Η συναίσθησις τής ευθύνης γιά την αμαρτωλότητά μας

201-γ
29.4.2007 Κυρ. τού Παραλύτου

Ήδη «υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον τι σοι γένηται».
«Μηκέτι αμάρτανε».
Έχουν πολύ μεγάλη σημασία χριστιανοί μου αυτές οι δυό οι λέξεις.
Το «μηκέτι αμάρτανε», που εξεφωνήθησαν από το στόμα του Ιησού Χριστού του αληθινού Θεού ημών. «Μην ξαναμαρτήσεις».
Βαραίνουν όχι μόνον τον κάθε άνθρωπο χωριστά, και μάλιστα τον ορθόδοξο χριστιανό, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Βαραίνουν εμένα χωριστά, «μηκέτι αμάρτανε».
Βαραίνουν και σένα χωριστά, και σένα και σένα, «μηκέτι αμάρτανε».
Αυτό σημαίνει ότι η αμαρτία από ατομική υπόθεσις γίνεται και συλλογική. Έχει δηλαδή την προέκτασή της προς τα παιδιά μας, προς τον σύντροφον της ζωής μας, προς τους συγγενείς μας και τους οικείους, προς τους φίλους και τους εχθρούς, και προς αυτήν την κοινωνίαν και κατ’ επέκτασιν προς ολόκληρην την ανθρωπότητα.
Ίσως με ρωτήσετε γιατί. Γιατί όλοι μας υπαγόμεθα στην ίδια ανθρώπινη φύση. Καταγόμαστε από από τον ίδιο άνθρωπο, από το πρώτο ζευγάρι, το οποίον εδημιούργησε ο Θεός, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.
Άμάρτησε το πρώτο ζευγάρι και η αμαρτία κληρονομήθηκε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα σα να λέμε σε όλον τον άνθρωπον.
Είπα, άρα ή προσωπική μου αμαρτία και η προσωπική σου αμαρτία, η προσωπική σου αμαρτία δεν είναι ιδιωτική μας υπόθεση.
Δεν αμαρτάνω μόνον εγώ, δεν αμαρτάνεις μόνον εσύ, το άλφα πάθος μου και η βήτα αδυναμία μου, και η τρίτη ιδιοτροπία σου, και το τέταρτο κουσούρι σου το ανώμαλο, δεν αφορά μόνον εσένα και μένα. Δεν κάνει μόνον κακό στον εαυτό μας, αλλά οι συνέπειές του επηρεάζουν όπως είπα κατά πρώτον λόγον άμεσα άμεσα την οικογένειά μας και κατά δεύτερον λόγον όλους εσάς και μαζί με σας και ολόκληρη την κοινωνία που μας περιβάλλει.
Έτσι λοιπόν γινόμαστε υπεύθυνοι για το κάθε κακό που συμβαίνει γύρω μας.
Δύσκολα να το καταλάβομε, γιατί δεν το ψάχνομε.
Άμα όμως λοιπόν γινόμασταν λιγάκι περισσότερον προσεκτικοί, θα το καταλαβαίναμε, το κακό όπως και το καλό.
Οι αμαρτίες όπως και οι αρετές, η αδικία όπως και η δικαιοσύνη, το ψέμα όπως και η αλήθεια, δεν επηρεάζουν μόνον εμένα είτε θετικά είτε αρνητικά, επηρεάζουν και σας.
Δεν αφορούν όλα αυτά που ανέφερα σε τέσσερεις κατηγορίες μόνον εμάς, αλλά έχει και τις κοινωνικές του διαστάσεις, είτε αυτές είναι θετικές είτε αυτές είναι αρνητικές, και ειδικότερα μέσα στο σώμα της Εκκλησίας.
Σε μας δηλαδή τους χριστιανούς, και από μας περνούν σε όλο τον κόσμο. Είτε έμεσα, είτε άμεσα.
Με δυό λόγια. Είμαι υπεύθυνος και φταίω για όλα. Άρα είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι και φταίμε για όλα.
Για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, πρώτα μέσα μας και ύστερα γύρω μας. Είτε το περιβάλλον είναι στενό, είτε είναι λίγο πιο απομακρυσμένο.
Επηρεάζομε ολόκληρη την κοινωνία. Αυτήν την αλήθεια δεν θέλομε να την ακούσομε.
Ούτε καν να τη συζητήσουμε. Δεν μας αρέσει. Δεν την πιστεύομε.
Για όλα τα κακά φταίνε μόνον οι άλλοι. Και μόνον οι άλλοι. Και δεν φταίμε εμείς.
Δεν λέμε σχεδόν ποτέ, «εγώ φταίω», ή «εμείς φταίμε».
Οι αμαρτίες μας φταίνε. Και μέσα σ’ αυτές τις αμαρτίες είναι και η δική μου η αμαρτία.
Νομίζετε ότι όλο αυτό το παγκόσμιο κακό που γίνεται μέσα σήμερα στον κόσμο, και ήρθε και στην πατρίδα μας, την ορθόδοξη Ελλάδα μας, ότι εμείς δεν έχομε βάλλει καθόλου το χεράκι μας;
Τόχουμε βάλλει και τόχουμε παρα-βάλλει το χέρι της αμαρτίας. Γι’ αυτό είπε «μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον τι σοι γένηται». Σταμάτα ν’ αμαρτάνεις.
Σταματάτε ν’ αμαρτάνετε, άνθρωποι του Θεού, για να μη σας συμβούν αύριο τα χειρότερα.
Ας πούμε για παράδειγμα, να πούμε ένα παράδειγμα, ότι κάποιον από μας τον βλέπουμε να εμπλουτίζεται και να χαριτώνεται από την Χάρη και την Ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Και τον καταλαμβάνει σήμερα. Κι επειδή τον κατέλαβε σήμερα η Θεία Χάρις, ολόκληρη και μέσα και έξω, αυτή η Χάρις είναι οφθαλμοφανής, φαίνεται δηλαδή. Δεν κρύβεται.
Κι όχι μόνον δεν κρύβεται αυτή η Χάρις, αλλά έχει και μια ευεργετική επίδραση, όχι μόνον πάνω σε αυτόν που την έχει αλλά και σε όσους από μας πλησιάζουμε αυτόν τον άνθρωπο, ή θα τον πλησιάσουμε ύστερα από λίγο.
Και επηρεάζει βέβαια άμεσα πρώτα ή θα επηρεάσει την οικογένειά του, τα αδέλφια του, τους συγγενείς, τους φίλους, το οικείον περιβάλλον, τη δουλειά, και κάθε άλλον με τον οποίον θα έλθει αυτός σε επαφή.
Θα διαπιστώσουν και οι άλλοι αλλά και σεις οι ίδιοι, όταν πλημμυρίσετε από τη Χάρη, ότι είστε πολύ ήρεμοι, είστε πραείς, είστε σιωπηλοί, είστε ανεκτικοί, είστε μακρόθυμοι, με πολλή τη συγγνώμη και την αγάπη μέσα σας, με πολλή πολλή κατανόηση, και βλέπουμε με πόσο πολύ ενδιαφέρον σκύβει μέσα στην καρδιά μας και στον δικό μας πόνο. Και δεν το βλέπομε μόνον εμείς που είμεθα γύρω από σας, το βλέπετε και σεις στον εαυτόν σας, γι’ αυτό και επηρεάζετε το περιβάλλον.
Κάθε τι καλό που έχουμε και το καλλιεργούμε με τη βοήθεια του Θεού, αφορά άμεσα και όσους μας περιβάλλουν. Και όσο πληθαίνουν οι καλοί και οι ενάρετοι χριστιανοί, τόσο και ευεργετείται η μικρή κοινωνία της οικογένειας, η μικρή οικογένεια ενός χωριού ή ενός νησιού, ή μιας επαρχίας, ευεργετείται η κοινωνία μας, ευεργετείται το έθνος μας, ευεργετείται ολόκληρη η ανθρωπότητα.
Γιατί τις προάλλες, πριν από ένα μήνα, σηκώθηκαν εκατό ιερείς επιστήμονες και μοναχοί της Ορθόδοξης Ακαδημίας της Μόσχας, εκατό σύνολον απ’ τη Μόσχα, και πήγαν στην Αριζόνα, - τι πήγαν να δούν; Πήγαν να δούν τον άνθρωπον του Θεού, τη ζωντανή και βαθύζουσα και ομιλούσα Θεία Χάρη, επί της γης ομιλούσα Θεία Χάρη -. Ασφαλώς δεν πήγαν να δούν τους μπαξέδες και τους κήπους, ασφαλώς θα έχουν καλύτερους.
Άρα λοιπόν αυτή η Χάρις βλέπεται, γίνεται αισθητή δια της οράσεως, γίνεται αισθητή δια της συμπεριφοράς. Μας μεταβιβάζει κάτι αυτή η Χάρη. Κάτι απ’ αυτή τη Χάρη που έχει αυτός ο ευλογημένος άνθρωπος είτε άνδρας είναι ή γυναίκα, και μας το δίδει. Την ευωδία του Αγίου Πνεύματος μας την μεταδίδει, και έτσι λοιπόν η Θεία Χάρις πιάνεται, έλεγε ο πατήρ Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, από την βεβαίωση που είχε ο ίδιος αλλά και από τον πνευματικό του γέροντα, πνευματικό οσιότατο και νηπτικό πατέρα Ιωσήφ.
Ότι την πιάνεις την Χάρη στο πρόσωπον του κεχαριτωμένου ανθρώπου του Αγίου.
Οράται η Χάρις, όχι μόνον στο άκτιστον φως, αφήστε τα αυτά δεν είναι για μας, μιλάμε για τον άνθρωπον που ζει μέσα στην χάριν του Αγίου Πνεύματος, διότι αυτόν τον πιάνουμε, τον ψηλαφούμε, τον βλέπουμε με τα μάτια μας, τον ασπαζόμεθα ή ασπαζόμεθα το χέρι του ή το πρόσωπό του ή του χαϊδεύουμε τα μαλλιά, ή τον ακουμπάμε στο στήθος, ή στην πλάτη, ή στο χέρι, ή κατασπαζόμεθα τους πόδας του.
Άρα λοιπόν στην χάρη αυτή λειτουργούν κι οι εξωτερικές μας αισθήσεις και πιάνουν τον χαριτωμένον άνθρωπον.
Αυτός ο χαριτωμένος λοιπόν άνθρωπος ευεργετεί πλήθος από κόσμου, ευεργετεί πλήθος από χριστιανών, χιλιάδες χιλιάδων, πηγαίνουν ακόμα όχι μόνον ετερόδοξοι, προτεστάντες ή παπικοί για να δουν και να χαρούν και να απολαύσουν αισθητά την Θεία Χάρη σ’ αυτόν τον άνθρωπο, αλλά πηγαίνουν και αλλόθρησκοι, για να διαπιστώσουν με τα ίδια τους τα μάτια ποιος είναι, ένας αληθινός ορθόδοξος χριστιανός, ένας άγιος.
Και άγιοι καλούμεθα να γίνομε. «Άγιοι γίνεσθε, ότι άγιος εγώ ειμί Κύριος Παντοκράτωρ, ο Παντοκράτωρ Θεός».
Αντιστρόφως πάλι, να πάρομε το αντίστροφο αν θέλετε, στερούμεθα τη ζώσα παρουσία της Θείας Χάριτος, και απ’ τη ζωή μας και απ’ τις καρδιές μας. Και όταν στερούμεθα τη Θεία Χάρη, τι επικρατούν, τι προβάλλονται; Τα πάθη και οι αδυναμίες μας.
Και τότε αρχίζουμε και επηρεάζομε το περιβάλλον μας αρνητικά. Περιβάλλον είναι η οικογένεια, και περιβάλλον είναι ό,τι άλλο είπαμε προηγουμένως.
Όταν μας λείπει η Θεία Χάρις, είμεθα κακότροποι. Είμεθα εγωισταί, είμεθα μνησίκακοι, είμεθα φθονεροί, συμφεροντολόγοι, είμαστε θυμώδεις, είμαστε νευρικοί, εύκολα βρίζομε, εύκολα γογγύζομε κατά του Θεού και τόσα άλλα.
Έτσι λοιπόν σκορπάμε και μεταδίδομε το μικρόβιο, τον ιό της κακίας και της αμαρτίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Άρα φταίμε εμείς και κανείς άλλος, γιατί έχει περισσεύσει η αμαρτία, και με την υψηλή τεχνική τώρα επιστήμη και τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, το κακό έχει πληθύνει αφάνταστα.
Και κατά τέτοιον τρόπον, που, τι χρειάζεται;
Άρα χρειάζεται να κάνομε μία αντιστροφή, και εμείς που υπήρξαμε μέχρι σήμερα κακοί, να σταματήσομε να αμαρτάνομε.
Να ακούσουμε την εντολή του Θεού, «μηκέτι αμάρτανε».
Μην ξεχνάμε ότι είμεθα «μέλη του ενός σώματος».
Και όταν το ένα μέλος χτυπήσει, δηλαδή το δάχτυλό μου, και χτυπήσει και στραπατσαριστεί, δεν πονάει μόνο αυτό το μέρος. Πονάει όλος ο άνθρωπος. Από την κορυφή ως τα νύχια πονάει.
Και η πρώτη του αντίδραση είναι να τρέξει να το φυλάξει, θα ενεργήσουν τα μάτια, τα πόδια, όλος οι κινήσεις του σώματος, θα ενεργήσει ο εγκέφαλος, θα σκεφτεί, τα μάτια θα κοιτάξουν, θα τρέξει όλος ο άνθρωπος για να θεραπεύσει το θανάσιμα τραυματισμένο δάκτυλό του. Έτσι δεν κάνουμε;
Άρα λοιπόν εμείς που είμεθα μέλη του ενός σώματος της Εκκλησίας του Χριστού, όταν λοιπόν τραυματίζεσαι εσύ από την αμαρτία, όταν λοιπόν τραυματίζεσαι και εσύ απ’ την αμαρτία, όταν λοιπόν τραυματίζομαι και γώ ως παπάς απ’ την αμαρτία και μάλιστα θανάσιμα, τότε σας επηρεάζω αρνητικά όλους.
Τότε αντί να σας οδηγήσω στον Παράδεισο, σας οδηγώ στην Κόλαση.
Θέλτε άλλο παράδειγμα ισχυρότερο; Να αρχίσω τώρα να σας βρίσω. Θα σας βρίζω αληθινά, όχι ψεύτικα. Και γω δεν ξέρω τι θα κατεβάσω. Πέστε μου θα μείνει κανένας εδώ μέσα;
Κάπως έτσι λοιπόν γίνεται και μυστικώ τω τρόπω όταν αποπνέω από μέσα μου τη μαύρη Χάρη, το κακό, την πονηριά, την αμαρτία, το βδέλυγμα της ερημώσεως, για την οποία μιλάει και η Αγία Γραφή.
Έτσι λοιπόν η αμαρτία μας απομακρύνει και απ’ τον Θεόν αλλά και απομακρύνονται από καντά μας οι άνθρωποι. Αντιθέτως η Χάρη του Θεού, ελκύει πλούσιες τις δωρεές επάνω μας, και από την άλλη πλευρά γινόναστε εμείς ευεργετικοί προς τους άλλους, και με πολλή αποτελεσματικότητα, μπορούμε να τους οδηγήσομε στη σωτηρία.
Θα ήθελα να σας πώ και πάρα πολλά άλλα, αρχίζοντας βέβαια από την πτώση των πρωτοπλάστων, και φθάνοντας μέχρι των ημερών, και για τη δύναμη εκείνη που δίνει η σωτήριος, η σωστική Χάρις του Αγίου Θεού, μέσα από το Άγιον Βάπτισμα, το Άγιον Χρίσμα, τη Θεία Κοινωνία και ειδικότερα την Ιερά εξομολόγηση, η οποία αναγεννά ολόκληρο τον άνθρωπο, τον ανασταίνει όπως ο Απόστολος Πέτρος, ανέστησε όπως ακούσαμε στο Αποστολικόν Ανάγνωσμα την Ταβιθά, και όπως σήκωσε τον παράλυτο Αινέα, -έτσι λεγόταν Αινέας- και όπως την άλλη φορά είπε εκείνο το χαρακτηριστικό την προπερασμένη Κυριακή, την Κυριακή του Θωμά, όταν ένας παράλυτος στη πόρτα του ναού των Ιεροσολύμων, του ζήτησε αργύρια.
Του λέει, «λεφτά δεν έχω, αργύρια δεν έχω να σου δώσω, δεν έχω να σου δώσω», -και καλόν είναι να μην δίνεται στους ζητιάνους, επαγγελματίες είναι, θα ξέρετε που υπάρχει η κρυφή δυστυχία, και και να ελεείτε- και τι του είπε, «δεν έχω, δεν έχω, αυτό που έχω αυτό θα σου δώσω. Τι έχω; Την Χάρη του Χριστού. Και εν ονόματι αυτής της Χάριτος, σήκω παράλυτε και περπάτα».
Τέτοια Χάρη να παίρνουμε εγώ ως πνευματικός σας πατέρας και λειτουργός του Υψίστου ανάξιος, την ίδια Χάρη να παίρνετε και σείς, είτε κοινωνείτε των Αχράντων Μυστηρίων, είτε όχι, και μόνον από τον Εκκλησιασμό, τέτοια Χάρη να παίρνετε, και να φεύγετε αναβαπτισμένοι και αναγεννημένοι από την Εκκλησία, και όχι να μαλώνετε εκεί στην σειρά ποιος θα εξομολογηθεί, -ντροπή σας, αυτή είναι η Χάρις που πήρατε;-
Και τόσα άλλα που κάνομε ως χριστιανοί;
Άστε που σπρωχνόμαστε και δω στη Θεία Κοινωνία.
Εδώ δείχνουμε τη Χάρη μας, τη μαύρη Χάρη μας, εδώ τη δείχνουμε.
Λοιπόν, έτσι θα βγούμε αναγεννημένοι, και αναβαπτισμένοι και με αυτή τη σώζουσα Θεία Χάρη μέσα μας, πλημμυρισμένοι και ενδεδυμένοι, να επηρεάσουμε σωτήρια πρώτα τον εαυτό μας για να τον οδηγούμε στο σωστό δρόμο, και ύστερα θα δείτε πόσο ευεργετικά θα επηρεάζονται και οι άλλοι.
Και ξέρετε και κάτι άλλο; Αχ με κάνετε και θα σας καθυστερώ.
Δέκα θέλω.
Η Εκκλησία μας θέλει μόνον δέκα.
Αν υπάρχουν δέκα θα σωθεί η Ελλάδα.
Δέκα.
Δέκα ζήτησε και ο Θεός απ’ τον Αβραάμ για να σωθούν εκείνες οι βρωμερές πόλεις, των Σοδόμων και Γομόρων, η Πεντάπολις, της αμαρτίας εκείνης της φοβεράς του σοδομιτισμού, της ομοφιλοφυλίας και κάθε άλλης λαγνείας και αισχρότητος και ανηθικότητος.
Δέκα ζητούσε.
Δεν υπήρχαν!
Ένας ήταν μόνον, ο Λώτ.
Λοιπόν κοιτάξτε να γίνουμε ένας από αυτούς τους δέκα, -γιατί να μην γίνομε;
Πως έγιναν όλοι οι άλλοι;
Πόσοι έγιναν δια μέσου των αιώνων;
Αν δεν μπορούμε, τουλάχιστον ας τους πλησιάσομε.
Αυτή θα είναι η ευχή μου.
Τουλάχιστον να τους πλησιάσομε.
Να το δώσει ο Θεός.