Οί τρόποι με τούς οποίους βοηθούνται οί ψυχές μετά τόν θάνατον.

204-δ

4.11.2007 Κυρ. Ε΄Λουκά.

«Ο διψών ερχέσθω προς με και πινέτω», είπεν ο Κύριος.
Έτσι λοιπόν το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, μας προσφέρει άφθονον αθάνατον και αιώνιον ύδωρ, όπως και τροφή.
Από το σημερινό αυτό ανάγνωσμα που ακούσαμε προηγουμένως όλοι μας, θα πάρουμε μια από τις δυο θέσεις που παρουσίασε η σημερινή παραβολή.
Ή του άφρονος πλουσίου που υπήρξε στη ζωή του σκληρόκαρδος και αμετανόητος, και μετά το θάνατό του δυστυχώς τον βλέπουμε να υποφέρει στα κολαστήρια του Άδου, ή θα πάρουμε τη θέση του πτωχού Λαζάρου που αναπαυόταν μετά το θάνατό του στους κόλπους του Αβραάμ.
Μια από τις δύο.
Ποια όμως θα πάρουμε; Ποια θα διαλέξουμε; Ποια θα προτιμήσουμε;
Μήπως την πρώτη όπου βασιλεύει ο αιώνιος πόνος και ο κολασμός της ψυχής;
Ή μήπως τη δεύτερη όπου βασιλεύουν η αγάπη και η δόξα του εν Τριάδι Θεού μαζί με όλες τις χαρές του Παραδείσου;
Βέβαια έχουμε πόνους, έχουμε βάσανα, έχουμε στεναχώριες, και έχουμε και ποικιλίες ασθενειών.
Έτσι είναι.
Για να πάς στον Παράδεισο, για να κληρονομήσεις τη Βασιλεία των Ουρανών θα περάσεις μέσα από την Κόλαση του Άδου μέσα στη σημερινή ζωή όπου ζούμε.
Διότι αλίμονον αν την περάσουμε εκεί.
Από κει δε μπορούμε να περάσουμε στη αντίπερη όχθη, από δω μπορούμε.
Και οι μεν πρώτοι προγεύονται από τον θάνατόν τους, μέχρι και της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας, τις οδύνες της Κολάσεως, και οι δεύτεροι προαπολαμβάνουν τα άπειρα αγαθά της Βασιλείας των Ουρανών.
Αυτή είναι και η μέση κατάστασις για την οποία έχομε μιλήσει σε τόσα πολλά κηρύγματα.
Και δυστυχώς, όπως μας βεβαιώνει ο ίδιος ο Χριστός, και δυστυχώς αδυνατούν να προσφέρουν βοήθεια οι σεσωσμένες ψυχές, στους αμετανοήτους αμαρτωλούς.
Διότι μεταξύ των δευτέρων και των πρώτων, «χάσμα μέγα κείται».
Μεγάλο χάσμα τους χωρίζει και η βοήθεια είναι τελείως αδύνατη.
Εκεί δηλαδή οι σεσωσμένοι και οι άγιοι δεν μπορούν να προσφέρουν βοήθεια στους κολασμένους.
Αυτή είναι η πρώτη πληροφορία.
Η δεύτερη πληροφορία που μας δίνει το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, είναι ότι οι ψυχές έχουν συναίσθηση και συνείδηση του ποιες είναι.
Δηλαδή αναγνωρίζουν τον εαυτόν τους.
Παραδείγματος χάριν εγώ θα γνωρίζω, θα ξέρω ότι είμαι ο πατήρ Στέφανος.
Εσύ θα ξέρεις ότι είσαι ο Κωνσταντίνος, και συ ότι είσαι η Μαρία ή η Αικατερίνη.
Θα το γνωρίζουμε αυτό. Θα έχουμε αντίληψη του προσώπου μας.
Τρίτη πληροφορία που μας δίνει η παραβολή είναι ότι εκεί ενθυμούνται την προηγούμενη ζωή τους.
Τη ζωή τους πάνω στη γη. Γι’ αυτό ή χαίρονται ή υποφέρουν.
Βέβαια για έναν που έχει κερδίσει τη Βασιλεία των Ουρανών και υπήρξε αμαρτωλός κατά τον άλφα ή τον βήτα τρόπο,
με μεγάλες ή μικρές αμαρτίες, εφόσον θα τις έχει εξομολογηθεί, αυτές δεν θα τις ενθυμείται.
Είδαμε λοιπόν, αυτή είναι η τρίτη πληροφορία, γι’ αυτό επαναλαμβάνω, ή θα υποφέρουν ή θα χαίρονται.
Ή θα μισούν, ή θα δοξάζουν τον Θεόν. Άλλοι θα Τον βρίζουν και οι σεσωσμένοι θα Τον ευχαριστούν εις τους αιώνας των αιώνων για τα αγαθά που απολαμβάνουν.
Η τέταρτη πληροφορία που μας δίνει η παραβολή είναι ότι όλες οι ψυχές στη μέση αυτή κατάσταση, ενθυμούνται τους δικούς των ανθρώπους στη γη. Μας θυμούνται δηλαδή οι πεθαμένοι. Όλους μας.
Και γονείς και παιδιά, και συγγενείς και φίλους και γείτονες, τους πάντες ενθυμούνται.
Και δια μέσω των αγγέλων, τους ζητούν βοήθεια.
Ζητούν δηλαδή εκείνοι από μας βοήθεια, αλλά δια μέσω των αγγέλων.
Γι’ αυτό και τους τιμούμε τόσο πολύ μεθαύριο.
Δεύτερον. Προσπαθούν εκείνοι να μας προειδοποιήσουν, εμάς να προειδοποιήσουν, για την εκεί ζωή τους πώς είναι; - άλλοτε κρυώνουν, άλλοτε πεινούν,
άλλοτε είναι ολόλαμπροι, άλλοτε είναι δεδοξασμένοι, άλλοτε είναι γεμάτοι μέσα στο φώς.
Και έτσι μας αποδεικνύουν μ’ αυτές τις εμφανίσεις τους, ότι υπάρχει και δικαία κρίσις του Θεού, όπως υπάρχει και κόλασις.
Ναι υπάρχει.
Είναι το μίσος που θα τρέφομε κατά του Αγίου Θεού.
Ο Θεός που θα είναι αγάπη δεν την καταργεί αυτήν την αγάπη, ούτε στην κόλαση.
Μόνο που για μας αυτή η αγάπη θα είναι κόλασις, διότι θα την μισούμε.
Διότι θα θεωρούμε τον Θεόν υπέυθυνον για την κατάντια μας αυτή, ενώ εμείς με τη δική μας ελευθερία,
με το δικό μας αυτεξούσιο διαλέξαμε εδώ κάτω στη γη να υπηρετούμε τα πάθη μας και την αμαρτία, μέρα και νύχτα, πρωί και βράδυ.
Τετάρτη πληροφορία της παραβολής είναι ότι μετά τον θάνατον δεν υπάρχει μετάνοια.
Γι’ αυτό και το φωνάζουμε όλοι μας συχνά «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια».
Ο προφητάναξ Δαυίδ όμως, στον έκτο του ψαλμό ερωτά «εν δε τω Άδη τις εξομολογητήσεταί σοι;»
Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι οι ψυχές που προγεύονται τον Παράδεισο, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν ούτε και να παρηγορήσουν τις ψυχές που προγεύονται την Κόλαση στη μέση κατάσταση.
Διότι το χάσμα είναι αγεφύρωτο, και αυτήν την πληροφορία την είδαμε στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα.
Όσοι δεν το προλάβατε, να καθίσετε σήμερα να το διαβάσετε.

Παρά ταύτα η άπειρος ευσπλαχνία του Θεού, βρήκε τρόπους για να βοηθούνται όλες οι ψυχές.
Να λαμβάνουν κατά κάποιον τρόπον παράκληση, παρηγοριά, βοήθεια.
Και πρώτα - πρώτα με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων των Αγίων της Ορθοδόξου ημών εκκλησίας.
Είναι το χρέος και η αγάπη της θριαμβεύουσας Εκκλησίας προς τον Πανάγιον Θεόν.
Αυτοί εύχονται.
«Και Σε Μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν».
Όχι για μένα, αλλά και για τον πατέρα μου, για τη μάνα μου, για τους παππούδες μου, για τις γιαγιάδες μου, για τους προγόνους μου, για τα εκατομμύρια των ψυχών που πέθαναν πριν από μένα.
Βοηθάει όμως τους ανθρώπους που έχουν φύγει από κοντά μας η εδώ στρατευομένη Εκκλησία.
Και η πιο μεγάλη βοήθεια προσφέρεται μέσα απ’ τη Θεία Λειτουργία, γιατί η Θεία Λειτουργία είναι το πάν.
Εκεί στην Πρόθεση, στον όρθρο όταν αρχίσαμε, είπαμε κατ’ αρχάς ένα ψιχουλάκι, πολύ μικρό ψιχουλάκι, - τι είναι ένα ψιχουλάκι - είπαμε «Μνήσθητι Κύριε πάσης επισκοπής Ορθοδόξων, Πατριαρχών, Αρχιερέων, Ιερέων, Ιερομονάχων, Ιεροδιακόνων, Μοναχών, Μοναζουσών», σε ένα ψιχουλάκι, σε ένα ψιχουλάκι. Σε ένα ψίχουλο. Χιλιάδες ψυχές ζωντανών κληρικών ορθοδόξων, παντός βαθμού, σε ένα ψίχουλο, που βαπτίζεται αυτό μέσα στο Αίμα του Κυρίου.
Κι ύστερα παίρνουμε άλλο ψιχουλάκι, και λέμε «Μνήσθητι Κύριε των επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου, των απ’ αιώνων κεκοιμημένων ευσεβώς Ορθοδόξων Χριστιανών, Πατριαρχών, Αρχιερέων, Ιερέων, Ιερομονάχων, Ιεροδιακόνων, Μοναχών, Μοναζουσών, πατέρων προπάππων, προπατόρων, πάππων και προπάππων, εκ των απ’ αρχής και μέχρις των εσχάτων τελειωθέντων».
Για σκεφθείτε! Για σκεφθείτε λίγο. Εκατομμύρια ψυχές Ορθοδόξων Χριστιανών δύο χιλιάδων ετών, σε δυό τρία ψιχουλάκια.
Εκατομμύρια ψυχές!
Και όμως βοηθούνται!
Διότι στο τέλος αυτά, αυτές οι ψυχές, των ζωντανών και των πεθαμένων, που αντιπροσωπεύονται και συμπυκνούνται στο ψίχουλα που υπάρχουν πάνω στο Άγιο Δισκάριον, ρίπτονται μέσα στο Άγιον Ποτήριον, στο Αίμα του Κυρίου!
Και τότε ο ιερεύς λέγει, - ή ο διάκονος «απόπλυνον Κύριε τας αμαρτίας των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων Σου ζώντων τε και τεθνεότων τω Αίματί Σου τω τιμίω, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων Σου.»
Και φοβερόν είναι, και θαυμαστόν είναι, και φιλεύσπλαχνον είναι, και μακρόθυμον είναι, να δίνεις ένα όνομα, ζωντανού ή πεθαμένου, και να πλένεται στο Αίμα του Κυρίου.
Εκατομμύρια εκατομμυρίων ψυχών Ορθοδόξων Χριστιανών πλένονται λοιπόν στο Πανάγιον Αίμα του Κυρίου μας.
Να η μεγάλη αξία της Θείας Λειτουργίας στη βοήθεια που προσφέρει ιδιαιτέρως υπέρ των κεκοιμημένων, και ύστερα υπέρ των ζώντων.
Επίσης βοηθούν τα τρισάγια όπως το προηγούμενο, εφόσον δίδετε τα ονόματα στη Θεία Λειτουργία δε χρειάζεται το τρισάγιο τώρα, άλλη φορά. Άλλη μέρα, άλλη ώρα.
Τα μνημόσυνα, και οι ελεημοσύνες υπέρ των κεκοιμημένων.
Πάρε βρέ αδελφέ δέκα ευρώ, και πές, κρυφά δώστα κάπου που υπάρχει ανάγκη, χωρίς να το γνωρίζει η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά σου,
και πες αυτό για την ψυχή του πατέρα μου, της μάνας μου, του αδελφού μου, του παππού μου, της γιαγιάς μου.
Μπορείς να δώσεις μια τέτοια ελεημοσύνη!
Και να πεις για όλους εκείνους, που έπεσαν στα βουνά της Αλβανίας, για να ’μαστε σήμερα ελεύθεροι. - δεκαπέντε χιλιάδες νεκρούς είχαμε!
Και για όλους εκείνους τους ήρωες, τους οποίους και μείς μνημονεύουμε στην πρόθεση, που πέθαναν ηρωικώς, χιλιάδες χιλιάδων, πεντακόσιες χιλιάδες Έλληνες, για να ελευθερώσουν την πατρίδα μας απ’ την Τούρκικη σκλαβιά.
Άλλη βοήθεια, το κομποσχοίνι,
«Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσον τον κεκοιμημένον δούλον Σου, τον πατέρα μου».
Κάνε, μπορείς να κάνεις και το Σταυρό σου και να λες
«Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσε τον πατέρα μου».
«Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσε τον πατέρα μου».
«Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσε τη μητέρα μου».
«Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσε τη Γεωργία».
«Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσε τον Κωνσταντίνο» και ούτω κάθε εξής.
Και στις στρωτές μετάνοιες για όσους έχουν υγεία και μπορούν, ιδίως οι νέοι, και κάποιοι κάπως μεγάλοι που έχουν δυνάμεις ακόμα, να κάνουν στρωτές μετάνοιες και να λεν «Ανάπαυσον την ψυχήν του δούλου Σου, ανάπαυσον».
Και βλέπει ο Θεός αυτόν τον κόπον και παίρνει αυτήν τη φωνή και την ανεβάζει στον ουρανό προς βοήθεια εκείνων που την χρειάζονται.
«Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη».
Και αν δεν είμαστε δίκαιοι, τουλάχιστον είμαστε απ’ αυτούς έστω, ε, λίγο πολύ ψευτοαγωνιζόμαστε εν Χριστώ σε αυτόν εδώ τον κόσμο.
Έτσι λοιπόν, η μεγαλύτερη ελεημοσύνη είναι η προσευχή, είναι το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», είναι το κομποσχοίνι, αλλά είναι και η Θεία ιδιαιτέρως Λειτουργία.
Γι’ αυτό και στο Άγιον Όρος, την κάνουν κάθε μέρα.
Όπως υπάρχουν και εδώ στον κόσμο, δυο τρείς πέντε εκκλησίες ενοριακές οι οποίες διατηρούν καθημερινά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, για να βοηθούνται όλοι αυτοί οι νεκροί, από τον πρώτον που πέθανε μετά την Ανάστασιν του Χριστού, μέχρι και αυτήν την στιγμήν που ομιλούμε.
Για όλους αυτούς τους νεκρούς τελείται η Θεία Λειτουργία.
Έχουμε πολλές μαρτυρίες, ότι Θείες Λειτουργίες έβγαλαν και πέταξαν από την πρόγευση της Κολάσεως, και τις έβαλαν στον Παράδεισο.
Μαρτυρίες έχομε. Μαρτυρίες Αγίων ακόμα και για το κομποσχοίνι.
Έχουμε του γέροντος Ιωσήφ μαρτυρία, για τον ιερέα του χωριού του που ήταν Άγιος άνθρωπος, - που όταν τελούσε την Θεία Λειτουργία υπερίπτατο του εδάφους, και ελούζετο μέσα στο φως, και το έβλεπαν κατάπληκτοι οι χωρικοί,- αυτός εφανερώθη μια φορά σε έκσταση, και είπε στον ησυχαστή και μεγάλον εκείνον θεόπτη, ότι μέχρι τώρα εγνωριζα ότι μόνον οι Θείες Λειτουργίες βγάζουν απ’ την Κόλαση ψυχές και τις βάζουν στον Παράδεισο.
Διαπίστωσα λοιπόν, ότι και το κομποσχοίνι με την άκρα άσκηση, την αγρυπνία, την προσευχή, τους ατέλειωτους κόπους και αγώνες που κάνετε εσείς στας ερήμους, και αυτές οι ματωμένες προσπάθειες, του αναιμάκτου μαρτυρίου της συνειδήσεώς σας, βγάζουν και αυτές ψυχές απ’ την Κόλαση και τις μεταφέρουν στον Παράδεισο.
Δηλαδή στη μέση κατάσταση, όπου υπάρχει σήμερα δυνατότης.
Διότι μετά την Δευτέρα Παρουσία, η δυνατότητα αυτή καταργείται.
Δεν θα υπάρχει πλέον δύναμις βοηθείας, και καμία παράκλησις δεν θα μπορεί να δίδεται.
Και θα είναι τρομερή η κατάστασις εκείνη τότε των κολασμένων.
Αφού δεν θάχουν παρηγοριά, δεν θα μπορεί ο ένας τον άλλον να παρηγορεί, διότι θα βλέπουν μόνο τα οπίσθια ο ένας του άλλου, θα έχουν μόνον την θέα των δαιμόνων, και η αίσθησις της παρουσίας της αγάπης του Θεού θα τους προκαλεί αφόρητο μίσος, ψύχος και παγωνιά, κάψιμο στην ψυχή, πολλά περίεργα πνευματικά και φοβερά θα συμβαίνουν τότε και αλίμονον σε όσους από μας τα κληρονομήσουν.
Γι’ αυτό λοιπόν, δεν έχουν ανάγκη, τόση ανάγκη οι ζωντανοί.
Οι ζωντανοί θα βρουν κάποτε παρηγοριά, θα βοηθηθούν λιγάκι, θα φωτισθούν, πότε έτσι, πότε αλλιώς, μέχρι το τέλος της ζωής τους κάτι θα γίνει.
Με τους πεθαμένους όμως τι γίνεται, τους θυμάστε;
Όταν θα πεθάνω θα με θυμάστε; Ή σε έξι μέρες θα με ξεχάσετε; Ξεχάσατε τον πατέρα σας, τη μάνα σας, που σας γέννησε, που σας πόνεσε; Τους θυμάστε τους νεκρούς σας;
Αυτοί έχουν ανάγκη, και μεγάλη ανάγκη.
Και φωνάζουν «Βοήθεια, πεινάμε, διψάμε, κρυώνομε, βοήθεια! Κάντε προσευχές, κάντε λειτουργίες, δώστε τα ονόματά μας, κάντε τρισάγια, κάντε ότι μπορείτε για να μας σώσετε.»
Η ομολογία που κάνει ο Μογίλας, αντιπροσωπεύοντας την Ρωσική Εκκλησία, λέγει ότι μεγάλη η ωφέλεια και της ελεημοσύνης, και της προσευχής, και ειδικότερα της Θείας Λειτουργίας για τις ψυχές των κεκοιμημένων.
Τι άλλο να σας πώ;
Αυτή η παραβολή, είναι από τις πιο μεγάλες και τις πιο σπουδαίες που έχει η Εκκλησία μας και που δίνει μια καθαρή εικόνα τι γίνεται τώρα, στη μέση κατάσταση των ψυχών, αλλά και τι θα γίνει ύστερα, μετά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.
Το πότε δεν το ξέρουμε, μην ακούτε φήμες, ψευδοπροφήτες.
Υπάρχουν, πάμπολλοι στην πατρίδα μας και στην Ελλάδα μας.
Ακόμα και βιβλία βγάζουν.
Μακριά από τους ψευδοπροφήτες, και από τους ψευδο-ορατικούς, και από τους ψευδοδιδασκάλους.
Μέσα στην Εκκλησία την Ορθόδοξη του Χριστού σώζεται ο άνθρωπος.
Διότι η Εκκλησία αυτή, είναι η Κιβωτός της σωτηρίας.
Εδώ μέσα θα σωθούμε, και εγώ και σεις.
Με το έλεος όμως του Αγίου Θεού.
Διότι δεν είμαστε άξιοι να σωθούμε.
Δεν τηρούμε τις εντολές του Θεού.
Ποιος να ’ρθεί να μου πει εδωπέρα, θα του φιλήσω τα πόδια, θα πέσω κάτω και θα συρθώ, και θα τα γλύψω, αν μου πει ότι αγαπάει τον Θεόν, εξόλης ψυχής, καρδίας, ισχύος και διανοίας.
Ας έρθει να μου το πει, εδώ μπροστά.
Ποιος το κάνει αυτό;
Ποιος τηρεί αυτή την εντολή;
Ποιος τηρεί την εντολή «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν»;
Πως βγάζει τον εαυτόν του στον άλλον να πει «Θεέ μου τι έχει αυτός λέπρα; Δός μου την εμένα! Και δός τον αυτός υγεία. Πάρτην από μένα και δόστην σ’ αυτόν.» Το λέμε;
Λοιπόν, για να κοιτάξομε λίγο περισσότερο, τις εντολές του Θεού, και μην έρχεστε στην εξομολόγηση, και μου λέτε αερολογίες. Συγκεκριμένα πράγματα και αμαρτωλά.
Αμαρτίες θέλω, αμαρτίες. Έκλεψα, έφταιξα, κορόιδεψα, καταράστηκα, αγανάκτησα.
Έτσι θα τις λέτε τις αμαρτίες σας. Πέντε δέκα και τελείωσα.
Τι χρειάζονται οι αερολογίες; Οι λεπτομέρειες των λεπτομερειών;
Με συγχωρείτε που φώναξα, αλλά δεν αντέχω άλλο.
Τα χρόνια τελειώνουν, και ήρθε και η ώρα η δική μου, να βρεθώ στην ώρα της Κρίσεως του Αγίου Θεού.
Λοιπόν καλύτερα προετοιμασμένοι, όταν έρχεστε στην ιερά Εξομολόγηση και με το κεφάλι κάτω και συντετριμμένοι.

Αμήν.