Πώς άνοιξε η πόρτα του Παραδείσου στον ασκητή της ερήμου
Κάποτε ένας ασκητής, ύστερα από 50 χρόνια άσκηση εκεί στην έρημο της Παλαιστίνης είπε:
- Ας πάω και εγώ να ξεκουρασθώ στον Παράδεισο.
Παίρνει, λοιπόν, το ραβδάκι του και πάει στον Παράδεισο.
Φτάνει απ'έξω και χτυπά την πόρτα του Παραδείσου.
- Ποιος είναι; ρωτάει από μέσα μια γλυκειά φωνή.
- Εγώ, Χριστέ μου, ο Πατήρ Φιλάρετος, απαντάει ο ασκητής.
Καμμία απάντησις.
Η πόρτα παρέμεινε κλειστή.
Περίμενε, περίμενε, περίμενε, βλέποντας ότι δεν ανοίγει, πήρε το ραβδάκι του και ξαναγύρισε στην έρημο.
Εκατσε άλλα 10 χρόνια, λυπημένος, σκεπτικός.
- Γιατί;
Καινούρια άσκηση, νέοι αγώνες, πολλή προσπάθεια και κόπος η αυτογνωσία.
Πέρασαν τα 10 χρόνια και ξαναπήγε στον Παράδεισο, ξανακτυπά την πόρτα.
- Ποιος είναι; πάλι η ίδια φωνή γλυκειά και γλυκά να ρωτάει.
Η απάντησις του ασκητού:
- Η εικόνα σου, Χριστέ μου!
Και η πόρτα άνοιξε και η αγκαλιά του Χριστού τον δέχθηκε.
Με το Εγώ, Χριστέ μου, κανένας δεν μπαίνει στον Παράδεισο, στον τόπο του Θεού.
Η ταπείνωσις τον έβαλε μέσα.
Δεν θα μας σώσει ο Θεός για τα καλά μας έργα, ούτε για τις εντολές που τηρήσαμε, ούτε για τις αρετές που καλλιεργήσαμε, ούτε για το πόσες πολλές φορές είμασταν συμμέτοχοι των Παναγίων Μυστηρίων αλλά για την ταπείνωση που είχαμε στην καρδιά, για την ταπείνωση που δείξαμε
έμπρακτα στη ζωή.
Ο Θεός μας σώζει, λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, μόνο για την ταπείνωσή μας.
Ο Οσιος Σέργιος του Ραντονέζ
Από το βιβλίο "Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", τόμος 1ος, σελίς 209.
Ποθώντας την ησυχαστική ζωή ο Οσιος Σέργιος του Ραντονέζ κατέφυγε στα πυκνά δάση της Θηβαϊδος του Βορρά και ασκήτευε ολομόναχος με φλογερό ζήλο.
Εκεί υπέφερε πολλές δοκιμασίες από την αρχή της ερημικής του ζωής.
Οι αόρατοι εχθροί έκαναν κάθε τι για να τον φοβίσουν και να τον εξαναγκάσουν να εγκαταλείψει το
μέρος εκείνο.
Επαιρναν την μορφή αγρίων θηρίων ή φιδιών, θα μιλήσουμε και γι'αυτά, θορυβούσαν, απειλούσαν.
Ο Οσιος όμως τους έδιωχνε με την προσευχή και την ολοκληρωτική παράδοσή του στο θέλημα του Θεού.
Αυτό ολοκληρωτική παράδοση σημαίνει δυνάμει της ελευθερίας και της θελήσεώς του.
Με την επίκληση του Παναγίου ονόματός Του, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, διέλυε σαν ιστούς
αράχνης όλες τις δαιμονικές πανουργίες, κατέστρεφε όλα τα διαβολικά τεχνάσματα.
Κάποια νύχτα οι δαίμονες εμφανίσθησαν σαν αναρίθμητο στράτευμα ορμώντας εναντίον του και απειλώντας τον με φοβερή μανία.
- Φύγε από εδώ, φύγε από εδώ, θα πεθάνεις, θα σε σκοτώσουμε.
Καθώς με λύσσα έλεγαν τα λόγια αυτά από το στόμα τους έβγαιναν φλόγες φοβερές.
Ο Οσιος όμως δεν φοβήθηκε.
Οπλισμένος με τη δύναμη της προσευχής αντιμετώπισε νικηφόρα τα πλήθη των δαιμόνων.
Μιαν άλλη νύχτα καθώς διάβαζε μέσα στην ησυχία την Ακολουθία του ξαφνικά άκουσε έναν τρομαχτικό κρότο στο δάσος.
Ταυτόχρονα ένα μεγάλο πλήθος δαιμόνων περικύκλωσε το κελλί του.
Προσπάθησαν να τον τρομάξουν και να τον απογοητεύσουν.
- Μην ελπίζεις να ζήσεις τίποτα περισσότερο. Θα λιμοκτονήσεις, θα πεθάνεις. Δεν βλέπεις τι έγινε δίπλα στο δάσος; Αύριο θα γίνει πάνω στο κελλί σου. Μπορεί όμως να πέσεις και στα χέρια ληστών.
Σε όλες αυτές τις επιθέσεις των εχθρών η δύναμις της προσευχής πάντοτε θαυματουργούσε.
Οι δαίμονες οπισθοχωρούσαν ντροπιασμένοι, πάντοτε ντροπιασμένοι.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα για όλους εμάς, ζωντανό παράδειγμα, να μην φοβόμαστε τις επιθέσεις των δαιμόνων.
Με προσευχή, με εξομολόγηση, με συμμετοχή στα Πανάγια Μυστήρια θα διώκουμε, θα αποδυναμώνουμε, θα απονευρώνουμε τον σατανά και τα διαβόλια του και θα εξερχόμεθα νικητές.
Κάποτε ένας ασκητής, ύστερα από 50 χρόνια άσκηση εκεί στην έρημο της Παλαιστίνης είπε:
- Ας πάω και εγώ να ξεκουρασθώ στον Παράδεισο.
Παίρνει, λοιπόν, το ραβδάκι του και πάει στον Παράδεισο.
Φτάνει απ'έξω και χτυπά την πόρτα του Παραδείσου.
- Ποιος είναι; ρωτάει από μέσα μια γλυκειά φωνή.
- Εγώ, Χριστέ μου, ο Πατήρ Φιλάρετος, απαντάει ο ασκητής.
Καμμία απάντησις.
Η πόρτα παρέμεινε κλειστή.
Περίμενε, περίμενε, περίμενε, βλέποντας ότι δεν ανοίγει, πήρε το ραβδάκι του και ξαναγύρισε στην έρημο.
Εκατσε άλλα 10 χρόνια, λυπημένος, σκεπτικός.
- Γιατί;
Καινούρια άσκηση, νέοι αγώνες, πολλή προσπάθεια και κόπος η αυτογνωσία.
Πέρασαν τα 10 χρόνια και ξαναπήγε στον Παράδεισο, ξανακτυπά την πόρτα.
- Ποιος είναι; πάλι η ίδια φωνή γλυκειά και γλυκά να ρωτάει.
Η απάντησις του ασκητού:
- Η εικόνα σου, Χριστέ μου!
Και η πόρτα άνοιξε και η αγκαλιά του Χριστού τον δέχθηκε.
Με το Εγώ, Χριστέ μου, κανένας δεν μπαίνει στον Παράδεισο, στον τόπο του Θεού.
Η ταπείνωσις τον έβαλε μέσα.
Δεν θα μας σώσει ο Θεός για τα καλά μας έργα, ούτε για τις εντολές που τηρήσαμε, ούτε για τις αρετές που καλλιεργήσαμε, ούτε για το πόσες πολλές φορές είμασταν συμμέτοχοι των Παναγίων Μυστηρίων αλλά για την ταπείνωση που είχαμε στην καρδιά, για την ταπείνωση που δείξαμε
έμπρακτα στη ζωή.
Ο Θεός μας σώζει, λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, μόνο για την ταπείνωσή μας.
Ο Οσιος Σέργιος του Ραντονέζ
Από το βιβλίο "Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", τόμος 1ος, σελίς 209.
Ποθώντας την ησυχαστική ζωή ο Οσιος Σέργιος του Ραντονέζ κατέφυγε στα πυκνά δάση της Θηβαϊδος του Βορρά και ασκήτευε ολομόναχος με φλογερό ζήλο.
Εκεί υπέφερε πολλές δοκιμασίες από την αρχή της ερημικής του ζωής.
Οι αόρατοι εχθροί έκαναν κάθε τι για να τον φοβίσουν και να τον εξαναγκάσουν να εγκαταλείψει το
μέρος εκείνο.
Επαιρναν την μορφή αγρίων θηρίων ή φιδιών, θα μιλήσουμε και γι'αυτά, θορυβούσαν, απειλούσαν.
Ο Οσιος όμως τους έδιωχνε με την προσευχή και την ολοκληρωτική παράδοσή του στο θέλημα του Θεού.
Αυτό ολοκληρωτική παράδοση σημαίνει δυνάμει της ελευθερίας και της θελήσεώς του.
Με την επίκληση του Παναγίου ονόματός Του, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, διέλυε σαν ιστούς
αράχνης όλες τις δαιμονικές πανουργίες, κατέστρεφε όλα τα διαβολικά τεχνάσματα.
Κάποια νύχτα οι δαίμονες εμφανίσθησαν σαν αναρίθμητο στράτευμα ορμώντας εναντίον του και απειλώντας τον με φοβερή μανία.
- Φύγε από εδώ, φύγε από εδώ, θα πεθάνεις, θα σε σκοτώσουμε.
Καθώς με λύσσα έλεγαν τα λόγια αυτά από το στόμα τους έβγαιναν φλόγες φοβερές.
Ο Οσιος όμως δεν φοβήθηκε.
Οπλισμένος με τη δύναμη της προσευχής αντιμετώπισε νικηφόρα τα πλήθη των δαιμόνων.
Μιαν άλλη νύχτα καθώς διάβαζε μέσα στην ησυχία την Ακολουθία του ξαφνικά άκουσε έναν τρομαχτικό κρότο στο δάσος.
Ταυτόχρονα ένα μεγάλο πλήθος δαιμόνων περικύκλωσε το κελλί του.
Προσπάθησαν να τον τρομάξουν και να τον απογοητεύσουν.
- Μην ελπίζεις να ζήσεις τίποτα περισσότερο. Θα λιμοκτονήσεις, θα πεθάνεις. Δεν βλέπεις τι έγινε δίπλα στο δάσος; Αύριο θα γίνει πάνω στο κελλί σου. Μπορεί όμως να πέσεις και στα χέρια ληστών.
Σε όλες αυτές τις επιθέσεις των εχθρών η δύναμις της προσευχής πάντοτε θαυματουργούσε.
Οι δαίμονες οπισθοχωρούσαν ντροπιασμένοι, πάντοτε ντροπιασμένοι.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα για όλους εμάς, ζωντανό παράδειγμα, να μην φοβόμαστε τις επιθέσεις των δαιμόνων.
Με προσευχή, με εξομολόγηση, με συμμετοχή στα Πανάγια Μυστήρια θα διώκουμε, θα αποδυναμώνουμε, θα απονευρώνουμε τον σατανά και τα διαβόλια του και θα εξερχόμεθα νικητές.
