Ο Βίος τού αγίου Τρύφωνος καί η μίμησις τών αρετών του

212-β
Κυρ.ΙΣΤ' Ματθαίου 2009

Σήμερα χριστιανοί μου, η Εκκλησία μας γιορτάζει τον Αγιομάρτυρα Τρύφωνα.
Επίσης τιμούμε την Αγία Περπέτουα και όσους μαρτύρησαν μαζί της, τον όσιο Βασίλειο ομολογητή και Αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, τον Άγιο Νεομάρτυρα Αναστάσιο, που μαρτύρησε στο Ναύπλιο και είναι πολιούχος αυτής της πόλεως, και σήμερα έχουν την τιμητική τους, όπως και πολλούς άλλους αγίους.

Ο Άγιος Τρύφων έζησε στα χρόνια εκείνα που η Εκκλησία μας, έχυνε το αίμα της ποτάμι, από τους διωγμούς των τυράννων, βασιλέων και αυτοκρατόρων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Γεννήθηκε από χριστιανούς γονείς στη Λάμψακο της Φρυγίας. Από γονείς ευσεβείς . Έτσι έλαβε άριστη χριστιανική αγωγή από μικρό παιδί. Έτσι στερεώθηκε και στην πίστη. Η οικογένειά του ήταν πολύ πτωχή, γι’ αυτό, και αναγκάστηκε από μικρός να δουλεύει βόσκοντας χήνες, στις λίμνες της περιοχής. Έτσι είχε τη δυνατότητα να μελετά, τα παλαιά χειρόγραφα της Αγίας Γραφής, και να προσεύχεται πολύ, είτε μέσα από το ψαλτήρι, είτε επαναλαμβάνοντας πολλές φορές την ημέρα, εκατοντάδες φορές και χιλιάδες φορές το «Πάτερ ημών». Συγχρόνως συμμετείχε στις μυστικές συνάξεις για Θεία Λειτουργία, για Θεία Κοινωνία και ακροάσεως του Θείου Λόγου. Όλα αυτά με την αγνή και καθαρή ζωή που είχε, γρήγορα καλλιέργησε ένα πλήθος αρετών, με βάση όχι μόνον την ζωντανή πίστη, -πού ’ναι τόσο απαραίτητη και στις ημέρες μας,- αλλά και την ενεργουμένη αγάπη, και το ταπεινό φρόνημα, -δηλαδή την ταπείνωση,- και την μετάνοια, και ιδιαιτέρως την προσευχή. Έτσι γνώρισε βιωματικά την δύναμη της προσευχής, και την παρρησία της στον θρόνο του Θεού. Και αυτό είναι φυσικό για εκείνον που συνεχώς προσεύχεται.
Προσευχή που συνοδεύεται από φλογερή πίστη κάνει θαύματα. Μας το λέγει και ο ίδιος ο Θεός. Πιστεύοντες λαμβάνετε. Και αν έχετε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, και θα πείτε σ’ αυτό το όρος, σ’ αυτό το βουνό, να φύγει από δω, θα φύγει και θα πάει εκεί. Αυτό σημαίνει δηλαδή ότι μεταπλάθομεν, μεταποιούμεν και μεταμορφώνουμε τους όγκους των παθών σε αρετές. Όπως με την προσευχή, εξαφανίζεται ένας όγκος του καρκίνου, -από το στόμα ενός Αγίου, ή ενός αδόλου παιδιού. Γι’ αυτό και πρέπει να βάζετε τα πολύ μικρά παιδιά να προσεύχονται, έτσι για περιστατικά της ζωής που είναι στην προσωπική σας ζωή οξύτατα, τα μωρά παιδιά θα βάζετε να προσεύχονται, δύο ετών, τριών ετών, γιατί αυτονών η προσευχή, φτάνει μέχρι το θρόνον του Θεού. Και ο Θεός τα παιδιά τα ακούει. Άμα δεν πιστεύεις, τότε τι να πώ. Η προσευχή μας, είναι αναιμική, αδύνατη, ασθενική, αρρωστημένη.
Κι όσο περισσότερο προσηύχετο ο Άγιος Τρύφων, τόσο και πλήθαιναν τα θαύματα γύρω του. Έτσι, η προσευχή του ξεχείλιζε όχι μόνον από ευγνωμοσύνη και πίστη, φλογερή και δυνατή, αλλά και η αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον, προς όλους εκείνους που δόξαζαν Χριστόν, τον αληθινόν Θεόν και Σωτήρα, χύνοντας το αίμα τους με πληθώρα φρικτών βασανιστηρίων.
Έτσι και η δική μας προσευχή, για να κάμει το θαύμα της εν Χριστώ Ιησού, πρέπει να γίνεται με πίστη ζωντανή. Να λέμε το «Πάτερ ημών», να λέμε το «Βασιλεύ Ουράνιε», να πούμε το «Θεοτόκε Παρθένε», αλλά με πίστη, ότι ο Θεός είναι μπροστά μας. Είναι Παντοδύναμος, ότι ο Λόγος του μπορεί να γίνει πράξις, μέσα από το δικό μας στόμα, μέσα απ’ τη δική μας επιθυμία και πίστη. Πρέπει νάναι ακόμα η προσευχή μας, νάχει αγάπη δυνατή, και ταπείνωση, δηλαδή ταπεινό φρόνημα. Διότι ας μη ξεχνάμε ότι ο Θεός, «υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι την χάριν». Αν θέλομε και μείς όλοι να προσευχόμεθα στο όνομα του Ιησού Χριστού, αυτό σας συνέστησα, αυτό σας διδάσκω τριάντα χρόνια εδώ. Το όνομα του Ιησού Χριστού. Και θέλετε να γίνει αυτού του είδους η προσευχή αποτελεσματική; οφείλουμε να έχουμε καρδίαν καθαράν. Διότι «καρδίαν καθαράν, καρδίαν συντετριμμένη και τεταπεινωμένη, ο Θεός ουκ εξουδενώσει». Συντεριμμένον λοιπόν πνεύμα, πίστη αγάπη και μετάνοια.
Ας έρθομε όμως στον Άγιο Τρύφωνα, που όσο μεγάλωνε σε ηλικία, τόσο και πιο πολύ διαπίστωνε τα θαύματα που έκανε ο Θεός, μέσα από την αγνή προσευχή του. Ένα από τα πιο μεγάλα θαύματα, ήταν ο Θεός, τον κατέστησε πολύ γρήγορα, αν και ήτο βοσκός σε χήνες, διδάσκαλόν Του, για να μεταβαίνει πότε στις συνάξεις, αλλά κυρίως όμως να μεταβαίνει στις κατακόμβες, στις φυλακές και στις αρένες με τα άγρια θηρία, και κει να τονώνει το ηθικό των χριστιανών, που είχαν συλληφθεί με σκοπό να βασανιστούν και να υποστούν φρικτό τέλος. Έτσι με το πέρασμα του χρόνου, παλικάρι πλέον, -νέος ήταν, δεν ήταν μεγάλος, νέος, παλικαράκι, είκοσι πέντε ετών,- ο Άγιος Τρύφων κατέστη ένας κεχαριτωμένος νέος, με δυνατή την προσευχή, χαρισματική θα την έλεγα, και με πολύ δυνατή πίστη. Τόσο πολύ δε ευνοήθηκε από τον Θεόν, ώστε δια των χειρών του Αγίου, ο Θεός έκαμε θαύματα, θεραπεύοντας ακόμα και ασθένειες διάφορες, ποικίλες, σε όσους υπέφεραν από τους χριστιανούς.
Μια φορά, από κάποια χωράφια μιας μεγάλης περιοχής, εξαφάνισε όλα τα φίδια τα δηλητηριώδη, πούχανε τρομοκρατήσει τους κατοίκους δυο χωριών, της μεγάλης επαρχίας της Φρυγίας. Άλλοτε πάλι εξολόθρευσε την επιδρομή από ακρίδες, που κατέστρεφαν χωρίς έλεος τα σιτηρά της περιοχής της Λαμψάκου. Προστάτευσε επίσης από θεομηνίες τους αμπελώνες των αμπελουργών, και τα καταστρεπτικά ζιζάνια εξουδετέρωσε από τα φρουτόδενδρα, και των χλωρών της γης, φυτών, λαχανικών και άλλων. Τόσο πολύ δε απλώθηκε η φήμη του, που έφτασε μέχρι τα βασιλικά ανάκτορα, γι’ αυτό και ο βασιλιάς Γαρδιανός έστειλε αυλικούς, για να τον παρακαλέσουν να θεραπεύσει την κόρη του , που ήταν βαριά άρρωστη. Δεν ήταν όμως άρρωστη όπως διαπίστωσε, από αρρώστια οργανική, αλλά ήταν δαιμονισμένη. Πράγματι πήγε ο Άγιος Τρύφωνας, έκανε προσευχή και το θαύμα έγινε. Χωρίς να δεχτεί καμιά τιμή ή αμοιβή, έφυγε ευγενικά, και εξαφανίστηκε σιωπηλά.
Έτσι πολύ γρήγορα η Εκκλησίας μας, έφτιαξε κάποιες ευχές, στο όνομα του Αγίου Τρύφωνος, για να προστατεύει τη γη, των πάσης φύσεως αγροτών, -πολλών ειδών αγρότες έχομε,- καθώς και τα γεννήματά τους, από καταστροφές, φυσικές καταστροφές, καμιά φορά θεομηνίες, από σκουλήκια, από ακρίδες, από φίδια, και από χίλια δυο άλλα κακά. Υπάρχουν αυτές οι ευχές. Υπάρχουν ακόμα και εξορκισμοί του Αγίου Τρύφωνος, προς τα καταστρεπτικά ζιζάνια και κάθε τι δηλητηριώδες στα χωράφια. Αλλά δυστυχώς οι αγρότες μας στις ημέρες μας, δεν τις χρησιμοποιούν τις ευχές. Προτιμούν να κάνουν άλλα πράγματα. Δεν θα μας σώσει καμιά κυβέρνησις και κανένα πολίτευμα. Μόνον ο Θεός σώζει. Και μόνον ο Θεός μεταβάλλει το κρασί σε Αίμα, και το ψωμί σε Σώμα Του. Μόνο ο Θεός αγιάζει το νερό, και αυτό που θα πάρετε απέξω αγιασμένο είναι, γιατί είναι πρωτομηνιά σήμερα. Μόνο ο Θεός αγιάζει το λάδι και εξαφανίζονται οι όγκοι από του σώματος. Σταυρωνόμεθα με το λάδι του Αγίου Λουκά, του Αγίου Νεκταρίου, και άλλων Αγίων θαυματουργών, και θεραπεύονται οι άνθρωποι.
Επανερχόμεθα όμως στον Άγιο Τρύφωνα για να πούμε ότι όταν πέθανε ο προηγούμενος βασιλεύς, του οποίου θεράπευσε τη κόρη, αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας έγινε ο Δέκιος, ο οποίος κίνησε πολύ μεγάλο και σκληρότατο διωγμό εναντίον των χριστιανών. Επόμενον ήταν να συλληφθεί και ο Άγιος Τρύφων, από τον έπαρχον της Νίκαιας Ακιλίνον. Και αφού αρνήθηκε να προσκυνήσει τα είδωλα, τον βασάνισαν σκληρά, κατόπιν τον μαστίγωσαν μέχρι που φάνηκαν όλα τα κόκκαλά του, και ύστερα βέβαια όπως ήταν σε αυτή την κατάσταση, και έτσι να τον άφηναν θα πέθαινε, του έδωσαν μια και του έκοψαν το κεφάλι του. 250 μ.Χ.
Εμείς όμως από τη βιογραφία του Αγίου Τρύφωνος, που παρουσιάσαμε έτσι με λίγα λόγια, θα συγκρατήσομε τρία πράγματα. Πρέπει να τα συγκρατήσομε αυτά, διότι θα τα δούμε. Πρώτον τη φιλομάθειά του και την αγάπη του να διαβάζει καθημερινά την Αγία Γραφή. Το κάνετε; Διαβάζετε κάθε μέρα, τρείς σειρές, πέντε. Πέντε, πέντε στίχους δεν μπορείτε να διαβάσετε; Αμάν πια, από το Θεό… Δεύτερον την φλογερή του πίστη και τρίτον την δύναμη της προσευχής του. Που προσηύχετο παντού και πάντοτε! Μέρα νύχτα. Καθιστώντας αυτή, εν Αγίω Πνεύματι, και χαρισματική και θαυματουργική. Και αν σ' αυτά τα τρία προστεθεί η ενεργουμένη αγάπη, η καθαρή ζωή, η συμμετοχή στα Άγια Μυστήρια, η μελέτη της Αγίας Γραφής, το ταπεινό φρόνημα, η αληθινή μετάνοια, και η ομολογία της πίστεώς μας, τότε η πορεία μας βαίνει προς μίμηση Αγίων. Μνήμη Αγίου, μίμησις Αγίου. Να πως γίνεται η μίμησις του Αγίου. Τα είπαμε.
Έτσι ελκύομε το έλεος του Θεού που μας βοηθάει στην παρούσα ζωή, να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά, όλες τις δυσκολίες της ζωής, και μας προετοιμάζει για τέλη χριστιανικά. Για καλή απολογία και για τον Παράδεισο. Εμείς όμως πρώτα από όλα και πάνω από όλα, θα βάζουμε σε καθημερινή ενέργεια την προσευχή, διότι αυτή δεν χρειάζεται ιδιαίτερο τόπο, και περπατώντας και καθήμενος και όρθιος, και στην αγορά και στην εργασία και στο σπίτι, παντού και πάντοτε μπορούμε να λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», ή ελέησε τον άνδρα μου, η τη γυναίκα μου ή τα παιδιά μου.
Βάζουμε λοιπόν πρώτα απ’ όλα σε ενέργεια της προσευχής. Προσευχή για να έρθει η μετάνοια, για να έρθει η συναίσθησις της αμαρτωλότητος. Είμαστε αμαρτωλοί, το λέμε με τα χείλια, δεν το πιστεύουμε στο βάθος. Να το πιστέψομε στο βάθος ότι είμαστε αμαρτωλοί. Και μη σας φαίνεται παράξενο όταν λένε «Α ένας Άγιος λέει ότι είναι αμαρτωλός,» και ύστερα μας πιάνει απελπισία και λέμε «α, άμα εσύ λες ότι είσαι αμαρτωλός, εμείς τι είμαστε; » Ε, τι είμαστε, όλοι αμαρτωλοί είμαστε, τι είμαστε! Και σεις αμαρτωλοί και γώ αμαρτωλός. Θέλτε ανάποδα; Πρώτα εγώ αμαρτωλός και πιο μεγάλος από σας, και ύστερα εσείς. Τι το παράξενο δηλαδή; Τη φύση της αμαρτίας δε τη γνωρίσαμε καλά γι αυτό και δεν καταλαβαίνομε τι θα πει αμαρτία. Προσευχή λοιπόν για να δυναμώνει η πίστις μας. Πως θα σωθώ, λέει, πως θα αποκτήσω πίστη, πώς θα κάνω, πώς θα κάνω εκείνο, με ρώτησε μια κυρία αποδωπέρα από σας. Και γω αμέσως της λέω, α, πιάσου απ’ το φουστάνι της Παναγίας. Δεν πιάνεσαι όμως! Προτιμάς το φουστάνι του κόσμου. Το φουστάνι της εποχής! Το φουστάνι του εικοστού αιώνος! Δεν πιάνεις το φουστάνι της Παναγίας, κυρία Βαρσανουφία!!!
Προσευχή για να μας δώσει ο Θεός υπομονή. Στις αρρώστιες, στις θλίψεις, στα βάσανα, στα αναπάντεχα που έρχονται καμιά φορά, της ζωής. Προσευχή για να έρθει η γαλήνη στις ταραγμένες οικογένειές μας, ανάμεσα στα ζευγάρια, στον άνδρα και στην γυναίκα, ανάμεσα στα παιδιά μας, ΠΡΟΣΕΥΧΗ !!! Δεν κάνομε προσευχή ! Έτσι, τι να πω τώρα…
Προσευχή για να λυθούν και κάποια αξεπέραστα οικονομικά προβλήματα. Προσευχή! Να δούμε πότε ο Θεός θα δώσει τη λύση. Αν δε θέλει κάπου φταίμε και πληρώνουμε ! Δόξα σοι ο Θεός, θα περιμένομε. Προσευχή παντού και πάντοτε και ιδιαιτέρως με, όλοι εμείς με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Προσευχή σαν του Αγίου μάρτυρος Τρύφωνος, του σημερινού εορταζομένου αγίου. Προσευχή με ταπείνωση και πίστη, σαν της Χαναναίας του σημερινού Ευαγγελικού αναγνώσματος, που φώναζε «Ιησού Υιέ Δαυίδ, ελέησόν με, ότι η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται». Εμένα να ελεήσεις Χριστέ μου, εμένα. Όχι την κόρη μου, εμένα να ελεήσεις. Εγώ είμαι η αμαρτωλή! Εγώ είμαι αυτή που φταίω και παιδεύεται το παιδί μου. Τέτοια προσευχή πρέπει να κάνομε! Και τι μάλιστα, παιδεύεται το παιδί μου από δαιμόνιο. Και φταίω εγώ!
Με τέτοιου είδους προσευχές, γίνονται θαύματα, υπομένονται οι θλίψεις και τα βάσανα, νικάται το κακόν, κατακτάται το καλόν, αλλοιώνεται πνευματικά ο χριστιανός, μεταμορφώνεται εν Χριστώ η ψυχή του, και έρχονται τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά.

Ένα τέτοιο τέλος θανάτου, θα σας διηγηθώ τώρα αμέσως.
Το Σεπτέμβριο που μας πέρασε του ’08. Μια οικογένεια με καταγωγή απ’ τα Καλάβρυτα, ήλθε να προσκυνήσει στο μοναστήρι της Παναγίας της Βαρνάκωβας. Εκεί μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, μπροστά στην γερόντισσα, και σε άλλες αδελφές, αυθόρμητα η μητέρα, καθώς και η κόρη, μάνα και κόρη ήτανε, μια κοπέλα γύρω στα τριάντα, ενώ ήσαν ακόμα μέσα στην εκκλησία, θέλησαν να διηγηθούν μια εμπειρία τους, από τον θάνατον του πατέρα τους. Πολύ ωφέλιμη διήγησις. Γιατί ήταν ζωντανή η μαρτυρία. Μαζί τους την απόλαυσα.
Ο άνδρας μου, λέει, υπήρξε ένας εκλεκτός άνθρωπος και χριστιανός, με τακτικό εκκλησιασμό, με εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Τις κρυφές του ελεημοσύνες δεν τις ξέρω. Βασανίστηκε για οκτώ ολόκληρα χρόνια από καρκίνο, χωρίς να γογγύσει. Προσηύχετο ανελλιπώς, και επειδή δεν ήξερε άλλες προσευχές, έλεγε το «Πάτερ ημών». Να λοιπόν, άλλος άγιος Τρύφων
- «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου,» και ξανά πάλι, και ξανά πάλι, και ξανά πάλι. έτσι :
- Βρέ πατέρα, υπάρχουν και άλλες, να δε διαβάζεις εδώ…
- Όχι, όχι αυτό εμένα με ξεκουράζει, με αναπαύει, αφήστε με.
Το τελευταίο καιρό νοσηλευόταν στο νοσοκομείο του Αγίου Ανδρέου στην Πάτρα. Κι εκεί στο κρεβάτι του πόνου, ψέλλιζαν συνεχώς τα χείλη του «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς». Μια μέρα λέει η μητέρα, αντίκρισα το εξής. Μπαίνοντας μέσα στο θάλαμο, που είχε τέσσερα κρεβάτια, μια φωτεινή νεφέλη, μπήκε στο δωμάτιο ανάλαφρη, που μ’ έκανε και μένα να νοιώσω κάποια άγνωστη ευχαρίστηση και δροσιά, και τύλιξε το κρεβάτι του άρρωστου συζύγου μου. Έμεινα κατάπληκτη αλλά δε μίλησα. Μετά από λίγη ώρα, αυτή η νεφέλη εξαφανίστηκε απ’ το δωμάτιο, χωρίς να είναι τα παράθυρα ανοικτά, ούτε απ’ τα παράθυρα, ούτε απ’ τους τοίχους, ούτε απ’ την πόρτα, απ’ το πουθενά ήρθε, απ’ το πουθενά έφυγε. Το εμπιστεύτηκα στην κόρη μου από δω, και ας σας διηγηθεί λέει αυτή τα παρακάτω.
Και λέει τώρα, ομιλεί πλέον η κόρη. Όταν μου είπε η μητέρα μου, το και το, δεν το πήρα στα σοβαρά και της είπα,
- Ω καημένη μάνα, απ’ την κούραση τζάμωσαν τα τζάμια σου και δεν έβλεπες καλά !
Την άλλη μέρα όμως, όταν μπήκα στο θάλαμο του πατέρα μου, είδα και γω το ίδιο θέαμα. Όλο το κρεβάτι του ήταν τυλιγμένο, σαν με ομίχλη φωτεινή, λαμπερή. Φωτεινή μεν νεφέλη, αλλά πυκνή. Τόσο πυκνή, που δεν φαινόταν ο πατέρας μου. Και να φανταστείτε, πως τον αδελφό μου, που καθόταν δίπλα του σε μια καρέκλα, τον έβλεπα από τα μάτια και πάνω. Σώμα δε φαινόταν. Ήταν κι αυτό μέσα στην φωτεινή ομίχλη, την πυκνή.
Από την έκπληξή μου, ταράχτηκα τόσο πολύ ώστε κόντεψα να πέσω, κι έπιασα τα κάγκελα του κρεβατιού για να μη σωριαστώ κάτω. Μετά από λίγο, τα πάντα εξαφανίστηκαν, και ήταν όπως συνήθως.
Τις τελευταίες μέρες ο πατέρας μου, πολύ ήρεμα συμβούλευε την από δω μητέρα μου, και της έλεγε:
-«Γυναίκα πρόσεξε!». «Πρόσεξε πολύ, σαν θα φύγω, δεν θέλω φωνές και τσιρίδες. Και συ και τα παιδιά θα είστε απολύτως ήσυχοι. Θα γονατίσετε και θα προσεύχεστε.»
Ακούσατε τι είπε ο ετοιμοθάνατος; «Θα γονατίστε και θα προσεύχεστε.» Η μάνα μου όμως σαν τον είδε να παίρνει την τελευταία του αναπνοή και να εκπνέει, πανικόβλητη βγήκε από το δωμάτιο, για να φωνάξει τους γιατρούς. Μεσ’ την ταραχή που είχε, μόλις βγήκε απ’ την πόρτα, σωριάστηκε κάτω φωνάζοντας και το όνομα του ανδρός. Δημήτρηηηηη ! τσιρίζοντας βέβαια. Εγώ ούτε που σηκώθηκα να τρέξω κοντά στη σωριασμένη μάνα μου. Όλη η προσοχή μου ήταν στον πατέρα μου, που φαινόταν, που έδειχνε, σαν να είχε πεθάνει. Με τη φωνή όμως που έβγαλε η μάνα μου, συνέβη κάτι το καταπληκτικό. Βλέπω το στήθος του πατέρα μου να φουσκώνει παράξενα, και σε λίγο σα να επανήρχετο στη ζωή. Ανοίγει τα μάτια του και επιτακτικά μου είπε :
- Πού είναι η μάνα σου; Ταραγμένη εγώ του είπα ότι βγήκε έξω. Τότε επανέλαβε σοβαρά :
- Θέλω τη γυναίκα μου, τη μάνα σου. Φώναξέ την αμέσως.
Τότε έτρεξα έξω, την είδα σε ένα φορείο και πάνω της οι γιατροί προσπαθούσαν να την συνεφέρουν. Όταν όμως άκουσε ότι την ζητούσε ο πατέρας μου, αμέσως συνήλθε, πήδηξε από το φορείο, και έτρεξε στο δωμάτιό του. Εκείνος ήρεμος αλλά εξαντλημένος, όταν την είδε, χωρίς να μιλήσει, σήκωσε το χέρι του και το κίνησε σα να έλεγε, έτσι, «θέλεις ξύλο». Όταν συνήλθε περισσότερο, ύστερα από καμιά ώρα, παραπονέθηκε και της είπε:
- «Δεν σου είπα βρε γυναίκα, να είσαι ήσυχη και να μην φωνάξεις και να μην τσιρίξεις; Με γύρισες πίσω !!! Είχα πάει σε ένα πολύ ωραίο μέρος, γεμάτο φως θεϊκό! Και δεν ήθελα να γυρίσω πίσω με τίποτα. Άμα πας στον παράδεισο, δεν θέλεις να γυρίσεις πίσω. Το κατάλαβες αυτό γυναίκα;»
Έζησε μερικές μέρες ακόμα, αλλά βασανίστηκε πολύ, παραταύτα όμως, εξακολουθουσε να προσεύχεται με το «Πάτερ ημών εν τοις ουρανοίς». Ξέχασα να σας πω ότι σε όλο αυτό το διάστημα, έτσι παραμονής του στο νοσοκομείο κοινωνούσε τακτικά.
Την τελευταία ημέρα ήταν απόλυτα ήρεμος και χωρίς πόνο, και είχε μία πληρεστάτη διαύγεια.
Ρώτησε για μια στιγμή,
- Τι ώρα είναι;
Του λένε,
- Έξι και είκοσι.
- Πρωί ή βράδυ;
- Απόγευμα, του λέει η κόρη, πατέρα, απόγευμα είναι.
Τότε πλησίασε τις δύο παλάμες και τις κύλισε τη μια αριστερά και την άλλη δεξιά, που σημαίνει «ήρθε το τέλος», κάπως έτσι, με συγχωρείτε δεν μπορώ να ανοίξω το άλλο το χέρι, έτσι.
- Τελειώσαμε.
Και ξανασταύρωσε τα χέρια πάνω στο στήθος του. Μας κοίταξε με αγάπη και είπε τις τελευταίες λέξεις με μια απέραντη γαλήνη.
- Και τώρα καληνύχτα. Καλή αντάμωση στον Παράδεισο! Σας αγαπώ!
Και ξέπνευσε, χωρίς το καταλάβομε. Εμείς νομίζαμε πως νύσταξε και κοιμήθηκε. Εκείνος όμως πέρασε στην αιωνιότητα τόσο ήρεμα που κανείς από μας, τόσο αμαρτωλοί ήμαστε, δεν το πήραμε είδηση. Ο Θεός του χάρισε ειρηνικό και ευλογημένο τέλος όλων των αγώνων του, της αγόγγυστης υπομονής του, της πίστεώς του, και της μετανοίας του, και της συνεχούς προσευχής του. Για τις άλλες αρετές δεν γνωρίζουμε τίποτα, μόνον αυτός και ο Θεός.

Χριστιανοί μου, η νεανική ζωή του Αγίου Τρύφωνος, και το χριστιανικό τέλος αυτού του ανθρώπου, τα συνέδεσα αυτά τα δύο, μας διδάσκουν πολλά για το πώς πρέπει να είναι η ζωή μας, όσο ζούμε εδώ πάνω στη γη. Είναι; Ρωτείστε τον εαυτό σας και μέσα σας απαντήστε. Τις προϋποθέσεις τις είπαμε, και τις έχομε τονίσει πάρα – πάρα – πάρα πολλές φορές. Ήρθε καιρός πλέον, να τις εφαρμόσουμε. «Νύν καιρός ευπρόσδεκτος, νυν ημέρα σωτηρίας». Μην περιμένουμε αύριο! Σήμερα να κάνουμε ότι μπορούμε. Αύριο η αυριανή ημέρα, έχει κι αυτή τις σκοτούρες της και την κακία της.
Λοιπόν τούτο το πράγμα, σας το εύχομαι με όλη μου την καρδιά, αλλά και σεις όμως, να το εύχεσθε αυτό, σας μας τους ιερείς και ποιμένες, αλλά και σε όλους τους ποιμένες της εκκλησίας,

Αμήν.