Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 1991
04 Οι ιδιότητες τού Θεού. Μέρος 1ον. Συμπλήρωμα. Η Ευχή γιά ολόυς
Η πλανεμένη
Ετσι κάποιος ιερέας πριν από αρκετό καιρό μου έστειλε μια ψυχή, η οποία επροσεύχετο πολύ, πάρα πολύ. Μπορούσε να προσήυχετο συνεχώς, αδιάλειπτα, και 8 ώρες και 10 ώρες.
Αρχισε όμως και κατά τη διάρκεια της προσευχής αλλά και αργότερα, έξω πλέον, όταν σταματούσε την προσευχή, όταν κυκλοφορούσε στους δρόμους, στο αυτοκίνητο, όταν ηργάζετο, όταν έκανε τις δουλειές στο σπίτι να υπάρχει ένα φως γύρω της, κυρίως εδώ, αυτό να το αισθάνεται, να το βλέπει. Ομορφο φως, ωραίο.
Ρώτησα:
- Τι σου θυμίζει; Πρέπει κάτι να σου θυμίζει, αφού ήταν ωραίο.
Είπε ότι της θύμιζε πολύχρωμη και ευωδιαστή, ανοιξιάτικη ημέρα.
Αυτό το πολύχρωμη, ευωδιαστή, ανοιξιάτικη ημέρα μου έβαλε τους πρώτους ψύλλους στα αυτιά και χωρίς περιστροφές είπα ότι είναι πλάνη. Και έδωσα μία μάχη, δεν το έχω πει πουθενά, ούτε οι δικοί μου το ξέρουν, πρώτη φορά το λέω, έδωσα μία μάχη για να αποδείξω την πλάνη και απεδείχθη την περασμένη εβδομάδα ότι ήτο πλάνη.
Και επέμενα και στον άλλο Πνευματικό:
- Είναι πλάνη. Δεν έχουμε μπροστά μας άγιο άνθρωπο, απλά πλανεμένο. Και επειδή είναι πλάνη και πίστεψε στην πλάνη αυτήν την πολύχρωμη, ευωδιαστή, ανοιξιάτικη ημέρα που την πίστευε σαν φωτοστέφανο δόξης που έχουν οι άγιοι μας εδώ, κυρίως η Παναγία σημαίνει ότι εδέχετο τον διάβολο και από το διάβολο θα έπαιρνε μισθό. Κάθε αφεντικό που υπηρετούμε από αυτόν παίρνουμε τον μισθό. Υπηρετούμε πάθος, αδυναμία, κακία, μοχθηρία από αυτό θα πάρουμε μισθό. Τέτοιο είναι το αφεντικό μας. Αυτό μας πληρώνει.
Για κάποιους λόγους που ακόμα δεν ξέρω, δεν έμαθα, εθύμωσε. Ανθρωπος που έχει τούτη την κατάσταση είπαμε τι βασιλεύει μέσα του, ε; Είναι πραής, ε, γλυκύτατος, γαληνόφορος, αγαθός, ειρηνικός, πράος, τεταπεινωμένος, ήσυχος, ειρηνικός στις αισθήσεις. Θύμωσε, οργίστηκε, εξεμάνη και εθεώρησε αυτής της καταστάσεως από την οποία προεκλήθη ο θυμός υπαίτιο την Υπεραγία Θεοτόκο και πήρε την εικόνα της από το εικονοστάσι, την έβαλε κάτω και αφού άρχισε να την ποδοπατάει, άρπαξε το μαχαίρι της κουζίνας και άρχισε να το χτυπάει με μανία εκεί.
Λοιπόν, απόδειξις το τι γίνεται και το τι προσκυνάμε.
Προσοχή, σε όλα χρειάζεται πολλή προσοχή.
Δεν είμαστε άξιοι για κανένα δώρο και ο Θεός μας δωρίζει αγαθά.
Τα αγαθά αυτά προέρχονται από τις ιδιότητες του Θεού.
Το πρόβλημα της προγνώσεως
Η πρόγνωσις του Θεού δεν καταργεί την ελευθερία μας αλλά ούτε και την πανγνωσία του Θεού.
Υπάρχουν κάποιες ερμηνείες των Πατέρων της Εκκλησίας μας για την πανγνωσία. Θα τα πούμε βέβαια αυτά αλλά είναι δύσκολα στην ερμηνεία τους και θα δώσουμε κάτι που είναι πολύ πρακτικό για να το καταλάβουμε.
Βρισκόμαστε πάνω σε ένα βουνό, στην κορυφή ενός βουνού. Κάτω στους πρόποδες του βουνού, όπως είναι κυκλικό το βουνό, υπάρχει ένας δρόμος μεγάλος, φαρδύς, ο οποίος κυκλικός είναι, υπάρχουν και στροφές. Εμεις από πάνω τα βλέπουμε όλα. Βλέπουμε και τις στροφές, βλέπουμε και το δρόμο, βλέπουμε τα αυτοκίνητα που κινούνται στο δρόμο. Βλέπουμε ένα αυτοκίνητο που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και λέμε εμείς από πάνω από την κορυφή:
- Ο ευλογημένος έτσι όπως τρέχει δεν θα την προσέξει με τέτοια ταχύτητα εκείνην την στροφή και παρακάτω η γέφυρα είναι χαλασμένη. Θα πάρει τούμπα και θα σκοτωθεί.
Αυτή είναι η πρόγνωσις. Αυτό δεν δεσμεύει την ελευθερία του οδηγού, αλλά απλώς λέμε εμείς ότι έτσι όπως τρέχει αυτός θα σκοτωθεί. Επόμενον είναι. Και πράγματι παίρνοντας αυτήν την στροφή σκοτώνεται.
Εαν όμως πάει σιγά λέμε για τον άλλο:
- Α, αυτός πάει πολύ σιγά, θα προσέξει το σημάδι, η ταχύτης του είναι πολύ μικρή στη στροφή, θα δει και το γεφυράκι, υπάρχει και η ταμπελίτσα, θα πάει σιγά σιγά, θα γλυτώσει. Η πρόγνωσις δεν καταργεί την ελευθερία.
Γεύση αιωνιότητας
Ακριβώς αυτήν την γεύση παίρνει αυτός που προσεύχεται καθαρά, χωρίς πάθη. Αυτήν την αιωνιότητα έχει η θεία μέθη, ο θείος έρως, η θεία αγάπη. Γεύση αιωνιότητος και αθανασίας αποκτά αυτός που μπορεί και προσεύχεται καθαρά. Αυτή τη γεύση της αιωνιότητος, - γεύση, γεύομαι πότε; όταν κοινωνεί των αχράντων μυστηρίων - μπορεί σε μια στιγμή, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να αισθανθεί αιώνιος, ότι δεν θα τελειώσει ποτέ και η χαρά αυτή που τη γεύτηκε για λίγα δευτερόλεπτα θα κρατήσει στους αιώνας των αιώνων.
Ενα τέτοιο πράγμα είχα δει στο Αγιον Ορος από ένα μοναχό να κοινωνεί. Μόλις κοινώνησε έφυγε τροχάδην, πολύ γρήγορα, σαν να τον πήρε ο άνεμος και έφυγε.
Υστερα μάθαμε ότι είχε γεύση αιωνιότητος.
Πού να καθήσει μέσα στον ναόν;
Πάει να κρυφτεί, να απολαύσει τη δωρεά που πήρε από τον Πανάγιον Θεόν, αλλά όπως εδώθη σε εκείνον και όπως δίδεται σε πολλούς άλλους, να αξιωθούμε και εμείς αυτής της γεύσεως, η οποία βέβαια είναι καθαρώς πνευματική.
Ιωνάς - Καταστροφή της Νινευή
Είπε (ο Θεός) πριν τον κατακλυσμό πως μετενόησε γιατί έφτιαξε τον άνθρωπο πάνω στη γη, αφού τόση βρωμερότητα και εξαχρείωση και αθλιότητα παρουσίασε.
Και μετά τον κατακλυσμό είπε πως δεν θα καταστρέψει άλλη φοράν τον κόσμο με κατακλυσμό.
Αυτά υπάρχουν βέβαια στη Γένεση στο 6,η,9 κεφ. κτλ.
Στην περίπτωση τώρα της Νινευή, είπε στην Προφήτη τον Ιωνά ότι θα καταστρέψει όλη τη χώρα.
Πάει και το λέει ο Ιωνάς, ο οποίος μάλιστα δεν ήθελε, τον κατάπιε και το ψάρι, τον ξέρασε στην πόλη, πήγε και κείνος και τι τους είπε, πως σε τρεις ημέρες καταστρέφεται η πόλη. Αυτή είναι η απόφαση του Θεού.
Αυτοί μετενόησαν με τον γνωστό τρόπο, ως και οι μανάδες αποχωρίσθησαν τα μωρά τους, χώρισαν τα μικρά τα ζώα από τις μητέρες των και χαλούσαν τον κόσμο τρεις ημέρες, φωνές, κακό, όλοι ντύθηκαν με τσουβάλια, έβαλαν στάχτη στο κεφάλι, και παρακαλούσαν το Θεό να τους ελεήσει.
Και ο Θεός τους ελέησε.
Ποια είναι η απάντηση σε όλα αυτά. Θα πούμε ότι μας λέγουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Οτι πράγματι ο Θεός είναι αμετάβλητος και αναλείωτος, δεν αλλάζει και παραμένει ο ίδιος εις του αιώνας. Η αντίληψις αυτή ότι ο Θεός άλλαξε γνώμη ή αλλάζει γνώμη ανάλογα με τα δικά μας τα έργα είναι πολύ ανθρώπινη. Ημείς οι ατελείς άνθρωποι που διαρκώς αλλάζουμε γνώμη από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλάζουμε και αισθήματα παίρνουμε και του Θεού τις ενέργειες ως μεταβλητές.
Ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο μοναχός Ιώβ
Από το βιβλίο του αρχ. Πατρός Ιεροθέου Βλάχου 'Ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ως Αγιορείτης' και στη σελ. 180 γράφει τα εξής:
Οτι όλοι οι χριστιανοί και οι εν τω κόσμω ευρισκόμενοι οφείλουν να προσεύχονται κατά το δυνατόν αδιάλειπτα δηλ. με το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με", φαίνεται από ένα περιστατικό, μας διηγείται ο Οσιος Φιλόθεος ο Κόκκινος, στο βίο που συνέταξε για τον Αγιο Γρηγόριον τον Παλαμά.
Ο Αγιος όταν ήτο στη Βέροια και παρέμενε έγκλειστος όλες τις ημέρες της εβδομάδας εξήρχετο μόνο Σαββάτο και Κυριακή για να τελέσει την Θείαν Λειτουργία και για να κατηχήσει τους αδελφούς.
Σε μια τέτοια έξοδό του, που μιλούσε μπρος στους χριστιανούς και τους συνιστούσε να προσεύχονται αδιάλειπτα, συνεχώς, αναφέροντας την προσευχή του Αποστόλου Παύλου προς όλην την Εκκλησίαν:
Αδιαλείπτως προσεύχεσθαι,
τον λόγον του προφήτου Δαυείδ που ήταν και βασιλεύς: Ορώμην τον Κύριον μου ενώπιον μου διά παντός
και τον λόγον του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: Μνημονευτέον Θεού μάλλον ή αναπνευστέον,
συνιστούσε και ο ίδιος να εξασκούν την αδιάλειπτο προσευχή.
Πάντα τον από Χριστού καλούμενον το οποίο ποταμοί την αδιάλειπτον ασκείν προσευχήν. Συγχρόνως έλεγε ότι έτσι πρέπει να διδάσκομε και με κάθε τρόπο να διηγούμε σε αυτήν την προσευχήν μη τους έξω κόσμους και μοναστάς μόνον, αλλά και άνδρας και γυναίκας και παίδας και σοφούς και ιδιώτας και πάντας ομού.
Την διδασκαλίαν εκείνη παρευρίσκετο και ένας γέρος στην ηλικία και τον τρόπο μοναχός που εκαλείτο Ιώβ. Αυτός ήτο σπουδαίος κατά την πολιτείαν, απλούς στο ήθος και λαμπρός στην επιείκια, την χρηστότητα και σε όλα τα αγαθά. Αγαπούσε πολύ τον Αγιον Γρηγόριον και ερχόταν πολλές φορές για να συζητήσουν μαζί. Οταν όμως άρχισε την διδασκαλία για την αδιάλειπτον προσευχή, ότι όλοι πρέπει να ασκηθούν σε αυτήν την εργασία, άρχισε να αντιδρά λέγοντας ότι αυτή η παραγγελία μπορεί να τηρηθεί μόνο από τους μοναχούς και τους αναχωρητάς και τους ερημίτας και όχι από τους πολλούς ανθρώπους που ζούν μέσα στον κόσμος και μάλιστα από τα παιδιά.
Ο Αγιος Γρηγόριος άρχισε να προσθέτει και άλλες διδασκαλίες πάνω σε αυτά για να τον πείσει αλλά επειδή εκείνος δεν επείθετο, ο γέροντας ασκητής σταμάτησε τον λόγο, αποφεύγοντας με αυτόν τον τρόπον και την πολυλογία και τη φιλονικία.
Οταν όμως ο μοναχός πήγε στο κελλί του και έκανε προσευχή, ο Θεός έστειλε λαμπρό άγγελο και του είπε:
- Μηδαμώς άλλως περί των διομιλημένων υμίν προ βραχέως ο ούτος ε... .Του είπε δηλαδή να μην έχει διαφορετική γνώμη από αυτήν που είχε ο θείος Γρηγόριος.
Μετά την αποκάλυψη αυτή, αμέσως ο μοναχός Ιώβ επανήλθε στον Αγιο Γρηγόριο για να του αναγγείλει τα αποκαλυφθέντα και να ζητήσει συγγνώμη για την απείθεια εκείνη και την ένσταση που είχε κάνει.
Μάλιστα όταν μετά από ολίγον καιρό ήλθε η ώρα να φύγει ο μοναχός Ιώβ από τον κόσμο αυτόν και να δώσει την τελευταία του αναπνοή, ευχαριστούσε τον Θεό που αξιώθηκε να γίνει φίλος και συνομιλητής του Γρηγορίου και κέρδισε πολλά από την διδασκαλία και φιλία με αυτόν.
Επομένως η προσοχή του Ιησού Χριστού ως μέσον για την κάθαρσιν της καρδιάς του ανθρώπου και τον φωτισμόν του νου, μπορεί να εξασκηθεί από όλους τους χριστιανούς. Δεν είναι προνόμιον μόνον των μοναχών, αλλά δώρο που δίνεται σε όποιον επιθυμεί την κατά χάριν θέωσιν του.
Αυτά κατά τον Πατέρα Ιερόθεο, στο βιβλίο που αναφέραμε και στις σελίδες 181-182.