σε δυο από αυτούς, στο βιβλίο εδώ που λέγεται «Οι έγγαμοι άγιοι της Εκκλησίας μας», του Αγιορείτου μοναχού Μωυσέως.

Και πρώτα αναφέρει την Αγία Μητέρα, την ανώνυμη. Η ευωδία και ο στολισμός αυτής της Αγίας Μητέρας, ήτανε το αίμα της. Έτσι μεγάλωσε και έτσι ανέθρεψε τα παιδιά της, αυτά που αναφέρονται μέσα στο Συναξάρι, και αποφασίζει μετά την κοίμηση του συζύγου της, του ανδρός της, πού ’ταν ειδωλολάτρης, μαζεύει όλα τα είδωλα και τα πετάει μέσα σε μια λίμνη εις τον παρακείμενο ποταμό. Ε, επόμενον ήταν να την καταδώσουν, να την συλλάβουν και να της αρχίσουν φρικτά βασανιστήρια. Την κρεμούν, πότε ανάποδα, πότε από τα χέρια, και την γδέρνουν με σιδερένια νύχια. Καταλαβαίνετε τι φοβερό θα ήταν το μαρτύριό της. Και πολλά άλλα που γίνονταν τότε, που το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να συλλάβει. Και που μερικές φορές την αγριότητα αυτή, την είδαμε να επαναλαμβάνεται, μέσα στην ιστορία όλων των αιώνων, μέχρι και σήμερα. Τέλος αποκεφαλίζεται. Τα δυο της τα παιδιά, δεν γνωρίζουμε ακριβώς την ηλικία τους, όταν επρόκειτο να την αποκεφαλίσουν, εφώναζαν μη μας αφήσεις να χαθούμε, σ’ αυτή τη γη, κι όπως μας έθρεψες με το γάλα σου, έτσι να μας πλουτίσεις με τη χάρη και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, για να ομολογήσουμε και μείς Χριστόν, και τούτον Εσταυρωμένον, και Θεόν αληθινόν. Και μετά βέβαια ασφαλώς έδωσε ο Θεός πολλή την χάριν και πολλή την δύναμιν, και έτσι, συνελήφθησαν και αυτά, βασανίστηκαν λίγο, αλλά επειδή ήταν μικρά παιδιά δεν άντεξαν, τέλος τα έκοψαν το κεφάλι, κι έτσι λοιπόν σήμερα είναι της Αγίας Ανωνύμου Μητέρας και των δύο τέκνων της.

Επίσης σήμερα έχουμε ένα μεγάλο πανηγύρι στην Κέρκυρα. Εορτάζει η Αγία Θεοδώρα η Βασίλισσα. Της οποίας το σκήνωμα υπάρχει, Θεοδώρας της Αυγούστης. Κόρη επιφανών και ευσεβών γονέων, και ήταν σύζυγος του εικονομάχου βασιλέα Θεοφίλου. Διακρινόταν για την ευφυΐα της, την οποίαν χρησιμοποιούσε, προς στήριξην της ιερής Παραδόσεως και της Πίστεως στον εαυτόν της, μαζί με τα έξι παιδιά της. Φύλαγε με στοργή και προσοχή τις ιερές εικόνες. Αψηφώντας βέβαια τη μανία του συζύγου της, του Θεοφίλου. Μετά το θάνατό του ανέλαβε αυτή, την βασιλεία της μεγάλης αυτής Βυζαντινής αυτοκρατορίας, και αναστήλωσε τις εικόνες. Καθιερώθηκε μάλιστα και γιορτή, στις 13 Μαρτίου του 843, η οποία επανεκύρωσε τις αποφάσεις της εβδόμης οικουμενικής Συνόδου, καθαιρέθη ο προηγούμενος Πατριάρχης πού ήτανε εικονομάχος, και ανεδείχθη στο θρόνο ο Μεθόδιος. Στα δυσμάς του βίου της δυστυχώς, γεύθηκε την αγνωμοσύνη του υιού της Μιχαήλ, και εξορίστηκε μαζί με τις τέσσερεις κόρες, τις οποίες ανάγκασε να γίνουν μοναχές, στη Μονή των Γαστρίων. Αυτό βέβαια το εκμεταλλεύτηκε η ευσεβής Θεοδώρα, για τον ειδικότερο καταρτισμό, τον πλέον ειδικό καταρτισμό της ψυχής της, ενδύοντάς την με πλήθος αρετών, και μετά το οσιακό τέλος της και την εκταφή της, βρέθηκε άφθορο το τίμιο λείψανό της, το 867. Σήμερα αυτό το λείψανο, ευρίσκεται στην Κέρκυρα. Αυτά γιορτάζομε και την Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Βλέπετε λοιπόν ότι δεν λείπει από μας τίποτα, τις προϋποθέσεις μας τις δίνει ο Θεός, όπως τις δίνει σε όλους, έχουμε και μείς το δικό μας αναίμακτο μαρτύριο, εσείς απ’ τους άντρες σας, εσείς με τις γυναίκες σας, οι δυο σας με τα παιδιά σας, τα παιδιά σε σχέση με τους γονείς, όλοι μαζί με την διεφθαρμένη κοινωνία, μέσα στην οποίαν ζούμε σήμερα, κι όλοι κάνουμε τον αγώνα μας, τον δίνομε τον αγώνα μας. Τώρα πόσο τον δίδομε αυτό είναι άλλο θέμα. Αλλά τον αγώνα μας τον κάνομε.
Ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει ότι ο γάμος και η οικογένεια, δεν αποτελούν εμπόδια για την καλλιέργεια των αρετών. Την αύξηση των αρετών. Την προκοπή των αρετών. Και μάλιστα αναφέρεται σε έναν στίχο, από το βιβλίο της γενέσεως το οποίο και αναλύει εκτενώς, - εμείς δεν θα αναφερθούμε, θα πούμε μόνο λίγα λόγια απ’ αυτόν τον στίχο. Όταν ο Ενώχ λέει ήταν 65 ετών, τότε εγέννησε, η σύζυγός του βέβαια, τον Μαθουσάλα. Και εξακολουθούσε να ζει ευάρεστα στον Θεόν. Αυτό αναφέρεται στο 5ον κεφάλαιον, στίχος 21-22, από το πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, απ’ τη Γένεση. Ας το ακούσουν, φωνάζει, αυτό, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, άνδρες και γυναίκες, που έχουν οικογένεια με παιδιά, ότι ο γάμος δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο για να ευαρεστήσουν το Θεό, και οι δύο σύζυγοι, και σαν σύζυγοι και σαν γονείς. Η συναναστροφή μεταξύ τους, γεννά τον αμοιβαίο σεβασμό, αλλά και την κατά Χριστόν ανατροφή των παιδιών τους. Για να τρέψεις όμως ένα παιδί θα δώσεις πρώτα το παράδειγμα. Λίγα λόγια και πολύ παράδειγμα.
Αν θέλετε κάνετε μία βόλτα, στον Άγιο Πρόδρομο τον Μακρινό, και ρωτείστε εκεί τον εφημέριο, τον έγγαμο εφημέριο, πως και τα 7 παιδιά του έγιναν ιερείς και μοναχοί. Αν τα πίεσαν, αν τα έκαμαν πλύση εγκεφάλου, αν έγινε το ένα, αν έγινε το άλλο. Απολύτως τίποτα. Έδιναν μόνο το καλό παράδειγμα και σαν γονείς. Γονατιστοί με προσευχή, και το μεσημέρι να συζητούν μπροστά στα παιδιά τους, οι δυο τους, χωρίς να υποχρεώνουν τα παιδιά να λαμβάνουν μέρος, έμπαιναν σιγά - σιγά και αυτά στο νόημα. Και άρχισαν τις ερωτήσεις, να συζητούν περιστατικά από τα γεροντικά, και να μελετούν Καινή Διαθήκη. Και αργότερα τώρα αυτός, στα γεράματά του, αφού όλα του τα παιδιά αξιώθηκαν να φορέσουν το ράσο, αγόρια και κορίτσια, έγινε και αυτός έγγαμος ιερεύς.
Έτσι λοιπόν μεγαλώνουν και πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά τους οι χριστιανοί γονείς, σύμφωνα με αυτά που καθορίζει ο νόμος του Θεού μέσα από το Ευαγγέλιο. Γιατί έτσι μόνο προσφέρεται η στοργή, η αγάπη, η καλοσύνη, η υπομονή, η κατανόησις, η θυσία και τόσα άλλα, που είναι όλα πολύ ευάρεστα στο Θεό.
Ο Ενώχ είναι ένα μεγάλο παράδειγμα προς μίμηση. Διότι δεν δίστασε στα 65 του χρόνια, να κάνει παιδί, τον Μαθουσάλα. Και κάτι άλλο που είναι πολύ βασικό. Ο Ενώχ έχοντας την ίδια αμαρτωλή φύση με μας, χωρίς να του έχει δοθεί Νόμος, - δεν του εδόθη κανένας νόμος -, υπήρχε ο έμφυτος νόμος της συνειδήσεως μέσα του. Χωρίς να υπάρχει διδασκαλία της Αγίας Γραφής, ούτε Παλαιά ούτε Νέα. Χωρίς κάποιος άλλος να τον έχει οδηγήσει στην Θεϊκή αληθινή φιλοσοφία. Από μόνος του, ακούγοντας τη φωνή της συνειδήσεώς του, και με τη δική του ελεύθερη προαίρεση, έδειξε τόση ευαρέσκεια και τόση αγάπη προς τον Θεόν, μαζί με την οικογένειά του, τη σύζυγο και τα παιδιά του, ώστε ο Θεός να τον καταστήσει όχι μόνον προφήτη, - μας λέγει και η Καθολική Επιστολή του Ιούδα, ότι ο Ενώχ ήτο προφήτης,- αλλά και να μη γνωρίσει θάνατον, διότι μετέστησεν αυτόν ο Θεός. Είναι εκείνοι οι δύο, όπως αναφέρουν αργότερα οι πατέρες, και μας λένε ότι ο προφήτης Ενώχ και ο προφήτης Ηλίας, οι οποίοι μετέστησαν ως εις ουρανόν, θα επανέλθουν για να μαρτυρήσουν τότε, από τον Αντίχριστο. Πότε θα γίνει αυτό δεν το ξέρομε. Μη σας έχει πει κανένας τώρα ότι θα ’χομε τώρα Δευτέρα Παρουσία και αρχίσετε και μαζεύετε τρόφιμα…
Όχι λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, ο γάμος με τη συζυγία και τα παιδιά, δεν είναι εμπόδιο για πνευματική προκοπή και σωτηρία των ψυχών. Αντιθέτως μάλιστα, βάζοντας μέσα στο γάμο το νόμο του Θεού, τώρα πλέον, την εκκλησία του Χριστού και τα μυστήριά της, τότε θα βασιλεύσει η ειρήνη μέσα στο σπιτικό, η αγάπη, η αλληλο-εκτίμησις, η αλληλο-υπομονή, η αμοιβαία κατανόησις, η πίστη και η θυσία της αγάπης. Η προσευχή, τα μυστήρια, ο πνευματικός αγώνας και τόσα άλλα, θα μας οδηγήσουν με ασφάλεια στο λιμάνι της Βασιλείας του Θεού.

Και τώρα στο θράσος μου τότε, για εκείνη την εποχή.
Χριστιανοί μου, κάποτε ένας μεγάλος ζωγράφος, θέλησε να ζωγραφίσει ένα πίνακα, μια εικόνα. Η επιθυμία του ήταν να γίνει η ωραιότερη εικόνα του κόσμου. Του κάκου όμως έσπαζε το κεφάλι του να βρει το θέμα που έπρεπε να ζωγραφίσει. Ένα πρωί απεφάσισε να βγει έξω στην πόλη, και άρχισε να ρωτά διαφόρους ανθρώπους, τι είναι γι’ αυτούς το ωραιότερο πράγμα στη ζωή τους. Πάει σε ένα παπά, και του λέγει :
- Πιο είναι το ωραιότερο πράγμα στη ζωή πάτερ;
-Η πίστις; Λέει - Η πίστις. Έχεις πίστη στον αληθινό Θεό, εξασφάλισες και τη σωτηρία.
Κατόπιν χτύπησε την πόρτα ενός σπιτιού και βγαίνει η νοικοκυρά του σπιτιού. Και τρία τέσσερα κουτσούβελα τριγύρω να της τραβάνε το φουστάνι. Ρωτά τη γυναίκα λοιπόν,
-«τι είναι το ωραιότερο πράγμα για σένα;», λέει
-«η αγάπη»,
Την ευχαρίστησε κι έφυγε συλλογισμένος. Πίστη και αγάπη! Τι άραγε θα μπορούσα να ζωγραφίσω; Τι θέμα θα διάλεγα με αυτές τις δύο λέξεις;, έτσι αναρωτιόταν. Κόντευε να φτάσει στο σπίτι του και βλέπει στο δρόμο ένα στρατιώτη… Α, λέει ας τον ρωτήσω κι αυτόν να μου πει πιο είναι το ωραιότερο πράγμα.
- Συγγνώμη, μου λέτε σας παρακαλώ πιο είναι το ωραιότερο πράγμα στη ζωή για σας;
Κι ο στρατιώτης βέβαια που φοβόταν τους πολέμους, και τόσα άλλα δεινά που φέρνει ο πόλεμος, λέει
-«η ειρήνη».
Πίστις εις τον Θεόν τον Τριαδικόν, Πίστις στον ενανθρωπίσαντα Κύριον, Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού, τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός, και ότι συνεπάγεται με την πίστιν. Αγάπη και ειρήνη. Υπάρχει ύμνος της αγάπης. Στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο της προς Κορινθίους Επιστολής, της πρώτης, το διαβάσαμε. Και ειρήνη. Και επαναλάμβανε διαρκώς μέσα του, πασχίζοντας να βρει, το θέμα για τον πίνακα που ήθελε να ζωγραφίσει. Κουρασμένος από τις σκέψεις του όπως ήταν, ήδη είχε φτάσει στο σπίτι του, χτύπησε το κουδούνι και σε λίγο του ανοίγει η γυναίκα του. Και πίσω χαρούμενα τρέξανε τα τέσσερα πέντε δέκα παιδιά, πόσα είχε. Για να τον καλημερίσουν. Πρόσεξε τότε ο ζωγράφος, ότι στα μάτια της συζύγου υπήρχε βαθύ το βλέμμα της αγάπης. Στα μάτια των παιδιών, είδε την αθώα πίστη. Την αληθινή πίστη. Την πίστη που ζητά ο Κύριος να είναι σαν των παιδιών. Αυτά τα δύο όμως έφερναν την ειρήνη μέσα στο σπιτικό του. Άρα λοιπόν ο καλύτερος πίνακας που έπρεπε, που πρέπει εγώ να ζωγραφίσω το θέμα μου, θα είναι η οικογένεια, ο πατέρας, η μητέρα, τα παιδιά.

Μ’ αυτή λοιπόν την οικογένεια θα ’θελα να ασχοληθούμε. Αλλά για να ασχοληθούμε όμως, πρέπει να βρούμε, τριάντα δύο εβδομάδες. Τόσο διήρκεσαν τα κηρύγματα αυτά για την οικογένεια, το σπίτι, την ανατροφή των παιδιών. Και μάλιστα στις ημέρες μας που τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, -πιο δύσκολα είναι,- από ότι ήτανε το χίλια εννιακόσια πενήντα εννέα (1959), θα προσπαθήσουμε λοιπόν με τα νέα δεδομένα, και με τα νέα στοιχεία να πούμε κάτι. Τώρα πότε θα τα πούμε; Αυτό είναι άλλη ιστορία. Θα χρειαστεί να παρακαλείτε τον Θεόν, να ’χω καλή υγεία, πρώτον, και δεύτερον φωτισμό. Γιατί ένα κύτταρο του εγκεφάλου, αν με πειράξει σήμερα το βράδυ ο Θεός, αύριο το πρωί θα λέω λαλα-λαλα-λα. Όπως όλοι μας. Στον καθένα μας μπορεί να συμβεί αυτό.

Ο Θεός χριστιανοί μου στην αυγή ακόμα της ανθρώπινης ζωής, εδημιούργησε το πρώτο ζεύγος των ανθρώπων. Τον Αδάμ και την Εύα. Την πρώτη δηλαδή οικογένεια. Και θεμελίωσε στη γη τον ωραιότερο δεσμό, κατασκεύασε την πιο ευγενική αν θα ’λεγα δεξαμενή, η οποία για σκοπό της είχε να τροφοδοτεί την κοινωνία, με νέο αίμα, με καινούργιες υπάρξεις. Αλλά και με το να δώσει αγίους στην κοινωνία. Τώρα πόσους αγίους δίνετε…
Την οικογένεια ο Θεός την ευλόγησε, την παρομοίασαν με δένδρο. Πολύ ψηλό που έχει τις ρίζες του στη γη, και τα κλαδιά του, αυτού του δένδρου φθάνουν στον ουρανό. Την ονόμασαν φυτώριο, την ονόμασαν θερμοκήπιο, και πολλές άλλες ονομασίες. Την οικογένεια ο Θεός, την περιέβαλε με το κύρος του μυστηρίου. Κάναμε κάποιες ομιλίες, με θέμα την ανάλυση των στίχων του Αποστολικού Αναγνώσματος, που διαβάζουμε στο μυστήριον του γάμου. Και κει είπαμε πάρα πολλά. Και για την προετοιμασία και για τον αρραβώνα, και για το μυστήριο και για τα σύμβολα, και για το σκοπό που έχει ο γάμος και η οικογένεια, και πολλά άλλα πράγματα.
Μέσα στο γάμο δεν έχομε μια απλή ένωση δύο σωμάτων. Είναι μια ιερή υπόθεσις που φέρει τη σφραγίδα του μυστηρίου. Αλλά και το υπέρτατον κύρος του αγίου Θεού. Διότι ο Θεός μάς ενώνει, ή ο Θεός μας ένωσε. Γι αυτό και ο Κύριος περιφρούρησε τον γάμον με το αδιάλυτον στοιχείον. Με τον ισόβιον δηλαδή δεσμόν. Μόνον ο θάνατος θα πρέπει να χωρίσει το ζευγάρι, και μόνον ο θάνατος να είναι αυτός ο οποίος θα διαλύσει τον δεσμόν. Εάν υπάρξουν κάποια λάθη, με τη συγγνώμη και τη μετάνοια, τα πάντα διορθώνονται.
Τόσο λοιπόν υψηλόν τον θέλησε ο Θεός τον γάμον. Και ποιος μπορεί να αρνηθεί, ότι αποτελεί το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός, για τον άνθρωπο, η δημιουργία της οικογένειας. Ποιος μπορεί να το αρνηθεί αυτό; Δυστυχώς στις ημέρες μας αρνούνται τον γάμον. Και τον αρνούνται ως μυστήριον, που σφραγίζεται από την εκκλησία, ευλογείται από τον Πανάγιον Θεόν, το ίδιο το Πνεύμα το Άγιον, κατέρχεται, πως; Αυτό ορισμένοι μονάχα το έχουν δει και το έχουν ψηλαφίσει, όταν λέγει ο ιερεύς «στέφεται ο δούλος του Θεού την δούλη του Θεού εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Με το γάμο συγκροτούνται εντελώς καινούργιοι κόσμοι, πατέρας μητέρα, παιδιά αδέλφια, παραχωρούν κατόπιν τα δικαιώματα στη νέα οικογένεια, που πρέπει να την αγαπήσουν και ο νέος και η νέα, πριν ακόμα την δημιουργήσουν. Πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις και για να την αγαπήσουν πρέπει να την δούν, στην ζωή των γονέων τους. Αν δεν την δουν, δεν θα κάμουν γάμον κατά Θεόν, και ευτυχισμένον, στερεόν και δυνατόν, τα παιδιά, τα παιδιά μας.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο γάμος είναι μια συναισθηματική επανάσταση; Δεν είναι έτσι! Είναι ένα μυστήριο. Φυτεύεται στη γη, και μεταφυτεύεται στη Βασιλεία των Ουρανών. Πλέον ως άγγελοι! Έτσι τα ιερά δεσμά του γάμου, αγιάζονται, εξαϋλώνονται, οπότε ούτε ο θάνατος, απειλεί την χαρά της οικογένειας, ούτε άλλοι κίνδυνοι μπορούν να κλονίσουν την ευτυχία σας.
Αυτά τα λέμε, αλλά η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική, όπως ακριβώς την βιώνουμε σήμερα. Διότι δυστυχώς, κυριαρχούν τα πάθη μας, και πολύ γρήγορα ό,τι ιερό και καλό υπάρχει μέσα στο γάμο και στην οικογένεια, να διαταράσσεται η ισορροπία της, από όσα γίνονται μέσα σ’ αυτήν. Από όσα λαμβάνουν χώραν. Τώρα υπάρχει επιπολαιότητα; υπάρχει αδιαφορία; υπάρχει άγνοια; όλα μαζί, αλλά υπάρχει ψυχική διαστροφή! Αυτό είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό, που κλονίζει τα θεμέλια του γάμου, και σήμερα δεν έχουμε στερεές οικογένειες. Κι έτσι λοιπόν αυτές οι ψυχικές διαστροφές, και η καλλιέργεια των παθών, που φέρνει τεράστια ασυνεννοησία μεταξύ των συζύγων και κατόπιν των γονέων με τα παιδιά, δημιουργούνται χάσματα όπως θα λέμε γενεών, ενώ δεν πρέπει να υπάρχουν, ό,τι έχουν θα λυθούν μέσα στο σπίτι.
Δυστυχώς, παρατηρημένο και από την προσωπικά θα πω, μας λείπει και ο διάλογος. Δεν κάνομε διάλογο μεταξύ μας. Και δεν κάνομε διάλογο με τα παιδιά μας. Δεν αντέχομε την συζήτηση με τα παιδιά μας. Και είμαστε και ακατάρτιστοι, δεν κάνομε και προσευχή, προπαντός αυτό, δεν συμμετέχομε στην εκκλησιαστική μυστηριακή ζωή της εκκλησίας, επομένως δεν έχομε και αντοχές. Και δεν μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας, αυτό που αυτά έχουν ανάγκη.
Λοιπόν, ε, άμα ρίξουμε μια ματιά, το τι γίνεται γύρω μας, σήμερα δυστυχώς, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μας πληροφορούν για πολλά κακά που συμβαίνουν στον κόσμο, δηλαδή, μας δίνουν τις εικόνες της διαστροφής, με όλες τις βρωμιές, και τις βδελυγμίες που υπάρχουν, και που δημιουργούνται από τους ανθρώπους της αμαρτίας. Κι έτσι τα πληροφορούμεθα. Όχι ότι ο κάθε αιώνας, που πέρασε δεν είχε τα δικά του, μην ξεχνάτε ότι είχαμε Σόδομα και Γόμορρα κάποτε. Μην ξεχνάμε ότι μέσα σε μια ολόκληρη πόλη, οι άνθρωποι εκείνοι που ήσαν σωστοί, ήτανε τρείς τέσσερεις. Ο Λώτ, η γυναίκα του και οι δυο κόρες. Και η γυναίκα στράφηκε πίσω στην αμαρτία και έγινε στήλη άλατος. Και σώθηκαν τρείς. Μην ξεχνάτε ότι πόσοι ήσαν στην οικογένεια του Νώε. Καταστράφηκε όλος ο κόσμος. Και σώθηκε μόνο μία οικογένεια. Σήμερα αν θελήσει ο Θεός, να καταστρέψει τον κόσμον, πόσες οικογένειες θα σωθούν; Ας έχουν μαζέψει στις αποθήκες τους όσα τρόφιμα θέλουν. Πόσοι θα σωθούν;
Έτσι λοιπόν βλέπουμε κάθε σπίτι και γκρίνια. Γρίνια, γρίνια, γρίνια… Έλεγε ο Ντοστογιέφσκι, -τον αναφέρομε και αυτόν, να μην πούμε, μόνο οι πατέρες, γιατί οι πατέρες βέβαια θα πουν το σωστό - και μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τι μας λέει ο Άγιος Νεκτάριος, τι μας είπαν οι Άγιοι δια μέσου των αιώνων, αλλά να πούμε και τι μας λέει και κάποιος συγγραφεύς, που ήτο χριστιανός. Είπε ότι αυτό που καταστρέφει τα σπίτια, τις οικογένειες και τα ζευγάρια, είναι η γκρίνια. Εκεί οφείλεται η δυστυχία όλων των οικογενειών. Και ιδιαιτέρως, με συγχωρείτε, το μεγαλύτερο βάρος της γκρίνιας πέφτει στη γυναίκα. Όχι ότι και μείς είμαστε, πέφτομε… πάμε πίσω…
Κάθε οικογένεια και διαφωνία. Κάθε δεσμός και ασυμφωνία και παραφωνία. Σήμερα δεν υπάρχουν και δεσμοί. Όχι μόνον πολιτικούς γάμους, τώρα θα ’χομε και συμβόλαια. Τα πάντα έχουν καταστραφεί, και ο Θεός έφυγε από τα σπίτια μας, έφυγε από τις οικογένειές μας, έφυγε από τη συζυγία μας. Άμα ακούσετε γνώμες, ιατρών, κοινωνιολόγων και ψυχολόγων, θα φρίξουμε … Ιστοσελίδες, Internet, πώς το λένε… Τηλεόρασις, θέατρο, κινηματογράφο, τα διάφορα club, τα χιλιάδες πάσης μορφής, νυχτερινά κέντρα. Εφημερίδες και τα περιοδικά, όλο βρωμιά !!! Τίποτα που να στέκεται όρθιο. Ό, τι κρατάει, κρατάει η εκκλησία. Ό, τι καλό προσφέρει, μας το προσφέρει εκεί. Η διδασκαλία του Χριστού, η Αγία Γραφή, η Καινή Διαθήκη, που δεν την διαβάζουμε, και προπαντός δεν την εφαρμόζουμε. Λοιπόν και έτσι, έχουμε μια εικόνα, η οποία είναι πολύ θλιβερή, που διαλύει τα σπίτια μας, που σκοτώνει τα παιδιά μας, μα και η κοινωνία των σχολείων δεν είναι καλύτερη.
Ρωτείστε ένα παιδάκι μικρό, που πάει πρώτη Δημοτικού, και το οποίο το παίρνετε εσείς, και το πηγαίνετε στην εκκλησία και το κοινωνάτε. Κι όταν γίνει και εφτά, οκτώ χρονών, ίσως και πιο νωρίς μερικές φορές, του λέτε να πάει και στον παππούλη να πει δυο λεξούλες, ότι μαλώνει με το αδελφάκι του και την αδελφούλα της, ότι δεν ακούει τον μπαμπά και τη μαμά, και τα λοιπά. Πόσα από τα παιδιά της τάξεως, πηγαίνουν στην εκκλησία; Κανένα. Κανένα! Πως θα μεγαλώσει αυτό το παιδί; Και πως θα σταθεί στα πόδια του; Αν και μείς είμαστε διαλελυμένοι μεσ’ στο σπίτι; Δεν είμαστε και πάρα πολύ ευχαριστημένοι, ούτε από τον εαυτόν μας, ούτε από τα μέλη της εκκλησίας, από τον τρόπον με τον οποίον ζουν σήμερα μέσα στο σπίτι τους.
Γι αυτό, υπάρχουν τόσες διαστροφές, και στα παιδιά μας και στα αγόρια μας και στα κορίτσια μας, διαστροφές που καταστρέφουν μια για πάντα την ευτυχία τους, και τον προορισμό τους στην ζωή και αυτή τους την ίδια τη ζωή. Διότι θα καταλήξουν εκεί που καταλήγουν, να μην τα λέω, τα ξέρετε, και από κει καμιά φορά και σ’ αυτή τη φυλακή. Σάπισαν οι οικογένειές μας. Απ’ τον μολυσμένο αέρα που εκπνέουν τα κακά παραδείγματα, της αρρωστημένης σήμερα, ελληνικής κοινωνίας. Σε όλους τους βαθμούς η Ελληνική μας κοινωνία βρωμάει. Από την πιο φτωχιά και εγκαταλελειμμένη οικογένεια, από τον τελευταίο βοσκό που είναι πάνω στα βουνά, και τον γεωργό και τον εργάτη, μέχρι αυτούς που μας κυβερνούν. Όλα βρωμάνε. Τίποτα δε στέκεται όρθιο. Και μη ξεχνάμε όμως ότι όλη αυτή η βρώμα προήλθε μέσα απ’ τα σπίτια. Μέσα απ’ την οικογένεια. Αυτοί οι άνθρωποι έχουνε σπίτια, έχουν οικογένεια, έχουνε, έχουν σύζυγο, έχουν παιδιά…
Όταν ο άνθρωπος χριστιανοί μου έχει μολυσμένο αίμα έχει εξανθήματα. Στο πρόσωπο και στο δέρμα. Παρατηρούνται όμως φρικτά εξανθήματα, και στο πρόσωπο της σύγχρονης κοινωνίας, της πατρίδος μας. Διότι το αίμα της είναι μολυσμένο, είναι χαλασμένο. Δεν τρέφεται σωστά.
Έχουμε και μείς την ευθύνη μας, ως ποιμένες και ταγοί της Εκκλησίας. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχομε. Όμως έχουν ευθύνη και τα ποιμενόμενα πρόβατα, διότι δεν είναι άλογη η Αγία γη, αλλά είναι λογική ποίμνη και έχει μυαλό. Και μπορεί να κρίνει πιο είναι το κακό και πιο είναι το καλό, πιο είναι το σωστό και πιο είναι το λανθασμένο. Ποιος είναι ο αληθινός άνθρωπος και ποιος είναι ο ψεύτικος, για να ακολουθήσομε το σωστό.

Το να θεραπεύσομε μια πληγή είναι καλό, δε θα ’ταν όμως, καλύτερα να θεραπεύσομε την αιτία που δημιούργησε την πληγή; Πολλοί διαμαρτύρονται ήμερα, το βλέπομε στις εφημερίδες, το ακούμε και στις συζητήσεις τις διάφορες που γίνονται, στις οθόνες των τηλεοράσεων, ότι όλη αυτή η κατάντια οφείλεται στο κράτος, στην ανεργία, στις διάφορες κυβερνήσεις που μας κυβερνούν, άλλοι λένε στους δασκάλους και στους καθηγητάς, στα σχολεία, άλλοι λένε στα πανεπιστήμια, άλλοι λένε στην αδιαφορία της Εκκλησίας, άλλοι στα έντυπα, άλλοι στα θεάματα και τα λοιπά. Δεν λέω ότι αυτά δεν είναι σωστά. Είναι όλα σωστά. Αλλά αυτοί όμως που διευθύνουν και υπαλληλεύουν, που διδάσκουν και διδάσκονται, που διευθύνουν και διευθύνονται, δεν βγήκαν από σπίτια; Δεν βγήκαν από οικογένειες; Άραγε πως μεγαλώσαν; Τι τους φύτεψαν οι γονείς τους όταν ήταν μικρά παιδιά; Πότε τους είδαν άραγε γονατιστούς, μπροστά στα εικονίσματα, όχι και τους δυο μαζί κατ’ ανάγκην, πότε τον έναν και πότε τον άλλον;

Η Εκκλησία με την πείρα της ιστορίας των δύο χιλιάδων ετών, θα μας ανοίξει τον δρόμον που θα πρέπει η Ελληνική οικογένεια να ακολουθήσει, μέσα από την διδασκαλία του Ευαγγελίου, και μέσα από την πείρα των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Η Εκκλησία είναι η μόνη. Ουδέν άλυτο πρόβλημα, για την Εκκλησία και το Ευαγγέλιό της. Μπορεί να μας δώσει τόση πείρα όση δεν μπορούν να μας την δώσουν, ούτε οι πιο ηλικιωμένοι, ούτε οι πιο παλιοί, ούτε οι πιο νέοι, ούτε οι πιο σοφοί.
Αν θα θέλαμε αδελφοί μου, να συνοψίσομε σε τρείς λεξούλες, το τι είναι εκείνο που εξασφαλίζει μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, θα προτιμούσα πρώτα τη λέξη πίστη. Αλλά την έμπρακτη πίστη. Την πίστη με τα έργα της. Την αγάπη, την αγάπη με τα έργα της, την ενεργουμένη αγάπη. Την προσφορά, την αφοσίωση. Και προπαντός την ομόνοια μέσα στο σπίτι.

Βέβαια αν θα εκλέγαμε οικογένειες, θα μπορούσαμε να αναφέρομε αν θέλετε τρείς πόλεις. Για να διαλέγαμε και τις τρείς οικογένειες, πάνω στις οποίες θα στηριχθεί και το κήρυγμα. Και οι τρείς πόλεις αυτές είναι η Κανά, η Ναζαρέτ και η Βηθανία.
Σε μια κωμόπολη, νυμφεύεται ένα νεαρό ζευγάρι, στην κωμόπολη της Κανά. Άγνωστο ζευγάρι. Αυτό όμως το ζευγάρι, καλεί τον Κύριο στο γάμο τους. Και ο Δάσκαλος πηγαίνει πρόθυμα, και παραλαμβάνει μάλιστα μαζί Του και την Παναγία Μητέρα Του, και τους Αποστόλους Του. Και επειδή βέβαια, πήγανε δώδεκα, δεκατρείς, δεκατέσσερις, πόσοι πιθανόν και κάποιοι άλλοι, και για να μη βάλλει σε αμηχανία εκεί το ζευγάρι, γιατί θα ήσαν πολλοί που ενώ κάλεσαν μόνο τον Κύριο, ήρθαν αρκετοί, ήσαν προσκεκλημένοι, κάνει και το πρώτο θαύμα. Αυτή η ιστορία διαβάζεται κάθε φορά που τελείται το μυστήριον του γάμου. Εάν θα καθίσομε να ασχοληθούμε με αυτή την εικόνα, θα βρούμε πάρα πολλά πράγματα ουράνια και διδακτικά. Δεν είναι κάτι το ασήμαντο, το ότι παρευρέθη ο Κύριος στο γάμο αυτού του ζευγαριού. Έτσι με την παρουσία Του, αγίασε το γάμο. Αγίασε αυτή την ένωση. Έδωσε μια καινούργια αρχή, και έκανε την ένωση αυτή μυστήριο, αγιασμένο με την παρουσία Του. Και όταν λέμε «στέφεται ο δούλος του Θεού την δούλη», ή «στέφεται η δούλη του Θεού τον δούλον», εκείνη την ώρα είναι παρών ο Κύριος. Είναι Αυτός που ενώνει τα χέρια του νέου ζεύγους. Είναι αυτός που εύχεται να έρθουν παιδιά στον κόσμο, και να ανατραφούν σύμφωνα με τη δική Του προσωπική διδασκαλία, αλλά και το προσωπικό Του παράδειγμα, που έφτασε η αγάπη Του, προς τον άνθρωπο, μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού.
Όταν λοιπόν βλέπομε στους γάμους, καλούμε και ποιους δεν καλούμε, και συγγενείς θα καλέσουμε, και φίλους θα καλέσουμε, και συναδέλφους και γνωστούς, θα καλέσουμε ακόμα και τη ράφτρα που μας έραψε το φόρεμα, θα καλέσουμε όλο τον κόσμο. Και, Έναν μόνον δεν καλούμε. Τους φωτογράφους! Βέβαια, απαραίτητοι είναι αυτοί, αυτοί που παίρνουν τώρα, και το κάνουν και φιλμ, και έτσι έχουμε και μια ωραία ανάμνηση να το δούμε ύστερα από είκοσι, τριάντα χρόνια, πόσοι ποιοι ήμασταν στην τελετή του γάμου και τα λοιπά, να έχουμε μια γλυκιά ανάμνηση και ούτω κάθε εξής… Ο Χριστός που είναι όμως; Τον Χριστό Τον καλέσαμε; Τον φωνάξαμε; Γονατίσαμε την παραμονή του γάμου μας, κάναμε νηστεία, κάναμε προσευχή; Το νέο ζευγάρι μιλάω… Ο ένας στο δικό του σπίτι και η άλλη στο δικό της σπίτι. Κάναμε αυτήν την προετοιμασία για να πούμε «Κύριε, πρώτε Εσύ θα ’ρθεις στο γάμο μας!» Και ύστερα όλοι οι άλλοι! «Αν δεν προηγηθείς Εσύ, να μην γίνει στέψις!» Όταν δεν αντιμετωπίζονται τα προβλήματα σωστά, που υπάρχουν πριν από το γάμο, πως θα αντιμετωπιστούν ύστερα, μετά απ’ το γάμο; Αυτή είναι η αλήθεια. Οι περισσότεροι από μας δε δίδουμε καθόλου, καμία ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός αυτό, ότι προετοιμαζόμενοι για το μυστήριον του γάμου, εμείς σαν γονείς να σκεφτούμε ότι θα πάμε στην εκκλησία, να μας ευλογήσει ο Θεός τον γάμον, αλλά Τον καλέσαμε;
Οι περισσότεροι σήμερα έχουν μια μνηστεία που κρατάει και δέκα χρόνια. Μνηστεία να την κάνει ο Θεός. Με φοβερά εγκλήματα μεταξύ τους. Και οι εκτρώσεις παίρνουν και δίνουν. Πως θα έχουμε κατόπιν εξασφαλισμένη οικογενειακή ευτυχία; Δεν διαφωτίζονται σωστά, δεν τα διαφωτίζομε σωστά τα παιδιά μας. Από μικράς ηλικίας, διότι όταν θα μεγαλώσουν και θα γίνουν και αυτοί γονείς, μπαμπάς και μαμά, και ότι μέχρι που να φτάσουν σε κείνη την ηλικία πρέπει να κάνουν μια προετοιμασία που θα αρχίσει από τώρα. Την καλλιέργεια δηλαδή των αρετών στις ψυχές τους. Σκεφτείτε τι θράσος είχα και τι έλεγα τότε εκείνον τον καιρόν, ε. Αλλά αυτές είναι όμως οι αλήθειες. Γι’ αυτό λοιπόν ήταν παρατηρημένο τότε, όπως τα μελετούσα εκείνη την εποχή και βλέπω ότι δεν άλλαξαν και σήμερα, με πόση ευκολία και με πόσες αβαρίες προσβάλλεται ο ιερός δεσμός του γάμου, πριν από την τέλεσιν του μυστηρίου. Και το λευκό πέπλο της αρετής, τις περισσότερες φορές είναι κουρελιασμένο, ματωμένο, σκισμένο. Έτσι δεν κηλιδώνεται μόνον η μνηστεία, αλλά βεβηλώνεται και ο γάμος. Και προπαντός και ιδιαιτέρως προσβάλλεται ο Θεός.
Υπάρχει μια παροιμία, δεν ξέρω πώς να σας την πω, την οποίαν μου την έλεγε η μητέρα μου. Εμείς, λέει στη Ρουμανία έχουμε μια παροιμία, την εξής: Ταξιδεύεις, θέλεις να ταξιδέψεις; Να κάνεις μια προσευχή. Αν ταξιδέψεις με την ξηρά. Αν θέλεις να ταξιδέψεις από τη θάλασσα, θα πρέπει να προσευχηθείς δυο φορές. Αν θέλεις να ανοίξεις μια δουλειά καινούργια, για να κάνεις αύριο μεθαύριο το δικό σου νοικοκυριό, θα πρέπει να προσευχηθείς τρείς φορές, τέσσερις και πέντε. Αν όμως πρόκειται να παντρευτείς, δεν θα προσευχηθείς εκατό φορές, αλλά θα προσεύχεσαι για όλη σου τη ζωή. Δεν είναι ωραία παροιμία;
Μάλιστα, η οικογενειακή ζωή απαιτεί μια μεγάλη θυσία, κι ο τόπος της θυσίας είναι το Άγιον Βήμα. Μόνον ο Χριστός που θυσιάζεται επί της Αγίας πνευματικής Τραπέζης, μπορεί να μας διδάξει τη θυσία, που απαιτεί το σπίτι και η οικογένεια. Στα χαρτιά που κρατούσα τις σημειώσεις όπως είναι αυτές, κάθε τόσο, στα χαρτάκια έγραφα τη λέξη «Ωρολόι». Κοίταζε το ρολόι σου ! Μην τους κουράσεις από κάτω, γιατί τα λόγια είναι εύκολα, αλλά τα έργα είναι δύσκολα.
Μόνον λοιπόν ο Χριστός που θυσιάζεται, εδώ στην Αγία Τράπεζα, μπορεί να μας διδάξει τη θυσία που απαιτεί το σπίτι, που απαιτεί η οικογένεια. Που απαιτεί ο Κύριος από σας, και από σας. Δεν μπορεί να ’χετε μόνον, να λέτε παράπονα, « μα ο άντρας μου ξέρεις εκείνο, εκείνο, εκείνο και λοιπά» έρχεστε και τα λέτε. Και στην εξομολόγηση, αυτό είναι το κακό. Παράπονα! Δεν ακούω τίποτε άλλο από παράπονα! Παράπονα οι άντρες απ’ τις γυναίκες, παράπονα οι γυναίκες από τους άντρες, παράπονα οι δυο τους απ’ τα παιδιά, παράπονα των παιδιών απ’ τους γονείς, όλο παράπονα. Πού είναι η θυσία; Πού είναι το καθήκον; Πού είναι η προσφορά; Πού είναι η νηστεία η πνευματική, η νηστεία των αισθήσεων, η νηστεία των λογισμών; Πού είναι η προσευχή; Πού είναι η μελέτη; Πού είναι το κομποσχοινάκι; Πού είναι το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με»; Πούντα αυτά; Μόνο παράπονα ξέρομε να κάνομε! Πάτερ μου ξέρεις τι, συμβαίνουν πολλά στο σπίτι μας! Πολλά συμβαίνουν στο σπίτι μας. Πολλά! Πολλά συμβαίνουν!
Αλλά για όλα φταίνε οι αμαρτίες μου! Κι ύστερα πες οι αμαρτίες μας. Πρώτα θα πεις το προσωπικό, και ύστερα το κάνεις πληθυντικό. Η συμβουλή του πνευματικού πια θα είναι, πρώτα αφού ομολογήσεις, και ομολογήσω, το βάρος και τα λάθη που έκαμα, να πάρω την άφεση και να πάρω τη συμβουλή για την αντιμετώπιση του πράγματος που μόνον μία. Κάνε προσευχή! Κάποτε έλεγα κάντε υπομονή, τώρα δεν το λέω… ε! Κάντε και λίγη υπομονή λέω γιατί ξέρω ότι η υπομονή έχει τα όριά της, κάποτε πίστευα ότι η υπομονή δεν έχει όρια, αλλά τώρα το πιστεύω. Η πείρα της ζωής βλέπετε! Αλλά ποιος αυξάνει όμως τα όρια της υπομονής; Ο Θεός! Αλλιώς δεν θα είχαμε μάρτυρες! Δεν θα είχαμε αγίους. Λοιπόν ο Θεός θα αυξήσει τα όρια της υπομονής, και όλα όσα χρειάζονται για να αντιμετωπίσουμε, τις ιδιοτροπίες που έχει ο σύντροφος της ζωής μας, είτε αυτός είναι άντρας, είτα αυτή είναι γυναίκα. Αν προσέξομε όμως τις δικές μας ιδιοτροπίες, και τα δικά μας λάθη να μην τα μεταφέρομε στα παιδιά μας, διότι λέμε «τάλε κουάλε, ίδιος φτυστός ο μπαμπάς του!» Έτσι; «Ίδια φτυστή η μητέρα της, η μητέρα, ας πούμε η μάνα!» Να ’ναι στο πρόσωπο, καλά είναι … Αλλά άμα είναι και στα κουσούρια; Άμα είναι στον κακό χαρακτήρα; Στις αρετές; ευλογημένο να ’ναι! Γιατί κληρονομούμε τις αρετές, αλλά κληρονομούμε όμως και τον κακό χαρακτήρα! Και ότι άλλο στραβό και ανάποδο υπάρχει μέσα στους γονείς μας, στους γονείς των γονέων μας, στους γονείς των γονέων των γονέων, και αυτή η κληρονομικότητα μεταβιβάζεται μέσα μας, έχομε και το διάβολο από πάνω! έχομε και διεστραμμένη φύση μας που ρέπει προς τα πονηρά από τότε που γεννιόμαστε, έχομε και την κακία του κόσμου, με όλη τη διαφθορά η οποία υπάρχει γύρω μας.
Ξέρω ότι βγαίνοντας τα παιδιά μας απ’ το σπίτι, μπαίνουν στο στόμα του λύκου. Αλλά να κάνετε πολύ προσευχή, και να παρακαλάτε τον Θεόν να γλυτώνει τα παιδιά μας, απ’ αυτά τα στόματα των λύκων. Να τα φυλάγει! Ο καλός Θεός! «Εάν μη Κύριος φυλάξοι οίκον, εις μάτην οι φυλάσσοντες». Και «εάν ο Κύριος δεν φυλάξει την πόλην, εις μάτην οι φυλάσσοντες». Και «εάν δεν οικοδομήσει ο Θεός την οικογένεια, εις μάτην οι οικοδομούντες»! Γιατί δεν οικοδομούμε οικογένεια με στραβά! Και με εγωισμό, προπαντός εγωισμό! Και εδώ έχομε εμείς οι άντρες μέσα στο σπίτι αλλά και σεις οι γυναίκες παρακάτω δεν πέφτετε. Εγωισμός, εγωισμός, εγωισμός! Πέστε στον παπά «είμαι εγωίστρια, όλα μου φταίνε και όλα τα παίρνω στραβά», οργιάζει η φαντασία εδώ μέσα… κι ακούς τερατώδη πράγματα να λένε οι γυναίκες για τους άντρες τους οι άντρες για τις γυναίκες! Τα οποία δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα! Τόσο πολύ τα διαστρέφουν, και ο διάβολος που θέλει το κακό μας, θέλει τη δυστυχία μας, θέλει να μας κάνει παιδιά του, παιδιά στην κόλαση, όχι παιδιά της Βασιλείας του Θεού! Γονατίστε να κάνετε λίγη προσευχή! Ας γονατίσω πρώτα εγώ!

Αυτά ήθελα να σας πω, βέβαια χρειάζεται άλλη μία ώρα, για να πω και τα υπόλοιπα που είπα στο πρώτο κήρυγμα, στη Νέα Μηχανιώνα, το Σεπτέμβριο μετά του Σταυρού, ήταν η πρώτη Κυριακή βράδυ, μετά τις 14 Σεπτεμβρίου εννοώ, του 1959. Συμπληρώνονται πενήντα χρόνια. Δεν άλλαξαν πολλά πράγματα στην ζωή. Απλώς, πλήθυνε η αμαρτία, αλλά πληθαίνοντας η αμαρτία, υπερπερισσεύει και η Χάρις του Αγίου Θεού, και σε όλα μπορεί να μας βοηθήσει ο Θεός. Αν λοιπόν βλέπομε ότι η μια οικογένεια, η Α, η Β, η Γ, η Δ, η Ε, τα παιδιά της πάνε καλύτερα, πρέπει να ρωτήσομε «γιατί;» Το γιατί να το ρωτήσομε στον εαυτόν μας, όχι να πάμε να ρωτήσομε τον ίδιον, να ρωτήσομε «γιατί; Τι φταίω εγώ και πάει το πράγμα στραβά; Εγώ τι φταίω;» Και τότε θα δω τις ελλείψεις μου, και τότε θα δω τα λάθη μου, και τότε θα δω την κακία μου, θα δω και την ζήλεια μου! Αμάν αυτή η ζήλεια! Σαν σαράκι κατατρώει τις ψυχές μέσα στην οικογένεια η ζήλεια! Φοβερό πράγμα η ζήλεια! Τι άλλο να σας πω, μια ώρα σας ομιλώ…
«Εγώ», λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στα κηρύγματα τα μεγάλα που έκανε που κρατούσαν περισσότερο από μια ώρα, κι οι άνθρωποι ήσαν όρθιοι, δεν ήσαν καθιστοί! Όρθιοι ήσαν, όρθιοι λοιπόν, προσέξτε δεν ήταν καθιστοί, έλεγε «Εγώ, σ’ αυτές τις δυο ώρες όπως ήρθατε κουρασμένοι απ’ τις δουλειές σας, από τις διάφορες εργασίες σας κι απ’ τα χωράφια και τα λοιπά, και ήρθατε εδώ, στο ναό τις πόλεως να με ακούσετε, θα σας πω χίλια, θα καταλάβετε τα εκατό, θα πιάσετε και θα συλλάβετε μόνο τα εκατό, θα εφαρμόσετε τα δέκα, και θα καρποφορήσει το ένα. Μη νομίσετε ότι θα καρποφορήσουν όλα όσα είπαμε, ένα να καρποφορήσει, αλλά ένα, στον καθένα διαφορετικό». Αλλά κάθε φορά όμως, σε κάθε κήρυγμα που πήγαιναν, οι χριστιανοί στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, καρποφορούσε κάθε εβδομάδα και ένα, ου… θα γινόμασταν, υπεράγιοι στο τέλος της ζωής μας.
Λοιπόν και έκανε και μία τραγική διαπίστωση, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και είπε το εξής: «Σ’ αυτήν τη πόλη τη μεγάλη που ζούμε, την πρωτεύουσα, πόσες χιλιάδες κάτοικοι είναι; Να πούμε λέει εκατό χιλιάδες, και πόσοι νομίζετε ότι εάν σήμερα γίνει σεισμός,» -έτσι με λόγια σας τα λέω, δικά του είναι,- «γίνει σεισμός και πεθάνουμε όλοι, πόσοι θα σωθούν; Δεν νομίζω ότι εκατό!» λέει… Δεν πίστευε ότι θα σωθούν εκατό! Στις εκατό χιλιάδες, δηλαδή ένας στους χίλιους! Ένας στους χίλιους κινδυνεύουμε να μη σωθούμε! Που σημαίνει δηλαδή, αν γίνει σεισμός αυτή τη στιγμή, και δω μας πλακώσει όλους ο Ναός της Αγίας Βαρβάρας, και σκοτωθούμε όλοι μας, πρώτος εγώ, πόσοι από μας θα μπορέσουμε να δώσουμε καλή την απολογία, μπροστά στο φοβερό βήμα του Χριστού μας, του Κυρίου μας; Εύχομαι, εάν γίνει αυτό, να σωθούμε όλοι μας! Το εύχομαι! Και η προαίρεσις μετρά! Και το ότι ήρθατε στο κήρυγμα μετρά, και αυτό μετρά!
Λοιπόν, θα τα ξαναπούμε σε δεκαπέντε μέρες. Την Τετάρτη της Τυρινής το βράδυ. Σηκωθείτε παρακαλώ.