Η αναίμακτη σταύρωσί μας καί ό πόλεμος τού διαβόλου.

203-γ
Κυρ. ΜΕΤΑ τήν Υψωσι 16.9.2007

Σταυρός ο φύλαξ της οικουμένης, Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας, Σταυρός των αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα.
Αυτό το εξαποστειλάριο, το ψάλαμε προχτές στη γιορτή της παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, το ψάλαμε και σήμερα.
Ο Σταυρός χριστιανοί μου είναι πανίσχυρον όπλο της Εκκλησίας. Κάνομε μία φορά το Σταυρό μας και αμέσως η δύναμη του Αγίου Θεού, - Σταυρός χωρίς Εσταυρωμένο δεν εννοείται,- περνάει μέσα στην ψυχή μας, στην καρδιά μας, και μας δίνει τις απαραίτητες δυνάμεις, για να μπορέσομε και μείς φτωχικά να προσφέρομε τον οβολό μας για να νικηθεί το κακό.
Είναι πανίσχυρο το όπλο. Γι’ αυτό λέμε ότι διά του Τιμίου Σταυρού και της Σταυρικής Θυσίας του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Σωτήρας μας εξέβαλε έξω, τον άρχοντα του σκότους του αιώνος τούτου του απατεώνος, τουτέστιν τον Διάβολον.
Με το άγιον Βάπτισμα, το Άγιον Χρίσμα και τη Θεία Κοινωνία, μας αποσπά ο Χριστός από τον θάνατον και τυραννίαν των δαιμόνων και μας καθιστά κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών δηλαδή και πάλι παιδιά Του.
Και είναι αλήθεια ότι είμεθα σώμα Χριστού και «μέλη εκ μέρους».
Και ο καθένας από μας μπορεί να βιώσει, αν βέβαια το θέλει, και αν καταβάλει και κάποιον κόπον, να βιώσει την άφθαρτη και αιώνια ζωή του Χριστού.
Έτσι προγεύεται και γεύεται, την αθανασία και την αιωνιότητα της Βασιλείας του Θεού μέσα του, στο είναι του, σ’ ολόκληρη την ύπαρξή του.
Η νίκη του Σταυρού και της Σταυρικής Θυσίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, για να γίνει και δική μας νίκη, πρέπει να αγωνιστούμε
πρώτον κατά των παθών μας, και έχουμε πολλά πάθη και πολλές αδυναμίες και πολλά κουσούρια και πολλά τερτίπια,
δεύτερον εναντίον της κακίας του κόσμου της αμαρτίας,
και τρίτον εναντίον των μοχθηρών δαιμόνων.
Ο Διάβολος όμως για να συλήσει την ψυχή μας, και να την καταστρέψει, μας πειράζει κατά πρώτον, με το φοβερότερον όπλο που διαθέτει, μέσω των λογισμών, μέσω των σκέψεών μας.
Έτσι λοιπόν μας βάζει σκέψεις πονηρές, σκέψεις κακές, σκέψεις αισχρές, σκέψεις βλάσφημες, σκέψεις απιστίας και γογγυσμού κατά του Αγίου Θεού και κατά του πλησίον.
Δεύτερον εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες μας, εκμεταλλεύεται ακόμα και τα απλά συναισθήματα που έχομε ως άνθρωποι, εκμεταλλεύεται ακόμα και τις καλές μας επιθυμίες τις οποίες διαστρέφει, εκμεταλλεύεται την φαντασία μας ιδιαιτέρως, διότι θεωρείται γέφυρα των δαιμόνων και προπαντός τα πάθη.
Τρίτον διαστρέφει το λογικό μας, το μυαλό μας, αυτό το διαστρέφει και έτσι προκαλεί αμφιβολίες, ολιγοπιστία, απιστία, για να καταλήξομε στον γογγυσμό κατά του Θεού και την άρνησή Του.
Τέταρτον εκμεταλλεύεται τις θλίψεις, τις αρρώστιες και τις στεναχώριες της ζωής για να μας ρίχνει στην απελπισία.
Και πέμπτον προκαλεί ακόμα και διωγμούς, είτε γιατί είμεθα ευσεβείς, είτε γιατί στείλαμε ένα παιδί στον μοναχισμό, ή τον κάναμε κληρικό, είτε γιατί εμείς προσευχόμεθα και νηστεύουμε, είτε γιατί εκκλησιαζόμεθα και συμμετέχουμε στα πανάγια σωστικά μυστήρια της εκκλησίας μας,
έχομε διωγμούς απ’ τους οικείους μας, τους γονείς μας, τα αδέλφια μας, τους συγγενείς μας, τους φίλους μας,
διωγμούς από την κοινωνία αυτή τη σάπια και τη βρώμικη,
διωγμούς και από το περιβάλλον, ακόμα και το επαγγελματικό,
διωγμούς από το κράτος και από κάθε είδος κοσμικής εξουσίας.
Οι πόλεμοι και οι πειρασμοί των λογισμών, το ξέρουν περισσότερο αυτό το πράγμα όσοι αγωνίζονται εναντίον των λογισμών, και ειδικότερα όταν προσπαθούν για πέντε λεπτά, για δέκα λεπτά, για ένα τέταρτο, για μισή ώρα, να πούνε την ευχή, εισπνέοντας και εκπνέοντας το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και βλέπουν εκεί πόσο βασανιστικό γίνεται αυτό το μαρτύριο της συνειδήσεως για να μπορούμε να φρενάρομε και να περιφρονήσομε και να αποδιώξομε - ει δυνατόν-, τους λογισμούς με τους οποίους μας προσβάλλει ο Διάβολος.
Αυτό το ονόμασα, έτσι εντελώς ξαφνικά, αναίμακτη Σταύρωση, και είναι Σταύρωση. Από την προσωπική μου πείρα, αλλά και ως πνευματικός που έχω με όλους εκείνους οι οποίοι ασχολούνται πολύ λίγο εδώ στον κόσμο, γιατί το πολύ ανήκει στην έρημο, στους ησυχαστάς και εις τους ερημίτες, πράγματι είναι ένα σταύρωμα το να θέλεις να κάνεις ευχή μέσα στον κόσμο.
Άρα απαιτείται αντίστασις, άρα απαιτείται προσευχή, άρα απαιτείται έμπονη, το επαναλαμβάνω το έμπονη, με πόνο και κόπο ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Στα πάθη πάλι και στις αδυναμίες, όπως και στις θλίψεις της ζωής, απαιτείται μεγάλη υπομονή, ευδόκιμη υπομονή, χαριτωμένη υπομονή που αντλείται μόνο από το Χριστό, την Εκκλησία Του και τα μυστήριά της.
Αυτό σημαίνει τήρηση των Ευαγγελικών εντολών του Θεού και υπακοή στο θέλημά Του. Δεν είμαστε σε συνοδεία μοναχική για να κάνομε υπακοή στο γέροντά μας, ή στη γερόντισσά μας, αλλά θα κάνομε οπωσδήποτε υπακοή στο θέλημα του Αγίου Θεού, όπως το εκφράζει το Ευαγγέλιο και όπως μετά πάσης διακρίσεως, μας το προσφέρει και ο πνευματικός.
Για να κάνομε όμως υπακοή στο θέλημα του Θεού πρέπει να απαρνηθούμε το δικό μας το θέλημα. Τις οποίες τις περισσότερες φορές είναι αμαρτωλό. Γιατί είναι αμαρτωλό το θέλημά μας; Γιατί έχει μέσα εγωισμό, έχει υπερηφάνεια, έχει κενοδοξία, έχει φιλοδοξία, έχει φιληδονία, έχει αλαζονεία, έχει σαρκολατρεία, έχει πλεονεξία, έχει φιλαργυρία, έχει θυμό, οργή, βλασφημία, μνησικακία, φθόνο, ζήλεια, ασπλαχνία, συμφεροντολογία, ακηδία, αμέλεια, θα σας πω και άλλα … χιλιάδες είναι, αρκούν αυτά τα δεκαέντε πού ’παμε.
Όλα αυτά και άλλα πολλά τα εκμεταλλεύεται ο Διάβολος με τόσους πολλούς τρόπους, ώστε, είτε τα τρέφει τα πάθη και τις αδυναμίες μας, για να τα γιγαντώσει ακόμα περισσότερον, για νάναι περισσότερη εξασφαλισμένη από μέρους του η δική μας Κόλασις, αφού μας έχει αλυσοδεμένους, είτε για να προκαλέσει απελπισία, σύγχυση, ταραχή, γογγυσμό, απόγνωση.
Το τέλος είναι το ίδιο. Η καταστροφή της αθάνατης ψυχής μας και η κόλασίς της.
Όταν χριστιανοί μου αποτύχει ο Διάβολος να μας κολάσει με τις αδυναμίες και τα πάθη, και όταν αποτύχει ακόμα και από τους λογισμούς, επειδή αντιστεκόμεθα διά της προσευχής και των μυστηρίων, τότε εκμεταλλεύεται τις διάφορες δυσκολίες της ζωής μας, πού ’ναι πολλές, απρόβλεπτες καμιά φορά, αλλά καθημερινές.
Και αν εδώ αποτύχει, τότε χρησιμοποιεί τους διωγμούς, που στις μέρες μας βέβαια δεν έχουν την αιματηρή κατάσταση με τα άγρια θηρία, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις, ακρωτηριασμούς και τόσα άλλα πού ’χανε οι ημέρες των διωγμών των μαρτύρων, όχι, αλλά έχει την αναίμακτη όπως είπα Σταύρωση.
Σταυρώνεσαι και μαρτυρείς, για να σταθείς αγνός, στην πρόκληση της ανηθικότητος των ημερών μας.
Να τηρήσεις προπαντός αγνά τα μάτια σου, και εν συνεχεία αγνές και καθαρές τις σκέψεις σου και τους λογισμούς σου.
Σταυρώνεσαι για να ομολογείς ότι είσαι χριστιανός, ότι κοινωνείς, ότι εκκλησιάζεσαι, ότι εξομολογείσαι, ότι νηστεύεις, ότι εγκρατεύεσαι, ότι αγρυπνάς και προσεύχεσαι.
Σταυρώνεσαι όταν κάνεις το Σταυρό σου, περνώντας μπροστά από Εκκλησία, και όταν είσαι μάλιστα με παρέα.
Τι θα πουν καλέ οι άνθρωποι;
Και μπορεί να τον κάνομε το Σταυρό μας κάτω απ’ το πουκάμισο ή το σακάκι.
Σταυρώνεσαι όταν κάνεις πολλά παιδιά, και όχι εκτρώσεις.
Και τα μεγαλώνεις με στερήσεις και φτώχεια.
Σταυρώνεσαι όταν δε λες ψέματα ποτέ, και μόνον την αλήθεια.
Σταυρώνεσαι όταν προσπαθείς να ζήσεις όπως θέλει ο Θεός, και όχι όπως θέλει η υλιστική, η πονηρή και η ανήθικη χρησιμοθηρική εποχή μας.
Γι’ αυτό και θα μας καταστρέψει ο Θεός.
Θυμάστε, σας το είπα την πρώτη Ιουλίου, θα μας καταστρέψει ο Θεός.
Δυστυχώς, αν δεν διορθωθούμε, θα ακολουθήσουν και άλλα δεινά στη δύστυχη πατρίδα μας, την Ορθόδοξη Ελλάδα μας.
Γιατί; Γιατί βλασφημούμε τα θεία, γιατί έχομε τριακόσιες χιλιάδες εκτρώσεις το χρόνο.
Γιατί βασιλεύει η αδιαφορία και η ανηθικότητα.
Πολλοί ομιλούν για την αγάπη του Θεού και ξεχνούν την δικαιοσύνη Του.
Αγάπη ο Θεός και Αγάπη ο Θεός, αλλά είναι και Δίκαιος.
Αλλά για την διαφορά μεταξύ αγαπολογίας, επαναλαμβάνω τη λέξη, - πολλή αγαπολογία έχομε τώρα τελευταία, κυρίως όταν θέλομε να συνάψομε σχέσεις με τους αιρετικούς, με τον Πάπα και τους προτεστάντας. Πολλή αγαπολογία.-
Άλλο αγαπολογία και άλλο δικαιοσύνη του Θεού, αλλά θα τα πούμε σε ένα επόμενο κήρυγμα, διότι είναι αρκετά μεγάλο το θέμα.
Για να νικηθεί χριστιανοί μου το κακόν, δηλαδή η κακία και η πονηριά του κόσμου, όπως και η μοχθηρία με την κακία των πονηρών πνευμάτων, χρειάζεται ο Σταυρός. Ποιος Σταυρός; Αυτός ο οποίος κρύβεται στα λόγια του Κυρίου.
«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν» η ακολουθείν, όπως το είπε το Ευαγγελικόν Ανάγνωσμα, «απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον Σταυρόν αυτού», -κάθε μέρα συμπληρώνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, «και ακολουθήτω μοι».
Το είπε το σημερινόν Ευαγγελικό Ανάγνωσμα.
Το να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, σημαίνει καταπολέμηση των παθών, και των κακών εγωιστικών θελημάτων μας.
Το να σηκώνουμε το Σταυρό μας σημαίνει, σηκώνουμε τις θλίψεις, τις ανημποριές, τις ατυχίες, τις αρρώστιες και τα βάσανα αυτής της ζωής με υπομονή.
Υπομονής γαρ χρείαν έχετε, με πίστη, με ελπίδα, με αγάπη και προσευχή πολλή.
Το δε «ακολουθήτω μοι» δηλώνει, ακολουθώ το Χριστό, την Ορθόδοξη πίστη με το ακέραιον ορθόδοξον δόγμα και την Εκκλησία Του με όλη μου την καρδιά.
Γι’ αυτό λέει «και αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου, εξ όλης ψυχής, καρδίας, ισχύος και διανοίας».
Έτσι κατατροπώνεται ο Διάβολος, με όλα τα σατανικά σχέδιά του.
Αλλά Χριστός χωρίς τον Τίμιον Σταυρόν δεν εννοείται.
Γι’ αυτό όπου Σταυρός εκεί και ο Χριστός.
Όπου Σταυρός εκεί και η Σταυρική Θυσία.
Όπου Σταυρός εκεί και η Ανάστασις.
Όπου Σταυρός εκεί και η Σωτηρία, εκεί και των δαιμόνων το τραύμα,
Αμήν.