Ο Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος
Και πάμε στον Αγιο Συμεών το Νέο το Θεολόγο.
Οποιος θέλει να δει πως αγάπησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας τον Θεόν, τον Κύριο,
την Παναγία, τους Αγίους, τους Αγγέλους, τον Ουρανόν, το Θείον φως και όλα τα μεταδιδόμενα και αμετάδοτα προσόντα του Θεού θα πρέπει να διαβάζει τους ύμνους αγάπης του Αγίου Συμεών του Νέου του Θεολόγου.
Θα διαβάσουμε έτσι ορισμένα μικρά κομματάκια να πάρετε μια μικρή εικόνα.
Αξίωσέ με Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε να βλέπω το πρόσωπό Σου και να απολαμβάνω το απορρήτου κάλλους Σου, όχι το πρόσωπο με τα αισθητά μάτια, να το ξεχωρίσουμε, αυτό είναι πλάνη, με τα μάτια της ψυχής, μέσα σε αυτόν τον ουρανό, της καρδιάς τον ουρανό, να κατανοώ και να
εντρυφώ στην ανέκφραστη και φρικτή θέα Σου, όχι στην ουσία, την ουσία ουδείς μπορεί να την πλησιάσει αλλά στις ενέργειες στις άκτιστες της ουσίας, διότι είσαι πάνω από τη φύση και πάνω από
κάθε ουσία, ο Κύριός μου και ο Θεός μου, δόξα Σοι.
Η δε αυγή της θείας Σου δόξης είναι φως απλούν και οράται από ημάς ως φως γλυκύτατον, ως φως αποκαλύπτεται, ως φως ενούται ολόκληρον όπως νομίζω, εις ολόκληρους τους δούλους Σου, αυτούς που αδιαλείπτως εύχονται ενώπιόν Σου, το φως που φαίνεται πνευματικά έξωθεν και ξαφνικά βρίσκεται μέσα μας και αναβλύζει σαν το νερό και σαν φωτιά φλέγουσα από την καρδιά εκείνη που θα την εγγίσει.
Και πάλι με φωτίζει το φως, και πάλι οράται καθαρά, και πάλι ανοίγει ουρανούς και πάλι σχίζει τη νύχτα της ψυχής μου, και πάλι διέρχεται πανταχού ως αστραπή, και πάλι φαίνεται μόνον, έρχεται
φεύγει, πάλι με αποξενώνει από τα ορώμενα, πάλι το φως με απομονώνει από όλα τα αισθητά όπως ο Θεός που είναι υπεράνω όλων των ουρανών μένει μόνος και ποτέ κανένας άνθρωπος δεν Τον είδε,
ούτε και θα τον δει.
Αυτός, λοιπόν, χωρίς να ανοίγει τους ουρανούς για να περάσει, χωρίς να σχίζει τη νύχτα ή τον αέρα και να ανοίγει τη στέγη της οικίας μου αιφνίδια ενώνεται μαζί με εμένα τον άθλιο ολόκληρος μέσα στο νου μου, μέσα στην καρδιά μου.
Κι όπως είμαι περιβαλλόμενος από όλα αυτά τα αισθητά αισθάνομαι τον εαυτό μου και έξω από αυτά.
Γεμίζω από αγάπη και το κάλλος Του και χορταίνω από μακαριότητα, από ηδονή, από θείον
γλυκασμόν.
Εισέρχομαι στο φως Του και μετέχω της δόξης Του και τότε λάμπει το πρόσωπό μου όπως και του Αγαπημένου μου και όλα τα μέλη μου γίνονται φωτοφόρα.
Γίνομαι ωραιότερος από όλους τους ωραίους, πλουσιότερος από όλους τους πλουσίους, δυνατότερος από όλους τους δυνατούς, μεγαλύτερος και από τους βασιλιάδες της γης, πολυτιμότερος από ολόκληρον την ορατήν κτίσιν και από όσα υπάρχουν στον ουρανόν, διότι έχω μαζί μου τον Κτίστην όλης της δημιουργίας.
Υπάρχουν και άλλα πολλά βέβαια αλλά αυτά νομίζω ότι μας είναι αρκετά.
Οι Πατέρες στην Α' Οικουμενική Σύνοδο
Το παράδειγμα του Αγίου Σπυρίδωνος μέσα στην Α' Οικουμενική Σύνοδο ενώπιον του Αρείου.
Ενας τσομπάνος ήτανε, δεν ήξερε πολλά πράγματα αλλά είχε βαθειά πίστη, φλόγα μέσα του δυνατή. Μπορεί να τον ανέτριψε ο Μέγας Αθανάσιος και τον ανέτριψε βέβαια διάκονος τότε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας.
Πήρε μια κεραμίδα, στάθηκε στη μέση της Οικουμενικής Συνόδου, την έσφιξε με δύναμη.
Πετάχτηκε η φωτιά από πάνω, από κάτω νερό και μέσα στη χούφτα του έμεινε το χώμα.
Τρία συστατικά αχώριστα ενωμένα σε ένα κεραμίδι.
Δε μας λέει πολλά πράγματα, αλλά μας δίνει μιαν εικόνα.
Γιατί το Μυστήριο της Αγίας Τριάδας είναι απροσπέλαστο εν παντί.
Και πάμε στον Αγιο Συμεών το Νέο το Θεολόγο.
Οποιος θέλει να δει πως αγάπησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας τον Θεόν, τον Κύριο,
την Παναγία, τους Αγίους, τους Αγγέλους, τον Ουρανόν, το Θείον φως και όλα τα μεταδιδόμενα και αμετάδοτα προσόντα του Θεού θα πρέπει να διαβάζει τους ύμνους αγάπης του Αγίου Συμεών του Νέου του Θεολόγου.
Θα διαβάσουμε έτσι ορισμένα μικρά κομματάκια να πάρετε μια μικρή εικόνα.
Αξίωσέ με Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε να βλέπω το πρόσωπό Σου και να απολαμβάνω το απορρήτου κάλλους Σου, όχι το πρόσωπο με τα αισθητά μάτια, να το ξεχωρίσουμε, αυτό είναι πλάνη, με τα μάτια της ψυχής, μέσα σε αυτόν τον ουρανό, της καρδιάς τον ουρανό, να κατανοώ και να
εντρυφώ στην ανέκφραστη και φρικτή θέα Σου, όχι στην ουσία, την ουσία ουδείς μπορεί να την πλησιάσει αλλά στις ενέργειες στις άκτιστες της ουσίας, διότι είσαι πάνω από τη φύση και πάνω από
κάθε ουσία, ο Κύριός μου και ο Θεός μου, δόξα Σοι.
Η δε αυγή της θείας Σου δόξης είναι φως απλούν και οράται από ημάς ως φως γλυκύτατον, ως φως αποκαλύπτεται, ως φως ενούται ολόκληρον όπως νομίζω, εις ολόκληρους τους δούλους Σου, αυτούς που αδιαλείπτως εύχονται ενώπιόν Σου, το φως που φαίνεται πνευματικά έξωθεν και ξαφνικά βρίσκεται μέσα μας και αναβλύζει σαν το νερό και σαν φωτιά φλέγουσα από την καρδιά εκείνη που θα την εγγίσει.
Και πάλι με φωτίζει το φως, και πάλι οράται καθαρά, και πάλι ανοίγει ουρανούς και πάλι σχίζει τη νύχτα της ψυχής μου, και πάλι διέρχεται πανταχού ως αστραπή, και πάλι φαίνεται μόνον, έρχεται
φεύγει, πάλι με αποξενώνει από τα ορώμενα, πάλι το φως με απομονώνει από όλα τα αισθητά όπως ο Θεός που είναι υπεράνω όλων των ουρανών μένει μόνος και ποτέ κανένας άνθρωπος δεν Τον είδε,
ούτε και θα τον δει.
Αυτός, λοιπόν, χωρίς να ανοίγει τους ουρανούς για να περάσει, χωρίς να σχίζει τη νύχτα ή τον αέρα και να ανοίγει τη στέγη της οικίας μου αιφνίδια ενώνεται μαζί με εμένα τον άθλιο ολόκληρος μέσα στο νου μου, μέσα στην καρδιά μου.
Κι όπως είμαι περιβαλλόμενος από όλα αυτά τα αισθητά αισθάνομαι τον εαυτό μου και έξω από αυτά.
Γεμίζω από αγάπη και το κάλλος Του και χορταίνω από μακαριότητα, από ηδονή, από θείον
γλυκασμόν.
Εισέρχομαι στο φως Του και μετέχω της δόξης Του και τότε λάμπει το πρόσωπό μου όπως και του Αγαπημένου μου και όλα τα μέλη μου γίνονται φωτοφόρα.
Γίνομαι ωραιότερος από όλους τους ωραίους, πλουσιότερος από όλους τους πλουσίους, δυνατότερος από όλους τους δυνατούς, μεγαλύτερος και από τους βασιλιάδες της γης, πολυτιμότερος από ολόκληρον την ορατήν κτίσιν και από όσα υπάρχουν στον ουρανόν, διότι έχω μαζί μου τον Κτίστην όλης της δημιουργίας.
Υπάρχουν και άλλα πολλά βέβαια αλλά αυτά νομίζω ότι μας είναι αρκετά.
Οι Πατέρες στην Α' Οικουμενική Σύνοδο
Το παράδειγμα του Αγίου Σπυρίδωνος μέσα στην Α' Οικουμενική Σύνοδο ενώπιον του Αρείου.
Ενας τσομπάνος ήτανε, δεν ήξερε πολλά πράγματα αλλά είχε βαθειά πίστη, φλόγα μέσα του δυνατή. Μπορεί να τον ανέτριψε ο Μέγας Αθανάσιος και τον ανέτριψε βέβαια διάκονος τότε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας.
Πήρε μια κεραμίδα, στάθηκε στη μέση της Οικουμενικής Συνόδου, την έσφιξε με δύναμη.
Πετάχτηκε η φωτιά από πάνω, από κάτω νερό και μέσα στη χούφτα του έμεινε το χώμα.
Τρία συστατικά αχώριστα ενωμένα σε ένα κεραμίδι.
Δε μας λέει πολλά πράγματα, αλλά μας δίνει μιαν εικόνα.
Γιατί το Μυστήριο της Αγίας Τριάδας είναι απροσπέλαστο εν παντί.
