Μιά θεϊκή αποκάλυψις περί τής Θεότητος τού Αγίου Πνεύματος.

208-γ

Στη σημερινή αποστολική περικοπή χριστιανοί μου ο απόστολος Παύλος μας λέγει ότι παρόλο που είμεθα εξαιτίας των αμαρτιών μας, ΤΕΚΝΑ ΟΡΓΗΣ, εντούτοις ο Θεός πλούσιος εν ελέει, δηλαδή πλούσιος σε έλεος, αγαθότητα και φιλανθρωπία, μας αγάπησε τόσο πολύ, ώστε τον μονογενή Υιόν αυτού έδωκεν, για να γίνει άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού, ο Θεάνθρωπος Χριστός και Σωτήρας.
Αυτός να διδάξει την ανυπέρβλητη διδασκαλία της αγάπης, ακόμα και προς τους εχθρούς, να θαυματουργήσει ποικιλοτρόπως θεραπεύοντας ασθενείς, παραλυτικούς, τυφλούς, χωλούς, λεπρούς, να ελευθερώνει δαιμονισμένους, να χορταίνει τα πλήθη, να διατάζει τους ανέμους και την αγριεμένη θάλασσα να ηρεμεί, να ανασταίνει νεκρούς και τέλος να μας υποδεικνύει την φρικτή πορεία προς τον Γολγοθά, το φρικτό πάθος, τη Σταύρωση, την Ταφή και την ένδοξο Ανάσταση.
Επαναλαμβάνω για να πω ότι ο Θεός παρόλον ΟΝΤΑΣ ΗΜΑΣ ΝΕΚΡΟΥΣ, τοις παραπτώμασι και τέκνα οργής, εν τούτοις μας εζωοποίησε πνευματικά μαζί με τον Χριστόν, όχι για τα καλά μας έργα, τα πολλά ή τα λίγα, ούτε για την δήθεν αξία μας, αλλά διότι με την Σταυρική Του Θυσία, μας έσωσε δωρεάν δηλαδή με την Χάρη Του που απορρέει από αυτήν.
Γι αυτό και το τόνησε ιδιαιτέρως σήμερα, ότι χάριτι Θεού εστέ σεσωσμένοι.
Τα έργα δε μας σώζουν, ούτε οι δράσεις μας, ούτε η αξία του ονόματός μας, ούτε ο τίτλος που τυχόν έχουμε στη ζωή αυτή.
Τι μας σώζει, η Σταυρική Θυσία του Σωτήρος Χριστού.
Αυτή ξεπλένει τις αμαρτίες μας, δυνάμει της θείας χάριτος που απορρέει από τα πανάγια σωστικά μυστήρια, Βαπτίσματος, Χρίσματος, Ιεράς Εξομολογήσεως και Θείας Κοινωνίας.
Αλλά ο έκτος στίχος χριστιανοί μου, συνδέει το παρόν της ζωής μας με το αιώνιον μέλλον, δηλαδή με την αιωνιότητα, λέγοντάς μας περίπου τα εξής:
Ο Θεός που είναι πλούσιος σε έλεος, αγαθότητα, φιλανθρωπία, μακροθυμία και σπλάχνα οικτιρμών,
από την πολλή Του αγάπη όχι μόνον μας έσωσε δωρεάν, αλλά και μας ανέστησε εκ νεκρών, μαζί με τον Χριστόν, και μας συνεθρόνησε μαζί Του, στην επουράνιο βασιλεία και δόξης δια του Ιησού Χριστού.
Αυτά μας είπε σήμερα το αποστολικόν ανάγνωσμα.

Όλα αυτά όμως βιώνονται χριστιανοί μου κατά πρώτον λόγον, στο άγιον βάπτισμά μας, διότι θάπτεται ο παλιός άνθρωπος και ανίσταται ο νέος, ο άνθρωπος εισέρχεται εις τον Παράδεισον, και όλα αυτά τα ζούμε κατόπιν και στην Θεία Λειτουργία.
Δεν υπάρχει σ’ αυτήν παρόν, μέλλον και παρελθόν χρονικά.
Αλλά ένα διαρκές αιώνιον πνευματικόν παρόν.
Αυτό στη γλώσσα μας, στη γλώσσα της θρησκείας μας λέγεται λειτουργικός χρόνος.
Εδώ στη Θεία Λειτουργία ζούμε όλη την αγάπη του Θεού, με την ενανθρώπιση του Θεού Λόγου στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, και την μεγάλη τελετή, που τελούμε, την ιεροπραξία, μέσα στην Ιερά Προσκομιδή, με τη Θεϊκή λυτρωτική διδασκαλία Του, - με το Ευαγγέλιο και το αποστολικόν ανάγνωσμα που ακούσαμε,- όπου αποκαλύπτεται όχι μόνο το έλεος του Θεού, όχι μόνον ο τρόπος της σωτηρίας μας, αλλά, και ότι ο Θεός είναι Ένας αλλά Τριαδικός.

Κατόπιν μας δείχνει και μας παρουσιάζει το Πάθος Του με την αναίμακτο Θυσία,
τη ματωμένη πορεία μέχρι τον νοητόν Γολγοθά, την Αγία Τράπεζα, με την μεγάλη Είσοδο,
την Ταφή και την Ανάσταση, την Ανάληψή Του με Δόξα στους ουρανούς, την Πεντηκοστή – ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, αυτή είναι Πεντηκοστή – και την ίδρυση επί της γής της Εκκλησίας.

Επίσης μας παρουσιάζει, και την Δευτέρα αυτού Παρουσία και Κρίσιν, και τέλος την ενότητα της Βασιλείας του Θεού με την Αιώνια Ευφροσύνη, και μακαριότητα των σεσωσμένων χριστιανών, κληρικών, μοναχών και λαϊκών.
Εδώ στη Θεία Λειτουργία που την τελέσαμε σήμερα, όπως και σε κάθε Θεία Λειτουργία, όλα αυτά ΒΙΩΝΟΝΤΑΙ κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού,
αφού Θεού το δώρον.

Χριστιανοί μου,
κάποτε πρίν από χρόνια πολλά, Κυριακή της Πεντηκοστής, σ’ αυτόν τον ναόν, ένας άνδρας, καθώς χρόνον εψάλετο το «Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της Αληθείας, ο πανταχού Παρών και τα πάντα Πληρών και τα λοιπά…», και το επαναλάμβανε και αυτός νοερά μέσα του, ξαφνικά όλος ο νους του, πλημμύρισε από φώς θείας γνώσεως, και με τρόπον ακατάληπτον πληροφορήθηκε ότι το Άγιον Πνεύμα είναι ΤΕΛΕΙΟΣ ΘΕΟΣ.
Εδώ στη Θεία Λειτουργία παρακαλούμε τον Πανάγιον Θεόν, όπως αποκτήσομεν, ΘΕΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ.
Έτσι μπαίνουμε μέσα.
Στις ευχές εμείς για όλους.
Η πληροφορία αυτή ως ψυχοσωματική θεία κατάστασις, τον κατέλαβε ολόκληρον.
Το Άγιον Πνεύμα ήταν μέσα σε όλη του την ύπαρξη, μέσα του.
Με κέντρο την καρδιά, και αυτός ολόκληρος ο χριστιανός, ως άνθρωπος, ήταν λουσμένος μέσα στη φωτοχυσία του Αγίου Πνεύματος.
Φώς μέσα του, και αυτός απέξω λουσμένος.
Ήτο, ο τα πάντα πληρών Πανάγιον Πνεύμα.
Και το παράδοξο ήτο ότι ο νους αυτού του προσευχομένου χριστιανού, ο ελαμπόμενος όπως το προείπαμε από το πνευματοφόρο φώς έμοιαζε με ουράνιο οφθαλμό.
Ο νους όλος οφθαλμός εστί, κατά την πείρα και το βίωμα και τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων.
Ο νούς όλος οφθαλμός εστίν.
Έτσι λοιπόν έμοιαζε με ουράνιο οφθαλμό που είχε δυνατή διορατική πνευματική όραση, που κυκλικά εφαίνετο σα να περιπολεί, -Περίπολος, πως λέμε- γύρω γύρω από την καρδιά, αφενός μεν για να διώχνει, τα παράσιτα των ξένων προσβολών, και αφετέρου να θαυμάζει τον αποκαλυπτόμενον θησαυρόν, της βασιλείας του Θεού.
Αφού η βασιλεία το Θεού εντός ημών εστί.
Ιδού πως αισθάνθηκε να βιώνει, και το «καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος».
Ένας απέραντος ουρανός, γεμάτος φως Θεού, χωρίς την παραμικρή κηλίδα των αμαρτιών.
Και καθ’ όν χρόνον εθαύμαζε ο νούς τον πλούτον των πνευματικών αυτών αποκαλύψεων, εντελώς απρόσμενα, στάθηκε με ακατάληπτη γνώση, και στις λέξεις, «και ζωής χορηγός».
Το Πνεύμα το Άγιον είναι ζωής χορηγός.
Το ψάλουμε σε κείνα τα τροπάρια της Πεντηκοστής, «φως και ζωή και ζώσα πηγή νοερά», ζωή και ζωοποιούν είναι το Πνεύμα το Άγιον.

Άρχισε δηλαδή, αυτός ο χριστιανός, να αντιλαμβάνεται απαθώς, και ως πρόσωπο, ως ύπαρξις, το απροσπέλαστο μυστήριο, και της ιδικής του πλάσεως και δημιουργίας, ως εικόνα Θεού και ως καθ’ ομοίωσιν, του Ενός Τριαδικού Θεού, απολαμβάνοντας συγχρόνως, και την άπειρη αγάπη του Θεού, τη Σοφία και την Πρόνοια, για την κορωνίδα της Δημιουργίας, δηλαδή τον άνθρωπο.
«Και ζωής Χορηγός», είναι αυτό που μας περιγράφει, το πρώτο βιβλίον της Αγίας Γραφής, η Γένεσις, για την πλάση του πρώτου ανθρώπου.

Και ενεφύσησεν ο Θεός εις το πρόσωπον αυτού, δηλαδή του Αδάμ, ΠΝΟΗ ΖΩΗΣ, και εγένετο άνθρωπος, εις ψυχήν ζώσαν.
Δεύτερο κεφάλαιο, στίχος επτά.
Βίωσε λοιπόν ο χριστιανός μας, την πρώτη δημιουργίαν του πρώτου ανθρώπου, και το θείο εμφύσημα, ως άκτιστον ενέργειαν, να πλάθει την ψυχή, πνευματική, μεν, άυλη, νοερά και αθάνατη, αλλά κτιστή, και ταυτόχρονα ως εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού.
Η δε πληρότητα του Αγίου Πνεύματος, ως φως μέσα του, και γύρω του και γύρω από αυτόν, ομοιάζει με ότι έζησε ο Μοτοβίλωφ, ένας απλός χριστιανός στη Ρωσία, όταν μέσα στην καρδιά του χειμώνα, στην ύπαιθρο μεσ’ το δάσος, καθ’ όν χρόνον εχιόνιζε, μαζί με τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, βίωσε την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος, ως ζώσα παρουσία ακτίστου φωτός, απείρου κάλους και λαμπρότητος.
Τα λόγια όμως αυτά, όσα σας είπα, είναι πολύ φτωχά, και αδυνατούν να περιγράψουν τη θεία πραγματικότητα, όπως βιώθηκε στο «Βασιλεύ Ουράνιε», και όπως το βιώνουν τόσοι και τόσοι άλλοι.
Δεν είναι δυνατόν αυτά τα πράγματα, τα πνευματικά τά άπιαστα, τα ουράνια, να ειπωθούν με λόγια που βγαίνουν από το στόμα.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ΑΔΕΙΑΖΟΥΝ την πραγματικότητα, τη φτωχαίνουν, αλλά για τον αδιάφορο όμως, … ωχ ωχ … Και για αυτόν που πολεμά την πίστη, αν του πούμε τέτοια πράγματα, αυτός θα μας πει ότι αυτά είναι παραμύθια για μωρά, και γριούλες που έχουνε αλσχάιμερ.
Αυτά όμως είναι έκτακτα χαρίσματα, που προσφέρονται ΔΩΡΕΑΝ, μια και δυό φορές στη ζωή μας, ή όσο κρίνει ο Θεός, στους θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας μας, ή έτι περισσότερον στους οσίους της ερήμου, στους αναχωρητές, ησυχαστές, ασκητές και κοινοβιάτες ή όπου αλλού κρίνει ο Πανάγιος Θεός.
Γιατί δεν μας λείπουν ούτε οι πτωχοί τω πνεύματι, μέσα στο κόσμο, ούτε οι απλοί, ούτε και οι δια Χριστόν σαλοί.
Όλα αυτά δε τα έκτακτα χαρίσματα, προσφέρονται κατά κύριον λόγον, στον προσευχόμενον ΑΠΛΑΝΩΣ, με την λεγομένη νοερά προσευχή, καρδιακή προσευχή, με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», να αναδύει και από το Πανάγιον Πνεύμα μέσα απ’ την καρδιά του, ή κατά την διάρκειαν της Θείας Λειτουργίας, σε οποιοδήποτε σημείον από την Δοξολογία μέχρι και το «Δι’ ευχών», ή όταν κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων, ή όταν πνευματικά λαμβάνει αυτό στο λόγο του Θεού, το Ευαγγέλιο.

Και στον κληρικό παντός βαθμού, και στον μοναχό, κοινοβιάτη, κελιώτη, ησυχαστή, ή ακόμα και στον αγνό και καθαρό, αγωνιζόμενο πιστό χριστιανό.
Όλα αυτά μπορούν να γίνουν μία πραγματικότητα.
Οπότε δεν θα μας τρομάζει τίποτα…
Έρχονται καιροί δύσκολοι, δε πα να έρχονται, έρχεται ο Αντίχριστος, δε πα να ’ρχεται, θα ρίξουν βόμβες ατομικές, δε πα να ρίξουν, θα ρίξουν δηλητήρια και αέρια, δε πα να ρίξουν, θα πέσει πείνα, δε πα να πέσει.
Εμείς έχουμε ΠΙΣΤΗ, έχουμε ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΙΣΤΗ, και η πίστις μας κάνει θαύματα, και ο Θεός δεν θα αφήσει τα παιδιά του, αρκεί με ΠΙΣΤΗ να προσεύχονται σ’ Αυτόν.
Δεν μας τρομάζουν οι καιροί.
Ήρθαν οι διωγμοί όπου οι μάρτυρες, κατά χιλιάδες, κατά εκατοντάδες, κατά εκατομμύρια, σφάχτηκαν, από τους αιμοβόρους διώκτες, βασανιστάς, από τα άγρια θηρία, από τους χίλιους δυο διωγμούς και εξορίες.

Λοιπόν να μην ανησυχούμε.
Από την Χάρη του Θεού τα πάντα προέρχονται.
Ουδέποτε προέρχονται από τις δυνάμεις μας, ή από τα έργα μας…
Θεού το Δώρον, είπε και ο αναγνώστης, ίνα ΜΗ τις ΚΑΥΧΗΣΗΤΑΙ, για να μη καυχιέται κανένας, να μη το παίρνει επάνω του, να μην υπερηφανεύεται, και δυστυχώς εμείς οι ιερείς, και ιεροκήρυκες του λόγου, που κάνομε πέντε δέκα ψευτοέργα, και γράφομε και καμμιά σελίδα, εύκολα καβαλάμε το καλάμι, με συγχωρείτε που το λέω έτσι με τόσα σκληρά λόγια.
Θεού το δώρον λοιπόν, τα πάντα, όλα τα καλά είναι δώρα του Θεού, και όλα τα κακά τα στραβά και τα ανάποδα και τα διεστραμμένα, αυτά είναι δικά μας.
Η κάθε αρετή, είναι και ένα δώρο του Θεού, και η κάθε κακία και αμαρτία, ανήκει στη δική μας ευθύνη και στη δική σας.
Ό,τι λογισμός κακός σας περάσει, και τον αποδεχθείτε μέσα σας και μέσα μου, αμαρτάνομε,
και όποιος καλός λογισμός έρθει ή τον καλλιεργήσομε, έρχεται απ’ τη χάρη του Θεού.

Και αυτή η σωτηρία μας, δεν κατορθώνεται λοιπόν από τα έργα μας, αλλά απ’ τη θεία χάρη διά μέσου της πίστεως. Σε τρία πράγματα, -στη θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού, -στη Σταυρική Του Θυσία, και την Ανάστασή του, -και στην Τριαδικότητα του Ενός Θεού. «Τη γαρ χάρ χάριτι, εστέ σεσωσμένοι, δια πίστεως» επιβεβαίωσε το σημερινό, αποστολικό ανάγνωσμα.

Γι αυτό και μεις όλοι χριστιανοί μου, να ΠΙΣΤΕΥΟΜΕ, και να ΕΛΠΙΖΟΜΕ στο ΕΛΕΟΣ του ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ. Πίστις και αγάπη ενεργουμένη και θα έρθει το έλεος. Μετάνοια και προσευχή καθημερινή, και ιδού το έλεος, συμμετοχή στα μυστήρια, και ιδού το έλεος, υπακοή στο θέλημα του Θεού, και ιδού η σωτηρία μας. Επαναλαμβάνω, ιδού η σωτηρία μας, χειροπιαστή, για να μπορούμε να το πούμε, «παραδίδω στα χέρια Σου Θεέ μου το πνεύμα μου».

Αμήν.

Και στην απόλυση:

Ξέρετε τι θα πεί να φεύγει η ψυχή μας, να φεύγει, και μεις να χαμογελάμε;
Έχετε δει καμιά φορά κανέναν νεκρό με ένα αδιόρατο χαμόγελο στα χείλη;
Αυτό είχε και όταν έφευγε η ψυχή του.
Γι' αυτό είπα ότι η σωτηρία είναι ΔΙΚΗ μας και τη νοιώθουμε δική μας όταν φεύγουμε με το χαμόγελο στα χείλη.
Οι χριστιανοί δεν είναι καρφούτηδες, ούτε κακομοίρηδες, ούτε ζητιάνοι...
Είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος πούχει όλη την ελπίδα στον Πανάγιο Θεό.