Σωτήριες επεμβάσεις τών κεκοιμημένων,οι παιδομάρτυρες καί ο λόγος τού Θεού

194-α
Κυριακή.Δ.Λουκα 15.10.2006

Βρισκόμαστε αδελφοί μου στα σκληρά χρόνια της Σταλινικής δικτατορίας, όπου οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών και η αθεΐα έπαιρνε τρομακτικές διαστάσεις με συνέπεια, να καταστρέφονται και να κολάζονται εκατομμύρια ψυχές.
Ο Πατήρ Δημήτριος Ντούτκο, ιερεύς και πρωτοπρεσβύτερος της εποχής εκείνης, ο οποίος ήτο απτόητος μπροστά σε όλους αυτούς τους διωγμούς, όπου συνεχώς εδιώκετο και προπηλακίζετο ποικιλοτρόπως, κάποτε στο πολυπληθές εν κρυπτώ ακροατήριό του, διηγήθηκε την εξής ιστορία.

Είναι μεσάνυκτα, περιγράφει, κάποιος κτυπάει την πόρτα μιας εκκλησίας, από τις λίγες που είχαν απομείνει από την μανία της Γκα-Κε-Πέ. Ύστερα από λίγο, ανοίγει ο ιερεύς την πόρτα και βλέπει μπροστά του μια γριούλα, η οποία του ζήτησε να πάει να κοινωνήσει έναν άρρωστο. Χωρίς δισταγμό, ο παππούλης εκείνος ετοιμάστηκε, και βγήκε μαζί της. Εκείνη μπροστά και αυτός από πίσω με τα Τίμια Δώρα στα χέρια, με κάθε δυνατή προφύλαξη διότι ο κίνδυνος ήτο μεγάλος. Έτσι πλησίασαν σε ένα φτωχικό σπιτάκι, η γριούλα ανοίγει την πόρτα και από τον διάδρομο μπάζει τον ιερέα σε ένα δωμάτιο. Και ξαφνικά ο παππούλης βρίσκεται μόνος, με μόνον τον άρρωστο. Ο άρρωστος τον βλέπει και αμέσως με χειρονομίες και φωνές, άρχισε να βρίζει και να τον διώχνει.
«Φύγε από δω ρε τράγο, ποιος σε κάλεσε, ποιος σε φώναξε, εγώ είμαι άθεος, δεν πιστεύω σε τίποτα, και άθεος θέλω να πεθάνω».
Ο καημένος ο παππούλης τά ’χασε.
«Μα δεν ήρθα μόνος μου», του είπε.
«Μια γριούλα με εκάλεσε, και με έφερε μέχρι εδώ, μέχρι εδώ σε σένα».
«Ποια γριά», του λέει, «εγώ δεν ξέρω καμιά γριά».
Εκείνη τη στιγμή πέφτουν τα μάτια του ιερέως πάνω από το κρεβάτι του αρρώστου σε μια κορνίζα όπου υπήρχε μια φωτογραφία. Η φωτογραφία της γυναίκας, της γριούλας που τον κάλεσε, αλλά σε μια λίγο νεώτερη ηλικία.
«Να αυτή», του λέει, «αυτή με κάλεσε».
«Ποια αυτή», του λέει, «ξέρεις τι λες μωρέ παπά; Αυτή έχει πεθάνει εδώ και χρόνια και είναι η μάνα μου».
Για μια στιγμή πάγωσαν και οι δύο, και τους κατέλαβε δέος. Και αμέσως μετά ο άρρωστος άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Και αφού έκλαψε, έκλαψε, έκλαψε για πολλή ώρα, μέσα του γέμισε φως, φως μετάνοιας και φως ελπίδος και σωτηρίας.
Και φώναξε:
«Πιστεύω, πιστεύω τώρα και θέλω να εξομολογηθώ, όλα τα κρίματά μου, τα εγκλήματά μου, τους φόνους μου, τις ιεροσυλίες μου, τις βρωμιές μου, τις ανηθικότητές μου, τα πάντα. Και έτσι μέσα στο κρεβάτι, εκεί της βαρειάς του αρρώστιας και μέσα από λυγμούς και κλάματα πολλά, εξομολογήθηκε όλα τα κρίματά του.
Και ύστερα από λίγο αφού του διάβασε ο ιερεύς την συγχωρητική ευχή κοινώνησε και των Αχράντων Μυστηρίων.
Την άλλη μέρα πέθανε.
Η μητέρα του όμως, η μάνα του, φρόντισε και απ’ τον ουρανό να του δείξει τον δρόμον της σωτηρίας. Τον σπόρο του λόγου του Θεού, που τον είχε σπείρει στην παιδική του ψυχούλα, τότε που ήταν μικρό παιδάκι. Η ευλογημένη αυτή μάνα, με την ουράνια αυτή παρουσία της, αυτόν τον λόγον, στην παιδική ψυχούλα, τον έκανε ετούτη τη στιγμή δένδρο σωτηρίας.

Αυτό μας είπε και σήμερα ο λόγος του Θεού. Ό,τι σπέρνουμε, αυτό και θερίζουμε. Και Ό,τι σπέρνουμε στις παιδικές ψυχούλες των παιδιών μας, αλλά και σε κάθε ψυχή, αυτό και θα θερίσουμε. Ύστερα από πέντε μέρες, από δέκα, από ένα μήνα, από ένα χρόνο, από πέντε, από δέκα, από πενήντα, δεν ξέρω, κάποτε αυτός ο σπόρος θα πιάσει τόπο. Έστω και αν παρουσιάζεται προσωρινά κάποια σκληρότητα και από γρανίτη γη, στην καρδιά των ανθρώπων.
Ποιος ξέρει πότε μπορεί να γίνει αυτός ο σεισμός, και να ανοίξει μια χαραμάδα για να μπει ο σπόρος του Θεού μέσα στις ψυχές μας;
Αλλά ο λόγος όμως του Θεού, ο αγνός και καθαρός σπέρνεται από το αγιασμένο παράδειγμά μας, γιατί λόγια λέμε πολλά, και μείς οι παπάδες λέμε λόγια πολλά και κάνομε και ωραιότατα κηρύγματα, και σκλαβώνουμε και το πλήθος, και κρέμονται από τα χείλη μας, και μας λένε «ν’ αγιάσει το στοματάκι μας». Αλλά το είπε και το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, η παραβολή, ότι ύστερα από λίγο μη έχοντες ικμάδα θα φύγει ο λόγος, και θα μείνει άχρηστος, άσπορος, άδενδρος, άκαρπος, τίποτα δεν θα ’χει μέσα.
Πιθανόν βέβαια τα παιδιά μας να κάμουν την επανάστασή τους, και την κάνουν. Θα λοξοδρομήσουν, θα λιποτακτήσουν, ακόμα και θα μας απαρνηθούν, και από ηλικία τριών ετών, μη σας φαίνεται παράξενο. Παρά ταύτα θα ’ρθει καιρός που κάποιο γεγονός, θα τα συγκλονίσει αυτά τα παιδιά, θα προκαλέσει μέσα αναστάσιμο σεισμό, και θα γεννήσει τη μετάνοια, και η μετάνοια με τη σειρά της θα γεννήσει τη σωτηρία.
Έσπειρε ο Κύριος τον λόγον του Θεού, και μετεβλήθησαν οι ψαράδες σε αλιείς ανθρώπων, σε κήρυκας του Ευαγγελίου, σε αποστόλους, μαθητεύοντες πάντα τα έθνη, και βαπτίζοντες όσους πίστευαν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Σπείρεται ο Ευαγγελικός λόγος και αναδεικνύονται μεγάλοι ιεράρχες της Εκκλησίας μας, οι Άγιοι θεοφόροι και Πατέρες ημών που συγκρότησαν όχι μόνον την Εβδόμη Οικουμενική Σύνοδο, τους οποίους σήμερα εορτάζομε, αλλά και όλας τας Συνόδους, και τας τοπικάς που έχουν κύρος Οικουμενικό, όπως είναι οι δύο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.
Σπείρεται ο λόγος του Θεού και γεμίζει η έρημος, και γεμίζουν οι τρύπες της γης, τα βουνά και τα δάση, και οι σπηλιές της γης από χιλιάδες χιλιάδων οσίων Πατέρων, που με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, εγκράτεια, και σκληρή άσκηση, έλαβαν ουράνια χαρίσματα και έλαμψαν ως ο Άλλος Ήλιος, στο πνευματικό στερέωμα της Εκκλησίας μας.
Σπείρεται ο λόγος του Θεού και γεννά εκατομμύρια από μάρτυρες, μεγαλομάρτυρες, ομολογητές και νεομάρτυρες. Και το απίστευτο. Γέννησε και παιδομάρτυρες.
Θ’ αφήσουμε τους παιδομάρτυρες των πρώτων αιώνων, αρχίζοντες από
τον Άγιο Κήρυκο που ήταν τριών ετών,
τον Άγιο Ταρσήλιο που ήταν δώδεκα,
την Αγία Μαρίνα που ήταν δεκατέσσερα και πολλούς άλλους,
και θα πάμε σε κείνους, σε κείνα τα παιδιά μάλλον που μαρτύρησαν από την θηριωδία των Τούρκων. Σ’ αυτά τα παιδιά ο λόγος του Θεού και Ορθόδοξης πίστης είχε πιάσει μέσα τόσο βαθιές ρίζες, ώστε αυτά τα παιδιά από δέκα ετών και πάνω μέχρι δεκαοκτώ, έδωσαν και το αίμα τους για την πίστη του Χριστού την Αγία.
Θα σας αναφέρω δεκαπέντε – δεκαέξι.
Η Αγία Ειρήνη απ’ τη Μυτιλήνη μαρτύρησε δώδεκα ετών το χίλια τετρακόσια εξήντα τρία.
Ο Άγιος Γεώργιος στην Κωνσταντινούπολη δεκαπέντε ετών, το χίλια πεντακόσια δεκαπέντε,
ο Άγιος Μακάριος απ’ τη Χίο αποκεφαλίστηκε, δεκαοκτώ ετών το χίλια πεντακόσια ενενήντα,
ο Άγιος Θεόφιλος από την Ζάκυνθο, δεκαοχτώ ετών τον έκαψαν ζωντανό,
ο Άγιος Μάρκος από την Κρήτη, δεκαπέντε ετών απεκεφαλίστηκε,
ο Άγιος Ιωάννης απ’ τη Θάσο, και αυτός απεκεφαλίστηκε, δεκατεσσάρων ετών,
ο Άγιος Δημήτριος απ’ τη Φιλαδέλφεια, λιθοβολήθηκε και τον σκότωσαν με τις πέτρες δεκατριών ετών παιδάκι, επειδή φώναζε «δε θέλω να γίνω Τούρκος, θέλω να μείνω χριστιανός, όπως ο μπαμπάς μου και η μαμά μου»,
ο Άγιος Νικόλαος από το Καρπενήσι, του ’κόψαν το κεφάλι και αυτουνού, δεκαπέντε ετών,
ο Άγιος Νικήτας από την Ρόδο, βασανίστηκε και πέθανε δεκαέξι ετών,
η Αγία Κυράνα από την Θεσσαλονίκη, βασανίστηκε δεκαπέντε ετών,
η Αγία Ακυλίνη από Ζαγκλιβέρι, μαστιγώθηκε μέχρι θανάτου δεκαοχτώ ετών, το χίλια επτακόσια εξήντα τέσσερα,
ο Άγιος Μιχαήλ απ’ τα Βουρλά, τον αποκεφάλισαν δεκαοχτώ ετών,
τον Άγιο Ιωάννη από την Μονεμβασία, τον σφάξανε δεκαπέντε ετών,
τον Άγιο Πολύδωρο απ’ την Κύπρο, τον κρέμασαν δεκαπέντε ετών,
τον Άγιο Ιωάννη απ’ την Θεσσαλονίκη, τον έσφαξαν δεκαπέντε ετών, το χίλια εφτακόσια ενενήντα πέντε,
όλοι έχουν ημερομηνίες και ακρίβεια, ημερομηνίες δεν τις αναφέρουμε χάριν συντομίας του λόγου,
ο Άγιος Κωνσταντίνος από την Ύδρα βασανίστηκε δεκαοκτώ ετών,
ο Άγιος Χριστόδουλος απ’ τη Μακεδονία, τον αποκεφάλισαν δεκατεσσάρων ετών το χίλια οκτακόσια εξήντα,
η Αγία Αναστασία απεκεφαλίσθη δεκαπέντε ετών το χίλια οκτακόσια δέκα,
και για να τελειώνουμε να πούμε να πούμε και τον Άγιο Παναγιώτη που τον απεκεφάλισαν δεκαοκτώ ετών στο Βόλο.
Και ασφαλώς και όλα εκείνα τα παιδιά που σφαγιάστηκαν μαζί με τους γονείς τους στην παραλία της Χίου το χίλια οκτακόσια είκοσι ένα, όταν αρνήθηκαν να πατήσουν τον Σταυρό που ’χαν χαράξει οι Τούρκοι κάτω στη γη. Γονείς και παιδιά ακόμα και μωρά, όλα μαζί και όλοι μαζί που ήσαν περισσότεροι από τρείς χιλιάδες σφαγιάστηκαν στην παραλία της Χίου. Τα μαρτυρικά τους λείψανα και οστά βρίσκονται σε ένα μοναστήρι έτοιμα προς προσκύνηση για κάθε χριστιανό προσκυνητή.
Σπείρεται ο λόγος του Θεού και μέσα στον κόσμο. Και σε μας σπέρνεται ο λόγος του Θεού, πλούσια, αλλού υπάρχει λιμός, λιμός του ακούσαι λόγον Θεού, -επισκέφθηκα νησιά και το διαπίστωσα,- λιμός, δεν ακούνε λόγον Θεού, και μείς που ακούμε δεν παράγουμε καρπόν.
Έχουμε λοιπόν και μέσα στον κόσμο, ακόμα και στην εποχή μας, κάθε κοινωνικής τάξεως και επαγγέλματος, πάσης ηλικίας και μορφώσεως, άντρες γυναίκες και παιδιά, που δίνουν τον καλό τους τον αγώνα και αγιάζουν μέσα απ’ αυτόν.
Ναι αδελφοί μου, πλήθος αγίων γεννά κάθε μέρα ο λόγος του Θεού.
Κατ’ εξοχήν όμως ο Ευαγγελικός λόγος, ανέδειξε αγίους μοναχούς, ασκητάς, ησυχαστάς, ερημίτας, κελιώτας ακόμα και κοινοβιάτας.
Πάντοτε όμως ο λόγος του Θεού, θα γεννά και αγίους κληρικούς παντός βαθμού, διακόνους, πρεσβυτέρους, απλούς λεβήτας ενοριών, χωριών, πρεσβυτέρους, και νήσων, όπως και επισκόπους.
Γεννά ο λόγος του Θεού και μέσα από τους κεκοιμημένους, τους πεθαμένους, γονείς ή και παιδιά, που συνταράσσουν τις κοιμισμένες συνειδήσεις μας από τις σωτήριες ουράνιες επεμβάσεις τους, όπου προσφέρουν ζωντανά και παραστατικά, ή την φρίκη της κολάσεως ή την ωραιότητα και το κάλος του Παραδείσου και της Βασιλείας των Ουρανών.
Τα παραδείγματα δε λείπουν και μάλιστα είναι πολλά, ένα μας ανέφερε προηγουμένως ο πατήρ Δημήτριος Ντούτκο, αλλά θα πούμε και κάνα δυό εμείς.
Για τις παραβολές και τον σωτήριον λόγον του Θεού, θα ακούσετε πολλά και ωφέλιμα, στα βραδινά μας κηρύγματα, που εύχομαι να έρχεστε όλοι σας, από τον πατέρα Δημήτριο. Πάντως προσωπική μου διαπίστωσις είναι και το είδα με τα μάτια μου, ότι το Ευαγγέλιο τον μέθυσο τον κάνει νηστευτή, τον τσιγκούνη τον κάνει ελεήμονα, τον χαρτοπαίκτη τον κάνει νοικοκύρη, τον λύκο τον κάνει αρνάκι, τον θυμώδη και τον όργιλο τον μεταβάλλει σε πραότατον, τους φθονερούς τους γεμίζει από αγάπη και τους εγωιστάς και τους υπερηφάνους τους μεταμορφώνει με την ταπείνωση. Και τους απελπισμένους το Ευαγγέλιο τους γεμίζει από ουράνια ελπίδα.

Εμφανίζεται ένα πεθαμένο δωδεκάχρονο παιδάκι στους γονείς του γεμάτο φως, και με τις Ευαγγελικές του συμβουλές τους λυτρώνει από τον φόβο του θανάτου και της κολάσεως.
Εξομολογούνται, κοινωνούν, διάγουν αγία ζωή ύστερα από αυτή την ουράνια επέμβαση.

Εικοσάχρονος νέος ομολογεί απ’ τον ουρανόν, ότι είναι πρίγκιπας τώρα στην Βασιλεία των Ουρανών γεμάτος παράσημα, γεμίζοντας την τραγική χήρα μάνα, από την ομορφιά του Παραδείσου και την χαρά, της βεβαιωμένης ελπίδος και της προσωπικής της ακόμα σωτηρίας. Σήμερα χαίρεται γιατί έχει έναν εικοσάχρονο γιο, πρίγκιπα στην Βασιλεία των Ουρανών. Πόσοι άραγε από μας έχουν αυτή τη χαρά;

Τα παραδείγματα που είδα και άκουσα, στα σαρανταεφτάμιση χρόνια της ιερατικής μου ζωής, είναι πάμπολλα αλλά αρκούμαι σε αυτά που ανέφερα.

Χριστιανοί μου,
ένα είναι το συμπέρασμα, το Ευαγγέλιο, ο λόγος του Θεού, η Καινή Διαθήκη, η Αγία Γραφή, η Ορθόδοξος πίστις με την Ιερά Παράδοσή της, την Εκκλησία και τα μυστήριά της, μας οδηγεί στη μετάνοια, στην προσωπική μας μεταμόρφωση, στο φωτισμό μας, στη λύτρωσή μας, στη σωτηρία μας.
Γι’ αυτό σας παρακαλώ όλους, όλους μηδενός εξαιρουμένου, να προσεύχεστε, να χουμε μετάνοια, τα χρόνια, οι μέρες, οι μήνες, οι βδομάδες, δε ξέρω, ώρες, δεν ξέρω πόσες θα ’ναι για μένα.
Θέλω λοιπόν να παρακαλάτε τον Θεόν, να καλλιεργηθεί μέσα μου η αληθινή μετάνοια,
η αληθινή μετάνοια σε όλους τους Ορθοδόξους κληρικούς, εν Ελλάδι και απανταχού της γης, και σε μας, που σας υπηρετούμε εδώ και διακονούμε τα μυστήρια, χάριν της σωτηρίας σας, αλλά και σεις όλοι όμως, να καλλιεργήσετε αυτήν την σωτήρια μετάνοια, για να πάμε όλοι μαζί στον Παράδεισο,

Αμήν.

Η πνευματική προσευχή οδοδείκτης στη πορεία της ζωής μας

193-γ
Κυριακή Β Λουκά, 1/10/2006

Στα τέλη του έκτου με αρχάς του εβδόμου αιώνος, έζησε χριστιανοί μου και αγίασε στην Ιρλανδία ένας άγιος ερημίτης, ο όσιος Κέβιν (Kevin), που καλλιεργούσε πολύ την προσευχή. Είναι άγιος της μιας Ορθοδόξου Αποστολικής Καθολικής Εκκλησίας, διότι έζησε πολύ πριν συμβεί το 1054 το μεγάλο σχίσμα ανάμεσα στους χριστιανούς της Δύσης και της Ανατολής.
Πριν αποτραβηχτεί στα βουνά της Ιρλανδίας για άσκηση και ησυχία ο Άγιος Κέβιν, είχε χρηματίσει και ηγούμενος της μονής του Γκλεντάου (Glendalough).
Εκοιμήθη οσιακώς το 618 μ.Χ. Η Εκκλησία μας και η δική μας τον τιμά στις 3 Ιουνίου όπως το διαπίστωσα από τους Συναξαριστάς.
Το 1995 το βραβείο της λογοτεχνίας Νόμπελ απενεμήθηκε στον Ιρλανδό Σέιμους Χίνι (Seamus Heaney). Στην πανηγυρική τελετή και ομιλία που εξεφώνησε στην Σουηδική Ακαδημία αναφέρθηκε σε ένα θαυμαστό γεγονός του Αγίου αυτού, του Κέβιν.
Κάποτε ενώ ο όσιος προσηύχετο στην ύπαιθρο νοερά, και με τεντωμένα τα χέρια του σε σχήμα Σταυρού, αρπάχτηκε ο νους του στα απόρρητα μυστήρια της Βασιλείας του Αγίου Θεού, όπου εγεύετο και απελάμβανε ακόρεστα το ουράνιο μέλι της θείας ευφροσύνης μαζί με τις αποκαλύψεις, που θα εδέχετο οπωσδήποτε από τον Πανάγιο εν Τριάδι Θεό. Η νοερά και λογική λατρεία αυτού του προσευχομένου απλανώς αγίου, ετέθη εκτός χρόνου, και χωρίς όρια γιατί κράτησε αυτή η στάσις της προσευχής του για πολλές μέρες.
Και πως έγινε αυτό ή πως γίνεται ίσως ρωτήσετε. Για τον κάθε από μας θνητό χριστιανό, και για όλους εμάς που η πίστις μας είναι χλιαρή έως και μηδενική, που τα μετράμε όλα με το μυαλό μας και με τη λογική μας, μας φαίνεται τελείως κάτι τέτοιο αδύνατο. Αλλά τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστί.
Η ακινησία του προσευχομένου αυτού Αγίου Κέβιν, ήταν τόσο ειρηνική, τόσο απόλυτη και τόση ευλογημένη, ώστε ένα πουλί ήρθε και κάθισε στην ανοιχτή παλάμη του, και γέννησε το αυγό του! Και όχι μόνον το γέννησε αλλά δεν δίστασε και να το κλωσήσει για μέρες πολλές μέχρις ότου από τον μικρό αυτό αυγό βγήκε ένα πουλάκι, ο νεοσσός όπως λέγεται.
Τον άγιον αυτόν, ο λογοτέχνης τον ονόμασε οδοδείχτη. Δείχτη πορείας. Δείχτη πορείας είπε, που μας οδηγεί στην πνευματική μας ενηλικίωση και έτσι τελείωσε ο ομιλητής αυτός.

Για μας όμως το γεγονός αυτό του Αγίου Κέβιν, της μιας ενωμένης Εκκλησίας, μας δείχνει ότι μόνον διά μέσου της αληθινής πνευματικής προσευχής μπορεί ο χριστιανός να μεγαλώσει και να φτάσει «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού», δηλαδή να πάψει να είναι μωρό και νήπιο. Να μεγαλώσει. Να μεγαλώσει πνευματικά ο χριστιανός, να ωριμάσει πνευματικά, γι’ αυτό οφείλει να σταματήσει να πίνει μόνο γαλατάκι ή να τρώει παπάρες και σουπίτσες της νερόβραστης ηθικολογίας των ημερών. Πρέπει να μάθει να τρώγει σιγά σιγά τις τροφές, τις διδασκαλίες των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, και θάλεγα μάλιστα ειδικότερα των νηπτικών.
Καθαριζόμενος κατά πρώτον λόγον από τα πάθη, φωτιζόμενος εν συνεχεία από την Χάρη του Θεού και πορευόμενος εν Χριστώ προς την τελείωση, τον αγιασμό, την θέωση. Να έχει δηλαδή πλήρη συναίσθηση ότι εμφορείται από το Άγιον Πνεύμα και ότι βιώνει τους ανεκλάλητους στεναγμούς, τους λαλουμένους εντός της καρδίας αυτού. Και ασφαλώς όχι με προσευχές «άντε άντε πότε θα τελειώσουμε», όχι μηχανικά, όχι παπαγαλίζοντας, και όχι τροχάδην, αλλά με δίψα για προσευχή και με ακόρεστη πείνα για θεοκοινωνία και για πνευματική λατρεία, για να μας πει σήμερα ο Απόστολος Παύλος στο Ανάγνωσμα που ακούσαμε, πόσα μας είπε για την τελειότητα που έχει και που πρέπει να έχει ο κάθε χριστιανός, πρέπει να έχει φτάσει, σ’ αυτή ακριβώς την πνευματική ενηλικίωση, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.
Και σας ρωτώ τώρα: Εμείς λαχταράμε πότε θα κάνουμε προσευχή το βράδυ; Έχουμε την αγωνία της; Αισθανόμαστε την έλλειψή της; Λέμε μέσα μας «αχ πότε θα κερδίσω δέκα και είκοσι λεπτά χρόνο για να κάτσω να κάνω προσευχή και να αγκαλιάσω τον Θεόν Πατέρα μου, ή να ριχτώ μέσα στην αγκαλιά του»; Το λέμε αυτό; Σας ρωτώ, το λέμε, το φωνάζουμε, το λαχταράμε, το διψάμε, το επιδιώκουμε;
Αν δεν έχουμε χριστιανοί μου, αυτού του είδους την αγωνία και την λαχτάρα για προσευχή, και το λέω με πόνο, πως θα έχουμε την απαίτηση το Άγιον Πνεύμα να συμμαρτυρήσει και να βεβαιώσει ότι είμεθα όντως μέσα στην αγκαλιά του Θεού, στην αγκαλιά της θείας ευσπλαχνίας, και για την ακρίβεια ότι είμεθα παιδιά Του;
Μας λέγει ο Απόστολος Παύλος σε άλλο σημείο: «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστέ και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν; Ο γαρ ναός του Θεού άγιος εστίν, οίτινες εστέ υμείς». Δηλαδή, δε γνωρίζετε, ρωτάει ο Απόστολος Παύλος, ότι είστε ναός του Θεού, και ότι το Άγιον Πνεύμα κατοικεί μέσα σας; Ο ναός όμως του Θεού είναι άγιος, άρα και σεις είστε άγιοι! Ή να συμπληρώσω ταπεινά, «τουλάχιστον οφείλετε να γίνετε άγιοι». Αυτό όμως αποδεικνύει ότι ημείς όλοι οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, μετά το Άγιον Βάπτισμά μας εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και την τριπλήν κατάδυσιν μέσα στο ύδωρ της κολυμβήθρας, έχουμε εντός της καρδίας ημών και μέσα στο σώμα μας, σ’ ολόκληρο δηλαδή τον ψυχοσωματικόν μας κόσμον, το Άγιον Πνεύμα και είμεθα ναός του Θεού. Το νοιώθουμε άραγε αυτό; Βεβαιώνουμε βαθειά, ή μάλλον βιώνουμε βαθειά μέσα μας, αυτή την θεία παρουσία; Την καταλαβαίνουμε; Θάλεγα μάλλον όχι και συγχωρέστε με γι’ αυτό.
Μια έγκυος γυναίκα, και οι περισσότερες είστε μητέρες, είναι η έγκυος γυναίκα απόλυτη βεβαία, μετά τον πέμπτον μήνα της κυήσεως, ότι μέσα της κυοφορείται μια νέα ζωή, ένα έμβρυο. Νοιώθει τα σκιρτήματά του. Και περιπαιχτικά εμείς λέμε, «κλωτσάει, κλωτσάει»;
Εμείς όμως μπορούμε να το βεβαιώσουμε, η αιώνιος ζωή του Αγίου Πνεύματος, νοιώθουμε τα σκιρτήματα αυτής της αιώνιας ζωής; Έχουμε την αίσθηση ότι είμεθα ναός του Θεού; Και ότι αυτός ο ναός είναι το σώμα μας, που οφείλει να είναι άγιο, αγνό, πάλλευκο, από παντός μολυσμού, σαρκός και πνεύματος.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας βεβαιώνουν χριστιανοί μου, ότι αποκλείεται ο Ορθόδοξος χριστιανός, να μην καταλαβαίνει και να μην έχει την αίσθηση, ότι ο ίδιος είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Αν δεν το νοιώθει, λένε, αυτό σημαίνει αλλοίωση των πνευματικών του αισθήσεων από τα πάθη. Για παράδειγμα: Ο ήλιος λάμπει στον καταγάλανο ουρανό. Αν εμείς ελεύθεροι και με τη θέλησή μας, εισέλθουμε σε ένα κατασκότεινο υπόγειο, χωρίς καμιά χαραμάδα φωτός, θα πούμε ότι φταίει ο ήλιος, γιατί εμείς διαλέξαμε το σκοτάδι; Όχι ασφαλώς! Το ίδιο συμβαίνει και στον κάθε άνθρωπο. Στον κάθε χριστιανό που διαλέγει το σκοτάδι της αμαρτίας απ’ το φως του Θεού, από το πέλαγος θα έλεγα των θείων αρετών. Πως λοιπόν σκοτεινιασμένη και βρώμικη από τα πάθη καρδιά, θα συμμαρτυρήσει το Άγιον Πνεύμα ότι ενοικεί εντός ημών; Γι’ αυτό και είμεθα όλοι μας και πρώτος εγώ, και δεν εξαιρώ τον εαυτόν μου, πάμπτωχοι και πάμπτωχος από τα ενεργήματα των θείων χαρισμάτων. Φτωχοί και πάμπτωχοι από την πνευματική νοερά λατρεία για την οποία κάναμε λόγο την περασμένη Κυριακή.
Παρά ταύτα, ο Θεός μας περιμένει, όλους δια μέσου της καθαράς και επίμονης και αδιαλλείπτου και δακρυβρέκτου προσευχής, διά μέσου της συμμετοχής μας στα σωστικά μυστήρια Ιεράς Εξομολογήσεως, Θείας Κοινωνίας, τακτικού εκκλησιασμού, μελέτης των Γραφών και άλλων, και δια μέσου της τηρήσεως των Ευαγγελικών εντολών και της αντιστοίχου καλλιεργείας των αρετών, μας περιμένει να μεγαλώσουμε λίγο πνευματικά, και να πάψουμε να παραμένουμε μωρά, βρέφη, νήπια και νάνοι.
Άντε λοιπόν χριστιανοί μου να μεγαλώσουμε και λίγο, άντε! Εικοσιπέντε χρόνια παλεύουμε εδώ! Άντε να μεγαλώσουμε λίγο! Ο Χριστός μας περιμένει για να μας σώσει όλους με το Πανάγιον έλεός Του. Από μας περιμένει την μετάνοιά μας την αληθινή, και την αλλαγή της αμαρτωλής ζωής μας σε δείκτη πορείας εκκλησιαστικής Ορθοδόξου πνευματικής ζωής και παραδόσεως. Από την αλλαγή αυτή θα προκύψει και η συμμαρτυρία του Αγίου Πνεύματος ότι είμεθα και πάλιν παιδιά του Θεού, σεσωσμένοι και τετελειομένοι κατά χάριν.
Η λύτρωσις, η αναγέννησις, η δικαίωσις, και η υιοθεσία είναι δωρεές που απορρέουν απ’ τη Σταυρική Θυσία του Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που απέθανεν επί του Σταυρού, ετάφη και ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και που ανελήφθη εν δόξη….. Εις το Άγιον Πνεύμα όταν από την λογική λατρεία των καθημερινών ακολουθιών μας, ανερχόμεθα εν Χριστώ στην πνευματική νοερά λατρεία. Και νοερά λατρεία είπαμε ότι είναι η νοερά προσευχή όταν διά μέσου αυτής έχουμε την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που συμμαρτυρεί τω Πνεύματι ημών ότι είμεθα κατά χάριν σεσωσμένοι, παιδιά του Θεού Πατρός και κατοικία της Τριαδικής Θεότητος. Αυτήν την αλήθεια μας την επιβεβαιώνει ο ίδιος ο Χριστός λέγοντας «και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσωμεν».
Φοβερόν, όλος ο Τριαδικός Θεός έρχεται και κατοικεί μέσα μας και μάλιστα όταν Τον πιστεύουμε και Τον αγαπάμε εξ όλης ψυχής και εξ όλης καρδίας, και εξ όλης ισχύος, και εξ όλης διανοίας. Η πίστις μας βεβαιώνεται από τα έργα μετανοίας. Και η αγάπη μας με θυσίες και λατρεία πνευματική.
Θυσίες απαιτούνται στο να απαρνηθούμε το αμαρτωλό το κακό το πονηρό το διεστραμμένο θέλημά μας.
Θυσίες στο να σηκώνουμε κάθε μέρα το σταυρό μας, με το σταυρό στο χέρι.
Θυσίες για να υπομένουμε αγόγγυστα τους πειρασμούς και τα βάσανα της ζωής.
Θυσίες για να ξεριζώσουμε από μέσα μας τα πάθη μας και στη θέση τους να σπείρουμε τις θεοαρετές.
Θυσίες για να καταφέρουμε στο πως θα νηστεύουν οι αισθήσεις μας και ειδικότερα η γλώσσα μας, που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.
Θυσίες και μάλιστα μεγάλες για να μπορέσουμε με τη βοήθεια του Θεού να αγαπήσουμε τον εχθρόν μας, αυτόν που μας έκανε κακό, αυτόν που μας χαντάκωσε, να τον συγχωρήσουμε, και όχι μόνον να τον συγχωρέσουμε και να τον αγαπήσουμε, αλλά και να τον ποτίζουμε όταν διψά και να τον τρέφουμε όταν πεινά. Το είπε και σήμερα το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα ως φωνή δυνατή του Αγίου Θεού ημών, ότι «αγαπάτε τους εχθρούς ημών», και τους συντρέχουμε στις διάφορες ανάγκες τους.
Θυσίες λοιπόν, θυσίες, θυσίες πολλές, για την αγάπη του Θεού.
Αλλά και σ’ αυτές τις θυσίες που γίνονται εξ όλης ψυχής και καρδίας, συμμαρτυρεί το Άγιον Πνεύμα τω πνεύματι ημών, ότι είμεθα παιδιά του ουρανίου Πατρός, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Ιησού Χριστού. Και το ακατάκριτον του συνειδότος, δηλαδή η ήσυχη συνείδησίς μας, είναι μαρτυρία ότι … αποκτήσαμε την υιοθεσία ότι εσμέν τέκνα Θεού.
Και κλείνοντας θέλω ιδιαιτέρως να τονίσω, ότι μόνο με την φανερή συμμαρτυρία της νοεράς ενέργειας του Αγίου Πνεύματος, αποδεικνύεται ότι ένας χριστιανός ότι είναι πνευματικός άνθρωπος. Μη λέτε εύκολα «αυτός είναι πνευματικός άνθρωπος, εκείνη είναι πνευματικός άνθρωπος». Πνευματικός άνθρωπος είναι εκείνος ο χριστιανός και μόνον εκείνος, κληρικός, μοναχός ή λαϊκός, κανέναν δεν εξαιρούμε, που φανερά καθίστανται σε ολόκληρη τη ζωή του, τα ενεργήματα και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Αυτός είναι ο πνευματικός.
Τέτοια φανερά ενεργήματα και χαρίσματα είχε ο Άγιος Κέβιν ο ερημίτης, της ενωμένης μιας τότε Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τέτοια φανερά ενεργήματα είχαν όλοι οι Άγιοι Απόστολοι, οι σημερινοί μας εορταζόμενοι άγιοι, ο άγιος γέροντάς μου, είχαν και έχουν όλοι οι άγιοι, οι γνωστοί και άγνωστοι που γιορτάζουμε κάθε μέρα, οι φανεροί και αφανείς, και στας ερήμους, και στας σκήτας, και στις μονές, αλλά και μέσα στον κόσμο, στην παλαίστρα αυτής της ζωής, είδαμε και γνωρίσαμε και αποκαλυφθήκαμε με το καλυμμαύχι μας, μπροστά σε τοιούτου είδους πνευματικούς εν Χριστώ αγωνιζομένους χριστιανούς εν τω κόσμω. Και κλείνω και τώρα το κεφάλι μου.

Είθε ο Πανάγιος Θεός χριστιανοί μου, να κατατάξει και όλους εμάς, και μένα τον αμαρτωλό και τον ανάξιο τελευταίο, ανάμεσα σ’ αυτούς τους αγίους και όλους εσάς,
στη δόξα των αγίων,
στο αιώνιον φως της Τρισηλίου Θεότητος,
να μας βάλει όλους και να μας κάνει παιδιά του Παραδείσου,
κληρονόμους της Βασιλείας Του,
τώρα και πάντοτε,
και εις τους αιώνας των αιώνων,
Αμήν.

Η διαφορά λογικής και πνευματικής λατρείας ως ενέργεια του Αγίου Πνεύματος

193-β

Μου το διηγήθηκε χριστιανοί μου, κάποιος ιερεύς στο φετινό δίμηνο που ήμουνα στην Πάτρα για τον παππού του τον ιερέα που ήτο ευλαβής και φιλακόλουθος και με την ευχούλα «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» που την είχε μάθει από το βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού». Την έλεγε πάντοτε με το στόμα του και ψιθυριστά από το 1957 και εντεύθεν. Το απόγευμα του Σαββάτου της Κυριακής των Μυροφόρων, 30 Απριλίου του 1960. Πήγε να κάνει τον εσπερινό μόνος του, γιατί στο χωριό που ήταν δεν ήτο δυνατόν τα απογευματινά να έρχεται ψάλτης. Στη διάρκεια των πληρωτικών του εκφωνήσεων (την εσπέραν πάσαν..., άγγελον ειρήνης..., και συγνώμην και άφεσιν των αμαρτιών), ξαφνικά σ’αυτή την αίτηση, βλέπει ένα ωραιότατο, ολόλαμπρο και πάλλευκο περιστέρι να έρχεται από το πουθενά και να στέκεται ανάλαφρο πάνω στο μικρό σταυρό του Αγίου αρτοφορίου που βρίσκεται στην Αγία τράπεζα. -Όλοι οι ναοί μας στην ορθόδοξη εκκλησία, έχουν άγιο αρτοφόριο και ειδικότερα οι ενοριακοί διότι τηρούν εκεί το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας από τη Μεγάλη Πέμπτη.- Καθήλωσε τον ξαφνιασμένο και αποσβολωμένο παπά-Σταύρο με τα λαμπερά του μάτια που το θαύμαζε με πολλή αγαλλίαση για αρκετή ώρα, μεταβάλλοντας τον θαυμασμό και το δέος σε μια πνευματική εσωτερική λατρεία της καρδιάς αφού την ένοιωθε να πάλλει και να χτυπά από ανεκλάλητη ευτυχία, σε κάθε χτύπο της και να διαλαλεί θριαμβευτικά «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Δεν έμοιαζε καθόλου με τη λογική λατρεία που πρόσφερε στο Θεό προηγουμένως με τον εσπερινό, αλλά ήταν κάτι άλλο που το βίωνε για πρώτη φορά.
Αυτό που έζησε ο παπά-Σταύρος ήταν πνευματική λατρεία, ήταν νοερά λατρεία. Αυτή τη λατρεία δεν την προσφέρει ο προσευχόμενος ιερεύς ή ο ασκητής ή ο μοναχός ή ο απλός χριστιανός με δική του πρωτοβουλία, αλλά το Πνεύμα το Άγιον, που χρησιμοποιεί την καρδιά του προσευχομένου χριστιανού και όχι το μυαλό του ή τη διάνοιά του, για να δοξολογήσει τον Τριαδικό Θεό. Δηλαδή, το Πνεύμα το Άγιον είναι αυτό που μεταφέρει τη λατρεία της Τριαδικής Θεότητος από τον εγκέφαλο, από το μυαλό, από το νου, στην καρδιά. Και τότε η καρδιά λαλεί λατρευτικά το όνομα του Ιησού Χριστού και η προσευχή γίνεται και λέγεται νοερά προσευχή.
Αυτό βίωσε για πρώτη φορά κατάπληκτος ο παπά-Σταύρος. Κι ενώ η καρδιά του φώναζε την ευχούλα «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», για αρκετή ώρα απολαμβάνοντας εκστατικός αφ’ ενός μεν τη Θεία παρουσία της παραδόξου και ολόλαμπρης εκείνης περιστεράς κι αφετέρου την αγαλλίασιν από το γλυκύτατο όνομα του Ιησού, αυτός εντελώς αυθόρμητα κινήθηκε προς το πίσω μέρος της Αγίας τραπέζης κι άπλωσε τα χέρια του για να πιάσει το περιστέρι. Και τότε, ω του θαύματος ! Το περιστέρι χάθηκε από τα μάτια του και από το Άγιον αρτοφόριον υψώθηκε μια πύρινη στήλη θεϊκού φωτός που εν τω μεταξύ είχε τυλίξει και ολόκληρη την Αγία τράπεζα και άρχισε να υψώνεται προς τη στέγη του Ιερού Βήματος, να συνδιαπερνά και να εισέρχεται θριαμβευτικά στα ουράνια σκηνώματα της Βασιλείας του Θεού.
Σε λίγο άρχισε σιγά σιγά να συστέλλεται η ολόλαμπρη αυτή φωτοχυσία κι ο παπά-Σταύρος να παραμένει εκστατικός και γεμάτος θαυμασμό και απορία για όλα όσα συνέβησαν. Ακόμα και για την καρδιά του που εξακολουθούσε ρυθμικά και σταθερά χωρίς τη δική του θέληση και προαίρεση να λαλεί την ευχούλα «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Δυστυχώς, επειδή δεν ήξερε πως να διατηρήσει αυτό το ειδικό και έκτακτο χάρισμα της νοεράς προσευχής, σε λίγο καιρό το έχασε.
Όταν ύστερα από 20 χρόνια ο εγγονός του έγινε ιερεύς, του απεκάλυψε τη μοναδική αυτή διπλή εμπειρία από τη θεία αποκάλυψη που είχε από το Άγιον Πνεύμα. Κι ο εγγονός του ο ιερεύς, μου τη διηγήθηκε παίρνοντας αφορμή από το βιβλίο «Εμπειρίες κατά τη Θεία Λειτουργία».

Είπα προηγουμένως για τον παπά-Σταύρο, ότι αυτό που έζησε η καρδιά του, δεν ήταν η λογική λατρεία του εσπερινού..., ήταν κάτι άλλο. Και ότι όλες οι ακολουθίες που διαβάζουμε ή ψάλλουμε μέσα στους ναούς ή και στα σπίτια μας ακόμη ή στις σπηλιές και στα ασκητήρια, στα μοναστήρια και στα ησυχαστήρια, είναι όλες μα όλες λογική λατρεία. Ακόμα και η Θεία Λειτουργία, όπως και κάθε άλλο μυστήριο, είναι λογική λατρεία. Αλλά και όλες οι ακολουθίες, οι τυπωμένες σε κείμενα, όπως ο όρθρος, ο εσπερινός, το μεσονυκτικόν, το απόδειπνο, οι χαιρετισμοί, οι παρακλήσεις και τόσες άλλες που βρίσκονται στα Μηναία, στην Παρακλητική, στο Τριώδιον και αλλού, είναι όλες λογική λατρεία.
Λογική λατρεία προσφέρουμε ακόμα όταν κατ’ ιδίαν μόνοι μας ή ομαδικά, προσευχόμεθα στο ταμείον μας, της κατ’ οίκον δηλαδή εκκλησίας στο προσευχητάριο. Λογική λατρεία προσφέρουμε όταν μελετάμε τον λόγον του Θεού, στο Ευαγγέλιον, στην Καινή και Παλαιά Διαθήκη. Λογική λατρεία προσφέρουμε επίσης όταν προσευχόμεθα στο όνομα του Ιησού Χριστού, όταν λέμε συνειδητα «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» είτε προφορικά είτε με τον ενδιάθετο λόγο, αλλά έχουμε πλήρη τη συνείδηση, επαναλαμβάνω, ότι την ευχή τη λέμε εμείς. Στην λογική λατρεία την πρωτοβουλία και την προαίρεση την έχει ο προσευχόμενος άνθρωπος είτε αυτός είναι ιερεύς, είτε είναι μοναχός, είτε είναι χριστιανός απλός.

Στην πνευματική όμως λατρεία, τη νοερά, την πρωτοβουλία την έχει ο Θεός και μάλιστα το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Πνεύμα το Άγιον. Έτσι η νοερά προσευχή που γίνεται με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, είναι πνευματική λατρεία. Αλλά και η εν Χριστώ Ιησού έκστασις και θεωρία του νοός στις αποκαλυπτόμενες θεοφάνειες, είναι πνευματική νοερά λατρεία. Η είσοδος της ψυχής του προσευχομένου απλανώς πιστού στις αποκαλύψεις των απορρήτων μυστηρίων του Θεού, είναι κι αυτή νοερά λατρεία. Οι ανασασμοί του Αγίου Πνεύματος, οι ανεκλάλητοι στεναγμοί Του από την καρδιά μας είναι κι αυτοί πνευματική λατρεία. Επαναλαμβάνω για να το καταλάβουμε καλά, ότι στη νοερά πνευματική λατρεία, την πρωτοβουλία την έχει μόνον ο Τριαδικός Θεός, πράγμα που το βεβαιώνει κι ο ίδιος ο Κύριος «και εμφανίσω εις αυτόν», εις τον χριστιανό δηλαδή, μέσα στην καρδιά αυτού του προσευχομένου απλανώς χριστιανού, «τον εαυτόν μου». Και σε άλλο σημείο τονίζει, εις πληθυντικόν αριθμόν για να αναφέρει την ενοίκηση της Αγίας Τριάδος “και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν (δηλαδή κατοικία και Θρόνο και Βασιλεία) ποιήσομεν παρ’ αυτώ”. Και τότε η καρδιά του προσευχομένου ορθοδόξου κληρικού, μοναχού ή και λαϊκού, καθίσταται ναός του Αγίου Πνεύματος. Και δια μέσου της καρδιά, ολόκληρος ο ψυχοσωματικός άνθρωπος.
Και τότε το σώμα μαζί με τις αισθήσεις, λαμπροφορείται και καθίσταται πάλλευκο, αγνόν, κεχαριτωμένο. «Ουκ οίδατε ότι ναός του Θεού εστέ, και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;», ρωτάει ο Λόγος του Θεού.
Στην πνευματική λατρεία και ειδικότερα στη νοερά προσευχή, η διάνοιά μας παρακολουθεί την εσωτερική αυτή προσευχή χωρίς να συμμετέχει με λογικά σχήματα, με εικόνες, με ιδέες και λοιπά, απλά και μόνον ο χριστιανός, ο προσευχόμενος χριστιανός, παρακολουθεί την ευχή του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά του. Ταυτόχρονα όμως μπορεί, αν θέλει, να ομιλεί, να ψάλλει, να λέγει ευχές της εκκλησίας, να τρώγει, να εργάζεται, χωρίς να διακόπτεται η ενέργεια της ευχής από το Άγιον Πνεύμα και να την ακούει από πολύ πολύ βαθιά μέσα του, αργά, ρυθμικά και καθαρά. Λογικά, ο προσευχόμενος νοερά γίνεται ακροατής των λόγων που λαλεί το Άγιον Πνεύμα, όταν Αυτό κράζει «αββά ο Πατήρ», είσαι ο Πατέρας μου, είσαι ο Σωτήρας μου, ο Λυτρωτής μου, ο Θεός μου, ελέησόν με.

Και ας μη μας φανεί παράξενο και αδύνατο, πως η καρδιά με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος λαλεί θριαμβευτικά το όνομα του Ιησού και την φωνήν Αυτού ακούει ο νοερά απλανώς προσευχόμενος διότι μας το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος στο λόγο Του «το Πνεύμα το Άγιον όπου θέλει πνεί και την φωνήν Αυτού ακούεις», «...και την φωνήν Αυτού ακούεις». Πού; Μέσα στην καρδιά σου. Γι’ αυτό επειδή η καρδιά λαλεί με την χάριν του Αγίου Πνεύματος το γλυκύτατον όνομα και πράγμα του Ιησού, για αυτό και γίνεται πότε ψάλτης και πότε παπάς για να προσφέρει θυσία αυτό το όνομα το υπέρ παν όνομα, βιώνοντας ο προσευχόμενος τη μυστική και πνευματική ιεροσύνη στο ναό του όλου ψυχοσωματικού του είναι, αφού το σώμα του μαζί με τις αισθήσεις διαφωτίζεται από την χάριν του Αγίου Πνεύματος.

Έξω από τις προσευχές των Πατέρων και των ιερών ακολουθιών της Εκκλησίας είναι επικίνδυνο να χρησιμοποιούμε αυτοσχέδιες προσευχές, όπως οι προτεστάντες, αν αυτές δεν είναι απλανές απαύγασμα του Αγίου Πνεύματος. Διότι μόνον το Άγιον Πνεύμα γνωρίζει να προσεύχεται σωστά και αληθινά. Κι Αυτό είναι που διδάσκει όλους μας το πώς πρέπει να προσευχόμεθα αληθώς. «τὸ γὰρ τί προσευξώμεθα καθ' ὃ δεῖ οὐκ οἴδαμεν, ἀλλ' αὐτὸ τὸ Πνεῦμα ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις». Αυτή είναι και η πλέον σαφής διαβεβαίωσις του λόγου του Θεού δια στόματος του Αποστόλου Παύλου από τον όγδοον κεφάλαιον της προς Ρωμαίους επιστολής, στίχος 26. Αυτό αποδεικνύει ότι το ίδιο το Άγιον Πνεύμα για λογαριασμό μας, Αυτό δοξολογεί, Αυτό ευχαριστεί, Αυτό εκφράζει και τα προς σωτηρίαν αιτήματά μας. Βέβαια τον πόνο και τις ανάγκες της ψυχής μας, θα τις φωνάξουμε, αλλά και πάλι θα είναι και τότε, …αλλά καλόν θα είναι και τότε να αφήνουμε το Άγιον Πνεύμα να κατευθύνει Αυτό τις πονεμένες αυτές κραυγές μας. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας, η ορθόδοξος πίστις μας, δια των Αγίων Πατέρων μας έδωσε τη μονολόγιστη ευχή των πέντε λέξεων «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», που καλύπτει όλες τις ανάγκες μας, και τις ψυχικές και τις πνευματικές και τις υλικές και τις υλικές. Έτσι, δεν καλύπτονται μόνον όλα τα αιτήματά μας και τα οποία γνωρίζει ο Θεός αλλά και η δοξολογία και η ευχαριστία. «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».

Είθε χριστιανοί μου να μας ελεεί, να μας ελεήσει ο Πανάγιος Θεός και να μας χαρίσει χρόνον μετανοίας, αληθινής μετανοίας και συντριβής. Ναι τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, και εν Χριστώ αδελφέ, και σεις όλοι είθε να μας χαρίσει ο Θεός καιρό μετανοίας για να βάλουμε καινούρια αρχή. Πρώτος εγώ, κι ύστερα εσύ, κι ύστερα εσύ, κι ύστερα όλοι μας. Να το δώσει ο Θεός.

Αμήν.

Η ψυχοσωματική καλλιέργεια στις εντολές του Χριστού δείκτης τής χριστιανικής μας ζωής

193-α
Κυριακή Μετά την Ύψωσιν

Την περασμένη Κυριακή χριστιανοί μου, είπα δυο λόγια συμπληρωματικά στο κήρυγμα του πατρός Εφραίμ και τόνισα για το σύννεφο της Θείας Χάριτος που σκέπασε όλο το εκκλησίασμα και του οποίου οι ουράνιες δροσοσταλίδες πότισαν τις καρδιές εκείνων μόνο των χριστιανών από σας που ήσαν ανοιχτές για να δεχτούν και να δροσιστούν από τη Θεία Χάρη. Ανοιχτές…το επαναλαμβάνω και αυτό έχει τη σημασία του…εξαιτίας κάποιας θειοφανείας και αποκαλύψεως σε έναν ευλαβέστατο ιερέα αλλά πολύ πολύ λυπημένο από την Αχαΐα. Άραγε γιατί να ήταν τόσο λυπημένος;

Και μάλιστα κάθε χρόνο η λύπη του εγίνετο έτι μεγαλυτέρα, ιδιαιτέρως τους ζεστούς μήνες από το άσχημο και προκλητικό ντύσιμο των περισσοτέρων γυναικών, στην ενορία του εννοώ, από βρεφικής ηλικίας μέχρι 100 ετών (μεταφέρω τα λόγια του). Και μάλιστα όταν εισήρχοντο στο ναό, είτε για να εκκλησιαστούν είτε για να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων, χωριστά μου είπε το τι γίνεται στις βαπτίσεις και στους γάμους, όπου τα ιερά μυστήρια ξεπέφτουν και εξεφτελίζονται σε κοινωνικά γεγονότα και επιδείξεις γδυτών φορεμάτων.

Μια Κυριακή του περασμένου έτους, μηνός Ιουλίου, λειτουργώντας αυτός ο ιερεύς, ξέσπασε σε λυγμούς και δάκρυα πολλά για την αξιοθρήνητη αυτή κατάσταση των χριστιανών, αντρών και γυναικών, νέων και νεανίδων και περισσότερο για την γενική αδιαφορία τους στα θέματα πίστεως και σωτηρίας, για την πνευματική τους φτώχεια, για τη χλιαρότητά τους, για την έλλειψη αληθινής μετανοίας, θερμής πίστεως και ενεργουμένης αγάπης και για τόσα άλλα. Και είναι αλήθεια, ξανατόνισε, ότι οι περισσότεροι των χριστιανών, δυστυχώς εξομολογούνται τυπικά και περισσότερο ασχολούνται με τις αμαρτίες των άλλων και πολύ λιγότερο με τις δικές τους πτώσεις και αυτές γεμάτες με παράπονα, δικαιολογίες, ακόμα και γογγυσμούς. Κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων επιπόλαια και χωρίς την πρέπουσα προετοιμασία και μάλιστα τις μεγάλες γιορτές όπως συνεχώς με τόση βέβαια λύπη.

Ας επανέλθουμε όμως, στη λειτουργία εκείνη του ιερέως, του οποίου τα δάκρυα και οι λυγμοί συνεχίστηκαν μέχρι τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Μετά, ηρέμησε για λίγο και συνέχισε τις ευχές της Αγίας Αναφοράς. Έτσι έφτασε και στην εκφώνηση «και έσται τα ελέη του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού...» και γύρισε προς την Ωραία Πύλη, όπως ακριβώς είμαι έτσι, για να ευλογήσει το λαό σταυροειδώς. Και εκεί...πριν πει το «είη μετά πάντων υμών», μαρμάρωσε από την έκπληξη και το δέος. Τι είδε έντρομος...με τα μάτια του σώματος είδε; Με τα μάτια της ψυχής είδε; Δε γνωρίζει. Πάντως είδε ολοζώντανα ένα πλήθος αγγέλων και αρχαγγέλων να διώχνουν ως αστραπή όλους τους χριστιανούς έξω από το ναό, εκτός από τα παιδιά, τέσσερις άντρες και οκτώ γυναίκες. Από τις γυναίκες, οι τέσσερις, όπως μου είπε, ήταν νεαρές, μεταξύ 15 έως 25 και άλλες τέσσερις κυρίες. Και οι δώδεκα όμως του ήσαν πολύ γνωστοί, γνώριμοι. Παρατήρησε όμως πως όλοι τους ήσαν σεμνά και ευπρεπώς ενδεδυμένοι. Όχι με σοβαροφάνεια και υποκρισία, αλλά με σεμνότητα....μεταφέρω τα λόγια του. Του έκανε εντύπωση επιπλέον, η φωτεινότητα του προσώπου τους και είχε την αίσθηση και την πνευματική πληροφορία ευθύς αμέσως, ότι αυτοί οι δώδεκα ήσαν πολύ καλά προετοιμασμένοι και η στάση τους μέσα στην εκκλησία έδειχνε στάση προσευχής και αληθινής λατρείας. Και τότε κατάλαβε, εν Πνεύματι Αγίω, τι συνέβη στον φαινομενικό αυτό διωγμό των εκκλησιασμένων. Ήταν μια πνευματική έξωση και αμέσως ακούστηκαν μέσα του τα εξής λόγια: «εν ταις λαμπρότισι των Αγίων Σου, πως εισελεύσομαι ο ανάξιος και δέσμιος εκβαλλούμαι υπό των αγγέλων». Και τότε κατάλαβε ότι αυτό πραγματοποιήθηκε εκείνη τη στιγμή. Όσοι δεν είχαν καθαρόν τον χιτώνα της ψυχής τους και όσοι δεν ήσαν σωστά προετοιμασμένοι, εκδιώχθησαν από τους αγγέλους, εκτός από τα παιδιά και τους δώδεκα εκείνους χριστιανούς που ήσαν μέσα και έξω καθαροί παραμένοντας και στη Θεία Λειτουργία. Το ποτήριον όχι μόνο το έξωθεν καθαρό, αλλά πολύ περισσότερον ήταν καθαρόν το έσωθεν του ποτηρίου, όπως τονίζει ο Κύριός μας προς τους υποκριτάς Φαρισαίους. Αυτό το διαπίστωσε αργότερα και στη Θεία Κοινωνία όπου είδε τα πρόσωπα αυτά αγνά, φωτεινά, καθαρά, μέσα κι έξω.

Έναν απ’ αυτούς τους άντρες τους τέσσερις, ένα σεμνό παλικάρι τριάντα ενός ετών, τον γνώρισα κι εγώ από κοντά και το παράδοξον ήταν ότι μύριζε σαν λιβάνι, σαν άγιο λείψανο. Μην απορείτε γι’ αυτό. Διότι μόλις αρχίσαμε λίγη πνευματική συζήτηση μαζί του και όταν ανέφερε το όνομα του Ιησού Χριστού και της Παναγίας, και όταν μου είπε ότι πριν από 5 χρόνια πηγαίνοντας στο Άγιον Όρος έμαθε να λέει προφορικά το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», από το στόμα του εξήρχετο άρρητος ευωδία. Το δικό μου το στόμα δυστυχώς...μυρίζει από την απλυσιά και έχω τα κακά μου τα χάλια από την ασχήμια. Από το στόμα όμως αυτού του παληκαριού έβγαινε η άρρητος ευωδία του Αγίου Πνεύματος.

Αφού λοιπόν οι άγγελοι έδιωξαν τους χριστιανούς, επανερχόμεθα στον παππούλη..., αφήνοντας μόνο τους δώδεκα μαζί με τα παιδιά, εξαφανίστηκαν. Και τότε ο παππούλης συνήλθε και τα πράγματα ήσαν όπως ήσαν στην αρχή. Όλος ο κόσμος όμως απόρησε για την δίλεπτη εκείνη ακινησία του μπροστά στην ωραία πύλη με σηκωμένο το χέρι έτσι...νομίζοντας ότι κάτι έπαθε. Εκείνος όμως όταν συνήλθε συνέχισε τη Θεία Λειτουργία και έφτασε η στιγμή της Θείας Κοινωνίας των πιστών. Και τότε είδε και πράγματι ότι αυτοί οι δώδεκα και τα παιδιά έλαμπαν από τη Θεία Χάρη. Οι υπόλοιποι από τους εκκλησιασμένους πιστούς...βγάζω εγώ τώρα το δικό μου συμπέρασμα, το ταπεινό...μπορεί να στερήθηκαν το ιδιαίτερο αυτό χάρισμα του Αγίου Θεού, πάντως στο τέλος κέρδισαν την αγάπη του Θεού που ασφαλώς θα τους φώτισε, έστω και για λίγο, για μια καινούρια χριστιανική αρχή γεμάτη πίστη, μετάνοια και ορθοδοξία.

Αλλά κι εγώ μερικές φορές όμως έχω κάποιο τέτοιο μικρό παράπονο, για το ντύσιμο ορισμένων, μόνον ορισμένων, πέντε-έξι, δεν είναι παραπάνω και αφορά και σας και τα παιδιά σας. Δεν είναι σεμνό...εσείς καίγεστε....,τα παιδιά σας καίγονται..., το ξέρετε αυτό. Εσείς στερείστε τη Θεία Χάρη. Εσείς κλείνετε τις καρδιές σας στο να εισέλθει μέσα σ’ αυτές η Θεία ευλογία την οποία θα τη δείτε κατόπιν και στο σπιτικό σας και στη χαρά και στην πρόοδο των παιδιών σας. Να μάθετε μικρές, μεσαίες και μεγάλες, κυρίες και δεσποινίδες να έχετε ένα φόρεμα σεμνό, μόνο για τη Θεία Λειτουργία και για τη Θεία Κοινωνία. Και αν δεν έχετε να βάζετε μια μαντήλα στους ώμους σας...λέω για τις μερικές, για τις πέντε-έξι. Με συγχωρείτε που τα είπα, αλλά τα είπα με πολλή αγάπη και πολλή πατρικότητα.

Δε συμφωνώ επίσης και για το παντελόνι. Δεν είναι το θέμα παντελόνι...είναι το θέμα «αντρική αμφίεση». Η Αγία Γραφή και οι κανόνες της Εκκλησίας μας, τους οποίους τους γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια, τονίζουν «οι γυναίκες δεν θα φορούν αντρικά και οι άντρες δεν θα φορούν γυναικεία». Εκτός αν θέλετε, σεις που φοράτε παντελόνια, να φέρετε τους μπαμπάδες σας, να φέρετε τους άντρες σας, να φέρετε τα αδέρφια σας, να φοράνε εκείνοι τα φουστάνια και εσείς τα παντελόνια. Άμα το θέλετε έτσι ...να’ ναι ευλογημένο. Όλα αυτά όμως τα ανέφερα επειδή τρόμαξα από το θεϊκό και αποκαλυπτικό αυτό όραμα εκείνου του ιερέως. Μη νομίζουμε ότι είναι εύκολος ο δρόμος του Ευαγγελίου, ο δρόμος του Χριστού, ο δρόμος της σωτηρίας. Είναι δύσκολος, για αυτό λέγει και ο Κύριος «στενή η πύλη και τεθλιμμένη οδός η απάγουσα στην ζωήν», δηλαδή στη σωτηρία, γι’ αυτό και «ολίγοι οι ευρίσκοντες αυτή». Λίγοι ψάχνουν να βρουν αυτήν τη θύρα σωτηρίας. Εσείς όλοι, άντρες και γυναίκες και παιδιά, για να έρθετε σήμερα στην εκκλησία, σημαίνει ότι ψάχνετε να βρείτε αυτή την πόρτα που οδηγεί στον Παράδεισο. Την ψάχνετε κι εγώ σας την δείχνω. Είναι ο σταυρός.

Είπε σήμερα το ευαγγελικό ανάγνωσμα «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράσθω τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν και ακολουθήτω μοι».

Σταυρός; Να είμεθα σεμνά ενδεδυμένοι μέσα στο ναό.
Σταυρός, να συμμαζεύουμε το μυαλό μας μέσα στην εκκλησία και να λέμε την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Σταυρός, να πολεμούμε κάθε μέρα τα πάθη μας.
Σταυρός, να μπορούμε να καλλιεργούμε, κάθε μέρα και κάθε ώρα τις ευαγγελικές αρετές.
Σταυρός, να συγχωρούμε τον εχθρόν, αυτόν που μας έκανε το κακό, με όλη μας την καρδιά και να τον αγαπάμε και να του κάμνουμε συνεχώς καλό. Σταυρός είναι αυτό.
Σταυρός, οι πειρασμοί, τα βάσανα και οι θλίψεις της ζωής.
Σταυρός, οι αναπηρίες, ο καρκίνος και οι πρόωροι θάνατοι.
Σταυρός και η μακροθυμία στην αδικία και μάλιστα στην αχαριστία.
Σταυρός και να πηγαίνεις στο δρόμο της ζωής σου με το σταυρό στο χέρι.
Σταυρός, Σταυρός, Σταυρός...παντού Σταυρός. Κάθε άνθρωπος κι ένας Σταυρός και μάλιστα αγκαθωτός και ματωμένος... Αλλά και χωρίς Σταυρό δε σώζεσαι και δε σώζομαι και δε σώζεται κανένας.

Στο «Ανάσταση Χριστού θεασάμενοι..» που απαγγείλαμε το πρωί στον όρθρο δια των ιεροψαλτών μας, μεταξύ των άλλων, η ορθόδοξη Εκκλησία μας βεβαιώνει σ’ αυτόν τον ύμνο ότι «ιδού γαρ ήλθε δια του σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω». Αυτό σημαίνει ότι ο Σταυρός μας οδηγεί στην Ανάσταση. Η Σταυρική Του θυσία του Θεανθρώπου έγινε για μας λύτρωσις και σωτηρία. Έγινε η όντως ζωή, το φως και η οδός. Με μια προϋπόθεση. Με τη ζωντανή πίστη που θα ευαγγελίσει την ενεργουμένη αγάπη, που θα φέρει την υπομονή και αυτή με τη σειρά της την προσευχή και η προσευχή τη μετάνοια. Μετάνοια αληθινή με συντριβή και ταπείνωση. Μετάνοια για κάθε μέρα, μετάνοια για κάθε ώρα, μετάνοια για κάθε στιγμή. Γι’ αυτό σας παρακαλώ, πολύ σας παρακαλώ, σας δεσμεύω και σας δίνω και εντολή, στη βραδινή σας προσευχή να παρακαλέσετε σήμερα το βράδυ τον Θεόν να μου χαρίσει κι εμένα αληθινή μετάνοια, αληθινή μετάνοια και για μένα και για σας και για όλους μας.

Αμήν.

Τά άγρια θηρία ως υποτακτικοί τών αγίων τού Θεού

227 γ
Κυριακή Αγίων Πάντων, 2006

«Έφραξαν στόματα λεόντων».

Εδώ χριστιανοί μου ο Απόστολος Παύλος, αναφέρεται στον προφήτη Δανιήλ, και είδατε τα θαύματα της πίστεως, από το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα. Αναφέρεται λοιπόν στον προφήτη Δανιήλ, που τον έριξαν οι ειδωλολάτρες στρατιώτες του βασιλέως Ναβουχοδονόσορος, σ’ έναν λάκκο με λιοντάρια. Εκείνα όμως παρόλο που ήσαν πεινασμένα και άγρια, τον καλοδέχτηκαν ως κύριόν τους, και όχι μόνον δεν τον πέιραξαν, αλλά και κουλουριάστηκαν ήσυχα γύρω του πολύ ήρεμα και ήμερα. Θα λέγαμε μάλιστα ότι του έκαμαν και ευχάριστη συντροφιά.

Τον άνθρωπον αδελφοί μου, δηλαδή τον καθαρόν, τον άγιο, τον σέβονται όλα τα άγρια θηρία, ακόμα και τα φίδια και οι οχιές. Κάνει κατ’ άκρα συγκατάβαση κάποιο δηλητηριώδες φίδι ή σκορπιός, δαγκάσει κάποιον άγιον, και χύσει το δηλητήριό του μέσα στο αίμα του αγίου, ο άγιος δεν θα βλαφτεί. Δεν θα πάθει απολύτως τίποτα. Θα σωθεί και θα δοξάσει τον Θεόν.
Αυτό συνέβη και με τον Απόστολο Παύλο, όταν διεκομίζετο ως αιχμάλωτος στη Ρώμη δια μέσου θαλάσσης. Στη διαδρομή όμως σηκώθηκε φουρτούνα και τρικυμία μεγάλη, και το πλοιαράκι βούλιαξε, και όσοι ήσαν μέσα, στρατιώτες, ναύτες και αιχμάλωτοι εσώθησαν κολυμπώντας μέχρι την πλησιέστερη ακτή, η οποία δεν ήταν άλλη από ένα νησί με το όνομα Μελίτη. Κι εκεί άναψαν φωτιά για να στεγνώσουν και ζεσταθούν. Ξαφνικά, απ’ τα ξερόκλαδα πετάγεται μια οχιά, ταχύτατα τυλίγεται στο χέρι του Αποστόλου Παύλου και τον δαγκάνει. Ο Παύλος τίναξε απλώς το χέρι του και έριξε την οχιά μέσα στη φωτιά όπου και ψήθηκε, χωρίς ο ίδιος να πάθει απολύτως τίποτα. Βέβαια και οι στρατιώτες και οι ναύτες και οι λοιποι αιχνάλωτοι όπως και ο εκατόνταρχος, περίμεναν να τον δούν να σπαράζει σε λίγο και να πέφτει νεκρός. Αλλά διαπιστώνοντας ότι παρέμενε σώος και αβλαβής, σα να μην συνέβη τίποτα, τον θεώρησαν θεόν και τον προσκύνησαν.
Αυτό σημβαίνει με όλους τους Αγίους, αλλά και με όλους τους πιστούς αγωνιζομένους χριστιανούς, που φθάνουν σε κάποια μέτρα αγιότητος, αγνότητος και καθαρότητος, και μάλιστα σε κατάσταση εκείνης της καθαρότητος των Πρωτοπλάστων Αδάμ και Ευας πρίν από την πτώση. Τότε αυτοί οι ευσεβείς χριστιανοί, αποκτούν απόλυτη κυριαρχία πάνω σε όλα τα ζώα και της ξηράς και της θαλάσσης και του αέρος. Ακόμα και στα πιο άγρια από τα ζώα αυτά, διότι αναγνωρίζουν σ’ αυτόν τον κεχαριτωμένον άνθρωπον το αρχαίο κάλλος, επαναλαμβάνω, που είχε ο Αδάμ πριν απ’ την πτώση του.
Τα ζώα αισθάνονται την κυριαρχία που χαρίζει ο Θεός στον αγνό και απαθή άνθρωπο, τον καθαρό και τον θεοσεβή, και τον άγιον και υποτάσσεται παντελώς και αμέσως, γενόμενα τα άγρια θηρία υπηρέτες του ανθρώπου, του αγίου αυτού.
Είναι δε γνωστό ότι στη θριαμβεύουσα Εκκλησία της Άνω Ιερουσαλήμ, βασιλεύει η θεϊκή μακαριότητα, η ευφροσύνη, η χαρά, η δόξα και το φως, της Τρισηλίου θεότητος, καταστάσεις υπέρλογες, ακτίνες των οποίων απλώνονται σε όλη την πλάση, ορατή και αόρατη.
Αυτό σημαίνει ότι η θεϊκή αυτή φωτοχυσία, του ακτίστου αυτού φωτός, ενεργείται ως ζωή και ως ουράνια αίσθηση στις καρδιές όλων των ανθρώπων του Θεού, των αγίων του Θεού. Αυτή όμως την κατάσταση την οσφραίνονται και την διαισθάνονται όλα τα ζώα, ακόμα και τα πιο άγρια, γι’ αυτό και υποτάσσονται αμέσως στο θέλημα των αγίων.

Αξιοθαύμαστη είναι η περίπτωσις του αγίου μάρτυρος Ανικήτου, στη Νικομήδεια, το 288 μ.Χ. Όταν ο Ανίκητος αρνήθηκε να προσκυνήσει τα είδωλα και να προδώσει τον Χριστόν του, τον αληθινόν Θεόν, πιάστηκε, δέθηκε, μαστιγώθη και εφραγγελώθη τόσο σκληρά ώστε από τις κατακομματιασμένες του σάρκες εφαίνοντο τα κόκαλά του, το δε μαρτυρικό του αίμα έρρεε συνεχώς. Αιμόφυρτον όπως ήταν, τον πέταξαν μέσα στο στάδιο για να απολαύσουν οι αιμοχαρείς Συγκλητικοί, άρχοντες, και στρατηγοί και ο λαός, το φρικτόν θέαμα του κατασπαρασσομένου σώματος του μάρτυρος από τα πεινασμένα λιοντάρια και τις τίγρεις. Στην εμφάνιση του αγριεμένου λιονταριού, που έβαλαν τον μάρτυρα σαν θύμα, ο μάρτυρας βέβαια σαν άνθρωπος φοβήθηκε έστω και για λίγο, γι’ αυτό και αμέσως σήκωσε τα μάτια του ψηλά, και ζήτησε βοήθεια από τον Παντοδύναμο Θεόν, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, για να αντέξει και τούτο το μαρτύριο. Και ενώ όλοι περίμεναν να δουν να κατασπαράσσεται ο μάρτυρας απ’ το πεινασμένο λιοντάρι, είδαν έκθαμβοι τη Θεία Χάρη και την Παντοδυναμία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και αληθινού Θεού. Διότι μόλις πλησίασε το λιοντάρι και βρέθηκε μπροστά στον μάρτυρα αμέσως ηρέμησε, έγινε πιο ήρεμο και από ένα προβατάκι. Και το πλέον αξιοθαύμαστο. Το λιοντάρι συμπόνεσε τόσο πολύ τον Άγιο Ανίκητο, ώστε σήκωσε το δεξιό του μπροστινό πόδι, και άρχισε να σφουγκίζει τον ιδρώτα και το αίμα από το πρόσωπο του Αγίου. Μόλις ο μάρτυρας είδε αυτό το θαύμα, ανέπεμψε δοξολογία ευχαριστίας προς τον Θεόν, για να ακολουθήσει ευθύς αμέσως σεισμός, που κατέστρεψε όχι μόνον το στάδιο, και τα οικοδομήματα της πόλεως της Νικομηδείας, αλλά και τα πάμπολλα αγάλματα που παρίσταναν τους ψεύτικους θεούς των Ρωμαίων. Παρά ταύτα όμως, δεν συνετήστηκαν οι ειδωλολάτρες, και όταν συνήλθαν συνέχισαν τα βασανιστήρια στον Άγιο Ανίκητο και στον ανιψιό του το Φώτιο. Παρόλον που όλα τα απάνθρωπα μαρτύρια κατέληγαν σε θαύματα αποκαταστάσεως πλήρης υγείας. Τρανές θα έλεγα, τρανότατες αποδείξεις, της υπάρξεως του ενός αληθινού Θεού. Τελικά τον αποκεφάλησαν στις 12 Αυγούστου, το 288 μ.Χ.

Ένα άλλο αξιοθαύμαστο γεγονός συνέβη στο Άγιον Όρος πριν από περίπου 50 χρόνια. Εκείνη την εποχή, ασκήτευε στα φρικαλέα Καρούλια, και στην καλύβα της Γεννήσεως του Χριστού, ένας ερημίτης, γνωστός τότε για τις πολλές του αρετές, ο πατήρ Παχώμιος.
Είχα ακούσει και γω γι’ αυτόν, αλλά δεν μετέβην ποτέ στα Καρούλια γιατί φοβήθηκα μήπως σκοτωθώ. Το ασκηταριό του όμως αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα από τα ποντίκια, τους σκορπιούς και τις φαρμακερές οχιές. Όσα μέτρα και αν πήρε, οι κίνδυνοι και η καθημερινή μέριμνα για την αντιμετώπιση τους δεν τελείωνε. Και έτσι έχανε πολύ συχνά το πολυτιμότατον μέλι της ησυχίας.
Κάποιος κοινοβιάρχης μοναχός, που τον ευλαβείτο πολύ, όταν πληροφορήθηκε τις ταλαιπωρίες που είχε, του πήγε ένα γάτο. Και ο πατήρ Παχώμιος από τότε ησύχασε διότι είχε πλέον και κυνηγό και φύλακα. Αλλά όταν ο γάτος όμως δεν είχε γεύματα από τα φίδια και από τους ποντικούς, ζούσε και αυτός ασκητικότατα. Διότι μέρες ολόκληρες έτρωγε μόνον παξιμάδι βρεγμένο, ότι και ο ασκητής, τίποτε άλλο. Παρά ταύτα όμως επέζησε αρκετά χρόνια, σκελετωμένος ο γάτος. Ένα απομεσήμερο ο πατήρ Παχώμιος, απολάμβανε το γάτο που ξερόγλειφε τη γούνα του, ύστερα από την κατάλυση που έκανε με το να έχει φάει δύο ποντικούς. Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη, και η καρδιά του πατρός Παχωμίου χτυπούσε αργά και καθαρά, μαζί με τις λέξεις «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», και ξαφνικά βλέπει έναν αετό να ορμά σα σίφουνας πάνω στο γάτο, να τον αρπάζει με τα νύχια του και να εξαφανίζεται στα βουνά.
Λαχτάρισε ο ασκητής, κι έκλαιγε σαν άνθρωπος που λυπήθηκε, γιατί έχασε την πολύτιμη εκείνη βοήθεια και προστασία που είχε από τα φαρμακερά εκείνα ζώα. Στα αυτιά του αντηχούσαν οι τσιρίδες του γάτου. Αμέσως λοιπόν μπαίνει στη σπηλιά, πηγαίνει στην εικόνα του Αγίου Παχωμίου τον οποίον είχε προστάτη για όλους τους κινδύνους που αντιμετώπιζε ορατούς και αοράτους, και διαμαρτυρήθηκε έντονα στον Άγιο Παχώμιο, λέγοντάς του : «Θα σου βάλω κανόνα Άγιέ μου, «Για δέκα μέρες δε θα σου ανάβω το καντήλι, και μάλιστα από τώρα. Φφφ. Και σβήνει το καντήλι. Έβαλε ο Άγιος ο πατήρ Παχώμιος κανόνα στον Άγιο. Συγχρόνως, έκανε και το Σταυρό του. Ξαναβγήκε στην πόρτα της σπηλιάς, για να αρχίσει το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Δεν πέρασαν πέντε λεπτά, και ξαφνικά βλέπει το γάτο άθικτο, να τρίβεται στα πόδια του και να νιαουρίζει χαδιάρικα, όπως κάνουν οι γάτες. Αμέσως σηκώθηκε, μπήκε μέσα στην καλύβα, και ξανάναψε το καντήλι του Αγίου, κάνοντάς του το Σταυρό και λέγοντάς του «Σε ευχαριστώ Άγιε και δόξα στην παντοδυναμία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και στις δικές σου δυνατές πρεσβείες» Έκαμεν τον Σταυρόν του, και ξαναβγήκε έξω, μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς, συνεχίζοντας την ευχούλα και το κομποσχοινάκι του, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».

Οι συναξαριστές και τα γεροντικά χριστιανοί μου, μας διηγούνται πολλά για τον Άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη. Με το να φυλάξει ο Άγιος καθαρό και αμόλυντο το κατ’ εικόνα και το καθ’ ομοίωσιν, αξιώθηκε από τον Θεόν να υπηρετείται, όχι να υπηρετεί, να υπηρετείται από άγρια ζώα της ερήμου. Τελευταία είχε ένα λεοντάρι, που έκανε πλήρη υπακοή, στον Άγιο Γεράσιμο, και διατάχθηκε να φυλάγει το γαϊδουράκι, να το συνοδεύει, αντί να πηγαίνει ο Άγιος, το γαϊδούρι, πιάνοντάς το από το καπίστρι, να το πηγαίνει στον Ιορδάνη ποταμό, δεν ξέρω με ποιο τρόπο, φορτώνονταν τα νερά, και κατόπιν να γυρίζει πίσω στη σκήτη.
Κάποτε που το λιοντάρι άφησε αφύλακτο το γαϊδουράκι, το βρήκαν κάποιοι καμηλιέρηδες και το έκλεψαν. Ο Άγιος νομίζοντας ότι το γαϊδουράκι το έφαγε το λιοντάρι, όχι μόνον το επέπληξε, αλλά για κανόνα του είπε «Τώρα θα γίνεις εσύ ο γάιδαρος, και συ θα γίνεις ο νεροκουβαλητής». Τα νερά τα έβαζε σε δερμάτινα σακιά, κατέβαινε στον Ιορδάνη ποταμό, τα γέμιζε, και τα φόρτωνε δεξιά και αριστερά, και δρόμο λοιπόν, μπροστά ο Άγιος, πίσω το λιοντάρι για τη σκήτη.
Κάποτε περνώντας οι κλέφτες, κάτι κλέφτες καμηλιέρηδες, μαζί με το κλεμμένο γαϊδουράκι από ένα μονοπάτι, τους είδε το λιοντάρι, αναγνώρισε το γαϊδουράκι, και βγάζοντας τρομερούς βρυχηθμούς έτρεψε σε φυγή τους κλέφτες. Πλησίασε τότε το λιοντάρι πολύ ήρεμα, δάγκασε το καπίστρι και οδήγησε το γάϊδαρο και τις καμήλες στον Άγιο Γεράσιμο.
Τότε ο Άγιος είπε στο λιοντάρι. «Σε αδίκησα καλέ μου σύντροφε. Φύγε τώρα είσαι πλέον ελεύθερος». Έφυγε το λιοντάρι αλλά συχνά πυκνά, σε τακτά δηλαδή διαστήματα, επέστρεφε και επισκεπτόταν τον Άγιο.
Κάποτε δεν τον βρήκε τον όσιο…. Και άρχισε να βρυχάται λυπηρά. Τότε ένας υποτακτικός του Αγίου οδήγησε το λιοντάρι στον τάφο του Αγίου Γερασίμου. Τότε το λιοντάρι ξάπλωσε κάτω, πάνω στον τάφο του Αγίου και άρχισε να κτυπά το κεφάλι του, τόσο δυνατά και μάλιστα με τόσο πόνο, για την αγάπη που είχε προς τον Άγιο, μέχρι που ξεψύχησε.

Να πούμε κι άλλο ένα. Στον Άγιο Μακάριο συνέβη το εξής καταπληκτικό γεγονός.
Κάποτε μια ύαινα, που θεωρείται το πιο αιμοβόρο και άγριο θηρίο της ερήμου και των δασών, άνοιξε με βία το παραπόρτι της αυλής της σκήτης του Αγίου και μεγάλου Μακαρίου, τον οποίο βρήκε γονατιστό να εκπέμπει προσευχόμενος δοξολογίες προς τον Θεόν. Η ύαινα όμως κρατούσε στο στόμα της το μικρό της που γεννήθηκε τυφλό. Προχώρησε, και το άφησε μπροστά στον προσευχόμενο Άγιο.
Τότε ο μέγας Μακάριος, πήρε στα χέρια του τη νεογέννητη τυφλή ύαινα, και με το σάλιο του άλειψε τα τυφλά της μάτια. Τα σταύρωσε κάνοντας συγχρόνως και προσευχή, και ω του θαύματος τα μάτια άνοιξαν. Η μάνα ύαινα αφού θήλασε το μικρό της, έφυγε με τον ίδιο τρόπο που ήρθε.
Την άλλη μέρα επανήλθε όμως όμως η ύαινα, κρατώντας με το στόμα μια προβιά προβάτου. Και την άφησε μπροστά στα πόδια του Αγίου εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης ακουμπώντας το κεφάλι της πολλές φορές μέχρι το χώμα. Προσκυνούσε δηλαδή τον Άγιο.

Τώρα αυτά τι σας λένε; Όλα αυτά τι σας λένε;

Έχουμε και τον Άγιο Κόπρη. Γιορτάζει στις 24 Σεπτεμβρίου, ο οποίος υποχρέωσε μια αγριώτατη αρκούδα να του κουβαλάει τα ξύλα από το δάσος, τα οποία τα φόρτωνε στην πλάτη της αρκούδας, δεξιά και αριστερά.

Έχουμε και άλλα παραδείγματα αγίων που τα άγρια ζώα, ως άκακα προβατάκια, τους υπηρετούσαν με απόλυτη υπακοή και σεβασμό προς την αγιότητά τους. Δεν υπηρετούσαν οι άνθρωποι τα ζώα όπως κάνουμε σήμερα που τάχουμε στα σαλόνια, τους σκύλους και τις γάτες και δεν ξέρω τι άλλο. Και να κρεμόμαστε κυριολεκτικώς από αυτά, ούτως ώστε όταν πεθάνουν να μας πιάσει και μας η λύπη και χάσαμε δεκάχρονο παιδί. Αλλά όλα τα άγρια θηρία, ακόμα και τα πιο δηλητηριώδη φίδια, και σκορπιοί υποτάσσονται πλήρως στους απαθείς και θεωμένους ανθρώπους του Θεού.
Το ίδιο δεν συνέβη και στον πατέρα Ιάκωβο τον Τσαλίκη, όταν προσευχόμενος στη σπηλιά του όσιου Δαυΐδ τον περικύκλωσαν χιλιάδες χιλιάδως σκορπιοί και του είπε «μέχρι εδώ και όχι παρακάτω». Και έκαμαν έναν κύκλο, και όταν είπε «φεύγω τώρα, ανοίξτε δρόμο», άνοιξαν δρόμο οι σκορπιοί, και πέρασε ο Άγιος ανέπαφος.

Τι σας λέγει αυτό; Ότι τα άγρια θηρία υποτάσσονται στους απαθείς και θεωμένους ανθρώπους του Θεού, χωρίς καμιά εκπαίδευση και χωρίς καμιά προετοιμασία. Ημερεύουν αυτομάτως και στον απλόν λόγον των αγίων του Θεού, κάνουν απόλυτη υπακοή. Αν ημερεύσουν και τα δικά μας πάθη, πρώτα δε με τα δικά μου και ύστερα τα δικά σας, για να μην νομισθή ότι εξαιρώ εγώ τον εαυτό μου, τότε και βασιλεύσει μέσα μας το θέλημα του Θεού, με την απόλυτη υπακοή μας, στο Ευαγγέλιο και στο Λόγο Του, και ιδιαιτέρως στα σωστικά μυστήρια και στη Θεία Λατρεία, θα κατοικήσει μέσα στις καρδιές μας, η Αγία Τριάς, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, στήνοντας λυτρωτικό το πανυγήρι της Αναστάσεως και της Σωτηρίας μας,

Αμήν.