Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2001
Μαρτύριον, θαύματα και διδάγματα εκ της Αγίας Αικατερίνης
172 γ
25.11.2001
Η Εκκλησία μας κάθε μέρα εορτάζει κι έναν μεγάλο Άγιο και μια μεγάλη Αγία. Η δε Αγία Αικατερίνη είναι ένα από τα λαμπρότερα στολίδια ανάμεσα στους χιλιάδες χιλιάδων μαρτύρων του τετάρτου αιώνος.
Κατήγετο από την Αλεξάνδρεια και ήταν από γονείς ευγενείς και το γένος πριγκιπικό. Ως προς την σωματική της ομορφιά ήταν πανέμορφη και καλλονή. Η ομορφιά της λένε οι συναξαριστές ήταν εκθαμβωτική. Το σπουδαίο όμως ήτο ότι στα είκοσί της χρόνια είχε μεγάλη μόρφωση, πολύ μεγάλη μόρφωση, οι γνώσεις της στην κλασσική παιδεία και στην φιλοσοφία ήτο καταπληκτική. Έκαμε επίσης σπουδές στην ρητορική και στις ξένες γλώσσες και διαλέκτους της εποχής της.
Στην αγιογραφημένη εικόνα της παρουσιάζεται με στολή Βυζαντινής αυτοκράτειρας και με βασιλικό στέμμα στο κεφάλι της που δηλώνουν την υψηλή καταγωγή της. Στο δεξί της χέρι κρατάει ένα κλαδί από φοίνικα που συμβολίζει τον θρίαμβο που κατήγαγε απέναντι στους ειδωλολάτρες φιλοσόφους της εποχής της, ενώ με το αριστερό της χέρι αγγίζει τον τροχό και το ξίφος, τα οποία δηλώνουν τα φοβερά της μαρτύρια. Στη βάση της εικόνας υπάρχουν μερικά βιβλία που φανερώνουν και αυτά συμβολικά την μεγάλη της σοφία.
Έζησε την εποχή των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού, Μαξιμιανού και Μαξιμίνου, φοβερών διωκτών του Χριστιανισμού. Μαρτύρησε ύστερα από πολλά βασανιστήρια από τον Μαξιμίνο.
Και να δούμε με λίγα λόγια πώς ήτο το μαρτύριό της. Όταν λοιπόν ο αυτοκράτορας Μαξιμίνος πληροφορήθηκε για το εκθαμβωτικό κάλλος της Αικατερίνης και ειδικότερα για την μεγάλη της σοφία, θέλησε να την ντροπιάσει. Γι’ αυτό και ανέθεσε σε εβδομήντα φιλοσόφους και ρήτορες της εποχής της, από την Αλεξάνδρεια, τους πλέον ξακουστούς, για να πείσουν την Αγία με τα διάφορα ρητορικά και φιλοσοφικά τους επιχειρήματα ότι ο δρόμος του Χριστιανισμού ήτο λανθασμένος και γεμάτος απάτη.
Εκείνη όμως σύμφωνα και με το απολυτίκιο που της ψάλλουμε, εφίμωσε λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών του πνεύματος τη μαχαίρα. Δηλαδή με την χάρη και την δύναμη του Αγίου Πνεύματος αποστόμωσε τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους. Η δε ανάπτυξις των χριστιανικών απόψεων και θέσεων έγινε με τόση πειστικότητα, γιατί οι απόψεις και θέσεις αυτές, ήσαν οι μόνες αλήθειες, οι μοναδικές, ώστε όλοι τους αμέσως μετά, ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό.
Βλέποντας λοιπόν αυτόν τον ξευτελισμόν που υπέστη δια των φιλοσόφων ο Μαξιμίνος, διέταξε να καούν όλοι τους ζωντανοί, στην κεντρική πλατεία της μεγάλης πόλεως της Αλεξανδρείας.
Την δε Αγία την έκλεισε στη φυλακή με σκοπό να αρχίσει την επομένη, την μεθεπομένη, δημόσια τα βασανιστήριά της.
Μια νύχτα δέχτηκε την επίσκεψη του ίδιου μας, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όπου και της προσέφερε δακτυλίδι για να φορέσει στο δάκτυλό της, ως σφραγίδα επιβεβαιώσεως των αρραβώνων της μετά του Νυμφίου Ιησού Χριστού. Ο αρραβώνας αυτός, στην Αγία Γραφή, καλείται αρραβών του Πνεύματος.
Κατά την διάρκεια που η Αγία Αικατερίνη ήτο στη φυλακή, την επισκέφτηκε η Αυγούστα Φαυστίνα, σύζυγος του Μαξιμίνου, συνοδευομένη από τον φρούραρχο Πορφυρίωνα. Η Αγία τους μίλησε με πολλή πίστη για τον Χριστό, ως Θεόν αληθινόν και Θεάνθρωπον, για την ανυπέρβλητη διδασκαλία Του, την αγάπη Του, που έφθασε μέχρι θανάτου και Σταυρού, τα θαύματά Του, εν συνεχεία βέβαια αναλυτικά την Σταυρική Θυσία, την Ανάσταση, την Ανάληψη, την Μεταμόρφωση, το Βάπτισμα, την μετάνοια, τη Θεία Κοινωνία στο τραπέζι της αγάπης και της Θείας Λατρείας, και πολλά ακόμα, όσα περιλαμβάνει η χριστιανική μας πίστις, με τα οποία σαγήνευσε και αιχμαλώτισε στην πίστη όχι μόνον την Φαυστίνα και τον Πορφυρίωνα αλλά και διακόσους ακόμα στρατιώτες, οι οποίοι παρακολουθούσαν κατάπληκτοι την υπέροχη και θεϊκή και μεγαλόπρεπη διδασκαλία της για τον Χριστό και την Εκκλησία Του.
Και το μεγάλο θαύμα έγινε. Βαπτίστηκαν όλοι τους χριστιανοί. Όταν πληροφορήθηκε τα γεγονότα αυτά ο Μαξιμίνος, τόσο πολύ εξεμάνη, που διέταξε αμέσως τον αποκεφαλισμό της συζύγου του Φαυστίνας και στην συνέχεια τον βασανισμό του Πορφυρίωνος και των διακοσίων στρατιωτών του.
Βλέποντας όμως στη συνέχεια την ακλόνητη πίστη τους, έγινε αγριότερος και των θηρίων, γι’ αυτό και διέταξε και τον αποκεφαλισμό όλων.
Τέλος ήρθε και η σειρά της Αγίας. Βέβαια οι δήμιοι είχαν την εντολή να την βασανίσουν όσο μπορούσαν περισσότερο και με τα πιο πολλά μέσα βασανιστηρίων που διέθεταν. Εκείνη όμως τα υπέμεινε όλα καρτερικότατα, δοξολογώντας συνέχεια το όνομα του Νυμφίου της Ιησού Χριστού.
Αυτό είναι το ίδιον των μαρτύρων. Παίρνουν στο σώμα τους από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος αφού νοιώσουν τους πρώτους πόνους, κατόπιν παίρνουν μια ειδική χάρη για να μπορούν να τα υπομένουν τα πάντα, και έτσι να δοξολογείται το όνομα του Παναγίου Θεού και τα θαύματα να είναι ορατά και απτά εις εκείνους οι οποίοι τα παρακολουθούν, γι’ αυτό και ακριβώς έχουμε πολλούς δημίους αμέσως να ομολογούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον.
Για να λυγίσουν όμως το γενναίο φρόνημά της, χρησιμοποίησαν στο τέλος οι δήμιοι και το φοβερότερο από όλα τα μαρτύρια: Το μαρτύριον του τροχού διά μέσου του οποίου διαμελίζεται και σχίζεται το σώμα σε κομμάτια, - το σώμα εννοείται βέβαια του βασανιζομένου μάρτυρος.
Αλλά το καθαρότατο σώμα της Αγίας Αικατερίνης διαφυλάχτηκε σώο και αβλαβές. Μόλις άρχισαν οι δήμιοι να γυρίζουν τον τροχό για να τεντωθούν τα πόδια και τα χέρια και να σχισθούν σε κομμάτια ολόκληρο το σώμα, αυτός, ο τροχός δηλαδή, ακαριαίως αυτοδιαλύθηκε σε μικρά μικρά κομματάκια.
Μην αντέχοντας άλλο ο Μαξιμίνος να βλέπει τις θαυμαστές και ανεξήγητες γι’ αυτόν επεμβάσεις του Αγίου Θεού πάνω στην Αγία διέταξε ευθύς αμέσως τον αποκεφαλισμό της, στις 25 Νοεμβρίου το 307 περίπου μ.Χ. Αυτή ήτο πολύ περιληπτικά η ζωή, η δράσις, τα κατορθώματα και το μαρτύριο της Αγίας Αικατερίνης.
Γιατί όμως η Εκκλησία μας, μάς καλεί και μάλιστα κάθε μέρα, να γιορτάζουμε τους Αγίους Μάρτυρας, σήμερα έχουμε την Αγία Μυρόπη, αύριο άλλους αγίους μάρτυρας, μεθαύριο την Αγία Βαρβάρα και ούτω κάθε εξής, δεν υπάρχει ημέρα που να μην εορτάζει και ένας μάρτυρας, άνδρας ή γυναίκα. Και μας καλεί όχι μόνον αυτούς αλλά να γιορτάζουμε και τους οσίους και τις όσιες, τους μεγάλους Ιεράρχες και Πατέρες της Εκκλησίας μας, τους αναχωρητάς και ερημίτας, - γιατί; Απλούστατα, για να τους μοιάσουμε. Μνήμη Αγίου, μίμησις Αγίου, μας συνιστά η Εκκλησία μας, και όλους και μάλιστα και ειδικότερα όλους εμάς, όλους εμάς, το επαναλαμβάνω, όλους εμάς, λαϊκούς και κληρικούς, όλους, πούμαστε νερόβραστοι και χλιαροί, και οι Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, νερόβραστοι και χλιαροί. Γι’ αυτό λοιπόν μας υπενθυμίζει με ύμνους και ωδές πνευματικές, κάθε μέρα, Κυριακές και εορτές, και η μνήμη των Αγίων για να τους μοιάσουμε. Να μοιάσουμε την Αγία Αικατερίνη στην φιλομάθεια της Αγίας Γραφής, και των δογμάτων της πίστεως. Και δυστυχώς για μας πικρή είναι η αλήθεια. Δεν μελετάμε σχεδόν καθόλου την Καινή Διαθήκη. Τα λόγια του Θεού. Το Ευαγγέλιό Του. Δεν το μελετάμε. Και έτσι έχουμε τελεία άγνοια σε θέματα πίστεως. Κάτι λίγα που ξέρουμε είναι και αυτά αναμεμειγμένα δυστυχώς μ’ ένα σωρό προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Αγνή ατόφια καθαρή πίστη δεν έχουμε. Ακόμα και οι μορφωμένοι άνθρωποι δεν ξέρουν τίποτα από την Χριστιανική διδασκαλία. Και το χειρότερο είναι ότι την ταυτίζουν με τα πάθη τους ή με το επικρατέστερο ιδεολογικό ρεύμα της εποχής τους, που συνήθως βέβαια είναι υλιστικό και άθεο.
Επίσης η Αγία Αικατερίνη καλεί λόγω της ηλικίας της, είκοσι ετών ήταν, και αύριο μεθαύριο η Αγία Βαρβάρα στα δεκαεπτά της χρόνια, όλους τους νέους και τις νέες του εικοστού πρώτου αιώνος, τα κορίτσια και τα αγόρια, στην αγνότητα και στην καθαρότητα του σώματος και της ψυχής, αντιμετωπίζοντας σθεναρά και με ομολογία όλες τις αμαρτωλές προκλήσεις της εποχής μας.
Μας καλεί η Αγία να της μοιάσουμε στην ομολογία της πίστεως, και αυτό είναι που λείπει από τις ημέρες μας και από την ξεδιάντροπη εποχή μας, λείπει η ομολογία και το μαρτύριον, λείπει το θάρρος, μας λείπει η πνευματική λεβεντιά, μας λείπει το φιλότιμο. Ο Έλληνας έχει φιλότιμο και τόχασε τώρα. Ακούς να βλασφημείται το όνομα του Χριστού! Της Παναγίας, του Τιμίου Σταυρού και των Αγίων; Τα’ ακούς; Ποιος δεν ακούει; Να διαμαρτυρηθείς! Με ήπιο τρόπο. Με ήπιο τρόπο. Αλλά να διαμαρτυρηθείς όμως.
Ακούς από την συντροφιά σου και τους συγγενείς σου να κατηγορούν με τα αισχρότερα λόγια τη θρησκεία σου, τους ιερείς, και τους επισκόπους σου και οποιονδήποτε άλλον Εκκλησιαστικό φορέα; Γλώσσα έχεις, ή μήπως δεν έχεις; Έχεις γλώσσα! Που κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Ε, λοιπόν αυτή τη γλώσσα που έχεις, η γλώσσα αυτή να σου γίνει σάλπιγγα! Να σου γίνει καμπάνα, να σου γίνει βιολί, να σου γίνει ύμνος! Για το Χριστό μας, τα όσια και τα ιερά της πίστεώς μας. Για να μπορείς να δίνεις έτσι κάθε μέρα μάχες για να αποστομώνεις κάθε αντιφρονούντα, όποια και αν είναι η θέση του μέσα στον χώρο της πολιτείας ή της κοινωνίας. Να γίνουμε μάρτυρες και ομολογηταί με την καθημερινή μας ζωή, με τα λόγια και το καλό μας προπαντός παράδειγμα. Γιατί βέβαια λόγια βέβαια μπορεί να λέμε αλλά αν δεν έχουμε και το ζωντανό καλό παράδειγμα, αν η ζωή μας δε μυρίζει λιβάνι, άδικα τα λόγια, χαμένος ο κόπος.
Μόνον έτσι μπορούμε να ακτινοβολούμε ως φώς μέσα στην κοινωνία μας. Μας το είπε και ο Χριστός, «ούτω λαμψάτω το φώς ημών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως είδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσιν τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς».
Μάρτυρες λοιπόν και ομολογηταί πρώτα στο σπίτι μας,
ύστερα στους συγγενείς μας,
κατόπιν στη δουλειά μας,
και τέλος σε ολόκληρη την κοινωνία μας.
Παντού και πάντα και σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας να ομολογούμε τον Χριστόν μας ως αληθινόν Θεόν και Σωτήρα του κόσμου. Αλλά και η ζωή μας και το παράδειγμά μας να είναι όλα φώς Χριστού.
Φώς Χριστού φαίνει πάσι,
Αμήν.
Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2001
Η κυριαρχία του Αρχιτρομοκράτη ΔΙΑΒΟΛΟΥ σε άτομα, λαούς, έθνη και κυβερνήσεις λαών.
Κυρ. Η' ΛΟΥΚΑ 2001
172-β
Η μακαριστή γερόντισα Μακρίνα αδελφοί μου, της Παναγίας Οδηγήτριας της Πορταριάς Βόλου, ένα δύο χρόνια πριν γίνει μοναχή, δηλαδή πριν απ’ το χίλια 1960, ένα απόγευμα μαζί με άλλες τρεις κοπέλες που αργότερα όλες μαζί συγκρότησαν την πρώτη μοναχική αδελφότητα, μετέβαιναν σε ένα εξωκκλήσι της Παναγίας σε μια πλαγιά του Πηλίου, για ν’ ανάψουν τα καντήλια και να ψάλλουν την Παράκλησή Της. Η πορεία τους ήταν κοπιαστική και πολύωρη, και επειδή ήτο και Παρασκευή ήσαν και νηστικές. Σε κάποια στιγμή της διαδρομής, λέγει η γερόντισσα Μακρίνα:
«Πόσο θαυμαστό θα ήταν για όλες μας να βρίσκαμε έξω από το εκκλησάκι τέσσερεις μεγάλες φέτες από χωριάτικο φρέσκο ψωμί και λίγα ώριμα σύκα».
Οι άλλες την κοίταξαν παράξενα, χαμογέλασαν λίγο, αλλά προχώρησαν στο ανηφορικό μονοπάτι.
Κάποτε, κατάκοπες έφθασαν στο ερημοκκλήσι της Παναγιάς. Μπήκαν μέσα και βλέπουν κατάπληκτες πάνω στην γυμνή Αγία Τράπεζα, - διότι τα εξωκκλήσια δεν τα αφήνουν ενδεδυμένα, είναι ξεκάλυπτα δηλαδή, υπάρχει μόνο το μάρμαρο, ή το πολύ πολύ ένα μικρό ύφασμα – πάνω λοιπόν σ’ αυτήν την μικρή Αγία Τράπεζα τη γυμνή, είδαν κατάπληκτες τέσσερεις μεγάλες φέτες από φρέσκο ζεστό χωριάτικο ψωμί, και πάνω σε κάθε φέτα δύο μεγάλα ωριμότατα σύκα. Σταυροκοπήθηκαν πολλές φορές, έκαμαν και πολλές στρωτές μετάνοιες, άναψαν τα καντήλια, έψαλαν με κλάματα και χαρά την Παράκληση της Παναγίας, και στο τέλος έφαγαν το ψωμί και τα σύκα. Τα μάτια τους ήσαν πλημμυρισμένα από δάκρυα χαράς, θαυμασμού, καταπλήξεως και ευγνωμοσύνης. Το θαύμα ήταν ολοφάνερο.
Χριστιανοί μου, τέτοιου είδους θαύματα σας έχω διηγηθεί, και σε παλαιότερες ομιλίες μου, τα οποία συνέβησαν σε θεοσεβείς χριστιανούς, ειδικότερα στα σκληρά χρόνια της Κατοχής, όπου τα δοχεία τους από λάδι παρέμειναν για πολλούς μήνες γεμάτα, οι αποθήκες με τα λιγοστά ξύλα για τις θερμάστρες του χειμώνα να μην τελειώνουν ποτέ, παρόλο που τα χρησιμοποιούσαν κάθε μέρα, με τα λίγα δράμια από αλευράκι, ρύζι ή κανένα μακαρονάκι, συνεχώς και θαυματουργικά παρέμεναν άθικτα παρά την καθημερινή τους χρήση.
Ναι αδελφοί μου, οι εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελλατωθήσσονται παντός αγαθού, το βεβαιώνουμε κάθε φορά που ψάλλουμε την αρτοκλασία. Ακόμα και με ένα κομμάτι αντίδωρο θα μπορούσε να ζήσει κανείς για πολλές μέρες, χωρίς ψωμί, φαγητό και νερό, αρκεί να έχει καθαρή ζωή, ταπεινό φρόνημα, μετάνοια και προπαντός ζωντανή ολόθερμη πίστη. Βέβαια, όταν ο Θεός δώσει αυτή την ευκαιρία και κάτω από άλλες κατάλληλες συνθήκες.
Κάποτε, καποιος χριστιανός είχε έναν πολύ μεγάλο φοβερό πειρασμό στο σπίτι του. Και δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει ούτε με νηστεία μιας ημέρας. Τίποτα δεν μπορούσε να κάμει. Το εξομολογήθηκε στον πνευματικό του, σε έναν φημισμένο γέροντα, και κείνος του έδωσε ένα αντίδωρο μικρό. Ευλόγησε τον χριστιανόν, του διάβασε μια ευχή και του είπε: «Με την ευχή της Παναγίας μας, κάθε πρωί θα τρως ένα ψιχουλάκι από αυτό το αντίδωρο, και τίποτα άλλο όλη μέρα, ούτε νερό, θα προσεύχεσαι όλη τη νύχτα επί επτά περίπου ώρες μ’ αυτές και μ’ αυτές τις προσευχές, - του είπε ποιες, - και σε λίγες μέρες θα φύγει ο πειρασμός και το όλο σου πρόβλημα θα λυθεί.
Η υπακοή του χριστιανού και η πίστις του προς τον πνευματικόν του, αφενός μεν, δεύτερον οι προσευχές του Αγίου γέροντός του, και τρίτον οι πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, και η παντοδυναμία του Αγίου Θεού, έκαμαν το θαύμα. Ποιο θαύμα; Να παραμείνει άσιτος και χωρίς στάλα νερό για δεκαοκτώ μέρες και τελικά να φύγει μια για πάντα και ο πειρασμός από το σπίτι του. Με ένα τόσο δα μικρό αντιδωράκι.
Μήπως ο πατήρ Νικόλαος, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ότι αυτό ήταν το όνομά του, δεν ζούσε για σαράντα εννιά μέρες, κάθε χρόνο αυτό, τη Μεγάλη Σαρακοστή, μόνον με τη Θεία Κοινωνία; Ο πατήρ Νικόλαος ήτανε άγαμος ιερεύς, και πνευματικός στην Ιερά Μονή Πετράκη. Πιθανόν, μερικοί να το γνωρίζετε, ίσως το όνομά του να μου διαφεύγει ακριβώς.
Ναι αδελφοί μου, ουκ αδυνατίσει παρά τω Θεώ παν ρήμα. Τώρα όμως ίσως με ρωτήσετε γιατί σας ανέφερα αυτές τις αληθινές ιστορίες. Απλούστατα γιατί ήθελα να συνεχίσω το κήρυγμα της περασμένης Κυριακής, εδραιώνοντας, μέσα στις καρδιές μας την πίστη μας προς τον αληθινό Τριαδικό Θεό και φιλόστοργο Πατέρα μας, όταν τηρούμε το πανάγιον θέλημά Του, και είμαστε γνήσια παιδιά Του, δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, και θα μας τρέφει, και θα μας ποτίζει, και θα μας ενδύει, και θα μας θερμαίνει, και θα μας προστατεύει, και στο τέλος θα μας σώσει, αφού προηγουμένως μας δώσει και Θεία Δύναμη και Θεία Χαρη και Θείον Φως. Για να καταστούμε οι τελευταίοι και δεδοξασμένοι μάρτυρες Ιησού Χριστού εναντίον του Αντιχρίστου.
Ξεκινήσαμε λοιπόν χριστιανοί μου, την προπερασμένη Κυριακή, από τα τρομοκρατικά κτυπήματα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης της Αμερικής. Τονίζοντας δύο πράγματα, αφενός μεν την αλαζονία της εποχής μου, αφού ο Θεός «υπερηφάνοις αντιτάσσεται», και αφετέρου την αδιαφορία των πολιτισμένων λαών, για την Ορθόδοξη εφαρμογή της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού, του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών, του Θεανθρωπου. Αναφερθήκαμε επίσης στο ότι η μοναδική ασχολία και το ενδιαφέρον λαών και κυβερνήσεων της Δύσεως, Ευρώπης και Αμερικής, είναι το διαβολικό τρίπτυχο, χρήμα, όπλα, διαφθορά. Και είναι αυτά που δυστυχώς στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας αντικατέστησαν τα τρία ιδανικά της φυλής μας. Θρησκεία, πατρίδα οικογένεια. Και κλείσαμε με το πώς θα σωθούν οι χριστιανοί, που θα παραμείνουν πιστοί στο Χριστό, και στην Εκκλησία Του, πιστοί μέχρι το τέλος. Πιστοί άχρι θανάτου, στις έσχατες εκείνες ημέρες της Αποκαλύψεως. Τα παραδείγματα ήσαν αρκετά, και τονίσαμε και σήμερα μερικά ακόμα, για να τονωθεί ακόμα περισσότερο η χλιαρή μας πίστις.
Επανέρχομαι όμως στη φρίκη της τρομοκρατίας, των πολέμων, των εμφυλίων σπαραγμών, της βίας, της αναρχίας, των εγκλημάτων και λοιπά, για να τονίσω και να επαναλάβω ότι την ασφάλεια και την σιγουριά δεν μπορούν να μας την δώσουν και να μας την εξασφαλίσουν κανένα έθνος, όσο μεγάλο και αν είναι και όσους εξοπλισμούς και αν διαθέτει, ουδεμία κοσμική δύναμις και καμιά επιστήμη. Τη σιγουριά και την ασφάλεια την εξασφαλίζουν μόνον η Χάρις του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Εξασφαλιζόμαστε μόνον κοντά εις τον Θεό.
Ψάχνουν οι μυστικές υπηρεσίες των εθνών και τους τρομοκράτες και τις τρομοκρατικές οργανώσεις εδώ και πολλά χρόνια. Διαθέτουν τα πιο υψηλά τεχνολογικά συστήματα και όμως αποτυγχάνουν. Συλλαμβάνεται ένας δύο τρείς πέντε και ξεφυτρώνουν αμέσως μετά εκατό. Γιατί άραγε; Διότι τους διαφεύγει ένα πρόσωπο! Από όλα τα έθνη και από όλους τους λαούς και από όλες τις κυβερνήσεις και από όλους μας διαφεύγει ένα πρόσωπο. Ένα πρόσωπο πολύ γνωστό και συγχρόνως πολύ σκοτεινό και απαίσιο. Ένα πρόσωπο που συγκεντρώνει όλες τις σημερινές επιστημονικές γνώσεις και πανουργίες. Ένα πρόσωπο με το οποίο κανένας δεν ασχολείται σοβαρά σήμερα μαζί του. Κανένας δεν τον υποψιάζεται για αρχιτρομοκράτη. Γι’ αυτό και κανένας δεν τον καταγγέλλει. Και ποιο είναι αυτό το πρόσωπο παρακαλώ; Είναι ο Διάβολος! Ο Σατανάς!
Είναι ο Διάβολος; Μάλιστα. Είναι ο Διάβολος! Αυτός είναι ο μισάνθρωπος, ο μισόκαλος, ο ανθρωποκτόνος, ο αρχιτρομοκράτης. Όχι ο Μπίν Λάντεν! Ο Διάβολος είναι αρχιτρομοκράτης. Είναι αυτός που βρίσκεται πίσω από κάθε έγκλημα και τραγωδία όλων των ανθρώπων και όλων των λαών της γης. Αυτός και μόνον αυτός κινεί τα νήματα όλων των μεγάλων πειρασμών και κακιών, που βασανίζουν τις οικογένειες, τα ανδρόγυνα, τους γονείς, τα παιδιά και τις κοινωνίες των εθνών.
Ποιος θεοφοβούμενος χριστιανός έχει τόσο δα λίγο μυαλό, τόσο δά όχι παραπάνω, δεν καταλαβαίνει την φονική μανία και τον αφρίζοντα θυμό του Διαβόλου, «είδώς ότι ολίγον χρόνον έχει» όπως μας το βεβαιώνει το βιβλίον της Αποκαλύψεως του Ευαγγελιστού Ιωάννου στο Δωδέκατο Κεφάλαιο;
Ας μη κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάκτυλό μας διότι πίσω από κάθε κακό, και πίσω από κάθε δράμα, είτε αυτό είναι ατομικό, είτε συλλογικό, είτε οικογενειακό, είτε κοινωνικό, είτε πανεθνικό, αυτός κρύβεται και αυτός το υποκινεί, με μια διευκρίνιση: Στηριζόμενος και στη δική μας προσωπική ελευθερία. Και επειδή στηρίζεται στην προσωπική μας ελευθερία, στην προσωπική ελευθερία του ανθρώπου, και των κυβερνήσεων που την συγκροτούν άνθρωποι, γι’ αυτό και δεν συλλαμβάνεται, γι’ αυτό και δεν εξουδετερώνεται.
Με τη συγκατάθεσή μας λοιπόν,
φιλοξενείται αυτός ο κακούργος στα σπίτια μας,
φιλοξενείται στα γραφεία μας,
φιλοξενείται στις δουλειές μας,
φιλοξενείται στα σχολεία μας, Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια, ΤΕΙ, Πανεπιστήμια,
φιλοξενείται στα νοσοκομεία μας με την εκμετάλευση και την αδιαφορία των γιατρών.
Φιλοξενείται ακόμα στον στρατό, στους εξοπλισμούς και στα οπλικά συστήματα.
Είναι δε ο πρώτος και καλύτερος φιλοξενούμενος στη Βουλή. Όλες οι αντίθεες αποφάσεις στη Βουλή λαμβάνονται, στα υπουργικά συμβούλια και στις Κυβερνήσεις των λαών, ακόμα και στον ΟΗΕ.
Μήπως υπερβάλλω; Μήπως λέω ψέματα; Τα πάντα στη ζωή μας, ατομική και οικογενειακή και στην ζωή όλων των εθνών της γής, κυβερνώνται, τα πάντα κυβερνώνται από το χρήμα, τη δύναμη των όπλων, την εξουσία και τη διαφθορά.
Μόνον το διαβολοκούτι που έχουμε στο σπίτι μας και που λέγεται τι βι ή τηλεόρασις φθάνει! Αυτό και μόνο φθάνει. Αυτό μας κυβερνάει. Αυτό μας κατευθύνει. Αυτός, δηλαδή ο Διάβολος.
Ο Διάβολος είναι λοιπόν αυτός που σιγά σιγά και συστηματικά, μέρα με την ημέρα, βηματάκι βηματάκι μας οδηγεί στις έσχατες ημέρες του Αντιχρίστου. Μην αυταπατώμεθα. Πάμε από το κακό στο χειρότερο. Σε άλλο κύρηγμα θα πούμε αυτά τα χειρότερα. Όμως εμείς οι ολίγοι Ορθόδοξοι πιστοί αγωνιζόμενοι Χριστιανοί, άνω σχώμεν τας καρδίας.
Και να προσέξουμε επίσης την ειδική εντολή του Αδελφοθέου Ιακώβου που μας επιτάσσει. Τι μας επιτάσσει; Τι μας διατάσσει; Τι μας εντέλλεται; «Αντίστειτε τω Διαβόλω και φεύξετε αφ’ υμών», Ιακώβου Δ 7. Αντισταθείτε στο Διάβολο, μας λέγει ο Αδελφόθεος, και θα φύγει από κοντά σας. Αντισταθείτε και διώξτε τον.
Από το νου σας, από τις αισθήσεις σας,
από τις σκέψεις σας,
απ’ τις καρδιές σας,
από τα σπίτια σας,
από τις οικογένειές σας,
από τα παιδιά σας,
από όπου μπορείτε,
μόνο διώξτε τον και θα φύγει, θα φύγει ντροπιασμένος με την δύναμιν και την χάριν του Ιησού Χριστού.
Και θα φύγει επαναλαμβάνω, διότι μαζί μας είναι ο Χριστός.
Ή ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών.
Αυτός λοιπόν ο Κύριος και ο Θεός μας, ο Σωτήρας μας, αυτός θα μας σώσει και από τα νύχια του Αντιχρίστου στις έσχατες εκείνες ημέρες, όσοι βέβαια από μας θα ζούμε. Γιατί δεν ξέρουμε πότε θάρθουν αυτές οι μέρες.. Σε πέντε χρόνια, σε δέκα, σε εκατό, σε χίλια, δεν ξέρουμε.. αλλά όσοι ζούν.. Και θα μας σώσει τότε με τους τρόπους που αναφέραμε και στο περασμένο κήρυγμα μας, και στο σημερινό, δηλαδή θαυματουργικά!
Θα ανοίγεις ένα ντουλάπι και θα βρίσκεις τρόφιμα καθαρά!
Θα σταυρώνεις το δενδράκι και θα πρασινίζει και θα σου δίνει καρπούς,
θα σταυρώνεις τον ουρανό επαναλαμβάνω και θα σου δίνει δροσερό νεράκι.
Αλλά, για κείνους που θα έχουν τις προϋποθέσεις, τις οποίες είπαμε και ξαναείπαμε και ξαναείπαμε πολλές φορές, σας επαναλαμβάνω μόνο δύο και τελειώνουμε, γιατί σας εκούρασα..
δύο πράγματα μας χρειάζονται: η μετάνοια και η ζωντανή πίστις.
Αυτώ η δόξα και το κράτος και εις τους αιώνας των αιώνων,
Αμήν.
Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2001
Τα τρία συμπεράσματα από τα γεγονότα της τρομοκρατίας
171 γ
Κυρ. 28.10.2001
Με την ευκαιρία της σημερινής μεγάλης εορτής και των νικηφόρων αγώνων που έδωσαν οι Έλληνες στρατιώτες και εδημιούργησαν το Αλβανικόν έπος του 1940 – 41, θέλω να απαντήσω σε ερωτήσεις χριστιανών από σας, γιατί δεν ασχολήθηκα μέχρι τώρα με τα γεγονότα της τρομοκρατίας που συνέβησαν στις 11 Σεπτεμβρίου.
Πολλοί τον έχουν ονομάσει Μαύρο Σεπτέμβρη.
Είναι όμως μαύρος αδελφοί μου, ή μαύρες είναι οι καρδιές μας;
Τα γεγονότα είναι γνωστά και τα είδαμε αμέτρητες φορές στην τηλεόραση.
Τα λέμε εν συντομία.
Μέσα σε λίγα λεπτά, 2 αεροπλάνα, που τα είχαν καταλάβει άραβες αεροπειρατές, τρομοκράτες, τα έριξαν πάνω στους διδύμους λεγομένους πύργους της Νέας Υόρκης, όπου εκεί είχαν την έδρα τους τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και χρηματιστήρια, και σωριάστηκαν κάτω σαν χάρτινοι πύργοι, σκοτώνοντας συγχρόνως και χιλιάδες αθώους ανθρώπους.
Ένα τρίτο έπεσε σε μια πτέρυγα του Πενταγώνου σκοτώνοντας και σκορπώντας εκεί το θάνατο σε πάνω από επτακόσιους ανθρώπους, βέβαια δεν είδαμε από κει απολύτως τίποτα.
Το γόητρο όμως της υπερδύναμης αυτής της Αμερικής, κατεποντίσθη και όλοι οι λαοί στον κόσμο περιμένουν τι έκταση θα έχουν τα αντίποινά τους.
Το κακό ήδη άρχισε. Και ευχόμαστε να τελειώσει εκεί που άρχισε, και να μην επεκταθεί και σε άλλες χώρες και έλθει και στη δική μας.
Ως Ορθόδοξοι ιερείς και υπεύθυνοι τόσων και τόσων ψυχών, παρακολουθούμε με προσοχή τα παγκόσμια αυτά γεγονότα, και με βάση την Αγία Γραφή και την Ιερά Αποκάλυψη, όσο μας επιτρέπουν οι Πατέρες, βγάζουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.
Και το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι στον κόσμον αυτόν, δεν υπάρχει ασφάλεια. Αυτή η χώρα η οποία εθεωρείτο υπερδύναμη, απεδείχθηκε όχι μόνον αδύνατη, αλλά και τρόμος την έχει καταλάβει με την τρομοκρατία του βιολογικού πολέμου του άνθρακα. Τα ηλεκτρονικά της συστήματα, τα πλέον πλέον σύγχρονα, δυστυχώς δεν μπορούν να δώσουν στην χώρα τους αλλά και σε μας, ούτε ασφάλεια, ούτε σιγουριά. Και έτσι επιβεβαιώνεται ο λόγος του Θεού που μας λέγει: «Όταν λέγουσι ειρήνη και ασφάλεια τότε αιφνίδιος αυτοίς έρχεται ο όλεθρος». Από την Πρώτη προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, Κεφάλαιον Πέμπτο, στίχος τρία.
Δηλαδή όταν λέγουν οι άνθρωποι ή οι κυβερνήσεις των λαών ή τα έθνη, ότι τώρα έχουμε ειρήνη και ασφάλεια, ε, τότε ακριβώς και εντελώς ξαφνικά έρχεται ο όλεθρος και η καταστροφή.
Το ίδιο δε συνέβη και σε μας στις 9 Σεπτεμβρίου του 1999;
Ήμασταν αμέριμνοι, ήσυχοι και ασφαλείς. Και ξαφνικά σεισμός στην Αθήνα. Με τις τόσες γνωστές θανατηφόρες καταστροφές σε σπίτια, εργοστάσια και ανθρώπους που υπέστησαν φρικτό θάνατο. Φεύγεις το πρωί απ’ το σπίτι σου και το βράδυ δεν γυρίζεις. Κοιμάσαι το βράδυ, αλλά το πρωί δεν ξυπνάς!
Περπατάς στο δρόμο και ξαφνικά πέφτεις κάτω ξερός, ή άμα στέκεσαι στη στάση ενός λεωφορείου, έρχεται αυτό και πέφτει επάνω σου. Οδηγείς ένα αυτοκίνητο και έρχεται ένα άλλο και κτυπά επάνω σου και σε σκοτώνει. Αλήθεια, πού είναι η ασφάλεια; Η σιγουριά; Η ειρήνη;
Γι’ αυτό όσο ζούμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμον, και δεν στηριζόμαστε στην παντοδυναμία και στο έλεος του Θεού, αλλά επαναπαυόμαστε στις διασκεδάσεις και στα ξενύχτια, στην πονηριά και στην κακία, στα χρήματα που έχουμε μαζέψει ποιος ξέρει με τι τρόπους, και στα πολλά μας χτήματα ή στην εξουσία που διαθέτουμε, ξαφνικά, και μέσα σε μια στιγμή όλα χάνονται.
Όσα όνειρα και αν κτίζουμε, αν τα κτίζουμε πάνω στην άμμο, αν τα κτίζουμε χωρίς Θεόν, θα πέσουν και θα γκρεμιστούν όπως οι δίδυμοι πύργοι του Μανχάταν.
Η μοναδική μας λοιπόν ασφάλεια, είναι η ακλόνητη πίστις μας στον εν Τριάδι Θεό, στη Σταυρική Θυσία του Χριστού, και στην Ανάστασή Του. Σιγουριά μας είναι το έλεος του Θεού, η προσωπική μας μετάνοια, το ταπεινό μας φρόνημα και οι πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων, πρεσβείες της Παναγίας που γίνονται κραταιά σκέπη για το Ορθόδοξο έθνος μας, όσο παραμένει ακόμα Ορθόδοξο.
Η μοναδική μας λοιπόν ελπίδα είναι ο Λόγος του Θεού, η Ιερά Εξομολόγησις, η Θεία Κοινωνία, η ακριβής τήρησις των εντολών του Αγίου Θεού, και η αντίστοιχη καλλιέργεια των αρετών. Επαναλαμβάνω ότι τη σιγουριά μας σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, δεν μπορούν να μας την εξασφαλίσουν τα τέλεια επιστημονικά τεχνολογικά συστήματα, ούτε ο στρατός και τα όπλα, ούτε οι πύραυλοι και οι δορυφόροι, αλλά μόνον Κύριος ο Θεός, ο Παντοκράτωρ και Δυνατός, ο Άγιος και Αληθινός, ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος κόσμου, αυτός και μόνον.
Δεύτερον συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν και γίνονται ασυλλόγιστοι εξοπλισμοί. Αντί για ψωμί και γάλα και τρόφιμα, όλα τα κράτη, όλα τα κράτη, τον μισό τους προϋπολογισμό και πάνω, τον διαθέτουν για εξοπλισμούς. Και αντί λοιπόν ούτε ανεργία θα υπήρχε, ούτε φτώχεια και εξαθλίωσις, ούτε πείνα και δυστυχία, αν τα όπλα μαζικής καταστροφής μετατρέπονταν σε εργοστάσια τροφίμων και σε μεγάλα νοσοκομεία.
Έχουμε έναν υψηλό τεχνικό πολιτισμό, ναι, τον έχουμε και τον θαυμάζουμε, αλλά συγχωρέστε με, είναι πολιτισμός αχρειότητος και βαρβαρότητος. Από δε ηθικής πλευράς η σύγχρονη κοινωνία μας, η κοινωνία του εικοστού πρώτου αιώνος, είναι και έχει καταντήσει ζούγκλα. Όλα μας γύρω είναι σκοτεινά και απαίσια. Παντού επικρατεί βία. Η αναρχία, η παιδική εγκληματικότητα, ο εγωκεντρισμός, η κακία, η πονηριά, το ψέμα, το μίσος, η εκδίκησις, η πλεονεξία, η αθεοφοβία, τα ναρκωτικά, ο πανσεξουαλισμός, η κυριαρχία στα πετρέλαια, ο θρησκευτικός φανατισμός που σε μεταβάλλει σε ρομπότ, αυτοκτονίες και μαζικής εγκληματικότητος, η σχιζοφρένεια, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, η μέθη της εξουσίας, και χιλιάδες ακόμα παραλογισμοί που όλα μαζί πολύ πιθανόν, επαναλαμβάνω πολύ πιθανόν, να οδηγήσουν όλη την ανθρωπότητα σε μια ολοκληρωτική καταστροφή.
Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται. Οι δυο ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης, με τους εκατόν δέκα ορόφους, ήσαν όντως τεχνολογικά κατορθώματα. Θύμιζαν όμως και την ανθρώπινη υπερηφάνεια, που όπως πάντα υψώνει και κάποιον πύργον της Βαβέλ, για να ξύσει με την κεραία του ουρανοξύστη τον ουρανό, λες και θέλουν με αυτόν τον τρόπον να προκαλέσουν τον Θεόν. Ουρανοξύστης, αυτό θα πει, αν δεν το σκεφτήκατε ποτέ. Ένα πολύ πολύ υψηλό σπίτι που ξύνει τον ουρανό. Ξύστης.
Τι χίμαιρα όμως! Ό,τι υψώνει ο άνθρωπος σωριάζεται σε ερείπια.
Υψώνει το ανάστημά του; Πέφτει κάτω.
Υψώνει τις γνώσεις του; Αχρηστεύεται με ένα εγκεφαλικό, απλούστατα.
Καμαρώνει για τα πλούτη του; Με μια αρρώστια τον κάνει φυτό. Που τα ωφελούν τα πλούτη; Τι τον ωφέλησαν τον Ωνάση;
Μια άλλη υπερδύναμις που ήτο το σιδερένιο παραπέτασμα για εβδομήντα ολόκληρα χρόνια, μέσα σε λίγους μήνες αυτοδιαλύθηκε.
Ναι αδελφοί μου. Ό,τι υψώνει ο άνθρωπος σωριάζεται σε ερείπια. Ό,τι όμως υψώνει ο Θεός, μένει εις τον αιώνα. Και αυτό που πρωτοΰψωσε ο Θεός είναι ο Σταυρός, ο Τίμιος Σταυρός. Και ο Σταυρός είναι το Σύμβολον της Ταπεινώσεως. Γι’ αυτό και βεβαιώνει ο Θεός ότι πάς ο ταπεινών εαυτόν, υψωθήσεται. Όποιος ταπεινώνει τον εαυτόν του, όποιος συντρίβει τον εαυτόν του, όποιος κλαίει για τον εαυτόν του, αυτόν και υψώνει ο Θεός. Και το άλλο, ότι στους ταπεινούς τη καρδία ο Θεός δίδει πλούσια την χάρη Του. Γι’ αυτό και πραγματικά παιδιά του Θεού είναι
πρώτον, οι έχοντες ταπεινόν φρόνημα,
δεύτερον, οι συντετριμμένοι τη καρδία,
τρίτον, οι μετανοούντες και κλαίοντες για τις αμαρτίες τους,
τέταρτον, οι τηρούντες τις Ευαγγελικές εντολές μετά φρονήσεως,
πέμπτον, οι υπομένοντες μετά δοξολογίας,
έκτον, οι τηρούντες ανόθευτα το Ορθόδοξον δόγμα,
έβδομον, οι αγαπώντες Κύριον τον Θεόν τους εξ όλης ψυχής και καρδίας, ισχύος και διανοίας και τους εχθρούς των ως σεαυτόν κατά το «αγαπάτε τους εχθρούς υμών», και «αγαπάτε αλλήλους».
Με δυο λόγια, οι πιστοί αγωνιζόμενοι Ορθοδόξως χριστιανοί.
Αυτούς και θα φυλάξει ο Θεός τις ώρες του μεγάλου πειρασμού, όπου θα επιτρέψει ο Θεός να πειραχθεί και να ταλαιπωρηθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα, μηδενός εξαιρουμένου.
Με αφορμή δε τα πρόσφατα γεγονότα, διαπιστώσαμε με λύπη μας και κάτι άλλο.
Ότι οι περισσότεροι από μας τους Έλληνες τους λεγομένους Ορθοδόξους χριστιανούς, αλλά και από τους περισσοτέρους λαούς της γης, είναι βυθισμένοι σε θρησκευτικό σκοτάδι, έχουν τελεία άγνοια της αληθινής διδασκαλίας του Χριστού, και κάνουν και τον χριστιανό, και έχουν άγνοια.
Όλες δε οι χώρες του λεγομένου πολιτισμένου κόσμου της δύσεως, Ευρώπης και Αμερικής, και που θεωρούνται οι χώρες αυτές χριστιανικές, ασχολούνται αποκλειστικά και μόνον με τρία πράγματα.
Το χρήμα, τα όπλα και την διαφθορά.
Όταν όμως κηρύχτηκε ο πόλεμος κατά της Ελλάδος, οι Έλληνες πάνω στα βουνά είχαν ένα άλλο τρίπτυχο.
Τη θρησκεία, την πατρίδα και την οικογένεια.
Να το φωνάξω, συγχωρέστε με που υψώνω φωνή, πούντα αυτά τα ιδανικά από μας τους Νεοέλληνες;
Όλοι οι ήρωες της επαναστάσεως και του 40 έχουν βγει σαν φωτογραφίες από τα σχολεία μας.
Ένα πράγμα ενδιαφέρει τα μεγάλα έθνη, ακόμη και τα μικρά. Αυτό που είπα, το χρήμα, τα όπλα και η διαφθορά. Αυτή είναι η τροφή τους, η πνοή τους, η ζωή τους, το πάν.
Για δυό χιλιάδες χρόνια δυστυχώς το Ευαγγέλιον του Χριστού, στην πράξη του, το αφήσαμε ανενέργητο. Εμείς φταίμε, κανένας άλλος δεν φταίει. Τίποτε από τη ζωή μας δεν θυμίζει ότι είμαστε αληθινοί χριστιανοί. Αναπαυόμαστε σε έναν Χριστιανισμό νερόβραστο και χλιαρό.
Αναπαυόμαστε σε έναν Χριστιανισμό που τον έχουμε κόψει και ράψει στα μέτρα των παθών μας.
Αναπαυόμαστε σε έναν Χριστιανισμό ψευδαισθήσεων, τύπων, τυπολατρείας, και δεισιδαιμονιών.
Αλλά αυτός δεν είναι Χριστιανισμός! Αυτό δεν είναι Ορθοδοξία! Δεν είναι αυτό που μας δίδαξε ο Χριστός και που το σφράγισε με το αίμα Του και με τη θυσία Του πάνω στο Γολγοθά! Ο Θεός μας περιμένει με περισσότερη ζωντανή πίστη.
Με περισσότερη ευδόκιμη υπομονή στις θλίψεις της ζωής.
Με περισσότερη ενεργουμένη αγάπη προς τον πλησίον.
Με σωστότερη συμμετοχή στα πανάγια μυστήρια.
Με περισσότερη ακρίβεια στην τήρηση των εντολών.
Με θερμότερη προσευχή, με αληθινή μετάνοια και φρόνημα ταπεινό.
Για τις ώρες όμως των μεγάλων πειρασμών, που πρόκειται ίσως να έλθουν γρηγορότερα από ό,τι το πιστεύουμε και το περιμένουμε, ή πιθανόν όμως και σε εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια, ποιος ξέρει; ο Θεός γνωρίζει μονάχα. Αλλά είτε έρθουν γρήγορα, είτε έρθουν αργότερα, ένα είναι το βέβαιον. Ότι θα σωθούν μόνον τα γνήσια παιδιά του Θεού.
Τις προϋποθέσεις των γνησίων τέκνων του Θεού τις αναφέραμε προηγουμένως δυο φορές. Το πώς θα σωθούν; Ο Θεός θα βρει χιλιάδες τρόπους για να σκεπάσει, φυλάξει, διαθρέψει και σώσει τα παιδιά Του. Ας μην ανησυχούμε, διότι σε κείνους τους καιρούς τα αληθινά παιδιά του Θεού
θα σταυρώνουν τη γη και αυτόματα θα φυτρώνει σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, βαμβάκι, ρύζι και άλλα αγαθά ανόθευτα.
Θα σταυρώνουν τα δοχεία και θα γεμίζουν λάδι.
Θα σταυρώνουν τα ξερά τα κλαδιά των δένδρων και θα γεμίζουν από καρπούς.
Θα σταυρώνουν τον ουρανό και θα βρέχει τοπικά με γάργαρο νερό.
Μη σας φανούν αυτά που σας λέγω παράξενα, αερολογίες, τερατολογίες, και φαντασιοπληξίες. Όχι, κάθε άλλο μάλιστα γιατί πολύ σοβαρολογώ. Και σας θυμίζω τους Ιουδαίους, τον αχάριστον αυτόν λαόν. Πώς τους συντηρούσε ο Θεός σαράντα ολόκληρα χρόνια μέσα στην έρημο; Δεν όργωναν, δεν έσπερναν, δεν θέριζαν! Και όμως ο Θεός τους έτρεφε κάθε μέρα με το μάνα εξ ουρανού. Με ορτύκια και με νερό όποτε διψούσαν. Πλήρης τροφή. Γι’ αυτούς, για τα παιδιά τους, τη φαμίλια τους και για τα ζώα τους. Έτσι δεν τους έλλειψε ούτε το γάλα για τα μωρά παιδιά. Διότι ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα. Τίποτα για τον Θεόν δεν είναι αδύνατον. Όλα είναι δυνατά, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι. Εμείς είμαστε νερόβραστοι.
Άρα λοιπόν καμιά ανησυχία για τα γνήσια παιδιά του Θεού, για τους αληθινούς Ορθοδόξους Χριστιανούς. Και το ερώτημα: Είμαστε όλοι εμείς εδώ αληθινά παιδιά του Θεού; Αν ναι, σωθήκαμε. Αν όχι, τότε ας φροντίσουμε από σήμερα και από τούτη τη στιγμή να γίνουμε παιδιά Του, αγκαλιάζοντας με όλη μας την καρδιά το Πανάγιον Θέλημά Του, και δεν θα διαψευσθούμε, θα σωθούμε και μείς.
Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας και ο Λυτρωτής μας, αυτός και μόνον μπορεί να μας σώσει. Το είπαμε και το βεβαιώσαμε, και μπορούμε να κάνουμε και άλλα ακόμα κηρύγματα που να το επιβεβαιώνουμε αυτό, με θαύματα που έγιναν στην Κατοχή από ανθρώπους που πέθαιναν της πείνας. Γι’ αυτό και αδελφοί μου δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά πώς θα μετανοήσουμε και πως από σήμερα θα βάλουμε μια καινούργια αρχή.
Ας το βάλουμε όμως αυτό σε πράξη αμέσως τώρα και το εύχομαι,
Αμήν.
Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2001
Όλα για την αγάπη του Θεού (συνέχεια των διαπροσωπικών σχέσεων και ανάλυσις του ΣΤ'κεφα. στίχοι 9 . 1 της Αποκαλύψεως)
171 β
Κυρ.21.10.2001
Η αμαρτία όμως από ατομική, καθίσταται συλλογική, ομαδική, κοινωνική, πανανθρώπινη. Γι’ αυτό και τόσες καταστροφές γύρω μας, εγκλήματα, αρρώστιες, πόλεμοι και πείνα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ο άνθρωπος αμαρτάνει ξεδιάντροπα στις ημέρες μας, και μάλιστα και ο δήθεν χριστιανός.
Βλέποντας λοιπόν οι άγιοι μάρτυρες και οι όσιοι, από τον ουρανό την τρομακτική και συγχρόνως ξετσίπωτη εξάπλωση της αμαρτίας, διαμαρτύρονται τρόπον τινά μπροστά στο Θεό, και να τι μας λέγουν όπως μας τα περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη στο έκτο κεφάλαιο, και στίχοι εννέα ως έντεκα. Το διαβάζουμε σε μετάφραση.
Στίχος 9: Και όταν άνοιξε το Εσφαγμένον Αρνίον την Πέμπτη σφραγίδα, είδα κάτω από το φοβερό και ουράνιο θυσιαστήριο τις ψυχές εκείνων των χριστιανών που σφαγιάστηκαν για το Λόγο του Θεού, και για την μαρτυρία που έδωσαν για το Αρνί Χριστός.
Στίχος 10: Και κραύγασαν με δυνατή φωνή λέγοντες: Μέχρι πότε Σύ Κύριε, ο απόλυτος εξουσιαστής και Κυρίαρχος των πάντων, ο Άγιος και Αληθινός, δεν θα κρίνεις και δεν θα επιβάλλεις τη δικαία τιμωρία για το αίμα μας που χύθηκε τόσο άδικα από τους κατοίκους της γης, τους απίστους και αθέους;
Στίχος 11: Και τότε δόθηκε στον καθέναν απ’ αυτούς, λευκή στολή και αγγελική και τους είπα να αναπαυθούν και να περιμένουν λίγο χρόνο ακόμη, - δηλαδή μερικές χιλιάδες χρόνια, - μέχρι που να συμπληρώσουν τον αριθμό των μαρτύρων και αγίων, οι αδελφοί τους που πρόκειται να μαρτυρήσουν και να θανατωθούν όπως εκείνοι.
Ας σχολιάσουμε αυτούς τους τρείς στίχους. Πολλοί πολεμούν τον χριστιανισμό, και ειδικότερα την Ορθόδοξη Εκκλησία. Σαν λυσσασμένοι λύκοι θέλουν να κατασπαράξουν το σώμα της και να την εξαφανίσουν. Γι’ αυτό και πολλές φορές λασπολογούν ασύστολα εναντίον της.
Γνωρίσαμε εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια πολλούς διωγμούς, εξορίες, φυλακίσεις, βασανιστήρια, ακόμα και φρικτό θάνατο.
Γνωρίσαμε επίσης διασυρμούς και αιματοχυσίες, ουκ ολίγους.
Εν τούτοις πολλοί από τους Ορθοδόξους Χριστιανούς με ευχαρίστηση οδηγούνται σαν άκακα πρόβατα στη σφαγή, στο μαρτύριο και στο θάνατο. Άλλωστε είναι η πιο ευάρεστη θυσία για το Χριστό, το Σωτήρα και Λυτρωτή μας.
Όμως ο κάθε Άγιος στον ουρανό, είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο, με όνομα, με τιμή και δόξα. Έτσι και ο καθένας από μας είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο, με το μικρό του όνομα που το πήρε στην βάπτισή του. Στερείται όμως, όπως και όλοι μας ως χριστιανοί, της Θείας λαμπρότητος και της δόξης του ουρανού. Διότι είμαστε αμαρτωλοί. Πολύ αμαρτωλοί. Όμως παλεύουμε. Αγωνιζόμαστε. Και μπροστά μας, όσο θα ζήσουμε πάνω στη γη, ας το μάθουμε καλά, μας περιμένει σκληρός αγώνας για την ομολογία της πίστεως στο Χριστό, και για έργα μετανοίας και ταπεινού φρονήματος. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απαλλαγούμε από την τυραννία των παθών και από την χλιαρή και νερόβραστη ζωή μας.
Μένει όμως ένα ερώτημα. Γιατί οι Άγιοι μάρτυρες έβγαλαν φωνή μεγάλη, προς τον ζώντα Τριαδικό Θεό, τον Πανάγιο και Αληθινό; Οι εκφράσεις αυτές των Αγίων μαρτύρων αδελφοί μου, είναι ανθρωποπαθείς, με προφητικές προεκτάσεις και σε λειτουργικό χρόνο. Βλέποντας λοιπόν οι Άγιοι απ’ τον ουρανό την αδικία και τον πόλεμο εις βάρος της Εκκλησίας του Χριστού, και στα πιστά της μέλη, ζητούν, τρόπον τινά, να συντομεύσει ο Θεός την Δικαία Κρίση της Δευτέρας αυτού Παρουσίας, για να αποδοθεί η δικαιοσύνη σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, και ειδικότερα για κείνους που εξακολουθούν να ταλαιπωρούν και να βασανίζουν ποικιλοτρόπως τους πιστούς αγωνιζομένους χριστιανούς.
Η αδικία όπως και να το κάνουμε δεν αντέχεται από κανέναν. Ακόμα και για μας τους σημερινούς χριστιανούς, τα φτωχαδάκια, τα νερόβραστα φτωχαδάκια, αν μας ρωτούσε ο Θεός τι να κάμει με τον κόσμο της αδικίας, θα του λέγαμε να βάλει το συντομότερο ένα τέλος.
Η προαιώνια όμως βουλή του Θεού, έχει άλλα σχέδια. Σχέδια λυτρωτικά, σχέδια σωτήρια. Σχέδια που αποβλέπουν στον αγιασμό και στην θέωση του όλου ανθρώπου.
Ο Θεός γνωρίζει ότι εις τους αιώνες που θα ακολουθήσουν θα υπάρξουν και πάμπολλοι χριστιανοί που θα βαδίσουν στα χνάρια και στο παράδειγμα όλων εκείνων των Αγίων Μαρτύρων, των ενδεδυμένων με λευκές στολές, και των ευρισκομένων κάτω από το υπερουράνιο θυσιαστήριο, όπως μας βεβαιώνει το κείμενο, και οι οποίοι χριστιανοί θα μαρτυρήσουν και αυτοί. Αν όχι με σφαγή και βασανιστήρια, όμως οπωσδήποτε με μαρτύριο συνειδησιακό. Θα χύνεται δηλαδή το αίμα, αλλά θα είναι το εσωτερικό αίμα της καρδιάς, ο βαθύς πόνος.
Οι σωστοί χριστιανοί ακολουθούν αγόγγυστα τα χνάρια των αγίων, υποφέρουν στη ζωή, μαρτυρούν από την αδικία, βασανίζονται από την πρόκληση και την χυδαιότητα των ανθρώπων που τους περιβάλλουν. Παραμένουν όμως όρθιοι, αμετακίνητοι στην πίστη του Χριστού την Αγία. Δίνουν καθημερινά το αίμα της καρδιάς τους και έτσι λαμβάνουν Πνεύμα και Θεία Χάρη. «Δός αίμα και λάβε Πνεύμα», μας λένε και μας βεβαιώνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Οι σημερινοί όμως Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, είμαστε νερόβραστοι και καλοπερασάκηδες, και πρώτος εγώ, δεν το κρύβω, δεν θέλουμε να χάσουμε τις ανέσεις μας, δεν θέλουμε να έχουμε στεναχώριες και θλίψεις, βάσανα και χίλιες δυο άλλες πίκρες με τις οποίες ποτιζόμαστε κάθε μέρα.
Η ζωή μας κοντά στο Χριστό και στους Αγίους δεν είναι έτσι. Πρέπει να ματώσεις. Και συ να ματώσεις, και συ να ματώσεις, και συ να ταπεινωθείς. Πρέπει να σπάσεις το απόστημα των παθών σου. Αν δεν ματώσεις δεν σώζεσαι. Είναι λόγια του Αγίου Συμεών του Νέου του Θεολόγου.
Αν δεν ματώσουμε λοιπόν, και δεν πονέσουμε στο βάθος της καρδιάς μας, δεν φεύγουν από μέσα μας πάθη και αδυναμίες. Ο καταραμένος εγωισμός μας και η καταραμένη υπερηφάνεια, είναι κολλημένα με το πετσί μας. Ο σκληρός εαυτός μας είναι μια αδιάκοπη πηγή αμαρτίας, μια ανοιχτή πληγή αμαρτίας που διαρκώς ξερνά πύον, το πύον από κακίες, πονηρίες, αισχρότητες, αδικίες, μικρότητες και αμέτρητο άλλο πλήθος παθών και κακιών όλα μαζί έχουν κολλήσει πάνω στην καρδιά μας σαν τα πλέον καταστρεπτικά παράσιτα και μικρόβια.
Αλλά ο γιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Χριστός μας, που θέλει το καλό μας και που θέλει τη σωτηρία μας, μας σπρώχνει πότε από δω και πότε από κει, μας ζουλάει τρόπον τινά, μέχρι να σπάσει το απόστημα αυτό της αμαρτίας. Και με το φάρμακο της αληθινής μετανοίας και Θείας Κοινωνίας να μας απελευθερώσει απ’ το κακό, να μας αγιάσει, να μας θεώσει. Αυτό το στρίμωγμα που μας κάνει ο Θεός, αυτό είναι και η σωτηρία μας.
Οι πατέρες της Εκκλησίας μας και δη ο Άγιος Ισαάκ, βεβαιώνουν ότι ουδείς ανήλθε εν τω ουρανώ μετά ανέσεως. Κανένας δηλαδή δεν μπαίνει στον Παράδεισο με την καλοπέραση. Οι σημερινοί όμως χριστιανοί, και μείς μαζί, είμαστε άνθρωποι της ανέσεως, του βολέματος, της καλοπέρασης, επαναλαμβάνω, και της ανάπαυσης. Και έτσι προσπαθούμε να βολέψουμε και το Ευαγγέλιο. Το βλέπουμε και το συζητάμε, πόσο με τις δικαιολογίες θέλουμε έτσι το Ευαγγέλιο εκεί στην Ιερά Εξομολόγηση ιδίως να το κόψουμε και να το ράψουμε στα μέτρα μας, και πάνω απ’ όλα – υπάρχουν και τέτοιοι - να δώσουμε και ένα πιστοποιητικό στον εαυτό μας, με την σφραγίδα δήθεν του Ευαγγελίου, ότι είμαστε και καλοί χριστιανοί. Εγώ λέει, πάτερ, είμαι καλός χριστιανός. Προσπαθούμε να νομιμοποιήσουμε τη νοθευμένη αυτή κατάσταση ξεγελώντας εαυτούς και αλλήλους, και έτσι να βάζουμε και πάνω μας και μπροστά μας αν θέλετε και πίσω μας, μια μεγάλη ετικέτα, μια μεγάλη ταμπέλα που να λέει «Καλός Χριστιανός».
Όχι! Δεν είμαστε καλοί χριστιανοί. Δεν είμαστε και καλοί ποιμένες. Δεν είμαστε και καλοί ιερείς. Όχι δεν είμαστε. Και αν ήμασταν, πάλι αυτό δεν θάφτανε διότι πρέπει να γίνουμε άγιοι, όσιοι, μάρτυρες και κατά χάριν Θεοί. Πρέπει να ματώνουμε κάθε μέρα, και επειδή αυτό δεν μας αρέσει, όπως και να το κάνουμε δεν μας αρέσει, τουλάχιστον ας κλαίμε τα χάλια μας – και αυτό είναι κάτι.
Η πορεία μας όμως είναι μία: Οι λευκές στολές των Αγίων μαρτύρων. Και είναι λευκές, γιατί πλύθηκαν μέσα στο αίμα τους, που το έχυσαν για την αγάπη του Χριστού.
Είδαμε προηγουμένως, στο στίχο 11 του 6ου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως ότι ο Θεός ζητάει από τους Αγίους μάρτυρας της θριαμβεύουσας Εκκλησίας να περιμένουν μακροθυμώντας μερικές χιλιάδες χρόνια ακόμη, για να συμπληρωθεί ο αριθμός των Αγίων, από τους εν γη αγωνιζομένους πιστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς, που υπομένουν αγόγγυστα και με πολλή αγάπη και υπομονή το αναίμακτο μαρτύριο της συνειδήσεως. Και / ή πολύ πιθανόν να υποστούν πολλοί απ’ αυτούς και μαρτυρικό θάνατο. Είτε από φανατικούς αλλοθρήσκους και αιρετικούς είτε και απ’ αυτόν ακόμα τον Αντίχριστο. Πιστεύω πως θα το θέλαμε όλοι μας και πρώτος εγώ, να βρεθούμε κοντά κοντά στο χορό των Αγίων, που τώρα προαπολαμβάνουν τη χαρά του Παραδείσου.
Είμαστε όμως έτοιμοι για να χύνουμε κάθε μέρα το αίμα της καρδιάς μας για την αγάπη του Χριστού; Έχουμε ταπεινό φρόνημα; Μετανοούμε καθημερινώς με συντετριμμένη την καρδιά, μακροθυμούμε προς όλους εν αγάπη; Υπομένουμε αγόγγυστα και ολοπρόθυμα τις θλίψεις της ζωής; Έχουμε ζωντανή πίστη; Κάνουμε νηστεία πνευματική; Χαλιναγωγούμε τα πάθη μας και ιδιαιτέρως τη γλωσσίτσα μας που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει και τα μάτια μας; Έχουμε καλούς λογισμούς; Και αν έχουμε κακούς, τους μετατρέπουμε, τους εμβολιάζουμε σε καλούς; Τους καλλιεργούμε καθημερινά για να μην πέφτουμε στην κατάκριση; Ένα άλλο: προσευχόμαστε τακτικά; Προσευχόμαστε αδιαλείπτως που είναι και εντολή του Αποστόλου Παύλου; Έχουμε αγωνία για τη σωτηρίας της ψυχής μας; Ξαναρωτώ: Έχουμε αγωνία για τη σωτηρία της ψυχής μας, ναι ή όχι; Εάν ναι, κερδίσαμε τον Παράδεισο δωρεάν! Διότι τίποτε από τα έργα μας δεν είναι δικό μας. Τα πάντα είναι του Θεού, μόνο η αμαρτία είναι δική μας. Εάν ναι, αν δηλαδή έχουμε αγωνία για τη σωτηρία της ψυχής μας, είμαστε από τώρα κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών. Κληρονόμοι και συγκληρονόμοι Ιησού Χριστού. Και αυτό δωρεάν. Δυνάμει της θυσίας του Παναγίου Αίματος που έχυσε Εκείνος πάνω στο Γολγοθά.
Αυτόν τον Παράδεισο και αυτήν την κληρονομιά
την εύχομαι σε όλους σας με όλη μου την καρδιά
αλλά και σεις με τη σειρά σας να το εύχεσθε κάθε μέρα για μένα,
διότι το χρειάζομαι,
το έχω απόλυτη ανάγκη,
Αμήν.
Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2001
Όλα για την αγάπη του Θεού (συνέχεια των διαπροσωπικών σχέσεων και ανάλυσις του ΣΤ'κεφα. στίχοι 9 .1 της Αποκαλύψεως)
171 α
Κυρ. 14.10.2001
Αυτό ισχύει κυρίως στις σχέσεις μεταξύ μας, και ειδικότερα στις σχέσεις μεταξύ των δύο συζύγων, των γονέων προς τα παιδιά, των παιδιών προς τους γονείς, των αδελφών μεταξύ τους και τέλος στις σχέσεις προς τα πεθερικά και τους λοιπούς συγγενείς.
Αυτή η αγιασμένη σχέσις δεν υπάρχει και αυτό το αποδεικνύει η τραγικότητα μέσα στην οποίαν ζούμε σήμερα όλοι μας.
Είμαστε μεν χριστιανοί αλλά όλοι μας γεμάτοι από πάθη. Είμαστε όλοι Ορθόδοξοι χριστιανοί αλλά πολύ πολύ εγωιστές, φίλαυτοι. Συνήθως είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας. Θέλουμε να είμαστε μόνον ο εαυτούλης μας και κανένας άλλος. Σκεπτόμαστε μόνον τον εαυτό μας, τη βολή μας και την ανάπαυσή μας. Πως θα αναπαύσουμε το κορμί, τις αισθήσεις, τις ηδονές, την τσέπη μας και ούτω κάθε εξής. Ζούμε με την βεβαιότητα – άλλο αυτό τούτο – ότι πάντοτε εμείς έχουμε το δίκαιο, και όλοι οι άλλοι έχουν άδικο. Εμείς διαρκώς αδικούμεθα και εμείς είμαστε τα θύματα. Άλλοι φταίνε και ποτέ εμείς. Άλλοι θέλουν το κακό μας και μείς όχι. Ευχόμαστε όμως συνήθως να το βρουν απ’ το Θεό, με την ευγενική δηλαδή λεγομένη κατάρα. Όταν λέμε «να το βρεις απ’ το Θεό», καταριόμαστε. Οι άλλοι είναι αυτοί που δεν μας καταλαβαίνουν ποτέ, αλλά και μείς όμως αδιαφορούμε. Άσε πάλι που πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Ο Νεοέλληνας σημερινός Χριστιανός είναι ο ξερόλας.
Οι νοσηρές αυτές καταστάσεις αδελφοί μου αλλά και άλλες πολλές, μας έχουν επηρεάσει όλους, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Και το φοβερότερο μικρόβιο, το πλέον θανατηφόρο είναι ο εγωισμός. Απ’ αυτόν όλα τα πάθη και απ’ αυτόν όλα τα δεινά. Και μέσα στην οικογένεια και στις σχέσεις μεταξύ μας, και στην κοινωνία, και στα έθνη και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ο Θεός χριστιανοί μου ίδρυσε την Εκκλησία Του την ημέρα της Πεντηκοστής που είναι συγχρόνως και Σώμα Χριστού. Και σαν Σώμα δικό Του, θα σωθεί, δεν θα χαθεί ποτέ η Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, διότι και «πύλαι Αδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Η Εκκλησία λοιπόν σαν Σώμα Χριστού είναι και λέγεται «Κιβωτός σωτηρίας». Όπως μέσα στην Κιβωτό του Νώε εισήλθεν αυτός, η σύζυγός του και τα παιδιά του και εσώθησαν από τον φοβερόν εκείνο κατακλυσμό, έτσι και μείς, όσοι βρισκόμαστε μέσα σ’ αυτήν την Κιβωτό της Εκκλησίας, είναι δηλαδή μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γνήσια μέλη, με γνησία ζωή, με ακριβή τήρηση των εντολών του Αγίου Θεού, αυτοί και θα σωθούν. Είναι δηλαδή όλοι εκείνοι που έχουν ένα διαρκές πνεύμα μετανοίας.
Ο Θεός όμως πλάθοντας τον άνθρωπον κατ’ εικόνα αυτού, τον έπλασε ως ξεχωριστό πρόσωπο, ως μία ιδιαίτερη ξεχωριστή προσωπικότητα. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα αόριστο άτομο με φουσκωμένο τον ατομισμό και τον εγωκεντρισμό του, αλλά με αξία, με τιμή, με υπόληψη.
Τώρα θα μου πείτε που τα βρίσκεις αυτά.
Ακόμα δυστυχώς και ανάμεσα στους χριστιανούς που εκκλησιάζονται, που προσεύχονται, που εξομολογούνται, που κοινωνούν, που διαβάζουν και κανένα βιβλίο πνευματικό πότε πότε, - γεμίσαμε ευτυχώς από βιβλία – τις περισσότερες φορές κινούνται όμως και συμπεριφέρονται πέρα απ’ αυτά που διδάσκει η Εκκλησία, πέρα από αυτά που μελετούν στις Άγιες Γραφές, και πέρα από όσα παραλαμβάνουν απ’ τη μελέτη που κάνουν στα Πατερικά βιβλία. Και συμπεριφέρονται ως εγωιστές, ως συμφεροντολόγοι, ως ιδιοτελείς και ατομιστές. Γι’ αυτό και τα χάλια μας και η διάλυσις των πάντων γύρω γύρω. Όλες οι ηθικές αξίες έχουν τσαλαπατηθεί. Τι επικρατεί; Επικρατεί το δίκαιον του ισχυροτέρου. Η φαυλοκρατία, η αναρχία, ο υλισμός, ο μηδενισμός, ο πανσεξουαλισμός, ο ηδονισμός και μύρια άλλα κακά.
Ο Θεός όμως έπλασε ολόκληρη την ανθρωπότητα ως έναν άνθρωπο και τον κάθε άνθρωπο πρόσωπο ξεχωριστό κατ’ εικόνα Του. Με το μικρό του όνομα που πήρε στο Άγιον Βάπτισμα. Γεώργιος, Κωνσταντίνος, Παύλος, Μαρία, Αικατερίνη, Παρασκευή, Βαρβάρα.
Επανερχόμεθα όμως στην Αγία Τριάδα, αφενός μεν διότι είναι το πρότυπό μας και αφετέρου για να πούμε και τα εξής.
Στην Αγία Τριάδα είναι ένας ο Θεός, - αυτά θα τα επαναλάβουμε πολλές φορές, για να εμπεδωθούν μέσα στην καρδιά μας, γιατί μόνον η καρδιά μας μπορεί να το κάνει αυτό βίωμα, να ζήσει δηλαδή το Θεό όπως ακριβώς είναι: Τριαδικός. Ένας ο Θεός και ταυτόχρονα Τριαδικός, ο Πατήρ ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, αυτό να γίνει και βίωμά μας. Όμως ο Πατήρ είναι Πατήρ, είναι πρόσωπο Πατήρ και δε συγχέεται ποτέ με τον Υιό. Όσο και αν τα τρία πρόσωπα αυτά είναι Ένας Θεός, εν τούτοις ο Πατήρ δε συγχέεται με τον Υιόν ούτε και με το Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός πάλι δε συγχέεται με τον Πατέρα ούτε και με το Άγιον Πνεύμα και το Άγιον Πνεύμα δε συγχέεται με τον Πατέρα και τον Υιόν. Το κάθε πρόσωπο της Αγίας Τριάδος είναι ξεχωριστό πρόσωπο, και για το κάθε πρόσωπο έχει το δικό του έργο και το δικό του υποστατικό ιδίωμα. Τι θα πει αυτό. Θα πει ότι ο Πατέρας γεννά αειδίως, πάντοτε, εις τους αιώνας των αιώνων τον Υιόν και εκπορεύει το Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός γεννάται προαιωνίως και αειδίως απ’ τον Πατέρα Του και το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται μόνον εκ του Πατρός και όχι εκ του Υιού όπως υποστηρίζουν κακόδοξα οι παπικοί και ένα σωρό άλλοι αιρετικοί.
Και κάτι άλλο. Ο Υιός και Λόγος του Θεού αυτός και μόνον σαρκώνεται, ο Υιός σαρκώθηκε, όχι ο Πατέρας, ούτε και το Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός είναι αυτός που έγινε άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Παραταύτα στον τέλειο Θεό, τον Υιόν και Λόγο που ενανθρωπίσθη συνυπήρχαν και ο Πατέρας και το Άγιον Πνεύμα διότι η Τριαδική Θεότης είναι αχώριστος, αμέριστος, αδιαίρετος, είναι ο Ένας Θεός. Όμως μόνον ο Υιός ως πρόσωπο σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος, τέλειος άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού, τέλειος άνθρωπος, χωρίς βέβαια να παύσει συγχρόνως να είναι και τέλειος Θεός. Καμία σύγχυσις ανάμεσα στις δύο φύσεις. Και καμία σύγχυσις στα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, όταν αυτά αλληλοπεριχωρούνται μεταξύ τους όπως το αναλύσαμε την περασμένη Κυριακή. Που σημαίνει δηλαδή ότι εγώ πρέπει και οφείλω να μπω μέσα στην καρδιά σου. Αυτό είναι πρότυπο της Αγίας Τριάδος και αυτό είναι αληθινή αγάπη. Αλλά και συ όμως να μπεις στην καρδιά μου. Παραμένοντας και οι δύο ξεχωριστά πρόσωπα που μας ενώνει η κοινωνία της αγάπης που φτάνει μέχρι θυσίαν, μέχρι αίματος, μέχρι Σταυρού.
Έτσι λοιπόν και μείς. Ο καθένας από μας είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο ενώπιον του Θεού. Είναι όμως ξεχωριστό πρόσωπο και μέσα στην οικογένεια ο πατέρας είναι πατέρας, η μητέρα είναι μητέρα, το παιδί είναι παιδί, η κόρη είναι η κόρη και ο γιός είναι γιός. Αλλά και μέσα στην κοινωνία είμεθα ο καθένας μας πρόσωπον χωριστό, έχουμε το επάγγελμά μας, την δουλειά μας και τα λοιπά, αλλά και μέσα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν είμεθα νούμερα, νούμερα πάνε να μας καταντήσουν, μας χαράσσουν εδώ έναν αριθμό για να μην θεωρούμεθα τρομοκράτες και δεν ξέρω τι άλλο θα κάνουν, θα μας κάνουν νούμερα. Θα μας καταργήσουν το προσωπικό μας όνομα, το βαπτιστικό μας, εκεί το πάνε, ΑΝ τους αφήσει ο Θεός. Γι’ αυτό και η Αγία Γραφή μας βεβαιώνει ότι έκαστος θα κριθεί κατά τα έργα του, όπως μας λέγει στη Δευτέρα Προς Κορινθίους Επιστολή του ο Απόστολος Παύλος. Έκαστος. Δε λέγει ότι θα κριθούμε όλοι μαζί, θα εμφανιστούμε ναι όλοι μαζί μπροστά στο θρόνο της κρίσεως, αλλά τελικά ο καθένας θα κριθεί μόνος του, ως ξεχωριστό πρόσωπο και σύμφωνα με τα έργα του.
Παραδείγματος χάριν, αν ο καθένας από μας καταπολεμούσε τα πάθη του και πόσο, και ιδιαιτέρως αν καταπολεμούσε καθημερινά τον εγωισμό του, αν είχε αληθινή μετάνοια, αν είχε ζωντανή πίστη και πνεύμα ομολογίας στο Χριστό, αν συμμετείχε στα μυστήρια με φόβον Θεού. Αν είχε ταπεινό φρόνημα και συντετριμμένη καρδία. Αν ήτο πράος, αν ήτο ελεήμων, αν συγχωρούσε με όλη του την καρδιά τους εχθρούς του και αυτούς που τον αδικούσαν, δηλαδή αν ήτο ανεξίκακος, και τέλος αν είχε αληθινή αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον – «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου, εξ όλης ψυχής, καρδίας, ισχύος και διανοίας», τέτοια αγάπη θέλει και από μας ο Θεός.
Ο καθένας λοιπόν θα σωθεί ξεχωριστά γιατί είναι πρόσωπο ένα και μοναδικό, πλασμένο κατ’ εικόνα Θεού. Δεν μας ενδιαφέρουν τι κάνουν οι άλλοι. Προσέξτε το αυτό. Δεν μας ενδιαφέρουν τι κάνουν οι άλλοι. Αν είναι βλάσφημοι, άπιστοι, άθεοι, κλέφτες, άδικοι, πλεονέκτες, πόρνοι, φθονεροί, εγωιστές, φονιάδες, δηλοί, μνησίκακοι και τόσα άλλα και τόσα άλλα.
Ο καθένας θα κριθεί χωριστά και όχι εμείς γι’ αυτούς, αλλά ούτε και αυτοί για μας. Εμείς θα βλέπουμε μόνον τις δικές μας αμαρτίες και όχι τι κάνουν οι γύρω μας, οι συγγενείς και οι φίλοι, τα πεθερικά και οι γνωστοί, τι κάνουν οι παπάδες και οι δεσποτάδες, αλλά εμείς τι κάνουμε. Και αν εγώ πεθάνω σήμερα θα κριθώ για το τι έκανα μέχρι αυτή τη στιγμή της ζωής μου. Και αν για όλα αυτά όσα έχω κάνει, έχω σκεφτεί και έχω πει, έχω στάξει κανένα δάκρυ μετανοίας. Αποκλειστικά και μόνον εγώ θα κριθώ χωρίς δικηγόρο. Εκεί μπροστά στο φοβερό Κρίμα του Αγίου Θεού, Κρίμα το ονομάζουμε. Διότι είναι Κρίμα. Διότι θα ακουστεί και η φωνή εκείνη η οποία θα πει «υπάγετε απ’ εμού κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένω τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού».
Πολλές φορές διαμαρτυρόμαστε και αγανακτούμε για όση βρωμιά βλέπουμε γύρω μας, για το ηθικό κατρακύλισμα που πήρε η κοινωνία μας, που πολλές φορές με το οργανωμένο κακό παρασύρει και αυτά τα παιδιά μας, αλλά μικρούς και μεγάλους, και γέρους και νέους, και άντρες και γυναίκες και παιδιά στην ηθική διαφθορά στη σαρκολατρεία και ειδικά στην απιστία. Και θέλουμε να μπει ένα τέλος. Να κατέβει επιτέλους ο Θεός και να βάλει σε όλα αυτά ένα φρένο, ή να μας κάψει τελικά όλους, ή «να τους κάψει» όπως λέμε. Όλους θα μας κάψει αφού όλοι μας είμαστε αμετανόητοι αμαρτωλοί και αδιόρθωτοι εγωιστές.
Αυτό μου θυμίζει ένα σχετικό χωρίο της Αποκαλύψεως, - ξέρετε υπάρχει μέσα στην Αποκάλυψη αυτό όπου βλέπουμε τους αγίους στον ουρανό να διαμαρτύρονται και μάλιστα όλοι εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους μέσα σε φρικτά βασανιστήρια, και που βρίσκονται τώρα κοντά στο Θεό, όχι μόνον αυτοί που είναι σεσωσμένοι, αλλά και που είναι πλημμυρισμένοι μέσα σε δόξα πολλή. Και μέσα σε αυτήν την θεϊκή τους λαμπρότητα ανυπομονούν τρόπον τινά, αν υπάρχει ανυπομονησία, δεν υπάρχει, αλλά το λέμε έτσι ανθρωποπαθώς, ανυπομονούν τρόπον τινά για το πότε ο Θεός ο Άγιος και αληθινός, - έτσι γράφει μέσα η Αποκάλυψη, - για το πότε ο Θεός ο Άγιος και αληθινός θα τιμωρήσει όλην αυτήν την διάχυτη και ανεξέλεγκτη κακία των ανθρώπων που μετέβαλαν τις ανθρώπινε ς κοινωνίες σε ζούγκλα αδηφάγων, που ο ένας τρώει τον άλλον, που τον τσαλαπατά, που τον ξευτελίζει, που τον αδικεί, που τον διαλύει, που τον ατιμάζει, που τον σκοτώνει τέλος. Στο κομμάτι όμως αυτό της Αποκαλύψεως θα επανέλθουμε την ερχομένη Κυριακή σαν συνέχεια αυτής,
Αμήν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
