Ὁ Ἀντίχριστος ὡς πρόσωπο, 28/3/2011

CD 155



Ὁµιλία τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Ἀναγνωστοπούλου
στόν Ἱ. Ναό Εὐαγγελιστρίας Πατρῶν, στις 28 Μαρτίου 2011

Εἰσήγησις ἀπό τόν π. Ἀµβρόσιο:

Σεβαστοί πατέρες, ἀδελφοί µου,
µέ ἰδιαίτερη χαρά, ὅπως ἐχει ἀνακοινωθῆ, καί στά πλαίσια τοῦ ἑορτασµοῦ τῆς Παναγίας µας, µιά κι ἔτσι συνέπεσε κατ’ εὐλογίαν Θεοῦ, ἔχουµε τήν χαρά σήµερα νά ἔχουµε ἀνάµεσά µας τόν π. Στέφανο Ἀναγνωστόπουλο, πρωτοπρεσβύτερο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος εἶναι, νοµίζω, πολύ γνωστός σέ ὅλους µας εἴτε ἀπό τά βιβλία του, τά ὁποῖα εἶναι βιωµατικά βιβλία, περιέχουν δηλαδή ἐκτός ἀπό καθαρά θεολογική σκέψι καί ἐµπειρίες βιωµατικές συγχρόνων ἀνθρώπων καί ἁγίων ἀνθρώπων, εἴτε εἶναι γνωστός ἀπό τίς πνευµατικές συµβουλές, ἔχει συµβουλεύσει πολλούς ἀπό ἐµᾶς, µᾶς ἔχει καθοδηγήσει καί ἀρκετοί ἐξ ἡµῶν εἶναι καί πνευµατικά του παιδιά, καθώς µέ τήν εὐλογία τοῦ σεβασµιώτατου Μητροπολίτου µας (µέ τοῦ ὁποίου τήν εὐλογία καί σήµερα εἶναι ἀνάµεσά µας) ἐξοµολογεῖ καί δέχεται στό πετραχῆλι του πλῆθος συµπολιτῶν µας καί τούς ἀναπαύει καί τούς βοηθάει.
Τόν εὐχαριστοῦµε, διότι ἐπέλεξε νά ἔλθη στόν Ναό µας, τήν Εὐαγγελίστρια, καί µάλιστα αὐτές τίς ὄµορφες ἡµέρες τῆς Παναγίας µας, γιά νά µᾶς ὁµιλήση γιά ἕνα θέµα, τό ὁποῖο, ὅπως ἔχετε ἀντιληφθεῖ, εἶναι «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΟ».
Ἕνα θέµα ἀκανθῶδες, γιά τό ὁποῖο ὑπάρχουν πολλές ἀπόψεις ἀντικρουόµενες καί ὑπάρχουν ἴσως καί κάποιες ἀνεύθυνες φωνές καί φῆµες, ἐξ ὀνόµατος γερόντων κλπ, γι’ αὐτό καί ἐπειδή ὁ π. Στέφανος εἶναι - θά µοῦ ἐπιτρέψετε - καί φορέας µιᾶς παραδόσεως ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ, καθώς ὁ δικός του Γέροντας εἶναι ὁ π. Ἐφραίµ, δηλαδή τό πνευµατικό παιδί τοῦ π. Ἰωσήφ, νοµίζω λοιπόν ἔχει µιά ἐµπειρία περισσότερη νά µᾶς µεταφέρη µερικά πράγµατα καί νά µᾶς µιλήση µέ τόν δικό του λόγο καί νά µᾶς βοηθήση σ’ αὐτό τό ἰδιαίτερα δύσκολο θέµα, τό ὁποῖο νοµίζω ὅλους µᾶς ἀπασχολεῖ, καί ὡς κοινωνία καί ὡς Ἐκκλησία.
Τόν εὐχαριστοῦµε πάρα πολύ.
Νά ἔχουµε τήν εὐχή σας, πάτερ Στέφανε.
Καλή δύναµι.



- Εὐχαριστῶ πολύ.

«Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΟ»

Ἀδελφοί καί σεβαστοί πατέρες,
Χριστιανοί µου,

κατ’ ἀρχάς ἐπιθυµῶ νά ζητήσω ὄχι µόνο τήν προσοχή σας ἀλλά ἰδιαιτέρως καί τήν προσευχή σας, γιά νά µπορέσω µέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ νά παρουσιάσω ἕνα θέµα, τό ὁποῖον εἶναι πολύ "βαρύ" γιά τούς "ὤµους" µου.
Παρά ταῦτα ὅµως θά τό ἐπιχειρήσω, διότι τό θέµα αὐτό "κατέτρωγε τά σπλάγχνα µου" ἀπό τότε πού ἔγινα Κληρικός µέχρι καί σήµερα.

Θά προσπαθήσω λοιπόν, νά σᾶς ὁµιλήσω, ὅσο συντοµώτερα γίνεται, γιά τήν διδασκαλία περί τοῦ Ἀντιχρίστου, σύµφωνα µέ ὅσα µᾶς λέγει ἡ δογµατική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας µας, βασισµένη στό τελευταῖο βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, δηλαδή στήν Ἀποκάλυψι, ἀλλά καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, καί κυρίως στούς µεγάλους ἑρµηνευτές τῆς Ἀποκαλύψεως, ἅγιον Ἀνδρέα καί Ἀρέθα ἀρχιεπισκόπους Καισαρείας, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαµασκηνό, τόν ἅγιο Εἰρηναῖο, τόν ἅγιο Ἱππόλυτο καί ἄλλους.

Οἱ χρόνοι κατά τούς ὁποίους θά πραγµατοποιηθῆ ἡ ἐµφάνισις τοῦ Ἀντιχρίστου, εἶναι σαφέστατα ἐσχατολογικοί, δηλαδή συµπίπτουν µέ τήν τελευταία περίοδο τῆς ἀνθρωπότητος καί τοῦ κόσµου.
Συγκεκριµένα, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει ὅτι θά προηγηθῆ τῆς δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἡ ἐµφάνισις τοῦ "ἀνθρώπου τῆς ἁµαρτίας", τοῦ "ἀνόµου" καί "υἱοῦ τῆς ἀπωλείας".
Ἑποµένως, ὁ Ἀντίχριστος θά εἶναι πρόσωπο φοβερό καί ἀποτρόπαιο, πού θά καταδιώξη κατά κύριον λόγον τούς εὐσεβεῖς Ὀρθοδόξους πιστούς χριστιανούς, ἐκείνους πού θά ἀρνηθοῦν τήν σφραγῖδα του, καθώς καί ὅλη τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, µέ τελική ἐπιδίωξί του νά "θεοποιήση" τόν ἑαυτό του, µέ τήν βοήθεια τοῦ σατανᾶ. Τελικά ὅµως θά συντριβῆ ἀπό τόν Μεσσία Χριστό στήν δευτέρα Αὐτοῦ ἔνδοξη Παρουσία.
Ὅµως, ὁ ἀκριβής χρόνος τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου, σύµφωνα µέ τό θέληµα τοῦ ἁγίου Θεοῦ παραµένει παντελῶς ἄγνωστος.
Βέβαια, µαῦρα σηµεῖα τῶν καιρῶν βρίσκουµε σέ ὅλους τους αἰῶνες, καί εἶναι γεγονός ὅτι στίς ἡµέρες µας, στήν ἐποχή µας, ἔχουν πληθύνει ἀνησυχητικά.
Ὡστόσο, ὅσες ἑρµηνεῖες ἐδόθησαν κατά καιρούς, ἦσαν ἀνεπαρκεῖς, µέ πολλές ἀσάφειες καί ἀντικρουόµενες. Πολύ δέ περισσότερο οἱ σύγχρονες "ἑρµηνεῖες" εἶναι ἐφιαλτικές, καί τό µόνο πού κάνουν εἶναι νά µᾶς γεµίζουν µέ ἀδικαιολόγητο φόβο καί τρόµο.
Ἴσως θά πρέπει νά µᾶς προβληµατίση ἰδιαίτερα τό γεγονός ὅτι καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ἄν καί εἶχε τήν παρά τοῦ Θεοῦ σοφίαν καί Γνῶσιν, ἐν τούτοις ἀπέφυγε νά καταγράψη στό ἱερό κείµενο τῆς Ἀποκαλύψεως ὄχι µόνο τόν χρόνο τῆς ἐλεύσεως τοῦ µιαροῦ Ἀντιχρίστου, ἀλλά ἀκόµα καί τό ὄνοµά του, δίδοντας ἀντί αὐτοῦ ἕναν αἰνιγµατώδη ὑπολογισµό, µέ τά ἑλληνικά γράµµατα "χξς", πού ἄν τά ἀντικαταστήσουµε µέ τούς ἀραβικούς ἀριθµούς πού χρησιµοποιοῦµε σήµερα, προκύπτει ὁ γνωστός ἀριθµός "666".

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ νεοµάρτυς καταγόταν ἀπό τό µικρό χωριό Γοῦβες τῆς Μονεµβασιᾶς.
Τά χρόνια ἐκεῖνα, ἡ περιοχή βρισκόταν κάτω ἀπό τόν ζυγό τῶν Τούρκων καί ὑπέφερε ἀπό τίς συχνές ἐπιδροµές τους, πού αἰχµαλώτιζαν τούς χριστιανούς, εἴτε γιά τό παιδοµάζωµα εἴτε γιά νά τούς πουλήσουν στά σκλαβοπάζαρα εἴτε ἅρπαζαν τίς κοπέλες γιά τά χαρέµια τους.
Κατά τήν διάρκεια µιᾶς τέτοιας ἐπιδροµῆς, σφαγιάστηκε ὁ ἱερέας πατέρας του, ἐνῶ ὁ ἴδιος µέ τήν µητέρα του αἰχµαλωτίστηκαν.
Τούς ὁδήγησαν στήν Λάρισα, ὅπου τούς πούλησαν σκλάβους σ’ ἕνα Τοῦρκο ἀπό τήν Θεσσαλονίκη, ὁ ὁποῖος, µή ἔχοντας δικά του παιδιά, ἀποφάσισε νά υἱοθετήση τόν µικρό Ἰωάννη καί νά τόν κάνη ν’ ἀσπαστῆ τήν πίστι του. Τίποτε ὅµως δέν στάθηκε ἱκανό νά µεταπείση τό δεκαπεντάχρονο παλληκαράκι.
- οὔτε οἱ ξυλοδαρµοί
- οὔτε οἱ ὑποσχέσεις γιά πλούτη καί δόξα
- οὔτε οἱ ἁµαρτωλές προκλήσεις πού ὑπέστη γιά νά χάση τήν ἁγνότητά του µέ χανούµισσες. Παρέµεινε ἁγνός ὡς ἄλλος πάγκαλος Ἰωσήφ.
Ὁ Τοῦρκος ἀφέντης καί ἡ γυναῖκα του, βλέποντας ὅτι ὁ Ἰωάννης µένει ἀνυποχώρητος στίς ἀπειλές τους, τόν ἔκλεισαν στό ὑπόγειο τοῦ σπιτιοῦ τους, ὅπου καθηµερινά τόν βασάνιζαν µέ διάφορους σκληρούς τρόπους πού τόν ὑπέβαλαν στό µαρτύριο τῆς πείνας, καθώς τοῦ ἔδιναν ἀρτύσιµα φαγητά κατά τήν περίοδο τῶν νηστειῶν τῆς Ἐκκλησίας µας.
Στίς προτροπές τῆς µητέρας του νά καταλύση τήν νηστεία γιά νά µήν πεθάνη, ὁ γενναῖος µικρός µάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἀπαντοῦσε:
- Μάννα, µήν κλαῖς καί µή θρηνῆς διά λόγου µου. Ἐγώ εἶµαι παπᾶ γυιός καί πρέπει νά φυλάττω καλύτερα ἀπό τούς γυιούς τῶν λαϊκῶν τούς νόµους καί τά ἔθιµα τῆς ἁγίας µας Ἐκκλησίας, γιατί ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΦΥΛΑΤΤΟΥΜΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ, ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ;
Ὁ Τοῦρκος, ἔξω φρενῶν, πού ἕνα µικρό παιδί ἀντιστεκόταν µέ αὐτόν τόν τρόπο στό θέληµά του, ἅρπαξε ἕνα µεγάλο µαχαίρι καί τό ἔµπηξε βαθειά στό στῆθος τοῦ Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ψυχορραγοῦσε µέσα σέ φρικτούς πόνους ἐπί δύο ὁλόκληρα µερόνυχτα, πρίν ἐκδηµήση στίς οὐράνιες σκηνές τῶν ἁγίων µαρτύρων.
Ἦταν 21 Ὀκτωβρίου τοῦ 1773
καί ὁ Ἰωάννης µόλις 15 χρονῶν...
Ὅταν πέρασαν τά χρόνια, ἡ µητέρα τοῦ µάρτυρος πῆρε τά εὐωδιάζοντα καί χαριτόβρυτα λείψανα τοῦ γυιοῦ της κι ἀφοῦ περπάτησε µερόνυχτα, γύρισε ἀπό τήν Λάρισα στό χωριό τους, τίς Γοῦβες.
Τελευταία της ἐπιθυµία ἦταν τά τίµια λείψανα τοῦ µονάκριβου γυιοῦ της νά ταφοῦν µαζί της µέσα σέ ἕνα σακούλι, ὅπως κι ἔγινε. Τό σακούλι αὐτό βρέθηκε ἄθικτο, ὅταν ἔπειτα ἀπό χρόνια χρειάστηκε ν’ ἀνοιχτῆ ὁ τάφος γιά νά ταφῆ κάποιος συγγενής.
Σήµερα, ἡ τιµία κάρα τοῦ ἁγίου νεοµάρτυρος Ἰωάννου φυλάσσεται στήν γυναικεία Ἱ. Μονή Ζερµπίτσης στήν Σπάρτη, ὅπου ὑπάρχει καί παρεκκλήσιο πρός τιµήν του.
Ἱερά λείψανα ὑπάρχουν σέ διάφορα µοναστήρια, κυρίως τῆς Πελοποννήσου καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καθώς καί στίς Γοῦβες, τό χωριό τοῦ ἁγίου Ἰωάννου.
Ἱεροί Ναοί καί παρεκκλήσια ἔχουν ἀνεγερθεῖ στήν Λάρισα, στό Γεράκι καί τίς Γοῦβες Λακωνίας, στήν Μικρή Μαντίνεια Μεσσηνίας, στήν Ἁγία Τριάδα Αἰγάλεω καί ἀλλοῦ.
(ἀπό θρησκευτικό περιοδικό)

Στίς ἡµέρες µας, πού οἱ νέοι βυθίζονται δυστυχῶς ὅλο καί περισσότερο στήν ἀπιστία, στήν ἀθεΐα, στήν ἀδιαφορία καί στήν ἀνηθικότητα,
σήµερα, πού ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ παραθεωρεῖται καί ἡ πίστις µας χλευάζεται καί χτυπιέται ἀνελέητα µέ ὅλα τά µέσα πού διαθέτει ἡ τεχνολογία τῆς ἐποχῆς µας, ἡ ἱστορία µας ἀλλοιώνεται καί οἱ ἠθικές ἀξίες καταρρακώνονται,
ἔρχεται ἕνας 15χρονος νέος νά µᾶς δείξη τήν φωτεινή, πλήν µαρτυρική πορεία πού ὁδηγεῖ στήν ἐν Χριστῷ σωτηρία!


Ἀδελφοί µου,

κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, πρό τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀνόµου - Ἀντιχρίστου, θά προηγηθῆ ἡ µεγάλη ἀποστασία τῶν λαῶν, πού εἶναι ταυτόχρονα καί σηµεῖον προγνωστικόν τῆς δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας. "Ἐάν µή ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον..." (Β΄ Θεσ. 2, 3).
Αὐτή ἡ ἀποστασία ἀπό τήν λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ θά εἶναι καθολική, δηλαδή σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουµένη, ἀκόµα καί στόν Ὀρθόδοξο λαό ἁπανταχοῦ τῆς γῆς, καί θά ὁδηγήση σέ µιά ἠθική καθίζησι καί σέ θεοποίησι
- τῶν τεχνολογικῶν ἐπιτευγµάτων,
- τῶν ὑλικῶν ἀπολαύσεων
- καί τῶν ἀνόµων ἡδονῶν.

Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός µᾶς προειδοποίησε µέσα ἀπό τήν Καινή Διαθήκη ὅτι οἱ ἔσχατοι καιροί θά χαρακτηρίζωνται
- ἀπό ἀναστατώσεις λαῶν,
- ἀπό φρικτούς πολέµους,
- ἀπό ἐµφυλίους σπαραγµούς, (προσθέτω κι ἐγώ: ἀπό φόνους ἀπό ἐκτρώσεις - στήν Πατρίδα µας ἀνῆλθαν σέ 300.000 τόν χρόνο! ἐκ τῶν ὁποίων οἱ 60.000 γίνονται ἀπό κορίτσια κάτω τῶν 14 ἐτῶν!),
- ἀπό λοιµώδεις ἀσθένειες,
- ἀπό πεῖνα,
- ἀπό καταστροφές, ἀκόµη καί ἀπό πυρηνικούς ἀντιδραστῆρες, ὅπως εἴχαµε στό παρελθόν τό Τσέρνοµπιλ καί τώρα τελευταῖα τήν Χουκουσίµα τῆς Ἰαπωνίας
- ἀπό ἀκραῖα καιρικά φαινόµενα,
- ἀπό ἐµφανίσεις λαοπλάνων, ψευδοπροφητῶν, ψευδοπροορατικῶν καί θρησκειοκαπήλων (προσέξτε το αὐτό: θρησκειοκαπήλων!). "ἐγερθήσονται γάρ ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφῆται καί δώσουσι σηµεῖα καί τέρατα πρός τό ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καί τούς ἐκλεκτούς" (Μάρκ. 13, 22).
- Θά χαρακτηρίζονται ἐπίσης ἀπό ἔλλειψι ἀγάπης, κατά τό "διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνοµίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν" (Ματθ. 24, 12)
- καί τελικά ἀπό παραποίησι καί διαστρέβλωσι, ἕως καί τόν κίνδυνο τοῦ ἀφανισµοῦ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως (τήν ὁποίαν καί θά ζητήση ὁ Κύριος ἀπό τόν καθένα µας χωριστά καί πρῶτα ἀπό µένα, κατά τήν δευτέρα Αὐτοῦ Παρουσία. Γιατί ρωτάει (ὁ Κύριος ρωτάει!): "πλήν ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐλθών ἆρα εὑρήσει τήν πίστιν ἐπί τῆς γῆς;" (Λουκ. 18, 8) καί στήν καρδιά τοῦ καθενός ἀπό µᾶς;) Προσέξτε ὅµως: Ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶµα Χριστοῦ δέν καταλύεται ποτέ, διότι "καί πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς" (Ματθ. 16, 18). Τήν πίστι µας νά µήν χάσουµε!

Ἡ ἀποστασία αὐτῶν τῶν χρόνων, ὅπως βλέπουµε, φέρει ἀντίχριστο χαρακτῆρα καί θεοµαχία. Αὐτό γίνεται φανερό στά ὑλιστικά συστήµατα τῆς ἐποχῆς µας, πού εἶναι ἐκτός τοῦ πνεύµατος τοῦ ἀληθινοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί ὁδηγοῦν στήν ἀποστέωσι κάθε θρησκευτικῆς συνειδήσεως.
Οἱ σκοτεινές δυνάµεις τῆς Νέας Ἐποχῆς ἐξελίχθηκαν σέ πολιτικές ἐξουσίες µεγίστης ἰσχύος, πού ἀπειλοῦν ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα µέ διάβρωσι καί καταστροφή.

Παράλληλα πρός τήν ἀπιστία, ἡ ἀποστασία θά χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ζοφερά ἔκλυσι τῶν ἠθῶν, τήν καταπάτησι τῶν εὐαγγελικῶν θεσµῶν καί τήν διαστροφή ὅλων τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν τῆς ζωῆς.
Οἱ ἄνθρωποι θά κατρακυλοῦν συνεχῶς -µά συνεχῶς!- στό σκότος τῆς ἁµαρτίας καί θά βυθίζωνται στόν βόρβορο τῶν αἰσθησιακῶν ἀπολαύσεων. Θά φθάσουν δηλαδή σέ κτηνώδη κατάστασι, θά γίνουν "ἀνήµεροι", ὅπως τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Β΄ πρός Τιµόθεον ἐπιστολή του, ὁµοιάζοντας µέ ἀγέλη ἀγρίων θηρίων.
(Ρίχνοντας µιά µατιά στήν πατρίδα µας, µέ φρίκη θά διαπιστώσουµε πόσο αὐξάνονται καθηµερινῶς οἱ ἐγκληµατικές πράξεις Ἑλλήνων καί ἀλλοδαπῶν, χωριστά ἡ διαστροφή - νά µέ συγχωρέσετε, θά τίς πῶ τίς λέξεις - στήν ὁµοφυλοφιλία, στήν παιδεραστία, στά ναρκωτικά, στήν κτηνοβασία, στήν πορνεία, στήν ἀσέλγεια καί τά ὅµοια αὐτῶν.)
Μέσα σ’ αὐτό τό βορβορῶδες πέλαγος θά δῆ τό φῶς τῆς ζωῆς καί ὁ υἱός τῆς κολάσεως, δηλαδή ὁ Ἀντίχριστος, ἄξιον κατά πάντα τέκνον τῶν χαλεπῶν ἐκείνων καιρῶν καί ἐξολοθρευτής τῆς ἤδη παραστρατηµένης ἀνθρωπότητος.

Μελετῶντας τούς κύριους ἑρµηνευτές τῆς Ἀποκαλύψεως (ἅγιο Ἀνδρέα καί Ἀρέθα, ἐπισκόπους Καισαρείας) βλέπουµε νά ἀποροῦν σχετικά µέ τό πῶς ἕνας ἄνθρωπος πού ἐπλάσθη "κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁµοίωσιν" Θεοῦ, µπορεῖ νά µεταβληθῆ σέ "ὁλοκληρωµένη εἰκόνα καί ὁµοίωσι" τοῦ σατανᾶ ἐπί τῆς γῆς. δηλαδή σέ ἕνα δοχεῖο γεµάτο ἀπό ἠθική ἀκαθαρσία καί κοπριά. σέ ἕνα πλάσµα τό ὁποῖον ὅµως µέ τήν θέλησί του καί τήν ἐλευθέρα βούλησί του θά ἄγεται καί θά φέρεται ἀπό τόν σατανᾶ, ἀντανακλῶντας τρόπον τινά µέσα στήν διεστραµµένη ὑπόστασί του ὅλον τόν σκοτασµόν τῆς κολάσεως, καί ἀναδίδοντας ἀπό τό "εἶναι" του τήν φρικαλεότητα τῆς κάθε ἁµαρτίας καί κακίας.
Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἁµαρτία θά ἔχη τήν πλήρη ἀντιπροσώπευσί της στό πρόσωπο τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἔτσι, κατά τήν Ἁγία Γραφή, ὁ Ἀντίχριστος θά εἶναι ἱστορική πραγµατικότητα, ἕνας ἄνθρωπος µέσα στόν ὁποῖον θά ἐνοικῆ ὁ σατανᾶς, Ἑβραῖος στήν καταγωγή, ἀπό τήν φυλή τοῦ Δάν καί υἱός πόρνης (καί ὄχι, ἀσφαλῶς, ὁ... πολύπλοκος µηχανισµός τῶν Βρυξελλῶν!) Ἑποµένως, ὁ ἐρχοµός τοῦ Ἀντιχρίστου δέν ἀποτελεῖ ἀποκύηµα τῆς µυθοπλαστικῆς φαντασίας τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτή ἡ πραγµατικότητα ὅµως δέν θά πρέπει νά δηµιουργῆ φόβο πρός τόν διάβολο καί τόν δοῦλο του τόν Ἀντίχριστο, ἀλλά νά αὐξάνη τήν ἀγάπη µας πρός τόν Χριστό, τόσο ὥστε νά τήν ὁµολογοῦµε, νά τήν διακηρύττουµε καί νά τήν διδάσκουµε µέ τήν ζωή µας καί τό παράδειγµά µας.
Μπορεῖ ὁ Ἀντίχριστος µέ τήν ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ νά χαρακτηριστῆ ὡς ἄρχοντας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, δηλαδη κοσµοκράτορας, ἀλλά ὁπωσδήποτε δέν θά εἶναι ποτέ παντοκράτωρ. Ἕνας εἶναι ὁ Παντοκράτωρ, Κύριος ὁ Θεός ἡµῶν.
Ἄρα, ὄχι φόβος καί πανικός, ἀλλά ἀνδρεία ψυχική. Ἕνα παληκάρι 15 χρονῶν µᾶς τό ἀπέδειξε!

* * *

Χριστιανοί µου,
στούς ἐσχάτους ἐκείνους καιρούς, καθ’ ὅν χρόνον θά πληθύνεται ἡ ἁµαρτία καί ἡ ἀποστασία πάνω στή γῆ, θά λάµψη ἔτι περισσότερον ἡ θεία Χάρις στό πρόσωπον τῶν ὀλίγων πιστῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι θά εἶναι καί οἱ λαµπρότεροι µάρτυρες ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τήν Πεντηκοστή ἕως ἐκείνη τήν µαρτυρική ἐποχή. Καί θά εἶναι λαµπρότεροι γιά δύο λόγους:
- Ἀφ’ ἑνός µέν διότι ἡ ἀποστασία θά εἶναι καθολική,
- καί ἀφ’ ἑτέρου διότι θά ἐκλείπουν τά ζωντανά παραδείγµατα ὥστε νά στηρίζωνται καί νά ἀλληλοβοηθοῦνται µεταξύ τους οἱ πιστοί χριστιανοί.
Αὐτό µᾶς θυµίζει τήν προφητεία τοῦ ἁγίου Κοσµᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, πού µᾶς λέγει ὅτι οἱ χριστιανοί θά διανύουν πολλά χιλιόµετρα γιά νά συναντήσουν ἕναν ἄλλον ἀληθινό καί γνήσιο χριστιανό, ἀνόθευτο ὡς πρός τήν πίστι, γιά νά ἐνισχύση ὁ ἕνας τόν ἄλλον.

Καί τώρα µιά ἱστορία ἀληθινή.
Ἐπειδή τό κήρυγµα εἶναι κάπως "βαρύ", γι’ αὐτό ἀναφερόµεθα καί σέ πραγµατικά γεγονότα µαρτύρων, πού ἀπέδειξαν µέσα ἀπό τήν καρδιά τους ὅτι ἦσαν ἀληθινοί πιστοί χριστιανοί κι ὄχι νερόβραστοι!

Ὁ ἅγιος Καλλιόπιος, λοιπόν, ἐπειδή ἔµεινε σταθερός καί ἀκλόνητος στήν πίστι του στόν Χριστό, καταδικάστηκε σέ σταυρικό θάνατο. Τά µαρτύρια δέ τοῦ ἁγίου ἔµοιαζαν µέ τά Πάθη πού ὑπέστη ὁ Κύριος
- ὄχι µόνο ὡς πρός τόν τρόπο τοῦ θανάτου,
- ἀλλά καί ὡς πρός τόν καιρό πού αὐτά συνέβησαν, διότι, ὅταν ἐλήφθη ἡ ἀπόφασις νά τόν θανατώσουν, ἦταν Μεγάλη Πέµπτη, ἡµέρα πού ἡ Ἐκκλησία µας ἑορτάζει τό βράδυ τά φρικτά Πάθη τοῦ Κυρίου.

Γι’ αὐτό καί ἡ Θεόκλεια, ἡ µητέρα τοῦ Καλλιοπίου, ζήτησε ἀπό τούς διῶκτες νά θανατώσουν τόν γυιό της µέ σταυρικό θάνατο, µέ τήν διαφορά ὅµως τό κεφάλι νά εἶναι πρός τά κάτω , ὅπως τοῦ ἀποστόλου Πέτρου. Μάλιστα δέ, γιά νά πετύχη τόν τρόπο αὐτό τῆς θανατώσεως τοῦ γυιοῦ της ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, προσέφερε στούς δηµίους πέντε χρυσᾶ νοµίσµατα.
Καί τήν Μεγάλη Παρασκευή στίς τρεῖς τό ἀπόγευµα, ὁ ἅγιος Καλλιόπιος παρέδωσε τό πνεῦµα του στόν Χριστό.
Μόλις ἀποκαθήλωσαν τόν Μάρτυρα ἀπό τόν σταυρό, ἡ µητέρα του λιποθύµησε καί, χωρίς νά ἀνακτήση πλέον τίς αἰσθήσεις της, παρέδωσε τήν ψυχή της στόν Θεό καί ἐνταφιάστηκε µαζί µέ τόν ἅγιο µάρτυρα καί γυιό της.

(Ἀρχ. Παύλου Ντανᾶ, «Μεγάλα θαύµατα καί µηνύµατα»)

Ἄραγε, ὁ δικός µας ἀγῶνας σήµερα, µοιάζει ἔστω καί λίγο µέ τήν φλογερή πίστι τοῦ ἁγίου Καλλιοπίου καί τῆς ἁγίας µητρός του Θεόκλειας;...
Γι’ αὐτό χρειάζεται νά µή δειλιάσουµε µπροστά στά ἐπερχόµενα δεινά καί στούς σκοτεινούς καιρούς πού µᾶς ἔρχονται, ἀλλά νά δείξουµε µέ τήν ζωή καί τά ἔργα µας ὅτι εἴµεθα οἱ ἀκλόνητοι στυλοβάτες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἀκόµη καί µέχρι µαρτυρικοῦ θανάτου.


Ἀδελφοί καί πατέρες, ἀδελφοί µου,

τήν δαιµονική φύσι τοῦ Ἀντιχρίστου τήν περιγράφει πολύ καλά ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Β΄ πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του (2, 2-3) µέ τρεῖς χαρακτηρισµούς:

- "ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁµαρτίας",

- "ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας"

- "ὁ ἀντικείµενος καί ὑπεραιρόµενος ἐπί πάντα λεγόµενον Θεόν ἤ σέβασµα", ἀποδίδοντας ἔτσι ὅλο τό βάθος τῆς σκοτεινῆς καί ἀπαίσιας µορφῆς τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἀλλά καί ἡ ἱερά Ἀποκάλυψις περιγράφει ἄριστα τήν δαιµονική καί θηριώδη φύσι τοῦ Ἀντιχρίστου, παριστῶντας τον ὡς θηρίον, ἐξαίροντας
- ἀφ’ ἑνός µέν τήν ὑπεράνθρωπον δύναµίν του "ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καί τούς ἐκλεκτούς" (Ματθ. 24, 24)
- καί ἀφ’ ἐτέρου τόν διαβολικό χαρακτῆρα του.
Οἱ πολλές κεφαλές καί τά πολλά κέρατα τοῦ θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως παρουσιάζονται, κατά τούς ἁγίους ἑρµηνευτές, ὡς σύµβολα
δυνάµεως,
ἐξουσίας
καί γνώσεως.
Ἔτσι, στόν Ἀντίχριστο βλέπουµε νά συνυπάρχουν στόν ὕψιστο βαθµό µιά ἀκαταµάχητος δύναµις γιά παγκόσµια ἐπικράτησι µαζί µέ κτηνώδη ἐπιθετικότητα.
Τίς ἰδιότητες αὐτές µποροῦµε εὔκολα νά τίς βροῦµε καί σήµερα, στά πρόσωπα ἰσχυρῶν πολιτικῶν προσωπικοτήτων µέσα στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος.
Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀντίχριστος φαίνεται ὅτι θά εἶναι πολιτικός ἄρχοντας καί δυνάστης τῶν ἐσχάτων καιρῶν, θά διαθέτη ἀσυναγώνιστη στρατιωτική καί πολιτική δύναµι καί θά ἱδρύση ἕνα καί µόνο κράτος, ὡς πλανητάρχης, περιλαµβάνοντας στούς κόλπους του ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς, ἀνεξαρτήτως θρησκεύµατος καί χρώµατος.
(Ἤδη ἐµᾶς τούς Ἕλληνες ἔχουν ἀρχίσει νά µᾶς προετοιµάζουν σιγά-σιγά γι’ αὐτό τό κράτος µέ τό νά µᾶς ἐπιβάλλουν τήν παγκοσµιοποίησι καί τούς µηχανισµούς της.)
Σ’ αὐτό τό παγκόσµιο κράτος, ἡ ἀληθινή λατρεία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ὄχι µόνο θά καταπιέζεται, ἀλλά καί θά διώκεται µετά βασανιστηρίων, γιά νά µπορέση ὁ Ἀντίχριστος νά ἐπιβληθῆ µέ κάθε µέσο ἀνοµίας καί ψεύδους - προσέξτε! - ὡς νέος µεσσίας!
Τότε εἶναι πού θά ἐπιβληθῆ τό σφράγισµά του στό χέρι καί στό µέτωπο.
Μέχρι τώρα ὁ ἴδιος ὁ σατανᾶς, πότε φανερά καί πότε κρυφά, ἐπιδιώκει νά παρασύρη τούς ἀνθρώπους στήν εἰδωλολατρία, ὅπως τό βλέπουµε καί στήν ἐποχή µας, µέ τήν ἐπαναφορά καί τή λατρεία τοῦ δωδεκάθεου, τήν θεοποίησι τῆς ἐξουσίας καί τῆς δυνάµεως, τοῦ χρήµατος καί τῆς ἀναπαύσεως, τῆς ἁµαρτωλῆς ἡδονῆς καί κάθε εἴδους ἀκατονοµάστου διαστροφῆς, ἀκόµα καί τοῦ "ἐγώ" (ἐγωλάτρης καί ἐγωπαθής κατήντησε ὁ σηµερινός δῆθεν πολιτισµένος ἄνθρωπος).
Ὅµως ὁ Ἀντίχριστος, γνωρίζοντας πολύ καλά ὅτι ἡ θρησκευτική πίστις, καί δή τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, εἶναι ἀδύνατον νά ξεριζωθῆ ἀπό τήν ἀνθρώπινη καρδιά, κατ’ ἀρχάς δέν θά τήν διώξη, ἀλλά θά φροντίση νά τήν ὑποκαταστήση στό δικό του πρόσωπο, πλανῶντας τους ἀκόµα καί µέ θαύµατα δαιµονικά.
Ὁρµώµενος λοιπόν ὁ Ἀντίχριστος, πού εἶναι καί υἱός τῆς ἀνοµίας, ἀπό τόν διάβολο, δέν θά ἐπιδιώξη ἁπλᾶ καί µόνον τήν ἰσοθεΐαν, ὅπως τήν ἔπραξε κατ’ ἀρχάς ὁ Ἑωσφόρος, τότε, πρίν ἀπό τήν δηµιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ξεπέφτοντας ἀπό τό φῶς στό σκοτάδι, ἀλλά ὑπερθεΐαν, δηλαδή θά θελήση νά ὑψωθῆ ὑπεράνω τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος Χριστοῦ, πού σήµερα ἀπολαµβάνει σεβασµό καί λατρεία ἐκ µέρους ὅλων τῶν χριστιανῶν.
Αὐτή εἶναι καί ἡ ἑρµηνεία τοῦ ἁγιογραφικοῦ χωρίου τοῦ Παύλου: "Ἐπί πάντα λεγόµενον Θεόν ἤ σέβασµα" (Β΄ Θεσ. 2, 4), σύµφωνα µέ τούς ἑρµηνευτές πού σᾶς ἀνέφερα.
Καί ἀκόµη πιό ἀναλυτικά, γιά νά γίνω πιό σαφής: Τόσο πολύ θά ἀλαζονευθῆ ὁ Ἀντίχριστος, ὥστε θά καθίση ὡς θεός στόν Ναόν τοῦ Θεοῦ στήν γῆ καί θά προσπαθῆ µέ πονηρά καί δόλια τεχνάσµατα νά ἀποδείξη τόν ἑαυτό του ὅτι εἶναι θεός - µεσσίας.
Ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν µᾶς ἐξηγεῖ ἄν ὁ Ναός στόν ὁποῖο θά καθήση ὁ Ἄνοµος, θά εἶναι ἰουδαϊκός ἤ χριστιανικός, ἀλλά αὐτό ὡς γεγονός µᾶς ὑποδηλώνει µέ πολλή σαφήνεια ὅτι στίς ἔσχατες ἐκεῖνες ἡµέρες ἡ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ θά περιέλθη στήν ἐσχάτη κατάπτωσι καί ὁ Ναός, ἀπό τόπος λατρείας καί κατοικητήριον τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, θά ἐρηµωθῆ καί θά κυριαρχῆται ἀπό τό πνεῦµα τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ἀσφαλῶς βρισκόµαστε µπροστά στήν µεγαλύτερη κρίσι στήν ἱστορία τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς, τήν ὁποία ἀδυνατοῦµε παντελῶς νά κατανοήσουµε (ὄχι νά ἑρµηνεύσουµε, ὅπως κάνουν µερικοί τώρα!)
Δηλαδή ὁ Ἀντίχριστος θά εἶναι κλέπτης καί σφετεριστής τῆς λατρείας πού ὀφείλουµε πρός τόν Θεόν.
Γιά νά πετύχη δέ ἀκόµα καλύτερα τούς καταχθόνιους σκοπούς του, θά προβῆ στήν ἀποµίµησι τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ, πραγµατοποιῶντας ὄχι µόνο ποικιλία θαυµάτων, ἀλλά καί ψευδοθυσία τοῦ ἑαυτοῦ του!
Προσέξτε! Ὅπως δηλαδή ὁ Χριστός ἔπαθε πάνω στόν Σταυρό ὑπέρ τῆς τοῦ κόσµου ζωῆς καί σωτηρίας ὡς τό "ἐσφαγµένον Ἀρνίον", ἔτσι κι αὐτός θά φέρη βαθειά πληγή ἀπό µαχαίρι, ὅτι δῆθεν πάσχει µέχρι θανάτου γιά τήν σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος.
Μάλιστα, τό γεγονός ὅτι δῆθεν θά ἀναζήση ἐκ τῆς πληγῆς, θά κάνη βαθειά ἐντύπωσι στούς ὑποτεταγµένους λαούς καί ὑπηκόους του, γι’ αὐτό καί θά ξεσπάσουν σέ δαιµονικές δοξολογίες. Ἔτσι θά αἰχµαλωτισθοῦν οἱ ψυχές τῶν χλιαρῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν ἀπό τά ἀκατάλυτα δεσµά τῆς δουλικῆς ὑπακοῆς καί ἀφοσιώσεως στήν σατανική δύναµι τοῦ Ἀνόµου.
Καί δέν θά λυγίσουν µόνον οἱ ὀλιγόψυχοι χριστιανοί, ἀλλά θά πλανηθοῦν ἀκόµη καί οἱ ἐκλεκτοί, σύµφωνα µέ τούς λόγους τοῦ Κυρίου: "ὥστε πλανῆσαι ...καί τούς ἐκλεκτούς" (Ματθ. 24, 24).



Χριστιανοί µου,

τήν λατρεία τοῦ Ἀντιχρίστου θά ὑλοποιήση ἀκόµη περισσότερον καί θά τήν ἐπιβάλη κτηνωδῶς, λίγα χρόνια πρίν, ὁ ψευδοπροφήτης, δηλαδή τό δεύτερο θηρίο, "τό ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς" (Ἀποκ. 13, 11), πού θά προέρχεται ἀπό τόν ὑπόκοσµο τῆς κοινωνίας, δηλαδή ἀπό τά "χαµερπῆ" (τά κατώτερα) κοινωνικά στρώµατα.
Ἡ ἐξωτερική ἐµφάνισις τοῦ ψευδοπροφήτου θά εἶναι τελείως ὑποκριτική, γιατί θά ἐµφανίζεται ὡς ἄκακον ἀρνίον, σέ ἀντίθεσι µέ τήν φονική διάθεσι τῆς ψυχῆς του. (Αὐτό εἶναι καί τό συνηθισµένο γνώρισµα τῶν ψευδοπροφητῶν καί τῶν ψευδοπροορατικῶν καί τῶν αἱρετικῶν: νά µᾶς ἔρχωνται µέ σχῆµα προβάτου, ἐνῶ στό βάθος εἶναι λύκοι αἱµοβόροι καί ἅρπαγες.)
Τό ἔργον τοῦ ψευδοπροφήτου θά εἶναι ἡ µέ κάθε τρόπο στήριξις τῆς ἐξουσίας καί δυνάµεως τοῦ Ἀντιχρίστου, γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος τόν χαρακτηρίζει καί ὡς ὑπασπιστήν του.
Ὅ,τι πράττει, εἶναι ἀποτέλεσµα ἀπάτης καί "γοητείας", γιατί σ’ αὐτόν δόθηκε ἡ ἐξουσία νά κάνη σηµεῖα καί τέρατα µέ τέτοιου εἴδους µαγεῖες καί γητεύµατα, προκειµένου νά ἐξαπατήση τούς ἀνθρώπους καί νά τούς κάνη νά πιστέψουν ὅτι ὁ Ἀντίχριστος εἶναι θεός καί µεσσίας.
Ἔτσι, θά ἔχη τήν διαβολική δύναµι, ὥστε νά ζωντανέψη ἀκόµα καί ἕνα ἄγαλµα, γιά νά φανῆ ὅτι αὐτό δῆθεν ὁµίλησε. Καί πῶς θά γίνη αὐτό; "διαβολικῇ ἐνεργείᾳ".
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι σώζονται ἱστορίες ἀπό τόν ἀρχαῖο ποιητή Ἀπολλώνιο καί ἀπό ἄλλους συγχρόνους του, πού µᾶς ἀναφέρουν ὅτι οἱ δαίµονες πολλές φορές λαλοῦσαν διά µέσου ἀγαλµάτων, ξοάνων, δένδρων καί νερῶν.
Λαλοῦσαν ἀκόµα καί διά νεκρῶν σωµάτων, ὅπως ὁ Κύνωψ ὁ µάγος, πού ἔδειξε στούς Ρωµαίους νεκρόν νά κινῆται µπροστά στόν ἀπόστολο Ἰωάννη, τόν Εὐαγγελιστή. (Βέβαια, ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης, σύµφωνα µέ τόν Συναξαριστή του, ἀπεκάλυψε τήν σατανική ἀπάτη καί ἤλεγξε τόν µάγο, ἐξευτελίζοντάς τον.)

Στήν προτροπή αὐτοῦ τοῦ ψευδοπροφήτου ὅλοι, µικροί καί µεγάλοι, πλούσιοι καί πτωχοί, ἄρχοντες καί ἀρχόµενοι, θά προσκυνήσουν τήν εἰκόνα τοῦ Ἀντιχρίστου καί εἰς ἔνδειξιν αὐτῆς τῆς ὑποταγῆς καί προσκυνήσεως θά εἶναι ἡ σφραγῖδα τοῦ Ἀντιχρίστου εἴτε στό δεξί χέρι εἴτε στό µέτωπο. Τότε!...
Ὁ σκοπός αὐτῶν τῶν σηµείων καί τεράτων εἶναι νά κάνη τούς ἤδη πιστούς Ὀρθοδόξους χριστιανούς νά ἀποσκιρτήσουν ἀπό τήν πίστι.
Αὐτοί πού θά ὑποτάσσωνται καί θά καταφέρνη ὁ Ἀντίχριστος νά τούς ἀπατᾶ, θά σφραγίζωνται
- στό µέν δεξί χέρι, γιά νά µήν τούς ἐπιτρέπεται πλέον νά πράττουν τά καλά καί ἀγαθά ἔργα, οὔτε κἄν τόν σταυρό τους,
- καί στό µέτωπο, γιά νά προκαλῆται σκοτασµός ὄχι µόνο στά µάτια ἀλλά κυρίως µέσα στόν νοῦ, κι ἔτσι βυθισµένοι στό διαβολικό σκοτάδι νά µήν ἀντέχουν τήν κατά Θεόν εὐσέβεια καί νά ἀποστρέφωνται τά ἔργα τοῦ φωτός. Τό λέει ὁ Κύριος: "Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων µισεῖ τό φῶς" (Ἰωάν. 3, 20).
Κατά τούς φοβερούς ἐκείνους χρόνους, ἡ θεοµάχος δρᾶσις τοῦ Ἀντιχρίστου θά ὑπηρετῆται ἀπό ὅλες τίς δυνάµεις τῆς πολιτείας καί τῆς κοινωνίας καί µέ ὅλα τά µέσα τοῦ πολιτισµοῦ καί τῶν τεχνικῶν ἐπιτευγµάτων τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή τῆς ὅλης τεχνολογικῆς προόδου, ἀκόµα καί ἀπό τήν παιδεία.
Ὥστε οἱ ταλαντευόµενοι χριστιανοί, ἐξ αἰτίας τῆς ἀθέου παιδείας (τήν ἄθεη παιδεία τήν βλέπουµε καί στίς ἡµέρες µας) νά δέχωνται χωρίς δυσκολία τό σφράγισµα, δηλαδή τήν τελεία ὑποδούλωσι στίς δαιµονικές ἐπιδιώξεις τοῦ ἐχθροῦ τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, τοῦ Ἀντιχρίστου.
Τό σφράγισµα τοῦ Θηρίου θά προσπαθήση ὁ ὑπασπιστής του νά τό ἐπιβάλη παντοῦ καί κυρίως στίς ἀγορές καί στίς πωλήσεις, σύµφωνα µέ ὅσα µᾶς ἀναφέρει ἡ Ἀποκάλυψις στό 13ο κεφάλαιο (πού εἶναι καί τό σπουδαιότερο κεφάλαιο), ὥστε ἐκεῖνοι ἐκ τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν πού δέν θά τό δεχθοῦν, θά στερηθοῦν τά ἀναγκαῖα ὑλικά ἀγαθά γιά νά ζήσουν, ὑφιστάµενοι τό µαρτύριο τῆς πείνας. Αὐτό µᾶς τό βεβαιώνει καί ὁ ἅγιος Ἱππόλυτος στίς ἐπιστολές του. (Μερικοί παρασύρονται καί µαζεύουν τρόφιµα ἀπό σήµερα. Τί νά πῆ κανείς;)
Ἐµεῖς ὅµως τονίζουµε καί βεβαιώνουµε καί βροντοφωνάζουµε ὅτι ΔΕΝ θά δεχθοῦν νά σφραγιστοῦν ὅσοι ἤδη ἔχουν τή σφραγῖδα τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, τοῦ ἁγίου Χρίσµατος, "Σφραγίς δωρεᾶς Πνεύµατος Ἁγίου. Ἀµήν", γιατί θά δυναµώνωνται µέ τήν τήρησι τῶν ἐντολῶν καί δή τῆς πίστεως καί µέ τήν συµµετοχή στά πανάχραντα Μυστήρια "µετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης".
Φόβος στούς χριστιανούς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης πού θά εἶναι ἐνδεδυµένοι µέ τόν ὁλοφώτεινο χιτῶνα τῆς ἀληθινῆς πίστεως, δέν θά ὑπάρχη στήν καρδιά τους, ἀλλά ἀντιθέτως θά εἶναι πληµµυρισµένη ἀπό µιά ἀκράτητη ἐπιθυµία γιά µαρτύριο.
Ἔτσι θά θριαµβεύση ἡ ζωντανή Ὀρθόδοξος πίστις!
Αὐτή θά νικήση
καί τόν Ἀντίχριστον,
καί τόν σατανᾶν
καί τόν διάβολο
καί ὅλες τίς δυνάµεις τοῦ κακοῦ!

Χριστιανοί µου,

κάποιος χριστιανός στήν Βόρειο Ἤπειρο, τήν ἐποχή τοῦ καθεστῶτος τοῦ Χότζα, συνελήφθη καί γιά χρόνια πολλά εἶχε ὑποστεῖ ταλαιπωρίες καί βασανιστήρια.
«Ἐγώ, λέγει, ὅπως καί ἄλλοι πολλοί, µαρτυρήσαµε γιατί γυρίσαµε τίς πλάτες στό ἰσλάµ. Ὅµως ἔζησα τόσες τροµερές καταστάσεις, πού παρακαλοῦσα χίλιες φορές τόν Θεόν νά εἶχα τελειώσει, νά εἶχα πεθάνει. Καταστάσεις πού δέν περιγράφονται οὔτε καί πιστεύονται, κι αὐτό γιατί; Γιατί ἔκαµα ἁπλῶς τόν σταυρό µου!
Μέσα στήν φυλακή ἀγανάκτησα µιά µέρα, ὅταν µέ τιµώρησαν ἄδικα µέ 50 βουρδουλιές καί, χωρίς νά τό καταλάβω, φώναξα δυνατά:
- Θεέ µου, Παναγία µου, βάλε τό χέρι σου!
Καί ἔκανα ἀσυναίσθητα τόν σταυρό µου.
Ὁ ἐπικεφαλῆς ἀξιωµατικός γούρλωσε τά µάτια του σάν θηρίο, σηκώθηκε ἀπό τό γραφεῖο του, ἄρχισε νά οὐρλιάζη σάν τρελλός καί διέταξε τούς φρουρούς καί µέ πῆραν σηκωτό σ’ ἄλλη φυλακή.
Ἐκεῖ µέ ὑπέβαλαν σ’ ἕνα φοβερό µαρτύριο. Μέ κρέµασαν ἀπό τόν λαιµό, πατῶντας πάνω σέ πλάκες πάγου. Ὅταν αὐτές θά ἄρχιζαν νά λειώνουν σιγά-σιγά, ἐγώ θά πέθαινα κρεµασµένος, µέ µαρτύριο φρικτό.
Μέ ἄφησαν ἔτσι καί ἔφυγαν...
Κι ἐγώ τότε... Κι ἐγώ τότε ΤΟΝ ΕΙΔΑ!... ΗΤΑΝ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΗ ΧΛΑΜΥΔΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΚΑΝΘΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ. Σάν ὅραµα, σάν ὀπτασία.
- Μήν φοβᾶσαι, παιδί µου! Ἐγώ εἶµαι ἐδῶ!
Ἀπό ἐκείνη τή στιγµή καί ὅλο τό βράδυ τά πόδια µου, παρ’ ὅλο πού ἦταν στόν πάγο, δέν κρύωναν. Ἦταν πολύ ζεστά καί ὁ πάγος δέν ἔλειωνε, ἀλλά ἔµεινε παγωµένος ἐκεῖ γιά νά πατῶ καί νά µήν µέ πνίξη τό σχοινί.
Τήν ἑποµένη τό πρωί οἱ φύλακες ἔµειναν κατάπληκτοι, βλέποντας τά κοµµάτια τοῦ πάγου ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως τά εἶχαν ἀφήσει ἀπό τήν προηγουµένη, χωρίς οὔτε µιά σταγόνα νά ἔχη λειώση, καί ἐµένα εὐδιάθετο, χαρούµενο καί δυνατό καί νά ψάλω: ¨Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν...¨
Αὐτό δέν τό ξεχνῶ ποτέ στή ζωή µου...»
Ἀργότερα ὁ χριστιανός αὐτός ἐλευθερώθηκε.
(Διασκευή ἀπό "Συγκλονιστικές Μαρτυρίες φυλακισµένων", ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, σελ. 116)

Ἰδού, µιά δυνατή παρηγοριά γιά ὅλους ἐµᾶς τούς "νερόβραστους" χριστιανούς!...

* * *

Χριστιανοί µου,

ἐπειδή γίνεται πολύς λόγος γιά τόν ἀριθµό τοῦ Ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος περιλαµβάνεται στό 13ο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως (στ. 18), θέλουµε νά τονίσουµε ὅτι αὐτό τό συγκεκριµένο χωρίο εἶναι ἀπό τά δυσκολώτερα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί δή τῆς Ἀποκαλύψεως καί ἐπί πλέον πολύ παρεξηγηµένο.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας µας εἶναι σαφεῖς καί προσεγγίζουν τήν ἑρµηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς µέ πίστι καί ταπείνωσι καί προσευχή, χωρίς νά αὐτοσχεδιάζουν οὔτε νά ἐκφέρουν τήν γνώµη τους ἐπιµένοντας σ’ αὐτήν. Γι’ αὐτό πολλές φορές γιά κάποιο ἁγιογραφικό θέµα δέν διστάζουν νά παραδεχθοῦν ὅτι δέν τό γνωρίζουν.
Τό ὄνοµα τοῦ Ἀντιχρίστου, σύµφωνα µέ τήν Ἀποκάλυψι, εἶναι, ὅπως εἴπαµε, ἀριθµός ἀνθρώπου, τό "χξς".
Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Καισαρείας µαζί µέ τόν Ἀρέθα Καισαρείας, ἐπίσκοποι καί οἱ δύο, λένε πώς τήν ἀκρίβεια τέτοιου εἴδους ὑπολογισµῶν "ὁ χρόνος ἀποκαλύψει καί ἡ πεῖρα τοῖς νήφουσιν".
Δηλαδή χρειάζονται ὡς προϋποθέσεις γιά τήν κατανόησι τοῦ ὀνόµατος τοῦ Ἀντιχρίστου
- ὁ χρόνος τῆς πραγµατοποιήσεως,
- ἡ πνευµατική πεῖρα,
- ἡ νῆψις καί ἡ ἐγρήγορσις.
Ὁ Ἀρέθας Καισαρείας τονίζει ὅτι ὁ Ἰωάννης δέν ἔγραψε καθαρά τό ὄνοµα αὐτό, διότι δέν ἀξίζει νά γράφεται µέσα στήν Ἁγία Γραφή τό ὄνοµα τοῦ Ἀντιχρίστου. Γιατί ἄν ἔπρεπε νά γίνη γνωστό ἕνα τέτοιο ὄνοµα, ὅπως ἀναφέρουν συγχρόνως καί οἱ δύο ἑρµηνευτές τῆς Ἀποκαλύψεως, σαφῶς ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, πού ἔβλεπε τά θεῖα ὁράµατα, θά τό ἀπεκάλυπτε.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐπιµένουν ὅτι δέν πρέπει νά κάνουµε ὑπολογισµούς καί µετρήσεις γιά νά βροῦµε τό ὄνοµα βάσει τοῦ ἀριθµοῦ, γιατί πολλά καί διάφορα ὀνόµατα µπορεῖ νά ἀντιστοιχοῦν σ’ αὐτόν τόν ἀριθµό.
Ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος λέγει ἐπί λέξει: "Ἀσφαλέστερον καί ἀκινδυνότερον τό περιµένειν τήν ἔκβασιν τῆς προφητείας". (Ἔχουµε χρόνια ἀκόµα µπροστά µας, γιά νά δοῦµε τήν ἐκπλήρωσι τῆς προφητείας.)

Τό ἔργο τοῦ Ἀντιχρίστου πάνω στή γῆ θά ἔχη µικρή χρονική διάρκεια: µόνον 42 µῆνες, δηλαδή τριάµισυ χρόνια.
Εἶναι τό χρονικό διάστηµα, κατά τό ὁποῖο θά παρουσιαστοῦν οἱ δύο προφῆτες, Ἠλίας καί Ἐνώχ, καί θά δράσουν προφητικά ἐναντίον τοῦ Ἀντιχρίστου στήν πατρίδα τους, καταγγέλλοντάς τον ὡς ψευδοµεσσία, ἀπό τόν ὁποῖον καί θά θανατωθοῦν µέ θάνατον φρικτόν.
Θά εἶναι ἐνδεδυµένοι µέ σάκκους, γιά νά δηλώνουν τό βαρύ πένθος καί τήν λύπη πού θά ἔχουν µέσα στίς καρδιές τους γιά ὅλους ἐκείνους πού θά ἐξαπατῶνται ἀπό τόν Ἀντίχριστο.
Σύµφωνα µέ τήν Ἁγία Γραφή, θά κηρύξουν 1260 ἡµέρες, δηλαδή τριάµισυ χρόνια. Μετά τό τέλος τοῦ χρονικοῦ αὐτοῦ διαστήµατος τῶν τριάµισυ ἐτῶν, θά ἔλθη ἐντελῶς ξαφνικά καί τό τέλος τοῦ Ἀντιχρίστου.
Τό ὅτι θά ἔλθη ὁ προφήτης Ἠλίας εἶναι φανερό µέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή διά τοῦ προφήτου Μαλαχίου (4, 4), πού λέγει: "Ἰδού ἐγώ ἀποστελῶ ὑµῖν Ἠλίαν τόν Θεσβίτην, πρίν ἤ ἐλθεῖν τήν ἡµέραν Κυρίου τήν µεγάλην καί ἐπιφανῆ".
Γιά δέ τόν Ἐνώχ ἡ Ἁγία Γραφή λέγει: "Καί εὐηρέστησεν Ἐνώχ τῷ Θεῷ καί οὐχ εὑρίσκετο, ὅτι µετέθηκεν αὐτόν ὁ Θεός" (Γέν. 5, 24).
Κατά τήν ἱερά Παράδοσι, ὅπως αὐτή διατυπώνεται ρητῶς στήν "Ἔκθεσι τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως" τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαµασκηνοῦ (κεφ. 6), ὁ Ἐνώχ φυλάσσεται ὅπως καί ὁ προφήτης Ἠλίας γιά τό τέλος τοῦ κόσµου, µέ σκοπό νά πολεµήσουν τόν Ἀντίχριστο καί νά ἀποδείξουν µέ τούς πύρινους λόγους τους ὅτι εἶναι ψευδοµεσσίας. Ἔτσι θά συντελέσουν στό νά µετανοήσουν πολλοί ἀπό τούς συµπατριῶτες τους.
Τό τέλος τους θά εἶναι νά συλληφθοῦν, νά βασανιστοῦν καί νά φονευθοῦν µέ θάνατο φρικτό, ἐνῶ τά πτώµατά τους θά παραµείνουν ἄταφα, κατά τήν διαταγή τοῦ Ἀντιχρίστου, γιά τρεισήµισυ µέρες στήν κεντρική πλατεῖα τῆς Ἱερουσαλήµ. Ὅσοι θά ζοῦν τότε, θά δοῦν αὐτό τό φρικτό θέαµα (προφανῶς µέσῳ τῶν τηλεοράσεων) καί πολύ πιθανόν θά τροµοκρατηθοῦν ἀκόµη περισσότερον ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί ἰδιαιτέρως οἱ χριστιανοί.
Ὡστόσο,
- Ἡ δραµατική πάλη τοῦ Ἀντιχρίστου ἐναντίον τῶν ἐκλεκτῶν καί τῶν δικαίων ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν,
- τό φθοροποιόν ἔργον του,
- ἡ αὐτοδιάλυσις τοῦ βασιλείου του,
- ἡ καταστροφή τῆς πρωτεύουσάς του,
- µαζί µέ τήν συντριβή ὅλων τῶν θεοµάχων δυνάµεων,
πάντα ταῦτα θά ἔχουν θριαµβευτική ἀπήχησι στό πλήρωµα τῶν ἁγίων τοῦ οὐρανοῦ (ὅπως µᾶς λέγει ἡ Ἀποκάλυψις), ὅπου ἄγγελοι καί ἅγιοι θά ψάλλουν τήν θριαµβευτική νίκη τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἔναντι τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ἀλλά καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος τήν συντριβή τοῦ Ἀντιχρίστου τήν ἀποδίδει στόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος, ὅταν ἔλθη κατά τήν δευτέρα Αὐτοῦ Παρουσία "ἀναλώσει (τόν ἄνοµον) τῷ πνεύµατι τοῦ στόµατος αὐτοῦ καί καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ" (Β΄ Θεσ. 2, 8), πού σηµαίνει: "Καί τότε θά ξεσκεπαστῆ καί θά φανερωθῆ ὁ ἄνοµος, τόν ὁποῖον ὁ Κύριος θά ἐξολοθρεύση καί θά ἀφανίση τόσο εὔκολα, σάν µέ ἕνα φύσηµα ἁπλῶς τοῦ στόµατός Του καί θά τόν ἐξουδετερώση µέ τήν ἔνδοξη ἐµφάνισι τῆς παρουσίας Του".

Ἀπό τά προηγούµενα συνάγεται τό συµπέρασµα ὅτι τήν δύναµι τοῦ Ἀντιχρίστου µαζί µέ ὁλόκληρο τό σατανικό οἰκοδόµηµα τῆς ἐξουσίας του, ἀρκεῖ µόνον µιά κίνησις ἀπό τά χείλη τοῦ Κυρίου γιά νά τά συντρίψη, νά τά ἀφανίση καί νά τά ἐξακοντίση στό ἐξώτερον σκότος τῆς κολάσεως, µαζί µέ ὅλους τούς ἐργάτες τῆς ἁµαρτίας καί τῆς ἀνοµίας, πού θά προσκυνήσουν τήν εἰκόνα του.
Διότι, ναί µέν ὁ διάβολος καί ἡ ἁµαρτία µπορεῖ νά ἔχουν ἰσχυρή δύναµι σ’ ἐκείνους τούς ἀνθρώπους πού βυθίζονται -δυστυχῶς- στό σκοτάδι τῆς ἁµαρτίας, εἰδικώτερα τῶν φοβερῶν παθῶν (γι’ αὐτό καί ἐκλήθη ἀπό τήν ἴδια τήν Ἁγία Γραφή "ἄρχοντας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου"), ὅµως ἀπέναντι στόν Θεό καί στίς πνευµατικές δυνάµεις τῆς βασιλείας Του, ἀκόµα καί στούς ἐν ζωῇ εὑρισκοµένους ἁγίους, ἡ δύναµίς του παρουσιάζεται ὡς τό πλέον τιποτένιο ἄχυρο καί χῶµα πού πατᾶµε.
Γι’ αὐτό καί θά µπορῆ ἕνας καί µόνον ἐν ζωῇ ἅγιος, νά ἐξουδετερώση τήν δύναµι τοῦ Ἀντιχρίστου, τοῦ σατανᾶ καί ὅλων τῶν δαιµόνων. Ἕνας καί µόνον!...

Γύρω στό 1814 βρέθηκε στό Ἀγρίνιο ὁ γυιός ἑνός δερβίση ἀπό τήν Κόνιτσα. Ὁ νεαρός µουσουλµάνος δέν ἀρεσκόταν στά τούρκικα γλέντια καί ξεφαντώµατα. Εὕρισκε περισσότερη παρηγοριά καί ἀνάπαυσι στόν ἀσκητικό καί συγκρατηµένο τρόπο ζωῆς κάποιων χριστιανῶν πού συναναστρεφόταν. Καί χωρίς νά τό πολυκαταλαβαίνη, ἄρχισε νά ἀκολουθῆ τίς χριστιανικές νηστεῖες!
Ἔτσι ὅµως ἄνοιξε στόν Χριστό τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς του. Καί ὁ Χριστός πέρασε µέσα ἀπό αὐτήν, φωτίζοντάς τον κάθε µέρα καί περισσότερο, καί ὁδηγῶντας τον στήν ἀληθινή Θεογνωσία.
Ἔτσι ὁ πρώην δερβίσης σέ λίγο ζήτησε καί βαπτίστηκε χριστιανός καί πῆρε τό ὄνοµα Ἰωάννης. Κατάλαβε ὅτι ἄξιζε κάθε θυσία καί κάθε κόπο, γιά νά µπῆ µέσα στό εὐλογηµένο Σπίτι τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία Του.
Τόσο πολύ πῆρε στά σοβαρά τήν νέα του πίστι καί τήν σωτηρία του, ὥστε, ὅταν ὁ πατέρας του τόν ἀνακάλυψε καί τόν ἀνακάλεσε στήν προηγούµενη θρησκεία του καί λατρεία τοῦ Μωάµεθ, προσπαθῶντας νά... "τόν φέρη στά συγκαλά του", ὁ ἅγιος (πλέον) Ἰωάννης δέν ὑπολόγισε οὔτε νειάτα οὔτε οἰκογένεια.
Ἀλλά, ἔχοντας ὁλοκληρωτικά θεραπευθεῖ ἀπό τήν πλάνη τοῦ Ἰσλάµ, ὁµολόγησε τήν πίστι του στόν µόνο Ἀληθινό Θεό, τόν Κύριό µας Ἰησοῦ Χριστό, καί δέχτηκε ὕστερα ἀπό φρικτά µαρτύρια τόν θάνατο, κόβοντάς του τό κεφάλι µέ γαϊταγάνι, δίπλα ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Δηµητρίου Ἀγρινίου, στίς 23 Σεπτεµβρίου τοῦ 1814.

Ἦταν Τοῦρκος. Κατάλαβε ὅµως ὅτι ἡ ζωή δέν εἶναι γιά χόρτασι καί ὅτι ἡ κραιπάλη δέν δίνει οὔτε ἀληθινή χαρά οὔτε ἀληθινή εὐτυχία οὔτε ἀληθινή ἐλευθερία. Καί ἔτσι ἄρχισε νά ἀγαπάη τήν νηστεία, τήν ἐγκράτεια, τήν ἁγνότητα καί ὅλες τίς ἀρετές τοῦ Εὐαγγελίου.

(Διασκευή ἀπό "Λυχνία Νικοπόλεως", Σεπτέµβριος 2006)

Ἄν ὁ γυιός ἑνός µουσουλµάνου δερβίση, µέ τέτοια αὐταπάρνησι καί µέ τόσα βασανιστήρια κατεφρόνησε τήν δύναµι τοῦ διαβόλου στό πρόσωπο τῶν Τούρκων δηµίων του, πολύ περισσότερο ἐµεῖς ὡς Ὀρθόδοξοι χριστιανοί θά πρέπει νά φτάσουµε στό σηµεῖο µέ τήν δύναµι καί τήν Χάρι τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, µ’ ἕνα ἁπλῶς νεῦµα µας καί µέ τήν ὁµολογία τοῦ Ὀνόµατός Του νά ἐξουδετερώνουµε τήν φρυγανώδη δύναµι τῶν δαιµόνων.

Xριστιανοί µου, τελειώνουµε.

Ἀπό πολλούς Πατέρες, παλαιούς καί νεωτέρους ἐρευνητές, γεννήθηκε τό ἐρώτηµα:

Ποιό σκοπό θά ἐξυπηρετήση ἡ κατά παραχώρησιν Θεοῦ ἐµφάνισις τοῦ Ἀντιχρίστου µέσα στόν κόσµο; Ποιό νόηµα ἔχει ἡ ἔλευσις τοῦ µιαροῦ αὐτοῦ στούς ἐσχάτους καιρούς;

Πολλοί πιστεύουν ὅτι ὁ σκοπός εἶναι διπλός.
- Πρῶτον, ὅτι θά χρησιµεύση ὡς µία πρώτη Κρίσις τοῦ Θεοῦ γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, πού µέ τό ψεῦδος καί τήν ἀδικία, ἐλεύθερα, ἀρνήθηκαν τήν ἀλήθεια καί τήν δικαιοσύνη τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι τέλειος Θεός.
Διότι, παρά τό κοσµοσωτήριον ἔργον τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἐξάπλωσιν τοῦ Εὐαγγελίου σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουµένη, ἐν τούτοις ἡ πώρωσις τοῦ κόσµου τῆς ἁµαρτίας θά αὐξάνη, µέ ἀποκορύφωσι τούς ἐσχάτους χρόνους. Γι’ αὐτό καί ἡ ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου θά σηµάνη γιά τούς θεοµάχους καί ἀµετανόητους ἁµαρτωλούς ἀλγεινό προοίµιο τῆς καθολικῆς Κρίσεως τοῦ κόσµου καί προανάκρουσµα τῆς αἰωνίου κολάσεως.

- Ὁ δεύτερος σκοπός τῆς ἐµφανίσεως τοῦ Ἀντιχρίστου εἶναι ὁ ἑξῆς:
Γιά νά δοκιµαστοῦν οἱ ὀλίγοι ἀλλά ἐκλεκτοί Ὀρθόδοξοι χριστιανοί "ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ", ὥστε ἡ πίστις τους νά τελειοποιηθῆ ἔτι περισσότερον.
Γι’ αὐτό καί θά ἀποτελέσουν τό λαµπρότερον παράδειγµα σέ ὁλόκληρη τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς αὐτό νά σηµαίνη ὅτι θά λείψουν οἱ ἐκπλήξεις µεταστροφῆς αἱρε¬τικῶν, ἀλλοθρήσκων καί ἀθέων!

Καί ἰδού ἕνα παράδειγµα:

Τό 1630 ζοῦσε στίς Σέρρες ἕνας ψευτοπαληκαράς ἀλλά νερόβραστος χριστιανός (διότι καί τότε εἴχαµε νερόβραστους!). Ἦταν τότε 33 χρονῶν. Λεγόταν Ἀλεξανδρής Ταταρχάνης. Ἄνθρωπος µέ καλή καρδιά.
Ἀλλά, τί τά θέλετε; Σάν ψευτοπαληκαράς καί αὐτός, ἔκανε παρέα µέ τούς ὁµοίους του, γι’ αὐτό καί γύριζαν τίς νύχτες µέ σπαθιά καί µέ µαχαίρια καί ἔκαναν ψευτοκατορθώµατα!
Ἕνα βράδυ ἔκλεψαν τό σπίτι ἑνός Τούρκου, τόν ὁποῖον ἔδειραν καί ξυλοκόπησαν ἀλύπητα καί τόν ἄφησαν µισοπεθαµένο. Ἡ πρᾶξι τους ὅµως δέν ἔµεινε στό σκοτάδι καί ἔτσι τούς ἔπιασαν.
Ὅπως ἦταν ἑπόµενον, ξεσηκώθηκαν ὅλοι οἱ µουσουλµάνοι τῶν Σερρῶν! Μέσα στήν µεγάλη ἀγανάκτησι καί στίς φωνές τοῦ τουρκικοῦ ὄχλου, ὁ δικαστής ἔβγαλε τήν ἀπόφασί του: Νά τόν κρεµάσουν ἀµέσως.
Τότε πολλοί Τοῦρκοι φώναξαν στόν Ἀλεξανδρή:
- Γίνε, µπρέ, Τοῦρκος, νά γλυτώσης!
(Τότε, ὅποιος Ὀρθόδοξος χριστιανός γινόταν µουσουλµάνος, ἀπαλλασσόταν ἀµέσως ἀπό κάθε τιµωρία, γιά ὁποιοδήποτε ἔγκληµα, ἀκόµα καί γιά φόνο.)
Ὅλοι περίµεναν ὅτι ὁ Ἀλεξανδρής θά τό δεχόταν εὐχαρίστως γιά νά γλυτώση τή ζωή του. Ἡ πρότασί τους ἦταν πολύ δελεαστική, ἀφοῦ ἐπρόκειτο γιά τήν ζωή του.
Καί ἰδού τό θαῦµα! Αὐτός πού ἦταν χλιαρός καί νερόβραστος, ἔγινε θερµότατος! Καί ἄκουσαν τόν Ἀλεξανδρή νά φωνάζη σταθερά:
- Τοῦρκος ἐγώ δέν γίνοµαι!
Μάνιασαν οἱ Τοῦρκοι, ἔβγαλαν τά µαχαίρια τους καί ἄρχισαν νά τόν κτυποῦν µέ πολλή ὀργή σέ ὁλόκληρο τό σῶµα! Καί ἐνῶ ἀκόµη ἀνέπνεε, τόν κρέµασαν.
Ἦταν 8 Ἰουνίου τοῦ 1630.
Ἔτσι ἔγινε µάρτυρας, ἕνας ἀπό τούς νεοµάρτυρες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καί ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!

(Γ. Καφταντζῆ, ἡ Σερραϊκή Χρονογραφία τοῦ παπα-Συναδινοῦ,
ἔκδ. Ἱ. Μ. Σερρῶν καί Νιγρίτης, Σέρρες 1989, σελ. 52)


Ἀλήθεια! Πόσοι ἀπό τούς σηµερινούς νερόβραστους χριστιανούς θά εἶχαν τό σθένος µιᾶς ὁµολογίας σάν τοῦ νεοµάρτυρος Ἀλεξανδρῆ;
Ὅπως µπόρεσε ἐκεῖνος, µέ τά στήθη του γεµάτα ἀπό φλόγα πίστεως, νά ἐκµηδενίση τήν µανία τῶν Τούρκων, ἔτσι µποροῦµε κι ἐµεῖς κι ἐσεῖς ὅλοι καί ὁ καθένας χωριστά νά ἀντιτάξουµε τήν φλογερή µας πίστι ἀπέναντι στά σχέδια τῶν θεοµάχων πολιτικῶν ἀλλά καί στόν ἴδιο τόν διάβολο, τόν Ἀντίχριστο καί τόν σατανᾶ καί δέν ξέρω ποιόν ἄλλον!...
Ὁ πιστός Ὀρθόδοξος χριστιανός δέν φοβᾶται καί δέν τροµοκρατεῖται µπροστά σέ κανέναν διώκτην καί σέ κανέναν δήµιον!


* * *


Σεβαστοί πατέρες καί ἀδελφοί µου,

ὁ Ἀντίχριστος, ναί µέν θά εἶναι ἱστορικό πρόσωπο τῶν ἐσχάτων καιρῶν, ὅπως τό ἀποδείξαµε ἐν ἐκτάσει (συγχωρέστε µε καί γιά τήν ὥρα), θά ἔχη ὅµως (σύµφωνα µέ τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαµασκηνοῦ), ὡς προδρόµους τούς ἑκάστοτε ἀντιχρίστους καί ψευδοπροφῆτες.
Δηλαδή ὅλους τούς αἱρετικούς πού ἀρνοῦνται τά βασικώτερα δόγµατα τῆς θείας ἀληθείας καί ὅλους ἐκείνους τούς θεοµάχους πού θά διαταράσσουν καί θά καταπολεµοῦν τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἐπιπλέον, παρακολουθῶντας τήν ἱστορία ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας, εὔκολα διαπιστώνουµε ὅτι καί οἱ σκοτεινές δυνάµεις τῆς Νέας Ἐποχῆς θά κυριαρχοῦν ὡς πρόδροµοι τοῦ Ἀντιχρίστου, προκαλῶντας πυρηνικούς πολέµους, ἐµφυλίους σπαραγµούς, πεῖνα καί λοιµούς µέ ἑκατοµµύρια θύµατα.
Δυστυχῶς, σ’ αὐτόν τόν πνευµατικό κατήφορο συντελεῖ - συγχωρέστε µε - καί ἡ ἐκκοσµίκευσις τοῦ Ὀρθόδοξου Κλήρου, πού παρατηρεῖται στίς ἡµέρες µας, χωρίς βέβαια νά λείπουν καί οἱ ἐπαινετές ἐξαιρέσεις καί οἱ ἅγιοι.
Ἔτσι ὅµως ἀποστεώνεται ἡ χριστιανική Ὀρθοδόξη Εὐαγγελική διδασκαλία καί -προσέξτε! - ὑποβιβάζεται ἀφρόνως σέ κοινωνική διδασκαλία µέ στενές ἠθικές νοµικίστικες προεκτάσεις, χωρίς νά ἀποσκοπῆ πλέον στόν πραγµατικό σκοπό τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καί εἰδικώτερα τοῦ χριστιανοῦ, πού εἶναι ἡ κάθαρσις ἐκ τῶν παθῶν καί ἀδυναµιῶν, ὁ φωτισµός, ἀκόµα καί ἡ θέωσίς του.
Δαιµονικός καθίσταται ἐπίσης καί ὁ κλάδος τῆς παιδείας ὄχι µόνο στήν Ἑλλάδα µας ἀλλά καί διεθνῶς καί κατά συνέπειαν πρόδροµος τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅταν ἀποβλέπη στήν ἐγκεφαλική καί µόνο µόρφωσι (παραµόρφωσι) τοῦ ἀνθρώπου, ἀποκρύπτοντας σκοπίµως τίς ἀξίες τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τίς ὁποῖες Ἐκεῖνος σφράγισε µέ τό Αἷµα Του καί τίς ὁποῖες συνεχῶς..., συνεχῶς..., συνεχῶς διαστρεβλώνουν µέσα στά βιβλία τῶν σχολείων µας.
Τό ἴδιο θά µπορούσαµε νά ποῦµε καί γιά ὅλες ἐκεῖνες τίς ἐπιστῆµες, οἱ ὁποῖες, ἐνῶ µποροῦν νά ὠφελήσουν τήν ἀνθρωπότητα, ἐν τούτοις τήν ὁδηγοῦν στό βάραθρο τῆς ἀπωλείας.

Ἀδελφοί µου,
ὁλοκληρώνοντας αὐτή τή σηµερινή ὁµιλία (γιά τήν ὁποία εὐχαριστῶ πάρα πολύ τόν π. Ἀµβρόσιο καί τούς ἀδελφούς καί πατέρες κι ἐσᾶς, ὅλους ἐσᾶς, πού ἤρθατε νά ἀκούσετε ἐµένα τόν ἀνάξιο καί ἄθλιο) µιά προτροπή βγαίνει αὐθόρµητα ἀπό τό βάθος τῆς καρδιᾶς µου:
Ὅπως ὅλοι µαζί, κλῆρος καί λαός, συνταυτιστοῦµε σέ µιά ἑνότητα Θεοτριαδική,
χωρίς παρεκκλίσεις,
οὔτε ὑποχωρήσεις,
οὔτε νοθεύσεις
οὔτε καί συµβιβασµούς.
Διότι αὐτή ἡ σύµπνοια θά µᾶς δώση τήν δύναµι νά ἀντιµετωπίσουµε καί τό κακό καί τήν ἁµαρτία καί αὐτόν τόν Ἀντίχριστον, µέχρι αἵµατος, θυσίας καί µαρτυρίου!

Καί ξέρετε πῶς τελειώνει ἡ ἱερά Ἀποκά¬λυψις: "ΚΥΡΙΕ, ΕΡΧΟΥ ΤΑΧΥ!"
Εἴµαστε ἕτοιµοι νά ποῦµε τό "Ἀµήν";
Εἴθε νά τό δώση ὁ Θεός σ’ ὅλους µας, σέ σᾶς καί σέ µᾶς µαζί, σέ ὅλο τόν Ὀρθόδοξο λαό καί στόν Κλῆρο παντός βαθµοῦ, µαζί µέ τούς µοναχούς καί τίς µοναχές, ὥστε νά βροντοφωνάξουµε µέ µιά φωνή:

Ἀµήν. Γένοιτο.

Σηκωθῆτε ὄρθιοι, παρακαλῶ... Μή χειροκροτᾶτε.
Εὐχαριστῶ πολύ πού µέ ἀνεχθήκατε.
Ὁ Θεός καί ἡ Παναγία πάντοτε µαζί σας.


- (π. Ἀµβρόσιος) Ἐµεῖς εὐχαριστοῦµε τόν π. Στέφανο γιά τήν εὐλογία πού εἴχαµε. Εὐχαριστοῦµε θερµῶς...


Πηγές καί βοηθήµατα:
1. + Ἀνδρέου Θεοδώρου, "Ἡ περί Ἀντιχρίστου ἰδέα", 1969, σελ. 151 - 161.
2. Γεωργίου Μαυροµάτη, "Ἑρµηνεία στήν Ἀποκάλυψι τοῦ Ἰωάννου", σελ. 218 - 222.

Σημείωσις: Λόγῳ τῶν πολλῶν θεολογικῶν ἐλλείψεων πού ἀναγνωρίζω στόν ἑαυτό µου, παρακαλῶ θερµά τούς πλέον εἰδικούς ἐκ τῶν θεολόγων, κληρικῶν ἤ καί λαϊκῶν, ἀλλά θεουµένων καί θεοπτῶν, νά προβοῦν σέ ἁγιοπατερικές διορθώσεις τοῦ ὅλου κειµένου, πού µέ τόση πνευµατική φτώχεια προσπάθησα νά ἀποδώσω.