Βίος θαύματα, ομολογία καί μαρτύριον τής αγίας Αικατερίνης.

205-γ

25.11.2007

Την πανεύφημο νύμφη Χριστού υμνήσομεν, Αικατερίνην την θείαν και πολιούχον Σινά.
Σήμερα αδελφοί μου η εκκλησία μας γιορτάζει και τιμά, τη μνήμη της Αγίας μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης.
Η Αγία μας είναι από τα πιο λαμπρά στολίδια των μαρτύρων, της Ορθοδόξου ημών πίστεως και Εκκλησίας.
Κατήγετο από την Αλεξάνδρεια και από γονείς ευγενείς.
Ως προς το σωματικό της κάλος, ήτο πανέμορφη και καλλονή, η ομορφιά της δε κατά τους συναξαριστάς ήτο εκθαμβωτική.
Στα είκοσί της χρόνια, μόλις στα είκοσί της χρόνια, είχε πολύ μεγάλη μόρφωση.
Η γνώση της στην κλασική παιδεία, και φιλοσοφία, ήταν καταπληκτική, - σαν τους σημερινούς νέους. -
Έκαμε επίσης σπουδές στη ρητορική και στις ξένες γλώσσες της εποχής της τότε.

Θέλω να παρατηρείτε τις παλιές αγιογραφίες της Αγίας Αικατερίνης, όπου θα δείτε να παρουσιάζεται με στολή Βυζαντινής αυτοκράτειρας, και με βασιλικό διάδημα στο κεφάλι, που φανερώνει την υψηλή πριγκιπική καταγωγή της.
Στο δεξί της χέρι, την βλέπετε να κρατάει ένα κλαδί από φοίνικα, που συμβολίζει τον θρίαμβο και τη νίκη, που κατήγαγε απέναντι στους ειδωλολάτρας φιλοσόφους της Αλεξανδρείας.
Ενώ με το αριστερό της χέρι αγγίζει έναν τροχό και ξίφος, τα οποία δηλώνουν τα φοβερά μαρτύριά της.
Στη βάση της εικόνος υπάρχουν μερικά βιβλία που φανερώνουν και αυτά, συμβολικά τη μεγάλη της σοφία και παιδεία που είχε.
Έζησε την εποχή των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού, Μαξιμιανού και Μαξιμίνου, φοβερών διωκτών του Χριστιανισμού.
Μαρτύρησε ύστερα από πολλά βασανιστήρια από τον Μαξιμίνο.

Όταν ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε για το εκθαμβωτικό κάλος αυτής της νεαρής κοπέλας, της Αικατερίνης, και ακόμα για την μεγαλύτερή της σοφία, ανέθεσε σε πολλούς σοφούς, άλλοι λένε εβδομήντα, άλλοι λένε ογδόντα, άλλοι λένε εκατό, άλλοι λένε περισσότερους, άλλοι λιγότερους, δεν έχει σημασία, πάντως ήταν πολλοί οι φιλόσοφοι, και οι ρήτορες της εποχής εκείνης, από τους πλέον ξακουστούς, στους οποίους ανέθεσε ο αυτοκράτορας, να πείσουν την Αγία με διάφορα φιλοσοφικά και ρητορικά επιχειρήματα, ότι η πίστη της στο Χριστό ήταν απάτη.
Εκείνη σύμφωνα και με το απολυτίκιο που ψάλλουμε, «εφίμωσε λαμπρώς, τους κομψούς των ασεβών, του πνεύματος τη μαχαίρα».
Δηλαδή με την χάρη και την δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Αποστόμωσε όλους εκείνους τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους, όλους.
Η δε ανάπτυξις των χριστιανικών απόψεων και θέσεων, έγινε με τόση πειστικότητα, και γιατί να μην είχε, αφού αντιπροσώπευε την μοναδική αλήθεια σε τούτο τον κόσμο, ώστε όλοι τους να σκλαβωθούν από το λόγο της, και να ασπαστούν τον Χριστιανισμό.
Βλέποντας αυτόν τον ξεφτελισμόν, τον οποίον υπέστη δια μέσω των φιλοσόφων, ο Μαξιμίνος, διέταξε να τους κάψουν ζωντανούς μέσα στην πλατεία της Αλεξάνδρειας.
Την δε Αγία, την έκλεισε στην φυλακή, σε ένα μπουντρούμι, -δεν είναι σαν τις σημερινές φυλακές,- όπου υπέστη εκεί βασανιστήρια.

Μια νύκτα όμως, εδέχθηκε την επίσκεψη της γυναίκας του αυτοκράτορος, - όχι, πρίν απ’ αυτό- να πούμε για το μεγάλο θαύμα.
Δέχθηκε την επίσκεψη, - οι συναξαριστές διαφωνούν, άλλοι λένε του Σωτήρος Χριστού, και άλλοι της Παναγίας,- όπου και της προσφέρθηκε δαχτυλίδι για να φορέσει στο δάκτυλό της, ως σφραγίδα και επιβεβαίωσις του αρραβώνος της με τον Νυμφίον Ιησούν Χριστόν.
Ο αρραβώνας, κατά την Αγία Γραφή, καλείται αρραβών του πνεύματος.
Κατά την διάρκεια που ήταν στην φυλακή, τότε την επισκέφθηκε, -μετά από αυτό το θαύμα,- η αυτοκράτειρα Φαυστίνα, σύζυγος του Μαξιμίνου, η οποία εσυνοδεύετο από τον φρούραρχο των φυλακών, τον Πορφυρίονα.
Η Αγία τους μύησε στην πίστη για τον Χριστόν, ως τον μόνον αληθινόν Θεόν, αναπτύσσοντας ολόκληρη σχεδόν την Ευαγγελική διδασκαλία για τον Χριστό, από τη γέννησή του, την ανυπέρβλητη θεϊκή Του διδασκαλία, τα θαύματα, τις αποδείξεις για την θεότητά Του,
κατόπιν για την Σταυρική Του θυσία, την Ταφή, την Ανάσταση και την Ανάληψη.
Σαγήνευσε βέβαια, τόσο πολύ, όχι μόνο την Φαυστίνα και τον Πορφυρίονα, αλλά και διακόσους άλλους ακόμα στρατιώτες φύλακες οι οποίοι έμειναν κατάπληκτοι, από την ωραιοτάτη και πειστική και αληθινή διδασκαλία της Αγίας Αικατερίνης.
Έτσι λοιπόν, το μεγάλο θαύμα έγινε.
Εβαπτίστηκαν μέσα σε μια στιγμή, και η Φαυστίνα, και ο Πορφυρίων και οι διακόσιοι στρατιώτες.
Όπως ήταν επόμενον, τα πληροφορήθηκε και αυτά ο Μαξιμίνος, και τόσο πολύ εξεμάνη που διέταξε αμέσως τον αποκεφαλισμό της γυναίκας του.
Και στη συνέχεια να υποστούν φρικτά βασανιστήρια, ο Πορφυρίων και οι διακόσιοι φύλακες.
Βλέποντας όμως την ακλόνητη πίστη τους, διέταξε στο τέλος τον αποκεφαλισμό τους.
Ήλθε τελικά και η σειρά της Αγίας.
Οι δήμιοι είχαν πάρει την εντολή να την βασανίσουν ποικιλοτρόπως.
Και το φοβερότερο βέβαια μαρτύριο ήταν ο τροχός, δια μέσου του οποίου όταν τον εγύριζαν αυτό, διεμελίζετο όλο το σώμα, ξεσχίζονταν τα άκρα, τα πόδια και τα χέρια από το σώμα.
Αλλά όμως το καθαρότατο και αγνότατο εκείνο σώμα της Αγίας, έμεινε ανέπαφο.
Και ιδού πως. Μόλις άρχιζαν να γυρίζουν οι τροχοί, αυτοί ακαριαίως αυτοδιαλύθηκαν σε μικρά μικρά κομματάκια.
Μην αντέχοντας πλέον ο βασιλεύς Μαξιμίνος να βλέπει τον έναν πίσω από τον άλλον ξευτελισμό του ακόμα και με τα βασανιστήρια και τους δημίους, οι οποίοι επείθοντο, βλέποντας τούτα τα θαύματα, να γίνονται και κείνοι Χριστιανοί, έτσι διέταξε να την αποκεφαλίσουν.
Και αυτό έγινε στις εικοσπέντε Νοεμβρίου περίπου το τριακόσια επτά μετά Χριστόν.
Αυτή είναι με πολύ λίγα λόγια, πολύ περιληπτικά η ζωή και το μαρτύριο της Αγίας Αικατερίνης.

Όσοι έχετε πάει στους ιερούς Τόπους και πήγατε και στο όρος Σινά, και στην Αγία Αικατερίνη, ασφαλώς θα είχατε την ευκαιρία να προσκυνήσετε το Τίμιο Λείψανό της.
Άλλωστε και δω, πριν από πολλά χρόνια, δεκαπέντε - είκοσι, δεν ενθυμούμαι πόσο, είχε έρθει εδώ το χέρι της το οποίον όσοι ηξιούντο, όχι μόνον ευωδίαζε, αλλά ήτανε και ζεστό, μαλακό.
Μεγαλόπρεπο το χέρι της Αγίας Αικατερίνης όταν είχε έρθει εδώ, στο παρεκκλήσι εκεί στην Πλάκα.

Βλέπομε λοιπόν ότι η εκκλησία μας κάθε μέρα τιμά αγίους.
Τιμά μάρτυρες, μεγαλομάρτυρες, οσιομάρτυρες, παρθενομάρτυρες, οσιοπαρθενομάρτυρες, παιδομάρτυρες και ομολογητάς.
Τιμά ακόμα τους προφήτας της Παλαιάς Διαθήκης, τους δικαίους, τους μεγάλους ιεράρχας και Πατέρας της εκκλησίας μας, τιμά τους οσίους, και αναχωρητάς, και ερημίτες...,
Και γιατί αυτή η καθημερινή τιμή, προς τους Αγίους;
Γιατί μας τους υπενθυμίζει κάθε μέρα η Εκκλησία και μάλιστα οι ραδιοφωνικοί Εκκλησιαστικοί Σταθμοί, όπου υπάρχουν, κάνουν μια καθημερινή μικρή αναφορά στον Συναξαριστή της ημέρας, γιατί ;
Γιατί «μνήμη Αγίου σημαίνει μίμησις Αγίου».
Δεν σημαίνει να πάρομε τώρα - καλά είναι τα κεράσματα που θα μας κεράσετε ύστερα - αλλά όλη η προσπάθειά μας δεν είναι στο κέρασμα αλλά στη ζωή που θα ακολουθήσουμε ώστε να κάνομε κάθε τι δυνατό για να μπορούμε να μιμηθούμε τους Αγίους.
Σε τι να τους μιμηθούμε;
Ασφαλώς στην Αγία τους ζωή, σε τι άλλο;
Βέβαια και στην ομολογία της πίστεως, γιατί δεν κάνομε τώρα ομολογία ...
Στην πάλη εναντίον των παθών, έχουμε αδυναμίες, έχουμε πάθη, έχουμε χίλιες δυό ιδιοτροπίες πολύ βλαπτικές και για μας και για την οικογένειά μας, και όμως δεν τις θεραπεύομε...
Δεν τα κλαδεύομε, δεν τα πετσοκόβουμε, δεν τα ξεριζώνουμε...
Και αντί γι’ αυτά να θεραπεύσουμε αρετές, τίποτα δεν κάνομε.
Τιμούμε τους Αγίους μας για να μπορούμε να καλλιεργούμε κάθε μέρα το ταπεινό φρόνημα, το πνεύμα της ταπεινοφροσύνης και της υπομονής, για να μπορέσουμε εν Χριστώ Ιησού να σηκώσουμε και μείς και σεις και γω, το Σταυρό του αναιμάκτου μαρτυρίου της συνειδήσεως...
Μαρτύριο περνάμε κάθε μέρα.
Από τους λογισμούς, από την κακία του κόσμου που μας περιβάλλει, από τον Διάβολο που μας βομβαρδίζει ως λέων ωρυόμενος, γυρίζει στους δρόμους και στα σοκάκια, εκεί που να βρει ασφάλιστα τις θύρες των ψυχών μας, για να μπει μέσα και να συλήσει και να καταστρέψει και να κολάσει.
Βέβαια δεν είναι μόνον αυτό το μαρτύριο που έχομε, έχομε και το μαρτύριο συνειδησιακά από τα πολλά βάσανα που μας στέλνει κάθε μέρα η ζωή.
Είναι μαρτύριο να μεγαλώνεις και να ανατρέφεις σήμερα παιδιά, με χριστιανική διαπαιδαγώγηση. Μαρτύριο είναι σας λέω.
Όσοι το δοκιμάζετε, το ξέρετε.
Είναι μαρτύριο να μπορείς σήμερα να διαφυλάξεις αγνά τα παιδιά σου, που περνούν ή πέρασαν την εφηβεία μέσα σ’ αυτήν την ηθική σαπίλα που ζούμε.
Πρέπει σήμερα τα παιδιά μας να τα φυλάμε από δύο χρονών.
Από δύο χρονών! Έχω φρίξει με αυτά που ακούω.
Γέμισε η πατρίδα μας από νεανικά ναυάγια.
Χωριστά βέβαια τα ναυάγια της ζωής από τα νεαρά τώρα ζευγάρια, που δεν έχουν στάλα υπομονής, στάλα, τόση δα δεν έχουν.
Ένας λόγος, ό ένας λόγος ο τιποτένιος, ο ασήμαντος λόγος, γίνεται μπόρα και χαλάζι και σεισμός μέσα στο σπίτι που τα διαλύει τα πάντα.

Να προσεύχεστε χριστιανοί μου, να προσευχόμεθα, να προσεύχομαι.
Ο Διάβολος και ο κόσμος με το οργανωμένο κακό, καταπίνει όχι μόνο τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που τις περισσότερες φορές είναι ανυπεράσπιστα, αλλά καταπίνει και μας τους μεγάλους, που δήθεν είμαστε σώφρονες.
Ο Θεός να μας λυπηθεί.
Γι’ αυτό και πρέπει να μετανοούμε κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή, αν θέλομε να σωθούμε.
Και να ζητούμε το ΕΛΕΟΣ του Θεού, «Θεέ μου σώσε μας, και σώσε με».
Αν αποκτήσομε ταπεινό φρόνημα, σκέψη και λόγο, να είστε βέβαιοι, σίγουρα εκατό τοις εκατό, θα σωθούμε.
Αλλά όλοι μας έχουμε εγωισμό, - τι θα πει πληθωρισμός της Ελλάδος, τι - ένα εγωισμό που φθάνει μέχρι τρίτου ουρανού, τόσο ψηλός είναι ο εγωισμός μας.
Να μάθουμε να προσευχόμεθα τακτικά, με την πρωινή προσευχή, το απόδειπνο, τους χαιρετισμούς,
και αν δεν μπορούμε να λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με»,
και αν δεν μπορούμε να το πούμε με το στόμα, να το πούμε με το νου,
και αν δεν μπορούμε με το νου, να κτυπήσομε το στήθος μας,
και αν δεν μπορούμε να κουνήσομε τα χέρια μας να φωνάξομε από μέσα μας δυνατά,
«Χριστέ μου ελέησέ με, σώσε με και σώσε και όλο τον κόσμο».

Γι’ αυτό και πρέπει να ζητούμε και τη βοήθεια, πρώτα και πάνω απ’ όλα, τη βοήθεια και τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, της γλυκειάς μας Παναγίας,
ύστερα των Αρχαγγέλων και ιδιαίτερα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, και κατόπιν όλων των Αγίων.
Βέβαια ορισμένοι από μας, ίσως και όλοι μας, να έχουμε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση σε κάποιον Άγιο περισσότερο από τους άλλους.
Άλλος θυμάται τον Άγιο Νικόλαο, άλλος την Αγία Βαρβάρα, άλλος την Αγία Αικατερίνη, άλλος τον Άγιο Δημήτριο, τον Άγιο Γεώργιο και ούτω κάθε εξής.
Όποιος, όποιον και αν είναι, ΠΡΩΤΑ το Χριστό, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με» ή «σώσον ημάς».
«Άγιε Αρχάγγελε Μιχαήλ, φύλαξέ με από κάθε κακό, και εν ώρα του θανάτου ΣΥ μοι βοηθησον», «Αγία Αικατερίνη, που σήμερα σε τιμάει η Εκκλησία μας, πρέσβευε υπέρ ημών»,

Αμήν.

Η αξία τής ελεημοσύνης κατά τόν ιερό Χρυσόστομο. Θ' Λουκα.

205-β

Λουκά Θ, 2007

Γνωστή είναι χριστιανοί μου η σημερινή παραβολή, του άφρονος πλουσίου.
Ψυχή μου, ψυχή μου, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά.
Τώρα μπορώ για πολλά χρόνια να αναπαύομαι, να τρώω, να πίνω, να διασκεδάζω, να γλεντώ, και να κάνω ότι θέλω στη ζωή μου.
Και όμως την ίδια βραδιά θα πεθάνει.
Και ο θάνατός του θα είναι σκληρός, διότι του είπεν ο Θεός, «Άφρων», δηλαδή άμυαλε, αμετανόητε, αμαρτωλέ, άπληστε,
αυτή τη νύκτα, θα έρθουν οι δαίμονες και θα απαιτήσουν την ψυχή σου.
Αυτά που ετοίμασες ποιος θα τα πάρει;
Συγγενείς; Ή ξένοι; Φίλοι ή εχθροί; Ή μήπως και το κράτος;
Όποιος στηρίζεται από μας, στα υλικά αγαθά, στο τέλος και αυτά μπορεί να τα χάσει, και την ψυχή του να χάσει.
Σε τι θα μας ωφελήσουν οι πολλές ανέσεις, και οι υλικές απολαύσεις εάν μας έλθουν ανίατες ασθένειες, σωματικές αναπηρίες, καλπάζουσα λευχαιμία, καρκίνος στο πάγκρεας, στους πνεύμονες, στη μήτρα, στο προστάτη, όγκο στον εγκέφαλο;
Τι να τα κάνομε τα πλούτη, αν έχουμε έντονα οικογενειακά προβλήματα, και δράματα με διαζύγια, με ναρκωτικά, με παραστρατήματα διαφόρων μορφών και διαστροφών;
Χωρίς Θεόν όλα είναι άχρηστα, όλα είναι μάταια.

Ο πλούσιος της παραβολής πάλι, κάνει και ένα μεγάλο λάθος, με το να επαναλαμβάνει το κτητικόν «μου», πολλές φορές.
Είπε δηλαδή.
Τους καρπούς «μου», τις αποθήκες «μου», τα γεννήματά «μου», τα αγαθά «μου».
Το λέμε και μείς πολλές φορές.
Τα λεφτά «μου», τα κτήματά «μου», τα διαμερίσματά «μου», τα αυτοκίνητά «μου», τα χρυσαφικά «μου», τις λίρες «μου» και ούτω κάθε εξής.
Και ξεχνάμε ότι μαζί μας δεν θα πάρομε απολύτως τίποτε.

Να έχεις, δε σου λέγει κανένας να μην έχεις, αλλά δώσε και κάτι λίγα για το πτωχό, τον άστεγο, το γυμνό, τον πεινασμένο.
Ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεόν, λέγει ο λαός, αλλά και η Γραφή.
Αυτό το λίγο όμως, όταν θα το δώσεις, να το δίδεις με όλη σου την καρδιά, διότι ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.
Και κάτι άλλο, να το κάμεις κρυφά και ανώνυμα.
Μη γνώτω η αριστερά σου, τι ποιεί η δεξιά σου.
Ελεημοσύνη να κάμνεις.
Και ελεημοσύνη σε είδος, και ελεημοσύνη σε χρήμα, και ελεημοσύνη σε προϋποθέσεις, και ελεημοσύνη πνευματική με το να συγχωρείς τους εχθρούς σου.
Αυτούς που σου έκαμαν κακό και ζημιά.
Επίσης ελεημοσύνη πνευματική με τις μνημονεύσεις που οφείλουμε να κάνομε σε κάθε Θεία Λειτουργία, ζώντων και νεκρών.
Και ελεημοσύνη πνευματική με προσευχή και μάλιστα με το κομποσκοίνι.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος χαρακτηρίζει την πάσης φύσεως ελεημοσύνη ως βασίλισσα των αρετών.
Μεγάλο πράγμα λέγει και ασύλληπτο είναι ο άνθρωπος ως δημιούργημα του Θεού και ως πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν.
Πολυτιμότερος όμως είναι ο ελεήμων χριστιανός, και μάλιστα αυτός που ελεεί με όλη του την καρδιά και κρυφά, αλλά και ιδιαιτέρως εκείνος που ελεεί δια πονεμένης προσευχής εν τω ταμείω αυτού.
Ή κλεισμένος δηλαδή στο δωμάτιό του, ή στο ταμείον της καρδιάς του.

Έχει μεγάλα φτερά η ελεημοσύνη, συνεχίζει ο Άγιος, διότι είναι αυτή που διασχίζει όχι μόνον τους ουρανούς, αλλά προσπερνά και όλους τους χορούς των αγγέλων και αρχαγγέλων,
και ίσταται μετά παρρησίας μπροστά στο Θρόνο του Θεού.
Το βεβαιώνει και η Αγία Γραφή.
Είπεν ο άγγελος Κυρίου, "Κορνήλιε, αι προσευχές σου και η ελεημοσύνη σου ανέβησαν εις μνημόσυνον ενώπιον του Θεού".
Από το δέκατο κεφάλαιο των πράξεων.
Και συμπληρώνει ο ιερός Χρυσόστομος, με λόγους που έχουν μεγάλη βαρύτητα.
Ώστε λοιπόν όσες άλλες αμαρτίες έχεις, η ελεημοσύνη σου τις ισοφαρίζει όλες, διότι κάνει την καρδιά σου μαλακή και σπλαχνική και αυτή σε οδηγεί στη μετάνοια , στην εξομολόγηση, και δι’ αυτής στη Θεία Κοινωνία.
Αυτό το εις μνημόσυνον σημαίνει ότι σε ενθυμείται διαρκώς, συνεχώς, κάθε στιγμή ο Θεός, και είναι Αυτός που θα σου προσφέρει σωτηρία και αιώνια ζωή.

Μας λέγει και άλλα πολλά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ας ακούσουμε μερικά.
Εκείνο με το οποίο μπορούμε να μοιάσουμε με τον Θεόν, είναι η ελεημοσύνη και η ευσπλαχνία προς τον πάσχοντα, είτε αυτός είναι φίλος, είτε είναι εχθρός, είτε είναι συγγενής, είτε είναι ξένος και άγνωστος, είτε είναι καλός, είτε είναι ακόμα και κακός.
Όταν στερούμεθα αυτού του είδους την αρετή, είμεθα γυμνοί και από τις άλλες.
Επαναλαμβάνω ομιλεί ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, και συνεχίζει.
Δεν είπε ο Κύριος αν νηστεύετε, αν αγρυπνείτε, αν εγκρατεύεστε, αν παρθενεύετε και αν πολλάς δυνάμεις ποιείτε, και αν ακόμα και τέρατα και σημεία ποιείτε, ότι θα είσθε όμοιοι με τον ουράνιο Πατέρα, όχι, διότι με κανένα από αυτά δεν ασχολείται ο Θεός, ούτε και Τον ενδιαφέρουν αυτές οι μικροαρετές.
Αλλά τι λέγει;
Να είστε σπλαχνικοί προς τους ανθρώπους χωρίς εξαιρέσεις.
Όπως είναι σπλαχνικός ο ουράνιος Πατέρας σας.
Γίνεστε ουν οικτίρμονες και ελεήμονες καθώς και ο Πατήρ ημών ο ουράνιος οικτίρμων εστί.

Η ελεημοσύνη κατά τον ίδιο μεγάλο Άγιο είναι η καρδιά της κάθε αρετής.
Είναι και κάτι ακόμα περισσότερο.
Είναι η μητέρα, είναι η μάνα της αγάπης.
Αν θέλεις να αποδείξεις ότι είσαι άξιος μαθητής του Χριστού, οφείλεις να είσαι ελεήμων.
Να είσαι παντελεήμων.
Εξ όλης ψυχής, και καρδίας, και ισχύος, και διανοίας.
Η ελεημοσύνη είναι η οδηγός προς τη μετάνοια.
Το φάρμακο που θεραπεύει τις πληγές που προκαλεί η αμαρτία.
Το σαπούνι για τις ακαθαρσίες της ψυχής μας, η σκάλα που στηρίζεται στον ουρανό, και είναι αυτή που μας ενώνει μεταξύ μας ως μέλη του ενός σώματος του Ιησού Χριστού.
Προσεύχεσαι για νεκρούς και ζωντανούς;
Προσευχήθηκες σήμερα στη Θεία Λειτουργία και κατά την διάρκειαν του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων και όταν εψάλετο το Άξιον Εστί;
Εάν το έκαμες, τότε έκαμες ελεημοσύνη.
Προσεύχεσαι ακόμα με πόνο, με πόνο, για τους εχθρούς σου;
Τότε κάμεις αληθινή ελεημοσύνη!
Να δίδουμε ευχές και ευλογίες και με όλη μας την καρδιά.
Όχι κατάρες. Όχι αναθεματισμούς. Όχι διαβολοστέλματα.
Συμπαραστέκεσαι στις ανάγκες του πλησίον σου είτε υλικά, είτε ηθικά, είτε πνευματικά και έμπρακτα;
Το επαναλαμβάνω, είσαι ελεήμων.

Μας λέγει και κάτι άλλο, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Είναι απολύτως αναγκαία η ελεημοσύνη, διότι είναι αυτή που παρασκευάζει το δραστικότατο φάρμακο της μετανοίας.
Άκουσε τι λέγει η Αγία Γραφή.
Θα μας πει τρία εδάφια.
Πρώτον.
Πλήν τα ενόντα δότε ελεημοσύνη και ιδού πάντα καθαρά ημίν εστί.
Θα δίνουμε και την ερμηνεία που δίνει ο Άγιος.
Δηλαδή, λέγει ο Άγιος, δώστε ελεημοσύνη και όλα θα γίνουν καθαρά.
Δεύτερον.
Ελεημοσύνες και πίστεσιν αποκαθαίρονται αμαρτία.
Δηλαδή με ελεημοσύνη και πίστη στο Θεό, καθαρίζονται οι αμαρτίες.
Και τρίτον.
Πύρ φλογιζόμενον αποσβέσει ύδωρ, και ελεημοσύνη εξιλάσεται αμαρτίας.
Η ερμηνεία του, του Χρυσοστόμου.
Δηλαδή το νερό σβήνει τις φλόγες της φωτιάς και η ελεημοσύνη εξιλεώνει τις μεγάλες αμαρτίες.
Κατά λέξη αυτά πάντα κατά τον Ιερό Χρυσόστομο.

Χριστιανοί μου,
εάν οι ελεημοσύνες μας είναι και γίνονται κατά τους τρόπους που μας περιέγραψε ο Ιερός Χρυσόστομος, τότε η τελευταία νύκτα της ζωής μας θα είναι γεμάτη χαρά, γεμάτη ειρήνη και ανάπαυση.
Πιθανόν βέβαια να έχουμε σωματικούς πόνους εξαιτίας κάποιας βαριάς ασθένειας, αλλά η ψυχή μας όμως θάναι χαρούμενη οπωσδήποτε, αφού με βεβαιότητα θα περιμένει να την παραλάβουν οι άγγελοι του Θεού.
Δεν θα τρέμει μπροστά στην ιδέα του θανάτου.
Δεν θα τον φοβάται.
Ούτε και για τους δαίμονες θα ανησυχεί, ούτε για τα τελώνια.
Όλα τα έχει απομακρύνει από μπροστά από την ψυχή η έμπρακτη ελεημοσύνη.
Ελεημοσύνη με αγάπη, ελεημοσύνη με πίστη, ελεημοσύνη με χαρά, με ιλαρότητα.
Ελεημοσύνη που να μην περιμένει ευχαριστώ.
Ελεημοσύνη με πνεύμα ταπεινό.
Ελεημοσύνη με μετάνοια ψυχική.
Ελεημοσύνη και από το υστέρημα.

Χριστιανοί μου,
ελεείτε, ελεείτε, ελεείτε οι πάντες, όπως και όπως μπορείτε.
Για να βρετε και σείς και μείς έλεος από τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, εις τον οποίον ανήκει πάσα Δόξα, Τιμή και Προσκύνησις, τώρα και πάντοτε και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων,

Αμήν.

Τά σημεία τών καιρών πού προηγούνται τής δευτέρας τού Χριστού Παρουσίας.

205-α
Η' Λουκά. 11.11.2007

Αδελφοί μου, χριστιανοί μου,
Τώρα τελευταία εμφανίστηκε κάποιος μοναχός, με πολλή φαντασία και πλάνη δαιμονική, να μας διαλαλεί μέσω των τηλεοράσεων, ότι η Δευτέρα του Χριστού Παρουσία θα γίνει στις 25 Μαρτίου του 2018.
Μεγαλύτερη πλάνη δεν υπάρχει απ’ αυτήν και μοιάζει μάλιστα με τα των χιλιαστών.
Επειδή γίνεται τώρα τελευταία πολύς θόρυβος, γι’ αυτό σήμερα θα κάνομε μια μικρή ενημέρωση, όσο μας είναι δυνατόν και όσο μας είναι επιτρεπτόν από τον Θεόν.
Όσο έχει Αυτός ανοίξει τα δικά Του βιβλία.

Πιστεύουμε στη Δευτέρα του Χριστού Παρουσία και αυτήν την ομολογούμε, όπως και προηγουμένως την ομολογήσαμε με το Σύμβολο της Πίστεως.
«Πιστεύω και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος».
Η Δευτέρα του Χριστού Παρουσία τονίζεται ιδιαιτέρως στη Θεία Λειτουργία, και μάλιστα πριν απ’ την εκφώνηση του ιερέως στα «σά εκ των σών».
Διαβάζουμε εμείς μυστικά μια ευχή η οποία αρχίζει με τις φράσεις «μεμνημένοι τοίνυν», τώρα δηλαδή ενθυμούμεθα, «την σωτήρια εντολή Σου, αλλά και όλων εκείνων οι οποίοι έχουν γίνει για μας», λέει, «της σωτηρίας ταύτης εντολής, και πάντων των υπέρ ημών γεγενημένων, του Σταυρού, του Τάφου, της τριημέρου Αναστάσεως, της εις ουρανού αναβάσεως, της εκ δεξιών καθέδρας και της Δευτέρας και ενδόξου πάλιν Παρουσίας».
Καθαρές οι φράσεις.
Άρα στη Θεία Λειτουργία ζούμε ολόκληρο το έργο της Θείας οικονομίας.
Δηλαδή ζούμε και τη Δευτέρα Παρουσία.
Αυτά τα τονίσαμε κάποτε, όταν κάναμε και τις αναλύσεις, της Θείας Λειτουργίας, ζούμε λοιπόν όχι μόνο την Δευτέρα Παρουσία, αλλά και όλα τα άλλα σωτηριώδη γεγονότα της ζωής του Κυρίου μας.

Η πρώτη παρουσία του Κυρίου μας έγινε με τη Σάρκωσή του, με την ενανθρώπησή Του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, σε ένα στάβλο της Βηθλεέμ, χωρίς τιμές και δόξες, με ταπείνωση, με πολλή ταπείνωση, για να μεγαλώσει στην αφάνεια, για να βγει κατόπιν στο δημόσιο έργο Του να κηρύξει, να κάνει θαύματα, να μας προσφέρει το Ευαγγέλιο της σωτηρίας, αλλά κυρίως όμως,
για να πάθει, για να σταυρωθεί, για να πεθάνει δια την ημών σωτηρίαν.

Η Δευτέρα Του Παρουσία θα γίνει, αλλά θα γίνει όμως με θεϊκή δόξα, και από τους ουρανούς, ο ίδιος το αναγγέλει ότι σάλπιγγες όλων των ουρανίων ασωμάτων δυνάμεων
θα αναγγείλουν αυτή την παρουσία της Δόξης και Κρίσεως μαζί του Θεού.

Πολλές φορές μας έχει μιλήσει ο Κύριος για κείνη την ημέρα, όταν θα έρθει ο Υιός του ανθρώπου, ο Υιός του Θεού, «ίνα κρίνει ζώντας και νεκρούς».
Ρητώς οι τρείς απόστολοι, Πέτρος, Παύλος και Ιωάννης στις επιστολές τους, μας διδάσκουν και μας προειδοποιούν για την ημέρα του Κυρίου, για την ημέρα του Χριστού, για την ημέρα της Κρίσεως, για την εσχάτη ημέρα, για την επιφάνεια της Δόξης του Θεού, και για την αποκάλυψιν της Δόξης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Και ενώ είναι απολύτως βέβαιον ότι θα γίνει η Δευτέρα του Χριστού Παρουσία, εν τούτοις, μας είναι άγνωστος ο χρόνος, ο καιρός, η ώρα και η στιγμή που αυτή θα πραγματοποιηθεί.
Ο Κύριος μας βεβαιώνει πως αυτή την ώρα δεν την γνωρίζουν ούτε οι άγγελοι.
Μόνον ο Θεός Πατήρ.
Και κάτι άλλο.
Δεν είναι αυτό υπόθεσις των ανθρώπων να την γνωρίζουν αυτή την ημέρα, διότι λίγο πριν αναληφθεί ο Χριστός στους ουρανούς, οι απόστολοι ρώτησαν τον Κύριο τα εξής, - είναι στο πρώτο Κεφάλαιο των Αποστόλων, -
«Στον καιρό που ζούμε», ρωτούν, «θα ξανάρθεις για να αποκαταστήσεις πάλι ένδοξη τη βασιλεία Σου;»
Και ο Χριστός τους απάντησε: «Δεν είναι δική σας δουλειά.
Δεν είναι δική σας υπόθεσις να γνωρίζετε τα χρόνια, ή τους ορισμένους καιρούς της παρουσίας μου, τους οποίους ο Θεός Πατήρ, κράτησε στη δική Του εξουσία και απαγνωσία».
Πράξεις των Αποστόλων, πρώτο κεφάλαιο είπαμε, στίχοι έξι - επτά.
Είναι σα να τους λέγει εγώ, την γνωρίζω αυτήν, όπως και ο Θεός Πατέρας, διότι Εγώ και ο Πατέρας, διότι Εγώ και ο Πατήρ έν εσμέν. Το διακήρυξε.
Αλλά και σεις οι μαθηταί μου, αλλά και όλοι οι άνθρωποι όλων των αιώνων δεν θα την μάθουν ποτέ.
Διότι δεν είναι για το συμφέρον σας.
Θα έρθει η ώρα αυτή, αλλά θα έλθει ως κλέπτης εν νυκτί.
Γι’ αυτό και τη μεγάλη εβδομάδα, ψάλουμε προειδοποιητικά, «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε ον ευρήσει ραθυμούντα».
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμεθα άγρυπνοι, και έτοιμοι για να υποδεχτούμε την παρουσία του Χριστού με καθαρή την καρδιά.
Άρα, κάποτε θα την υποδεχτούμε και μείς.

Μήπως όμως για μας και για τον καθένα χωριστά πλησιάζει;
Ναι πλησιάζει.
Γιατί για μας τους ορθοδόξους χριστιανούς, αυτή η ώρα της παρουσίας του Κυρίου είναι η ώρα του θανάτου μας.
Γι’ αυτό τη στιγμή που πεθαίνει ο άνθρωπος, αυτήν την στιγμή, την ονομάζουμε μερική κρίση, ή κρίση των αγγέλων, ή πρώτη κρίση.
Όλη η Ευαγγελική διδασκαλία του Κυρίου μας, γι αυτή την ώρα μας προετοιμάζει, για την ώρα και τη στιγμή του θανάτου μας.
Ποιο θα είναι το κέρδος αν μάθουμε την χρονολογία της παρουσίας, της Δευτέρας, και αύριο πεθάνουμε, ή μεθαύριο.
Ποιο θα είναι το όφελος; Υπάρχει όφελος;
Αν πεθάνουμε αύριο, αύριο θα είναι για μας, για όποιον πεθάνει.

Βέβαια πολλοί μπερδεύονται και σκοτίζονται, όταν σε κάποια σημεία των αποστολικών επιστολών, ο καιρός της παρουσίας του Κυρίου φαίνεται πολύ πολύ κοντά.
Παραδείγματος χάριν λέγει, «Ο Κύριος εγγύς», «η παρουσία του Κυρίου ήγγικε», «πάντων δε το τέλος ήγγικε»
«παιδία εσχάτη ώρα εστί», και κάτι άλλο που το διαβάζομε εδώ και δυό χιλιάδες χρόνια στις κηδείες:
Ότι έρχεται η ώρα αυτή της αναστάσεως των νεκρών, «Και νυν εστί», λέει, τώρα.
Πούν το τώρα, δυό χιλιάδες χρόνια πέρασαν, και αυτό το τώρα παραμένει.
Υπάρχουν όμως και ρήσεις των αποστόλων που ο χρόνος φαίνεται αυτός πολύ μακρινός και άγνωστος.

Τώρα μπαίνει ένα ερωτηματικό.
Ποια είναι τα σημεία των καιρών, που θα προηγηθούν της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας;
Τα σημεία αυτά μέσα στο Ευαγγέλιο,
και κατά τον λόγον του Κυρίου, χωρίζονται σε δυο κατηγορίες.
Σε κείνα τα σημεία που επαναλαμβάνονται συνεχώς ως γεγονότα, μέσα στην ιστορία των αιώνων που κυλούν, αλλά κανένας με σιγουριά δεν μπορεί να πει, αυτό το σημείο, ή το άλλο το σημείο είναι, και δέυτερον σ’ εκείνα τα σημεία που ως γεγονότα δεν επαναλαμβάνονται.
Ας πάμε στα πρώτα,

Πρώτον, οι πόλεμοι.
Είκοσι αιώνας τώρα έχομε πολέμους κατά τόπους, πολέμους εθνών, πολέμους Ευρωπαϊκούς, πολέμους παγκοσμίους.
Έχουμε εμφυλίους αλληλοσπαραγμούς, δηλαδή εμφυλίους πολέμους και επαναστάσεις, αιματοχυσίες καθημερινές σε κάθε γωνιά της γης και εκτρώσεις.
Η πατρίδα μας έχει τα πρωτεία στις εκτρώσεις.
Χίλιες εκτρώσεις κάθε μέρα.
Τριακόσιες εξήντα χιλιάδες κάθε χρόνο, στην πατρίδα μας.
Θα έπρεπε λοιπόν σε όλα τα μπαλκόνια όλων των σπιτιών και των πολυκατοικιών της Ελλάδος να κυματίζουν μαύρες σημαίες!
Μάλιστα, μαύρες σημαίες, γιατί είναι καθολικόν το πένθος.
Σήμερα θα χαθούν με φόνους χίλια παιδιά.
Και αυτό το έγκλημα θα το πληρώσομε πολύ ακριβά, πολύ ακριβά.
Ο καιρός είναι κοντά.

Δεύτερον, λοιμοί, αρρώστιες.
Πού δεν υπάρχουν αρρώστιες και ποιος δεν έχει κάτι.
Όλο και κάτι μαθαίνομε για τους γύρω μας.
Όλος ο κόσμος έχει αρρώστιες, όλος ο κόσμος.
Υπάρχουν όμως και αρρώστιες με μορφή επιδημίας.
Είτε σε ένα ολόκληρο έθνος, είτε σε μία ήπειρο, Ασία, Ευρώπη, Αφρική.

Τρίτον η πείνα.
Πείνα κατά τόπους και κατά έθνη και κατά άτομα.
Όσοι έζησαν από μας, την πείνα της κατοχής 41-42 πολλά έχουν να θυμηθούν.
Τα πτώματα των πεινασμένων ανθρώπων που πέθαιναν από την πείνα, τα έπαιρναν και τα μάζευαν κάθε μέρα με τα κάρα του δήμου.
Φοβερό το θέαμα.
Και σήμερα πεθαίνουν στην Αφρική κάθε μέρα, δύο χιλιάδες παιδιά από την πείνα.
Μπορούμε αυτό να το συλλάβουμε; Όχι.
Γιατί τα παιδιά μας θα φάνε, τα εγγονάκια μας θα φάνε, και θα καλοφάνε μάλιστα.
Και όμως υπάρχει σαν γεγονός που συνεχώς επαναλαμβάνεται.
Και μια επίσημη ιατρική ανακοίνωση προχτές την Παρασκευή του Αγίου Νεκταρίου το απόγευμα από τα δελτία των ειδήσεων.
Την άκουσα και την είδα με τα μάτια μου.
Πέντε χιλιάδες μωρά πεθαίνουν κάθε μέρα, σε όλο τον κόσμο, επειδή στερούνται το μητρικό γάλα.
Και ρωτώ εγώ.
Πόσα άραγε από αυτά τα παιδιά πεθαίνουν από την πείνα ή από λοιμώδεις ασθένειες, πόσα;

Τέταρτον, οι σεισμοί.
Πολλές φορές με μεγάλες και τρομακτικές καταστροφές.
Τα ακούτε κάθε τόσο, τα ζήσαμε και μείς επανειλημμένες φορές, στη πατρίδα μας.

Πέμπτον, οι πυρκαγιές.
Η αποκάλυψη ότι καίγεται καίγεται όλος ο κόσμος και το εν τρίτον των δασών και του χλωρού της γης.
Το είχαμε κάνει τις προάλλες κήρυγμα.

Έκτον, οι καταποντισμοί, οι πλημμύρες, οι νεροποντές, τα χιόνια, το χαλάζι, οι κατολισθήσεις, με καταστροφές πολλές.

Έβδομον, οι διωγμοί των χριστιανών.
Κατά τόπους και έθνη, ή με βασανιστήρια, φυλακίσεις, εξορίες και λοιπά, ή με ιδεολογικές καταπιέσεις, αφού όλα τα μέσα ενημερώσεως είναι στα χέρια των εχθρών της πίστεως.

Όγδοον, με την εξάπλωση των αιρέσεων και της πλάνης, και ειδικότερα με την παρουσία ψευδοπροφητών, ψευδοχριστών, ψευδο-ορατικών, και θρησκειοκαπήλων.

Και ένατον. Με την ηθική αποστασία και εξαχρείωση των χριστιανικών ηθών και αξιών, με τον πανσεξουαλισμό, με την διαστροφή των φύλων στον επίσημο σοδομιτισμό,
και με την εξάπλωση κάθε ηθικής βρωμιάς, από τη ζωώδη συμπεριφορά στα νήπια ακόμα και δύο ετών, φρίττει κανένας, στα παιδιά προσχολικής ηλικίας, τους νέους, τους γέρους, τους άνδρες, τις γυναίκες κάθε ηλικίας.

Αυτά έτσι περίπου είναι τα σημεία, βέβαια θα υπάρχουν και άλλα, που ως γεγονότα επαναλαμβάνονται διαρκώς σε κάθε αιώνα και σε κάθε γενιά.
Άλλοτε σε μικρότερη έκταση και άλλοτε σε μεγαλύτερη.
Τα σημεία που δεν επαναλαμβάνονται και που θα έχουν κατά κάποιον τρόπον, θα κάνουν κατά κάποιο τρόπο μια φορά την εμφάνισή τους, κατά τα γραφάς είναι μόνον τρία, και σύμφωνα βέβαια και με τις γνώμες των Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Πρώτον ότι θα κηρυχθεί το Ευαγγέλιον σε όλα τα έθνη σε κάθε γωνιά της γης, και δεν θα υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ακούσει αυτό το Ευαγγέλιο.
Το Ευαγγέλιον της Σωτηρίας.
Υπάρχουν μέρη της γης, δεν εξαπλώθηκε στην Κίνα, η Κίνα είναι ενάμιση - δύο δις.
Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τι θα πει Χριστιανισμός.
Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη.
Κηρύξατε το Ευαγγέλιο πάση τη κτίση.
Εκείνο που μας ενδιαφέρει όμως είναι δύο κυρίως χωρία, ένα απ’ τον Μάρκο και ένα απ’ τον Ματθαίο.
Μας λέγει ο Μάρκος.
«Και εις πάντα τα έθνη δει πρώτον, δει», πρέπει δηλαδή, «πρέπει πρώτον κηρυχθήναι το Ευαγγέλιον».
Πρέπει, πρέπει, πρώτα απ’ όλα να κηρυχθεί το Ευαγγέλιο, εις πάντα τα έθνη, και ύστερα θα ακολουθήσει η Δευτέρα του Χριστού Παρουσία, στο δέκατο τρίτο κεφάλαιον του Μάρκου, διαβάστε.
Ο Ματθαίος τώρα στο εικοστό τέταρτο κεφάλαιον.
«Και κηρυχθήσεται τούτο το Ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού, εν όλη τη οικουμένη, εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι».
Αυτό είναι το πρώτο.
Και δεν έχει γίνει ακόμα, δεν έχει πραγματοποιηθεί.

Δεύτερον, η επιστροφή του Ισραήλ στο Χριστό, ως έθνος.
Προφητικά το δηλώνει ο Απόστολος Παύλος στη προς Ρωμαίους Επιστολή του, στο ενδέκατο κεφάλαιο. Και λέγει, «η πώρωσις του Ισραήλ γέγονεν, άχρις ου το πλήρωμα των εθνών εισέλθει, και ούτω πάς Ισραήλ σωθήσεται».
Να διερμηνεύσουμε τους στίχους για να τους καταλάβουμε.
Και η αλήθεια είναι ότι ένα μέρος του Ισραήλ έχει πωρωθεί, μέχρις ότου μπει στη βασιλεία του Χριστού όλο το πλήρωμα των εθνών, όλα τα έθνη.
Και στον επόμενο στίχο, είκοσι έξι.
Και έτσι θα πληρωθεί ο όρος αυτός, και όταν πληρωθεί ο όρος αυτός, θα σωθεί όλος ο λαός του Ισραήλ, όπως το προφητεύει και ο προφήτης Ησαίας.

Και ερχόμεθα στο τρίτο μη επαναλαμβανόμενο σημείο.
Ο ερχομός του Αντιχρίστου, που θα ενεργεί, άνθρωπος ων, με όλες τις δυνάμεις του Σατανά.

Καλό είναι όμως χριστιανοί μου, να σταματήσομε μέχρις εδώ, διότι τα νερά του Θεού άρχισαν να βαθαίνουν επικίνδυνα, και καλόν είναι όσα γνωρίζουμε μέχρι τώρα, αυτά να κρατήσομε και μην πάμε πάρα πέρα.
Δεν μας συμφέρει.
Πάντως αδελφοί μου, από όλα τα σημεία των καιρών, και εκείνα που επαναλαμβάνονται και από κείνα που δεν επαναλαμβάνονται, και από κείνα τα όλα αυτά που θα προηγηθούν της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας, εμάς πρέπει να μας απασχολεί και να μας ενδιαφέρει ένα μόνον σημείο.
Η ώρα και η στιγμή του θανάτου μας.
Αυτή και μόνον να μας νοιάζει, αυτή και μόνον να μας ενδιαφέρει.
Και όταν θα έλθει, να μας εύρη στη μετάνοια, στην πίστη, στην αγάπη, στην υπομονή, στην καλοσύνη, στην συγχωρητικότητα, στην ελπίδα, και στη αναπαυμένη συνείδηση.
Και αν είναι δυνατόν, και αν είναι δυνατόν, και με τον καπετάνιο μέσα μας, τον Ιησού Χριστό, τη Θεία Κοινωνία.
Αυτόν τον θάνατο τον εύχομαι σε όλους σας, και σεις να τον εύχεστε για μας τους ιερείς και για τον πνευματικό σας,

Αμήν.

Οί τρόποι με τούς οποίους βοηθούνται οί ψυχές μετά τόν θάνατον.

204-δ

4.11.2007 Κυρ. Ε΄Λουκά.

«Ο διψών ερχέσθω προς με και πινέτω», είπεν ο Κύριος.
Έτσι λοιπόν το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, μας προσφέρει άφθονον αθάνατον και αιώνιον ύδωρ, όπως και τροφή.
Από το σημερινό αυτό ανάγνωσμα που ακούσαμε προηγουμένως όλοι μας, θα πάρουμε μια από τις δυο θέσεις που παρουσίασε η σημερινή παραβολή.
Ή του άφρονος πλουσίου που υπήρξε στη ζωή του σκληρόκαρδος και αμετανόητος, και μετά το θάνατό του δυστυχώς τον βλέπουμε να υποφέρει στα κολαστήρια του Άδου, ή θα πάρουμε τη θέση του πτωχού Λαζάρου που αναπαυόταν μετά το θάνατό του στους κόλπους του Αβραάμ.
Μια από τις δύο.
Ποια όμως θα πάρουμε; Ποια θα διαλέξουμε; Ποια θα προτιμήσουμε;
Μήπως την πρώτη όπου βασιλεύει ο αιώνιος πόνος και ο κολασμός της ψυχής;
Ή μήπως τη δεύτερη όπου βασιλεύουν η αγάπη και η δόξα του εν Τριάδι Θεού μαζί με όλες τις χαρές του Παραδείσου;
Βέβαια έχουμε πόνους, έχουμε βάσανα, έχουμε στεναχώριες, και έχουμε και ποικιλίες ασθενειών.
Έτσι είναι.
Για να πάς στον Παράδεισο, για να κληρονομήσεις τη Βασιλεία των Ουρανών θα περάσεις μέσα από την Κόλαση του Άδου μέσα στη σημερινή ζωή όπου ζούμε.
Διότι αλίμονον αν την περάσουμε εκεί.
Από κει δε μπορούμε να περάσουμε στη αντίπερη όχθη, από δω μπορούμε.
Και οι μεν πρώτοι προγεύονται από τον θάνατόν τους, μέχρι και της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας, τις οδύνες της Κολάσεως, και οι δεύτεροι προαπολαμβάνουν τα άπειρα αγαθά της Βασιλείας των Ουρανών.
Αυτή είναι και η μέση κατάστασις για την οποία έχομε μιλήσει σε τόσα πολλά κηρύγματα.
Και δυστυχώς, όπως μας βεβαιώνει ο ίδιος ο Χριστός, και δυστυχώς αδυνατούν να προσφέρουν βοήθεια οι σεσωσμένες ψυχές, στους αμετανοήτους αμαρτωλούς.
Διότι μεταξύ των δευτέρων και των πρώτων, «χάσμα μέγα κείται».
Μεγάλο χάσμα τους χωρίζει και η βοήθεια είναι τελείως αδύνατη.
Εκεί δηλαδή οι σεσωσμένοι και οι άγιοι δεν μπορούν να προσφέρουν βοήθεια στους κολασμένους.
Αυτή είναι η πρώτη πληροφορία.
Η δεύτερη πληροφορία που μας δίνει το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, είναι ότι οι ψυχές έχουν συναίσθηση και συνείδηση του ποιες είναι.
Δηλαδή αναγνωρίζουν τον εαυτόν τους.
Παραδείγματος χάριν εγώ θα γνωρίζω, θα ξέρω ότι είμαι ο πατήρ Στέφανος.
Εσύ θα ξέρεις ότι είσαι ο Κωνσταντίνος, και συ ότι είσαι η Μαρία ή η Αικατερίνη.
Θα το γνωρίζουμε αυτό. Θα έχουμε αντίληψη του προσώπου μας.
Τρίτη πληροφορία που μας δίνει η παραβολή είναι ότι εκεί ενθυμούνται την προηγούμενη ζωή τους.
Τη ζωή τους πάνω στη γη. Γι’ αυτό ή χαίρονται ή υποφέρουν.
Βέβαια για έναν που έχει κερδίσει τη Βασιλεία των Ουρανών και υπήρξε αμαρτωλός κατά τον άλφα ή τον βήτα τρόπο,
με μεγάλες ή μικρές αμαρτίες, εφόσον θα τις έχει εξομολογηθεί, αυτές δεν θα τις ενθυμείται.
Είδαμε λοιπόν, αυτή είναι η τρίτη πληροφορία, γι’ αυτό επαναλαμβάνω, ή θα υποφέρουν ή θα χαίρονται.
Ή θα μισούν, ή θα δοξάζουν τον Θεόν. Άλλοι θα Τον βρίζουν και οι σεσωσμένοι θα Τον ευχαριστούν εις τους αιώνας των αιώνων για τα αγαθά που απολαμβάνουν.
Η τέταρτη πληροφορία που μας δίνει η παραβολή είναι ότι όλες οι ψυχές στη μέση αυτή κατάσταση, ενθυμούνται τους δικούς των ανθρώπους στη γη. Μας θυμούνται δηλαδή οι πεθαμένοι. Όλους μας.
Και γονείς και παιδιά, και συγγενείς και φίλους και γείτονες, τους πάντες ενθυμούνται.
Και δια μέσω των αγγέλων, τους ζητούν βοήθεια.
Ζητούν δηλαδή εκείνοι από μας βοήθεια, αλλά δια μέσω των αγγέλων.
Γι’ αυτό και τους τιμούμε τόσο πολύ μεθαύριο.
Δεύτερον. Προσπαθούν εκείνοι να μας προειδοποιήσουν, εμάς να προειδοποιήσουν, για την εκεί ζωή τους πώς είναι; - άλλοτε κρυώνουν, άλλοτε πεινούν,
άλλοτε είναι ολόλαμπροι, άλλοτε είναι δεδοξασμένοι, άλλοτε είναι γεμάτοι μέσα στο φώς.
Και έτσι μας αποδεικνύουν μ’ αυτές τις εμφανίσεις τους, ότι υπάρχει και δικαία κρίσις του Θεού, όπως υπάρχει και κόλασις.
Ναι υπάρχει.
Είναι το μίσος που θα τρέφομε κατά του Αγίου Θεού.
Ο Θεός που θα είναι αγάπη δεν την καταργεί αυτήν την αγάπη, ούτε στην κόλαση.
Μόνο που για μας αυτή η αγάπη θα είναι κόλασις, διότι θα την μισούμε.
Διότι θα θεωρούμε τον Θεόν υπέυθυνον για την κατάντια μας αυτή, ενώ εμείς με τη δική μας ελευθερία,
με το δικό μας αυτεξούσιο διαλέξαμε εδώ κάτω στη γη να υπηρετούμε τα πάθη μας και την αμαρτία, μέρα και νύχτα, πρωί και βράδυ.
Τετάρτη πληροφορία της παραβολής είναι ότι μετά τον θάνατον δεν υπάρχει μετάνοια.
Γι’ αυτό και το φωνάζουμε όλοι μας συχνά «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια».
Ο προφητάναξ Δαυίδ όμως, στον έκτο του ψαλμό ερωτά «εν δε τω Άδη τις εξομολογητήσεταί σοι;»
Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι οι ψυχές που προγεύονται τον Παράδεισο, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν ούτε και να παρηγορήσουν τις ψυχές που προγεύονται την Κόλαση στη μέση κατάσταση.
Διότι το χάσμα είναι αγεφύρωτο, και αυτήν την πληροφορία την είδαμε στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα.
Όσοι δεν το προλάβατε, να καθίσετε σήμερα να το διαβάσετε.

Παρά ταύτα η άπειρος ευσπλαχνία του Θεού, βρήκε τρόπους για να βοηθούνται όλες οι ψυχές.
Να λαμβάνουν κατά κάποιον τρόπον παράκληση, παρηγοριά, βοήθεια.
Και πρώτα - πρώτα με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων των Αγίων της Ορθοδόξου ημών εκκλησίας.
Είναι το χρέος και η αγάπη της θριαμβεύουσας Εκκλησίας προς τον Πανάγιον Θεόν.
Αυτοί εύχονται.
«Και Σε Μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν».
Όχι για μένα, αλλά και για τον πατέρα μου, για τη μάνα μου, για τους παππούδες μου, για τις γιαγιάδες μου, για τους προγόνους μου, για τα εκατομμύρια των ψυχών που πέθαναν πριν από μένα.
Βοηθάει όμως τους ανθρώπους που έχουν φύγει από κοντά μας η εδώ στρατευομένη Εκκλησία.
Και η πιο μεγάλη βοήθεια προσφέρεται μέσα απ’ τη Θεία Λειτουργία, γιατί η Θεία Λειτουργία είναι το πάν.
Εκεί στην Πρόθεση, στον όρθρο όταν αρχίσαμε, είπαμε κατ’ αρχάς ένα ψιχουλάκι, πολύ μικρό ψιχουλάκι, - τι είναι ένα ψιχουλάκι - είπαμε «Μνήσθητι Κύριε πάσης επισκοπής Ορθοδόξων, Πατριαρχών, Αρχιερέων, Ιερέων, Ιερομονάχων, Ιεροδιακόνων, Μοναχών, Μοναζουσών», σε ένα ψιχουλάκι, σε ένα ψιχουλάκι. Σε ένα ψίχουλο. Χιλιάδες ψυχές ζωντανών κληρικών ορθοδόξων, παντός βαθμού, σε ένα ψίχουλο, που βαπτίζεται αυτό μέσα στο Αίμα του Κυρίου.
Κι ύστερα παίρνουμε άλλο ψιχουλάκι, και λέμε «Μνήσθητι Κύριε των επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου, των απ’ αιώνων κεκοιμημένων ευσεβώς Ορθοδόξων Χριστιανών, Πατριαρχών, Αρχιερέων, Ιερέων, Ιερομονάχων, Ιεροδιακόνων, Μοναχών, Μοναζουσών, πατέρων προπάππων, προπατόρων, πάππων και προπάππων, εκ των απ’ αρχής και μέχρις των εσχάτων τελειωθέντων».
Για σκεφθείτε! Για σκεφθείτε λίγο. Εκατομμύρια ψυχές Ορθοδόξων Χριστιανών δύο χιλιάδων ετών, σε δυό τρία ψιχουλάκια.
Εκατομμύρια ψυχές!
Και όμως βοηθούνται!
Διότι στο τέλος αυτά, αυτές οι ψυχές, των ζωντανών και των πεθαμένων, που αντιπροσωπεύονται και συμπυκνούνται στο ψίχουλα που υπάρχουν πάνω στο Άγιο Δισκάριον, ρίπτονται μέσα στο Άγιον Ποτήριον, στο Αίμα του Κυρίου!
Και τότε ο ιερεύς λέγει, - ή ο διάκονος «απόπλυνον Κύριε τας αμαρτίας των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων Σου ζώντων τε και τεθνεότων τω Αίματί Σου τω τιμίω, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων Σου.»
Και φοβερόν είναι, και θαυμαστόν είναι, και φιλεύσπλαχνον είναι, και μακρόθυμον είναι, να δίνεις ένα όνομα, ζωντανού ή πεθαμένου, και να πλένεται στο Αίμα του Κυρίου.
Εκατομμύρια εκατομμυρίων ψυχών Ορθοδόξων Χριστιανών πλένονται λοιπόν στο Πανάγιον Αίμα του Κυρίου μας.
Να η μεγάλη αξία της Θείας Λειτουργίας στη βοήθεια που προσφέρει ιδιαιτέρως υπέρ των κεκοιμημένων, και ύστερα υπέρ των ζώντων.
Επίσης βοηθούν τα τρισάγια όπως το προηγούμενο, εφόσον δίδετε τα ονόματα στη Θεία Λειτουργία δε χρειάζεται το τρισάγιο τώρα, άλλη φορά. Άλλη μέρα, άλλη ώρα.
Τα μνημόσυνα, και οι ελεημοσύνες υπέρ των κεκοιμημένων.
Πάρε βρέ αδελφέ δέκα ευρώ, και πές, κρυφά δώστα κάπου που υπάρχει ανάγκη, χωρίς να το γνωρίζει η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά σου,
και πες αυτό για την ψυχή του πατέρα μου, της μάνας μου, του αδελφού μου, του παππού μου, της γιαγιάς μου.
Μπορείς να δώσεις μια τέτοια ελεημοσύνη!
Και να πεις για όλους εκείνους, που έπεσαν στα βουνά της Αλβανίας, για να ’μαστε σήμερα ελεύθεροι. - δεκαπέντε χιλιάδες νεκρούς είχαμε!
Και για όλους εκείνους τους ήρωες, τους οποίους και μείς μνημονεύουμε στην πρόθεση, που πέθαναν ηρωικώς, χιλιάδες χιλιάδων, πεντακόσιες χιλιάδες Έλληνες, για να ελευθερώσουν την πατρίδα μας απ’ την Τούρκικη σκλαβιά.
Άλλη βοήθεια, το κομποσχοίνι,
«Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσον τον κεκοιμημένον δούλον Σου, τον πατέρα μου».
Κάνε, μπορείς να κάνεις και το Σταυρό σου και να λες
«Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσε τον πατέρα μου».
«Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσε τον πατέρα μου».
«Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσε τη μητέρα μου».
«Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσε τη Γεωργία».
«Κύριε Ιησού Χριστέ ανάπαυσε τον Κωνσταντίνο» και ούτω κάθε εξής.
Και στις στρωτές μετάνοιες για όσους έχουν υγεία και μπορούν, ιδίως οι νέοι, και κάποιοι κάπως μεγάλοι που έχουν δυνάμεις ακόμα, να κάνουν στρωτές μετάνοιες και να λεν «Ανάπαυσον την ψυχήν του δούλου Σου, ανάπαυσον».
Και βλέπει ο Θεός αυτόν τον κόπον και παίρνει αυτήν τη φωνή και την ανεβάζει στον ουρανό προς βοήθεια εκείνων που την χρειάζονται.
«Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη».
Και αν δεν είμαστε δίκαιοι, τουλάχιστον είμαστε απ’ αυτούς έστω, ε, λίγο πολύ ψευτοαγωνιζόμαστε εν Χριστώ σε αυτόν εδώ τον κόσμο.
Έτσι λοιπόν, η μεγαλύτερη ελεημοσύνη είναι η προσευχή, είναι το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», είναι το κομποσχοίνι, αλλά είναι και η Θεία ιδιαιτέρως Λειτουργία.
Γι’ αυτό και στο Άγιον Όρος, την κάνουν κάθε μέρα.
Όπως υπάρχουν και εδώ στον κόσμο, δυο τρείς πέντε εκκλησίες ενοριακές οι οποίες διατηρούν καθημερινά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, για να βοηθούνται όλοι αυτοί οι νεκροί, από τον πρώτον που πέθανε μετά την Ανάστασιν του Χριστού, μέχρι και αυτήν την στιγμήν που ομιλούμε.
Για όλους αυτούς τους νεκρούς τελείται η Θεία Λειτουργία.
Έχουμε πολλές μαρτυρίες, ότι Θείες Λειτουργίες έβγαλαν και πέταξαν από την πρόγευση της Κολάσεως, και τις έβαλαν στον Παράδεισο.
Μαρτυρίες έχομε. Μαρτυρίες Αγίων ακόμα και για το κομποσχοίνι.
Έχουμε του γέροντος Ιωσήφ μαρτυρία, για τον ιερέα του χωριού του που ήταν Άγιος άνθρωπος, - που όταν τελούσε την Θεία Λειτουργία υπερίπτατο του εδάφους, και ελούζετο μέσα στο φως, και το έβλεπαν κατάπληκτοι οι χωρικοί,- αυτός εφανερώθη μια φορά σε έκσταση, και είπε στον ησυχαστή και μεγάλον εκείνον θεόπτη, ότι μέχρι τώρα εγνωριζα ότι μόνον οι Θείες Λειτουργίες βγάζουν απ’ την Κόλαση ψυχές και τις βάζουν στον Παράδεισο.
Διαπίστωσα λοιπόν, ότι και το κομποσχοίνι με την άκρα άσκηση, την αγρυπνία, την προσευχή, τους ατέλειωτους κόπους και αγώνες που κάνετε εσείς στας ερήμους, και αυτές οι ματωμένες προσπάθειες, του αναιμάκτου μαρτυρίου της συνειδήσεώς σας, βγάζουν και αυτές ψυχές απ’ την Κόλαση και τις μεταφέρουν στον Παράδεισο.
Δηλαδή στη μέση κατάσταση, όπου υπάρχει σήμερα δυνατότης.
Διότι μετά την Δευτέρα Παρουσία, η δυνατότητα αυτή καταργείται.
Δεν θα υπάρχει πλέον δύναμις βοηθείας, και καμία παράκλησις δεν θα μπορεί να δίδεται.
Και θα είναι τρομερή η κατάστασις εκείνη τότε των κολασμένων.
Αφού δεν θάχουν παρηγοριά, δεν θα μπορεί ο ένας τον άλλον να παρηγορεί, διότι θα βλέπουν μόνο τα οπίσθια ο ένας του άλλου, θα έχουν μόνον την θέα των δαιμόνων, και η αίσθησις της παρουσίας της αγάπης του Θεού θα τους προκαλεί αφόρητο μίσος, ψύχος και παγωνιά, κάψιμο στην ψυχή, πολλά περίεργα πνευματικά και φοβερά θα συμβαίνουν τότε και αλίμονον σε όσους από μας τα κληρονομήσουν.
Γι’ αυτό λοιπόν, δεν έχουν ανάγκη, τόση ανάγκη οι ζωντανοί.
Οι ζωντανοί θα βρουν κάποτε παρηγοριά, θα βοηθηθούν λιγάκι, θα φωτισθούν, πότε έτσι, πότε αλλιώς, μέχρι το τέλος της ζωής τους κάτι θα γίνει.
Με τους πεθαμένους όμως τι γίνεται, τους θυμάστε;
Όταν θα πεθάνω θα με θυμάστε; Ή σε έξι μέρες θα με ξεχάσετε; Ξεχάσατε τον πατέρα σας, τη μάνα σας, που σας γέννησε, που σας πόνεσε; Τους θυμάστε τους νεκρούς σας;
Αυτοί έχουν ανάγκη, και μεγάλη ανάγκη.
Και φωνάζουν «Βοήθεια, πεινάμε, διψάμε, κρυώνομε, βοήθεια! Κάντε προσευχές, κάντε λειτουργίες, δώστε τα ονόματά μας, κάντε τρισάγια, κάντε ότι μπορείτε για να μας σώσετε.»
Η ομολογία που κάνει ο Μογίλας, αντιπροσωπεύοντας την Ρωσική Εκκλησία, λέγει ότι μεγάλη η ωφέλεια και της ελεημοσύνης, και της προσευχής, και ειδικότερα της Θείας Λειτουργίας για τις ψυχές των κεκοιμημένων.
Τι άλλο να σας πώ;
Αυτή η παραβολή, είναι από τις πιο μεγάλες και τις πιο σπουδαίες που έχει η Εκκλησία μας και που δίνει μια καθαρή εικόνα τι γίνεται τώρα, στη μέση κατάσταση των ψυχών, αλλά και τι θα γίνει ύστερα, μετά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.
Το πότε δεν το ξέρουμε, μην ακούτε φήμες, ψευδοπροφήτες.
Υπάρχουν, πάμπολλοι στην πατρίδα μας και στην Ελλάδα μας.
Ακόμα και βιβλία βγάζουν.
Μακριά από τους ψευδοπροφήτες, και από τους ψευδο-ορατικούς, και από τους ψευδοδιδασκάλους.
Μέσα στην Εκκλησία την Ορθόδοξη του Χριστού σώζεται ο άνθρωπος.
Διότι η Εκκλησία αυτή, είναι η Κιβωτός της σωτηρίας.
Εδώ μέσα θα σωθούμε, και εγώ και σεις.
Με το έλεος όμως του Αγίου Θεού.
Διότι δεν είμαστε άξιοι να σωθούμε.
Δεν τηρούμε τις εντολές του Θεού.
Ποιος να ’ρθεί να μου πει εδωπέρα, θα του φιλήσω τα πόδια, θα πέσω κάτω και θα συρθώ, και θα τα γλύψω, αν μου πει ότι αγαπάει τον Θεόν, εξόλης ψυχής, καρδίας, ισχύος και διανοίας.
Ας έρθει να μου το πει, εδώ μπροστά.
Ποιος το κάνει αυτό;
Ποιος τηρεί αυτή την εντολή;
Ποιος τηρεί την εντολή «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν»;
Πως βγάζει τον εαυτόν του στον άλλον να πει «Θεέ μου τι έχει αυτός λέπρα; Δός μου την εμένα! Και δός τον αυτός υγεία. Πάρτην από μένα και δόστην σ’ αυτόν.» Το λέμε;
Λοιπόν, για να κοιτάξομε λίγο περισσότερο, τις εντολές του Θεού, και μην έρχεστε στην εξομολόγηση, και μου λέτε αερολογίες. Συγκεκριμένα πράγματα και αμαρτωλά.
Αμαρτίες θέλω, αμαρτίες. Έκλεψα, έφταιξα, κορόιδεψα, καταράστηκα, αγανάκτησα.
Έτσι θα τις λέτε τις αμαρτίες σας. Πέντε δέκα και τελείωσα.
Τι χρειάζονται οι αερολογίες; Οι λεπτομέρειες των λεπτομερειών;
Με συγχωρείτε που φώναξα, αλλά δεν αντέχω άλλο.
Τα χρόνια τελειώνουν, και ήρθε και η ώρα η δική μου, να βρεθώ στην ώρα της Κρίσεως του Αγίου Θεού.
Λοιπόν καλύτερα προετοιμασμένοι, όταν έρχεστε στην ιερά Εξομολόγηση και με το κεφάλι κάτω και συντετριμμένοι.

Αμήν.