Μιά θεϊκή αποκάλυψις περί τής Θεότητος τού Αγίου Πνεύματος.

208-γ

Στη σημερινή αποστολική περικοπή χριστιανοί μου ο απόστολος Παύλος μας λέγει ότι παρόλο που είμεθα εξαιτίας των αμαρτιών μας, ΤΕΚΝΑ ΟΡΓΗΣ, εντούτοις ο Θεός πλούσιος εν ελέει, δηλαδή πλούσιος σε έλεος, αγαθότητα και φιλανθρωπία, μας αγάπησε τόσο πολύ, ώστε τον μονογενή Υιόν αυτού έδωκεν, για να γίνει άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού, ο Θεάνθρωπος Χριστός και Σωτήρας.
Αυτός να διδάξει την ανυπέρβλητη διδασκαλία της αγάπης, ακόμα και προς τους εχθρούς, να θαυματουργήσει ποικιλοτρόπως θεραπεύοντας ασθενείς, παραλυτικούς, τυφλούς, χωλούς, λεπρούς, να ελευθερώνει δαιμονισμένους, να χορταίνει τα πλήθη, να διατάζει τους ανέμους και την αγριεμένη θάλασσα να ηρεμεί, να ανασταίνει νεκρούς και τέλος να μας υποδεικνύει την φρικτή πορεία προς τον Γολγοθά, το φρικτό πάθος, τη Σταύρωση, την Ταφή και την ένδοξο Ανάσταση.
Επαναλαμβάνω για να πω ότι ο Θεός παρόλον ΟΝΤΑΣ ΗΜΑΣ ΝΕΚΡΟΥΣ, τοις παραπτώμασι και τέκνα οργής, εν τούτοις μας εζωοποίησε πνευματικά μαζί με τον Χριστόν, όχι για τα καλά μας έργα, τα πολλά ή τα λίγα, ούτε για την δήθεν αξία μας, αλλά διότι με την Σταυρική Του Θυσία, μας έσωσε δωρεάν δηλαδή με την Χάρη Του που απορρέει από αυτήν.
Γι αυτό και το τόνησε ιδιαιτέρως σήμερα, ότι χάριτι Θεού εστέ σεσωσμένοι.
Τα έργα δε μας σώζουν, ούτε οι δράσεις μας, ούτε η αξία του ονόματός μας, ούτε ο τίτλος που τυχόν έχουμε στη ζωή αυτή.
Τι μας σώζει, η Σταυρική Θυσία του Σωτήρος Χριστού.
Αυτή ξεπλένει τις αμαρτίες μας, δυνάμει της θείας χάριτος που απορρέει από τα πανάγια σωστικά μυστήρια, Βαπτίσματος, Χρίσματος, Ιεράς Εξομολογήσεως και Θείας Κοινωνίας.
Αλλά ο έκτος στίχος χριστιανοί μου, συνδέει το παρόν της ζωής μας με το αιώνιον μέλλον, δηλαδή με την αιωνιότητα, λέγοντάς μας περίπου τα εξής:
Ο Θεός που είναι πλούσιος σε έλεος, αγαθότητα, φιλανθρωπία, μακροθυμία και σπλάχνα οικτιρμών,
από την πολλή Του αγάπη όχι μόνον μας έσωσε δωρεάν, αλλά και μας ανέστησε εκ νεκρών, μαζί με τον Χριστόν, και μας συνεθρόνησε μαζί Του, στην επουράνιο βασιλεία και δόξης δια του Ιησού Χριστού.
Αυτά μας είπε σήμερα το αποστολικόν ανάγνωσμα.

Όλα αυτά όμως βιώνονται χριστιανοί μου κατά πρώτον λόγον, στο άγιον βάπτισμά μας, διότι θάπτεται ο παλιός άνθρωπος και ανίσταται ο νέος, ο άνθρωπος εισέρχεται εις τον Παράδεισον, και όλα αυτά τα ζούμε κατόπιν και στην Θεία Λειτουργία.
Δεν υπάρχει σ’ αυτήν παρόν, μέλλον και παρελθόν χρονικά.
Αλλά ένα διαρκές αιώνιον πνευματικόν παρόν.
Αυτό στη γλώσσα μας, στη γλώσσα της θρησκείας μας λέγεται λειτουργικός χρόνος.
Εδώ στη Θεία Λειτουργία ζούμε όλη την αγάπη του Θεού, με την ενανθρώπιση του Θεού Λόγου στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, και την μεγάλη τελετή, που τελούμε, την ιεροπραξία, μέσα στην Ιερά Προσκομιδή, με τη Θεϊκή λυτρωτική διδασκαλία Του, - με το Ευαγγέλιο και το αποστολικόν ανάγνωσμα που ακούσαμε,- όπου αποκαλύπτεται όχι μόνο το έλεος του Θεού, όχι μόνον ο τρόπος της σωτηρίας μας, αλλά, και ότι ο Θεός είναι Ένας αλλά Τριαδικός.

Κατόπιν μας δείχνει και μας παρουσιάζει το Πάθος Του με την αναίμακτο Θυσία,
τη ματωμένη πορεία μέχρι τον νοητόν Γολγοθά, την Αγία Τράπεζα, με την μεγάλη Είσοδο,
την Ταφή και την Ανάσταση, την Ανάληψή Του με Δόξα στους ουρανούς, την Πεντηκοστή – ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, αυτή είναι Πεντηκοστή – και την ίδρυση επί της γής της Εκκλησίας.

Επίσης μας παρουσιάζει, και την Δευτέρα αυτού Παρουσία και Κρίσιν, και τέλος την ενότητα της Βασιλείας του Θεού με την Αιώνια Ευφροσύνη, και μακαριότητα των σεσωσμένων χριστιανών, κληρικών, μοναχών και λαϊκών.
Εδώ στη Θεία Λειτουργία που την τελέσαμε σήμερα, όπως και σε κάθε Θεία Λειτουργία, όλα αυτά ΒΙΩΝΟΝΤΑΙ κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού,
αφού Θεού το δώρον.

Χριστιανοί μου,
κάποτε πρίν από χρόνια πολλά, Κυριακή της Πεντηκοστής, σ’ αυτόν τον ναόν, ένας άνδρας, καθώς χρόνον εψάλετο το «Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της Αληθείας, ο πανταχού Παρών και τα πάντα Πληρών και τα λοιπά…», και το επαναλάμβανε και αυτός νοερά μέσα του, ξαφνικά όλος ο νους του, πλημμύρισε από φώς θείας γνώσεως, και με τρόπον ακατάληπτον πληροφορήθηκε ότι το Άγιον Πνεύμα είναι ΤΕΛΕΙΟΣ ΘΕΟΣ.
Εδώ στη Θεία Λειτουργία παρακαλούμε τον Πανάγιον Θεόν, όπως αποκτήσομεν, ΘΕΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ.
Έτσι μπαίνουμε μέσα.
Στις ευχές εμείς για όλους.
Η πληροφορία αυτή ως ψυχοσωματική θεία κατάστασις, τον κατέλαβε ολόκληρον.
Το Άγιον Πνεύμα ήταν μέσα σε όλη του την ύπαρξη, μέσα του.
Με κέντρο την καρδιά, και αυτός ολόκληρος ο χριστιανός, ως άνθρωπος, ήταν λουσμένος μέσα στη φωτοχυσία του Αγίου Πνεύματος.
Φώς μέσα του, και αυτός απέξω λουσμένος.
Ήτο, ο τα πάντα πληρών Πανάγιον Πνεύμα.
Και το παράδοξο ήτο ότι ο νους αυτού του προσευχομένου χριστιανού, ο ελαμπόμενος όπως το προείπαμε από το πνευματοφόρο φώς έμοιαζε με ουράνιο οφθαλμό.
Ο νους όλος οφθαλμός εστί, κατά την πείρα και το βίωμα και τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων.
Ο νούς όλος οφθαλμός εστίν.
Έτσι λοιπόν έμοιαζε με ουράνιο οφθαλμό που είχε δυνατή διορατική πνευματική όραση, που κυκλικά εφαίνετο σα να περιπολεί, -Περίπολος, πως λέμε- γύρω γύρω από την καρδιά, αφενός μεν για να διώχνει, τα παράσιτα των ξένων προσβολών, και αφετέρου να θαυμάζει τον αποκαλυπτόμενον θησαυρόν, της βασιλείας του Θεού.
Αφού η βασιλεία το Θεού εντός ημών εστί.
Ιδού πως αισθάνθηκε να βιώνει, και το «καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος».
Ένας απέραντος ουρανός, γεμάτος φως Θεού, χωρίς την παραμικρή κηλίδα των αμαρτιών.
Και καθ’ όν χρόνον εθαύμαζε ο νούς τον πλούτον των πνευματικών αυτών αποκαλύψεων, εντελώς απρόσμενα, στάθηκε με ακατάληπτη γνώση, και στις λέξεις, «και ζωής χορηγός».
Το Πνεύμα το Άγιον είναι ζωής χορηγός.
Το ψάλουμε σε κείνα τα τροπάρια της Πεντηκοστής, «φως και ζωή και ζώσα πηγή νοερά», ζωή και ζωοποιούν είναι το Πνεύμα το Άγιον.

Άρχισε δηλαδή, αυτός ο χριστιανός, να αντιλαμβάνεται απαθώς, και ως πρόσωπο, ως ύπαρξις, το απροσπέλαστο μυστήριο, και της ιδικής του πλάσεως και δημιουργίας, ως εικόνα Θεού και ως καθ’ ομοίωσιν, του Ενός Τριαδικού Θεού, απολαμβάνοντας συγχρόνως, και την άπειρη αγάπη του Θεού, τη Σοφία και την Πρόνοια, για την κορωνίδα της Δημιουργίας, δηλαδή τον άνθρωπο.
«Και ζωής Χορηγός», είναι αυτό που μας περιγράφει, το πρώτο βιβλίον της Αγίας Γραφής, η Γένεσις, για την πλάση του πρώτου ανθρώπου.

Και ενεφύσησεν ο Θεός εις το πρόσωπον αυτού, δηλαδή του Αδάμ, ΠΝΟΗ ΖΩΗΣ, και εγένετο άνθρωπος, εις ψυχήν ζώσαν.
Δεύτερο κεφάλαιο, στίχος επτά.
Βίωσε λοιπόν ο χριστιανός μας, την πρώτη δημιουργίαν του πρώτου ανθρώπου, και το θείο εμφύσημα, ως άκτιστον ενέργειαν, να πλάθει την ψυχή, πνευματική, μεν, άυλη, νοερά και αθάνατη, αλλά κτιστή, και ταυτόχρονα ως εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού.
Η δε πληρότητα του Αγίου Πνεύματος, ως φως μέσα του, και γύρω του και γύρω από αυτόν, ομοιάζει με ότι έζησε ο Μοτοβίλωφ, ένας απλός χριστιανός στη Ρωσία, όταν μέσα στην καρδιά του χειμώνα, στην ύπαιθρο μεσ’ το δάσος, καθ’ όν χρόνον εχιόνιζε, μαζί με τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, βίωσε την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος, ως ζώσα παρουσία ακτίστου φωτός, απείρου κάλους και λαμπρότητος.
Τα λόγια όμως αυτά, όσα σας είπα, είναι πολύ φτωχά, και αδυνατούν να περιγράψουν τη θεία πραγματικότητα, όπως βιώθηκε στο «Βασιλεύ Ουράνιε», και όπως το βιώνουν τόσοι και τόσοι άλλοι.
Δεν είναι δυνατόν αυτά τα πράγματα, τα πνευματικά τά άπιαστα, τα ουράνια, να ειπωθούν με λόγια που βγαίνουν από το στόμα.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ΑΔΕΙΑΖΟΥΝ την πραγματικότητα, τη φτωχαίνουν, αλλά για τον αδιάφορο όμως, … ωχ ωχ … Και για αυτόν που πολεμά την πίστη, αν του πούμε τέτοια πράγματα, αυτός θα μας πει ότι αυτά είναι παραμύθια για μωρά, και γριούλες που έχουνε αλσχάιμερ.
Αυτά όμως είναι έκτακτα χαρίσματα, που προσφέρονται ΔΩΡΕΑΝ, μια και δυό φορές στη ζωή μας, ή όσο κρίνει ο Θεός, στους θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας μας, ή έτι περισσότερον στους οσίους της ερήμου, στους αναχωρητές, ησυχαστές, ασκητές και κοινοβιάτες ή όπου αλλού κρίνει ο Πανάγιος Θεός.
Γιατί δεν μας λείπουν ούτε οι πτωχοί τω πνεύματι, μέσα στο κόσμο, ούτε οι απλοί, ούτε και οι δια Χριστόν σαλοί.
Όλα αυτά δε τα έκτακτα χαρίσματα, προσφέρονται κατά κύριον λόγον, στον προσευχόμενον ΑΠΛΑΝΩΣ, με την λεγομένη νοερά προσευχή, καρδιακή προσευχή, με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», να αναδύει και από το Πανάγιον Πνεύμα μέσα απ’ την καρδιά του, ή κατά την διάρκειαν της Θείας Λειτουργίας, σε οποιοδήποτε σημείον από την Δοξολογία μέχρι και το «Δι’ ευχών», ή όταν κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων, ή όταν πνευματικά λαμβάνει αυτό στο λόγο του Θεού, το Ευαγγέλιο.

Και στον κληρικό παντός βαθμού, και στον μοναχό, κοινοβιάτη, κελιώτη, ησυχαστή, ή ακόμα και στον αγνό και καθαρό, αγωνιζόμενο πιστό χριστιανό.
Όλα αυτά μπορούν να γίνουν μία πραγματικότητα.
Οπότε δεν θα μας τρομάζει τίποτα…
Έρχονται καιροί δύσκολοι, δε πα να έρχονται, έρχεται ο Αντίχριστος, δε πα να ’ρχεται, θα ρίξουν βόμβες ατομικές, δε πα να ρίξουν, θα ρίξουν δηλητήρια και αέρια, δε πα να ρίξουν, θα πέσει πείνα, δε πα να πέσει.
Εμείς έχουμε ΠΙΣΤΗ, έχουμε ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΙΣΤΗ, και η πίστις μας κάνει θαύματα, και ο Θεός δεν θα αφήσει τα παιδιά του, αρκεί με ΠΙΣΤΗ να προσεύχονται σ’ Αυτόν.
Δεν μας τρομάζουν οι καιροί.
Ήρθαν οι διωγμοί όπου οι μάρτυρες, κατά χιλιάδες, κατά εκατοντάδες, κατά εκατομμύρια, σφάχτηκαν, από τους αιμοβόρους διώκτες, βασανιστάς, από τα άγρια θηρία, από τους χίλιους δυο διωγμούς και εξορίες.

Λοιπόν να μην ανησυχούμε.
Από την Χάρη του Θεού τα πάντα προέρχονται.
Ουδέποτε προέρχονται από τις δυνάμεις μας, ή από τα έργα μας…
Θεού το Δώρον, είπε και ο αναγνώστης, ίνα ΜΗ τις ΚΑΥΧΗΣΗΤΑΙ, για να μη καυχιέται κανένας, να μη το παίρνει επάνω του, να μην υπερηφανεύεται, και δυστυχώς εμείς οι ιερείς, και ιεροκήρυκες του λόγου, που κάνομε πέντε δέκα ψευτοέργα, και γράφομε και καμμιά σελίδα, εύκολα καβαλάμε το καλάμι, με συγχωρείτε που το λέω έτσι με τόσα σκληρά λόγια.
Θεού το δώρον λοιπόν, τα πάντα, όλα τα καλά είναι δώρα του Θεού, και όλα τα κακά τα στραβά και τα ανάποδα και τα διεστραμμένα, αυτά είναι δικά μας.
Η κάθε αρετή, είναι και ένα δώρο του Θεού, και η κάθε κακία και αμαρτία, ανήκει στη δική μας ευθύνη και στη δική σας.
Ό,τι λογισμός κακός σας περάσει, και τον αποδεχθείτε μέσα σας και μέσα μου, αμαρτάνομε,
και όποιος καλός λογισμός έρθει ή τον καλλιεργήσομε, έρχεται απ’ τη χάρη του Θεού.

Και αυτή η σωτηρία μας, δεν κατορθώνεται λοιπόν από τα έργα μας, αλλά απ’ τη θεία χάρη διά μέσου της πίστεως. Σε τρία πράγματα, -στη θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού, -στη Σταυρική Του Θυσία, και την Ανάστασή του, -και στην Τριαδικότητα του Ενός Θεού. «Τη γαρ χάρ χάριτι, εστέ σεσωσμένοι, δια πίστεως» επιβεβαίωσε το σημερινό, αποστολικό ανάγνωσμα.

Γι αυτό και μεις όλοι χριστιανοί μου, να ΠΙΣΤΕΥΟΜΕ, και να ΕΛΠΙΖΟΜΕ στο ΕΛΕΟΣ του ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ. Πίστις και αγάπη ενεργουμένη και θα έρθει το έλεος. Μετάνοια και προσευχή καθημερινή, και ιδού το έλεος, συμμετοχή στα μυστήρια, και ιδού το έλεος, υπακοή στο θέλημα του Θεού, και ιδού η σωτηρία μας. Επαναλαμβάνω, ιδού η σωτηρία μας, χειροπιαστή, για να μπορούμε να το πούμε, «παραδίδω στα χέρια Σου Θεέ μου το πνεύμα μου».

Αμήν.

Και στην απόλυση:

Ξέρετε τι θα πεί να φεύγει η ψυχή μας, να φεύγει, και μεις να χαμογελάμε;
Έχετε δει καμιά φορά κανέναν νεκρό με ένα αδιόρατο χαμόγελο στα χείλη;
Αυτό είχε και όταν έφευγε η ψυχή του.
Γι' αυτό είπα ότι η σωτηρία είναι ΔΙΚΗ μας και τη νοιώθουμε δική μας όταν φεύγουμε με το χαμόγελο στα χείλη.
Οι χριστιανοί δεν είναι καρφούτηδες, ούτε κακομοίρηδες, ούτε ζητιάνοι...
Είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος πούχει όλη την ελπίδα στον Πανάγιο Θεό.

Ο βίος καί τά βιώματα τού Αγ. Νεκταρίου

208-β

Η εκκλησία μας σήμερα τιμά αδελφοί μου, πανηγυρικά τιμά τη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου, Επισκόπου Πενταπόλεως του θαυματουργού.
Ασκήτευσε στην Αίγινα και το 1920 ίδρυσε την Ιερά Μονή, τη γνωστή σημερινή Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος.
Από μικρός ο Άγιος υπήρξε αγνός και καθαρός.
Στις σπουδές του άριστος μαθητής, φοιτητής, ακαδημαϊκός, και στη προσωπική του ζωή όσιος.
Στη μοναχική που καθιέρωσε, υπήρξε μάρτυς του πόνου, και του αναιμάκτου μαρτυρίου της συνειδήσεως.
Σαν διδάσκαλος και ιεροκήρυκας υπήρξε προφήτης και απόστολος.
Μέσα στην ιεροσύνη και ως διάκονος και ως πρεσβύτερος, και ως επίσκοπος υπήρξε μια συνεχή προσφορά θυσίας, προς τον αμαρτωλό άνθρωπο.
Ύστερα από τον άδικο κατατρεγμό του, και την εξορία του από την Αλεξάνδρεια, εδώ στην Ελλάδα, κατάφερε με την δύναμη και τη Χάρη του Χριστού μας, να διδάξει στη πατρίδα μας την αληθινή βιωματική μυστική ζωή της ορθοδόξου εκκλησίας, δηλαδή να ξεχωρίσει από τον παρωχημένο σκοταδισμό και τις δυσειδαιμονίες της εποχής του, την ατόφια διδασκαλία τη μυστική, της εκκλησίας της ορθοδόξου.
Να αναγεννήσει λίγο το πνεύμα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, και να ξαναφέρει στην επιφάνεια τα θέματα περί προσευχής.
Αφού ξεχώρισε ο Άγιος κατά πρώτον λόγον τον άνθρωπο, από τον χριστιανό άνθρωπο,
- εννοείται βέβαια με τα κηρύγματα και τα γραπτά του κείμενα – κατόπιν ζωγράφισε τον χριστιανό.
Πώς είναι με το κάθε πάθος χωριστά, και πως είναι όταν κοσμείται από τις αρετές του Θεού.
Και τέλος δίδει και τον χριστιανό, που κατακτάται ολόκληρος από τη θεία χάρη.
Όλα αυτά περιγράφονται άριστα σε ένα βιβλίο του, που το κυκλοφόρησε ως «Γνώθι σ’αυτόν».
Είναι αυτό που έλεγε ο Απόστολος Παύλος και το οποίον είπε και το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, «Ζώ δε ουκέτι εγώ, Ζεί δε εν εμοί Χριστός».

Στην καρδιά μας, όχι ο άνθρωπος που αγαπάμε, σύζυγος, παιδιά, γονείς, αδέλφια, αλλά ο ΧΡΙΣΤΟΣ.
Πρώτα ο Χριστός και ύστερα ο αγαπημένος ή η αγαπημένη.
Αγάπη στον πρώτον, τον Θεόν, εξ όλης ψυχής, καρδίας, ισχύος, διανοίας, αλλά και αγάπη στον δέυτερον ως σεαυτόν, δηλαδή να τον αγαπάς όπως τον εαυτόν σου και τίποτα περισσότερο.
Στην καρδιά μας ο Χριστός και όχι ο χρυσός.

Η προτεραιότητα, μας συμβουλεύει ο Άγιος Νεκτάριος, είναι ο Χριστός, το Άγιον θέλημά Του, η εκκλησία και τα μυστήριά της, και ύστερα ακολουθούν οι κοσμικές γνώσεις, η καριέρα, το επάγγελμα, και να προχωρήσουμε λίγο παρακάτω στην αμαρτωλή εξουσία και δύναμη, στις επιστήμες, στον αμαρτωλό πλούτο, στην παλικαριά, στην πρωτιά, στην διεστραμμένη τέχνη, στην τελειομανία και τόσα άλλα που μας απομακρύνουν απ' το Χριστό.
Και όταν βασιλεύσει ο Χριστός και η ειρήνη στην καρδιά μας, τότε την πλούσια αυτή ευλογία, απλόχερα την δίνουμε στον άνδρα μας, στη γυναίκα μας, στα παιδιά μας, στους γονείς μας και στον κάθε πλησίον.
Αυτόν τον πλούτον, της θείας χάριτος, που έχει και κοσμεί τη καρδιά μας, ΕΥΚΟΛΑ εμείς την μοιράζομε, τη δίνουμε, η την μοιραζόμαστε αν θέλετε, με τον σύντροφο της ζωής μας, και την οικογένειά μας και με τον κάθε συνάνθρωπό μας.
Σε ασύγκριτο βαθμό, τον σκορπούσε αυτόν τον πνευματικό πλούτο, της θεία χάριτος, ο Άγιος Νεκτάριος, στο πλήρωμα της εκκλησίας, πολύ δε περισσότερον ως διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής, στους σπουδαστές της, καθώς αργότερα και στις μοναχές της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος
που ίδρυσε ο ίδιος στην Αίγινα.

Χριστιανοί μου,
η ζωή του Αγίου Νεκταρίου από τότε που έγινε επίσκοπος Πενταπόλεως, ήτο γεμάτη πίκρες, φθόνους, συκοφαντίες, προδοσίες, εξορίες, κατατρεγμούς, πειρασμούς και θλίψεις, και αρρώστιες πολλές.
Διαβάστε το βίο, κυκλοφορούν σε πολλά φυλλάδια και θα τον δείτε και θα θαυμάσετε.
Αλλά και η ΥΠΟΜΟΝΗ του όμως, ήτο απροσμέτρητος, Ιώβειος, αγόγγυστος, και Αγία, γι αυτό και ήτο όλος φώς, και όλος δόξα, και αυτό το φώς δεν ήτο ένας απλός φωτισμός του νου.
Αλλά άκτιστον ουράνιον φώς, που τον κάλυπτε ορατά ολόκληρον, και τον γέμιζε από ειρήνη, αγάπη, δόξα και δύναμη πίστεως, αυτήν που χρειαζόμαστε, στις δύσκολες ημέρες που έρχονται, όποιες κι αν είναι αυτές.
Το άκτιστον φώς, ως ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, πηγάζει μέσα από τις ΚΑΘΑΡΕΣ καρδιές, διότι μέσα σ’ αυτήν βασιλεύει ο Χριστός, ΕΝΤΟΣ ΗΜΩΝ η βασιλεία του Θεού, βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος στην Αγία Γραφή, όπου ο Χριστός εκεί και το ανέσπερον, άκτιστον φώς, όπου ο Χριστός εκεί και ο Παράδεισος, εκεί και η βασιλεία Του.
Στον Άγιο Νεκτάριο, καρδιά και νους, ήταν ένα πράγμα, γι αυτό, επαναλάμβανε συχνά, «ζεί δε εν εμοί Χριστός, ζώ δε ουκέτι εγώ, ζεί δε εν εμοί Χριστός».

Όταν το 1962 μ' αξίωσε ο Θεός και πήγα για πρώτη φορά στον Άγιο Νεκτάριο, μόλις είχε αγιοποιηθεί, πρίν ένα χρόνο, δύο, συνάντησα εκεί, μια μοναχή Θεοδώρα, η οποία μάλιστα μας είχε και η ίδια, αγιογραφήσει τον Άγιο Νεκτάριο, όπως ακριβώς ήταν, όπως ήταν, -την έχουμε αυτήν την εικόνα, -
εκείνη η ευλογημένη ψυχούλα η μοναχή, μου εκμυστηρεύτηκε κάτι, αχ πάτερ μου λέει,
"Τι απέραντη ουράνια και ακατάληπτη ευτυχία, με καταλαμβάνει σε κάθε Θεία Λειτουργία του Αγίου, όταν βεβαιώνεται, ότι ακουμπάει η ψυχή μου, πνευματικά ακουμπάει η ψυχή μου στο στήθος του Χριστού, μέσω του Αγίου, ως άλλος αγαπημένος μαθητής απόστολος και Ευαγγελιστής του Κυρίου, Ιωάννης… "
Και ρώτησα εγώ, "και πώς γίνεται αυτό", -μεσάνυχτα εγώ τότε από τέτοια πράγματα-, να, μας έμαθε να λέμε και το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Όταν λοιπόν από τις πολλές φορές που το λέγω στη Θεία Λειτουργία, χωρίς να το καταλάβω, από μόνο του το κεφάλι μου γέρνει αριστερά, και σκύβει σκύβει και ακουμπά προς το μέρος της καρδιάς, όπως ακριβώς, διδάσκεται και η εφαρμογή, η πρακτική εφαρμογή της νοεράς προσευχής.
Και άλλοτε το βιώνω, το ίδιο πράγμα νοιώθω δηλαδή εκείνη τη στιγμή που γέρνει, το κεφάλι μου προς το μέρος της καρδιάς, γέρνει η ψυχή μου και ακουμπά στο στήθος του Κυρίου.
Και άλλοτε αυτό το βιώνω, στη Θεία Κοινωνία όταν επιστρέφω στη θέση μου.

Για κοιτάξτε τώρα ένα παράξενο πράγμα, την Κυριακή του Αγίου Δημητρίου, μια ψυχή από σάς, -είναι εδώ,- δε λέω άνδρας γυναίκα, λέω μόνο μια ψυχή, μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, είδε λοιπόν γύρω μας, εδώ μέσα στο ναό, να παρευρίσκονται, -η ψυχή εννοεί,- όχι τα μάτια, όχι τα σωματικά μάτια, η ψυχή ένοιωσε την ώρα που έλεγε την ευχή και είχε κλειστά τα μάτια, ότι γέμισε από τους Αποστόλους, τον Πέτρο, τον Παύλο, τον Ιωάννη, τον Ιάκωβο, τον Ανδρέα και άλλους.
Επίσης τον Άγιο Νεκτάριο, τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, τον Μέγα Βασίλειο, τον Άγιο Χαράλαμπο, και άλλους πολλούς. Επίσης τον Άγιο Γεώργιο, πρώτα βέβαια τον Άγιο Δημήτριο, ήταν και του Αγίου Δημητρίου, τον Άγιο Στέφανο, τον Άγιο Μηνά, τον Άγιο Αρτέμιο και άλλους …
Εκατομμύρια μαρτύρους, μαζί με την Αγία Βαρβάρα, την Αγία Αικατερίνη την Αγία Παρασκευή, την Αγία Ειρήνη και άλλους και άλλους και άλλους …
Επίσης αισθάνθηκε και ολόκληρον τον αόρατο κόσμο, των αγγέλων και αρχαγγέλων, Χερουβείμ και Σεραφείμ, Θρόνων και Κυριοτήτων, και πάνω από όλους την Υπεραγία Θεοτόκο.
Εκείνη τη στιγμή, είδε να φεύγουν από δω μπροστά, κάτι παιδάκια, τα οποία τα αναγνώρισε γιατί ήταν εδώ καθισμένα, Ήταν η Λυδία της Ξένιας, ήταν ο Στέφανος ο δικός μου και ο Μηνάς, ήταν ο Μιχαλάκης του κυρίου Κώστα, και της Θυμίας, ήταν ο Τιμόθεος του κυρίου Λευτέρη, ήταν η Δήμητρα, -πού είναι η Δήμητρα;- , ήταν η Γεωργία της κυρίας Νίκης, ήταν μια Μαρία και άλλοι.
Τα οποία φύγαν όλα μαζί άνοιξε ο χώρος των ανδρών, εν μέσω των αποστόλων πήγαν στο θρόνο του Κυρίου, όπου εκάθητο ο Κύριος και έπεσαν στην αγκαλιά Του.
Τα παιδιά έπεσαν στην αγκαλιά Του, τα παιδάκια, τα άκακα, κάτω από δύο χρονών,
Δε θα θυμώνετε…
Αχ χριστιανοί μου πόσο θάθελα όλοι και εμείς, και σείς και μείς οι λειτουργοί του Υψίστου που σήμερα είμαστε τρείς, ο πατής Παναγιώτης, ο πατήρ Αντώνιος και εγώ ο βρωμερός, και ο καθένας χωριστά, να ένοιωθε, να ζήσει, να ζούσε, να βίωνε, με τρόπο καθαρά πνευματικό και ακατάλυπτο – ΟΧΙ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ – όχι με το νού, όχι με φαντασίες, όχι με ψευδοφάνιες,
όχι με ψευδοκαταστάσεις και ανατριχιάσματα, όχι, αλλά με ουράνια θεωρία, να μπορεί να βλέπει με τα μάτια της ψυχής του, την καρδιά του, να ακουμπά, στο θεανθρώπινο στήθος του Κυρίου μας, εδώ.
Και στη συνέχεια να καταφιλά, όπως εκείνα τα παιδάκια, που ακουμπούσαν στο στήθος Του, πώς όλα μαζί δεν ξέρω, και ύστερα άρχισαν να του φιλούν τα χεράκια και τα πόδια τα πανάχραντα του Κυρίου,
να μπορούσαμε και μείς νοερά, να το κάνομε αυτό όπως τόκανε στην πραγματικότητα και ο Μέγας Παϊσιος.
Θα αισθανόμασταν τότε ανέκφραστη μακαριότητα, "τι ευτυχία Θεέ μου" θα λέγαμε,
Δεν τα βιώνουμε όμως …
Να γιατί εκκλησιαζόμεθα, να γιατί εκκλησιαζόμαστε, Φύγαν όλοι οι νεαροί στην ηλικία των 14, 15, 16,
Τι πάς εκκλησία, αφού δε καταλαβαίνεις, πώς θα καταλάβει το ξερό σου το κεφάλι;
Αφού δε προσεύχεσαι.
Αφού σε όλη τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, δε λές Χριστέ μου ελέησέ με, βοήθησέ με το σκοτισμένο μου μυαλό!
Σάμπως το λένε οι γονείς για τα παιδιά;
Εδώ βιώνουμε την ανθρώπινη τραγωδία μας, την αμαρτωλότητά μας, αλλά βιώνουμε όμως και την ελπίδα της σωτηρίας μας.

Αυτά πρόσφερε ο Άγιος Νεκτάριος σε κάθε Λειτουργία, στην Αγία Τριάδα στην Αίγινα, και όταν ο Άγιος λειτουργούσε, δεν συνέβαιναν μόνο αυτά που μου είπε και μου αποκάλυψε η αδελφή Θεοδώρα και το βρήκα ύστερα από 48 χρόνια αυτό το πράγμα γραμμένο σε ένα τριμμένο χαρτί, αλλά και στο Χερουβικό Ύμνο και στον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, έμπαινε ολόκληρος μέσα σε ένα φώς, τόσο φώς που δεν τον έβλεπε η γερόντισσα Μαγδαληνή που ήταν διάκονος τότε του Αγίου Νεκταρίου σύμφωνα με την μαρτυρία.

Φοβερόν το μυστήριον, και όλο αυτό το μεγαλείο της αποκαλύψεως της θείας λαμπρότητος,
εισέρχεται μυστικά στις καρδιές όλων μας όσων τις έχουν ανοικτές.
Από τα απροσπέλαστα εκείνα μυστήρια των ουρανίων Θείων Λειτουργιών του Αγίου Νεκταρίου, είθε ο Άγιος να δίδει, να δωρίζει σε όλους εμάς που εκκλησιαζόμαστε σε κάθε ναό της χώρας, μετά φόβου Θεού, πίστεως, αγάπης, υπομονής και ταπεινού φρονήματος, λίγες στιγμές Θεέ μου, λίγες, λίγες, λίγες στιγμές, λίγα δευτερόλεπτα, μας φτάνουν, λίγα δευτερόλεπτα, έστω και πέντε, να μας χαρίσει τη θεία μακαριότητα που ζούσε εκείνος, μπροστά στην Αγία Τράπεζα όταν έκανε ή όταν έκανε προσευχή, με τη βεβαιωμένη ελπίδα ότι θα τύχουμε όλοι μας, την σωτηρία μας, δυνάμει του θείου ελέους και της Σταυρικής Του Θυσίας,

Αμήν.

Η ζωή τού Αγίου Δημητρίου καί η δόξα τών αγίων

208-α

Σήμερα αδελφοί μου η Εκκλησία μας τιμά, τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου και λίαν θαυματουργού, που ήτο γέννημα και θρέμμα της Θεσσαλονίκης, γόνος υψηλής καταγωγής, και αξιωματικός του στρατού της εποχής του Διοκλητιανού.
Τα ξέρετε αυτά νομίζω, ε, λίγα λόγια να σας πω για τη ζωή του.
Γενναίος βέβαια και ατρόμητος, οπωσδήποτε, στρατιωτικός των Ρωμαϊκών λεγεώνων εκείνης της εποχής, και το οποίο βέβαια ήτο όμως και παράδειγμα χριστιανικής πίστεως, και αυτό το παράδειγμα μπορούμε και μείς να το ακολουθήσομε, διότι μνήμη αγίου μίμησις αγίου.
Δεν τιμούμε μόνο έναν άγιο μόνο για να γιορτάζομε στο σπίτι μας, τον γιορτάζουμε και για να τον μιμούμεθα.
Εδώ δηλαδή τι θα κάνομε, θα πάμε να μας κόψουν το κεφάλι, ή να μας λογχίσουν, ολόκληρο το σώμα με τις λόγχες... όχι, να δίνομε την ομολογία της πίστεως…

Θα μπορούσαμε έτσι κάπως με τόλμη να πούμε ότι υπήρξε, ο πρώτος αξιωματικός μαχητής της Εκκλησίας μας, γιατί χωρίς φόβο και χωρίς δισταγμούς, στους νέους της Θεσσαλονίκης έκανε κατήχηση για τον Χριστόν.
Και ιδιαίτερα βέβαια ανάμεσα στους στρατιώτες, και στους αξιωματικούς στο στρατό που υπηρετούσε.
Προς απόδειξιν αυτών των πραγμάτων που λέγομε, υπάρχει στο ναό του Αγίου Δημητρίου, και μια δυο χρονιές μάλιστα οι μητροπολίτες της Θεσσαλονίκης, μοίραζαν αυτή την εικόνα προς όλον τον κόσμο, κορνιζαρισμένη μάλιστα, που φανερώνει τον Άγιο Δημήτριο να κρατάει δύο νεαρά παιδιά από τα χέρια, το ένα από το ένα χέρι, και το άλλο από το άλλο.
Αυτό θέλει να μας διδάξει και η αγία μας αγιογραφία, ότι δηλαδή ο Άγιος Δημήτριος, ήτο κατηχητής και διδάσκαλος των νέων.
Θέλω να πιστεύω, να το πιστεύω θέλω, πως υπάρχουν και σήμερα χριστιανοί νέοι, - τώρα αν είναι μετρημένοι στα δάκτυλα ή όχι δεν το ξέρω – μαθηταί και φοιτηταί που δηλώνουν και ομολογούν, φανερά την πίστη τους στο Χριστό, παρά τις ειρωνίες και τον διωγμόν των συμφοιτητών τους και διδασκάλων.
Όπως ήταν επόμενον, η δραστηριότητα αυτή του Αγίου Δημητρίου, καταγγέλθηκε στους ανωτέρους, στους αξιωματικούς και από κει στον αυτοκράτορα που δεν δίστασε να τον κλήσει στις φυλακές.
Εν τούτοις όμως και μέσα στη φυλακή, και μπροστά στους στρατηγούς και μπροστά στον αυτοκράτορα, έδωσε τη μαρτυρία του ότι είναι χριστιανός, και ότι ο μόνος αληθινός Θεός είναι ο Χριστός.
Όλα τα άλλα είναι ξόανα και είδωλα.
Χωρίς καμιά αξία.
Ότι αξία έχει ένα σκουπίδι, άλλη τόση αξία έχουν και τα αγάλματά τους.
Το θάρρος και η ομολογία αυτή του Αγίου Δημητρίου, όπως ήτο επόμενο, εξέπληξε και τον αυτοκράτορα και τους αξιωματικούς.
Εκείνη την εποχή, όπου πήγαινε ο Αυτοκράτορας, δημιουργούνταν και εορτές με μονομάχους, εναντίον βέβαια των σκλάβων, τους οποίους τις περισσότερες φορές έδιδαν ακόμα και στα θηρία.
Παρουσιάστηκε λοιπόν ένας γίγαντας στρατιώτης εκεί ας πούμε σαν τον Γολιάθ, ο οποίος προκαλούσε τους χριστιανούς, να’ρθούνε να μονομαχήσουν μαζί του.
Βέβαια κανένας δεν τολμούσε, διότι αυτός ήταν δύο μέτρα και τεράστιος, που να τολμήσουν οι καημένοι φουκαριάρηδες οι χριστιανοί.
Όμως ένας νεαρός ο οποίος ήτο και μαθητής - δεκαοχτώ χρονών-, και μαθητής του Αγίου Δημητρίου, ο Νέστορας, πηγαίνει λοιπόν στη φυλακή, και του ζητάει τη βοήθεια.
Και του λέει «σταύρωσέ με και βοήθησέ με να τα βάλλω με τον Λιαίο», έτσι λεγόταν αυτός ο φοβερός, το λέει και το τροπάριο μάλιστα.
Ε, βέβαια ο Άγιος Δημήτριος τον σταύρωσε και του είπε «με την δύναμη του Χριστού, και θα νικήσεις και θα μαρτυρήσεις».
Όπως και πράγματι έγινε, εδόθη η μονομαχία, και ο Νέστορας των δεκαοχτώ χρονών παλικάρι,
παλικαράκι μικρό, και αδύνατο, σαν τον μικρό εκείνο τον Δαυίδ, που με την σφεντόνα, σκότωσε το Γολιάθ, έτσι πολύ γρήγορα, με μία τρικλοποδιά κατάφερε και αποκεφάλισε τον Λιαίο.
Αυτό βέβαια, α, και πριν γίνει η τελευταία, ας το πούμε προσπάθεια, του Νέστορος φώναξε
«ο Θεός του Δημητρίου βοήθοι μοι», και τότε κατάφερε το θανατηφόρο κτύπημα.
Βέβαια αυτό επειδή το στάδιο ήταν βουβό από την κατάπληξη, ενός νέου να τα καταβάλλει με τον γίγαντα εκείνον- είχε βουβαθεί.
Και έτσι η φωνή του ακούστηκε.
Ακούστηκε και από τον αυτοκράτορα, που διέταξαν αμέσως τους στρατιώτες, αυτοστιγμεί να αποκεφαλίσουν τον Νέστορα, και να πάνε μέσα να σκοτώσουν στη φυλακή και το Δημήτριο.
Και πράγματι έτσι έγινε, και πήγαν εκεί οι στρατιώτες και με τις λόγχες τους, τέσσερεις πέντε δέκα, πόσοι ήτανε, ελόγχευσαν ολόκληρο το σώμα του Αγίου Δημητρίου.
Και από τότε και μέχρι σήμερα, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια θαυματουργεί.
Και βέβαια δεν ήταν και τυχαίο το γεγονός, που η Θεσσαλονίκη το χίλια εννιακόσια δώδεκα,
απελευθερώθηκε την ημέρα του Αγίου Δημητρίου.

Σήμερα τα οστά του ευωδιάζουν, και μερικές φορές μυροβλύζουν.
Βγάζουν ακόμα και σήμερα μύρο.
Όπως και για χρόνια πολλά, έβγαινε από τον τάφο του μύρο.
Με τις ανασκαφές όμως, οι αθεόφοβοι αυτοί αρχαιολόγοι εκεί πέρα, ε κατεστράφη ο τάφος και έτσι, δεν έχομε πλέον μια ομολογία απτή, μια απόδειξη πού ακριβώς ήταν, για να έχουμε που και που, να στάζει η ευλογία του Θεού, και να φανερώνεται το μεγαλείο του, και το θαύμα ακόμα.
Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος, εξακολουθεί με τις πρεσβείες του, να θαυματουργεί.

Θυμήθηκα όμως, να με συγχωρέσετε, θυμήθηκα κάποιες καλές παλιές ημέρες, που διάβαζα τους πατέρες και τους ρουφούσα έτσι κυριολεκτικά, και όταν αναφέρονταν στα μαρτυρολόγια των αγίων, στα μαρτύρια δηλαδή των μαρτύρων, ανέβαιναν με τη θεωρία τους, με την προσευχή τους, με την καθαρή τους ζωή, μέχρι εκείνο τον θρίαμβο, που έχουν οι άγιοι, στη βασιλεία των ουρανών, τον θρίαμβο λέω.
Όσοι από μας, και εύχομαι να είμεθα όλοι, και σεις, και σείς, και μείς οι ιερείς, όλοι μας, και όσοι αξιωθούμε, να βρεθούμε στον Παράδεισο, εκεί μαζί με τον Άγιο Δημήτριο, αλλά και όλους τους Αγίους, τι λέτε θα ζούμε ;
Θα ζούμε τον πλούτο της βασιλείας των ουρανών, και θα χαιρόμεθα την χαράν των αγίων, τη χαρά των αποστόλων, τη χαρά των μαρτύρων, και των παιδομαρτύρων.
Γύρω μας δηλαδή, και μέσα μας, θα μας περιβάλλει, και θα εισχωρεί, στο ψυχοσωματικό μας είναι,
η υπερπολυτέλεια των ουρανίων ακαταλήπτων αποκαλύψεων, δια των οποίων θα μας γνωρίζεται, η θεία Θεογνωσία, δηλαδή η Θεολογία της Αγίας Τριάδος.
Όχι όπως την μαθαίνουν στα θρανία εδώ μερικοί.
Και όπως τη μαθαίναμε και μείς.
Τη θεολογία της βασιλείας του Θεού.
Και κει θα γνωρίσουν τη Δόξα του Θεού, την Αγάπη του Θεού, που δεν την πιάνουμε σήμερα, τη Σοφία του Θεού, τη πραγματοποίηση του Θείου Ελέους και της μακροθυμίας Του διότι μας έσωσε.

Σας ειδοποιώ εδώ και χρόνια, ότι θα μας έρθουν σκληρές ημέρες.
Είδατε ότι χτυπάν την πόρτα μας ;
Μην γονατίζετε, μην κάνετε προσευχή, και όταν θάρθουν ύστερα θα λέτε «αχ Θεέ μου, βοήθησε»,
τότε ... μήπως θα είναι αργά, μήπως από τώρα πρέπει να κουνήσουμε λίγο τα δάκτυλά μας, λίγο τις προσευχές μας.
Εκεί κατευθείαν δεν μπορούμε, στο κρεβάτι επάνω να πάρομε ένα κομποσχοίνι και να λέμε
«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς, ελέησέ την οικογένειά μου, τα παιδιά μου, τον πατέρα μου, τη μάνα μου, τα αδέλφια μου, όλους τους χριστιανούς, όλους τους ιερείς, όλους τους αρχιερείς.»
Μη σας επηρεάζουν μερικά πράγματα που ακούγονται από δώ και από κει, αλλά και όλον τον κόσμο, γιατί όλους θα μας πλήξει.
Και αλίμονο αν θα γίνει και κάνας πόλεμος, αλίμονο.

Θα μας αποκαλύπτει λοιπόν ο Θεός, μέσα από τον εαυτόν του, και θα αποκαλύπτει στα εκατομμύρια των μαρτύρων και των ομολογητών, στα εκατομμύρια των μεγάλων ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων, των οσίων αναχωρητών της ερήμου, των ορέων και των σπηλαίων της γης, των χιλιάδων παιδομαρτύρων, των δικαίων, των προφητών και προπαντός των αποστόλων.
Έτσι όπως θα αποκαλύπτει ο Θεός σε όλους αυτούς, έτσι και σε μας, δηλαδή στους σεσωσμένους χριστιανούς, που θα κερδίσουν τον Παράδεισο με τη μετάνοιά τους, - έχουμε μετάνοια ; - θα αποκαλύπτει επαναλαμβάνω ο Θεός, πτυχές και ακτίνες από τον Εαυτόν Του.
Από τον Άπειρο Εαυτόν Του.
Που Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε.
Που θα εισχωρούν αυτές οι πτυχές, αυτές οι ακτίνες της θείας Δόξης Του, θα εισχωρούν, θα καταλαμβάνουν όχι μόνο τον νουν των αγγέλων, και των Αγίων που ανέφερα προηγουμένως, αλλά και όλων των σεσωσμένων ανθρώπων χριστιανών.
Όλος ο άνθρωπος θα γεμίζει από Δόξα και Αγάπη, κατά το μέτρον της Δωρεάς του Χριστού,
σύμφωνα με τον αγώνα και την προσευχή και τη νηστεία τη πνευματική που έκανες και τη γλώσσα και την εγκράτεια, που είχες, σύμφωνα με αυτά…
Αυτή είναι η δωρεά του Χριστού, (που) θα απολαμβάνεις επάνω, όχι ίση με τον Άγιο Αντώνιο, όχι ίση με τον Άγιο Δημήτριο, αλλά κατά το μέτρον της δωρεάς και των αγώνων πού έκανες εδώ στη γή.
Πόσο συμπαραστάθηκες στον συνάνθρωπό σου, πόσο συμπαραστάθηκες στα ανάπηρα παιδιά…
Τι έδωσες για να πάρεις;
Και όλα αυτά, θα αποτυπώνονται, πώς βάζομε μια σφραγίδα πάνω σ’ένα χαρτί επίσημο, το δίνουμε με επισημότητα το χαρτί, το σφραγίζουμε, και βάζουμε την υπογραφή μας, έτσι θα αποτυπώνονται, θα υποτυπώνεται η σφραγίδα, αυτής της πτυχής του Θεού, που θα θησαυρίζεται εις τους αιώνας των αιώνων, μέσα σ’ όλον τον άνθρωπον.
Έτσι θα αγάλλεται εις τους αιώνας των αιώνων η ψυχή μας, θα ευφραίνεται εις τους αιώνας των αιώνων, θα ευλογείται εις τους αιώνας των αιώνων, θα γλυκαίνεται εις τους αιώνας των αιώνων….
Και ενώ η ψυχή σου θα προσφέρει, στο Θεό δοξολογίες, ύμνους και ωδές πνευματικές, συγχρόνως, - προσέξτε το – θα αντιδοξάζεται από τον Θεόν.
Εσύ θα του προσφέρεις, εσύ, εσύ, εσύ, εσύ και εγώ δοξολογία, ευχαριστία, «με έσωσες, δεν το άξιζα, αμαρτωλός ήμουνα και χτες και σήμερα και θα είμαι και αύριο, και με έσωσες Θεέ μου,
δεν θα σου δοξολογώ, δε θα σε ευχαριστώ, δε θα σου προσφέρω αίνους, είναι δυνατόν;»
Και τότε ο Θεός, θα με αντιδοξάζει, θα δοξάζει εσένα, εσένα, κι εμένα και όλους μας, τους ταπεινούς και αθλίους.
Και ενώ η καρδιά σου, αδελφέ μου, θα ευχαριστεί αενάως τον Χριστόν διά την σωτηρίαν σου,
ο Χριστός θα σου προσφέρει μακαριότητα και νέες αποκαλύψεις των απορρήτων μυστηρίων της Τριαδικής Θεότητος.
Και κάθε αποκάλυψις, -εδώ θέλω να το προσέξτε,- κάθε αποκάλυψις από την πτυχή του Θεού, δεν θα έχει προηγούμενο.
Δεν θα έχει ούτε προηγούμενο, ούτε επόμενο.
Θα είναι μία και μοναδική εις τους αιώνες.
Έτσι θα υπάρχει μια ανοδική συνεχής και αιώνια πορεία κίνησης, διαδοχικών αποκαλύψεων στην ψυχή μας.
Η κάθε αποκάλυψις θα είναι καινούργια.
Και νέα, και πιο αξιοθαύμαστη από την προηγούμενη, αλλά ΔΕΝ θα την ενθυμείται ο άνθρωπος.
Μόνον θα την απολαμβάνει.
Και επειδή θα έρχεται η επόμενη, που θα είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη αποκάλυψις από την προηγούμενη, δεν θα ενθυμείται.
Τι σημαίνει αυτό ότι μετά… στη Δευτέρα Παρουσία, μετά τη Δευτέρα Παρουσία, δεν θα υπάρχει μνήμη.
Καμία μνήμη.
Θα υπάρχει μόνον θεία γνώσις.
Θεογνωσία, θείον κάλλος, Παράδεισος και θεία Κόλασις.
Δεν θα έχομε μνήμη και αναμνήσεις της εδώ ζωής μας ως άνω στη γή.
Θα έχω γνώση.
Αυτή είναι η κυρία Μαρία, αυτή είναι η Γεωργία, ο κύριος Φώτης, όχι ο κύριος, δε θα λέμε κύριος, έ, η ψυχή του, του αδελφού Κώστα και της Μαρίας.
Αυτός είναι ο Άγιος Δημήτριος, αυτός είναι ο Άγιος Γεώργιος, αυτή είναι η Αγία Αικατερίνη, αυτή είναι η Αγία Παρασκευή, μόνο γνώση, και όχι μνήμη.
Δεν θα λειτουργεί επίσης ουδόλως η φαντασία που είναι πτωτικό φαινόμενο.
Θα γνωρίζουμε όλα τα αγγελικά τάγματα, όπως θα έχουμε και τη γνώση της χορείας των αποστόλων, -όπως είπα προηγουμένως, - των δικαίων, των προφητών, των μαρτύρων, των ομολογητών, και των οσίων, αλλά και όλων των σεσωσμένων χριστιανών της εποχής μας, χωρίς χρόνο.
Θα σας γνωρίζω, θα με γνωρίζετε χωρίς χρόνο.
Όσοι σωθείτε μεταξύ σας θα γνωρίζεσθε.
Χωρίς χρόνο.
Δεν θα λέτε δηλαδή ότι εμείς ζήσαμε το δύο χιλιάδες οκτώ μετά Χριστόν.
Πάνε αυτά, τέρμα.
Αιωνία Κόλασις....
Στη βασιλεία του Θεού δεν θα υπάρχει παρελθόν και μέλλον χρονικό.
Ένα αιώνιο ακατάλυπτο παρόν με συνεχή αέναη κίνηση διαδοχικών αποκαλύψεων
όπως προείπαμε.
Θα δοξολογούμε, θα θαυμάζουμε και θα ευχαριστούμε τον Θεόν, χωρίς να ενθυμούμεθα ποια ήταν η προηγουμένη Θεϊκή αποκάλυψις, διότι θα ακολουθείται ευθύς αμέσως χωρίς χρόνο, μια άλλη που θα είναι και αυτή μία και μοναδική.
Δεν θα λέμε παραδείγματος χάριν, Αααα, αυτή η αποκάλυψις που μας έκανε τώρα ο Θεός βρε Γιώργο,
ξέρεις ήταν ασυγκρίτως πιο μεγάλη, πιο καλή, πιο απολαυστική, πιο, πιο, με μεγάλη, με μεγαλύτερη θεία μακαριότητα απ’ αυτή που μας έδειξε ο Χριστός πριν χίλια χρόνια, δεν έχει τέτοια πράγματα, δεν έχει τέτοια, δεν θα υπάρχει μνήμη.
Καταργείται λοιπόν και ο χρόνος και η μνήμη, και επικρατεί και βασιλεύει η θεία γνώσις, η Αγάπη, η Δόξα, η Σοφία, η Θεία Μακαριότητα, η Θεία Έκπληξις, ο Θείος Θαυμασμός, η Ευχαριστία, η Δοξολογία, ο Αίνος, οι Αγγελικές Ψαλμωδίες, η Θεία Ευφροσύνη, η Θεϊκή Αγαλλίασις, και άπειρες άλλες πνευματικές καταστάσεις, ανάλογες με τις αποκαλύψεις που θα κάνει ο Θεός, και ανάλογα με το μέτρον της δωρεάς του Χριστού.
Τίποτα το στατικό, και χωρίς επαναλήψεις.
Επαναλαμβάνω, δεν θα υπάρχει καμία επανάληψις, πάντοτε κάτι καινούργιο και μοναδικό,
θα μας δείχνει ο Χριστός και θα μας αποκαλύπτει ο Κύριος, συνεχώς και εις τους αιώνες, άπειρες ακτίνες της θείας Δόξης, ανεπανάληπτες, η μία μέσα στην άλλην, χωρίς τέλος διότι είναι άπειρος και ο Θεός, και είναι άπειρα και ακατάληπτα τα θεία ιδιώματά του.

Σας έδωσα μια πολύ πτωχή ανθρώπινη περιγραφή, πτωχοτάτη, πάμπτωχη, ελεεινή θα σας έλεγα, και μάλιστα ελέγθη ως άφρον, αλλά είναι απ’ αυτές, που μας έχουν αποκαλύψει, οι άγιοι πατέρες,
όπως και ο πνευματικός μου, και στον πνευματικό του ο θείος αυτός Άγιος άνδρας, ο οσιότατος Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης, που το βιβλίο του πρέπει να το διαβάσετε όλοι σας.
Εκεί χαίρεται και αγάλλεται ο Άγιος Δημήτριος, και από κει με τις πρεσβείες του θαυματουργεί.
Στον Παράδεισο μπορούμε να πάμε όλοι μας, αρκεί να ζήσουμε εδώ στη γη, με μετάνοια, το επαναλαμβάνω, με μετάνοια, τηρώντας τις εντολές του Ευαγγελίου, δηλαδή το θέλημα του Θεού.
Το αν θα πάμε στον Παράδεισο ή όχι, από ΜΑΣ εξαρτάται.

Χριστιανοί μου εύχομαι με όλη μου την καρδιά, ό,τι απολαμβάνει σήμερα ο Άγιος Δημήτριος,
-προ-απολαμβάνει μάλλον,- ο Άγιος Δημήτριος, διότι σε πληρότητα θα έρθουν όλα αυτά μετά τη Δευτέρα του Χριστού Παρουσίαν, λέω ό,τι απολαμβάνει, ο Άγιος Δημήτριος, αυτό που απολαμβάνει,
τι να σας πω, δεν ξέρω, δεν έχω λόγια να σας πω, την ΑΑΑΑΠΕΙΡΗ ευτυχία και χαρά που νοιώθει, να μπει τις καρδιές σας, μία μία έτσι, και στην δική μου την καρδιά και στην καρδιά του πατρός Αντωνίου
Να ετοιμάζεστε όμως για τις σκληρές ημέρες, να κάνετε προσευχή και νάχετε μετάνοια.

Αμήν.

Κυριακή 12.10.2008, Ο πλούσιος από το Ντητρόϊτ

210-γ
«Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού».

Ότι ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού χριστιανοί μου, όπως μας τον ερμήνευσε ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, στο σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα που ακούσαμε, είναι ένα από τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού, που αξιώθηκαν και αξιώνονται να γνωρίσουν οι αγωνιζόμενοι πιστοί χριστιανοί μέσα στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Εκείνοι βέβαια οι χριστιανοί όμως, οι οποίοι συμμετέχουν στα άγια μυστήρια, τηρούν τις εντολές, καλλιεργούν τις αρετές, μάχονται με τα πάθη τους, και γενικά φροντίζουν να διάγουν Ευαγγελική Ζωή. Ο λόγος του Θεού είτε είναι γραπτός, δηλαδή μέσα στην Αγία Γραφή, στο Ευαγγέλιο, στην Καινή Διαθήκη, είτε ο λόγος του Θεού υπάρχει στα συγγράμματα των Πατέρων, στα κείμενα των νηπτικών, στους βίους των Αγίων, -είτε αυτοί είναι γραπτοί, είτε είναι προφορικοί, όπως επίσης και στα διάφορα μαρτυρολόγια,- και στα κηρύγματα μέσα στους ναούς, όλα αυτά μαζί συγκροτούν, τον Λόγον του Θεού, και τον γραπτόν και τον προφορικόν, και είναι μία ιεροτελεστία για την κάθε μια ψυχή χωριστά του χριστιανού, και ο Λόγος αυτός του Θεού, έχει μεταμορφωτική δύναμη ιδιαίτερα για εκείνον που ανοίγει το παράθυρο της ψυχής του.
Στο κήρυγμα όπως και σε όλα τα ιερά βιβλία της εκκλησίας δεν πρέπει να ψάχνομε φιλοσοφίες, πολεμικές, κριτικές, δημαγωγίες, πολιτικολογίες, και δεν ξέρω τι άλλο. Αλλά εκείνο που πρέπει να ψάχνομε να βρούμε, είναι, μονάχα το μυστήριον της σωτηρίας του ανθρώπου. Αυτό που διαβάζουμε και αυτό που ακούμε από έναν οποιονδήποτε ιεροκήρυκα, ιερέα, ή επίσκοπο, ή και μοναχό γέροντα, μ’ αυτόν τον λόγο που ακούμε, καυτηριάζεται η αμαρτία; Διδάσκεται η ταπείνωσις; Μας οδηγεί στην απόκτηση των αρετών, και στην καταπολέμηση των αδυναμιών μας; Μας δίνει τρόπους ασκήσεως για υπομονή; Διότι είπε το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα ότι «εν υπομονή πολλή, καρποφορούσιν τον λόγον», δηλαδή καρποφορείται ο λόγος του Θεού, για εκείνους που έχουν πολλή υπομονή, αλλά και γη αγαθή, δηλαδή καλή καρδιά, γόνιμο χωράφι για να μπορέσει μέσα να μπει ο σπόρος του Θεού, ο Λόγος του Θεού, και να καρποφορήσει και να δώσει καρπόν τριάκοντα, εξήκοντα, εκατό.

Ο λόγος που ακούμε μας οδηγεί στη μετάνοια; Μας αυξάνει την πίστη; Μας ανοίγει τα μάτια να δούμε την αλήθεια του Θεού; Ή μας οδηγεί στην πλάνη και στην αίρεση; Ή θέλουμε έναν λόγο το Θεού που χαϊδεύει τα αυτιά μας και να ικανοποιεί τον εγωισμό μας; Έτσι λοιπόν το κήρυγμα πρέπει να είναι αλιευτικόν, να ψαρεύονται δηλαδή οι ψυχές για σωτηρία, και μείς με τη σειρά μας κατόπιν εν συνεχεία, να μαθαίνομε να ψαρεύουμε τη χάρη! Μερικοί από σας μπορεί να έχετε και αυτό το χόμπι όπως λέγεται, να θέλετε να πηγαίνετε στις θάλασσες και να ψαρεύουν τις νύχτες. Ας βγάλουμε αυτούς, και ας δούμε εκείνους οι οποίοι κοπιάζουν όλη τη νύχτα για ένα κομμάτι ψωμί για το μεροκάματο. Εμείς πόσο κοπιάζουμε για να ψαρέψομε τη χάρη του Θεού; Πόσο κοπιάζουμε;
Ο κόπος μας είναι σχετικός ολίγος, αλλά σεις όμως, έχετε εσείς οι λαϊκοί, και οι γυναίκες και οι άντρες, οι έγγαμοι και οι άγαμοι, και οι μικροί και μεγάλοι, εσείς οι λαϊκοί λέω, έχετε μια ιδιαιτέρα ευλογία. Κερδίζετε πολύ πιο εύκολα τη Βασιλεία του Θεού, από μας τους κληρικούς. Αν εσείς θέλετε έναν κόπο, εμείς θέλουμε εκατό χιλιάδες φορές περισσότερο. Επομένως λοιπόν μην μας ανεβοκατεβάζετε αγίους, προορατικούς και διορατικούς. Εγώ διουρητικός είμαι, διορατικός δεν είμαι!

Όταν τον Φεβρουάριο, πήγα στην Αμερική στην Αριζόνα, και είδα το γέροντά μου, μου έκανε μια ερώτηση, μου είπε «προσφέρεις πενήντα χρόνια τον λόγο του Θεού, και από ότι ξέρω από την πρώτη μέρα που έγινες διάκονος, άρχισες να κάνεις κηρύγματα εις την Νέα Μηχανιώνα. Και τα συνεχίζεις μέχρι σήμερα, πενήντα ολόκληρα χρόνια. Έγραψες και βιβλία πολύ ωφέλιμα. Μπορεί να έσωσες και εκατό χιλιάδες ψυχές και διακόσιες. Συ όμως, θα σωθείς ή θα κολασθείς;» Θέλετε να το επαναλάβω; Τον κοίταξα με βουβό το στόμα και το επαναλαμβάνει «παπά μου, συ θα σωθείς ή θα κολασθείς;»
Πριν από χρόνια, μου είπε, πήγα στο Ντητρόιτ, και κει με κάλεσαν σ’ ένα σπίτι να εξομολογήσω έναν ογδοντάχρονο, ο οποίος δεν ήθελε εξομολόγηση στην ουσία, αλλά ήθελε να του κάνω ερμηνεία ενός ονείρου που είδε. Εγώ άρπαξα όμως την ευκαιρία, και από το όνειρο έβγαλα την εξομολόγηση. Και είπε, και είπε, και είπε αυτός ο ογδοντάχρονος άνθρωπος, πολλές και φοβερές αμαρτίες, ακατανόμαστες, που δεν μπορούμε ούτε καν να τις ονομάσουμε, στις εξωτερικές μας συζητήσεις, λέει, όχι μέσ’ την εκκλησία, ούτε έξω καν. Τόσο φοβερές ήταν αυτές οι αμαρτίες. Προσπάθησα λοιπόν να του βάλω μέσα, τη συναίσθηση της βαρύτητος της αμαρτίας, και ότι αύριο μεθαύριο, είτε του αρέσει είτε δεν του αρέσει, είτε το θέλει είτε δεν το θέλει θα βρεθεί μπροστά στην Κρίσιν του Αγίου Θεού.
Και τότε εκείνος ο άνθρωπος, κάτω απ’ τη χάρη του Αγίου Θεού, ως άλλος ληστής, είπε «Θεέ μου, συγχώρεσέ με τον αμαρτωλόν», δεν είπε «Μνήσθητί μου Κύριε όταν έρθεις εν τη βασιλεία Σου», είπε «Θεέ μου συγχώρεσέ με τον αμαρτωλόν», αυτό είπε, και άρχισε να κλαίει, και να κλαίει, και να κλαίει, και να κλαίει … Μισή ώρα, μια ώρα, μιάμιση ώρα, δύο ώρες… και ’γω καθόμουν και έκλαιγα μαζί του.
Του διάβασα τη συγχωρητική ευχή, και έφυγα. Αυτός κάλεσε όλους τους δικούς του, και είπε πόσο ανάλαφρος ένοιωθε, γιατί ήταν και πολύ γεμάτος. Πάμπλουτος εν τω μεταξύ, με εκατομμύρια εκατομμυρίων χρημάτων, και άρχισε να αγκαλιάζει όλους και το υπηρετικό προσωπικό, και να θέλει να χορεύει τους Ελληνικούς χορούς από την χαρά του την πολλή, γιατί ξελάφρωσε, πέταξε όλη τη σαβούρα του, και την πήρε ο Σταυρός του Κυρίου, και χαρά, χαρά, χαρά, «πετάω σαν άγγελος, νοιώθω νάχω φτερά, νοιώθω νάχω φτερά», και έψαλλε ό,τι θυμόταν απ’ την πατρίδα του, μικρό παιδί, γιατί ήτο Ελληνοαμερικανός.
…Και από τα πολλά πηδήματα και την πολλή του τη χαρά, αισθάνθηκε κούραση, λέει, «Ας ξαπλώσω παιδιά μου λίγο τώρα, πέντε λεπτά έτσι, να ξεκουραστώ. Θεέ μου σ’ ευχαριστώ, που δέχτηκες εμένα τον αμαρτωλό, Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ», και πέθανε.
Θάνατος οσιακός, όπως αυτού του ανθρώπου, που ήταν απάνω στο Σταυρό του κακούργου. Άρα λοιπόν όλοι σας, έχετε αυτήν την ευκαιρία, να πείτε Θεέ μου συγχώρεσέ με, τον αμαρτωλό και την αμαρτωλή, αρκεί να τρέξει απ’ τα ματάκια σας, ένα διαμάντι μεγάλης αξίας, το διαμάντι αυτό, να είναι το δάκρυ της μετανοίας, και θα δείτε ν’ ανοίγουν οι ουρανοί, και να σας δέχονται και να σας υποδέχονται, άγγελοι και αρχάγγελοι.
Αλλά εμείς, αλλά εγώ, ο πατήρ Στέφανος, που τον ανεβάζετε και τον κατεβάζετε άγιο, δεν ξέρω τι άλλο τον λέτε, κουτσομπολεύετε και από πίσω, όχι εσείς, άλλοι… Εμείς όμως έχουμε αυτό εδώ, (δείχνει το πετραχήλι), αυτό έχουμε εδώ, και δω κρέμονται εκατοντάδες και χιλιάδες, και θα δώσουμε λόγον. Πώς μπορούμε να σωθούμε με ένα «μνήσθητι»; Ευλογημένοι είστε. Έτσι μου είπε, ευλογημένοι οι λαϊκοί που με έναν λόγο μετανοίας επιστρέφουν στην Βασιλεία του Θεού. Και αλίμονό σε όλους τους κληρικούς όλου του κόσμου, αλίμονό τους, διότι σχεδόν και με τα δυό τους πόδια, βρίσκονται στην κόλαση.
Λοιπόν επομένως να αφήσετε τις αγαπολογίες, και να ασπάζεστε μόνο το χέρι φτάνει. Γιατί τούτο το χέρι δέχτηκε τη φλόγα του Αγίου Πνεύματος, προηγουμένως, και ηγίασε τα Τίμια Δώρα, όπως και του κάθε ιερέως και του πατρός Αντωνίου, όταν ευλογεί τα Τίμια Δώρα. Αυτή η φλόγα ήταν εκεί στην Πεντηκοστή, που κάλυψε τους μαθητάς και βγήκε κατόπιν ο Απόστολος Πέτρος, και έκανε το κήρυγμα εκείνο στους χιλιάδες ανθρώπους, ώστε να τους περάσουν πρωί πρωί μεθυσμένους, και ήταν αυτοί Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίτες και οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν, την Ιουδαίαν και την Καππαδοκίαν, τον Πόντον και την Ασίαν, κάτοικοι απ’ τον Πόντο και την Ασία, απ’ τη Φρυγία και απ’ την Παμφιλία, απ’ την Αίγυπτο και από τα μέρη της Λιβύης, και την Κυρήνην, και τους παρεπιδημούντας Ρωμαίους, Ιουδαίους και προσηλύτους, Κρήτες και Άραβας και Έλληνες. Και ο Απόστολος Πέτρος, ομιλούσε στην Αραμαϊκή, και ο καθένας άκουγε στην δική του γλώσσα, τη σωτήρια.
Και ρώτησαν:
-Τι να κάνουμε;
-Μετανοείτεεε, φώναξε ο Απόστολος Πέτρος,
-Μετανοείτε !
Και γονάτισαν όλοι, και είπαν
-Μετανοούμε.
Και βαπτίσθησαν αυτομάτως και εσώθηκαν.
Έτσι θα σωθείτε και σείς.
Λοιπόν άρα, πρέπει ή δεν πρέπει να κάνετε προσευχή για τους ιερείς και τον πνευματικό σας; Που ανα πάσα στιγμή μπορεί να πεθάνει και να κριθεί αυστηρότατα από τον Πανάγιον Θεόν, διότι δεν ετήρησε με ακρίβεια την διαφύλαξη της παρακαταθήκης που του έδωσε ο Θεός εδώ στην παλάμη. Μη μας κολακεύετε και μη μας επαινείτε, και μην αποκαλείτε κανέναν άγιο … είμεθα όλοι αμαρτωλοί.
Εδώ έχομε ένα Ευαγγέλιο. Το βλέπετε; Το Ευαγγέλιο. Μπορεί μερικοί από σας, εσύ, εσύ, εσύ, εσύ, εσύ, εσύ, όλο αυτό να το τηρείτε. Όλο. Και να χαίρεστε και να οικοδομείστε. Αλλά όσοι όμως το τηρούν ολόκληρο, πρέπει να αποκαλούν τον εαυτόν τους «άχρειο δούλο». Μέσα το λέει, το Ευαγγέλιο, δεν το λέω εγώ, ο Χριστός το είπε. «Και αν πάντα τα διατεταγμένα ποιήσετε, θα καλείτε τον εαυτό σας αχρείους δούλους». Εγώ που δεν τα τηρώ, πως πρέπει να λέω τον εαυτό μου; Όταν καμιά φορά σας λέω είμαι αμαρτωλός, παραπονείσθε. Γιατί; Γιατί διαμαρτύρεσθε; Εσείς με έναν λόγο σώζεστε, εγώ με πόσους λόγους, θα σωθώ; Κι είμαι μεγάλος και αύριο πεθαίνω.

Θέλω λοιπόν τις προσευχές σας.
Από τώρα και στο εξής, όσο μ’ αφήσει ο Θεός να ζω, τέτοια κηρύγματα θα σας κάνω.

Σας εύχομαι με όλη μου την καρδιά, με έναν λόγο να βρεθείτε στον Παράδεισο.

Αμήν.

Περί Βατοπαιδίου

210-β

Ενώ θα έπρεπε να ασχοληθούμε κατεξοχήν με το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, του οποίου η υψηλή διδασκαλία του Κυρίου μας είναι ανυπέρβλητος, αλλά και στην εφαρμογή της προσφέρει τον δρόμον της σωτηρίας για τον άνθρωπο, με τον χρυσό κανόνα που λέει, «καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως», και για να μπορεί να γίνει τούτο πράξις μέσα στην ζωή μας, χρειάζεται να δούμε και το τέλος του Ευαγγελικού αναγνώσματος, που καταλήγει με το «γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς ο Πατήρ ημών ο Ουράνιος Οικτίρμων εστί».

Αλλά επειδή όμως λείπομε αρκετό χρόνο, και σ’ αυτό το χρόνο που λείπομε, εδημιουργήθηκε ένας τεράστιος θόρυβος, και όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ραδιόφωνα τηλεοράσεις εφημερίδες, τα ’βαλαν εξαιτίας μιας μονής, και γενικά με την εκκλησία, δεν πρέπει να παραμείνομε και μείς με κλειστό το στόμα. Θα πρέπει να πούμε κάτι. Γιατί ρωτούν, «εσείς πάτερ Στέφανε, τι λέτε για τη Μονή Βατοπαιδίου;»

«Το να μη παρασυρθούμε από την κραυγή», μας λέγει ένας άγιος γέροντας από το Άγιον Όρος, του οποίου θα σας διαβάσω μερικές γραμμές, «το να μην παρασυρθούμε», λέει, «από την κατακραυγή των μέσων αυτών, και ειδικότερα των τηλεοράσεων, και τον λιθοβολισμό του πλήθους, δεν είναι σήμερα τόσο εύκολο πράγμα».

Βέβαια, έτσι θέλομε δε θέλουμε, θα αγγίξουμε το θέμα της Μονής Βατοπαιδίου. Κατ’ αρχάς θεωρείται, - την έχω επισκεφθεί επανειλημμένες φορές, στο παρελθόν, όχι υπό την νέαν συνοδεία, αλλά όταν ήταν ακόμα ιδιόρρυθμο - θεωρείται και είναι μια από τις σπουδαιότερες Ιερές Μονές της Ορθοδοξίας. Έχει περισσότερα από χίλια χρόνια λαμπρή ιστορία, ανέδειξε αγίους, πολλούς αγίους, -και για την ακρίβεια η Μονή Βατοπαιδίου έβγαλε 66 αγίους,- μεγάλο κειμηλιακό πλούτο διαθέτει, και αρχιτεκτονική. Κατέχει 35.000 τετραγωνικά μέτρα οικοδομικά, συνολικά. Έχει το μοναστήρι αυτό 2.000 πορτοπαράθυρα, 100 και περισσότερους μοναχούς, νέους και μορφωμένους, οι περισσότεροι των οποίων κατέχουν πανεπιστημιακά πτυχία.
Έχει 150 κάθε μέρα εργαζομένους, αρχιτέκτονες, μηχανικούς, εργολάβους τεχνίτες και εργάτες, που μαζί με τους φιλοξενουμένους και ιδίως το καλοκαίρι, έχει κάθε μεσημέρι, 600 μερίδες φαγητό.

Πως θα βγούν αυτά ; Ποιος τους ταϊζει ; Ποιος τους πλένει τα σεντόνια; Ποιος τους καθαρίζει; Ποιος τους ξεναγεί; Ποιος τους προσφέρει τα νάματα της Ορθοδοξίας;

Η σημερινή αδελφότητα, με τον ηγούμενό της, αλλά κυρίως όμως, με τον γέροντά της τον Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό, ο οποίος ήτο πνευματικόν τέκνον του οσιωτάτου Ιωσήφ, του οποίου την βιογραφία επιμεληθήκαμε, και παρουσιάζεται και κυκλοφορεί ως βιβλίο, -ήδη τελείωσε μέσα σε δυόμιση μήνες η πρώτη έκδοσις, και από σήμερα κυκλοφορεί η δευτέρα, να το πάρετε και να θαυμάσετε τον βίον των αληθινών Ορθοδόξων μοναχών και ποια είναι η Ορθοδοξία μας, μέσα στο Άγιον Όρος, κι όχι όπως την παρουσιάζουν, οι πολέμιοι της εκκλησίας μας.

Λάθη μπορεί να γίνονται…αλλά διορθώνονται.

Γιατί υπάρχει και η διόρθωσις υπάρχει και η μετάνοια. Έτσι προχώρησε το Άγιον Όρος. Και μέσα από την μετάνοια έβγαλε τους αγίους. Μέσα από την πάλη των παθών και των αδυναμιών, μέσα από την πάλη με τις πτώσεις, γιατί κάθε άνθρωπος και κάθε χριστιανός μοναχός, και κάθε κληρικός και κάθε επίσκοπος πέφτει, αλλά με τη μετάνοια σηκώνεται, και προχωρά, δεν κοιτάζει πίσω, βλέπει μπροστά, εκεί όπου ο Γολγοθάς αλλά και η Ανάστασις.

Την περιουσία της Ιεράς Μονής την βρήκαν οι μοναχοί και έχουν υποχρέωση να την διαφυλάξουν, όλοι οι μοναχοί στο Άγιον Όρος, και των είκοσι μονών, και των μεγάλων σκήτεων. Έχουν υποχρέωση!

Ξέρετε, λέει ένας Αγγλικός νόμος; Γιατί δεν τον αναφέρουν. Να σας τον πω εγώ. Όσο παλαιότερο είναι ένα κτήμα, τόση μεγαλύτερη αξία έχει, και τόσο φερεγγυότερον γίνεται για εκείνον στο οποίον εχαρίσθη. Γι αυτό προσέχουν πολύ τα κληροδοτήματα που εδόθησαν πριν εκατό, διακόσια, τριακόσια, τετρακόσια, πεντακόσια χρόνια, και αυτός είναι νόμος απαράβατος, σε μια χώρα που δεν είναι Ορθόδοξη, αλλά προτεστάντικη.

Τι θα κάνομε εμείς εδώ οι Έλληνες Ορθόδοξοι που θέλουμε να τα διαλύσουμε όλα; Και την εκκλησία και τον μοναχισμό, και τους ιερείς και τους επισκόπους! Και βρίσκονται οι άθεοι πολιτικοί μας, οι οποίοι θέλουν να τα διαλύσουν τα πάντα! Τους ακούτε πιστεύω και τους βλέπετε στις οθόνες των τηλεοράσεων.

«Φοβάμαι» λέγει ο άγιος γέροντας αυτός, «ότι υπάρχει μια καλά οργανωμένη προσπάθεια, κατά της εκκλησίας και του Αγίου Όρους. Τόσο κακό έκαμε η εκκλησία σ’ αυτόν το τόπο; Έγιναν δηλώσεις ότι ακόμα και αν είναι νόμιμες οι ανταλλαγές, θα πρέπει να παρθούν από τις Ιερές Μονές όλα τα κτήματα και όλα τα ακίνητα. Δηλαδή τι; Επιστρέφομε σε αρπαγές άλλων καιρών; Το ρίχνομε δηλαδή στο πλιάτσικο που έκανε τότε ο Γερμανός βασιλιάς Όθων στην Ελλάδα; Σε κείνη την εποχή πρέπει να επιστρέψουμε; Κρίμα που λεγόμαστε Έλληνες Ορθόδοξοι. Δεν υπάρχουν νόμοι; Κράτος; Δικαίωμα περιουσίας και κυριότητος; Γίνετε ένας συναγωνισμός, ποιος θα μας κτυπήσει πιο σκληρά!

Ακόμα και σεις οι εκκλησιαζόμενοι, κουτσομπολεύετε τους ιερείς σας. Μάλιστα. Το διαπιστώνω πλειστάκις μέσα στην εξομολόγηση. Δε μάθατε να κρατάτε το στόμα σας κλειστό και να προσεύχεσθε. Που έχομε την ευθύνη των ψυχών σας! Και θα δώσουμε λόγο με αυτό το πετραχήλι. Κι εσείς ιεροκατηγορείτε ! Και σεις και οι άλλοι έξω. Μέρα νύχτα μικρούς και μεγάλους. Λες και δεν είστε σεις άνθρωποι, και δεν κάνετε αμαρτίες! Και δεν πέφτετε εσείς. Εσείς είστε άγιοι; Άμα είστε άγιοι να σας βάλω μια μετάνοια, μεγάλη μεγάλη. Και δυό και τρείς και πέντε και δέκα. Να συρθώ στα πόδια σας και να σας γλείψω το έδαφος άμα είστε άγιοι και αναμάρτητοι.

Επίσης πιστεύω ότι το Άγιον Όρος, επειδή έχει μια πολύ πλούσια ιστορία χιλίων εκατό ετών, μεγάλη προσφορά και σημαντική παρουσία στο παρόν και στις ημέρες μας, γίνεται προσπάθεια να διαβληθεί για να υποτονιστεί η πνευματικότητά του. Βάλθηκαν μερικοί να μη μείνει τίποτα ιερό όρθιο.

Αξίζει όμως εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, να προστατεύσομε με κάθε τρόπο, και το Άγιον Όρος και ολόκληρη την Ελλαδική Εκκλησία. Το Άγιον Όρος είναι το τελευταίο οχυρό αντιστάσεως. Για το όποια λάθη, υπάρχει διόρθωση και μετάνοια, όπως το τονίσαμε προηγουμένως.

Το Άγιον Όρος προσφέρει πολλά, σε έναν κόσμο χωρίς νόημα, αγχώδη, και γεμάτο εγκλήματα καθημερινά. Φοβερά εγκλήματα καθημερινά. Τα βλέπετε με την ομοφυλοφιλία, τα βλέπετε με την παιδεραστία, -δεν τολμάτε να αφήσετε τα παιδιά σας να πάν σχολείο, μόνα τους, γιατί φοβάστε να μην τα καταστρέψουν. Άλλο πάλι κακό που αυτοκαταστρέφονται μέσα στο ίδιο το σχολείο. Από οκτώ χρονών, από επτά , από εννιά, από δέκα.

Ο ιερός Χρυσόστομος λέει κάτι πολύ σοβαρό. Πρόσεξε μήπως κτυπώντας δήθεν την αμαρτία, - γι αυτό κουτσομπολεύομε και κατακρίνομε – κτυπήσεις και τον αμαρτωλό.

Θα καυτηριάσω αν παίζεις ζάρια, κι αν παίζεις τζόγο και χαρτιά και στο καζίνο, θα καταδικάσω την αμαρτία. Αλλά εσένα τον αμαρτωλό, θα σε καλέσω σε μετάνοια. Και θα σου κάνω προσευχή. Δεν θα σε καταδικάσω. Αυτοκαταδικάζεσαι εσύ με το να πίνεις, με το να μεθάς, με το να παίρνεις ναρκωτικά, με το να έχεις άτακτη ζωή, με το να βρίζεις τα θεία, με το να καταριέσαι, και χίλια δυο άλλα. Εσύ καταστρέφεις τον εαυτό σου.

Η εκκλησία δεν φοβάται το μαρτύριο. Πολεμάται εδώ και δυό χιλιάδες χρόνια. Το Άγιον Όρος μπορεί να ζήσει και δίχως περιουσία - και ας τα πάρουν όλα, - ο κόσμος όμως ολόκληρος, μαζί με την Ελλάδα, δεν μπορεί να ζήσει δίχως Εκκλησία. Δε μπορούμε να ζήσουμε δίχως Θεό.

Εκατομμύρια είναι οι μάρτυρες, οι νεομάρτυρες και οι παιδομάρτυρες, άντρες και γυναίκες, νέοι γέροι και παιδιά, και απειράριθμοι οι ομολογηταί. Η εκκλησία μας πολεμουμένη πάντοτε θα νικά, και θα νικά στο όνομα της αγάπης, γι αυτό και είπε εκείνο το φοβερόν, που δεν τόχει καμιά θρησκεία στον κόσμο, από τότε που ενεφανίσθη μέχρι σήμερα, «αγαπάτε τους εχθρούς ημών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς, κι αν ο εχθρός σου πεινά ψώμιζε αυτόν, και αν διψά πότιζε αυτόν». Ποιος το λέει αυτό σήμερα;

Η εκκλησία νικά τους εχθρούς της, και τους εξωτερικούς, όπως ήσαν οι αυτοκράτορες της Ρώμης και τόσοι άλλοι, οι δικτάτορες όπως ήταν ο Στάλιν, να μην πούμε άλλους, και στις ημέρες μας οι διάφοροι άρχοντες και επίσημοι, είτε είναι δημοτικοί, είτε είναι δεν ξέρω τι, είτε είναι βουλευτές, είτε είναι υπουργοί, που ανεβαίνουν πάνω στο βήμα και μας βρίζουν απροκάλυπτα, και βρίζουν την Ελληνική εκκλησία, και την ποδοπατούν με όσα αισχρά λέγονται εναντίον της. Καταργούν τα ήθη και τα έθιμά μας!
Θέλουν να καταργήσουν και αυτή τη γλώσσα μας. Έτσι είπε κάποτε ο Κίσσιγκερ, «στη γλώσσα χτύπα αυτούς τους ανθρώπους, στην πίστη τους κτύπα. Που τον πολιτισμό τους και την ιστορία κτύπα τους», και τώρα εμείς την πράξη αυτή, που αυτός την είπε το 1970, ύστερα από 38 χρόνια, το κάνουμε πράξη με νόμους.

Και την ιστορία καταργήσαμε. Και τα θρησκευτικά θα βγάζουν. Και τα ήθη απαλείψανε, και τις γιορτές θέλουνε να εξαφανίσομε. Γι’ αυτό βάζουν κάθε μέρα και μια μέρα να λέγεται «παγκόσμια ημέρα της βλακείας».

Κτύπησαν και κάτι άλλο με νόμο, το κύτταρο της κοινωνίας, και όταν σαπίζει το κύτταρο και γίνεται καρκινοειδές, πιάνει όλο το σώμα, και το κύτταρο αυτό λέγεται οικογένεια. Με νόμους διαλύσαν την οικογένεια. Και εμείς αυτούς τους ανθρώπους τους ψηφίσαμε και τους βάλαμε στην Βουλή.

Πόσο θα μας τιμωρήσει ο Θεός, δεν ξέρω! Υπάρχει όμως καιρός για μετάνοια!

Αυτή ήταν και μια δική μου προσωπική απολογία και για το Άγιον Όρος και για την εκκλησία.

Βέβαια δεν το κάνατε όλοι σας. Και ίσως μάλιστα οι παρόντες να εξαιρούνται. Εύχομαι να εξαιρούνται και χιλιάδες άλλοι. Αλλά αν το κάνατε, να το εξομολογηθείτε.

Εύχομαι η αγάπη του Θεού ναναι πάντοτε μαζί σας.

Αμήν.