Περί οικουμενισμού και η απειλή του για την Ορθόδοξη Εκκλησία (3)

173 γ

Λέγαμε χριστιανοί μου στην περασμένη μας ομιλία, ότι ο οικουμενισμός που απορρέει από το «παγκόσμιο συμβούλιο εκκλησιών», είναι ένα δίδυμο αδελφάκι με τον διαχριστιανικό συγκριτισμό. Πιστεύει και διακηρύσσει ότι η αλήθεια της πίστεως προς τον ένα Θεό, έχει κομματιαστεί σε μικρά μικρά κομματάκια. Το δε κάθε κομματάκι κατέχει ένα μόνο μέρος της αλήθειας, που αντιστοιχεί όχι μόνο στην καθεμιά από τις πάμπολλες χριστιανικές ομολογίες, αλλά και σε μας τους Ορθοδόξους και στους παπικούς, και στους μονοφυσίτας, και στους Ιουδαίους και στους Μωαμεθανούς. Άρα λένε οι οικουμενιστές, «ας τα συναρμολογήσουμε αυτά τα μικρά κομματάκια και τα ενώσουμε μεταξύ τους, -όπως ενώνουμε το πάζλ,- θα ευρεθεί ολόκληρος η αλήθεια». Αλλά αυτό είναι πλάνη, είναι ψέμα, είναι παγίδα, είναι καταστροφή.
Ο σατανάς αδελφοί μου για να κτυπήσει κυρίως το Ορθόδοξο σώμα της Εκκλησίας μας που είναι ο μοναδικός στύλος και εδραίωμα της αληθείας, ίδρυσε μέσω των οικουμενιστών, ένα συλλογικό όργανο το 1948, που το ονόμασε «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών». Αυτή ακριβώς τη χρονιά έκαμε και την πρώτη συνέλευση στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Η δευτέρα έγινε στο Έβαστον της Αμερικής το ’54. Η τρίτη στο Νέο Δελχί των Ινδιών το 1961.
Αλήθεια, τι δουλειά έχουμε εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, σε μια ειδωλολατρική χώρα όπως είναι η Ινδία! Όπου επικρατεί ο Βουδισμός, ο Βραχμανισμός, ο Δαλάι Λάμα, οι γκουρού και οι γιόγκηδες και όλου του διαβόλου το συναπάντημα; Να κάνουμε ιεραποστολή; Ναι! Αλλά ως Ορθόδοξοι χριστιανοί! Να κηρύξουμε το Ευαγγέλιον του Χριστού; Ναι, αλλά με βάση της αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και την Ευαγγελική διδασκαλία των Πατέρων, των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Και οπωσδήποτε όχι συμπροσευχές, συμπόσια και υποκλίσεις. Άλλο πράγμα η Ορθόδοξη ιεραποστολή, και άλλο η συμπροσευχή με αιρετικούς και αλλοθρήσκους. Ο Ινδουισμός είναι θρησκεία ειδωλολατρική γιατί λατρεύει τον Βούδα και τους εκάστοτε Δαλάι Λάμα, είναι και πανθεϊστική διότι ταυτίζει το Σύμπαν με τον Θεόν. Είναι δε και εγωλατρική διότι θεοποιεί το «εγώ» του ανθρώπου. Τον ίδιον τον άνθρωπον, τον ίδιο τον εαυτόν του. Τέλος δε είναι και δαιμονική διότι όσοι από τους χριστιανούς έγιναν Ινδουιστές, στο τέλος ή δαιμονίστηκαν, ή τρελάθηκαν.
Η τετάρτη γενική συνέλευσις συνήλθε στην Ουψάλα της Σουηδίας το 1968. Η πέμπτη στο Ναϊρόμπι της Κένυα το ’75. Η έκτη στο Βανκούβερ του Καναδά το ’83. Η εβδόμη στην Καμπέρα της Αυστραλίας το 1991. Η ογδόη στο Βαλαβάμ του Λιβάνου.
Ψάχνουν οι οικουμενιστές για την αλήθεια. Αλλά η αλήθεια υπάρχει πλήρως και ολοκληρωμένη μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και φυλάσσεται ακεραία χωρίς να αφαιρείται ή να προστίθεται ούτε ένα γιώτα, γι’ αυτό και προσφέρεται ανόθευτη και πάναγνη.
Η Λειτουργική μας αναφορά και η αίτησις που κάνουμε υπέρ της των πάντων ενώσεως, εννοείται ως επάνοδος και επιστροφή όλων των πεπλανημένων χριστιανικών ομολογιών, όλων των αιρέσεων και αυτών των παπικών, και των μονοφυσιτών, και των παλαιοκαθολικών, και των διαμαρτυρομένων με πλήρη επανένταξη όλων αυτών στο σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, της δικής μας Εκκλησίας. Το Ευαγγελικό κήρυγμα όπως διεφυλάχθη ανόθευτο και πεντακάθαρο, από την Ορθόδοξη Εκκλησία, έτσι ανόθευτο και πάναγνο πρέπει να κηρυχθεί και στους Ιουδαίους, για να αναγνωρίσουν και για να μετανοήσουν για το μεγαλύτερο κακούργημα όλων των αιώνων που διέπραξαν, σταυρώνοντας τον Μεσσία, τον Ιησούν Χριστόν, και να γίνουν όλοι τους Ορθόδοξοι Χριστιανοί βαπτιζόμενοι στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Να κηρυχτεί επίσης τούτο το Ευαγγέλιον και στους Μωαμεθανούς αλλά και στους άλλους αλλοθρήσκους Βουδιστάς, Βραχμανιστάς και λοιπούς ειδωλολάτρας.
Κάνοντας μια διευκρίνιση να πούμε ότι άλλο πράγμα η Οικουμενικότης της Εκκλησίας, -μην το μπερδεύουμε αυτό- και άλλο οικουμενισμός. Η Εκκλησία μας είναι οικουμενική, διότι το Ευαγγέλιο κηρύσσεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Η εντολή του Κυρίου μας ήταν και είναι, «μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και κηρύξατε το Ευαγγέλιον πάση τη κτίση. Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται». Δηλαδή να κηρύσσεται το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την οικουμένη. Άρα η Εκκλησίας μας είναι Οικουμενική.
Ο οικουμενισμός όμως έχει σκοπούς σκοτεινούς, δολίους και σατανικούς, με τους οποίους θέλει να καταστρέψει οπωσδήποτε και μια για πάντα την Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι’ αυτό και οι οικουμενιστές επιθυμούν να μας μεταδώσουν το μίασμα του πνευματικού τους δαλτονισμού, τη θανατηφόρο αυτή αρρώστια της πνευματικής οράσεως, όμως. Αυτό σημαίνει ότι άμα προσβληθούμε απ’ αυτή την ασθένεια, τότε θα θολώσουν τα μάτια της ψυχής μας, θα σκοτιστούμε αδελφοί μου, και δεν θα μπορούμε να βλέπουμε καθαρά τις τεράστιες διαφορές που έχουμε εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί από τους αιρετικούς προτεστάντες όλων των ομολογιών, τους παπικούς, τους μονοφυσίτας και τους άλλους αλλοθρήσκους.
Οργίζονται οι οικουμενιστές έστω και αν είναι Ορθόδοξοι αρχιερείς και εξανίστανται, όταν μετά πραότητος και σταθερότητος τονίζουμε αυτές τις δογματικές μας διαφορές, που αφορούν το Τριαδολογικό και Χριστολογικό μας δόγμα, και που τις αναλύσαμε βέβαια στα περασμένα δύο κηρύγματά μας. Μέσα στο πνεύμα του οικουμενισμού, η Ορθόδοξη Εκκλησίας μας, χάνει το πάναγνο χρώμα της, το άρωμά της, το Αίμα και την ευωδία Χριστού. Γι’ αυτό και χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Μέσα στον οικουμενισμό όταν θα μπούμε, θα χάσουμε μια για πάντα την ψυχή μας.
Μαζί με τα δίδυμα αυτά αδελφάκια, που τα είπαμε θρησκευτικό συγκριτισμό και οικουμενισμό, εμφανίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες μία νέα κίνησις που βρίσκει ανταπόκριση και από τον διαχριστιανικό συγκριτισμό και από τον οικουμενισμό, και η οποία κίνησις καλείται Νέα Εποχή. Είναι ένα συνοθύλευμα, ένα αγκαθωτό θανατηφόρο μπουκέτο ανατολικών θρησκειών, φιλοσοφιών και αρχαίων μυστηριακών διδασκαλιών. Συμπεριλαμβάνονται δηλαδή η θεοσοφία, οι σαϊεντολόγοι, το περίφημο αυτό ΚΕΦΕ, ακούστε, η υγιεινή διατροφή και η οικολογία, - αυτές είναι παγίδες – επίσης συνυπάρχουν ο αποκρυφισμός, η εσωτερική ενόραση, ο υπνωτισμός, η πρακτική της γιόγκα και του καράτε, ο Εβραιομασονισμός, οι θεραπείες με κρυστάλλους, ο διαλογισμός, η φυσική διατροφή, η θεοσοφία και πολλά άλλα που δεν μπορούμε να απαριθμήσουμε. Αυτή καθεαυτή βέβαια, μη σας τρομάζει, η φυσική διατροφή, ή η υγιεινή διατροφή για παράδειγμα, δεν έχουν κανένα κίνδυνο όταν χρησιμοποιούνται με μέτρο, και ανάλογα με την αντοχή ή την αρρώστια κάθε ανθρώπου. Όταν όμως, αυτή συμπλέκεται, - προσέξτε, - με τον διαλογισμό, και με τις ασκήσεις γιόγκα, τότε ο κίνδυνος είναι θανάσιμος. Αντί για υγεία, έπεται η καταστροφή της ψυχής. Ο οικουμενισμός με πολύ ευκολία μπορεί να μας περάσει από την πόρτα της «νέας εποχής».
Όταν λοιπόν βλέπουμε γύρω μας να ισοπεδώνεται η πίστις, να καταλύονται τα δόγματα, - ξυπνήστε, δε βλέπετε τι γίνεται; - όταν παραμερίζονται οι αποφάσεις των επτά ή των εννέα οικουμενικών συνόδων, - λέγω εννέα, διότι βάζω και τις δύο συνόδους που έγιναν επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, - όταν ακόμα παραβλέπονται ή περιφρονούνται οι διδασκαλίες των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, και επιπλέον όταν καταργούνται τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις, τότε αλίμονό μας, χαθήκαμε ως Έλληνες, χαθήκαμε ως έθνος, καταστραφήκαμε παντελώς, δεν θα μείνει τίποτα όρθιο, αύριο τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας δεν θα έχουν που να πατήσουν, σε κανένα ηθικό έρισμα, και πουθενά σε πίστη.
Αυτά τα λίγα μονάχα για την «νέα εποχή», και επανερχόμεθα αδελφοί μου για να θυμίσουμε ότι όταν τον Αύγουστο του 1952, είχε συγκλιθεί στη Σουηδία το τρίτο παγκόσμιο συνέδριο πίστεως και τάξεως με επιτροπές του «παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών», και με συμμετοχή Ορθοδόξων αντιπροσωπειών από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, Αντιοχείας και Κύπρου, τότε Έλληνες κληρικοί προειδοποίησαν ότι άρχισε ο μεγάλος κίνδυνος του οικουμενιστικού συγχρωτισμού, ότι δηλαδή ο οικουμενισμός κινείται αποκλειστικά και μόνον εις βάρος της Ορθοδοξίας. Οι φωνές διαμαρτυρίας και αντιρρήσεις προήρχοντο τότε, από τους αειμνήστους σεβασμιοτάτους Μητροπολίτας, θα τους πούμε προς τιμήν τους, Σάμου Ειρηναίου, Παντελεήμονος Παπαγεωργίου Θεσσαλονίκης, Φθιώτιδος Αμβροσίου και Αιγειαλείας Αγαθονίκου. Εύγε τους για τότε, για το 1952. Αλλ’ όμως πολλοί και από τους σημερινούς χριστιανούς, κληρικούς, μοναχούς από το Άγιον Όρος και λαϊκούς, έχουν Ορθόδοξο το φρόνημα και ακεραία την πίστη. Κάνουν κατά δύναμιν τον πνευματικό τους αγώνα και την Ορθόδοξη ιεραποστολή, και έχουν φροντίδα για τα δύο σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, της Ιεράς Εξομολογήσεως και Θείας Κοινωνίας, με νηστεία, αγρυπνία προσευχή, εγκράτεια, μελέτη και λοιπά. Μαζί μ’ αυτούς, δε συμφωνώ και γω, για την προσευχή – συμπροσευχή που έγινε την περασμένη εβδομάδα στην Ασίζη της Ιταλίας, με επικεφαλής τον Πάπα σε μεγάλο μεγάλο θρόνο, ενώ ο Πατριάρχης μας και οι λοιποί εκπρόσωποι των προτεσταντικών ομολογιών, των Εβραίων και των Μωαμεθανών, να κάθονται σε κάτι μικρές πολυθρονίτσες. Υπάρχει ή δεν υπάρχει το πρωτείον του πάπα; Όχι δεν συμφωνώ για την συμπροσευχή αυτού του κράματος, θρησκειών και ομολογιών, υπέρ της παγκοσμίου ειρήνης. Αυτό άλλωστε είναι και το πνεύμα του οικουμενισμού και του θρησκευτικού συγκριτισμού.
Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, επαναλαμβάνω αδελφοί μου, εμείς οι Ορθόδοξοι στους ναούς μας αυτό το πράγμα το ευχόμεθα κάθε μέρα, κάθε πρωί στον όρθρο, κάθε απόγευμα στον εσπερινό, και σε κάθε Θεία Λειτουργία. Δε μας χρειάζονται λοιπόν οι συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλοθρήσκους, το απαγορεύουν οι ιεροί κανόνες ρητώς και αμετακλήτως, και ασφαλώς οι ιεροί κανόνες διαπνέονται από το πνεύμα της αγάπης υπέρ των οποίων κοκορεύονται και εκείνοι που δεν τα ξέρουν τα πράγματα και τα αγνοούν, και εκείνοι που τα υποστηρίζουν από τους οικουμενιστάς.
Αλλά οι κανόνες όμως δεν εκφράζουν μόνο την αγάπη του Αγίου Θεού, αλλά και την αλήθεια του Θεού για το δόγμα. Και αυτό ακριβώς τονίζει. Όχι συμπροσευχή με αιρετικούς και με αλλοθρήσκους. Άλλο διάλογος και άλλο συμπροσευχή.
Ο διάλογος επιβάλλεται για να γνωρίσουν οι διάφορες χριστιανικές ομολογίες, ακόμα και οι μονοθεϊστικές θρησκείες, ποια είναι η μόνη αλήθεια. Και η μόνη αλήθεια διακηρύσσεται και διαφυλάσσεται ακεραία και πανάμωμη μόνον από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Και θέλουμε με τον διάλογο την επανένταξη όλων αυτών στη μία Αγία Καθολική Ορθόδοξη Αποστολική Εκκλησία που είναι Σώμα Χριστού, το Σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Χριστιανοί μου, όλοι εσείς που είστε εδώ μέσα στο ναό, και όσοι με ακούτε, και θα με ακούσουν πολλοί, θέλω να πιστεύω πως ανήκουμε με Ορθόδοξο το φρόνημα, με ακεραία την πίστη στο Τριαδολογικό και Χριστολογικό δόγμα, με πίστη στην Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας και στους Ιερούς κανόνας, και με πνεύμα αγωνιστικό, στο κατά δύναμιν, στο όσο μπορούμε, εναντίον της αμαρτίας, του διαβόλου και των παθών μας, ότι ανήκουμε όλοι μας στην Ορθοδοξία, στην Ορθοδοξία, στην Ορθοδοξία, που είναι ο μόνος στύλος και εδραίωμα της αληθείας,
Αμήν.

Περί οικουμενισμού και η απειλή του για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Κυρ. 20.1.2002

173 β

«Αιρετικόν άνθρωπον, μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ότι ούτως και αμαρτάνει ών αυτοκατάκριτος». Από την προς Τίτον Επιστολήν του Αποστόλου Παύλου, Κεφάλαιον τρίτον, στίχος 10-11.
Στην περασμένη μας ομιλία αδελφοί μου, κάναμε λόγο για τον θρησκευτικό και διαχριστιανικό συγκριτισμό. Ο συγκριτισμός υπερτονίζει το κοινό σημείο αναφοράς της πίστεώς μας στον έναν Θεό της αγάπης, και παραβλέπει συνειδητά τις μεγάλες διαφορές που έχουμε με τις άλλες θρησκείες και τις χριστιανικές ομολογίες, και που αναφέρονται η μεν πρώτη στο Τριαδολογικό δόγμα, δηλαδή ένας Θεός αλλά Τριαδικός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, και η δευτέρα στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού ως Θεανθρώπου. Ο Ιησούς Χριστός είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, Υιός Θεού και Θεός, ομοούσιος τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι. Και Υιός ανθρώπου, της Παρθένου Μαρίας, της Θεοτόκου, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ο θεάνθρωπος Κύριος, έχει δηλαδή δύο φύσεις, την θεία και την ανθρωπίνη, στο ένα πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ενωμένες μεταξύ τους, ασυγχύτως, ατρέπτως, αναλλοιώτως και αδιαιρέτως, σύμφωνα με τους όρους της τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου.

Ας αφήσουμε όμως αδελφοί μου τον συγκριτισμό, και τον θρησκευτικόν και τον διαχριστιανικόν, και ας έλθουμε στον οικουμενισμό.
Ο οικουμενισμός εμφανίστηκε στις αρχές του εικοστού αιώνος, και απλώθηκε πολύ γρήγορα σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι κίνημα αιρετικόν, ή μάλλον παναιρετικόν, το οποίο και προσπάθησε να πετύχει δύο πράγματα. Το πρώτο ανάγεται στον λεγόμενον δογματικόν μινιμαλισμόν, και το δεύτερο στον εκκλησιαστικό συγκριτισμό. Γι’ αυτό και σας είπα ότι ο οικουμενισμός με τον διαχριστιανικό συγκριτισμό είναι δίδυμα αδελφάκια.
Ο δογματικός μινιμαλισμός είναι συγκέντρωσις της προσοχής μόνο σε ελάχιστες δογματικές αλήθειες, πάνω στις οποίες μπορεί να επιτευχθεί ομαδική συμφωνία πίστεως, μεταξύ όλων των θρησκειών και όλων των χριστιανικών ομολογιών. Και αυτές είναι πέντε.
Η κοινή πίστις στον ένα Θεόν, πρώτη.
Η δευτέρα ότι ο Θεός είναι δημιουργός τους σύμπαντος κόσμου και του ανθρώπου,
η τρίτη ότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως του αίματος, εθνικότητος και θρησκείας είναι αδέλφια μεταξύ τους,
η τετάρτη ότι αυτός ο ένας Θεός είναι Θεός αγάπης,
και η πέμπτη ότι όλοι τον λατρεύουμε μέσα σε ναούς διαφορετικούς ως προς την αρχιτεκτονική τους.
Επίσης ότι ο Θεός μπορεί να είναι άχρονος, αιώνιος, πάνσοφος, παντογνώστης και λοιπά.
Για τον εκκλησιαστικό ή διαχριστιανικό συγκριτισμό, ομιλήσαμε την περασμένη εβδομάδα.
Ο οικουμενισμός λοιπόν, για να μπορέσει να πετύχει τους δόλιους σκοπούς του, ίδρυσε ένα συλλογικό όργανο, που το 1948 ονομάστηκε «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών». Είναι δε «εκκλησιαστικός» οργανισμός, - το «εκκλησιαστικός» το βάζω με εισαγωγικά. – στον οποίον συμμετέχουν ως μέλη, όλες οι προτεσταντικές ομολογίες, οι προκαρχηδόνιοι, οι παλαιοκαθολικοί, οι Αγγλικανοί, και πλησίον τους, ως ισότιμα μέλη δυστυχώς και ορθόδοξοι από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, Αντιοχείας και Αλεξανδρείας, επίσης από τις Αρχιεπισκοπές Αυστραλίας, Αμερικής, Καναδά και λοιπά.
Το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» συνέρχεται ανά επτά περίπου έτη. Στις συνελεύσεις αυτές, δεν συμμετέχει, - από όσα ξέρω, μπορεί και να πέφτω έξω, - η Εκκλησία της Ελλάδος με αρχιερείς, αλλά αποστέλλονται 2-3 καθηγητές από τα θεολογικά Πανεπιστήμια Αθηνών και Θεσσαλονίκης. Εκείνος που έβαζε τα πράγματα στη θέση τους, ήταν ο αείμνηστος καθηγητής της Δογματικής, πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης. Ορθοδοξότατος στις απόψεις του. Ονόμαζε όλους τους αντιπροσώπους αιρετικούς, και τους καλούσε σε μετάνοια. Να εγκαταλείψουν δηλαδή τις αιρετικές δοξασίες τους και να επιστρέψουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, γιατί είναι η μόνη που κράτησε ανόθευτη την αλήθεια της πίστεως, τους ιερούς κανόνες και την Ιερά Παράδοση εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια.
Οι αμαρτωλοί, οι οποιοιδήποτε αμαρτωλοί, όσο μεγάλοι και αν είναι, μπορεί να μετανοήσουν, και όχι μόνον μπορεί να μετανοήσουν, αλλά και Άγιοι ακόμα να καταστούν μέσα στο χώρο της Εκκλησίας μας, αλλά οι αιρετικοί ποτέ. Γι’ αυτό και θεωρούσαν ματαιοπονία την παρουσία Ορθοδόξων, έστω και καθηγητών Πανεπιστημίων, πολύ δε περισσότερον, Αρχιερέων, στις συνελεύσεις αυτές του «Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών».
Ο παπισμός πάλι που κόπτεται για την ένωση, αποστέλλει πολύ έξυπνα μόνο παρατηρητάς χωρίς δεσμεύσεις. Στις συνελεύσεις όμως αυτές, γίνονται εισηγήσεις, και συζητήσεις πάνω σε θέματα δογματικά, πρακτικά και ιεραποστολικά, με τελικό σκοπό την ένωση όλων των εκκλησιαστικών ομολογιών εις μίαν εκκλησίαν.
Πώς όμως; Με το να αφήσουμε τις μεγάλες διαφορές που μας χωρίζουν, και να προσέξουμε ποια είναι αυτά τα πέντε σημεία που μας ενώνουν. Να εγκαταλείψουμε δηλαδή την αλήθεια της ενανθρωπίσεως του Υιού του Θεού και Λόγου. Να παραμελήσουμε το Τριαδολογικό και Χριστολογικό δόγμα, και να κοιτάξουμε μόνον την αγάπη που μας ενώνει. Την αγάπη άνευ ορίων, όπως έλεγε δυστυχώς ένας Πατριάρχης. Την αγάπη χωρίς σύνορα. Ωραίες λέξεις! Ωραία συνθήματα, και ασφαλώς πολύ ωραία ακούγονται.
Η πίστις μας όμως, ας προσέξουμε λίγο, δεν είναι μόνον αγάπη αλλά και αλήθεια στο δόγμα. Σ’ αυτή τη θέση παρέμεινε άκαμπτος ο πατήρ Ρωμανίδης, γιατί έβλεπε στην πράξη ότι οι οικουμενιστές ήθελαν να πετάξουμε εμείς οι Ορθόδοξοι στα σκουπίδια
- πρώτον το Σύμβολον της Πίστεως,
- δεύτερον την Ιερά Παράδοση, γραπτή και προφορική,
- τρίτον τις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων,
- τέταρτον την ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με τα εκατομμύρια των Αγίων μαρτύρων και ομολογητών, των οσίων και θεοφόρων Πατέρων, των μεγάλων Ιεραρχών και Οικουμενικών διδασκάλων,
- και πέμπτον να παραμερίσουμε όλες τις διαφορές που έχουμε στα επτά μυστήρια της Εκκλησίας μας, στην τιμητική προσκύνηση των Ιερών Εικόνων, των Αγίων λειψάνων, των Ιερών αφθάρτων σκηνωμάτων, και σε άλλα πολλά, πολλά, πολλά. Να τα σβήσουμε δηλαδή όλα με μια μονοκονδυλιά, και να κρατήσουμε μόνον την αγάπη προς τον ένα Θεό και τους ανθρώπους.
Αυτά όμως είναι αιρετικές δοξασίες και διδασκαλίες, γι’ αυτό και ο οικουμενισμός είναι όχι μόνον αίρεσις αλλά και παναίρεσις. Ασφαλώς θα τρίζουν από απέχθεια και αγωνία τα ιερά λείψανα του Μεγάλου Αθανασίου, ο οποίος για ένα γιώτα έπεσε από το θρόνο του πέντε φορές, γιατί πέντε φορές τον εξόρισαν οι εχθροί της πίστεως, οι Αρειανοί, και εκείνοι οι οποίοι τους ακολουθούσαν, βασιλείς και άρχοντες, συνολικά για 17 ολόκληρα χρόνια. Είναι αυτός που απέδειξε με τον φωτισμόν του Αγίου Θεού, ότι ο Χριστός είναι και τέλειος Θεός, Υιός Θεού, και Θεός ομοούσιος τω Πατρί. Όχι ομοιούσιος, αλλά ομοούσιος. Νάτο το γιώτα. Όχι όμοιος με Αυτόν, της αυτής ουσίας, μία φύσις, μία ουσία, μία σύνταξις, μία δύναμις, μία τιμή, μία προσκύνησις. Γι’ αυτό και η Παναγία μας δεν είναι Χριστοτόκος, αλλά Θεοτόκος και Θεομήτωρ.
Στα συνέδρια λοιπόν αυτά του οικουμενισμού, στα σεμινάρια, στους διαλόγους και στα συμπόσια, κινδυνεύει η πανάμωμος Ορθοδοξία μας να πέσει σε σατανικά δίχτυα. Και λέω σατανικά δίχτυα, διότι ο σατανάς, ο διάβολος ο αρχισατανάς, ο κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, ζηλεύοντας το μεγαλείον της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, η οποία παρέμεινε για 2000 χρόνια αγνή και άνυκτος, από τα μιάσματα πλανών, κακοδοξιών και αιρέσεων, εδημιούργησε το νέο σύστημα του οικουμενισμού. Κάτω ή πίσω από το πρόσχημα της αγάπης κρύβεται ο απατεώνας διάβολος, ο οποίος προτρέπει τους Ορθοδόξους κληρικούς παντός βαθμού, να ανοίξουν τας θύρας, και να αγκαλιάσουν όλους τους αιρετικούς, ακόμα και τους αλλοθρήσκους, και να γίνουν μια συναλειφή, να τους βάλουμε δηλαδή όλους τους αιρετικούς μέσα στους ναούς μας, και να τους κοινωνάμε από το ίδιο το Άγιο Ποτήριο. Τότε γιατί φωνάζουμε σε κάθε Λειτουργία «τας θύρας, τας θύρας»; Το φωνάζουμε για τους απίστους, για τους αλλοθρήσκους και τους αιρετικούς. «Προσέξτε», λέμε και φωνάζουμε στους θυρωρούς, δηλαδή στους επιτρόπους, να μη μπει μέσα στην Εκκλησία, μέσα στο ναό μας, κανένας αιρετικός, κανένας άπιστος. «Τας θύρας, τας θύρας…». Έξω λοιπόν οι αιρετικοί. Έξω οι αλλόθρησκοι. Έξω οι άθεοι και οι άπιστοι. Έξω ακόμη και οι βλάσφημοι.
Ναι αδελφοί μου. Το φωνάζω με δύναμη διότι άκουσα προχθές από τηλεφώνου που είχα από την Αμερική, ότι δεν ξέρω βέβαια και δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω αυτό, ότι σε Ορθόδοξο ναό, Ορθόδοξος ιερεύς, έκαμε το μυστήριο του γάμου μεταξύ μιας χριστιανής και ενός Ινδού. Αν είναι δυνατόν! Θάπρεπε να τρίζουν τα κόκαλα των εκατομμυρίων μαρτύρων και νεομαρτύρων εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια. Όχι, δεν θέλω να το πιστέψω ότι έγινε έτσι. Άκουσα όμως και για ένωση με μουσουλμάνο, και για τόσα άλλα πράγματα. Είναι φοβερά αυτά τα οποία ακούγονται αν είναι αληθινά, ο Θεός να μας φυλάξει.
Ο οικουμενισμός λοιπόν χριστιανοί μου πρεσβεύει, ότι η αλήθεια της πίστεως στον ένα Θεό, από το 1054 και μετά έχει κομματιαστεί σε χιλιάδες μικρά μικρά κομματάκια. Το κάθε δε μικρό κομματάκι κατέχει ένα μόνο μέρος της αλήθειας που αντιστοιχεί στην κάθε μια από τις πάμπολλες χριστιανικές αλλά αιρετικές ομολογίες. Αλλά μέρος της αλήθειας, λένε, ότι κατέχουν και όλες ανά τον κόσμον θρησκείες. Άρα, λένε οι οικουμενιστές, αν συναρμολογήσουμε και ενώσουμε όλα αυτά τα μικρά μικρά κομματάκια, θα ιδρυθεί και ολόκληρος η αλήθεια. Σα να κάνουμε δηλαδή, σα να συναρμολογούμε ένα πάζλ. Μ’ αυτό τον τρόπο προωθείται σιγά σιγά η λεγομένη ένωσις των εκκλησιών. Αυτό είναι ψέμα. Είναι πλάνη. Είναι παγίδα. Είναι καταστροφή, διότι μόνον εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, ως Ορθόδοξη Εκκλησία κατέχουμε όλη, ολόκληρη την αλήθεια εξ αποκαλύψεως, καθότι είναι στύλος και εδραίωμα της αληθείας, κατά τον Απόστολο Παύλο.
Το μοναδικό και ασφαλές θησαυροφυλάκιο του Λόγου του Θεού, του Ευαγγελίου, των εικοσιεπτά βιβλίων της Καινής Διαθήκης, η μοναδική καθαροτάτη και ανόθευτη πηγή, προς την οποίαν μπορούν αν θέλουν να στραφούν όλες οι αιρετικές δοξασίες, όλες οι θρησκείες, όλα τα έθνη και οι λαοί, κάθε φυλή και γλώσσα, για να αντλήσουν το ύδωρ το ζον, το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον, που είναι ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ο Σωτήρας του κόσμου.
Αμήν αδελφοί μου,
αλλά θα συνεχίσουμε όμως και την ερχομένη Κυριακή.

Περί θρησκευτικού και διαχριστιανικού συγκριτισμού

173 α
Κυρ. 13.1.2002

Αρκετοί από σας αδελφοί μου, με ρωτήσατε πολλές φορές, όπως και οι Έλληνες από το εξωτερικό, τι είναι συγκριτισμός, και τι οικουμενισμός, ποία η μεταξύ τους σχέση, και γιατί γίνεται τόσος μεγάλος θόρυβος, τόσος λόγος, από κύκλους χριστιανών γύρω από τα θέματα αυτά.
Θα σας απαντήσω με δύο ομιλίες, η πρώτη θα γίνει σήμερα και η δευτέρα την ερχομένη Κυριακή, πρώτα ο Θεός.
Ο συγκριτισμός με τον οικουμενισμό θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν δίδυμα αδελφάκια που τα γέννησε όμως η μαύρη χάρις με σκοπό να πολεμήσει και να διαλύσει την Ορθοδοξία, δηλαδή την Ορθόδοξη πίστη μας, την Ορθόδοξη Εκκλησία μας με την ιστορία και την παράδοσή της.
Χριστιανοί μου, ανάμεσα στις διάφορες θρησκείες που βρίσκονται σκορπισμένες σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως και ανάμεσα στις πάμπολλες χριστιανικές ομολογίες, υπάρχουν τεράστιες διαφορές με μας. Οι διαφορές αυτές σε σχέση με την Ορθόδοξη πίστη μας, είναι απόλυτα καθοριστικές για τη σωτηρία μας, διότι αφορούν το πρόσωπον του Ιησού Χριστού ως Θεανθρώπου.
Τέλειος άνθρωπος ο Κύριος. Ο Υιός του ανθρώπου, ο Υιός της Παρθένου. Ο Υιός της Μαρίας Παρθένου, της Θεοτόκου, αλλά και τέλειος Θεός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Έτσι έχουμε δύο φύσεις, τη θεία και την ανθρωπίνη, σε ένα πρόσωπο, στο Θεάνθρωπο Κύριο, στο Χριστό.
Και επειδή εμείς οι Νεοέλληνες Ορθόδοξοι χριστιανοί, έχουμε παχυλή άγνοια για το ποιο ακριβώς είναι η πίστις μας, γι’ αυτό και πολύ εύκολα πέφτουμε και γινόμαστε θύματα των διαφόρων αιρέσεων που έχουν κατακλύσει την πατρίδα μας, και ακόμα ευκολότερα στα δύο αυτά μεγάλα ρεύματα του συγκριτισμού και του οικουμενισμού. Με πολλή τέχνη και πολλές σοφιστείες μας λένε οι συγκριτιστές ότι όλες οι θρησκείες στον κόσμο, όπως και οι χριστιανικές ομολογίες, δηλαδή όλο το πλήθος των προτεσταντικών αιρέσεων, έχουν πολλά κοινά σημεία πίστεως με μας τους Ορθοδόξους χριστιανούς. Με διάφορα σαθρά θα μπορούσα να πω και υποκριτικά επιχειρήματα επιμένουν, ότι όλοι μας, πιστεύουμε στον Ένα Θεό, και αυτό είναι αρκετό για να ενωθεί όλος ο θρησκευτικός κόσμος σε μια αδιαίρετη ενότητα κοινής πίστεως στον Ένα Θεό με πολλή αγάπη. Αυτό όμως είναι πέρα για πέρα δαιμονική πλάνη. Και είναι πλάνη διότι άλλο πράγμα είναι η αγάπη, και άλλο πράγμα η αλήθεια της πίστεως.
Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι η θέσις αυτή των συγκριτιστών, είναι πλάνη και αίρεση διότι κακοποιούν την αλήθεια που αφορά το πρόσωπο του Χριστού. Και είναι διαστροφή της αλήθειας διότι ενώ επιμένουν σε κάποια κοινά σημεία αναφοράς, στον Ένα Θεό της αγάπης, παραβλέπουν και εθελοτυφλούν στις πολλές και ουσιαστικές θεολογικές διαφορές που αναφέρονται στο Τριαδολογικό και Χριστολογικό δόγμα της Εκκλησίας μας.
Η κοινή προσευχή, η συμπροσευχή που προτίθεται να γίνει στις Βρυξέλλες, έγινε και στο παρελθόν, από αντιπροσώπους όλων των θρησκειών, και όλων των δογμάτων για την ειρήνη, με βρίσκει τελείως αντίθετο. Και την βλέπω σαν υποχώρηση και παραβίαση των ιερών κανόνων της Ορθοδόξου πίστεως, που κατοχυρώθησαν από τας Οικουμενικάς Συνόδους και που απαγορεύουν τη συμπροσευχή ημών των Ορθοδόξων με αιρετικούς και αλλοθρήσκους.
Εμείς οι Ορθόδοξοι, υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου ευχόμεθα κάθε μέρα σε όρθρο και σε εσπερινό, και σε κάθε Θεία Λειτουργία. Δε μας χρειάζονται λοιπόν οι συμπροσευχές. Όλοι μπορεί να πιστεύουν στον Ένα Θεό ή σε έναν Θεό. Η προσέγγισις όμως και η ερμηνεία είναι διαφορετική από θρησκεία σε θρησκεία και από ομολογία σε ομολογία, με εμάς τους Ορθοδόξους.
Πολλοί παραδείγματος χάρη, θεοποιούν τα κτίσματα, όπως είναι οι ειδωλολάτρες. Άλλοι ολόκληρο το σύμπαν όπως είναι οι πανθεϊστές. Και άλλοι θεοποιούν τον άνθρωπο δηλαδή τον εαυτό τους. Πάμπολλοι πάλι, πιστεύουν σε μια ανωτέρα δύναμη πολύ αόριστη, που την λένε Θεό και αρκετοί είναι μηδενιστές και άθεοι. Και όμως και αυτοί πιστεύουν σε κάτι. Στο μηδέν, στο τίποτα, ή στην ύλη. Έχουμε όμως και τις προτεσταντικές ομολογίες που όχι μόνον κακοδόξως παρερμηνεύουν την Αγία Γραφή αλλά αρνούνται και αυτήν την Ιεράν Παράδοση, γι’ αυτό και είναι αιρετικές.
Αν λοιπόν αδελφοί μου, ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε το Θεό είναι λανθασμένος, τότε και η γνώση που αποκτούμε για τον Θεόν δεν είναι η αληθινή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να λατρεύει ο άνθρωπος τα φαντάσματα της αληθείας, δηλαδή τις πλάνες, τους ψεύτικους θεούς ή τους ψευδοδούλους, τα ίδια του τα πάθη. Από αυτόν λοιπόν, τον θρησκευτικό παραλογισμό γεννιέται δυστυχώς και η θρησκευτική σχιζοφρένεια.
Φαίνεται λοιπόν ότι από τους κατά καιρούς θεολογικούς διαλόγους και συζητήσεις, γεννήθηκε πολύ ύπουλα ο χριστιανικός συκριτισμός και μαζί μ’ αυτόν ο δίδυμος αδελφός του ο οικουμενισμός. Και το έκτρωμα αυτών ήταν να γεννηθεί και ο θρησκευτικός συγκριτισμός, μια τρομακτική δηλαδή απειλή για την σωτηρία της ψυχής μας, για τη σωτηρία όλων μας. Και εξηγούμαι πιο απλά.
Ο χριστιανικός συγκριτισμός, είπαμε, υπερτονίζει κάποια κοινά σημεία ημών των Ορθοδόξων και των άλλων ομολογιών, μη εξαιρουμένου και του παπισμού, αλλά παραβλέπει συνειδητά τις μεγάλες διαφορές εξαιτίας των οποίων και απεκόπησαν από το σώμα της Εκκλησίας. Ας αναφερθούμε ενδεικτικά σε μερικές ουσιαστικές διαφορές με τους παπικούς.
Η πρώτη έγκειται στην αλλοίωση του Τριαδολογικού δόγματος εισάγοντας την διαρχία με την αίρεση του φιλιόκβε. Δεύτερον έγκειται στο αλάθητον του πάπα. Τρίτον στην ίδρυση του παπικού κράτους του Βατικανού και επισήμως από το 1929 με τη Συνθήκη του Λατερανού. Η τετάρτη στο πρωτείο του πάπα και στην τοποθέτησή του υπεράνω ακόμα και αυτών των Οικουμενικών Συνόδων. Η πέμπτη φρικιαστική διαφορά έγκειται στο ότι η δημιουργική ενέργεια του Θεού είναι κτιστή και όχι άκτιστη όπως αυτή έχει κατοχυρωθεί από την Ορθόδοξη διδασκαλία των πατέρων της Εκκλησίας μας και μάλιστα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά συνοδικώς. Η έκτη αναφέρεται στην Ουνία και θα μπορούσαμε να πούμε εβδόμη, ογδόη, ενάτη, δεκάτη, εικοστή, εκατοστή, αλλά είναι αυτές αρκετές.
Όσον αφορά τους προτεστάντες, που οι παραφυάδες τους έχουν ξεπεράσει τις πεντακόσες, τι να πούμε, οι διαφορές μας είναι τόσες πολλές, που γι’ αυτές έχουν γραφεί χιλιάδες σελίδες σε τόμους πολλούς. Δεν ξέρουν και οι ίδιοι σε τι Θεό πιστεύουν, αφού κατήργησαν τελείως την Ιερά Παράδοση, παραχαράσσοντας συγχρόνως την ιστορική πορεία των δυο χιλιάδων χρόνων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και αλλοιώνοντας χωρίς ντροπή εκατοντάδες χωρία της Αγίας Γραφής ή και ολόκληρα κεφάλαιά της, ή απαλείφοντας ακόμα και βιβλία.
Για να μην πέσουμε λοιπόν στον πειρασμό του συγκριτισμού, όταν μάλιστα συζητάμε με χριστιανούς που αγνοούν τελείως τα πράγματα της πίστεως, ή με χριστιανούς που είναι χλιαροί, αδιάφοροι ή πλανεμένοι, ή και με τους χριστιανούς τους ξερόλες, που τα ξέρουν δηλαδή όλα, θα επιμένουμε στις διαφορές που έχουμε με τις άλλες ομολογίες, και όχι στα κοινά σημεία αναφοράς που είναι ότι πιστεύουμε σε έναν Θεόν. Το ίδιο συμβαίνει και με τις διαφορές των άλλων θρησκειών, διαφορές που είναι αγεφύρωτες. Η κυρίως διαφορά, επαναλαμβάνω έγκειται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, που είπαμε ότι είναι Υιός Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ομοούσιος τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, και Υιός ανθρώπου, της Παναγίας, ο Θεάνθρωπος Κύριος.
Σε αυτό λοιπόν το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, όπως το πιστεύει, όπως το ομολογεί, όπως το βιώνει, και όπως το ζει η Ορθόδοξη Εκκλησία, βρίσκεται και η διαφοροποίηση με τις άλλες θρησκείες, η διαφορά μας δηλαδή.
Έτσι και με τον Ιουδαϊσμό έχουμε τεράστιες διαφορές. Δεν θα συμφωνήσουμε μαζί τους, όταν τον Μεσσία που περίμεναν, τον Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου εσταύρωσαν; Και ακόμα τον περιμένουν. Γι’ αυτό και θα πιστέψουν σαν Μεσσία τον Αντίχριστο! Και ας μην ξεχνάμε, ότι ο Εβραϊσμός είναι αυτός που γέννησε τον Διεθνή Σιωνισμό, με τις τόσες καταστρεπτικές συνέπειες για ολόκληρο τον κόσμο. Ο Ρόσελ ήταν Εβραίος! Και τον αναφέρω αυτόν, γιατί είναι αυτός που για να χτυπήσει τους χριστιανούς και ειδικότερα τους Ορθοδόξους, γέννησε ένα από τα θηρία της Αποκαλύψεως που λέγεται Χιλιασμός, οι Ιεχωβάδες δηλαδή.
Ο μουσουλμανισμός πάλι, μέσα από το Κοράνι αρνείται τον Χριστόν ως Υιόν Θεού και Θεάνθρωπον, όπως αρνείται και το Τριαδικόν δόγμα. Ο Μωαμεθανισμός κηρύσσει την αντεκδίκηση, και την βλέπουμε στις ημέρες μας. Αρνείται και την μετάνοια, αφού το ενδιαφέρον του είναι καθαρά ευδαιμονιστικό και σαρκολατρευτικό. Υπάρχουν και πλήθος άλλων διαφορών που δεν είναι καιρός να μιλήσουμε γι’ αυτές.
Οι Ινδουιστές πάλι, θέλουν τον Χριστόν σαν έναν από τους κατώτερους πολλούς πολλούς θεούς που έχουν, αφού είναι ειδωλολάτρες. Οι θεοί τους όμως είναι μια τρομακτική ποικιλία δαιμόνων, διότι αυτά που πιστεύουν οι Βουδιστές και οι Ινδουιστές και όλες οι παραφυάδες αυτών, πιστεύουν στα δαιμόνια.

Χριστιανοί μου, «ο πρόσφατος ερχομός του πάπα στην Ελλάδα συνετέλεσε δυστυχώς, και στην ανάδειξη μιας τραγικής πραγματικότητος», -εδώ έχουμε εισαγωγικά,- όπως επιγραμματικά το τονίζει ο επίσκοπος Ιερόθεος Βλάχος, στο ότι δηλαδή «μερικοί εκκλησιαστικοί άρχοντες, διακρίνονται από τον τραγικόν αυτόν διαχριστιανικό και θρησκευτικό συγκριτισμό». Και καταλήγει λέγοντας : «Αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάνη της εποχής μας, ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος πειρασμός». Εδώ κλείνουν τα εισαγωγικά του.
Αυτό σημαίνει χριστιανοί μου ότι εμείς οι κληρικοί παντός βαθμού, πρέπει να μελετάμε κάθε μέρα τα έργα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, να συμβουλευόμαστε διακεκριμένους Ορθοδόξους γεροντάδες και πνευματικούς, ώστε να αποκτήσουμε Ορθόδοξη θεολογική εκκλησιαστική συνείδηση, για να μπορούμε κατόπιν να ορθοτομούμε τον λόγον της αλήθειας του Χριστού, φυλάσσοντες τα λογικά μας πρόβατα δηλαδή όλους εσάς, από τους κινδύνους των αιρέσεων και της πλάνης και από τους μεγάλους κινδύνους του συγκριτισμού και του οικουμενισμού,
Αμήν,
Και θα συνεχίσουμε την επομένη Κυριακή.

Η συγκύπτουσα, ο Αρχισυνάγωγος και οι καμπουριασμένες μας ψυχές

172-δ
Ι' Λουκά 2001

«Και κατεσχύνοντο πάντες οι αντικείμενοι αυτώ», από το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα.
Το θαύμα χριστιανοί μου είναι γνωστό και το ακούσατε. Ο Κύριος πηγαίνει στη Συναγωγή ημέρα Σάββατο, ημέρα αργίας. Για μας τους χριστιανούς ημέρα αργίας είναι η Κυριακή. Είναι η πρώτη του Σαββάτου, πρώτη ημέρα μετά το Σάββατο. Γιατί αυτήν την ημέρα ανεστήθηκε ο Κύριος εκ νεκρών.
Την ώρα λοιπόν που δίδασκε ο Χριστός μέσα στην Συναγωγή, το σπλαχνικό Του μάτι έπεσε πάνω σε μια καμπουριασμένη γυναίκα, συγκύπτουσα, όπως την αποκαλεί το Ευαγγέλιο. Και μάλιστα ήταν σ’ αυτήν την κυρτωμένη κατάσταση για 18 ολόκληρα χρόνια. Έτσι είχε καταντήσει από ενέργεια του διαβόλου. «Την έδησε ο Σατανάς. Ιδού δέκα και οκτώ έτη», λέγει επί λέξει το Ευαγγέλιο. Ποιος ξέρει λοιπόν κάτω από ποιες τραγικές συνθήκες έγινε αυτή η δαιμονική κατοχή, χωρίς όμως να πειραχθεί η ψυχή της.
Όπως και με τον Ιώβ. Ο διάβολος προκάλεσε λέπρα και ελεφαντίωση σε όλο του το σώμα, χωρίς όμως να βλάψει την ψυχή του. Εκείνη η μακρά και αγόγγυστη υπομονή η οποία ονομάστηκε Ιώβειος, είναι αυτή που εδόξασε τον Θεόν και εξευτέλισε τον διάβολο.
Το ίδιο συνέβη και με την συγκύπτουσα γυναίκα. Έτσι μόλις ο Κύριος την άγγιξε με τα θεϊκά Του χέρια, την έλυσε από τα δεσμά του Σατανά, και της ξανάδωσε την υγεία της, αμείβοντάς την για την επί χρόνια αγία της υπομονή.
Ο Χριστός όμως με το θαύμα αυτό που έκανε ημέρα αργίας, όπως και πολλά άλλα θαύματα, μας διδάσκει ότι την ημέρα αυτή δεν θα πρέπει να αρκεστούμε απλά και μόνον σε έναν τυπικό εκκλησιασμό ή και σε λίγη προσευχή και μελέτη, αλλά πρέπει να την συνδυάσουμε και με αγαθοεργίες. Όπως είναι οι επισκέψεις μας στα νοσοκομεία ή σε σπίτια που υπάρχουν άρρωστοι και ανήμποροι συνάνθρωποί μας, κατάκοιτοι, ανάπηροι, και λοιπά, ή όπου υπάρχει πόνος, θλίψις, πένθος και τόσα άλλα.
Πιστεύω πως η συγκύπτουσα αυτή γυναίκα την ημέρα της Κρίσεως, κατά την Δευτέρα του Χριστού Παρουσία, θα κρίνει πολλούς από μας, τους Νεοέλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς, τους χλιαρούς και νερόβραστους που χωρίς λόγο απουσιάζουμε από την Εκκλησία τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Η αδιαφορία μας, η αμέλειά μας, η τεμπελιά μας, θα πληρωθούν όλα αυτά πολύ ακριβά, αλλά θα είναι όμως πιθανόν τότε αργά για επανόρθωση και για μετάνοια. Ό,τι μπορούμε, οφείλουμε να το κάνουμε τώρα και σήμερα, όσο υπάρχουμε σ’ αυτή την ζωή, και όσο τα μυαλά μας βρίσκονται στη θέση τους. Αύριο πιθανόν να είναι πολύ αργά.
Μετά όμως από την θεραπεία της συγκύπτουσας γυναίκας, κάνει την εμφάνισή του, ή μάλλον επεμβαίνει καλύτερα, ο αρχισυνάγωγος, ο καμπούρης στην ψυχή. Ο υποκριτής, ο άσπλαχνος, ο εγωιστής, ο εμπαθής αυτός άνθρωπος. Εγώ θα τον έλεγα μάλιστα πανάθλιο. Διότι αφού δεν μπορεί να διαψεύσει το θαύμα με την ολοφάνερη θεραπεία της γυναίκας, προσπαθεί να στρέψει όσους ευρίσκοντο στην συναγωγή, εναντίον του Κυρίου. Τον κατηγόρησε ότι δήθεν δεν τηρεί την αργία της ημέρας του Σαββάτου, την οποία επιβάλλει ο Μωσαϊκός Νόμος, κάνοντας θεραπεία στους αρρώστους. Έπρεπε λέγει, να τους θεραπεύει τις άλλες μέρες και όχι την ημέρα του Σαββάτου.
Καμπουριασμένη ψυχή μπορεί να έχουμε όλοι μας. Κινδυνεύουμε όταν καμπουριάζει κάτω από το βάρος και την ενοχή αμαρτιών που δεν έχουμε εξομολογηθεί.
Συγκύπτουσα η ψυχή μας, από κακές συνήθειες, αδυναμίες και πάθη από τα οποία ακόμα δεν έχουμε απαλλαχθεί.
Συγκύπτουσα ακόμη από τα οικογενειακά βάσανα και από τις τραγωδίες της ζωής.
Συγκύπτουσα επίσης από την αμέλεια, την αδιαφορία για τη σωτηρία της.
Συγκύπτουσα και από το βάρος της υποκρισίας, της υπερηφάνειας, του εγωισμού και της κενοδοξίας που όλοι λίγο πολύ πάσχουμε από αυτές τις ασθένειες.
Επανερχόμεθα όμως στον Αρχισυνάγωγο τον οποίον ο Χριστός αποστόμωσε λέγοντας «Είσαι υποκριτής». Διότι ο καθένας από σας την ημέρα του Σαββάτου λύνει το βόδι του ή το γαϊδουράκι του για να πάει να το ποτίσει. Και καλά κάνει, διότι θα μπορούσε το καϋμένο να σκάσει από τη δίψα, να ψοφήσει. Γι’ αυτό και δεν θεωρείται αυτή η πράξις παράβασις της ημέρας της αργίας ή του Μωσαϊκού Νόμου. Η δυστυχισμένη όμως αυτή γυναίκα, που δεν είναι ζώον, αλλά απόγονος του Αβραάμ και εικόνα Θεού, και αφού ήταν δεμένη από τον διάβολο για 18 ολόκληρα χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από τον βαρύτατο αυτόν δεσμό την ημέρα του Σαββάτου;
Μόλις είπε αυτό το λόγο ο Κύριος κατεσχύνοντο πάντες οι αντικείμενοι αυτώ. Καταντροπιάστηκε ο Αρχισυνάγωγος, και όχι μόνον αυτός αλλά και όλοι οι εχθροί Του (του Χριστού), όπως ασφαλώς θα ήταν οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι, οι νομικοί, αρχιερείς, άρχοντες και άλλοι.

Εκείνο όμως που θέλω να προσέξουμε όλοι μας, είναι το πολλαπλό πάθος του φθόνου, και της ζηλοτυπίας, πάθος τόσο δυνατό που κατασκληραίνει την καρδιά και καλλιεργεί το μίσος. Στον αρχισυνάγωγο χριστιανοί μου, δεν λειτουργεί κανένα ανθρώπινο συναίσθημα, ούτε καν η στοιχειώδης λογική. Το σκοτισμένο του μυαλό δεν βλέπει το ολοφάνερο θαύμα, και η άσπλαχνη καρδιά του δεν συγκινείται καθόλου από την θεραπεία της δυστυχισμένης εκείνης γυναικός. Αλλά φορώντας την μάσκα της ευσεβείας – ήταν δήθεν ευσέβεια -και των ξηρών τύπων, με υποκρισία δηλαδή, παρουσιάζει τον Χριστό ως παραβάτη του Μωσαϊκού Νόμου, για να βρει έτσι ψεύτικες αφορμές και με δόλο να Τον συκοφαντήσει.
Όσοι, βλέπετε, δεν διαθέτουν αρετές, ήθος και ζωή αγία, είναι αδίστακτοι συκοφάντες, προκειμένου να πετύχουν το δόλιο σκοπό τους. Ο φθονερός φθάνει μέχρι τέτοιου σημείου, με τις συκοφαντίες του, που δεν υπολογίζει ούτε τιμή, ούτε υπόληψη, αρκεί να κουρελιάσει τον συνάνθρωπό του, να τον εξουθενώσει και να τον ξευτελίσει.
Κάτι παρόμοιο προσπάθησε και ο αρχισυνάγωγος, εναντίον του Κυρίου, αλλά δεν το κατάφερε διότι ο Χριστός με ένα ατράνταχτο επιχείρημα, του έβγαλε την μασκα της υποκρισίας, λέγοντας, το επαναλαμβάνω αυτό, «τι ήθελες υποκριτά και σκληρόκαρδε άνθρωπε, να μη δώσω το ευλογημένο δροσερό νεράκι, το ζον το ύδωρ, για να θεραπευτεί αυτή η δυστυχισμένη γυναίκα, που εβασανίζετο για πολλά πολλά χρόνια, από την φοβερή αυτήν αρρώστια την οποία είχε προκαλέσει ο Σατανάς»;
Ο Κύριός μας ενώ ήταν και είναι τόσο πολύ φιλάνθρωπος, φιλάγαθος και πανάγαθος για όλους τους αμαρτωλούς, εν τούτοις Τον βλέπουμε να είναι καυστικότατος απέναντι στους υποκριτάς, τους οποίους πάντοτε δημόσια ήλεγχε και καυτηρίαζε. Είναι γνωστά τα φοβερά εκείνα «ουαί». «Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί», τα οποία μπορείτε να διαβάσετε στο εικοστό τρίτο κεφάλαιον του Ευαγγελιστού Ματθαίου. Λέγοντας λοιπόν ο Κύριος και καυτηριάζοντας τη δόλια συμπεριφορά του αρχισυναγώγου, έλαμψε η αλήθεια, και καταισχύνθησαν αυτός και οι Φαρισαίοι, και όλος ο λαός γέμισε από χαρά, δοξάζοντας το Θεό για όσα είδε και άκουσε.
Και δεν ήτο η πρώτη φορά που κατεντροπιάστηκαν οι Φαρισαίοι και όλοι οι υποκριτές μαζί.
Κατεντροπιάστηκαν ακόμα οι εχθροί της αληθείας, όταν οι Γραμματείς και Φαρισαίοι έστειλαν δούλους και υπηρέτας για να συλλάβουν τον Κύριο και κείνοι, επιστρέφοντας άπρακτοι, ομολόγησαν ότι ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος. Κατεντροπιάστηκαν όταν τον έφεραν μπροστά Του την γυναίκα τη επί μοιχεία κατειλημμένην, και Του ζήτησαν εφαρμόζωντας τον Μωσαϊκό Νόμο, να την λιθοβολήσει. Και ο Κύριος απάντησε στους υποκριτάς λέγοντας: «Ο αναμάρτητος υμών, πρώτος τον λίθον βαλλέτω επ’ αυτήν».
Καταντροπιάζονται κάθε μέρα οι Φαρισαίοι, όταν ο Χριστός παρουσία τους θεράπευε πάσης φύσεως ασθενείς, τυφλούς, χωλούς, κυλούς, παραλυτικούς, αναπήρους, λεπρούς και πολύ περισσότερον όταν ανέσταινε νεκρούς και μάλιστα τον από τετραημέρου κοιμηθέντα Λάζαρον.
Καταντροπιάστηκαν στη συνέχεια όλοι οι εχθροί του Χριστού, άρχοντες και αρχιερείς, Γραμματείς, Νομικοί και Φαρισαίοι, από την Ανάσταση του Κυρίου εκ νεκρών, την Ανάληψή Του εις τους ουρανούς, και με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος που από τότε κυβερνά την Εκκλησία, και την οδηγεί εις πάσαν την αλήθειαν.
Καταντροπιάστηκαν στη συνέχεια όσοι εδίωξαν την Εκκλησία του Χριστού, και την πότισαν στους τρείς πρώτους αιώνες με εκατομμύρια μαρτύρων, από τον τριετή Κήρυκον, μέχρι και τον εκατόν δέκα τεσσάρων ετών ιερομάρτυρα Άγιο Χαράλαμπο.
Αλλά και από τότε μέχρι σήμερα καταντροπιάστηκαν και εξακολουθούν να ντροπιάζονται από τους χιλιάδες χιλιάδων νεομάρτυρες, άντρες γυναίκες και παιδιά, πλουσίους και φτωχούς, μορφωμένους και αγραμμάτους, πρίγκιπες και αγρότες, στρατηγούς και στρατιώτες.
Και τέλος από όλους εμάς, που δίνουμε, όταν την δίνουμε, - όταν την δίνουμε -, την καλή μαρτυρία, με τη φλογερή μας πίστη και όχι τη νερόβραστη και χλιαρή, με την ανυπόκριτη αγάπη μας, και όχι τη φθονερή, με το ταπεινό μας φρόνημα και όχι το υπερήφανο, με την αληθινή μας μετάνοια και όχι τα ψευτοδάκρυα, με το ζωντανό μας παράδειγμα και όχι το πεθαμένο, και με την μετά παρρησίας ομολογία μας, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, ο Σωτήρας του κόσμου.
Γι’ αυτό και άνω σχώμεν τας καρδίας.

Αδελφοί μου, όσο και αν είμαστε κυρτωμένοι, καμπουριασμένοι από το βάρος της αμαρτίας, εκείνο που μας μένει είναι να τρέξουμε στον γιατρό των ψυχών και των σωμάτων τον Χριστό, για να μας αγγίξει με τα θεϊκά Του χέρια, και κει στο εξομολογητήριο, και με το πετραχήλι του ιερέως πνευματικού να μας πει
«Παιδί μου, τέκνον μου, εικόνα μου, πλάσμα μου, απολέλυσαι της ασθενείας σου,
και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι»,

Αμήν.

Μαρτύριον, θαύματα και διδάγματα εκ της Αγίας Αικατερίνης

172 γ
25.11.2001

Η Εκκλησία μας κάθε μέρα εορτάζει κι έναν μεγάλο Άγιο και μια μεγάλη Αγία. Η δε Αγία Αικατερίνη είναι ένα από τα λαμπρότερα στολίδια ανάμεσα στους χιλιάδες χιλιάδων μαρτύρων του τετάρτου αιώνος.
Κατήγετο από την Αλεξάνδρεια και ήταν από γονείς ευγενείς και το γένος πριγκιπικό. Ως προς την σωματική της ομορφιά ήταν πανέμορφη και καλλονή. Η ομορφιά της λένε οι συναξαριστές ήταν εκθαμβωτική. Το σπουδαίο όμως ήτο ότι στα είκοσί της χρόνια είχε μεγάλη μόρφωση, πολύ μεγάλη μόρφωση, οι γνώσεις της στην κλασσική παιδεία και στην φιλοσοφία ήτο καταπληκτική. Έκαμε επίσης σπουδές στην ρητορική και στις ξένες γλώσσες και διαλέκτους της εποχής της.
Στην αγιογραφημένη εικόνα της παρουσιάζεται με στολή Βυζαντινής αυτοκράτειρας και με βασιλικό στέμμα στο κεφάλι της που δηλώνουν την υψηλή καταγωγή της. Στο δεξί της χέρι κρατάει ένα κλαδί από φοίνικα που συμβολίζει τον θρίαμβο που κατήγαγε απέναντι στους ειδωλολάτρες φιλοσόφους της εποχής της, ενώ με το αριστερό της χέρι αγγίζει τον τροχό και το ξίφος, τα οποία δηλώνουν τα φοβερά της μαρτύρια. Στη βάση της εικόνας υπάρχουν μερικά βιβλία που φανερώνουν και αυτά συμβολικά την μεγάλη της σοφία.
Έζησε την εποχή των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού, Μαξιμιανού και Μαξιμίνου, φοβερών διωκτών του Χριστιανισμού. Μαρτύρησε ύστερα από πολλά βασανιστήρια από τον Μαξιμίνο.
Και να δούμε με λίγα λόγια πώς ήτο το μαρτύριό της. Όταν λοιπόν ο αυτοκράτορας Μαξιμίνος πληροφορήθηκε για το εκθαμβωτικό κάλλος της Αικατερίνης και ειδικότερα για την μεγάλη της σοφία, θέλησε να την ντροπιάσει. Γι’ αυτό και ανέθεσε σε εβδομήντα φιλοσόφους και ρήτορες της εποχής της, από την Αλεξάνδρεια, τους πλέον ξακουστούς, για να πείσουν την Αγία με τα διάφορα ρητορικά και φιλοσοφικά τους επιχειρήματα ότι ο δρόμος του Χριστιανισμού ήτο λανθασμένος και γεμάτος απάτη.
Εκείνη όμως σύμφωνα και με το απολυτίκιο που της ψάλλουμε, εφίμωσε λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών του πνεύματος τη μαχαίρα. Δηλαδή με την χάρη και την δύναμη του Αγίου Πνεύματος αποστόμωσε τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους. Η δε ανάπτυξις των χριστιανικών απόψεων και θέσεων έγινε με τόση πειστικότητα, γιατί οι απόψεις και θέσεις αυτές, ήσαν οι μόνες αλήθειες, οι μοναδικές, ώστε όλοι τους αμέσως μετά, ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό.
Βλέποντας λοιπόν αυτόν τον ξευτελισμόν που υπέστη δια των φιλοσόφων ο Μαξιμίνος, διέταξε να καούν όλοι τους ζωντανοί, στην κεντρική πλατεία της μεγάλης πόλεως της Αλεξανδρείας.
Την δε Αγία την έκλεισε στη φυλακή με σκοπό να αρχίσει την επομένη, την μεθεπομένη, δημόσια τα βασανιστήριά της.
Μια νύχτα δέχτηκε την επίσκεψη του ίδιου μας, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όπου και της προσέφερε δακτυλίδι για να φορέσει στο δάκτυλό της, ως σφραγίδα επιβεβαιώσεως των αρραβώνων της μετά του Νυμφίου Ιησού Χριστού. Ο αρραβώνας αυτός, στην Αγία Γραφή, καλείται αρραβών του Πνεύματος.
Κατά την διάρκεια που η Αγία Αικατερίνη ήτο στη φυλακή, την επισκέφτηκε η Αυγούστα Φαυστίνα, σύζυγος του Μαξιμίνου, συνοδευομένη από τον φρούραρχο Πορφυρίωνα. Η Αγία τους μίλησε με πολλή πίστη για τον Χριστό, ως Θεόν αληθινόν και Θεάνθρωπον, για την ανυπέρβλητη διδασκαλία Του, την αγάπη Του, που έφθασε μέχρι θανάτου και Σταυρού, τα θαύματά Του, εν συνεχεία βέβαια αναλυτικά την Σταυρική Θυσία, την Ανάσταση, την Ανάληψη, την Μεταμόρφωση, το Βάπτισμα, την μετάνοια, τη Θεία Κοινωνία στο τραπέζι της αγάπης και της Θείας Λατρείας, και πολλά ακόμα, όσα περιλαμβάνει η χριστιανική μας πίστις, με τα οποία σαγήνευσε και αιχμαλώτισε στην πίστη όχι μόνον την Φαυστίνα και τον Πορφυρίωνα αλλά και διακόσους ακόμα στρατιώτες, οι οποίοι παρακολουθούσαν κατάπληκτοι την υπέροχη και θεϊκή και μεγαλόπρεπη διδασκαλία της για τον Χριστό και την Εκκλησία Του.
Και το μεγάλο θαύμα έγινε. Βαπτίστηκαν όλοι τους χριστιανοί. Όταν πληροφορήθηκε τα γεγονότα αυτά ο Μαξιμίνος, τόσο πολύ εξεμάνη, που διέταξε αμέσως τον αποκεφαλισμό της συζύγου του Φαυστίνας και στην συνέχεια τον βασανισμό του Πορφυρίωνος και των διακοσίων στρατιωτών του.
Βλέποντας όμως στη συνέχεια την ακλόνητη πίστη τους, έγινε αγριότερος και των θηρίων, γι’ αυτό και διέταξε και τον αποκεφαλισμό όλων.
Τέλος ήρθε και η σειρά της Αγίας. Βέβαια οι δήμιοι είχαν την εντολή να την βασανίσουν όσο μπορούσαν περισσότερο και με τα πιο πολλά μέσα βασανιστηρίων που διέθεταν. Εκείνη όμως τα υπέμεινε όλα καρτερικότατα, δοξολογώντας συνέχεια το όνομα του Νυμφίου της Ιησού Χριστού.
Αυτό είναι το ίδιον των μαρτύρων. Παίρνουν στο σώμα τους από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος αφού νοιώσουν τους πρώτους πόνους, κατόπιν παίρνουν μια ειδική χάρη για να μπορούν να τα υπομένουν τα πάντα, και έτσι να δοξολογείται το όνομα του Παναγίου Θεού και τα θαύματα να είναι ορατά και απτά εις εκείνους οι οποίοι τα παρακολουθούν, γι’ αυτό και ακριβώς έχουμε πολλούς δημίους αμέσως να ομολογούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον.
Για να λυγίσουν όμως το γενναίο φρόνημά της, χρησιμοποίησαν στο τέλος οι δήμιοι και το φοβερότερο από όλα τα μαρτύρια: Το μαρτύριον του τροχού διά μέσου του οποίου διαμελίζεται και σχίζεται το σώμα σε κομμάτια, - το σώμα εννοείται βέβαια του βασανιζομένου μάρτυρος.
Αλλά το καθαρότατο σώμα της Αγίας Αικατερίνης διαφυλάχτηκε σώο και αβλαβές. Μόλις άρχισαν οι δήμιοι να γυρίζουν τον τροχό για να τεντωθούν τα πόδια και τα χέρια και να σχισθούν σε κομμάτια ολόκληρο το σώμα, αυτός, ο τροχός δηλαδή, ακαριαίως αυτοδιαλύθηκε σε μικρά μικρά κομματάκια.
Μην αντέχοντας άλλο ο Μαξιμίνος να βλέπει τις θαυμαστές και ανεξήγητες γι’ αυτόν επεμβάσεις του Αγίου Θεού πάνω στην Αγία διέταξε ευθύς αμέσως τον αποκεφαλισμό της, στις 25 Νοεμβρίου το 307 περίπου μ.Χ. Αυτή ήτο πολύ περιληπτικά η ζωή, η δράσις, τα κατορθώματα και το μαρτύριο της Αγίας Αικατερίνης.
Γιατί όμως η Εκκλησία μας, μάς καλεί και μάλιστα κάθε μέρα, να γιορτάζουμε τους Αγίους Μάρτυρας, σήμερα έχουμε την Αγία Μυρόπη, αύριο άλλους αγίους μάρτυρας, μεθαύριο την Αγία Βαρβάρα και ούτω κάθε εξής, δεν υπάρχει ημέρα που να μην εορτάζει και ένας μάρτυρας, άνδρας ή γυναίκα. Και μας καλεί όχι μόνον αυτούς αλλά να γιορτάζουμε και τους οσίους και τις όσιες, τους μεγάλους Ιεράρχες και Πατέρες της Εκκλησίας μας, τους αναχωρητάς και ερημίτας, - γιατί; Απλούστατα, για να τους μοιάσουμε. Μνήμη Αγίου, μίμησις Αγίου, μας συνιστά η Εκκλησία μας, και όλους και μάλιστα και ειδικότερα όλους εμάς, όλους εμάς, το επαναλαμβάνω, όλους εμάς, λαϊκούς και κληρικούς, όλους, πούμαστε νερόβραστοι και χλιαροί, και οι Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, νερόβραστοι και χλιαροί. Γι’ αυτό λοιπόν μας υπενθυμίζει με ύμνους και ωδές πνευματικές, κάθε μέρα, Κυριακές και εορτές, και η μνήμη των Αγίων για να τους μοιάσουμε. Να μοιάσουμε την Αγία Αικατερίνη στην φιλομάθεια της Αγίας Γραφής, και των δογμάτων της πίστεως. Και δυστυχώς για μας πικρή είναι η αλήθεια. Δεν μελετάμε σχεδόν καθόλου την Καινή Διαθήκη. Τα λόγια του Θεού. Το Ευαγγέλιό Του. Δεν το μελετάμε. Και έτσι έχουμε τελεία άγνοια σε θέματα πίστεως. Κάτι λίγα που ξέρουμε είναι και αυτά αναμεμειγμένα δυστυχώς μ’ ένα σωρό προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Αγνή ατόφια καθαρή πίστη δεν έχουμε. Ακόμα και οι μορφωμένοι άνθρωποι δεν ξέρουν τίποτα από την Χριστιανική διδασκαλία. Και το χειρότερο είναι ότι την ταυτίζουν με τα πάθη τους ή με το επικρατέστερο ιδεολογικό ρεύμα της εποχής τους, που συνήθως βέβαια είναι υλιστικό και άθεο.
Επίσης η Αγία Αικατερίνη καλεί λόγω της ηλικίας της, είκοσι ετών ήταν, και αύριο μεθαύριο η Αγία Βαρβάρα στα δεκαεπτά της χρόνια, όλους τους νέους και τις νέες του εικοστού πρώτου αιώνος, τα κορίτσια και τα αγόρια, στην αγνότητα και στην καθαρότητα του σώματος και της ψυχής, αντιμετωπίζοντας σθεναρά και με ομολογία όλες τις αμαρτωλές προκλήσεις της εποχής μας.
Μας καλεί η Αγία να της μοιάσουμε στην ομολογία της πίστεως, και αυτό είναι που λείπει από τις ημέρες μας και από την ξεδιάντροπη εποχή μας, λείπει η ομολογία και το μαρτύριον, λείπει το θάρρος, μας λείπει η πνευματική λεβεντιά, μας λείπει το φιλότιμο. Ο Έλληνας έχει φιλότιμο και τόχασε τώρα. Ακούς να βλασφημείται το όνομα του Χριστού! Της Παναγίας, του Τιμίου Σταυρού και των Αγίων; Τα’ ακούς; Ποιος δεν ακούει; Να διαμαρτυρηθείς! Με ήπιο τρόπο. Με ήπιο τρόπο. Αλλά να διαμαρτυρηθείς όμως.
Ακούς από την συντροφιά σου και τους συγγενείς σου να κατηγορούν με τα αισχρότερα λόγια τη θρησκεία σου, τους ιερείς, και τους επισκόπους σου και οποιονδήποτε άλλον Εκκλησιαστικό φορέα; Γλώσσα έχεις, ή μήπως δεν έχεις; Έχεις γλώσσα! Που κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Ε, λοιπόν αυτή τη γλώσσα που έχεις, η γλώσσα αυτή να σου γίνει σάλπιγγα! Να σου γίνει καμπάνα, να σου γίνει βιολί, να σου γίνει ύμνος! Για το Χριστό μας, τα όσια και τα ιερά της πίστεώς μας. Για να μπορείς να δίνεις έτσι κάθε μέρα μάχες για να αποστομώνεις κάθε αντιφρονούντα, όποια και αν είναι η θέση του μέσα στον χώρο της πολιτείας ή της κοινωνίας. Να γίνουμε μάρτυρες και ομολογηταί με την καθημερινή μας ζωή, με τα λόγια και το καλό μας προπαντός παράδειγμα. Γιατί βέβαια λόγια βέβαια μπορεί να λέμε αλλά αν δεν έχουμε και το ζωντανό καλό παράδειγμα, αν η ζωή μας δε μυρίζει λιβάνι, άδικα τα λόγια, χαμένος ο κόπος.
Μόνον έτσι μπορούμε να ακτινοβολούμε ως φώς μέσα στην κοινωνία μας. Μας το είπε και ο Χριστός, «ούτω λαμψάτω το φώς ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως είδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσιν τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς».
Μάρτυρες λοιπόν και ομολογηταί πρώτα στο σπίτι μας,
ύστερα στους συγγενείς μας,
κατόπιν στη δουλειά μας,
και τέλος σε ολόκληρη την κοινωνία μας.
Παντού και πάντα και σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας να ομολογούμε τον Χριστόν μας ως αληθινόν Θεόν και Σωτήρα του κόσμου. Αλλά και η ζωή μας και το παράδειγμά μας να είναι όλα φώς Χριστού.
Φώς Χριστού φαίνει πάσι,
Αμήν.