09 Κοσμολογία Μέρος 2ον. Θεία Πρόνοια. Συντήρησις καί κυβέρνησις τού κόσμου. Προσευχή καί θαύμα

08 Ο Θεός Δημιουργός. Κοσμολογία

Εκ του παις και τηρείν
Πατήρ: εκ του παις και τηρείν.
Β' ερμηνεία: εκ του παν και τηρείν.
Δηλαδή ο τα πάντα τηρών χωρίς καμμία απολύτως εξαίρεση.
Εδώ έχει θέση και η Θεία Πρόνοια ως συντήρησις και κυβέρνησις του κόσμου.
Ο Θεός Πατήρ τηρεί τα πάντα, επιβλέπει τα πάντα.

Η Αγία Γοργονία

Θα ήθελα να σας διαβάσω τον Αγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο και να σας πω τι έλεγε για την αδελφή του τη Γοργονία.
Για να δείτε ότι εργάστηκε και αυτή σύμφωνα με όσα μας καταμαρτυρεί ο Αγιος Γρηγόριος ότι εργάστηκε για τη δόξα του Θεού, ήξερε τον προορισμόν της μέσα από όσα έζησε και μέσα από όσα τράβηξε.
Ο Αγιος Γρηγόριος λοιπόν ο Θεολόγος λέγει τα εξής για την αδελφή του:
Αν και παντρεύτηκε κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις γυναίκες του καιρού της στη σωφροσύνη ώστε έσμιξε το γάμο με την παρθενία.
Αυτά τα λέει στον επικήδιο λόγο, δηλαδή όταν εκοιμήθη η αδελφή του.
Διδάσκοντας πως ούτε η παρθενία μόνη ενώνει με τον Θεόν, ούτε ο γάμος πάλι μπορεί να δεσμεύσει με τον κόσμο και να χωρίσει από τον Θεόν για τον οποίο και επλάσθηκε.
Και διά του γάμου και διά της αγαμίας πρέπει να δοξάζεται ο Θεός και σ' αυτή τη δόξα να αποβλέπει ο άνθρωπος είτε έγγαμος, είτε άγαμος.
Ετσι ούτε ο γάμος παντελώς να αποφεύγεται, από φυγοπονία, ούτε η παρθενία μονόπλευρα να επαινείται αλλά ο νους του ανθρώπου είναι εκείνος που είτε είναι παντρεμένος είτε άγαμος μπορεί να ενώσει τον άνθρωπον με τον Θεόν και να απολαύσει την άφατο δόξα Αυτού, ή να τον ενώσει με τον κόσμον και να χωρισθεί από αυτή τη δόξα την οποία διά της αμαρτίας θα περιφρονήσει.
Η Γοργονία με το να παντρευτεί δεν χωρίστηκε από τον Θεόν και με το να έχει κεφαλή της τον άνδρα της δεν σημαίνει ότι ξεχωρίστηκε από την πρώτη κεφαλή, τον Χριστόν, που ήταν και η δόξα της αλλά δούλεψε λίγο στον κόσμο και στη φύση, κατά τους ανθρώπινους νόμους που και ο
Θεός επέτρεψε, όλον δε τον εαυτό της τον αφιέρωσε σε Εκείνον, μέσα και από τη συζυγία και από την παιδοποιία.
Ωραία πράγματα δεν λέει ο Αγιος Γρηγόριος;
Για μας.
Κατόρθωσε τον άνδρα της να τον φέρει με την αγαθή της γνώμη και την πολλή της υπομονή δίχως
να τον έχει κακό αφέντη αλλά καλό σύμβουλο πάντοτε στην αγαθοεργία και τα τέκνα της με το παράδειγμά της, κυρίως με το παράδειγμά της, και τις συμβουλές της, τα έκαμε χαριτωμένα.
Ετσι έκαμε το γάμο αξιέπαινο και ευαρέστησεν τον Θεόν με τις αρετές της και την καλλιτεκνία της. Σεμνή, κοσμία, ήσυχη, υπομονετική.
Σπάνια τη βλέπαμε στους δρόμους.
Οι άνδρες δεν τη γνώριζαν.
Τα μάτια της ήταν σώφρονα.
Δεν κοιτούσαν άτακτα εδώ και εκεί αλλά ήταν αφοσιωμένα στη ζεστασιά του σπιτιού που η ίδια είχε
δημιουργήσει.
Δεν γελούσε, χαμογελούσε μόνον αν ήταν ανάγκη ήσυχα και σεμνά.
Πρόσεχε τι ακούει και πού να προσέξει;
Κουραζόταν στις αργολογίες και φύλαγε τη γλώσσα της από τα πολλά όπως κάμνουν οι πολλές. Ηξερε να έχει φύλακα της γλώσσης τον νου που ωραίζονταν από την παρουσία του Θεού.
Δεν στολιζόταν με χρυσαφικά.
Δεν καλοχτένιζε την κώμη της.
Ηξερε όλα τα κοσμικά τερτίπια όμως κανένα από αυτά δεν θέλησε.
Μονάχα ένα.
Τον στολισμό της ψυχής με τα στολίδια που λέγονται αρετές.
Μια κοκκινάδα αγάπησε εκείνη που ανθεί στα πρόσωπα των τιμίων και των σεμνών, της καλής ντροπής και της ευλάβειας.
Και μια ασπράδα.
Αυτήν που γεννά η εγκράτεια και η νηστεία.
Τόση ήταν η εξυπνάδα της ώστε όλοι την είχαν σύμβουλό τους όχι μόνο συγγενείς αλλά και ξένοι και γείτονες και συμπατριώτες.
Η φρόνιμη συμβουλή της ήταν για αυτούς νόμος απαράβατος.
Τους ναούς τους γέμισε με αφιερώματα, τους ιερείς τους τίμησε όσο κανείς και το είχε μεγάλη υπόθεση να φιλοξενεί στο σπίτι της τους ανθρώπους του Θεού.
Συμπαθητική και εύσπλαχνη στους πάσχοντες.
Τους φτωχούς πάντοτε ελεούσε.
Ξένος έξω από το σπίτι της δεν έμεινε ποτέ.
Την φιλοξενία εδίωκε όπως λέγει η Γραφή.
Εγινε σαν τον Ιώβ μάτι των τυφλών, πόδι των χωλών, μητέρα των ορφανών, αληθινή φίλη των χηρών.
Τα υπάρχοντά της ήσαν κοινά με όσους είχαν ανάγκη.
Δεξιώθηκε πολλές φορές τον ίδιο τον Χριστόν διαμέσου των φτωχών.
Τίποτα δεν έκανε φανερά και επιδεικτικά αλλά κρυφά, τηρώντας την εντολήν :
Τα πάντα εν τω ταμείω. 
Οσα μπορούσε και όχι για τους ανθρώπους αλλά μόνο για Εκείνον, τον Θεόν.
Κοντά στην ελεημοσύνη είχε τη νηστεία, την εγκράτεια, την εγκράτεια κοντά στην ευσπλαχνία και σε όλα αυτά την πολλήν προσευχή.
Πάντα καταγινόταν στην ανάγνωση των θείων Γραφών για αυτό και αγρυπνούσε στις προσευχές ορθή, γονατιστή, με καρδιά ταπεινή, με δάκρυα πολλά.
Φανέρωσε ότι η διαφορά των ανδρών από τις γυναίκες είναι μονάχα κατά το σώμα, βιολογική και όχι κατά την ψυχήν.
Ανδρεία και υπομονετική στις αρρώστιες της τις οποίες θεράπευε με την προσευχήν.
Παραμονές του θανάτου της η έτοιμη από καιρόν το μόνο που ποθούσε ήταν η βάπτιση του ανδρός της.
Να μην το ξεχνάμε.
Ηταν μέχρι τότε ειδωλολάτρης που και αυτό τις τελευταίες στιγμές το κέρδισε.
Αφού προγνώρισε τον θάνατό της σαν μια φίλανδρη, φιλότεκνη και φιλάδελφη γυναίκα έδωσε τις
τελευταίες συμβουλές της προγευομένη την ουράνια ειρήνη και μακαριότητα του Θεού την οποία πλέον θα απολάμβανε εις τους αιώνας των αιώνων.
Εν ειρήνη επί τω αυτώ κοιμηθήσομαι και υπνώσω.
Ενδειξη και απόδειξη στερνής της προς τον Θεόν αγάπης και παρρησίας της.
Αυτή ήταν η Αγία Γοργονία, αδελφή του μεγάλου Βασιλείου που η εκκλησία μας την τιμά ως Αγία στις 23 Φεβρουαρίου.
Με τη ζωή της η Αγία Γοργονία έδειξε όλα αυτά που είπαμε μέχρι τώρα, τα έδειξε και τα απέδειξε στην πράξη.
Δεν μένει τίποτε άλλο σε μας παρά να ακολουθήσουμε και εμείς την ίδια γραμμή και την ίδια γνώμη, τον ίδιο τρόπο ζωής.
Σας το εύχομαι.

07 Τά αμετάδοτα προσόντα τού Θεού. Ο Θεός Τριάς

Ο Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος
Και πάμε στον Αγιο Συμεών το Νέο το Θεολόγο.
Οποιος θέλει να δει πως αγάπησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας τον Θεόν, τον Κύριο,
την Παναγία, τους Αγίους, τους Αγγέλους, τον Ουρανόν, το Θείον φως και όλα τα μεταδιδόμενα και αμετάδοτα προσόντα του Θεού θα πρέπει να διαβάζει τους ύμνους αγάπης του Αγίου Συμεών του Νέου του Θεολόγου.
Θα διαβάσουμε έτσι ορισμένα μικρά κομματάκια να πάρετε μια μικρή εικόνα.
Αξίωσέ με Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε να βλέπω το πρόσωπό Σου και να απολαμβάνω το απορρήτου κάλλους Σου, όχι το πρόσωπο με τα αισθητά μάτια, να το ξεχωρίσουμε, αυτό είναι πλάνη, με τα μάτια της ψυχής, μέσα σε αυτόν τον ουρανό, της καρδιάς τον ουρανό, να κατανοώ και να
εντρυφώ στην ανέκφραστη και φρικτή θέα Σου, όχι στην ουσία, την ουσία ουδείς μπορεί να την πλησιάσει αλλά στις ενέργειες στις άκτιστες της ουσίας, διότι είσαι πάνω από τη φύση και πάνω από
κάθε ουσία, ο Κύριός μου και ο Θεός μου, δόξα Σοι.
Η δε αυγή της θείας Σου δόξης είναι φως απλούν και οράται από ημάς ως φως γλυκύτατον, ως φως αποκαλύπτεται, ως φως ενούται ολόκληρον όπως νομίζω, εις ολόκληρους τους δούλους Σου, αυτούς που αδιαλείπτως εύχονται ενώπιόν Σου, το φως που φαίνεται πνευματικά έξωθεν και ξαφνικά βρίσκεται μέσα μας και αναβλύζει σαν το νερό και σαν φωτιά φλέγουσα από την καρδιά εκείνη που θα την εγγίσει.
Και πάλι με φωτίζει το φως, και πάλι οράται καθαρά, και πάλι ανοίγει ουρανούς και πάλι σχίζει τη νύχτα της ψυχής μου, και πάλι διέρχεται πανταχού ως αστραπή, και πάλι φαίνεται μόνον, έρχεται
φεύγει, πάλι με αποξενώνει από τα ορώμενα, πάλι το φως με απομονώνει από όλα τα αισθητά όπως ο Θεός που είναι υπεράνω όλων των ουρανών μένει μόνος και ποτέ κανένας άνθρωπος δεν Τον είδε,
ούτε και θα τον δει.
Αυτός, λοιπόν, χωρίς να ανοίγει τους ουρανούς για να περάσει, χωρίς να σχίζει τη νύχτα ή τον αέρα και να ανοίγει τη στέγη της οικίας μου αιφνίδια ενώνεται μαζί με εμένα τον άθλιο ολόκληρος μέσα στο νου μου, μέσα στην καρδιά μου.
Κι όπως είμαι περιβαλλόμενος από όλα αυτά τα αισθητά αισθάνομαι τον εαυτό μου και έξω από αυτά.
Γεμίζω από αγάπη και το κάλλος Του και χορταίνω από μακαριότητα, από ηδονή, από θείον
γλυκασμόν.
Εισέρχομαι στο φως Του και μετέχω της δόξης Του και τότε λάμπει το πρόσωπό μου όπως και του Αγαπημένου μου και όλα τα μέλη μου γίνονται φωτοφόρα.
Γίνομαι ωραιότερος από όλους τους ωραίους, πλουσιότερος από όλους τους πλουσίους, δυνατότερος από όλους τους δυνατούς, μεγαλύτερος και από τους βασιλιάδες της γης, πολυτιμότερος από ολόκληρον την ορατήν κτίσιν και από όσα υπάρχουν στον ουρανόν, διότι έχω μαζί μου τον Κτίστην όλης της δημιουργίας.
Υπάρχουν και άλλα πολλά βέβαια αλλά αυτά νομίζω ότι μας είναι αρκετά.




Οι Πατέρες στην Α' Οικουμενική Σύνοδο

Το παράδειγμα του Αγίου Σπυρίδωνος μέσα στην Α' Οικουμενική Σύνοδο ενώπιον του Αρείου.
Ενας τσομπάνος ήτανε, δεν ήξερε πολλά πράγματα αλλά είχε βαθειά πίστη, φλόγα μέσα του δυνατή. Μπορεί να τον ανέτριψε ο Μέγας Αθανάσιος και τον ανέτριψε βέβαια διάκονος τότε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας.
Πήρε μια κεραμίδα, στάθηκε στη μέση της Οικουμενικής Συνόδου, την έσφιξε με δύναμη.
Πετάχτηκε η φωτιά από πάνω, από κάτω νερό και μέσα στη χούφτα του έμεινε το χώμα.
Τρία συστατικά αχώριστα ενωμένα σε ένα κεραμίδι.
Δε μας λέει πολλά πράγματα, αλλά μας δίνει μιαν εικόνα.
Γιατί το Μυστήριο της Αγίας Τριάδας είναι απροσπέλαστο εν παντί.

06 Οι ιδιότητες τού Θεού. Μέρος 3ον

6A Ο μοναχός που αντιμετώπισε τους οπαδούς του Ζωδιάτη
Σε ένα χωριό, αυτές τις μέρες, στη Μακεδονία, επισκέφθηκε ένας μοναχός από το Αγιον Ορος, απλός μοναχός, ύστερα από πολλά χρόνια το χωριό του στα περίχωρα της Κατερίνης.
Εκεί δρουν πάρα πολλοί Ευαγγελικοί, του Ζωδιάτη οπαδοί, και ήσαν κάνα δυο τρείς από αυτούς εκεί στο χωριό και γύριζαν από σπίτι σε σπίτι και έλεγαν τα δικά τους.
Είπαν λοιπόν στο μοναχό:
- Ελα Πάτερ να βοηθήσεις την κατάσταση να έρθεις αντιμέτωπος, να τους αντιμετωπίσεις. Αυτοί μας λένε αυτά, εκείνα εκείνα και σύ να τους πεις αυτά που πιστεύουμε και όπως αυτοί τα στηρίζουν αυτά που λένε στην Καινή Διαθήκη, στην Αγία Γραφή όπως λεν, έτσι θα τα στηρίξεις και εσύ.
Ο καημένος έκανε από μέσα του μια προσευχή νοερά και άρχισε συνέχεια να κάνει κομποσχοίνι, μέχρι που συναντήθηκαν.
Τους ρώτησε ένα πραγματάκι, λέει:
- Πιστεύετε; λέει
- Ασφαλώς.
- Εχετε πίστη κόκκου σινάπεως;
Του λένε:
- Ναι, έχουμε.
- Ωραία. Αύριο το μεσημέρι θα ανάψει εδώ στο χωριό μια μεγάλη φωτιά. Κι επειδή έχουμε πίστη κόκκου συνάπεως και θα πούμε το όρος τούτο να φύγει από εδώ και να πάει σε αυτήν την πλευρά τη δυνάμει της πίστεως γίνεται. Δυνάμει λοιπόν της πίστεως θα πούμε στη φωτιά να μη μας κάψει και θα μπούμε μέσα. Εσείς από εκείνη την πλευρά και εγώ από εδώ. Ταυτόχρονα όμως. Για να δούμε ποιανού η πίστις είναι πιο ζωντανή, πιο αληθινή εφ'όσον λέτε ότι πιστεύτε στο ίδιο Ευαγγέλιο. Σύμφωνοι;
- Σύμφωνοι.
Ολο το χωριό αναστατωμένο. Ω, τι θα γίνει αύριο ! Λοιπόν ανάψαν την πυρά, ο παππούλης όλη τη νύχτα αγρυπνία, προσευχή, νηστικός, παρακαλώντας το Θεό να τον ενισχύσει σε αυτό που τον φώτισε να κάνει. Διότι πολλά πράγματα πιθανόν από μνήμης να μην τα γνώριζε αλλά ήξερε τι έλεγε η καρδιά του μέσα, και η καρδιά του του'πε εκείνη τη στιγμή να κάνει αυτό. Την άλλη μέρα, είπανε κατά τις 10 να γίνει αυτό, 11 άναψαν τη μεγάλη φωτιά, ήρθε ο μοναχός ο Αγιορείτης εκεί στη φωτιά και περίμενε... κι ακόμη περιμένει.
Εάν έχουμε τέτοια ζωντανή πίστη, αποστωμώνουμε τους αιρετικούς. Οχι βέβαια να ανάψουμε μια φωτιά και να τους πούμε πατήστε, γιατί μπορούμε να γίνουμε και πυροβάτες και να μας πειράξει ο δαίμονας. Είναι παράδειγμα για το πόσο ζωντανή και δυνατή πρέπει να είναι η πίστις μας, τέτοια που να κάνει δουλειά εσωτερική.

*****************************************************************************

6Α Ο Αγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης

Από τον Βίον του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη:
Λέει εκεί ότι τόσο ήτο ενωμένος με τον Θεόν, και φαίνεται αυτό από το γεγονός που θα αναφέρουμε παρακάτω. Δεν ήταν ανάγκη να απλώσει το χέρι του να το ακουμπήσει στον άρρωστο για να γίνει καλά ή να χρησιμοποιήσει τα Μυστήρια και τα αγιαστικά μέσα που έχει η Εκκλησία μας, τον Αγιασμό τον Μικρό ή τον Μεγάλο, να διαβάσει μιαν ευχή κτλ. Οχι, αλλά τι έκανε; Οι χριστιανοί όταν δεν τον έβλεπαν τον πατέρα τους, τον παππούλη, τους επήγαιναν εκεί, γιατί ζούσε σε ένα κελλάκι, ιερομόναχος, δίπλα εκεί στην εκκλησία. Επαιρναν χώμα από το κατώφλι της πόρτας του, χώμα που πατούσε, και άλειφαν το πονεμένο μέρος του σώματος, μάτι ήτανε, κοιλίτσα ήτανε, καρδιά είναι, πόδι είναι κτλ. Κι αμέσως γινόντουσαν καλά.
Μια Φανταριώτισσα που είχε αλείψει με χώμα από το κατώφλι του Πατρός, του Οσίου Αρσενίου, το αγκυλωμένο της χέρι θεραπεύτηκε αυτόματα.
Και έλεγε όταν ήρθε εδώ, μετά την Μικρασιατική καταστροφή: στην πατρίδα μας τι θα πει γιατρός δεν ξέραμε. Ολοι τρέχαμε στον Χατζεφεντή. Στην Ελλάδα μάθαμε ότι υπάρχουν γιατροί. Αλλά αν τα πούμε εδώ στους ντόπιους τους φαίνονται όχι μόνο αυτά που λέμε ... παράξενα αλλά και λίγο τρελλά. Υπήρχαν ακόμη και αλλόπιστοι, Τούρκοι δηλαδή, άρρωστοι οι οποίοι θεωρούσαν ανάξιο τον εαυτόν τους να παν να ζητήσουν βοήθεια και συμπαράσταση από τον Πατέρα Αρσένιο. Να τους διαβάσει, πώς να τους διαβάσει, ε; Αυτοί ήταν Τούρκοι, μωαμεθανοί. Να τους διαβάσει ένας xριστιανός; Ζητούσαν λοιπόν, τι λέτε, στάχτη από το θυμιατήρι που θυμιάτιζε το σπίτι ή την εκκλησία και που άδειαζε αυτός στην άκρη του τζακιού την οποία κατόπιν αυτήν την στάχτη την διέλυαν μέσα σε νερό , το έπιναν...

*****************************************************************************

6Β Η Αγία Περπέτουα

Διάβαζα το βίο της Αγίας Περπέτουας. Εχει βγάλει μάλιστα και ένα ειδικό βιβλίο. Αναφέρεται και στη Φαβιόλα. Υπάρχουν αυτά τα βιβλία. Ητο χριστιανή, μητέρα χριστιανή, μάλιστα με θηλάζοντα βρέφος, είχε μωρό, δηλαδή, το οποίο θήλαζε. Και όταν έγινε χριστιανή και την συνέλαβαν την αρνήθηκε ο σύζυγος, την εγκατέλειψε. Δεν της έδωσε σημασία. Και δικάζεται ως χριστιανή και καταδικάζεται να υποστεί μαρτύριο στις αρένες εκεί της Αφρικής. Τραγικές είναι οι στιγμές όταν ο πατέρας της φέρνει το μωρό στη φυλακή για να το θηλάσει, ήταν μικρό, μωράκι. Υπάρχει ένας ωραιότατος διάλογος όπου φαίνονται οι παρακλήσεις και οι ικεσίες και τα δάκρυα του πατέρα να μεταπείσει την κόρη και εν συνεχεία οι απειλές να αρνηθεί την πίστη της για να βυζάξει το βρέφος της, το μωράκι της. Δεν λυπάσαι τη ζωή σου, το μωρό δεν το λυπάσαι;
Οι περιγραφές είναι συγκλονιστικές. Πού βρήκε αυτήν την δύναμη η Αγία Περπέτουα να αρνηθεί και το σπλάχνο της;
- Ουκ έχομεν ώδε μένουσα πόλιν αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν. Τις ημάς χωρίσει της αγάπης του Χριστού, διωγμός, φυλακή, μαρτύριον; Τίποτα δεν είναι ικανό και εφαρμόζεται εδώ ο λόγος του Θεού που λέει: Ο αγαπών πατέρα ή μητέρα ή αδελφούς ή αδελφάς ή τέκνα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος. Εφήρμοσε τον λόγον και ηκολούθησεν τον Χριστόν. Τελικά, λοιπόν, τη ρίχνουν στο αμφιθέατρο μόνη της και αφήνουν μέσα μια άγρια δάμαλι, η οποία βέβαια τη θανατώνει φρικτά με τα κέρατά της. Την κατατρυπούσε συνέχεια συνέχεια ώσπου βέβαια παρέδωσε μαρτυρικά την αγία της ψυχή στις 11 Φεβρουαρίου, το 202 μΧ. στην Θουβρίτανα της Αφρικής. Τέλος μαρτυρικό και άγιο. Από πού προήλθε αυτή η δύναμις, η πίστις, η υπομονή, η αντοχή στο μαρτύριο, στην ομολογία; Από τον Παντοδύναμον Θεόν. Αυτός χαρίζει δύναμη. Αυτός θα μας δώσει υπομονή. Ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται.

*****************************************************************************

6B Παράδειγμα με ευχή

Μου έλεγε ένας, προοχθές, εξομολογούμενος εκεί, είχε πάει στο Αγιο Ορος πέρυσι και του είχε πει εκεί ένας γέροντας, λέει: και έκανε το παράπονό του ότι:
- Γέροντα, λέει, δεν κάνω προσευχή.
- Το Πάτερ ημών, λέει, το λές;
Λέει:
- Πώς, πως, λέει, το λέω.
- Α, το λες το Πάτερ ημών. Ε, πόσο κρατάει το Πάτερ ημών, του λέει. Ενα λεπτό μπορείς να κάνεις προσευχή;
Λέει:
- Μπορώ.
- Θα μου δώσεις λέει το λόγο σου, λέει, θα 'ρθεις του χρόνου;
Λέει:
- Θα έρθω.
- Ωραία. Τέτοιες μέρες έρχεσαι;
- Τέτοιες μέρες, λέει, έχω άδεια. Αρχές Σεπτεμβρίου.
- Εντάξει. Θα μεσολαβήσουν 365 μέρες. Τώρα που θα επιστρέψεις πίσω θα μου κάνεις ένα λεπτό προσευχή, με το ρολόι όμως. Με το ρολόι, ακρίβεια θέλω.
- Ενα λεπτό μονάχα;
- Στάσου, ντε, να τελειώσω, του λέει. Ενα λεπτό θέλω εγώ.
- Και τι προσευχή θα κάνω;
- Να, πάρε αυτό εδώ. Του έδωσε ένα κομποσχοινάκι. Και θα λες "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με", από μέσα σου με κλειστά τα μάτια
και του είπε ... δεν θα φαντάζεσαι τίποτα. Κάθε μέρα θα προσθέτεις ένα λεπτό. Τη δεύτερη ημέρα δύο. Την τρίτη τρία λεπτά. Την τέταρτη τέσσερα, την πέμπτη...
- Α, εύκολο, λέει, είναι αυτό.
- Εύκολο είναι; Εντάξει. Εύκολο είναι, εύκολο. Αλλά βέβαια, όταν έφτασε ο πρώτος μήνας και έγινε μισή ώρα έκαμε ζόρι. Και στους δυο μήνες πήγαμε στη μια ώρα αλλά κράτησε τη μια ώρα και τα θαύματα μέσα στην ψυχή του, στον εαυτόν του, στη ζωή του, στην οικογένειά του τα έβλεπε το ένα πίσω από το άλλο.
- Τι έκανες, του λέει;
- Εμεινα, του λέει, στα 60 λεπτά, 65, παραπάνω δεν πήγαινε.
- Κράτησον και θα δεις πρόσωπον Θεού. Με τον τρόπο που ζει και με τον τρόπο που αποκαλύπτεται ο Θεός εις αυτόν, βλέπει πρόσωπον Θεού. Κι όλα αυτά που συζητάμε είναι εσωτερικά βιώματα της ψυχής. Τώρα τα 60 λεπτά έγιναν 120, με τη χάρι πάντοτε του Αγίου Θεού, με τη δύναμη του Θεού, κάτω από τον εμπλουτισμό των πολυποίκιλλων δωρεών του Αγίου Θεού γιατί πράγματι οι δωρεές είναι πολυποίκιλλες.

05 Οι ιδιότητες τού Θεού. Μέρος 2ον

5Α Η Οσία Ξένη, η διά Χριστόν σαλή

Μπορούμε να δούμε την πίστη στην πράξη της μέσα από το βίο της Οσίας Ξένης, η οποία γεννήθηκε στην Πετρούπολη της Ρωσίας, την διά Χριστόν σαλή, η οποία ως νεαρά κοπέλα είχε παντρευτεί τον ψάλτη της αυτοκρατορικής αυλής, τον συνταγματάρχη Ανδρέα Θεοδώροβιτς Πετρώφ και ζούσε μαζί του ευτυχισμένα. Ο ξαφνικός θάνατος του συζύγου της και μάλιστα ύστερα από μεγάλη οινοποσία,έπινε πολύ, την βύθισε στην λύπη, την συγκλόνισε και της έδωσε μια βαθιά αίσθηση της ματαιότητας αυτής της ζωής.
Μόνη, νεαρή, χήρα, δίχως παιδιά και υποχρεώσεις, αποφασίζει να ζήσει με έναν τρόπο μαρτυρικό και υπερθαύμαστο. Μοιράζει όλην την περιουσία της στους φτωχούς και αποσύρεται στην ησυχία μιας μονής. Γίνεται δηλαδή μοναχή. Επανέρχεται κατόπιν στην πόλη όπου γεννήθηκε, φορά μια στρατιωτική στολή του συζύγου της και κυκλοφορεί με τοόνομά του. Καταλαβαίνετε τώρα τι γινότανε στους δρόμους. Χλευασμοί, ταλαιπωρίες, ειρωνείες, καγχασμοί, πειράγματα και ποιος ξέρει τι άλλο, την ταπεινώνουν αλλά και συγχρόνως την καθαρίζουν και την αγιάζουν.
Τα πλούσια χαρίσματα της διοράσεως και θαυματουργίας, πλούσια χαρίσματα, αυτές είναι οι θείες άκτιστες τριαδικές δωρεές που μας δίδει ο Θεός, μέσα από τις ιδιότητες Αυτού, χρωματίζουν τη ζωή της και είναι σημεία της αληθινότητας του εν Τριάδι Θεού, τον οποίο και πίστευε. Θα πούμε στις άλλες δύο ιδιότητες που έχουμε να συζητήσουμε ότι ο Θεός είναι πανάγαθος αλλά είναι πιστός και αληθινός ενώ εμείς είμαστε ψεύτες. Ο μόνος αληθινός και ο μόνος πιστός είναι ο Θεός.
Η σαλότητα της Οσίας Ξένης, αυτής της Ρωσίδος, έχει μια ιδιαιτερότητα λέει εδώ ο Συναξαριστής. Η προσπάθεια της μωρίας της για να οδηγηθεί σητν ταπείνωση ήταν και ένας αγώνας για να βοηθήσει συγχρόνως την ψυχή του αγαπημένου συζύγου της που έφυγε από τη ζωή αυτή απροετοίμαστος. Μάλιστα η Οσία απέκτησε το χάρισμα καθ'ον χρόνο ζούσε. Μετά την κοίμησή της συνέχισε να βοηθά τους μεθυσμένους να ελευθερωθούν από το πάθος. Επομένως λοιπόν ο αντιαλκοολισμός πρέπει να κρεμάσει μιαν εικόνα για να ζητά βοήθεια και πρεσβείες και να τελεί παράκληση στην Οσία Ξένη, την διά Χριστόν σαλή, την εκ Ρωσίας. Ενα σημείο βεβαιωτικό της ψυχικής σωτηρίας του συζύγου της, ο τάφος απέβη τόπος μεγάλης παρηγοριάς πολλών ταλαιπωρημένων ανθρώπων μέχρι και των ημερών μας.
Εκοιμήθη στην Πετρούπολη, το παλαιό Λένινγκραντ, το 1806, δηλαδή είναι πρόσφατη Αγία. Και ακριβώς την αναφέραμεαυτήν την Αγία για να τονίσουμε την επίδραση του Αγίου Θεού στην προσωπική μας ζωή. Δεν συνιστάται ο τρόπος ζωής της σαλότητας σε μας. Εμείς θα ζήσωμε τηρώντας τις εντολές, καλλιεργώντας τις αρετές κι έχοντας άμεση σχέση και συμμετοχή στα Πανάγια Μυστήρια, αξιοποιώντας όσο μπορούμε στην πράξη την ίδια την πορεία που έκανε ο Κύριος εδώ πάνω στη γη.

*****************************************************************************

5Α Ο αξιωματικός με το χιτώνα που έδωσε στον νεκρό

Κάποιος αξιωματικός πήρε μίαν εντολή από τον στρατηγό μιας πόλης να εκτελέσει μιαν εντολή. Και μόλις βγήκε έξω από τα τείχη της πόλεως και πήγε 5-10 χιλιόμετρα βρήκε εκεί έναν νεκρό γυμνότελείως. Φαίνεται θα του είχαν επιτεθεί λησταί, τον είχαν σκοτώσει, τα πήραν όλα και τον άφησαν τελείως γυμνό. Μόλις τον είδε ο αξιωματικός έβγαλε αμέσως τον μανδύα του, σκέπασε τον νεκρό, τον περιποιήθηκε κάπως, όπως μπορούσε, τον έβαλε κάτω από μια σκιά, έστειλε τον στρατιώτη να ειδοποιήσει εκεί τους χριστιανούς- λέει: αυτοί ενδιαφέρονται, αυτός ήταν ειδωλολάτρης. Πήγαινε να τους ειδοποιήσεις, λέει, να έρθουν να πάρουν τον νεκρό, εγώ θα σε περιμένω εδώ να μην έρθει κανένα άγριο θηρίο, ύαινα κτλ. και τον κατασπαράξει. Και περίμενε. Πήγε ο στρατιώτης, γύρισε, έφερε τους ανθρώπους, έναν ιερέα και κάτι άλλους χριστιανούς, τον παρέδωσαν σε αυτούς και αυτός έφυγε.
Υστερα από... πέρασαν δυο τρεις μήνες, πήγε σε μια καινούρια αποστολή. Πάλι με τον ίδιο στρατιώτη. Αλλαγή πλευράς....Και οι γιατροί επιμελήθηκαν το πόδι του, αλλά αυτό δεν έγινε καλά. Και μάλιστα άρχισε να παθαίνει γάγγραινα και αποφάσισαν, ύστερα από μερικές μέρες, βλέποντας ότι δεν γίνεται τίποτα, είχε μαυρίσει ολόκληρο, να το κόψουν. Μεγάλη στεναχώρια ο αξιωματικός, πάει και η καριέρα του, και τι θα γινόταν κατόπιν, δεν είχαν και συντάξεις τότε, ούτε του στρατού ούτε του ΙΚΑ και κάθισε ο καημένος έτσι. Και όλη τη νύχτα ήταν πολύ λυπημένος και σε περίσκεψη μεγάλη. Πολλή στενοχώρια. Μέχρι που άρχισε να κλαίει.
Σε λίγο λοιπόν βλέπει από το τζάκι να κατεβαίνει κάποιος άνθρωπος. Τον πλησίασε και του λέει: - Τι έχεις, γιατί κλαις -είπε το όνομά του - Αχιλλέα, ας πούμε - Αχιλλέα; Του λέει το και το. - Τι λες βρε παιδί μου, του λέει. Ελα εδώ πέρα. Πού είναι το πόδι; Για να το δώ. Το γύμνωσε λοιπόν το πόδι, άρχισε να το τρίβει, να του κάνει μαλάξεις. - Ελα, του λέει, τώρα σήκω. -Βρε, τι να σηκωθώ εδώ πέρα; - Στηρίξου επάνω μου, του λέει. Ακούμπησε το κάτω τώρα. - Μπορώ; - Μπορείς. Το στήριξε κάτω. Το πόδι ήταν εντάξει. Δεν ήξερε πώς να τον ευχαριστήσει αυτόν που του γιάτρεψε το πόδι. Του είπε ορισμένες εντολές και του μίλησε για την αγάπη του Θεού. Πως ο Θεός έγινε άνθρωπος, πως ήρθε στον κόσμο, πως σταυρώθηκε από την πολλή αγάπη και του είπε πολλά. Εκανε ολόκληρη διδασκαλία. - Τώρα, λέει, σε αφήνω. -Για στάσου, δεν μου είπες το όνομά σου. Και πλησίασε εκείνος, άναψε ένα μεγαλύτερο και ένα δεύτερο δαδί μέσα στο δωμάτιο και του λέει: - Δεν με γνωρίζεις; Για κοίταξε με καλά. Λέει: -Να σου πω, αυτό που γνωρίζω είναι τον μανδύα αυτόν που φοράς. Αυτός πρέπει να είναι δικός μου. - Δικός σου είναι. Είμαι εκείνος που περιποιήθηκες γυμνός έξω στην ερημιά. Και με έστειλε Εκείνος τον οποίο υπηρέτησες στο δικό μου το πρόσωπο, να σου ανταποδώσω την καλοσύνη και να σου μιλήσω για Αυτόν. Και αφού τον ασπάσθηκε ανεχώρησε από τον ίδιο δρόμο. Δεν ήθελε πολλά, βέβαια, ο αξιωματικός σε λίγο να γίνει και αυτός χριστιανός.
Βλέπουμε, λοιπόν, την ευσπλαχνία και την ελεημοσύνη του ανθρώπου να είναι ένα μικρό όμοιο κομμάτι της άπειρης αγαθότητος και πολυευσπλαχνίας του Θεού. Και κάθε φορά που εξασκούμε εμείς την ελεημοσύνη, τούτο το πράγμα ασκούμε. Ετσι μοιάζουμε λίγο πολύ με τον Πανάγιον Θεόν.

*****************************************************************************

5B Από Απόκρυφα Ευαγγέλια

Στα Aπόκρυφα αναφέρεται το εξής ανέκδοτον το οποίον συζητούσαμε το μεσημέρι στο σπίτι.
Ο Θεός πεζοπορών από τη μία πόλιν στην άλλην μαζί με τους μαθητάς του, όπως ήταν κουρασμένος, κάθησε έξω από μια αυλή εκεί που έχει και ένα πηγάδι να πιει λίγο νερό ώπου μόλις τους είδε λοιπόν έτρεξε από μέσα μια κοπέλα, ένα κορίτσι,πρόθυμο, έβγαλε γρήγορα νερό από το πηγάδι, το έβαλε κάτω να πιουν, να δροσιστούν. Εν συνεχεία έπλυνε τους πόδας του Ιησού και των μαθητών, όπως ήταν κουρασμένοι. Ητο, αυτή ήταν η πρώτη πράξις προς τον φιλοξενούμενον.
Διώκετε την φιλοξενία, η Αγία Γραφή, ε; Και ο Πατριάρχης Αβραάμ το χαρακτηριστικό του ήταν αυτό η μεγάλη του πίστις και η μεγάλη του φιλοξενία. Και έπλυνε τους πόδας και αφού τους ξεκούρασε τους έδωσε πιθανόν και τρόφιμα εκεί να ξεκουραστούν. Ε, την ευχαρίστησαν, ευλόγησε ασφαλώς ο Κύριος την προκομένη αυτή κοπέλα και προχώρησε παρακάτω.
Στο δρόμο, λέει, συνήντησαν, 5 χιλιόμετρα, ας πούμε, παρακάτω έναν τεμπέλη εκεί κάτω από μια, να κάθεται κάτω από μια συκιά ψυριασμένο, τα κακά του χάλια ήταν. Τον ρώτησαν λοιπόν, ποιο μονοπάτι είναι πιο σύντομο για να πάνε στην απέναντι κωμώπολη. Και αντί να σηκωθεί να τους δείξει με το χέρι, να τους πει το μονοπάτι αυτό, σήκωσε το πόδι του και το έδειξε. Και τουςέδειξε με το πόδι. Ακούστε τώρα το παρακάτω. Ο Θεός λέει:Eκείνη η κοπέλα η προκομένη θα πάρει αυτόν εδώ. Μάλιστα με τη σοφία της, με τη νοικοκυροσύνη της, με την αγάπη της, με τη θυσία της να σώσει εαυτόν. Για αυτό και το στραβόξυλο στο σπίτι μας με την υπομονή μας να τον σώσουμε. Η υπομονή μας θα τον διδάξει. Δεν σώζουμε εμείς κανένα. Ο Θεός σώζει.
Η υπομονή μας να διδάξει, η καλοσύνη μας, το πράον, το μειλήχιον, το αγαθόν, η προσευχή μας, η νηστεία μας, η αγρυπνία μας, με τι θα σωθεί ο άνθρωπος; Με τα λόγια μονάχα; Δεν σώζεται έτσι. Φροντίστε μερικούς, μερικές, μερικές από εσάς τις νοικυρές αλλά και άνδρες να σας πουν τι είναι υπομονή, μέσα στο σπίτι.