Περί οικουμενισμού και η απειλή του για την Ορθόδοξη Εκκλησία (3)

173 γ

Λέγαμε χριστιανοί μου στην περασμένη μας ομιλία, ότι ο οικουμενισμός που απορρέει από το «παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών», είναι ένα δίδυμο αδελφάκι με τον διαχριστιανικό συγκριτισμό. Πιστεύει και διακηρύσσει ότι η αλήθεια της πίστεως προς τον ένα Θεό, έχει κομματιαστεί σε μικρά μικρά κομματάκια. Το δε κάθε κομματάκι κατέχει ένα μόνο μέρος της αλήθειας, που αντιστοιχεί όχι μόνο στην καθεμιά από τις πάμπολλες χριστιανικές ομολογίες, αλλά και σε μας τους Ορθοδόξους και στους παπικούς, και στους μονοφυσίτας, και στους Ιουδαίους και στους Μωαμεθανούς. Άρα λένε οι οικουμενιστές, «ας τα συναρμολογήσουμε αυτά τα μικρά κομματάκια και τα ενώσουμε μεταξύ τους, -όπως ενώνουμε το πάζλ,- θα ευρεθεί ολόκληρος η αλήθεια». Αλλά αυτό είναι πλάνη, είναι ψέμα, είναι παγίδα, είναι καταστροφή.
Ο σατανάς αδελφοί μου για να κτυπήσει κυρίως το Ορθόδοξο σώμα της Εκκλησίας μας που είναι ο μοναδικός στύλος και εδραίωμα της αληθείας, ίδρυσε μέσω των οικουμενιστών, ένα συλλογικό όργανο το 1948, που το ονόμασε «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών». Αυτή ακριβώς τη χρονιά έκαμε και την πρώτη συνέλευση στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Η δευτέρα έγινε στο Έβαστον της Αμερικής το ’54. Η τρίτη στο Νέο Δελχί των Ινδιών το 1961.
Αλήθεια, τι δουλειά έχουμε εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, σε μια ειδωλολατρική χώρα όπως είναι η Ινδία! Όπου επικρατεί ο Βουδισμός, ο Βραχμανισμός, ο Δαλάι Λάμα, οι γκουρού και οι γιόγκηδες και όλου του διαβόλου το συναπάντημα; Να κάνουμε ιεραποστολή; Ναι! Αλλά ως Ορθόδοξοι χριστιανοί! Να κηρύξουμε το Ευαγγέλιον του Χριστού; Ναι, αλλά με βάση της αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και την Ευαγγελική διδασκαλία των Πατέρων, των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Και οπωσδήποτε όχι συμπροσευχές, συμπόσια και υποκλίσεις. Άλλο πράγμα η Ορθόδοξη ιεραποστολή, και άλλο η συμπροσευχή με αιρετικούς και αλλοθρήσκους. Ο Ινδουισμός είναι θρησκεία ειδωλολατρική γιατί λατρεύει τον Βούδα και τους εκάστοτε Δαλάι Λάμα, είναι και πανθεϊστική διότι ταυτίζει το Σύμπαν με τον Θεόν. Είναι δε και εγωλατρική διότι θεοποιεί το «εγώ» του ανθρώπου. Τον ίδιον τον άνθρωπον, τον ίδιο τον εαυτόν του. Τέλος δε είναι και δαιμονική διότι όσοι από τους χριστιανούς έγιναν Ινδουιστές, στο τέλος ή δαιμονίστηκαν, ή τρελάθηκαν.
Η τετάρτη γενική συνέλευσις συνήλθε στην Ουψάλα της Σουηδίας το 1968. Η πέμπτη στο Ναϊρόμπι της Κένυα το ’75. Η έκτη στο Βανκούβερ του Καναδά το ’83. Η εβδόμη στην Καμπέρα της Αυστραλίας το 1991. Η ογδόη στο Βαλαβάμ του Λιβάνου.
Ψάχνουν οι οικουμενιστές για την αλήθεια. Αλλά η αλήθεια υπάρχει πλήρως και ολοκληρωμένη μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και φυλάσσεται ακεραία χωρίς να αφαιρείται ή να προστίθεται ούτε ένα γιώτα, γι’ αυτό και προσφέρεται ανόθευτη και πάναγνη.
Η Λειτουργική μας αναφορά και η αίτησις που κάνουμε υπέρ της των πάντων ενώσεως, εννοείται ως επάνοδος και επιστροφή όλων των πεπλανημένων χριστιανικών ομολογιών, όλων των αιρέσεων και αυτών των παπικών, και των μονοφυσιτών, και των παλαιοκαθολικών, και των διαμαρτυρομένων με πλήρη επανένταξη όλων αυτών στο σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, της δικής μας Εκκλησίας. Το Ευαγγελικό κήρυγμα όπως διεφυλάχθη ανόθευτο και πεντακάθαρο, από την Ορθόδοξη Εκκλησία, έτσι ανόθευτο και πάναγνο πρέπει να κηρυχθεί και στους Ιουδαίους, για να αναγνωρίσουν και για να μετανοήσουν για το μεγαλύτερο κακούργημα όλων των αιώνων που διέπραξαν, σταυρώνοντας τον Μεσσία, τον Ιησούν Χριστόν, και να γίνουν όλοι τους Ορθόδοξοι Χριστιανοί βαπτιζόμενοι στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Να κηρυχτεί επίσης τούτο το Ευαγγέλιον και στους Μωαμεθανούς αλλά και στους άλλους αλλοθρήσκους Βουδιστάς, Βραχμανιστάς και λοιπούς ειδωλολάτρας.
Κάνοντας μια διευκρίνιση να πούμε ότι άλλο πράγμα η Οικουμενικότης της Εκκλησίας, -μην το μπερδεύουμε αυτό- και άλλο οικουμενισμός. Η Εκκλησία μας είναι οικουμενική, διότι το Ευαγγέλιο κηρύσσεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Η εντολή του Κυρίου μας ήταν και είναι, «μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και κηρύξατε το Ευαγγέλιον πάση τη κτίση. Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται». Δηλαδή να κηρύσσεται το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την οικουμένη. Άρα η Εκκλησίας μας είναι Οικουμενική.
Ο οικουμενισμός όμως έχει σκοπούς σκοτεινούς, δολίους και σατανικούς, με τους οποίους θέλει να καταστρέψει οπωσδήποτε και μια για πάντα την Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι’ αυτό και οι οικουμενιστές επιθυμούν να μας μεταδώσουν το μίασμα του πνευματικού τους δαλτονισμού, τη θανατηφόρο αυτή αρρώστια της πνευματικής οράσεως, όμως. Αυτό σημαίνει ότι άμα προσβληθούμε απ’ αυτή την ασθένεια, τότε θα θολώσουν τα μάτια της ψυχής μας, θα σκοτιστούμε αδελφοί μου, και δεν θα μπορούμε να βλέπουμε καθαρά τις τεράστιες διαφορές που έχουμε εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί από τους αιρετικούς προτεστάντες όλων των ομολογιών, τους παπικούς, τους μονοφυσίτας και τους άλλους αλλοθρήσκους.
Οργίζονται οι οικουμενιστές έστω και αν είναι Ορθόδοξοι αρχιερείς και εξανίστανται, όταν μετά πραότητος και σταθερότητος τονίζουμε αυτές τις δογματικές μας διαφορές, που αφορούν το Τριαδολογικό και Χριστολογικό μας δόγμα, και που τις αναλύσαμε βέβαια στα περασμένα δύο κηρύγματά μας. Μέσα στο πνεύμα του οικουμενισμού, η Ορθόδοξη Εκκλησίας μας, χάνει το πάναγνο χρώμα της, το άρωμά της, το Αίμα και την ευωδία Χριστού. Γι’ αυτό και χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Μέσα στον οικουμενισμό όταν θα μπούμε, θα χάσουμε μια για πάντα την ψυχή μας.
Μαζί με τα δίδυμα αυτά αδελφάκια, που τα είπαμε θρησκευτικό συγκριτισμό και οικουμενισμό, εμφανίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες μία νέα κίνησις που βρίσκει ανταπόκριση και από τον διαχριστιανικό συγκριτισμό και από τον οικουμενισμό, και η οποία κίνησις καλείται Νέα Εποχή. Είναι ένα συνοθύλευμα, ένα αγκαθωτό θανατηφόρο μπουκέτο ανατολικών θρησκειών, φιλοσοφιών και αρχαίων μυστηριακών διδασκαλιών. Συμπεριλαμβάνονται δηλαδή η θεοσοφία, οι σαϊεντολόγοι, το περίφημο αυτό ΚΕΦΕ, ακούστε, η υγιεινή διατροφή και η οικολογία, - αυτές είναι παγίδες – επίσης συνυπάρχουν ο αποκρυφισμός, η εσωτερική ενόραση, ο υπνωτισμός, η πρακτική της γιόγκα και του καράτε, ο Εβραιομασονισμός, οι θεραπείες με κρυστάλλους, ο διαλογισμός, η φυσική διατροφή, η θεοσοφία και πολλά άλλα που δεν μπορούμε να απαριθμήσουμε. Αυτή καθεαυτή βέβαια, μη σας τρομάζει, η φυσική διατροφή, ή η υγιεινή διατροφή για παράδειγμα, δεν έχουν κανένα κίνδυνο όταν χρησιμοποιούνται με μέτρο, και ανάλογα με την αντοχή ή την αρρώστια κάθε ανθρώπου. Όταν όμως, αυτή συμπλέκεται, - προσέξτε, - με τον διαλογισμό, και με τις ασκήσεις γιόγκα, τότε ο κίνδυνος είναι θανάσιμος. Αντί για υγεία, έπεται η καταστροφή της ψυχής. Ο οικουμενισμός με πολύ ευκολία μπορεί να μας περάσει από την πόρτα της «νέας εποχής».
Όταν λοιπόν βλέπουμε γύρω μας να ισοπεδώνεται η πίστις, να καταλύονται τα δόγματα, - ξυπνήστε, δε βλέπετε τι γίνεται; - όταν παραμερίζονται οι αποφάσεις των επτά ή των εννέα οικουμενικών συνόδων, - λέγω εννέα, διότι βάζω και τις δύο συνόδους που έγιναν επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, - όταν ακόμα παραβλέπονται ή περιφρονούνται οι διδασκαλίες των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, και επιπλέον όταν καταργούνται τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις, τότε αλίμονό μας, χαθήκαμε ως Έλληνες, χαθήκαμε ως έθνος, καταστραφήκαμε παντελώς, δεν θα μείνει τίποτα όρθιο, αύριο τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας δεν θα έχουν που να πατήσουν, σε κανένα ηθικό έρισμα, και πουθενά σε πίστη.
Αυτά τα λίγα μονάχα για την «νέα εποχή», και επανερχόμεθα αδελφοί μου για να θυμίσουμε ότι όταν τον Αύγουστο του 1952, είχε συγκλιθεί στη Σουηδία το τρίτο παγκόσμιο συνέδριο πίστεως και τάξεως με επιτροπές του «παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών», και με συμμετοχή Ορθοδόξων αντιπροσωπειών από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, Αντιοχείας και Κύπρου, τότε Έλληνες κληρικοί προειδοποίησαν ότι άρχισε ο μεγάλος κίνδυνος του οικουμενιστικού συγχρωτισμού, ότι δηλαδή ο οικουμενισμός κινείται αποκλειστικά και μόνον εις βάρος της Ορθοδοξίας. Οι φωνές διαμαρτυρίας και αντιρρήσεις προήρχοντο τότε, από τους αειμνήστους σεβασμιοτάτους Μητροπολίτας, θα τους πούμε προς τιμήν τους, Σάμου Ειρηναίου, Παντελεήμονος Παπαγεωργίου Θεσσαλονίκης, Φθιώτιδος Αμβροσίου και Αιγειαλείας Αγαθονίκου. Εύγε τους για τότε, για το 1952. Αλλ’ όμως πολλοί και από τους σημερινούς χριστιανούς, κληρικούς, μοναχούς από το Άγιον Όρος και λαϊκούς, έχουν Ορθόδοξο το φρόνημα και ακεραία την πίστη. Κάνουν κατά δύναμιν τον πνευματικό τους αγώνα και την Ορθόδοξη ιεραποστολή, και έχουν φροντίδα για τα δύο σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, της Ιεράς Εξομολογήσεως και Θείας Κοινωνίας, με νηστεία, αγρυπνία προσευχή, εγκράτεια, μελέτη και λοιπά. Μαζί μ’ αυτούς, δε συμφωνώ και γω, για την προσευχή – συμπροσευχή που έγινε την περασμένη εβδομάδα στην Ασίζη της Ιταλίας, με επικεφαλής τον Πάπα σε μεγάλο μεγάλο θρόνο, ενώ ο Πατριάρχης μας και οι λοιποί εκπρόσωποι των προτεσταντικών ομολογιών, των Εβραίων και των Μωαμεθανών, να κάθονται σε κάτι μικρές πολυθρονίτσες. Υπάρχει ή δεν υπάρχει το πρωτείον του πάπα; Όχι δεν συμφωνώ για την συμπροσευχή αυτού του κράματος, θρησκειών και ομολογιών, υπέρ της παγκοσμίου ειρήνης. Αυτό άλλωστε είναι και το πνεύμα του οικουμενισμού και του θρησκευτικού συγκριτισμού.
Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, επαναλαμβάνω αδελφοί μου, εμείς οι Ορθόδοξοι στους ναούς μας αυτό το πράγμα το ευχόμεθα κάθε μέρα, κάθε πρωί στον όρθρο, κάθε απόγευμα στον εσπερινό, και σε κάθε Θεία Λειτουργία. Δε μας χρειάζονται λοιπόν οι συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλοθρήσκους, το απαγορεύουν οι ιεροί κανόνες ρητώς και αμετακλήτως, και ασφαλώς οι ιεροί κανόνες διαπνέονται από το πνεύμα της αγάπης υπέρ των οποίων κοκορεύονται και εκείνοι που δεν τα ξέρουν τα πράγματα και τα αγνοούν, και εκείνοι που τα υποστηρίζουν από τους οικουμενιστάς.
Αλλά οι κανόνες όμως δεν εκφράζουν μόνο την αγάπη του Αγίου Θεού, αλλά και την αλήθεια του Θεού για το δόγμα. Και αυτό ακριβώς τονίζει. Όχι συμπροσευχή με αιρετικούς και με αλλοθρήσκους. Άλλο διάλογος και άλλο συμπροσευχή.
Ο διάλογος επιβάλλεται για να γνωρίσουν οι διάφορες χριστιανικές ομολογίες, ακόμα και οι μονοθεϊστικές θρησκείες, ποια είναι η μόνη αλήθεια. Και η μόνη αλήθεια διακηρύσσεται και διαφυλάσσεται ακεραία και πανάμωμη μόνον από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Και θέλουμε με τον διάλογο την επανένταξη όλων αυτών στη μία Αγία Καθολική Ορθόδοξη Αποστολική Εκκλησία που είναι Σώμα Χριστού, το Σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Χριστιανοί μου, όλοι εσείς που είστε εδώ μέσα στο ναό, και όσοι με ακούτε, και θα με ακούσουν πολλοί, θέλω να πιστεύω πως ανήκουμε με Ορθόδοξο το φρόνημα, με ακεραία την πίστη στο Τριαδολογικό και Χριστολογικό δόγμα, με πίστη στην Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας και στους Ιερούς κανόνας, και με πνεύμα αγωνιστικό, στο κατά δύναμιν, στο όσο μπορούμε, εναντίον της αμαρτίας, του διαβόλου και των παθών μας, ότι ανήκουμε όλοι μας στην Ορθοδοξία, στην Ορθοδοξία, στην Ορθοδοξία, που είναι ο μόνος στύλος και εδραίωμα της αληθείας,
Αμήν.