Οι εξωτερικοί καί οι εσωτερικοί εχθροί τής Εκκλησίας. Οι προβατόσχημοι λύκοικαί η ευθύνη ποιμένων καί ποιμενομένων

155-γ
Κυρ. Αγ.Πατέρων, 1999.

«Προσέχετε εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω εν ω το Πνεύμα το Άγιον έθετο υμάς επισκόπους και πρεσβυτέρους, ποιμένειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού» από το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα.
Εδώ χριστιανοί μου γίνεται λόγος από τον Απόστολο Παύλο για την Εκκλησία και τους ποιμένας. Η Εκκλησία είναι το μυστικό σώμα του Χριστού και κοινωνία θεώσεως. Η Εκκλησία είναι η μάντρα του Χριστού. Αυτή την εικόνα δίνει ο Παύλος στους πρεσβυτέρους της Εφέσου. Εκκλησία δηλαδή είναι μια ποίμνη, ένα μαντρί με πρόβατα λογικά. Ένα μαντρί που μπορεί να χωρέσει όλους τους ανθρώπους όλης της γης. Ένα πνευματικό μαντρί που φυλάσσει και σώζει όσους καταφεύγουν μέσα σ’ αυτό.
Μαντρί λοιπόν η Εκκλησία, λογικά πρόβατα όλοι οι χριστιανοί που έχουν ορθή πίστη και ποιμένες οι επίσκοποι και οι ιερείς. Βέβαια ο πρώτος ποιμένας, ο μέγας ποιμένας, ο αρχιποιμένας είναι ο Χριστός. Αυτός που όταν είδε πολύ τον όχλον «εσπλαχνίσθη επ’ αυτοίς ότι ήσαν πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» όπως μας τονίζει το κατά Μάρκον Ευαγγέλιον.
Πρώτοι ποιμένες μετά τον Κύριον υπήρξαν οι Απόστολοι ως φυσικοί διάδοχοι του Σωτήρος Χριστού. Οι Απόστολοι όπως είναι γνωστόν μαθήτευσαν εις πάντα τα έθνη, σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο. Όπου πήγαιναν ίδρυαν εκεί και μια τοπική Εκκλησία όπου σε αυτήν εγκαταστούσαν και σαν ποιμένες επισκόπους και πρεσβυτέρους ιερείς, όπως αποδεικνύεται από τις Πράξεις των Αποστόλων, το πέμπτο κατά σειρά βιβλίον της Καινής Διαθήκης αλλά όμως και από τις επιστολές του Παύλου, του Ιωάννου, του Ιακώβου, του Πέτρου και λοιπά.
Ποιμένες λοιπόν οι επίσκοποι αλλά ποιμένες και όλοι οι ιερείς. Οι παπάδες, οι πρεσβύτεροι, οι πνευματικοί εξομολόγοι και γενικά όλοι οι κληρικοί. Κάθε παπάς, και ο πιο απλός, στην ενορία του, στο ναό του και ιδιαιτέρως στο ιερό εξομολογητήριον είναι και ένας μικρός επίσκοπος όπου στέκεται ακοίμητος φρουρός εκεί όπου τον έταξε ο Θεός, δηλαδή φρουρό και τσοπάνο στο μαντρί της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και πολύ βαριά η ευθύνη στους ώμους των πρεσβυτέρων και στους δικούς μου. Αλίμονό του αν χαθεί ένα πρόβατο εξαιτίας της αδιαφορίας του ή της απροσεξίας του ή ακόμα και της αταξίας του. Πολύ πολύ βαρύ το πετραχήλι.
Αλλά και τα λογικά πρόβατα, σεις δηλαδή οι χριστιανοί, οφείλετε και πρέπει να αναγνωρίζετε την ιδιαιτερότητα, αλλά την κυριότητα και την πατρότητα του ιερέως, του πνευματικού, του πνευματικού πατρός, κάνοντας διακριτική πνευματική υπακοή. Αυτό σημαίνει ότι η σωτηρία δεν είναι μόνο θέμα πνευματικής μέριμνας των ποιμένων, ημών δηλαδή των ιερέων, αλλά και ενδιαφέρον από μέρους των χριστιανών για άσκηση και αγώνα πνευματικό. Έχουμε κι εμείς τις ευθύνες μας αλλά έχετε κι εσείς τις δικές σας. Για την τήρηση των ευαγγελικών εντολών, για την καλλιέργεια των θειοτάτων αρετών, για τη συμμετοχή στα δύο σωστικά μυστήρια και ιδιαιτέρως για την πνευματική καλλιέργεια του ταπεινού φρονήματος και της καθημερινής μετανοίας.
Θα κάμουν οι ιερείς τον αγώνα τους και μάλιστα μερικές φορές χρειάζεται και μέχρι αυτοθυσίας. Αλλά θα κάνετε κι εσείς τον δικό σας αγώνα. Προσοχή ημείς οι ποιμένες αλλά προσοχή κι εσείς, τα λογικά πρόβατα που είστε πλασμένα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού.
Η προσοχή μέρα με την ημέρα θα μεγαλώνει, η αγωνία θα αυξάνεται για να μην χαθούν τα πρόβατα, αφ’ ενός μεν στα λαγκάδια της αμαρτίας και αφ’ ετέρου να μην κατασπαραχθούν από τους λύκους. Και τους μεν λύκους που έρχονται από έξω τους βλέπουμε, διότι είναι οι φανεροί εχθροί της πίστεως που το δηλώνουν φανερά. «Είμαστε άθεοι λένε,…είμαστε αυτό, είμαστε εκείνο». Τέτοιοι ήσαν οι ειδωλολάτρες εθνικοί που εδημιούργησαν τα εκατομμύρια των αγίων μαρτύρων. Φανεροί εχθροί της πίστεως υπήρξαν και οι Τούρκοι με τις εκατόμβες των νέων μαρτύρων στα 400 χρόνια της σκλαβιάς που υπέστημεν εμείς ως Έλληνες Ορθόδοξοι χριστιανοί και χωριστά βέβαια οι ομαδικές σφαγές που έκαμαν και τις οποίες κάθε τόσο βλέπουμε και μια επέτειο.
Άλλοι φανεροί εχθροί της Ορθοδόξου Εκκλησίας με διωγμούς και μαρτύρια, με εξορίες και φυλακίσεις, με βασανιστήρια στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως υπήρξαν και οι άθεοι μαρξιστές. Το απέδειξε η πρόσφατη ιστορία από το 1917 έως το 1987.
Υπήρχαν όμως και υπάρχουν και εχθροί της Εκκλησίας που είναι μέσα στο μαντρί της. Λύκοι μέσα στο μαντρί! Γίνεται; Λύκοι μέσα στο μαντρί; Γίνεται, μάλιστα. Και υπάρχουν τέτοιοι λύκοι. Λύκοι όμως που δεν τους καταλαβαίνουν τις περισσότερες φορές τα πρόβατα γιατί φοράν από πάνω τους την προβιά του προβάτου. Έχουν το ένδυμα του προβάτου. Είναι δηλαδή «προβατόσχημοι λύκοι».
Για τους εχθρούς που είναι έξω από την Εκκλησία, είπε, μας είπε προηγουμένως ο Απόστολος Παύλος όταν απευθύνετο στους πρεσβυτέρους της Εφέσου, ότι, «γνωρίζω», τους είπε «ότι μετά την αναχώρησή μου εισελεύσονται», θα έλθουν, θα μπούνε, θα εισβάλουν «λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου». Θα κατασπαράξουν τα πρόβατα με τις σφαγές τους, τους διωγμούς και τα μαρτύρια. Χωρίς να φοβούνται κανέναν. Και το κάνουν κατά καιρούς.
Για τους άλλους όμως λύκους, τους προβατόσχημους, είπε τα εξής στο ίδιο αποστολικό σημερινό ανάγνωσμα ο Απόστολος Παύλος: «και εξ υμών αυτών αναστήσονται άντρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών». Αλλά κι ανάμεσα λέει, από σας…τα λέγει ο Απόστολος Παύλος με πίκρα! Με πόνο πολύ! …θα εγερθούν οι πρώτοι ψευτοδιδάσκαλοι που θα διαστρέψουν τις αλήθειες για το Χριστό και για το σωτήριον έργον Του, για να αποκτήσουν οπαδούς για ιδιοτελείς σκοπούς.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βρισιά για τον Θεόν από τη διαστροφή της αλήθειας του Ευαγγελίου και της δημιουργίας πλάνης, τη μια πίσω από την άλλη. Άλλωστε, αυτή είναι η καθ’ εαυτού βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Η διαστροφή του Ευαγγελίου.
Είναι φοβερό. Από αυτούς που με τόση συγκίνηση άκουγαν τον Παύλο και τους οποίους όπως ακούσαμε προηγουμένως για μια ολόκληρη τριετία νουθετούσε λέγει, τον καθένα χωριστά μετά δακρύων…μερικοί θα μεταβάλλονταν σε λύκους βαρείς. Λύκους προβατόσχημους.
Κι αυτό το βλέπουμε στις ημέρες μας και δυστυχώς στην ορθόδοξη πατρίδα μας, το σώμα της ορθοδοξίας, το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού στην Ελλάδα μας, εν ονόματι της δημοκρατίας, επαναλαμβάνω, γέμισε από τα καρκινώματα των αιρέσεων και αιρετικών.
Πρώτα-πρώτα έχουμε 150 περίπου παραθρησκευτικές οργανώσεις τις οποίες πολεμούσε τόσο αποτελεσματικά και συστηματικά ο αείμνηστος πατήρ Αντώνιος Αλεβιζόπουλος. Αλλά ο Κύριος προτίμησε να στολίσει με το λουλούδι της ψυχής του τον ουράνιο θρόνον. Έχουμε όμως ακόμα περισσότερο από 100 αιρέσεις που δρουν στην Ελλάδα των προτεσταντών με πληθωρική δράση, με ραδιοφωνικούς σταθμούς, με περιοδικά, με φυλλάδια τα οποία μοιράζουν δωρεάν στους δρόμους, με τηλεοπτικές εκπομπές, με πολύ το χρήμα, όπως είναι οι λεγόμενοι ευαγγελικοί, οι αντβεντιστές, η πληθώρα των πενηκοστιανών, οι δήθεν χριστιανοί της Χ.Ο.Ε. κι άλλοι πολλοί.
Οι πιο όμως καταστρεπτικοί απ’όλους κι από όλες τις αιρέσεις, είναι οι χιλιαστές και οι ιαχωβάδες που δρουν ανενόχλητοι σε όλη την Ελλάδα. Ούτε καν αίρεσις είναι. Σατανική οργάνωσις, διαβολική οργάνωσις ναι, αλλά ούτε αίρεσις είναι καν.
Όλοι αυτοί είναι λύκοι μέσα στο μαντρί της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Μέσα στην Ελλάδα μας με ένδυμα προβάτου και που έρχονται και στα σπίτια μας και στα μαγαζιά μας και στα πανεπιστήμια και στα σχολεία. Στα δημοτικά και στα γυμνάσια και στα λύκεια. Και στο στρατό και στα υπουργεία και παντού. Και αυτοί κάνουν την πιο μεγάλη ζημιά. Ειδικά σε κείνους τους χριστιανούς που βρίσκονται σε άγνοια. Που είναι χλιαροί, αδιάφοροι και τις περισσότερες φορές νερόβραστοι.
Έχουμε όμως και κάποιους προβατόσχημους λύκους που λέγονται ουνίτες, γι’ αυτούς όμως είχαμε κάνει ειδικό λόγο σε παλιότερα κηρύγματα.
Έτσι, με πολύ πόνο, βλέπουμε πολλούς από τους Έλληνες συμπατριώτες μας, που ενώ βαπτίστηκαν Ορθόδοξοι χριστιανοί, δυστυχώς ομιλούν και ζούνε μέσα στις κακοδοξίες, τις αιρέσεις και τις πλάνες, διαστρέφοντες τις ευαγγελικές αλήθειες και καταστρέφοντες μια για πάντα τις ψυχές τους. Αλλά και τις ψυχές των άλλων…λύκοι βαρείς. Όλες αυτές οι αιρέσεις προήλθαν κατά κάποιον τρόπον…θα μπορούσα να πω ότι είναι σπέρματα των σπερμάτων και καρποί των καρπών των καρπών των καρπών του πρώτου και παλιού αρειανισμού, υπολείμματα των οποίων, επαναλαμβάνω υπάρχουν στους χιλιαστές και στις διάφορες αιρέσεις. Ακόμα και μέσα στο γκουρουισμό θα δούμε υπολείμματα. Ακόμα και στα νέα φρούτα που παρουσιάζονται σαν λατρεία των θεών του Ολύμπου. Πού; Το 2000! Υπάρχουνε οργανώσεις που λατρεύουν τους θεούς του Ολύμπου! Και κάνουν μάλιστα λέει και γάμους στην κορυφή του Ολύμπου.
Κανένας διωγμός και καμία άλλη ταλαιπωρία, δεν τάραξε τόσο πολύ το σώμα της Εκκλησίας όπως ο αρειανισμός και η διδασκαλία του, όπως και οι σημερινές αιρέσεις. Πρόκειται για το μεγαλύτερο διωγμό. Γιατί; Γιατί και ο αρειανισμός και οι σημερινές αιρέσεις διώχνουν τον Θεό από τον Χριστό. Και τον κάνουν μόνον άνθρωπο. Καταργούν δηλαδή την θεότητα του Ιησού Χριστού. Φοβερό! Πολύ φοβερό αυτό!
Εάν χριστιανοί μου δεν είναι ο Χριστός τέλειος Θεός, τότε τι γυρεύει ο άνθρωπος πάνω στη γη; Τι γυρεύει, τι θέλει; Ποιος είναι ο σκοπός του; Να φάει; Να πιεί; Να διασκεδάσει; Να σκοτώσει, να αδικήσει, να πλουτίσει, ν’ απολαύσει ηδονές, να…, να…, να., να. Μόνον για αυτό; Δηλαδή ζώον είναι ο άνθρωπος; Δεν έχει νου; Δεν έχει λογικό; Δεν έχει μυαλό; Δεν έχει κρίση; Δεν έχει ελευθερία; Δεν έχει μέσα του το αίσθημα της δικαιοσύνης; Άρα λοιπόν, δεν είναι ζώον! Είναι δημιούργημα και πλάσμα του Θεού κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν πλασμένο από Αυτόν.
Κι Αυτόν λοιπόν τον Θεόν και Πλάστη ήλθε να μας αποκαλύψει ο Χριστός. Ήρθα λέει και εφανέρωσά Σου το όνομα τοις ανθρώποις! Ήρθα και αποκάλυψα το όνομά Σου. Και να μάθουν ότι τα εμά πάντα Σα εστί και τα Σα εμά. Ότι εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν. Εγώ είμαι ο Θεός αληθινός. Αυτό ήρθε να αποκαλύψει ο Χριστός. Ότι είναι Θεάνθρωπος και ήρθε για να σώσει και σένα και σένα και μένα. Έτσι, ή ο Χριστός είναι ο ενανθρωπίσας Θεός ή ο κόσμος αυτός είναι ένα εργοστάσιο φαντασμάτων που λέγονται άνθρωποι, δηλαδή, μια αγέλη από γουρούνια! Ένας κόσμος τεράτων, βρυκολάκων και ζόμπι σαν κι αυτά που δείχνει κάθε τόσο η τηλεόρασις.
Εάν ο Χριστός δεν είναι Θεός και η Εκκλησία που ίδρυσε με τη σταυρική Του θυσία, δεν είναι το μυστικό σώμα Του, τότε σωτηρία δεν υπάρχει. Εάν ο Χριστός δεν ανέστη εκ νεκρών, ματαία η πίστις ημών. Μάταια ζούμε! Άδικα υπάρχουμε!
Αλλά ο Χριστός είναι Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού ομοούσιος τω Πατρί δι’ ου τα πάντα εγένετο. Είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος. Είναι ο σταυρωθείς Θεός και Κύριος που ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας. Γι’ αυτό και είναι και λυτρωτής και Σωτήρας του κόσμου τούτου.

Χριστιανοί μου, συγχωρήσατέ μοι το ύψωμα της φωνής. Σαν τσοπάνος σας, σαν ποιμένας σας και σαν πνευματικός σας, σας βεβαιώνω ότι οι διωγμοί, οι εξορίες και τα βασανιστήρια σκοτώνουν μόνον το σώμα αλλά χαρίζουν στην ψυχή το στεφάνι του μαρτυρίου και τον Παράδεισο. Οι αιρέσεις όμως με τις πνευματικές τους διαστροφές γύρω από τις αλήθειες του Ευαγγελίου σκοτώνουν την ψυχή και την κολάζουν μια για πάντα στους αιώνας των αιώνων.
Σαν ποιμένας σας λέγω ότι έξω απ’ το μαντρί της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά και μέσα στο μαντρί χρειάζεται υπακοή στο Ευαγγέλιο και τήρηση των εντολών.
Μέσα στο μαντρί υπάρχει η τράπεζα, η αγία τράπεζα, που χορηγεί δωρεάν Σώμα και Αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.
Μέσα στο μαντρί της Εκκλησίας βρίσκεται το πετραχήλι του πνευματικού για να ξεπλυθούν και συγχωρεθούν οι αμαρτίες όλων όσων μετανοούν και προστρέχουν σ’ αυτό.
Μέσα στο μαντρί της Εκκλησίας βρίσκεται το φως, η ζωή, η χαρά, η ειρήνη, η αληθινή ευτυχία. Το δήλωσε και ο ίδιος «Εγώ ειμί το φως του κόσμου. Ο ακολουθών εμοί, ο μη περιπατήσει εν τη σκοτία αλλ’ έξει το φως της ζωής». «Εγώ ειμί η Ανάστασις και η ζωή», δήλωσε στις αδερφές του Λαζάρου, Μάρθα και Μαρία, για να πει ύστερα από λίγο «Λάζαρε, δεύρο έξω». «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια» δήλωσε αλλού. «Εγώ είμαι ο λαλών συ» είπε στη Σαμαρείτιδα. Ο Χριστός, ο Σωτήρας.
Γι’ αυτό αδερφοί μου, εκείνο το οποίο σας παρακαλώ πάρα πολύ είναι να είστε κοντά σε έναν πνευματικό. Εσείς θα τον διαλέγετε, όπως διαλέγετε τον γιατρό σας. Αλλά μέσα στο μαντρί της Εκκλησίας. Μόνον μέσα στην Εκκλησία υπάρχει η σωτηρία και σ’ αυτήν να βρισκόμαστε και μέσα σ’ αυτήν να κλείσουμε τα μάτια μας.

Αμήν.

Η πνευματική πείνα και δίψα μέ δύο ιστορίες

143 α
Κυρ. τών Απόκρεων. 1997


Επείνασα και εδώκατέ μοι φαγείν. Εδίψησα και εποτίσατέ με.
Σήμερα η μεγάλη ημέρα των Απόκρεων, κατά την οποίαν διαβάζεται το Ευαγγέλιο της Κρίσεως του Θεού. Πιστεύω ότι όλοι το ακούσαμε.
Εμείς θα μεταφερθούμε στην πείνα και στην δίψα του ανθρώπου. Η οποία άλλοτε μεν έχει πρακτική την εφαρμογή της, άλλοτε δε είναι καθαρά πνευματική. Οπότε, πεινάμε και διψάμε για την σωτηρία της ψυχής μας. Πεινάμε και διψάμε για την σωτηρία του πλησίον.
Αν διψάμε για κρασί, στις ταβέρνες θα το βρούμε.
Αν διψάμε για ναρκωτικά, στους τεκέδες θα τα βρούμε.
Αν διψάμε για ηδονές, χιλιάδες οι αφορμές για να τις βρούμε.
Αν όμως πεινάμε και διψάμε για πολύτιμα μαργαριτάρια, αυτά που λέτε να τα βρούμε; Πού αλλού; Στα λιβάδια της Αγίας Γραφής.
Πεινάμε για αληθινό ψωμί; Στο Χριστό θα τρέξουμε. Αυτός είναι ο Άρτος της Ζωής, ο εκ του Ουρανού καταβάς. Αυτός είναι που μας χορταίνει με τη Θεία Κοινωνία.
Διψάμε για νερό; Στο Χριστό θα τρέξουμε. Γιατί Αυτός είναι το Ύδωρ το ζον, και όποιος πιεί από αυτό το νερό, ου μη διψήσει εις τον αιώνα. Είναι Αυτός που μας ξεδιψάει, πάλι με τη Θεία Κοινωνία. Γι’ αυτό και λέγει και βεβαιώνει «ο τρώγων μου τη σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον».
Πεινάς για δικαιοσύνη; Θα χορτάσεις τότε μόνον, αν καλλιεργείς τις θείες αρετές.
Διψάς για ανάπαυση ψυχής; Στο πετραχήλι του πνευματικού θα το βρεις.
Θέλεις νερό στους άλλους να προσφέρεις; Με ελεημοσύνη να το κάμεις. Τα χρήματα .. κρυφά. Τα τρόφιμα κρυφά. Τα ρούχα κρυφά. Τα φάρμακα κρυφά. Τον λόγον του Θεού όμως στα φανερά. Να η αληθινή ελεημοσύνη σου.
Διψάς για προσευχή πνευματική; Κλείσου μέσα στην καρδιά σου. Κλείσε στην καμαρούλα της ψυχής σου. Κλείσε στο δωμάτιό σου. Κλείνε τα γόνατά σου και κλάψε πολύ.
Έτσι ο χριστιανός πεινά και διψά για την σωτηρία του.
Διψά για την ελευθερία, αλλά από τα πάθη του.
Διψά για τη δόξα του Θεού, αλλά μέσα από το φως των καλών έργων.
Διψά για την ειρήνη, αλλά πρώτα μέσα στην καρδιά του.
Διψά για το αγαθόν, αλλά αγαθός είναι μόνον ο Θεός.
Διψά και πεινά για ευτυχία, ευτυχία αληθινή, που όμως δεν βρίσκεται στις υλικές απολαύσεις αλλά
στο «μακάριοι οι ελεήμονες»,
στο «μακάριοι οι πενθούντες»,
στο «μακάριοι οι κλαίοντες νυν»,
στο «μακάριοι οι πραείς»,
στο «μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης».
Στο «μακάριος ανήρ ός υπομένει πειρασμόν»,
στο «μακάριος ο μη κρίνων αλλότριον ικέτην»,
στο «μακάριοι οι μη ειδόντες και πιστεύσαντες»,
και σε πολλά άλλα ακόμη.
Και τέλος ο χριστιανός, πεινά και διψά για αληθινή αγάπη. Αλλά αγάπη είναι μόνον ο Θεός. Ο Θεός αγάπη εστί, άρα εκείνος που διψά για αληθινή αγάπη, τον Θεόν διψά.
Ναι αδελφοί μου, εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω, φωνάζει ο Κύριος, φωνάζει ο Χριστός μας.
Έλα λοιπόν, πάρε και συ, και συ, γιατί αυτός είναι το ύδωρ το ζόν που χορηγείται δωρεάν, όπως μας λέγει η Αποκάλυψις εις το εικοστό δεύτερο κεφάλαιον.

Ξένος ήμην και συναγάγετέ με. Την εντολή της Αγίας Γραφής, διά στόματος Αποστόλου Παύλου, την ξέρουμε όλοι μας και μάλιστα την αναλύσαμε σε βραδινό μας κήρυγμα, με όλες τις δυσκολίες που υπάρχουν στις ημέρες μας για τη φιλοξενία. Αλλά η εντολή είναι εντολή. «Την φιλοξενία διώκοντες, φιλόξενοι εις αλλήλους και της φιλοξενίας μη επιλανθάνεσθε».

Μια μέρα, πέρασαν από την καλύβα του Οσίου και μεγάλου Παϊσίου τρείς άνδρες κουρελιάρηδες. Φαινόντουσαν αξιοθρήνητοι και καταφρονεμένοι.
- Περάστε, τους είπε. Μπείτε μέσα, και ελάτε να μοιρασθούμε ό,τι έχω. Κάτι λίγα παξιμάδια και βρεγμένα κουκιά. Ελάτε για να πλύνω τα πόδια σας με δροσερό νερό, για να ξεκουρασθούν και λίγο να ξεπρησθούν.
Ο όσιος και μεγάλος αυτός πατέρας της Εκκλησίας μας, έφερε αμέσως νερό και άρχισε να τους πλένει τα πόδια λέγοντας συγχρόνως λόγια πνευματικής οικοδομής προς αυτούς.
Ξαφνικά όμως τάχασε. Ο τρίτος άνθρωπος του οποίου εκείνη τη στιγμή έπλενε τα πόδια, έσκυψε, τον αγκάλιασε στοργικά και τον φίλησε.
Με φανερή την απορία σήκωσε τα μάτια του, σήκωσε το κεφάλι του, και είδε. Τι είδε; Είδε τον Σωτήρα, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν σε όλη Του την Δόξα, σ’ όλη Του τη θεϊκή μεγαλοπρέπεια. Τάχασε ο Άγιος. Παρέμεινε εκστατικός. Άφωνος.
Και ο Κύριος του είπε:
- Ειρήνη σοι, εκλεκτέ μου δούλε Παΐσιε.
Και έγινε άφαντος.
Τα πάντα πλημμύρισαν από φως, από ειρήνη και από θεία ευωδία.
Μόλις ο Άγιος κατάλαβε τι είχε γίνει, η καρδιά του άρπαξε φωτιά. Και ξέροντας τίνος πλέον είχε πλύνει τα πόδια, άρπαξε την πύλινη λεκάνη και ήπιε το νερό για να πάρει χάρη και αγιασμό. Και αυτό το νερό του αφαίρεσε τη δίψα μια για πάντα.

Χριστιανέ μου, αυτός ο ξένος που σου κτυπά την πόρτα της καρδιάς σου είναι ο Χριστός! Άνοιξε την καμαρούλα σου και βάλτον μέσα. Θα ζεσταθείς. Θα ειρηνεύσεις. Θα σωθείς χριστιανέ μου.

Γυμνός και περιεβάλλετέ με. Ήμουν γυμνός, λέγει ο Κύριος, αλλά εσείς με ντύσατε, ναι, με ντύσατε στο πρόσωπο του συνανθρώπου σας που είναι γυμνός στο σώμα από τη φτώχεια.

Βρισκόμαστε στα μαύρα χρόνια της Κατοχής, στη Δράμα και στο βαρύ χειμώνα 41 προς το 42. Κάποιος γείτονάς μου, τσαγκάρης ήταν, Θανάσης το όνομά του, ένα πρωινό που το κρύο ήταν πολύ δυνατό, η θερμοκρασία στο μηδέν, ξεκίνησε για το μαγαζάκι του, μετά τις οκτώμιση, διότι τότε επετρέπετο η κυκλοφορία.
Ήταν δε ντυμένος με μια παλιά προβιά από κατσίκι. Είχε όμως και μια καλή συνήθεια. Πριν πάει στη δουλειά του, περνούσε από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου που είναι στην πλατεία, άναβε κεράκι, προσκυνούσε τις εικόνες και ύστερα πήγαινε στο μαγαζάκι του.
Φθάνοντας στην εκκλησία βλέπει έναν μισόγυμνο άνδρα στα σκαλοπάτια εκεί της εκκλησίας, να τρέμει ολόκληρος απ’ το κρύο και την παγωνιά.
- Βοήθησέ με, του λέγει. Πεθαίνω από το κρύο.
Και ο κυρ Θανάσης, χωρίς να διστάσει βγάζει την προβιά και τον τυλίγει.
- Σε ευχαριστώ, του λέγει. Η ευλογία του Θεού στ’ αμπάρι σου.
Μπαίνει στο ναό, ψάχνει για κερί αλλά δεν βρίσκει, που να υπήρξαν κεριά και τότε, ασπάζεται τις εικόνες και βγαίνει από την εκκλησία κάνοντας το Σταυρό του για να πάει στο μαγαζάκι του.
Αλλά, ψάχνει για τον δυστυχισμένο εκείνον άνθρωπο και δεν τον βλέπει. Δεν ήταν πουθενά. Και μάλιστα στα σκαλοπάτια ήταν αφημένη η προβιά-σακάκι.
Γεμάτος αμηχανία, κοίταξε από δω, κοίταξε από κει, και μη βλέποντάς τον κανένα, έσκυψε, πήρα την προβιά και την ξαναφόρεσε, γιατί και κείνος έτρεμε από το κρύο. Και ήταν τόσο ζεστή η προβιά, που έμοιαζε όπως έλεγε με θερμό λουτρό.
Στο μαγαζί δεν πάτησε κανένας, το κρύο ήταν φοβερό, μαύρα εκείνα τα χρόνια.
Ήρθε η ώρα τρείς, το έκλεισε και πήγε στο σπίτι του γεμάτος σκέψεις.
- Θεέ μου τι θα φάμε σήμερα; Υπάρχουν και τρία παιδιά, η γυναίκα μου, η άρρωστη γιαγιά, η πεθερά και τόσοι άλλοι. Αλλά πάλι αυτή η προβιά που με ζεσταίνει τόσο πολύ; Και τι έγινε αυτός ο ευλογημένος; Γιατί το πέταξε και έφυγε;
Μ’ αυτές τις απορίες πήγε σπίτι του. Έφτασε εκεί και βλέπει ζεστό το σπίτι, και τραπέζι έτοιμο με τηγανίτες. Ζυμάρι, τηγανισμένο στο λάδι.
- Που βρέθηκαν αυτά; ρώτησε ξαφνιασμένος.
- Για έλα να δεις, του λέει. Έλα να μπούμε εδώ στη μικρή την αποθήκη. Για κοίταξε. Το πρωί που μπήκα μέσα είδα αυτή την κατσαρόλα γεμάτη από αλεύρι καλαμποκίσιο. Και αυτό το μπουκάλι γεμάτο από λάδι. Αυτό το ξύλινο δοχείο γεμάτο αλάτι. Και δεν φτάνει μόνον αυτό, αλλά κάτω από τη σκάλα υπήρχαν δυο αγκαλιές ξύλα, τόσα όσα για να μας φτάσουν να περάσουμε σήμερα, τη βαριά αυτή ημέρα του χειμώνος.
- Πώς βρέθηκαν αυτά άνδρα; Ποιος τάφερε Θανάση μου εδώ;
Και η απάντησις του καλού εκείνου χριστιανού:
- Μόνον ο Θεός κάνει θαύματα γυναίκα. Αλλά μη βγάλεις τσιμουδιά, γιατί θα χαθεί η θεία ευλογία.
Έτσι λοιπόν αλεύρι, λάδι, αλάτι και ξύλα για θέρμανση δεν έλειψαν εκείνες τις φοβερές ημέρες της Κατοχής. Όχι όμως για πολύ. Μόνο για δεκατέσσερεις μήνες, και δεν είναι λίγο. Διότι τόσο διάστημα κράτησε το μυστικό της ευλογίας του Θεού, η ταλαίπωρη εκείνη γυναίκα του κυρ Θανάση.
Μόλις το είπε στη γειτονιά, που τους βοηθούσε από τα υπάρχοντα, που έστελνε ο Θεός στ’ αμπάρι, χάθηκε η θεία προσφορά.

Ασθενής και επισκέψασθέ με.
Το ότι πρέπει να συντρέχουμε τους αρρώστους και υλικά, και ηθικά και πνευματικά, δεν χρειάζεται να το συζητάμε. Το ξέρετε. Υπάρχουν όμως και αδύνατοι στην πίστη που χρειάζονται πνευματική φροντίδα και στήριγμα για να αποκατασταθεί η υγεία της ψυχής από τα πάθη. Και αυτούς πρέπει να φροντίζουμε. Γιατί και αυτοί είναι άρρωστοι. Άρρωστοι από τα πάθη. Έτσι λοιπόν, οι επισκέψεις στα νοσοκομεία, γηροκομεία, άσυλα, ιδρύματα αναπήρων, φυλακές και άλλα είναι απαραίτητες, όταν το καλούν οι περιστάσεις, όταν οι ανάγκες το απαιτούν.

Χριστιανοί μου. Η σωστή πίστις, προς τον Θεάνθρωπον, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία Του, η σωστή πίστις στην Τριαδικότητα του Θεού, στα Άγια Μυστήρια, στα δόγματα και στην παράδοση, αυτή είναι η μια πλευρά,
και η άλλη, και τα καλά μας έργα που θα προέρχονται από την τήρηση των εντολών και την καλλιέργεια των αρετών.
Απ’ τη μια η πίστις, και από την άλλη τα έργα, αυτά είναι εκείνα, που θα μας δώσουν την καλήν απολογία μπροστά στο φοβερό βήμα του Χριστού.
Συνήθως λέμε πολλά στα κηρύγματα. Αν δεν μπορέσουν να μας διδάξουν τα λόγια, να μας διδάξει ο λόγος του Θεού, αυτός που σώζει, τουλάχιστον ας μας διδάξουν οι δυο αληθινές ιστορίες, του Οσίου πατρός ημών Παϊσίου του Μεγάλου, και του ταπεινού εκείνου χριστιανού και καλού γείτονά μου.

Η αγάπη του Θεού μαζί σας, να δώσει ο Θεός να κληρονομήσουμε όλοι μας τη Βασιλεία Του,
Αμήν.

80 Το Πνευματικό Αλφάβητο

-

79 Η Θεία Λειτουργία. Η ημέρα τού Κυρίου καί ο εκκλησιασμός

78 Η Θεία Λειτουργία. Τά συνοπτικά τής Θείας Λατρείας.Μέρος 2ον