Η δύναμις των πρεσβειών της Θεοτόκου

Δ' Χαιρετισμοί, 2002
174-δ

«Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν..».
Χριστιανοί μου, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί από μόνος του να απαλλαγεί από το βάρος της αμαρτίας. Κανένας μας δεν μπορεί από μόνος του να καθαρίσει τη βρωμιά και τα στίγματα που δημιουργεί η κακία, η πονηρία, ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, η κενοδοξία, η φιλαργυρία και το σύνολο των παθών. Μόνον ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός το μπόρεσε με τη θυσία Του πάνω στο Σταυρό. Το Θεανθρώπινο εκείνο αίμα που έρευσε πάνω στο Γολγοθά….με αυτό ξεπλένει τον ρύπο και την ενοχή της κάθε αμαρτίας. Της πιο μεγάλης, της πιο βαριάς, της αμαρτίας του συνόλου των ανθρώπων.
Είναι ο Σωτήρας, ο Λυτρωτής, είναι η Ζωή, το Φως, η Ανάστασις.
Και αυτήν τη δωρεά, τη λύτρωση και τη σωτηρία την χρωστάμε στην Παναγία μας, γιατί αυτή γέννησε τον Θεάνθρωπο Κύριον, τον Σωτήρα του κόσμου, δια μέσου του οποίου επραγματώθη η πνευματική και ηθική κάθαρση του όλου ανθρώπου. Πόση ευγνωμοσύνη λοιπόν, οφείλουμε στην Κυρία Θεοτόκο! Εάν δεν έλεγε το «ναι» στον Αρχάγγελο Γαβριήλ, δηλαδή αν δεν έλεγε τις φράσεις «Ιδού η δούλη Κυρίου, γεννητό μου κατά το ρήμα σου», δεν θα είχε γεννηθεί ο Υιός της, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός μέσα απ’ τα σπλάχνα της. Και όλοι μας θα βρισκόμασταν κάτω απ’ το βάρος της αμαρτίας, κάτω απ’ την τυραννίαν του διαβόλου, κάτω από την εξουσίαν του θανάτου.
Γι’ αυτό και τόσα εγκώμια στην Παναγία μας.
Γι’ αυτό τόσοι ύμνοι και ωδές πνευματικές.
Γι’ αυτό και τόσο μεγάλο και αμέτρητο το πλήθος των θεοτοκίων.
Η θέση της στην Εκκλησία μας, στους ναούς μας, είναι δεξιά του Υιού της. Το βλέπετε εδώ στο ιερό τέμπλο…όπως σας βλέπω εγώ και όπως είναι η εικόνα του Κυρίου, δεξιά της είναι η Παναγία μητέρα Του. Σκοπός λοιπόν της ομιλίας μας είναι η Παναγία μας.
Γι’ αυτό ας παρακολουθήσουμε μερικές σκέψεις ιερές…

Ο νεοφανής Άγιος της Εκκλησίας μας ο Άγιος Άνθιμος Χίου, που εκοιμήθη το 1960, ακόμα πιο νεότερος του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης και του Οσίου Νικολάου του Πλανά, μας λέγει τα εξής περίπου για την Παναγία μας.

Η Παναγία μας αδελφοί μου, η Υπεραγία Θεοτόκος, είναι η σωτηρία όλου του κόσμου γιατί γέννησε τον Σωτήρα του κόσμου, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Η Παναγία μας είναι η ολόφωτη εκείνη λαμπάδα που λάμπει περισσότερο από επτά ήλιους μαζί, φωτίζοντας με τη θεομητορική της λάμψη ολόκληρη της οικουμένη. Όταν τρέχουμε κοντά της, όπως το κάναμε και σήμερα το βράδυ, τώρα, που τρέξαμε για ν’ ακούσουμε και να ψάλλουμε τους χαιρετισμούς της…και αυτό όταν το κάνουμε βέβαια με πίστη και με ευλάβεια, με ταπεινό το φρόνημα και με καρδιά συντετριμμένη, τότε δεν θα μας απορρίψει ποτέ.
Είναι η Μητέρα μας, είναι η παρηγοριά μας, είναι η προστασία μας. Και αυτό το βεβαιώνει η ορθόδοξη εκκλησιαστική μας υμνολογία όταν ψάλλει «πάντων προστατεύεις Αγαθή».
Μας συμπαθεί, μας πονάει, μας λυπάται, στην κάθε μας ανάγκη είναι πρόθυμη να τρέξει κοντά μας για να μας βοηθήσει, αρκεί να της το ζητήσουμε με βαθιά πίστη και πολλή την ταπείνωση. Και ποιος δεν την φωνάζει; Και ποιος δεν την παρακαλεί;
Όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας είναι βοηθοί μας, αλλά απ’ όλους περισσότερον η Παναγία μας. Διότι Εκείνη έχει το πλήθος των οικτιρμών και μάλιστα για όλους εμάς που είμεθα αμαρτωλοί, αχρείοι, εκτρώματα του κόσμου τούτου. Γι’ αυτό και δεν παύει να μεσιτεύει στον Υιόν της, να Τον παρακαλεί, να Τον ικετεύει για το φωτισμό μας, για τη διόρθωσή μας, για τη σωτηρία μας. Και ο Υιός της, ο Θεάνθρωπος Κύριος, έχει μεγάλη τη χαρά όταν τον παρακαλεί η Παναγία Μητέρα Του διότι δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού αλλά τη σωτηρία του. Γι’ αυτό και μας την έφερε στον κόσμο, γι’ αυτό και μας την χάρισε. Για να την έχουμε σαν μέσο σωτηρίας, σαν σανίδα σωτηρίας, σαν κλίμακα του Ιακώβ, σαν γέφυρα που μας οδηγεί από την γη στον ουρανό.
«Και Σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν,
μη μου ελέγξει τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων,
ο Υιός σου, παρακαλούμεν σε Παρθένε
βοήθησόν με εν τάχει».
Να η διαβεβαίωσις από τις παρακλήσεις μας το Δεκαπεντάυγουστο.
Μέσο σωτηρίας όμως είναι και τα Πανάγια Μυστήρια, τα Πανάγια Μυστήριά μας.
Μέσο σωτηρίας και ο πνευματικός μας στην ιερά εξομολόγηση.

«Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν..».
Σφάλλουμε; Δια πρεσβειών της Παναγίας μας μητρός στον πνευματικό να τρέξουμε. Ας σφάλουμε, αμαρτάνουμε…ναι, αμαρτάνουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, τότε λιμάνι σωτηρίας είναι η ιερά εξομολόγησις με μετάνοια αληθινή.
Ναι χριστιανοί μου, ο ανεξίκακος Υιός της Παρθένου, ο μακρόθυμος Υιός της Παναγίας, ο φιλάνθρωπος Υιός της Θεοτόκου, μας δώρισε πλούσια τα μέσα σωτηρίας και τα πρώτα είναι το Βάπτισμα και το Χρίσμα, η Θεία Κοινωνία και η ιερά εξομολόγηση. Και τα χορηγεί σε όλους μας μικρούς και μεγάλους, άντρες και γυναίκες, νέους, γέρους και παιδιά, δικαίους και αδίκους, πονηρούς και αγαθούς, καλούς και κακούς, αμαρτωλούς και εναρέτους.
Και μας στέλνει και βοηθούς για αυτό το φωτισμό. Έχουμε βοηθούς αγγέλους και αρχαγγέλους και τον άγγελο φύλακα της ψυχής μας. Έχουμε βοηθούς και όλους τους Αγίους όπως τον Άγιο Γεώργιο, τον Άγιο Δημήτριο, τον Άγιο Γρηγόριο, τον Άγιο πρωτομάρτυρα και αρχιδιάκονο Στέφανο, τον Άγιο Χαράλαμπο, τον Άγιο Χρυσόστομο, τον Άγιο Νεκτάριο, τον Άγιο Χριστοφόρο, τον Άγιο Αθανάσιο, τον Άγιο Βασίλειο, το Μέγα Αντώνιο και τόσους τόσους άλλους Αγίους.
Έχουμε ακόμα την Αγία Βαρβάρα, την Αγία Παρασκευή, την Αγία Αικατερίνη, την Αγία Μαρίνα, την Αγία Ματρώνα, την Αγία Μαρκέλλα, την Αγία Ειρήνη, την Αγία Ελένη και πλήθος ακόμη άπειρο Αγίων γυναικών.
Έχουμε επίσης το χορό των Αγίων Αποστόλων, την χορεία των Προφητών, τους ομίλους των Οσίων και θεοφόρων Πατέρων ημών, τους ομίλους των Μεγάλων Ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων και τους εν ασκήσει διαλάμψαντες Αγίους και τόσους άλλους και τόσους άλλους…
Ως άστρα του ουρανού οι Άγιοι. Αλλά των όλων ανωτέρων είναι η Παναγία μας.
Γι’ αυτό και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς φώναζε μέρα-νύχτα «Υπεραγία Θεοτόκε φώτισον το σκότος της ψυχής μου»! Ας το φωνάζουμε λοιπόν κι εμείς. Αλλά και το
«Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία,
ο Κύριος μετά Σου,
ευλογημένη Συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου,
ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών».
Αυτόν τον ύμνο της Θεοτόκου να τον πούμε 100 φορές. Και άλλες 100 φορές ολόκληρον το «Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών» και τα λοιπά, κατόπιν όλους τους Χαιρετισμούς όπως θα τους πούμε την άλλη Παρασκευή…και τα 24 γράμματα.
Κάντε το αυτό μια, δυο, τρεις βραδιές και ζητήστε μετά από την Παναγία μας με πίστη και ταπείνωσιν εκείνα που αποβλέπουν στη σωτηρία μας και …να τότε θα έρθουν πληθωρικές οι ευλογίες της.
Όχι απελπισία, όχι απόγνωσις, όχι μελαγχολία και στενοχώρια. Καταφυγή μας η Παναγία. Γρήγορα, γρήγορα ας τρέξουμε κοντά της στην αγία της εικόνα που όλοι πιστεύω ότι έχουμε στα σπίτια μας.
Εκείνη είναι το ταμείον,
Εκείνη και η ασφάλειά μας,
Εκείνη το λιμάνι,
Εκείνη και η παρηγοριά μας.
Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό που μας το τόνισε ο χαιρετισμός με τον οποίο αρχίσαμε «Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν..».
Κείνη λοιπόν, η Παναγία μας είναι η χειραγωγός που μας οδηγεί στο λουτήρα του Υιού της για να ξεπλυθούν οι αμαρτίες μας. Αυτό όμως σημαίνει ανάπαυση, χαρά σωτηρία, αναγέννηση, αγιασμό και θέωση ακόμα. Αυτή τη χάρη της, την έδωσε ο Υιός του Θεού που έγινε και Υιός ανθρώπου, Υιός της Παρθένου δηλαδή Υιός δικός της. Και την περιμένει ο Κύριος για να μεσιτεύει και παρακαλεί για όλους εμάς που είμεθα αμαρτωλοί κι αχρείοι, ταλαίπωροι και βρώμικοι.
Και Εκείνη τρέχει από ψυχή σε ψυχή, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από καρδιά σε καρδιά, από σπίτι σε σπίτι, από Εκκλησία σε Εκκλησία,
για ν’ ακούσει τις προσευχές μας…
για να σφουγγίσει τα δάκρυά μας,
για να απαλύνει τους πόνους μας,
για να μας ξεκουράσει από βάσανα και θλίψεις,
για να παρηγορήσει, να τονώσει, να χαρίσει την ελπίδα, τη γιατρειά.
Γι’ αυτό, ας εκμεταλλευτούμε την παρρησία της στον Υιόν της, τον Χριστό, τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας.
Ν’ αρπάξουμε αυτήν την ευκαιρία που μας δίδεται σε κάθε στιγμή της ζωής μας, και με τις πρεσβείες της να τρέξουμε να πλύνουμε τη συνείδησή μας με μετάνοια και συντριβή.
Ναι, Παναγία μας, ναι Υπεραγία Θεοτόκε, «την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπιν σου».

Αμήν.

Η δόξα του Σταύρου και τι προσκυνούμε στο Τίμιο Σταυρό

174 γ
Σταυροπροσκυνήσεως 2002


Ο Σταυρός χριστιανοί μου είναι σύμβολο και πραγματικότητα.
Ο Σταυρός είναι η πίστις μας, είναι η δύναμίς μας και η δόξα μας.
«Σταυρός των αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα» έψαλλε η Εκκλησία μας στον όρθρο.
Όταν πλησίαζε η ώρα αδελφοί μου, για να σταυρωθεί ο Κύριος, δηλαδή λίγο πριν από το πάθος Του, απευθυνόμενος προς τον ουράνιο Πατέρα Του στην Αρχιερατική προσευχή, μίλησε για την ειδική δόξα που θα έκρυβε ο Σταυρός Του. «Πάτερ ελήλυθεν η ώρα, δόξασόν Σου τον Υιόν». Να δοξάσεις δηλαδή τον Υιόν Σου, Πατέρα μου, με τη θυσία και το μαρτύριο πάνω στο Σταυρό.
Αυτό καταμαρτυρείται και από το έβδομο κεφάλαιο του Ιωάννου, όταν μας καθιστά γνωστόν ότι η χάρις του Αγίου Πνεύματος, που αναγεννά και σώζει κάθε άνθρωπον που πιστεύει στο Χριστό, δεν είχε δοθεί ακόμη σε κανέναν επειδή ο Ιησούς δεν είχε ακόμα δοξασθεί με τη Σταυρική του Θυσία. Και επί λέξει, «ούπω γαρ ήν Πνεύμα Άγιον ότι ο Ιησούς ουδέπω εδοξάσθη». Έτσι η κατάρα του Σταυρικού θανάτου έγινε δόξα Χριστού. Και είναι δόξα γιατί ο Χριστός πάνω στο Σταυρό νίκησε τον διάβολο, νίκησε την αμαρτία, νίκησε και αυτόν τον θάνατον.
Το σιτάρι όταν χάνεται και σπέρνεται στη γη, τότε δοξάζεται, δηλαδή καρποφορεί. Και ο Σταυρός όταν ματώθηκε από το Πανάγιον Αίμα του Χριστού μας, τότε έγινε ένδοξο ξύλο, ανθοφόρο και καρποφόρο. Ο κόκκος του σίτου εάν πεθάνει, πολύν καρπόν φέρει είπε ο ίδιος ο Κύριος. Έτσι και ο καρπός του Σταυρού, γέμισε ολόκληρον τον κόσμον, τον οποίον τρέφει, συντηρεί και σώζει ο Σταυρός του Χριστού.
Και αφού δια του Σταυρικού θανάτου επραγματώθη η σωτηρία ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, άρα η δόξα του Χριστού είναι και δική μας δόξα.
Σωτηρία, Σταυρός και Δόξα ταυτίζονται γι’ αυτόν που πιστεύει και βαπτίζεται στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτόν που πιστεύει και τηρεί τις εντολές. Γι’ αυτόν που πιστεύει και συμμετέχει στα Άγια Μυστήρια. Γι’ αυτόν που πιστεύει και ασπάζεται τα Ορθόδοξα δόγματα. Γι’ αυτόν που πιστεύει και μετανοεί αληθινά όταν αμαρτάνει. Γι’ αυτόν που πιστεύει και που αγαπά τον Θεόν και τον πλησίον εξ όλης αυτού καρδίας.
«Ο Σταυρός», κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομον, «την γην ουρανόν εποίησεν, τοις ανθρώποις, τοις αγγέλοις ανέμειξεν, της αμαρτίας την δύναμιν ηφάνισε».
Αν η νίκη της Ορθοδόξου Εκκλησίας αδελφοί μου, μέσα στους 20 αιώνες που πέρασαν, θεωρείται δόξα και τιμή, τότε και ο Σταυρός είναι η δόξα της Εκκλησίας. Οι εχθροί της πίστεώς μας, οι αιρετικοί και οι άθεοι, οι πολέμιοι και οι θεομάχοι, δεν φοβούνται την Εκκλησία πάνω σε θρόνο δοξασμένη. Την φοβούνται και την τρέμουν όταν την βλέπουν Σταυρωμένη. Τότε είναι δυνατή. Τότε είναι παντοδύναμη.
Σταυρός, το του Πατρός θείον θέλημα. Το του Υιού Δόξα, το του Αγίου Πνεύματος αγαλλίαμα. Το του Παύλου καύχημα, όπως και του κάθε πιστού, μας λέγει και μας βεβαιώνει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
«Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν Δέσποτα», ψάλλαμε προηγουμένως, όπως θα ψάλλουμε και σε λίγο στην περιφορά του Τιμίου Σταυρού. Αυτό σημαίνει ότι προσκυνούμεν
- Πρώτον την αγάπη, αλλά την σεσαρκωμένη αγάπη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, και συγχρόνως Σταυρωμένη.
- Δεύτερον, ότι προσκυνούμε το μεγάλο Αρχιερέα. Ο λειτουργός ιερέας, ο κάθε λειτουργός ιερέας, και ο πιο ανάξιος, πέφτει, γονατίζει και προσκυνά την Αγία Τράπεζα, όπου το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού στο Άγιο Δισκοπότηρο. Αλλά και κάθε όμως πιστός αγωνιζόμενος χριστιανός, προσκυνώντας τον Σταυρό, προσκυνά, προσέξτε το, προσέξτε το, προσκυνά, την πρώτη Αγία Τράπεζα, όπου θυσιάστηκε πάνω σ’ αυτήν, δηλαδή στον Γολγοθά, ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.
- Τρίτον, ότι προσκυνούμε το Αίμα του Ιησού Χριστού, διότι ο Σταυρός είναι εκείνος που ποτίστηκε ολόκληρος από το μοναδικό φάρμακο που προσφέρεται δωρεάν εις άφεσιν αμαρτιών, και εις ζωήν αιώνιον.
- Τέταρτον, ότι προσκυνούμε το Ευαγγέλιον, αφού ο Σταυρός είναι κήρυγμα του Ευαγγελίου. Όπου εκήρυττεν ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, έστηνε πρώτα έναν μεγάλο Σταυρόν, και επειδή ήταν κοντός, ανέβαινε πάνω σε ένα σκαμνί και εκεί εδίδασκε τον λαόν του Θεού. Πολλοί άγιοι μάρτυρες της Εκκλησίας μας, υπέστησαν μαρτυρικόν θάνατον πάνω σε Σταυρό. Οι Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος, ο χορός των δώδεκα Αποστόλων, αλλά και οι Μεγάλοι Ιεράρχες και οι Οικουμενικοί διδάσκαλοι και Πατέρες της Εκκλησίας μας όπως και όλοι οι άγιοι εκήρυτταν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον. Και
- Πέμπτον, προσκυνούμεν τον Χριστόν, τον Υιόν του Θεού, τον Θεάνθρωπον Κύριον και Σωτήρα ημών Ιησούν Χριστόν, διότι δεν νοείται Χριστός χωρίς Σταυρόν. Θρόνος του Χριστού είναι ο πόνος του Σταυρού, το μαρτύριον και η θυσία του Σταυρού.

Χριστιανοί μου, η πιο μικρή μας προσευχή γίνεται όταν κάνουμε τον Σταυρό μας, και τον κάνουμε με τα τρία δάχτυλα, τα οποία συμβολίζουν και προτυπούν την Αγία Τριάδα, τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα. Τα άλλα δύο δάχτυλα που είναι ενωμένα δηλώνουν την διπλή φύση του Ιησού Χριστού. Τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Κάνοντας το Σταυρό μας, κάτι εκείνη τη στιγμή δηλώνουμε, ότι ο Υιός του θεού κατέβηκε από τον ουρανόν και σαρκώθηκε μέσα στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, - γι’ αυτό το δεύτερο σημείο κατεβαίνει στην κοιλιά – κατόπιν με την Ανάστασίν Του ανήλθε και εκάθισεν εις τα Δεξιά του Θεού και Πατρός, και το αριστερόν σημαίνει την κρίσιν του Θεού, για να έρθει και να κρίνει κατά την Δευτέραν Αυτού Παρουσίαν, ζώντας και νεκρούς. Όταν πιστεύεις και τηρείς τις εντολές και συμμετέχεις στα Άγια Μυστήρια, και κάνεις το Σταυρό σου με φόβoν Θεού, τότε ούτε ο διάβολος δεν μπορεί να σε βλάψει. Όχι ένας μόνος διάβολος, χιλιάδες διαβόλια και χιλιάδες μάγοι και μάγισσες δεν μπορούν να σε βλάψουν. Μικρή κίνησις, μεγάλη δύναμις, λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Υπάρχει όμως και μια μεγάλη κίνησις τους Σταυρού. Για την μικρή είπαμε. Και αυτή βρίσκεται στην καθημερινή Σταυρωμένη πορεία του χριστιανού. Πώς άρχισε το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα; «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον Σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι». Αυτά μας παραγγέλει ο Κύριος του Σταυρού.
Σταυρωμένοι μόνον ακολουθούν τον Σταυρωμένο. Να το επαναλάβω για να το καταλάβουμε καλά.
Σταυρωμένοι μόνον ακολουθούν τον Εσταυρωμένον.
Σταυρωμένοι στο καθήκον της οικογένειας.
Σταυρωμένοι στην ομολογία της πίστεως.
Σταυρωμένοι στην καθημερινή τήρηση των Ευαγγελικών εντολών.
Σταυρωμένοι στην υπομονή του πόνου και των πειρασμών και των θλίψεων της παρούσης ζωής.
Σταυρωμένοι της ασκήσεως και των πνευματικών αγώνων.
Σταυρωμένοι της μετανοίας. Τον ακολουθούν οι
Σταυρωμένοι του μαρτυρίου, ναι, και τέλος οι
Εσταυρωμένοι του αναιμάκτου μαρτυρίου της συνειδήσεως.
Αυτοί και μόνον.

Αμήν.

Η ορθόδοξη Χριστιανική πίστις και τα διάφορα πιστεύματα

174-β
Β' Χαιρετισμοί, 2002

«Χαίρε στερρόν της πίστεως έρεισμα».
Με τον χαιρετισμόν αυτόν αδελφοί μου, η Παναγία μας υμνείται σαν το πλέον ασάλευτο στήριγμα της αληθινής χριστιανικής πίστεως διότι εγέννησε τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, τον θεμελιωτήν αυτής της πίστεως. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα:
-Πρώτον ότι πρέπει με όλη μας την καρδιά να τιμούμε και να πιστεύουμε ότι η παιδούλα της Ναζαρέτ, η Μαριάμ, που γέννησε τον Χριστόν εκ Πνεύματος Αγίου είναι όντως Θεοτόκος, Θεομήτωρ και Μητροπάρθενος. Και
-Δεύτερον ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Σωτήρας του κόσμου, ο Υιός του Θεού που έγινε Υιός ανθρώπου.
Όσοι λοιπόν, από τους ευσεβείς χριστιανούς έχουν αυτή τη διπλή ακλόνητη πίστη και αυτήν λατρεύουν και τιμούν είναι ακλόνητοι αφού η βάσις πάνω στην οποίαν στηρίζονται είναι απολύτως σταθερή. Γι’ αυτό και είπαμε «στερρόν το έρεισμα». Και δεν διατρέχουν κανέναν κίνδυνο δογματικής και θεολογικής πλάνης γύρω από την πίστη μας. Και είναι αυτοί που θριαμβεύουν στους αγώνες της ζωής αφού ζουν εν Χριστώ και είναι οι μόνοι που μπορούν να ελπίζουν στο έλεος του Αγίου Θεού και στην απόλαυση των μελλόντων αιωνίων αγαθών.

Τι είναι όμως πίστις; Και μάλιστα, τι είναι ορθόδοξος πίστις και τι απαιτεί από μας; Ένας γενικός όρος της πίστεως εκφράζεται από τον Απόστολο Παύλο όταν μας λέγει «έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, έλεγχος πραγμάτων ου βλεπομένων». Ερμηνεύοντας αυτό το χωρίο, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέγει περίπου τα εξής: το αληθινό γνώρισμα της ευσεβής πίστεως βρίσκεται στην υπόσχεση του Θεού ή στην αποκάλυψή Του και που δεν είναι ποτέ σύμφωνη με την ανθρώπινη λογική, είναι κάτι που δεν το πιάνει το μυαλό μας. Έτσι, από τη μια μεριά η πίστις μας σπρώχνει στο να ελπίζουμε σε πράγματα που θεωρούνται ανυπόστατα ή απρόσιτα και από την άλλη πλευρά η πίστις μας προς την παντοδυναμία και αγάπη του Θεού δίνει σ’ αυτά ύπαρξη, οντότητα, ζωή, ουσία. Αυτά κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο. Αυτό σημαίνει ότι η πίστις μας είναι συγκεκριμένη, είναι μια ζωντανή πραγματικότητα, είναι η ορθή πίστις, είναι η ορθόδοξη πίστις.

Έτσι, άλλο πράγμα η ορθόδοξος πίστις και άλλο πράγμα τα διάφορα πιστεύματα και που είναι πάρα πολλά. Πίστευμα έχουν οι άθεοι και οι υλισταί, που στη θέση του Θεού έχουν τοποθετήσει την δύναμιν του χρήματος και του πλούτου ή την άνεση των πολλών αγαθών ή τις απολαύσεις πάσης μορφής φιληδονίας ή την δύναμιν της εξουσίας και των όπλων, - πράγμα που το βλέπουμε και σήμερα στις ειδήσεις - και άλλα πολλά.
Πίστευμα έχει και ο μωαμεθανισμός, αλλά η διδασκαλία του κορανίου, αφενός μεν βασίζεται στο κισμέτ, δηλαδή στο πεπρωμένον – είναι εκείνο που έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι «το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον» - και αφ’ετέρου και το κυριότερον στην απόρριψη της Θεανθρωπότητος του Ιησού Χριστού και της Τριαδικότητος του Ενός Θεού. Αλλά για τον μωαμεθανισμό αναφερθήκαμε και άλλη φορά.
Πιστεύματα έχουν επίσης οι νεοειδωλολάτρες…εμφανίστηκαν κι αυτοί στην εποχή μας. Οι μασόνοι, οι χιλιαστές, οι πεντηκοστιανοί, οι παγανιστές, οι προτεστάντες με τις πλάνες τους, οι παπικοί με τις κακοδοξίες και τις θεολογικές τους διαστροφές, ο διεθνής σιωνισμός και λοιπά. Αλλά και η εξάπλωσις όμως των πολλών παραθρησκευτικών οργανώσεων μέσα στην πατρίδα μας. Δυστυχώς. Και που την καταγωγή τους την έχουν στον ινδουισμό, στην σατανολατρεία, στην ειδωλολατρεία, στον πανθεϊσμό και στις μεθόδους διαλογισμού και σίλβα, όλες μαζί και η κάθε μια χωριστά έχουν το δικό τους, τα δικά τους πιστεύματα.

Η αληθινή όμως είναι μία και την έχει η ορθόδοξος Εκκλησία. Καμιά αξία δεν έχει πως βλέπει ο καθένας, ο καθένας μας, την πίστη του. Και καμιά αξία δεν έχει τι θεωρεί και τι νομίζει ο καθένας για πίστη ορθή. Πολλοί αμελέτητοι και ημιμαθείς συνήθως μας λένε «ξέρεις πάτερ …» και μας το λένε και στην ιερά εξομολόγηση, «…εγώ για τον Θεό, πιστεύω αυτό, για την Εκκλησία πιστεύω εκείνο, για τις σχέσεις και το γάμο πιστεύω το άλλο, εγώ πιστεύω ότι αυτό δεν είναι για μας και δεν είναι για την εποχή μας» και άλλα πολλά, τα οποία είναι νούφαρα και μηδενικά, χωρίς αξία, απόψεις χωρίς νόημα και πιστεύματα χωρίς ελπίδα σωτηρίας.
Βολεύουν όμως τα πάθη μας, ναρκώνουν ή παραπλανούν τη συνείδησή μας, σκοτίζουν το νου μας, το μυαλό μας και μας σκοτώνουν ψυχικά και αιώνια. Καμιά σημασία δεν έχουν οι σκέψεις μας περί Θεού αφού είναι μεμειγμένες με τα πάθη μας και τις προκαταλήψεις, εκτός αν εκφράζουμε απόψεις, κανόνες και δόγματα των Πατέρων και των οικουμενικών συνόδων. Ούτε οι γνώσεις μας έχουν καμιά σημασία, ούτε οι πιθανολογίες μας, ούτε πολύ περισσότερο οι φαντασιώσεις για τις ικανότητες που δήθεν έχουμε για τον εαυτόν μας. Ούτε τα διάφορα πιστεύματά μας έχουν καμιά σημασία και αξία. Σημασία έχει μόνον η αλήθεια.
Και πιθανόν να ρωτήσετε: «και πού θα βρούμε την αλήθεια; Και πώς θα πειστούμε ότι την βρήκαμε ότι αυτή είναι και καμιά άλλη;». Μόνον η παρουσία μας μέσα στο ναό δείχνει ότι ψάχνουμε και βρίσκουμε την αλήθεια. Η αλήθεια αδελφοί μου είναι ο Χριστός! «Εγώ είμαι η αλήθεια, η ζωή και το φως». Ο Χριστός είναι η αποκεκαλυμμένη αλήθεια, διότι Αυτός μας απεκάλυψε, Αυτός μας εφανέρωσε ότι είναι Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού. Θεός και άνθρωπος. Ο Θεάνθρωπος Κύριος. Υιός Θεού και Θεός Λόγος. Και Υιός ανθρώπου, της Παρθένου Μαριάμ. Αυτός μας απεκάλυψε την Τριαδικότητα του Ενός Θεού. Και μας λέγει μέσα από το Ευαγγέλιο: «Όλος Θεός ο Πατήρ, όλος Θεός ο Υιός, όλος Θεός το Άγιον Πνεύμα». Ένας Θεός: Τριαδικός. Μία ουσία. Μία φύσις. Μία θέλησις. Μία ενέργεια. Μία προσκύνησις. Ένας Θεός εν τρισί προσώποις προσκυνούμενος.
Άρα ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος εκτός αμαρτίας: ο Θεάνθρωπος Κύριος και Σωτήρας του κόσμου. Η δε κατ’ άνθρωπον μητέρα Του, είναι Θεοτόκος και Θεομήτωρ. Είναι επίσης Μητροπάρθενος και Νύμφη Ανύμφευτος. Και όλα αυτά μας τα αποκαλύπτει ο Ιησούς Χριστός, η μόνη αλήθεια, μέσα από τον αιώνιον Ευαγγελικό Του λόγο. Μέσα από την Καινή Διαθήκη, μέσα από την Αγία Γραφή. Και ποιος επικυρώνει αυτές τις αλήθειες; Η πίστις. Η ζωντανή πίστις. Η πίστις που βουνά,…και που βουνά μετακινεί.
Για τον χριστιανό λοιπόν αδελφοί μου που αληθινά πιστεύει, τα μη βλεπόμενα είναι τόσο βέβαια γι’ αυτόν, σαν να τα βλέπει μπροστά του. Τα ελπιζόμενα τα βιώνει ως παρόντα. Τα αόρατα, τα αόρατα τα ψηλαφεί πνευματικά ως ορατά. Τα αδύνατα τα κάνει δυνατά διότι «ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα» και «πάντα δυνατά τω πιστεύοντι». Η πίστις είναι Θείος φωτισμός αδελφοί μου, Θείος φωτισμός του νου και της καρδιάς, που καθιστά το απρόσιτο…προσιτό, το άγνωστο… γνωστό, το ανερμήνευτο… οικείο, πολύ οικείο, ένα με τον εαυτό μας. Ναι, αδελφοί μου, η πίστις του ορθοδόξου χριστιανού που τηρεί με ακρίβεια τις ευαγγελικές εντολές και που κάνει πράξη τον λόγον του Θεού, γίνεται βίωμα Θείας ενώσεως, γίνεται εμπειρία πνευματικής μεταμορφώσεως από πρώτο χέρι, δηλαδή από τη Θεία Χάρη. Ιδού λοιπόν, πως αποκαλύπτεται στην πιστεύουσα και συντετριμμένη καρδία, η Τριαδικότητα του Θεού, η Θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού και η Θεομητρότητα της Παναγίας και όχι μόνον.

Χριστιανοί μου,
πίστις μας χρειάζεται.
Πίστις και έργα μετανοίας.
Πίστις και τήρησις των εντολών.
Πίστις και καλλιέργεια των αρετών.
Πίστις ενεργουμένη και αγάπη προς τον εν Τριάδι Θεόν εξ’ όλης ψυχής και εξ’ όλης καρδίας και εξ’ όλης διανοίας και εξ’ όλης ισχύος.
Ορθή πίστις μας χρειάζεται και μετάνοια αληθινή.
Ορθή πίστις και ταπείνωσις.
Ορθή πίστις και υπομονή.
Ορθή πίστις και προσευχή και τέλος
ορθή πίστις και απάρνηση του εαυτού μας, του εγώ μας…
να την δώσει ο Θεός,

Αμήν.

Η αξία και η δύναμις των Χαιρετισμών ως παρακλητική προσευχή

174-α
Α’ Χαιρετισμοί 2002

«Στώμεν ευλαβώς εν οίκω Θεού ημών»!
Ποιος είναι άραγε αυτός ο οίκος χριστιανοί μου, μπροστά στον οποίον μας καλεί σήμερα ο υμνωδός, να σταθούμε με ευλάβεια πολύ; Ποιος άλλος από την Υπεραγία Θεοτόκο, την Παναγία μας.
Ο σεβασμός και η ευλάβεια είναι προπαντός βίωμα της ψυχής μας, που πηγάζει
- από τη σωστή ορθόδοξη πίστη μας και τη σωστή στάση μέσα στη ζωή. Δηλαδή, από την ορθόδοξη πίστη στο Τριαδολογικό δόγμα, ότι ο Θεός που πιστεύουμε είναι ένας μεν, αλλά Τριαδικός: ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα.
-Δεύτερον, από την πίστη μας στο έργο της ενσάρκου οικονομίας, που λέγεται χριστοδολογικόν δόγμα. Αυτό σημαίνει ότι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός και Λόγος του Θεού και Θεός, έγινε άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, χωρίς να πάψει να είναι και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Κύριος.
- Τρίτον, επειδή η παρθένος Μαριάμ, η δεκαπεντάχρονη κόρη της Ναζαρέτ, δεν γέννησε μόνον άνθρωπον, αλλά τον Θεάνθρωπον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν, τον Σωτήρα του κόσμου, γι’ αυτό και δε λέγεται Χριστοτόκος, αλλά Θεοτόκος και Θεομήτωρ. Χριστοτόκον και απλή γυναίκα του λαού, την αποκαλούν βλάσφημα οι χιλιαστές και όλοι οι αιρετικοί, οι θεομάχοι και οι άπιστοι.
- Τέταρτον, πιστεύουμε ότι η Παναγία μας υπήρξε Παρθένος προ του τόκου, Παρθένος κατά τον τόκον και Παρθένος μετά τον τόκον. Η τριπλή αυτή παρθενία της Υπεραγίας Θεοτόκου συμβολίζεται με τα τρία αστέρια, τα οποία βλέπουμε αγιογραφημένα στην αγία της εικόνα: ένα στο μέτωπο και από ένα στους ώμους της δεξιά και αριστερά. Γι’ αυτό και ονομάζεται και θα είναι και θα είναι εις τους αιώνας των αιώνων «αειπάρθενος», εξ’ ου και «Νύμφη ανύμφευτος». Γι’ αυτό και διατρανούμε θριαμβευτικά «Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε».

Η Παναγία μας είναι αυτή που ανοίγει με τις πρεσβείες της την κεκλεισμένην πύλην των απορρήτων μυστηρίων της Βασιλείας του Θεού, της Βασιλείας των Ουρανών. Και τις ανοίγει για τις ψυχές εκείνες, που είναι καθαρές και αγνές. Που είναι συντετριμμένες από την μετάνοια, τεταπεινωμένες μέσα στο βάθος της καρδιάς, πιστές στην εφαρμογή των ευαγγελικών εντολών και πεπληρωμένες από τη Θεία Χάρη.

Αν όμως ρωτήσουμε τους σημερινούς νεοέλληνες, Ορθοδόξους χριστιανούς, άντρες, γυναίκες και παιδιά, και προπαντός τους νέους και τις νέες, για ποιο σκοπό τη Μεγάλη Σαρακοστή κάνουμε την ακολουθία των Χαιρετισμών; Οι εννιακόσια ενενήντα εννιά στους χίλιους θα μας πουν ότι δεν γνωρίζουν. Και γιατί τους διαβάζουμε μαζί με το μικρό απόδειπνο κάθε βράδυ; Και πάλι θα απαντήσουν και θα απαντήσουμε ότι «δεν γνωρίζουμε».

Οι Χαιρετισμοί, χριστιανοί μου, άρχισαν να ψάλλονται στις εκκλησίες και να διαβάζονται από τους πιστούς Χριστιανούς, στα σπίτια τους βέβαια μετά το 626 μ.Χ. όταν η Παναγία με τις πρεσβείες της διατήρησε αλώβητη και απόρθητη την Κωνσταντινούπολη.
Είναι λοιπόν, κατά πρώτον λόγον ευχαριστήριος ύμνος προς Εκείνην που με τις πρεσβείες της για πολλά χρόνια, για χίλια χρόνια, έσωζε πάντοτε την Πόλιν από τις ορμές των βαρβάρων.
Δεύτερον, είναι ευχαριστήριος κατ’εξοχήν ύμνος προς Εκείνην που έκανε απόλυτη υπακοή στο θέλημα του Θεού, λέγοντας προς τον Αρχάγγελον Γαβριήλ «Ιδού η δούλη Κυρίου, γέννοιτό μοι κατά το ρήμα σου».
Είναι τρίτον, ύμνος θεολογικός και δογματικός διότι καλύπτει ολόκληρον το έργον της ενσάρκου οικονομίας. Είναι τέταρτον, ύμνος θριαμβευτικός, δια μέσου του οποίου υμνείται η δύναμις και η παρρησία των πρεσβειών της. Γι’ αυτό και μείς την επικαλούμεθα όπως μέσω των πρεσβειών της αξιωθούμε, αν και είμαστε όλοι μας ανάξιοι και αμαρτωλοί, και πρώτος εγώ, τη σωτηρία μας αλλά και τη λύση πολλών πολλών προβλημάτων, ασθενειών και θλίψεων της ζωής.
Είναι η Παναγία μητέρα μας. Είναι η πλατυτέρα των Ουρανών. Είναι η τιμιωτέρα των Χερουβείμ. Είναι η ενδοξοτέρα των Σεραφείμ, η «της Τριάδος τα δευτερία κατέχουσα», κατά την έκφραση του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού. Η Παναγία μας είναι ακόμη, όπως ακούσαμε πριν από λίγο, αν βέβαια τα προσέξαμε, η άσπιλος κόρη, η αγνή Παρθένος, η αμόλυντη, άφθορη, η Δέσποινα, η Θεόνυμφος, η άχραντη, η πανύμνητη, η απειρόγαμη, η πανάχραντη, ο πύρινος θρόνος, της γης το θεμέλιον, η έμψυχη τράπεζα, η γέφυρα, η πύλη, η είσοδος, το παράθυρο, η ακένωτος πηγή, η άφλεκτος βάτος, η ράβδος η μυστική, το άνθος το αμάραντον, των αγγέλων χαρμονή. Ο όρθρος ο φαεινός, νυμφών ολόφωτος, το άστρον το άδυτον, η χαράς αιτία, το φως το κατοικητήριο σε πολλά άλλα πολλά, πολλά, πολλά, πολλά και από τα λίγα αυτά που αναφέραμε, αλλά και από τα πολλά όμως που παραλείψαμε, διότι θα πρέπει να αναφέρουμε όλον τον κανόνα και όλους του χαιρετισμούς, τα πάντα ανήκουν, ως η πλέον μεγίστη τιμή σε Εκείνην που αξιώθηκε να γίνει Μητροπάρθενος. Μητροπάρθενος: παρθένος και μητέρα. Και επαναλαμβάνω, είναι και λέγεται Θεοτόκος. Όχι μόνο διότι Εκείνον τον οποίον συνέλαβε στη μήτρα της εκ Πνεύματος Αγίου και γέννησε σε ένα στάβλο στη Βηθλεέμ είναι ο σεσαρκωμένος Θεός, αλλά και διότι μετά τη σύλληψιν κατά την ημέρα του Ευαγγελισμού έγινε και η δική της θέωση όπως μας βεβαιώνουν όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας με πρώτον τον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό.

Με τους Χαιρετισμούς λοιπόν, τη δοξάζουμε την Παναγία, δοξάζοντας συγχρόνως και τον Θεόν που τη διάλεξε! Που τη διάλεξε, ανάμεσα σε δισεκατομμύρια γυναικών για να την κάμει μητέρα Του, κατ’ άνθρωπον. Θεοτόκο και Θεομήτωρα.
Με τους χαιρετισμούς την ευχαριστούμε γιατί κατέστη η νέα Εύα, η Εύας της υπακοής εξ’ ης εγεννήθη ο Χριστός εκ Πνεύματος Αγίου, ο Σωτήρας του κόσμου. Τα δε υψηλά θεολογικά και δογματικά νοήματα των Χαιρετισμών, εμείς οι αμαρτωλοί χριστιανοί, τα κάνουμε και προσευχή. Προσευχή, όχι μόνο μια φορά την ημέρα αλλά και δυο και τρεις και πέντε και δέκα. Υπάρχουν ψυχές που τους Χαιρετισμούς τους ψελλίζουν όλη μέρα, ακόμα και στον ύπνο τους. Όπως άλλοι ψελλίζουν κατά τη διάρκεια της νυχτός, κεκοιμισμένοι, το σωτήριον όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αυτοί και καθ’ ύπνον, ασυνείδητα και ενσυνείδητα, επαναλαμβάνουν τους Χαιρετισμούς. Αυτό βέβαια μπορεί να αποτελεί εξαίρεση. Τι δηλώνει όμως; Φανερώνει και αποδεικνύει τη μεγάλη αξία και την δύναμη των Χαιρετισμών, για την αξία και τη δύναμη της οποίας έχουμε ομιλήσει κι άλλη φορά.
Στα χρόνια τα δικά μου τα παιδικά, μεταξύ του 1930 μέχρι και το ’45, ενθυμούμαι ότι διάβαζαν τους Χαιρετισμούς, προσέξτε το αυτό, διάβαζαν τους Χαιρετισμούς πάνω από τους ετοιμοθανάτους! Όταν αυτοί είχαν ρόγχο, όταν είχαν πέσει σε κώμα, όταν δεν μπορούσαν να απελευθερωθούν από το σώμα. Για ποιο λόγο; Για να διώξει η Παναγία τα δαιμόνια και να βοηθήσει την έξοδο της ψυχής από το σώμα. Αυτό άλλωστε το ζητάμε κάθε φορά που λέμε το μικρό απόδειπνο και θα το ακούσουμε σε λίγο από τους ιεροψάλτες μας. «Και εν τω καιρώ της εξόδου μου, την αθλία μου ψυχή περιέπουσα»…τι θα πει «περιέπουσα»; Να περιβάλλει, να σκεπάσει, να προστατεύσει η Παναγία την ψυχή μας. «Και τας σκοτεινάς όψεις των πονηρών δαιμόνων πόρρω αυτής απελαύνουσα». Να διώξει δηλαδή, τις όψεις, τα πρόσωπα και την παρουσία των δαιμόνων, των σατανάδων και των διαβόλων από τον ετοιμοθάνατο δικό μας άνθρωπο και συγγενή. Επίσης, διάβαζαν τους χαιρετισμούς σε άρρωστα παιδιά και στους δαιμονισμένους, όπως και το Τετραβάγγελο.
Αυτό σημαίνει ότι η Παναγία μας, δια μέσου των Χαιρετισμών που διαβάζουμε κάθε μέρα αναλαμβάνει για λογαριασμό μας και χτυπά αλύπητα τον διάβολο, δημιουργώντας του πληγές και θανάσιμα τραύματα. Το ψάλλαμε προηγουμένως, το προσέξατε; Το τόνισα και το τόνισα θριαμβευτικά όταν είπα «Χαίρε, το των δαιμόνων πολυθρήνητον τραύμα».
Με τους Χαιρετισμούς λοιπόν και την αληθινή μας μετάνοια, με τη ζωντανή μας πίστη, με την αποχή μας από την αμαρτία, ακόμα και των λογισμών και των σκέψεων…και σεις μικροί και σεις μεγάλοι και μείς οι κληρικοί και πρώτος εγώ …και την ενεργουμένη αγάπη, η Υπεραγία Θεοτόκος με τις πρεσβείες της τότε, μας ανεβάζει στον Παράδεισο. Ενώ συγχρόνως, καταποντίζει στα τάρταρα όλα τα δαιμόνια που μας πειράζουν και που θέλουν την αιώνια καταστροφή της ψυχής μας, που ζητούν την κόλασή μας. Και αυτό το διακηρύσσουμε, θα το πούμε την ερχομένη Παρασκευή, στη δευτέρα στάση των Χαιρετισμών όταν θα ομολογήσουμε και θα πούμε «Χαίρε, η κατάπτωσις των δαιμόνων».

Απ’όλα αυτά χριστιανοί μου, βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι Χαιρετισμοί είναι και καθημερινή δική μας προσευχή, αλλά παρακλητική προσευχή, με πολλή δύναμη και παρρησία προς την Παναγία μας, που μπορεί αποτελεσματικά και θαυματουργικά να επέμβει σε όλα τα προβλήματα της ζωής μας, ακόμα δε και αυτής της σωτηρίας μας.
Και κλείσαμε προηγουμένως λέγοντας «Χαίρε, θνητών προς Θεόν παρρησία». Γι’ αυτό λοιπόν, από σήμερα, από τούτη τη στιγμή, ας εκμεταλλευτούμε τη μητρική Της αγάπη και ας αρπάξουμε την ευκαιρία που μας δίνει Εκείνη δια των πρεσβειών Της και είθε να αλλάξουμε ζωή, να μετανοήσουμε, αληθινά, έμπρακτα, από τώρα και δια των πρεσβειών της να τύχουμε της καλής παρρησίας μπροστά στο φοβερό βήμα του Υιού Της.
Αυτό το εύχομαι σ’ όλους σας αλλά και σεις να το εύχεσθε σε μένα. Ο θάνατος έρχεται ξαφνικά, με πήραν τηλέφωνο το μεσημέρι, ….ιερεύς με οκτώ παιδιά 42 ετών..να!…πέθανε ξαφνικά. Το βράδυ μπορεί να είναι η σειρά μου, μπορεί να είναι και αύριο, αλλά μπορεί να είναι και η σειρά και κάποιων από σας. Είμαστε έτοιμη να αντιμετωπίσουμε και να αντιμετωπίσω το φοβερό κριτήριο του Θεού; Είμαι έτοιμος να δώσω καλή και χρηστήν την απολογία μπροστά στο φοβερό Του βήμα;
Είμαι αμαρτωλός, ελπίζω στο έλεος του Θεού και στις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου

Αμήν.

Περί οικουμενισμού και η απειλή του για την Ορθόδοξη Εκκλησία.3.2.2002

173 δ

Συνεχίζουμε αδελφοί μου για τετάρτη Κυριακή, την ομιλία μας, για τον διαχριστιανικό συγκριτισμό και τον οικουμενισμό, τα οποία χαρακτηρίσαμε δίδυμα αδελφάκια.

Ο αείμνηστος πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, καθηγητής της δογματικής στη Σερβία, και διάδοχος των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας μας, είπε ότι «ο οικουμενισμός είναι το κοινό όνομα για όλους τους ψευτοχριστιανούς και για όλες τις ψευτοεκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης και Αμερικής. Όλες δε αυτές οι ψευτοεκκλησίες είναι αιρέσεις, η μία δίπλα στην άλλη. Το κοινό όνομα που δίδουμε εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί για τις αιρέσεις του οικουμενισμού είναι «παναίρεσις». ΄Και συνεχίζει : «Όλες οι αιρέσεις από την αρχή της εκκλησιαστικής ιστορίας μέχρι και των ημερών μας, δηλαδή εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, παραμορφώνουν τα θεανθρώπινα ιδιώματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ή και αρνούνται τελείως το Χριστολογικό δόγμα και στη θέση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού ο οικουμενισμός τοποθετεί τον λογοκρατούμενον άνθρωπον της Δύσεως τον οποίον και θεοποιεί. Όλες οι αιρετικές παραφυάδες των προτεσταντών και των παπικών, μαζί με τους Ουνίτας, βρίσκονται κάτω από την ίδια ομπρέλλα του Οικουμενισμού.» Αυτά κατά τον πατέρα Ιουστίνο Πόποβιτς.

Πριν από μερικά χρόνια, συνήλθε στη Μόσχα ένα συνέδριο με εισηγήσεις Ρώσων, Βουλγάρων, Σέρβων και Ρουμάνων Ορθοδόξων Αρχιερέων και πρεσβυτέρων, το οποίον ενέκρινε πόρισμα έναν φοβερό καταπέλτη, εναντίον των παπικών και προτεσταντών και πάσης φύσεως και ομολογίας. Σας αναφέρω μόνο δύο απόψεις από αυτό το συνέδριο.

Πρώτον. Περιφρονήσαντες όλοι οι επίσκοποι της Ρώμης εδώ και χίλια χρόνια την κατηγορηματικήν εντολήν των Αγίων Πατέρων της έκτης Οικουμενικής Συνόδου που λέγει ακενοτόμητον και απαράτρωτον φυλάττειν την παραδοθείσαν ημίν πίστην. Διέφθειραν την καθαρότητα της διδασκαλίας της αρχαίας και πρώτης Οικουμενικής Ορθοδοξίας με την προσθήκη πλήθος αιρετικών δοξασιών, οι οποίες προκάλεσαν την αποκοπή τους από το Ορθόδοξον Σώμα της Εκκλησίας, για να ακολουθήσουν νέες πάμπολλες διαιρέσεις επί διαιρέσεων από τους προτεστάντες προς καταστροφήν της Οικουμενικής διδασκαλίας συμφώνως και προς την Ευαγγελικήν προτροπήν «μαθητεύσατε πάντα τα έθνη και κηρύξατε το Ευαγγέλιον πάση τη κτίση». Προς τούτοις για την κακοποίησιν και την διαφθορά της Καινοδιαθηκής διδασκαλίας του Χριστού και καταφρόνησιν των αποφάσεων και κανόνων των επτά Οικουμενικών Συνόδων και της Ιεράς Παραδόσεως υπό αμφοτέρους, δηλαδή παπικούς και προτεστάντας, καταγγέλονται οι πάντες ενώπιον του κριτηρίου, του φοβερού κριτηρίου του Αγίου εν Τριάδι Θεού.

Και δεύτερον. Καλούνται όλες οι προτεσταντικές ομολογίες, ή μάλλον όλες οι διαχριστιανικές ομολογίες των προτεσταντών, εις μετάνοιαν και ενσωμάτωσιν στο Ορθόδοξο Σώμα της Εκκλησίας του Χριστού.

Αυτά τα λίγα από το Ορθόδοξο Συνέδριο της Μόσχας το οποίον υπέγραψαν οι Πατριάρχες Ρωσίας, Βουλγαρίας, Σερβίας, και Ρουμανίας μετά πλήθος μητροπολιτών.


Η ουσία είναι μία. Βαίνουμε προς την παγκόσμιον θρησκείαν του οικουμενισμού με θέωσιν του ανθρώπου. Αυτό το πράμα το βλέπουμε πρώτα πρώτα στους Λατίνους. Το Ορθόδοξον δόγμα για την Τριαδικότητα του Θεού, και την ενανθρώπιση του Θεού Λόγου, αντικαταστάθηκε από τους παπικούς, από το πρωτείον και το αλάθητον του πάπα, δηλαδή από τον άνθρωπο, άρα έχουμε αυτοθέωση του ανθρώπου.
Δεύτερον. Στους προτεστάντες πάσης φύσεως, και ομολογίας και κακοδοξίας, επικρατεί ο σχολαστικός ορθολογισμός. Έτσι κάθε προτεστάντης, είναι και το πιστεύει ένας ανεξάρτητος πάπας. Ένας δηλαδή Θεός σε όλα τα ζητήματα πίστεως. Άρα και εδώ έχουμε αυτοθέωση του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι ο οικουμενισμός, μέσα από το «παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών», καταστρέφει την έννοια της Εκκλησίας και από μυστικό σώμα του Θεανθρώπου, που προσφέρει άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον, καταντά ένας εγκόσμιος οργανισμός, ένας παγκόσμιος εγκόσμιος οργανισμός, όπως είναι ο Ο.Η.Ε., η Unicef , και τόσοι άλλοι. Για τους Οικουμενιστάς, η Εκκλησία δεν υπάρχει ως ορατή πραγματικότητα αλλά μόνον σαν ιδέα. Και το θαύμα της Θείας Λατρείας που ζήσαμε πριν από λίγο, και το θαύμα της αφέσεως των αμαρτιών στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, και τα εκατομμύρια των Αγίων μαρτύρων, και τα λείψανα των Αγίων, και τα χιλιάδες προσκυνήματα και τα θαύματα των Ιερών Εικόνων, και τα άφθορα σκηνώματα των Οσίων και τα συγγράμματα των Αγίων Πατέρων, και η Θεία Χάρις, και το Άκτιστο φως, και το Θεανθρώπινον δράμα του Ιησού μας, Ιησού Χριστού, μέχρι την Ανάστασή Του, όλα αυτά είναι ιδέα; Όχι δεν είναι ιδέα, δεν είναι φαντασία, είναι μια ζωντανή πραγματικότητα, είναι η αλήθεια. «Εγώ είμαι η αλήθεια, το φως και η ζωή», διεκήρυξε ο ίδιος ο Κύριος.
Η αλήθεια Χριστός δεν είναι καθρέφτης που έσπασε σε χίλια κομμάτια και καθεμιά από τις εκατοντάδες ομολογίες παπικών, παλαιοκαθολικών, προτεσταντών, μονοφυσιτών, Ιουδαίων, Μωαμεθανών, Ινδουιστών και Ορθοδόξων, κράτησε και κατέχει ένα μόνο κομμάτι από τον σπασμένο αυτόν καθρέφτη. Όχι, αυτό είναι ψέμα, και είναι γνωστή η θεωρία αυτή, ως θεωρία των κλάδων, γι’ αυτό και λέμε ότι είναι πέρα για πέρα πλάνη, αίρεσις και παναίρεσις. Για μας τους Ορθοδόξους χριστιανούς, η Ορθοδοξία ταυτίζεται με τον εαυτόν της και είναι Σώμα Χριστού, είναι ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας.
Ορθοδοξία, Αλήθεια και Χριστός είναι ένα πράγμα και μόνον ένα. Μόνον εμείς κρατήσαμε και κρατάμε εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια ανόθευτη και πάναγνη την πίστιν όπως την παραλάβαμε, από τον Κύριόν μας τον Ιησούν Χριστόν και από τους Αποστόλους. Μόνον η Ορθόδοξος Εκκλησία δικαιούται να λέγεται Εκκλησία Χριστού. Όποιος διακηρύσσει ότι όλοι μας είμαστε παιδιά του Θεού, - είμαστε βέβαια,- ή ότι όλοι μας είμαστε χριστιανοί αλλά τίποτα παραπάνω από αυτό, τότε αυτός ή αυτοί δε ξέρουν τι είναι αίρεσις, κακοδοξία και πλάνη.
Οι εντολές του Ευαγγελίου είναι ρητές, και θα πώ μόνον δύο. «Αιρετικόν άνθρωπον, μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού,» από την προς Τίτον Επιστολή. Που σημαίνει ότι αν δε συνετιστεί ο αιρετικός, και δεν επιστρέψει, να φύγεις μακριά του, μακριά του. Και το άλλο. «Ει τις έρχεται προς ημάς, και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνεται αυτόν εις την οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγειτε». Μας τα λέγει, ποιος αυτά; Ο Ευαγγελιστής της αγάπης! Ο Ευαγγελιστής της αγάπης ο Ιωάννης, ο οποίος μας λέγει ότι τον αιρετικόν άνθρωπον, να μην τον βάζουμε στο σπίτι μας και ούτε καλημέρα να μην του λέμε. Γιατί; Γιατί έχει πνευματική χολέρα και κοντά του θα κολλήσουμε, θα πεθάνουμε, θα χάσουμε την ψυχή μας. Μία λοιπόν είναι η Εκκλησία, η Ορθοδοξία. Όλα τα άλλα σχήματα και ομολογίες είναι αιρέσεις, σχίσματα, πλάνες και κακοδοξίες. Η Ορθοδοξία μας δεν μπορεί να εξισωθεί με τις χιλιάδες ….