Η οργή τού Θεού καί οί αμαρτίες μας.

203-δ
Α' Λουκα. 23.9.2007

Λέγαμε την περασμένη Κυριακή χριστιανοί μου, για τη διαφορά μεταξύ αγάπης και δικαιοσύνης.
Υπερτονίζουμε συνήθως την αγάπη και την μακροθυμία του Θεού, και ξεχνάμε τη δικαιοσύνη Του, - η Εκκλησία βέβαια δεν την ξεχνά, την αναφέρει συχνά στις αιτήσεις, όπως θα το δούμε παρακάτω.
Άλλο αγάπη και άλλο αλήθεια.
Και αυτή τη διαφορά την τοποθετούμε πάντοτε μεταξύ ημών και των αιρετικών.
Μπορεί να μας συνδέει η αγάπη, αλλά μας χωρίζει οπωσδήποτε η αλήθεια.
Έτσι η ένωσις των Εκκλησιών είναι ένα αξεπέραστο εμπόδιο, εάν τα έτερα μέλη, οι χριστιανικές λεγόμενες ομολογίες, δεν αποδεχθούν πλήρως τους όρους των επτά Οικουμενικών Συνόδων, που συγκροτήθηκαν τότε από την Οικουμενική Εκκλησία, στους δέκα πρώτους αιώνες.
Ο Θεός αγάπη εστί, αλλά και είναι και η Αλήθεια. Εγώ είμαι η Αλήθεια.
Εγώ είμαι το φώς, εγώ είμαι Ζωή, εγώ είμαι Ανάστασις.
Ο Θεός είναι Αγάπη, αλλά είναι και Δίκαιος.
Δίκαιος Κριτής και Δίκαιος Νομοθέτης.
Η Αγία Γραφή ρητά και αμετάκλητα μας προειδοποιεί ότι έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας.
Άρα ο Θεός κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και συνθήκες επιτρέπει και παραχωρεί πληγές μικρές ή μεγάλες, συγγενείς ανθρώπων εξαιτίας της αμαρτίας των της μεγάλης και της αποστασίας με τελικό σκοπό την μετάνοια όλων.
Οι δέκα γνωστές πληγές του Φαραώ παραχωρήθησαν από τον Θεόν για να φωτιστεί εκείνος ο σκληρόκαρδος βασιλεύς, και ελευθερώσει τον σκλαβωμένο λαό των Ιουδαίων.
Και επειδή δεν συνετίζει τον Φαραώ, γι’ αυτό ο Θεός του έφερε τη μία πληγή μετά την άλλη, το ένα δραματικό δηλαδή γεγονός μετά το άλλο, το ένα χειρότερο απ’ τ’ άλλο, μέχρις ότου βάλλει τελικά μυαλό.
Το καλοκαίρι που πέρασε, είδατε και ζήσαμε, δεν πρέπει αυτά να σβηστούν απ’ τη μνήμη μας, και τις ζήσαμε δυστυχώς απ’ τις οθόνες των τηλεοράσεων, τις καταστρεπτικότερες πυρκαγιές που γνώρισε ποτέ η πατρίδα μας.
Μέσα σε λίγες μέρες εκδηλώθηκαν χίλιες επτακόσιες πυρκαγιές περίπου, και είχαμε πάνω από εβδομήντα νεκρούς.
Δάση πανέμορφα, χωριά, σπίτια, ζώα, ελαιώνες, περιουσίες, χάθηκαν μια για πάντα.
Οι οικολογικές καταστροφές είναι ανυπολόγιστες, με συνέπεια να αλλοιωθεί το κλίμα εδώ της Αττικής, και θα αρχίσομε να έχουμε πολλές τις δύσπνοιες, ειδικά βέβαια στα μικρά παιδιά, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα - θα τα δείτε αυτά ύστερα από ένα δυο τρία χρόνια.
Όλοι ψάχνουν να βρούν τις αιτίες και τους φταίκτες – δεν λέμε ότι δεν υπάρχουν φταίχτες και δεν υπάρχουν ένοχοι, ασφαλώς και υπάρχουν και αν υπάρχουν ας τους βρούν.
Τα βαθύτερα όμως αίτια δεν τα ερεύνησαν ούτε οι δημοσιογράφοι των τηλεοράσεων ούτε οι εφημερίδες ούτε σχεδόν κανείς.
Γιατί οι βαθύτερες αιτίες είναι οι αμαρτίες μας οι πολλές.
Και εξαιτίας αυτών των αμαρτιών έγιναν αυτές οι καταστροφές.
Συνήθως σας αναφέρω τέσσερεις κατηγορίες, απλώς θα τις επαναλάβω, τις έχομε πει πολλές φορές, ίσως βρίσκονται ένας δυό τρείς εδώ που δεν τις έχουν ακούσει, ας τις ακούσουν.
Πρώτα πρώτα είναι οι ύβρεις και οι βλασφημίες των θείων. Είδαμε την ώρα που κάποιος έσβηνε τη φωτιά, - τη φωτιά γύρω από το σπίτι του, - συγχρόνως να βρίζει και τα θεία. Εμ πώς θα τον βοηθήσει ο Θεός; Αν κρατούσε εκείνη τη στιγμή με το ένα χέρι το λάστιχο και με το άλλο χέρι την εικόνα της Παναγιάς, θα τον βοηθούσε ο Θεός. Αλλά είχε στο στόμα του την ύβρη των θείων. Καλά μας έκανε ο Θεός.
Διακόσες πενήντα χιλιάδες εκτρώσεις κάθε χρόνο!
Ο πανσεξουαλισμός και η διαστροφή των φύλων, ο σοδομιτισμός και τόσα άλλα… Καλά μας κάνει ο Θεός.
Και το τέταρτον η τελεία αδιαφορία για θέματα πίστεως και σωτηρίας.
Στην Αποκάλυψη του Ευαγγελιστού Ιωάννου, στο τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, όσοι διαβάζουν την Καινή Διαθήκη κάποτε φτάνουν στην Αποκάλυψη. Ε, διαβάζοντάς την πιστεύω να θυμηθούν αυτό που θα τους πώ.
Προφητεύονται μεγάλες καταστροφές και φοβερά γεγονότα που θα πλήξουν ολόκληρο τον κόσμο.
Ένα από αυτά είναι και η εκτεταμένη καταστροφή του πρασίνου της γής κατά το έν τρίτον.
Στο όγδοο κεφάλαιο και στον έβδομο στίχο μας προφητεύονται τα εξής, για ακούστε τα παρακαλώ.
Λέγει ότι κάποιοι άγγελοι επτά τον αριθμό, θα σαλπίζουν, και με το σάλπισμα θα προκαλείται αμέσως μετά μεγάλες καταστροφές πάνω στη γή.
Σάλπισε λέει ο πρώτος άγγελος, και μόλις σάλπισε εγένετο χάλαζα και πύρ μεμειγμένα εν αίματι. Έπεσε χαλάζι και φωτιά μαζί, το οποίο ήτο αναμεμειγμένο με αίμα. Σημαίνει δηλαδή ότι αρκετοί άνθρωποι ασφαλώς θα εκαίγοντο, θα σκοτώνονταν. Και το βλέπομε αυτό στην πράξη. Όλο αυτό λέει εβλήθη εις την γήν. Και το αποτέλεσμα το τρίτον της γής κατεκάει. Και το τρίτον των δένδρων κατεκάει. Και πάς χόρτος χλωρός κατεκάει. Τρείς φορές λέει, τρείς φορές το λέει το κατεκάει. Φωτιά δηλαδή μπήκε, φωτιά. Δεν έχει σημασία αν υπάρχουν μερικοί εμπρηστές που τα βάζουν. Σημασία έχει πως ο άνεμος θα εξαπλώνει με τέτοια ταχύτητα ώστε να δημιουργεί αυτού του είδους τις καταστροφές, που εκατό αεροπλάνα να είχαμε πάλι δεν θα γινόταν τίποτα.
Να μην πέσει η οργή του Θεού πάνω μας, αν πέσει, δεν μας γλυτώνει κανένας.
Κατεκάει λοιπόν το εν τρίτον της γης, και των δένδρων και του χλωρού χόρτου.
Αυτές οι προφητείες λέγονται σαν τετελεσμένα γεγονότα, όχι πιθανόν να γίνουν.
Θα γίνουν οπωσδήποτε, και όλα όσα περιγράφει η Ιερά Αποκάλυψις θα γίνουν.
Είναι το τελευταίο βιβλίο είπαμε της Αγίας Γραφής και μας προφητεύει τα μέλλοντα, μέχρι και της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Τα μέλλοντα εκείνα που πρόκειται να συμβούν κατά πρώτον, στην Εκκλησία του Χριστού, δηλαδή και στην δική μας Εκκλησία την Ορθόδοξη, θα αναφέρονται οι αγώνες και τα μαρτύριά της, αλλά αναφέρεται και το τέλος της, που είναι ο θρίαμβος της Εκκλησίας του Χριστού.
Προφητικά όμως προαναγγέλονται σαν τετελεσμένα γεγονότα, και όσα θα συμβούν όχι μόνο στον Χριστιανικό κόσμο, και στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας, αλλά και σε ολόκληρον τον κόσμον μέχρι επαναλαμβάνω της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας.
Έτσι προαναγγέλονται πόλεμοι, πείνα, ξηρασία, επιδημίες ασθενειών, σεισμοί κατά τόπους, καταποντισμοί, εμφύλιοι πόλεμοι και αλληλοσπαραγμοί, θεομηνίες και καταστροφές και στην ξηρά και στην θάλασσα, θυμηθείτε τα τσουνάμια και τα παλιρροιακά κύματα. Κοινωνικές καταστροφές, ανατροπές και επαναστάσεις. Φόβος τρόμος και απελπισία των ανθρώπων μέχρι θανάτου. Και άλλα πολλά, αφενός μεν για να τιμωρηθούν οι αμετανόητοι, οι βλάσφημοι και οι πορωμένοι, και αφετέρου αυτά ως παιδαγωγικά μέσα να φέρουν μετάνοια και σωτηρία, διόρθωση της ζωής.
Τα περισσότερα όμως από αυτά που μας περιγράφει η Αποκάλυψις, τα περισσότερα οφείλονται σε μας τους ανθρώπους, είτε έχουν παγκόσμιο χαρακτήρα όπως είναι οι πόλεμοι, Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, Δεύτερος Παγκόσμιος… ποιος τα προκάλεσε, ο Θεός τα προκάλεσε, τους πολέμους αυτούς; Οι άνθρωποι τους προκάλεσαν.
Η μόλυνση του περιβάλλοντος, η ραδιενέργεια από τις πυρηνικές δοκιμές, τα πυρηνικά εργοστάσια, τις πυρηνικές βόμβες, αυτά ποιος τα έφερε; Ο Θεός τα έφερε; Εμείς τα φέραμε, οι άνθρωποι. Η παγκόσμια εξάπλωση των ναρκωτικών, ποιος την έφερε; Ο Θεός την έφερε; Οι άνθρωποι την έφεραν. Έχουμε και γεγονότα εθνικού χαρακτήρα ή τοπικού όπως είναι ο εμφύλιος πόλεμος, ποιος τον προκαλεί;
Οι πυρκαγιές, οι σεισμοί, η ξηρασία, η ανομβρία, οι εμπρησμοί, οι προδοσίες και τα λοιπά, έχουμε και γεγονότα οικογενειακά ή προσωπικά, όπως είναι οι αιμομιξίες, μην μου πείτε ότι για την αιμομιξία φταίει ο Θεός…Οι φόνοι μεταξύ μας, η ατομική χρήσις των ναρκωτικών, ο τζόγος, η χαρτοπαιξία, τα ποτά και η μέθη, οι αναπηρίες και τα ατυχήματα που προκαλούμε εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας, και τόσα άλλα…
Όλα λοιπόν αυτά έχουν σκοπό να μας συνετίσουν. Είπαμε και τα επιτρέπει ο Θεός, και τα παραχωρεί ο Θεός, για να σωφρονιστούμε πρώτα εμείς οι ίδιοι και ύστερα όλος ο κόσμος. Γι’ αυτό και η δικαιοσύνη του Θεού συλλειτουργεί και συνυπάρχει μαζί με την αγάπη και την φιλανθρωπία.
Ο Θεός που «πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν, δεν θέλει τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν». Μέχρι που να πεθάνει ο άνθρωπος δεν θέλει τον αιώνιον θάνατόν του.
Η αμαρτία όμως είναι καθολική σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. «Άπαντες γαρ πταίομεν και άπαντες είμεθα αμαρτωλοί». Η δε αποστασία απ’ τον αληθινόν Θεόν είναι γενική. Και μάλιστα σε όλα τα πολιτισμένα έθνη, και δυστυχώς και στην πατρίδα μας.
Εμείς στην ορθόδοξη Λειτουργία μας, και στον Εσπερινό και στον Όρθρο, και σε περιστατικές ακολουθίες, και στα υπόλοιπα των μυστηρίων, έχουμε την εξής αίτηση την οποία την είπαμε και σήμερα.
«Υπέρ του ρυσθείναι ημάς», - παρακαλούμε τον Θεόν να μας λυτρώσει - , «από πάσης θλίψεως», - από κάθε θλίψη-, «και οργής», - λέει και οργής-, και ύστερα λέει «κινδύνου και ανάγκης» και λέμε «του Κυρίου δεηθώμεν», και απαντάει ο λαός δια των ιεροψαλτών, «Κύριε ελέησον». Δηλαδή ζητούμε και παρακαλούμε Κύριον τον Θεόν ημών, όπως μας λυτρώσει εκτός των άλλων και από την δικαία Του οργή, η οποία έρχεται επί τους υιούς της απειθείας.
Επίσης έχουμε και μια μακρά αίτηση, που ακούγεται βέβαια και σε άλλες περιπτώσεις, αλλά ακούγεται ιδιαίτερα στην αρτοκλασία. «Έτι δεώμεθα», λέμε, «υπέρ του διαφυλαχθείναι την Αγίαν Εκκλησίαν», να διαφυλάξει Κύριος ο Θεός, την Αγία Του Εκκλησία, «αυτή την πόλη, και κάθε πόλη και χώρα και τα σπίτια μας» από τι;
«Από οργής», - αρχίζει απ’ την οργή-, από οργής, «λιμού, λοιμού, σεισμού, κατάποντισμού, πυρός, μαχαίρας, επιδρομής αλλοφίλων, εμφυλίου πολέμου, και αιφνιδίου, και αιφνιδίου θανάτου». Από όλα αυτά να μας φυλάξει ο Θεός.
Βλέπετε πόσα πράγματα… τα λέμε συνήθως κάπως βιαστικά εμείς οι ιερείς, και φεύγουν και περνούν έτσι, και απ’ το δικό μας το μυαλό και απ’ το μυαλό το δικό σας.
Δεν στεκόμεθα να δούμε πόσο φοβερά είναι αυτά για τα οποία παρακαλεί η Εκκλησία μας να μας λυτρώσει Κύριος ο Θεός.
Και λίγο πιο κάτω λέει, «και υπέρ του αποστρέψαι και διασκεδάσαι, πάσαν οργήν», πάλι, στην ίδια αίτηση είναι αυτό, την οργή την επαναλαμβάνει δυό φορές, «πάσαν οργήν και νόσον, την καθ’ ημών κινουμένην», που κινείται εναντίον μας, «και ρύσασθαι εκ της επικειμένης», και να μας λυτρώσει Κύριος ο Θεός, ποια; από τι να μας λυτρώσει; «Εκ της δικαίας Αυτού απειλής»! Να λυτρωθούμε και να σωθούμε από τη δικαία του απειλή. Και να μας ελεήσει. «Και ελεήσαι ημάς».
Και βέβαια χριστιανοί μου πρέπει να ζητούμε τη λύτρωσή μας, από τη δικαία του οργή και την απειλή, διότι στις έσχατες ημέρες που ζούμε, εμείς οι ογδοϊτες, είμεθα ακριβώς, όπως μας περιγράφει ο Απόστολος Παύλος σε μια του επιστολή προς τον Τιμόθεον:
«Και τούτο γινώσκετε», και αυτό να γνωρίζετε, «ότι εν ταις εσχάταις ημέραις», στις τελευταίες ημέρες, «έσονται γαρ οι άνθρωποι», θα είναι οι άνθρωποι, τι θα είναι οι άνθρωποι, «φίλαυτοι», - είναι κανένας από μας που δεν είναι φίλαυτος; - φίλαυτοι είμαστε όλοι μας, φίλαυτοι.
Και έχει έναν φοβερό κατάλογο, είναι από την Δευτέρα προς Τιμόθεον Επιστολή, κεφάλαιον γ, στίχοι 1 έως 8.
Διαβάζομε τους τέσσερεις πρώτους.
«Έσονται οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσι απειθείς», δεν ακούμε τους γονείς μας, ούτε τα πεθερικά μας βέβαια, πολύ περισσότερο,
«αχάριστοι», η αχαριστία βασιλεύει στον κοσμο, και ιδίως πόσο αχάριστοι παρουσιάζονται τα παιδιά προς τους γονείς, γι’ αυτό είναι και απειθείς,
«ανόσιοι» λέει παρά κάτω, τι θα πεί, δεν έχουμε ούτε ιερό ούτε όσιο μέσα μας,
«άστοργοι», μας λείπει η στοργή προς τον άλλον, στον συνάνθρωπό μας, στον σύντροφό μας στο παιδί μας, στον άρρωστο, στον πονεμένο, στον ανάπηρο, μας λείπει η στοργή,
«άσπονδοι», είμαστε αδιάλλακτοι στις σχέσεις μας με τους άλλους, λέμε, αυτός είναι άσπονδος εχθρός, ε,
«διάβολοι», ώστε διαβολοποιηθήκαμε κιόλας,
«συκοφάντες, ακρατείς», χωρίς εγκράτεια, και κάτι άλλο πάλι, αμέσως η επομένη λέξη,
«ανήμεροι», τι θα πει ανήμερος, αυτός που δεν είναι ήμερος, - δηλαδή; - άγρια θηρία είμαστε, άγρια θηρία, ανήμερα…
«αφιλάγαθοι», δεν έχουμε αγαθότητα,
«προδόται, προπετείς», αυθάδεις δηλαδή,
«φονείς, τετυφωμένοι», σκοτισμένοι είμαστε στο μυαλό, από την οίηση, την υπερηφάνεια, τον εγωισμό, απ’ την αμαρτία γενικά, και τελειώνει με τη φράση,
«και φιλήδονοι», αρχίσαμε από το «φίλαυτοι», και τελειώνει στο φιλήδονοι, ακούσατέ το, διαβάστε το κιόλας.
Και στο στίχο οκτώ λέει το εξής «θα είναι επίσης κατευθαρμένοι τον νούν», ντίπ για ντίπ σκοτισμένοι δηλαδή, και «αδόκιμοι περί την πίστην», και αποτυχημένοι γύρω από τα θέματα πίστεως και σωτηρίας.
Η Εκκλησία μας χριστιανοί μου έχει πολλές ικεσίες, πολλές παρακλήσεις, αιτήσεις και εκτενείς δεήσεις.
Και τις έχει για να μπορούμε εμείς οι αμαρτωλοί να ζητάμε την λυτρωτική επέμβαση της φιλανθρωπίας, και της αγαθότητος του Αγίου Θεού.
Άλλωστε για μας σταυρώθηκε ο Θεός, αφού έγινε πρώτα άνθρωπος στο Πρόσωπον του Ιησού Χριστού για να μας σώσει, για να μας δώσει την ευκαιρία να ξαναγίνομε παιδιά Του, να ξαναγίνομε κληρονόμοι Του.
Έτσι μας φωτίζει, και έτσι μας οδηγεί στη μετάνοια.
Μας κοινωνεί με το Σώμα Του και με το Αίμα Του, και από δώ έρχεται η σωτηρία διότι δίδεται «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».
Γι’ αυτό και εμείς όλοι ως αμαρτωλοί, «ων πρώτος ειμί εγώ», τον εκληπαρούμε όπως τα τέλη της ζωής μας, έστω και αν περάσομε μέσα από πολλούς πολλούς πολλούς πειρασμούς, να είναι τα τέλη της ζωής μας «ανώδυνα, ανεπαίσχηντα, ειρηνικά» και με μετάνοια.
Και το κυριότερο και το σπουδαιότερο, να έχομε «καλήν την απολογίαν» μπροστά στο φοβερό Του βήμα κατά την Δευτέρα Αυτού Παρουσία.
Είθε να μας τα χαρίσει, διότι δεν τα αξίζομε, να μας τα δωρίσει ο Θεός, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, του Τιμίου Προδρόμου, και πάντων των Αγίων,
Αμήν.