Κυριακή 15 Μαΐου 2005
Η Ορθόδοξος πίστις μας είναι Εκκλησία της Αναστάσεως
192-δ
Κυριακή των Μυροφόρων 2005
Η σημερινή Κυριακή χριστιανοί μου, ονομάζεται Κυριακή των μυροφόρων και είναι πιστεύω σε όλους μας γνωστή.
Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Μαρία η του Κλωπά και Μαρία η του Σαλώμη, ηγόρασαν αρώματα με σκοπό να αλείψουν τον Ιησού την τρίτη μέρα όπως ήτο τότε συνήθεια-έθιμο. Έφθασαν στον τάφο και τον βρήκαν ανοιχτόν. Μπήκαν μέσα και έκπληκτες βλέπουν μπροστά τους έναν άγγελο με απαστράπτουσαν λευκήν στολήν να τις ομιλεί και να τις λέγει: «Ιησούν ζητείτε τον Εσταυρωμένον. Ουκ έστιν ώδε, αλλ’ ηγέρθη». Ανέστη, ανέστη εκ νεκρών, δεν είναι πλέον εδώ.
Χριστιανοί μου, η ορθόδοξος χριστιανική πίστις μας, στηρίζεται στο θεμέλιο της Αναστάσεως. Ο Ιησούς Χριστός με την Ανάστασή Του νίκησε τον θάνατον και μας έδωσε την βεβαιότητα κι εμείς όλοι, εφόσον θα παραμείνουμε ενωμένοι μαζί Του, θα νικήσουμε τον θάνατον με την Ανάσταση των σωμάτων μας κατά την Δευτέρα του Χριστού Παρουσία. Η δυνατή μας πίστη στο Χριστό και στο Ευαγγέλιο μας δίδει Θεού δύναμη για να μπορούμε κι εμείς να νικάμε τον φόβων του θανάτου. Όταν νικηθεί αυτός ο φόβος, έχουμε μέσα μας βεβαιωμένη την ελπίδα της Αναστάσεως και αποκτά η ψυχή μας την πρόγευση της Βασιλείας του Θεού.
Η ορθόδοξος πίστις μας είναι Εκκλησία της Αναστάσεως. Κι είναι Εκκλησία της Αναστάσεως γιατί χωρίς την Ανάσταση, η πίστις μας θα ήταν κούφια, χωρίς νόημα και σκέτη κοροϊδία. Γι’αυτό και είναι πολύ σημαντικός ο λόγος του Αποστόλου Παύλου που τον απευθύνει σε όλους μας και μας λέγει: «ει δε Χριστός ουκ εγείγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή και η πίστις ημών, ματαία η πίστις ημών. Χωρίς την Ανάσταση, το κήρυγμά μας θα ήταν άδειο, σκέτη απάτη. Όμως ο Χριστός αναστήθηκε θριαμβευτικά, γιατί είναι αληθινός Θεός. Τέλειος Θεός όπως είναι και τέλειος άνθρωπος. Έτσι η πίστις μας στο Χριστό και στο Ευαγγέλιό Του δια μέσου του οποίου μας απεκάλυψε ο Κύριος τις αιώνιες αλήθειες
για το θεανθρώπινο προσωπό Του, όπως είπαμε προηγουμένως,
για την Τριαδικότητα του Ενός Θεού,
για την ίδρυση της Εκκλησίας,
για τη Θεία σύσταση των μυστηρίων,
για την βεβαιότητα της σωτηρίας μας,
για την ανάσταση των νεκρών, για τη Δευτέρα Του Παρουσία, όπου θα κρίνει ζώντας και νεκρούς,
για την απόδοση της Θείας Δικαιοσύνης,
για τη Βασιλεία των Ουρανών,
για την αιώνια τιμωρία των αμετανοήτων αμαρτωλών,
για τη μακαρία βράβευση των σεσωσμένων,
για την αγάπη του Θεού που δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού «ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν»,
για το έργο της Θεία Οικονομίας και για τόσα άλλα πολλά τα οποία μας πληροφορεί ο λόγος του Θεού μέσα από τις Άγιες Γραφές.
Ποιός άραγε όμως από εμάς ανοίγει κάθε μέρα την Αγία Γραφή; Το έργον του Ιησού Χριστού τελείωσε πάνω στο Γολγοθά με τη φοβερή Του εκείνη σταύρωση ανάμεσα σε κακούργους και με τις λέξεις «τετέλεσται». Και ευθύς αμέσως παρέδωκε το πνεύμα Του.
Εκεί τελειώνει το έργον. Στη Σταυρική Θυσία. Αλλά σφραγίζεται όμως αυτό το έργο και επικυρώνεται με την Ανάστασή Του εκ νεκρών. Είναι λοιπόν η ορθόδοξος Εκκλησία μας, Εκκλησία της Αναστάσεως, διότι κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο αναστημένος Χριστός που με την Ανάστασή Του νίκησε το κράτος του θανάτου και μας χάρισε την αιώνιον ζωήν. «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Είναι Εκκλησία της Αναστάσεως αφού οι Απόστολοι είδαν τον αναστάντα Χριστόν με τα μάτια τους, ψηλάφησαν με τα χέρια τους το αναστημένο σώμα Του και δέχτηκαν τα πλούσια πνευματικά και ουράνια δώρα Του. Όχι μόνον ο Απόστολος Θωμάς, όπως περιγραφόταν την περασμένη Κυριακή, τον είδε και τον ψηλάφησε, αλλά βλέπουμε και δύο μυροφόρες γυναίκες καθ’ ον χρόνον επορεύοντο για ν’ αναγγείλουν στους μαθητάς την Ανάσταση του Κυρίου, εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά τους ο Κύριος και τις λέγει: «Χαίρεται». Κι εκείνες ευθύς αμέσως έπεσαν κάτω στα πόδια Του, Τον προσκύνησαν και επί λέξει «και εκράτησαν τους πόδας Αυτού». Του κράτησαν τα πόδια. Τα αγκάλιασαν. Σύμφωνα με την αψευδή διαβεβαίωση του Ευαγγελιστού Ματθαίου.
Κι όταν χρειάστηκε να καλυφθεί ο τόπος του Ιούδα, οι έντεκα Απόστολοι έπρεπε να εκλέξουν δύο που να ήσαν μάρτυρες της Αναστάσεως του Κυρίου. Ο Πέτρος μάλιστα, μιλώντας για τα προσόντα που πρέπει να έχει αυτός που θα αναπληρώσει τη θέση του Ιούδα που αυτοκτόνησε, αναφέρθηκε σ’αυτό το προσόν: «μάρτυτα της Αναστάσεως Αυτού γενέσαθαι συν ημίν ένα τοιούτων». Έναν από τους δυο, που θα ήτο μάρτυρας της Αναστάσεως.
Ο Χριστός μέχρι της Αναλήψεώς Του, τις σαράντα εκείνες ημέρες, ενεφανίσθη πολλές φορές γι’ αυτό έχουμε και πολλούς μάρτυρες. Εμφανίστηκε επίσης και στον Αδελφόθεο Ιάκωβο. Αδελφόθεος θα πει όχι αδελφός - απλώς ήτο γιος του μνήστορος Ιωσήφ, ήταν από τους πρώτους που πίστεψε πλέον στη μεσσιανικότητα του Χριστού και ότι Αυτός ήτο Θεός αληθινός.
Εμφανίζεται μια φορά επίσης σε μια συγκέντρωση επάνω πεντακοσίων αδελφών. Πεντακόσιοι τότε μάρτυρες-πως θα τους έλεγα «υποψήφιοι χριστιανοί», Τον είδαν όλοι μαζί και Τον απήλαυσαν και ασφαλώς θα τους είπε πολλούς πολλούς παρηγορητικούς και ενισχυτικούς λόγους.
Αλλά και ο Παύλος όμως, για να αποδείξει ότι και αυτός ο ίδιος είναι Απόστολος Χριστού, αναφέρθηκε στην προσωπική θεοφάνιση του αναστάντος Χριστού λέγοντας: «ουχί Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών εγώ εώρακα;». «Μήπως εγώ ο ίδιος με τα μάτια μου δεν είδα τον Χριστόν;». Ή λίγο ήταν εκείνο που του συνέβη τότε στη Δαμασκό; Αλλά αναφερόμενος όμως ο Παύλος στις διάφορες εμφανίσεις του Κυρίου, σε άλλο σημείο βεβαιώνει: «έσχατον δε πάντων ώσπερ το εκτρώματι όφθει και μοι». Τελευταίον απ’ όλους, σε μένα το έκτρωμα, τον πλέον έσχατο των αμαρτωλών, τον πιο βρωμιάρη, τον διώκτη των χριστιανών, εμφανίστηκε και σε μένα. - Αν ο Παύλος λέγει τον εαυτόν του έκτρωμα, εσύ, κι εσύ, κι εσύ, κι εγώ, πώς πρέπει να αποκαλούμε τον εαυτό μας;
Αδελφοί μου, η ορθόδοξος πίστις μας είναι Εκκλησία της Αναστάσεως γιατί το κήρυγμά μας είναι το μυστήριο της ψυχικής μας αναστάσεως και σωτηρίας με την έκρουση της αμαρτίας και την απαλλαγή από τα πάθη μας. Σκοπός της ζωής μας είναι να γνωρίζουμε κάθε μέρα συνεχώς τον Χριστόν ως Θεόν και Σωτήρα μας αλλά και την Παντοδυναμία που κρύβει το μυστήριο της Αναστάσεως. Κι όποιος χριστιανός από μας γνωρίσει βιωματικά αυτό το μυστήριο της Αναστάσεως, το διακηρύσσει πρώτα με την αγιασμένη του ζωή που ήδη έχει αλλάξει και ύστερα με τα λόγια.
Εσύ πολεμάς τα πάθη σου;
Εσύ πολεμάς τις αδυναμίες σου;
Εσύ διορθώνεις τα κουσούρια σου;
Αν ναι, τότε συσταυρώνεσαι με τον Χριστόν.
Νίκησες με τη βοήθεια του Θεού τα πάθη σου;
Νίκησες την αμαρτία;
Νίκησες τον φόβον του θανάτου; Τον νίκησες;
Αν ναι, τότε βιώνεις το μυστήριο της Αναστάσεως.
Πώς όμως, πάτερ, το βιώνουμε αυτό το μυστήριο; Με μέσα σου έχεις μια χαρά παράδοξη, ανεξήγητη, ανεκλάλητη...δεν μπορείς να την ερμηνεύσεις! Αλλά είναι χαρά. Και με μια αγάπη ανεκλάλητη που απλώνεται προς όλους τους ανθρώπους, ακόμα και προς τους εχθρούς μας και προς ολόκληρην την κτίσην. Αγαπάς! Κι αγαπάς τους πάντες. Μ’έναν τρόπο που δεν μπορείς μέσα σου να τον ερμηνεύσεις.
Ύστερα με πνευματική ειρήνη στις αισθήσεις, με ήρεμη και ανένοχη συνείδηση και με πρόγευση της Βασιλείας των Ουρανών.
Κοινωνείς των αχράντων μυστηρίων; Όπως σε λίγο θα βγούμε με το Άγιο ποτήριο και θα σας καλέσουμε όπως «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε», τότε βλέπεις το φως το αληθινόν, δηλαδή τον Αναστάντα Χριστόν και λαμβάνεις πνεύμα επουράνιον. Δηλαδή το Άγιον Πνεύμα.
Κι «είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν πνεύμα επουράνιον». Βέβαια τώρα τις αναστάσιμες ημέρες δεν το ψάλλουμε αυτό διότι αντί αυτού λέμε το «Χριστός Ανέστη». Μετανοείς για τις αμαρτίες σου; Κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ, κι εσύ, κι εγώ; Τρέχεις στο πετραχήλι του πνευματικού; Είσαι αληθινός....αληθινός στην εξομολόγησή σου; Αν ναι, τότε ας είσαι βέβαιος 100% ότι θα ζήσεις βιωματικά το μυστήριο της Αναστάσεως. Μέσα από τα πανάγια σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, την πιστή τήρηση των ευαγγελικών εντολών και την όλη μας εκκλησιαστική ζωή και θεοσέβεια, καθιστάμεθα αληθινοί μάρτυρες της Αναστάσεως αφού ήδη πνευματικά μέσα μας ζουν....