Ο χειρούργος που λέει την ευχή αδειαλείπτως
Και τώρα θα σας πω μια ιστορία αληθινή.
Την απόδειξη την είχα πριν μια εβδομάδα.
Τέτοιο καιρό πέρυσι, είχε αρχίσει η Μεγάλη Σαρακοστή και ήλθε ένας γιατρός, από την επαρχία γιατρός, έγγαμος με τρία παιδιά, ο οποίος είχε οξύτατα προβλήματα και στο νοσοκομείο όπου ηργάζετο και εργάζεται ως γιατρός καθώς επίσης και ποικίλλα οικογενειακά προβλήματα και βέβαια και με πολλές αμφιβολίες μέσα του για τα θέματα της πίστεως.
Είπαμε πολλά, δεν είχα κόσμο, ήταν πρωινό και είχα τη δυνατότητα και του μίλησα αρκετά.
Του συνέστησα, βέβαια, σαν πρώτο βιβλίο, τις Περιπέτειες ενός Προσκυνητού και να λέγει την ευχή όλην την ημέρα.
Ηρθε την περασμένη εβδομάδα πάλι πρωί και μόλις τον αντίκρυσα είδα πράγματι μία αλλοιωμένη μορφή, έναν άνθρωπο οποίος εφαίνετο πλέον ότι καλλιεργούσε την ευσέβεια.
Μέσα του το Αγιον Πνεύμα είχε σκάψει βαθειά και όχι μόνον είχαν πιάσει γερή ρίζα οι σπόροι που χύθηκαν, που σπάρθηκαν μέσα στην καρδιά του αλλά είχαν γίνει δένδρα και όχι μόνον είχαν ανθήσει αλλά είχαν καρποφορήσει.
Αρχισε να λέει την ευχή, στην αρχή με δυσκολία, προφορικά ψιθυριστά.
Θα προσπαθήσω να σας τα πω όπως περίπου μου τα είπε.
Με δυσκολία στην αρχή.
Οσο προχωρούσε ο καιρός, τόσο πιο πολύ τη συνήθιζε, τόσο πιο πολύ γλυκαίνονταν.
Εβλεπε ότι δεν ήταν μηχανικό.
Τον βοηθούσε, βέβαια, εντωμεταξύ και η μελέτη που έκανε μία, δύο, τρείς, πέντε, δέκα, είκοσι φορές τις Περιπέτειες ενός Προσκυνητού.
Το έχει διαβάσει κανείς από εσάς 20 φορές;
Λοιπόν, 20 φορές μέσα σε ένα χρόνο.
Και προσπαθούσε αυτά τα πράγματα να τα βιώνει όσο ήτο δυνατόν, όσο ήτο δυνατόν.
Σήμερα λέει την ευχή ψιθυριστά και με το νου, βέβαια τώρα πλέον την λέγει και από μέσα, 60 φορές περίπου το λεπτό, 60 μόνον 60.
Λέει μία σε κάθε δευτερόλεπτο.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με,
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με....
Επομένως σε μία ώρα τη λέει 3600 φορές.
Σε 10 ώρες τη λέει 36 χιλιάδες φορές.
Δεν είναι πολύ.
Σε δεκαπέντε ώρες όμως τη λέει 50000 φορές και αυτό έφερε αλλοίωση σε όλα τα πράγματα της ζωής του.
Στέριωσε μέσα του την πίστη του και ακριβώς πάντα τα ενεργήματα και τα τριαδικά χαρίσματα τα
ζούσε μέσα στην Εκκλησία, στη Θεία Κοινωνία, στη Θεία Λατρεία και ειδικότερα στην προσευχή : Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Κάποτε αντιμετώπιζε μια σοβαρή εγχείριση, γιατί ήταν γιατρός χειρούργος.
Μπήκε στο χειρουργείο το πρωί, σχεδόν την πέρασε γονατιστός, με το κομποσχοίνι στο χέρι, λέγοντας Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με...
Βρέθηκε στο χειρουργείο και άρχισε να χειρουργεί, λεπτότατη εγχείριση.
Οι οικείοι του ασθενούς είχαν εμπιστοσύνη στο γιατρό, δεν τον έφεραν στας Αθήνας.
Και την έκανε την εγχείριση.
Είδε τότε κάποια χέρια παράξενα.
Ανακατεύθηκαν εκεί και δεν φαίνονταν να είχαν από πάνω τίποτα από εδώ και πέρα, μόνο χέρια.
Και έπιασαν τα νυστέρια του και τα ψαλίδια του και ότι άλλο χρειάζεται και έκαναν την εγχείριση και κάποιο άλλο χέρι του σκούπιζε τον ιδρώτα και του έλεγε μέσα του:
- Να έχεις εμπιστοσύνη και ελπίδα.
Κάποιος άλλος εδώ πέρα μου είπε προχθές ότι όλα τα βιβλία αν τα βάλομε από τη μια πλευρά και από την άλλη βάλομε την Αγία Γραφή, την Καινή Διαθήκη, και τις Περιπέτειες ενός Προσκυνητού θα γύρει από εδώ η πλάστιγγα.
Θα γύρει από εδώ η πλάστιγγα.
Και μου είπε μερικά πράγματα όπως περίπου τα έζησε ή όπως τα ζούσε μέσα στη Θεία Λειτουργία. Λοιπόν, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Περπατά στο δρόμο. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Οδηγεί το αυτοκίνητο. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Προσέχει τα παιδιά στο γράψιμο. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Κάνει την επίσκεψη. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Οσα λένε οι Περιπέτεις ενός Προσκυνητού είναι όλα αληθινά πλέον.
Μπορεί να ομιλεί, να τρώγει, να ακούει, να προσέχει και μέσα η ευχούλα Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Και τα ζει αυτά μέσα στην Εκκλησία, που είναι το Σώμα του Χριστού, στο Ναό εκεί μέσα, υπόκειται τις κατά χάρι θείες αλλοιώσεις.
Στη Μικρή Είσοδο νιώθει τις περισσότερες φορές να γεμίζει από το φως της θεογνωσίας, από τη σοφία του Ευαγγελικού λόγου.
Οσες φορές είχε κάποια απορία γύρω από ορισμένα πράγματα, όπως μου είπε, γύρω από την Αγία Γραφή, με το Σοφία Ορθή άνοιγε ο νους και του έδινε την ερμηνεία των χωρίων που εδιάβαζε εκεί και δημιουργείτο μια εσωτερική θεία ευφροσύνη από την κατάληψη, την κατανόηση του λόγου του Θεού, όχι εγκεφαλική, πνευματική κατανόηση.
Αλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Ναι, στην Μικρά Είσοδο, προπορεύονται οι λαμπάδες, ο Τίμιος Πρόδρομος προπορεύεται, και θυμήθηκα αυτή τη στιγμή κάτι που έλεγε ο δικός μου Πνευματικός για τον παππού τον Ιωσήφ ότι πολλές φορές έβλεπε αντί για τους μοναχούς που κρατάνε τις λαμπάδες στην Μικρά Είσοδο, και εδώ που έχουμε τα παιδάκια ή τα μεγάλα παιδιά, να προπορεύονται Αγγελοι με αναμμένες τις λαμπάδες κατά την Μικρά Είσοδο.
Στην ακρόαση του Θείου Λόγου μέσω των αποστολικών και των ευαγγελικών αναγνωσμάτων ζούσε την συγκατάθεση της ψυχής του γιά αρετή, για βία στην αρετή και στη θεία ζωή.
Αυτό κάθε φορά σήμαινε για την καρδιά του και το τέλος του σαρκικού και του κοσμικού φρονήματος.
Ολα αυτά που σας είπα λίγο πολύ μου τα έδωσε ευκαιρεία στη συζήτηση που έκανε ο γιατρός αυτός, ο οποίος είχε βάλει πρόγραμμα στη ζωή του το Αδιαλείπτως Προσεύχεσθε,
το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Δεν άφησε καμμία από τις δραστηριότητες της ζωής του.
Η ευχή ευχή,
η δουλειά δουλειά,
η εργασία εργασία,
οι φροντίδες φροντίδες,
οι υποχρεώσεις υποχρεώσεις.
Σε όλα σωστός και η προσευχή προσευχή.
Οπως τα κάνομε όλα και αναπνέομε, όπως τα κάνομε όλα και η καρδιά μας χτυπά και λειτουργεί και δίδει αίμα παντού, έτσι μπορούμε, στην αρχή δύσκολα, ύστερα πιο εύκολα, ύστερα πιο εύκολα... να μπορέσομε να αναπνέομε συνεχώς με το όνομα του Κυρίου και κατόπιν δεν θα χρειάζεται πλέον να την ψιθυρίζουν τα χείλη.
Θα την λέει στην αρχή μόνον ο νούς και ύστερα η καρδιά.
Αδελφοί μου, τέκνα εν Κυρίω ηγαπημένα, αδειαλείπτως προσεύχεσθε και στην προσευχή σας να μας θυμάστε.
Εχουμε ανάγκη των προσευχών σας.
Και τώρα θα σας πω μια ιστορία αληθινή.
Την απόδειξη την είχα πριν μια εβδομάδα.
Τέτοιο καιρό πέρυσι, είχε αρχίσει η Μεγάλη Σαρακοστή και ήλθε ένας γιατρός, από την επαρχία γιατρός, έγγαμος με τρία παιδιά, ο οποίος είχε οξύτατα προβλήματα και στο νοσοκομείο όπου ηργάζετο και εργάζεται ως γιατρός καθώς επίσης και ποικίλλα οικογενειακά προβλήματα και βέβαια και με πολλές αμφιβολίες μέσα του για τα θέματα της πίστεως.
Είπαμε πολλά, δεν είχα κόσμο, ήταν πρωινό και είχα τη δυνατότητα και του μίλησα αρκετά.
Του συνέστησα, βέβαια, σαν πρώτο βιβλίο, τις Περιπέτειες ενός Προσκυνητού και να λέγει την ευχή όλην την ημέρα.
Ηρθε την περασμένη εβδομάδα πάλι πρωί και μόλις τον αντίκρυσα είδα πράγματι μία αλλοιωμένη μορφή, έναν άνθρωπο οποίος εφαίνετο πλέον ότι καλλιεργούσε την ευσέβεια.
Μέσα του το Αγιον Πνεύμα είχε σκάψει βαθειά και όχι μόνον είχαν πιάσει γερή ρίζα οι σπόροι που χύθηκαν, που σπάρθηκαν μέσα στην καρδιά του αλλά είχαν γίνει δένδρα και όχι μόνον είχαν ανθήσει αλλά είχαν καρποφορήσει.
Αρχισε να λέει την ευχή, στην αρχή με δυσκολία, προφορικά ψιθυριστά.
Θα προσπαθήσω να σας τα πω όπως περίπου μου τα είπε.
Με δυσκολία στην αρχή.
Οσο προχωρούσε ο καιρός, τόσο πιο πολύ τη συνήθιζε, τόσο πιο πολύ γλυκαίνονταν.
Εβλεπε ότι δεν ήταν μηχανικό.
Τον βοηθούσε, βέβαια, εντωμεταξύ και η μελέτη που έκανε μία, δύο, τρείς, πέντε, δέκα, είκοσι φορές τις Περιπέτειες ενός Προσκυνητού.
Το έχει διαβάσει κανείς από εσάς 20 φορές;
Λοιπόν, 20 φορές μέσα σε ένα χρόνο.
Και προσπαθούσε αυτά τα πράγματα να τα βιώνει όσο ήτο δυνατόν, όσο ήτο δυνατόν.
Σήμερα λέει την ευχή ψιθυριστά και με το νου, βέβαια τώρα πλέον την λέγει και από μέσα, 60 φορές περίπου το λεπτό, 60 μόνον 60.
Λέει μία σε κάθε δευτερόλεπτο.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με,
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με....
Επομένως σε μία ώρα τη λέει 3600 φορές.
Σε 10 ώρες τη λέει 36 χιλιάδες φορές.
Δεν είναι πολύ.
Σε δεκαπέντε ώρες όμως τη λέει 50000 φορές και αυτό έφερε αλλοίωση σε όλα τα πράγματα της ζωής του.
Στέριωσε μέσα του την πίστη του και ακριβώς πάντα τα ενεργήματα και τα τριαδικά χαρίσματα τα
ζούσε μέσα στην Εκκλησία, στη Θεία Κοινωνία, στη Θεία Λατρεία και ειδικότερα στην προσευχή : Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Κάποτε αντιμετώπιζε μια σοβαρή εγχείριση, γιατί ήταν γιατρός χειρούργος.
Μπήκε στο χειρουργείο το πρωί, σχεδόν την πέρασε γονατιστός, με το κομποσχοίνι στο χέρι, λέγοντας Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με...
Βρέθηκε στο χειρουργείο και άρχισε να χειρουργεί, λεπτότατη εγχείριση.
Οι οικείοι του ασθενούς είχαν εμπιστοσύνη στο γιατρό, δεν τον έφεραν στας Αθήνας.
Και την έκανε την εγχείριση.
Είδε τότε κάποια χέρια παράξενα.
Ανακατεύθηκαν εκεί και δεν φαίνονταν να είχαν από πάνω τίποτα από εδώ και πέρα, μόνο χέρια.
Και έπιασαν τα νυστέρια του και τα ψαλίδια του και ότι άλλο χρειάζεται και έκαναν την εγχείριση και κάποιο άλλο χέρι του σκούπιζε τον ιδρώτα και του έλεγε μέσα του:
- Να έχεις εμπιστοσύνη και ελπίδα.
Κάποιος άλλος εδώ πέρα μου είπε προχθές ότι όλα τα βιβλία αν τα βάλομε από τη μια πλευρά και από την άλλη βάλομε την Αγία Γραφή, την Καινή Διαθήκη, και τις Περιπέτειες ενός Προσκυνητού θα γύρει από εδώ η πλάστιγγα.
Θα γύρει από εδώ η πλάστιγγα.
Και μου είπε μερικά πράγματα όπως περίπου τα έζησε ή όπως τα ζούσε μέσα στη Θεία Λειτουργία. Λοιπόν, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Περπατά στο δρόμο. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Οδηγεί το αυτοκίνητο. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Προσέχει τα παιδιά στο γράψιμο. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Κάνει την επίσκεψη. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Οσα λένε οι Περιπέτεις ενός Προσκυνητού είναι όλα αληθινά πλέον.
Μπορεί να ομιλεί, να τρώγει, να ακούει, να προσέχει και μέσα η ευχούλα Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Και τα ζει αυτά μέσα στην Εκκλησία, που είναι το Σώμα του Χριστού, στο Ναό εκεί μέσα, υπόκειται τις κατά χάρι θείες αλλοιώσεις.
Στη Μικρή Είσοδο νιώθει τις περισσότερες φορές να γεμίζει από το φως της θεογνωσίας, από τη σοφία του Ευαγγελικού λόγου.
Οσες φορές είχε κάποια απορία γύρω από ορισμένα πράγματα, όπως μου είπε, γύρω από την Αγία Γραφή, με το Σοφία Ορθή άνοιγε ο νους και του έδινε την ερμηνεία των χωρίων που εδιάβαζε εκεί και δημιουργείτο μια εσωτερική θεία ευφροσύνη από την κατάληψη, την κατανόηση του λόγου του Θεού, όχι εγκεφαλική, πνευματική κατανόηση.
Αλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Ναι, στην Μικρά Είσοδο, προπορεύονται οι λαμπάδες, ο Τίμιος Πρόδρομος προπορεύεται, και θυμήθηκα αυτή τη στιγμή κάτι που έλεγε ο δικός μου Πνευματικός για τον παππού τον Ιωσήφ ότι πολλές φορές έβλεπε αντί για τους μοναχούς που κρατάνε τις λαμπάδες στην Μικρά Είσοδο, και εδώ που έχουμε τα παιδάκια ή τα μεγάλα παιδιά, να προπορεύονται Αγγελοι με αναμμένες τις λαμπάδες κατά την Μικρά Είσοδο.
Στην ακρόαση του Θείου Λόγου μέσω των αποστολικών και των ευαγγελικών αναγνωσμάτων ζούσε την συγκατάθεση της ψυχής του γιά αρετή, για βία στην αρετή και στη θεία ζωή.
Αυτό κάθε φορά σήμαινε για την καρδιά του και το τέλος του σαρκικού και του κοσμικού φρονήματος.
Ολα αυτά που σας είπα λίγο πολύ μου τα έδωσε ευκαιρεία στη συζήτηση που έκανε ο γιατρός αυτός, ο οποίος είχε βάλει πρόγραμμα στη ζωή του το Αδιαλείπτως Προσεύχεσθε,
το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Δεν άφησε καμμία από τις δραστηριότητες της ζωής του.
Η ευχή ευχή,
η δουλειά δουλειά,
η εργασία εργασία,
οι φροντίδες φροντίδες,
οι υποχρεώσεις υποχρεώσεις.
Σε όλα σωστός και η προσευχή προσευχή.
Οπως τα κάνομε όλα και αναπνέομε, όπως τα κάνομε όλα και η καρδιά μας χτυπά και λειτουργεί και δίδει αίμα παντού, έτσι μπορούμε, στην αρχή δύσκολα, ύστερα πιο εύκολα, ύστερα πιο εύκολα... να μπορέσομε να αναπνέομε συνεχώς με το όνομα του Κυρίου και κατόπιν δεν θα χρειάζεται πλέον να την ψιθυρίζουν τα χείλη.
Θα την λέει στην αρχή μόνον ο νούς και ύστερα η καρδιά.
Αδελφοί μου, τέκνα εν Κυρίω ηγαπημένα, αδειαλείπτως προσεύχεσθε και στην προσευχή σας να μας θυμάστε.
Εχουμε ανάγκη των προσευχών σας.
