Μακάριοι οι ακούοντες τόν λόγον τού Θεού καί φυλάσσοντες αυτόν

211-β

Κάποτε χριστιανοί μου και πριν από χρόνια, είχαμε κάνει μια προσπάθεια, να ερμηνεύσομε όλους τους μακαρισμούς που περιέχονται στην Καινή Διαθήκη. Ο Θεός μας βοήθησε και ερμηνεύσαμε με τη Χάρη Του τους γνωστούς μακαρισμούς, από την επί του όρους ομιλία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, καθώς και όσοι περιέχονται εις το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.
Από σήμερα θα συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια και ανάλυση, όσο μας επιτρέπουν οι φτωχές μας δυνάμεις για να μπορέσουμε να έχουμε ένα συγκροτημένο βιβλίο γύρω από τους μακαρισμούς. Ο επόμενος λοιπόν μακαρισμός, είναι από τον Ευαγγελιστή Λουκά και από το ενδέκατο κεφάλαιο.
Θέλω να συμπληρώσω επίσης ότι πολλή είναι η πίεσις να φροντίσουμε να γράψουμε ένα βιβλίο για το γάμο. Έχουν γράψει τόσοι πολλοί, που δεν χρειάζονται τα δικά μας. Απλώς, ανάμεσα στους μακαρισμούς θα βάζουμε συμπληρωματικά στοιχεία, για την οικογένεια, που θα έχουν και κάποια σχέση βέβαια με τον μακαρισμό.
Ο μακαρισμός του Ευαγγελιστού Λουκά λέγει : «Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγο του Θεού, και φυλάσσοντες αυτόν». Μακάριοι δεν είναι εκείνοι που απλώς ακούνε, ή μελετούν τον λόγον του Θεού, αλλά εκείνοι που τον φυλάσσουν βαθειά μέσα στην καρδιά τους. Και τον πιστεύουν, ότι είναι η μόνη αλήθεια που σώζει αυτός ο λόγος, γι αυτό και προσπαθούν να τον κάμουν πράξη στη ζωή τους. Αυτό σημαίνει ότι οφείλουν από αγάπη και μόνον να τηρήσουν, τις Ευαγγελικές εντολές, και να το κάμουν με απόλυτη υπακοή στο Πανάγιον θέλημά του.
«Εάν αγαπάτε με», λέγει ο Κύριος, «εάν με αγαπάτε, αν, τας εμάς εντολάς τηρήσατε». Ή «τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε».

Το να ακούμε μόνον τον λόγον του Θεού, και να μπαίνει από το ένα αυτί και να βγαίνει από το άλλο, και να μην τον θέτουμε σε εφαρμογή, καμιά ωφέλεια δεν προκύπτει, γιατί ο ίδιος αυτός ο λόγος του Θεού θα μας κρίνει για την αδιαφορία μας. Ιδού πως το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος με απλά λόγια. «Όποιος ακούει αυτούς τους λόγους», λέγει ο Χριστός, «που αποβλέπουν στην αιώνια σωτηρία της ψυχής, και δεν τις πιστέψει και πολύ περισσότερον αν τους απορρίψει, ή τους χλευάσει, - άμα τους χλευάσει, δεν θα τους εφαρμόσει - δεν θα τον κρίνω εγώ, αλλά ο λόγος που κήρυξα, που τον άκουσε και δεν τον τήρησε στη ζωή του». Αυτό είναι από το δωδέκατον κεφάλαιο του Ιωάννου.
Άρα εκείνο που μετράει λοιπόν δεν είναι μόνον η ακρόασις του λόγου του Θεού από ένα κήρυγμα, πρωινό στη Θεία Λειτουργία ή βραδινό, μικρό ή μεγάλο, αλλά η εφαρμογή του.

«Σας εκάλεσα δώ,» λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «για να σας ομιλήσω επί δύο ώρες, και θα σας μεταφέρω τον λόγον του Θεού. Αυτά που θα ακούσετε θα είναι χίλια, θα κρατήσετε μόνο τα εκατό απ’ τα χίλια, θα εφαρμόσετε τα δέκα, και θα καρποφορήσει μόνον το ένα. Αλλά αυτό το ένα θα σώσει. Θα βάλλει την ψυχή σας στον Παράδεισο».

Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι ο Θεός δεν μακαρίζει τους ακροατάς των Θεϊκών Του λόγων, αλλά αυτούς που εφαρμόζουν και τηρούν τις εντολές. Ασφαλώς η πίστις εξ ακοής, η «δε ακοή δια ρήμα Θεού, ή δια ρήματος Θεού», η ακοή στήνεται στο λόγο του Θεού, που στερεώνει την πίστη, τη μετάνοια, την υπομονή, την ελπίδα, που δεν ντροπιάζει τον Θεόν που ελπίζουμε σ’ Αυτόν, και την αγάπη για τις εντολές του Θεού.
Αγάπη, επαναλαμβάνω, Αγάπη, όπως αγαπάτε έναν άνθρωπο, έτσι να αγαπάς και μια εντολή του Θεού να την τηρήσεις. Το επαναλαμβάνω, «εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσετε».

Σε όλο τον κόσμο χριστιανοί μου οι άνθρωποι καυχώνται, ότι αγαπούν τον Θεόν και όλον τον κόσμον. Εγώ, εγώ, εγώ, εγώ, τον Θεό δεν αγαπώ; Εγώ όλο τον κόσμο αγαπώ. Εγώ δεν βλέπω να τηρούνται οι εντολές του Θεού, από τις κοινωνίες όλων των εθνών. Διότι αν ετηρούντο οι εντολές, δεν θα είχαμε εξοπλισμούς, πολέμους, επαναστάσεις.
Ούτε στα ενωμένα έθνη και στο λεγόμενο Συμβούλιο Ασφαλείας τηρούνται, οι κανόνες και οι εντολές του Θεού, διότι δεν επικρατεί το δίκαιον, αλλά το άδικον του ισχυρού, που επιβάλλεται σ’ όλον τον κόσμο. Γι’ αυτό και έχουμε τόσα και τόσα. Μήπως τηρούνται οι εντολές του Κυρίου όταν αφήνουν τα πολιτισμένα κράτη, -και καλά να πάθουν όσα παθαίνουν τώρα- που αφήνουν να πεθαίνουν από την πείνα, τέσσερεις χιλιάδες με πέντε χιλιάδες παιδιά την ημέρα; Το ακούσατε αυτό που είπα; Πέντε χιλιάδες παιδιά την ημέρα, κάθε μέρα, πεθαίνουν απ’ την πείνα. Έδειξε προχτές έτσι, δυο τρείς σκηνές από το τρίτο κόσμο, απ’ τη πείνα που υπάρχει, και οι περισσότεροι έκλεισαν, λέει, τις τηλεοράσεις γιατί δεν μπορούσαν να δουν αυτές τις εικόνες!
Να σας πω και άλλο φοβερότερο, αυτό για την πατρίδα μας. Σέβονται τις εντολές του Θεού, φυλάσσουν τις εντολές του Θεού, που λέει «μακάριοι», έ, «οι φυλάσσοντες;» οι τετρακόσες χιλιάδες γυναίκες φόνισσες, από δώδεκα ετών έως σαράντα, κάθε χρόνο! Εδώ στην ορθόδοξη Ελλάδα. Τετρακόσες χιλιάδες φόνοι, ποιος διαμαρτυρήθηκε; Ποιος βγήκε έξω με μια μαύρη σημαία; Ποιος άπλωσε στο μπαλκόνι του μαύρη σημαία; Ποιος έκανε πορεία; Για τετρακόσες χιλιάδες φόνους.
Δε λέω ότι δεν έγινε το πρόπερασμένο Σάββατο ένας φόνος. Και βεβαίως έγινε. Και όσα τα έκτροπα δεν έπρεπε να γίνουν, και ως διαμαρτυρίες έγιναν. Μα πού είναι όμως οι διαμαρτυρίες και γι’ αυτούς τους φόνους; Από την Ορθόδοξη πατρίδα μας, την Ελλάδα μας… Που είναι οι διαμαρτυρίες; Που είναι το επίσημο κράτος, που σφράγισε επισήμως την έκτρωση. Και πιέζουν τώρα την Ιρλανδία, για να μπει στο σύμφωνο με την υπογραφή, και κει οι εκτρώσεις να μένουν ελεύθερες.
Οι κουκουλοφόροι, οι αναρχικοί, οι ταραξίες, και πολύ περισσότερον οι τρομοκράτες, μπορούμε όλους αυτούς, να τους πούμε παιδιά του Θεού; Εγώ δεν τους λέω έτσι. Εγώ λέω ότι είναι παιδιά του διαβόλου. Να το δούμε λιγάκι παρακάτω…

Θέλετε να θυμηθούμε τι είπε, σήμερα ο Απόστολος Παύλος; Θα το θυμηθούμε. Έχομε τώρα: τους ομοφυλόφιλους, τους παιδεραστές, τους διαστροφείς, τους ναρκομανείς, τους μέθυσους, τους φονιάδες, τους κακοποιούς, τους κλέφτες, και τόσους άλλους όμοιούς τους. Είναι μήπως αυτοί χριστιανοί που φυλάσσουν τον λόγον του Θεού; Όχι. Χίλιες φορές όχι. Λοιπόν, λέει ο Απόστολος Παύλος, -πως αρχίζει εδώ,- «Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών επί της γής», νεκρώσατε, να πεθάνει ο παλιός άνθρωπος, νεκρώστε τη σάρκα σας, είναι εντολή αυτή! Την είπε προηγουμένως ο Απόστολος εδώ, στο Αποστολικόν Ανάγνωσμα που διάβασε εκεί, στους ιεροψάλτες μας, το ακούσαμε, δεν το ακούσαμε; Το εφαρμόζουμε;
Ποια είναι αυτά; Η πορνεία λέει, η ακαθαρσία, τι θα πει ακαθαρσία, ξέρετε κάθε πάθος, κάθε κακή επιθυμία! Και η πλεονεξία που είναι ειδωλολατρία! Και γι αυτά και για άλλα πολλά, και όσα είπα, «έρχεται» λέει «σ’ αυτούς, η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας». Υιοί της απειθείας είναι αυτοί που δεν εφαρμόζουν τις εντολές του Θεού. Αλλά η οργή του Θεού επάνω μας.
Εμ τετρακόσιες χιλιάδες εκτρώσεις είναι αυτές. Έτσι θα περάσουν; Μέσα σε δέκα χρόνια, θα είχαμε πέντε εκατομμύρια παιδιά… Τέσσερα σας λέω εγώ, τρία λέω, τρία εκατομμύρια παιδιά σε δέκα χρόνια, πόσα σχολεία θ’ άνοιγαν… Πόσοι δάσκαλοι θα ’χαν δουλειά, πόσα νηπιαγωγεία… Πόσοι αύριο, μεθαύριο, θα γινόντουσαν στρατιώτες, για να φυλάξουν την πατρίδα από τόσους και τόσους εχθρούς που την περιτριγυρίζουν, Ποιος νοιάζεται γι’ αυτά;

Αν λοιπόν ολόκληρη η Ελλαδική κοινωνία μας από τους άρχοντες του τόπου, το επαναλαμβάνω, θέλετε να το ξαναακούσετε; Από τους άρχοντες του τόπου, που εμείς ψηφίζουμε, εγώ και σεις, μην το ξεχνάτε αυτό, μέχρι τον τελευταίο πολίτη, που δεν τηρούν τις εντολές και δεν τις τηρούν, με τους νόμους που ψηφίζουν, αυτοί οι τριακόσιοι του Λεωνίδα, - τι σημαίνει αυτό, σημαίνει ότι και μείς έχουμε ευθύνη μαζί με αυτούς, γιατί εμείς τους βάλαμε εκεί απάνω… Έχουμε λοιπόν σ’ αυτήν την κατρακύλα, μερίδιο ευθύνης και μείς! Μη ρίπτουμε λοιπόν τα λάθη μόνο στους άλλους. Δε φταίνε μόνο οι άλλοι. Φταίμε και μείς.

Για παράδειγμα λοιπόν θα αναφερθώ στην οικογένεια.
«Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν». Και να πάμε στους συζύγους. Ο άνδρας προς την γυναίκα και η γυναίκα προς τον άνδρα της και κατόπιν και οι δυό μαζί προς τον Θεόν.
Φυλάσσουν και τηρούν τις εντολές του Θεού αυτού; Εφαρμόζουν τις παραγγελίες του Κυρίου όπως αυτές δίδονται με το λόγο Του μέσα στην Καινή Διαθήκη; Το ενενήντα τοις εκατό των ζευγαριών, όχι! Έτσι λοιπόν κάνομε και μία εξαίρεση ένα δέκα τοις εκατό. Μπορεί να ’ναι πιο λίγο. Μπορεί να ’ναι περισσότερο, δεν το πιστεύω για περισσότερο.
Βλέπουμε, κάνουμε μία στατιστική για τους εκκλησιαζομένους. Και για κείνους που κοινωνούν και προσέρχονται στα μυστήρια. Δεν είναι περισσότεροι από δέκα τοις εκατό. Γι’ αυτό λοιπόν δεν απευθύνομαι στο δέκα τοις εκατό. Απευθύνομαι στο ενενήντα τοις εκατό, αλλά έτσι θα παίρνετε μία ιδέα. Και θα χτυπάει και κάποιο καμπανάκι στ’ αυτιά μας. Διότι η εντολή του Θεού λέει, να φύγει από πάνω μας η οργή, ο θυμός, η κακία, η βλασφημία - και μάλιστα η βλασφημία των θείων,- οι αισχρολογία εκ του στόματός μας, και το άλλο, «μη ψεύδεσθε εις αλλήλους». Και τα ψέματα πάν και έρχονται.
Έχουν λοιπόν μεταξύ τους κατανόηση τα περισσότερα ζευγάρια; Εγώ λέω όχι!
Τους διακρίνει πνεύμα θυσιαστικής αγάπης; Όχι!
Έχουν εποικοδομητικούς και πνευματικούς διαλόγους μεταξύ τους, και ειδικότερα μπροστά στα παιδιά, πάνω στο τραπέζι;
Διαβάζουν στα μικρά τους τα παιδιά ένα ανέκδοτο από το Γεροντικό; Όχι ανέκδοτο αστείο, που κάποιος μικρός το άκουσε. Και λέει ο παπα-Στέφανος να λέμε ανέκδοτα στο τραπέζι. Ιστορίες από το Γεροντικό είπα. Και να τη σχολιάζουμε μαζί με την Αγία Γραφή. Γίνεται; Όχι.
Έχει ο ένας εμπιστοσύνη στον άλλον; Όχι. Και οι δυό λένε ψέματα.
Συζητούν με ηρεμία τα προβλήματά τους; Όχι.
Τηρούν τις δέκα βασικές εντολές; Νομίζω τις περισσότερες όχι.
Σέβεται ο ένας την προσωπικότητα του άλλου; Μάλλον όχι. Εδώ να δείτε, όταν οδηγούμε τα αυτοκίνητα, έ; Τι μούτζες δεχόμαστε και τι μούτζες δίνουμε.
Διαφωνούν μεταξύ τους κάθε μέρα τα αντρόγυνα; Διαφωνούν.
Γρινιάζουν, παραπονούνται, διαμαρτύρονται συχνά;
Προβάλλουν διαρκούν τα δικαιώματά τους, και ξεχνούν τις υποχρεώσεις τους; Ναι, ναι, ναι.
Νομίζουμε και πιστεύουμε άντρες και γυναίκες, και ειδικότερα τα παιδιά, ότι έχουν μόνο δικαιώματα, υποχρεώσεις δεν έχουν. Βρέ έτσι μεγαλώνει μια οικογένεια, έτσι ζει ένα αντρόγυνο; Να σου λέει «δικαίωμά μου είναι ….» Δεν είναι δικαίωμά σου. Σ’ αυτή τη ζωή, έχεις μόνον υποχρεώσεις, υποχρεώσεις απέναντι στον Θεόν, και απέναντι στον συνάνθρωπό σου. Και μάλιστα όταν αυτός τυγχάνει να είναι σύντροφός σου, και παιδί σου, και πατέρας σου. Μόνον υποχρεώσεις έχεις. Κανένα δικαίωμα. Τα δικαιώματα ανήκουν στον Θεό, και θα φανούν «εν ημέρα οργής και εν ημέρα κρίσεως».
Θα μπορούσα να προσθέσω χιλιάδες ερωτήματα, γι’ αυτούς και για τα παιδιά τους, τη σχέση τους με την εκκλησία και τα μυστήρια, αν έχουν λειτουργική ζωή, αν προσεύχονται πρωί και βράδυ, αν λειτουργούνται και τόσα άλλα.
Αν μελετούν την Γραφή…

Είναι δυστυχώς απογοητευτικές οι μελέτες, από την εσωτερική ζωή της σημερινής οικογένειας. Το πιο χρήσιμο κύτταρο της κοινωνίας μας, άρχισε να σαπίζει. Και η σαπίλα, προκαλεί δυσωδία, βρώμα. Και η βρώμα αυτή έχει απλωθεί εις ολόκληρον τον κόσμον.

«Ο Κύριος είναι εγγύς», λέει η Γραφή. Γι’ αυτό «γρηγορείτε και προσεύχεστε να μη εισέλθετε εις πειρασμόν». Θα δοκιμαστεί η πίστις μας. Το πνεύμα πρόθυμο, αλλά τα σώματά μας είναι πολύ αδύνατα.

Έχουμε όμως και έναν μακάριο, είχαμε μάλλον ένα μακάριο, που φύλαγε με πολύ ακρίβεια όλες τις εντολές του Θεού, και αυτός ήτανε ο παπα-Μιχάλης. Ας ακούσουμε ένα γεγονός. Σε κάποιο χωριό της πατρίδος μας, ο παπα-Μιχάλης ένα πρωί, ημέρα Σαββάτου, μετέβη στον ναό για να κάμει Θεία Λειτουργία, μαζί με μνημόσυνο. Πήρε καιρό, ενδύθηκε τα ιερατικά του άμφια, και έχοντας πρόσφορο και νάμα, ετέλεσε την ακολουθία της Ιεράς Προθέσεως.
Ήταν ακόμα μόνος. Οπότε χωρίς χρονοτριβή, έβαλε «ευλογητός», και έκαμε όλον τον όρθρον μόνος του. Τελείωσε ψάλλοντας και την δοξολογία, αλλά ακόμα δεν είχε έρθει κανένας, ούτε ο μπάρμπα Γιώργος που τον βοηθούσε στο ψάλσιμο. Κάθισε μέσα στο Άγιο Βήμα και περίμενε. Σε λίγο ακούγει ουράνιες ψαλμωδίες, να ψάλλουν μελωδικότατα το «αλληλούια» εννέα περίπου φορές, σε ήχον πλάγιον του πρώτου. Είναι το γνωστό «Κύριε Ελέησον» που ακούτε. Ή το Αλληλούια που ακούμε στο τέλος του … καμιά φορά, στο τέλος του αναγνώσματος του αποστολικού.
Κατάπληκτος λοιπόν και γεμάτος απορία βγήκε στην Ωραία Πύλη, και δεν είδε κανέναν, και οι ψαλμωδίες εσίγησαν. Απορημένος ξαναγύρισε στη θέση του. Αλλά να που σε λίγο, οι μελίρρυτες ουράνιες φωνές, των αγγελικών τάξεων, άρχισαν και πάλι το «Αλληλούια», σε τόσους ήχους, και με τόση γλυκύτητα ώστε δεν άντεξε, την υπερευφροσύνη, αυτή η μελωδία, και έπεσε κάτω λιπόθυμος, -ευτυχώς που δε χτύπησε-
Συνήλθε με το νερό που έβρεχαν το πρόσωπό του ο ψάλτης και οι χριστιανοί, που εν τω μεταξύ είχαν καταφτάσει. Και ασφαλώς οι άνθρωποι είχαν ανησυχήσει- γιατί λιποθύμησε ο παπάς τους; Ο παπα-Μιχάλης, χωρίς να τους πει τίποτα, αφού συνήλθε, και σα να μην είχε συμβεί τίποτα, έβαλε το «Ευλογημένη η Βασιλεία» και άρχισε τη Θεία Λειτουργία. Όλοι έβλεπαν με χαρά το πρόσωπο του παπά τους, να λάμπει και να ακτινοβολεί από φώς. Και κείνος σε όλη την υπόλοιπη ζωή του, λαχταρούσε να ακούσει έστω, για μια ακόμη φορά, την υπερκόσμια μελωδία των αγγέλων να ψάλλουν το «Αλληλούια», όπως το πρωτοάκουσε.
Και ο Θεός του άκουσε την προσευχή του, και τον αξίωσε αυτής της δωρεάς, αλλά την ώρα, που αναχωρούσε από αυτόν τον μάταιον κόσμον. Καταξιωμένη μάρτυρας η πρεσβυτέρα του, που είδε και άκουσε, καθ’ όλη τη διάρκεια της νυκτός, που ήταν δίπλα στον παπά και ήξερε ότι θα είναι η τελευταία του νύχτα, από τα πολλά παιδιά που είχε, δε δέχτηκε κανένα, να είναι όλοι έξω, να ’ναι μόνον αυτή με τον παπά της, και άρχισε να κάνει μετάνοιες. Πρέπει να υπολογίσουμε ότι είχε… πρέπει να είχε ξεπεράσει τις τέσσερεις χιλιάδες μετάνοιες, όλη τη νύχτα… και να παρακαλεί τους αρχαγγέλους και ειδικότερα τον αρχάγγελο Μιχαήλ, από τη Σύμη, να έρθει για την παραλαβή της ψυχής του. Και τότε, τον είδε, και είδε και άλλους, αγγέλους, άκουσε, αυτή την ειδική ψαλμωδία, σε ήχο πλάγιον του πρώτου, και τον παπά της, τον παπά-Μιχάλη, κατασυγκινημένον, και με δάκρυα στα μάτια, με χαρούμενο και λαμπερό το προσωπάκι του, και με το σημείο του Σταυρού να αναχωρεί για την αιωνιότητα.
Εκεί, όπου το υπερουράνιον θυσιαστήριον, θα συνεχίσει να λειτουργεί τη λειτουργία της αγάπης, και της δόξης του αιωνίου Θεού.
Αυτά μου τα διηγήθηκε η ίδια η πρεσβυτέρα του, η κυρία Ειρήνη το καλοκαίρι του 1968, εδώ. Όπου ετέλεσα και το πρώτο μου σαρανταλείτουργο γι αυτόν τον παπά-Μιχάλη.

Χριστιανοί μου, εύχομαι
πρώτα απ’ όλα να είμεθα μακάριοι. Όχι μόνο να ακούμε ή διαβάζουμε το λόγο του Θεού, αλλά και να τον εφαρμόζουμε στο κατά δύναμιν. Όσο μπορούμε. Αλλά με μετάνοια και πίστη. Όσο μπορούμε. Με προσευχή και υπομονή.
Και δεύτερον. Εύχομαι να έχομε όλοι μας, σεις και μείς οι ιερείς οι τρείς, που λειτουργήσαμε σήμερα εδώ, αλλά και όλο το ιερατείο της ορθοδόξου εκκλησίας, να έχουμε το ευλογημένο τέλος που είχε ο παπα-Μιχάλης και η πρεσβυτέρα του, που ήσαν μακάριοι. Όχι γιατί άκουγαν τον λόγον του Θεού, αλλά γιατί τον εφύλασσαν με πολλή αγάπη και πίστη, μέσα στην καρδιά τους μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Τους Αγίους να μιμούμεθα, και όχι τα κακά παραδείγματα που υπάρχουν στην κοινωνία μας και στα μέσα ενημέρωσης.

Αμήν.