Κυριακή. 25.5.2008

209-δ
Κυριακή της Σαμαρείτιδος, 2008

Ρώτησε εκείνη η αμαρτωλή γυνή. Μήτις ούτος εστίν ο Χριστός; Μήπως είναι αυτός ο Χριστός; Ο Μεσσίας; Ο Σωτήρας του κόσμου; Όλοι Τον ψάχνουμε κι αυτός είναι εδώ. Είναι στο πηγάδι της Σιχάρ, στο πηγάδι του Ιακώβ.
Πηγάδι όμως είναι η Αγία Τράπεζα. Είναι το Άγιον Ποτήριον. Είναι το Ιερόν Ευαγγέλιον. Είναι η κολυμβήθρα του Αγίου Βαπτίσματος. Είναι το πετραχήλι του ιερέως στην Ιερά Εξομολόγηση. Και από το πηγάδι αυτό αναβλύζει το ύδωρ το ζόν, το αλώμενον εις ζωήν αιώνιον.
Το δε χωριό, που βρέθηκε λέει σε μια πόλη Σιχάρ, κωμόπολις ήν, είναι εδώ. Είναι ο ναός μας. Όπως και κάθε Ορθόδοξος ιερός ναός. Κι εμείς όλοι και ο καθένας μας χωριστά είμεθα οι αμαρτωλοί Σαμαρείτες. Η αμαρτωλός γυνή. Ήρθαμε για να γεμίσουμε το δοχείο της καρδιάς μας απ’ αυτό το ύδωρ το ζόν.
Δόσμου τούτο το ύδωρ, λέει, για να μην έρχομαι και ξανάρχομαι, για να μην διψάσω ποτέ. Αυτό το ύδωρ το ζόν είναι ο Χριστός.

Αυτόν τον Χριστό λοιπόν συνάντησε στο πηγάδι της Σιχάρ, της μικράς πόλεως της Σαμαρείας, μια αμαρτωλή γυναίκα. Σ’ αυτή την αμαρτωλή γυναίκα που στο παρελθόν είχε πέντε άνδρες, απεκάλυψε ο Κύριος ότι είναι ο Μεσσίας, ο Σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός. Εγώ είμαι ο λαλών σοι, διαβεβαίωσε και διακήρυξε όχι μόνον σ’ αυτή αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, που Τον ψάχνει, όχι μόνο ο κόσμος, και ο διπλανός μας, και μείς. Που Τον ψάχνουμε. Στην ύλη, στο χρήμα, στον πλούτο, στην δύναμη. Στην εξουσία, στην υγεία, στην ανάπαυση. Στη νεότητα, στην ομορφιά, και δεν ξέρω σε πόσα άλλα.

Με αυτήν άνοιξε έναν καταπληκτικό θεολογικό διάλογο, που δεν υπάρχει σε άλλη σελίδα της Αγίας Γραφής. Σ’ αυτήν ομιλεί ο Κύριος, ο Κύριος και Θεός, δια τον Θεόν. Και έκαμε αυτήν την φοβερή διαβεβαίωση «Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν Πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν». Εν Πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν.
Πνεύμα ο Θεός. Και την ώρα που ψάλουμε τον Χερουβικό ύμνο, και την ώρα που λέμε «τα σά εκ των σών», την ώρα που οι ψάλτες μας ψάλλουν το «Άξιον εστί» ή το «ο Άγγελος εβόα», ή άλλους αναλόγους Θεομητορικούς ύμνους, εκείνη τη στιγμή φόβος πρέπει να διακατέχει, τις καρδιές μας, πρώτον ημών βέβαια των ιερέων. Που τελούμε την αναίμακτο φρικτή θυσία, αλλά ύστερα και σας. Δεν εννοώ προσωπικά μόνον εσάς, αλλά όλους τους εκκλησιαζομένους χριστιανούς. Και κείνη την ώρα η Εκκλησία, μας ομολογεί ότι είναι ο Χριστός που είναι επάνω στην Αγία Τράπεζα. Αυτός είναι ο Άρτος ο εκ του Ουρανού καταβάς, αλλά είναι και το ύδωρ το ζόν το αλώμενον εις ζωήν αιώνιον.
Και το θαύμα των αποκαλύψεων έγινε αδελφοί μου. Πού έγινε; Μέσα στην καρδιά της αμαρτωλής γυναίκας. Οι αποκαλύψεις αυτές, φώτισαν την ψυχή της. Και ο φωτισμός στερέωσε την πίστη. Η πίστις εξ ακοής. Και διά της πίστεως καλλιεργήθηκε η μετάνοια. Και η μετάνοια έφερε την αλλαγή σε ολόκληρη τη ζωή της.
Έτσι λίγο αργότερα όταν άρχισε διά των Αποστόλων η διάδοσις του Ευαγγελικού κηρύγματος, ήταν από τις πρώτες γυναίκες που βαπτίστηκε και έγινε χριστιανή. Και πήρε το όνομα Φωτεινή.
Η Φωτεινή όμως, ό,τι πήρε από τον Χριστόν, δεν το κράτησε γιά τον εαυτόν της. Το διέδωσε όπως και την πρώτη φορά στο χωριό, έτσι και τώρα σε ολόκληρο τον κόσμο. Πότε; Όταν πείστηκε ότι αυτός είναι ο Μεσσίας, έτρεξε μέσα στους συγχωριανούς της, στην πόλη Σιχάρ, και είπε εκεί στους συμπολίτες της. «Ελάτε να δείτε άνθρωπο που μου είπε όλα όσα έχω κάμει». Και με πολλή διάκριση για να τους κεντρίσει και το ενδιαφέρον, τους ρωτά «Μήπως είναι αυτός ο Χριστός»; «Μήτι ούτος εστίν ο Χριστός»; Έτσι άρχισε το πρώτο κήρυγμά της, και η πρώτη της ιεραποστολή.
Και όταν βαπτίστηκε στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, η πίστις της ζωντάνεψε και έγινε φλογερή. Μαζί της βαπτίστηκαν και τα δυό παιδιά της, που ασφαλώς θα ήσαν νόθα, και όλες οι αδελφές, όλη η οικογένεια.
Μετά το σαράντα μετά Χριστόν αρχίζει και την ιεραποστολική της δράση, κυρίως ανάμεσα στις γυναίκες. Πήγαινε από σπίτι σε σπίτι και από οικογένεια σε οικογένεια. Και αφού όργωσε πνευματικά ολόκληρη την Παλαιστίνη, άρχισε να απλώνει τη σπορά του Ευαγγελικού αυτού λόγου στις απέραντες εκτάσεις της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Έφθασε, λέει η παράδοσις και τα συναξάρια, μέχρι και την Αφρική. Γυρίζει κατόπιν στη Μεσοποταμία, από κει πάει στην Αρμενία, στην Ασσυρία, στην Καππαδοκία, στην Γαλατία, στην Μικρά Ασία, στην Ελλάδα, και φθάνει και στη Ρώμη. Και όπως ο Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου, έκανε μια μεγάλη οδοιπορία για να συναντήσει τη Σαμαρείτιδα, - τι οδοιπορία, από την Ιουδαία στην Σαμάρεια, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη, και την έκαμε με τα πόδια. Έτσι κι εκείνη λοιπόν για την αγάπη του Χριστού, με θυσίες και σκληρές δοκιμασίες, πραγματοποίησε ένα τεράστιο έργο οδοιπορίας ιεραποστολικής, σ’ όλες αυτές τις χώρες που σας ανέφερα, προσφέροντας το θεϊκό νερό, το ύδωρ το ζόν, της Ευαγγελικής διδασκαλίας του Ιησού Χριστού, σε χιλιάδες διψασμένες ψυχές.
Απ’ όπου περνούσε, προετοίμαζε και το έδαφος για τους Αποστόλους που θα ακολουθούσαν.
Σιγά σιγά οδοιπορώντας, για εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια, έφθασε τελικά και μπήκε και μέσα σ’ αυτά τα ανάκτορα του Νέρωνος. Εκεί κατόρθωσε με τη χάριν του Ιησού Χριστού να κάνει χριστιανή και την κόρη του αυτοκράτορος από τον πρώτο του γάμο, την Δομνίνα, όπως και πολλές άλλες δούλες, όπως την Άκτια και άλλες.

Ήδη είμεθα όμως στα χρόνια των διωγμών, αφού είπαμε μπήκε στο παλάτι του Νέρωνος, του αιμοσταγούς αυτού αυτοκράτορος. Αυτό σημαίνει ότι ήρθε και η ώρα του δικού της μαρτυρίου. Συλλαμβάνεται όχι μόνον η ίδια, αλλά και τα παιδιά της και οι αδελφές της. Έτσι αξιώθηκε και της μεγάλης τιμής να χύσει και το αίμα της ύστερα από βασανιστήρια για την αγάπη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας, την Αγία Φωτεινή την Σαμαρείτιδα, την ονόμασε όχι μόνον μεγαλομάρτυρα, αλλά και ισαπόστολο.
Η μνήμη της γιορτάζεται δυό φορές το χρόνο. Μια στη σημερινή Κυριακή, πέμπτη Κυριακή από του Πάσχα, ονομάζεται και η Κυριακή της Σαμαρείτιδος, και την δεύτερη φορά την ημέρα του μαρτυρίου της, που είναι η εικοστή έκτη Φεβρουαρίου.

Χριστιανοί μου, αυτό που ζητάει ο άνθρωπος κάθε εποχής, και κάθε γενιάς, ο άνθρωπος ο σημερινός, ο άνθρωπος ο διπλανός μας… Αυτόν που πρέπει να αναζητά, είναι ο Χριστός και το Ευαγγελικό Του κοσμοσωτήριο κήρυγμα, αυτό πρέπει να ζητά, αυτό να είναι δηλαδή, για τον κάθε άνθρωπο το ζητούμενο.
Έτσι λοιπόν αν ανοίξει το Ευαγγέλιον, το Ευαγγελικό Κήρυγμα, αν ανοίξει την Καινή Διαθήκη, θα δει μέσα ότι περιέχει πέντε πράγματα.
- Πρώτον. Την αποκάλυψη του ενός Τριαδικού Θεού. Του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
- Δεύτερον την ενανθρώπιση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού ως Θεανθρώπου, τέλειος άνθρωπος, τέλειος Θεός.
- Τρίτον. Την ανυπέρβλητη θεϊκή Του διδασκαλία και τα θαύματά Του.
- Τέταρτον. Τη Σταυρική Του Θυσία, το Πάθος Του δηλαδή, την Ανάστασή Του, την Ανάληψή Του, και
- Πέμπτον, Τις προϋποθέσεις σωτηρίας για μας, ή γι’ αυτόν που ψάχνει να βρεί το ζητούμενο. Και οι προϋποθέσεις σωτηρίας είναι η ζωντανή πίστις, δεύτερον η μετάνοια, τρίτον το Βάπτισμα μαζί με το Χρίσμα, τέταρτον η Θεία Κοινωνία, και πέμπτον τα έργα πίστεως, τα έργα μετανοίας.

Επαναλαμβάνω χριστιανοί μου ότι η Αγία Φωτεινή, ό,τι άκουσε και ό,τι είδε, πρώτα το πίστεψε, κι ύστερα εργάστηκε πάνω σ’ αυτό με τόση αυτοθυσία, ώστε έφθασε μέχρι μαρτυρίου. Εμείς όμως τι κάνουμε; Στις ημέρες μας σχεδόν τίποτα. Και ταπεινή μου γνώμη είναι ότι εδώ στην πατρίδα μας δεν έχουμε ανάγκη από ιεραποστόλους, αλλά από επανευαγγελιστάς, από χριστιανούς δηλαδή, και χριστιανές, που να γνωρίζουν το Ευαγγέλιο, να γνωρίζουν την Καινή Διαθήκη στην πράξη, την εφαρμογή της, που να κατέχουν και να φλέγονται από την φλόγα της πίστεως και από πονεμένη προσευχή.
Και ποιοι είναι αυτοί οι επανευαγγελιστές; Ποιοι μπορεί να γίνουν; Όλοι μας! Και συ, και συ και συ, και γω, και όλοι. Και δε ποιους θα μεταδώσουμε αυτό το φως του Ευαγγελίου, το ύδωρ το ζόν; Για να δώσεις φως, πρέπει νάχεις! Άμα δεν έχεις αναμένο κεράκι πως θα δώσεις στον άλλον φώς; Πρέπει νάχεις φως! Ο άλλος σου ζητάει νεράκι. Το νεράκι του Θεού, άμα δεν έχεις, τι θα δώσεις; Άρα λοιπόν, πρώτα πρέπει να πάρεις εσύ νερό, να γεμίσεις από το ύδωρ το ζόν, το αλώμενον εις ζωήν αιώνιον, για να δώσεις και στον άλλον. Σε ποιόν θα δώσεις; Στον σύντροφό μας πρώτον, που δε λέει τις περισσότερες φορές να βάλλει μυαλό, τόσο ξεροκέφαλοι είμαστε, ιδίως οι άνδρες, κατόπιν στα παιδιά μας, που κινδυνεύουν τώρα, κινδυνεύουν στη γειτονιά, κινδυνεύουν απ’ το ένα σπίτι στο άλλο που πηγαίνουμε, που τα εμπιστεύεστε, που κινδυνεύουν στις εκδρομές, που κινδυνεύουν στο σχολείο, παντού κινδυνεύουν. Θα μεταδώσουμε λοιπόν αυτό το ύδωρ το ζόν και το φώς, στα αδέλφια μας, στους συγγενείς μας, στους φίλους, στους γείτονες… Στο περιβάλλον που ζούμε, στη δουλειά που εργαζόμαστε, στην κοινωνία, παντού και πάντα.
Παρόλον λοιπόν που έχουμε βέβαια είναι λέει ο θερισμός πολύς, αλλά οι εργάτες είναι ολίγοι. Εμείς νομίζουμε ότι έχουμε πολλούς εργάτας στον αμπελώνα του Κυρίου. Δεν επαρκούν καθόλου, καθόλου, καθόλου, καθόλου, καθόλου. Είναι οι επίσκοποι, είναι οι ιεροκήρυκες, είναι οι ιερείς, τώρα βγάζουμε όλοι και την ψευτοθεολογία, τέλος πάντων, βρίσκονται όλοι στους διάφορους ιερούς ναούς, ακόμα και σε εξωκκλήσια κηρύσσοντας τον λόγο του Θεού, και ταυτόχρονα πολύ επαινετικά μπορώ να πω, και επιδίδονται και σε άλλες ποιμαντικές ποικίλες αξιέπαινες δραστηριότητες, με πολύ πολύ καλά αποτελέσματα. Έχουμε επίσης και τους γεροντάδες από το Άγιον Όρος, που κι αυτοί βοηθούν το έργο της Ελλαδικής Εκκλησίας για τον επανευαγγελισμό των Ορθοδόξων Ελλήνων. Έχουμε επίσης και μια πληθώρα εκλεκτών λαϊκών θεολόγων, που κι αυτοί με τη σειρά τους βοηθούν όσο μπορούν απ’ τη θέση τους.
Παρά ταύτα όμως, όλοι εμείς, και αυτοί και οι άλλοι, και οι άλλοι, δεν επαρκούμε. Και δεν επαρκούμε διότι δεν πείθουμε. Και δεν πείθουμε γιατί κάτι μας λείπει. Μιλάς εσύ στο διπλανό σου, μιλάς στο παιδί σου, μιλάς στο σύντροφό σου, μιλάς στον αδελφό σου, μιλάς στον συγγενή σου, το γείτονά σου, μιλάς σε έναν που βρίσκεται στη δουλειά σου, και σε κοροϊδεύει, δεν πείθεται με τίποτα. Γιατί δεν πείθεται; Επειδή είναι στραβή η λογική του; Επειδή είναι σκοτισμένος ο νούς του; Επειδή είναι γεμάτος από πάθη; Σωστό! Πολύ σωστά! Αλλά δεν πάμε στους άλλους. Λέμε «εμείς δεν πείθουμε, γιατί κάτι μας λείπει»! Κι αυτό που μας λείπει είναι ο προσωπικός μας αγιασμός. Αυτό μας λείπει! Δεν έχουμε μέσα μας φως για να δώσουμε. Δεν έχουμε μέσα μας χάρη για να δώσουμε. Δεν έχουμε μέσα μας το ύδωρ το ζόν για να το δώσουμε.
Δεν έχουμε βάθος, φώς δεν έχουμε! Ζωντανή πίστη. Δεν έχουμε αληθινή μετάνοια. Δεν έχουμε πνεύμα θυσίας και υπομονή, υπομονής… Δεν έχουμε υπομονή! Θλίψεις έχουμε, στεναχώριες έχουμε. Περιπέτειες στη ζωή έχουμε, προβλήματα μεταξύ μας μέσα στο σπίτι έχουμε! Υπομονή δεν έχουμε! Κι άμα σου λείπει η χάρις της υπομονής, πως θα πείσεις τον άλλον για τον Χριστό; Σας ρωτάω για να μου απαντήσετε. Και δε λείπουν αυτά τα πράγματα μόνον από μας τους κληρικούς, το επαναλαμβάνω, λείπουν και από τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας.

Να ρωτήσω, εκτός της υπομονής, που είναι η ταπείνωσις; Και η δική μου προπαντός. Κάνει περιπάτους έξω.
Πού είναι η αληθινή μας μετάνοια;
Πού είναι η συντετριμμένη μας καρδία;
Πού είναι η κρυφή νηστεία μας και η νηστεία των αισθήσεων;
Πού είναι η αγρυπνία μας,
που είναι η εγκράτεια στη γλώσσα μας;
Εγκράτεια στο νου, στους λογισμούς, στις σκέψεις. Πού είναι, την έχουμε;
Πού είναι η προσευχή μας;
Πού είναι η πραότης μας;
Πού είναι η μακροθυμία μας και η ανοχή μας;
Πού είναι η καλοσύνη μας;
Πού είναι η ευγένειά μας;
Πού είναι μετά ο θείος φόβος; Και τέλος για να μη λέμε πολλά.
Πού είναι το αγιασμένο παράδειγμά μας; Πού είναι; Αυτό και μόνον, η εν Χριστώ δηλαδή ζωή μας, είναι αυτό το παράδειγμα, δηλαδή η ζωή μας, είναι αυτή που διδάσκει και οδηγεί στη σωτηρία με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και επιτυγχάνει τον επανευαγγελισμό των ψυχών μας.

Όταν ο Κύριος αδελφοί μου είδε στην Σαμαρείτιδα την αληθινή την μετάνοια, ζωντανή την πίστη και φλογερή την αγάπη, την αξίωσε να γίνει Ευαγγελίστρια και ισαπόστολος μέχρι τα πέρατα του κόσμου και τέλος και μεγαλομάρτυς.
Λοιπόν, αυτό που της έλειπε το πήρε, το ύδωρ το ζόν, το Χριστό στην καρδιά της. Και αυτός ο Χριστός έγινε ο αγιασμός της. Αυτός είναι η οδός και η αλήθεια, η Ανάστασις και η Ζωή, το ύδωρ το ζόν. Γι’ αυτήν τα πάντα ήταν ο Θεός. Για μας;

Άρα λοιπόν το ζητούμενο θα είναι πάντοτε, και πρέπει να είναι ο Χριστός μέσα στις καρδιές μας. Αλλά, για να μπει ο Χριστός μέσα στις καρδιές μας, υποτίθεται ότι η καρδιά μας ότι είναι δοχείο, δεν θα πρέπει προηγουμένως να καθαριστεί; Θέλομε να προσφέρομε ένα ποτήρι νερό στον άνθρωπο που ήρθε στο σπίτι μας, ή μας ζητάει. Δεν το πλένουμε καλά το ποτήρι; Το τρίβουμε, ε, για νάναι καθαρό. Αλλά καθαρό και άδειο; Τι λέτε; Καθαρό αλλά άδειο; Καθαρό αλλά γεμάτο!
Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, αλλά γεμάτη όμως από τη χάρη και το δικό Του φως, γεμάτο από αρετές. Αυτό να παρακαλέσουμε σήμερα, αυτό να παρακαλέσουμε και την Αγία Φωτεινή, να παρακαλέσουμε και τον Τίμιο Πρόδρομο, που έχουμε ανάμνηση της ευρέσεως της Τιμίας αυτού κεφαλής, να τους παρακαλέσουμε και την Αγία Βαρβάρα, και όλους τους Αγίους να τους παρακαλέσουμε να γεμίσει η καρδιά μας, από το ύδωρ το ζόν, το αλώμενον εις ζωήν αιώνιον, και από φως Χριστού που φαίνει πάσι,

Αμήν.