05 Οι ιδιότητες τού Θεού. Μέρος 2ον

5Α Η Οσία Ξένη, η διά Χριστόν σαλή

Μπορούμε να δούμε την πίστη στην πράξη της μέσα από το βίο της Οσίας Ξένης, η οποία γεννήθηκε στην Πετρούπολη της Ρωσίας, την διά Χριστόν σαλή, η οποία ως νεαρά κοπέλα είχε παντρευτεί τον ψάλτη της αυτοκρατορικής αυλής, τον συνταγματάρχη Ανδρέα Θεοδώροβιτς Πετρώφ και ζούσε μαζί του ευτυχισμένα. Ο ξαφνικός θάνατος του συζύγου της και μάλιστα ύστερα από μεγάλη οινοποσία,έπινε πολύ, την βύθισε στην λύπη, την συγκλόνισε και της έδωσε μια βαθιά αίσθηση της ματαιότητας αυτής της ζωής.
Μόνη, νεαρή, χήρα, δίχως παιδιά και υποχρεώσεις, αποφασίζει να ζήσει με έναν τρόπο μαρτυρικό και υπερθαύμαστο. Μοιράζει όλην την περιουσία της στους φτωχούς και αποσύρεται στην ησυχία μιας μονής. Γίνεται δηλαδή μοναχή. Επανέρχεται κατόπιν στην πόλη όπου γεννήθηκε, φορά μια στρατιωτική στολή του συζύγου της και κυκλοφορεί με τοόνομά του. Καταλαβαίνετε τώρα τι γινότανε στους δρόμους. Χλευασμοί, ταλαιπωρίες, ειρωνείες, καγχασμοί, πειράγματα και ποιος ξέρει τι άλλο, την ταπεινώνουν αλλά και συγχρόνως την καθαρίζουν και την αγιάζουν.
Τα πλούσια χαρίσματα της διοράσεως και θαυματουργίας, πλούσια χαρίσματα, αυτές είναι οι θείες άκτιστες τριαδικές δωρεές που μας δίδει ο Θεός, μέσα από τις ιδιότητες Αυτού, χρωματίζουν τη ζωή της και είναι σημεία της αληθινότητας του εν Τριάδι Θεού, τον οποίο και πίστευε. Θα πούμε στις άλλες δύο ιδιότητες που έχουμε να συζητήσουμε ότι ο Θεός είναι πανάγαθος αλλά είναι πιστός και αληθινός ενώ εμείς είμαστε ψεύτες. Ο μόνος αληθινός και ο μόνος πιστός είναι ο Θεός.
Η σαλότητα της Οσίας Ξένης, αυτής της Ρωσίδος, έχει μια ιδιαιτερότητα λέει εδώ ο Συναξαριστής. Η προσπάθεια της μωρίας της για να οδηγηθεί σητν ταπείνωση ήταν και ένας αγώνας για να βοηθήσει συγχρόνως την ψυχή του αγαπημένου συζύγου της που έφυγε από τη ζωή αυτή απροετοίμαστος. Μάλιστα η Οσία απέκτησε το χάρισμα καθ'ον χρόνο ζούσε. Μετά την κοίμησή της συνέχισε να βοηθά τους μεθυσμένους να ελευθερωθούν από το πάθος. Επομένως λοιπόν ο αντιαλκοολισμός πρέπει να κρεμάσει μιαν εικόνα για να ζητά βοήθεια και πρεσβείες και να τελεί παράκληση στην Οσία Ξένη, την διά Χριστόν σαλή, την εκ Ρωσίας. Ενα σημείο βεβαιωτικό της ψυχικής σωτηρίας του συζύγου της, ο τάφος απέβη τόπος μεγάλης παρηγοριάς πολλών ταλαιπωρημένων ανθρώπων μέχρι και των ημερών μας.
Εκοιμήθη στην Πετρούπολη, το παλαιό Λένινγκραντ, το 1806, δηλαδή είναι πρόσφατη Αγία. Και ακριβώς την αναφέραμεαυτήν την Αγία για να τονίσουμε την επίδραση του Αγίου Θεού στην προσωπική μας ζωή. Δεν συνιστάται ο τρόπος ζωής της σαλότητας σε μας. Εμείς θα ζήσωμε τηρώντας τις εντολές, καλλιεργώντας τις αρετές κι έχοντας άμεση σχέση και συμμετοχή στα Πανάγια Μυστήρια, αξιοποιώντας όσο μπορούμε στην πράξη την ίδια την πορεία που έκανε ο Κύριος εδώ πάνω στη γη.

*****************************************************************************

5Α Ο αξιωματικός με το χιτώνα που έδωσε στον νεκρό

Κάποιος αξιωματικός πήρε μίαν εντολή από τον στρατηγό μιας πόλης να εκτελέσει μιαν εντολή. Και μόλις βγήκε έξω από τα τείχη της πόλεως και πήγε 5-10 χιλιόμετρα βρήκε εκεί έναν νεκρό γυμνότελείως. Φαίνεται θα του είχαν επιτεθεί λησταί, τον είχαν σκοτώσει, τα πήραν όλα και τον άφησαν τελείως γυμνό. Μόλις τον είδε ο αξιωματικός έβγαλε αμέσως τον μανδύα του, σκέπασε τον νεκρό, τον περιποιήθηκε κάπως, όπως μπορούσε, τον έβαλε κάτω από μια σκιά, έστειλε τον στρατιώτη να ειδοποιήσει εκεί τους χριστιανούς- λέει: αυτοί ενδιαφέρονται, αυτός ήταν ειδωλολάτρης. Πήγαινε να τους ειδοποιήσεις, λέει, να έρθουν να πάρουν τον νεκρό, εγώ θα σε περιμένω εδώ να μην έρθει κανένα άγριο θηρίο, ύαινα κτλ. και τον κατασπαράξει. Και περίμενε. Πήγε ο στρατιώτης, γύρισε, έφερε τους ανθρώπους, έναν ιερέα και κάτι άλλους χριστιανούς, τον παρέδωσαν σε αυτούς και αυτός έφυγε.
Υστερα από... πέρασαν δυο τρεις μήνες, πήγε σε μια καινούρια αποστολή. Πάλι με τον ίδιο στρατιώτη. Αλλαγή πλευράς....Και οι γιατροί επιμελήθηκαν το πόδι του, αλλά αυτό δεν έγινε καλά. Και μάλιστα άρχισε να παθαίνει γάγγραινα και αποφάσισαν, ύστερα από μερικές μέρες, βλέποντας ότι δεν γίνεται τίποτα, είχε μαυρίσει ολόκληρο, να το κόψουν. Μεγάλη στεναχώρια ο αξιωματικός, πάει και η καριέρα του, και τι θα γινόταν κατόπιν, δεν είχαν και συντάξεις τότε, ούτε του στρατού ούτε του ΙΚΑ και κάθισε ο καημένος έτσι. Και όλη τη νύχτα ήταν πολύ λυπημένος και σε περίσκεψη μεγάλη. Πολλή στενοχώρια. Μέχρι που άρχισε να κλαίει.
Σε λίγο λοιπόν βλέπει από το τζάκι να κατεβαίνει κάποιος άνθρωπος. Τον πλησίασε και του λέει: - Τι έχεις, γιατί κλαις -είπε το όνομά του - Αχιλλέα, ας πούμε - Αχιλλέα; Του λέει το και το. - Τι λες βρε παιδί μου, του λέει. Ελα εδώ πέρα. Πού είναι το πόδι; Για να το δώ. Το γύμνωσε λοιπόν το πόδι, άρχισε να το τρίβει, να του κάνει μαλάξεις. - Ελα, του λέει, τώρα σήκω. -Βρε, τι να σηκωθώ εδώ πέρα; - Στηρίξου επάνω μου, του λέει. Ακούμπησε το κάτω τώρα. - Μπορώ; - Μπορείς. Το στήριξε κάτω. Το πόδι ήταν εντάξει. Δεν ήξερε πώς να τον ευχαριστήσει αυτόν που του γιάτρεψε το πόδι. Του είπε ορισμένες εντολές και του μίλησε για την αγάπη του Θεού. Πως ο Θεός έγινε άνθρωπος, πως ήρθε στον κόσμο, πως σταυρώθηκε από την πολλή αγάπη και του είπε πολλά. Εκανε ολόκληρη διδασκαλία. - Τώρα, λέει, σε αφήνω. -Για στάσου, δεν μου είπες το όνομά σου. Και πλησίασε εκείνος, άναψε ένα μεγαλύτερο και ένα δεύτερο δαδί μέσα στο δωμάτιο και του λέει: - Δεν με γνωρίζεις; Για κοίταξε με καλά. Λέει: -Να σου πω, αυτό που γνωρίζω είναι τον μανδύα αυτόν που φοράς. Αυτός πρέπει να είναι δικός μου. - Δικός σου είναι. Είμαι εκείνος που περιποιήθηκες γυμνός έξω στην ερημιά. Και με έστειλε Εκείνος τον οποίο υπηρέτησες στο δικό μου το πρόσωπο, να σου ανταποδώσω την καλοσύνη και να σου μιλήσω για Αυτόν. Και αφού τον ασπάσθηκε ανεχώρησε από τον ίδιο δρόμο. Δεν ήθελε πολλά, βέβαια, ο αξιωματικός σε λίγο να γίνει και αυτός χριστιανός.
Βλέπουμε, λοιπόν, την ευσπλαχνία και την ελεημοσύνη του ανθρώπου να είναι ένα μικρό όμοιο κομμάτι της άπειρης αγαθότητος και πολυευσπλαχνίας του Θεού. Και κάθε φορά που εξασκούμε εμείς την ελεημοσύνη, τούτο το πράγμα ασκούμε. Ετσι μοιάζουμε λίγο πολύ με τον Πανάγιον Θεόν.

*****************************************************************************

5B Από Απόκρυφα Ευαγγέλια

Στα Aπόκρυφα αναφέρεται το εξής ανέκδοτον το οποίον συζητούσαμε το μεσημέρι στο σπίτι.
Ο Θεός πεζοπορών από τη μία πόλιν στην άλλην μαζί με τους μαθητάς του, όπως ήταν κουρασμένος, κάθησε έξω από μια αυλή εκεί που έχει και ένα πηγάδι να πιει λίγο νερό ώπου μόλις τους είδε λοιπόν έτρεξε από μέσα μια κοπέλα, ένα κορίτσι,πρόθυμο, έβγαλε γρήγορα νερό από το πηγάδι, το έβαλε κάτω να πιουν, να δροσιστούν. Εν συνεχεία έπλυνε τους πόδας του Ιησού και των μαθητών, όπως ήταν κουρασμένοι. Ητο, αυτή ήταν η πρώτη πράξις προς τον φιλοξενούμενον.
Διώκετε την φιλοξενία, η Αγία Γραφή, ε; Και ο Πατριάρχης Αβραάμ το χαρακτηριστικό του ήταν αυτό η μεγάλη του πίστις και η μεγάλη του φιλοξενία. Και έπλυνε τους πόδας και αφού τους ξεκούρασε τους έδωσε πιθανόν και τρόφιμα εκεί να ξεκουραστούν. Ε, την ευχαρίστησαν, ευλόγησε ασφαλώς ο Κύριος την προκομένη αυτή κοπέλα και προχώρησε παρακάτω.
Στο δρόμο, λέει, συνήντησαν, 5 χιλιόμετρα, ας πούμε, παρακάτω έναν τεμπέλη εκεί κάτω από μια, να κάθεται κάτω από μια συκιά ψυριασμένο, τα κακά του χάλια ήταν. Τον ρώτησαν λοιπόν, ποιο μονοπάτι είναι πιο σύντομο για να πάνε στην απέναντι κωμώπολη. Και αντί να σηκωθεί να τους δείξει με το χέρι, να τους πει το μονοπάτι αυτό, σήκωσε το πόδι του και το έδειξε. Και τουςέδειξε με το πόδι. Ακούστε τώρα το παρακάτω. Ο Θεός λέει:Eκείνη η κοπέλα η προκομένη θα πάρει αυτόν εδώ. Μάλιστα με τη σοφία της, με τη νοικοκυροσύνη της, με την αγάπη της, με τη θυσία της να σώσει εαυτόν. Για αυτό και το στραβόξυλο στο σπίτι μας με την υπομονή μας να τον σώσουμε. Η υπομονή μας θα τον διδάξει. Δεν σώζουμε εμείς κανένα. Ο Θεός σώζει.
Η υπομονή μας να διδάξει, η καλοσύνη μας, το πράον, το μειλήχιον, το αγαθόν, η προσευχή μας, η νηστεία μας, η αγρυπνία μας, με τι θα σωθεί ο άνθρωπος; Με τα λόγια μονάχα; Δεν σώζεται έτσι. Φροντίστε μερικούς, μερικές, μερικές από εσάς τις νοικυρές αλλά και άνδρες να σας πουν τι είναι υπομονή, μέσα στο σπίτι.